Προφητεία του προφήτη Αββακούμ για την πρώτη έλευση του Χριστού.

Πράγματι, ο προφητικός λόγος είναι ένα λυχνάρι που οδηγεί -εμάς τους αφώτιστους, προς τον Χριστό, όπως γράφει ο απόστολος Πέτρος στην δεύτερη καθολική του επιστολή. Ας δούμε έναν τέτοιο προφητικό λόγο που εξήλθε από τα χείλη του θεόπνευστου προφήτη Αββακούμ. 

«Προσευχή Αμβακούμ του προφήτου· μετά ωδής Κύριε εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην· κατενόησα τα έργα σου και εξέστην· εν μέσω δυο ζωών γνωσθήση· εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση· εν τω ταραχθήναι την ψυχήν μου εν οργή ελέους μνησθήση. Ο Θεός εκ Θαιμάν ήξει και ο Άγιος εξ όρους κατασκίου δάσεος· εκάλυψεν ουρανούς η αρετή αυτού και αινέσεως αυτού πλήρης η γη» (Αμβακούμ, 3:1-3).

Ο προφήτης Αββακούμ (ή Αμβακούμ), προφητεύει την έλευση του Χριστού, ενώ βρίσκεται σε προσευχή. Το ουράνιο μήνυμα που λαμβάνει, είναι συγκλονιστικό, για αυτό και καταλαμβάνεται από ιερό φόβο. Στην κατάσταση του φωτισμού, όπου και βρίσκεται, κατανοεί τα έργα του Κυρίου και εκπλήσσεται. Ο ερχόμενος, θα γίνει γνωστός ανάμεσα σε δύο ζωές. Όταν θα πλησιάζει ο καιρός του ερχομού, θα γίνει γνωστός. Και όταν θα έρθει ο κατάλληλος καιρός, θα αναδειχθεί. Ο ερχόμενος, θα είναι Θεός, και θα έλθει στην Ιερουσαλήμ από τον νότο, από βουνό σκιερό και κατάφυτο. Η αρετή Του κάλυψε τους ουρανούς, και η γη είναι πλήρης από τον αίνο Του. Τι σημαίνουν αυτά τα δυσνόητα; Ας βοηθηθούμε από τους αγίους Πατέρες.

«εν μέσω δυο ζωών γνωσθήση· εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση».

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στην 12^η Κατήχησή του, αναφέρει:

«Άκουσες επίσης, τι είπε προς τον Κύριο ο Αββακούμ· ‘’εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση’’. Και τι σημάδι υπάρχει, προφήτη, του ερχομού του Κυρίου; Κι εκείνος λέει στην συνέχεια· ‘’ εν μέσω δυο ζωών γνωσθήση’’, θέλοντας να πει σαφώς στον Κύριο ότι, όταν είσαι στη γη, θα ζήσεις και θα πεθάνεις και αφού αναστηθείς από τους νεκρούς θα ζήσεις πάλι».

Ο Χριστός, αν και είναι θεάνθρωπος από την κοιλιά της Παναγίας, για αυτό και είναι όντως Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία, δεν έγινε γνωστός παρά μόνο όταν ξεκίνησε την δημόσια διακονία Του, στα 30 του έτη. Αναδείχθηκε τον κατάλληλο καιρό στον Ισραήλ, αναλαμβάνοντας το δημόσιο κήρυγμα της Βασιλείας των ουρανών και ενεργώντας θαυμαστά σημεία. Δηλαδή, υπήρχε ένα χρονικό όριο των 30 ετών, από το οποίο και μετά αναδείχθηκε. Για αυτό, και όσοι τον ήξεραν από παιδί, απορούσαν: «Πως ούτος εξεύρει γράμματα, ενώ δεν έμαθεν;» (Κατά Ιωάννη, 6:15). 

«[..] και πολλοί ακούοντες εξηπλήττοντο, και έλεγον, Πόθεν εις τούτον τοιαύτα; Και τις η σοφία η δοθείσα εις αυτόν, ώστε και θαύματα τοιαύτα γίνονται δια των χειρών αυτού; Δεν είναι ούτος ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε του Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; Και δεν είναι αι αδελφαί αυτού ενταύθα παρ’ ημίν; Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ» (Κατά Μάρκον, 6:2-3).

Ένα σημείο, ήταν ότι ο Χριστός έζησε ανάμεσα σε δύο ζωές. Μία, όταν γεννήθηκε από την Παρθένο, και μία δεύτερη όταν αναστήθηκε. Εδώ, έχουμε και μια δεύτερη έμμεση προφητεία, για τον θάνατο του Χριστού και την ένδοξη Ανάστασή του, με βάση την ερμηνεία του αγίου Κύριλλου Ιεροσολύμων.

Και συνεχίζει ο άγιος· «Και από ποιο μέρος της Ιερουσαλήμ θα έλθει; Από την ανατολή, τη δύση, τον βορρά ή τον νότο; Πες μας ακριβώς. Κι εκείνος αποκρίνεται και λέει ξεκάθαρα· ‘’ Ο Θεός εκ Θαιμάν ήξει’’- που σημαίνει τον νότο, και ‘’ ο Άγιος εξ όρους κατασκίου δάσεος’’». (12^η Κατήχηση, Ά τόμος Γ. Μαυρομάτη, σελ. 294).

Πράγματι, ο Χριστός γεννήθηκε στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, που είναι νότια, σε σχέση με την πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ. Αλλά, και από «βουνό που είναι κατάφυτο». Αυτό το δεύτερο στοιχείο, είναι συμβολικό. Συμβολίζει την Παναγία μας.

Είναι πολύ ωραία η σχετική ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου: «Βουνό πυκνόδεντρο και σκιερό είναι η Θεοτόκος. Και λέγεται μεν βουνό διότι όπως το βουνό και ο λόφος ούτε οργώνεται, ούτε καλλιεργείται, ούτε σπέρνεται από ανθρώπους, αλλά από μόνο του και χωρίς καλλιέργεια βλαστάνει τα υψηλά δέντρα και τα χαμόκλαδα και το χορτάρι, έτσι και η Θεοτόκος χωρίς σπορά και καλλιέργεια βλάστησε τον Κύριον μας Ιησού Χριστό, σαν δέντρο μεν ψηλό για το ύψος της Θεότητος και σαν χαμόκλαδο για την ταπεινότητα της ανθρωπίνης φύσεως και σαν χόρτο γιατί τρέφει αυτούς που πιστεύουν σε Αυτόν» («Εορτοδρόμιο»).

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας στο τρίτο βιβλίο «Κατά του Νεστορίου βλασφημιών», αναφέρει· «Το σώμα του Λόγου ήταν δικό του, και ως έναν Θεό και Χριστό και Υιό και Κύριο τον προσκύνησε μαζί με αυτό η κτίση και τον δοξολογούν οι ουρανοί, και μαζί με αυτούς και εμείς. Γιατί λέγει στον προφήτη· ‘’ η αρετή αυτού και αινέσεως αυτού πλήρης η γη’’, όχι ως άνθρωπο που απέκτησε θεότητα· πως δηλαδή θα ήταν δυνατόν ή από πού; Αλλά επειδή προσέλαβε σάρκα ανθρώπου ο Λόγος που γεννήθηκε από τον Πατέρα» (ΕΠΕ 10, σελ. 287).

πηγή

Η εκ παρθένου γέννηση του Ιησού Χριστού. (Προφήτης Ησαίας).

«[..] δια τούτο, δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον· ιδού, η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ. Βούτυρον και μέλι φάγεται· πριν η γνώναι αυτόν η προελέσθαι πονηρά, εκλέξεται το αγαθόν. Διότι, πριν η γνώναι το παιδίον αγαθόν η κακόν, απειθεί πονηρία του εκλέξασθαι το αγαθόν και καταλειφθήσεται η γη ην συ φόβη από προσώπου των δυο βασιλέων» 

(Ησαίας, 7:14-16).

Την περίοδο που βασιλιάς στο βασίλειο του Ιούδα ήταν ο Άχαζ και στο βασίλειο του Ισραήλ ο Φεκά (είχε ήδη προηγηθεί σχίσμα), ο βασιλιάς της Συρίας, ο Ρεσίν, συμμάχησε με τον Φεκά κατά του Άχαζ. Τότε ήταν που έδωσε μήνυμα ο Θεός στον προφήτη Ησαία να πει στον Άχαζ να μην φοβάται που συμμάχησαν και έρχονται να τον πολεμήσουν, διότι δεν θα καταφέρουν τίποτα. Αφού του αναγγέλλει ο Ησαίας το μήνυμα του Θεού, του λέει, για να τον στηρίξει, να ζητήσει σημείο. Σε εκείνο όμως, παρότι δεν ήθελε, του δίδεται ως σημείο, η προφητεία αυτή του Ησαία.

Η προφητεία ως σημείο.

Η προφητεία αυτή, δεν είναι μόνο προφητεία, αλλά είναι ταυτόχρονα και σημείο. Θα αναλύσουμε λίγο την προφητεία, με βάση τους αγίους Πατέρες.

Καταρχήν, όπως προείπαμε, είναι «σημείο», δηλαδή κάτι που προκαλεί έκπληξη, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο. Στην περίπτωσή μας, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Αυτό το στοιχείο είναι πολύ σημαντικό, καθώς στην μετά Χριστού εποχή, οι άπιστοι πλέον Εβραίοι, θα ισχυριστούν ότι το Εβραϊκό κείμενο δεν μιλούσε για «Παρθένο», αλλά για «Νεανίδα». Αυτό όμως δεν ισχύει, διότι πρώτον η λέξη «παρθένος» των Εβδομήκοντα ήταν αποδεκτή από τους ίδιους τους Ιουδαίους κατά την προ Χριστού εποχή, και κατά δεύτερον, διότι το να συλλάβει μια νεανίδα, δεν είναι σημείο, είναι φυσιολογικό.

Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά σχετικά με το παιδαριώδες επιχείρημα των Ιουδαίων:

«Οι μεν γαρ μετά την του Χριστού παρουσία ηρμήνευσαν, Ιουδαίοι μείναντες, και δικαίως αν υποπυτεύοιντο, άτε απέχθεια μάλλον ειρηκότες και τας προφητείας συσκιάζοντες επίτηδες· οι δε Ο’ προ εκατόν ή και πλειόνων ετών της του Χριστού Παρουσίας».

Δηλαδή, ο Χρυσόστομος στηρίζεται στην παλαιότητα της μετάφρασης.

Ο Ζιγαβηνός, τονίζει ότι αυτό που θα γίνονταν, θα ήταν σημείο. Συνεπώς, άτοπο αν δεν επρόκειτο περί Παρθένου.

«Ο γαρ προφήτης πρώτον είπεν· Ιδού, δώσει Κύριος υμίν σημείον· έπειτα επήγαγεν·Ιδού, η Παρθένος εν γαστρί έξει. Σημείον εστί το υπέρ φύσιν, αλλά ου το κατά φύσιν».

Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, σημειώνει το ίδιο· «Ει γαρ μη έμελλε παρθένος τεκείν, ουκ αν σημείον ην».

Είναι σκόπιμη και μεταγενέστερη η παραχάραξη των Εβραίων, οι οποίοι στους μετέπειτα αιώνες, θα ανασκευάσουν τα κείμενα και θα συστήσουν μια δική τους μετάφραση.

«Παραχαράττουσι ουν οι Εβραίοι εθελοκακούντες την Γραφήν και αντί του ‘’Παρθένος’’, ‘’νεανίς’’ τιθέασιν», αναφέρει πάλι ο άγιος Θεοφύλακτος.

Ο άγιος Ειρηναίος της Λυών, στο 3^ο Βιβλίο του «Έλεγχος της Ψευδωνύμου Γνώσεως», μας λέει και τα ονόματα των παραχαρακτών: «[..] μεθερμηνεύειν τολμώντων την Γραφήν· ‘’Ιδού η νεανίς εν γαστρί έξει, και τεύξεται υιόν’’, ως Θεοδοτίων ηρμήνευσεν ο Εφέσιος, και Ακύλας ο Ποντικός, αμφότεροι Ιουδαίοι προσύλητοι» (ΒΕΠΕΣ 5, σελ. 150).

Ο Θεοδοτίων και ο Ακύλας, ήταν προσηλυτισμένοι στον Ιουδαϊσμό. Οι Πατέρες ενίοτε χρησιμοποιούν χωρία από τις μεταφράσεις τους, και για αυτό ήταν σε θέση να διακρίνουν τα προβληματικά σημεία αυτών. 

«Και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ»

Ακόμα και το όνομα με το οποίο θα κληθεί ο μέλλον να γεννηθεί, έχει και αυτό την σημασία του, διότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας πληροφορεί ότι το όνομα αυτό σημαίνει «Μαζί μας ο Θεός» (Ματθαίος, 1:23).

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ερμηνεύει την σημασία του ονόματος, γράφοντας στο έργο του «Περί της του Κυρίου ενανθρωπήσεως» τα εξής:

« ‘’Ο Θεός είναι μαζί μας’’, σημαίνει ότι ο Θεός είναι μαζί με τους ανθρώπους. Εφόσον λοιπόν αυτό που γέννησε η Παρθένος πήρε αυτό το όνομα, είναι ολοφάνερο ότι ήταν Θεός μαζί και άνθρωπος, και το πρώτο το είχε, ενώ το άλλο το έλαβε, και ήταν τέλειος και ως προς τα δύο. Γιατί, με το ‘’μαζί μας’’ φανερώνεται η τέλεια ανθρωπότητά του, αφού ο καθένας από μας έχει τέλεια ανθρώπινη φύση. Ενώ με το ‘’Θεός’’ και την προσθήκη του άρθρου γίνεται γνωστή η θεότητα του Υιού»

(ΕΠΕ 10, σελ. 67- 69).

Τι φοβερή δογματική διδασκαλία κρύβει το όνομα «Εμμανουήλ»! Φανερώνει τις δύο τέλειες φύσεις του Χριστού ενωμένες σε μία υπόσταση, ασυγχύτως, ατρέπτως, και αδιαιρέτως. Επομένως, δεν είναι απλά ένα όνομα προφητικό, αλλά είναι ονομασία που δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεάνθρωπος, πλήρης άνθρωπος και πλήρης Θεός. Είναι όνομα προφητικό, για αυτό και οι ευαγγελιστές τον αναφέρουν ως «Ιησού», χωρίς να παύει να είναι και «Εμμανουήλ». Με την ενανθρώπηση του Λόγου, ανοίγει ο δικός μας δρόμος για την κατά χάρη θέωση συν Θεώ, και όχι αυτόνομα όπως εισηγήθηκε ο διάβολος στον Αδάμ και την Εύα, και σήμερα η λεγόμενη «Νέα Εποχή» που μιλά για δήθεν κρυμμένες δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο. Αλλά και τα παρακάτω λόγια της προφητείας, έχουν τεράστια σημασία.

«Βούτυρον και μέλι φάγεται· πριν η γνώναι αυτόν η προελέσθαι πονηρά, εκλέξεται το αγαθόν. Διότι, πριν η γνώναι το παιδίον αγαθόν η κακόν, απειθεί πονηρία του εκλέξασθαι το αγαθόν»

Και πάλι, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, εξηγεί στο «3^ο Βιβλίο κατά των βλασφημιών του Νεστορίου»:

 «Και πότε δεν ήταν τέλειος στο αγαθό, αυτός που και μέσα στην μήτρα ήταν Θεός, για τον οποίο ο προφήτης Ησαίας λέγει· ‘’Θα φάει βούτυρο και μέλι, και πριν ακόμα αυτός γνωρίσει ή προτιμήσει τα κακά, θα διαλέξει το αγαθό. Γιατί προτού γνωρίσει το παιδί το καλό ή το κακό, απειθεί προς την κακία, και προτιμά να εκλέγει το καλό;’’. Που μπορείς λοιπόν να αποδείξεις πια την ατέλεια του Χριστού στο αγαθό; Ή ποια πρόοδο έχει ανάγκη, αυτός που είναι τόσο τέλειος, ώστε να μη πειθαρχεί σε όλη την κακία, και να προτάσσει αυτής το αγαθό και να προτιμά αυτό και μόνο;» (ΕΠΕ 10, σελ. 337).

Ο Νεστόριος, όπως και ο Άρειος νωρίτερα, μιλούσαν για «ηθική προκοπή» στον Χριστό. Αυτό το ισχυρίζονταν, ο μεν Άρειος διότι δεν πίστευε καν στην θεότητα του Λόγου, ο δε Νεστόριος, αν και δέχονταν ότι ο Λόγος είναι Θεός, δεν δέχονταν ότι προσέλαβε όλη την ανθρωπινή φύση, αλλά απλά ενοίκησε προσωρινά σε ιδιαίτερη υπόσταση, στον Χριστό, μη δεχόμενος έτσι πραγματική ένωση και αρνούμενος ότι η Παναγία είναι Θεοτόκος. Έτσι αμφότεροι, δέχονταν ότι ο Χριστός «πρόκοψε» ηθικά και ότι έφτασε σε έναν ύψιστο βαθμό τελείωσης. Πέρα από το ότι αυτό είναι καθαρά βλασφημία, δηλαδή υποβιβασμός του Θείου,διαψεύδεται από την ίδια την προφητεία, η οποία σαφέστατα λέει ότι ο Εμμανουήλ εξ αρχής θα διαλέξει το αγαθό πριν γνωρίσει το κακό. Μάλιστα, απειθεί στην κακία πριν γνωρίσει το καλό και το κακό. Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για ηθική τελείωση του Χριστού, διότι αυτό θα σήμαινε ότι προκειμένου να φτάσει στην τελείωση, θα έπρεπε να περάσει στάδια αγιασμού. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι δεν θα ήταν ο Σωτήρας, αλλά θα χρειάζονταν Σωτήρα και αυτός. Πέρα από το παράλογο του πράγματος, προκύπτει και το συμπέρασμα ότι ο Κύριος έλαβε φύση ανθρώπινη μεν, αλλά εκείνη που ήταν πριν από την πτώση. Και ενώ εμείς κληρονομούμε την φθορά και την πεσμένη φύση, δηλαδή το προπατορικό αμάρτημα το οποίο καμία σχέση δεν έχει με ποινές και τιμωρίες –όπως το βλέπουν το θέμα Παπικοί και Προτεστάντες αλλά έχει να κάνει καθαρά με την οντολογία του ανθρώπου και την αμαύρωση του «κατ’ εικόνα», ο Χριστός ως άνθρωπος δεν το κληρονόμησε. Για αυτό και η σύλληψη της Θεοτόκου ήταν άσπορη και άμωμη. Ο ίδιος άγιος αναφέρει σε άλλο σημείο, σχολιάζοντας τη ρήση του απ. Παύλου που αναφέρεται στο Χριστό «εν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας» (Ρωμαίους, 8:3-4): «[..] Ο Σωτήρας μας ήταν απαλλαγμενος από κάθε αμαρτία. Γιατί, όταν έγινε άνθρωπος  κατά φύση, δεν έγινε άνθρωπος κατά την αμαρτία. Για αυτό με το ομοίωμα του αμαρτωλού σώματος κατάργησε την αμαρτία της σάρκας, προσλαμβάνοντας ανθρώπινη φύση, χωρίς όμως να δεχτεί και τον ζυγό της αμαρτίας που τυραννούσε τους ανθρώπους» (ΕΠΕ 10, σελ. 33).

Ο Χριστός δεν είναι σαν τους αγίους που έφτασαν στην προκοπή δια της μετανοίας και της ασκήσεως, αλλά είναι ο Κύριος του αγιασμού.

πηγή

Ο Μ. Αθανάσιος στο «Ά Κατά Αρειανών», γράφει: «[..] δεν έλαβε μισθό το να λέγεται Υιός και Θεός, αλλά μάλλον αυτός κατέστησε ημάς υιούς του Πατρός και θεοποίησε τους ανθρώπους με το να γίνει άνθρωπος. Ώστε λοιπόν δεν ήταν άνθρωπος και μετά έγινε Θεός, αλλά ήταν Θεός και μετά έγινε άνθρωπος μάλλον για να θεοποιήσει ημάς» (ΕΠΕ 2, σελ. 139).

Βεβαίως, η Αγία Γραφή αναφέρει προκοπή στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά όχι με την έννοια της ηθικής τελείωσης. Έχει να κάνει με το μεγάλωμα του Χριστού, ο οποίος πέρασε όλες τις φάσεις της ηλικίας του ανθρώπου μέχρι τα 33 περίπου. Η προκοπή του ήταν στην ηλικία και στην σοφία (Πρβ. Λουκάς 2:40.52), από ανθρώπινης πλευράς.

Θα γράψει πάλι ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας:

«Η σωματική λοιπόν αύξηση και η προκοπή στα χαρίσματα και τη σοφία ταιριάζουν στα μέτρα της ανθρώπινης φύσεως, ο ίδιος όμως ο Λόγος του Θεού δεν έχει ανάγκη από πρόοδο, ούτε σοφία, ούτε χάρη, αντίθετα μάλιστα ο ίδιος απονέμει στην κτίση σοφία και χάρη, και όλα όσα καλά έχει» (ΕΠΕ 10, σελ. 121).

Η προφητεία του Βαρούχ.

Το βιβλίο του «Βαρούχ», είναι βιβλίο που περιλαμβάνεται στους κανόνες τους σχετικούς περί του κανόνα των βιβλίων της  Αγίας Γραφής. Η Αγία Πενθέκτη Οικουμενική ενέκρινε έξι από τους πολλούς κανόνες για τα βιβλία της Αγίας Γραφής. Ο κανόνας δημιουργήθηκε μετά απόμακράν πορεία, και δεν υπήρχε εξ αρχής. Τον 4^ο αιώνα καθορίστηκε συνοδικώς από την Εκκλησία. Ως τότε, δεν υπήρχε κάποιος επίσημος κανόνας, παρά μόνο «συλλογαί», και όπως μας ενημερώνει ο ιστορικός Ευσέβιος, πριν τον σχηματισμό του κανόνα, υπήρχε διχογνωμία για ορισμένα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Επίσης, ο σχηματισμός του κανόνα λειτούργησε και ως μέσο άμυνας κατά των κακοδόξων. Όλα αυτά δείχνουν την μεγάλη επιμέλεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως επίσης και την αυθεντία της σε σχέση με την Αγία Γραφή, και ότι η Εκκλησία είναι που δίνει εγγύηση για αυτά τα βιβλία. Έτσι λοιπόν, το βιβλίο του «Βαρούχ», περιλαμβάνετε στον 60 κανόνα της συνόδου της Λαοδίκειας,  η οποία έδωσε έναν ''ανοιχτό κανόνα'',  μαζί με το προφητικό βιβλίο του Ιερεμία, στον 32 κανόνα της τελευταίας χρονικά συνόδου, αυτής της Καρθαγένης, που έκλεισε τον κανόνα, και στον κανόνα του Μ. Αθανασίου, ο οποίος έδωσε κανόνα με κανονιζόμενα βιβλία, ο οποίος το βάζει μαζί με τον βιβλίο του Ιερεμία. Οι διάφοροι κανόνες γενικά ποικίλουν, διότι αναφέρονται σε διαφορετικές «ποιότητες» βιβλίων, και άλλοι είναι «ανοιχτοί», δηλαδή επιδέχονται προσθήκης και άλλων βιβλίων.

 Η προφητεία του Βαρούχ, έχει ως εξής:

«Ούτος ο Θεός ημών, ου λογισθήσεται έτερος προς Αυτόν. Εξεύρε πάσαν οδόν επιστήμης και έδωκεν αυτήν Ιακώβ τω παιδί Αυτού και Ισραήλ τω ηγαπημένω υπ’ Αυτού· μετά τούτο επί γης ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη»

(Βαρούχ, 3:36-38).

Δηλαδή, «Αυτός είναι ο Θεός μας, δεν θα λογιστεί άλλος προς Αυτόν. Ξέρει κάθε επιστήμη, και την έδωσε στον Ιακώβ το παιδί του, και στον Ισραήλ τον αγαπημένο του. Μετά από αυτό, φάνηκε στην γη και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους».

Είναι μια ξεκάθαρη προφητεία ότι θα έρχονταν στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία, που ο Θεός θα συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους. Θα έμπαινε μέσα στον χρόνο, θα γίνονταν εξωτερικά, όμοιος με αυτούς, λαμβάνοντας «δούλου μορφή», χωρίς να πάψει να είναι Θεός. Ο Ισραήλ λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Είναι ο κατά σάρκα Ισραήλ, και ο πνευματικός Ισραήλ.

Ο Μ. Αθανάσιος, στον 2^ο Λόγο του «Κατά Αρειανών», ερμηνεύει τα χωρία αυτά και τα αποδίδει στον Χριστό. Ότι ο Χριστός, δεν κατατάσσεται στα κτίσματα από τις Γραφές. Συγκεκριμένα, γράφει: «Δια τούτο λοιπόν αι Γραφαί δεν τον κατατάσσουν μεταξύ των κτισμάτων [..] ο δε Βαρούχ· ‘’ Ούτος ο Θεός ημών, ου λογισθήσεται έτερος προς Αυτόν’’. Διότι ο μεν Λόγος κτίζει τα δε κτίσματα κτίζονται, και ο μεν είναι γνήσιος Λόγος και Σοφία του Πατρός, τα δε κτίσματα, ενώ δεν υπήρχαν προηγουμένως, έχουν δημιουργηθεί δι’ Αυτού του Λόγου» (ΕΠΕ 2, σελ. 353).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αν και δεν παραπέμπει άμεσα στην προφητεία, εντούτοις αναφέρεται έμμεσα σε αυτήν, στον «Δεκάλογο της κατά Χριστό νομοθεσίας», ως εξής: «Διότι όλα είναι κτίσματα του μόνου Θεού, που κτίστηκαν εν αγίω Πνεύματι δια του Υιού και Λόγου του, ο οποίος Λόγος του Θεού στους τελευταίους αιώνες πήρε σάρκα από παρθενική κοιλιά,φάνηκε πάνω στη γη και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους για την σωτηρία των ανθρώπων, πέθανε και αναστήθηκε, ανέβηκε στους ουρανούς μαζί με το σώμα και κάθισε υψηλά στα δεξιά της μεγαλοσύνης, με το οποίο σώμα θα έλθει πάλι με δόξα να κρίνει ζώντας και νεκρούς» (ΕΠΕ 8, σελ. 487).

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, στο 3^ο Βιβλίο του «Κατά των βλασφημιών του Νεστορίου», παραθέτοντας τα χωρία, σχολιάζει: «Και ο θεσπέσιος βέβαια Βαρούχ, υποδεικνύοντας τον Λόγο του Θεού, ο οποίος έχει γίνει ήδη άνθρωπος και είναι όμοιος με εμάς» (ΕΠΕ 10, σελ. 329).

πηγή

Περιµένοντας τόν Ἀναµενόµενο

 Πλάτων

Πλάτωνος, Ἀλκιβιάδης δεύτερος

(Ἀπόσπασµα ἀπό τό ἔξοχο βιβλίο «Ἰησοῦς Χριστός - ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν» ποὺ ἀναλύει µέρος ἑνός διαλόγου τοῦ Πλάτωνος (400 χρόνια π.Χ) στό ὁποῖο ὁ Σωκράτης διαλέγεται µέ τόν Ἀλκιβιάδη ἐπί τοῦ θέµατος τῆς προσευχῆς. Εἶναι ἐντυπωσιακό νά παρατηρεῖ κανείς τώρα τό πῶς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἑτοίµασε τήν ἀνθρωπότητα δηµιουργώντας τήν προσδοκία γιά τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου).



Καταπληκτικὴ εἶναι καὶ ἡ στιχοµυθία µεταξὺ τοῦ Σωκράτη καὶ τοῦ Ἀλκιβιάδη στὸ ἔργο τοῦ Πλάτωνος «Ἀλκιβιάδης δεύτερος» (ΧΙΙΙ-ΧIV, 150D ἐξ.), τὸ ὁποῖο εἶναι ἀφιερωµένο στὸ θέµα τῆς προσευχῆς. Ἐδῶ ὁ Σωκράτης ἀναπτύσσει µεταξὺ ἄλλων καὶ τὶς ἑξῆς ἀλήθειες:

α) Ὅτι οἱ προσευχόµενοι δὲν γνωρίζουν ποιὸ εἶναι τὸ πραγµατικό τους συµφέρον, ὥστε νὰ τὸ ζητοῦν ἀπό τούς θεούς, γι’ αὐτὸ πολλὲς φορὲς ζητοῦν πράγµατα ποὺ δὲν τοὺς συµφέρουν, ὅπως π.χ. τὴν βλάβη τῶν ἄλλων

β) ὅτι ἡ προσευχὴ δὲν µπορεῖ νὰ εἶναι ἀποτελεσµατικὴ ἂν ἡ ὑλικὴ θυσία ποὺ προσφέρεται µαζὶ µ’ αὐτὴν δὲν προέρχεται ἀπὸ ψυχή εὐσεβῆ καὶ δίκαιη- «θὰ ἦταν φοβερὸ ἐὰν οἱ Θεοὶ ἀπέβλεπαν στὰ δῶρα καὶ τὶς θυσίες µας καὶ ὄχι στὴν ψυχή, ἐὰν δηλαδὴ εἶναι κάποιος ὅσιος καὶ δίκαιος»,

καὶ γ) γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς ἡ ἐπικοινωνία µὲ τὸν Θεὸ διαµέσου τῆς προσευχῆς δὲν εἶναι τόσο εὔκολη ὅπως φαίνεται, δὲν εἶναι ἀπαλλαγµένη ἀπὸ σφάλµατα καὶ κινδύνους καὶ δὲν εἶναι πάντοτε ἀποτελεσµατική.

Ἀπὸ αὐτὰ ὁ Σωκράτης συµπεραίνει ὅτι τὸ µόνο ποὺ ἔχει νὰ κάνη ὁ ἄνθρωπος εἶναι νὰ περιµένη. µέχρις ὅτου φθάση ὁ καιρὸς νὰ διδαχθῆ ἀπὸ κάποιον πῶς πρέπει νὰ συµπεριφέρεται πρὸς τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπους: «ἀναγκαῖον οὖν ἐστι περιµένειν. ἕως ἂν τις µάθῃ ὡς δεῖ πρὸς θεοὺς καὶ πρὸς ἀνθρώπους διακεῖσθαι».

Μετὰ τὴν διαπίστωσι αὐτὴ στὴν ὁποία κατέληξε ὁ Σωκράτης, ὁ Ἀλκιβιάδης τὸν ἐρωτᾶ: «Πότε οὖν παρέσται ὁ χρόνος οὗτος, ὦ Σώκρατες, καὶ τὶς ὁ παιδεύσων; ἥδιστα γὰρ ἂν µοι δοκῶ ἰδεῖν τοῦτον τὸν ἄνθρωπον τὶς ἐστιν», δηλαδή: «Πότε θὰ ἔλθη αὐτὴ ἡ ὥρα, ὦ Σωκράτη, καὶ ποιὸς θὰ µᾶς τὸ µάθη αὐτό; Μὲ πολὺ πόθο θὰ ἔβλεπα, νοµίζω, αὐτόν τὸν ἄνθρωπο, ποιὸς εἶναι». Στὴν ἐρώτησι αὐτὴ ὁ Σωκράτης ἀπαντᾶ ὅτι ὁ Ἀναµενόµενος εἶναι «οὗτος ὧ µέλει καὶ περί σοῦ», δηλαδὴ «αὐτὸς ποὺ φροντίζει (νοιάζεται) καὶ γιὰ σένα». Τὸν χαρακτηρίζει µάλιστα στὸ σηµεῖο αὐτὸ Θεάνθρωπο: «Θεὸν ἠδὲ (καί) ἄνδρα».

Ἡ φροντίδα γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Ἀναµενόµενου Θεανθρώπου, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίση Αὐτὸν ὅποιος θέλει, πρέπει πρῶτα νὰ ἀφαιρέση ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὸ κάλυµµα, τὴν ὁµίχλη ποὺ τὸν ἐµποδίζει νὰ Τὸν δῆ. Σ’ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Σωκράτη, ὁ Ἀλκιβιάδης ἀποκρίνεται: «Ἄς µοῦ ἀφαίρεση, ἐὰν θέλη, αὐτὸ τὸ κάλυµµα ἤ ὅ,τι ἄλλο, διότι ἐγὼ ἔχω ἀποφασίσει νὰ µὴν παραβῶ καµµία ἀπὸ τὶς προσταγὲς του, ὅποιος νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν πρόκειται νὰ γίνω καλλίτερος». Μὲ τὴν ὁµολογία αὐτὴ ὁ Ἀλκιβιάδης ἐκδηλώνει

α) τὸν πόθο του νὰ γίνη καλλίτερος,

β) τὴν πεποίθησι ὅτι αὐτὸ θὰ µπόρεση νὰ τὸ πραγµατοποίηση µόνον ὁ Ἀναµενόµενος Θεάνθρωπος,

γ) γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἐσωτερικὰ προπαρασκευασµένος νὰ ἀποδεχθῆ πλήρως τὶς ἐντολὲς τοῦ Διδασκάλου αὐτοῦ.

Στὸ ἄκουσµα τῆς τριπλῆς αὐτῆς ὁµολογίας ὁ Σωκράτης ἐπαναλαµβάνει ὅτι ὁ Ἀναµενόµενος «ἔχει ἀξιοθαύµαστη προθυµία γιὰ σένα». Ἡ χρῆσι τοῦ ἐνεστῶτος «ἔχει» ἐδῶ δείχνει τὴν βεβαιότητα, τὸ θεωρεῖ τετελεσµένο, εἶναι προφητική: ἔχει ἀξιοθαύµαστη φροντίδα γιὰ τὸν Ἀλκιβιάδη καὶ γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους ὁ Ἀναµενόµενος ἀκόµη καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐµφάνισί του στὸν κόσµο.

Αὐτὸ σηµαίνει - λέγει ὁ Ἀλκιβιάδης καὶ συµφωνεῖ ὁ Σωκράτης - ὅτι πρέπει νὰ ἀναβάλουµε τὴν προσφορὰ θυσίας «γιὰ τότε», µέχρι δηλαδὴ ὁ Ἀναµενόµενος νὰ µᾶς διδάξη πῶς πρέπει νὰ προσευχώµαστε καὶ νὰ προσφέρουµε θυσίες. Καὶ παρατηρεῖ συµπερασµατικὰ ὁ Ἀλκιβιάδης: «τοῖς θεοῖς δὲ καὶ στεφάνους καὶ τἄλλα πάντα νοµιζόµενα τότε δώσοµεν, ὅταν ἐκείνην τὴν ἡµέραν ἐλθοῦσαν ἴδω˙ ἤξει δ’ οὐ διὰ µακροῦ, τούτων θελόντων»- δηλαδὴ πρὸς τὸ παρὸν θὰ διακόψουµε τὴν λατρεία καὶ «θὰ προσφέρουµε στοὺς θεοὺς καὶ στεφάνια καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, ὅταν δῶ νὰ ἔλθη ἐκείνη ἡ µέρα - καὶ δὲν θ’ ἀργήση νὰ ἔλθη, ἐὰν αὐτοί τὸ θέλουν». Δὲν φανερώνεται ὁ φωτισµὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος κι ἐδῶ ὅπως καὶ στὸν Ἀββακοὺµ ποὺ προφήτευσε «ἐὰν καθυστερήση, περίµενέ τον µὲ ὑποµονή, διότι θὰ ἔλθη σίγουρα καὶ δὲν θ’ ἀργήση» (β’ 3);

Στὸ τέλος δὲ τοῦ διαλόγου ὁ Σωκράτης λέγει ὅτι διατρέχουν περίοδο «κλύδωνος» (τρικυµίας).

Ἀπὸ τὸν διάλογο αὐτὸ προκύπτουν τὰ ἑξῆς συµπεράσµατα:

1) ὑπῆρχε ἔντονη ἡ προσδοκία ἑνὸς ξεχωριστοῦ στὴν δύναµι καὶ στὸν φωτισµὸ ἀνθρώπου, µὲ ἐντελῶς διαφορετικὲς ἰδιότητες, ποὺ θὰ ἔχη δικό του κῦρος καὶ θὰ εἶναι αὐθεντικὸς Παιδαγωγός· θὰ διδάξη τοὺς ἀνθρώπους ὅ,τι δὲν µποροῦσε νὰ τοὺς διδάξη κανεὶς µέχρι τότε. Θὰ τοὺς ἀπεκάλυπτε τὴν ἀληθινὴ Θρησκεία (πῶς πρέπει νὰ φερώµαστε στὸν Θεό) καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἠθικὴ (πῶς πρέπει νὰ φερώµαστε στοὺς ἀνθρώπους),

2) ἡ ἔντονη αὐτή προσδοκία  τοῦ ὑπερανθρώπου Διδασκάλου ὠφειλόταν στὴν συναίσθησι τοῦ ἀνθρώπου ὅτι βρίσκεται µέσα στὴν ζωὴ σὰν σὲ τρικυµισµένη θάλασσα, στὴν ὁποία ἐπικρατεῖ τέτοια ὁµίχλη ποὺ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ δῆ τὴν ἀλήθεια - εἶναι ἕνα συναίσθηµα ἀνάλογο µὲ τοῦ µεγάλου Θεολόγου καὶ ἡσυχαστοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαµᾶ, ὁ ὁποῖος ἐναγωνίως ἀπευθυνόταν πρὸς τὸν Θεὸ µὲ τὰ λόγια «φώτισόν µου τὸ σκότος, φώτισόν µου τὸ σκότος» ἔχοντας βαθιὰ πιστέψει ὅτι µόνον Αὐτός, ἡ Πηγὴ τοῦ ἄκτιστου Φωτός, µπορεῖ νὰ διαλύση τὴν ὁµίχλη ποὺ ἐπικρατεῖ µέσα στὸν ἄνθρωπο,

3) ὅτι ὁ Ἀναµενόµενος ὅπου νὰ εἶναι θὰ ἔλθη - καὶ µέχρι τότε πρέπει νὰ µὴ συνεχίζεται ἡ λατρεία, ἀφοῦ δὲν τελεῖται σωστά, ἀλλὰ κάθε λατρευτικὴ ἐκδήλωσι νὰ ἀναβληθῆ µέχρι νὰ ἔλθη ὁ Προσδοκώµενος Ὑπεράνθρωπος Διδάσκαλος καὶ νὰ διαφώτιση τὸν ἄνθρωπο πῶς νὰ τελῆ τὴν ἀληθινὴ καὶ Θεοπρεπῆ λατρεία.

Τὴν ἴδια ἀνησυχία εἶχε καὶ ἡ «αἱρετική» Σαµαρεῖτις, ὅταν ἀπηύθηνε στὸν Κύριο τούς θαυµαστοὺς λόγους: «οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται, ὁ λεγόµενος Χριστὸς. Ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡµῖν πάντα»(Ἰωαν. δ’ 25), ἀφοῦ προηγουµένως εἶχε προηγηθῆ ἡ ἐρώτησί της καὶ ἡ ἀπάντησί Του γιὰ τὴν ἀληθινὴ λατρεία. Καὶ στὸ τέλος τὴν τιµᾶ µὲ τὴν ἀποκάλυψι τῆς ταυτότητός Του, πρᾶγµα ποὺ συστηµατικὰ ἀπέφευγε νὰ τὸ κάνη ἄµεσα σὲ ἄλλες περιπτώσεις: «Λέγει αὐτῆ ὁ Ἰησοῦς, Ἐγώ εἰµι ὁ λαλῶν σοι» (Ἰωαν. δ’ 25).

Εὔλογα λοιπὸν ἀναφωνεῖ ὁ Κλήµης ὁ Ἀλεξανδρεὺς στοὺς Στρωµατεῖς (5, 13): «Δὲν εἶναι δυνατόν, νοµίζω, νὰ προαναγγελθῆ σαφέστερα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ὁ Σωτῆρας µας».

πηγή

Μερικές προφητείες της Π.Δ. για τον Χριστό

Η Παλαιά Διαθήκη περιέχει εκατοντάδες προφητείες για τον Ιησού Χριστό. Για την ακρίβεια, ΕΙΝΑΙ ολόκληρη μια προφητεία για την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου. Και όπως ο Θεός προφήτευσε σε κάθε λαό, έτσι προφήτευσε κυρίως στους Ισραηλίτες για τον Χριστό, από τους οποίους έμελλε να γεννηθεί.

Υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν Θεός, ο Μεσσίας που προφήτευσαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν. Τα γεγονότα που προφητεύτηκαν και εκπληρώθηκαν πανηγυρικά με τόση ακρίβεια, δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με την ύπαρξη θείου σχεδίου. Θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ Θα προερχόταν από τη φυλή Ιούδα Θα γεννιόταν από Παρθένο Θα έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι Θα προδινόταν για 30 αργύρια Πού θα χρησιμοποιούνταν τα αργύρια της προδοσίας Θα τραυματιζόταν, θα ταλαιπωριόταν και θα δερνόταν Θα πέθαινε με θάνατο σταυρικό Θα του προσφερόταν να πιει ξύδι Θα έβαζαν τα ρούχα του σε κλήρο Κανένα από τα οστά Του δεν θα έσπαζε Θα ενταφιαζόταν με τον πλούσιο Θ' ανασταινόταν από τους νεκρούς 1. Ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ Προφητεία: «Κι εσύ Βηθλεέμ, περιοχή του Ιούδα, δεν είσαι καθόλου ασήμαντη ανάμεσα στις επιφανέστερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός, που θα καθοδηγήσει το λαό μου, τον Ισραήλ..» (Μιχαίας 5:12) Η Βηθλεέμ ήταν μια πολύ μικρή πόλη, απείχε κάπου 10 χλμ από την Ιερουσαλήμ. Το πιο αξιοσημείωτο πράγμα είναι ότι η Παρθένος Μαρία, η μητέρα Του και ο Ιωσήφ, ο αρραβωνιαστικός της, ζούσαν στη Ναζαρέτ, κάπου 200 χλμ βόρεια της Βηθλεέμ. Τον καιρό εκείνο, που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα ή τραίνα η απόσταση αυτή ήταν μεγάλο εμπόδιο για την πραγματοποίηση αυτής της προφητείας. Συνέβη, όμως κάτι, ακριβώς την πιο κατάλληλη ώρα. Ο Καίσαρας Αύγουστος, ο άρχοντας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αποφάσισε ότι κάθε υπήκοος της βασιλείας του θα έπρεπε να γυρίσει στον τόπο της γέννησής του και να απογραφεί. Ο Ιωσήφ καταγόταν από τη Βηθλεέμ, γνωστή επίσης και ως Πόλη του Δαβίδ. Ακριβώς τον καιρό του διατάγματος επρόκειτο να γεννήσει η Μαρία το Γιο της. Η Μαρία και ο Ιωσήφ ξεκίνησαν για το πολυήμερο ταξίδι τους προς τη Βηθλεέμ. Μόλις έφτασαν εκεί, ο Ιησούς γεννήθηκε, εκπληρώνοντας κατά τρόπο θαυμαστό την προφητεία. 2. Ο Μεσσίας θα προερχόταν από τη φυλή Ιούδα Προφητεία: «Δεν θα λείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα, ούτε νομοθέτης από ανάμεσά του, μέχρι που θα έρθει ο Σηλώ και σ' Αυτόν θα υπακούνε οι λαοί» (Γένεση 49:10) Η λέξη Σηλώ, σημαίνει Μεσσίας. Αυτή η προφητεία, ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν από τη φυλή του Ιούδα, ήταν τελείως ασυνήθιστη και παράξενη. Το έθνος του Ισραήλ αποτελούνταν από 12 φυλές. Είχε οριστεί ότι, οι ιερείς του Ισραήλ θα προέρχονταν από τη φυλή του Λευί. Κι όμως, ο Ιησούς εκπλήρωσε αυτή τη προφητεία προερχόμενος από τη φυλή του Ιούδα. Και της Μαρίας και του Ιωσήφ η καταγωγή ήταν από τη φυλή του Ιούδα. 3. Ο Μεσσίας θα γεννιόταν από Παρθένο Προφητεία: "Γι αυτό, ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει σημάδι. Δείτε, η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, και θα ονομαστεί Εμμανουήλ" (Ησαΐας 7:14) Ο Ιωσήφ και η Μαρία, είχαν μνηστευθεί για να παντρευτούν. Πριν όμως, συμβεί κάτι τέτοιο, η Μαρία είχε μια αγγελική επίσκεψη. Ο άγγελος της είπε ότι, θα έμενε έγκυος, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και θα γεννούσε γιο. Όταν η Μαρία έμεινε έγκυος, ο Ιωσήφ αποφάσισε να την χωρίσει, γιατί νόμισε πως η Μαρία δεν του ήταν πιστή. Τότε παρουσιάστηκε ένας άγγελος και του είπε: «Ιωσήφ, γιε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις μαζί σου τη Μαρία, τη γυναίκα σου, γιατί αυτό που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από το Πνεύμα το Άγιο» (Ματθαίος 1:20). Αρκετές αγγελικές επισκέψεις και άλλα υπερφυσικά συμβάντα που συσχετίζονταν με τη γέννηση του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή, του Προδρόμου, του Ιησού, μελετώντας τα από κοντά, αποδείχνουν το γεγονός της παρθενικής γέννησης του Χριστού. 4. Ο Μεσσίας θα έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι Προφητεία: «Έχε χαρά μεγάλη, θυγατέρα Σιών. Να αλαλάζεις θυγατέρα Ιερουσαλήμ. Δες! Ο Βασιλιάς σου έρχεται σε σένα! Αυτός είναι δίκαιος και σώζει. Είναι πράος και κάθεται πάνω σε γαϊδουράκι» (Ζαχαρίας 9:9) Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού περιγράφεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη 12: 13 - 14. Λέει ότι, ο λαός «πήρε φοινικόκλαδα και βγήκε να τον προϋπαντήσει κραυγάζοντας: Δοξολογείτε: «Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ο Βασιλιάς του Ισραήλ». Κι ο Ιησούς, αφού βρήκε ένα γαϊδουράκι, κάθισε πάνω σ' αυτό, όπως λέει η Γραφή». 5. Ο Μεσσίας θα προδινόταν για 30 αργύρια Προφητεία: «Και είπα σ' αυτούς: "Αν συμφωνείτε, δώστε μου αμοιβή. Διαφορετικά αρνηθείτε την. Κι εκείνοι έστησαν την αμοιβή μου: τριάντα αργύρια" » (Ζαχαρίας. 11:12) Μια από τις εκπληκτικότερες μεσσιανικές προφητείες, είναι το ακριβές ποσό που πληρώθηκε για την κατάδοση του Ιησού. Το βιβλίο του Ζαχαρία γράφτηκε γύρω στα 520 π.Χ., κι όμως η αμοιβή για την προδοσία του Ιησού προφητεύτηκε ακριβώς. Η εκπλήρωση της προφητείας αυτής αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου: «και (ο Ιούδας) είπε:"Tι θέλετε να μου δώσετε; κι εγώ θα σας τον παραδώσω". Kι εκείνοι του μέτρησαν τριάντα αργύρια». 6. Που θα χρησιμοποιούνταν τα αργύρια της προδοσίας Προφητεία: «Και είπε Κύριος σ' εμένα: Ρίξτε τα αυτά στον κεραμοποιό, την τιμή με την οποία διατιμήθηκα απ' αυτούς. Και πήρα τα τριάντα αργύρια και τα έριξα αυτά στον οίκο του Κυρίου, στον κεραμοποιό» (Ζαχαρίας 11:13) Η προφητεία αυτή, ότι τα τριάντα αργύρια «ρίχτηκαν στον κεραμοποιό, στον οίκο του Κυρίου», εκπληρώθηκε με έναν ακόμα εκπληκτικότερο τρόπο! Ο Ιούδας, ήθελε να απαλλαχτεί από τα τριάντα αργύρια, όταν τον έλεγξε η συνείδησή του που πρόδωσε αθώο αίμα. Πήγε πίσω στους αρχιερείς και τους είπε ότι, είχε κάνει λάθος. Εκείνοι του αποκρίθηκαν: «Και τι μας νοιάζει εμάς;» Πάνω στην απελπισία του ο Ιούδας, πέταξε την αμοιβή της προδοσίας στο πάτωμα, μέσα στο ναό και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Στην περικοπή Ματθαίος 27:6-7 διαβάζουμε σχετικά με αυτό το περιστατικό: «Oι αρχιερείς, λοιπόν, αφού πήραν τα αργύρια είπαν: Δεν επιτρέπεται να τα βάλουμε αυτά στο ταμείο του Ναού, γιατί είναι αντίτιμο αίματος. Έτσι, πήραν την απόφαση σε σύσκεψη κι αγόρασαν μ' αυτά το χωράφι του κεραμιδά για νεκροταφείο των ξένων». Καταπληκτικότερη προφητεία, με τέτοια λεπτομέρεια, και τόσο ακριβής εκπλήρωσή της, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. 7. Ο Μεσσίας θα τραυματιζόταν, θα ταλαιπωριόταν και θα δερνόταν Προφητεία: «Αλλά αυτός τραυματίστηκε για τις δικές μας ανομίες. Την τιμωρία που έφερε τη δική μας ειρήνη, αυτός την υπέστη, και με τις δικές του πληγές εμείς γιατρευτήκαμε» (Ησαΐας 53:4-5) Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε με τον βάρβαρο βασανισμό του Χριστού πριν και κατά τη σταύρωση Του. Διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη ότι, ο Χριστός, πριν από τη σταύρωση Του, δάρθηκε με 39 ραβδισμούς. 8. Ο Μεσσίας θα πέθαινε με θάνατο σταυρικό Προφητεία: «Γιατί, σκυλιά με περικύκλωσαν, σύναξη πονηρών ανθρώπων με περιτριγύρισε. Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου» (Ψαλμός 22:16) Τόσο η Αγία Γραφή, όσο και η ιστορία μαρτυρούν ότι ο Χριστός πέθανε καρφωμένος στα χέρια και στα πόδια. 9. Στο Μεσσία θα προσφερόταν ξύδι να πιει Προφητεία: «Κι έδωσαν σ' εμένα χολή για φαγητό και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι» (Ψαλμός 69:21) Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός κι ενώ βρισκόταν πάνω στο σταυρό, δίψασε. Φώναξε: «Διψάω»! Στον Ιωάννη 19:29 διαβάζουμε σχετικά: «Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένα δοχείο γεμάτο με ξύδι. Εκείνοι, τότε, αφού γέμισαν ένα σφουγγάρι με ξύδι και το περιτύλιξαν σ' ένα κλαδί από ύσωπο, το έφεραν στο στόμα του Ιησού». 10. Τα ρούχα Του θα τα έβαζαν σε κλήρο  Προφητεία: «Μοιράστηκαν τα ρούχα μου μεταξύ τους, και το ρουχισμό μου τον έβαλαν σε κλήρωση» (Ψαλμός 22:18) Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, οι στρατιώτες μοιράστηκαν τον ρουχισμό Του, βάζοντας τον σε κλήρο». (Μάρκος 15:24). 11. Κανένα από τα οστά Του δεν θα έσπαζε Προφητεία: «Αυτός προστατεύει όλα τα οστά του. Κανένα απ' αυτά δεν θα συντριφθεί»(Ψαλμός 34:20) Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε με τον εκπληκτικότερο τρόπο. Μετά που σταυρωνόταν ένα πρόσωπο κι έμενε κρεμασμένο πάνω στο σταυρό όλη τη μέρα, ήταν η συνήθεια των Ρωμαίων να σπάζουν τα σκέλη του. Αυτό έκαναν για να επισπεύσουν το θάνατο ώστε οι στρατιώτες να πάνε γρηγορότερα στον καταυλισμό τους. Ο ξαφνικός και ανυπόφορος πόνος, σόκαρε στις περισσότερες περιπτώσεις τον κατάδικο επισπεύδοντας το θάνατο του. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες έσπασαν τα σκέλη των δύο ληστών που είχαν σταυρώσει μαζί με τον Χριστό. Όταν ήρθαν στον Χριστό απόρησαν που Αυτός είχε ήδη πεθάνει. Αντί λοιπόν να Του σπάσουν τα σκέλη, απλώς έμπηξαν ένα ξίφος στο πλευρό Του, εκπληρώνοντας έτσι μέχρι και την παραμικρότερη λεπτομέρεια την προφητεία ότι, τα σκέλη Του δεν θα σπάζονταν. Αυτή η εκπλήρωση ιστορείται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 19:33. 12. Ο Μεσσίας θα ενταφιαζόταν με τον πλούσιο Προφητεία: «Και ο τάφος του ορίστηκε με τους κακούργους. Όμως, στο θάνατο Του στάθηκε με τον πλούσιο, γιατί δεν έκανε ανομία, κι ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του» (Ησαΐας 53:9) Ο Χριστός πέθανε ανάμεσα σε δύο ληστές. Όταν ήρθε η ώρα της ταφής Του, δεν είχαν μέρος γι΄ Αυτόν. Υπήρχε ένας πλούσιος που λεγόταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία, που είχε γίνει κρυφός μαθητής του Χριστού. Αυτός που πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε το σώμα του Ιησού για να το θάψει. Ο Πιλάτος, δέχτηκε την αίτηση του και ο Ιωσήφ έθαψε το σώμα του Ιησού στον τάφο που είχε για τον εαυτό του. Εκπληρώθηκε έτσι η προφητεία ότι ο Ιησούς θα θαβόταν με τον πλούσιο. 13. Ο Μεσσίας θ΄ανασταινόταν από τους νεκρούς Προφητεία: «Γιατί, δε θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, κι ούτε θα αφήσεις τον όσιό σου να φθαρεί» (Ψαλμός 16:10) Παρόλο που ο τάφος του Χριστού φυλαγόταν από μια στρατιωτική φρουρά, μετά από τρεις μέρες, Αυτός αναστήθηκε. Οι αρχιερείς, πλήρωσαν τους στρατιώτες για να πουν ψέματα, ισχυριζόμενοι ότι, οι μαθητές του Χριστού ήρθαν κι έκλεψαν το σώμα Του τη νύχτα. Τις επόμενες 40 μέρες, ο Χριστός εμφανίστηκε σε πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικές περιπτώσεις. Σε μια περίπτωση, πάνω από 500 άνθρωποι Τον είδαν μαζί. Το γεγονός αυτό θα γινόταν δεκτό από οποιοδήποτε δικαστήριο του κόσμου. Με αυτές τις προφητείες προς το παρόν, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για τα τεκμήρια τής θεότητάς Του, και ελπίζουμε στο μέλλον να δείξουμε πολύ περισσότερα... Τα στοιχεία αυτά τα πήραμε από το άρθρο: "Αποδείξεις ότι ο ΙΗΣΟΥΣ ήταν ο ΜΕΣΣΙΑΣ" στο jesuslovesyou.gr, Απόδοση: Συμεών Α. Ιωαννίδη  πηγή

Προφητεῖαι περὶ τῶν Παθῶν καὶ τῆς Ἀναστάσεως Ἅγιος Νεκτάριος

Ὡς διέγραψαν τὰς τοῦ Μεσαίου ἀρετὰς αἱ προφητεῖαι, οὕτω καὶ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατον αὐτοῦ· ἔμελλεν νὰ αὐξήσῃ ὡς τρυφερὸν βαλαστάριον ἐν γῇ ἀνύδρῳ, εἰσελάσῃ εἰς Ἱερουσαλὴμ ἐν μετριόφρονι θριάμβῳ ὀχούμενος ἐπὶ πώλου ὄνου, προδοθῇ καὶ πραθῇ ἐπὶ τριάκοντα ἀργυρίοις· νὰ μαστιγωθῇ, κολαφισθῇ, ἐμπτυσθῇ καὶ χλευασθῇ, τρηθῇ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας, ἀλλὰ μὴ κατεαγῇ τὰ ὀστᾶ· λογχευθῇ τὴν πλευράν, ποτισθῇ ὄξος μετὰ χολῆς· ἔμελλον νὰ διανεμηθῶσι τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ κληρώσωνται τὴν περιβολὴν αὐτοῦ· ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ καὶ ταφῇ, ἀλλὰ μὴ ἐγκαταλειφθῇ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν διαφθορᾷ. Ταῦτα πάντα προελέχθησαν καὶ ἀπήντησαν πληρωθέντα ἐπὶ λέξεως, καθ’ ἃ ἐπροφητεύθη.



Ἠσ. νγ’. 1,2,3

Ησ. 53,1 Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη;
Ησ. 53,1 Κύριε, ποιός ἐπίστευσεν εἰς αὐτά, ποὺ ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἀπό σὲ καὶ ἐκηρύξαμεν στοὺς ἀνθρώπους; Ἡ δύναμις τοῦ Κυρίου εἰς ποῖον ἐφανερώθη καὶ ἔγινεν πιστευτή καὶ παραδεκτή;

Ησ. 53,2 ἀνηγγείλαμεν ὡς παιδίον ἐναντίον αὐτοῦ, ὡς ῥίζα ἐν γῇ διψώσῃ. οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος·
Ησ. 53,2 Ἀνηγγείλαμεν αὐτόν ὡσάν μικρόν καὶ ἄσημον παιδίον ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, σὰν ρίζαν εἰς γῆν διψασμένην καὶ ξηράν. Δὲν εἶχεν ὡραίαν, ἔνδοξον καὶ ἑλκυστικήν τὴν ἐμφάνισιν. Δὲν εἶχεν ὡραιότητα καὶ λαμπρότητα προσώπου. Τὸν εἴδομεν καὶ δὲν εἶχε πρόσωπον ἐμφανίσιμον, οὔτε κάλλος.

Ησ. 53,3 ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη.
Ησ. 53,3 Ἀλλὰ τὸ πρόσωπόν του ἦτο καταφρονημένον, χωρίς τιμήν καὶ δόξαν. Ὑπελείπετο ὡς πρὸς τὴν ὡραιότητα καὶ τὴν εὐπρεπῆ ἐμφάνισιν μεταξύ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός ἦτο ἄνθρωπος πληγωμένος, ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος γνωρίζει νὰ βαστάζη καὶ νὰ ὑπομένη ταλαιπωρίας καὶ πόνους. Ἀντικείμενον ἀποστροφῆς ἔγινε τὸ πρόσωπον του, ἐδέχθη ἐξευτελισμούς καὶ ταπεινώσεις ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Τὸν ἐλογάριασαν σὰν νὰ μὴ ὑπῆρχεν. 




Ζαχαρ. θ’. 9

Ζαχ 9.9 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. Ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σου δίκαιος, καὶ σώζων αὐτὸς πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. 
Ζαχ. 9,9 Χαῖρε λοιπόν παρά πολύ, κόρη μου Σιών, διαλάλησε Ἱερουσαλήμ ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται εἰς σὲ δίκαιος, λυτρωτής και σωτήρ, πρᾶος, καθήμενος ἐπάνω εἰς ἕνα ὑποζύγιον, εἰς ἕνα νεαρόν πωλάριον.

Ζαχαρ. ια΄. 12,13

Ζαχ. 11,12 καὶ ἔστησαν τὸν μισθόν μου τριάκοντα ἀργυροῦς.
Ζαχ. 11,12 Ὥρισαν λοιπόν καὶ ἐπλήρωσαν τὸν μισθόν μου, ἕνα εὐτελές πόσον, τριάκοντα ἀργυροῦς σίκλους.

Ζαχ. 11,13 καὶ ἔλαβον τοὺς τριάκοντα ἀργυροῦς καὶ ἐνέβαλον αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον Κυρίου εἰς τὸ χωνευτήριον.
Ζαχ. 11,13 Ἔλαβα πράγματι τοὺς τριάκοντα ἀργυροῦς σίκλους, τοὺς ἔρριψα στὸν οἶκον τοῦ Κυρίου στὸ χωνευτήριον.



Ψαλ. 21,7-9


Ψαλ. 21,7 ἐγὼ δέ εἰμι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένημα λαοῦ.
Ψαλ. 21,7 Ἐγώ ὅμως εἶμαι ἄθλιος ὡσάν ἕνας σκώληξ, δὲν εἶμαι κἄν ἄνθρωπος. Ἔγινα χλευασμός καὶ περίγελως τῶν ἀνθρώπων. Σὰν μία τιποτένια ὕπαρξις θεωροῦμαι ἀπό τὸν λαόν.

Ψαλ. 21,8 πάντες οἱ θεωροῦντές με ἐξεμυκτήρισάν με, ἐλάλησαν ἐν χείλεσιν, ἐκίνησαν κεφαλήν·
Ψαλ. 21,8 Ὅλοι ὅσοι μὲ βλέπουν μὲ ἐμπαίζουν καὶ μὲ σαρκάζουν• μὲ ὑβρίζουν καὶ μὲ βλασφημοῦν, κινοῦν εἰρωνικῶς καὶ ἀπειλητικῶς τὴν κεφαλήν των λέγοντες•

Ψαλ. 21,9 ἤλπισεν ἐπὶ Κύριον, ῥυσάσθω αὐτόν· σωσάτω αὐτόν, ὅτι θέλει αὐτόν.
Ψαλ. 21,9 ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει στηρίξει τὰς ἐλπίδας του στὸν Κύριον. Ἄν αὐτό εἶναι ἀληθινόν, ἄς τὸν σώση ὁ Θεός ἀπό τὸν θάνατον. Ἄς τὸν σώση, διότι αὐτός ἰσχυρίζετο, ὅτι ὁ Κυριος τὸν θέλει, ὅτι ὁ Κυριος τὸν ἀγαπᾶ ἰδιαιτέρως”.



Ψαλ. 21,15-19

Ψαλ. 21,15 ἐγενήθη ἡ καρδία μου ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος ἐν μέσῳ τῆς κοιλίας μου·
Ψαλ. 21,15 Ἡ καρδία μου μέσα στὸ στῆθος μου εἶναι ὡσάν κερί, τὸ ὁποῖον λυώνει ἀπό τὴν φωτιάν.

Ψαλ. 21,16 ἐξηράνθη ὡσεὶ ὄστρακον ἡ ἰσχύς μου, καὶ ἡ γλῶσσά μου κεκόλληται τῷ λάρυγγί μου, καὶ εἰς χοῦν θανάτου κατήγαγές με.
Ψαλ. 21,16 Σὰν πήλινο σκεῦος, τὸ ὁποῖον χωρίς νερό ξηραίνεται στὸν φλογερόν ἥλιον, ἔτσι ἐξηράνθη καὶ ἐξέλιπεν ἡ δύναμίς μου. Ἡ γλῶσσα μου ἀπό τὴν δίψαν, ποὺ μὲ κατακαίει καὶ τὴν ἀγωνίαν, ἐκόλλησεν στὸν λάρυγγά μου. Καὶ σύ, Κύριε, φαίνεται σὰν νὰ μὲ ἄφησες, νὰ φθάσω στὸ χώμα τοῦ βαθέος τάφου.

Ψαλ. 21,17 ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με, ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας.
Ψαλ. 21,17 Διότι ἰδού, οἱ ἐχθροί μου σὰν ἀγέλη ἀγρίων κυνῶν μὲ ἔχουν περικυκλώσει. Ὁ συρφετός αὐτός τῶν κακούργων ἀνθρώπων σὰν μὲ φοβερά καρφιά ἔχουν διατρυπήσει τὰ χέρια μου καὶ τὰ πόδια μου.

Ψαλ. 21,18 ἐξηρίθμησαν πάντα τὰ ὀστᾶ μου, αὐτοὶ δὲ κατενόησαν καὶ ἐπεῖδόν με.
Ψαλ. 21,18 Ἀπό τὴν ἐξάντλησιν καὶ τὴν ἀδυναμίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔχω καταντήσει, ἠμποροῦν ὅλοι νὰ διακρίνουν καὶ νὰ μετροῦν τὰ ὀστᾶ τοῦ σώματός μου. Οἱ ἐχθροί μου μὲ χαιρεκακίαν πολλήν κατέστησαν τὸν πόνον μου καὶ τὸν σπαραγμόν μου.

Ψαλ. 21,19 διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.
Ψαλ. 21,19 Ἐμοιράσθησαν μεταξύ των τὰ ἐνδύματά μου καὶ διὰ τὸ ἀκριβώτερον ἔνδυμά μου- τὸν ἄρραφον χιτώνα- ἔβαλαν κλῆρον, ποιός θὰ τὸ πάρη.



Ψαλμ. ξη’. 8-13,20-22, 30

Ψαλ. 68,8 ὅτι ἕνεκά σου ὑπήνεγκα ὀνειδισμόν, ἐκάλυψεν ἐντροπὴ τὸ πρόσωπόν μου.
Ψαλ. 68,8 Μὴ μὲ ἐγκαταλείψης Κύριε, διότι ἐγώ πρὸς χάριν σου ὑπομένω ἐμπαιγμούς καὶ ὕβρεις. Τὸ πρόσωπόν μου ἐπλημμύρισεν ἀπό ἐντροπήν, ἔγινε κατακόκκινον.

Ψαλ. 68,9 ἀπηλλοτριωμένος ἐγενήθην τοῖς ἀδελφοῖς μου καὶ ξένος τοῖς υἱοῖς τῆς μητρός μου,
Ψαλ. 68,9 Ξένος καὶ ἀγνώριστος κατήντησα μεταξύ τῶν ἀδελφῶν μου. Ἄγνωστος καὶ ξένος καὶ εἰς αὐτούς ἀκόμη τοὺς ὁμομητρίους ἀδελφούς μου.

Ψαλ. 68,10 ὅτι ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγέ με, καὶ οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ.
Ψαλ. 68,10 Πάσχω δὲ ὅλα αὐτά, διότι ὁ φλογερός ζῆλος ὑπέρ τοῦ ναοῦ σου ὡς πῦρ μὲ ἔχει καταφλέξει• Αἱ ἀναίσχυντοι ὕβρεις, αἱ ὁποῖαι ἐκτοξεύονται ἐναντίον σου ἀπό τοὺς ἀσεβεῖς ἀνθρώπους, πίπτουν ὅλαι βαρεῖαι ἐπάνω μου.

Ψαλ. 68,11 καὶ συνεκάλυψα ἐν νηστείᾳ τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐγενήθη εἰς ὀνειδισμοὺς ἐμοί·
Ψαλ. 68,11 Διὰ τὴν ἀσέβειάν των αὐτήν ἐπόνεσα βαθύτατα. Ἐταπείνωσα μὲ ἀσιτίαν τὴν ζωήν μου καὶ ἀντί τὸ πένθος μου δι' αὐτούς νὰ τοὺς συγκινήση, ἔγινεν ἐξ ἀντιθέτου αἰτία ὀνειδισμῶν ἐναντίον μου.

Ψαλ. 68,12 καὶ ἐθέμην τὸ ἔνδυμά μου σάκκον, καὶ ἐγενόμην αὐτοῖς εἰς παραβολήν.
Ψαλ. 68,12 Ἀντί τοῦ συνήθους ἐνδύματος ἐφόρεσα τρίχινον σάκκον θλίψεως καὶ μετανοίας. Κατήντησα δι' αὐτούς παροιμιῶδες πρόσωπον διακωμωδήσεως καὶ ὕβρεων.

Ψαλ. 68,13 κατ᾿ ἐμοῦ ἠδολέσχουν οἱ καθήμενοι ἐν πύλαις, καὶ εἰς ἐμὲ ἔψαλλον οἱ πίνοντες οἶνον.
Ψαλ. 68,13 Ἐναντίον μου ἐφλυαροῦσαν οἱ ἀργόσχολοι πρὸ τῶν πυλῶν τῶν τειχῶν. Καὶ εἰς βάρος μου ἐτραγουδοῦσαν οἱ μέθυσοι πίνοντες τὸν οἶνον.


Ψαλ. 68,20 σὺ γὰρ γινώσκεις τὸν ὀνειδισμόν μου καὶ τὴν αἰσχύνην μου καὶ τὴν ἐντροπήν μου· ἐναντίον σου πάντες οἱ θλίβοντές με.
Ψαλ. 68,20 Γρήγορα ἔλα εἰς βοήθειάν μου, Κύριε, διότι σὺ γνωρίζεις τοὺς ἐμπαιγμούς των, ποὺ ἐξαπολύουν ἐναντίον μου, τὴν αἰσχυνην καὶ τὴν ἐντροπήν μου ἐξ αἰτίας των. Ἐνώπιόν σου, Κύριε, εὑρίσκονται ὅλοι αὐτοί ποὺ μὲ θλίβουν καὶ τῶν ὁποίων ἡ κακία δέν σοῦ διαφεύγει.

Ψαλ. 68,21 ὀνειδισμὸν προσεδόκησεν ἡ ψυχή μου καὶ ταλαιπωρίαν, καὶ ὑπέμεινα συλλυπούμενον, καὶ οὐχ ὑπῆρξε, καὶ παρακαλοῦντας, καὶ οὐχ εὗρον.
Ψαλ. 68,21 Ὅπου καὶ ἄν στραφῆ ἡ πονεμένη μου ψυχή, δὲν περιμένει τίποτε ἄλλο παρά ὕβρεις καὶ ταλαιπωρίαν. Ἐπερίμενα νὰ εὐρεθῆ κάποιος, νὰ μὲ συμπονέση καὶ κανείς δὲν παρουσιάσθηκε. Ἀνεζήτησα κάποιον νὰ μὲ παρηγορήση, καὶ δὲν εὑρῆκα κανένα.

Ψαλ. 68,22 καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολὴν καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος.
Ψαλ. 68,22 Ὅταν δὲ ἐπείνασα μοῦ ἔδωκαν ἀντί φαγητοῦ χολήν, καὶ ὅταν ἐδίψησα, μοῦ ἔδωκαν νὰ πιῶ ξίδι.


Ψαλ. 68,30 πτωχὸς καὶ ἀλγῶν εἰμι ἐγώ· ἡ σωτηρία σου, ὁ Θεός, ἀντιλάβοιτό μου.
Ψαλ. 68,30 Ἐγώ εἶμαι πτωχός καὶ ἀβοήθητος γεμάτος πόνους καὶ ὀδύνας. Ἡ σωτηρία σου, ὦ Θεέ μου, εἴθε νὰ μὲ στηρίξη καὶ μὲ βοηθήση.



Ὠσηέ. ιγ’. 14

Ωσ. 13,14 ποῦ ἡ δίκη σου, θάνατε; ποῦ τὸ κέντρον σου, ᾅδη; 
Ωσ. 13,14 ποῦ εἶναι ἡ καταδίκη σου, ὦ θάνατε, ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων; Ποῦ εἶναι τὸ δηλητηριῶδες κεντρί σου, ὦ ἅδη;


Κορινθ. Α’. ιε. 55.

Α Κορ. 15,55 ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;
Α Κορ. 15,55 Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ φαρμακερό κεντρί σου; Ἅδη, ποῦ εἶναι ἡ νίκη σου;



Ἠσ. νβ’. 13,14

Ησ. 52,13 ᾿Ἰδοὺ συνήσει ὁ παῖς μου καὶ ὑψωθήσεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα.
Ησ. 52,13 Ἰδού, ὁ παῖς μου, ὁ Μεσσίας, θὰ γεμίση ἀπό σοφίαν καὶ σύνεσιν, διὰ νὰ ἐννοήση πλήρως καὶ ἐκπληρώση τὴν ἀποστολήν του. Θὰ ὑψωθῆ, θὰ δοξασθῆ, θὰ μεγαλυνθηθῆ στὸν ὑπέρτατον βαθμόν.

Ησ. 52,14 ὃν τρόπον ἐκστήσονται ἐπὶ σὲ πολλοὶ - οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδός σου καὶ ἡ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων 
Ησ. 52,14 Ὅπως θὰ μείνουν κατάπληκτοι πολλοί ἐμπρός εἰς τὰ φοβερά παθήματά σου, τόσον πολύ θὰ χάση ἡ μορφή σου τὴν λάμψιν τῆς ὡραιότητάς σου μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καὶ τόσον πολύ θὰ διασυρθῆ καὶ θὰ πέση ἡ ὑπόληψίς σου ἀπό τοὺς υἱούς τῶν ἀνθρώπων



Ἠσ. νγ’. 3-9, 12

Ησ. 53,3 ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη.
Ησ. 53,3 Ἀλλὰ τὸ πρόσωπόν του ἦτο καταφρονημένον, χωρίς τιμήν καὶ δόξαν. Ὑπελείπετο ὡς πρὸς τὴν ὡραιότητα καὶ τὴν εὐπρεπῆ ἐμφάνισιν μεταξύ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός ἦτο ἄνθρωπος πληγωμένος, ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος γνωρίζει νὰ βαστάζη καὶ νὰ ὑπομένη ταλαιπωρίας καὶ πόνους. Ἀντικείμενον ἀποστροφῆς ἔγινε τὸ πρόσωπόν του, ἐδέχθη ἐξευτελισμούς καὶ ταπεινώσεις ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Τὸν ἐλογάριασαν σὰν νὰ μὴ ὑπῆρχεν.

Ησ. 53,4 οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει.
Ησ. 53,4 Αὐτός ὅμως φέρει ἐπάνω του τὸ βαρύ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἐβυθίσθη στὸν πόνον καὶ τὴν ὀδύνην, καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ πλάνῃ μας ἐνομίσαμεν, ὅτι αὐτός εὑρίσκετο εἰς τὴν ὀδυνηράν αὐτήν πληγήν καὶ συμφοράν, ἐπειδή ἐτιμωρεῖτο ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ δι' ἰδικάς του ἁμαρτίας.

Ησ. 53,5 αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ᾿ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν.
Ησ. 53,5 Αὐτός ὅμως ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἰδικάς μας ἁμαρτίας, ἐταλαιπωρήθη καὶ ὑπέφερε διὰ τὰς ἀνομίας μας. Παιδευτική τιμωρία ἔπεσεν ἐπάνω του διὰ τὴν ἰδικήν μας εἰρήνην καὶ σωτηρίαν. Χάρις δὲ εἰς τὴν πληγήν ἐκείνου ἡμεῖς ἐθεραπεύθημεν.

Ησ. 53,6 πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν.
Ησ. 53,6 Ὅλοι ὡσάν πρόβατα εἴχαμεν πλανηθῆ. Κάθε ἄνθρωπος στὸν δρόμον καὶ τὸν τρόπον τῆς ζωῆς του ἐπλανήθη. Διὰ τὰς ἰδικάς μας ἁμαρτίας ὁ Κυριος παρέδωκεν αὑτόν εἰς παθήματα καὶ θάνατον.

Ησ. 53,7 καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα.
Ησ. 53,7 Καὶ αὐτός, παρ' ὅλας τὰς κακώσεις ποὺ ὑπέστη, δὲν ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ• ὡσαν ἄφωνον πρόβατον ὡδηγήθη πρὸς σφαγήν. Ὡς ἀμνός ἄφωνος ἐνώπιον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος τὸν κουρεύει, ἔτσι πορεύεται χωρίς νὰ ἀνοίγη τὸ στόμα του.

Ησ. 53,8 ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον.
Ησ. 53,8 Μέσα εἰς τὴν ταπείνωσιν καὶ τὸν ἐξευτελισμόν, ποὺ ἐβυθίσθη, παρεγνωρίσθη καὶ κατεπατήθη τὸ δίκαιόν του ἐν τῆ κρίσει. Ὕστερα δὲ ἀπό τὰ παθήματά του καὶ τὸν ἄδικον θάνατόν του, ποιός θὰ ὑπάρξη καὶ ποιός θὰ τολμήση νὰ διηγηθῆ τὴν γενεάν αὐτοῦ; Διότι ἀφηρέθη βιαίως καὶ ἀδίκως ἀπό τὴν γῆν ἡ ζωή αὐτοῦ. Ἀλλὰ ὠδηγήθη εἰς θάνατον ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ μου.

Ησ. 53,9 καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ.
Ησ. 53,9 Ἐγώ δὲ εἰς ἐκδίκησιν τοῦ ἀδίκου θανάτου καὶ τῆς ταφῆς του, θὰ τιμωρήσω καὶ θὰ παραδώσω εἰς θάνατον τοὺς κακούς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ θὰ παραδώσω τοὺς πονηρούς πλουσίους καὶ ἄρχοντας. Διότι ὁ παῖς μου αὐτός δὲν διέπραξε καμμίαν παρανομίαν, οὔτε εὑρέθη ποτέ δόλος καὶ ψεῦδος στὸ στόμα του.



Ησ. 53,12 διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ᾿ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη.
Ησ. 53,12 Διὰ τοῦτο αὐτός θὰ πάρη ὡς ἰδικήν του πνευματικήν κληρονομίαν πολλούς• καὶ ἀπό τοὺς ἰσχυρούς θὰ πάρη καὶ θὰ διαμοιράση λάφυρα, διότι ἑκουσίως παρεδόθη στὸν λυτρωτικόν δι' ἡμᾶς θάνατον ἡ ζωή του. Κατετάχθη δὲ μεταξύ τῶν παρανόμων καὶ ὡς τοιοῦτος ἐθεωρήθη. Αὐτός ὅμως διὰ τῆς σταυρικῆς του θυσίας ἐπῆρεν ἐπάνω του τὰς ἀμαρτίας πολλῶν καὶ παρεδόθη στὸν σταυρικόν θάνατον διὰ τὰς ἁμαρτίας των.


Ψαλμ. ιε΄. 9-10

Ψαλ. 15,9 διὰ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι,
Ψαλ. 15,9 Διὰ τοῦτο ἀκριβῶς καὶ εὐφράνθη ἡ καρδία μου, ἡ δὲ γλώσσα μου ἐλάλησε λόγους ἀγαλλιάσεως, ἀκόμη δὲ καὶ τὸ σῶμα μου, ὅταν ἀποθάνω, θὰ ἀποτεθῆ στὸν τάφον μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Ψαλ. 15,10 ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν.
Ψαλ. 15,10 Διότι σὺ ὁ Θεός μου δὲν θὰ ἐγκαταλείψης τὴν ψυχήν μου στὸν ἅδην, ὥστε νὰ φυλακισθῆ διὰ παντός εἰς αὐτόν, οὔτε θὰ ἐπιτρέψης, ἐγώ ἀφωσιωμένος εἰς σὲ νὰ δοκιμάσω τὴν φθοράν καὶ ἀποσύνθεσιν τοῦ τάφου. Θὰ μὲ ἀναστήσης.



Ταῦτα τὰ μὲν ὑπὲρ τὰ χίλια, τὰ δὲ ὑπὲρ τὰ ἑπτακόσια ἔτη πρὸ τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς γεγραμμένα, ἔκτοτε μέχρι δεῦρο τὰς Ἰουδαϊκὰς καὶ Χριστιανικὰς Ἱερὰς Γραφὰς ἀπαρτίζοντα, εἰσὶ προφητεῖαι διαγράφουσαι, ὡσεὶ ἦσαν αὐτόχρημα ἱστορία τῶν γεγονότων πρὸ ποδῶν τοῦ Σταυροῦ γραφεῖσαι, τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, τὸ ταπεινόφρον, τὸ πρᾶον, τὴν θλῖψιν καὶ ἀγωνίαν Αὐτοῦ· ὅτι ἀπεδοκιμάσθη καὶ ἀπερρίφθη ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων ὅτι οὐδένα ἔπειθε λέγων ὅτι καταπέπτωκεν ὑπὸ ἀλγεινῆς λύπης· ὅτι ἦτο ἄτιμον καὶ ἄδοξον τὸ πρόσωπον Αὐτοῦ παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὅτι ταῦτα πάντα ὑπέστη σιγῶν, καὶ μόνον ὑπὲρ τῶν παρανόμων ἀρᾶς φωνήν, «πάτερ, ἀφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι». (Λούκ. κγ’ 34)· εἰσὶν ἐπὶ λέξεως προλεχθέντα, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ γεγονότα. Καὶ μόνη δὲ ἡ τῶν ἐν ταῖς Ἰουδαϊκαῖς Γραφαῖς προφητειῶν τούτων περὶ τῆς ταπεινότητας τῶν παθῶν καὶ τῆς ἐκκοπῆς ἔκβασις δείκνυσιν, ὅτι οὗτος ἦν ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας- αὐτὸ δὲ τὸ τοῦ Σταυροῦ σκάνδαλον πανδήμως μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Ἰησοῦ· «Ὅτι οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστόν», ὅστις τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, ἔργῳ ἐξεπλήρωσεν, ὅσα πάλαι ὁ Θεὸς διὰ τῶν προφητῶν προανήγγειλε τοῖς ἀνθρώποις.

Οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ ἄγρυπνοι φύλακες τῶν Γραφῶν, ἔσονται οἱ αἰώνιοι μάρτυρες τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀληθείας τῶν περὶ Μεσσίου προφητειῶν, καίτοι ἤκιστα πιστοὶ καὶ ἐχθροὶ ἄσπονδοι τοῦ Μεσσίου.


(Ἡ ἀπόδοση καὶ ἑρμηνεία τῶν πρωτοτύπων κειμένων εἶναι τοῦ Ἰωάννου Κολιτσάρα)

πηγή