Κήρυγμα στήν Κυριακή τῶν Προπατόρων π. Κωνσταντίνος Θεοχάρους

Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

          Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

          Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

          Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

          Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

          Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

          Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

          Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

          Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

          Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

          Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

          Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

          Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

          Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

          Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

          Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

      π. Κωνσταντίνου Θεοχάρου

Γραπτό κήρυγμα στήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ. π. Κωνσταντίνος Θεοχάρους.

Ἐρμηνεία Εὐαγγελικού ἀναγνώσματος

Τοῦτες τὶς μέρες ζοῦμε ἰδιαιτέρως τὴ χαρά πού φέρνει ἡ κοσμοσωτήριος ἐορτή τῆς  Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ζοῦμε τή νίκη τῆς ζωῆς σέ βάρος τοῦ Θανάτου. Ἠχεῖ στὰ αὐτιά καὶ στὴν καρδία μας ὁ χαρμόσυνος χαιρετισμὸς «Χριστὸς Ἀνέστη» «Ἀληθῶς Ἀνέστη». Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ ἐκκλησία ἀφιέρωσε στὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται σὲ δύο ἀπό τίς ἕνδεκα ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ στοὺς Μαθητές Του πρίν τήν Ἀνάληψη. Ὅλες οἱ ἐμφανίσεις εἶναι οἱ ἀκόλουθες:

1.     Στό Σίμωνα Πέτρο (Α’ Κορ. ιε’, 5, Λουκ. κδ’, 35).

2.     Στή Μαρία τή Μαγδαληνή (Μάρκ. ιστ’, 9-11, Ιω. κ’, 11-18).

3.     Στίς Μυροφόρες γυναῖκες (Ματθ. κη’, 9-10).

4.     Στούς δύο Μαθητές πού πορεύονταν πρός Ἐμμαούς (Μάρκ. ιστ’, 12-13, Λουκ. κδ’, 13-15).

5.     Στούς δέκα Ἀποστόλους, ὅταν ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς (Μάρκ. ιστ’, 14,       Λουκ. κδ’, 36-43, Ιω. κ’, 19-25).

6.     Στούς ἕνδεκα Ἀποστόλους, παρόντος καί τοῦ Θωμᾶ (Ιω. κ’, 26-   29).

7.     Στούς ἑπτά Ἀποστόλους στή λίμνη τῆς Τιβεριάδος (Ιω. κα’, 1-23).

8.     Στούς ἕνδεκα στή Γαλιλαία (Ματθ. κη’, 16).

9.     Στούς Ἀποστόλους στήν Βηθανία, ὅταν άναλήφθηκε (Μάρκ. ιστ’,         19-20, Λουκ. κδ’, 50, Πράξ. α’, 6-11, Α’ Κορ. ιε’, 7).

10.    Στόν Ἀδελφόθεο Ἰάκωβο (Α’ Κορ. ιε’, 7).

11.    Στόν Ἀπόστολο Παῦλο (Α’ Κορ. ιε’, 8-9).

Στη συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε στίς δύο ἐμφανίσεις τίς ὁποῖες περιέχει ἡ περικοπή μας. Ἡ πρώτη ἐμφάνιση ἡ ὁποία ἀναφέρεται στό παρόν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἔγινε ἀργὰ τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀναστάσεως, κι ἐνῶ οἱ Ἀπόστολοι ἦταν συγκεντρωμένοι στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Κι ἐκεῖ, καθὼς ἦταν σκυθρωποὶ, ἀπελπισμένοι καὶ φοβισμένοι, κι ἐνῶ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς. Στάθηκε στὴ μέση του ὑπερώου γιὰ νὰ εἶναι ὁρατὸς ἀπὸ παντοῦ καὶ μὴ θεωρηθεῖ πὼς εἶναι φάντασμα. Καί τοὺς εἶπε: «Εἰρήνη σὲ σᾶς».

Ὁ Χριστὸς τοὺς χαιρέτισε δίνοντάς τους τὴν εἰρήνη τῆς Ἀναστάσεως, τὴν εἰρήνη τῆς συμφιλιώσεως μέ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Τήν εἰρήνη τοῦ δημιουργήματος μὲ τὸν Δημιουργό. Στὴ συνέχεια ὁ Κύριος τούς ἔδειξε τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια Του ἀπὸ τὰ καρφιὰ καί τήν τραυματισμένη άπό τή λόγχη πλευρά του, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν πὼς Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Σταυρωθείς καὶ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν. Καὶ οἱ Μαθητές τότε χάρηκαν ποὺ εἶδαν τὸν Κύριο.

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ τοὺς εἰρήνευσε καὶ πάλι, τοὺς ὑπενθύμισε τὴν ἀποστολή τους. Τοὺς ἔδωσε Πνεῦμα Ἅγιο γιά νὰ συγχωροῦν ἁμαρτίες, ἀφοῦ ὁ Κύριος σταυρώθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἀναστήθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς δὲν ἦταν παρὼν σὲ αὐτὴν τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν πληροφορήθηκε τὰ σχετικὰ μέ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πεισθεῖ, ζήτησε νὰ Τὸν δεῖ καὶ νὰ ψηλαφήσει τὶς πληγὲς στὰ χέρια καὶ τὴν πλευρά Του. Ὁ Χριστὸς ὅταν ἐπισκέφθηκε καὶ πάλι τοὺς Μαθητὲς Του μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες, κάλεσε τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ νὰ ψηλαφήσει τὰ σημάδια τῶν πληγῶν στὸ Σῶμα Του. Τότε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς Τὸν ἀναγνώρισε καὶ Τὸν ὁμολόγησε Κύριο καὶ Θεό του. Τὸν ἀναγνώρισε ἀπὸ τὶς πληγὲς τῶν καρφιῶν, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν σημάδι τῆς ἀγάπης Του πρὸς τὸν πεπτωκώτα ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τῆς δυνάμεώς Του πρὸς τὸν θάνατο. Ὁ Χριστὸς σὲ ἀπάντηση τοῦ Θωμᾶ εἶπε τὸν μακαρισμὸν «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Μακαριότεροι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἂν καὶ δὲν μὲ εἶδαν, πίστεψαν. Ἡ ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτήρα ἀφοῦ ὅσοι τὸν ὁμολογοῦν τοὺς ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία καὶ τοὺς χορηγεῖ πλούσιο τὸ ἔλεός Του.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς ἀρχικὰ ἀπουσίαζε κατὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στοὺς Μαθητές Του, φαίνεται ὅτι ἦταν οἰκονομία Θεοῦ, γιὰ νὰ γίνει πιστευτὸ τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ διαλυθεῖ κάθε εἴδους ἀμφιβολία.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρουμε κάποια βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἀποστόλου. Ὁ Θωμᾶς ἦταν Ἰουδαῖος στὴν καταγωγὴ καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ. Ἐγκατέλειψε τὸ ἐπάγγελμά του καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος τοῦ τὸ ζήτησε. Ἦταν ἀπὸ τοὺς ἔνθερμους μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ.  Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Θωμᾶς τήρησε τὸ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη», καὶ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ταξίδεψε σὲ μακρινοὺς τόπους μεταφέροντας τὸν Θεῖο Λόγο.  Κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Πάρθους, τοὺς Πέρσες, τοὺς Μήδους καὶ τοὺς Ἰνδούς.  Εἶχε μαρτυρικὸ τέλος.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ ἐκτὸς ἀπὸ σήμερα καὶ στὶς 6 Ὀκτωβρίου.  Ἄς κλείσουμε τοῦτο τό σύντομο κήρυγμα μέ τήν ἀκόλουθη προσευχή: Ἅγιε Ἀπόστολε Θωμᾶ πρέσβευε στὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν νά μᾶς χορηγεῖ ἀκράδαντη καί σταθερή πίστη ἡ ὁποία θά μᾶς ὀδηγήσει στή σωτηρία.  Ἀμήν.

Πρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Θεοχάρους.