ΠΟΙΟΝ ΗΡΩΤΗΣΕΝ Ο ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΕΒΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΝ ΠΑΠΑΝ Τοῦ π. Εὐσταθίου Κολλᾶ,

Τοῦ πρεσβυτέρου Εὐσταθίου Κολλᾶ,

Θεολόγου-Ἐκκλησιαστικοῦ Συνηγόρου

αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μία καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 10-11 πρ. Βλ. Καν. 45 Ἀπ.).

Ἡ ὅλη, μέχρι σήμερα, συμπεριφορὰ καὶ στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Οἰκουμενικοῦ κ. Βαρθολομαίου ἔναντι τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Ἐκκλησίας μας, ἔχει δημιουργήσει, καὶ δημιουργεῖ εἰσέτι σοβαρὰ «Κεφαλικὰ» Κανονικὰ παραπτώματα καὶ Ἐκκλησιολογικὰ προβλήματα, ἰδί ως δὲ ἡ τελευταία, λίαν ἀπαράδεκτη Γραφο/Κανονικά, στάση καὶ παρουσία του στὸ αἱρετικὸ Βατικανό, καὶ μάλιστα ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

Ἀλήθεια, ποῖον ἐρώτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, κ. Βαρθολομαῖος, καὶ ἀποτόλμησε νὰ παρουσιαστεῖ στὴν ἐνθρόνιση τοῦ ἀβάπτιστου αἱρεσιάρχη πάπα τῆς Ρώμης; Ἀγνοεῖ ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι στὴν κατὰ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει καὶ βασιλεύει, τὸ Ἁγιογραφικὸ - Ἀποστολικὸ Συνοδικὸ Σύστημα Διοίκησης, καὶ ὄχι αὐτὸ τοῦ ἑνὸς Ἀνδρὸς Ἀρχή, τοῦ αἱρεσιάρχη πάπα τῆς Ρώμης; Πάντως, ἡ κατὰ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, (καὶ αὐτὸ νὰ τὸ βάλλουν μερικοὶ καλὰ στὸ μυαλό τους), δὲν ἔχει ἀνάγκη ἑνὸς δεύτερου πάπα, γιατί στὴν Ὀρθόδοξη κατὰ Ἀνατολάς Ἐκκλησία κεφαλὴ της εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος!

Πῶς τόλμησε λοιπόν, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, νὰ ἐναγκαλιστεῖ τὸν αἱρεσιάρχη πάπα, τὸ «δίκερον αὐτὸ τέρας», καὶ νὰ τὸν ἀποκαλέσει «ἁγιώτατον ἀδελφόν;». Πῶς ἀποτόλμησε, αὐτὸ τὸ παπικὸ αἱρετικὸ συναπάντημα νὰ τὸ ἀποκαλέσει «Ἐκκλησία;», Δὲν γνωρίζει πράγματι, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐνανθρώπησε γιὰ νὰ ἱδρύσει ἐκκλησίες, ἀλλὰ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ, καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ εἶναι ΜΙΑ, ἡ ΚΑΤΑ ΑΝΑΤΟΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; (Β´ Οἰκ. Σύνοδος).

Ἡ παρουσία ἐκεῖ, στὸ αἱρετικὸ Βατικανό, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ὀρθοδοξίας, (εὐλογώντας μάλιστα ὅλο αὐτὸ τὸ Παπικὸ αἱρετικὸ θρησκευτικὸ συναπάντημα), ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι παρουσιάζεται, ἑκάστοτε, καὶ περιφέρει «τῆδε κἀκεῖσε» τὸ Οἰκουμενικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, εὐτελίζει βάναυσα τὸ κῦρος τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΚΕΙΝΟΥ, «ἥν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου», καὶ γίνεται πρόξενος Τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τοῦ Ζῶντος Θεοῦ!

Ὡς ἐκ τούτου λοιπὸν ὀφείλει ὁ κ. Βαρθολομαῖος, νὰ δώσει λόγον ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας (=Οἰκουμενικῆς Συνόδου), μὲ τὴν κατηγορία τοῦ «αἱρετίζοντος», καὶ μάλιστα τὸ συντομώτερον δυνατόν, πρὶν μᾶς προλάβουν τὰ χειρότερα, ποὺ ἔρχονται καὶ πρός τοῦτο, οἱ ὑπεύθυνοι Ταγοὶ τῆς κατὰ Ἀνατολάς ΜΙΑΣ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὀφείλουν νὰ ἐνεργήσουν, ἀμελλητὶ, τὰ κατ᾽ αὐτοὺς, σύμφωνα μέ τὶς ἀπαράβατες, ἀμετάθετες καὶ ἀμετακίνητες διατάξεις τῶν Οἰκουμενικῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων. (Καν. Α´, Β´ καί ΣΤ´ Οἰκ. Συνόδου. Πρός Τίτον 3,10-11).

Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας τῆς Ρώμης ὀφείλει πρῶτα νὰ ἐπιδείξει εἰλικρινῆ μετάνοια ἐπιστροφῆς καὶ μόνον τότε θὰ γίνει δεκτὸς γιὰ συζήτηση ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία,

τὴν ὁποίαν ἐνσυνείδητα περιφρόνησε (1054) καὶ ἔκτοτε «ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος». Μόνον ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἐπιστροφή καὶ ὄχι ὅπως, ἴσως τὴν ἔχουν προαποφασίσει(;), καὶ ἐνδεχομένως, προσπαθοῦν μὲ διάφορους θεατρινισμοὺς καὶ τερτίπια νὰ τὴν ἐπιβάλλουν(;), ἐν ἀγνείᾳ βέβαια τοῦ φρουροῦ τῆς πίστεως, πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ! (Ἀπόφαση Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ).

Ἡ Ἐκκλησία ΕΚΕΙΝΟΥ, ἡ κατὰ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξος, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα δεύτερο Πάπα τῆς

Ἀνατολῆς, γιατί ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Διό, ὅποιος θὰ ἀποτολμήσει, νὰ μιμηθεῖ τὸ αἱρετικὸ «δίκερο τέρας» τῆς Ρώμης, θὰ «λακτίσει πρὸς κέντρα». Θὰ προσκρούσει σὲ τοῖχο. Στὸ σκληρὸ τεῖχος τῶν πιστῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν.

Ὅσο γιὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ἔτσι ὅπως κατάντησε τὸν τίτλο τῆς ἀποστολῆς του, ὡς Οἰκουμενικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἂν θέλει πράγματι νὰ ἀποκαλεῖται καὶ νὰ εἶναι Οἰκουμενικός τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ὀφείλει νὰ μετανοήσει, εἰλικρινά, γιὰ ὅ,τι ἔχει προκαλέσει μέχρι σήμερα κατὰ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, καὶ νὰ τηρεῖ στὸ ἑξῆς, ἀπαρέγκλιτα, τὸ γεγραμμένον «πηλίκοις Γράμμασιν» Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ ΠΙΣΤΕΥΩ τῆς κατὰ Ἀνατολάς Μίας τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διαφορετικά, ἂν οἱ ὦμοι του εἶναι ἀδύνατοι πρὸς τοῦτο, νὰ βαστάξουν δηλαδὴ τόσον τὸ βάρος καὶ τὸ ὕψος τῆς μόνης σώζουσας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅσον καὶ τὸ Ὑψηλὸ θεσμὸ τοῦ θρόνου τοῦ ἔνδοξου Φαναρίου, καὶ παρὰ ταῦτα ἐπιμένει νὰ ἀποκαλεῖται Οἰκουμενικός, τότε τοῦ ταιριάζει μᾶλλον περισσότερον ὁ τίτλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ὑπουργοῦ Προστασίας τοῦ Περιβάλλοντος, καὶ νὰ ἀπαλλάξει τὴν Ὀρθοδοξία μας ἀπό τὴν πολλαπλὴ ζημιογόνα παρουσία του.

ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1971

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ TΩN ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ . π. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

πηγή .

Οι Αποκριές ή το Καρναβάλι όπως είναι γνωστό σε όλους μας, είναι μια περίοδος διασκεδάσεων Διονυσιακής μάλλον Ελευθεριότητος (= παρεκκλίσεις από την Ηθική). Αρχικά αυτές οι διασκεδάσεις ήσαν αφιερωμένες στο Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς με τις Ρωμαϊκές Καλένδες (Νουμηνίες = Νεομηνίες = περίοδοι νέας Σελήνης ), και τους Βυζαντινούς «Καλικάντζαρους (= Δαιμονικά πλάσματα της Νεοελληνικής λαϊκής Μυθολογίας» ). Τούτο φαίνεται από το γεγονός, ότι σε πολλά μέρη της Μακεδονίας, και όχι μόνον, παρατηρούνται τέτοιες Καρναβαλικές εκδηλώσεις κατά την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. ( ΘΗΕ. τόμ. 2ος, σελ. 1098-1105 ).
Οι εκδηλώσεις αυτές είναι κατάλοιπα μάλλον των Διονυσιακών χρόνων. Τα παλιά αυτά ειδωλολατρικά έθιμα συνεχίστηκαν με τα Ρωμαϊκά «Λουπερκάλια (=εορτές προς τιμήν του μυθικού θεού Lupercus, προστάτη των κοπαδιών από τους λύκους ), και τα Ελληνικά «Ανθεστήρια (= τριήμερη μεγάλη εορτή των ανθέων προς τιμήν του Διονύσου στην Αθήνα)». Ο λαός μας ( όπως και οι ξένες Χώρες ), γιορτάζει τις Αποκριές ή το Καρναβάλι με ειδωλολατρική Διονυσιακή ελευθεριότητα, ως να επρόκειτο για διάλειμμα ανάμεσα στην έντονη Χριστιανική λατρεία του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και την κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ακολουθεί.
Τις γιορταστικές αυτές εκδηλώσεις μπορούμε να τις χωρίσουμε: α.-) Σε φαγητά (Κρέας, Γάλατα, κλπ. ). β.-) Σε μεταμφιέσεις από αρχαίες λατρείες, όπου κρύβονται τα πρόσωπα. Η συνήθεια αυτή είχε ως σκοπό να αποκρύψει τo πρόσωπο, και να δώσει την ελευθερία της διασκέδασης, γ'.-) Σε άσεμνους χορούς και τραγούδια. Σε άσεμνες ενδυμασίες και ξεγυμνώματα. Οι μεταμφιεσμένοι αποκαλούνται γενικά «Μασκαράδες» και παίρνουν διάφορες μορφές. (Νεόνυμφων, Γενίτσαρων, Κουμπάρων, Αραπάδων. Ζώων, Σατανάδων, κλπ, ), και πραγματοποιούν διάφορες Καρναβαλικές πομπές με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Ένα άλλο σημαδιακό Καρναβαλικό λαϊκό έθιμο που συνοδεύει συνήθως τις ημέρες της Αποκριάς των τριών εβδομάδων έως και την Καθαρά Δευτέρα, είναι και οι καθαρτικές «Φωτιές» της Καθαράς Δευτέρας έν όψει της μεταβατικής εποχής της κατανυκτικής περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Έτσι λοιπόν, ο λαός εκμεταλλεύτηκε τελικά αυτές τις ελευθεριότητες των Διονυσιακών εκδηλώσεων, και έκτοτε έχει πυκνώσει και πυκνώνει συνεχώς αυτές τις εκδηλώσεις, που τις μπλέκει και με ξενόφερτες απαράδεκτες εκδηλώσεις και συνήθειες, ιδίως τις δύο εβδομάδες των Απόκρεω και της Τυρινής του Τριωδίου παίρνοντας και μια ημέρα ακόμη από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την « Καθαρά Δευτέρα ».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αγνοεί αυτή την πραγματικότητα, και τους κινδύνους που εγκυμονούν αυτές τις ημέρες των ανεξέλεγκτων Διονυσιακών ελευθεριοτήτων. Ως Φιλόστοργος Μητέρα, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, παρακολουθεί προσεκτικά τις εκδηλώσεις αυτές, και τις αντιμετωπίζει με παράλληλες κατανυκτικές Ακολουθίες, ώστε να συγκρατήσει τους πιστούς Της, και να τους προφυλάξει από του να ξεπεράσουν τα όρια, και να παρασυρθούν σε εφάμαρτες ακρότητες.
Οι συνήθειες αυτές που γίνονται τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στη Χώρα μας ( στις Βόρειες ιδίως επαρχίες: Θεσσαλίας, Μακεδονίας, Θράκης και τον Πόντο ), αλλά και των δύο Κυριακών των Απόκρεω και της Τυρινής του Τριωδίου, δεν είναι καθόλου Χριστιανικές είναι καθαρώς Ειδωλολατρικά κατάλοιπα. Όμως, είναι οι Εθνικές μας ρίζες, και για το λόγο αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με μεγάλη διακριτικότητα, τις ανέχεται και τις, προσπερνά απαρατήρητα, προτάσσοντας αντ' αυτών στους πιστούς, κατάλληλες πνευματικές κατανυκτικές Ακολουθίες, και με κείμενα μετανοίας προσπαθεί να τους συγκεντρώσει και πάλι στους Ιερούς Ναούς, για να τους μεταφέρει στο πνεύμα και στο νόημα της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ευθύς αμέσως ακολουθεί.
Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή πολύπλευρα γιγαντούμενης Ειδωλολατρίας, που θέλει να γίνει κυρίαρχη όχι μόνον της ζωής μας, αλλά και της αθάνατης ψυχής μας. Παρίσταται λοιπόν μεγάλη ανάγκη να αντισταθούμε, γενναίως, αποδυόμενοι σε σκληρούς και θυσιαστικούς, αν παραστεί ανάγκη, αγώνες, «μαθητείας και διδασκαλίας πάντων όσων Εκείνος ενετείλατο ημίν » ( Ματθ, 28,18-20 ). Να αποδυθούμε σε αγώνες για να κρατήσουμε ανόθευτη την Ορθόδοξη Πίστη μας, τις Ελλην/Ορθόδοξες Παραδό­σεις μας και τα ιδανικά της ένδοξης Φυλής μας, εν όψει της επερχόμενης βαρβαρότητας από την πολύπλευρη Παγκοσμιοποίηση, που απεργάζονται ντόπιες και σκότιες ξένες διεθνείς δυνάμεις συνεπικουρούμενες, δυστυχώς, από ανάξιους της αποστολής τους Ταγούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, « ανθρώπους πονηρούς και γόητας προκύπτοντας επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» (Β' Τιμ. 3,13 ). Ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλη­σίας μας επιλήσμονες και ανάξιοι της αποστολής τους, οι οποίοι« εισήλθαν εις την αυλήν των προβάτων ουχί δια της θύρας, αλλά αναβαίντες αλλαχόθεν ... κλέπτες και ληστές ... που ου μέλει αυτούς περί των προ­βάτων ... ». ( Ιωάν. 10,3-13 ). Λύκοι που λυμαίνονται την Εκκλησία Εκείνου. «ήν περιεποιπήσατο δια του αίματος του ιδίου » (Πράξ. 20,28)
ΠΡΟΣΟΧΗ μεγάλη, αδελφοί μου, στις διασκεδάσεις μας και στις μετα­κινήσεις μας, και καλή χρήση της Νηστείας της Σαρακοστής, αφ' ενός μεν για την υγεία μας «κατ' άμφω («στο σώμα και στο πνεύμα» ), και αφ' ετέρου για την εκπλήρωση του σκοπού της Νηστείας, ήτοι: Της απαλ­λαγής μας από τα πάθη μας, αλλά και της Φιλανθρωπίας μας προς τον ο­ποιονδήποτε πάσχοντα αδελφό μας.

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος - Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος.

ΣΕ ΙΣΟΒΙΑ ΑΡΓΙΑ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΒΟΗΘΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ π. Ευστάθιος Κολλάς

 

 

« Μηδένα απολελυμένως (= χωρίς ποίμνιο )

Χειροτονείσθαι… Τους δε απολύτως χειροτονουμένους, ώρισεν

η αγία Σύνοδος, άκυρον έχειν την τοιαύτην

Χειροθεσίαν, και μηδαμού δύνασθαι ενεργείν, εφ’ ύβρει

του χειροτονήσαντος», ( Καν. 6^ος Δ΄ Οικ. Συν.)

 

 

Τα αξιώματα της Εκκλησίας είναι τρία (3), ήτοι, του Επισκόπου, του Πρεσβυτέρου και του Διακόνου. Επειδή όμως για τον Επίσκοπο ήτο απαγορευμένο να τοποθετείται «εν ευτελεί και σμικρά κώμη», λόγω του υψηλού αξιώματός του, και εκ τούτου εδημιουργούντο Επισκοπικά κενά διαποίμανσης στις δυσπρόσιτες αυτές αγροτικές περιοχές, οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, για την κάλυψη αυτών των Επισκοπικών κενών εδημιούργησαν τον αναγκαστικό βαθμό (= θεσμό) του Χωρεπισκόπου, ο οποίος, όμως, ήδη από την εποχή  των μεγάλων Βυζαντινών Κανονολόγων είχε απρακτήσει, ( 11^ος – 12^οςαιώνας ), «… επεί δε ο των χωρεπισκόπων βαθμός παντελώς ηπράκτησεν, ουδέ και ημείς ματαιοπονήσαι ηθελήσαμεν. » (Σχόλια Ζωναρά, στον 13^ο Καν. Αγκύρας).

 

          Το τι ακριβώς δικαιώματα είχε ο θεσμός αυτός των χωρεπισκόπων, μας το λέει ο Βυζαντηνός Κανονολόγος Αριστηνός, και μάλιστα τους συγκρίνει, περίπου, με τους σημερινούς Αρχιερατικούς Επιτρόπους:«χωρεπίσκοποι δε εισιν, οι σήμερον εν τισι κώμαις και χώραις Πρωτοπαπάδες λεγόμενοι», ( Σχόλια στον 13^ο Καν. Αγκύρας ), Περί του θεσμού των Χωρεπισκόπων θα αναφερθούμε εκτενέστερα στην συνέχεια.

 

ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ.

 

1.-) Κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ένας Επίσκοπος υπάρχει σε κάθε Επισκοπική περιφέρεια, «… ίνα μη εν τη πόλει (= Επισκοπή επαρχία ) δύο επίσκοποι ώσιν» ( Καν. 8^ος Α΄ Οικ. Συν. Καν. 41^ος& 58^ος Αγ. Αποστόλων, κ.π.α). Επομένως οι Θεοί και Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν, ρητά και κατηγορηματικά, την ύπαρξη δύο Επισκόπων στην ίδια Επισκοπική Περιφέρεια.

 

2.-) Στην αρχαία Εκκλησία εδημιουργείτο, ως ελέχθη ανωτέρω, πρόβλημα διαποίμανσης των δυσπρόσιτων περιοχών σε Επισκοπικά διαμερίσματα, και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας εδημιούργησαν τον βαθμό ( = θεσμό) του Χωρεπισκόπου για τις θρησκευτικές ανάγκες αυτών των δυσπρόσιτων περιοχών. Εκεί, ο οικείος Επίσκοπος, χειροθετούσε εγγάμους χαρισματούχους Πρεσβυτέρους με αυστηρώς περιορισμένη δικαιοδοσία, και εξυπηρετούσαν, εξ’ ονόματός του, τις δυσπρόσιτες αυτές αγροτικές Επισκοπικές περιοχές, « τούτω δε μόνον, φάσι τετίμηνται, τω τα Θεία δώρα προσφέρειν, δια το σπουδάιως τοις πένησι διανέμειν, τα εις το Κυριακόν συναγόμενα », (Σχόλια Ματθ. Βλάσταρη, στον 14ο Καν. Νεοκαισαρείας, «Στοιχείον Ε΄ Κεφ. ΛΑ΄ «Περί Χωρεπισκόπων»).

 

Δηλαδή μέσα στα υποχρεωτικά ποιμαντικά καθήκοντα του Επισκόπου και του Πρεσβυτέρου είναι η συνεχής μέριμνά τους για τους ενδεείς, της Επαρχίας του, για τον Επίσκοπο, και της Ενορίας του για τον Πρεσβύτερο, γιατί πάντοτε, σε όλες τις κοινωνικές καταστάσεις υπάρχουν οιενδεείς ( = φτωχοί).

 

Ο έγγαμος λοιπόν αυτός χαρισματούχος Πρεσβύτερος έφερε « ψιλόν μόνον το όνομα, κενόν πραγμάτων » (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, παραπομπές, στις σελ. 134 – 135 ), και διοικούσε με συγκεκριμένη άδεια του οικείου Επισκόπου. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε ο βαθμός ( =θεσμός - τύπος ) του Χωρεπισκόπου, ( Καν. 8^ος & 10^ος Αντιοχείας, κ.α.).

 

4.-) Σήμερα όμως εξέλιπαν αυτές οι δυσκολίες . Δεν υπάρχουν πλέον δυσπρόσιτες αγροτικές περιοχές στην επαρχία του Επισκόπου, ώστε να τον δυσκολεύουν στα ποιμαντικά του καθήκοντα, και δύναται να επισκεφθεί, ανά πάση ώρα και στιγμή, και σε καθημερινή βάση, οποιαδήποτε περιοχή της Επαρχίας του που επιθυμεί. Εν τούτοις, « εν ονόματι » του ανύπαρκτου πλέον θεσμού του χωρεπισκόπου, χειροτονούνται Ιερομόναχοι, και τοποθετούνται μάλιστα σε μεγαλουπόλεις,  με το κακόγουστο και ανύπαρκτο ψευδεπίγραφο του « βοηθού επισκόπου », και με το λίαν δυσάρεστο αποτέλεσμα, όχι μόνον να καταπατούνται βάναυσα οι απαρασάλευτοι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, αλλά και να ευτελίζεται το ανώτατο Αξίωμα της Εκκλησίας, του Επισκόπου.

 

 

5.-) Σήμερα αυτό το ανώτατο αξίωμα του Επισκόπου ευτελίζεται, όταν πέραν του Κανονικού οικείου Επισκόπου της Επισκοπής υπάρχει και ένας βοηθός επίσκοπος ή και δύο ακόμη , όπως τούτο ζητείται « γυμνή τη κεφαλή ». Βέβαια ο Επίσκοπος έχει ανάγκη από βοηθούς στο έργο του, στο έργο του Ευαγγελίου, και η Εκκλησία του δίνει όσους απαιτεί η Περιφέρειά του και πάρα πάνω ακόμη, και αυτοί δεν είναι άλλοι παρά το  « Τίμιον Πρεσβυτέριον, με πρώτους τους Πρωτοπαπάδες, και τους Δευτεροπαπάδες » (Ευώνυμος χορός Οφφικίων ), της Επισκοπής του. Απόδειξη τούτου αποτελεί η τάξη της Εκκλησίας μας, όταν στα Μυστήρια της Εκκλησίας και τις διάφορες Αγιαστικές Ακολουθίες ακούμε τον Διάκονο, και εν απουσία τούτου, τον Ιερέα να ψάλλει, « Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών (δήνα) ». Γιατί άραγε αποκαλείται αρχιεπίσκοπος ο οικείος Επίσκοπος; Διότι ο κάθε Πρεσβύτερος είναι και αυτός επίσκοπος στην Ενορία του, και ο οικείος Επίσκοπος είναι η αρχή αυτών των μικροεπισκόπων, δηλαδή αρχιεπίσκοπος – Αρχιερέας.   Αλλά πέραν τούτου, ο θεσμός του χωρεπισκόπου εφαρμόζεται και σήμερα σε κάθε Επισκοπή, με τους κατά περιφέρεια Αρχιερατικούς Επιτρόπους, το Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο, και τουςΠεριοδευτάς χαρισματούχους Πρεσβυτέρους, ( Σχόλια Αριστηνού στον Καν. 13^ο Αγκύρας – 57^ος Λαοδικείας ).

 

6.-) Οι φερόμενοι σήμερα με το ψευδεπίγραφο « βοηθοί επίσκοποι » δεν έχουν καμίαν απολύτως Κανονική και εκκλησιαστική κατοχύρωση. Είναι ανύπαρκτοι, ούτε και καμίαν απολύτως σχέση έχουν με τον πάλαι ποτέ θεσμό του χωρεπισκόπου της αρχαίας Εκκλησίας. Φέρονται ως επίσκοποι χωρίς ποίμνιο, κάτι που απαγορεύουν ρητά και κατηγορηματικά οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, διότι τέτοιαφάρα επισκόπων δεν υπάρχει, γιατί: α.-)Έχουν « Απολελυμένη χειροτονία και ανενεργό Ιερωσύνη εφ’ όρους ζωής εφ’ υβρει του χειροτονήσαντος » (Καν. 6^οςΔ’ Οικ. Συν. ), και β.-) Υπάρχουν πολλοί επίσκοποι στην ίδια Επισκοπή, όπερ λίαν απαράδεκτο από Κανονικής επόψεως,  « ίνα μη εν τη πόλει δύο επίσκοποι ώσιν » (Καν. 8^ος Α’ Οικ. Συν. – Επιστολή Γ’ Οικ. Συνόδου)

 

7.-)  Εδώ, προσέτι, με την περίπτωση του φερόμενου ως βοηθού επισκόπου,  « ... πάσης ξεροκαμπίας », πρόκειται και για μία ακόμη βάρβαρη φαλκίδευση ενός  ακόμη Κανονικού δικαιώματος του  κοσμικού έγγαμου  Πρεσβυτερίου, που ετσιθελικά αφαιρείται, ήτοι,  των δικαιωμάτων  του πάλαι ποτέ χωρεπισκόπου,  διότι «χωρεπίσκοποι εισίν, οι σήμερον έν τισι κώμαις και χώραις Πρωτοπαπάδες λεγόμενοι »  ( Σχόλια Αριστηνού στον 13^ο Καν. Αγκύρας ).

 

Πρόκειται λοιπόν για μια εισέτι φαλκίδευση ενός Κανονικού δικαιώματος του έγγαμου κοσμικού Τιμίου Πρεσβυτερίου, το οποίον γίνεται βορά των ασύδοτων δραπετών εκ των Μονών τους Ιερομοναχών,που εισέβαλλαν με βουλιμία στο κόσμο και τον έχουν κατακτήσει, συσσωρεύοντας συγχρόνως σοβαρά προβλήματα στην Εκκλησία του Χριστού, και μέγα σκανδαλισμό στον πιστό λαό του Θεού, και θα συσσωρεύουν, δυστυχώς, ακόμη περισσότερα, αν δεν τηρηθούν οι αυστηρές εκείνες διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων, και δεν εφαρμοστούν τα Κανονικά εκείνα μέτρα, ώστε να επιστρέψουν οι Ιερομάναχοι στους τόπους της Μετανοίας τους, στις Μονές τους.

 

8.-) Περιμένουμε, και το οφείλει τούτο το σώμα των Επισκόπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, με Ορθόδοξη Θεολογική σοβαρότητα και Εκκλησιολογική περίσκεψη, να προσεγγίσει σωστά το θέμα των Ιερομονάχων στον κόσμο, και το όλον θέμα του ανύπαρκτου Κανονικά τύπου του βοηθού επισκόπου σε σύγκριση πάντα με τον θεσμό του Κανονικού Θεσμού του Χωρεπισκόπου. Και έτσι κάθε φορά που θα παρίσταται εκκλησιαστική ανάγκη διοικητικής διάρθρωσης, να ακολουθείται πιστά ο σήμερον ήδη εφαρμοζόμενος Κανονικός θεσμός του « ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ» ήτοι, των Αρχιερατικών Επιτρόπων, τουΓενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου, και των Περιοδευτών χαρισματούχων Πρεσβυτέρων , πράξη που εκφράζει σήμερα και την επιθυμία των Οικουμενικών     αγίων   Πατέρων της Εκκλησίας μας,  « Χωρεπίσκοποι δε εισιν, οι σήμερον εν τισι κώμαις και χώραις Πρωτοπαπάδες λεγομένοι  »,  (ένθ’ αν.).

 

9.-) Οι ψευδοβοηθοί επίσκοποι δεν έχουν ποσώς Κανονική στήριξη και συνεπώς είναι εντελώς ανύπαρκτοι από έποψη Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Τα αξιώματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι τρία ( 3 )και όχι τέσσερα ( 4 ), όπως τούτο συμβαίνει στην παναίρεση του Ρωμαιο/Καθολικισμού, του Πάπα.

 

Επομένως , οι εκλεγόμενοι και, ως μη όφειλε, λαμπρώς χειροτονούμενοι ως βοηθοί επίσκοποι έχουν « απολελυμένη χειροτονία  (= χωρίς ποίμνιο), και ως εκ τούτου δεν έχουν ενεργό Ιερωσύνη.Ευρίσκονται σε εφ’ όρους ζωής ΑΡΓΙΑ, μη δυνάμενοι να τελέσουν τα μυστήρια της Εκκλησίας, και οποιαδήποτε άλλη Ιερατική πράξη, και ό,τιδήποτε θα αποτολμήσουν να πράξουν, είναι ΑΚΥΡΟ, κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, γιατί τα τρία αυτά αξιώματα της Εκκλησίας εκλέγονται και χειροτονούνται ΩΡΙΣΜΕΝΟΣ – ΕΙΔΙΚΩΣ: « Μηδένα απολελυμένως χειροτονήσθαι, μήτε πρεσβύτερον, μήτε διάκονον, μήτε όλως τινά των εν τω εκκλησιαστικώ τάγματι, ει μη ειδικώς εν εκκλησία πόλεως, ή κώμης, ή μαρτυρίω, ή μοναστηρίω, ο χειροτονούμενος επικηρύττοιτο. Τους δε απολύτως χειροτονουμένους, ώρισεν η αγία σύνοδος, άκυρον έχειν την τοιαύτην χειροθεσίαν, και μηδαμού δύνασθαι ενεργείν, εφ’ ύβρει του χειροτονήσαντος  » ( Καν. 6^ος Δ’ Οικ. Συν. ).

 

Επί των όσων, ακροθιγώς πως, αναφέρθηκαν, « τις αγορεύειν βούλεται; ». Η στήλη της Εφημερίδος είναι στην διάθεσή τους. Οψόμεθα …

 

 

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξος Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος.

πηγή

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ-Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ TΩN ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ .

πηγή .

Οι Αποκριές ή το Καρναβάλι όπως είναι γνωστό σε όλους μας, είναι μια περίοδος διασκεδάσεων Διονυσιακής μάλλον Ελευθεριότητος (= παρεκκλίσεις από την Ηθική). Αρχικά αυτές οι διασκεδάσεις ήσαν αφιερωμένες στο Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς με τις Ρωμαϊκές Καλένδες (Νουμηνίες = Νεομηνίες = περίοδοι νέας Σελήνης ), και τους Βυζαντινούς «Καλικάντζαρους (= Δαιμονικά πλάσματα της Νεοελληνικής λαϊκής Μυθολογίας» ). Τούτο φαίνεται από το γεγονός, ότι σε πολλά μέρη της Μακεδονίας, και όχι μόνον, παρατηρούνται τέτοιες Καρναβαλικές εκδηλώσεις κατά την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. ( ΘΗΕ. τόμ. 2ος, σελ. 1098-1105 ).
Οι εκδηλώσεις αυτές είναι κατάλοιπα μάλλον των Διονυσιακών χρόνων. Τα παλιά αυτά ειδωλολατρικά έθιμα συνεχίστηκαν με τα Ρωμαϊκά «Λουπερκάλια (=εορτές προς τιμήν του μυθικού θεού Lupercus, προστάτη των κοπαδιών από τους λύκους ), και τα Ελληνικά «Ανθεστήρια (= τριήμερη μεγάλη εορτή των ανθέων προς τιμήν του Διονύσου στην Αθήνα)». Ο λαός μας ( όπως και οι ξένες Χώρες ), γιορτάζει τις Αποκριές ή το Καρναβάλι με ειδωλολατρική Διονυσιακή ελευθεριότητα, ως να επρόκειτο για διάλειμμα ανάμεσα στην έντονη Χριστιανική λατρεία του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και την κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ακολουθεί.
Τις γιορταστικές αυτές εκδηλώσεις μπορούμε να τις χωρίσουμε: α.-) Σε φαγητά (Κρέας, Γάλατα, κλπ. ). β.-) Σε μεταμφιέσεις από αρχαίες λατρείες, όπου κρύβονται τα πρόσωπα. Η συνήθεια αυτή είχε ως σκοπό να αποκρύψει τo πρόσωπο, και να δώσει την ελευθερία της διασκέδασης, γ'.-) Σε άσεμνους χορούς και τραγούδια. Σε άσεμνες ενδυμασίες και ξεγυμνώματα. Οι μεταμφιεσμένοι αποκαλούνται γενικά «Μασκαράδες» και παίρνουν διάφορες μορφές. (Νεόνυμφων, Γενίτσαρων, Κουμπάρων, Αραπάδων. Ζώων, Σατανάδων, κλπ, ), και πραγματοποιούν διάφορες Καρναβαλικές πομπές με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Ένα άλλο σημαδιακό Καρναβαλικό λαϊκό έθιμο που συνοδεύει συνήθως τις ημέρες της Αποκριάς των τριών εβδομάδων έως και την Καθαρά Δευτέρα, είναι και οι καθαρτικές «Φωτιές» της Καθαράς Δευτέρας έν όψει της μεταβατικής εποχής της κατανυκτικής περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Έτσι λοιπόν, ο λαός εκμεταλλεύτηκε τελικά αυτές τις ελευθεριότητες των Διονυσιακών εκδηλώσεων, και έκτοτε έχει πυκνώσει και πυκνώνει συνεχώς αυτές τις εκδηλώσεις, που τις μπλέκει και με ξενόφερτες απαράδεκτες εκδηλώσεις και συνήθειες, ιδίως τις δύο εβδομάδες των Απόκρεω και της Τυρινής του Τριωδίου παίρνοντας και μια ημέρα ακόμη από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την « Καθαρά Δευτέρα ».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αγνοεί αυτή την πραγματικότητα, και τους κινδύνους που εγκυμονούν αυτές τις ημέρες των ανεξέλεγκτων Διονυσιακών ελευθεριοτήτων. Ως Φιλόστοργος Μητέρα, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, παρακολουθεί προσεκτικά τις εκδηλώσεις αυτές, και τις αντιμετωπίζει με παράλληλες κατανυκτικές Ακολουθίες, ώστε να συγκρατήσει τους πιστούς Της, και να τους προφυλάξει από του να ξεπεράσουν τα όρια, και να παρασυρθούν σε εφάμαρτες ακρότητες.
Οι συνήθειες αυτές που γίνονται τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στη Χώρα μας ( στις Βόρειες ιδίως επαρχίες: Θεσσαλίας, Μακεδονίας, Θράκης και τον Πόντο ), αλλά και των δύο Κυριακών των Απόκρεω και της Τυρινής του Τριωδίου, δεν είναι καθόλου Χριστιανικές είναι καθαρώς Ειδωλολατρικά κατάλοιπα. Όμως, είναι οι Εθνικές μας ρίζες, και για το λόγο αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με μεγάλη διακριτικότητα, τις ανέχεται και τις, προσπερνά απαρατήρητα, προτάσσοντας αντ' αυτών στους πιστούς, κατάλληλες πνευματικές κατανυκτικές Ακολουθίες, και με κείμενα μετανοίας προσπαθεί να τους συγκεντρώσει και πάλι στους Ιερούς Ναούς, για να τους μεταφέρει στο πνεύμα και στο νόημα της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ευθύς αμέσως ακολουθεί.
Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή πολύπλευρα γιγαντούμενης Ειδωλολατρίας, που θέλει να γίνει κυρίαρχη όχι μόνον της ζωής μας, αλλά και της αθάνατης ψυχής μας. Παρίσταται λοιπόν μεγάλη ανάγκη να αντισταθούμε, γενναίως, αποδυόμενοι σε σκληρούς και θυσιαστικούς, αν παραστεί ανάγκη, αγώνες, «μαθητείας και διδασκαλίας πάντων όσων Εκείνος ενετείλατο ημίν » ( Ματθ, 28,18-20 ). Να αποδυθούμε σε αγώνες για να κρατήσουμε ανόθευτη την Ορθόδοξη Πίστη μας, τις Ελλην/Ορθόδοξες Παραδό­σεις μας και τα ιδανικά της ένδοξης Φυλής μας, εν όψει της επερχόμενης βαρβαρότητας από την πολύπλευρη Παγκοσμιοποίηση, που απεργάζονται ντόπιες και σκότιες ξένες διεθνείς δυνάμεις συνεπικουρούμενες, δυστυχώς, από ανάξιους της αποστολής τους Ταγούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, « ανθρώπους πονηρούς και γόητας προκύπτοντας επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» (Β' Τιμ. 3,13 ). Ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλη­σίας μας επιλήσμονες και ανάξιοι της αποστολής τους, οι οποίοι« εισήλθαν εις την αυλήν των προβάτων ουχί δια της θύρας, αλλά αναβαίντες αλλαχόθεν ... κλέπτες και ληστές ... που ου μέλει αυτούς περί των προ­βάτων ... ». ( Ιωάν. 10,3-13 ). Λύκοι που λυμαίνονται την Εκκλησία Εκείνου. «ήν περιεποιπήσατο δια του αίματος του ιδίου » (Πράξ. 20,28)
ΠΡΟΣΟΧΗ μεγάλη, αδελφοί μου, στις διασκεδάσεις μας και στις μετα­κινήσεις μας, και καλή χρήση της Νηστείας της Σαρακοστής, αφ' ενός μεν για την υγεία μας «κατ' άμφω («στο σώμα και στο πνεύμα» ), και αφ' ετέρου για την εκπλήρωση του σκοπού της Νηστείας, ήτοι: Της απαλ­λαγής μας από τα πάθη μας, αλλά και της Φιλανθρωπίας μας προς τον ο­ποιονδήποτε πάσχοντα αδελφό μας.

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος - Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος.

Η Ζωή του Ιησού Χριστού

πηγή

(Από τα 12 έως τα 30 χρόνια)

Πολλά ερωτήματα και απορίες έχουν τεθεί κατά καιρούς για το χρονικό διάστημα της ζωής του Ιησού Χριστού, δηλαδή από το 12ο έως το 30ό έτος της ηλικίας Του, και στο ερώτημα αυτό δίνονται κάθε φορά διάφορες απαντήσεις οι περισσότερες των οποίων είναι «κατά το δοκούν», εντελώς ανιστόρητες και παραπλανητικές, με αποτέλεσμα αντί να διαφωτίσουν αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της ζωής Του, να το συσκοτίζουν περισσότερον, αφήνοντας αιχμές κατά του Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Συγκεκριμένα σε τηλεοπτικό Κανάλι μεγάλης εμβέλειας έχει γίνει μακρά συζήτηση για το χρονικό αυτό διάστημα της ζωής του Χριστού των 18 χρόνων δημόσιας απουσίας Του.

Επί του θέματος αυτού αναφέρονται τα παρακάτω, με απώτερο σκοπό την αποκάλυψη της αληθινής αλήθειας και την διαφώτισή του, ώστε επιτέλους να σταματήσουν τα όσα όλως ανεύθυνα και ψευδέστατα λέγονται και «ελαφρά τη συνειδήσει υποστηρίζονται από απύλωτα στόματα», σε βάρος του Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:
1. Κατά την Εβραϊκή Νομοθεσία, επίσημες δημόσιες εμφανίσεις που μπορούσε να κάνει ένας Εβραίος, μέχρι τα τριάντα χρόνια του, ήσαν: α) Την όγδοη ημέρα από την γέννησή του, για την ονοματοδοσία του. β) Την τεσσαρακοστή από την γέννησή του (=Σαραντισμός της μητέρας). γ) Στα δώδεκα χρόνια του, όπου δικαιούται να συμμετάσχει στις Συναγωγές. δ) Από τα δώδεκα χρόνια του και μέχρι τα τριάκοντα ο Εβραίος πολίτης ήταν υποχρεωμένος να ζη εκτός του «κοινωνικού γίγνεσθαι» προετοιμαζόμενος για την μετά τα τριάντα δημόσια εμφάνιση και δράση του, όπου εδικαιούτο πλέον να έχει δημόσιο λόγο. Κάτι δηλαδή ανάλογο που γινόταν και κατά την αρχαιότητα στον Δήμο των Αθηναίων.

Ο Εβραϊκός νόμος, λοιπόν, απαγόρευε αυστηρά να εμφανίζεται κάποιος δημόσια και να έχει λόγο κάτω των τριάκοντα ετών. Μόνον οι Λευίτες άρχιζαν την δημόσια εμφάνιση και δράση τους από τα 25 χρόνια τους (Εξοδ. 4,35). Επομένως τα χρόνια ενός Εβραίου από τα 12 έως τα 30, ήσαν άνευ σημασίας, διο και δεν αξιολογούντο κοινωνικά. Στην αυστηρή Νομική αυτή απαγόρευση οφείλεται η κοινωνική και δημόσια απουσία του Ιησού  Χριστού, ο Οποίος σημειωτέον θα έπρεπε να την τηρήσει επακριβώς για να δείξει έμπρακτα, ότι είναι ο αναμενόμενος ΜΕΣΣΙΑΣ.

2. Όμως η Γραφή δεν αφήνει εντελώς απροστάτευτο τον Ιησού Χριστό στο χρονικό αυτό διάστημα της ζωής Του, μετά τα δώδεκα χρόνια Του, αλλά κάνει συγκεκριμένο λόγο και αναφέρει λίαν κατηγορηματικά, πως μετά τα δώδεκα χρόνια Του είναι υποταγμένος κάτω από την προστασία των Νομικών του γονέων, «κατέβει μετ’ αυτών (= των Νομικών Του γονέων), και ήλθεν εις Ναζαρέτ, και ην υποτασσόμενος αυτοίς… και ο Ιησούς προέκοπται σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις», (Λουκά 2, 41 – 51).

3. ΑΛΛΑ για να δούμε, τι σημαίνουν όλα αυτά τα λεγόμενα της Γραφής; Ο Ιησούς Χριστός πήρε σάρκα και εμφανίστηκε στον κόσμο της φθοράς – στη γη, που σημαίνει, ότι έχει δύο φύσεις τέλειες. Του Θεού, και του ανθρώπου. Δηλαδή είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος (= Θεάνθρωπος). Μέσα στην ανθρώπινη φύση Του ο Χριστός έχει ολόκληρη την Θεότητα, αλλά για να την εκδηλώσει, θα έπρεπε να υπάρχει και η ανάλογη σαρκική Του αύξηση, η οποία όμως αυξανόταν – προόδευε «βαθμηδόν και κατ’ ολίγον», γι’ αυτό και η Γραφή  μας πληροφορεί ότι «το δε παιδίον  ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ην επ’ αυτώ» (Λουκά 2, 40).
Δηλαδή ανάλογα με την αύξηση του σώματος (= εξωτερικά πλεονεκτήματα της κανονικής σωματικής αναπτύξεως), εκδηλωνόταν – εδραιωνόταν, και η γνώση της σοφίας Του (=εσωτερικά  πλεονεκτήματα, πλήρους ηθικής και διανοητικής αναπτύξεώς Του). Τούτο σημαίνει, ότι δεν προέκοπτε (=αυξανόταν) η σοφία, γιατί αυτή ήταν ολόκληρη και τέλεια εξ’ υπαρχής μέσα Του, αλλά αυξανόταν μόνον το ανθρώπινο στοιχείο Του, και ανάλογα με την σωματική Του, την κατανοούσε, γινόμενος ταυτόχρονα και αρεστός προς τον «εν αυτώ κατοικούντα Θεόν» αλλά και προς τους ανθρώπους. Η Γραφή είναι λίαν σαφής, «προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάρις παρά Θεώ και ανθρώποις» (Λουκά 2,41 –51).

4. Ετσι ο Ιησούς Χριστός εφάρμοσε πιστά τις αυστηρές αυτές Νομικές διατάξεις, ήτοι: Και την ογδόη ημέρα μετά την Γέννησή Του. Και στις Σαράντα ημέρες. Και στα δώδεκα χρόνια Του που είχε δικαίωμα να εισέρχεται ελεύθερα στην Συναγωγή, και στα τριάντα χρόνια του με το βαπτισμό του, οπότε και έκανε δυναμικά πλέον την δημόσια παρουσία Του, δηλώνοντας μέσα στην Συναγωγή, όχι μόνον ποιος είναι ακριβώς, αλλά και ποιο είναι το έργο Του, «και επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαΐου του προφήτου και εύρε τον τόπον ου ην γεγραμμένον. Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν, και πτύξας το βιβλίον εκάθησε, και ήρξατο λέγειν προς εαυτούς, ότι σήμερον πεπλήρωται η γραφή αυτή εν τοις ωσίν υμών», (Λουκά 4, 16-21 – Ησ.  61, 1-3).

Πολύ σοφά, λοιπόν, ώριζε ο νόμος αυτή την ηλικία των 30 ετών, γιατί τότε πράγματι ο άνδρας είναι ώριμος και κατάλληλος για διδασκαλία, πλήρης, έτοιμος να αναλάβει κοινωνικό έργο. Ολες οι μεγάλες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης έχουν κάνει την δημόσια εμφάνισή τους στα τριάντα τους χρόνια ή ακόμη και μετά τα τριάντα.

5. Ειδικά για τον ΜΕΣΣΙΑ (=τον Ιησού Χριστόν) υπάρχουν συγκεκριμένες ρητές αναφορές και χαρακτηριστικά στην διδασκαλία Του, στο ποιος θα είναι, τι θα κηρύξει, και πώς θα τα κηρύξει, αλλά και συγκεκριμένη απαγόρευση, από την Εβραϊκή Παράδοση, ότι ποτέ δεν θα βγει έξω από τα όρια του Κράτους του Ισραήλ. Και το έπραξε τούτο ο Κύριος στην περίπτωση της γυναίκας της Χαναναίας, «και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη (= προς τα μέρη) Τύρου και Σιδώνος, και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα (= παραβίασε δηλαδή τα Κρατικά της σύνορα) και εκραύγασεν αυτώ λέγουσα».

Για να προσέξουμε: Δεν παρεβίασε ο Χριστός τα σύνορα του Εβραϊκού Κράτους, αλλά η γυναίκα από την Χαναάν παρεβίασε τα όρια της πατρίδας της, και μπήκε στο Εβραϊκό Κράτος. Ο Κύριος εκινείτο πάντοτε επί των ορίων του Εβραϊκού Κράτους.

6. Επίσης ήταν γεγραμμένο ότι πάντοτε ο Χριστός θα μιλούσε με παραβολές και δεν θα έλεγε τίποτε χωρίς παραβολές, «ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς εν παραβολαίς τοις όχλοις, και χωρίς παραβολαίς ουδέν ελάλει αυτοίς, όπως πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος, ανοίξω εν παραβολαίς το στόμα μου, φθέγξομαι προβλήματα απ’ αρχής» (Ψαλμ. 11, 2 – Ματθ. 13, 34-35).

7. Στην περίπτωση που υποστηρίζουν μερικοί ότι ο Χριστός πήγε στις Ινδίες, στα Ιμαλάια, στο Θιβέτ, και δεν ξέρω πού αλλού θα μας πουν, ΕΡΩΤΑΤΑΙ: Εχουν να μας παρουσιάσουν μαρτυρίες, ή συγγράμματα των συγχρόνων του Χριστού από αυτές τις Χώρες, που να βεβαιώνουν, ότι πράγματι ο Χριστός πήγε εκεί; Όχι βέβαια! Οπότε γίνονται καταγέλαστοι. Υπάρχουν όμως αντίθετες μαρτυρίες και μάλιστα έγγραφες, ότι ο Χριστός εγνώριζε γράμματα χωρίς να πάει ποτέ στο σχολείο και αυτό το μαρτυρούν οι ίδιοι οι εχθροί Του, οι σύγχρονοι συμπατριώτες Του Εβραίοι, «πώς ούτος γράμματα οίδε (= γνωρίζει, ξέρει), μη μεμαθηκώς;» (Ιωάν. 7, 15).

Οι Εβραίοι λοιπόν οι οποίοι μάλιστα τον μισούσαν, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας αν ο Ιησούς Χριστός βγήκε έξω από τα όρια του Κράτους των Εβραίων και πήγε εκεί που αναληθώς υποστηρίζουν μερικοί ανεγκέφαλοι. Μόνον οι Εβραίοι είχαν και έχουν συμφέρουν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, όμως, δεν το αποτολμούν. Γι’ αυτό και στην περίπτωση των θαυμάτων του Χριστού υποστηρίζουν, ότι ο Χριστός κάνει θαύματα, αλλά τα κάνει, «εν ονόματι του άρχοντος των δαιμονίων» (Λουκά 11, 14-15), και όχι γιατί είναι μαθητευόμενος Μάγος. Και εδώ εύλογα ΕΡΩΤΑΤΑΙ και πάλι: Ποίοι είναι αξιόπιστοι, οι τότε εχθροί του Χριστού Εβραίοι, ή οι σημερινοί εχθροί του Χριστού;

8. Αλλά ας υποθέσουμε ότι υποχωρούμε, και δεχόμαστε ότι πήγε ο Χριστός εκεί που αναφέρθηκε παραπάνω, ότι εκεί εμαθήτευσε, και ότι με τις γνώσεις αυτές που πήρε από εκεί, άλλαξε, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας. Αλλά ύστερα από αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός δεν θα επεδίωκαν, οι παραπάνω, Ινδοί, Θηβετιανοί και άλλοι να δρέψουν τους καρπούς του παγκοσμίου αυτού έργου από έναν σπουδαστή τους; Κάτι τέτοιο θα το επιχειρούσαν πολλοί, όχι μόνον από εκείνα τα μέρη που αναφέρθηκαν ανωτέρω, αλλά πρώτα – πρώτα θα το χρησιμοποιούσαν εναντίον του Χριστού οι εχθροί Του Εβραίοι που καραδοκούσαν, για να απαλλαγούν από την ενοχλητική παρουσία Του; Όμως δεν το επεχείρησαν, ούτε και το επιχειρούν εισέτι, γεγονός που σημαίνει, αναντίρρητα, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν εξήλθε των ορίων του Εβραϊκού Κράτους, αλλά έμεινε εκεί μέχρι τα τριάντα του, «και προέκοπται σοφία, και ηλικία, και χάριτι παρά Θεού και ανθρώποις» (Λουκά 2, 41-45).

9. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στο ερώτημα λοιπόν, «πού ήταν και τι έκανε ο Ιησούς Χριστός από τα 12 έως τα 30 χρόνια Του», η απάντηση είναι προφανής και αποστομωτική. Ως Εβραίος πολίτης ο Χριστός ήταν υποχρεωμένος να ΙΔΙΩΤΕΥΣΕΙ, όπως και ΙΔΙΩΤΕΥΣΕ, κάτω από την προστασία των νομικών Του γονέων «και ην υποτασσόμενος αυτοίς (= τους γονείς Του), (Λουκά 2, 41-51).

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΩΣ

ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

Είναι γνωστόν ότι, και τῆς πιό μικρᾶς μητροπόλεως επίσκοπος έχει το κύρος, την αποστολή και το πνευματικό βάρος για όλη την ανά την Οικουμένην Ορθόδοξο Εκκλησία. Ο πρῶτος είναι πρῶτος μεταξύ ίσων (primus inter pares).Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες των έναντι τῆς Ορθοδοξίας, μᾶς καλεί το παρατιθέμενον κατωτέρω άρθρον.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος

ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΛΟΓΟΣ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ

κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

«ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ;»

του Πρωτοπρεσβ. Ευσταθιου ΚΟΛΛΑ

Οι φόβοι ότι θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ μας, ο κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, είχε προβλεφθεί, πριν ακόμη εκλεγεί. Λίαν ευθαρσώς είχε δηλωθεί τότε, (1991) που ήταν επικρατέστερος υποψήφιος για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και εκείθεν ως Οικουμενικός: «Για τον τύπο αυτό του Κληρικού, να βάλει ο Θεός το χέρι Του, γιατί αν τελικά εκλεγεί θα οδηγήσει την Ορθοδοξία μας σε περιπέτειες», και οι περιπέτειες δεν άργησαν να παρουσιαστούν αμέσως μετά την εκλογή του, με τους δήθεν διαλόγους με τον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης, και που τελικά κατέληξαν στις συμπροσευχές.

Οι συμπροσευχές αυτές, για τον Οικουμενικό και τους συνοδοιπόρους του, σημαίνει ότι έχει ήδη γίνει η ένωση με τον αιρεσιάρχη Πάπα, και αν κρίνουμε από τα κατηγορηματικώς λεγόμενα του υπεύθυνου του Γραφείου της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρώπη, ψευτοΜητροπολίτου Αχαίας κ. Αθανασίου, τώρα προσπαθούν, με υπόγειες διαδρομές, να επιβάλλουν στους πιστούς αυτή «την άμικτον μί-ξιν», αλλά στην σατανοκίνητη αυτή προσπάθειά τους συναντούν, ως είναι τούτο επόμενον, σκληρές αντιδράσεις από το κέντρον της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, την Ελλάδα και εκείθεν, από τον υπερασπιστή δηλαδή της πίστεώς μας πιστό λαό του Θεού. «Παρ’ ημίν ούτε Πατριάρ-χαι ούτε Σύνοδοι ηδυνήθησάν ποτε εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού», (Απόκρισις των Πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολής προς τον πάπαν Πίον τον Θ’, έτος 1848).

Ο Αχαίας λοιπόν κ. Αθανάσιος, «γυμνή τη κεφαλή», απολογούεμνος, ως φαίνεται, προς το Βατικανό για την καθυστέρηση της υποταγής της Εκκλησίας της Ελλάδος στον αιρεσιάρχη Πάπα ομολογεί, όλως ανερυθρίαστα: «Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί ο αρχιεπίσκοπος και οι μητροπολίτες επιθυμούν να έχουν μια σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, αλλά οι πιστοί δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου… Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού, για να σχηματίσουμε την συνείδηση του κόσμου» (ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Μάιος – Ιούνιος 2011, σελ. 9).

Να υποθέσουμε ότι απόδειξη τούτου αποτελεί η απερίσκεπτη και λίαν αντικανονική, Πατριαρχική Συνοδική Επιστολή του Οικουμενικού προς ένα μόνον επιλεγμένο κομμάτι της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, χωρίς να υπάρχει σοβαρό θέμα, που να απασχολεί ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, και όχι μόνον τον Οικουμενικό, ώστε να απαιτεί την επέμβαση της Οικουμενικής ιδιότητός του, για σύγκληση μιας τέτοιας Συνόδου, αλλά και πάλι αν υπήρχε ένα τέτοιο θέμα θα έπρεπε να συγκληθεί σύμπασα η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, από Ανατολή, Δύση, Βορρά και Νότο. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αυτός ο ΑΡΡΑΦΟΣ ΧΙΤΩΝΑΣ Εκείνου, δεν κόβεται ποτέ σε κομμάτια, μόνον ο αρχέκακος και ανθρωποκτόνος διάβολος επιθυμεί να την διαμελίσει με σκοπό να την εξαφανίσει από τη γη, ώστε να μη δύναται ο άνθρωπος να σώζεται.

Το όλον θέμα, που προτάθηκε από τον Οικουμενικό για την σύγκληση αυτή ήταν «τραβηγμένο από τα μαλλιά». Συγκάλεσε τους τέσσερις (Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Κύπρου), με θέμα την δήθεν «Αναστάτωση και αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής».

Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, «πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο», και τελικά αυτό το .σοβαρό θέμα, για τον Οικουμενικό, κατέληξε στο «όπερ έδει δείξαι» των λεγομένων μας, δηλαδή στην «δια κεκλεισμένων των θυρών συζήτηση, και για θέματα όχι που συμφωνούν με τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες, οι τέσσερις καμπαλέ-ρος, αλλά που διαφωνούν, ώστε να αρθούν τα εμπόδια και να επιτύχει την Μεγάλη Πα-νορθόδοξη Σύνοδο, που είναι και ο μεγάλος στόχος του, ο διακαής του πόθος». (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 9-9-2011, σελ. 7). Δηλαδή, κ. Οικουμενικέ, «αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες;».

Όμως, το θέμα αυτό που επικαλέστηκε ο Οικουμενικός, για να δείξει μάλλον την οικουμενική του ταυτότητα και παρουσία, δεν είναι οικουμενικής φύσεως, δεν συζητείται με την επέμβαση του Οικουμενικού αλλά με τοπικές Συνόδους των αρμοδίων Εκκλησιαστικών Αρχών. Συνεπώς, η ενέργεια αυτή του Οικουμενικού είναι, «ωμή επέμβαση σε θέματα άλλων αδελφών Εκκλησιών», κα άρα ενήργησε όλως αντ/Κανονικά και αυταρχικά (;). Προσέτι δε η παράτολμη αυτή ενέργειά του είναι και παραμένει μεγάλος κίνδυνος, «βραδύκαυστη Ωρολογιακή Βόμβα» στα θεμέλια της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, που απειλεί άμεσα την ΕΝΟΤΗΤΑ της. Θα μπορούσε, ο κ. Οικουμενικός, αν υπήρχε πράγματι υπαρκτό πρόβλημα στους Χριστιανούς της Ανατολής, να απευθυνθεί με μια, εντελώς προσωπική του αδελφική επιστολή, στους υπεύθυνους Ταγούς των εκεί αδελφών Εκκλησιών, να τους εκφράσει την συμπάθειά του, και να τους ερωτήσει αν ήθελαν οποιαδήποτε περαιτέρω άλλη βοήθειά του.

Αλλά ερωτάται: Γιατί, κατά τη γνώμη του Φαναρίου οι Χριστιανοί της Ανατολής ευρίσκονται πράγματι σε «αναστάτωση και αβεβαιότητα;». Τους έχει πειράξει κανείς την Ορθόδοξη πίστη τους, και οι εκεί Θρησκευτικοί Ταγοί τους αδιαφορούν, ή απλώς, ο κ. Οικουμενικός, μεθοδεύει αυτή την επέμβαση, για να δείξει την παρουσία του εκεί, και να παίξει το ρόλο του Πάπα της Ρώμης, επεμβαίνοντας και στα πολιτικά των Ανατολικών Χωρών;

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:

ΩΣΤΟΣΟ, υπάρχει θέμα και μάλιστα πολύ σοβαρό για συζήτηση. Υπάρχει θέμα και μάλιστα ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, που απασχολεί εδώ και χρόνια σοβαρώς την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ μας, και δεν έχει συγκληθεί ακόμη η Οικουμενική Σύνοδος για το θέμα αυτό, που έπρεπε να επιληφθεί για την επίλυσή του. Εστω και τώρα να συγκληθεί ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, το ταχύτερον δυνατόν, ώστε να μην αφεθούν έτι περαιτέρω ελεύθεροι οι διαβόλοι και ανενόχλητοι να συνεχίσουν να αλωνίζουν, ώστε με υπόγειες διαδρομές να κατορθώσουν την άλωση της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μας, και τότε να φθάσουμε στο σημείο, «να κλαίμε, του κάκου, στο αίμα».

Υπάρχει λοιπόν το σοβαρό – σοβαρότατο θέμα, αυτό του αιρετίζοντος Οικουμενικού, κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ο οποίος συναλλάσσεται εδώ και χρόνια, ανενόχλητος και χωρίς ενδοιασμούς, με τον «καταραμένο και μέγα αι-ρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης» (Κοσμάς ο Αιτωλός), και «γυμνή τη κεφαλή» συμπροσεύχεται μαζί του. Τούτο αποτελεί σοβαρό θέμα ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ και Οικουμενικής διερεύνησης το συντομότερο δυνατόν, πριν μας προλάβουν τα δυσάρεστα. Η ώρα του χρέους για τους αρμοδίους της σύγκλησης της Οικουμενικής Συνόδου και του καθενός μας έχει φτάσει. Εδώ πλέον δεν κινδυνεύει κάτι μικρό και ασήμαντο, Εδώ απειλείται, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε ως Χριστιανοί. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ!

ΝΑΙ. Να δουλέψουν ταχύτατα τα αρμόδια εκείνα Εκκλησιαστικά όργανα, για την σύγκληση ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ με θέμα τις αντιγραφικές και αντικανονικές συναλλαγές και συμπροσευχές του αιρετίζοντος Οικουμενικού κ. Βαρθολομαίου, ως υπόλογου «ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ», και κατόπιν ενδελεχούς έρευνας και μελέτης να του επιβληθούν, αν τούτο θα καταστεί αναγκαίον, οι θεραπευτικές ποινές που προβλέπουν οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, δηλαδή, ανάλογα: Του Αφορισμού, της Καθαίρεσης, του Αναθεματισμού, ή και της διαγραφής του ακόμη από τον κατάλογο των Χριστιανών.

«.. .Ειδέ τις των απάντων μη τα προειρημένα της ευσεβείας δόγματα κρατοί και ασπάζοιτο και ούτω δοξάζοιται και κηρύττοι, αλλ’ εξ εναντίας ιέναι τούτων επιχειροί, έστω ανάθεμα. και του Χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος και εξωθείσθω και εκπιπτέτω. Ειδέ τις αλώ Κανόνα τινά των ειρημένων και-νοτομών, ή ανατρέπειν επιχειρών, υπεύθυνος έστι κατά τον τοιούτον Κανόνα, ως ούτος δια-γορεύει την επιτιμίαν δεχόμενος, και δι’ αυτού εν ώπερ πταίει θεραπευόμενος», (Καν. 1ος & 2ος ΣΤ’ Οικ. Συν. κ.ά.).

Και όλα αυτά να γίνουν, «αμ’ έπος, αμ’ έργον», από τους υπευθύνους Ταγούς της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μας, ώστε να τελειώνουμε με τον κ. Βαρθολομαίο και τις αντορθόδοξες ενέργειες και βλέψεις του, γιατί η Βασιλεία του Θεού μας ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ. Εμπρός, λοιπόν, και ευθύς αμέσως να γρηγορήσουμε, για «να μη μας βρει ραθυμούντας, όταν έλθει Εκείνος, και ως ανάξιοι όντες μείνουμε κλεισμένοι έξω της Βασιλείας Του».

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος