Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικισμός και Εκκλησία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικισμός και Εκκλησία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2017

Γιατί φτιάξανε την "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" και τον Σώρρα;

alt
«Πρώτο κόμμα η Χρυσή Αυγή στην δημοσκόπηση του Zougla.gr»γράφει πάνω αριστερά η φωτογραφία... 
alt
Νά κι ο συμπατριώτης!... 
Η πρώτη φτιάχτηκε για να σπιλωθεί ο πατριωτισμός, μολύνοντάς τον με το ναζισμό και τον σατανισμό και ο δεύτερος για να εκτονωθεί, στο πρόσωπο ενός ...άντε να μην τον χαρακτηρίσω, η δυναμική των πιο ανόητων εξ' αυτών που χρωστάνε κι ο κίνδυνος να συσπειρωθούν σε μια υγιή βάση που θα έκανε το σύστημα να τρέμει...
Αυτοί που τους ανέδειξαν και τους προωθήσανε με κάθε τρόπο, ξέρουν καλύτερα...

Μέρα με την ημέρα όλα γίνονται σαφέστερα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ:
Γιατί οι αρχές δεν συλλαμβάνουν τον φυγόποινο απατεώνα Σώρρα; Κυκλοφορεί ελεύθερος στην Πάτρα;
ΠΟΙΟΣ ΕΚΠΛΗΣΣΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ;

Πηγή: εδώ

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2016

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ... Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...






Γράφει ο π΄Ηλίας Υφαντής

Κάποτε που η σελίδα αυτή καταπιάνεται με αμιγώς θρησκευτικά θέματα (π.χ. θαύματα) φίλοι αναγνώστες μου λένε: «Καλύτερα τα κείμενα να έχουν επαναστατικό περιεχόμενο»!

Κι όμως, όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, η μεγαλύτερη ή μάλλον η μοναδική επανάσταση, είναι αυτή του Ευαγγελίου. Γιατί βέβαια αληθινή επανάσταση δεν είναι να αντικαθίστανται οι χασάπηδες της μιας μερίδας από τους χασάπηδες μιας άλλης. Ή ακόμη να μετακομίζουν οι χασάπηδες από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, για να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους.

 Όπως συμβαίνει συχνά στο χώρο της πολιτικής. Όπου οι ίδιοι καιροσκόποι έρπουν απ’ το ένα κομματικό στρατόπεδο στο άλλο, προκειμένου να συνεχίσουν το λαμπρό στάδιο των τρωκτικών του δημόσιου και του ιδιωτικού κορβανά. Για να κάνουν έτσι τα «έσχατα» του εύπιστου και κατά συρροή εξαπατημένου λαού πολύ χειρότερα από πρώτα. Που σημαίνει ότι στις  περιπτώσεις αυτές δεν έχουμε επαναστάσεις, αλλά επαναλήψεις της ίδιας-περισσότερο ή λιγότερο- αθλιότητας.

Σε διαμετρική αντίθεση το έργο του Χριστού είναι η εκ θεμελίων ανατροπή του σάπιου κατεστημένου σε όλες του τις πτυχές και σε όλη του την έκταση. Γιατί ο χριστιανισμός δεν καταπιάνεται-όπως εσφαλμένα πιστεύεται-μόνο με τα πνευματικά θέματα. Αλλά αγκαλιάζει όλη τη γκάμα των ανθρωπίνων προβλημάτων από τα πλέον πνευματικά μέχρι τα πλέον υλικά. Στο πρώτο του κήρυγμα, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ (Λουκά: Δ: 18-19) ο Χριστός, δεν αναφέρεται μόνο στην αμαρτία, αλλά λέει ότι ήλθε να πολεμήσει και όλες τις άλλες μάστιγες όπως η φτώχεια, η σκλαβιά και η αρρώστια. 

Και τα ίδια δίδαξε και έπραξε σε όλη τη σύντομη διαδρομή της δράσης του, μέχρις ότου τον σταυρώσουν. Γιατί και τους πάσης φύσεως αρρώστους θεράπευσε. Και τη σκλαβιά και καταπίεση καταδίκασε (Ματθαίου: 20: 25, Μάρκου: Ι: 42-45,κλπ). Και τον πλούτο στηλίτευσε με τις θαυμάσιες παραβολές του (Λουκά: ΙΒ: 16-31, ΙΣΤ: 19-31, κλπ ). Φωνάζοντας στους φαρισαίους όλων των εποχών το «Ου δύνασθε δουλεύειν Θεώ και μαμωνά»! (Λουκά: ΣΤ: 20-25, κλπ)  Αλλά και στη Δευτέρα του Παρουσία θα επικαλεστεί ως μοναδικό κριτήριο για τη επιβράβευση των αγαθών τη δικαιοσύνη και για την καταδίκη των κακών την αδικία! Που σημαίνει ότι οι αμείλικτοι εχθροί του δεν τον σταύρωσαν, επειδή δήθεν «εβλασφήμησε» (Ματθαίου: ΚΣΤ: 65), αλλά επειδή προφανώς έθιγε τα εγκληματικά τους συμφέροντα ( Λουκά: ΙΣΤ: 13-15). Όπως συμβαίνει και με τους σημερινούς δολοφόνους των λαών. Οι οποίοι, προκειμένου να δώσουν «ηθικό» επίχρισμα στα κακουργήματά τους, κατηγορούν τα θύματά τους ως τρομοκράτες. Ενώ ενορχηστρωτές της τρομοκρατίας είναι αυτοί οι ίδιοι.

Το παράδειγμα ασφαλώς του Χριστού ακολούθησαν και οι Απόστολοι. Οι οποίοι στην πρώτη χριστιανική κοινωνία εφάρμοσαν το περί δικαιοσύνης κήρυγμα του Ευαγγελίου. Δεδομένου ότι δεκαοχτώ αιώνες πριν απ’ τον Μαρξ έκαμαν πράξη τον αληθινό σοσιαλισμό και την αληθινή δημοκρατία με το να προσφέρει ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του και να παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους (Πράξεις: Δ: 32-36). Και γι’ αυτό υπέστησαν παρόμοια με αυτά, που υπέστη και ο Χριστός. Και αποτέλεσαν οι χριστιανοί για τρείς αιώνες τους αποδιοπομπαίους των οποιωνδήποτε εστεμμένων κακούργων. Για να γίνουν στη συνέχεια και οι ίδιοι συχνά διώκτες των διωκτών τους. Γεγονός που σημαίνει  ότι στις περιπτώσεις αυτές έβαλαν λιγότερο ή περισσότερο «νερό στο κρασί τους». Και ασφαλώς βρίσκονται, άλλοτε μακριά και άλλοτε σε διαμετρική αντίθεση με το πνεύμα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του χριστιανισμού.

Όπως επίσης υπήρξαν πάμπολλα θαυμάσια παραδείγματα, παλαιότερα και νεότερα, όχι μόνο πνευματικών αλλά και κοινωνικών χριστιανών επαναστατών. Όπως ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος τονίζει ότι «αδικία είναι η εκτροπή από την ισότητα». Και όταν του ζήτησαν να υιοθετήσει το διωγμό των διωκτών της ορθοδοξίας, παραιτήθηκε. Αλλά και ο Βασίλειος. Ο οποίος διακήρυσσε: «Τέλεια κοινωνία εγώ ονομάζω αυτή στην οποία έχει εξοριστεί η ιδιοκτησία και είναι όλα κοινά». Και στην περίφημη Βασιλειάδα του περιέθαλπε όλους τους έχοντες ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Όπως και ο Χρυσόστομος ο οποίος επιτίθεται λάβρος κατά των πλουσίων. Και, όταν εκείνοι αντιδρούν τους αποκρίνεται: «Εφόσον εσείς επιμένετε να κατασπαράζετε τα πρόβατά μου κι εγώ δεν θα σταματήσω να σας στηλιτεύω»! Και ασφαλώς στα χρόνια της τουρκοκρατίας ο μεγάλος πνευματικός και κοινωνικός επαναστάτης Πατροκοσμάς. Τον οποίο το κατεστημένο της πνευματικής και κοινωνικής σκλαβιάς, με μπροστάρηδες τους Εβραίους, τον δολοφόνησε! Για να φτάσουμε, δυστυχώς, στο σημερινό κατάντημα να είμαστε σε μεγάλο βαθμό μόνο κατ’ όνομα χριστιανοί.

Και όμως παρόλα αυτά οι σύγχρονοι φαρισαίοι τρέμουν και μόνο στο γεγονός ότι υπάρχει ακόμη έστω και ο μεταλλαγμένος χριστιανισμός. Και πολύ βέβαια περισσότερο τους ενοχλεί το γεγονός ότι, παρόλη την μετάλλαξη, που έχουμε υποστεί, διατηρούμε ακόμη το κείμενο του Ευαγγελίου. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχουν επιστρατεύσει όλες τις δόλιες μεθοδεύσεις τους, προκείμενου να το εξοστρακίσουν. Μέχρις ότου τελικά εξαφανίσουν και το τελευταίο αντίτυπό του. Προκειμένου να κάμουν ολάκερη τη Γη μια αδιέξοδη κόλαση. Στην οποία θα πραγματοποιηθούν τα όσα λέει ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» για τη μεταθανάτια κόλαση, όπου «όποιος βρεθεί πρέπει να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα».

Και πιστεύω ότι εφαρμογή αυτού του πειράματος κάνουν τώρα οι σιωνιστές τοκογλύφοι και οι νεοναζί επικυρίαρχοι σε βάρος της πατρίδας μας. Και ασφαλώς θα ολοκληρώσουν το πείραμά τους, εφόσον εμείς αρνούμαστε την ακατανίκητη δύναμη  της μοναδικής επανάστασης του Ευαγγελίου(προς Τιμόθεον  Β΄ : Γ: 5)….


Σάββατο, Ιουλίου 12, 2014

Ο Γέροντας Σωφρόνιος μιλά για τον Χριστό και τον εθνικισμό

Αν όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Δημιουργός του σύμπαντος πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε αυτή τη θεωρία μας με την ιδέα της εθνικότητας, του τόπου, της εποχής …;
Δε γνωρίζω Χριστό Έλληνα, Ρώσο, Άγγλο, Άραβα … Ο Χριστός είναι για μένα το παν, το υπερκόσμιο Είναι.
Στην Γραφή αναφέρεται συχνά ότι ο Χριστός πέθανε για όλο τον κόσμο, για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Μόλις περιορίσουμε το πρόσωπο του Χριστού μόλις το κατεβάσουμε στο επίπεδο των εθνοτήτων, χάνουμε το παν και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Τότε ανοίγει ο δρόμος προς το μίσος ανάμεσα στα έθνη, προς την έχθρα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.
Όποιος αγαπά τον Χριστό αφομοιώνει και φέρει μέσα του τα αισθήματα που είχε ο Ιησούς Χριστός, ζει την ανθρωπότητα ως ένα Αδάμ, προσεύχεται για τον «Αδάμ παγγενή». Ιδού ο αληθινός Χριστιανισμός.
Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.
Πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1995, σ. 26-28.
πηγή

Κυριακή, Οκτωβρίου 06, 2013

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ: Ν Α Ι – ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: Ο Χ Ι, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ: Ν Α Ι
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ:     Ο Χ Ι
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
Πώς οι εθνικιστές για πολλοστή φόρα καπηλεύονται φαιδρώς και
διαστρέφουν το ακραιφνές εκκλησιαστικό και πατριωτικό ήθος του
αοιδίμου Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου
«Είναι ανάγκη, συνεπώς, να συνειδητοποιήσουν και οι Έλληνες «εθνικιστές», ότι με την τακτική τους συμπλέουν, τελικά, με τον ευρωπαϊκό εθνικισμό - ρατσισμό, δολοφονώντας τον αυθεντικό πατριωτισμό, πού θεμελιώνεται μόνο στην άδολη φιλανθρωπία της Ορθοδοξίας των Αγίων μας.» (π.Γ.Μεταλληνός, βλ. παρ.) 
 
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ
 «ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΛΟΓΟΣ»*
Σαν τελευταίο  «δείγμα»  της   αποκρυφιστικής  και  σε κάθε  περίπτωση αντιχριστιανικής  βιβλιογραφίας   που διαφημίζει  και προωθεί  η  Χ.Α   κρατήσαμετο  περίφημο  «πόνημα»  του αρχηγού  της οργάνωσης  κ. Μιχαλολιάκου   (το οποίο  επανεκδόθη  για  τέταρτη  φορά  προσφάτως)  και  το οποίο  όχι  άδικα  μερικοί  χαρακτήρισαν  ως  ένα κατ΄εξοχήν   αντιχριστιανικό  εγχειρίδιο.
Η πρώτη έκδοση  του βιβλίου  έγινε  το 1982  , ωστόσο  αξίζει  να δούμε  τι γράφειτο 2006   ο  συγγραφέας  και αρχηγός της  Χ.Α  στον πρόλογο της  δεύτερης  έκδοσης:
«…Ο συγγραφέας  όμως του συγκεκριμένου βιβλίου δεν έχει  κανέναν λόγον να απαρνείται  το παρελθόν του και τα όσα έχει υπογράψει.Έτσι  λοιπόν αποτελεί συνειδητή  επιλογή του  η επανέκδοσις του βιβλίου αυτού.Δεν θα λείψουν ασφαλώς και αυτοί  που θα ισχυριστούν  ότι  το βιβλίον αυτό είναι  «αιρετικό», αφού άλλωστε για όλους αυτούς τους  «νέο-πατριώτες» ,  «νέο-μαρξιστές» , «νέο-ορθοδόξους’ κλπ  ο εθνικισμός  είναι  μία αίρεση..»
Σύμφωνα με   τα λεγόμενα  του   αρχηγού  της  Χ.Α ,  ο  σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης  Ναυπάκτου  κ. Ιερόθεος  ή ακόμα  και οι  πατέρες   της  πανορθοδόξου  συνόδου  του  1872 ,  ήσαν   «νέο-πατριώτες», «νέο-μαρξιστές»  ή  «νέο-ορθόδοξοι».
Και συνεχίζει  ο  κ. Μιχαλολιάκος:
«Αποδεχόμενος  την πρόκλησίν τους απαντώ  με τα ίδια λόγια  του Περικλή Γιαννόπουλου  από το μνημειώδες  κείμενό του  “Έκκλησις  προς  το πανελλήνιον  κοινόν”:
“Εάν δεν μπορείτε  να αισθάνεσθε  ότι είσθε Έλληνες, παρά μόνο από μέσα από το πάπλωμα  του χριστιανισμού Σας, τότε ΕΡΡΕΤΩ  τέτοιος Ελληνισμός.Διότι  τότε ο  Ελληνισμός Σας είνε  νεκρός.”
 Και παρακάτω: 
“Κοντός  Ψαλμός Αλληλούϊα:Πας Παπάς αισθανόμενος  ότι είνε Πρώτα Χριστιανός και  Δεύτερα  Έλλην  ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ”…
Αθήναι  17 Απριλίου 2006
Ν.Γ. Μιχαλολιάκος»
    Στην  σελίδα  24   αυτού  του   αντιχριστιανικού  πονήματος,  ο  ορθόδοξος   Έλληνας  θα μάθει  επίσης  από τον  κ., Μιχαλολιάκο   ότι:
«…Κατά  τους  πρώτους χριστιανικούς αιώνας  είναι και πλέον έκδηλος  η πάλη , η μανιακή  πάλη , του Ελληνισμού  με τον επιχειρούντα  να εισχωρήση και να κυριαρχήση εις τον κόσμον μας Εβραϊσμόν. Ας μην αγνοούμεν  το γεγονός  ότι ένας  από τους  πατέρες της εκκλησίας , ο Μέγας Αθανάσιος, έγραψεν  βιβλίον με τον εύλογον τίτλον  “Κατά των Ελλήνων”…Αδιανόητος θα παραμένη πάντοτε δια τον Έλληνα  όλη αυτή  η  θεολογία της  Κρίσεως  και του προπατορικού  αμαρτήματος. Διότι δεν είναι δυνατόν  να φαντασθή ποτέ ο Έλλην  τον  Ωραίον  Θεόν Του να εκδικήται τον κόσμον  γεμάτος  μίσος και χολή.
Αδιανόητον είναι επίσης δια  τον Έλληνα  να  είναι  θεόπνευστοι οι ρυπαροί , αντικοινωνικοί  και ψυχοπαθείς  Προφήται   της Παλαιάς  Διαθήκης  και οι  γεμάτοι μίσος , χολή  και δολοπλοκίας  βασιλείς και κριταί  των  Εβραίων…»
Σε άλλο  σημείο   μας ξεκαθαρίζει  ότι η  «νέα  θρησκεία»  που επέβαλλαν  οι  Εβραίοι  στους Έλληνες,  δηλαδή ο  Χριστιανισμός, είναι :
«…Στοιχείον    ξένον λοιπόν πέραν  πάσης  αμφισβητήσεως η  νέα  θρησκεία  η οποία επεβλήθη εις την φυλήν μας. Αγνοεί  δε εντελώς αυτήν την φύσιν  της Ελληνικής Ιδέας , της οποίας  το βασικόν στοιχείον  είναι η χαρά της  Ζωής , το Κάλλος , η  Δημιουργία.”Στοιχείον ξένον , έναν  ΞΕΝΟΝ ΘΕΟΝ  και ΘΕΟΝ  ΕΒΡΑΙΟΝ, δυσαρεστημένον  κατά  του κόσμου, όλο χολή  κατά  των επιγείων…αγνοούντα  και ακατονοούντα και μισούντα   την Σάρκα , το  ΣΩΜΑ και το  ΩΡΑΙΟΝ ΣΩΜΑ , που η λατρεία του  αποτελεί την υπόστασίν  μας  καθ΄όλους τους αιώνας…”Τελείως ξένη  λοιπόν προς  τα ελληνικά  δεδομένα  η Νέα Θρησκεία.Αν εξαιρέσωμεν  δε τα στοιχεία  τα παγανιστικά  τα οποία  είναι γεγονός  ότι επέζησαν  και εις το χριστιανικόν  τυπικόν όλο  το υπόλοιπον τελετουργικόν μέρος  της λατρείας  είναι σκοτεινόν και ακατανόητον…Σκοταδισμός λοιπόν, διαφθορά  και ακολασία , ο Ελληνισμός  εν τάφω και εν ζωή  κυρίαρχοι και σύμμαχοι πλέον ο Αυτοκράτωρ της Νέας  Ρώμης  και ο  Χριστός…»
Αν  λοιπόν  εμείς  οι χριστιανοί  ακολουθήσουμε  την προτροπή  του  αρχηγού της  Χ.Α  και κρατήσουμε  μόνο  αυτά  τα στοιχεία  του τυπικού    της  χριστιανικής  μας  λατρείας  που θεωρούνται  από  τον κ. Μιχαλολιάκο  και τον  Περικλή  Γιαννόπουλο  ως  «παγανιστικά»  και απορρίψουμε  τα  «σκοτεινά  και  ακατανόητα»  μυστήρια  (π.χ  της  Θείας  Ευχαριστίας),  για  να πάψει  επιτέλους   ο ελληνισμός   να είναι  «εν τάφω»  και υπο την  κυριαρχία  του  Χριστού, δεν  θα έχουμε  αρνηθεί   και  συνειδητά   τον  Χριστό;
Δεν  θα έχουμε  συνταχθεί   με εκείνον  που  υποσχεθήκαμε  ως κατηχούμενοι να αποτάξουμε  από την ζωή  μας;
Ο  Ορθόδοξος Μοναχισμός και ο Ησυχασμός για τον κ. Μιχαλολιάκο και ασφαλώς για τον Περικλή Γιαννόπουλο  δεν είναι  τίποτε άλλο παρά ένας «εβραιοκαλογερισμός»που  όταν αντιλήφθηκε τον«εξελληνισμό  του χριστιανισμού…ορμά πανουκλικός από τας  ερήμους της Αιγύπτου, της Συρίας και όλων  αυτών  των  βαρβαροκυκλωτών  μερών, θέλων να σαρώση κάθε  Ζωή , κάθε ευμορφία…»(σελ 28)
 Η περίοδος   του  «εξελληνισμού»  στην  οποία  αναφέρεται  ο  συγγραφέας δεν  είναι  άλλη από εκείνη  του  Ιουλιανού  ο οποίος  κατά  τον αρχηγό  της  Χ.Α   «δεν  κατεδίωξε τους  χριστιανούς, ως ψευδώς  τον κατηγορούν  οι χριστιανοί ιστορικοί…»εκείνος δηλαδήο«… ήλιος πρώτου μεγέθους, ο τόσον  ελεεινά παρεξηγηθείς  από τουςχριστιανοφραγκοβλάκαςκαι περάσας  ως μυστικοπαθής! Ο αποκληθείς  και υπό των ιδικων  μας χριστιανορωμηών  παραβάτης, ακριβώς δηλαδή  υπό των ΠΑΡΑΒΑΤΩΝ και ΠΡΟΔΟΤΩΝ  του γνησίου  Ελληνικού  Ιδανικού…»
Περισσότερα αναλυτικά στηνΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2013
Εσύ μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τις Ιδέες σου;
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό, εμείς που θυμόμαστε τη Χρυσή Αυγή πριν γίνει γνωστή σε όλους με την είσοδο της στο κοινοβούλιο έχουμε κάνει κάποιες παρατηρήσεις. Επομένως, το κείμενο αυτό δεν προορίζεται για το σύνολο των οπαδών του Κινήματος, αλλά για τους λίγους που οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι. Πολλές φορές έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας να αναρωτιόμαστε για το ποιοι είναι όλοι αυτοί που έρχονται στα γραφεία μας, για το ότι στις δουλειές μας ακούσαμε να λένε κάτι θετικό για το Κίνημα, ότι δεν έχουμε ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο σε εκδηλώσεις ή για το γεγονός ότι τώρα πολύ πιο ελεύθερα εκφράζονται οι ιδέες μας στην κοινωνία. Θεμιτοί και φυσιολογικοί συλλογισμοί ανθρώπων που έζησαν τις Ιδέες σε χρόνια με διαφορετική δυσκολία και συνθήκες άλλου είδους πολέμου. Βλέποντας τη Χρυσή Αυγή να μεγαλώνει και ουσιαστικά να γιγαντώνεται προκαλώντας πανικό σε κάθε εχθρό μας, νιώθουμε περήφανοι και χαρούμενοι. Βλέπουμε κάποιου είδους ανταπόδοσης του κόπου, των θυσιών και του αίματος που χαρίσαμε για τον Αγώνα. Μετά τα τελευταία συμβάντα έπιασα τον εαυτό μου να κάνει άλλου είδους συλλογισμών. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτό το κείμενο για να τους μοιραστώ με αυτούς τους λίγους που θα καταλάβουν ακριβώς τι εννοώ.
Κι αν η Χρυσή Αυγή χάσει τον κόσμο της; Κι αν πέσουν τα ποσοστά της; Κι αν μας θέσουν εκτός νόμου; Κι αν τελικά κερδίσει η προπαγάνδα του συστήματος; Σίγουρα συλλογισμοί τους οποίους όλοι μας κάναμε. Μετά όμως κάποιοι πιο σκοτεινοί συλλογισμοί έκαναν την εμφάνιση τους. Κι αν μείνουμε πάλι λίγοι; Κι αν μας βάλουν φυλακή; Κι αν μας σκοτώσουν για υποτιθέμενα «αντίποινα»; Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, αυτοί οι συγκεκριμένοι συλλογισμοί δεν έγιναν με ίχνος πανικού στο μυαλό μου. Έγιναν με απορία, με ανησυχία και ακόμα ακόμα με ένα είδος έξαψης. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Ερχόμενοι στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και προσφέροντας τον εαυτό μας στηνΆγια αυτή Ιδεολογίαμαθαίνουμε πολλά πράγματα. Από τον καθημερινό τρόπο ζωής, την αντιμετώπιση των δυσκολιών και βάζουμε την ψυχή μας μέσα στη δίνη των συναισθημάτων και των γνώσεων που μας παραδίδει ιερά αυτή η Ιδεολογία.Γινόμαστε ΈΝΑ με αυτήν. Ο καιρός όμως περνάει και αλλάζει. Κάποιοι μπορεί να ξεχνούν. Όλοι σίγουρα παρασυρθήκαμε κάποια στιγμή από τον ενθουσιασμό μας, βλέποντας τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας να γίνονται σιγά σιγά πραγματικότητα. Δε πρέπει όμως να ξεχνάει κανείς. Ούτε το λόγο της ένταξης μας στο Κίνημα, ούτε τις θυσίες που πάντα πιστεύαμε πως θα κάναμε για τις ιδέες μας. Μα πιο σημαντικό δε πρέπει να ξεχνάμε πως οΑγώνας είναι μια αυτοτελής ενέργεια και ύπαρξη. Η δικαίωση είναι κάτι προαιρετικό το οποίο όσοι είχαν την τύχη να το γευθούν τότε είναι τυχεροί. Άλλοι όμως δε το γεύτηκαν ποτέ. Κι αυτούς τους συναγωνιστές δεν πρέπει να τους ξεχνούμε.
Αναρωτήσου λοιπόν αν είσαι έτοιμος να πας φυλακή ενώ είσαι αθώος μόνο και μόνοεπειδή είσαι εθνικιστής. Αναρωτήσου αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις γι αυτά που πιστεύεις χωρίς όμως να γίνεις ήρωας με δόξες και τιμές. Μένοντας ένας ανώνυμος νεκρός του Αγώνα. Αναρωτήσου πόσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις και πόσα ουσιαστικά έχεις να χάσεις. Αναρωτήσου μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις. Εσείς οι λίγοι ξέρετε ακριβώς τι εννοώ. Αναρωτήσου αν μπορείς να τα χάσεις όλα μα όλα για μια ιδέα, τη δική μας Ιδέα. Απλά αναρωτήσου και διάλεξε. Μπορείς να είσαι ένας από εμάς; Μπορείς να ζεις μόνο για μια Ιδέα; Εγώ μπορώ. Εμείς μπορούμε. ΕΣΥ;
Ουρανία Μιχαλολιάκου(από τηνΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ)
[οι σημειώσεις με κόκκινο και η προσθήκη φωτογραφιών στο κείμενο της κ.Νιχαλολιάκου έγιναν από το εγκόλπιο]
   Εδώ η αγία ιδεολογία δεν είναι ούτε η Ορθοδοξία (που ούτως ή άλλως δεν είναι ιδεολογία), ούτε ο υγιής πατριωτισμός που είναι κοινό κτήμα του Γένους των Ελλήνων. Αλλά ένα ξενόφερτο ιδεολόγημα που μέσα του χωράει ανθελληνικά, εθνοπροδοτικά και αντιχριστιανικά μορφώματα. Σύμφωνα με τα γραπτά κείμενα εδώ και μια 30αετία το κίνημα αποδέχεται το ιδεολόγημα του εθνικισμού που αναλύεται σε πολλές παράλογες αντινομικές τάσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον αγιασμένο πολιτισμό αυτού του μαρτυρικού τόπου. Μερικές από τις τάσεις αυτές είναι η κοσμοθεωρία του εθνικισμού που υιοθετεί μεγάλο μέρος των αρχών του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, τηςθρησκείας του αίματος, της αιρέσεως ενός μεταλλαγμένου και πολυσύνθετου αποκρυφιστικού εθνοφυλετισμού. Συνδυαστικά με μια πλούσια συστηματική βιβλιογραφία ενός από τους μεγαλύτερους μέντορες του διεθνούς ακραίου εθνικιστικού κινήματος τουΙουλίου Έβολα.
«Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ  ΟΜΟΛΟΓΙΑ  ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» 
Για τον λόγο αυτό θέλουμε για μια ακόμη φορά σήμερα να κάνουμε δική μας την ομολογία τής πίστεως των αρχαίων όπως αυτή εκφράζεται με τις λέξεις: "Το αίμα των ηρώων είναι ιερότερο από το μελάνι των σοφών και από την προσευχή των πιστών" - κάτι τέτοιο βρίσκεται επίσης στην βάση του παραδοσιακού νοήματος, που σύμφωνα μ' αυτό δρουν στον "ιερό πόλεμο" περισσότερο από τα μεμονωμένα άτομα οι πρωτογενείς μυστικές δυνάμεις της Φυλής. Αυτές οι δυνάμεις των πηγών δημιουργούν παγκόσμιες αυτοκρατορίες και φέρουν στον άνθρωπο μια νικηφόρα ειρήνη...
 
 ΟΈβολα πέρασε μέσα από πάρα πολλές αποκρυφιστικές ομάδες και στο πέρασμά του από αυτές αντλούσε υλικό για να οικοδομεί σιγά σιγά  ο ίδιος ένα ιδιότυπο και  ιδιόμορφο (τύπουμασωνικούλόγω του συγκρητισμού) μυστικιστικό νεοπαγανιστικό, εντελώςνεοεποχήτικομόρφωμα. Τα θρησκευτικά ρεύματα τα οποία μελέτησε, εντάχθηκε λίγο έως πολύ σε αυτά και άντλησε αρκετά στοιχεία ήταν και τα εξής: η ινδική Άρια παράδοση, (μέσω αυτής λόγω των καστών απέρριπτε  τη δημοκρατία, την ισονομία και τον φιλελευθερισμό), το κίνημα του ντανταϊσμού, μελέτησε τημαγεία, τοναποκρυφισμό, τηναλχημείακαι τιςανατολικές θρησκείες, πειραματίσθηκε με παραισθησιογόνα φάρμακα, ασχολήθηκε με το θεραβαδιανόΒουδισμό, συνδέθηκε με τοΘεοσοφικόΣύνδεσμο της Ιταλίας (σχετίζεται άμεσα με τη Μασονία - Τεκτονισμό), πολυασχολήθηκε με την φρίκη της μαγείας και της ανηθικότητας του ταντρισμού, αφιέρωσε χρόνο σπουδής στον ινδουισμό, στην κουνταλίνιγιόγκα, στην Καμπαλλά (εβραϊκή μαγεία), τον αιγυπτιακό Ελευθεροτεκτονισμό του Καλιόστρο (το ακραίο τεκτονικό μονοπάτι που σχετίζεται με τις πρακτικές τουνεοσατανισμούτουAl. Crowley), τηνανθρωποσοφία(διασπασμένο κομμάτι της θεοσοφίας), τον ερμητισμό, τηνπαγανιστικήπαράδοση, τον βραχμανισμό, τους άριους Βεδικούς Νόμους του Μανού,  τη θεοσοφία τηςΜπλαβάτσκυσε μεγάλο βαθμό, τη μητριαρχία του Μπαχόφεν, τη διδασκαλία του Ζωροαστρισμού, του Μιθραϊσμού, τη σκανδιναβική μυθολογία, την απόρριψη του χριστιανισμού, προβάλλει το ιδεώδες του ενεργού μηδενιστή, τοΖεν, τον Ταοϊσμό,  τη σεξουαλική μαγεία (Βλέπε περισ. «ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ»  εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ Α’ έκδ, 2004 σελ: 102-137). Ο Έβολα καθιερώθηκε ως σύμβολο των απανταχού νεοφασιστικών και νεοναζιστικών απολιθωμάτων μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ και βεβαίως έγινε γνωστός στην Ελλάδα από την Χρυσή Αυγή αφού από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα το 2013 έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στο ομώνυμο περιοδικό της που ανέστειλε την κυκλοφορία του, τις αρχές του 2012 και έχει εκδώσει και βιβλία του Έβολα που αυτή τη στιγμή είναι τα περισσότερα σε αριθμό από οποιονδήποτε άλλον εκδοτικό οίκο. Οι άλλοι τρεις εκδοτικοί οίκοι είναι ένας που διασπάστηκε από αυτούς το 2007, άλλος έχει εκδώσει πόνημα του Έβολα προωθώντας τον Βουδισμό και άλλος άλλο ένα θρησκειολογικό – αποκρυφιστικό βιβλίο που βλέπει με συμπάθεια τις σεξουαλικές εκτροπές και τις ψυχοτρόπες ουσίες. Αυτός είναι ο λαοπρόβλητος διδάσκαλος του εθνικισμού που υπηρετεί και ασπάζεται η Χρυσή Αυγή πλασάρεται ως εγκεκριμένη τροφή εθνικής ανάπτυξης των παίδων. Οι διακινητές και υποστηρικτές αυτού του ελληνοφοβικού και ξενόδουλου μορφώματος στρέφονται με μανία εναντίον της καθαγιασμένης Ελληνικής και εκκλησιολογικής παραδόσεώς μας. 
Η κακοποίηση του πατριωτισμού, η πτωμαΐνη μιας κακέκτυπης αρχαιολατρικής και προγονόπληκτης, νεοπαγανιστικής έκδοσης του Ελληνισμού
Και:
Το λαμπροφόρο και φωταυγές ήθος  του ελληνορθοδόξου πολιτισμού που εκφράζεται δυναμικά και αυθεντικά πρωτίστως από το φρόνημα των νεομαρτύρων και των αγίων της οικουμενικής ορθοδοξίας  και ακολούθως από τους εκφραστές του ως άνω φρονήματος,  τους ήρωες και τους μάρτυρες του Ελληνικού Έθνους.
...Όπου και όταν είναι ακμαίο το ορθόδοξο φρόνημα, εκεί βιώνεται η οικουμενικότητα και ρωμαίικη παναδελφότητα· όπου όμως επικρατεί η ενδοκοσμική προοπτική και εσχατολογία, εκεί κατισχύει η εθνικότητα ως φυλετισμός… Πρέπει δε εδώ να λεχθεί, ότι τα σπέρματα του νεωτέρου εθνικισμού απαντούν στις αρχαίες αιρέσεις και στην αιρετίζουσα διανόηση με την αναίρεση εκ μέρους των της ορθόδοξης καθολικότητας. (π.Γ.Μεταλληνός)
 
ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ: ΝΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: ΟΧΙ
Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου
   Ηεκρηκτική αφύπνιση των εθνικιστικών διεκδικήσεων στα Βαλκάνια και οι κίνδυνοι μισαλλοδοξίας και ξενο­φοβίας που την συνοδεύουν, θέτουν επί τάπητος τη διάκριση ανάμεσα σε εθνικισμό και πατριωτισμό. Ο Χριστιανισμός απο­δέχεται την αγάπη προς την πατρίδα που εκφράζει ο πατριω­τισμός. Και τιμά τους υπέρ πατρίδος και βωμών και εστιών αγώνες. Όμως,ενίοτε ο πατριωτισμός διολισθαίνει σε εθνικι­σμό, με τηνέννοια μιας ιδεολογίας που αναγορεύει το έθνος σε υπέρτατη αξίαπου αξιώνει την σ’ αυτή υποταγή όλων των άλλων αξιών της ζωής.
Η ιστορική πείρα είναι πολύ πικρή από την κινητοποίηση των εθνικισμών στα Βαλκάνια. Τον περασμένο αιώνα οι εθνι­κισμοί είχαν σε τέτοιο βαθμό απειλήσει την ενότητα των λαών και την ειρήνη του κόσμου, ώστε η Μεγάλη Εκκλησία να α- ναγκασθή να τουςαποκηρύξειως ένα είδος αιρέσεως. Και σήμερα η αναβίωσή των με τα ακροδεξιά πολιτικά σχήματα στην Ευρώπη ή με τον φανατισμό και τον ρατσισμό στα Βαλ­κάνια συνιστά απειλή, μπροστά στην οποία δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς. Είναι προάγγελος επικίνδυνων αντι­παραθέσεων και κλιμακούμενων βιαιοτήτων.
Στην Ελλάδα ουδέποτε μέχρι τώρα ο πατριωτισμός έγινε εθνικισμός. Η πλαστικότητα της ελληνικής σκέψεως και το οικουμενικό πνεύμα της Ορθοδοξίας δεν επέτρεψαν ποτέ μιατέτοια αλλοτρίωση που θα εσήμαινε υποχώρηση της πο­λιτιστικής μας στάθμης και προδοσία της πνευματικής μας παράδοσης. Οι Έλληνες,και όταν δεχθήκαμε προκλήσεις, δεν εφθάσαμε στο μίσος και στην απόρριψη των άλλων. Πα­τριώτες στο έπακρον ελέγξαμε, ωστόσο, την πορεία μας και σταθήκαμε ορθοί στην έπαλξή μας, δίδοντας την κατάφασή μας στον πατριωτισμό και απορρίπτοντας τον άκριτο εθνικι­σμό.
[ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, 133, Μάρτιος 1992]
Προσευχόμενος ο σταυρός να αντικαταστήσει τη σβάστικα στην καρδιά ενός νεαρού εγκληματία, ο πατέρας Αλέγκ βαπτίζει τροφίμους σε μια φυλακή στο Μπαγκαντισκόγε-στο πλαίσιο της νέας κοινωνικής δράσης της Εκκλησίας. «Πολλοί δεν είχαν ακούσει ούτε ακουστά την Αγία Γραφή» μας είπε ο πατέρας Αλέγκ.
Αλλά ο σύγχρονος ψευδο-εθνικισμός χαρα­κτηρίζεται και από την σύνδεσή του με τον νεοπαγανισμό. Σε κάθε χώρα της Ευρώπης, προ­βάλλεται ότι η επιστροφή στις «ρίζες» ταυτίζε­ται με την θέση «σε παρένθεση» της ιστορικής περιόδου του χριστιανισμού (!) και την άμεση αναγωγή στην ειδωλολατρεία, στον σαμανισμό, στους αρχαίους γερμανικούς «θεούς», ανάλογα την χώρα. Είναι η δεύτερη «θέση σε παρένθεση» του εικοστού αιώνος.
Η «ΔΙΕΘΝΗΣ» ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ. Νικολάου Σταυριανίδη.
Διαβάστε το ολόκληρο:http://www.egolpion.com/E9822B5B.el.aspx
 Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο υγιής πατριωτισμός
Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων
[...]
 Ὅμως χρειάζεται καί μία ἄλλη διευκρίνιση. Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί οἱ Ἅγιοί της ἀποδέχονται τόν ὑγιῆ πατριωτισμό καί καταδικάζουν τόν ἐθνοφυλετισμό, τόν ρατσισμό καί τήν μισαλλοδοξία. Ὁ Μέγας Βασίλειος πολλές φορές τόνιζε ὅτι ἦταν ὑπερήφανος γιά τήν καταγωγή τῆς μητρός του ἀπό ἀρχαῖα ἑλληνικά γένη, γεγονός πού ἀναφέρει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν Ἐπιτάφιο πρός τόν Βασίλειο. Ὅμως αὐτή ἡ ἑλληνική του συνείδηση δέν ἐμπόδιζε τόν Μ. Βασίλειο νάπεριθάλπει ἀνθρώπους κάθε φυλῆς καί θρησκεύματοςστά φιλανθρωπικά Ἱδρύματα τῆς Βασιλειάδος.
Τόν ὑγιῆ πατριωτισμό ἐξηγεῖ θαυμάσια ὁἍγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγοςστήν 37 η Ἐπιστολή του (βλέπε 37ο τόμο τῆς Πατρολογίας τοῦ Migne). Ἐκεῖ γράφει: «Μητέρα τιμᾶν τῶν Ὁσίων. Μήτηρ δέ ἄλλη μέν ἄλλου, κοινή δέ πάντων πατρίς». Δηλαδή εἶναι ἴδιον τῶν ευσεβῶν ἀνθρώπων νά τιμοῦν τή μητέρα τους. Ὅμως κάθε ἄνθρωπος ἔχει διαφορετική μητέρα. Κοινή μητέρα ὅλων μας εἶναι ἡ πατρίδα, ἄρα πρέπει νά τήν ἀγαποῦμε ὅπως ακριβῶς καί τή μητέρα μας. Τό ἴδιο πνεῦμα μέ διαφορετικά λόγια ἀποδίδει καί ὁ μακαριστόςΓέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτηςλέγων: «Η πατρίδα εῖναι μία μεγάλη οἰκογένεια».Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀγαποῦμε τήν πατρίδα καί σεβόμαστε τήν ἑλληνικοτητα,χωρίς νά μισοῦμε τήν πατρίδα τῶν ἄλλων καί χωρίς νά ὑποτιμοῦμε τήν πολιτιστική ταυτότητα κάθε διαφορετικοῦ λαοῦ ἤ ἀνθρώπου.
Ἡ δημιουργική συμβολή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἐλευθερία καί στήν πολιτιστική μας ταυτότητα συνεχίζεται καί μετά τήν Τουρκοκρατία διαψεύδοντας πλήρως τούς θεωρητικούς τῆς παρενθέσεως. Τό 1896 ὁἍγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ὁ θαυματουργός, ἔγραφε σέ μία περισπούδαστη πραγματεία του περί τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας τά ἑξῆς: «Ναί, Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατά Θείαν Πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς Ἀνθρωπότητος.... Τοῦτο τό ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ... Μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἧς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διά τό αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ, δι’ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός». Καί τό1940στήν ἐποποιία τῶν Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶνὁ Ἕλληνας φαντάρος ἔβλεπε τή Παναγία μαυροφορεμένη νά τόν βοηθεῖ. Ὄχι, φυσικά, ἀπό μίσος πρός τούς Ἰταλούς, ἀλλά ἐπειδή ἐκείνη τή στιγμή ἡ ἀμυνόμενη Ἑλλάς εἶχε τό δίκιο μέ τό μέρος της.
Μόνο μέσα στήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση διατηροῦμε τόν ὑγιῆ πατριωτισμό καί ἀποφεύγουμε τά δύο ἄκρα: Τόν ρατσισμό καί τόν ἐθνομηδενισμό.Ἄς διαφυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμου τήν εὐλογημένη ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητος.
ΈΘΝΟΣ - ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΡΟΝΗΜΑ


Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού
Καθηγητού Πανεπιστημίου
Είναι ανάγκη, συνεπώς, να συνειδητοποιήσουν και οι Έλληνες «εθνικιστές», ότι με την τακτική τους συμπλέουν, τελικά, με τον ευρωπαϊκό εθνικισμό - ρατσισμό, δολοφονώντας τον αυθεντικό πατριωτισμό, πού θεμελιώνεται μόνο στην άδολη φιλανθρωπία της Ορθοδοξίας των Αγίων μας. Παράλληλα, όμως, βλάπτουν και την υπερεθνική ρωμαίικη ενότητα του Ελληνισμού με την υποτίμηση της Ορθοδοξίας των Αγίων μας. Παράλληλα, όμως, βλάπτουν και την υπερεθνική ρωμαίικη ενότητα του Ελληνισμού με την υποτίμηση της Ορθοδοξίας ή την «εθνικοποίηση» της, δηλαδή τη διαστρέβλωση της κατ' εξοχήν ενοποιητικής μας δύναμης στους δύσκολους καιρούς μας. Τελικά ο με αυτή την έννοια «εθνικισμός» δεν αποβαίνει αρνητική δύναμη μόνο για την πίστη και παράδοση μας, αλλά και για το ίδιο το "Έθνος, το όποιο διατείνεται ότι θέλει να προφυλάξει.

Διαβάστε το ολόκληρο:http://www.egolpion.com/5FB05C85.el.aspx
 
Μητροπ. Ναυπάκτου  κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ  ΒΛΑΧΟΣ
…ένας άγιος δεν μπορεί να είναι κατά­σκοπος, φυλετιστής και εθνικιστής, για­τί όλες αυτές οι περιοριστικές αγάπες έχουν καταποθή από την μεγάλη αγάπη του Χριστού. 
Όταν ο άνθρωπος περιορίζεται μέσα στον ασφυκτικό κλοιό του χώρου, και δεν προχωρεί στον χρόνο και προ παν­τός, όταν δεν υπερνικά με την Χάρη του Θεού τον χώρο και τον χρόνο, τότε είναι εθνικιστής και φυσικά ειδωλολά­τρης. Παρατηρεί σχετικά ο Καθηγητής Γεώργιος Μαντζαρίδης: «Ο χώρος χω­ρίζει τους ανθρώπους. Και τα επιμέρους στοιχεία, με τα οποία συνδέονται οι άνθρωποι σε κάθε συγκεκριμένη πε­ριοχή, τους ξεχωρίζουν από τους ανθρώπους άλλων περιοχών. Τα εθνικά στοιχεία, όταν απολυτοποιούνται, με­ταμορφώνονται σε είδωλαΈτσι ο εθνισμός (ως εθνικισμός) συμπίπτει με την ειδωλολατρία. Και επειδή ο εθνισμός περιορίζεται πάντοτε στο χώρο, είναι πολυθεϊστικός». Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος χωρίζει τους ανθρώπους, ενώ ο χρόνος τους ενώνει. Επειδή όμως και πάλι υπάρχει ο θάνατος γι’ αυτό μόνο με την νίκη εναντίον του θανάτου υπάρχει πραγματική κοινωνία και ενότητα, υπέρβαση του χώρου και του χρό­νου.
Ο εθνικισμός  είναι αίρεση της ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής, που ση­μαίνει ότι κάθε εθνικισμός  είναι αποσπασματικός, αφού βιώνει την μερικότητα σε βάρος της καθολικότητος. Η Ορθοδοξία από την φύση της είναι υπερεθνική, χωρίς φυσικά να καταργή τις ι­διαίτερες πατρίδες κάθε ανθρώπου. Ό­πως για κάποιον αστροναύτη που εξέρχεται από την έλξη βαρύτητος που εξασκεί η γη ισχύουν άλλες συνθήκες και άλλοι νόμοι, το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που βιώνει την Χάρη του Θεού. Έχει μια ζωή που είναι υπέρβαση της βιολογικής ζωής. Είναι αυτό που λέγεται ότι αποκτά μια υπόσταση που είναι άρνηση κάθε φυσικής αναγκαιότητος, κάθε αναγκαιότητος της φύσης.
Διαβάστε το ολόκληρο: http://www.egolpion.com/ethikismos_upervasi.el.aspx 

Πειραιώς Σεραφείμ:
Ό ἐθνικισμός ἀποτελεῖ παθογένεια καί ἐκτροπή.
Η Χρυσή Αυγή Νεοπαγανιστές, Νεοεποχίτες, Νεοναζιστές. 
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ἡ πλήρης καί ἀπόλυτος ὁμολογία τοῦ αὐτοαποκαλουμένου ἐθνικιστικοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αὐγή»,παρά τό αὐταπόδεικτο γεγονός ὅτιὁ ἐθνικισμός ἀποτελεῖ παθογένεια καί ἐκτροπήἀπό τόν ἐθνισμό πού εἶναι ἡ ὑγιής φιλοπατρία, κατόπιν καταγγελίας μας, πού δημοσιοποιήθηκε στήν ἱστοσελίδα του στίς 22/4/2013 μέ τή φράση :
«Ναι, κάποιοι νέοι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, μία ημέρα ιερή της Παράδοσης του Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια»ἐπικαιροποίησε ἀναποδράστως τά ὅσα ἔγραφε κατά τό παρελθόν ὁ Γεν. Γραμματεύς κ.Νικ. Μιχαλολιάκοςπρολογίζοντας τό βιβλίο τοῦὈδυσσέα Πατεράκη, ἐκδ. Ἐλεύθερη Σκέψις 1982,«Τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου»,«Ἐθνική τῶν Ἑλλήνων Θρησκεία»:«Ἐκεῖνο ὅμως προσωπικῶς τό ὁποῖο περισσότερο τιμῶ εἰς “τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου” εἶναι ἡ πνευματική τόλμη καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια. Ἡ πνευματική τόλμη ἑνός νέου ἀνθρώπου νά μήν ὑπολογίζει τόν σκοταδισμό 20 αἰώνων καί νά τολμᾶ ἀναφοράς εἰς τούς παλαιούς ἀπωλεσθέντας παραδείσους, οἱ ὁποῖοι συγχρόνως εἶναι καί οἱ μελλοντικοί κόσμοι τῶν ὀνείρων μας τά ὁποῖα (sic) μέ τήν βούλησή μας θά γίνουν πραγματικότης. Καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια ἑνός πνευματικοῦἀνθρώπου ὁὁποῖος προκειμένου νά παραμείνη πιστός εἰς τήν ἑλληνική του συνείδηση θυσιάζει τήν ἐπιθυμία του νά γίνει εἰς ὅλους γενικῶς ἀρεστός.Τελειώνω μέ τά ἑξῆς χαρακτηριατικά ἐπί τοῦ προκειμένου λόγια τοῦ γνωστοῦ Ἰρλανδοῦ ἀποκρυφιστοῦ καί ποιητοῦ W.B. Yeats…»
καί στή δική του ποιητική συλλογή:«Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ»πού ἐπανεξέδωσαν οἱ ἐκδόσεις ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ 2008 ὅπου περιέχεται τό ποιήμα«Ὁ μέγας Πᾶν», τό ὁποῖο παρατίθεται:«O ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΣιγή στο δάσος, παγερή οσμή εγκλήματος. Σύλληψη της στιγμής και ανθρωποθυσία.Τραγόμορφοςεπρόβαλε του μύθου νοσταλγός, Σατανικά υπέροχος, ο Μέγας Παν. Ώρα του δειλινού, το σκότος ανατέλλει Και οι εξόριστοι της μέρας,οι Εωσφόροιοι ποιητές ξυπνούνε, Ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο Μια κίτρινη σελήνη που προβάλλει αντικρύζουν Και τα στοιχειά της νύχτας ξαναζούνε. Οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες. Και αυτός στην μέση του ναού, Στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας, Στο βάθρο του βωμού,Τραγόμορφος, σατανικά υπέροχος.Την ώρα δοξάζει της θυσίας Των ευγενών ενστίκτων και της βίας. Αυτόςο αιώνιος κυβερνήτης, ο Μέγας Πάν
,ἀλλά καί στό ὁμότιτλο ποίημα του :«Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ»γράφει :«Ὑπέρτατε Κύριε τῶν ἀθανάτων καί τῶν θνητῶν, αἰώνιε πατέρα τοῦ κεραυνοῦ καί τῆς καταιγίδας… Νεφελεγέρτη καί μή στοχαστῆς πώς τό πνεῦμα ἐτοῦτο ἡ καρτερία ἐμόλυνε εἴκοσι αἰώνων. Μιά κατάρα βαθιά κυνηγᾶ τή γενιά μας καί σκοτάδι ἁπλώθη πάνω στής παγανῆς Σου λατρείας τό φῶς…».
Ἀπό τά παραπάνω ἀποδεικνύεται, καί ἰδίως ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ κ. Ν. Μιχαλολιάκου στόν Ἰρλανδό ἀποκρυφιστή σατανιστή ποιητή W.B. Yeats, διακεκριμένο στέλεχος τοῦἑρμητικοῦ τάγματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς,ὅτιτό ὄνομα πού ἐπέλεξε ὁ κ. Μιχαλολιάκος τό 1985, γιά τήν ἐπωνυμία τῆς κίνησής του καί τό ἰδεολογικό περιεχόμενό της εἶναι δάνειο ἀπό τό σατανιστικό, ἀποκρυφιστικό καί παγανιστικό ἑρμητικό τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆςστό ὁποῖο πρωταγωνίστησε δραματικά ὁ γνωστός σατανιστήςἌλιστερ Κρόουλι, πού στηρίζεται στήν ἑρμητική Καμπάλα, ἡ ὁποία εἶναι ἔμπνευσις καί ἔργο τῶν Σιωνιστῶν σατανιστῶν Ραββίνωνκαί ὁ ὁποῖος ἐνοχοποιήθηκε καί κατεδικάσθη ἀπό τήν Ἰταλική δικαιοσύνη γιά τελετουργικές δολοφονίες ἀθώων θυμάτων.
Στόν ἴδιο ἰδεοληπτικό χῶρο τοῦ ἑρμητικοῦ Τάγματος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ἀνήκαν καί οἱ γνωστοί σατανισταί ἀποκρυφισταί:Ἐντουαρτν Λῦτον, Ἄρθρουρ Μάχεν, Σάξ Ρόμερ, Ἄλτζερνον Μπλάκγουντ, Τσάρλς Οὐίλιαμς,Ὄστιν Σπέαρ, Οὐίλιαμ Χόρτον, Ἴσραελ Ριγκάρντι, Ζεράρ Ἀνκώςκ.ἄ.
Τήν κίνησή του ὁ κ. Μιχαλολιάκος ἐμπλούτισε μέ τόν νεοπαγανισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς καί εἰδικότερα τόν Ρουνικό παγανισμό τοῦ ναζιστικοῦ χώρου,τόν ὁποῖον πρωώθησε ὁ ἐσωτεριστής ἀποκρυφιστήςΜιγκέλ Σεράνομέ κυριώτερα σύμβολα :
  • τόν οὐροβόρο ὄφι,
  • τήν σβάστικα,
  • τόν κεραυνό τοῦ Δία,
  • τόν διπλοῦν πέλεκυ ἤ λάβρυ,
  • τό γράμμα Υ,
  • τό διπλό Ε καί ἄλλα.
Ὁ παγανισμός, ὡς ἰδεοληψία καί ὁ ἀποκρυφισμός γενικώτερα ἑδράζονται στήνμανιώδη ἀγάπη τῆς δυνάμεωςκαί ὄχι ἀσφαλῶς στήνκατά Χριστόν δύναμη τῆς ἀγάπηςκαί γι΄ αὐτούς τούς λόγους τό σῶμα θεωρεῖται ὡς ὕψιστη ἀξία ἐκφράσεως ζωώδους δυνάμεως πού ἐπιβάλλεται μέ ὅποιον δυναμικό τρόπο ἀπέναντι στήν ὅποια ἑτερότητα.Ὁ παγανισμός στηρίζει καί «ἐξαγιάζει» τή βία, τήν ἀπόλυτη πειθαρχία καίἀνελευθερίακαί τροφοδοτεῖται μέ τήνἰδεοληψία τῆς ἐπιβολῆς.
Συνεπῶς ὅλο τό ἰδεολόγημα τοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ Λαϊκός Σύνδεσμος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ἀντιστρατεύεται urbi et orbi τό Xριστιανικό Εὐαγγελικό μήνυμα τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑτερότητος, τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου, τῆς καταλλαγῆς καί συγχωρητικότητος, τῆς ἀρνήσεως τῆς βίας καί τῆς ἐξουσίας, τῆς κοινωνίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν προσώπων.
Οἱ λόγοι τοῦ θείου ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί Σωτῆρος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπουν ἄρδην :
  • τόν ἐγωκεντρισμό,
  • τήν ἐγωπάθεια,
  • τήν φιλοπρωτεία,
  • τήν μνησικακία,
  • τό ἔγκλημα μέ τίς μύριες μορφές.
Εἶναι λόγοι αἰώνιοι πού ἐγκαινιάζουν ἕνα νέο Σύνταγμα καί διαγράφουν τίς συντεταγμένες μιᾶς νέας ἀνεπαναλήπτου Πολιτείας«Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ φονεύσεις· ὃς δ᾿ ἂν φονεύσῃ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ῥακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου» (Ματθ. 5, 21-24)καί«Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος·Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ᾿ ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην· καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον· καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ᾿ αὐτοῦ δύο· τῷ αἰτοῦντί σε δίδου καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς» (Ματθ. 5, 38-42)καί«Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς. ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους.ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι οὕτω ποιοῦσιν; Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. 5, 43-48).
Ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς τήν ἀπόλυτο σχάση,τό μέγιστο χάσμα μεταξύ τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος ζωῆς καί ἀληθείας, πού μόνο αὐτό μεταβάλλει τόν σκληρό καί βάναυσο κόσμο σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τῆς παγανιστικῆς λατρείας τοῦ ἀλόγου καί ἀσυνειδήτου δῆθεν ἀνικήτου ἡλίου, πού ἀποτελεῖ τό ἐφαλτήριον τῆς ἰδεοληψίας γιά τήν λατρεία τῆς δυνάμεως, τῆς ἐπιβολῆς καί τῆς ἀρνήσεως τῆς ἑτέρας γνώμης, γνωρίσματα ἀποδεδειγμένα πλέον μέ πλῆθος πραγματικῶν περιστατικῶν, τοῦ Λαϊκοῦ Συνδέσμου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
  • Ἡ στρατιωτική συγκρότησις τοῦ χώρου
  • καί ἡ παγανιστική ἰδεοληψία
  • τό bodybuilding,
  • ἡ θεοποίηση τοῦ σώματος κατά τό ἀρχαιοελληνικό πρότυπο
  • καί ὁ νομιμοποιούμενος ἀπό τήν ἰδεοληψία «τσαμπουκάς»
ἀποτελοῦν τό ἐφιαλτικό μεῖγμα πού ἀποδομεῖ τίς ἀξίες τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει ἀπό τήν ἑτέραν πλευράν τοῦ παγόβουνου,ὅπου ὁ ἀγνωστικισμός καί ἡ μή ἀναγωγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κτίση στόν κτίσαντα καί ἡ κατακρήμνισις ἀπό πρόσωπο σέ ἄτομο πού «εὐαγγελίζονται» οἱ δῆθεν ριζοσπαστικοί κομματικοί σχηματισμοί τῆς Ἀριστερᾶς καί ἡ ἀπόδοσις τῆς τελονομίας καί τῆς ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας τοῦ σύμπαντος στήν δῆθεν τυχαιότητα καί τήν δῆθεν ἄλογη καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή, καθώς καί ἡ στείρα ἄρνησις τῆς μεταφυσικῆς ὀντολογίας καί ἀνθρωπολογίας καί ὁ συμπνιγμός στήν προσκαιρότητα ἀναποδράστως ὁδηγοῦν στά αὐτά εἰδεχθῆ ἀποτελέσματα ὅπως τουλάχιστον γνώρισαν οἱ Ἀθηναῖοι μέ τό ἐξόχως τραγικό γεγονός τοῦ θανάτου τριῶν συμπολιτῶν μας καί ἑνός ἀγεννήτου στήν πυρκαϊά τῆς MarfinBank τῆς ὁδοῦ Σταδίου.
Ἡ πρόσφατος ὅμως τραγική δολοφονία στήν ὅμορη περιοχή τοῦ Κερατσινίου ἑνός νέου φερέλπιδος ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἀπότοκο τῆς φρικώδους ἀνωτέρω καταγγελομένης παγανιστικῆς ἰδεοληψίας.
Ταπεινῶς δεόμεθα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ θύματος καί ὑπέρ μετανοίας τοῦ τραγικοῦ δολοφόνου καί τῶν συνοδοιπόρων του.
Πηγή :imp.gr

πηγή

Παρασκευή, Οκτωβρίου 04, 2013

Χριστιανισμὸς - Ὀρθοδοξία - Ἐθνισμὸς Ἀλιβιζᾶτος Ἁμίλκας

Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, συμμεριζομένη τὴν ἔκφρασιν τῆς πανελληνίου χαρᾶς καὶ ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας καὶ ἱκανοποιήσεως ἐπὶ τῇ σημερινῇ μεγάλῃ ἐπετείῳ τῆς ἐθνεγερσίας, εἰς τὴν ὁποίαν ὀφείλεται ἡ ἔστω καὶ μερικὴ ἀπελευθέρωσις τῆς πατρίδος μας, συνεορτάζει μετὰ παντός τοῦ Ἑλληνικοῦ τὴν σημερινὴν μεγάλην ἡμέραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεομήτορος καὶ συγχρόνως κατ' εὐτυχῆ σύμπτωσιν καὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Ἑλλάδος. 

Ἀξία μεγάλου ἑορτασμοῦ διὰ πάντα ἄνθρωπον, καὶ ἰδίᾳ διὰ πάντα Χριστιανόν, ἡ προαναγγελθεῖσα σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ καθόλου μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. 

Ἀλλὰ καὶ ἀξία μεγάλου πανηγυρισμοῦ διὰ πάντα ἐλεύθερον Ἕλληνα ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ γένους ἀπὸ τοῦ μακραίωνος ζυγοΰ, ὅμοιον τοῦ ὁποίου δὲν ἀναφέρει ἡ ἱστορία, καὶ ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἐλευθερίας, ἥτις ὑπῆρξεν ἀείποτε τὸ ἀνώτερον ἐθνικὸν ἰδεῶδες, καὶ διὰ τὴν ὁποίαν τὸ σύνθημα ὑπῆρξεν «ἐλευθερία ἢ θάνατος». 

Ἡ πρώτη, θρησκευτικὴ ἐπέτειος, ἔχει παγκόσμιον χαρακτῆρα, διότι ἀναφέρεται εἰς τὴν πνευματικὴν σωτηρίαν ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐνῷ ἡ δευτέρα, ἐθνικὴ ἐπέτειος, ἔχει μόνον πανελλήνιον χαρακτῆρα, μὲ εὐρυτέραν ἀκτινοβολίαν ἐφ' ὁλοκλήρου τῆς ὑπὸ τὸν αὐτὸν ἀπεχθῆ ζυγὸν ὑποδούλου βαλκανικῆς χερσονήσου καὶ τῶν λαῶν αὐτῆς, εἰς τὴν ἀπελευθέρωσιν τῶν ὁποίων ἐκάλεσε πάντας τοὺς ὑποδούλους ταύτης λαοὺς ὁ μέγας βάρδος τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως, ὁ Ἕλλην ἐθνομάρτυς Ρήγας ὁ Φεραῖος. 

Ὁ ἄνθρωπος, δημιουργηθεὶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ μικρόν τι παρ' ἀγγέλους καὶ στεφανωθεὶς ὑπ' αὐτοῦ δόξῃ καὶ τιμῇ, διὰ τῆς πλήρους ὑποδουλώσεώς του εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ὕλην, ὑπέκυψεν εἰς τὸν πνευματικὸν θάνατον καὶ ἀπώλεσε τὴν κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖσαν αὐτῷ ὡραιότητα, δυναμένην ὅμως νὰ ἀποκατασταθῇ εἰς τὴν προτέραν δόξαν μόνον διὰ τῆς ἐνσυνειδήτου οἰκειώσεως τῆς θείας Οἰκονομίας, ἐπὶ τῇ βάσει ζωντανῆς καὶ ἀληθινῆς πίστεως. 

Τὸ μυστήριον τῆς θείας ταύτης Οἰκονομίας ἐπραγματοποιήθη διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ θείου Λόγου ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεομήτορος, δι' ἧς καὶ μόνης ἡ πρώτη πτῶσις μετεβλήθη εἰς ἀνάστασιν. 

Ἐξ ἄλλου ὁ Ἕλλην, τὸ θαῦμα τοῦτο τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, ἀπὸ τῶν πρώτων ἰχνῶν τῆς ἐμφανίσεώς του εἰς αὐτήν, παρουσιάζει μοναδικὸν σύμπλεγμα πνευματικῆς, ψυχικῆς, ἠθικῆς, αἰσθηματικῆς καὶ τεχνικῆς ἀκόμη συνθέσεως, μὲ περιοδικὰς ἱστορικὰς μεγαλουργίας, ἀπὸ τῶν ὁποίων ὅμως ὡς ἔθνος, διὰ τὰ ἀναμφισβήτητα ἐλαττώματα τῆς φυλῆς, κατὰ καιροὺς ἐκπίπτει μέχρι ταπεινώσεως καὶ ὑποδουλώσεώς του εἰς λαοὺς κατωτέρας πνευματικῆς ὑποστάσεως καὶ παραμένει εἰς τὴν ταπείνωσιν τῆς δουλείας μέχρις ἀναγεννήσεως καὶ ἀνανεώσεως τῶν δυνάμεων τῶν θείων δώρων τῆς φυλῆς, δι' ὧν μὲ πραγματικὰς θυσίας τῶν ἁγνῶν αἱμάτων γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἡρώων ἀποκαθίσταται, ὡς κατὰ τὴν ἐπανάστασιν τοῦ 1821, εἰς τὴν ἀνθρωπίνην εὐδαιμονίαν τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία συνιστᾷ καὶ τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ. 

Τὸ ἔθνος, ἀποκατασταθὲν εἰς τὴν ἐλευθέραν ζωήν, συνεκέντρωσεν ὅλας του τὰς δυνάμεις διὰ τὴν στερέωσιν καὶ ἐπικράτησιν τῆς ἐλευθερίας, ηὐχαρίστησεν εἰλικρινῶς τὸν Θεὸν διὰ τὴν ἐπιτευχθεῖσαν ἐθνικὴν ἀνάστασιν καὶ ἐξεδήλωσε τὴν εὐγνωμοσύνην του διὰ τῆς ἀνεγέρσεως λαμπροῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τῆς Εὐαγγελιστρίας ἐν Ἀθήναις καὶ χιλιάδων περικαλλῶν ναῶν ἀνὰ τὴν ἐπικράτειαν. Ἔκτοτε δ' ἐν μέσῳ ποικιλίας εὐνοϊκῶν ἢ καὶ ἀντιξόων περιστάσεων, βαδίζει τὴν στενὴν ὁδὸν τῆς προόδου, βασιζομένην εἰς τὰ ἀνώτερα ἰδανικά τῆς χριστιανικῆς του θρησκείας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ του πολιτισμοῦ, ὧν ἁπάντων προεξάρχει ἡ ἐλευθερία, χάριν τῆς ὁποίας οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους, πολεμοῦντες γενναίως, ἀληθινὰ κατ' ἐπανάληψιν ἐμεγαλούργησαν. 

Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο παρακαλῶ ὑμᾶς νὰ ἐγερθῶμεν: 

Αἰωνία ἔστω ἡ μνήμη τῶν ἀοιδίμων προμάχων τῆς Ἐλευθερίας! 

Δι' ἀμφότερα τὰ εἰς τὴν μεγάλην διπλῆν ἐπέτειον ἀναφερόμενα θαύματα κρίνω περιττὸν νὰ ὁμιλήσω διεξοδικώτερον, διότι κοινὸς θεολογικὸς τόπος εἶναι ἡ περὶ τὴν θείαν Οἰκονομίαν θεολογικὴ διδασκαλία καὶ ἐπίσης κοινὸς τόπος εἶναι ἡ ἔξαρσις τοῦ μεγαλείου τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς μεγαλειώδους καὶ ἐνδόξου ἐκβάσεώς του, ἡ ὁποία ὅμως, ἀφ' ἑνὸς μὲν ἦτο μερική, διότι δὲν ἀπηλευθερώθη ὁλόκληρον τὸ γένος, ἀφ' ἑτέρου δὲ μικρόν τι καὶ θ' ἀπέβαινεν ἀρνητικὴ διὰ τῆς πείσμονος ἐμμονῆς εἰς τὰ μεγάλα ἐλαττώματα τῆς φυλῆς καὶ κυρίως τὴν μέχρις ἐξοντώσεως ἀλληλοεχθρότητα, τὰ ὁποῖα ὡδήγησαν κατ' ἐπανάληψιν εἰς ἀπερίγραπτους ἐθνικὰς συμφοράς, ἀπὸ τῶν ὁποίων ἐν πολλοῖς καὶ παραμένομεν ἀδίδακτοι, ἐπὶ ἀνεπανορθώτῳ ζημίᾳ τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς. 

Οὕτως, ἀντιπαρερχόμενος τὴν ἐξιστόρησιν τῶν μεγάλων γεγονότων καὶ ἀνδραγαθιῶν, τὰς ὁποίας καὶ λίαν φιλαρέσκως ἑκάστοτε ἐπὶ τῇ σημερινῇ ἐπετείῳ ἐκδιηγούμεθα, προβαίνω ἐν γενικαῖς γραμμαῖς εἰς τὴν ἀντικειμενικὴν θεώρησιν τῶν τριῶν μεγάλων σφαιρῶν ἢ καταστάσεων, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἔζησε καὶ ἐμεγαλούργησε τὸ ἔθνος μας, τὸν Χριστιανισμόν, τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸν Ἐθνισμόν, καὶ τοῦτο, οὐχὶ διὰ νὰ ἐξάρω κατὰ τὰ εἰωθότα τὰ ἐξιστορούμενα γνωστὰ μεγαλεῖα τοῦ ἔθνους, ἀλλὰ διὰ νὰ ἐπισημάνω τὰς εἰς τὰς τρεῖς ταύτας σφαίρας ἐπισυμβάσας καὶ ἐπισυμβαινούσας περιπλοκὰς καὶ συγχύσεις, αἱ ὁποῖαι, διαιωνιζόμεναι συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως, ἐπιφέρουν ἀσυναισθήτως θετικὴν ζημίαν καὶ ἔχουν φοβερὰ ἐπακολουθήματα καὶ ἐπιπτώσεις εἰς τὴν ἐθνικήν μας ζωὴν καὶ ὑπόστασιν. 

Καὶ πρῶτον στρέφομεν τὴν προσοχήν μας εἰς τὴν βάσιν καὶ οὐσίαν τῆς θρησκείας μας, τὸν Χριστιανισμόν. 


Α'

Τὸ σημερινὸν κεφάλαιον τῆς σωτηρίας μας ὡς ἀνθρώπων δὲν εἶναι ἄλλο ἢ ἡ ἀποκάλυψις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἑνός τῆς ἁγίας Τριάδος, δι' ἧς, ὡς ἐλέχθη, τῆς ἀποκαλυπτικῆς αὐτοῦ διδασκαλίας, τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ἐξησφαλίσθη ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μὲ τὴν προϋπόθεσιν τῆς ἀληθινῆς καὶ ζωντανῆς καὶ οὐχὶ συμβατικῆς πίστεως. Διὰ ταύτης, δὲν ἐπιτυγχάνεται μόνον ἡ ἀπὸ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου ἀνάστασις καὶ σωτηρία, ἀλλὰ πραγματοποιεῖται αὐτὴ ἡ τοῦ ἀνθρώπου θέωσις, κατὰ χάριν βέβαια καὶ δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, ἀλλ' ἐν ἐπιγνώσει θεληματικῆς τῶν ἀνθρώπων ὑπακοῆς καὶ ὑποταγῆς. Ὁ Θεὸς κατῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ νὰ ἀνέλθῃ ὁ ἄνθρωπος τὴν κλίμακα τῆς θεότητος καὶ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν θείαν μακαριότητα, ἀφ' ἧς ἐξέπεσεν. Ἡ τοιαύτη εἰς τὴν θείαν μακαριότητα ἐπάνοδος, βάσει τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸ θαυμαστὸν καὶ θαυματουργὸν πέλαγος τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, εἰς τὸ ὁποῖον οὗτος ζῇ, ὅταν ἀληθινὰ πιστεύῃ, ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν ἀθλιότητα τῆς παρούσης βραχυτάτης ζωῆς. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῆς χριστιανικῆς μας θρησκείας, τοῦ Χριστιανισμοῦ. Μὲ τὴν ἱστορικὴν ἐξέλιξιν, τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἡ νέα θρησκεία ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς, ἐνεφανίσθη αὕτη ὑπὸ τὴν μορφὴν καὶ ὑπόστασιν τῆς Χριστιανικῆς ἢ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐν τῇ οὐσία της οὐδὲν ἄλλο εἶναι ἢ ὁ συνεχιστὴς τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Σωτῆρος ἐν τῷ κόσμω τῶν αἰώνων, ἐν τῷ ὁποίῳ ἐπιδιώκει τὴν σωτηρίαν πάντων τῶν ἀνθρώπων, τῶν θελόντων νὰ ἔλθουν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας (Α' Τιμ. β' 4). 

Ἀποτέλεσμα τῆς θείας ταύτης δωρεᾶς καὶ χάριτος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι πᾶς ὁ οἱοσδήποτε ἄνθρωπος, ἄνευ ἐξαιρέσεως γένους, φύλου, κοινωνικῆς θέσεως ἢ τάξεως, εἶναι ἀφ' ἑαυτοῦ, κατὰ τὸ μέτρον τῆς πίστεως καὶ ἀγάπης του, ὑποψήφιος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ ὁποία οὐδεὶς οὐδὲν προνόμιον ἔχει, διότι πάντες εἶναι τέκνα τοῦ Θεοῦ Πατρός, μὲ ἴσα δικαιώματα καὶ παρρησίαν ἀπέναντί Του. 

Ἀκόμη καὶ τὰ δύο ἔθνη, τὰ ὁποῖα οὐσιαστικῶς συνέβαλον εἰς τὴν θείαν Οἰκονομίαν, τὸ Ἰουδαϊκόν, ἐκ τοῦ ὁποίου κατ' ἄνθρωπον κατήγετο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ τὸ Ἑλληνικόν, τὸ ὁποῖον διὰ τῆς γλώσσης καὶ φιλοσοφίας αὐτοῦ συνετέλεσεν εἰς τὴν ἀνάπτυξιν καὶ ἐξάπλωσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ, κατ' οὐδὲν διακρίνονται τῶν ἄλλων ἐθνῶν ἔναντι τοῦ Θεοῦ Πατρός, διότι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ, πάντες γάρ... εἷς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλάτ. γ' 28). 

Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία καὶ βάσις τῆς πίστεώς μας καὶ οἱαδήποτε παλαιοτέρα ἢ νεωτέρα θεολογία, ἐκκλίνουσα ἀπὸ τῆς βάσεως ταύτης, εἶναι θεολογία ἀρνητικὴ καὶ καταλυτικὴ τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Καὶ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ τονίσωμεν τὴν ὑποχρέωσιν, τὴν ὁποίαν ἔχομεν ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες, ὡς πρωτότοκοι τῶν Εὐρωπαίων Χριστιανῶν, διὰ τῆς ἀποστολικῆς ἐνεργείας τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, νὰ τηρῶμεν ἀλώβητον τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν μας καὶ μὲ ἀληθινὸν δέος νὰ ἀντικρύζωμεν τὰς πρὸς αὐτὴν ὑποχρεώσεις μας, ὄντες τίμιοι ἔναντι τοῦ χριστιανικοῦ μας ὀνόματος καὶ μὴ ἀνεχόμενοι οἱανδήποτε νοθείαν αὐτοῦ, εἴτε διὰ μὴ ἐντίμου χριστιανικοῦ βίου, οὗτινος κορύφωμα ἡ βρωμερὰ ὑποκρισία, εἴτε δι' ἀποδοχῆς νέων καινῶν δαιμονίων καὶ ψευδοπροφητειῶν, νοθευουσῶν καταφώρως τὴν εἰς Χριστὸν καὶ μόνον ἁγνην ἡμῶν πίστιν. 

Ἀκριβῶς ὅμως εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῇ μορφῇ τῆς Χριστιανικῆς ἢ τῆς Καθολικῆς, ὡς ὠνομάζετο τότε, Ἐκκλησίας, ἐπισυμβαίνει διὰ τῆς ἀναμείξεως τοῦ ἀνθρωπίνου παράγοντος ἡ πρώτη περιπλοκὴ καὶ σύγχυσις ὅλως ἀσυναισθήτως καὶ θὰ ἔλεγον, καὶ ἀπαρατηρήτως ἐπικρατήσασα. 

Ἡ πρώτη Χριστιανικὴ ἢ Καθολικὴ Ἐκκλησία προχωρεῖ ἐν τῷ κοσμῶ ἐν πλήρει ἀντιδράσει τῆς κοσμοκρατείρας Ρώμης, ἡ ὁποία, κατ' αὐστηρὰν τοῦ πολιτειακοῦ νόμου ἐφαρμογήν, ἐπιβάλλει μαρτυρικὸν μάλιστα θάνατον κατὰ τῶν ὀπαδῶν τῆς νέας θρησκείας, χωρὶς ὅμως ὁ νόμος νὰ κατορθώσῃ νὰ διαγράψῃ διὰ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων τοὺς τοὐναντίον διὰ τοῦ ἰδίου αὔτοῦ αἵματος ἀποκτηθέντας τίτλους ἐπιβολῆς τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ κόσμου. 

Ἀκριβῶς δ' ὅταν ἐπλημμύρισεν ἡ τότε γνωστὴ Οἰκουμένη ἀπὸ τὰ μαρτυρικὰ αἵματα τῶν προμάχων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐμφανίζεται ἡ μεγάλη μορφὴ τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, ὁ ὁποῖος, ὡς μέγας πολιτικός, ἀποφασίζει βαθυστόχαστον ριζικὴν μεταβολὴν τῆς ἔναντι τῆς νέας θρησκείας πολιτικῆς τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους καὶ ἀκριβῶς κατὰ τὴν ἔναντι τοῦ Μαξεντίου μάχην, μὲ τὸ ἐνθαρρυντικόν ὅραμα τοῦ Σταυροΰ, μὲ τὴν ἐπιγραφὴν «ἐν τοὺτῳ νίκα», ἐπιφέρει τὴν μεταβολήν, διατάσσει τὴν κατάπαυσιν τῶν διωγμῶν, ἀναγνωρίζει τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν ὡς religionem licitam, καὶ ἀνακηρύσσει αὐτὴν εὐθὺς ἀμέσως, ὡς θὰ ἐλέγομεν σήμερον, ἐπίσημον θρησκείαν τοῦ κράτους. Ἀπὸ τοῦ σημείου τούτου ἀρχίζει ἡ νέα περίοδος ἀνέσεως, προόδου καὶ ἀναπτύξεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μάλιστα, κυρίως ἔκτοτε, τιτλοφορεῖται καὶ ἀναγνωρίζεται ὡς ὀρθόδοξος, ἔναντι εἴτε τῶν νοθευόντων τὴν ὀρθὴν πίστιν αἱρετικῶν, εἴτε τῶν ἐπιμενόντων εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν, οἱ ὁποῖοι καὶ διώκονται τώρα ὑπὸ τοῦ Αὐτοκράτορος. Συγχρόνως ὅμως ἀρχίζει νέα περίοδος καταπτώσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς διὰ τῶν αἱμάτων τῶν μαρτύρων μέχρι τοῦδε συνεχῶς ἀποπλυνομένης ἁγνότητος αὐτῆς ὡς πρὸς τὴν πνευματικήν της πίστιν καὶ τὸ χριστιανικόν της ἦθος. 

Ἡ μεγάλη πολιτικὴ πρᾶξις τοῦ Κωνσταντίνου τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἢ τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐπισήμου καὶ τῆς καταπαύσεως τῶν διωγμῶν, δι' ἃ ἠμείφθη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀνακηρυχθεὶς ὑπὸ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Ἅγιος, ἀκολουθεῖται ὑπὸ τῆς ἑτέρας μεγάλης πολιτικῆς πράξεως, τῆς μεταφορᾶς τῆς πρωτευούσης τοῦ κράτους ἀπὸ τῆς Ρώμης εἰς τὸ Βυζάντιον, μὲ τὸ νέον ὄνομα τῆς Νέας Ρώμης ἢ Κωνσταντινουπόλεως. Αὕτη, ὡς καὶ ἡ ὅλη μεταβολή, βαθύτερον θεωρουμένη, ἐμφανίζει σοβαρωτάτην σύγχυσιν ἢ περιπλοκὴν εἰς τὰ τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δὲν ἔμεινεν ἄνευ σοβαρωτάτων δι' αὐτὴν τὴν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπιπτώσεων. Βεβαίως διὰ τῆς νέας πολιτικῆς τοῦ Κωνσταντίνου κατέπαυσαν οἱ διωγμοὶ καὶ ἐστείρευσαν οἱ ποταμοὶ τῶν αἱμάτων τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ἐφ' ὧν στηρίζεται ἡ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία, καὶ ἐξησφαλίσθη ἄνεσις ἀναπτύξεως, προόδου καὶ ἐξαπλώσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλ' ὁποία διαφορά! Πρότερον ἡ Ἐκκλησία, στηριζομένη ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὴν ἀπὸ τῶν αἱμάτων τῶν Μαρτύρων αὐθεντίαν, προχωρεῖ τὴν στενὴν ὁδὸν τῆς προόδου καὶ ἤδη κατὰ τὴν περίοδον τῶν διωγμῶν τὸ χριστιανικὸν δένδρον διακλαδοῦται μὲ σημαντικοὺς κόμβους εἰς ὁλόκληρον τὴν τότε γνωστὴν οἰκουμένην, ἐνῷ τώρα ἡ πρόοδος καὶ ἀνετωτέρα ἐξάπλωσίς της βασίζεται ἁπλούστατα ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐπὶ τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐθεντίας. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἦτο τὸ μόνον. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἐτοποθέτησε τὴν νέαν καὶ ὑπ' αὐτοῦ εὐνοηθεῖσαν θρησκείαν εἰς τὴν θέσιν τῆς παλαιᾶς καὶ ἒλαβεν ἔναντί της τὴν θέσιν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἔναντι τῆς παλαιᾶς ὡς Pontifex Maximus. Τώρα, ὡς «ἐπίσκοπος τῶν ἔξω», ὡς φιλαρέσκως ὠνόμαζεν ἑαυτόν, ἀναμειγνύεται εἰς τὰ ἐσωτερικώτερα ἀκόμη τῆς Ἐκκλησίας. Καίτοι δὲ μὴ ὢν εἰσέτι Χριστιανός, διότι, ὡς γνωστόν, ἐβαπτίσθη μικρὸν πρὸ τοῦ θανάτου του, ἐπὶ τῆς ἐπιθανατίου κλίνης του, λαμβάνει ἐνεργὸν μέρος εἰς τὸν καθορισμὸν τῆς ὀρθοδόξoυ χριστιανικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ συγκαλεῖ τὴν Α' Οἰκουμενικὴν Σύνοδον (325 μ.Χ.), ἡ ὁποία καθώρισεν, αὐτοκρατορικῇ ἐγκρίσει, τὴν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν ἔναντι τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἀρείου. Ἡ σύγχυσις ἐπαυξάνεται περισσότερον, ἐφ' ὅσον ἡ ἄμεσος ἐπέμβασις τοῦ Αὐτοκράτορος γίνεται τῇ ἀνοχῇ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ κυρίως ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἐπίσκοποι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τοὺς δύο ἐπισκόπους, τῆς Ρώμης καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εὑρισκόμενοι ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τοῦ μεγάλου εὐεργετήματος πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς καταπαύσεως τῶν διωγμῶν, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τὴν φιλάρεσκον γοητείαν τῶν ἐξαιρετικῶν προνομίων, τὰ ὁποῖα. ἐπεδαψίλευσεν εἰς αὐτοὺς ὁ Αὐτοκράτωρ ὡς ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας, προνομίων, τὰ ὁποῖα, ἰδίᾳ ὡς πρὸς τὸν πρῶτον, ἐξελίχθησαν εἰς καθαρῶς κοσμικὰ καταντήματα, οὐ μόνον ἠνέχθησαν ἀδιαμαρτυρήτως τὴν ἐπέμβασιν, σύμφωνον ἄλλως τε πρὸς τὴν ὀρθὴν πίστιν, ὡς διετυποῦτο θεοπνεύστως, ἀλλὰ καὶ διὰ πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν δυσκολίαν προσέτρεχον εἰς τὸν Αὐτοκράτορα, ὅστις ἐπροθυμοποιεῖτο νὰ διευθετῇ τὰ πράγματα καὶ νὰ λύη τὰς διαφοράς. Τοιουτοτρόπως, σχεδὸν ἀπαρατηρήτως, ἐφ' ὅσον οἱ Ἐπίσκοποι ἐπρωτοστάτουν εἰς τὴν ἀποδοχήν τῆς αὐτοκρατορικῆς ἐπεμβάσεως, ἡ πρώην ἀνεξάρτητος καὶ αὐτεξούσιος Ἐκκλησία, κατά τι τοὐλάχιστον ἐκκοσμικοποιεῖται, καί, ἀντὶ τοῦ κανόνος τοῦ Χριστοῦ «ἀπόδοτε τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι, καὶ τὰ τοῦ Θεοΰ τῷ Θεῷ» (Μάτθ. κβ' 22), παραδίδεται σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Καίσαρος καὶ ἔκτοτε καθιεροῦται ἡ, οὕτως εἰπεῖν δικαιωματική, ἀνάμειξις τῆς πολιτείας εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας. Αὕτη, ἐπὶ τῶν διαδόχων τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἀκόμη καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ μεγάλου Ἰουστινιανοῦ, τοῦ θέλοντος τὴν ἰσχὺν τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τοὺς νόμους τοῦ Κράτους, καὶ ἄλλων μετέπειτα αὐταρχικῶν βασιλέων, ἀκόμη καὶ ἄλλων ἐκχριστιανισθεισῶν χωρῶν, προχωρεῖ καὶ φθάνει εἰς τὴν αὐθεντίαν καὶ ἐπιβολήν τοῦ μέχρι καὶ σήμερον ἰσχύοντος, ἰδίᾳ ἐν τῇ προτεσταντικῇ μάλιστα Δύσει ἀξιώματος: Cujus regio, ejus et religio. 

Συμπληρωματικῶς δέον νὰ ἐπισημανθῇ καὶ ἡ ἄλλη φοβερὰ ἐπίπτωσις τῆς συγχύσεως ταύτης, ὅτι δήλ. τώρα οἱ διάφοροι λαοὶ εἰσήρχοντο εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ διαταγῆς τοῦ ἄρχοντός των, βαπτιζόμενοι ὁμαδικῶς εἰς τοὺς ποταμούς, ἄνευ φυσικὰ οἱασδήποτε προτέρας ψυχικῆς ἐπεξεργασίας, ὡς αὕτη λίαν ἐπιμεμελημένως ἐγίνετο κατὰ τὴν περίοδον τῶν διωγμῶν, ὅτε ἴσχυεν ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ βάπτισμα τοῦ αἵματος καὶ ὅτε, διὰ καταλλήλου κατηχήσεως ἀνωτέρας ποιότητος, ἐχαλυβδοῦτο ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ χριστιανικὴ συνείδησις. Τώρα τὸ ποιὸν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ ἐπόψεως χριστιανικῶν ἠθῶν, κατῆλθεν ἐν τῇ πραγματικότητι πολὺ χαμηλὰ καὶ οὐδὲ μακρόθεν δύναται νὰ παραβληθῆ πρὸς τὸ ὕψος τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανικοῦ ἤθους τῆς πρώτης ἐποχῆς. Μὴ λησμονῶμεν δέ, ὅτι αἱ μεταγενέστεραι καὶ σύγχρονοι χριστιανικαἰ γενεαὶ εἶναι ἀπόγονοι ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εἰσῆλθον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὡς εἰσῆλθον, μὲ ἀνίπτους, ὡς θὰ ἐλέγομεν, πόδας, δι' ὃ καὶ οὐδαμῶς παράξενον εἶναι, ὅτι διὰ τοὺς ἀμεσωτέρους ἀπογόνους των, εἰς οὓς ἀνήκουν καὶ οἱ σημερινοὶ χριστιανοί, πλὴν ἐξαιρέσεων, καὶ ἕνεκα βέβαια καὶ ἄλλων λόγων καὶ διαφόρων κατὰ καιροὺς κοινωνικῶν ἐξελίξεων, δύναται ἡσύχως νὰ τεθῇ τὸ ἐρώτημα καὶ πράγματι θετικῶς τίθεται, σήμερον μάλιστα, κατὰ πόσον οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ εἶναι πράγματι χριστιανοί, ὅλως ἀντίθετον τούτου προβάλλοντες διὰ τῆς ἀτομικῆς καὶ ὁμαδικῆς βιωτῆς αὐτῶν εἰκόνα χριστιανικοῦ ἤθους. 

Τὸ σημεῖον ἀκριβῶς τοῦτο προκαλεῖ σήμερον, κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ εὐρυτέρου Οἰκουμενισμοῦ, μὲ ἱκανὴν βέβαια καθυστέρησιν, τὴν πολύπλευρον ἐξέτασιν τοῦ κυρίου τούτου θέματος, ὑπὸ τῶν μεγάλων ἐπισήμων παγχριστιανικῶν συγκεντρώσεων, ὡς τῆς 2ας Βατικανῆς Συνόδου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας (1962 -1966), τῆς παγκοσμίου Συσκέψεως τῆς Οὐψάλλας τοῦ παρελθόντος Ἰουλίου, τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν διεκκλησιαστικῶν μεγάλων κοινωνικῶν Συσκέψεων τοῦ ἰδίου ἐν Γενεύῃ (1966) καὶ Βηρυτῷ (1968) , περὶ τῆς ἀναγεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς προσπαθείας ἀναζωογονήσεως τοῦ ἐν τῇ πραγματικότητι ἀπονεκρωθέντος χριστιανικοῦ ἤθους. 

Ἰδοὺ αἱ φοβεραὶ ἐπιπτώσεις τῶν ἀπὸ αἰώνων γενομένων περιπλοκῶν καὶ συγχύσεων, ὧν ἕνεκα, παρὰ τὰς τεραστίας καταβαλλομένας προσπαθείας τῶν ὡς ἄνω διεθνῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων κύρους, ἡ καθαρότης τῶν χριστιανικῶν ἠθῶν παραμένει εἰσέτι εἰς χαμηλὸν ἐπίπεδον, μὲ τὰς πρωτοφανεῖς εἰς τὴν ἐποχήν μας ἐπαναστατικὰς ἐκδηλώσεις. Τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καὶ ἡ στασιμότης καὶ αἱ δυσχέρειαι πραγματικῆς, χριστιανικῆς δέ, ἐπιλύσεως τῶν διαφόρων μεγάλων κοινωνικῶν προβλημάτων, τῶν ἐπιτακτικῶς ἀπαιτούντων τὴν λύσιν των οὐ μόνον διὰ τῆς υἱοθετήσεως καὶ ἐφαρμογῆς ὑγιοῦς ἀνωτέρας κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς πολιτικῆς ἀλλὰ καὶ διὰ πρεπούσης ἀναπτύξεως τοῦ ποιμαντορικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας καὶ δι' ἀνυψώσεως τοῦ χριστιανικοῦ ἐπιπέδου καθόλου μὲ γνήσιον χριστιανικὸν φρόνημα καὶ ἀληθινὸν χριστιανικὸν ἦθος εἰς τὰς διαφόρους χώρας τοῦ κόσμου καὶ κυρίως τὰς χριστιανικάς. 

Ἀλλ' ἃς προχωρήσωμεν εἰς τὴν θεώρησιν τῆς δευτέρας σφαίρας, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἐπισημαίνομεν ἐπίσης ποιάν τινα σύγχυσιν καὶ περιπλοκήν, δηλ. εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. 


Β'

Ἡ ἐπέμβασις τοῦ Μ. Κωνσταντίνου συμπίπτει σχεδὸν μὲ τὴν τιτλοφορίαν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Ὀρθοδόξου, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν, ὅτι ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Ἐκκλησιῶν ἢ ὁμάδων, τῶν νοθευσασῶν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵσταται ἡ Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς ἡ φύλαξ καὶ κιβωτὸς τῆς γνησίας, ἀκραιφνοῦς καὶ ἀλωβήτου, καὶ διὰ τοῦτο, ὀρθοδόξου πίστεως καὶ διδασκαλίας, δι' ἣν ἔλαβε καὶ τηρεῖ τὸν τίτλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖον τηρεῖ καὶ ὡς ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν τὸ ἀνατολικὸν τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῷ τὸ δυτικὸν τμῆμα ἔχει καὶ διατηρεῖ τὸν τίτλον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, λόγῳ τῆς γενομένης, ἰδίᾳ μετὰ τὴν Μεταρρύθμισιν, ἱστορικῆς ἐξελίξεως μὲ χαρακτῆρα ὁμολογιακὸν (Confessionnel). 

Ὡς γνωστὸν ὅμως, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν τοπικῶν Συνόδων, τῶν συγκροτηθεισῶν κατὰ τὸ πλεῖστον πρὸ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον ἀπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὁ τίτλος τῆς Ὀρθοδοξίας ὀρθῶς ἐπεκτείνεται καὶ ἐπὶ τῆς κανονικῆς τάξεως καὶ διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων καθορισθείσης. Ἔτι δὲ περισσότερον, μετὰ τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, ὁ τίτλος ἐπεκτείνεται καὶ ἐπὶ τὸ μεταγενέστερον ἐθιμικὸν δίκαιον, καὶ γενικώτερον τὴν ἐθιμικὴν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἔννοια τῆς λέξεως ἢ τοῦ ὅρου «Ὀρθοδοξία» χρησιμοποιεῖται ὑπὸ γενικωτάτην μορφήν, περιλαμβάνουσαν πᾶν ὅ,τι ὑφίσταται ἐν τῇ πράξει καὶ τῇ ζωῇ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴτε τοῦτο καλῶς κεῖται, εἴτε κατόπιν ἐπικρατησασῶν ὅλως μεταγενεστέρως διευθετήσεων καὶ νεωτέρων ἐθίμων κακῶς, ἔστω καὶ ἂν ταῦτα πολλάκις ρητῶς ἀντίκεινται εἰς τὴν ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων καθορισθεῖσαν ὀρθόδοξον ἐκκλησιαστικὴν τάξιν, ὡς, φέρ' εἰπεῖν, εἰς τὸ ζήτημα τῆς κόμης τῶν κληρικῶν (καί, ὃ χείριστον, τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας) καὶ εἰς ἄλλα πολλὰ καὶ νεώτερα ἤθη καὶ ἔθιμα εἰς τὴν τελετουργικὴν καὶ τὴν καθόλου ζωὴν καὶ πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δεδομένου δ' ὅτι ἡ ἐν ἀνεπιτρέπτῳ, διὰ δῆθεν πολιτισμένον ἔθνος, καταπτώσει εὑρισκομένη τάξις τοῦ κλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας —παρὰ τὰς γνωστὰς καὶ ἐπαινετὰς ἐξαιρέσεις πολλῶν κληρικῶν, ἰδίᾳ τοῦ ἀνωτέρου κλήρου— ἰδιαιτέρως ἀγαπᾷ τὴν προσήλωσιν εἰς τοὺς κατὰ τεκμήριον παλαιοὺς τύπους καὶ τὰς παλαιὰς συνηθείας, ἀδιαφόρως ἂν πολλαὶ τούτων εἶναι νεώτεραι, ὁ ὑπεραιρόμενος τίτλος τῆς Ὀρθοδοξίας συμπεριλαμβάνει πολλάκις καὶ πλεῖστα ὅσα πράγματα, ἀντιστρατευόμενα εἰς τὴν ἀρχικὴν ἔννοιαν καὶ τὴν μεγαλειότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐν τοῖς σημείοις τούτοις βλέπει τὶς νέαν σύγχυσιν καὶ νέας περιπλοκὰς μὲ ἀμέσους ἐπιπτώσεις ἐπὶ τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς σχεδὸν ἀπαρατηρήτως ἐπικρατούσας. 

Ἡ σύγχυσις αὕτη ἐπεκτείνεται καὶ δι' ἐξωεκκλησιαστικῶν ἐπεμβάσεων εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ἀδυναμίᾳ πρεπούσης διακρίσεως τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴν ὑπερτέρας πως μορφώσεως ἐπεμβάσεων, ἥτις φέρει τελείαν σύγχυσιν εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας. 

Οὕτως ἡ ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις ὑφίσταται σύγχυσιν καὶ περιπλοκὴν καὶ δυσκόλως δύναται εἰς ταύτας νὰ ἐκκαθαρίσῃ τις τὴν ἀκριβῆ ἔννοιαν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἥτις ἐκκαθάρισις θὰ ἐπέλθῃ πλήρης μόνον μετὰ τὴν πλήρη ἐξάπλωσιν καὶ ἐπικράτησιν ἀληθινῆς μορφώσεως τοῦ κλήρου ἐν τῷ συνόλω τοῦ ἱκανοΰ νὰ ἀναλάβῃ μὲ πλήρη αὐθεντίαν τὸ διδακτικόν, τὸ διοικητικὸν καὶ τὸ ποιμαντικὸν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν πρέποντα τρόπον καὶ τόνον. 

Ἀλλ' ἡ ἔννοια τῆς 'Ορθοδοξίας ὑφίσταται περαιτέρω νέαν σύγχυσιν καὶ περιπλοκὴν ὅταν, ἐξ ὑπερβολικῆς ἐπιστημονικῆς δῆθεν διαθέσεως, καταβάλλεται προσπάθεια νὰ προσαρμοσθῇ ἡ Ὀρθοδοξία πρὸς καινοφανῆ διδάγματα τῆς δυτικῆς θεολογίας καὶ ἰδίᾳ τῆς τελευταίας φιλελευθέρας τάσεως τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας, ὅπου τὰ ἀσυμβίβαστα βιάζονται νὰ λάβουν μορφὴν δῆθεν ὀρθόδοξον, ἐπὶ πλήρει συγχύσει τῆς ἀκριβοῦς ἐννοίας τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Οὐχ ἥσσονα ὅμως σύγχυσιν ὑφίσταται ἡ ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξ ἀλογίστου προσπαθείας ὑπερβολῆς καὶ ὑπερτονισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου, τὸ ὁποῖον βέβαια συνετέλεσε σημαντικῶς εἰς τὴν θεολογικὴν ἀνάπτυξιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλ' ὅπου στοιχεῖα ἑλληνικὰ ἀναμειγνύονται καθ' ὑπερβολὴν μὲ τὴν ἀκριβῆ καὶ θετικὴν θρησκευτικὴν ἔννοιαν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐμφανίζεται αὕτη ὡς τοῦτ' αὐτὸ ἀποκλειστικῶς ἔργον καὶ ἀποτέλεσμα τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφικῆς ἐπεξεργασίας καὶ ἐξελίξεως, ἐν τῇ ὁποίᾳ οὐδὲν σχεδὸν στοιχεῖον χριστιανικὸν καὶ θρησκευτικὸν ἀπομένει, τῆς Ὀρθοδοξίας ἐμφανιζομένης ἀποκλειστικῶς ὡς ἔργου ἑλληνικοῦ, τοῦθ' ὅπερ οὐ μόνον εἶναι ἀπαράδεκτον ἐξ ἐπόψεως θρησκευτικῆς, ἀλλὰ καὶ ἀποτελεῖ σημεῖον δικαίως ἀντιλεγόμενον παρὰ τῶν μὴ Ἑλλήνων ὀπαδῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, μὴ ὄντων διατεθειμένων καὶ δὴ ἀπὸ καθαρᾶς θρησκευτικῆς πλευρᾶς νὰ δεχθοῦν πλήρη ἐλληνοποίησιν τῆς Ὀρθοδοξίας, παρὰ τὴν ἀναγνώρισιν καὶ ἐκ μέρους των τῆς μεμετρημένης ἑλληνικῆς συμβολῆς καὶ ἐπιδράσεως, ἰδίᾳ εἰς ὅ,τι ἀφορᾳ εἰς τὴν μορφὴν καὶ τὴν ἔκφρασιν ταύτης. 

Τοῦτο καθίσταται ἔτι φανερώτερον εἰς τὸ μέγα ζήτημα τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ, ὡς γνωστόν, ὡς δύο ἰσοτίμους πηγὰς τῆς θρησκευτικῆς ἀληθείας τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν. Ἡ δευτέρα οὐδὲν ἄλλο εἶναι ἢ ἡ αὐθεντικὴ ἑρμηνεία καὶ ἡ ἐν ἀπολύτῳ συμφωνίᾳ πρὸς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν προφορική, ὡς καὶ γραπτὴ συμπληρωματικὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. 

Ἡ ἱστορικὴ ὅμως ἐξέλιξις τῆς Ἐκκλησίας ταχέως ἐπέβαλε τὴν διάκρισιν μεταξὺ Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ μεταγενεστέρας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Ἀλλ' ἡ τελευταία, προχωροῦσα καὶ μέχρι σχεδὸν συγχρόνου ἐθιμικῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, συγχέεται, ἐκ μέρους ἰδίᾳ τῶν ἁπλοϊκωτέρων, μὲ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, καθ' ἣν στιγμὴν πολλὰ στοιχεῖα ταύτης εἶναι ζήτημα ἂν ἀντέχουν εἰς τὸν ἀκριβῆ ὀρθόδοξον ἔλεγχον, ὁπότε παρὰ ταῦτα, διισχυριζόμενα τυχὸν τὴν θέσιν των ὡς γνησίων ὀρθοδόξων, προφανῶς συντελοῦν εἰς νοθείαν τῆς Ὀρθοδοξίας, τουλάχιστον ἐξ ἐπόψεως περιορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ εὐρυτάτου πνευματικοῦ ὀρίζοντος τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ ἀδυναμίαν ἀντικρύσεως καὶ πρεπούσης ἐκτιμήσεως τοῦ ἁπανταχοῦ ἐπικρατήσαντος οἰκουμενισμοῦ, πρὸς ὃν προσανατολίζονται πᾶσαι αἱ Χριστιανικαὶ Ἐκκλησίαι, ἑκάστη βέβαια κατὰ τὴν φύσιν καὶ τὴν ἰδὶαν αὐτῆς πνευματικὴν ἱκανότητα. 

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἀνακαίνισις τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλει τὴν ἐκκαθάρισιν τῶν τοιούτων ξένων ἐπιστρωμάτων, τὰ ὁποῖα ἐπιβαρύνουν ἀλλοιωτικῶς τὴν καθαρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἡ σύγχυσις καὶ περιπλοκὴ καθίσταται προφανὴς καὶ εἰς τὴν σφαῖραν ταύτην τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ λίαν δυσαρέστους καὶ ὄχι μόνον μελλοντικὰς ἐπιπτώσεις. 


Γ'

Ἐκεῖ ὅμως ὅπου ἡ σύγχυσις καθίσταται ἔτι πλέον φανερά, εἶναι εἰς τὴν σφαῖραν τοῦ ἐθνισμοῦ καὶ τὴν κατὰ φυσικὸν λόγον συγχώνευσιν τῶν δύο ἐννοιῶν, ἔθνους καὶ κράτους ἀφ' ἑνὸς καὶ θρησκείας ἀφ' ἑτέρου. Τὸ πρῶτον εὐχερῶς καὶ πρεπόντως ἐμφανίζεται ἔναντι τῆς δευτέρας ὡς ἡ κιβωτὸς προστασίας καὶ διαφυλάξεως τῆς 'Ορθοδοξίας, ἐπὶ ἱκανῇ ὅμως συγχύσει τῶν ρόλων, τοὺς ὁποίους ἐμφανίζουν αἱ δύο αὐταὶ σφαῖραι, τῆς θρησκείας καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ ἀφ' ἑνὸς καὶ τοῦ ἔθνους-κράτους ἀφ' ἑτέρου, ὅπου ἡ πρώτη, καθαρῶς πνευματικὴ δύναμις, οὐδεμίαν ἔχει ἢ πρέπει νὰ ἔχῃ κατ' ἀρχὴν ἀνάμειξιν εἰς τὰ τῆς δευτέρας, πλὴν καιρικῶν περιπτώσεων καὶ περιστάσεων, ὧν παρελθουσῶν, ἑκάστη ἀποχωρίζεται τῆς ἑτέρας, τηροῦσα τὴν ἑκάστη προσήκουσαν ἀνεξαρτησίαν, ἐπὶ ἑκατέρωθεν σεβασμῷ τῆς πραγματικῆς αὐτῶν ἐννοίας καὶ ἀναλόγου ἐνεργείας ὑπὲρ τοῦ πνευματικοῦ ἀγαθοῦ τοῦ Ἕλληνος ἰδίᾳ Χριστιανοῦ. 

Ὡς Ἔθνος καθορίζεται συνήθως ἐπὶ τὸ γενικώτερον ἡ ὁμὰς λαοῦ ἢ λαῶν, ἡ ὁποία μὲ κοινότητα γλώσσης, καταγωγῆς, κοινῶν αἰσθημάτων καὶ ἐπιδιώξεων ἐμφανίζεται κεχωρισμένη καὶ διακρίνεται ἔναντι ἄλλων παρομοίων ὁμάδων καὶ ἡ ὁποία κατὰ τὴν χρονικὴν διαδρομὴν τῶν αἰώνων καὶ ἀναλόγως τῶν πνευματικῶν καὶ ψυχικῶν αὐτῆς ἰδιοτήτων καὶ ἱκανοτήτων μικρὸν κατὰ μικρὸν ἐμφανίζει ἴδιον πολιτισμόν, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καὶ τὴν σφραγῖδα καὶ τὸ γνώρισμα τῆς ὁμάδος. 

Παρόμοιόν τι συνέβη κατ' ἐξοχὴν μὲ τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ ὁποῖον ἀπ' ἀρχαιοτάτων χρόνων διακριθὲν ἄλλων βαρβάρων ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, ἀλλὰ καὶ ἄλλων, μὲ ἴδιον πολιτισμόν, λαῶν, παρουσίασε τὴν γνωστὴν ἐκπολιτιστικὴν ἐμφάνισιν ἐν τῇ Ἱστορίᾳ, ἡ ὁποία καθιστᾷ ὑπερήφανον πάντα Ἕλληνα ἀνήκοντα εἰς τὴν ἐθνικὴν αὐτὴν ὑπόστασιν, ἡ ὁποία γνωρίζεται διὰ τοῦ ὑψίστου τῶν πολιτισμῶν, τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. 

Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, διακρινόμενον μεταξὺ ἄλλων ἐθνικῶν ὁμάδων καὶ ἕνεκα ἐξαιρετικῶν λόγων καὶ ἱστορικῶν ἐξελίξεων, ἐβράδυνε νὰ ἐμφανίσῃ τὴν ἐθνικήν του ὁμαδικὴν ἑνότητα. Καὶ ἡ μεγάλη πολιτικὴ μεταβολὴ ἐπὶ Μ. Κωνσταντίνου ἐπέτεινε τὴν βραδύτητα καὶ ἐχρειάσθησαν αἰῶνες διὰ νὰ ἀποτελεσθῇ ἡ ἐθνικὴ ἑνότης ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους, διὰ νὰ πραγματοποιηθῇ ἐνσυνειδήτως περισσότερον παρὰ ποτὲ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς δουλείας, μὲ τελικὸν πλῆρες ἀποτέλεσμα ἀλλ' οὐχὶ ἐν τῷ συνόλῳ του ὡς πρὸς τὴν χωρικὴν αὐτοῦ ἔκτασιν, κατὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν, ὁπότε, ἔστω καὶ εἰς μόνον τὸ ἐλεύθερον τμῆμα τοῦ ἔθνους, ἐπραγματοποιήθη ἡ συνταύτισις ἔθνους καὶ κράτους, μὲ τὴν ἐπίσημον μάλιστα ὑπὸ νεωτέραν ἔννοιαν κρατικήν της ἐμφάνισιν. Ἡ σύνθεσις αὕτη, κατὰ φυσικὸν λόγον, ἐνεφανίσθη μὲ ὅλους τοὺς ἱστορικοὺς τίτλους τῆς περιόδου τῆς δουλείας. Εἷς δὲ τῶν σπουδαιοτέρων τίτλων ἦτο ὁ κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ φρικτοῦ ζυγοῦ χαλκευθεὶς στενώτατος σύνδεσμος θρησκείας καὶ ἔθνους. Ὡς γνωστόν, κατὰ τὴν ἐφιαλτικὴν ταύτην περίοδον τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, τοῦτο εὕρισκε πλῆρες καταφύγιον ἐκ τῶν δεινῶν της δουλείας εἰς τὴν Ἔκκλησίαν, δι' ἧς, κυρίως διὰ τῆς ὑπερόχου ὀρθοδόξου λατρείας της καὶ τοῦ «κρυφοῦ σχολειοῦ», διεσώθη ἡ γλῶσσα, τὸ ἐθνικὸν αἴσθημα καὶ διετηρήθη ἄσβεστον τὸ πρὸς τὴν ἐλευθερίαν αἴσθημα τοῦ παντὸς Ἕλληνος. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, μὲ πρότυπα τοὺς Ἱεράρχας της καὶ τὸν κλῆρον της, πλουσίως συμβαλόντα εἰς τὸν φόρον τοῦ αἵματος τοῦ ἀγωνιζομένου ἔθνους, ἐπετέλεσε μοναδικὸν ποιμαντορικὸν ἔργον, τὸ ὁποῖον κατὰ φυσικὸν λόγον συνεδέθη στενώτατα μὲ τὴν ὑπόδουλον ἐθνικὴν ζωήν, τοῦ στενωτάτου τούτου συνδέσμου ἐκδηλωθέντος εἰς τὸν ἐθνικὸν χαρακτῆρα τοῦ ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας ἀγῶνος, ὅστις ἐχαρακτηρίζετο ὅτι διεξήγετο διὰ τὴν πατρίδα καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν ἁγίαν, ἔναντι τῶν ἀλλοθρήσκων Μωαμεθανῶν, δι' ὅ καὶ ὁ ὅρκος τῶν Φιλικῶν (πρᾶξις καθαρῶς ἐθνική) ἐλάμβανε τύπον καὶ χαρακτῆρα θρησκευτικόν. 

Ὁ σύνδεσμος οὗτος ὑπῆρξε χρονικῶς μακρότατος καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπέβη οἰονεὶ ἡ δευτέρα φύσις τοῦ Ἕλληνος, εἰς σημεῖον ὥστε Ἕλλην ἐσήμαινεν ἐν τῇ πραγματικότητι Ὀρθόδοξος καὶ Ὀρθόδοξος ἐσήμαινεν Ἕλλην. Ὅμως ἦλθεν ἡ ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας, καὶ ἐξακολουθεῖ μὲν κατὰ κεκτημένην ταχύτητα ὑφιστάμενος ἄρρηκτος ὁ δεσμὸς μετὰ τοῦ ἔθνους, τώρα κράτους, καὶ θρησκείας, ὡς δεικνύουν καὶ αἱ πρῶται εὐσεβεῖς ἐκδηλώσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους-κράτους ὑπὲρ τῆς θρησκείας του, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς, ἐκλιπούσης τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς αἰτίας τοῦ συνδέσμου, φυσικὸν ἦτο νὰ χαλαρωθῇ ὁ δεσμός, καὶ μάλιστα νὰ διαλυθῇ, διότι ὁ ἐθναρχικὸς ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, τουλάχιστον εἰς τὸ ἐλεύθερον κράτος, ἔπαυσεν ὑφιστάμενος, ἐφ' ὅσον τὸ κράτος, ὡς πραγματικὸν κράτος, ἀνελάμβανε πᾶσαν τὴν εὐθύνην καὶ μέριμναν τῆς καθαρῶς ἐθνικῆς ὑποθέσεως, καὶ ἡ θρησκεία ἀπέμεινε, κατὰ φυσικὸν λόγον, ὡς ἡ ἀποκλειστικὴ μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία οὐδεμίαν ἠδύνατο νὰ ἒχῃ ἀνάμειξιν πλέον εἰς τὰ κοσμικὰ ἐθνικὰ πράγματα, ὡς κατὰ τὴν Ἐθναρχίαν, καὶ θὰ ἀφιεροῦτο ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὰ πνευματικὰ ἔργα της, τουτέστι κυρίως εἰς τὸν πνευματικὸν καὶ θρησκευτικὸν διαφωτισμὸν καὶ τὴν διαποίμανσιν τοῦ ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ κράτους λαοῦ της, ἐπὶ ἀναδείξει τοῦ πραγματικοῦ αὐτοῦ χριστιανικοῦ ἤθους. Τὸ δὲ Κράτος, ἐκ πολλαπλῶν λόγων καὶ διὰ τὰς ἀναριθμήτους ὑπηρεσίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸ Ἔθνος, θὰ περιωρίζετο εἰς τὴν πραγματικὴν προστασίαν αὐτῆς, ἔστω καὶ ὑπὸ τὸν τύπον τῆς ἐπισήμου θρησκείας τοῦ Κράτους. Δυστυχῶς τοῦτο συνέβη μόνον κατὰ θεωρίαν, διότι τὸ μὲν κράτος ἀπὸ τῆς πρώτης αὐτοῦ ὀργανώσεως ἐκ ξένων κινήτρων ἐπενέβη, κατ' αὐθαίρετον μάλιστα τρόπον, ἰδίᾳ διὰ τοῦ Μάουρερ, μέχρις ἀνεπιτρέπτου σημείου εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ δὲ τελευταῖα, κατὰ κεκτημένην ταχύτητα, ἐφαίνετο ζωηρῶς κατ' ἐξακολούθησιν ἐνδιαφερομένη καὶ διὰ τὰ ἐθνικὰ ζητήματα, ἔστιν ὅτε καὶ τὰ κρατικά, (ὡς, φέρ' εἰπεῖν, τὴν παιδείαν), ζωηρότερον ἀφ' ὅ,τι ἀπὸ θρησκευτικῆς πλευρᾶς ἐπετρέπετο διὰ τὸν ἀναγκαῖον περιορισμὸν εἰς τὰ ἴδια διαφέροντα. Οὐχὶ μάλιστα σπανίως ἤκουέ τις καὶ ἀκούει καὶ σήμερον ἀκόμη λόγους ἐκκλησιαστικοὺς ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος, τοῦ ἀποκλειστικοῦ τούτου βήματος τοῦ θείου λόγου, περισσότερον ἐμπνεομένους ἀπὸ τὰ ἐθνικά, παρὰ ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ ἰδεώδη. Δὲν εἶναι δὲ καὶ ἄηθες, ἀποτυχημένος κληρικός, νὰ ὑπερτονίζῃ τὸν ρόλον τὸν ἐθνικόν, τὸν ὁποῖον δῆθεν ἔχει, διὰ νὰ καλύψῃ τὴν κληρικὴν αὐτοῦ γυμνότητα, χρησιμοποιῶν μᾶλλον ἀσεβῶς, ματαιοδόξως καὶ ρητορικῶς τὴν μὴ ὑπάρχουσαν πλέον ἐθνικὴν τῶν κληρικῶν αὐθεντίαν καὶ εὐθύνην. 

Ἐδῶ πλέον ἡ σύγχυσις καὶ ἡ περιπλοκὴ φαίνεται καθαρώτατα, ἐφ' ὅσον μάλιστα διὰ τὴν φύσιν τῶν ὅρων καὶ τῶν πραγμάτων χωρεῖ πολλὴ δημαγωγία, εἴτε ὑψηλοτέρας, εἴτε κατωτέρας μορφῆς. Εἶναι περιττὸν νὰ εἴπω, ὅτὶ ὁ φυσικὰ διαλυόμενος ἐν τῷ ἐλευθέρῳ κράτει παλαιὸς δεσμός, διὰ τὴν μακραίωνα ἱστορίαν αὐτοῦ, αὐτομάτως ἀνανεοῦται εἰς δυστήνους περιστάσεις τῶν ἐθνικῶν μας τυχῶν, ὡς τοῦτο συνέβη κατὰ τὴν σύγχρονον παροδικὴν ὑποδούλωσίν μας εἰς τὰ καθεστῶτα τῶν δύο εὐρωπαϊκῶν πολιτικῶν τεράτων, τὰ ὁποῖα κατήσχυνον δι' ἑαυτὰ καὶ τὸ ἔθνος των τὸν χριστιανικὸν πολιτισμόν. Τότε ἀνεδείχθη, ὡς ὅλοι γνωρίζομεν, πάλιν ἡ Ἐκκλησία μας μνήμων τῆς παλαιᾶς της δράσεως διὰ τῆς Ἱεραρχίας, ἀναλαβούσης αὐτομάτως καὶ κατ' ἀπαίτησιν του Ἔθνους τὸν ρόλον τῆς Ἐθναρχίας ὡς φύλακος καὶ ὑπερασπιστοῦ τοῦ δουλεύοντος ἔθνους κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς παροδικῆς βαρβάρου ὑποδουλώσεώς μας. Κατὰ ταύτην ἀνεδείχθησαν ὀνόματα Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἤρθησαν εἰς ἀληθὲς ὕψος ἐθνικοῦ μεγαλείου, ὑπενθυμίζοντος μεγάλας μορφὰς τῆς περιόδου τῆς μεγάλης ὑπερβαρβάρου δουλείας τοῦ ἔθνους μας. Ὁμοίως δ' ἀνεδείχθησαν τότε καὶ πολλοὶ ἐθνομάρτυρες ἱερεῖς, ἐν ἐξάρσει τῆς πιστῆς πρὸς τὸ ἔθνος καὶ τὰς τύχας του ἀφοσιώσεώς των, οὐχὶ μόνον ὡς Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ ὡς ἱερέων τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ. Ταῦτα δυσκολεύονται νὰ ἐννοήσουν πολλοὶ ἐκ τῆς Δύσεως, παρεξηγοῦντες τὴν θέσιν τοῦ Ἱεράρχου-Ἐθνάρχου, ἐνῷ, πρὸ παρομοίων συνθηκῶν εὑρεθέντες πολλοὶ Ἐπίσκοποι καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες ἐν τῇ Δύσει, ἔπαιξαν παρόμοιον ρόλον Ἐθνάρχου, ὡς ὁ περίφημος Ἐπίσκοπος Berggrav τῆς Νορβηγίας, καὶ ἄλλοι πολλαχῶς διὰ τοῦτο ὑμνηθέντες ἐν τῇ Δύσει. 

Φυσικὸν ὅμως εἶναι, εὐθὺς ὡς παρέλθῃ τοιαύτη ἐθνικὴ κρίσις, ὡς καὶ ἔγινεν, ἡ σύγχυσις νὰ διαλύεται καὶ ἑκάστη σφαῖρα νὰ περιορίζεται εἰς τὰς ἁρμοδιότητάς της, τὸ μὲν ἔθνος, ὑπὸ τὴν μορφὴν τοῦ κράτους, νὰ ἀντικρύζῃ εἰς τὸ σύνολον τὰς εὐθύνας του τὰς πολιτικὰς καὶ νὰ τὰς ἀναλαμβάνῃ εἰς τὸ πλῆρες, ἡ δὲ Ἐκκλησία νὰ ἀναλαμβάνῃ τὰς εὐθύνας της, τὰς πολὺ μεγάλας εὐθύνας της, ὡς πρὸς τὴν ἀληθινὴν διαποίμανσιν τοῦ λαοῦ, παρ' οὐδεμιᾶς ἄλλης αἰτίας ἀπασχολουμένη, καὶ δὴ κοσμικῆς, εἰς σημεῖον δ' ὥστε νὰ μὴ ἐπισυμβῇ ποτὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐκεῖνο τὸ φοβερὸν σφάλμα, διὰ τὸ ὁποῖον προειδοποίησεν αὐτὴν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, νὰ μὴ εὑρεθῇ δήλ. αὕτη ποτέ, περὶ ἀλλότρια ἀπασχολουμένη, εἰς τὴν τραγικῶς δυσάρεστον θέσιν, τὰ τέκνα της νὰ ζητοῦν παρ' αὐτῆς ἄρτον καὶ ἰχθῦς καὶ ἀντὶ τούτων ἡ Ἐκκλησία νὰ δίδῃ λίθους καὶ ὄφεις (Λούκ. ια' 11), διότι τότε οὐαὶ εἰς τὴν τοιαύτην Ἐκκλησίαν, καθ' ἃ διδάσκει ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου. 

Ἀνακεφαλαιοῦντες, ἐπισημαίνομεν οὐ μόνον τὰς καθ' ἑκάστην τῶν τριῶν σφαιρῶν ἢ καταστάσεων ἐπισυμβάσας, ὅλως δὲ φυσιολογικῶς καὶ διὰ τοῦτο ἀσυναισθήτως ἐπικρατησάσας, συγχύσεις καὶ παρεκτροπάς, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐκ τούτων ἐπακολουθήματα εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ Ἔθνους μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὡς ἐκ τούτου ἄμεσον καθῆκον τοῦ Κράτους, ὡς κυρίως ἐκπροσώπου τοῦ μεγαλειώδους Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τῆς Ἐκκλησίας, ὡς κυρίως ἐκπροσώπου τῆς μοναδικῆς μας θρησκείας, τοῦ ἁγνοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ἀκηράτου 'Ορθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀτόμου τοῦ Ἕλληνος, ὡς ἐκπροσώπου τῆς ὑψηλοτέρας ἐθνικῆς ἰδεολογίας καὶ παραδόσεως, εἰς τὴν ἐποχὴ ν μάλιστα γενικοῦ ρεύματος ἀνακαινίσεως τῶν πάντων, καθ’ ἃ ὑπόσχεται ὁ Χριστὸς λέγων: «ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ τὰ πάντα καινά», ἄμεσον, λέγω, καθῆκον εἶναι νὰ προσπαθήσωμεν οἱ πάντες νὰ ἀντικρύσωμεν ἀντικειμενικῶς τὴν θέσιν μιᾶς ἑκάστης σφαίρας κατὰ τὸ πρέπον. Τοῦτο ὡς εἰς πρώτην σκέψιν θὰ ἐσήμαινε τὴν προσπάθειαν ἐκκαθαρίσεως τῆς καταστάσεως, δηλ. τὴν προσπάθειαν ἀνακαινίσεως καὶ ἀναζωογονήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τοῦτο ἐπιχειρεῖται διὰ πλήρους καὶ ἐνσυνειδήτου αὐτοκριτικῆς εἰς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως, ἀρχῆς γενομένης ὑπὸ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, διὰ τῆς 2ας Βατικανῆς αὐτῆς Συνόδου, παραπλεύρως δὲ τὴν προσπάθειαν τῆς ἐπὶ ἀπολύτως ἠθικῶν βάσεων καὶ ἀναμφισβήτητου ἐπικρατήσεως τῆς δικαιοσύνης περισώσεως τοῦ Κράτους. Ὅμως τὸ πρᾶγμα δὲν εἶναι τόσον ἁπλοῦν ὅσον λέγεται, παρὰ τὴν ἀπαίτησιν ταχυτέρας ἐκτελέσεώς του, διότι δὲν πρέπει προκειμένου περὶ τῆς Ἐκκλησίας νὰ μᾶς διαφεύγη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἁγιώτερος καὶ διὰ τοῦτο ὁ πλέον εὐαίσθητος καὶ ὁ πλέον εὔθικτος ὀργανισμός, ἡ δὲ μετὰ δέους καὶ φόβου Θεοῦ μεταχείρισίς του εἶναι conditio sine qua non, διότι ἡ Ἐκκλησία, εἰς τὴν ὁποίαν πάντες ἀνήκομεν εἰς τελευταίαν ἀνάλυσιν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἰδική μας (ἔξωθεν δ' ἐπεμβάσεις δὲν ἔχουν ἐν προκειμένῳ θέσιν) . Ἡ Ἐκκλησία, ἔχουσα ἀνάγκην ἀνακαινίσεως καὶ ἀναζωογονήσεως, θὰ τὸ ἐπιτύχῃ δι' ἑαυτῆς, τῇ καθοδηγήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ οὔτε ἔχει σημασίαν ὁ χρόνος μακροτέρας ἢ συντομωτέρας ὑπομονῆς πρὸς ἐπίτευξιν τοῦ ἀπωτέρου σκοποῦ (Ἀτομικαὶ πρωτοβουλίαι εἶναι προωρισμέναι εἰς ἀποτυχίαν καὶ προοιωνίζονται κακὰ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν) . Προτιμότερον δ' ἴσως νὰ παραμείνωμεν εἰς τὸ status quo, ἐπί τινα καιρὸν ἀκόμη καὶ δὴ ἐταστικῶς, παρὰ νὰ προξενήσωμεν ἀνωμαλίας καὶ ἀνατροπάς. Ἐν πάσῃ περιπτώσει εἶναι ἀπαράδεκτος ἡ ἀνεπίτρεπτος πρωτοβουλία ἐπιβολῆς πραγμάτων μὴ προερχομένων ἐκ τοῦ βάθους τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις καὶ μόνη ἀποτελεῖ τὸ ἀψευδὲς τεκμήριον τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ πρέποντος καὶ τὸν αὐθεντικὸν ὁδηγὸν πρὸς τὸ μέλλον. Καὶ μόνον ὅταν τοῦτο ἐξασφαλισθῇ, ἡ ἀνακαίνισις θὰ ἐπέλθῃ ὡς μία φυσιολογικὴ ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων. Προκειμένου δὲ περὶ τοῦ Κράτους νὰ καταστῇ συνείδησις, ὅτι τοῦτο μόνον ἐπὶ τῶν βάσεων τῆς ἠθικῆς τάξεως καὶ τοῦ Δικαίου δύναται νὰ σταθῆ. Τότε, μακρὰν μεγαλαυχιῶν καὶ ἀναξίων τῆς ὑψηλότητος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους φανατισμῶν καὶ ἐντυπωσιακῶν ἐκδηλώσεων, ἀποδίδοντες πραγματικῶς «τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι, καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» καὶ μὴ ἐκφεύγοντες τεχνηέντως τῆς ἀτομικῆς μας εὐθύνης ἕκαστος, ἂς προσπαθήσωμεν ὅλοι μαζὶ νὰ δημιουργήσωμεν ἀληθινὴν νέαν κατάστασιν, καθ' ἥν ὁ Ἕλλην, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὰ μεγάλα ἐθνικὰ ἰδεώδη τῆς ἁρμονίας τῶν ἀρετῶν, καὶ ὁ Ἕλλην Χριστιανός, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὰ ἁγνὰ ἰδεώδη τῆς θρησκείας του καὶ τῆς κατὰ Χριστὸν ἀγάπης, τὰ μὴ ὑποκριτικῶς δυνάμενα νὰ καλυφθοῦν δι' ἀναξίας ἀληθινῶν Χριστιανῶν βιοτῆς, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ἀληθινὴν ἀνακαίνισιν τῆς ζωῆς τοῦ Ἔθνους μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας καί, μετὰ πραγματικὸν βέβαια μόχθον, τὴν ἰσορροπίαν τοῦ ἀληθινοῦ Ἕλληνος καὶ τοῦ γνησίου Χριστιανοῦ, εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ τῆς φιλτάτης πατρίδος μας. 

(24 Μαρτίου 1969)
πηγή

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...