Η Ζωή του Ιησού Χριστού

πηγή

(Από τα 12 έως τα 30 χρόνια)

Πολλά ερωτήματα και απορίες έχουν τεθεί κατά καιρούς για το χρονικό διάστημα της ζωής του Ιησού Χριστού, δηλαδή από το 12ο έως το 30ό έτος της ηλικίας Του, και στο ερώτημα αυτό δίνονται κάθε φορά διάφορες απαντήσεις οι περισσότερες των οποίων είναι «κατά το δοκούν», εντελώς ανιστόρητες και παραπλανητικές, με αποτέλεσμα αντί να διαφωτίσουν αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της ζωής Του, να το συσκοτίζουν περισσότερον, αφήνοντας αιχμές κατά του Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Συγκεκριμένα σε τηλεοπτικό Κανάλι μεγάλης εμβέλειας έχει γίνει μακρά συζήτηση για το χρονικό αυτό διάστημα της ζωής του Χριστού των 18 χρόνων δημόσιας απουσίας Του.

Επί του θέματος αυτού αναφέρονται τα παρακάτω, με απώτερο σκοπό την αποκάλυψη της αληθινής αλήθειας και την διαφώτισή του, ώστε επιτέλους να σταματήσουν τα όσα όλως ανεύθυνα και ψευδέστατα λέγονται και «ελαφρά τη συνειδήσει υποστηρίζονται από απύλωτα στόματα», σε βάρος του Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:
1. Κατά την Εβραϊκή Νομοθεσία, επίσημες δημόσιες εμφανίσεις που μπορούσε να κάνει ένας Εβραίος, μέχρι τα τριάντα χρόνια του, ήσαν: α) Την όγδοη ημέρα από την γέννησή του, για την ονοματοδοσία του. β) Την τεσσαρακοστή από την γέννησή του (=Σαραντισμός της μητέρας). γ) Στα δώδεκα χρόνια του, όπου δικαιούται να συμμετάσχει στις Συναγωγές. δ) Από τα δώδεκα χρόνια του και μέχρι τα τριάκοντα ο Εβραίος πολίτης ήταν υποχρεωμένος να ζη εκτός του «κοινωνικού γίγνεσθαι» προετοιμαζόμενος για την μετά τα τριάντα δημόσια εμφάνιση και δράση του, όπου εδικαιούτο πλέον να έχει δημόσιο λόγο. Κάτι δηλαδή ανάλογο που γινόταν και κατά την αρχαιότητα στον Δήμο των Αθηναίων.

Ο Εβραϊκός νόμος, λοιπόν, απαγόρευε αυστηρά να εμφανίζεται κάποιος δημόσια και να έχει λόγο κάτω των τριάκοντα ετών. Μόνον οι Λευίτες άρχιζαν την δημόσια εμφάνιση και δράση τους από τα 25 χρόνια τους (Εξοδ. 4,35). Επομένως τα χρόνια ενός Εβραίου από τα 12 έως τα 30, ήσαν άνευ σημασίας, διο και δεν αξιολογούντο κοινωνικά. Στην αυστηρή Νομική αυτή απαγόρευση οφείλεται η κοινωνική και δημόσια απουσία του Ιησού  Χριστού, ο Οποίος σημειωτέον θα έπρεπε να την τηρήσει επακριβώς για να δείξει έμπρακτα, ότι είναι ο αναμενόμενος ΜΕΣΣΙΑΣ.

2. Όμως η Γραφή δεν αφήνει εντελώς απροστάτευτο τον Ιησού Χριστό στο χρονικό αυτό διάστημα της ζωής Του, μετά τα δώδεκα χρόνια Του, αλλά κάνει συγκεκριμένο λόγο και αναφέρει λίαν κατηγορηματικά, πως μετά τα δώδεκα χρόνια Του είναι υποταγμένος κάτω από την προστασία των Νομικών του γονέων, «κατέβει μετ’ αυτών (= των Νομικών Του γονέων), και ήλθεν εις Ναζαρέτ, και ην υποτασσόμενος αυτοίς… και ο Ιησούς προέκοπται σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις», (Λουκά 2, 41 – 51).

3. ΑΛΛΑ για να δούμε, τι σημαίνουν όλα αυτά τα λεγόμενα της Γραφής; Ο Ιησούς Χριστός πήρε σάρκα και εμφανίστηκε στον κόσμο της φθοράς – στη γη, που σημαίνει, ότι έχει δύο φύσεις τέλειες. Του Θεού, και του ανθρώπου. Δηλαδή είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος (= Θεάνθρωπος). Μέσα στην ανθρώπινη φύση Του ο Χριστός έχει ολόκληρη την Θεότητα, αλλά για να την εκδηλώσει, θα έπρεπε να υπάρχει και η ανάλογη σαρκική Του αύξηση, η οποία όμως αυξανόταν – προόδευε «βαθμηδόν και κατ’ ολίγον», γι’ αυτό και η Γραφή  μας πληροφορεί ότι «το δε παιδίον  ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ην επ’ αυτώ» (Λουκά 2, 40).
Δηλαδή ανάλογα με την αύξηση του σώματος (= εξωτερικά πλεονεκτήματα της κανονικής σωματικής αναπτύξεως), εκδηλωνόταν – εδραιωνόταν, και η γνώση της σοφίας Του (=εσωτερικά  πλεονεκτήματα, πλήρους ηθικής και διανοητικής αναπτύξεώς Του). Τούτο σημαίνει, ότι δεν προέκοπτε (=αυξανόταν) η σοφία, γιατί αυτή ήταν ολόκληρη και τέλεια εξ’ υπαρχής μέσα Του, αλλά αυξανόταν μόνον το ανθρώπινο στοιχείο Του, και ανάλογα με την σωματική Του, την κατανοούσε, γινόμενος ταυτόχρονα και αρεστός προς τον «εν αυτώ κατοικούντα Θεόν» αλλά και προς τους ανθρώπους. Η Γραφή είναι λίαν σαφής, «προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάρις παρά Θεώ και ανθρώποις» (Λουκά 2,41 –51).

4. Ετσι ο Ιησούς Χριστός εφάρμοσε πιστά τις αυστηρές αυτές Νομικές διατάξεις, ήτοι: Και την ογδόη ημέρα μετά την Γέννησή Του. Και στις Σαράντα ημέρες. Και στα δώδεκα χρόνια Του που είχε δικαίωμα να εισέρχεται ελεύθερα στην Συναγωγή, και στα τριάντα χρόνια του με το βαπτισμό του, οπότε και έκανε δυναμικά πλέον την δημόσια παρουσία Του, δηλώνοντας μέσα στην Συναγωγή, όχι μόνον ποιος είναι ακριβώς, αλλά και ποιο είναι το έργο Του, «και επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαΐου του προφήτου και εύρε τον τόπον ου ην γεγραμμένον. Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν, και πτύξας το βιβλίον εκάθησε, και ήρξατο λέγειν προς εαυτούς, ότι σήμερον πεπλήρωται η γραφή αυτή εν τοις ωσίν υμών», (Λουκά 4, 16-21 – Ησ.  61, 1-3).

Πολύ σοφά, λοιπόν, ώριζε ο νόμος αυτή την ηλικία των 30 ετών, γιατί τότε πράγματι ο άνδρας είναι ώριμος και κατάλληλος για διδασκαλία, πλήρης, έτοιμος να αναλάβει κοινωνικό έργο. Ολες οι μεγάλες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης έχουν κάνει την δημόσια εμφάνισή τους στα τριάντα τους χρόνια ή ακόμη και μετά τα τριάντα.

5. Ειδικά για τον ΜΕΣΣΙΑ (=τον Ιησού Χριστόν) υπάρχουν συγκεκριμένες ρητές αναφορές και χαρακτηριστικά στην διδασκαλία Του, στο ποιος θα είναι, τι θα κηρύξει, και πώς θα τα κηρύξει, αλλά και συγκεκριμένη απαγόρευση, από την Εβραϊκή Παράδοση, ότι ποτέ δεν θα βγει έξω από τα όρια του Κράτους του Ισραήλ. Και το έπραξε τούτο ο Κύριος στην περίπτωση της γυναίκας της Χαναναίας, «και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη (= προς τα μέρη) Τύρου και Σιδώνος, και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα (= παραβίασε δηλαδή τα Κρατικά της σύνορα) και εκραύγασεν αυτώ λέγουσα».

Για να προσέξουμε: Δεν παρεβίασε ο Χριστός τα σύνορα του Εβραϊκού Κράτους, αλλά η γυναίκα από την Χαναάν παρεβίασε τα όρια της πατρίδας της, και μπήκε στο Εβραϊκό Κράτος. Ο Κύριος εκινείτο πάντοτε επί των ορίων του Εβραϊκού Κράτους.

6. Επίσης ήταν γεγραμμένο ότι πάντοτε ο Χριστός θα μιλούσε με παραβολές και δεν θα έλεγε τίποτε χωρίς παραβολές, «ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς εν παραβολαίς τοις όχλοις, και χωρίς παραβολαίς ουδέν ελάλει αυτοίς, όπως πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος, ανοίξω εν παραβολαίς το στόμα μου, φθέγξομαι προβλήματα απ’ αρχής» (Ψαλμ. 11, 2 – Ματθ. 13, 34-35).

7. Στην περίπτωση που υποστηρίζουν μερικοί ότι ο Χριστός πήγε στις Ινδίες, στα Ιμαλάια, στο Θιβέτ, και δεν ξέρω πού αλλού θα μας πουν, ΕΡΩΤΑΤΑΙ: Εχουν να μας παρουσιάσουν μαρτυρίες, ή συγγράμματα των συγχρόνων του Χριστού από αυτές τις Χώρες, που να βεβαιώνουν, ότι πράγματι ο Χριστός πήγε εκεί; Όχι βέβαια! Οπότε γίνονται καταγέλαστοι. Υπάρχουν όμως αντίθετες μαρτυρίες και μάλιστα έγγραφες, ότι ο Χριστός εγνώριζε γράμματα χωρίς να πάει ποτέ στο σχολείο και αυτό το μαρτυρούν οι ίδιοι οι εχθροί Του, οι σύγχρονοι συμπατριώτες Του Εβραίοι, «πώς ούτος γράμματα οίδε (= γνωρίζει, ξέρει), μη μεμαθηκώς;» (Ιωάν. 7, 15).

Οι Εβραίοι λοιπόν οι οποίοι μάλιστα τον μισούσαν, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας αν ο Ιησούς Χριστός βγήκε έξω από τα όρια του Κράτους των Εβραίων και πήγε εκεί που αναληθώς υποστηρίζουν μερικοί ανεγκέφαλοι. Μόνον οι Εβραίοι είχαν και έχουν συμφέρουν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, όμως, δεν το αποτολμούν. Γι’ αυτό και στην περίπτωση των θαυμάτων του Χριστού υποστηρίζουν, ότι ο Χριστός κάνει θαύματα, αλλά τα κάνει, «εν ονόματι του άρχοντος των δαιμονίων» (Λουκά 11, 14-15), και όχι γιατί είναι μαθητευόμενος Μάγος. Και εδώ εύλογα ΕΡΩΤΑΤΑΙ και πάλι: Ποίοι είναι αξιόπιστοι, οι τότε εχθροί του Χριστού Εβραίοι, ή οι σημερινοί εχθροί του Χριστού;

8. Αλλά ας υποθέσουμε ότι υποχωρούμε, και δεχόμαστε ότι πήγε ο Χριστός εκεί που αναφέρθηκε παραπάνω, ότι εκεί εμαθήτευσε, και ότι με τις γνώσεις αυτές που πήρε από εκεί, άλλαξε, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας. Αλλά ύστερα από αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός δεν θα επεδίωκαν, οι παραπάνω, Ινδοί, Θηβετιανοί και άλλοι να δρέψουν τους καρπούς του παγκοσμίου αυτού έργου από έναν σπουδαστή τους; Κάτι τέτοιο θα το επιχειρούσαν πολλοί, όχι μόνον από εκείνα τα μέρη που αναφέρθηκαν ανωτέρω, αλλά πρώτα – πρώτα θα το χρησιμοποιούσαν εναντίον του Χριστού οι εχθροί Του Εβραίοι που καραδοκούσαν, για να απαλλαγούν από την ενοχλητική παρουσία Του; Όμως δεν το επεχείρησαν, ούτε και το επιχειρούν εισέτι, γεγονός που σημαίνει, αναντίρρητα, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν εξήλθε των ορίων του Εβραϊκού Κράτους, αλλά έμεινε εκεί μέχρι τα τριάντα του, «και προέκοπται σοφία, και ηλικία, και χάριτι παρά Θεού και ανθρώποις» (Λουκά 2, 41-45).

9. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στο ερώτημα λοιπόν, «πού ήταν και τι έκανε ο Ιησούς Χριστός από τα 12 έως τα 30 χρόνια Του», η απάντηση είναι προφανής και αποστομωτική. Ως Εβραίος πολίτης ο Χριστός ήταν υποχρεωμένος να ΙΔΙΩΤΕΥΣΕΙ, όπως και ΙΔΙΩΤΕΥΣΕ, κάτω από την προστασία των νομικών Του γονέων «και ην υποτασσόμενος αυτοίς (= τους γονείς Του), (Λουκά 2, 41-51).

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος