ΟΜΟΛΟΓΙΑ -ΣΟΚ: ΝΕΚΡΟΣ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ EΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

Από Βρυξέλλες Πορφύρης Δημήτρης,Σταφυλά Πηνελόπη
Για το ''Αγιορείτικο Βήμα''

Ομολογία - σοκ ενός πρώην συγκρατουμένου τους.
  Σήμερα στην αραβόφωνη εφημερίδα Σάρκ ελ Αούσσαντ (Η Μέση Ανατολή) αξιωματούχος του « Ελεύθερου Συριακού Στρατού » που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του , προέβη σε αποκαλυπτικές δηλώσεις σχετικά με την απαγωγή των επισκόπων Χαλεπίου.
  Βεβαίωσε ότι ένα παρακλάδι της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Νόσρα (Μέτωπο της Νίκης) με την επωνυμία Αμπού Μπανέτ (ο πατέρας των κοριτσιών ) βρίσκεται πίσω από των υπόθεση της απαγωγής.  Αυτή η ομάδα λειτουργεί κάτω από τις εντολές και την καθοδήγηση της Αλ Νόσρα και ο ηγέτης της Αμπού Μπανέτ είναι παράλληλα και ένας από τους επικεφαλείς της.
Η Αμπού Μπανέτ έχει υπό τις διαταγές της 150 « Μουτζαχεντίν » των οποίων η πλειοψηφία δεν είναι Σύριοι. Ανέφερε επίσης ότι στις γραμμές της Αλ Νόσρα έχουν στρατολογηθεί πάρα πολλοί τσετσένοι.

Σύμφωνα με τον ίδιο αξιωματούχο του « Ελεύθερου Συριακού Στρατού » ο ρόλος της ομάδας Αμπού Μπανέτ δεν είναι να συμμετέχει στις μάχες αλλά να λειτουργεί ως εκτελεστικό απόσπασμα (βαρύνονται με πολλές δολοφονίες) να ελέγχει τις διόδους των τουρκοσυριακών συνόρων (συνοριοφύλακες) και να αποσπά μεγάλα χρηματικά ποσά από την διακίνηση ατόμων ή υλικών υπό τη μορφή δασμών.
Τα περισσότερα μέλη της είναι εγκατεστημένα στο χωριό Ελ Μεσέντ κοντά στην τουρκική πόλη Άτνα και πλησίον της Ντέεναρ.Εκεί εντοπίζει τους επισκόπους.

  Ο ίδιος υψηλόβαθμος του FSΑ εξηγεί ότι έγινε αποδέκτης μαρτυρίας κάποιου κρατουμένου της Αμπού Μπανέτ που κατόρθωσε να δραπετεύσει. Αυτός ο πρώην όμηρος τον διαβεβαίωσε ότι είχε δει στη φυλακή που διατηρούσε η οργάνωση, τους δύο επισκόπους.Τους αναγνώρισε από τους μεγάλους χαρακτηριστικούς σταυρούς που έφεραν. Ο ίδιος πρώην κρατούμενος δήλωσε ότι τον έναν από τους δύο επισκόπους τον σκότωσαν.

Ο αξιωματούχος  πιστεύει ότι αυτή η ομάδα είναι υπεύθυνη και για όλες τις απαγωγές δημοσιογράφων οι οποίοι επιχειρούσαν να εισέλθουν στο συριακό έδαφος μέσω Τουρκίας. Συγκεκριμένα, τους επέρριψε την ευθύνη και για την εξαφάνιση των δύο γάλλων δημοσιογράφων πριν από δύο ημέρες.Όσο για τους επισκόπους, καταληκτικά προσέθεσε ότι η απαγωγή διαπράχθηκε ενώ οι επίσκοποι κατευθύνονταν από Τουρκία προς Συρία.


πηγή

Υπερατλαντική Προστασία στον « σύνδεσμο-ενέδρα » τoυ Επισκόπου Παύλου. Αποκλειστική Έρευνα : Η ταυτότητα του 4ου προσώπου, ο ρόλος του και οι μηχανισμοί που τον στηρίζουν

ΠΗΓΗ: Άναβάσεις
ΑΝΤΙΓΡΑΦH:Αμέθυστος
Βρυξέλλες, από Δημήτρη Πορφύρη και Πηνελόπη Σταφυλά

Η καλοσχεδιασμένη  αποστολή απελευθέρωσης των απαχθέντων ιερέων  Μ. Μαχφούντ και   Μ. Καγιάλ από τους Επισκόπους Χαλεπίου, κ.κ. Παύλο και Ιωάννη, κατέληξε σε φιάσκο, ενέδρα θανάτου .

Οι αγνοούμενοι μητροπολίτες με τους απαχθέντες ιερείς που επιχείρησαν να ελευθερώσουν

Ιστορικό

Ο αδερφός του 27χρονου Καγιάλ είχε ζητήσει τη διαμεσολάβηση της συροιακωβίτικης εκκλησίας.  Οι δράστες είχαν  γνωστοποιήσει στην οικογένεια  τα ανταλλάγματα, ενώ  είχαν επιτρέψει στον ίδιο τον π. Μιχαήλ να επικοινωνήσει με τη μητέρα του : Είμαι καλά , προσευχήσου για μένα(20/02/13) . Καταγόταν από την μεγάλη αρμενική κοινότητα Χαλεπίου η οποία είχε εγκατασταθεί στην πόλη μετά τη γενοκτονία του 1915. Οι δράστες είχαν υποχωρήσει από τις αρχικές απαιτήσεις τους για λύτρα και για απελευθέρωση 15 κρατουμένων και είχαν συμφωνήσει στην καταβολή μόνο χρηματικού ανταλλάγματος (1.000.000 συριακές λίρες) .

Για τον ελληνορθόδοξο π. Μαχέρ Μαχφούντ δεν υπήρχε κανένα νέο. Ο Παύλος κινητοποιείται διερευνώντας τους κύκλους της αντιπολίτευσης. Ενεργοποιεί εκκλησιαστική επαφή στο Χαλέπι, άτομο γνωστό για την στήριξή του στην αντιπολίτευση, κατά κόσμον οδηγός με ελεύθερη διέλευση στα μπλόκα των ανταρτών.

Ο ρόλος αυτού του συνδέσμου είναι καταλυτικός. Η ημερομηνία της επιχείρησης απελευθέρωσης ορίζεται για τις 22/04/13 . Θα συμμετάσχουν τέσσερα πρόσωπα, οι 2 ιεράρχες    και οι 2 οδηγοί. Οι όροι προσέγγισης   του προκαθορισμένου σημείου της κρίσιμης συνάντησης για την ανταλλαγή λύτρων και ομήρων είναι σαφείς : Ο Ιωάννης οφείλει να ξεκινήσει  από  το Χαλέπι κατευθυνόμενος προς τα συροτουρκικά σύνορα, ενώ ο Παύλος να φτάσει στο ίδιο σημείο εκ Τουρκίας. Όλες οι περιοχές και τα περάσματα κοντά στα τουρκοσυριακά σύνορα ελέγχονται  από τον « Ελεύθερο Συριακό Στρατό » .

Ο π. Ιγνάντιος Γιαπιτζίογλου , φερόμενος συνεργάτης του επισκόπου Παύλου δήλωσε στην ελληνική τηλεόραση :

Όταν έγινε το γεγονός φαίνεται ότι εκείνη τη στιγμή δεν πήραν τα κινητά που είχαν μαζί τους οι αρχιερείς και ο Σεβασμιώτατος έστειλε   κάποια κινητά  ότι μας απήγαγαν και μας πάνε σε μια περιοχή κοντά στα συροτουρκικά σύνορα.

Ο ως άνω αρχιμανδρίτης δικαιολογεί   αυτοβούλως και εκ προοιμίου τη μη αφαίρεση των κινητών (φαίνεται ότι εκείνη τη στιγμή δεν πήραν τα κινητά που είχαν μαζί τους οι αρχιερείς). Στην όλη ασυνταξία της επόμενης φράσης  (ο Σεβασμιώτατος έστειλε   κάποια κινητά),  δεν αναφέρει συγκεκριμένο αποδέκτη του μυνήματος. Ο αρχιμανδρίτης  προφανώς εκπροσωπεί τον ή τους αποδέκτες του μυνήματος, εκτός και αν ήταν ο ίδιος αποδέκτης. Η εκδήλωση της απαγωγής και όχι μιας άλλης τροπής της υπόθεσης πιστοποιείται από την αόριστη δήλωσή του περί sms. Την ίδια ιστορία μιας φιλειρηνικής απαγωγής όπου επιτρέπονται και τα κινητά τηλέφωνα, έρχεται να πιστοποιήσει και ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας του οποίου η ταυτότητα είναι επτασφράγιστο μυστικό. 

Ο 70χρονος  με προφίλ υπεράνω πάσης υποψίας, συνομήλικος με τον δολοφονημένο οδηγό του Ιωάννη,  δήλωσε στις εκκλησιαστικές αρχές ότι οι απαγωγείς είναι τσετσένοι λόγω ξανθών μαλλιών και γεννειάδων και γαλάζιων ματιών …ότι όταν είδαν ότι στο αυτοκίνητο επέβαιναν και λαικοί απλά τους πέταξαν έξω και έφυγαν με το όχημα προς άγνωστη κατεύθυνση και πως η ομάδα που βρήκε και δολοφόνησε τον οδηγό Φατούχ δεν έχει καμιά σχέση με τους απαγωγείς . 

Για να γνωρίζει τους δολοφόνους του Φατούχ πρέπει να ήταν αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του. Σε αυτήν την περίπτωση πως εξηγεί το γεγονός ότι σε αυτόν χάρισαν τη ζωή ; Αν πάλι δεν ήταν αυτόπτης της δολοφονίας  πως δηλώνει πως οι απαγωγείς δεν εμπλέκονται στη δολοφονία; Πως γνωρίζει την ταυτότητά τους ; Αν οι εκκλησιαστικές αρχές του πρόβαλαν το βίντεο με το δολοφονημένο οδηγό προκειμένου να αναγνωρίσει κάποιον από τους εμφανιζόμενους, εκείνοι  δήλωναν ότι βρήκαν το πτώμα και έξαλλοι φώναζαν : « Nα τι κάνουν οι άνθρωποι του Άσσαντ !!! » 

Στις περιγραφές αυτού του « θαυματουργικά σεσωσμένου γέροντα » που κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος στο Χαλέπι, προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα των ορθόδοξων χριστιανών της πόλης, oφείλουμε τις όποιες πληροφορίες μας περί της διαδραμάτισης των συμβάντων. 

Ονομάζεται  Φουάντ Ελία. Είναι το όνομα που όλοι οι παροικούντες γνωρίζουν αλλά  αρνούνται  να γνωστοποιήσουν για να μην σπάσουν τον κώδικα  σιωπής. Το « μη ταυτοποιημένο άτομο »,  δεν εκτίθεται από μέσα και αρχές. Ο  Φουάντ Ελία, αυτός ο σύγχρονος « Αινείας », είναι μέλος του « Συμβουλίου των Πρεσβυτέρων » του Χαλεπίου, δηλαδή ανήκει στο κατά την Ιουδαική παράδοση « Μέγα Συνέδριο » των   « Σοφών της Πρεσβυτεριανής Ευαγγελικής Εκκλησίας » της πόλης. Aπολαμβάνει της προστασίας μάρτυρα κατά τα αμερικανικά πρότυπα. Η εκκλησιαστική οργάνωση  Nαtional Evangelical Synod of Syriaand Lebanon, στην οποία ανήκει, διοικείται και λαμβάνει εμβάσματα και εντολές από την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία των ΗΠΑ .

Ο Φουάντ Ελία στο κέντρο ακριβώς του 7μελούς Πρεσβυτεριανού Συμβουλίου στο Χαλέπι

To Συμβούλιο Πρεσβυτεριανών Χαλεπίου σε χειροθεσίες. Συμμετέχει και ο κ. Φουά

Ο ρόλος των αμερικανικών προτεσταντικών οργανώσεων

Η εκκλησία του Χαλεπίου όπως και οι υπόλοιπες της Συρίας, στέλνουν διαρκείς αναφορές στους ανωτέρους τους στην Αμερική και αυτές αξιοποιούνται για πολιτική χρήση από τις αρμόδιες αρχές. Πρόκειται για τακτική που την έχουν υιοθετήσει από τον 19^ο αιώνα όταν εκμεταλλευόμενοι την πολιτική αστάθεια της περιοχής, εγκαθιστούν τις πρώτες ιεραποστολές. Στη διεθνή βιβλιογραφία διαπιστώνεται η ύπαρξη μεγάλου αρχειακού υλικού από τη δράση τους στη Συρία τον 19^ο αώνα. Σε μια από τις αναφορές τους κατονομάζουν όλες τις χριστιανικές ορθόδοξες εκκλησίες ως « σέκτες ».

Σήμερα, επίσης συντάσσονται ανάλογες εκθέσεις από πρεσβυτεριανούς παράγοντες όπως ο κ. Φουάντ. Σύμφωνα με αυτές διαμορφώνεται η συντηρητική κοινή γνώμη του προστενταντικού αμερικανικού πληθυσμού. Ειδικοί επιστήμονες επεξεργάζονται τα δεδομένα των τοπικών εκκλησιών της Μέσης Ανατολής και με βάση αυτά προχωρούν σε σύνταξη πορισμάτων για την πολιτική κατάσταση της κάθε χώρας. Αυτά διαβιβάζονται σε φορείς, υπηρεσίες πληροφοριών  και σε πολιτικά όργανα των ΗΠΑ για τη διευκόλυνση και ηθική νομιμοποίηση χάραξης της εξωτερικής πολιτικής. Οι τοπικές πρεσβυτεριανές αρχές της Συρίας λειτουργούν σαν άτυπα αμερικανικά προξενεία συλλέγοντας πληροφορίες με επιλεκτικά κριτήρια και με σκοπό να καθορίσουν τις εξελίξεις κατά το δοκούν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η έκκληση της  Cynthia Rigby, καθηγήτριας Θεολογίας στην Πρεσβυτεριανή Σχολή Παστόρων στο Austin , που αναφέρει ότι η Ευαγγελική Λουθηριανή Εκκλησία της Αμερικής απέστειλε επιστολή  στον πρόεδρο Ομπάμα προτρέποντάς τον να συνεχίσει τις ειρηνικές του πρωτουβουλίες στη Συρία για τερματισμό της βίας ( 12 Απριλίου ). Προσθέτει ότι « οι αρχηγοί 3 θρησκειών ( Βαπτιστών, Μεθοδιστών και  Ενωμένων Μεταρρυθμιστών) απηύθυναν επιστολή στον ΟΗΕ (15 Μαρτίου) πιέζοντας να καταδικάσει κατηγορηματικά  το Συριακό Κράτος για τις επιθέσεις που εξαπολύει στον ίδιο του το λαό. » Ο μεθοδιστής William Larence καθηγητής Αμερικανικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο PerkinsSchool of Theology καυτηριάζει τη σιωπή των Εκκλησιαστικών αρχών απέναντι στους πρώην δικτάτορες Πινοσέτ,Χίτλερ,Πολ Ποτ και Ίντι Αμίν και καλεί τους αμερικανούς ιεροκήρυκες να μην πράξουν το ίδιο, αλλά να  καταδικάσουν από άμβωνος τον πανίσχυρο παράφρονα ηγέτη της Συρίας. Ο Βαπτιστής θεολόγος Jim Denison, Πρόεδρος του Forum on Truth and Culture δηλώνει ότι βρέθηκε στην Ουάσιγκτον για ένα meetingσχετικά με το ρόλο της θρησκείας στον πόλεμο της Συρίας, τονίζοντας ότι και εκεί πρέπει ν’ αναληφθούν πρωτοβουλίες. Ο Joe Cliffordεπικεφαλής της First Presbyterian Church of Dallasαναφέρει ότι « η Σύνοδος Συρίας και Λιβάνου της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας έχει συμβάλει με δεκάδες χιλιάδες δολάρια για ανθρωπιστική βοήθεια. » (Dallas News 4/06/13).

Ο αρχηγός της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας των ΗΠΑ ενημερώνει τη Γενική Συνέλευση του οργάνου ότι σύμφωνα με πληροφορίες που έχει στην κατοχή του και οι οποίες προέρχονται από τη Σύνοδο Συρίας και Λιβάνου « οι χριστιανοί της Συρίας υπήρξαν φιλειρηνικοί αλλά μετά τον Μπασάρ αλ Άσσαντ τίποτα δεν είναι σίγουρο... »(Presbyterian News Service17/7/2012). 

Ο πάστορας Δαμασκού της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας

Η Πρεσβυτεριανή Ευαγγελική Εκκλησία

Ιδρύθηκε το 1983 στις ΗΠΑ και προέκυψε από συνένωση Μεταρρυθμιστών και Πρεσβυτεριανών. Η πρώτη Σύνοδος της νέας Εκκλησίας πραγματοποιήθηκε κοντά στο Ντιτρόιτ στο Μίτσιγκαν. Πρόκειται για Καλβινιστές, είναι η μεγαλύτερη προτεσταντική Ομολογία των ΗΠΑ με δογματική αρχή την Ομολογία Πίστης του Westminster. Απαριθμεί 2.077.138  και πλέον μέλη. Προκαθήμενή της η Cyntia Bolbah.Πρεσβεύει τη διαρκή μεταρρύθμιση,  πρωτοστατεί σε χειροτονία γυναικών και ομοφυλόφιλων ενώ έχει αναπτύξει πρόγραμμα ιεραποστολών μισσιονάριων σ’ όλον τον κόσμο από την Αφρική ως και την Λατινική Αμερική. Η δομή της προβλέπει   Συνόδους ως ανώτατα όργανα σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο όπου εδρεύουν οι αντιπρόσωποι των ενοριών και οι τομεάρχες. Μια τέτοια Σύνοδος είναι η επονoμαζόμενη « Σύνοδος Ευαγγελικών Συρίας και Λιβάνου ».Eνοριακά όργανα είναι τα Συμβούλια των Πρεσβυτέρων με υπεραρμοδιότητες αφού αυτά επιλέγουν τους πάστορες. Στην Μέση Ανατολή οι ευαγγελικοί είναι συνώνυμοι των πρεσβυτεριανών. Οι μεταρρυθμιστές Προτεστάντες ή Πρεσβυτεριανοί γενικά απαριθμούν 75.000.000 πιστούς με ποικίλες ονομασίες. Σ΄αυτήν την ευρύτερη Ομολογία στεγάζεται και το επίμαχο μόρφωμα. Δύσκολα ταυτοποιούνται όλες αυτές οι προτεσταντικές εκκλησίες μέσα σ’ ενα πολυδαίδαλο παγκόσμιο δίκτυο αφού π.χ στην Βραζιλία ξεπηδούν κάθε εβδομάδα πολλές διαφορετικές νεοσύστατες ομολογίες- εκκλησίες. Αυτή η πανσπερμία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν απαιτείται η λεγόμενη αποστολική διαδοχή για την διατήρηση της εκκλησίας αλλά το πνευματικό χάρισμα που σου δίνει την δυνατότητα να ιδρύσεις εκκλησία.

Τον 19ο αι. Πρεσβυτεριανοί άγγλοι και αμερικανοί αποβιβάστηκαν σε Συρία, Λίβανο και Αίγυπτο.Την ίδια εποχή αγγλικανοί, λουθηρανοί εγκαταστάθηκαν στους Αγίους Τόπους ενώ στον Περσικό κόλπο ιδρύθηκε η Μεταρρυθμιστική Εκκλησία της Αμερικής. Χαρακτηριστικό των διαχρονικών  βλέψεών τους στην περιοχή είναι ότι οι δυο πρώτοι μισσιονάριοι αφήχθησαν στη Σμύρνη το 1819 με αντικείμενο την ιεραποστολή στα Ιεροσόλυμα. Ένας από τους πρώτους 5 σταθμούς που ίδρυσαν σ’ όλη την Μέση Ανατολή ήταν στο Χαλέπι το 1920 . Η τοπική εκκλησία της πόλης ανήκει στη Nαtional Evangelical Synod of Syria and Lebanon που όπως περιαυτολογούν για να στηρίξουν την ιστορική τους παρουσία στην περιοχή, χρονολογείται εδώ και 150 χρόνια.   Eδραιώθηκαν με τις επιδόσεις τους στον εκπαιδευτικό κυρίως τομέα αλλά και σ’ αυτόν της υγείας. Με τα κονδύλια των ΗΠΑ , ίδρυσαν σχολεία και νοσοκομεία και μερικά από τα καλύτερα κολέγια του Λιβάνου έχουν προτεσταντικές ρίζες όπως παρομοίως  και αυτά του Χαλεπίου. Το 1867 ίδρυσαν το Syrian Protestant College που μετεξελίχθηκε στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βυρηττού απ΄οπου αποφοίτησαν πολλά ανώτατα κυβερντικά στελέχη των χωρών της Μέσης Ανατολής κατά τον 20^ο  αιώνα.

Η τακτική τους είναι ν’ αποσπούν και ν’ αφομοιώνουν κομμάτια από άλλες εκκλησίες π.χ Κοπτική Ευαγγελική Εκκλησία, Αρμενική Ευαγγελική Εκκλησία  προσφέροντας την απαραίτητη προστασία στις χριστιανικές αραβικές μειονότητες με δέλεαρ και τις παρεχόμενες εκπαιδευτικές και υγειονομικές υποδομές. Κομβικό σημείο για τη διείσδυσή τους είναι η αραβική μετάφραση και έκδοση της Βίβλου. Το 1865 ο Van Dyck εξέδωσε τη Νέα Βίβλο της οποίας 100.000.000 αντίτυπα διοχετεύθηκαν στον αραβικό κόσμο. Το όλο εγχείρημα τους στοχεύει στο οικουμενικό άνοιγμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι στην οργάνωση The Clarion Project, προβλέπεται η διαθρησκευτική σύμπραξη της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας των ΗΠΑ με Ισλαμικές Ενώσεις ελεγχόμενες  από τους « Αδελφούς Μουσουλμάνους ». Τέτοιες συνεργασίες προδίδουν και τον πολιτικό προσανατολισμό των Πρεσβυτεριανών στα καίρια πολιτικά ζητήματα της Μέσης Ανατολής.

Τα πολλαπλά οφέλη της Απαγωγής

Σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, δικαιολογείται απόλυτα και η  πολιτική στράτευση του  Φουάντ Ελία στο πλευρό της ένοπλης αντιπολίτευσης αφού ο Εθνικός Συναπισμός της Συρίας κυριαρχείται από αδελφούς μουσουλμάνους.

Με την εξαφάνιση των δυο χαρισματικών και δημοφιλών επισκόπων , απαρφανίζονται οι δυο από τις μεγαλύτερες χριστιανικές κοινότητες στη Συρία (1^η η Δαμασκός και 2^ο το Χαλέπι). Η από τον 1^ο αιώνα μ.Χ. ορθόδοξη παρουσία στη Συρία, έχοντας ήδη συντριβεί σε επίπεδο ποσοστών από τον εξισλαμισμό του πληθυσμού , και αντιμετωπίζοντας μέχρι και σήμερα την μουσουλμανική μισαλλοδοξία, έχει να αντιπαλέψει και έναν εισαγόμενο, νεόφερτο και χωρίς ιστορική ή θεολογική βάση χριστιανισμό που του παρουσιάζεται ως η μόνη εναλλακτική λύση διατήρησης της χριστιανικής πίστης (σε αυτήν την περίπτωση θα απολαμβάνει την ασφάλεια της προστάτιδας δύναμης) έναντι σε έναν υποχρεωτικό προσυλητισμό στο Ισλάμ.

Η ανεξιχνίαστη αυτή εξαφάνιση των μητροπολιτών έχει και έναν σαφή πολιτικό συμβολισμό. Σπέρνει το τρόμο στους ορθόδοξους χριστιανούς όπου και εντοπίζονται τα μεγαλύτερα ποσοστά  υποστήριξης στην κυβέρνηση Άσαντ, και λειτουργεί αποτρεπτικά σε σχέση με οποιαδήποτε έκφραση πολιτικής συμπάθειας στην κυβέρνηση, όπως αυτή έχει αδιάψευστα καταγραφεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Οι εξαφανισθέντες επίσκοποι που γιά πολλούς θεωρούνται εδώ και καιρό νεκροί, είχαν ήδη προαναγγείλει ως προορατικοί Πατέρες  το ενδεχόμενο μαρτυρικού τέλους:

Ο Μόνος Αναμάρτητος Δρόμος είναι αυτός του Μαρτυρίου ( Παύλος)

Καλύτερα Μάρτυρας στο Χαλέπι, παρά Εξόριστος στον Κόσμο ( Ιωάννης).

O ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΗΡΘΕ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΑΝ

Ανταπόκριση Βρυξέλλες για το"Αγιορείτικο βήμα" 


"Κανένας από τους 15 Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους των Ελληνορθόδοξων Εκκλησιών ανά τον κόσμο δεν τόλμησε να έρθει στη Δαμασκό για να παραστεί στην ενθρόνιση (14/02 /13) του νέου Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη 10ουόπως προβλέπει το πρωτόκολλο και η θρησκευτική δεοντολογία" (o μαρονίτης αρχιεπίσκοπος Δαμασκού Σαμάρ Νασάρ στο fides). Δύο μήνες μετά, εκδηλώνεται η απαγωγή.

"Η ανησυχία κορυφώνεται για την τύχη των δύο επισκόπων.Είμαστε πάντα χωρίς νέα "( France 24, 31/05/13 ). Γιατί τόσο μυστήριο γύρω απ΄αυτήν την εξαφάνιση ; (Χαμπίμπ Αφράμ, πρόεδρος της Συριακής Λίγκας στο l’ orient le jour -31/05/13 ). 

Σε μια αντίστοιχη υπόθεση στον φάκελο απαγωγής και δολοφονίας τριών επισκόπων που διαπράχθηκε στη Ρουάντα το 1994 , είκοσι χρόνια αργότερα άρχισε η διελεύκανση της . H κα Εsperance Μukashema αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας που σήμερα ζει στην Ολλανδία, καταγγέλει και αποκαλύπτει τους πρωταίτιους. Διαβεβαιώνει ότι διαθέτει αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύνουν ότιη διαταγή εκτέλεσης των επισκόπων προερχόταν άμεσα από τον σημερινό πρόεδρο της χώρας Paul Kagame.

Όπως αποκαλύπτει , (jambonews.net 9/04/13) όλα άρχισαν στις 3 Ιουνίου το 1994 όταν οι τότε αντάρτες του Πατριωτικού Μετώπου της Ρουάντα απαγάγουν τους επισκόπους υπό την καθοδήγηση του τότε στρατηγού και τωρινού συνταγματάρχη Fred Ibingira.Τους μετακινούν στο Ruhango και τρεις μέρες αργότερα στο Gakuzazo όπου και τους εκτελούν. Οι φυσικοί αυτουργοί είναι ξένοι. Προέρχονται από την Ουγκάντα και ενεργούν υπό τις διαταγές του τότε αντικαθεστωτικού και νυν προεδρου Paul Kagame. «Τους θάψαν σ ένα λάκκο όλους μαζί σαν τα ζώα» , αναφέρει η μάρτυρας.

Δημοσιεύματα, πηγές της Συριακής κυβέρνησης ,της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και το πρώτο δελτίο τύπου της Συρορθόδοξης που επικαλείται αυτόπτη μάρτυρα (το 4° πρόσωπο) κάνουν λόγο για τσετσένους τζιχαντιστές επομένως για αλλόχθονες.Ενώ από συγκλίνουσες πληροφορίες πιστοποιείται ανάλογη μετακίνηση των επισκόπων.Η ηθική νομιμοποίηση και σ΄ αυτήν την απαγωγή πηγάζει από την πολιτική διανόηση της διασποράς που ασκεί καθοδηγητικό ρόλο ως επίσημα αναγνωρισμένο όργανο της μεταβατικής κυβέρνησης ;

Στο ιστολόγιο του "Fondation Institut Kurde” καταχωρούνται οι πολιτικές απόψεις του Αμπντούλ Αχάντ Στέιφο όπως κατατέθηκαν κατά το Διεθνές Συνέδριο για την Συρία (3.2.2012 , διοργάνωση : Κουρδικό Ινστιτούτο στο Παρίσι, όπου στις 09/01/13 δολοφονήθηκαν από αγνώστους τρεις γυναίκες ακτιβίστριες της Κουρδικής Κοινότητας). Εκεί, ο επιτετραμένος του « Εθνικού Συριακού Συνασπισμού » ( πολιτικό σκέλος του « Ελεύθερου Συριακού Στρατού », FSA) για τη διερεύνηση της απαγωγής, υπενθυμίζει στους συνέδρους : « Ο διορισμός των θρησκευτικών αξιωματούχων, χριστιανών και μουσουλμάνων στο καθεστώς Άσσαντ, περνάει από το φιλτράρισμα των Μυστικών Υπηρεσιών. » Eυθέως μέμφεται και τους ορθόδοξους εκκλησιαστικούς ηγέτες ως εγκάθετους, αρεστούς των καθεστωτικών υπηρεσιών υπονοώντας την πολιτική τους χειραγώγηση και απαξιώνοντας τον καθαρά πνευματικό τους ρόλο.Τέλος τους στοχοποιεί ως συνεργάτες του αντιπάλου και « εχθρούς του λαού » σ’ αυτήν την « επαναστατική περίοδο », όπως αρέσκεται να αποκαλεί την Συριακή τραγωδία.

Ο συριακής καταγωγής συγγραφέας, ιστορικός,δημοσιογράφος και ειδικός αναλυτής θρησκευτικών ζητημάτων κ.Ναμπίλ Φαγιάντ θύμα τόσο του εξτρεμιστικού ισλάμ ( είχε εκδοθεί φετφά εναντίον του μ΄αφορμή βιβλίο του -al arabiya news- 27/01/2008) όσο και της κυβέρνησης(εξέτισε ποινή κάθειρξης) αλλά και ο ίδιος θύμα απαγωγής το 2004, δίνει μια ανατρεπτική εκδοχή των γεγονότων.

Σε τηλεοπτική του παρέμβαση στο αραβόφωνο sky news (19/05/2013) εκτιμώντας την γενικότερη πολιτική κατάσταση στη Συρία αναφέρεται καταληκτικά και στο περιστατικό της απαγωγής των επισκόπων.Εκθέτοντας ένα παρασκήνιο εκκλησιαστικής και πολιτικής δολοπλοκίας, καταγγέλει σχέδιο αποδυνάμωσης των ορθόδοξων κοινοτήτων με τελικό σκοπό την μετεγκατάσταση των ορθόδοξων Πατριαρχείων Αντιοχείας από την Δαμασκό στην Τουρκία όπου και η ιστορική πόλη Αντιόχεια που μετενομάστηκε σ΄Αντάκεια.Τονίζει ότι οι επίσκοποι όντας κατηγορηματικά αντίθετοι σε μια τέτοια προοπτική υπέστησαν τις συνέπειες.Yποδεικνύει τον κ. Ζορζ Σάμπρα πρόεδρο του « Εθνικού Συνασπισμού της Συρίας » και τις τουρκικές αρχές ως ενορχηστρωτές αυτής της απαγωγής.

Στο όλο σχέδιο διαμετακόμισης της έδρας εμπλέκει και δύο Συρορθόδοξους εκκλησιαστικούς παράγοντες.Δια του Συρορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας ,ο ένας εκ των δύο ο επίσκοπος κ.Μάττα Ροχάμ ,εκδίδει ανακοινωθέν με το οποίο ζητά από τον κ.Φαγιάντ ν΄ανακαλέσει τα λεγόμενά του καθώς όπως υποστηρίζει « οι απαγωγές είναι έργο σατανικών ανθρώπων και ονομαστικά δεν είναι άλλοι από ασχημονούντες πολιτικούς.»31/05/2013.Μ΄αυτή τη λακωνική δήλωση δεν διαψεύδει ωστόσο τους ισχυρισμούς του κ.Φαγιάντ , ίσως τους επιβεβαιώνει ,περί άμεσης εμπλοκής της Τουρκίας και του ηγέτη της συριακής αντιπολίτευσης .

Καθώς η κατάσταση είναι τεταμένη ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.Κύριλλος πραγματοποιεί επίσκεψη στην ουδέτερη ζώνη των Αθηνών.Την ίδια στιγμή χιλιάδες χριστιανοί της πνευματικής δικαιοδοσίας του Ρώσοι,Λευκορώσοι,Ουκρανοί και Μολδαβοί στρατιωτικοί εθελοντές ανταποκρίνονται στο μιντιακό κάλεσμα του αντισυνταγματάρχη Σεργκέι Ραζουμόβσκι στρατιωτικού βετεράνου των πληροφοριών της Ουκρανίας. Σπεύδουν να στελεχώσουν στο συριακό έδαφος το προσωπικό χειρισμού των αντιαρματικών και αντιαεροπορικών πυραύλων ρωσικής προέλευσης που καταφθάνουν στη Συρία (Novil Region) .

Μέσα σ΄αυτό το κλίμα κινητικότητας στην Εγγύς και Μέση Ανατολή ο Πατριάρχης Αντιοχείας και πάσης Ανατολής κ.Ιωάννης ο 10ος έχει μεταβεί στη Κωνσταντινούπολη αποφασισμένος να μην γυρίσει στη Συρία χωρίς πειστικές αυτή την φορά απαντήσεις.




Ο Πατριάρχης Αντιοχείας σε δηλώσεις του στο αεροδρόμιο του Λιβάνου πριν την πτήση για Κωνσταντινούπολη.





Ο Πατριάρχης σ΄αποστολή στο Φανάρι





Ο διανοούμενος Νabil Fayad στην καταλυτική τoυ παρέμβαση στο sky news.




Στο κέντρο ο νυν πρόεδρος του Εθνικού Συνασπισμού της Συρίας στην
Κωνσταντινούπολη το 2012.φωτό REUTERS






Πηγή  /αντιγραφή

«Σκοτῶστε τούς ἐπισκόπους». Ἡ πρόταση τῶν ἰσλαμιστῶν μέ τούς ὁποίους συμπροσεύχονται καί συνομιλοῦν οἱ οἰκουμενιστές.

 

ΠΡΟΚΉΡΥΞΗ ΣΌΚ: "ΣΚΟΤΩ͂ΣΤΕ ΤΟΎΣ ἘΠΙΣΚΌΠΟΥΣ"

 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ «ΟΡΘΡΟΥ»:
Α) Ἀκόμα ἐπιμένει ὁ Κος Καμίνης γιά τήν κατασκευή Τεμένους στήν Ἀθήνα; Ἀκόμα δέν ἔχει καταλάβει τί θά πεῖ Ἰσλάμ;
Β) Ἄραγε, ἄν ψηφιστεῖ τελικῶς ὁ νόμος κατά τοῦ ρατσισμοῦ καί τῆς ξενοφοβίας, ἐμεῖς θά θεωρηθοῦμε ὡς «ξενόφοβοι» καί «ρατσιστές»; Αὐτός εἶναι ὁ ὁρισμός τοῦ ρατσισμοῦ, ἡ μαρτυρία τῆς πραγματικότητας καί τῆς ἀλήθειας; Μήπως θέλουν ὅλους αὐτούς τούς νόμους γιά νά μᾶς φιμώσουν;

 

Στίς 16 Μαΐου, τό ἀνεξάρτητο λιβανέζικο πρακτορεῖο εἰδήσεων Lebanon Files, ὄπως μας ἐνημέρωσαν οἱ Δημήτρης Πορφύρης καί Πηνελόπη Σταφυλά, δυό ἄνθρωποι πού παρακολουθοῦν τίς ἐξελίξεις στή Συρία καί ἰδιαίτερα τό θέμα τῶν ἀπαχθέντων ἐπισκόπων, ἀνάρτησε στήν ἰστοσελίδα τοῦ ἀντίγραφο τῆς προκήρυξης πού ἐξέδωσε ἡ ὀργάνωση Συριακή Ἰσλαμική Ἑνότητα (ἄλ Χίζπ ἄλ Ταγουιντ λ Ἰσλάμι).

 

Ἡ προκήρυξη αὐτή κρατήθηκε γιά εὐνόητους λόγους μακριά ἀπό τά φῶτα τῆς δημοσιότητας ἀλλά ἔχει προκαλέσει ἐντάσεις στήν περιοχή.

 

Ὁ ἡγέτης τῆς σεiχης Ἰμπράημ Ἄλ Ζάουμπι, (φωτο) ἀναφέρει σέ αὐτή τήν προκήρυξη ὅτι :

 

«Σέ σύσκεψη πού συγκλήθηκε ἀσχοληθήκαμε μέ τούς κινδύνους πού διατρέχει ὁ Συριακός λαός καί συζητήσαμε ἀρχικά τήν περίπτωση τῶν 9 λιβανέζων πού ἀπήχθησαν στήν Συρία ἀλλά καί αὐτή τῶν δυό ἐπισκόπων.. Ἀναφορικά μέ τούς δυό ὑπό ὁμηρία ἐπισκόπους , ὁ Θεός εἶπε ὅτι «ὅποιος ὁμολογεῖ ὅτι οἱ 3 Θεότητες εἶναι ὁ Θεός διαπράττει ἁμαρτία ὄπως καί ἁμαρτία ἔχουν αὐτοί πού ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ γιός τῆς Μαρίας.

 

Ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή σέ σένα Προφήτη νά σκοτώσεις τούς ἁμαρτωλούς καί τούς κλέφτες καί νά τούς στείλεις στήν Κόλαση κηρύσσοντας τούς Τζιχάντ.

 

Ἔτσι λοιπόν ἐμεῖς στήν ὀργάνωση τοῦ « ἄλ Χίζπ ἄλ Ταγουιντ ἄλ Ἰσλάμι » καί στό ὄνομα αὐτῆς τῆς ὀργάνωσης καί ἐν ὀνόματι τῶν Σαλαφιστῶν καί στό ὄνομα ὅλων τῶν Μουσουλμάνων Σαλαφιστῶν σας καλοῦμε νά ἐφαρμόσετε τήν Σαρία, τό Νόμο τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν δυό ἐπισκόπων καί σ΄ὅλους τους ἀπαχθέντες καί δέν θά λογοδοτήσουμε γιά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ πού προβλέπει θάνατο κάθε ἀπίστου (καφίρ ) καί δέν φοβόμαστε ὅτι ὁ Θεός θά μᾶς κατηγορήσει γί αὐτό».

 

Ὅταν ἄρχισε νά διαδίδεται ἡ εἴδηση στό Λίβανο, προκλήθηκε πανικός στήν κοινή γνώμη. Ὑπό τήν πίεση τῶν ἐπαπειλούμενων ἐπεισοδίων λόγω τῆς συναισθηματικῆς φόρτισης χριστιανῶν ἀλλά καί τῶν μετριοπαθῶν μουσουλμάνων ἀλλά καί δηλώσεων πολιτικῶν στελεχῶν, ἡ Συριακή Ἰσλαμιστική Ἐνοποίηση, διέρευσε πρός τόν Τύπο ὅτι οἱ ἐπίσκοποι δέν εἶναι ἀκόμα νεκροί.

 

Ἐν τῷ μεταξύ ὅλα τά ἀραβοχριστιανικά site καί οἱ σελίδες facebook πού εἶναι ἀφιερωμένες στό ζήτημα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν ὁμήρων, ἀνέρτησαν σέ μαῦρο φόντο τίς φωτογραφίες τῶν ἐπισκόπων μέ τήν λεζάντα Ἀναγγελία Πένθους.

 

Ὁ Ἑλληνορθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παῦλος καί ὁ Συροϊακωβίτης (Μονοφυσίτης) Μητροπολίτης Χαλεπίου Γιοχάνα Ἰμπραχίμ ἔχουν ἀπαχθεῖ ἀπό τίς 22 Ἀπριλίου στήν ἐπαρχία τοῦ Χαλεπίου, στή βόρεια Συρία. Ἀπό τότε μέχρι σήμερα, δέν ἔχουν δώσει κανένα σημάδι ζωῆς.

 

[Πηγή ierovima.gr]

Αναδημοσίευση απ΄ τήν μαχητική ιστοσελίδα : Όρθρος

Πηγή

Αφιέρωμα στο Πατριαρχείο Αντιοχείας.Μέρος Α.

Το Αυτοκέφαλο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας, τρίτο στην τιμητική τάξη μετά από τις εκκλησίες Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας και τέταρτο κατά το προ του Σχίσματος τυπικό που περιελάμβανε και το Πατριαρχείο Ρώμης, είναι η μεγαλύτερη ελληνορθόδοξη και σήμερα αραβόφωνη χριστιανική εκκλησία στη Μέση Ανατολή. Από το 1343 η έδρα του Πατριαρχείου βρίσκεται στη Δαμασκό της Συρίας.

Η ιστορία της Εκκλησίας και του Πατριαρχείου Αντιοχείας διακρίνεται σε τέσσερις χρονικές περιόδους:

-Την Πρώιμη (37 – 638), – από της ιδρύσεως μέχρι την πρώτη αραβική κατάκτηση της Συρίας.

-Τη Μέση (638 – 1517) ( Αραβοκρατία – Φραγκοκρατία)

-Τη Νεώτερη (1517 – 1927) (Οθωμανική επικυριαρχία) καταλήγοντας στη Σύγχρονη συγκρότησή της. Η διαίρεση αυτή κρίνεται ορθότερη ως ιστορική παρά ως θεολογική από το γεγονός ότι οι εκάστοτε κυριαρχίες επηρέασαν τα μέγιστα στην τύχη της Εκκλησίας αυτής, σε αντίθεση με τις όποιες έριδες που ήταν είτε εσωτερικές υποθέσεις της, είτε θεολογικές διαφορές.

Η διασημότερη βιβλική αναφορά σχετικά με την Αντιόχεια έχει να κάνει με το ότι ήταν σε αυτή την πόλη όπου οι οπαδοί του Χριστού πρώτη φορά χλευαστικά αναφέρθηκαν ως «Χριστιανοί» (Πράξεις των Αποστόλων 11,26). Στο βιβλίο των Πράξεων, που προσφέρει έναν απολογισμό των πρώτων ετών της Εκκλησίας, η Αντιόχεια είναι η δεύτερη σε αναφορές πόλη. Ο Νικόλαος, ένας από τους επτά Διακόνους ήταν νεοφώτιστος από την Αντιόχεια και ίσως ο πρώτος Χριστιανός της πόλης (Πράξεις των Αποστόλων 6,5). Κατά τη διάρκεια του διωγμού που προκάλεσε τον θάνατο του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, μέλη της πρώτης χριστιανικής κοινότητας της Ιερουσαλήμ κατέφυγαν στην Αντιόχεια προκειμένου να βρουν καταφύγιο.

Η εκκλησιαστική παράδοση υποστηρίζει ότι η Εκκλησία της Αντιοχείας ιδρύθηκε από τον Απόστολο Πέτρο το 34. Ο Πέτρος συνεπικουρούμενος από τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα κήρυξε στους εθνικούς και τους Εβραίους, οι οποίοι φαίνεται να ήταν πολυάριθμοι στην πόλη. Εκεί εκδηλώθηκε και μια από τις πρώτες συγκρούσεις στην εκκλησία μεταξύ Πέτρου και Παύλου. Η σύγκρουση είχε ως αιτία την ανάγκη περιτομής των νεοφώτιστων εθνικών χριστιανών. Η Αποστολική Σύνοδος της Αντιοχείας, υπό τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, αποφάσισε ότι δε χρειαζόταν περιτομή για την είσοδο στον χριστιανισμό και απάλλαξε τους εξ εθνών Χριστιανούς από την ανάγκη τηρήσεως του Μωσαϊκού νόμου.

Μετά από περίπου επτά έτη παραμονής στην Αντιόχεια ο Πέτρος αναχώρησε για τη Ρώμη. Ως επίσκοπο της πόλης όρισε τον Ευόδιο, ο οποίος αριθμείται στους πρώιμους επισκοπικούς καταλόγους ως πρώτος διάδοχος του Πέτρου στον Αντιοχειανό Θρόνο.

Η Έδρα της Αντιοχείας συνέχισε να συνεισφέρει στην καθολική εκκλησία μέσω των πολυάριθμων σημαντικών προσωπικοτήτων που ανέδειξε. Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, δεύτερος διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου στην επισκοπή, που μαρτύρησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τραϊανού αναδείχτηκε ως συγγραφέας μία από τις πλέον αξιόπιστες ιστορικές πηγές για τη δομή της τότε εκκλησιαστικής ζωής.

Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος που έλαβε τον τίτλο του «Πατριάρχη» επειδή ο χριστιανισμός διαδόθηκε αρχικά μεταξύ των Εβραίων, των οποίων ο Πέτρος θεωρούνταν, μέσα στο χριστιανικό περιβάλλον, φυλετικός αρχηγός. Η απόδοση από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος (451) του τίτλου του «Πατριάρχη» προς τον επίσκοπο Αντιοχείας υπήρξε η τυπική αναγνώριση της ακολουθούμενης πρακτικής.

Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες η Αντιόχεια κατείχε σημαντική θέση ως διοικητικό κέντρο. Ο Επίσκοπος της προήδρευσε στις τοπικές Συνόδους Αγκύρας (351) και Καισαρείας (316) και η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας (325) αναγνώρισε τη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Αντιοχείας σε όλες τις επισκοπές της Ανατολής ενώ η Β΄ Οικουμενικό Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως (381) επιβεβαίωσε αυτή τη δικαιοδοσία. Αφ’ ετέρου, η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (431) κήρυξε αυτοκέφαλη την Εκκλησία της Κύπρου από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

Δογματικές έριδες και αραβοκρατία

Η πρώτη διάσπαση προκλήθηκε το 498 με την αίρεση των Νεστοριανών συνεπεία της Οικουμενικής Συνόδου της Εφέσου το 431. Αυτό ακολουθήθηκε από την αποχώρηση Συρίων και Αρμενίων δεδομένου ότι αρνήθηκαν τα ψηφίσματα που εγκρίθηκαν από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος. Κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών υπήρξε η επίσημη αποχώρηση των Μαρωνιτών από το σώμα της Αντιοχειανής Εκκλησίας, με την ανάδειξη του Ιωάννη Μαρούν ως Πατριάρχη τους το 685. Στα μέσα του 8ου αιώνα, η ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας απαίτησε την ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο, κάτι που τελικά πέτυχε το 1050.

Τον 7ο αιώνα κυριάρχησαν στη Συρία οι Άραβες (638) και οι Χριστιανοί καταδιώχθηκαν. Το 695 ο Πατριάρχης Αλέξανδρος Β’ σκοτώθηκε και ο θρόνος έμεινε κενός για 40 χρόνια. Αυτό είχε δυσάρεστες συνέπειες, γιατί πολλοί χριστιανοί εξισλαμίστηκαν. Οι Άραβες ευνοούσαν τους Ιακωβίτες σε βάρος των Ορθοδόξων. Από τον 8ο αιώνα άρχισαν να γίνονται Πατριάρχες εντόπιοι που χρησιμοποιούσαν την αραβική γλώσσα. Το 969 ο Νικηφόρος Φωκάς ελευθέρωσε τη Συρία και οι Πατριάρχες εκλέγονταν στην Κωνσταντινούπολη ή την Αντιόχεια.

Σταυροφορίες και οθωμανική κυριαρχία

Με την έλευση των Σταυροφόρων ιδρύθηκε Λατινικό Πατριαρχείο. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης αναγκάστηκε να φύγει και έμενε συνήθως στην Κωνσταντινούπολη, έτσι ο θρόνος έμεινε κενός για 50 χρόνια. Το 1155 ο Μανουήλ Κομνηνός πήρε την Αντιόχεια από τους Λατίνους, μπήκε σ’ αυτήν θριαμβευτικά και τους υποχρέωσε να δεχτούν Ορθόδοξο Πατριάρχη, τον Ιωάννη Θ’ που είχε χειροτονηθεί στην Κωνσταντινούπολη, αργότερα όμως πάλι οι Πατριάρχες δεν έμεναν στην έδρα τους, όπως ο Θεόδωρος Βαλσαμών που χειροτονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και δεν μετέβη ποτέ στην Αντιόχεια. Οι Πατριάρχες Αντιοχείας παρέμεναν στην Κωνσταντινούπολη έως την εκδίωξη των ευρωπαϊκών στρατών το 1268. Στα 1343 αποφασίστηκε η μεταφορά της έδρας του Πατριαρχείου στη Δαμασκό, τη σημαντικότερη πόλη στη Συρία, δεύτερη μετά την Αντιόχεια όσον αφορά τη μητροπολιτική σημασία της. Επίσκοπος Δαμασκού ήταν τότε ο Ιωακείμ, 58ος στη σειρά μετά τον πρώτο Επίσκοπο της πόλης Ανανία.

Αυτή την εποχή, η οθωμανική διοίκηση της Συρίας επέτρεψε την έντονη δράση του λατινικού προσηλυτισμού. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος υπήρξε εξασθένηση του Πατριαρχείου, γεγονός που προέτρεψε τους Πατριάρχες να ζητήσουν ενίσχυση και δωρεές από τον υπόλοιπο ορθόδοξο κόσμο.

Ο Πατριάρχης Μακάριος Γ’ (1647 – 1685) ενίσχυσε τον Ρωμαιοκαθολικισμό και η ορθοδοξία κινδύνεψε. Πολλά υπέφερε πάλι το Πατριαρχείο, όταν έγινε Πατριάρχης ο Κύριλλος, έφηβος 15 χρονών. Όταν ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον του το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξέλεξε Πατριάρχη τον Νεόφυτο (1672).

Λόγω της έντονης δράσης του καθολικισμού και του αντίκτυπου που είχε στις εκλογές Πατριαρχών, ο λαός και οι Επίσκοποι του Πατριαρχείου ζήτησαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τους στείλει Έλληνα Πατριάρχη, με σκοπό τη διατήρηση της ορθοδοξίας στην περιοχή. Η ελληνική παρουσία στην κεφαλή της Αντιοχειανής Εκκλησίας διήρκεσε από το 1724 έως το 1898. Το 1774 οι Ρωμαιοκαθολικοί ίδρυσαν το «Πατριαρχείο των Γραικομελχιτών» για τους Ορθοδόξους που έγιναν Ρωμαιοκαθολικοί. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο κάλεσε δυο αντιπαπικές συνόδους το 1722 και 1727 και με πολλούς άλλους τρόπους προσπαθούσε ν’ αντιδράσει στις προσηλυτιστικές ενέργειες των Ρωμαιοκαθολικών.

Ο αρχιμανδρίτης Πορφύριος Ουσπένκη επισκέφθηκε τη Συρία και την Παλαιστίνη και διαπίστωσε ότι μπορούσε να αναπτυχθεί εκεί ρωσόφιλη κίνηση. Ιδρύθηκε στη Ρωσία η «Ορθόδοξος Ρωσική Αυτοκρατορική Παλαιστίνειος Εταιρεία» το 1882 με σκοπό να προωθήσει τα ρωσικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, όπου ίδρυσαν σχολεία, νοσοκομεία και μοναστήρια.

Το τέλος της ελληνικής διοίκησης

Το 1850 παρατηρήθηκε διχογνωμία για την εκλογή Πατριάρχη, όμως πάλι εξελέγη στην Κωνσταντινούπολη ο Ιερόθεος (1850 – 1884). Την περίοδο αυτή αναζωπυρώθηκε το αίτημα για Άραβα Πατριάρχη. Η εποχή της πατριαρχίας του Ιεροθέου ήταν ταραγμένη, γιατί έγινε εμφύλιος πόλεμος και σφαγές χιλιάδων χριστιανών από το 1860 και ύστερα. Οι σφαγές σταμάτησαν με την επέμβαση των Γάλλων και ο Λίβανος κέρδισε την αυτοδιοίκηση του.

Οι τρεις Πατριάρχες που ακολούθησαν έδειξαν χαλαρή στάση και όταν παραιτήθηκε ο Σπυρίδων (1898) η Σύνοδος διασπάστηκε με τη μειοψηφία να ζητά να γίνει κατάλογος εκλόγιμων και με πρόσωπα από άλλα Πατριαρχεία, όπως γινόταν μέχρι τότε και την πλειοψηφία να διαφωνεί θέλοντας να αποκλεισθούν όσοι δεν ανήκαν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας. Τελικά, ύστερα από παλινωδίες της Υψηλής Πύλης και επεμβάσεις των Ρώσων, εξελέγη ο Λαοδικείας Μελέτιος Ντουμάνι το 1899.

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)

Η εκλογή του νέου Πατριάρχου Αντιοχείας κ. Ιωάννου Γιαζεζί με γέμισε χαρά και ικανοποίηση, διότι διατηρώ μια προσωπική φιλία, τουλάχιστον από το 1988, και γνωρίζω την προσωπικότητά του και τις θεολογικές του απόψεις για διάφορα εκκλησιαστικά θέματα.

Την περίοδο μεταξύ 1988-1991, όπως και στα μετέπειτα χρόνια, δίδασκα κατά διαστήματα στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή «Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός» του Πατριαρχείου Αντιοχείας, κατ’ αρχάς την Ελληνική γλώσσα και έπειτα την Ηθική και την Βιοηθική, και γνώρισα σχεδόν όλους τους Αρχιερείς του Πατριαρχείου και, βεβαίως, τους φοιτητές, οι οποίοι στην συνέχεια έγιναν Επίσκοποι και Καθηγητές. Έχω κρατήσει λεπτομερές ημερολόγιο από την εποχή εκείνη, στο οποίο παρουσιάζονται πρόσωπα και γεγονότα από την αποστολή μου στον Λίβανο –κατά την διάρκεια του εκεί εμφυλίου πολέμου– και την Συρία και το οποίο θα δημοσιευθή κατά τον κατάλληλο καιρό.

Στο τριπρόσωπο που καταρτίσθηκε για την εκλογή του νέου Πατριάρχη Αντιοχείας συμπεριλήφθηκε ο Μητροπολίτης ο από Δυτικής και Κεντρώας Ευρώπης και εκλεγείς νέος Πατριάρχης κ. Ιωάννης, ο Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παύλος, και ο τοποτηρητής του Πατριαρχείου Μητροπολίτης Βόστρων κ. Σάββας. Καί με τους τρεις αυτούς Μητροπολίτες συνδέομαι από ετών και τους εκτιμώ. Καί οι τρεις κατάγονται από την Λαττάκεια-Λαοδίκεια, πνευματικά τέκνα του νυν Μητροπολίτου Λαοδικείας κ. Ιωάννου, ενός σοβαρού και φιλομόναχου Επισκόπου.

Ο εκλεγείς Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, όταν το 1988 πήγα για πρώτη φορά στον Λίβανο για να διδάξω στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή, ήταν αρχιμανδρίτης και καθηγητής στην Σχολή αυτή και το επόμενο έτος ανέλαβε ως Σχολάρχης. Με την νέα του ιδιότητα με κάλεσε να διδάξω το μάθημα της Ηθικής, καθώς επίσης προσκάλεσε και τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τον οποίο είχε καθηγητή και εκτιμούσε. Μού συμπαραστάθηκε ως γνήσιος αδελφός σε όλες τις δυσκολίες που συνάντησα, κυρίως από τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν στην περιοχή και την κατάσταση που επικρατούσε στην Σχολή, και με βοήθησε αποτελεσματικά στο έργο μου. Μάλιστα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι μου ζήτησε να ομιλήσω σε όλους τους φοιτητές της Θεολογικής Σχολής για την νοερά προσευχή, σύμφωνα με την διδασκαλία των Πατέρων, και εκείνος μετέφραζε στην αραβική γλώσσα με πολλή χαρά και ενθουσιασμό, που σημαίνει ότι αγαπά την ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας.

Ο τοποτηρητής του Πατριαρχικού Θρόνου, Μητροπολίτης Βόστρων κ. Σάββας, τότε ήταν Διάκονος, και υπήρξε από τους πιο αγαπητούς μου φοιτητές στο μάθημα της Ηθικής, αλλά συγχρόνως είχαμε στενή καθημερινή επικοινωνία και με συνόδευε σε όλες τις περιοδείες και τις αποστολές μου στον Λίβανο και την Συρία. Επανειλημμένως επισκέφθηκα την Λαττάκεια, με δική του πρόσκληση, γνώρισα την οικογένειά του και υπήρξε ο μεταφραστής από την αγγλική στην αραβική γλώσσα σε πολλές ομιλίες τις οποίες έκανα τόσο στον Λίβανο όσο και στην Συρία.

Ο Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παύλος είναι αδελφός του εκλεγέντος Πατριάρχου, και διαδέχθηκε τον αδελφό του ως Σχολάρχης στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή και με προσκάλεσε το έτος 2001 να διδάξω το μάθημα της Βιοηθικής, με πρόσκλησή του δε επισκέφθηκα την επαρχία του για διάφορες ομιλίες.

Θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαιτέρως στον εκλεγέντα Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιωάννη.

Κατάγεται από μια ευλαβεστάτη οικογένεια από την Λαττάκεια της Συρίας. Γνώρισα την μητέρα του, φιλοξενήθηκα στο σπίτι τους, καθώς επίσης φιλοξενήθηκα στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ταρτούς, στην οποία Ηγουμένη είναι η Γερόντισσα Μακρίνα, αδελφή του νυν Πατριάρχου και του Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου, που κάνει ένα σημαντικό έργο στην περιοχή. Πράγματι, μια ευλογημένη οικογένεια, από την οποία προήλθαν δύο καλοί Επίσκοποι και μία ευλογημένη Γερόντισσα και προσφέρουν πολλά στην Εκκλησία.

Ο Πατριάρχης Ιωάννης, πέρα από τις σπουδές τις οποίες έκανε στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή, σπούδασε στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, απ’ όπου έλαβε και διδακτορικό δίπλωμα, υπό την επίβλεψη του αειμνήστου καθηγητού Ιωάννου Φουντούλη και θέμα «Το Μυστήριο της Βαπτίσεως: Ιστορική, Θεολογική και Λειτουργική μελέτη», στην οποία φαίνεται ο σύνδεσμος του Μυστηρίου του Βαπτίσματος με το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Το σημαντικό είναι ότι ομιλεί άριστα την ελληνική γλώσσα, εκτός από την αραβική, την αγγλική και την γαλλική. Έκανε χρέη μεταφραστή σε πολλές ομιλίες που έκανα στον Λίβανο, την Συρία και την Δαμασκό και κατάλαβα ότι είναι ικανότατος χειριστής της ελληνικής γλώσσας.

Είναι πολύ καλός θεολόγος και γνώστης της πατερικής θεολογίας, την οποία μελέτησε από τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων και από την εμπειρία την οποία απέκτησε στο Άγιον Όρος, διότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου Αγίου Όρους, κάτω από την επίβλεψη του ηγουμένου π. Παρθενίου. Όταν βρισκόταν στην Ελλάδα είχε Πνευματικό Πατέρα τον μακαριστό π. Πολύκαρπο Μαντζάρογλου, Πνευματικό τότε του Ιερού Ησυχαστηρίου της Σουρωτής και μετέπειτα της Κοιμήσεως Θεοτόκου Μάκρης Αλεξανδρουπόλεως.

Πολλά είναι τα χαρίσματα, τα οποία κοσμούν την προσωπικότητά του. Είναι ευφυής, διακριτικός, σταθερός στις απόψεις του, επικοινωνιακός, συνετός, διαθέτει εκκλησιαστικό φρόνημα, αγαπά τον μοναχισμό και αγαπά την Ελλάδα και το Άγιον Όρος. Μάλιστα μερικοί τον αποκαλούσαν: «ο Έλληνας». Αγαπά την Ρωμηοσύνη, γι’ αυτό και σεβόταν πολύ τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη, που ήταν και διδάσκαλός του.

Όταν ήμουν στον Λίβανο συζητούσαμε επί ώρες και ημέρες για όλα τα προβλήματα που απασχολούσαν την περιοχή και την Εκκλησία της Αντιοχείας και καταλάβαινα το γνήσιο φρόνημα που τον διέκρινε και, βέβαια, την αγάπη του στον Θεό, την Ορθόδοξη Παράδοση και την Εκκλησία. Ήταν από τους Κληρικούς εκείνους που ενδιαφέρονταν για την σύνδεση των φοιτητών της Μπελεμεντείου Θεολογικής Σχολής με την Ελλάδα, το Άγιον Όρος και τις Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, και κατάρτιζε προγράμματα τακτικών επισκέψεων των φοιτητών στην Ελλάδα και τους Κληρικούς της. Φρόντισε να εισαχθή η ελληνική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή.

Όταν πληροφορήθηκα την κατάρτιση του τριπροσώπου το οποίο αποτελείτο από εκλεκτούς και αγαπητούς αδελφούς μου, τους οποίους γνωρίζω πολύ καλά, χάρηκα πολύ και δόξασα τον Θεό. Καί, βεβαίως, η εκλογή του Μητροπολίτου Δυτικής και Κεντρώας Ευρώπης Ιωάννου ως νέου Πατριάρχου Αντιοχείας με γέμισε χαρά. Ελπίζω ότι θα αναδειχθή καλός Πατριάρχης στην δύσκολη αυτή περίοδο, αφού διαθέτει πολύ πείρα και γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, θα αναζωπυρωθούν ακόμη περισσότερο οι σχέσεις μεταξύ Πατριαρχείου Αντιοχείας και Εκκλησίας της Ελλάδος και η συμβολή του στις διορθόδοξες σχέσεις θα είναι πολύ σημαντική.–

Συνεχίζεται…..

πηγή