ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ Ο Ι Ε Σ Τ Α Υ Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Ι « καί ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.» (Ματθ. ι΄ 38)

Ο Ι Ε Σ Τ Α Υ Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Ι

« καί ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.» (Ματθ. ι΄ 38)

Τό κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποτελεῖ ἕναν ἐσταυρωμένο. Kάποιοι ἴσως ἀδυνατοῦν νά ἀντικρύσουν μιά τέτοια εἰκόνα, δειλιοῦν ἐνώπιον αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως καί στρέφουν τό πρόσωπο ἀλλοῦ, ὅταν εὑρεθοῦν ἀντιμέτωποι μέ παρόμοιες καταστάσεις. Ὅσοι ὅμως ἀνοίγουν καλά τά αὐτιά τους στό κάλεσμα, τό ὁποῖο ἀπευθύνει ὁ θεῖος Λυτρωτής, τόν ἀκοῦν νά λέγει: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι.» (Μαρκ. η΄ 34) Ὁταν ὁ Κύριος καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀκολουθήσουν, τούς πληροφορεῖ ἐξ ἀρχῆς ὅτι θά πρέπει, ὡς ἄλλοι Κυρηναῖοι, νά κουβαλήσουν τό δικό τους σταυρό μέχρι τό Γολγοθᾶ τους. Ἡ ἀπόφαση εἶναι καθαρά δική τους καί αὐτοί εἶναι ἐλεύθεροι νά ἀκολουθήσουν τό δρόμο τοῦ Κυρίου ἤ νά τόν ἀποφύγουν. Ἔτσι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος προβαίνει στήν ἀπόφαση νά συνταχθεῖ μέ ὅσους ἀκολουθοῦν τόν Κύριο, γνωρίζει ὅτι τόν ἀναμένει ὁ δικός του σταυρός. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν δοκιμάζεται «ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ». Τό μετάλλευμα τοῦ χρυσοῦ, ὡς γνωστόν, μέσα στή δυνατή φωτιά τοῦ καμινιοῦ λειώνει καί ξεχωρίζει ἀπό τίς διάφορες ἄχρηστες οὐσίες. Ἀφοῦ, λοιπόν, ξεχωρίσει καί συγκεντρωθεῖ σέ ἕνα μέρος, τότε ἀποβαίνει κατάλληλο γιά χρήση καί παράλληλα ἀποκτᾶ μεγάλη ἀξία. Μέ τόν ἴδιο τρόπο ὁ Θεός δοκιμάζει τούς δικούς του, ἐπιτρέποντας νά τούς βροῦν διάφορες δοκιμασίες ὥστε νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς ποικίλες ἀδυναμίες καί τά πολλά ἐλαττώματα, τά ὁποῖα τούς κατατρύχουν καί νά ἐξαγνισθοῦν. Οἱ Ἅγιοι Πάντες καί φίλοι τοῦ Θεοῦ, τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία σήμερα τιμᾶ καί προβάλλει, διῆλθαν τό στάδιο αὐτῆς τῆς ἐφημέρου ζωῆς ὡς ἐσταυρωμένοι, δηλαδή ὡς νεκροί μέσα στόν κόσμο. Ὑπῆρξαν νεκροί, ὡς πρός τό κοσμικό φρόνημα καί τά δελεάσματα τῆς πολυκέφαλης ἁμαρτίας καί γενικά τά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου. Βεβαίως αὐτοί ὑπέστησαν, μέχρι νά δεχθοῦν τό ἁμαράντινο στεφάνι τῆς δόξης, πολλές δοκιμασίες, πόνους, στερήσεις, θλίψεις, διωγμούς καί παθήματα. Ὅλα, ὅμως, αὐτά τά θεώρησαν σκύβαλα (σκουπίδια) καί τίποτε δέν μπόρεσε νά τούς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη πρός τό Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ψυχῆς τους, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;» (Ρωμ. η΄ 35) Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ κλῆρος τῶν πιστῶν δέν εἶναι ἕνας ἀνθόσπαρτος περίπατος. Ἀντίθετα ἀποτελεῖ μιά πορεία μετ’ ἐμποδίων. Γιά τοῦτο καί «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22). Δυστυχῶς κάποιοι ἀγνοοῦν αὐτήν τή μοναδική ἀλήθεια, ὡς πρός τήν οὐσία καί τό βάθος τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἔτσι ὅταν τούς βροῦν δεινά καί περιπέτειες στό διάβα τῆς ζωῆς τους, ἀντί νά ἐνσκύψουν στόν ἐσωτερικό τους κόσμο, νά τόν μελετήσουν καί νά διορθωθοῦν, πολλές φορές στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί ἐναντίον τῶν συνανθρώπων τους. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι μοι Ἰησοῦ Χριστῷ». (Φιλ. δ΄ 13) Ἄν οἱ πιστοί ἔμεναν ἀβοήθητοι ἀπό τόν Κύριο, θά ἀδυνατοῦσαν νά σηκώσουν τό σταυρό τους. Ὁ Κύριος, ὅμως, γνωρίζει ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα ἀδύνατοι, γιά τοῦτο δέν ἐπιτρέπει νά πειρασθοῦμε πέραν τῶν δυνάμεών μας. Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «πιστός δέ ὁ Θεός, ὅς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δύνασθε, ἀλλά ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν». (Α΄ Κορ. ι΄ 13) Ἀφοῦ ἐκεῖνος ἐπιτρέπει τόν πειρασμό, ταυτόχρονα παρέχει καί τούς τρόπους νά ἀντιμετωπισθεῖ καί νά ξεπερασθεῖ. Κύριε, μέγα Σου τό ἔλεος. Δόξα σοι!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.» (Ἰωαν. ιβ΄ 13)

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.»                                                                                    (Ἰωαν. ιβ΄ 13)

                        Τό πνευματικό μας ταξίδι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σταδιακά καί μέ τή βοήθεια καί τό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μᾶς ὁδήγησε στήν Κυριακή τῶν Βαΐων.  Αὐτή ἡ ἡμέρα ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος γέφυρας, ἡ ὁποία συνδέει τήν Ἁγία καί Μ. Τεσσαρακοστή μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.  Σήμερον ἡ Ἐκκλησία στό ἱερό εὐαγγέλιο παρουσιάζει τόν Κύριο ἕξη ἡμέρες πρίν ἀπό τό Ἰουδαϊκό Πάσχα, νά εὑρίσκεται στή Βηθανία, τήν πατρίδα τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου Λαζάρου, τόν ὁποῖο ὁ Κύριος πρόσφατα εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς.

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ

                        Ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ καί ἀδελφοῦ τους, φίλου τοῦ Κυρίου, φρόντισαν νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη, τό σεβασμό, τήν εὐγνωμοσύνη καί τό σύνδεσμό τους μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὀργάνωσαν δεῖπνο στή Βηθανία στό σπίτι τοῦ Σίμωνα τοῦ Λεπροῦ.  Τώρα, ἄν τό σπίτι ἀνῆκε στήν οἰκογένεια ἤ ὄχι, τό εὐαγγέλιο δέν τό ἀποσαφηνίζει.  Πιθανόν, ὅμως, ὅπως στίς μέρες μας κάποια σπίτια εἶναι γνωστά κάτω ἀπό διάφορες ὀνομασίες, ἔτσι νά συνέβαινε καί στήν παροῦσα περίπτωση.  Ὑπάρχει καί ἡ ἐκδοχή ὅτι αὐτό ἦταν τό σπίτι τοῦ πατέρα τους, ὁ ὁποῖος ἔφερε τό ὄνομα Σίμωνας ὁ Λεπρός.

                        Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖο ἔχει βαρύτητα, εἶναι ὅτι τό δεῖπνο λαμβάνει χώρα μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου.  Ὁ Λάζαρος συμμετέχει στό δεῖπνο καί μάλιστα κάθεται μεταξύ τῶν συνδαιτυμόνων.  Τότε, ὑπῆρχε συνήθεια στούς Ἰουδαίους νά ὑποδέχονται τούς ξένους τους μέ πλύσιμο τῶν ποδῶν τους.  Τοῦτο, βέβαια ἀποτελοῦσε ἔργο τῶν ὑπηρετῶν.  Στήν παροῦσα ὅμως περίπτωση τό ἔργο τοῦτο ἀνέλαβε ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία.  Αὐτή ἔλαβε ἕνα δοχεῖο γεμᾶτο πανάκριβο μύρο ἰνδικῆς προελεύσεως.  Μέ τό μύρο ἄλειψε τά πόδια τοῦ Κυρίου καί ἀφοῦ ἔλυσε τίς πλεξίδες τῶν μαλλιῶν της, σκούπισε τά πόδια του.  Τό σπίτι γέμισε ἀπό τή δυνατή μυρωδιά.  Ἡ πράξη τῆς Μαρίας πέραν τοῦ ὅτι ἐξέφραζε ὅλα τά αἰσθήματα, γιά τά ὁποῖα ἐγένετο ἤδη λόγος, προτύπωνε τήν ἄλειψη τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου μέ μύρο πρίν τήν ταφή του, ὅπως ἦταν ἡ συνήθεια τοῦ τόπου.

                        Ἡ πρωτοβουλία τῆς Μαρίας ἐσκανδάλισε τόν Ἰούδα.  Ὁ Ἰούδας ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί εἶχε ὡς διακόνημα τή φύλαξη τοῦ ταμείου τῆς ἀποστολικῆς ὁμάδος.  Δυστυχῶς αὐτός κρυφά ἔκλεβε ἀπό τά ΧΡΗΜΑΤΑ τοῦ ταμείου καί ἡ αἰτία τοῦ σκανδαλισμοῦ του ὀφείλετο ἀκριβῶς στό ὅτι ἤθελε και αὐτά τά χρήματα ὑπό τήν ἐξουσία του.  Ὁ Ἰούδας κάθε ἄλλο παρά ἀγαποῦσε τούς πτωχούς, τούς ὁποίους ἐπεκαλέσθη στήν πρόφασή του.  Ὁ Κύριος ἐπενέβη καί εἶπε μήν τήν ἐνοχλεῖς, γιατί ἡ πράξη της ἀναφέρεται στόν ἐνταφιασμό μου.  Ἡ Μαρία εἶχε ὡς κίνητρο τήν ἀγάπη καί τό πνεῦμα θυσίας.  Ὁ Ἰούδας κατετρύχετο ἀπό τή φιλοχρηματία.  Πολύς λαός γνώριζε γιά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στή Βηθανία καί προσῆλθαν γιά νά τόν δοῦν.  Ἐπιπρόσθετα ἔμαθαν γιά τήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου καί ἐπιθυμοῦσαν ὁπωσδήποτε νά δοῦν καί τό Λάζαρο μέ τά μάτια τους.

                        Οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, διεπίστωσαν ὅτι  πολλοί ἀπό τούς δικούς τους, τούς ἐγκατέλειπαν καί πίστευαν στό Χριστό.  Γιά τοῦτο σχεδίαζαν τήν ἐξόντωση ὄχι μόνο τοῦ Ἰησοῦ ἀλλά καί τοῦ Λαζάρου ὥστε νά ἐξαλείψουν τήν ἀπόδειξη τοῦ θαύματος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου.

Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

                        Τήν ἑπόμενη μέρα τοῦ δείπνου τά πλήθη τοῦ λαοῦ, τά ὁποῖα συνέρρευσαν στά Ἱεροσόλυμα γιά τήν ἑορτή τοῦ ἰουδαϊκοῦ Πάσχα, μόλις ἔμαθαν γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου, ἐξῆλθαν μέ κλαδιά φοινικιᾶς στά χέρια τους νά τόν ὑποδεχθοῦν καί ζητωκραύγαζαν: Δόξα στό Θεό! Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται σταλμένος ἀπό τόν Κύριο!  Εὐλογημένος ὁ βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ!  Τό πλῆθος ὑποδέχθηκε τόν Κύριο ὡς νά ἦταν ἕνας στρατηγός, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεφε νικητής ἀπό πόλεμο.  Τά λόγια τους προέρχονται ἀπό τό μεσσιανικό ψαλμό ριη΄ (118) 26α.

                        Ὁ Κύριος μπῆκε στήν πόλη καθισμένος στή ράχη ἑνός γαϊδουριοῦ.  Ὁ προφήτης Ζαχαρίας στό φερώνυμο βιβλίο του ἀναφέρει τά λόγια: «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών·  ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου»(Ἰωαν. ιβ΄ 15)  Τό γαϊδουράκι, τό ὁποῖο χρησιμοποίησε ὁ Κύριος γιά τήν εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα, πρώτη φορά δεχόταν στή ράχη του φορτίο καί ἐπίσης ἦταν δανεικό.  Ὁ Κύριος δέν εἶχε τίποτε δικό του.  Τό ζῶο αὐτό ἀπό τή μιά συμβόλιζε τήν ταπείνωση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος δέ χρησιμοποίησε ἄλογο καί ἀπό τήν ἄλλη, ὡς ζῶο ἀτίθασο καί πεισματάρικο, συμβόλιζε τήν εἴσοδο τῶν ἐθνικῶν, δηλαδή τῶν εἰδωλολατρῶν, στήν Ἐκκλησία.

                        Στήν ἀρχή οἱ μαθητές ὅλα αὐτά, τά ὁποῖα εἶδαν καί ἄκουσαν δέν τά κατανόησαν.  Ὅταν ὅμως ὁ Ἰησοῦς εἰσῆλθε στή δόξα του, τότε θυμήθηκαν ὅτι ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν στή Γραφή, ἀνεφέροντο στό πρόσωπο του καί τοῦ τά ἔκαναν.  Ὅλοι ὅσοι ἦταν παρόντες στήν ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου ἀπό τούς νεκρούς, κατέθεταν τή μαρτυρία τους.  Γιά τοῦτο ὁ κόσμος ἔσπευσε νά τόν προϋπαντήσει, ἀφοῦ εἶχαν μάθει γιά αὐτό τό ξεχωριστό θαῦμα.

                        Τό πλῆθος παρακολουθοῦσε τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα σκεπτόμενο γιά ἐγκόσμιο ἐλευθερωτῆ.  Ἐκεῖνος ὅμως πορεύεται πρός τό Πάθος, τήν ταφή, τή σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση.  Καλούμεθα ἐμεῖς ὁ νέος Ἰσραήλ, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά παρακολουθήσουμε τήν εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα καί νά συμπορευθοῦμε νοερά μαζί του, ὄχι ὅμως ὡς ὁ ὄχλος ἐκεῖνος ἀλλά ἔχοντας τά ἀγαθά αἰσθήματα τῶν ἀπειρόκακων παίδων, δηλαδή τήν ἀπουσία ἐσωτερικῆς κακίας.  Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοίμασε μέσα στή ροή τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς γιά νά ἑορτάσουμε τό ἱερό Πάσχα, τό Πάσχα τοῦ Κυρίου.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ Η Θ Ε Ο Φ Ι Λ Η Σ Ν Η Σ Τ Ε Ι Α «σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι» (Ματθ. στ΄ 17)

Η    Θ Ε Ο Φ Ι Λ Η Σ            Ν Η Σ Τ Ε Ι Α
«σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι»
(Ματθ. στ΄ 17)

Ἐφθάσαμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ στήν τέταρτη καί τελευταία Κυριακή τοῦ μή νηστησίμου Τριῳδίου, τή γνωστή ὡς Κυριακή τῆς Τυροφάγου. Ἡ Κυριακή αὐτή τιτλοφορεῖται ἔτσι, γιατί σφραγίζει τήν ἑβδομάδα τῆς λευκῆς νηστείας. Ἀπό αὔριο μπαίνουμε στό στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέ πρώτη ἡμέρα τήν Καθαρή Δευτέρα.

Ὁ ἀγώνας τῶν ἡμερῶν, ἐκτός τῶν ἄλλων πνευματικῶν ἀσκήσεων καί γυμνασμάτων, διαλαμβάνει ὡς βοηθητικό μέσο, γιά νά ἐπιτευχθεῖ καί νά φθάσει σέ αἴσιο πέρας, τήν ἄσκηση τῆς νηστείας ὑπό τή διπλῆ της μορφή, τήν ἀποχή ἀπό κάθε κακή σκέψη, ἐνέργεια καί πράξη, ἀλλά καί τήν ἀποχή ἀπό ἀρτύσιμες τροφές. Γιά τοῦτο τό λόγο θά προσπαθήσουμε στή συνέχεια νά ποῦμε λίγα λόγια πάνω σέ τοῦτο τό σπουδαῖο ζήτημα, τό ὁποῖο ἀρκετές φορές μέσα στή ροή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου ἡ Ἐκκλησία θέτει σέ λειτουργία καί ἐφαρμογή.

Ὁ θεσμός τῆς νηστείας εἶναι κάτι τό ὁποῖο θέσπισε ὁ Θεός, μέσα στή ζωή τῶν πρωτοπλάστων στό χῶρο τοῦ παραδείσου. Ἄν οἱ πρωτόπλαστοι παρέμεναν πιστοί στήν ὑπακοή καί δέν παρέβαιναν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, γευόμενοι τούς καρπούς τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τότε ἡ ἀνθρωπότητα δέ θά γνώριζε τό θάνατο. Δυστυχῶς ὅμως, οἱ Ἀδάμ καί Εὔα, ἄπειροι στό νά ἀντιμετωπίζουν τά τεχνάσματα καί νά ξεφεύγουν ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου, ὑπάκουσαν, ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, στό Σατανᾶ καί ἐγκατέλειψαν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἐγένοντο παραβάτες τῆς θείας ἐντολῆς καί καταστρατήγησαν τό θεσμό τῆς νηστείας.

Ἡ λέξη «νηστεία» στήν πραγματικότητα σημαίνει ἀσιτία, δηλαδή ἀπόλυτη ἀποχή ἀπό κάθε εἶδος τροφῆς. Ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπό τό ἀρνητικό μόριο «νή» καί τή λέξη «ἑστία», ἡ οἰκογενειακή ἐστία, ὁ χῶρος ὅπου ἑτοιμάζεται τό φαγητό γιά τά μέλη τῆς οἰκογένειας, τό τζάκι. Στήν πράξη ὅμως ὅταν γίνεται λόγος γιά νηστεία ἀναφερόμεθα σέ ἀποχή ἀπό κάποια μόνο εἴδη φαγητῶν καί ὄχι στήν καθ΄ ὁλοκληρία ἀποχή ἀπό τροφές. Στήν πράξη εἶναι ἐπιλεκτική νηστεία, γιατί ἀπέχουμε ἀπό κρέατα, προϊόντα γάλακτος καί αὐγά καί ὄχι ἀπό ὅλα.

Ὁ προφήτης Μωυσῆς προτοῦ παραλάβει τίς Δέκα Ἐντολές πάνω στό Ὄρος Σινᾶ, νήστεψε σαράντα ἡμέρες. Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ ἰουδαϊκός λαός γιά τόν ἴδιο λόγο. Ὁ προφήτης Ἠλίας μέ τήν προσευχή καί τή νηστεία του ἔκλεισε τούς οὐρανούς καί στέρησε τή γῆ ἀπό τή βροχή γιά τρία καί μισό χρόνια καί μέ τόν ἴδιο τρόπο ἄνοιξε τούς οὐρανούς καί πότισε τή γῆ. Ὁ προφήτης Δανιήλ καί οἱ Τρεῖς Παῖδες, κατά τήν αἰχμαλωσία τους στή Βαβυλώνα, μέ τή νηστεία ἐπετέλεσαν θαύματα στό λάκκο τῶν λεόντων καί τήν κάμινο τοῦ πυρός.

Ὁ Κύριος μετά τή βάπτισή του κατέφυγε στήν ἔρημο καί νήστεψε σαράντα ἡμέρες. Ἡ Ἐκκλησία προτοῦ χαρίσει σέ κάποιο τό βαθμό τῆς Ἱερωσύνης τοῦ συστήνει νηστεία. Ἡ Ἐκκλησία στούς ὕμνους της μᾶς συμβουλεύει «νηστεύοντες ἀδελφοί σωματικῶς, νηστεύσωμεν καί πνευματικῶς». Ἄς εὐχηθοῦμε ἀπό αὔριο ὅλοι, ὁ καθένας κατά δύναμη νά ἀκολουθήσουμε τήν ἄσκηση τῆς νηστείας γιά τήν εὐόδωση τῶν πνευματικῶν μας ἀγώνων καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν!

πηγή

Κήρυγμα στήν Κυριακή τῶν Προπατόρων π. Κωνσταντίνος Θεοχάρους

Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

          Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

          Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

          Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

          Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

          Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

          Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

          Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

          Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

          Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

          Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

          Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

          Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

          Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

          Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

          Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

      π. Κωνσταντίνου Θεοχάρου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Ο Ι Γ Ο Ν Ε Ι Σ Κ Α Ι Τ Α Π Α Ι Δ Ι Α

Ο Ι   Γ Ο Ν Ε Ι Σ   Κ Α Ι   Τ Α   Π Α Ι Δ Ι Α

«καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί·  πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέροςτῆς οὐσίας. καί διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον.»                           (Λουκ. ιε΄ 12)

                        Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τήν ὁποία ἀκοῦμε σήμερα στίς ἐκκλησίες, μεταξύ ἄλλων φέρνει ἐνώπιόν μας μιά ὁλοζώντανη εἰκόνα τῆς σύγχρονης οἰκογένειας.  Οἱ πιό πολλές οἰκογένειες, ζώντας μέσα στήν ἀγωνία καί τό ἄγχος, τά ὁποῖα διέπουν τό σύγχρονο τρόπο ζωῆς, περιορίζονται ἴσως στό νά φέρουν στόν κόσμο δύο παιδιά.  Στή συνέχεια ὅλη τους ἡ ἰκμάδα καταδαπανᾶται καί ἀναλίσκεται στό νά τά μεγαλώσουν καί νά τά φροντίσουν ἔτσι, ὥστε νά μήν τούς λείψει τίποτε.  Νά μή στερηθοῦν κάτι στό φαγητό, τό ντύσιμο καί τίς σπουδές τους. 

                        Τί γίνεται ὅμως στό κεφάλαιο τῆς πνευματικῆς καί θρησκευτικῆς τους προόδου, προκοπῆς καί ἀνέλιξης;  Δυστυχῶς αὐτά δέ θεωροῦνται ἀπό ὅλους ὡς προτεραιότητα.  Στίς πιό πολλές περιπτώσεις ἡ ὅλη φροντίδα περιορίζεται στόν ὑλικό καί ἐξωτερικό τομέα.  Σύνθημά τους ἔχουν αὐτά τά ὁποῖα ἔλεγαν οἱ Ἐπικούριοι στήν ἀρχαία Ἑλλάδα τῆς εἰδωλολατρίας: «Φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν.»  (Α΄ Κορ. ιε΄ 32)  Ἡ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὅμως, φέρει ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία τρέφεται καί ἀναπαύεται μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν προσευχή καί τή θεία Κοινωνία.

                        Τά παιδιά δέ μέ τή σειρά τους μαθαίνουν νά ἔχουν ἀτελείωτες ἀπαιτήσεις.  Μέσα στή σκέψη τῶν παιδιῶν βασιλεύει ἡ προπέτεια, τά δικαιώματα καί τί τούς προσφέρει ὁ νόμος τῆς πολιτείας.  Δέν ἀφήνουν περιθώρια γιά νά λειτουργήσει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.  Τό βρίσκουν δύσκολο νά ἀποποιηθοῦν τῶν δικαιωμάτων τους καί νά προβοῦν σέ θυσίες, γιά χάρη τῶν συνανθρώπων τους.  Θέλουν λένε νά ζήσουν τή ζωή τους.  Νά γνωρίσουν τόν κόσμο.  Ξοδεύουν ὅσο πιό πολλά μποροῦν.  Δέ σκέπτονται ὅτι ἡ ζωή αὐτή πάνω στή γῆ εἶναι προσωρινή καί ἐφήμερη.  Παράλληλα δέ ἡ ζωή ἔχει ἀρκετούς περιορισμούς καί συνοδεύεται ἀπό πολλούς κινδύνους καί πειρασμούς.  Ἐπιπρόσθετα δέν κατανοοῦν ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι τόσο γλυκιά ὅσο φαίνονται τά δελεάσματά της καί ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά παίζουν μαζί της. 

                        Ἄν δέ ἐπιθυμοῦν νά ἀποκτήσουν οἰκογένεια, αὐτό πρέπει νά τό πραγματοποιήσουν στήν κατάλληλη ὥρα.  Γιά νά μπορέσουν νά ἀντιμετωπίσουν τά οἰκονομικά βάρη τῆς οἰκογένειας, χρειάζεται νά προετοιμαστοῦν ἀνάλογα καί νά ἀποταμιεύσουν ἔγκαιρα.  Γιά νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο πρέπει νά προβοῦν σ’ αὐτό πρίν προχωρήσει ἡ ἡλικία τους, ὥστε νά ὑπάρχουν περιθώρια χρόνου νά χαροῦν τά παιδιά τους, καί ἐκεῖνα μέ τή σειρά τους νά χαροῦν τούς γονεῖς τους.  Ἀπαιτεῖται καιρός γιά νά μπορέσουν νά πραγματοποιήσουν κατά τό δυνατό τίς ὑποχρεώσεις καί τά ὄνειρά τους.

                        Κακά τά ψέματα.  Ὅταν τά ὡραῖα καί θαλερά νιάτα κατασπαταλοῦν τίς δυνάμεις τους στίς διασκεδάσεις καί τήν ἄσωτη ζωή, δέ μένει κέφι καί ὄρεξη γιά οἰκογένεια καί ὑποχρεώσεις.  Ὅταν χαραγμένοι ἀπό ριτίδες μπαίνουν στήν οἰκογένεια, τότε εἶναι ὥρα γιά νά γηροκομηθοῦν.  Τά δέ περιθώρια νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, ἄν δέν ἔχουν ἐκλείψει ἕνεκα τῶν καταχρήσεων καί τῆς προχωρημένης ἡλικίας, σίγουρα ἔχουν ἐλαττωθεῖ σημαντικά.

                        Τό ποτό, τά ναρκωτικά, τά ξενύχτια, ὁ ἁμαρτωλός τρόπος ζωῆς καί οἱ ὑπόλοιπες καταχρήσεις, ἀφήνουν πίσω τους συντρίμια,  ραγισμένες καρδιές καί λεκιασμένες ψυχές.  Αὐτή περίπου ὑπῆρξε ἡ ζωή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ εὐαγγελίου.  Εὐτυχῶς ὅμως ὁ ἄσωτος εἶχε μέσα του ὑποδομή.  Εἶχε ἀναμνήσεις τῆς πριγκιπικῆς του ζωῆς.  Γιά τοῦτο ὅταν ἔφθασε στόν πάτο, σκέφθηκε, ἀποφάσισε καί εἶπε: «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ·  πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου·  οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·  ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.» (Λουκ. ιε΄ 18-19)

3

                        Οἱ νεανικές ὑπάρξεις ἕνεκα ἀπειρίας εἶναι εὐάλωτες καί εὐμετάβολες ἀπό πρόχειρους ὑπολογισμούς, ἀπό τούς πειρασμούς, ἀπό λανθασμένες ἰδέες καί καθίστανται ἕρμαια στά χέρια καί τούς σκοπούς τῶν διαφόρων καιροσκόπων καί ραδιούργων.  Για τοῦτο ἡ οἰκογένεια, τό σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀνάγκη νά συστρατευθοῦν καί νά ἐπαγρυπνοῦν γιά νά ὁδηγοῦν τή νέα γενεά στόν ὀρθό δρόμο, μακριά ἀπό τίς παγῖδες τῆς ἁμαρτίας καί μακριά ἀπό τούς σκοπέλους τῆς ζωῆς.

                        Ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία ὁ Θεός Πατέρας ἀντιμετώπισε τόσο τόν ἄσωτο ὅσο καί τό μεγαλύτερο καί σκληρόκαρδο υἱό ἀποτελεῖ τόν κατάλληλο ὁδοδείχτη, ὁ ὁποῖος ἕλκει κοντά τόν πλανεμένο ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στή σωτηρία.  Ἀμήν!

Κυριακή του Ασώτου «καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τόἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καί διεῖλεν αὐτοῖς τόνβίον.» (Λουκ. ιε΄ 12)

«καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τόἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καί διεῖλεν αὐτοῖς τόνβίον.» (Λουκ. ιε΄ 12)

Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τήν ὁποία ἀκοῦμε σήμερα στίς ἐκκλησίες, μεταξύ ἄλλων φέρνει ἐνώπιόν μας μιά ὁλοζώντανη εἰκόνα τῆς σύγχρονης οἰκογένειας.  Οἱ πιό πολλές οἰκογένειες, ζώντας μέσα στήν ἀγωνία καί τό ἄγχος, τά ὁποῖα διέπουν τό σύγχρονο τρόπο ζωῆς, περιορίζονται ἴσως στό νά φέρουν στόν κόσμο δύο παιδιά.  Στή συνέχεια ὅλη τους ἡ ἰκμάδα καταδαπανᾶται καί ἀναλίσκεται στό νά τά μεγαλώσουν καί νά τά φροντίσουν ἔτσι, ὥστε νά μήν τούς λείψει τίποτε.  Νά μή στερηθοῦν κάτι στό φαγητό, τό ντύσιμο καί τίς σπουδές τους.
Τί γίνεται ὅμως στό κεφάλαιο τῆς πνευματικῆς καί θρησκευτικῆς τους προόδου, προκοπῆς καί ἀνέλιξης;  Δυστυχῶς αὐτά δέ θεωροῦνται ἀπό ὅλους ὡς προτεραιότητα.  Στίς πιό πολλές περιπτώσεις ἡ ὅλη φροντίδα περιορίζεται στόν ὑλικό καί ἐξωτερικό τομέα.  Σύνθημά τους ἔχουν αὐτά τά ὁποῖα ἔλεγαν οἱ Ἐπικούριοι στήν ἀρχαία Ἑλλάδα τῆς εἰδωλολατρίας: «Φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν.» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32)  Ἡ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὅμως, φέρει ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία τρέφεται καί ἀναπαύεται μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ,τήν προσευχή καί τή θεία Κοινωνία.
Τά παιδιά δέ μέ τή σειρά τους μαθαίνουν νά ἔχουν ἀτελείωτες ἀπαιτήσεις.  Μέσα στή σκέψη τῶν παιδιῶν βασιλεύει ἡ προπέτεια, τά δικαιώματα καί τί τούς προσφέρει ὁ νόμος τῆς πολιτείας.  Δέν ἀφήνουν περιθώρια γιά νά λειτουργήσει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.  Τό βρίσκουν δύσκολο νά ἀποποιηθοῦν τῶν δικαιωμάτων τους καί νά προβοῦν σέ θυσίες, γιά χάρη τῶν συνανθρώπων τους.  Θέλουν λένε νά ζήσουν τή ζωή τους.  Νά γνωρίσουν τόν κόσμο.  Ξοδεύουν ὅσο πιό πολλά μποροῦν.  Δέ σκέπτονται ὅτι ἡ ζωή αὐτή πάνω στή γῆ εἶναι προσωρινή καί ἐφήμερη.  Παράλληλα δέ ἡ ζωή ἔχει ἀρκετούς περιορισμούς καί συνοδεύεται ἀπό πολλούς κινδύνους καί πειρασμούς.  Ἐπιπρόσθετα δέν κατανοοῦν ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι τόσο γλυκιά ὅσο φαίνονται τά δελεάσματά της καί ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά παίζουν μαζί της.
Ἄν δέ ἐπιθυμοῦν νά ἀποκτήσουν οἰκογένεια, αὐτό πρέπει νά τό πραγματοποιήσουν στήν κατάλληλη ὥρα.  Γιά νά μπορέσουν νά ἀντιμετωπίσουν τά οἰκονομικά βάρη τῆς οἰκογένειας, χρειάζεται νά προετοιμαστοῦν ἀνάλογα καί νά ἀποταμιεύσουν ἔγκαιρα.  Γιά νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο πρέπει νά προβοῦν σ’ αὐτό πρίν προχωρήσει ἡ ἡλικία τους, ὥστε νά ὑπάρχουν περιθώρια χρόνου νά χαροῦν τά παιδιά τους, καί ἐκεῖνα μέ τή σειρά τους νά χαροῦν τούς γονεῖς τους.  Ἀπαιτεῖται καιρός γιά νά μπορέσουν νά πραγματοποιήσουν κατά τό δυνατό τίς ὑποχρεώσεις καί τά ὄνειρά τους.
Κακά τά ψέματα.  Ὅταν τά ὡραῖα καί θαλερά νιάτα κατασπαταλοῦν τίς δυνάμεις τους στίς διασκεδάσεις καί τήν ἄσωτη ζωή, δέ μένει κέφι καί ὄρεξη γιά οἰκογένεια καί ὑποχρεώσεις.  Ὅταν χαραγμένοι ἀπό ριτίδες μπαίνουν στήν οἰκογένεια, τότε εἶναι ὥρα γιά νά γηροκομηθοῦν.  Τά δέ περιθώρια νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, ἄν δέν ἔχουν ἐκλείψει ἕνεκα τῶν καταχρήσεων καί τῆς προχωρημένης ἡλικίας, σίγουρα ἔχουν ἐλαττωθεῖ σημαντικά.
Τό ποτό, τά ναρκωτικά, τά ξενύχτια, ὁ ἁμαρτωλός τρόπος ζωῆς καί οἱ ὑπόλοιπες καταχρήσεις, ἀφήνουν πίσω τους συντρίμια,  ραγισμένες καρδιές καί λεκιασμένες ψυχές.  Αὐτή περίπου ὑπῆρξε ἡ ζωή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ εὐαγγελίου.  Εὐτυχῶς ὅμως ὁ ἄσωτος εἶχε μέσα του ὑποδομή.  Εἶχε ἀναμνήσεις τῆς πριγκιπικῆς του ζωῆς.  Γιά τοῦτο ὅταν ἔφθασε στόν πάτο, σκέφθηκε, ἀποφάσισε καί εἶπε: «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καίἐρῶ αὐτῷ·  πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου·  οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·  ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.» (Λουκ. ιε΄ 18-19)
Οἱ νεανικές ὑπάρξεις ἕνεκα ἀπειρίας εἶναι εὐάλωτες καί εὐμετάβολες ἀπό πρόχειρους ὑπολογισμούς, ἀπό τούς πειρασμούς, ἀπό λανθασμένες ἰδέες καί καθίστανται ἕρμαια στά χέρια καί τούς σκοπούς τῶν διαφόρων καιροσκόπων καί ραδιούργων.  Για τοῦτο ἡ οἰκογένεια, τό σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀνάγκη νά συστρατευθοῦν καί νά ἐπαγρυπνοῦν γιά νά ὁδηγοῦν τή νέα γενεά στόν ὀρθό δρόμο, μακριά ἀπό τίς παγῖδες τῆς ἁμαρτίας καί μακριά ἀπό τούς σκοπέλους τῆς ζωῆς.
Ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία ὁ Θεός Πατέρας ἀντιμετώπισε τόσο τόν ἄσωτο ὅσο καί τό μεγαλύτερο καί σκληρόκαρδο υἱό ἀποτελεῖ τόν κατάλληλο ὁδοδείχτη, ὁ ὁποῖος ἕλκει κοντά τόν πλανεμένο ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στή σωτηρία.  Ἀμήν!

Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑ Ο Κ Υ Ρ Ι Ο Σ Ε Κ Δ Ι Ω Κ Ε Ι Τ Ο Υ Σ Δ Α Ι Μ Ο Ν Ε Σ «ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκόν σου καί διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καί ἀπῆλθε καθ’ ὅλην τήν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.» ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΞΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΠ.ΒΑΡΝΑΒΑ

Ο   Κ Υ Ρ Ι Ο Σ   Ε Κ Δ Ι Ω Κ Ε Ι   Τ Ο Υ Σ   Δ Α Ι Μ Ο Ν Ε Σ

«ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκόν σου καί διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός.  καί ἀπῆλθε καθ’ ὅλην τήν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.»                                                       (Λουκ. η΄ 39)

                                Ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅπου μᾶς λέγει τό ἱερό Εὐαγγέλιο ὅτι εὑρισκόταν ὁ Κύριος μετά τήν ἐπιβολή γαλήνης στήν τρικυμισμένη λίμνη τῆς Γαλιλαίας, τελοῦσε ὑπό τή δυναστεία ἑνός δαιμονιζομένου ἀνθρώπου.  Ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς μέ σύντομο ἀλλά ἔντονο τρόπο μᾶς περιγράφει αὐτήν τήν κατάσταση, λέγοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός σέ ὧρες κρίσεως ἔσπαζε τίς ἁλυσίδες καί τίς χειροπέδες, ἐγκατέλειπε τό σπίτι του, κυκλοφοροῦσε ὁλόγυμνος καί κατοικοῦσε μέσα σέ τάφους.  Αὐτή ἡ εἰκόνα γέμιζε ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς ἀπό φόβο καί δημιουργοῦσε κάποιο ἀδιέξοδο στή ζωή τοῦ τόπου.

            Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἐκεῖ ὁδηγεῖ τό δαιμονιζόμενο κοντά του.  Τό δαιμόνιο ὁμιλεῖ μέ τό στόμα τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιδιώκει διάλογο μέ τόν Κύριο.  Τότε ὁ Κύριος διέταξε τό δαιμόνιο νά ἐγκαταλείψει τό θῦμά του καί νά τό ἀφήσει ἐλεύθερο.  Ὅταν δέ ἠρώτησε τόν ἄνθρωπο πῶς λεγόταν, ἐκεῖνος ἀπάντησε:λεγεών, δηλαδή πολλές χιλιάδες δαιμόνων κατοικοῦσαν μέσα του.  Οἱ δαίμονες γνώριζαν ὅτι δέν μποροῦσαν νά ἀντισταθοῦν, γιά τοῦτο παρακαλοῦσαν τόν Κύριο νά μήν τούς διατάξει νά πέσουν στήν ἄβυσσο.

            Οἱ πονηροί δαίμονες ζήτησαν ἄδεια νά ἀποχωρήσουν μέν, ἀλλά νά μποῦν στούς χοίρους, οἱ ὁποῖοι ἔβοσκαν ἐκεῖ πάνω στό ὄρος.  Ὁ Κύριος τούς ἐπέτρεψε.  Τότε μόλις τά γουρούνια κατέστησαν δαιμονόπληκτα ἄρχισαν νά τρέχουν καί ἀφοῦ πήδηξαν ἀπό τόν κρημνό στά νερά τῆς λίμνης, ἐπνίγησαν.

            Οἱ γουρουνοβοσκοί ὅταν ἀντίκρυσαν τοῦτο τό θέαμα, ἔντρομοι ἐγκατέλειψαν τόν τόπο καί ἀνήγγειλαν παντοῦ τά συμβάντα.  Τότε οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς καί οἱ ἰδιοκτῆτες τοῦ κοπαδιοῦ τῶν χοίρων προσέτρεξαν νά δοῦν μέ τά μάτια τους καί νά πληροφορηθοῦν ἀπό πρῶτο χέρι τά γενόμενα.  Ὅταν δέ πλησίασαν, βρῆκαν τόν πρώην δαιμονιζόμενο ἄνθρωπο ἐνδεδυμένο καί σωφρονοῦντα νά κάθεται πλησίον τοῦ Κυρίου καί τούς κατέλαβε φόβος.  Ἀπό τό στόμα δέ τῶν ὅσων ἐβίωσαν τό γεγονός ἔμαθαν τά σχετικά. 

            Ἐνώπιον αὐτῆς τῆς καταστάσεως θά περίμενε κάποιος νά ἀκούσει λόγους εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας γιά τήν εὐεργεσία τοῦ Κυρίου στόν τόπο τους καί στόν πάσχοντα συνάνθρωπό τους.  Ἀντίθετα ὅμως ὅλος ὁ κόσμος, μέ ἕνα στόμα καί μιά φωνή, ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο νά ἐγκαταλείψει τή γῆ τους, γιατί εὑρίσκοντο σέ κατάσταση φόβου.  Ὁ φόβος τῶν κατοίκων τῶν Γαδαρηνῶν προερχόταν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους, γιατί ἦταν παραβάτες τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. 

            Ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἀπαγόρευε τήν ἐκτροφή γουρουνιῶν καί τήν κατανάλωση γουρουνίσιου κρέατος, γιατί τά γουρούνια λειτουργικά ἐθεωροῦντο ἀκάθαρτα ζῶα.  Αὐτοί ἐξέτρεφαν χοίρους καί τούς πουλοῦσαν στούς εἰδωλολάτρες, γιά νά κερδίζουν πολλά χρήματα.  Ἦταν λοιπόν καί πλεονέκτες.  Ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς… καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία» (Κολ. γ΄ 5). Κατά συνέπεια αὐτοί θεωρητικά γνώριζαν τόν ἕναν καί Ἀληθινό Θεό.  Στήν πράξη ὅμως εἶχαν εἰδωλολατρική ζωή.

            Ὁ Κύριος δέχθηκε τήν ὑπόδειξη καί ἀπαίτησή τους καί ἀναχώρησε.  Ἐδῶ μποροῦμε νά παρατηρήσουμε πόσο πραγματικά ὁ Θεός σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου!  Μοναδική ἐξαίρεση στή συμπεριφορά τοῦ πλήθους ὑπῆρξε ὁ θεραπευθείς, ὁ ὁποῖος θερμοπαρακαλοῦσε τόν Κύριο νά τόν δεχθεῖ στή συνοδεία του.  Ὁ Κύριος ὅμως δέν ἀπέβλεπε στό νά μεγαλώσει τόν ἀριθμό τῆς συνοδείας του.  Ἐπιθυμοῦσε περισσότερο ν’ ἀφήσει κάποιο ὡς μαρτυρία σ’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι.  Ἴσως κάποια μέρα νά ἐφωτίζοντο, νά ἀναζητοῦσαν τήν ἀλήθεια καί νά εὕρισκαν τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

            Γιά τοῦτο, ὁ Κύριος δέν πῆρε τόν ἄνθρωπο μαζί του.  Τόν προέτρεψε ὅμως νά παραμείνει κοντά στούς δικούς του, στόν τόπο του καί νά διηγεῖται τά ὅσα συνέβησαν στόν ἴδιο ἀπό τό Θεό, ὥστε αὐτός νά ἐπιτελεῖ ἱεραποστολικό ἔργο.  Ὁ ἄνθρωπος ὑπάκουσε καί γυρνοῦσε σ’ ὅλη τήν πόλη κάνοντας λόγο γιά ὅσα ἔκανε σ’ αὐτόν ὁ Ἰησοῦς Χριστός.  Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ τιμή καί ἡ δόξα στούς αἰῶνες.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

“Τόν ἐν προφήταις μείζονα γνωρισθέντα καί Ἀποστόλων πρόκριτον γεγονότα, ὕμνοις ἐγκωμίων στεφανώσωμεν, τόν Πρόδρομον τῆς χάριτος, τήν κεφαλήν γάρ ἐτιμήθη, διά τόν νόμον Κυρίου.”                           (ἐξαποστειλάριον ἑορτῆς)

            Περίλαμπρα τιμᾶ σήμερον ἡ Ἐκκλησία τόν Πρόδρομο Ἰωάννη καί μνημονεύει τό θλιβερό καί ἀποτρόπαιο γεγονός τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς του, δηλαδή μέ τά σημερινά δεδομένα θά λέγαμε, τῆς ἐκτελέσεως μέ ἀποκεφαλισμό ἑνός ἀθώου καί ἀδικοφυλακισμένου, τοῦ Ἰωάννη Προδρόμου.

            Ὑπενθυμίζουμε ὅτι αἰτία τῆς φυλακίσεως τοῦ Προδρόμου ἀπό τόν υἱό τοῦ Ἡρώδη τοῦ Μεγάλου, τόν Ἡρώδη Ἀντίπα, ἦταν ἡ παράνομη σχέση, τήν ὁποία δημιούργησε ὁ Ἡρώδης μέ τή νύμφη του Ἡρωδιάδα.  Ἡ Ἡρωδιάδα ἦταν σύζυγος τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Ἡρώδη, τοῦ Φιλίππου.  Ὁ Φίλιππος μέ τήν Ἡρωδιάδα εἶχαν παιδί ἀπό τό γάμο τους, τή Σαλώμη.  Ἕνεκα αὐτῶν τῶν καταστάσεων, τό στόμα τοῦ Θεοῦ, ὁ Προφήτης καί Πρόδρομος Ἰωάννης, τούς ἔκανε δριμύτατο ἔλεγχο.  Γιά τοῦτο κατάληξε στή φυλακή καί ἔπειτα γνώρισε τό θάνατο μέ ἀποκεφαλισμό.

            Ὁ Ἡρώδης Ἀντίπας, ὡς ἐπιπόλαιος καί παρασυρόμενος ἀπό τήν Ἡρωδιάδα, μετά τό χορό τῆς Σαλώμης πρός τιμή του στά γενέθλιά του, τῆς ἔταξε μέχρι καί τό μισό βασίλειό του.  Ἡ Ἡρωδιάδα ὅμως συμβούλευσε τή Σαλώμη σχετικά καί ἡ τελευταία ζήτησε τό κεφάλι τοῦ Προδρόμου στό πιάτο, πρᾶγμα πού ἐγένετο.  Ἡ ἐξόντωση ὅμως τοῦ στόματος τῆς ἀληθείας γέννησε τέτοιες τύψεις στήν ψυχή τοῦ Ἡρώδη πού ἐκεῖνος ἀκούοντας γιά τά θαύματα τοῦ Κυρίου τά ἀπέδιδε στόν Ἰωάννη ὡς ἀναστηθέντα.

            Ἡ ἀντιπνευματική καί σαρκολάτρισσα ἐποχή μας ἔχει ἀνάγκη βαθυτέρας μελέτης τῆς μορφῆς, τῆς ζωῆς, τοῦ κηρύγματος, τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ.  Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, στήν πλειονότητά του, ἀντιμέτωπος μέ τούς πολλούς θορύβους τῆς ζωῆς, ἀποβαίνει κωφός στά μηνύματα τοῦ οὐρανοῦ.  Θαμπωμένος ἀπό τίς ἀνακαλύψεις καί τίς μηχανές νομίζει ὅτι ἔγινε Θεός καί ἔβγαλε τόν Ἀληθινό Θεό ἀπό τά σχέδια καί τήν καθημερινή του ζωή.  Ἀσχολεῖται μέ τό πόσα ὑλικά ἀγαθά ἔχει, τί γνώσεις καί ψευτοδιπλώματα πῆρε καί στό πῶς νά προβληθεῖ καί νά καταξιωθεῖ σέ τοῦτο τόν κόσμο πάνω στή γῆ.  Ἔχουν καί αὐτά βέβαια τή θέση τους στή ζωή μας.  Δέν εἶναι ὅμως τό πᾶν.

            Χρειάζεται νά προσέχουμε ὄχι μόνο τήν ὁριζόντια διάσταση τῆς ζωῆς ἀλλά νά σκεπτόμεθα παράλληλα καί τήν κάθετη καί μάλιστα σοβαρότερα.  Εἶναι ἀνάγκη νά βάλουμε πιό πολύ Θεό στή ζωή, τήν καρδιά, τό νοῦ καί τό πρόγραμμά μας, ἄν θέλουμε νά πορευθοῦμε τόν ἀνάντη δρόμο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ ἀταλάντευτα πιό κοντά στόν Πλάστη Θεό.  Ἄν περιοριζώμεθα στό τί “φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν” (Α´ Κορ. ιε´ 32), σέ τί διαφέρουμε ἀπό τά ἄλογα ζῶα;  Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά πιό ψηλά, γιά τά μεγάλα, τά ὡραῖα, τά οὐράνια καί θεῖα.  Εἶναι ὁ ἀετός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τό σκουλήκι τῆς γῆς.  Στόχος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά εἶναι ἡ εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ καί τέρμα ἡ οὐράνια Βασιλεία.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ, ΜΑΝΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Ζωήν τήν κυήσασαν ἐκυοφόρησας, Ἁγνήν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα·  διό πρός λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη ἱλασμόν, ἀειμακάριστε.»                (Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς)

            Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἀδελφοί, κατά παράδοση ἑορτάζει τήν κοίμηση ἑκάστου Ἁγίου μέ τήν τέλεση θείας Λειτουργίας.  Ἡ κοίμηση τῶν Ἁγίων θεωρεῖται γι’ αὐτούς ὡς ἡ γενέθλιός τους ἡμέρα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.  Τήν παροῦσα ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τό γεγονός τῆς κοιμήσεως, δηλαδή τοῦ θανάτου, τῆς Ἁγίας Ἄννας.  Ποία ὅμως, ἦταν ἡ Ἁγία Ἄννα;  Αὐτή ὑπῆρξε θυγατέρα τοῦ ἱερέα Ματθάν καί τῆς Μαρίας ἀπό τή Βηθλεέμ.  Εἶχε δηλαδή καταγωγή λευιτική, καταγόταν ἀπό ἱερατικό γένος.

Τό ζεῦγος τῶν Ματθάν καί Μαρίας ἀπέκτησε τρεῖς θυγατέρες.  Τήν Ἄννα, ἡ ὁποία πῆρε τόν Ἰωακείμ καί ἔφεραν στόν κόσμο τήν Παναγία, γνωστή ὡς Μαριάμ, τή Μαρία, ἡ ὁποία εἶχε θυγατέρα τή Σαλώμη τή μαῖα καί τή Σοβῆ, ἡ ὁποία ἔφερε στόν κόσμο τήν Ἐλισάβετ, τή μητέρα τοῦ Προδρόμου και σύζυγο τοῦ ἱερέα Ζαχαρία.  Ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει καί τιμᾶ κάθε χρόνο τό πρόσωπο τῆς Ἁγίας Ἄννας πολλές φορές.  Κατά πρῶτο λόγο σ’ ὅλες τίς ἱερές ἀκολουθίες, στήν ἀπόλυση μνημονεύονται οἱ θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα.  Μέσα δέ στή ροή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἑορτάζονται ἡ Σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας, στίς 9 Δεκεμβρίου, ἡ Σύναξη τῶν Ἰωακείμ καί Ἄννης, στίς 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή τήν ἑπομένη τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας καί σήμερον 25η Ἰουλίου, ἑορτάζεται ὁ θάνατος τῆς Ἁγίας Ἄννας.

2

            Πληροφορίες γιά τήν Ἁγία Ἄννα δέν ἔχουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή.  Οἱ πληροφορίες μας προέρχονται ἀπό τά ἀπόκρυφα βιβλία, δηλαδή τά μή ἀναγνωρισμένα ἀπό τήν Ἐκκλησία, τά μή ἐπίσημα βιβλία.

            Ἡ Ἁγία Ἄννα μέ τό σύζυγό της Ἰωακείμ ἐβίωσαν τήν ἐντροπή τῆς ἀτεκνίας πολύ σκληρά.  Μέ τή δυνατή πίστη καί θερμή προσευχή τους ὅμως κίνησαν τό ἔλεος καί ἀπόλαυσαν τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ ἀπέκτησαν μέ φυσικό τρόπο τή μέλλουσα Μάνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τή Μάνα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.  Στή συνείδηση τῶν πιστῶν ἡ Ἁγία Ἄννα κατέχει ξεχωριστή θέση καί θεωρεῖται ὡς πολύ προνομιοῦχος μητέρα μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.  Ἡ παραδειγματική της πίστη καί ἡ δυνατή προσευχή ἀποτελοῦν πηγή ἐμπνεύσεως τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ὁδοδείχτη ἀταλάντευτο, ὁ ὁποῖος φέρνει πιό κοντά στόν Ἅγιο Θεό.  Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤHN ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«Ἡ μνήμη αὕτη τῶν Ἁγίων ἁπάντων, καθάπερ ἄλλος οὐρανός ἀπαστράπτει, ὡς ἥλιον μέν λάμποντα ἐν μέσῳ τόν Χριστόν ἔχων, ὡς σελήνη δέ, τήν ἁγίαν Παρθένον, καί ὡς ἄστρα φαίνοντα, κύκλῳ πάντας Ἁγίους.  Διό οἱ ἑορτάζοντες αὐτήν, νοῦν καί καρδίαν, ἀεί ἐλλαμπόμεθα.»                                       (κοντάκιον τῆς ἑορτῆς)

            Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἀδελφοί, σήμερον σεμνυνομένη, τιμᾶ καί προβάλλει τό σύνολο τῶν φίλων τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.  Βέβαια φίλοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κινούμενοι μέσα στήν πολυδαίδαλη καί πολυκύμαντη ζωή τοῦ κόσμου τούτου πέτυχαν νά ἀναδειχθοῦν εὐάρεστοι στόν Τριαδικό Θεό κατά τό διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς καί πολιτείας τους.  Ὅταν δέ μετέστησαν ἀπό τόν κόσμο τοῦτο, τόν ἐφήμερο καί προσωρινό καί εἰσῆλθαν στόν κόσμο τῆς αἰωνιότητος ἀξιώθησαν νά λάβουν τά βραβεῖα τῆς νίκης καί νά στεφανωθοῦν  μέ τό ἀμάραντο στεφάνι τῆς τιμῆς, τό ὁποῖο παρέχει ὁ δωρεοδότης Χριστός σ’ ὅσους τόν ἀγαποῦν.

            Νά ἀναφέρουμε ἐπίσης ὅτι ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων ἐπισφραγίζει τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου καί συνάμα ὡς ἄλλη γέφυρα ἐγκαινιάζει τήν καλοκαιρινή ἐκκλησιαστική περιόδο.  Σ’ αὐτήν εἰσερχόμεθα ἀπό τήν παρούσα Κυριακή.  Μεταξύ δέ τῶν τιμωμένων προσώπων καί ἱερῶν μορφῶν τῶν Ἁγίων στούς ὁποίους ἀναφέρεται, περιλαμβάνονται ὁπωσδήποτε οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ Ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ἀνεφάνησαν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ἔπειτα, καί ὅσοι ἅγιοι πρόκειται νά ὑπάρξουν μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, τό τέλος δηλαδή τοῦ κόσμου.

            Ἡ μελέτη τῆς ζωῆς καί πολιτείας τῶν Ἁγίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τήν ὁποία πρέπει νά κάνουμε μοιάζει μέ ἐπίσκεψη μέσα σέ δροσερό περιβόλι, ὅπου ὑπάρχουν παντοειδῆ καρποφόρα δένδρα καί σέ ἀνθόσπαρτο κῆπο, ὁ ὁποῖος εἶναι πλημυρισμένος ἀπό λογῆς λογῆς εὔοσμα ἄνθη.  Οἱ ἀρετές τῶν Ἁγίων ἀποτελοῦν τούς χυμώδεις καρπούς, τούς ὁποίους γευόμεθα καί ἔτσι προγευόμεθα τά κάλλη τοῦ παραδείσου.  Ἡ ἐπισκίαση δέ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τούς χαριτώνει καί ἡ συναναστροφή μας μαζί τους μέσω τῆς γνωριμίας μᾶς προσφέρει ἀνάπαυση γλυκειά καί γαλήνη ἀκύμαντη.

            Ὁ ποιητής καί ὑμνογράφος τοῦ πιό πάνω τροπαρίου (κοντακίου) τῆς Ἐκκλησίας μᾶς προσφέρει μιά θαυμάσια εἰκόνα ὡς πρός τήν ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων.  Τήν παρομοιάζει ὡς οὐρανό ἀστερόφωτο καί τηλαυγή.  Ὁ Χριστός ὡς βασιλέας εὑρίσκεται στό κέντρο καί λάμπει ὡς ὁ ἥλιος.  Ἔχει δέ ἐπιπρόσθετα τήν ἁγία Παρθένο Μαρία, ἡ ὁποία μοιάζει μέ τή σελήνη, τό φεγγάρι.  Ὡς ἀστέρια δέ τά ὁποῖα ἐκπέμπουν φῶς, ἔχει τριγύρω ὅλους τούς Ἁγίους.  Ἔτσι ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι τελοῦμε τήν πάντιμη αὐτήν ἑορτή δεχόμεθα πάντοτε φωτισμό καί θεία ἔλλαμψη στό νοῦ καί τήν καρδία μας. 

Αὐτή ἡ ἐξαιρετική εἰκόνα ὅταν ἀντιπαραβάλλει τό Χριστό, πού εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, μέ τό κτῖσμα ἥλιο, ὁ ὁποῖος εἶναι αὐτόφωτος, μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Χριστός ἀποτελεῖ τό «Φῶς ἐκ φωτός» τήν πηγή τοῦ φωτός.  Ἡ παρομοίωση δέ τῆς Θεοτόκου μέ τή σελήνη, τό φεγγάρι, ὑπονοεῖ ὅτι ἡ σελήνη εἶναι ἑτερόφωτη, γιατί τό φῶς της ἀποτελεῖ ἀντανάκλαση τοῦ φωτός τοῦ ἥλιου καί ἡ Παναγία δέχεται φῶς δανεικό, δηλαδή τή φωταγωγεῖ καί τή φωτίζει ὁ Κύριος, ὁ Υἱός καί Θεός της.  Οἱ ἅγιοι δέ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι παρομοιάζονται μέ τ’ ἀστέρια γιά νά μᾶς θυμίσουν τά γραφικά χωρία «ἀστήρ γάρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ» (Α΄ Κορ. ιε΄ 41)  καί «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου πολλαί μοναί εἰσιν.» (Ἰωαν.  ιδ΄ 2)

            Τελειώνοντας, λοιπόν, τό σύντομο καί ἁπλό αὐτό κήρυγμα, ἀφιερωμένο στή μνήμη τῶν Ἁγίων Πάντων, μποροῦμε ἕκαστος νά ἀναζητήσουμε μέσα ἀπό τόν πνευματικό κῆπο τῆς Ἐκκλησίας τό ἄνθος τῆς ἀρεσκείας μας, δηλαδή τό πρόσωπο ἐκείνου τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος μᾶς ταιριάζει καί μᾶς ἀναπαύει, ὥστε ἀκολουθώντας τά ἀχνάρια του νά ζοῦμε γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀναμένουμε μέ ἐλπίδα τή δική μας σωτηρία.  Ἀμήν

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ «αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ἰωαν. ιζ΄ 3)

Η Α Ι Ω Ν Ι Α Κ Α Ι Α Λ Η Θ Ι Ν Η Ζ Ω Η

«αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ἰωαν. ιζ΄ 3)

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πλάσθηκε ἀπό τό Θεό καί τοποθετήθηκε μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Παράδεισος εἶναι λέξη περσική καί σημαίνει περιβόλι, κῆπος. Ἐκεῖ γνώριζε ὁ ἄνθρωπος τό Δημιουργό του, τόν ἔβλεπε καί συνομιλοῦσε μαζί του, γιατί τά μάτια του τά φυσικά καί τά πνευματικά ἦταν ἀκόμη καθαρά καί ἁπλά. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ στούς πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα ἦταν «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν» (Γεν. ) τόν Παράδεισο. Ἡ ἐργασία στήν πρώτη της μορφή ἦταν χαρά καί ἀπόλαυση καί ὄχι ἀναγκαία γιά νά ἐξασφαλίζουν οἱ πρωτόπλαστοι τά πρός τό ζῆν. Ἐπιπρόσθετα ὑπῆρχε ἀνάγκη νά προσέχουν καί νά ἐπαγρυπνοῦν, γιατί ὑπῆρχε κίνδυνος νά χάσουν τόν Παράδεισο. Ἡ ἀπειρία ὅμως τῶν Πρωτοπλάστων νά πολεμοῦν καί νά ἀντιμετωπίζουν νικηφόρα τόν Ἀντικείμενο, τό διάβολο καί Σατανᾶ, τούς ἔρριξε στήν πλάνη, ὥστε παρέβησαν τή θεία ἐντολή καί ἔτσι ἐγεύθησαν τούς καρπούς τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Ἀπό τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τήν ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τόν Πλάστη του. Ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀλήθεια καί τό φῶς. Ἔπεσε στήν πλάνη καί τό σκοτάδι. Ἀναζητεῖ ὅμως τό Θεό μεταξύ τῶν ψευτοθεῶν καί λατρεύει τά διάφορα εἴδωλα. Ζεῖ μέσα στό φόβο τοῦ θανάτου καί τίς πλεκτάνες τῆς μαγείας καί τοῦ ψεύδους. Ὁ Θεός ἐσπλαχνίσθη ὅμως τό πλάσμα του καί ἐκτός ἀπό τίς διάφορες μονάδες τῶν κατά καιρούς φωτισμένων ἀνθρώπων, θέλησε νά ἀποκαλύψει τόν ἑαυτό του στό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐκλέγει, λοιπόν, τόν ἰουδαϊκό λαό, τόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ καί τόν ὁδηγεῖ στή γνώση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τά σπλάχνα τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ στή συνέχεια γεννιέται ὁ Μεσσίας, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀφοῦ ὁ Ἴδιος ἔκαμε ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ σωτηριολογικοῦ του ἔργου μέ τή βάπτισή του στόν Ἰορδάνη ποταμό, δίδαξε, θαυματούργησε, παρηγόρησε καί θεράπευσε πολλούς ἀνθρώπους, μέσα στήν τριετῆ διάρκεια τῆς δράσεως του στή γῆ. Ἀκολούθησαν ἡ Μεταμόρφωση, τά Πάθη, ἡ Σταύρωση, ἡ Ταφή, ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ἀνάληψη καί ἡ Κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα φώτισε τούς Μαθητές ὥστε νά ἐνθυμηθοῦν, νά κατανοήσουν καί νά κηρύξουν ὅσα ἔζησαν, ἄκουσαν καί εἶδαν κατά τή διάρκεια τῆς μαθητείας τους. Στή συνέχεια οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι προετοίμασαν καί χειροτόνησαν τούς δικούς τους διαδόχους, οἱ ὁποῖοι συνέχισαν τήν ἀποστολική δράση καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου. Μέσα στή ροή ὅμως τῶν αἰώνων ὑπῆρξαν καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι «κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε» ἐγκατέλειψαν τήν πίστη, δόλωσαν τήν πίστη, κατέστησαν ἐχθροί τῆς πίστεως καί πολέμησαν μέ σφοδρότητα καί ἐχθρότητα τήν πίστη. Μεταξύ αὐτῶν κατατάσσεται καί ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος. Ἦταν κληρικός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας. Μέ τή διδασκαλία του ἀρνήθηκε τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ συμβουλές ἀπό μέρους τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας δέν εἰσακούσθησαν γιατί μέσα στήν ψυχή τοῦ πλανεμένου Ἀρείου βασίλευε ὁ ἐγωισμός. Ἀκολούθησε, λοιπόν, ἡ Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τήν ὁποία συγκάλεσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος κατόπιν συμβουλῆς τοῦ Ὁσίου Κορδούης. Ἔλαβαν μέρος 318 θεοφόροι Πατέρες, μεταξύ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν οἱ Ἅγιες μορφές τοῦ Μητροφάνη Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Ἀλεξανδρείας, Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἁγίου Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος καί ἄλλων. Ὅλοι οἱ ὀρθοφρονοῦντες στά τῆς πίστεως ἔχουν ὀρθή γνώση καί βίωμα γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ζοῦν καί βιώνουν ἀπό τή ζωή αὐτήν τή ζωή τῆς αἰωνιότητος, τή ζωή τοῦ Παραδείσου. Ὁ ἀσφαλής χῶρος ὅπου κάποιος διδάσκεται ὀρθά γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀμήν!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ H AMΟΙΒΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει.» 

(Ἰωαν. ε΄ 7)

                        Ἄταφος νεκρός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια, ἔκειτο ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδά πάνω στό στρῶμα του, μεταξύ τόσων πολλῶν ἄλλων ἀσθενῶν συνανθρώπων του. Ὅλο τοῦτο τόν καιρό ἔκανε ὑπομονή καί πίστευε ὅτι κάποια φορά θά τά κατάφερνε νά κατέβει στό νερό τῆς κολυμβήθρας καί αὐτός πρῶτος, γιά νά γίνει καλά.  Τά χρόνια ὅμως κυλοῦσαν καί αὐτός παρέμενε ἐκεῖ καί περίμενε.

                        Τό νερό τῆς κολυμβήθρας ἀποκτοῦσε ἰαματική χάρη, θεραπευτική ἰδιότητα καί δύναμη, ὅταν σέ ἀκαθόριστο χρόνο, δεχόταν τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος τό κινοῦσε καί ἀναχωροῦσε ἀμέσως.  Τότε ὅποιος ἀπό τούς ἀσθενεῖς κατάφερνε νά κινηθεῖ κάπως γρήγορα ἤ εἶχε κάποια βοήθεια ὥστε νά μπεῖ πρῶτος στό νερό, ἀνακτοῦσε ἀμέσως τήν ὑγεία του.

                        Μετά ἀπό τριάντα ὀκτώ χρόνια συνεχοῦς θητείας τοῦ παραλύτου ὁ τόπος δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη τοῦ «Ἀγγέλου τῆς εἰρήνης», τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ.  Τότε ὁ Σωτήρας Χριστός πλησιάζει τόν παράλυτο καί κάνει διάλογο μαζί του.  Τόν ἐρωτᾶ νά μάθει ἄν ἐπιθυμεῖ νά γίνει καλά.  Ὁ ἄνθρωπος μέ αὐτήν τήν εὐκαιρία διατραγωδεῖ τό δρᾶμα του.  «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».  Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος κατέστη μόνιμος θαμώνας αὐτοῦ τοῦ ἀνοιχτοῦ νοσοκομείου.  Οἱ δικοί του ἴσως ἀπέθαναν, ἴσως τόν ξέχασαν, ἴσως κουράστηκαν νά τόν ἐπισκέπτονται, ἴσως τόν ἀπέφευγαν, ἕνεκα τῆς προτέρας ζωῆς καί τοῦ καταντήματός του.

                        Τό γεγονός εἶναι ὅτι ἔνιωθε μόνος καί ἀβοήθητος.  Ἄραγε πόσοι συνάνθρωποί μας εὑρίσκονται σέ αὐτήν τήν κατάσταση;  Σέ θάλαμο κάποιου νοσοκομείου, στό κελλί κάποιας φυλακῆς, σέ μιά τρώγλη κάποιας φτωχογειτονιᾶς, σέ διαμέρισμα κάποιας παραμελημένης πολυκατοικίας, σέ κάποιο ἵδρυμα ἀνιάτων ἀσθενῶν, γιά νά περιορισθοῦμε μόνο σέ μερικά παραδείγματα.

                        Ὁ παράλυτος μέσα στή μακρόχρονη δυστυχία του καλλιέργησε τήν ἀρετή τῆς ὑπομονῆς.  Ἴσως ἔκαμε τήν αὐτοκριτική του.  Γιά τοῦτο δέν ἐκφράζει κανένα παράπονο ἐναντίον συγκεκριμένων συνανθρώπων του.  Δέν τά ἔχει μέ τό Θεό.  Τά χρόνια περνοῦν καί αύτός παραμένει ἐκεῖ.  Φαίνεται ἐλπίζει καί πιστεύει γιά ἕνα καλύτερο αὔριο.  Τρέφει αἰσιοδοξία.  Ὅλα τοῦτα τά θετικά σημεῖα, τά ὁποῖα συντηρεῖ μέσα του, ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀμειφθοῦν, νά ἔρθουν στήν ἐπιφάνεια καί νά καταστοῦν γνωστά.

                        Ὁ Θεῖος Λυτρωτής τοῦ χορηγεῖ ὑγεία σώματος καί ψυχῆς.  Τόν θεραπεύει καί τοῦ δίδει ἐντολή:  «ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει».  Ἀφοῦ τοῦ χάρισε τήν ὑγεία, τοῦ ὑποδεικνύει νά σηκώσει ὁ ἴδιος τό στρῶμα του καί νά τό φορτωθεῖ.  Ὁ ἄλλοτε παράλυτος τώρα εἶναι καλά καί μπορεῖ νά τό κάμει.  Ὅσα μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς, δέν τά κάνει ὁ Θεός.  Δέ μᾶς καθιστᾶ ἄβουλα ὄργανα.  Μᾶς ἀφήνει νά ἐκδηλώσουμε τίς δυνάμεις μας. 

Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου δυστυχῶς δέν ἐχαροποίησε τούς Ἰουδαίους.  Τά πολλά χρόνια τῆς ἀσθένειας καί τῆς μοναξιᾶς τοῦ ἀνθρώπου δέν τούς συνεκίνησαν.  Βρῆκαν ἀφορμή νά κάνουν κριτική, γιατί τό θαῦμα ἐγένετο ἡμέρα Σάββατο.  Οἱ ἴδιοι δέν κατανόησαν ὅτι τό Σάββατο, ἐκτός ἀπό ἡμέρα προσευχῆς ἦταν καί ἡμέρα ἀγαθοεργίας καί ἔκφρασης ἀγάπης πρός τό συνάνθρωπο.  Γιά τοῦτο ἐγένοντο κατήγοροι τοῦ Κυρίου.

Ὁ παράλυτος μετά τή θεραπεία του εὑρίσκεται στό χῶρο τοῦ ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων.  Φαίνεται ὅτι ἤθελε νά χαράξει πιά μιά νέα γραμμή ζωῆς καί νά μήν ἐπιστρέψει στά παλιά.  Ἐκεῖ στό χῶρο τοῦ ναοῦ εὑρίσκεται κάι ὁ εὐεργέτης του, ὁ Κύριος.  Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν τόν γνώριζε, γιατί μετά τή θεραπεία του, ὁ Κύριος ἔφυγε ἀμέσως καί ἀθόρυβα.  Ὅταν ὅμως τόν συνάντησε καί τοῦ μίλησε, τότε τόν ἀναγνώρισε καί ἔμαθε ποιός τόν ἔκαμε καλά.  Ὁ Κύριος τοῦ συνέστησε: «ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται.» (Ἰωαν. ε΄ 14)  Ὁ Θεός μᾶς παρέχει εὐκαιρίες πνευματικῆς ἀνασύνταξης καί ἐπιστροφῆς πλησίον του.  Οἱ πνευματικές κεραῖες ἀπαιτεῖται νά εἶναι ἕτοιμες νά δεχθοῦν τά μηνύματα.  Κύριε, κατεύθυνε τή ζωή μας ὥστε νά δοξάζεται τό Ἅγιο ὄνομά Σου.  Ἀμήν!