Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Ο Στρατός της Σωτηρίας μία διεθνής Προτεσταντική οργάνωση

Ο Στρατός της Σωτηρίας μία διεθνής Προτεσταντική οργάνωση

του Πρωτοπρ. Βασιλείου Γεωργοπούλου, Λέκτορα Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ι. Η Οργάνωση και η δομή της

Ο Στρατός Σωτηρίας (Salvation Army) είναι μία διεθνής Προτεσταντική οργάνωση που ιδρύθηκε τον 19ον αιώνα από τον πρώην Μεθοδιστή ιεροκήρυκα Γουλιέλμο Μπουθ [William Booth] (1829 – 1912)1.

Αφού αποχώρησε το 1861 από τον Μεθοδισμό ίδρυσε αρχικά την οργάνωση «Χριστιανική Ιεραποστολή στο Ανατολικό Λονδίνο» που το 1878 την μετονόμασε σε «Στρατό Σωτηρίας». Την ίδια χρονιά εκδόθηκε και ο κανονισμός της οργάνωσης που διέπει την λειτουργία της αναφορικά πάντα με το σκοπό και τους τρόπους δράσης της.

Η ύπαρξη του Στρατού Σωτηρίας συνδυάστηκε εξ αρχής με προγράμματα κοινωνικής βοήθειας και ηθικής αναμόρφωσης των οικονομικώς και κοινωνικώς εξαθλιωμένων ομάδων του Λονδίνου του δεκάτου ενάτου αιώνα, όπως και ατόμων που εκδήλωναν διάφορες μορφές παραβατικότητος, βασισμένα πάνω σε τυπικά προτεσταντικά πλαίσια σωτηριολογίας και ηθικής. Στο έργο του αυτό ο Γουλιέλμος Μπουθ βρήκε συμπαραστάτη τη σύζυγό του Αικατερίνα Booth (1829 – 1890).

Ο Στρατός Σωτηρίας οργανώθηκε πάνω σε αυστηρά στρατιωτικά πρότυπα. Ο ιδρυτής του έλαβε τον τίτλο του «Στρατηγού». Στρατιωτικά πρότυπα χρησιμοποιούνται για τα στελέχη και τα μέλη της οργάνωσης τόσο σε επίπεδο προετοιμασίας και προπαρασκευής, όσο και σε επίπεδο διάρθρωσης. Η κυανού χρώματος στολή που φέρουν τα γυναικεία μέλη της οργάνωσης, ως εξωτερικό διακριτικό γνώρισμά τους, σχεδιάστηκε από τη σύζυγο του ιδρυτή της οργάνωσης. Τα άρρενα μέλη έχουν στολή ερυθρού χρώματος.

Πριν κάποιος ενταχθεί στην εν λόγω οργάνωση υπογράφει τα λεγόμενα «Άρθρα τού πολέμου». Αυτά τα άρθρα, έντεκα τον αριθμό, αποτελούν ένα είδος ομολογίας πίστεως, καταστατική αναφορά σκοπών, δράσεων, στόχων κ. α. Η δια της υπογραφής αποδοχή των εν λόγω άρθρων αποτελεί, ταυτοχρόνως, μια μορφή διαβεβαίωσης δεσμευτικού χαρακτήρα, ότι τα μέλη του Στρατού Σωτηρίας θα απέχουν από τη χρήση αλκοόλ, ναρκωτικών ουσιών και καπνού.

Διακριτικό γνώρισμα της οργάνωσης είναι οι κόκκινες σημαίες, με τον σταυρό στο μέσον ανάμεσα σε δύο ξίφη χιαστί και επάνω ένα σίγμα τελικό. Επάνω στο έμβλημα αναγράφονται στα αγγλικά οι λέξεις «αίμα και πυρ».

ΙΙ. Η σύγχρονη κατάσταση

Ο Στρατός Σωτηρίας πολύ σύντομα βρήκε φανατικούς υποστηρικτές και διαδόθηκε σε πάρα πολλές χώρες έχοντας ιδρύσει χιλιάδες σταθμούς. Μια μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων προπαγανδίζουν το έργο της κίνησης και ταυτοχρόνως συμβάλλουν στην οικονομική χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων της. Η παγκόσμια έδρα της οργάνωσης βρίσκεται στο Λονδίνο. Σε κάθε χώρα υπάρχουν επιμέρους διοικητικά σχήματα σε εξάρτηση πάντα και με αναφορά στο παγκόσμιο κέντρο. Στις διάφορες χώρες που δραστηριοποιείται, συνήθως, δρα ανεξάρτητα, αλλά όταν χρειάζεται, προτιμά κυρίως να συνεργάζεται με τις άλλες προτεσταντικές ομολογίες. Ο γενικός υπεύθυνος της οργάνωσης ονομάζεται «Στρατηγός» και εκλέγεται από ένα συμβούλιο υψηλόβαθμων αξιωματούχων.

Μέχρι το 1978 ο Στρατός Σωτηρίας ήταν, επίσης, μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Λόγω όμως της εμπλοκής του τη δεκαετία του 1970 σε στρατιωτικο-πολιτικού χαρακτήρα κινήσεις στην Αφρική του αφαιρέθηκε η ιδιότητα του μέλους. Η οργάνωση σήμερα είναι παρούσα σε 109 χώρες με 26.000 περίπου αξιωματικούς και τρία εκατομμύρια μέλη και μεγάλο αριθμό ιδρυμάτων.

ΙΙΙ. Η παρουσία της οργάνωσης στην Ελλάδα

Η εν λόγω οργάνωση παρουσιάστηκε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990 με τη μορφή σωματείου μη κερδοσκοπικού, φιλανθρωπικού και μορφωτικού χαρακτήρα. Το 1995 το καταστατικό του Σωματείου με την ονομασία «Στρατός Σωτηρίας» αναγνωρίστηκε με την 2383/1995 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Οι δραστηριότητες του Ελληνικού τμήματος μέχρι σήμερα παραμένουν εξαιρετικά υποτονικές έως ανύπαρκτες σε σύγκριση με τις δραστηριότητες των τμημάτων του εξωτερικού.

IV. Επισημάνσεις σχετικές με τις διδασκαλίες της οργάνωσης

α) Παρότι ο Στρατός Σωτηρίας συνηθίζεται να παρουσιάζεται ως μια κοινωνικού χαρακτήρα οργάνωση, δεν απουσιάζει ο θρησκευτικός χαρακτήρας του ο οποίος είναι έκδηλος. Το κοινωνικό έργο το χρησιμοποιεί ως μέσο για να οδηγήσει τους ανθρώπους στη σωτηρία, η οποία φυσικά κατανοείται σε προτεσταντικά – μεθοδιστικά πλαίσια. Απόδειξη αποτελεί, κατ’ αυτούς, η ηθική μεταβολή των μελών του. Ο κοινωνικός ακτιβισμός της κίνησης αποτελεί τρόπο και μορφή ευαγγελισμού προσέλκυσης οπαδών.

β) Ο Στρατός Σωτηρίας δεν αναγνωρίζει ούτε τελεί κανένα μυστήριο. Σε αντίθεση και με τις άλλες προτεσταντικές ομολογίες τα μυστήρια του βαπτίσματος και της θείας ευχαριστίας δεν έχουν για την κίνηση καμία σημασία, καμία σπουδαιότητα για τη σωτηρία. Δεν τελούνται ούτε και με συμβολικό χαρακτήρα ή περιεχόμενο. Το βάπτισμα π.χ. που τελείται από τις άλλες ομολογίες το θεωρούν μια μορφή πνευματικής απλώς καθιέρωσης.

γ) Το Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας  Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει για την κίνηση καμία σημασία η βαρύτητα. Το ίδιο, επίσης, ισχύει και για τα άλλα αρχαία σύμβολα πίστεως. Το δόγμα έχει πολύ μικρή σημασία στο Στρατό Σωτηρίας που αγγίζει τα όρια της αδιαφορίας. Ιδιαίτερη σημασία έχει η αναγνώριση της αμαρτωλότητας, η ομολογία της ενοχής, η παραδοχή του λυτρωτικού έργου του Χριστού που συνεπάγεται την ηθική μεταβολή των μελών και την εμμονή στον ηθικό βίο.

δ) Δεν έχουν οργανωμένη λατρεία. Τελούν κάποιου είδους τελετές περιστασιακού χαρακτήρα. Κυρίαρχο στοιχείο στη λατρεία τους έχει η ανάγνωση της Βίβλου, το κήρυγμα με έμφαση στην ηθική, η ψαλμωδία κάποιων ύμνων, και οι ενθουσιαστικές εξάρσεις. Ιδιαίτερη σημασία σε πολλές λατρευτικές συνάξεις τους έχει η δημόσια ομολογία μελών της κίνησης, σε πλαίσια συγκινησιακής φόρτισης, για το πόσο άθλια ήταν η προηγούμενη ζωή τους και πόσο ευτυχισμένοι είναι τώρα για το νέο τρόπο ζωής που επέλεξαν να ζήσουν με τη βοήθεια της κίνησης.

 ………………………………………………………………………

1. Για το Στρατό Σωτηρίας επιλεκτικά βλ. K. Algermissen, William Booth, LTHK 1, τομ. 2, στ. 470 – 471. A .M. Nicol, General Booth and the Salvation Army, London 1911. K. Eberhart (Hrsg), Was glauben die andern? 26 Selbstdarstellungen, Berlin 19542, σσ. 61  66. V. Kunz, Die Heilsarmee, ihr Werden,Wesen, Wirken, Bern 1948. R. Wiggins, History of the SalvationArmy, London 1968.  R. Collier, Der General Gottes WilliamBooth.Die Geschichte der Heilsarmee, Zürich 19812. T. HermsenD. Gnewekow, Die Geschichte der Heilsarmee, Opladen 1992. Handbuch Religiöse Gemeinschafte und Weltanschauungen, Gütersloh 20005, σσ. 107–113. Freikirchenhandbuch,Wuppertal 2004, σσ. 39 – 41.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ,  ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009 ΤΕΥΧΟΣ 58

πηγή  / μεταφορά

Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

ΤΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ ΚΕΝΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἕνας ἀπό τούς βασικούς λόγους γιά τούς ὁποίους οἱ διάφορες αἱρετικές κινήσεις βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος καί ἡ προσηλυτιστική τους δραστηριότητα βρίσκει ἀρκετές φορές ἀπήχηση εἶναι ἡ ὑπάρξη διαφόρων ποιμαντικῶν κενῶν, πού συναντᾶμε στόν ὀρθόδοξο χῶρο.

Πρόκειται γιά κενά, πού ἀφενός μέν ἀναδεικνύουν τό εὖρος τοῦ προβλήματος, ἀφετέρου δέ, μεγιστοποιοῦν τήν εὐθύνη τῶν ποιμένων γιά τήν ἔγκαιρη καί ὑπεύθυνη ἀντιμετώπισή τους.

Ἕνα τέτοιο μεγάλο ποιμαντικό κενό, καθοριστικῆς μάλιστα σημασίας εἶναι ἡ ἔλλειψη, ἡ ἀνεπαρκής, ἤ ἡ προβληματική ἤ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας ἀπό πολλούς χριστιανούς μας.

Εἶναι, δυστυχῶς, ὑπαρκτό το φαινόμενο ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου μας νά ἔχει ἐλλιπῆ ἤ καί ἀνεπαρκέστατη γνώση τῆς πίστεώς του, ἀκριβῶς γιατί δέν κατηχήθηκε σωστά ἤ γιατί δεν κατηχήθηκε μέ πληρότητα ἤ γιατί πολλές φορές γιά διάφορους λόγους ἡ κατήχησή του ὑπῆρξε ἑτεροβαρής ὡς πρός τά στοιχεῖα της καί τόν προσανατολισμό της. Αὐτή ἡ πραγματικότητα ἐκφράζεται στήν καθημερινότητα με πολλούς τρόπους. Ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν εἶναι:

– σύγχυση ἐννοιῶν καί πραγμάτων,

– διάβρωση τοῦ φρονήματος ἀπό διάφορες νεοεποχίτικες δοξασίες,

– μορφή ἐνασχόλησης ἔστω και ὡς ἀστεῖο, ὅπως ὑποστηρίζεται, με ἀποκρυφιστικές πρακτικές π.χ. ἀστρολογία, μέντιουμ κ.ἄ.

– αὐθαίρετη ἀμφισβήτηση ἤ και ἀπόρριψη μέρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας (π.χ. πολιτικός γάμος),

– ἕνα εἶδος δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ μέ πολύ χαλαρή τή συνείδηση γιά καίριες ἐπιλογές,

– ἀδυναμία διάκρισης ἤ καί ταύτισης τῆς ὀρθόδοξης πίστης με λαϊκά ἔθιμα,

– ἀπόπειρα συγκερασμοῦ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μέ παγανιστικά κατάλοιπα (π.χ. ἀναστενάρια),

– ἀσυνείδητη μορφή ἀποκοπῆς ἀπό τά ἱερά μυστήρια καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας (ἱερά ἐξομολόγηση, θεία κοινωνία, τήρηση εὐαγγελικῶν ἐντολῶν),

– μορφή ὀρθολογιστικῆς ἀπόρριψης δογματικῶν διδασκαλιῶν τῆς Ἐκκλησίας.

– ἐλλιπής μέλετη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ὅλοι οἱ παραπάνω λόγοι ἀποτελοῦν ἀφορμές ὥστε πολλοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά εἶναι ὑποψήφια θύματα τῆς πλάνης, ἄν θά συναντήσουν κάποιον αἱρετικό, πολύ δέ περισσότερο ἀφοῦ, ἐπιπλέον, ἀγνοοῦν τούς τρόπους καί τίς μεθοδεύσεις αὐτῶν τῶν κινήσεων γιά τήν ἁλίευση ψυχῶν.

Ἡ ὕπαρξη καί ἡ προσφορά Ὀρθόδοξης κατήχησης εἶναι καθοριστικῆς σημασίας προληπτικός και οὐσιαστικός παράγοντας στήν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ ποιμαντικοῦ κενοῦ.

Ὀρθόδοξη κατήχηση πού θα προσφέρεται μέ κάθε μέσο, μέ κέντρο πρωτίστως τήν ἐνορία, πού θα πηγάζει ἀπό τόν πλοῦτο τῆς ἐκκλησιαστικῆς πατερικῆς ἐμπειρίας και θά ὁδηγεῖ σέ ἐπαρκῆ, ὑπεύθυνη, τεκμηριωμένη, καταληπτή γνώση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί ὄχι σέ θρησκευτικά ἰδεολογήματα εἶναι ἄμεση καί ζωτικῆς σημασίας ἀνάγκη.

Εἶναι θεμελιώδης προϋπόθεση γιά τήν προφύλαξη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μας ἀπό τίς διάφορες αἱρέσεις, τίς παραθρησκευτικές κινήσεις και τό νεοεποχιτικό δηλητήριο. Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι ἡ εὐθύνη αὐτή ἀνήκει πρωτίστως στούς ποιμένες.

Ορθόδοξος Τύπος, 9/8/2013

πηγή

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ἀ. Γεωργόπουλος, Θεοσοφία. Η μήτρα του νεωτέρου θρησκευτικού συγκρητισμού

ΘΕΟΣΟΦΙΑ

Ἡ μήτρα τοῦ νεωτέρου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ο νεότερος θρησκευτικός συγκρητισμός είναι ένα από τα πλέον επικίνδυνα φαινόμενα της εποχής μας. Κυρίαρχο σύνθημά του είναι ο γνωστός ισχυρισμός, ότι όλες οι θρησκείες του κόσμου οδηγούν στον ίδιο Θεό, ασχέτως με το πώς ο καθένας τον ονομάζει ή τον λατρεύει1.

Αν αναζητήσουμε όμως την ιστορική αφετηρία αυτού του συνθήματος στα νεότερα χρόνια τότε χωρίς δυσκολία θα διαπιστώσουμε, ότι καλλιεργήθηκε και προήλθε από το αποκρυφιστικό σύστημα της Θεοσοφίας, στο οποίο ο συγκρητισμός αποτελεί ένα από τα βασικότερα γνωρίσματά της, που έχει ταυτοχρόνως αποκρυφιστικό υπόβαθρο2.

Ας δούμε κάποιες χαρακτηριστικές και αντιπροσωπευτικές μαρτυρίες από το χώρο της Θεοσοφίας, που σχετίζονται άμεσα με το πυρήνα του φαινομένου, που ονομάζουμε θρησκευτικό συγκρητισμό.
i) Ο θεοσοφιστής Th. Pascal στο έργο του το Αλφαβητάρι της Θεοσοφίας, που εκλαϊκεύει το θεωρητικό μέρος του αποκρυφιστικού συστήματος της Θεοσοφίας ως προς τις βασικές του παραδοχές, ομιλεί σαφώς για «την πνευματική ενότητα πασών των θρησκειών»3. Αντίστοιχες απόψεις εκφράζει και ο Γάλλος θεοσοφιστής Albert de Pouvourville στον πρόλογό του στο βιβλίο της Έλενας Μπλαβάτσκυ «Εις την Χώραν των Γαλάζιων Βουνών»4.

ii) Η ίδια η Έλενα Μπλαβάτσκυ στο κλασικό έργο της «Το Κλειδί της Θεοσοφίας», αφού χαρακτηρίσει π.χ. τον Χριστό και το Βούδδα θερμούς φιλάνθρωπους, μεταρρυθμιστές και αλτρουϊστές, θα υποστηρίξει ότι: «Και το βουδδικό και το χριστιανικό ευαγγέλιο κηρύχθηκαν με τον ίδιο σκοπό»5.

iii) Στα ίδια πλαίσια, ο θρησκευτικός συγκρητισμός εκφράζεται κατά τρόπο απροκάλυπτο και από την Annie Besant, τη δεύτερη πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας, που υποστήριζε ότι: «Είτε προσεύχεται τις εις τον Βούδδαν, τον Βισνού, τον Χριστόν, τον Πατέρα, δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν διαφορά»6.
iv) Στην ίδια αυτή γραμμή κινείται ακριβώς και ο ελληνικός θεοσοφικός χώρος. Έτσι βλέπουμε Έλληνας θεοσοφιστής να αναφέρει ότι η Θεοσοφία: «Ευρίσκει ότι εις την βάσιν των, την ουσίαν των, όλαι αι θρησκείαι κρύπτουσι την αυτήν αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής και του λαού προς ον αποτείνονται»7.

v) Πιο απροκάλυπτα ο θρησκευτικός συγκρητισμός, όπως τον εκπροσωπεί η Θεοσοφία, εκφράζεται από ένα θεωρητικό του ελληνικού χώρου, που τονίζει σαφώς ότι: «Η Θεοσοφία δεν είναι θρησκεία, διότι είναι σύνθεση των θρησκειών. Διότι είναι η εσωτερική ζωή κάθε θρησκείας»8.

vi)  Το ίδιο ξεκάθαρα, ο θρησκευτικός συγκρητισμός, ομολογείται ως κεφάλαιο της θεοσοφικής πίστης και από την "Ενωμένη Ομάδα Θεοσόφων". Σε έντυπο της οργάνωσης διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά: «Δεν είναι παράξενο ότι όλοι οι μεγάλοι θρησκευτικοί δάσκαλοι εποχών, που τις χωρίζει μεγάλη χρονική απόσταση δίδαξαν την ίδια διδασκαλία; Για παράδειγμα, η διδασκαλία του Βούδδα δεν διαφέρει στο ελάχιστο από τη διδασκαλία του Ιησού. Ούτε διαφέρουν οι διδασκαλίες αυτών των δύο από τις διδασκαλίες εκείνων, που προηγήθηκαν αυτών»9.

Ολοκληρώνοντας τη μικρή αυτή αναφορά μας στο θρησκευτικό συγκρητισμό, έτσι όπως αυτός εκπροσωπείται από το αποκρυφιστικό σύστημα της Θεοσοφίας, αν θα θέλαμε να αξιολογήσουμε από ορθοδόξου πλευράς τις παραπάνω θεοσοφικές θέσεις, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία σύγχρονη εκδοχή αυτού που ο απ. Παύλος ονόμαζε «βεβήλους και γραώδεις μύθους» (Α’ Τιμ. 4, 7).

Σημειώσεις

1. Βλ. J. Aagaard, Synkretismus, στο ÖL, στ. 1133. Πρβλ. Κ. Σκουτέρη, Ορθοδοξία και σύγχρονος θρησκευτικός Συγκρητισμός, 1997, σσ. 9-10.

2. Βλ. J. Aagaard, Moderne religiöse Bewegungen, στο ÖL, στ. 828-829.

3. Βλ. Th. Pascal, Το Α.Β.Γ. της Θεοσοφίας, 1925, σ. 19.

4. Βλ. H.P. Blavatsky, Εις την Χώραν των Γαλάζιων Βουνών, 1930, σσ. 8-9.

5. Βλ. Περ. Ιλισός, Επιλογή τριετίας 1959-1961, σ. 77.

6. Βλ. Annie Besant, Τα επτά στοιχεία του ανθρώπου, σ. 58.

7. Βλ. Π. Χατζηπέτρος, Θεοσοφία, Μ.Ε.Ε. 12 (1930), σ. 530.

8. Βλ. Κ. Μελισσαρόπουλου, Εισαγωγή στη Θεοσοφία, 1966, σ. 10.

9. Βλ. Ενωμένη Ομάδα Θεοσόφων, Πρακτική Θεοσοφία, 2004, σ. 6.

Ορθόδοξος Τύπος, 12/07.2013

πηγή

Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά Ὄχι προσευχή εἰς τόν Χριστόν (!). Πρωτ. Βασίλειος Γεωργόπουλος

Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά

Ὄχι προσευχή εἰς τόν Χριστόν (!)

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ 

Ἕνα ἀπό τά βασικά γνωρίσματα τῆς μετοχικῆς ἑταιρείας Σκοπιά (Watchtower Bible and Trust Society of New York, Inc), τῶν λεγομένων “Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ”, πού αὐτοδιαφημίζεται ὡς «ὁ ὁρατός ἀγωγός τοῦ Ἰεχωβᾶ στή γῆ», εἶναι καί ἡ κατά καιρούς ἀλλαγή τῶν διδασκαλιῶν της σχετικά μέ τό σύστημα πλάνης, πού ἔχει οἰκοδομήσει.
 Ἀποτελεῖ παγκοσμίως τήν κατεξοχήν αἱρετική ὀργάνωση, πού ἔχει ἀλλάξει πολλές φορές ἀπόψεις γιά τά ἴδια ζητήματα1. Ταυτοχρόνως, κατά τήν προσφιλή τακτική της, κάθε φορά παρουσιάζει τήν νέα κακοδοξία της, τήν νέα θέση της γιά τό ἴδιο ζήτημα ὡς θέλημα τοῦ Ἰεχωβᾶ καί δῆθεν ἄποψη τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ἐνῶ σιωπᾶ ἐπιμελῶς γιά τίς παλαιότερες ἀντίθετες θέσεις της.
Μιά ἀκόμα χαρακτηριστική περίπτωση ψευδοδιδασκαλίας, γιά τήν ὁποία ἄλλα ὑποστήριζε παλαιότερα ἡ ἑταιρεία ὡς δῆθεν θέλημα τοῦ Ἰεχωβᾶ καί τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί ἄλλα ἀργότερα, ἀφορᾶ στό ζήτημα ἐάν πρέπει νά προσευχόμαστε στόν Χριστό.
Ἡ ἑταιρεία ἀπαντᾶ σαφῶς, ὄχι. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά ἡ Σκοπιά: «Θά πρέπει νά ἀπευθύνονται οἱ προσευχές στόν Ἰησοῦ; Ὄχι, διότι οἱ προσευχές εἶναι μιά μορφή λατρείας, ἡ ὁποία ἀνήκει ἀποκλειστικά στόν Παντοδύναμο Θεό»2.
Ἀπό τήν ἀπάντηση τῆς ἑταιρείας γίνεται ἀντιληπτή μιά ἐπιπλέον πλάνη, ἀπό τίς πολλές πού διακηρύσσει ὡς δῆθεν «καλά νέα» ἡ ἑταιρεία. Ὄχι προσευχή, λοιπόν, στόν Χριστό, ὑποστηρίζει ἡ χιλιαστική καί μετοχική ἑταιρεία Σκοπιά.

Αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Ἰεχωβᾶ, για τί κατά τούς ἰσχυρισμούς καί τήν ὁρολογία της, αὐτή εἶναι ἡ ὁρατή ὀργάνωση μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ Ἰεχωβᾶ παρέχει ἀποκλειστικά τίς πνευματικές του ὁδηγίες καί καθοδηγεῖ τούς ὀπαδούς του. Διαφορετική ὅμως ἦταν ἡ διδασκαλία καί ἡ πρακτική τῆς Σκοπιᾶς παλαιότερα.
Ἡ ἴδια ἡ ἑταιρεία μᾶς πληροφορεῖ σέ βιβλίο πού εἶχε ἐκδώσει λίγα χρόνια νωρίτερα τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά: «Στό ὑμνολό- γιο πού ἐξέδωσε ὁ λαός τοῦ Ἰεχωβᾶ τό 1905, οἱ ὕμνοι πού αἰνοῦσαν τόν Ἰησοῦ ἦταν διπλάσιοι ἀπό ἐκείνους πού αἰνοῦσαν τόν Ἰεχωβᾶ Θεό.
Στό ὑμνολόγιό τους, πού ἐκδόθηκε τό 1928, οἱ ὕμνοι πού ἐξυμνοῦσαν τόν Ἰησοῦ ἦταν περίπου ὅσοι καί οἱ ὕμνοι, πού ἐξυμνοῦσαν τόν Ἰεχωβᾶ. Ἀλλά στό πιό πρόσφατο ὑμνολόγιο τοῦ 1984, στήν ἀγγλική, 1988 στήν ἑλληνική, οἱ ὕμνοι πού τιμοῦν τόν Ἰεχωβᾶ εἶναι τετραπλάσιοι ἀπʼ ἐκείνους πού τιμοῦν τόν Ἰησοῦ »3.
Σχολιάζοντας τήν ἀντίφαση τῶν ἀλληλοσυγκρουόμενων ἀπόψεων τῆς ἑταιρείας πρέπει νά ἐπισημάνουμε τό ἑξῆς τραγελαφικό. Ἄν λάβουμε ὑπόψη ὅτι ὁ ὕμνος εἶναι μορφή καί ἔκφραση προσευχῆς, τότε ἀποδεικνύεται, ὅτι γιά ἑκατό καί πλέον χρόνια ὁ αὐτοδιαφημιζόμενος ὡς ὁρατός ἀγωγός τοῦ Ἰεχωβᾶ στή γῆ, ἡ ἑταιρεία Σκοπιά, περιφρονοῦσε καί ἀγνοοῦσε τό ὑποτιθέμενο θέλημα τοῦ Ἰεχωβᾶ, καθώς στό ὑμνολόγιό της περιε- λάμβανε ὕμνους γιά τόν Χριστό.
Βεβαίως καί γιά τό γεγονός αὐτό ἡ Σκοπιά σιωπᾶ ἐπιμελῶς. Εἶναι γνωστό, ὅτι στούς ὀπαδούς της ἀπαγορεύει κάθε εἶδος κριτικῆς ἐναντίον της. Τό θεωρεῖ ἀνταρσία κατά τοῦ Ἰεχωβᾶ, καί τρομοκρατεῖ τά μέλη της, ὅτι ἐάν δέν δείχνουν τυφλή ὑπακοή στίς ἀπόψεις της, θά σφαγοῦν ἀπό τόν Ἰεχωβᾶ στόν Ἀρμαγεδῶνα.
Χρήσιμο εἶναι ἐν προκειμένῳ νά δοῦμε καί τήν μαρτυρία ἑνός πρώην Μάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ. Μαρτυρία πού ἔχει ἰδιαίτερη βαρύτητα, καθώς εἶχε ὑπάρξει ἐπί πενηνταπέντε χρόνια «πρεσβύτερος» τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ στή Θεσσαλονίκη.
Ἀναφέρει, λοιπόν, ὁ πρώην χιλιαστής: «Ἡ Ἑταιρεία Σκο πιά ἀπαγορεύει αὐστηρά στά μέλη της κάθε βιβλική συζήτησι και ἔρευνα τῶν διδασκαλιῶν της. Ὅποιος τολμήσει νά παραβῆ αὐτή τήν ἀρχή ἐκδιώκεται χωρίς ἔλεος, στιγματίζεται σάν στασιαστής καί ξεσηκώνει θανάσιμο μῖσος ἐναντίον του »4.

Σημειώσεις:
1. Βλ. Πρωτ. Ἀ. Ἀλεβιζοπούλου, Ἡ Σκοπιά. Ζωηρότερο φῶς ἤ πυκνότερο σκότος, Ἀθήνα 1985.
2. Βλ. Σκοπιά 15/4/1995, σ. 30.
3. Βλ. Ἀποκάλυψη.Τό μεγαλειῶ δες Ἀποκορύφωμά της πλησιάζει, ἐκδ. Μ.τ.Ἰ, 1988, σ. 36. 4. Βλ.Ἐμμ. Ἀντωνιάδη, Διαψεύδονται οἱ προφητεῖες τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, 1984, σσ. 8, 10.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1982, 5 Ιουλίου 2013
πηγή

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Τεκτονισμός.

Βασική τακτική διαφόρων ομάδων, κινήσεων, οργανώσεων κ. α όπου ο χαρακτήρας τους, οι διδασκαλίες και οι πρακτικές είναι απολύτως ασυμβίβαστες με την ορθόδοξη πίστη μας, είναι η προσπάθεια χειραγώγησης των ανθρώπων μέσω της παραπληροφόρησης. Τακτική η οποία κατ’ εξοχήν χρησιμοποιείται από τον Τεκτονισμό ή Μασωνία.

Μόνιμη επωδός των διαφόρων Τεκτόνων αποτελεί ο ισχυρισμός, ότι αποτελούν απλώς φιλοσοφική οργάνωση που αποβλέπει στην αναζήτηση της αλήθειας, στην κοινωνική και ατομική πρόοδο χωρίς να έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα. Άποψη που προσπαθούν να τη διαδώσουν με κάθε πρόσφορο μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Θεωρούν μάλιστα ότι μπορεί κάποιος να είναι ταυτοχρόνως και χριστιανός και Τέκτονας. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν κάποιος να είναι χριστιανός ορθόδοξος και ταυτοχρόνως να είναι και Μασώνος;

Για την Ορθόδοξη πίστη μας κάτι τέτοιο είναι όχι μόνον αδύνατο αλλά και αδιανόητο. Εν προκειμένω είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η Εκκλησία μας έχει κατ’ επανάληψη τοποθετηθεί για τον Τεκτονισμό κατά τρόπο σαφή, υπεύθυνο και συγκεκριμένο. Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά:

Ι) Η Διορθόδοξος Επιτροπή που συνεδρίασε στη Μονή Βατοπαιδίου από 8-23/6/1930 στο Άγιον Όρος χαρακτηρίζει τον Τεκτονισμό «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον».

ΙΙ) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12-10 1933 συν τοις άλλοις υπογραμμίζει ότι ο Τεκτονισμός «υπομιμνήσκει τας παλαιάς εθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ή λατρείας, από των οποίων κατάγεται και των οποίων συνέχειαν και αναβίωσιν αποτελεί» (Περ. Εκκλησία 48, (4-12-1933), σ. 1).

ΙΙΙ) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1972 επαναλαμβάνει «ότι η Μασωνία είναι αποδεδειγμένως θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών, όλως ξένη και αντίθετος προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθειαν της Αγίας ημών Εκκλησίας.

Διαδηλοί κατηγορηματικώς ότι η ιδιότης του Μασώνου υπό οιανδήποτε μορφήν είναι ασυμβίβαστος προς την ιδιότητα του χριστιανού μέλους του Σώματος του Χριστού» (Περ. Εκκλησία 50, (1973), σ. 17).

IV) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Οκτώβριο του 1996 την θωρεί «παγανιστική θρησκεία» ασυμβίβαστη με το χριστιανισμό και τη χαρακτηρίζει «ως αντίχριστον σύστημα» (Περ. Εκκλησία 73(1996), σσ. 673-674).

Διάφοροι τεκτονικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι αδαμαντίνου διαύγειας Ορθόδοξες τοποθετήσεις είναι ανακρίβειες, αστήρικτες θεωρητικές διακηρύξεις καί είναι, πάντα κατά τους ισχυρισμούς τους, καρπός μιας ισχυρής προκατάληψης. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;

Αναμφιβόλως όχι. Αντιθέτως αυτοί οι ισχυρισμοί αποτελούν μια ακόμα προσπάθεια μασωνικής παραπληροφόρησης. Και τούτο γιατί αποδεικνύεται εύκολα και ο παγανιστικός και ο αποκρυφιστικός και ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας του Τεκτονισμού από πλήθος μασωνικών κειμένων – μαρτυριών.

Ως αποδείξεις θα παραθέσουμε ενδεικτικά θέσεις από την Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής, αφ’ ενός μεν γιατί αποτελεί έκδοση της Μασωνικής Στοάς Όμηρος, αφ’ ετέρου δε γιατί ο συντάκτης των διαφόρων λημμάτων παραθέτει και απόψεις και άλλων Μασόνων Ελλήνων και ξένων, έτσι ώστε να καθίσταται το εν λόγω έργο πιο αντιπροσωπευτικό για το χώρο του.

α) Η παρουσία αποκρυφιστικών στοιχείων στον Τεκτονισμό

Διαβάζουμε στην εν λόγω Μασωνική εγκυκλοπαίδεια σχετικά με τους ανώτερους βαθμούς του Τεκτονισμού ότι: «οι Ανώτεροι βαθμοί του ουδέν άλλο είναι ή συμπύκνωσις των διαφόρων μορφών του "εσωτερισμού" προσφέρουσα εις τον Τέκτονα ευρύ πεδίον ερεύνης εις την σφαίραν του υπεραισθητού» (σ. 127).

Στην ίδια σελίδα επίσης αναφέρεται: «παραμένει αναντίρρητον ότι η όλη διάρθρωσις των πέραν του 3 βαθμών του περικλείει μέγιστον μέρος της Αποκρύφου επιστήμης και του μυστηρίου συγχρόνως. Άλλως θα ήτο αδύνατον να ερμηνευθούν και να κατανοηθώσιν οι βαθμοί ούτοι, τα σύμβολα και αι αλληγορίαι των» (σ. 127. Πρβλ. και σ. 103). Σταματούν όμως εδώ οι μαρτυρίες; Όχι.

Θα αναφέρουμε μια ακόμη χαρακτηριστική από τις πολλές. Σ' αυτή ομολογείται η παρουσία στον Τεκτονισμό της ιουδαϊκής αποκρυφιστικής παράδοσης της Καββάλα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Εις πλείστους ανωτέρους Τεκτονικούς βαθμούς γίνεται χρήσις της Καββάλα, ολόκληρα δε Τεκτονικά δόγματα έχουν στηριχθή επί των αρχών της» (σ. 507). Και αλλού «Η προσεκτική μελέτη των διαφόρων Τεκτονικών βαθμών αποδεικνύει την αναμφισβήτητον επίδρασιν της καββαλιστικής παραδόσεως επί του Τεκτονισμού» (σ. 510 ).

β) Η παρουσία παγανιστικών στοιχείων στον Τεκτονισμό

Χαρακτηριστικές είναι επίσης και οι μαρτυρίες που υπάρχουν στην εν λόγω Μασωνική εγκυκλοπαίδεια για την παρουσία του παγανιστικού στοιχείου στον Τεκτονισμό. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο: «Ουδείς όμως εξετάζων προσεκτικώς τους τρόπους, καθ' ούς η ανάστασις ή η επιστροφή εις την ζωήν εδιδάσκοντο δια συμβόλων και τελετών εις τα Αρχαία μυστήρια και διδάσκονται και σήμερον εις την τεκτονικήν μύησιν δύναται να αρνηθή, ότι ο Τεκτονισμός απέρρευσεν εκ των αρχαίων μυστηρίων» (σ. 93. Πρβλ. A. G. Mackey, An Encyclopaedia of Freemasony, Vol. 2, Chicago 1947, σ.851).

Με την ίδια επίσης βεβαιότητα και σαφήνεια αλλού ομολογείται ότι «οι τρεις πρώτοι συμβολικοί βαθμοί δεν είναι τι άλλο ή πιστή επανάληψις των περί "αθανασίας της ψυχής" διδαγμάτων των Αιγυπτιακών, των Διονυσιακών, των Ορφικών, των Ελευσίνιων και των Μιθραϊκών Μυστηρίων» (σ. 127. Βλ και σσ.151, 633 ).

γ) Η παρουσία αντιχριστιανικών διδασκαλιών στον Τεκτονισμό.

Από το πλήθος των πλανών που αποτελούν αντιλήψεις του Τεκτονισμού θα σταθούμε ενδεικτικά μόνο σε μία περίπτωση, στην αντιχριστιανική πλάνη της μετενσάρκωσης. Εξόχως διαφωτιστικά είναι όσα αναφέρονται για αυτήν στην Μασωνική εγκυκλοπαίδεια.

Αναφέρονται, λοιπόν, τα εξής: «Ο Ελευθεροτεκτονικός εσωτερισμός πρεσβεύει επίσης, ως είναι φυσικόν, το δόγμα της μετενσαρκώσεως άνευ του οποίου δεν είναι δυνατόν να νοηθή και στηριχθή ο περί εξελίξεως νόμος.(...) Αθανασία ψυχής άλλως τε, ως την πρεσβεύει ο Ελευθεροτεκτονισμός, δεν θα ήτο νοητή άνευ της μετενσαρκώσεως» (σ. 607).

Οι Μασωνικές μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι οι θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας για τον Τεκτονισμό επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα και δεν αποτελούν αστήρικτες κατηγορίες που είναι καρπός προκατάληψης, όπως ισχυρίζονται διάφοροι τεκτονικοί κύκλοι.

Ταυτοχρόνως όμως αποδεικνύουν και την απόπειρα παραπληροφόρησης που επιχειρείται από τον Τεκτονισμό σχετικά με τη φύση και τα χαρακτηριστικά της οργάνωσής τους.

Είναι νομίζουμε αυτονόητο ότι κάποιος που θέλει να είναι συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και Τέκτονας. Ποια σχέση μπορεί να έχει το φως του Ευαγγελίου με την αποκρυφιστική και παγανιστική καταχνιά του Τεκτονισμού;

Αναμφιβόλως καμία. Η μύηση και η ένταξη κάποιου στη Μασωνία είναι επιστροφή από το χώρο της ζωής, από το χώρο της κατά Χριστόν" καινής κτίσης" (Β Κορ 5, 17) που είναι η Εκκλησία στο χώρο της σκιάς και του θανάτου (Ματθ. 4, 16. Λουκ 1, 79).

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

πηγή 

Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος, Η πρώτη αντίδρασις της Ορθοδόξου Εκκλησίας εναντίον του Τεκτονισμού

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος Β´– Μιά ξεχασμένη περίπτωσις

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἀναφερόμενοι συνήθως στή στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπέναντι στό συγκρητιστικό καί ἀποκρυφιστικό σύστημα τοῦ Τεκτονισμοῦ, γίνεται, συνήθως, ἀναφορά στίς θέσεις τόσο σέ Διορθόδοξο ἐπίπεδο (1930) ὅσο καί στίς ὁμόφωνες ἀποφάσεις καταδίκης τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό τήν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῶν ἐτῶν 1933, 1972, 1996.

Ὅμως, ἡ ἀρνητική στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Τεκτονισμοῦ ἔχει ἐκφρασθεῖ πολύ πιό νωρίς, ἤδη ἀπό τά σκοτεινά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Παΐσιο Β΄, τόν ἀπό Νικομηδείας, κατά τό διάστημα τῆς τρίτης Πατριαρχίας του (1744-1748).

Μέ τό ἄρθρο μας αὐτό θέλουμε νά ὑπενθυμίσουμε στούς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς αὐτό τό πολύ σημαντικό, ἀλλά δυστυχῶς ξεχασμένο γεγονός.

Ὁ ἐπιφανής ἱστοριοδίφης τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Μανουήλ Γεδεών μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος ὁ Β΄ τό 1744/1745, ὅταν πληροφορήθηκε τήν ἵδρυση Τεκτονικῆς Στοᾶς στήν περιοχή Γαλατᾶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «ἐξέδωκεν ἐπί τούτῳ συνοδικόν γράμμα ὅπερ ἀπεδοκίμαζε τήν ἑταιρείαν ταύτην» 1.

Ἀναφερόμενος στό ἴδιο γεγονός, ἕνας ἐκ τῶν ἐπιφανῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κατά τόν 20ό αἰώνα, ὁ Ἠλιουπόλεως καί Θείρων Γεννάδιος Ἀραμπατζόγλου (1883-1956) διευκρινίζει, ὅτι τήν παρουσία Τεκτόνων στήν Κωνσταντινούπολη ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τήν πληροφορήθηκε ἀπό τόν Σμύρνης Νεόφυτο, ὅταν κάποιοι Τέκτονες μετακινήθηκαν ἀπό τήν Σμύρνη στήν Πόλη 2.

Ἡ καταδίκη τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό τόν Πατριάρχη Παΐσιο δέν βασίστηκε σέ φῆμες. Ὑπῆρξε πράξη, πού τεκμηριώθηκε κατά τρόπο ὑπεύθυνο, βασιζόμενος ἐπί πλέον πάνω σʼ ἕνα ἀπό τά πρῶτα Τεκτονικά κείμενα, πού τυπώθηκαν ἐκεῖνα τά χρόνια. Τό γεγονός αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Τεκτονικός χῶρος ἀναφέροντας ὅτι ἡ ἀποκήρυξη τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό τόν Παΐσιο τόν Β΄ βασίστηκε καί στό ὅτι στά χέρια του: «εἶχε περιέλθει ἀντίτυπον ἑνός Ἑλληνικοῦ Τυπικοῦ ὑπό τόν τίτλον “Τέκτων μαθητευόμενος”»3.

Ἡ στάση αὐτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στό ζήτημα αὐτό ὑπῆρξε στάση ὑπεύθυνη καί ἀντάξια ἑνός Ὀρθόδοξου Πρωθιεράρχου καί προστίθεται στήν σειρά ἐκείνη τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, πού σέ χρόνια δυσχείμερα γιά τό γένος δέν ἔπαψαν νά ἀγρυπνοῦν γιά τήν προάσπιση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀπό ποικίλους κινδύνους πανταχόθεν προερχομένους.

Σημειώσεις:

1 Βλ. Μανουήλ Γεδεών, Πατριαρχικοί Πίνακες, Ἐν Κων/πόλει 1885-1890, σ. 641

2Βλ. Ἠλιουπόλεως Γενναδίου, Ἐξέχουσαι Ἐκκλησιαστικαί προσωπικότητες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τήν ἅλωσιν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος ὁ Β΄, στό Περ. Ὀρθοδοξία, 25, 7 (1950) σ. 258

3 Βλ. Ν. Λάσκαρι, Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς, ἐκδ. Στοᾶς Ὅμηρος, Ἐν Ἀθήναις 1951, σ. 374

Ορθόδοξος Τύπος,21/06/2013

πηγή

Νεοσατανισμός και Ναζιστική ἰδεολογία

Πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ 

Εἶναι γνωστό γιά κάθε χριστιανό καί γιά κάθε λογικό ἄνθρωπο, ὅτι ἡ ναζιστική ἰδεολογία ὑπῆρξε μία ἀπό τίς πλέον ἐγκληματικές καί εἰδεχθεῖς ἰδεολογίες, πού γνώρισε ἡ παγκόσμια ἱστορία. Τόν ἴδιο ὅμως ἐγκληματικό καί ἀπαίσιο χαρακτήρα ἔχει καί ὁ νεοσατανισμός, πού ἀποτελεῖ τήν πλέον φρικτή, ἀποκρουστική και ἐπικίνδυνη ἔκφραση καταστροφικῆς λατρείας (destructive cults).

Εἶναι γνωστή στήν ἔρευνα ἡ σχέση τοῦ Χίτλερ καί ἄλλων στελεχῶν τοῦ Ναζιστικοῦ καθεστῶτος μέ διάφορους ἀποκρυφιστικούς χώρους καί πρακτικές. 

Δυστυχῶς ἡ ἴδια σχέση μεταλλαγμένη συνεχίζεται καί μετά τό τέλος τοῦ ἐγκληματικοῦ καί αἱμοσταγοῦς ναζιστικοῦ μορφώματος μέχρι τίς ἡμέρες μας, καθώς πολλά στοιχεῖα τῆς ναζιστικῆς ὑποκουλτούρας ἔχουν υἱοθετηθεῖ ἀπό διάφορες νεοσατανιστικές ὀργανώσεις.
Στό ἄρθρο μας αὐτό θά ἐπισημάνουνε, ἀναφέροντας ὁρισμένα ἀντιπροσωπευτικά παραδείγματα, τήν σχέση πού ὑπάρχει σήμερα ἀνάμεσα στή ναζιστική ἰδεολογία καί ὑποκουλτούρα μέ νεοσατανιστικές ὀργανώσεις. Πῶς δηλαδή ὁρισμένες ὀργανωμένες ἐκφράσεις τοῦ νεοσατανισμοῦ σχετίζονται μέ τήν
ἐγκληματική ναζιστική κοσμοθεωρία και ἰδεολογία. Στήν ἱστορική ἀφετηρία τους οἱ διάφορες νεοναζιστικές ὀργανώσεις δανείστηκαν ὑλικό ἀπό ἀποκρυφιστικούς χώρους καί παρήγαγαν φανταστικά ἔργα καί λαϊκά διηγήματα συνδεδεμένα μέ τήν ναζιστική ὑποκουλτούρα. Στή συνέχεια ὅμως διάφορες νεοσατανιστικές ὀργανώσεις, πού ὅπως καί ἄλλες ἀκραῖες ἀποκρυφιστικές κινήσεις ἀρέσκονται νά ἀποκαλοῦνται ὡς «Τάγματα ἤ Ναοί », ἄντλησαν ὑλικό καί ἐμπνεύστηκαν ἀπό τή ναζιστική ἰδεολογία. 
Ὁ Anton Szandor Lavey (1930- 1997), ὁ ἱδρυτής τῆς λεγόμενης «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ » (Church of Satan), ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πού κατά τρόπο ἀπροκάλυπτο ἐμπνεύστηκε ἀπό τή ναζιστική ὑποκουλτούρα καί υἱοθέτησε τελετουργικό γιά τήν ὀργάνωσή του, προερχόμενο ἀπό ναζιστικές πηγές.
 Ἡ πρακτική τοῦ δανεισμοῦ ναζιστικῶν συμβόλων, ἰδεῶν καί τελετουργικοῦ θά εἰσαχθεῖ γρήγορα καί σέ ἄλλες σατανιστικές ὀργανώσεις.
Τή δεκαετία τοῦ ᾽70 θά ἀκολoυθήσει τήν ἴδια πρακτική ὁ Michael Aquino, ὁ ἱδρυτής τῆς σατανιστικῆς ὀργάνωσης «Temple of Set», ἐνῶ τήν ἴδια περίοδο θά χρήσιμοποιήσει ὑλικό ἀπό τήν ναζιστική ὑποκουλτούρα γιά τό δικό της τελετουργικό ἡ σατανιστική ὀργάνωση «Οrder of the Trapezoid». Τήν ἴδια πρακτική, στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, θά ἐφαρμόσει καί στήν Ἀγγλία ἡ νεοσατανιστική κίνηση «Order of Nine Angles», πού ἔχει στενή σχέση μέ τό βρεττανικό νεοναζιστικό χῶρο.
Στίς δύο τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰώνα πάνω ἀπό 12 ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις θά χρησιμοποιοῦν ναζιστικό συμβολισμό καί μεθόδους προπαγάνδας.
Ἕνας μεγάλος ἀριθμός τέτοιων κινήσεων θά συνεργάζεται καί θά συστεγάζεται κάτω ἀπό τή διεθνῆ νεοναζιστική-σατανιστική ὀργάνωση ὀμπρέλλα «White Order of Thule», πού ἱδρύθηκε τό 1994 ἀπό τόν Kery Bolton. Πρόκειται οὐσιαστικά γιά ἕνα διεθνές δίκτυο νεοναζί σατανιστῶν, πού δραστηριοποιεῖται στίς χῶρες: Μεγάλη Βρεττανία, Γαλλία, Γερμανία, Ἰταλία, Σουηδία, Φινλανδία, Αὐστραλία, Νέα Ζηλανδία καί Η.Π.Α.
Ναζιστικά στοιχεῖα συναντᾶ κάποιος σήμερα σέ περιοδικά, διαδικτυακούς τόπους, μικρούς ἐκδοτικούς οἴκους, περιθωριακά συγκροτήματα μουσικῆς τοῦ σατανιστικοῦ χώρου, πού ἀποτελοῦν τήν πλέον φανερή ἀπόδειξη γιά τό πῶς ἡ ἐγκληματική ναζιστική ἰδεολογία εἶναι παροῦσα καί ἔχει μπολιάσει τήν πλέον ἀκραία καί σκοτεινή, σύγχρονη καταστροφική λατρεία, πού εἶναι ὁ νεοσατανισμός 
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 19787 Ἰουνίου 2013 
Ενημέρωση "Αναβάσεις"

πηγή

Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος,Οι μάρτυρες του Ιεχωβά και η Ανάστασις του Χριστού

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. 

Ακρογωνιαίος λίθος του Χριστιανισμού γενικά και του μυστηρίου της Εκκλησίας ειδικά, αποτελεί η ομολογία του γεγονότος, που διατυπώνεται με εξαιρετική ακρίβεια από τον Απ. Παύλο, ότι ο Κύριος ανέστη όντως, αληθινά και σωματικά και αυτό αποτελεί την ακατάλυτη βεβαιότητα, την αδιάψευστη απόδειξη για την ανάσταση όλων των νεκρών (Α’ Κορ, 15, 20-24). 

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο το γεγονός ότι για την ανάσταση του Κυρίου, μέσα στην ιστορία, από πολέμιους του προσώπου Του και εχθρούς της Εκκλησίας επινοήθηκαν ποικίλες, αστήρικτες, δοκησίσοφες και αληθοφανείς θεωρίες για να αμφισβητήσουν αυτό το κορυφαίο και καταλυτικό γεγονός του μυστηρίου της θείας Οικονομίας.

Μεταξύ όμως των πολεμίων της σωματικής ανάστασης του Κυρίου, στα νεώτερα χρόνια, συναριθμείται καιη αιρετική κίνηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Γιορτάζουν κάθε χρόνο, όχι την ανάσταση του Χριστού, αλλά πάντα κατά τους ισχυρισμούς τους, την επέτειο του θανάτου του μεγαλύτερου ανθρώπου που έζησε ποτέ. 

Είναι σύνηθες το φαινόμενο, η εν λόγω αίρεση να αλλάζει κατά καιρούς τις διάφορες διδασκαλίες της. Στο θέμα όμως της ανάστασης του Θεανθρώπου από την εποχή του Κ Ρώσσελ μέχρι σήμερα, υποστηρίζουν σταθερά την κακοδοξία, ότι ο Ιεχωβά Θεός εξαφάνισε, εκμηδένισε το σώμα του Χριστού, που καταναλώθηκε μέσα στον τάφο και ποτέ δεν αναστήθηκε σωματικά. 

Τι αναστήθηκε λοιπόν; Ένα πνευματικό ον, απαντούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που επιστρέφει στους ουρανούς και ξαναγίνεται, σύμφωνα με μία άλλη κακόδοξη δοξασία της κίνησης, ο αρχάγγελος Μιχαήλ, ό,τι ήταν, λέγουν, πριν έλθει στη γη. 

Δεν θα επεκταθούμε εδώ στα αστήρικτα και αντιφατικά ευφυολογήματα των Μαρτύρων του Ιεχωβά της θεωρίας τους περί αντιλύτρου, αλλά θα υπενθυμίσουμε μόνο τις αντίθετες και καταλυτικές αυτής της πλάνης μαρτυρίες της Αγίας Γραφής.

Ι) Ο απ. Πέτρος υπενθυμίζει στους Ιουδαίους ότι ο βασιλιάς Δαβίδ στον Ψαλμό 15, 10 προφητεύει για τη σωματική Ανάσταση του Κυρίου, καθώς, μεταξύ των άλλων, η προφητεία αναφέρει ότι: «ούτε η σαρξ αυτού είδεν διαφθοράν» (Πραξ. 2, 31-32).

ΙΙ) Στην ανάσταση του Σώματός Του αναφέρεται ο ίδιος ο Χριστός. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας διασώζει ένα διάλογο του Χριστού με τους Ιουδαίους, όταν διώχνει τους εμπόρους από το Ναό. Οι Ιουδαίοι του ζητούν θαύμα-απόδειξη της εξουσίας Του και ο Ιησούς απαντά: «Γκρεμίστε αυτόν τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον ξανακτίσω» (Ιωάν. 2, 18-20). Σε τι αναφερόταν ο Κύριος; Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας απαντά ότι μιλούσε για την ανάσταση του σώματός Του (Ιωάν. 2, 21-22).

ΙΙΙ) Την σωματική ανάσταση του Χριστού την ομολογούν και τη διαπιστώνουν οι αγίες Μυροφόρες γυναίκες. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας δίνει την πληροφορία όταν τις συνάντησε ο Κύριος, καθώς πήγαιναν να ανακοινώσουν το γεγονός της αναστάσεως στους μαθητές αυτές: «προσελθούσαι εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αυτώ» (Ματθ. 28, 9)

ΙV) Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, σε μία από τις εμφανίσεις Του στους μαθητές Του, στην πορεία προς τους Εμμαούς, τους διαβεβαιώνει ακριβώς για το αντίθετο απ’ αυτό που υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τους προσκαλεί να τον ψηλαφίσουν, τους δείχνει τα χέρια και τα πόδια Του, τους προτρέπει να διαπιστώσουν ότι δεν είναι φάντασμα.

Επιπλέον, παίρνει και τρώει πραγματικά μπροστά τους τα φαγώσιμα, που τους ζήτησε, όχι λόγω ανάγκης, αλλά ως μία επιπλέον επιβεβαίωση ότι ανέστη σωματικά όντως (Λουκ. 24, 36-43). Υπογραμμίζει πολύ χαρακτηριστικά ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός στη συνάφεια αυτή ότι: «Μετά την ανάστασίν του από τους νεκρούς άφησε κατά μέρος όλα τα πάθη, εννοώ την φθοράν, την πείναν και την δίψαν, τον ύπνον και τον κάματον και τα παρόμοια. Διότι αν και εδοκίμασε τροφήν μετά την ανάστασιν, όμως την εδοκίμασε όχι σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους -διότι δεν επείνασεν- αλλά επειδή ήθελε να βεβαιώση την αλήθειαν της αναστάσεως με τον τρόπον της οικονομίας του, ότι δηλαδή είναι η ίδια η σάρκα που έπαθε και ανέστη» (Έκδ. Ακριβής, Δ, 1. ΕΠΕ 1, 421)

V) Ανάλογη είναι και η πρόσκληση προς τον απ. Θωμά για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά κατά τρόπο ρεαλιστικό και αδιάψευστο το γεγονός της σωματικής αναστάσεώς Του.

VΙ) Ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις μας διαβεβαιώνει, ότι: «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι’ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς» (Πραξ. 1, 3. Πρβλ. Α’ Κορ. 15, 4-8).

Τι αποδεικνύουν αυτά τα γεγονότα που καταγράφονται μέσα στην Αγία Γραφή; Την αλήθεια της σωματικής αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την κακοδοξία της αιρετικής θέσης. Για μία ακόμη φορά, σχετικά με τις θέσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και για την Ανάσταση του Χριστού, επιβεβαιώνεται το αγιογραφικόν «ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστί, το σκότος πόσον;» (Ματθ. 6, 23).

Ορθόδοξος Τύπος,  24/05/ 2013 

πηγή