Συναστρέφου τούς ταπεινούς...

Συναστρέφου τους ταπεινούς, που και η θέα και η διδασκαλία τους είναι ωφέλιμες. Μη χλευάσεις μυσαρόν, ούτε ν’ αηδιάσεις όσους έχουν πληγές. Τίμησε τον πλησίον σου περισσότερο από την αξίαν του, επαίνεσε τον σ’ εκείνα που δεν έχει, και έτσι θεραπεύεις τα ελαττώματα του!

πηγή

Περί ελπίδος κι υπομονής.

«Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» ( Ψαλμ. 145,3 )

Μην ελπίζεις ούτε σε φίλους , ούτε σε πλούτο, ούτε στην υγεία σου, ούτε σε τίποτα. Όλα αυτά είναι μάταια και αφανίζονται σαν όνειρο και σκορπίζονται σαν τον καπνό. Να ελπίζεις στον Ένα Δημιουργό και Σωτήρα σου. Αυτός, καλύτερα από σένα γνωρίζει όλες τις ανάγκες σου, ψυχικές και σωματικές , και μεριμνά για σένα. Με το πρόσταγμά του άγγελοι ουράνιοι σε διαφυλάττουν σε όλα σου τα διαβήματα

Ο εχθρός μας συνεχώς μας αποσπά από την ελπίδα μας προς τον Θεό, αλλά εμείς, γνωρίζοντας τη δαιμονική του πονηρία, συνεχώς πρέπει να αποκρούουμε τις κακές του διαβολές.

Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή.

Η ελπίδα , όπως και η πίστη, υποβάλλονται σε μεγάλη δοκιμασία. Στις δυστυχίες είναι απαραίτητη η υπομονή, ώστε να μην αναζητήσουμε λύτρωση από τη δυστυχία με τρόπο ανάρμοστο, αλλά να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να περιμένουμε από Εκείνον το έλεος ή τον βοηθό στην υπομονή ή το λυτρωτή από τη δυστυχία.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία για την ελπίδα από την περίπτωση που οι λογισμοί εξεγείρονται μέσα στη συνείδηση και λένε: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» ( Ψαλμ. 3,3 ).

 

Στάρετς Σάββας

Απληστία, τσιγγουνιά και ελεημοσύνη

Ο στάρετς αγωνιζόταν επίμονα κατά της τσιγγουνιάς και της απληστίας, της ασυμπάθειας προς το πλησίον, για την άκαρπη συσσώρευση του πλούτου. Έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι , που ζουν μόνο για τη δική τους ικανοποίηση, που δεν θέλουν να σκέφτονται τους φτωχούς αδελφούς τους, είναι όμοιοι με τον άπληστο πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο στάρετς καλούσε τους ανθρώπους που είχαν πλούτο να βοηθούν τους φτωχούς, ακολουθώντας τα λόγια του αποστόλου: «Οι έχοντες ως μη έχοντες και οι μη έχοντες ως έχοντες». Με το παράδειγμα της φύσεως αποκάλυπτε την αμοιβαία σχέση των δημιουργημάτων του Θεού:

-       Τα στοιχεία της φύσεως και της επιστήμης συμπληρώνουν το ένα το άλλο, μοιράζονται μεταξύ τους ότι έχουν, και η φύση στο λογικό ον, τον άνθρωπο, δίνει τα αγαθά της: το φως, τη θερμότητα, την υγρασία και μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρείται η ζωή του και η ζωή του οργανικού κόσμου. Αλλά εμείς , τα λογικά όντα, οι άνθρωποι, συχνά μετατρεπόμαστε σε τσιγγούνηδες, αναίσθητους, κουφούς στους στεναγμούς και τις κραυγές των αδελφών μας.

Γι’ αυτό ας μοιραστούμε αμοιβαία τα αγαθά μας ο ένας με τον άλλο ,ας ζηλέψουμε την αγαθή αφιλοχρηματία, ας μοιραστούμε τα αγαθά χωρίς τσιγγουνιά και αλαζονία, αλλά με γενναιοδωρία, με πραότητα και ταπείνωση. Η τσιγγουνιά και η φιλοχρηματία καταστρέφουν την ψυχή, και στην επίγεια ζωή αυτά τα πάθη οδηγούν σε βαρειές συνέπειες.

Υπάρχει η εξής διήγηση: Τρεις άνθρωποι, ενώ βάδιζαν στο δρόμο, βρήκαν ένα θησαυρό κι αποφάσισαν να τον καρπωθούν. Τον μετέφεραν σ’ άλλο μέρος κι έστειλαν τον ένα απ’ αυτούς στην πόλη για να αγοράσει κρασί και να το γλεντήσουν. Οι δύο που έμειναν συμφώνησαν να τον σκοτώσουν, ώστε ο πλούτος να μείνει σ’ αυτούς. Εκείνος όμως, αφού αγόρασε το κρασί, πήγε σ’ ένα φαρμακείο κι αγόρασε δηλητήριο για να δώσει στους άλλους δύο το δηλητηριασμένο κρασί , ώστε να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του το θησαυρό. Και να τί έγινε. Ο ένας ήρθε από την πόλη με το κρασί. Οι άλλοι δύο τον σκότωσαν κι άρχισαν να πίνουν το κρασί. Δηλητηριάστηκαν κι έτσι απολέσθηκαν τρεις ψυχές.

Η τσιγγουνιά και η απληστία είναι το πιο καταστροφικό πάθος.  Είναι η αμαρτία του Ιούδα. Πρέπει να έχουμε συμπάθεια και να είμαστε ελεήμονες.

Η ευσπλαχνία είναι μεγάλη αρετή. Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θεωρούσε χαμένη την ημέρα που δεν έκαμε ελεημοσύνη στον πλησίον. Οι ενάρετοι άνθρωποι ψάχνουν ευκαιρία για να βοηθήσουν κάποιον. Η Παναγία ιδιαιτέρως χαίρεται όταν οι χριστιανοί κάνουν ελεημοσύνη στον πλησίον, και οργίζεται με τους σκληροκάρδιους και άσπλαχνους ανθρώπους.

 

Σε μια οικογένεια συνέβη μια δυστυχία. Αυτοί που υπέφεραν ζητούσαν από τον πατέρα Σάββα να προσευχηθεί και οι ίδιοι , παρακαλούσαν τον Κύριο να ελαφρώσει το βάσανό τους , αλλά η θλίψη δεν περνούσε. Τότε ο π. Σάββας κατά τη διάρκεια μιας παρακλήσεως είπε:

-       Συμβαίνει κάποτε ο Κύριος να στέλνει στους ανθρώπους κάποια συμφορά εξ αιτίας της ασπλαχνίας τους. Κι αυτοί προσεύχονται∙ ζητούν από τον Κύριο να τους λυτρώσει απ’ αυτή τη θλίψη. Ο Κύριος όμως , σαν να μην ακούει την προσευχή τους, δεν ελαφρώνει τη θλίψη τους. Ο Κύριος ακούει όλες τις προσευχές, αλλά καθυστερεί, γιατί περιμένει  να δείξουμε ευσπλαχνία. Χωρίς ευσπλαχνία ούτε ο Κύριος δείχνει το έλεός Του. Κάποιοι απομονώθηκαν στα όρια της οικογένειάς τους και δεν δίνουν σημασία στους πτωχούς, αυτούς που έχουν ανάγκη βοήθειας.

Έχετε δει καμμιά φορά πώς πιάνουν τα παιδιά τα περιστέρια; Για να μην πετάξουν, τους δένουν τα φτεράκια τους. Έτσι και ο άνθρωπος ο οποίος έχει προσκόλληση στα χρήματα, στα πράγματα, όπως και στο περιστέρι , είναι δεμένα τα φτερά της ψυχής του, κι εκείνη δεν μπορεί να πετάξει στα ουράνια σκηνώματα . Κι έτσι οι προσευχές του ανθρώπου αυτού δεν γίνονται δεκτές από τον Κύριο.

 

Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα:

-       Κι αν κάποιος δεν έχει χρήματα και πράγματα, τί προσκόλληση μπορεί να έχει;

Ο Γέροντας απάντησε:

-       Όποιος δεν έχει τα μέσα για ελεημοσύνη, αλλά φθονεί εκείνος που τα έχει, είναι κι αυτός φιλάργυρος, λάτρης του πλούτου. Φύλαξέ μας, Κύριε, από τέτοιο πάθος! Ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα πλέον αναγκαία για τη συντήρηση του σώματος, με τα απαραίτητα για να το ντύσουμε, ώστε να μην κρυώνει, για να το ενισχύσουμε ώστε να μην γίνει αδύναμο και να είναι φίλος στην ψυχή, για να δουλεύουμε στον Κύριο. Όλα τα άλλα είναι όλεθρος για την ψυχή. Ιδιαιτέρως φοβηθείτε την πολυτέλεια, την μίμηση στη μόδα. Μη μαζεύετε χρήματα. Όσα μείνουν μοιράστε τα στους φτωχούς . Κάποιοι τα βάζουν στο βιβλιάριο για την «άσχημη ώρα». Αλλά τί λέει ο Προφήτης Δαυίδ; «Το αργύριον αυτού  ουκ έδωκεν επί τόκω» ( Ψαλμ. 14,5 ) . Για μας είναι αρκετή η μέριμνα για τη σημερινή ημέρα. Στην Κυριακή προσευχή ζητούμε από τον Κύριο: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον». Ας μη ζητούμε τίποτε σ’ αυτή την αμαρτωλή γη. Δεν έχουμε εδώ μόνιμη κατοικία, είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι στη γη.

Υπάρχει κι άλλο είδος πλεονεξίας η λεγόμενη βιβλιομανία, όταν δηλαδή πολλοί μαζεύουν πολλά βιβλία, παρακλήσεις κ.λπ. και μένουν άχρηστα. Και οι ίδιοι δεν τα διαβάζουν και φοβούνται να τα δώσουν σε άλλους να τα διαβάσουν. Ένας τέτοιος πνευματικός θησαυρός δεν πρέπει να μένει αχρησιμοποίητος. Τον καρό που δεν τα διαβάζεις δώσε τα στους άλλους. Είναι κι αυτό ένα είδος ευσπλαχνίας που είναι ευάρεστη στον Θεό…

 

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ

Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγή

Αυτή τη στιγμή καμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή

Πολύ αυστηρός ήταν ο Γέροντας με εκείνους που κουβέντιαζαν μέσα στο ναό, και ιδιαίτερα με τις γυναίκες

     Αν δεν μπορείτε να ακούσετε όσα διαβάζονται στην εκκλησία, έλεγε, τότε καλύτερα να λέτε μέσα σας την ευχή του Ιησού. Ιδιαίτερα προσπαθήστε να ακούτε προσεκτικά την ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου.

Για να προκαλέσει την προθυμία και την προσοχή συχνά ερωτούσε:

-      Ποιο Ευαγγέλιο διαβάστηκε σήμερα; Ποιός θα μας το διηγηθεί;

Κατά την εξομολόγηση πάντοτε εξηγούσε όλες τις στιγμές της Θ. Λειτουργίας. Για παράδειγμα:

-      Όταν ο ιερεύς με το διάκονο βγαίνουν από τη βόρεια πύλη και εισέρχονται με το Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη, αυτή η στιγμή ονομάζεται «Μικρά Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός εξέρχεται στο κήρυγμα. Όποιος θα ζήσει χριστιανικά, κατά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Όταν οι λειτουργοί κατά τη διάρκεια του Χερουβικού από τη βόρεια πύλη με τα Τίμια Δώρα περνούν μέσα από την Ωραία Πύλη, η στιγμή αυτή ονομάζεται «Μεγάλη Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός πορεύεται στα εκούσια Πάθη χάριν ημών των αμαρτωλών. Όποιος μετανοήσει και κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Κατά την ώρα του «Σὲ ὑμνοῦμεν …» , όλη η Εκκλησία , όλοι οι παριστάμενοι στο ναό θα πρέπει να προσεύχονται μαζί με τους λειτουργούς , ώστε ο Ουράνιος Πατέρας να αποστείλει το Πανάγιο Πνεύμα σε μας και στα προκείμενα Δώρα και τρεις φορές να λένε μέσα τους: «Κύριε, ο το Πανάγιόν σου Πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις Σου καταπέμψας, Τούτο, Αγαθέ, μη αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις Σου».

Αυτή τη στιγμή καμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή. Όλοι πρέπει να είναι σαν φλόγα από την αγάπη του Θεού. Αυτή την ώρα οι ψυχές μας πρέπει να είναι ως λύχνοι καιόμενοι, ως ευώδες θυμιατό, ως θυμίαμα που ανεβαίνει στον ουρανό, διότι αυτή τη στιγμή τελείται το φοβερό ζωοποιό μυστήριο , η μεταβολή δια του Αγίου Πνεύματος του άρτου και του οίνου στο Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού και πάνω στην αγία Τράπεζα βρίσκεται ο Θεός εν σαρκί.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγή

Τα πάθη μας και ο φόβος του Θεού

Ο στάρετς με ζήλο καλούσε όλους σε πνευματική προκοπή:
- Είναι απαραίτητο να προκόψουμε στην ευλογημένη χριστιανική 

ζωή, να μάθουμε να νικούμε τα πάθη μας. Ωστόσο ζούμε 

«κατά τα στοιχεία του κόσμου» και ξεχνούμε τον Χριστό. 

Λύτρωσέ μας Κύριε, από την πνευματική τύφλωση και μυωπία!

 Η πνευματική τύφλωση είναι πολύ βαρύτερη και πιο επικίνδυνη 

από την φυσική τύφλωση. Είθε να μας λυτρώσει ο Κύριος

 από μια ζωή χωρίς πνευματική πρόοδο κι από μια λαθεμένη

 και άρρωστη πνευματική ανάπτυξη.
Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει η σπίθα του Θεού. Ας μη σβήσουμε 

αυτή τη σπίθα με τα γήινα πάθη μας: με την επιθυμία της

 “εύθυμης” ζωής, με τη φανταστική ευτυχία, με την κραιπάλη 

και τις άφθονες ανέσεις. Όπως η ευλογία κατατρώει την 

ομορφιά του προσώπου, έτσι και η κοιλιά κατατρώει όλη 

την ομορφιά της ψυχής. Ο άνθρωπος μένει με άδεια ψυχή, 

πέφτοντας όλο και περισσότερο στο βάθος του κακού.

 Μεταμορφώνοντας τη ζωή του σε κυνηγητό θηραμάτων,

 ο άνθρωπος αφήνει το δρόμο της υπηρεσίας του αγαθού,

 της αλήθειας του Θεού, και παίρνει το δρόμο της ατιμίας

 και της ανομίας.

Ο π. Σάββας δίδασκε να προσπερνάμε αυτό το «ξερό χορτάρι» 

της κενότητας της ανθρώπινης ευτυχίας:
- Λύτρωσέ μας ,Κύριε, από αυτόν τον άτιμο στόχο, έλεγε. 

Ας επιδιώκουμε την ευσέβεια. Ας μεταβάλλουμε τη σαρκική 

μας ζωή σε πνευματική. Ας διώξουμε από την καρδιά μας τα πάθη.
Ο στάρετς δίδασκε ότι σαν αρχή του θερμού αγώνα μας κατά

 των παθών πρέπει να θέσουμε τον φόβο του Θεού 

γιατί αυτός είναι η αρχή της σοφίας. Σοφός είναι εκείνος

 που απέκτησε το Άγιο Πνεύμα, προσπαθώντας να τηρήσει 

όλες τις εντολές του Χριστού, φοβούμενος να λυπήσει με τις

 αμαρτίες του τον Κύριο. Όποιος είναι σοφός είναι και ταπεινός . 

Όσο ανώτερος είναι κάποιος στην πνευματική ζωή, τόσο 

καθαρώτερα βλέπει πόσο μεγάλος είναι ο Θεός και πόσο 

μηδαμινός είναι ο άνθρωπος.
«Τι είναι τέλος πάντων αυτός ο φόβος, τον οποίο είναι απαραίτητο 

να έχει ο χριστιανός;» ,έλεγε ο επίσκοπος Βενιαμίν (Μίλωφ) .

 Αυτός ο φόβος καταλαμβάνει την πρώτη θέση ανάμεσα στις 

αρετές και μαρτυρεί τη ζωντανή επιθυμία του ανθρώπου για 

τον Θεό και για τη λάμψη του Αγίου Πνεύματος που διώχνει

 το σκοτάδι της αμαρτωλής ψυχής».
Όπως κάθε αρετή, ο φόβος του Κυρίου είναι δώρο του Θεού

 στον χριστιανό. Χαρίζεται σε όποιον υπακούει στα προστάγματά

 Του: «Δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου• φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς»

 ( Ψαλμ. 33, 12 ) .
Ο φόβος του Κυρίου φέρνει στη μνήμη μας τη Δευτέρα Παρουσία 

και το φοβερό Κριτήριο , όπου θα κριθεί αν θα μετάσχουμε στην

 αιώνια ζωή. Οι καρποί του φόβου του Θεού είναι μεγάλοι, διότι 

η αγία Γραφή λέγει: «Ο Θεός το θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν 

ποιήσει καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν ἐπακούσεται καὶ σώσει αὐτούς.» 

( Ψαλμ. 144, 19 ) . Πόσο μεγάλη και γεμάτη παρηγοριά που είναι

 αυτή η υπόσχεση!

Με το προσωπικό του παράδειγμα και τη διδαχή του ο στάρετς,

 ως φορέας του φόβου του Θεού, δίδασκε όλους αυτή τη μεγάλη

αρετή. Φοβούμενος πάνω απ’ όλα τον Θεό δεν ετρομοκρατείτο

 από τις ανθρώπινες απειλές και δυσαρέσκειες. Άφοβα τηρούσε

 το θέλημα του Θεού. Στο πρόσωπο των πλησίον του ο στάρετς 

«εδούλευε τω Κυρίω εν φόβω». 

Και ύστερα «ηγαλλιάτο αυτώ εν τρόμω».
«Πόσο ένδοξη αρετή είναι να περιφρονείς όλες τις δύσκολες

 καμπές της παρούσης ζωής», αναφωνεί ο άγιος Ιωάννης ο 

Χρυσόστομος . «Αυτή κάμει τους αγωνιστές της δυνατώτερους, 

υψηλότερους, αήττητους. Δεν έχουν ανάγκη από κάστρα και

 χρήματα. Τους χρειάζεται μόνο ισχυρή θέληση και σταθερότητα

 και τότε η αρετή τους θα νικήσει όλη την ανθρώπινη πονηρία».

 Κι ο στάρετς σύμφωνα με το λόγο του ιερού Χρυσοστόμου 

έβγαινε πάντοτε νικητής. Έλεγε:
- Παντού πρέπει να έχουμε το φόβο του Θεού, τον οποίο και μέσα 

στη Θ. Λειτουργία μας τον θυμίζει η μεγάλη Εκτενής:
«Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου, καί τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας,

 καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.» 

Βλέπετε, ποιός μπορεί να παραστεί στο ναό; Μόνο όποιος έχει

 φόβο Θεού. Και πλησιάζοντας στη Θεία Κοινωνία ακούμε: 

«Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». 

Βλέπετε πόσο απαραίτητος είναι ο φόβος; Χωρίς αυτόν δεν

 μπορούμε να εργασθούμε για τον Κύριο. Αλλά, για να

 προδιαθέσουμε την ψυχή μας για το φόβο του Θεού, 

κατά την προσευχή πρέπει να συγκεντρώσουμε το νου μας,

 να ειρηνεύσουμε από την αρχή την ψυχή μας και τις σκέψεις 

μας και να βάλουμε στην άκρη όλη τη γήινη ματαιότητα. 

« Μακάριος ἀνὴρ, ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον». (Ψαλμ. 111,1 .

 «Όπου ο φόβος του Κυρίου εκεί και των εντολών τήρησις»,

 λέγουν οι άγιοι Πατέρες . Αλλά συμβαίνει να προσκολλώμαστε

 στη γη και στη μέριμνα για τα φθαρτά και να μη μπορούμε 

με τις σκέψεις μας να ξεκολλήσουμε από τη γη. Θα πρέπει 

να ζούμε στη γη, όπως στρέφεται ο τροχός, δηλαδή μονάχα

 ίσα –ίσα ένα σημείο της γης να αγγίζουμε . 

Ο στάρετς Παρθένιος έλεγε: «Όποιος απέκτησε το 

φόβο του Θεού , γι’ αυτόν στη γη δεν υπάρχει ούτε 

θλίψη ούτε λύπη. Μόνο χαρά».


Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγή

Προσευχή στή Μητέρα τοῦ Θεοῦ

Ο Στάρετς έτρεφε ιδιαίτερη, μπορεί να πει κανείς ,τρυφερή αγάπη και αφοσίωση στη Μητέρα του Θεού και δεν έβρισκε λόγια για να εκφράσει και τη δική Της αγάπη στους ανθρώπους και τη δική του προς Αυτήν.

Κάποιος χριστιανός είδε ένα θαυμαστό όραμα των μονών του παραδείσου που είχαν μια ασυνήθιστη ομορφιά .Ιδιαιτέρως διακρινόταν για την ομορφιά του ένα ανάκτορο. Ρώτησε:
- Ποιός κατοικεί εκεί;
- Η Μητέρα του Θεού, του απάντησαν.
- Και που είναι τώρα; Γιατί δεν είναι εδώ;
- Βρίσκεται στη γη… βοηθάει τους ανθρώπους.
Ο Πατήρ Σάββας συχνά προσέφευγε κατά την προσευχή στη Μητέρα του Θεού και την ονόμαζε «Βροντή κατά των δαιμόνων», γιατί δεν υπάρχει τίποτε φοβερώτερο για τους δαίμονες από την παρουσία της Παναγίας. Αυτοί δεν μπορούν να βλάψουν τον άνθρωπο, αν εκείνος δεν εγκαταλείψει την Υπεραγία Θεοτόκο.
Όλη η ζωή του στάρετς πέρασε κάτω από την προστασία της Παναγίας. Ο στάρετς μέσα στο ιερό πολλές φορές, όταν είχε ελεύθερο χρόνο, συνομιλούσε φωναχτά μ’ αυτήν , ξεχνώντας ότι κοντά του βρίσκονταν άνθρωποι. Διηγόταν πώς προσευχόταν ο ηγούμενος Αλέξιος στη Μητέρα του Θεού. Συχνά μιλούσε μαζί Της σαν με κάποιο κοντινό του άνθρωπο!
- Κι εγώ σας ζητώ αγαπημένα μου τέκνα, έλεγε, με ζήλο να προσεύχεσθε στην Υπεραγία Θεοτόκο, πάντοτε να παίρνετε την ευλογία Της για κάθε έργο σας. Και μην λησμονείτε να την ευχαριστείτε μετά το τέλος του έργου σας για τη βοήθεια που σας έστειλε. Σας ζητώ ιδιαιτέρως να κάμετε τον Θεομητορικό Κανόνα -150 φορές το «Θεοτόκε Παρθένε» – και να διαβάζετε το «ακοίμητο Ψαλτήρι». Το θεόπνευστο βιβλίο του ψαλτηρίου είναι γραμμένο από τον Προφήτη Δαϋίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου υπάρχει μεγάλη ωφέλεια. Ένας ευσεβής χριστιανός είχε θερμή επιθυμία να διαβάζει το «Ψαλτήριον» αλλά μετά από κάθε αμέλεια ο ζήλος του ψυχράνθηκε . Τότε εμφανίστηκε στον ύπνο του η Παναγία και του είπε τρυφερά: «Πρέπει , τέκνο μου, να διαβάζεις το Ψαλτήρι. Αυτό είναι η ζωή σου».
Κάποτε ο π.Σάββας ,στη βιογραφία του ιερομονάχου Παρθενίου ,βρήκε ένα σημείο όπου λεγόταν ότι είχε δεχθεί ένα λογισμό αμφιβολίας για το αν η Υπεραγία Παρθένος ήταν η πρώτη μοναχή στη γη. Κοιμήθηκε ελαφρά και βλέπει μέσα από την Πύλη της Λαύρας του Κιέβου να έρχεται με τη συνοδεία μεγάλου πλήθους Αγγέλων μια μεγαλόπρεπη Μοναχή με μοναχικό μανδύα και ράβδο στα χέρια. Πλησιάζοντας σ’ αυτόν, του λέει: «Παρθένιε, εγώ είμαι μοναχή». Εκείνος ξύπνησε και από τότε ονόμαζε την Παναγία Ηγουμένη της Λαύρας.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

ΠΗΓΗ/ Αντιγραφή