Τὸ Γένος ὡς οἱ τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ τοῦ Σπύρου Μπαζίνα

Τὸ Γένος ὡς οἱ τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ

τοῦ Σπύρου Μπαζίνα

.        Ὡς οἱ τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ, Σεδράχ, Μισὰχ καὶ Ἀβδεναγώ, τὸ Γένος ἀναπέμπει πρὸς τὸν Κύριο τὴν δοξολογία «εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας … ὅτι δίκαιος εἶ ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐποίησας ἡμῖν … καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν ἀνόμων, ἐχθίστων ἀποστατῶν». Ἐπέτρεψες νὰ γίνει τὸ ὄνομά μας ὄνειδος στὸν κόσμο, νὰ μᾶς κατηγοροῦν καὶ νὰ κάνουν ὅτι μᾶς βοηθοῦν, ἐνῶ κερδοσκοποῦν εἰς βάρος μας, ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ αἱματοκύλισαν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ παλαιοτέρα, ἀλλὰ καὶ πρόσφατα…
.        Ἐπέτρεψες νὰ μᾶς κάνουν μαθήματα ἠθικῆς αὐτοὶ ποὺ μὲ τοὺς ἀνθρωπισμούς τους ἔχουν βάλει τὸν ἄνθρωπο στὴν θέση τοῦ Θεανθρώπου, αὐτοὺς ποὺ μὲ τοὺς διαφωτισμούς τους παρασταίνουν τὸ σκοτάδι γιὰ φῶς, αὐτοὺς ποὺ μὲ τοὺς ὀρθολογισμούς τους διχάζουν τὴν ψυχὴ καὶ παρασταίνουν τὴν σχιζοφρένεια γιὰ ὑγεία. «Ὅτι ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν ἀποστῆναι ἀπὸ σοῦ … ἐσμικρύνθημεν παρὰ πάντα τὰ ἔθνη .. καὶ οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων, καὶ προφήτης, καὶ ἡγούμενος …».
.        Ἐσὺ πῆρες τὸν ἀρχαῖο κόσμο ποὺ αὐτοκτονοῦσε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν δοξασιῶν τῶν Στωικῶν καὶ τῶν Ἐπικούρειων καὶ μᾶς ἀνακαίνισες, μᾶς ἔδωσες τὴν λαμπρότερη αὐτοκρατορία ποὺ εἶδε αὐτὸς ὁ κόσμος. Μᾶς ἔδωσες τοὺς Πατέρες ποὺ ἔπαθαν τὰ θεῖα καὶ ἔδειξαν στὸ Γένος τὴν ὁδό Σου, ποὺ ὁδηγεῖ μέσα ἀπὸ τὴν διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς κάθαρση στὴν διὰ τοῦ φωτός Σου ἔλλαμψη καὶ ἀπὸ αὐτὴ στὴν θέωση. Μᾶς βοήθησες νὰ διασώσουμε μέχρι σήμερα τὸ κοσμοσωτήριο μήνυμά σου ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο τῆς ἀληθινῆς ζωῆς στὸν εὐλογημένο τόπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καὶ ὅταν ἐπέτρεψες νὰ χάσουμε τὴν θεοφιλῆ αὐτοκρατορία, μᾶς στήριξες μέσα στοὺς αἰῶνες σκλαβιᾶς μὲ τοὺς νεομάρτυρες ποὺ κράτησαν τὴν πίστη τοῦ Γένους ζωντανή.
.        Καὶ ἐνῶ Ἐσὺ μᾶς ἀξίωσες τῆς ἐλευθερίας καὶ πάλι, ἐμεῖς ἀφήσαμε Ἐσένα, τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό, καὶ ἀκολουθήσαμε τὸ σκοτάδια τοῦ διαφωτισμοῦ.
.        Ἐσὺ μᾶς ἔδωσες θεανθρώπινα δικαιώματα κι ἐμεῖς ἐμπαίζουμε τὸ ἅγιο ὄνομά Σου καλύπτοντας τὶς ἀνομίες μας κάτω ἀπὸ τὸν μανδύα τῶν ψευδεπίγραφων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.
.        Ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν ὑπόσχεσή μας νὰ ἀνοικοδομήσουμε καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Σωτῆρος μετὰ τὴν παλιγγενεσία μας ἀθετήσαμε.
.        Κλείσαμε τὰ ἄνδρα τῆς λευτεριᾶς, τὰ μοναστήρια, καὶ ἀκόμη καταδιώκουμε τὴν Ἐκκλησία Σου.
.        Καὶ στερούμεθα πολιτικῆς ἡγεσίας ποὺ νὰ ἡγεῖται διὰ τοῦ παραδείγματος, νὰ εἶναι πάντων διάκονος.
.        Ἀλλά, Κύριε, «μὴ δὴ παραδώῃς ἡμᾶς εἰς τέλος διὰ τὸ Ὄνομά σου τὸ ἅγιον … διὰ Ἀβραὰμ τὸν ἠγαπημένον σου …», γιὰ τοὺς ἁγίους, τοὺς μάρτυρες, τοὺς ὁμολογητές, τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ Σένα.
.       Γιατί ἀκόμη καὶ σήμερα, στὶς ἡμέρες αὐτῆς τῆς ἐσχάτης ντροπῆς, «αἱ γενεαὶ πᾶσαι (τῶν Ἑλλήνων), ὕμνον τῇ Ταφῇ σου, προσφέρουσι Χριστέ μου», παρὰ τὰ λάθη μας δὲν ἀποστατήσαμε (ὅλοι), δὲν ἐκινήσαμε (ὅλοι) τὴν πτέρναν κατὰ τοῦ Εὐεργέτου.
.        «Μὴ καταισχύνης ἡμᾶς, ἀλλὰ ποίησον μεθ᾽ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκιαν …» καὶ ἀξίωσέ μας νὰ περάσουμε μέσα καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν παροῦσα κάμινο τοῦ πυρὸς ἀνέπαφοι, στεῖλε τὸν Ἄγγελό Σου νὰ κάνει «τὴν φλόγα τοῦ πυρὸς τῆς καμίνου ὡς πνεῦμα δρόσου».
.        Δῶσε νὰ ἀναφωνήσει καὶ πάλι τὸ Γένος ὡς οἱ τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ, Ἀνανίας, Ἀζαρίας καὶ Μισαήλ, μὲ μία φωνὴ «εὐλογητὸς εἶ, Κύριε ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸς καὶ ὑπερυψούμενος εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ εὐλογημένον τὸ ὄνομα τῆς δόξης σου τὸ ἅγιον καὶ ὑπεραινετὸν καὶ ὑπερυψούμενον εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

.         Χριστὸς Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη!

.       Καὶ τὸ Γένος μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ θὰ ἀναστηθεῖ!

πηγή

Και πάλι: Η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ είναι παράνομη,

του Σπύρου Μπαζίνα

Η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ είναι παράνομη και τα αρμόδια όργανα του Κράτους οφείλουν να άρουν άμεσα την παρανομία αυτή και να τιμωρήσουν τους υπευθύνους. Γιατί είναι παράνομη; Γιατί ο εισαγγελέας και οι αστυνομικές δυνάμεις, με την αυθαίρετη εισβολή και τον βίαιο αποκλεισμό των δρόμων του Αγίου Όρους χωρίς την ενημέρωση και συνδρομή της Ιεράς Επιστασίας, παραβίασαν τον Καταστατικό Χάρτη και το συνταγματικά προστατευόμενο  αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους.
Συγκεκριμένα, ο τρόπος σύλληψης παραβιάζει το άρθρο 8 του Καταστατικού Χάρτη το οποίο προβλέπει ότι «Αἱ δικαστικαὶ ἀποφάσεις αἱ κατὰ τὸ προηγούμενον ἄρθρον ἐκδιδόμεναι ἐκτελοῦνται διὰ διαταγῆς τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Διοικητοῦ καὶ διὰ τῶν ὑπ᾿ αὐτὸν ὀργάνων, συμπράττοντος ἑνὸς τῶν ἐπιστατῶν. Ὁ πρωτεπιστάτης ἀπαλλάσσεται τῆς τοιαύτης συμπράξεως.»
Παραβιάστηκε επίσης το άρθρο 35 του Καταστατικού Χάρτη το οποίο ορίζει ότι «Αἱ δικαστικαὶ ἀρχαὶ τοῦ Κράτους, ἐπιλαμβανόμεναι τῆς διώξεως πλημμελημάτων ἢ κακουργημάτων ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀποστέλλουσιν ἐκεῖ ἀνακριτικὸν ὑπάλληλον, ὅστις ὑποχρεοῦται νὰ καλέσῃ παραχρῆμα τὴν ἱερὰν ἐπιστασίαν ὅπως ἀποστείλῃ κατὰ τὰ εἰωθότα ἕνα τῶν ἐπιστατῶν, παριστάμενον κατὰ τὴν ἐνέργειαν τῶν ἀνακριτικῶν πράξεων καὶ παρέχοντα τὴν συνδρομήν του εἰς τὴν ταχεῖαν διεξαγωγὴν τῶν ἀνακριτικῶν ἔργων».
Το δε άρθρο 7, το οποίο αναφέρεται στο άρθρο 8, προβλέπει ότι « … Ἐπὶ ἀδικημάτων τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ νόμου, πλὴν τῶν πταισμάτων, ἁρμόδια εἶναι τὰ ἐν Θεσσαλονίκῃ ποινικὰ δικαστήρια», πράγμα το οποίο θέτει και ζήτημα αναρμοδιότητες του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών να δικάσει ένα Αγιορείτη Μοναχό.
Το γεγονός ότι ο διοικητής του Αγίου Όρους εξέφρασε την λύπη του για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε η σύλληψη του Γέροντα Εφραίμ αποτελεί έμμεση ομολογία της παρανομίας που διαπράχτηκε από το ελληνικό Κράτος, πράγμα το οποίο προκάλεσε και την δικαιολογημένη αντίδραση της ομόδοξης Ρωσίας. Για την πληρότητα της ανάλυσης πρέπει τέλος να τονισθεί ότι το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών είναι αβάσιμο και αναιτιολόγητο και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο μόνος που μπορεί να ασκήσει ένδικο μέσο κατά του βουλεύματος, οφείλει να ασκήσει αναίρεση, αν θέλει να περισώσει το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της.
Σύμφωνα με το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, η προσωρινή κράτηση διατάσσεται προκειμένου να αποφευχθεί η εκ μέρους του κατηγορουμένου τέλεση νέων αξιοποίνων πράξεων. Ως περιστατικά της προηγουμένης ζωής αυτού ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξεως που στηρίζουν αυτή την κρίση το ένταλμα μνημονεύει:
(α) την εκμετάλλευση της ιδιότητος του ως καθηγουμένου αγιορειτικής μονής παγκοσμίας ακτινοβολίας ώστε να επηρεάσει πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς,
(β) την επανειλημμένη τέλεση πράξεων, οι οποίες είναι αντίθετες προς το μοναχικό πολίτευμα και την πνευματική αποστολή του, και
(γ) την πρόκληση ιδιαιτέρως μεγάλης ζημίας στην δημόσια περιουσία.
Όμως τα στοιχεία αυτά δεν δικαιολογούν το έσχατο μέτρο της προφυλάκισης. Αντίθετα, η απόφαση προφυλάκισης με αιτιολογικό ότι ο κατηγορούμενος θα τελέσει και άλλα αδικήματα είναι νόμω αβάσιμη γιατί δεν έχει αποδειχτεί και κριθεί από δικαστήριο ότι ο κατηγορούμενος έχει διαπράξει οιοδήποτε αδίκημα. Ειδικότερα, ο επηρεασμός πολιτικών προσώπων δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα και μέχρι να κριθεί από το αρμόδιο δικαστήριο ένα δικαστικό συμβούλιο δεν μπορεί σύμφωνα με τον νόμο να παραβιάσει το τεκμήριο αθωότητας και να λάβει ως δεδομένο ότι ο Γέροντας Εφραίμ έχει ήδη επηρεάσει πολιτικούς και δημοσίους λειτουργούς και επιτύχει με τον τρόπο αυτό ένα παράνομο αποτέλεσμα.
Έπειτα, κανένα συμβούλιο ή ποινικό δικαστήριο δεν μπορεί να κρίνει ένα Αγιορείτη Μοναχό για παραβίαση του μοναχικού πολιτεύματος και της πνευματικής αποστολής του. Αυτός ο πνευματικός έλεγχος ανήκει στην δικαιοδοσία του οικείου επισκόπου του Αγίου Όρους, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχου. Τέλος, η επίκληση της υπόθεσης ότι ο Γέροντας Εφραίμ έχει προκαλέσει ζημία στο δημόσιο είναι παράνομη αφού παραβιάζει το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου. Το ουσιαστικό ζητούμενο της δίκης, η ζημία του δημοσίου, μένει να αποδειχτεί και να κριθεί από το αρμόδιο δικαστήριο, και δεν μπορεί να γίνεται βάση απόφασης προφυλάκισης.
Πρέπει εδώ να τονισθεί ότι, αν τα ποινικά δικαστήρια περιμένουν την απόφαση των πολιτικών δικαστηρίων για το περιουσιακό καθεστώς της Βιστωνίδας και των παραλιμνίων εκτάσεων που είναι πρόκριμα της ποινικής ευθύνης για την διεκδίκηση περιουσίας που εν γνώσει του δεν ανήκε στην Μονή (ως οφείλουν), που θα πάρουν χρόνια, ο κατηγορούμενος θα αποφυλακισθεί μετά την παρέλευση του ανωτάτου ορίου προφυλάκισης των 18 μηνών πριν την ολοκλήρωση της ποινικής δίκης με την έκδοση αμετάκλητης απόφασης. Και αυτό το γεγονός, που είναι γνωστό τοις πάσι, επιβεβαιώνει ότι το βούλευμα είναι πράξη πολιτικής σκοπιμότητας ενόψει εκλογών και άλλων (αρνητικών για την Χώρα) εξελίξεων και όχι δικαιοσύνης.
Από τα ανωτέρω γίνεται σαφές ότι το Κράτος έχει παρανομήσει παραβιάζοντας τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους, το Σύνταγμα της Χώρας και διεθνείς συνθήκες. Η αρχή του κράτους δικαίου και το κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα και διεθνείς συνθήκες ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας και η αρχή ότι ουδείς στερείται της ελευθερίας του χωρίς επαρκώς αιτιολογημένη απόφαση του αρμοδίου δικαστηρίου έχουν παραβιαστεί. Τα αρμόδια όργανα του Κράτους οφείλουν να αποκαταστήσουν την νομιμότητα άμεσα για να αποφευχθεί η αυτοδικία στο εσωτερικό και η επίκληση της διεθνούς ευθύνης της Χώρας από ξένα Κράτη με αποτέλεσμα την καταρράκωση του κύρους της Χώρας στο εξωτερικό.

 Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=437129

Ανάγκη να αποκατασταθεί άμεσα το τρωθέν κύρος της Δικαιοσύνης

του Σπύρου Μπαζίνα

Μετά τη γενική κατακραυγή και ιδίως τις επίσημες δηλώσεις της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Μητροπολιτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, του Πατριαρχείου Μόσχας και Πασών των Ρωσιών της Εκκλησίας της Κύπρου, του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πλειάδας Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, και τόσων άλλων επωνύμων πολιτών, κομμάτων, όπως του ΛΑ.Ο.Σ., και οργανισμών ακόμη και από το εξωτερικό, όπως το Ίδρυμα Αγίου Ανδρέα, γίνεται σαφές ότι η μη δυναμένη να αιτιολογηθεί απόφαση του Συμβουλίου Εφετών που διατάσσει την προφυλάκιση του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη κ. Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, πλήττει καίρια την εμπιστοσύνη του Λαού στη Δικαιοσύνη και θίγει βάναυσα το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της.



Το ένταλμα φέρεται να αναφέρει ότι η προσωρινή κράτηση διατάσσεται προκειμένου να αποφευχθεί η εκ μέρους του κατηγορουμένου τέλεση νέων αξιοποίνων πράξεων. Ως περιστατικά της προηγουμένης ζωής αυτού ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξεως που στηρίζουν αυτή την κρίση το ένταλμα μνημονεύει: (α) την εκμετάλλευση της ιδιότητος του ως καθηγουμένου αγιορειτικής μονής παγκοσμίας ακτινοβολίας ώστε να επηρεάσει πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς, (β) την επανειλημμένη τέλεση πράξεων, οι οποίες είναι αντίθετες προς το μοναχικό πολίτευμα και την πνευματική αποστολή του, και (γ) την πρόκληση ιδιαιτέρως μεγάλης ζημίας στην δημόσια περιουσία.

Ερωτάται: δικαιολογούν τα στοιχεία αυτά το έσχατο μέτρο της προφυλάκισης και την ουσιαστική (και παράνομη) κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας;

Ειδικότερα, ερωτάται: (α) βάσει ποιου νόμου έγινε ο επηρεασμός πολιτικών προσώπων (ακόμη κι αν δεν έχει παράνομο αποτέλεσμα, πράγμα που μένει να αποδειχτεί) ποινικό αδίκημα; (β) βάσει ποιου νόμου ανέλαβαν τα ποινικά δικαστήρια την δικαιοδοσία του επισκόπου του Αγίου Όρους, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχου, και ελέγχουν ποινικά μοναχούς για παραβίαση του μοναχικού πολιτεύματος και της πνευματικής αποστολής του; και (γ) βάσει ποιου νόμου η διαδικασίας το ουσιαστικό ζητούμενο της δίκης, η ζημία του δημοσίου, θεωρείται δεδομένο προτού καν κριθεί από το αρμόδιο δικαστήριο;

Η αιτιολογία δεν είναι απλά πλήρως νόμω αβάσιμη, αλλά στερείται πάσης σοβαρότητος. Έτσι, δίνει την εντύπωση ότι είναι αποτέλεσμα πολιτικού επηρεασμού και πλήττει το κύρος της δικαιοσύνης στο σύνολο της. Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου είναι ο μόνος που έχει δικαίωμα να ασκήσει ένδικο μέσο κατά του βουλεύματος που αίρει τη διαφωνία μεταξύ Ανακριτή και Εισαγγελέα για την προφυλάκιση, ασκώντας αναίρεση. Ελπίζω να ασκήσει αυτό το δικαίωμα και έτσι να δώσει την ευκαιρία στον Άρειο Πάγο να περισώσει το κύρος της Δικαιοσύνης, κρίνοντας αιτιολογημένα αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την προφυλάκιση, δηλαδή αν ο κατηγορούμενος ιερομόναχος είναι αγνώστου διαμονής, ύποπτος φυγής η τέλεσης άλλων αδικημάτων, και αν η παραπάνω αιτιολογία είναι επαρκής.

Η σύνδεση, που εσφαλμένα γίνεται σε μερίδα του τύπου, ανάμεσα στην προφυλάκιση και στην ουσία της υπόθεσης, δηλαδή αν υπάρχουν η όχι βάσιμες ενδείξεις ενοχής η στην βαρύτητα των πράξεων που αποδίδονται στον κατηγορούμενο είναι (ανεξαρτήτως προθέσεων) παραπλανητική. Η ουσία της υπόθεσης δεν έχει σχέση με την προφυλάκιση και σε κάθε περίπτωση ισχύει το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου, που προστατεύεται από τον νόμο, το Σύνταγμα και διεθνείς συνθήκες που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με τον τρόπο αυτό η ηγεσία της Δικαιοσύνης μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του Λαού στην Δικαιοσύνη και το τρωθέν κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, έτσι ώστε ο απλός άνθρωπος να πιστεύει και πάλι ότι «υπάρχουν δικασταί εν Αθήναις» και να σέβεται την έννομη τάξη, προϋπόθεση εκ των ων ου άνευ για την ανόρθωση της Χώρας.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=437071

Η εκκωφαντική σιωπή του Φαναρίου

                                                                                                                                 

του Σπύρου Μπαζίνα

Εγράφησαν και θα γραφούν πολλά επικριτικά σχόλια για την εκκωφαντική σιωπή του Φαναρίου (και της Αρχιεπισκοπής Αθηνών) στην υπόθεση της παράνομης σύλληψης του Γέροντα Εφραίμ μετά από την απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, που κατά πάσα πιθανότητα ελήφθη έπειτα από κυβερνητική παρέμβαση στην δικαιοσύνη και πολιτικό επηρεασμό των δικαστών. Ενώ η κριτική φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι δικαιολογημένη, αδικεί το Φανάρι και το γεγονός ότι η Μεγάλη Εκκλησία παραμένει εν αιχμαλωσία.

Το θέμα είναι μεγάλο και δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα σύντομο άρθρο. Όμως, θα προσπαθήσω να εξηγήσω και να δικαιολογήσω την πράγματι εκκωφαντική σιωπή του Φαναρίου (η περίπτωση της εξίσου προκλητικής σιωπής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών όμως είναι διαφορετική). Έχει εξηγηθεί ότι η σύλληψη του Γέροντα Εφραιμ έγινε με τρόπο που παραβιάζει τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους, το Σύνταγμα της Χώρας και διεθνείς συνθήκες, και ότι το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών είναι νόμω αβάσιμο και αναιτιολόγητο, παραβιάζει δε όχι μόνο διεθνείς συνθήκες που προστατεύουν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας αλλά και την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριάρχη αφού ελέγχει τον Γέροντα Εφραίμ για πνευματικά θέματα όπως το μοναχικό πολίτευμα και η πνευματική αποστολή του.

Όμως δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό ότι το Φανάρι εξαρτάται οικονομικά και πολιτικά από την ελληνική κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να περιμένει από το Φανάρι να διακινδυνεύσει την ύπαρξη του για τον Γέροντα Εφραίμ, την Μονή Βατοπαιδίου και το Άγιον Όρος, επικρίνοντας την ελληνική δικαιοσύνη η επικαλούμενο την διεθνή ευθύνη του ελληνικού Κράτους που προκύπτει από την παραβίαση διεθνών συνθηκών; Επίσης δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό ότι το Φανάρι έχει εξαρτήσει μια σειρά από ζωτικά θέματα του (όπως την επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης) από την πολιτική των Η.Π.Α..

Είναι δε γνωστή η θεωρία του μακαριστού Πατριάρχη Αθηναγόρα για την Αρχιεπισκοπή της Αμερικής ως οικονομικής βακτηρίας του Φαναρίου. Έχει επίσης γραφεί ότι το Βατοπαίδι είναι μέρος σχεδίου Παπανδρέου-Αμερικανών για να έλθει στην εξουσία ο Παπανδρέου («Ακρόπολη» και «Romfea.gr», 24.06.2011). Μπορεί κανείς να απαιτήσει από το Φανάρι να τα βάλει με την Αμερική και να διακινδυνεύσει όλα αυτά τα ζωτικά θέματα του για τον Γέροντα Εφραίμ, την Μονή Βατοπαιδίου και το Άγιον Όρος, μάλιστα καθ’ ον χρόνον ο Γέροντας Εφραιμ προσεγγίζει την Ρωσία και προκαλεί το μένος των Αμερικανών και των φίλων τους (οι οποίοι, όπως φαίνεται, με το σχέδιο «Πυθία» - βλ. «Επίκαιρα», 16.06.2011-ξεφορτώθηκαν τον Καραμανλή); Έξαλλου, Μητροπολίτες του κλίματος του Φαναρίου, όπως ο Προικονήσου Ιωσήφ, έχουν ήδη εκφράσει την στήριξη τους στον Γέροντα, στην Μονή Βατοπαιδίου και στο Άγιον Όρος.

Και πρέπει να θεωρείται πλέον η βέβαιο ότι το Φανάρι θα προσφέρει, παρασκηνιακά εν ανάγκη, βοήθεια στην κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορεί βέβαια να εμφανιστεί να επεμβαίνει στο έργο της ελληνικής δικαιοσύνης. Και, αν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κάνει αυτό που πρέπει για να διασώσει το κύρος της δικαιοσύνης, είναι πολύ πιθανό ο Γέροντας να ελευθερωθεί και να αναμένει την δίκαιη κρίση των δικαστών εάν και όταν έλθει η υπόθεση στο ακροατήριο του αρμοδίου δικαστηρίου. Νομίζω ότι δεν ισχύουν τα ίδια για την σιωπή της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Αν και βρίσκεται στην «μπούκα του κανονιού» των εχθρών της Εκκλησίας σε μερίδα της κυβέρνησης και του Λαού, δεν είναι εν αιχμαλωσία (εκτός αν έχει αυτό-αιχμαλωτιστεί …).

Αλλά δεν νομιμοποιούμαι να υποδείξω στην Ιεραρχία το καθήκον της. Απλά θα υπενθυμίσω ότι μετά το Άγιον Όρος, σειρά έχει η Εκκλησία της Ελλάδος, ό,τι και αν κάνει. Και θα εκφράσω την ευχή ότι ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος και οι περί αυτόν Ιερά Σύνοδος θα το κατανοήσει αυτό και ότι τελικά ο πιστός λαός δεν θα ακολουθήσει την Ιεραρχία που προτιμά να επισκέπτεται το Μαξίμου αντί του Κορυδαλλού.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=437145

Κρίση και Άγιον Όρος

Τι σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στην κρίση και στο Άγιο Όρος (αν βέβαια δεν έχει πέσει κανείς στην παγίδα, που στήθηκε τόσο επιδέξια, και θεωρήσει ότι το Άγιο Όρος είναι μέρος της κρίσης που μαστίζει την Πατρίδα μας αλλά και τον κόσμο ολόκληρο); Όσο κι αν το θέμα ξενίζει εκ πρώτης όψεως, νομίζω ότι υπάρχει μια εξαιρετικά σημαντική σχέση και αλληλεπίδραση ανάμεσα στις δυο αυτές έννοιες, η οποία δεν έχει επαρκώς τονισθεί, παρά το γεγονός ότι το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ύπαρξη της Ελλάδας, και όχι μόνο (η Ορθοδοξία δεν χρειάζεται την Ελλάδα, όμως η Ελλάδα χρειάζεται την Ορθοδοξία, ακρόπολη της οποίας αποτελεί το Αγιώνυμο Όρος). Για τον λόγο αυτό, θα ήθελα να σκιαγραφήσω την κρίση, να περιγράψω γενικά την σημασία και το νομικό καθεστώς του Αγίου Όρους, έπειτα να θέσω σύντομα μερικά καίρια ερωτήματα και τέλος να κάνω κάποιες προτάσεις με την ελπίδα ότι θα προάγουν την συζήτηση.

Σπύρου Μπαζίνα

Είναι σαφές ότι η κρίση έχει πολλές πλευρές, εθνική, θρησκευτική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, θεσμική, αξιακή και κρίση ταυτότητας. Είναι εθνική η κρίση αφού οι διαφωνίες μας σε βασικά εθνικά ζητήματα μας οδήγησαν εδώ και η κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, φαίνεται να έχει δεχτεί μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας, χωρίς καν να ζητήσει έγκριση από τον λαό. Είναι θρησκευτική αφού υπάρχει μια απομάκρυνση από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Ελλήνων, ένταση ανάμεσα στο Κράτος και στην Εκκλησία, με αποτέλεσμα την δυσλειτουργία και των δυο, αλλά και μια τεράστια σύγχυση και διαφωνία στον λαό για τον ρόλο της Εκκλησίας. Η κρίση είναι βεβαίως και πολιτική αφού πολιτικά λάθη έφεραν την οικονομική κατάρρευση και πλέον έχουμε μια κυβέρνηση που δεν έχει την εμπιστοσύνη του λαού και ακολουθεί μια πολιτική που δεν την έχει εγκρίνει ο λαός. Είναι επίσης κοινωνική από την στιγμή που η κοινωνία μας δεν λειτούργησε σωστά ώστε να αποτρέψει την οικονομική κρίση, αλλά και απειλεί τις κοινωνικές κατακτήσεις του λαού μας, αφού στρέφει την μια κοινωνική τάξη κατά της άλλης και καταρρέει ο κοινωνικός ιστός της χώρας μας. Περαιτέρω, η κρίση είναι οικονομική αφού και τόσο πριν την κρίση όσο και τώρα ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε και δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τα χρέη μας. Είναι θεσμική αφού οι θεσμοί μας δεν λειτούργησαν σωστά στο παρελθόν για να αποτρέψουν την κρίση και, κάτω από το βάρος της διαφθοράς και της ατιμωρησίας, δεν λειτουργούν ακόμη ώστε για να αντιμετωπίσουν την κρίση αποτελεσματικά. Η κρίση είναι τέλος αξιακή και κρίση ταυτότητας, αφού δεν συμφωνούμε πλέον ούτε καν στο ποιοι είμαστε (ένα ορθόδοξο ελληνικό γένος), ούτε για ποιες αξίες ζούμε αλλά και είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε.

Είναι επίσης σαφές ότι η ιδιαίτερη σημασία του Αγιωνύμου Όρους για την ανθρωπότητα έγκειται στο γεγονός ότι διασώζει την εμπειρία της αλήθειας, την ησυχαστική και φιλοκαλική παράδοση των Πατέρων της Ερήμου. Το Περιβόλι της Παναγίας είναι αυτοδιοίκητο τμήμα του ελληνικού Κράτους, αλλά είναι μέγεθος που ξεπερνά τα σύνορα κάθε Κράτους. Υπάγεται πνευματικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά ξεπερνά τα όρια της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου και αφορά όλη την Ορθοδοξία, αλλά και την ανθρωπότητα. Ο τρόπος ζωής του Αγιωνύμου Όρους δεν αφορά μόνο τους Μοναχούς, μας αφορά όλους. Και δεν περιορίζεται σε ένα μέρος μόνο της ζωής, αλλά αφορά το σύνολο της ζωής μας.

Η διάσπαση των δυνάμεων της ψυχής δια των αισθήσεων και η υποδούλωση της ψυχής στα πάθη (που είναι επώνυμα και προσωπικά), αλλά και η επανένωση της ψυχής δια της καταδύσεως του νου στην καρδιά μέσω της καρδιακής, της νοεράς, προσευχής, και την επίκληση του ονόματος του Θεανθρώπου («Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με, τον αμαρτωλόν»), και η με αυτό τον τρόπο απελευθέρωση από τα πάθη (που είναι και το πραγματικό νόημα και η κύρια προϋπόθεση της ελευθερίας) είναι η κοσμοσωτήρια αποκάλυψη του Θεού μέσω των μεγάλων νηπτικών Πατέρων. Τι μεγάλο προνόμιο, να μπορούμε να μιλάμε, κυριολεκτικά πρόσωπο με πρόσωπο και με την οικειότητα του ενικού, όχι με κάποιον επί της γης εξουσιαστή, του οποίου η εξουσία είναι περιορισμένη και προσωρινή, αλλά με τον Βασιλέα των Ουρανών, Του Οποίου η Βασιλεία μένει εις τον αιώνα, και να πιάνουμε στα μιαρά χείλη μας το άγιο όνομα Του, αποκαλώντας Τον «Κύριο» και «Πατέρα»! Τι μεγάλο προνόμιο να έχουμε μεσίτρια «την υψηλοτέραν των Ουρανών και καθαροτέραν λαμπηδόνων ηλιακών» Παναγία Μητέρα Του και να αξιωνόμαστε να προφέρουμε το πάναγνο όνομα Της («Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»). Ιδού τα μεγάλα προνόμια μας. Iδού η δύναμη μας ως Γένους. Σε τι σκοτεινούς λαβύρινθους έχουμε χαθεί ώστε να την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη;!

Λέγεται συχνά ότι αυτός ο τρόπος ζωής είναι ξένος και άπιαστο όνειρο για μας. Ξένος και ακατόρθωτος ο τρόπος αυτός στο Γένος που έδωσε εκατομμύρια αγίους στην ανθρωπότητα;! Ουδέν αναληθέστερον και πονηρότερον τούτου του ισχυρισμού, που σκοπό έχει να μας καταστρέψει αμαχητί. Περνώντας μέσα από την ορθόδοξη ψυχοθεραπεία της κάθαρσης με την προσευχή και την εν γένει άσκηση των αρετών, ο Μοναχός (αλλά και οιοσδήποτε εξ ημών) περνάει στην έλλαμψη και από εκεί οι κατά χάριν άγιοι του Θεού στην ένωση με τον Θεόν, στην θέωση. Όσοι περνούν μέσα από αυτήν την ψυχοθεραπεία σώζονται αλλά και σώζουν με το παράδειγμα τους, λάμπουν φως Κυρίου. Και ταυτόχρονα αποτελούν καλούς καγαθούς πολίτες. Αυτή είναι η προϋπόθεση για μια υγιή πνευματική, αλλά και κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Αυτός ο τρόπος ζωής είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος και αποτελεί πρότυπο πνευματικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του Γένους μας. Είναι η κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση της Ορθοδοξίας, που δεν έχει σχέση με καμία ιδεολογία, φιλελεύθερη η σοσιαλιστική, αλλά στα πλαίσια της οποίας έκαστος συνεισφέρει όσα δύναται και εσοδεύει όσα χρειάζεται για μια λιτή ζωή, για την αγάπη του Χριστού, για να μιμηθεί τον Χριστό, για να ζήσει «κατά Χριστόν και εν Χριστώ». Αυτό το μήνυμα διασώζει το Άγιον Όρος με το παράδειγμα του. Ας αναλογιστούμε. Έχουμε κάτι πιο πολύτιμο να προσφέρουμε ως Γένος στην ανθρωπότητα την σύγχρονη εποχή, από το μήνυμα αυτό, της σωτηρίας εαυτών και αλλήλων;!

Όσον αφορά στο νομικό καθεστώς, το Άγιον Όρος είναι «… σύμφωνα με το αρχαίο προνομιακό καθεστώς του, αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, του οποίου η κυριαρχία πάνω σ’ αυτό παραμένει άθικτη. Από πνευματική άποψη το Άγιο Όρος διατελεί υπό την άμεση δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου» (άρθρο 105, παρ. 1, του Συντάγματος). «Η διοίκησή του ασκείται από αντιπροσώπους των ιερών μονών, οι οποίοι αποτελούν την ιερή κοινότητα» (άρθρο 105, παρ. 2). «Ο λεπτομερής καθορισμός των αγιορειτικών καθεστώτων και του τρόπου της λειτουργίας τους γίνεται από τον καταστατικό χάρτη του Αγίου Όρους» (άρθρο 105, παρ. 3:). «Η ακριβής τήρηση των αγιορειτικών καθεστώτων τελεί ως προς το πνευματικό μέρος υπό την ανώτατη εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ως προς το διοικητικό μέρος υπό την εποπτεία του Κράτους, στο οποίο ανήκει αποκλειστικά και η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας (άρθρο 105, παρ. 4). «Οι πιο πάνω εξουσίες του Κράτους ασκούνται από διοικητή, του οποίου τα δικαιώματα και καθήκοντα καθορίζονται με νόμο …» (άρθρο 105, παρ. 5).

Το Άγιον Όρος, δηλαδή, είναι αυτοδιοίκητο, ενώ συγκεκριμένες διοικητικές αρμοδιότητες έχει το ελληνικό κράτος και πνευματική, και μόνο, δικαιοδοσία έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τα όρια βέβαια του αυτοδιοίκητου αποτελούν ενίοτε αντικείμενο συζήτησης ανάμεσα στο Άγιον Όρος από την μια πλευρά και στο ελληνικό Κράτος η το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την άλλη. Αλλά νομίζω ότι κάθε αμφισβήτηση οφείλει να λύεται υπέρ του αυτοδιοίκητου στο βαθμό που αυτό υπηρετεί τον σκοπό του αυτοδιοίκητου, δηλαδή την διατήρηση του «αρχαίου προνομιακού καθεστώτος» του Αγίου Όρους. Το Άγιον Όρος δεν το ίδρυσε ούτε το ελληνικό Κράτος, ούτε και το Πατριαρχείο. Η πρόνοια του Θεού επέτρεψε να το ιδρύσουν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες μας για να είναι ανεξάρτητο τόσο από την κρατική όσο και από την πατριαρχική εξουσία. Νομίζω δε ότι και ο πιστός λαός ακόμη εμπιστεύεται το Άγιον Όρος περισσότερο και από το ελληνικό Κράτος -το οποίο ήταν πάντα υπό ξένη επιρροή, και πλέον ξένη επιτροπεία. Και έτσι εξηγείται και ο πρόσφατος πόλεμος κατά του Αγίου Όρους από το ελληνικό Κράτος η με την ανοχή η αδυναμία του ελληνικού Κράτους, που σκοπό έχει να μειώσει το Άγιον Όρος στην συνείδηση του λαού (με αστεία επιχειρήματα του τύπου «ζουν μέσα σε χλιδή, ενώ ο λαός πένεται»). Ενώ οι εκάστοτε προσπάθειες παρέμβασης του Οικουμενικού Πατριαρχείου πιστεύω ότι οφείλονται σε μια καλόπιστη διαφορετική ερμηνεία του πατροπαράδοτου αυτοδιοίκητου καθεστώτος, αλλά με τον αγαθό σκοπό να διατηρηθεί ο οικουμενικός χαρακτήρας του Αγίου Όρους, να μη εκκοσμικευθεί και να μη γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η φύση της κρίσης είναι τέτοια και ο χαρακτήρας του Αγίου Όρους είναι τέτοιος ώστε να μπορεί να λεχθεί με σιγουριά ότι η κρίση προϋποθέτει ένα τρόπο ζωής που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον τρόπο ζωής του Αγίου Όρους, άρνηση όλων των αρετών που καλλιεργεί ο Αγιορείτικος τρόπος ζωής. Δεν ισχυρίζομαι ότι το Άγιον Όρος είναι ο παράδεισος, η ότι όλοι οι Αγιορείτες είναι εξ ορισμού άγιοι. Ισχυρίζομαι όμως ότι, εκεί ακόμη κι αν πέφτουν, γνωρίζουν τι σημαίνει να σηκώνεσαι, μπορούν ακόμη να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, μπορούν να βλέπουν ότι υπάρχει ακόμη πατρική οικία για να επιστρέψουν ως άσωτοι. Το πρόβλημα στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Πατρίδας μας, δεν είναι η πτώση του, αλλά ότι η πτώση έχει γίνει μόνιμη κατάσταση, σωστή αποστασία, και έχουμε πλέον χάσει την πυξίδα που χρειαζόμαστε για να ξαναβρούμε τον προσανατολισμό μας. Αρμενίζοντας τόσο καιρό στραβά, έχουμε χάσει πλέον την δυνατότητα να ξεχωρίζουμε το στραβό από το ίσιο, την αλήθεια από το ψέμα. Εκεί μας χρειάζεται η ορθόδοξη ψυχοθεραπεία της αγάπης και της συγχώρησης, ώστε να δούμε και πάλι τον Ήλιο της Δικαιοσύνης και να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Αν ζούσαμε κατά Θεόν, αν είχαμε την κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση του Γένους μας σαν πρότυπο, δεν θα φτάναμε στην κρίση, τουλάχιστον όχι στην κρίση αυτή. Και για να ξεπεράσουμε την κρίση αυτή, δεν μας φτάνει η αναδιάρθρωση του χρέους, η έκτη η άλλη δόση της ξένης οικονομικής βοήθειας (σημαντικό μέρος της οποίας βέβαια επιστρέφει σε αυτούς που μας την δίνουν για να πληρωθούν χρέη). Όλα τα απαραίτητα οικονομικά η πολιτικά μέτρα είναι αναγκαίες αλλά όχι επαρκείς προϋποθέσεις για να ξεπεράσουμε την κρίση. Χρειαζόμαστε να ξαναβρούμε την εργατικότητα, την τιμιότητα, την καλοσύνη, την δημιουργικότητα, την αλληλεγγύη, αλλά και το πώς κερδίζονται «τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια», τις αρετές δηλαδή που διακρίνουν την κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση του λαού μας. Αυτή την παράδοση που διασώζει το Άγιον Όρος. Είναι δηλαδή το Άγιον Όρος το ναυαγοσωστικό μας σε αυτή την τρικυμία της κρίσης, η Κιβωτός μας σε αυτό τον κατακλυσμό. Αντί να το διώκουμε, θα πρέπει να μιμηθούμε τον τρόπο της ζωής του. Να δούμε πως λειτουργεί το κοινόβιο σαν ρολόι, πως γίνονται όλα με ανθρωπιά αλλά και με αρχοντιά, πως συνδέεται η ελευθερία (πρώτα από τα πάθη) με την υπακοή (στο θέλημα του Θεού), πως και γιατί χωρίς ταπείνωση, δεν υπάρχει ούτε υπακοή και χωρίς υπακοή δεν κάνουμε τίποτα και κυριαρχούν τα πάθη, πως κυβερνά ο Γέροντας την κάθε Μονή (Σκήτη η Κελί), ελεύθερα εκλεγμένος, με αγάπη και δικαιοσύνη, με την βοήθεια των επίσης εκλεγμένων επιτρόπων, ασκών τα καθήκοντα του ως διακόνημα, ζώντας ως ο τελευταίος για να είναι πρώτος. Το Άγιον Όρος είναι το μόνο μέρος όπου οι Έλληνες δεν θέλουν να είναι όλοι πρώτοι, γιατί πρώτος εκεί σημαίνει διάκονος, πρώτος εκεί σημαίνει πρώτος στο μαρτύριο, πρώτος στο σταυρό. Αυτή λοιπόν νομίζω είναι η σχέση ανάμεσα στην κρίση και στο Άγιον Όρος. Ο τρόπος ζωής του Αγίου Όρους προλαβαίνει την κρίση, κι αν η κρίση ξεσπάσει, την αντιμετωπίζει αποτελεσματικά (και προετοιμάζει για την τελική κρίση).

Αξίζει όμως να δούμε τι σημαίνει η οικονομική κρίση της Ελλάδος για το Άγιον Όρος. Σημαίνει πολλά. Για παράδειγμα, έχει αυξηθεί η ανάγκη να βοηθήσει πνευματικά αλλά και, κατά το δυνατόν, υλικά τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Όμως έχει αυξηθεί και η πίεση από την ελληνική κυβέρνηση με απαιτήσεις για πρόσθετη φορολογία. Λέγουν πολλοί «είναι σωστό να βοηθήσει και το Άγιον Όρος, και η Εκκλησία, και όλοι». Αυτό το επιχείρημα φαίνεται εκ πρώτης όψεως σωστό. Αν προσέξει όμως κανείς πιο πολύ, θα δει ότι είναι απατηλό. Λέμε σε αυτούς που έδωσαν αίμα για να αναστηθεί και να σταθεί όρθιο το Γένος να βοηθήσουν;! Και ποιοι το λέμε, αυτοί που φέραμε την Χώρα εδώ;! Είναι αυτό ειλικρινές; Προφανώς όχι. Τότε που αποσκοπεί; Nομίζω ότι ο στόχος είναι ο ίδιος με του Φαρισαίου «εγώ τα έκανα όλα σωστά, εσύ που δεν τα έχεις κάνει όλα σωστά, τώρα να κάνεις το καθήκον σου» (δηλαδή, όπως λέει ο λαός «έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου»)! Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, και δεν βοηθούν κανένα. Αντίθετα, βλάπτουν. Η Εκκλησία και το Άγιον Όρος βέβαια βοηθούν και θα βοηθήσουν, αλλά κτίζουμε στην άμμο παλάτια, αν δεν αλλάξουμε την νοοτροπία που μας έφερε εδώ. Αν ο άσωτος δεν μετανιώσει και δεν γυρίσει, δεν σώζεται, και ο Πανάγαθος Πατέρας θα περιμένει, σεβόμενος την ελευθερία του, την μεταστροφή της καρδιάς του ασώτου προτού καταργήσει κάθε απόσταση, αφήνοντας την οικία Του, προτού τρέξει να τον αγκαλιάσει, να τον καταφιλήσει, να τον ντύσει πάλι με βασιλικά ρούχα και να τον καλέσει στην τράπεζα της Βασιλείας Του.

Ένα πρακτικό ερώτημα, για παράδειγμα, που θέτει η κρίση είναι αν πρέπει να φορολογηθούν τα εκτός του Αγίου Όρους ακίνητα των Αγιορείτικων Μονών. Εκφράστηκε από πολλούς η εκ πρώτη όψεως εύλογη άποψη ότι οι Αγιορείτικες Μονές πρέπει να φορολογηθούν όπως όλοι. Προσφέρουν όμως όλοι, ιδιώτες, εταιρείες, το έργο που προσφέρει το Άγιον Όρος; Αν όχι, δεν είναι άνιση η μεταχείριση του Αγίου Όρους; Και με αυτή την άνιση μεταχείριση, το Κράτος ωφελείται η ζημιώνεται, αφού αφαιρεί από το Άγιον Όρος την δυνατότητα να συνεχίσει το κοινωφελές έργο του, το οποίο το Κράτος είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να αναλάβει; Περαιτέρω, αν αυτή η φορολόγηση κάνει δύσκολη η αδύνατη την πατροπαράδοτη κοινοβιακή ζωή και φιλοξενία, αλλά και το εν γένει ψυχωφελές και εθνωφελές έργο του Αγίου Όρους, δεν αντίκειται στο Σύνταγμα και στον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους που προστατεύουν το «αρχαίο προνομιακό καθεστώς» του Αγίου Όρους; Τίθεται επίσης το συναφές ερώτημα του πως θα βρεθεί λύση. Με συζήτηση και συμφωνία κυβέρνησης και Ιεράς Κοινότητας η με μονομερή κυριαρχική απόφαση της κυβέρνησης; Και αν γίνει το τελευταίο, θα φτάσει το Κράτος να διώκει ένα από τους ιδρυτικούς θεσμούς του; Και αν η Ιερά Κοινότης προσφύγει στα δικαστήρια και χάσει, αλλά προσφύγει στο Ε.Δ.Α.Δ. θα γίνουμε θέαμα του κόσμου;

Περαιτέρω, οφείλουμε να εξετάσουμε μια άλλη συνέπεια της κρίσης που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά το Άγιον Όρος. Συγκεκριμένα, τίθεται το ερώτημα. Τι σημαίνει η πολιτική κρίση και η μείωση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος για το Άγιον Όρος; Τι θα εμποδίσει το ξένο διευθυντήριο να λάβει η να ωθήσει την ελληνική κυβέρνηση να λάβει αποφάσεις που θίγουν το Άγιον Όρος, να υπερ-φορολογήσει και έτσι ουσιαστικά να απαλλοτριώσει περιουσία Αγιορείτικων Μονών εκτός των ορίων του Αγίου Όρους; Για παράδειγμα, αν το σχέδιο «Πυθία» (βλ. «Επίκαιρα» 16.06.11), που περιλαμβάνει και την αποσταθεροποίηση της Χώρας με το «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου, έχει αληθείας (που φαίνεται να έχει αφού, όπως συνέβη και με τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, κανείς δεν τολμά να το αγγίξει), δεν είναι σαφές ότι το ελληνικό Κράτος απέτυχε να προστατεύσει το Άγιον Όρος από την ξένη επέμβαση; Όπως επίσης δεν είναι σαφές ότι το άφησε έρμαιο ξένων κύκλων που, για τους δικούς τους ιδεολογικούς η πολιτικούς λόγους (π.χ. γιατί, όπως ο Σαμουήλ Χάντινγκτον και οι οπαδοί του σε ισχυρά κέντρα αποφάσεων κυρίως των Η.Π.Α., θεωρούν την Ορθοδοξία αντίθετη προς την παγκοσμιοποίηση), επιθυμούν να το δουν να μειώνεται η και να καταστρέφεται (π.χ. με την άρση του «αβάτου»);

Τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος; Υποθέτω ότι, οι Μονές με ξένες αδελφότητες ενημερώνουν, ως δικαιούνται και οφείλουν (αφού είναι διαχειριστές της περιουσίας του ορθόδοξου λαού τους), και ζητούν την ενίσχυση των ορθοδόξων εκκλησιών και κρατών τους. Οι Μονές με ελληνικές αδελφότητες, η Ιερά Κοινότης, τι πρέπει να κάνουν; Νομίζω ότι πρέπει να κάνουν το ίδιο. Δικαιούνται αλλά και υποχρεούνται ως διαχειριστές της περιουσίας της Ορθοδοξίας αλλά και Ν.Π.Δ.Δ. να την προστατεύσουν, χάριν της Ορθοδοξίας. Αν δε παραλείψουν να το κάνουν, ευθύνονται για παράβαση καθήκοντος, και απέναντι του νόμου, αλλά και, το σπουδαιότερο, απέναντι του Θεού.

Είναι πιθανό ότι η ελληνική κυβέρνηση (η το ξένο διευθυντήριο) θα αντιδράσει σε μια τέτοια προσπάθεια. Και θα προσπαθήσει να κινητοποιήσει αντι-εκκλησιαστικούς κύκλους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κατά του Αγίου Όρους. Το είδαμε αυτό να γίνεται στην περίπτωση του Βατοπαιδίου. Είναι επίσης πιθανό ότι και εκκλησιαστικοί κύκλοι θα αντιδράσουν. Σε αυτούς τους κύκλους ανήκουν εκείνοι που θεωρούν απειλή για την εξουσία τους το Άγιον Όρος (η τα Μετόχια του ανά την Ελλάδα η και τον κόσμο), φοβούνται ότι το τσουνάμι κατά του Αγίου Όρους θα πνίξει και αυτούς η απλά είναι όμηροι διαφόρων κύκλων. Είναι τέλος πιθανό ότι ακόμη και αγιορείτικοι κύκλοι μπορεί να αντιδράσουν από αντιζηλία, υπερτονισμό του κινδύνου από τους ομοδόξους (ενώ οι ίδιοι κύκλοι υποτιμούν τον κίνδυνο από τους εχθρούς της Ορθοδοξίας) η απλά επειδή θέλουν να παρουσιάζονται πατριαρχικότεροι … και του Πατριάρχη! Είμαι βέβαιος όμως ότι το Άγιον Όρος των τέκνων των χαρισματικών Γερόντων Ιωσήφ του Ησυχαστή, Εφραίμ του Κατουνακιώτη, Χαραλάμπους του Διονυσιάτη, Παϊσίου, Πορφυρίου, Γεωργίου του Γρηγοριάτη, Αιμιλιανού του Σιμωνοπετρίτη και τόσων άλλων «ων ουκ έστιν αριθμός», αυτό που εκφράζει και θα εκφράζει το λαό του Θεού, θα τα λάβει όλα αυτά υπόψη του, αλλά τελικά θα πράξει το καθήκον του απέναντι στον Θεό και στην Ορθοδοξία, με σεβασμό και αγάπη και για την Ελλάδα αλλά και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι η λύση στα προβλήματα που θέτει η κρίση βρίσκεται στον τρόπο ζωής του Αγίου Όρους, στην κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση του Γένους. Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως οικονομικό η πολιτικό. Είναι πρωταρχικά πνευματικό. Όσο η σχέση μας με τον Θεό δεν είναι αυτή που πρέπει να είναι, η κρίση θα βαθαίνει και θα αναπαράγεται, πότε σαν οικονομικός και πολιτικός, δηλαδή, ψυχρός πόλεμος, και πότε σαν θερμά επεισόδια που θα εγκυμονούν τους κινδύνους μιας γενικευμένης σύρραξης. Για να συνεχίζει να αποτελεί την Κιβωτό του Γένους το Άγιον Όρος, πρέπει να διατηρήσουμε το πατροπαράδοτο τρόπο ζωής του αλώβητο, και για να σωθούμε εμείς πρέπει να μιμηθούμε αυτόν τον τρόπο ζωής. Και ιδίως αυτήν την εποχή να το προστατεύουμε από την κρίση και κάθε εξωτερική επέμβαση. Βέβαια, έτσι απλά γινόμαστε συνεργοί της Παναγίας και, αντί να σώζουμε, σωζόμαστε, γιατί το Άγιον Όρος το σκεπάζει και το προστατεύει η Υπέρμαχος Στρατηγός. Και, όπως η μεγαλύτερη νίκη του διάβολου (να ανεβάσει τον Κύριο στον σταυρό) ήταν η μεγαλύτερη ήττα του (η κατάργηση του θανάτου με την ανάσταση του Κυρίου), έτσι και η μεγαλύτερη ήττα όλων των εναντίων δυνάμεων θα συμβεί την στιγμή που θα νομίσουν ότι έχουν επικρατήσει. Ένα είναι βέβαιο. Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν της Εκκλησίας.

Σκοπιανό: να καταγγελθεί η Ενδιάμεση Συμφωνία – καμία παραχώρηση

του Σπύρου Μπαζίνα
Η ιστορία είναι παλιά και γνωστή. Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο (παρά την πλήρη απονομιμοποίηση του), υπό την επήρεια της πειθούς (η της πίεσης) των ξένων «φίλων» του, πιστεύει ότι η παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι προτιμότερη από το να βρεθούμε αντιμέτωποι με πανίσχυρους εχθρούς (τα «μολών λαβέ», τα «το την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν» και τα «όχι» δεν τα καταλαβαίνει). Και, επειδή δεν μπορεί να πείσει τον λαό (στις δυνάμεις του οποίου δεν πιστεύει), προσπαθεί να βρει τρόπο να κάνει την παραχώρηση χωρίς να επωμιστεί την ευθύνη. Έτσι, εφεύρε από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη την διέξοδο της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο είναι ένα πολιτικό, και όχι απλά δικαιοδοτικό, όργανο. Και αυτό όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, αλλά και για κυριαρχικά δικαιώματα σε κατοικημένα η ακατοίκητα νησιά. Με αυτό τον τρόπο μεθοδεύει την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας με την πρόφαση ότι αυτό αποφάσισε το δικαστήριο (μήπως αυτό μας θυμίζει πως είμαστε οι μόνοι που μπήκαμε στο μνημόνιο χωρίς καμία διαπραγμάτευση και πήραμε μέτρα που κανείς άλλος δεν πήρε και βέβαια μας οδήγησαν σε δυσχερέστερη θέση;).
Αυτή την τακτική το χρεωκοπημένο πολιτικό κατεστημένο την προχώρησε ακόμη παραπέρα. Άφησε τους Σκοπιανούς να κάνουν την προσφυγή στην Χάγη. Και εκείνο απλά δεν κατήγγειλε την βάση της προσφυγής, δηλαδή την Ενδιάμεση Συμφωνία, παρά το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί την έχουν κουρελιάσει με τις συνεχείς προκλητικές ενέργειες τους έναντι της Ελλάδος, αλλά ούτε έκανε και ανταγωγή. Έτσι, είναι πολύ πιθανό έως βέβαιο ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα καταδικάσει την Ελλάδα γιατί άσκησε βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ (πράγμα που δεν είναι ακριβές γιατί βέτο τελικά δεν ασκήθηκε και η απόφαση υιοθετήθηκε με ομοφωνία). Και τα Σκόπια (με την βοήθεια των ξένων «φίλων» μας) θα οργανώσουν μια παγκόσμια εκστρατεία για να πιεστεί η Ελλάδα να τους αναγνωρίσει με κάποιο όνομα που θα περιλαμβάνει το όνομα της ελληνικής Μακεδονίας.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι θα βρεθούμε πάλι μόνοι μας ενώπιον μιας τεράστιας πίεσης να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια με κάποιο όνομα το οποίο θα περιλαμβάνει το όνομα της Μακεδονίας. Και θα τεθούν και πάλι εκβιαστικά διλήμματα για την έβδομη η άλλη δόση … (αν θέλουν να πτωχεύσουν μαζί μας και οι τράπεζες τους, ας μη μας την δώσουν)! Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να διαψεύσει αμέσως τις υποψίες για συμπαιγνία με τον ξένο παράγοντα (που έρχεται να μας επισκεφτεί μα τα χέρια γεμάτα με … μια υπόσχεση για την Σχολή της Χάλκης)! Να καταγγείλει αμέσως την Ενδιάμεση Συμφωνία, αφαιρώντας την βάση από την πολιτική αυτή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αλλά και από την προπαγάνδα των Σκοπίων που θα κλιμακωθεί. Αν παραλείψει να λάβει άμεσα αυτό το μέτρο, απλά θα επιβεβαιώσει τις υποψίες για συμπαιγνία. Και πρέπει να γνωρίζει ότι, αν συμφωνήσει στην παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας (και κατά συνέπεια κυριαρχικών δικαιωμάτων αφού με το όνομα τίθεται θέμα εδαφικών διεκδικήσεων και Σκοπιανής μειονότητας εν Ελλάδι), θα καθίσει σίγουρα στο σκαμνί, και όχι μόνο της ιστορίας.
Καμία κυβέρνηση η οιοσδήποτε άλλος δεν δικαιούται να παραχωρήσει το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας σε κανένα, γιατί απλά δεν τους ανήκει και, χωρίς πρόσφατη, λαϊκή εντολή, δεν νομιμοποιούνται να το διαθέσουν (η να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση που θα δεσμεύει σε βάθος χρόνου την Χώρα). Τυπικά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποφασίσει σε δημοψήφισμα ο λαός, αλλά ουσιαστικά ούτε ο λαός μπορεί να παραχωρήσει κάτι που ανήκει στην ιστορία και στο μέλλον της Ελλάδος (αν και η μεγάλη πλειοψηφία του λάου και των απανταχού Ελλήνων αντιτίθεται σε μια τέτοια παραχώρηση).
Και τι θα γίνει; Ας προχωρήσουν οι Σκοπιανοί και οι φίλοι τους μόνοι τους και ας κάνουν ότι θέλουν. Χωρίς το όνομα, αυτή η Χώρα (τεχνητό δημιούργημα, προτεκτοράτο, όπως και το Κόσσοβο, για να αποσταθεροποιηθούν τα Βαλκάνια και η Ευρώπη) δεν μπορεί να υπάρξει, αφού αποτελείται από Βούλγαρους, άλλους Σλάβους και Αλβανούς, που έχουν διαφορετική εθνική ταυτότητα και σκοπούς (και όχι να κλέψουν το όνομα της Μακεδονίας για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ξένων προστατών τους). Όμως, χωρίς την αναγνώριση της Ελλάδας, οι Σκοπιανοί (και οι ξένοι προστάτες τους) δεν έχουν κερδίσει τίποτα, ακόμη κι αν τους αναγνωρίσει ο κόσμος όλος. Αναγνώριση από μας δεν μπορούν να πάρουν και χωρίς την αναγνώριση μας θα είναι ό,τι και οι «φίλοι» τους οι Τούρκοι στην Β. Κύπρο, κλέφτες που θα λογοδοτήσουν μια μέρα. Και εμείς θα περιμένουμε μέχρι εκείνη την ημέρα, μέχρι το τέλος της ιστορίας, αν χρειαστεί. Άχρι καιρού …
Πηγή: http://www.antibaro.gr/node/3530

Φωνή λαού, οργή Θεού…

του Σπύρου Μπαζίνα

Έκπληκτο το πανελλήνιο πληροφορήθηκε ότι η ανακρίτρια στην υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου πρότεινε την προφυλάκιση του Ηγουμένου τη Μονής μετά την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος ο έτερος εκ των κατηγορούμενων Μοναχών με εγγύηση 200.000 Ευρώ!

Και αναρωτιέται. Είναι ύποπτοι φυγής η τέλεσης άλλων αδικημάτων, η μήπως είναι αγνώστου διαμονής;!

Τι εξυπηρετούν αυτές οι προτάσεις της ανακρίτριας, άλλο από την συνέχιση του θορύβου και την παράταση της υπόθεσης, που δεν έπρεπε να ποινικοποιηθεί (τουλάχιστον πριν λυθεί η αστικού δικαίου διαφορά για το καθεστώς της Λίμνης Βιστωνίδας);!

Το «σκάνδαλο» αυτό έφερε στην εξουσία την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ήδη, τίθενται σοβαρά ερωτήματα που ενισχύουν την πεποίθηση ότι το «σκάνδαλο» ήταν απλά μια πολιτική σκευωρία!

Αν δεν ήταν, γιατί παρέτεινε την υπόθεση η κυβέρνηση Παπανδρέου αρνούμενη την αποκατάσταση της «ζημίας» του Δημοσίου με την επιστροφή των ανταλλαγέντων ακινήτων που πρότεινε η Μονή;! Γιατί οι διωκτικές αρχές δεν άσκησαν δίωξη κατά του τότε Υπουργού Οικονομικών που με την απόφαση του «ζημίωσε» το Δημόσιο;!

Γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για το σχέδιο «Πυθία», το οποίο πέραν από την απόπειρα δολοφονίας Καραμανλή, περιλάμβανε και την αποσταθεροποίηση της Χώρας με το «σκάνδαλο» της Μονής Βατοπαιδίου (βλ. «Επίκαιρα», 16.06.2011), ώστε να αποκαλυφθεί αν τα «στοιχεία» ήταν κατασκευασμένα και να ασκηθούν διώξεις;!

Γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για την καταγγελία ότι το «σκάνδαλο» της Μονής Βατοπαιδίου ήταν μέρος του σχεδίου Αμερικανών-Παπανδρέου;!

Τι σχέση έχει η πρόταση προφυλάκισης (αν όχι όλη η υπόθεση) με τις σχέσεις που ο Γέροντας Εφραίμ αναπτύσσει με την Αγία Ρωσία;!

Υπάρχει σχέση ανάμεσα σε αυτή την υπόθεση και την εν γένει μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου;!

Υπάρχει σχέση ανάμεσα στην προσπάθεια παράτασης αυτής της υπόθεσης και την προσπάθεια να αναβληθούν οι εκλογές;!

Αυτά τα ερωτήματα οφείλουν να απαντηθούν. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο. Αν προφυλακιστεί ο Γέροντας Εφραίμ, η φυλακή θα γίνει λαϊκό προσκύνημα και το προσκύνημα μπορεί να γίνει επανάσταση. Φωνή λαού, οργή Θεού.

πηγή