«...πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική...»

Στην μαρτυρία του κ. Απ. Σίμογλου, Αλεξανδρούπολη, αναφέρεται : 

Σε μια επίσκεψή μας στον Παππούλη και χωρίς να τον ρωτήσουμε ξαφνικά μας είπε : «Έφθασε ο καιρός να πάρουμε πίσω την Κωνσταντινούπολη, θα γίνει πάλι ελληνική!» Όταν τον ρώτησα πότε θα γίνει αυτό, μου απάντησε : «Σύντομα. Πολύ σύντομα στις μέρες μας». Τον ξαναρώτησα : «Δηλαδή πότε; Πες μας κάποια ημερομηνία». Τότε η απάντησή του ήταν : «Α! Όλα και όλα ημερομηνίες όχι, όχι. Το σχέδιο του Θεού αυτό είναι, ημερομηνίες όμως όχι.». Μας είπε, επίσης, ότι πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική. Θα πάψει να είναι υπερδύναμη.Υπερδύναμη θα είναι η Ρωσία και μετά θα συμβούν τα γεγονότα. Επίσης, μας είπε : «Όλοι εσείς που είστε εδώ (ήμασταν εννέα άτομα διαφόρων ηλικιών) θα πάτε στην Πόλη και θα είναι ελληνική. Εγώ όμως δε θα προλάβω. Θα έχω φύγει για τον ουρανό!!!»

[Από το βιβλίο +Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά - Γιάννης), (1925 - 2009), Σελ.141 -142) ]

πηγή

ΑΝΑΤΡΟΠΗ : ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ, Η ΠΟΛΗ!

ΠΡΟΣΟΧΗ :

παρακαλούμε όπως τα παρακάτω διαβαστούν με την πρέπουσαεπιφύλαξη που αρμόζει σε ένα τόσο σοβαρό θέμα αφού οι απόψεις που εκφράζονται είναι οι απόψεις ενός αμαρτωλού και μη ...αρμοδίου. Προβαίνουμε όμως σε αυτό το τόλμημα αφού έτυχε να βρεθούμε στην θέση να γνωρίζουμε το άτομο που κατέθεσε την τόσο σπουδαία μαρτυρία και γιατί θεωρήσαμε ότι οι παρακάτω λογικές σκέψεις είναι απαραίτητες να διατυπωθούν και ότι θα συμβάλλουν ώστε ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του. 

Διαβάζουμε σε ανέκδοτη μαρτυρία από τον παπα-Γιάννη Καλαΐδη : 

«Μια μέρα ήμασταν μαζεμένοι σε κάποια γιορτή ενός μέλους της οικογένειας και ο παπά-Γιάννης προβληματισμένος μας είπε "ακούστε καλά τι θα σας πω και να το βάλετε καλά στο μυαλό σας : λυπάμαι που δεν υπάρχει ένας ανδρείος να δει το παιδί του να πεθαίνει από την πείνα και να μην παίρνει αυτήν την ταυτότητα!" Μας προβλημάτισε όλους έντονα...

Πέρασε ο καιρός και μετά 6 μήνες σε άλλη γιορτή που ήταν όλη η ευρύτερη οικογένεια μαζεμένη, μας είπε χαρούμενος αυτήν την φορά"ακούστε καλά τι θα σας πω και να το βάλετε καλά στο μυαλό σας και να το θυμόσαστε : τα γεγονότα της παράδοσης της Πόλης στους Έλληνες θα προλάβουν την έκδοση αυτής της ταυτότητας κι έτσι θα σωθούν πολλοί άνθρωποι και πολλοί άλλοι λαοί οι οποίοι θα την παίρνανε... Γι' αυτό το θέμα προσευχήθηκαν πάρα πολλοί - εγώ είμαι ο τελευταίος - και ο Θεός εισάκουσε την προσευχή μας! Θα προλάβουν και θα γίνουν τα γεγονότα της Πόλης για να γλιτώσουμε από την ταυτότητα!»

Πρόκειται για μαρτυρία από παλαιότερη ανάρτησή μας, από άνθρωπο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του παπα-Γιάννη Καλαΐδη που μας την εμπιστεύθηκε μαζί με άλλες και στην οποία ο παπα-Γιάννης με σαφήνεια αναφέρει ότι τα γεγονότα της Πόλης θα προηγηθούν του αντιχρίστου (ΕΔΩ).

Επειδή όμως στο ίντερνετ έχουν εμφανιστεί πολλές άλλες μαρτυρίες από άλλους αξιόλογους (γ. Αμβρόσιος Λάζαρης, π. Νικόλαος Κογιώνης κ.α.) γέροντες που μιλάνε ότι τώρα είναι τα χρόνια του αντιχρίστου και λαμβάνοντας υπ' όψην την δυναμική εξέλιξη της πνευματικής μάχης και των προφητειών, επικοινωνήσαμε σήμερα το πρωί με το πρόσωπο που μας εμπστεύθηκε την πιο πάνω πρόρρηση του παπα-Γιάννη για να ρωτήσουμε την ακριβή χρονική στιγμή όπου ο άγιος γέροντας ανέφερε ότι ανετράπει η πρόθεση του Θεού και αντί να έρθουν τώρα οι ταυτότητες και κατ' επέκταση το σφράγισμα ως λογικό επακόλουθο, ακολουθεί η παράδοση της Πόλης στους Έλληνες! 

Μας είπε λοιπόν το πρόσωπο αυτό ότι ο παπα-Γιάννης ανέφερε τα σχετικά δηλ. ότι «θα προλάβουν και θα γίνουν τα γεγονότα της Πόλης για να γλιτώσουμε από την ταυτότητα!» τα Χριστούγεννα του 2008, λίγους μήνες πριν κοιμηθεί τον Αύγουστο του 2009.

Άρα λογικά συμπεραίνουμε ότι εώς τότε, λογικά οι άλλοι γέροντες ανέφεραν όσα ανέφεραν (σημ. : οι περισσότεροι εκοιμήθησαν προ του 2008 ) περί έλευσης του αντιχρίστου - μια τέτοια προσπάθεια δεν ζούμε σήμερα; - αλλά όλα αυτά ανετράπησαν το 2008 κι αντί για το σφράγισμα θα προηγηθεί τελικά η παράδοση της Πόλης στους Έλληνες, χάρη στις προσευχές των αγίων μας μοναχών και γερόντων!

Ο ίδιος ο γέροντας Παΐσιος δείχνει, πάντα κατά την γνώμη μας, στις σχετικές του αναφορές να έχει αφήσει το θέμα ανοιχτό ιδίως με την φράση του, θεωρούμε όπου αναφερόμενος στις νέες ταυτότητες λέει «Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί νά 'ρθη και η οργή του Θεού». (ΕΔΩ)

Τέλος, αναφέρει ξανά ο γ. Παΐσιος, στον επίκαιρο Β' Τόμο των Λόγων του, την "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ" :

«Ο λογισμός μου λέει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβει ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πης για το Χριστό! Έτσι θα κυρηχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο. Άλλο Κρίση, άλλο μία επέμβαση του Χριστού , για να βοηθήση το πλάσμα Του» (ΕΔΩ)

...που θεωρούμε ότι ταιριάζει με την ανατροπή των βουλών του Θεού όπως μας διαβεβαίωσε ο μακαριστός παπα-Γιάννης Καλαΐδης πως επιτεύχθη και που ταιριάζει μεν με την ανησυχία του γ. Παΐσιου για την υφιστάμενη κατάσταση αλλά και την βαθιά του πεποίθηση ότι τελικά αυτή θα έχει ευτυχή κατάληξη παρ' όλες τις δοκιμασίες που θα περάσουμε. 

Τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο Θεός..

πηγή

ΠΟΤΕ ΘΑ "ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ" Η ΑΜΕΡΙΚΗ;

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν μεταξύ ΗΠΑ και Β. Κορέας να αναφέρουμε ότι στο βιβλίο για τον μακαριστό παπά-Γιάννη Καλαΐδη υπάρχουν δύο σημαντικότατες μαρτυρίες που αναφέρονται στο «γονάτισμα» της Αμερικής οι οποίες μεταξύ τους δείχνουν να διαφέρουν ως προς τον χρόνο πραγματοποίησης.

Στην πρώτη μαρτυρία του κ. Απ. Σίμογλου, Αλεξανδρούπολη, αναφέρεται : 

Σε μια επίσκεψή μας στον Παππούλη και χωρίς να τον ρωτήσουμε ξαφνικά μας είπε : «Έφθασε ο καιρός να πάρουμε πίσω την Κωνσταντινούπολη, θα γίνει πάλι ελληνική!» Όταν τον ρώτησα πότε θα γίνει αυτό, μου απάντησε : «Σύντομα. Πολύ σύντομα στις μέρες μας». Τον ξαναρώτησα : «Δηλαδή πότε; Πες μας κάποια ημερομηνία». Τότε η απάντησή του ήταν : «Α! Όλα και όλα ημερομηνίες όχι, όχι. Το σχέδιο του Θεού αυτό είναι, ημερομηνίες όμως όχι.». Μας είπε, επίσης, ότι πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική. Θα πάψει να είναι υπερδύναμη.Υπερδύναμη θα είναι η Ρωσία και μετά θα συμβούν τα γεγονότα. Επίσης, μας είπε : «Όλοι εσείς που είστε εδώ (ήμασταν εννέα άτομα διαφόρων ηλικιών) θα πάτε στην Πόλη και θα είναι ελληνική. Εγώ όμως δε θα προλάβω. Θα έχω φύγει για τον ουρανό!!!»

[Από το βιβλίο +Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά - Γιάννης), (1925 - 2009), Σελ.141 -142) ]

Στην δεύτερη μαρτυρία του κ. Μιλτιάδη Τσεσμετζή, εκπαιδευτικού, αναφέρεται :

«Το 2004 κατά την διάρκεια δύο επισκέψεων που κάναμε στον παπά-Γιάννη, αυτός μας μίλησε για την Κωνσταντινούπολη. Μας είπε ότι όταν επισκέφθηκε τον Όσιο πατέρα Παΐσιο στο μοναστήρι της Σουρωτής, ο τελευταίος του είπε : "Πάτερ Ιωάννη, πλησιάζει ο καιρός που θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη".

Ο Παππούλης δε, μας είπε πως : "Οι Ρώσοι θα πάρουν την Πόλη και θα μας την δώσουν γιατί θα πιστέψουν ότι έτσι τους συμφέρει. Θα προηγηθεί μεγάλο κακό στην Αμερική. Τότε θα συναινέσουν οι Ευρωπαίοι να μας δοθεί η Πόλη από τους Ρώσους. Πριν γίνει αυτό το μεγάλο κακό στην Αμερική, οι Ευρωπαίοι δεν θα συναινούν...."».

[Από το βιβλίο +Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά - Γιάννης), (1925 - 2009), Σελ. 86)]

Όπως βλέπουμε στην πρώτη μαρτυρία η οποία μοιάζει πιο γενική, αφήνεται να εννοηθεί ότι οι ΗΠΑ θα γονατίσουν πριν από τα πολεμικά γεγονότα ενώ στην δεύτερη που δείχνει και πιο ακριβής, είναι σαφές ότι το γονάτισμα των ΗΠΑ θα γίνει στο μεσοδιάστημα που θα έχουν οι Ρώσοι την Πόλη στην κατοχή τους.

Σε άλλη μαρτυρία του Ανέστη Μαυροκέφαλου, αναφέρεται ως προς τον λόγο που οι ΗΠΑ θα γονατίσουν :

«Λίγο πριν κοιμηθεί μας ανέφερε ότι τα χρόνια που σχετίζονται με την Κωνσταντινούπολη είναι πολύ κοντά, πως εγώ θα αναχωρήσω για την Ουράνια πατρίδα αλλά εσείς θα τα προλάβετε, θα τα ζήσετε. Ακόμη ανέφερε ότι η Αμερική θα πάθει μεγάλη γεωλογική-βιολογική καταστροφή (επίθεση Αράβων) για τις καταστροφές που έχουν προξενήσει και τον άδικο θάνατο τόσων αθώων ανθρώπων».

Πηγή : «ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ (ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ), (1925-2009), Σελ. 120

Ο χρόνος θα δείξει για όλα... 

πηγή

Θρησκεία - Πατρίδα - Ταυτότητες (Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης)

Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας - οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι - μς πρόδωσαν και μας κατέστρεψαν. Εξαιτίας τους χάσαμε την πόλη αλλά και τη Μ. Ασία. Εξαιτίας τυς είχαμε τουρκοκρατία για πεντακόσια χρόνια. Αλλά αντέξαμε κι ο λαός έμεινε πιστός στη ρωμιοσύνη και την ορθοδοξία και τα κρυφά σχολεία όπου τα ελληνόπουλα διδάσκονταν τα γράμματα από το ψαλτήρι κι άλλα ιερά βιβλία. Μας κατατρέχουν και μας φθονούν γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν πως ένα μικρό κράτος έχει τόση χάρη από το Θεό. Αυτοί μπορεί να έχουν τη δύναμη και τα όπλα, εμείς έχουμε την πίστη και την ελπίδα μας στο Θεό.

Τους δώσαμε τον πολιτισμό.

Οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν προφήτες για τον ερχομό του Χριστού μας. Το Άγιο Πνεύμα διαλέγει την ελληνική γλώσσα για τη διάδοση της χριστιανικής θρησκείας. Τα Ευαγγέλια γράφονται στα ελληνικά. Το Άγιο Φως πηγαίνει μόνο σε Έλληνα Πατριάρχη καθώς όταν το προσπάθησαν οι Παπικοί (Σταυροφόροι) και οι Αρμένηδες, τότε έσπασε την κολώνα της εισόδου του Παναγίου Τάφου και βγήκε στον Έλληνα Πατριάρχη που ήταν απ' έξω. Τα περισσότερα Πανάγια προσκυνήματα στα Ιεροσόλυμα είναι ελληνικά.

Τα θαυμαστά αυτά τους ταράζουν και θέλουν να μας χτυπήσουν, να μην έχουμε ούτε θρησκεία ούτε γλώσσα ούτε πατρίδα. Θέλουν να αφαιρέσουν από τις ταυτότητές μας το Έλληνας Χριστιανός. Η ταυτότητα δεν είναι απλό έγγραφο αλλά είναι ο ίδιος μας ο εαυτός μας. Ομολογούμε την πίστη μας όταν ζητάμε να αναγράφεται. Και δεν μπορούν με το ζόρι να μας το αφαιρέσουν γιατί αυτό δεν είναι δημοκρατία αλλά δικτατορία. Ας ζητήσουν προαιρετικά κάποιος να αφαιρέσει το θρήσκευμα από την ταυτότητά του αν θέλει και όχι αποφασίζοντας για όλους. Δυστυχώς, μας κυβερνάει Εβραίος αλλά και οι ξένοι. Η Εκκλησία που ξεσήκωσε τρία εκατομμύρια κόσμο στους δρόμους έπρεπε να το απαιτήσει, έτσι ώστε όποιος θέλει να αναγράψει το Χριστιανός Ορθόδοξος (Χ.Ο.) στην ταυτότητά του κι έχω μια πίκρα γι' αυτό το θέμα όσον αφορά τη στάση των αρμοδίων.

Δηλαδή οι βάρβαροι Τούρκοι πεντακόσια χρόνια δεν  μπόρεσαν να μας κάνουν Τούρκους και τώρα οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας θα μας αλλαξοπιστήσουν. Εγώ υπηρέτησα σαράντα μήνες στο στρατό σε περίοδο πολέμου και πονάω για την πατρίδα όπως πονάω και για την Ορθοδοξία. Δεν τους εκλέγει ο κόσμος για να κάνουν ό,τι θέλουν αλλά ό,τι θέλει ο Λαός. Δε μας σώζουν τα κόμματα αλλά η πίστη μας στο Θεό και στην πατρίδα. Να κάνουμε προσευχή με πίστη και αγάπη ώστε να φωτίσει ο Θεός τους κυβερνώντες, τον Αρχιεπίσκοπο, τον Πατριάρχη κι όλους για να κάνουν ό,τι καλύτερο για το έθνος και την πίστη μας.

Πηγή : «ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ (ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ), (1925-2009), Σελ. 140-141 

πηγή

«...θα γίνουν τα γεγονότα της Πόλης για να γλιτώσουμε από την ταυτότητα!»

Είχα την τιμή και την τύχη να συνομιλήσω πριν λίγο με άνθρωπο του οικογενειακού περιβάλλοντος του παπά-Γιάννη Καλαΐδη, το οποίο όλως «τυχαίως» όλα αυτά τα χρόνια είναι πελάτης μου, χωρίς όμως να γνωρίζω την συγγένειά του, με τον άγιο άνθρωπο.

Η ίδια η συγκυρία της γνωριμίας ήταν θαυμαστή αφού την ίδια στιγμή - κατά μία απίστευτη διπλή σύμπτωση! - ο ένας έψαχνε τον άλλο! Επί του θέματος :

το εν λόγω πρόσωπο μού απεκάλυψε κάποιες σημαντικότατες μαρτυρίες από τον παπά-Γιάννη τις οποίες θα προσπαθήσω να αποδώσω όσο πιο πιστά γίνεται από μνήμης. Για οποιαδήποτε παράλειψη ή διαστρέβλωση των λεγομένων η ευθύνη μού ανήκει και αν χρειαστεί θα επανέλθω για ενδεχόμενες διορθώσεις. Η δημοσίευση γίνεται κατόπιν προφορικής άδειας. 

Μαρτυρία 1η :

«Ο παπά-Γιάννης όσο κι αν προσπαθούσα να τον πιάσω στον ύπνο δεν μου έλεγε ποτέ τίποτε σχετικό με την ημερομηνία παράδοσης της Πόλης. Επέμενα διαρκώς και προσπαθούσα να τον πετύχω χαλαρό, σε ανύποπτες στιγμές αλλά η αδιάπτωτη Χάρις δεν του επέτρεπε να μου αποκαλύψει τίποτε σχετικό. Μετά από καιρό όμως έμαθα μέσω άλλου γνωστού ότι του απεκάλυψε ότι "την Πόλη θα την πάρουμε την χρονιά που το Πάσχα θα πέσει 5 Μαΐου"! Το Πάσχα πέφτει σε αυτήν την ημερομηνία το 2013 και το 2024... Ποιος ξέρει... Θα δείξει...»

Μαρτυρία 2η :

«Μια μέρα ήμασταν μαζεμένοι σε κάποια γιορτή ενός μέλους της οικογένειας και ο παπά-Γιάννης προβληματισμένος μας είπε "ακούστε καλά τι θα σας πω και να το βάλετε καλά στο μυαλό σας : λυπάμαι που δεν υπάρχει ένας ανδρείος να δει το παιδί του να πεθαίνει από την πείνα και να μην παίρνει αυτήν την ταυτότητα!" Μας προβλημάτισε όλους έντονα...

Πέρασε ο καιρός και μετά 6 μήνες σε άλλη γιορτή που ήταν όλη η ευρύτερη οικογένεια μαζεμένη, μας είπε χαρούμενος αυτήν την φορά"ακούστε καλά τι θα σας πω και να το βάλετε καλά στο μυαλό σας και να το θυμόσαστε : τα γεγονότα της παράδοσης της Πόλης στους Έλληνες θα προλάβουν την έκδοση αυτής της ταυτότητας κι έτσι θα σωθούν πολλοί άνθρωποι και πολλοί άλλοι λαοί οι οποίοι θα την παίρνανε... Γι' αυτό το θέμα προσευχήθηκαν πάρα πολλοί - εγώ είμαι ο τελευταίος - και ο Θεός εισάκουσε την προσευχή μας! Θα προλάβουν και θα γίνουν τα γεγονότα της Πόλης για να γλιτώσουμε από την ταυτότητα!»

Μαρτυρία 3η :

«Το 2009, έξι μήνες πριν κοιμηθεί είχα μία πληροφορία ότι οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι να μας επιτεθούν. Το είπα στον παπά-Γιάννη κι αυτός χαμογέλασε και είπε "τους Τούρκους μην τους φοβάστε! Θα πάθουν μεγάλη ζημιά... Να το θυμάστε καλά και να το βάλετε στο μυαλό σας ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ!"» 

πηγή

Ο μακαριστός π. Ιωάννης Καλαῒδης Η μεγάλη αγάπη του για την προσευχή

Αφιέρωνε πολύ ώρα στην προσευχή· εξάλλου, η προσευχή είναι αρετή και μητέρα των αρετών και ως μητέρα μυσταγωγεί τη σύναψη με τον Θεό, κατά τον Μάρκο τον ερημίτη. Ο γέροντας κατέστη ο ίδιος μια αδιάλειπτη προσευχή, με την ενοποίηση που προσφέρει η προσευχή στον άνθρωπο μέσα του και με τον Θεό. Έκαμε τις ακολουθίες του νυχθημέρου επί καθημερινή βάση, του μεσονυκτικού, του όρθρου, διάβαζε παράκληση και μνημόνευε πλήθος ονομάτων, τα απογεύματα διάβαζε τον εσπερινό και το απόδειπνο, αγρυπνούσε και έλεγε την ευχή στον Κύριο, στη Θεοτόκο και σε διάφορους αγίους της εκκλησίας. Πολλές φορές για ώρες προσευχόταν έτσι, αν λειτουργούσε διάβαζε την ακολουθία της θείας μεταλήψεως και μετά την ευχαριστία. Στην εκκλησία ως τα βαθιά του γεράματα κατά τη διάρκεια των ακολουθιών και της θείας λειτουργίας προσευχόταν όρθιος ή γονατιστός.

Νήστευε όλη την διάρκεια του έτους, έτρωγε μια σούπα με ρύζι, καρότα και πατάτες. Ακόμα και στη διάρκεια των ασθενειών του δεν άλλαζε την συνήθειά του, όσο και αν επέμεναν τα παιδιά του και οι γιατροί. Συνέχεια αναφερόταν στο μαρτύριο του Χριστού, το οποίο έπαθε για εμάς, στις ύβρεις και τους εξευτελισμούς,
στο μαστίγιο στη φραγγέλωση και στον σταυρικό θάνατο, ώστε να κατανοήσουμε την μεγάλη αγάπη του Κυρίου προς εμάς, αλλά και για να είναι παράδειγμα υπομονής και ταπείνωσης στις διάφορες δοκιμασίες μας, και να διάγουμε την ζωή μας με δοξολογία, αποβλέποντες στον στέφανο της αιωνίου ζωής κατά την ημέρα της δευτέρας παρουσίας Του. Αυτή η μεγάλη αγάπη του Κυρίου προς εμάς είναι που έλκυε και οδηγούσε τον ίδιο σε τέτοια μέτρα ασκήσεως.

Ο π. Σωτήριος Βραμπάκης, που στα γεράματα του π. Ιωάννη ερχότανε με εντολή της Μητροπόλεώς μας να τον βοηθήσει στη λειτουργία, αφού λειτούργησε κάποτε μαζί με τον Γέροντα κι εμένα στον Άγιο Γεώργιο Νεοχωρίου, μου πρότεινε να πάμε για έναν καφέ. Εγώ επέμενα να περιμένουμε και τον Γέροντα και μου απάντησε γνωρίζοντας τις συνήθειες του γέροντα: «Τον παπαΓιάννη; Το μεσημέρι θα βγει από την εκκλησία!». Αργότερα ρώτησα την πρεσβυτέρα του Πολυξένη αν είχε συνήθεια να μένει προσευχόμενος στον Ναό μετά από την θεία λειτουργία και τότε μου αποκάλυψε πως ερχόταν κατά τη μία με δύο το μεσημέρι στο σπίτι. Η απάντησή της με κατέπληξε γιατί πέραν του ότι ήταν μεγάλος στην ηλικία, ήταν και πολύ φιλάσθενος. Βυθισμένος κάποια νύχτα μέσα στο πέλαγος μιας τέτοιας προσευχής προς την θεομήτορα ο Γέροντας Ιωάννης. η οποία ξεκίνησε το βράδυ και τελείωσε 7 ώρες μετά, λέγοντας το «Υπεραγία θεοτόκε, σώσον ημάς» και εναλλάσσοντάς το με τους χαιρετισμούς της Παναγίας μας. Έξαφνα εμφανίστηκε ζωντανά μπροστά του μέσα σε φως η Κυρία Θεοτόκος ανάμεσα σε δύο χορούς αγίων γυναικών, οι οποίες έψαλλαν διάφορους θεομητορικούς ύμνους, από τα δεξιά ο χορός των μαρτύρων γυναικών που υπέφεραν βίαιο θάνατο για τον Χριστό και από τα αριστερά των οσίων γυναικών που έλαμψαν με την άθλησή τους αφήνοντας όλα τα εγκόσμια. Τότε η Θεομήτωρ μέσα στη δόξα της τον χαιρέτισε και του είπε να συμβουλεύει όλους και κυρίως τους κληρικούς να καταφεύγουν στις πρεσβείες της και θα λαμβάνουν μεγάλη χάρη στο όνομά της. Αμέσως χάθηκαν όλα και από την μεγάλη χαρά ο ίδιος λιποθύμησε.

Το μέγεθος της αγάπης και της υπομονής του

Θαύμαζε κανείς την ασκητικότητά του, η οποία πήγαζε από την αγάπη του Θεού και την αγάπη του πλησίον. Έκπληξη προκαλούσε ακόμα η υπομονή του και η χαρά που δοκίμαζε κατά τις ασθένειές του. Δεν έδειχνε ποτέ την παραμικρή ενόχληση, συνέχεια τα χείλη του ψιθύριζαν το «δόξα σοι ο Θεός, χίλιες φορές δόξα σοι ο Θεός». Στην ερώτηση πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζει έτσι τα πράγματα, έδινε την απάντηση: «Αν δεν πονέσουμε, πώς θα καταλάβουμε; Πώς θα αισθανθούμε τον πόνο του αδελφού μας και πώς θα προσευχηθούμε με την καρδιά μας με πόνο για αυτόν;». Ακριβώς για αυτόν το λόγο, παράδοξο για εμάς, θεωρούσε τις δοκιμασίες των ασθενειών ευλογίες. Ένοιωθε δια του πόνου του τους ανθρώπους μέσα του και κατά την διάρκεια της προσευχής του έχυνε δάκρυα για όλους, πονούσε για όλους. Σε όλους φαινόταν πολύ παράξενο πώς μπορούσε και αγαπούσε έτσι. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, το τέταρτο κατά σειρά παιδί του άφησε τον κόσμο μας σε ηλικία 7 ετών· σε άλλη περίπτωση κόντευε να χάσει τον εγγονό του και – ω του θαύματος, όπως και ο ίδιος το προείπε – το παιδί έμεινε στη ζωή· κάποτε έσπασε τον γοφό του, είχε μεγάλα προβλήματα με την πίεσή του, με το αναπνευστικό του και άλλα πολλά και στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και στα τεμάχια των λειψάνων των πολυαγαπημένων του αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και παρακαλούσε με πόνο για όλους, μνημονεύοντας τα ονόματά τους.

Πώς πονούσε έτσι για τους άλλους, αφού τους περισσότερους δεν τους ήξερε; Αν κανείς εμβαθύνει στη Θεολογία της εκκλησίας μας, θα δει πως όλα αυτά προκύπτουν από την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό: μέσα στην αγάπη του Θεού βρίσκει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και όλον τον κόσμο, σε μία οντολογική ένωση. Αυτό επιτυγχάνεται δια της οδού που διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία, με τα στάδια της κάθαρσης του φωτισμού και της θέωσης. Όταν θελήσει ο άνθρωπος να συνεργήσει με το Θεό, αναδεικνύεται σε αληθινή υπόσταση. Όσοι έμειναν κοντά στον π. Ιωάννη και τον γνώριζαν, έβλεπαν ανθρώπους φοβισμένους, πονεμένους από τα βάσανα της ζωής, απογοητευμένους και μπερδεμένους, να έρχονται κοντά του και να φεύγουν γεμάτοι από χαρά: Ζούσαν το δικό τους προσωπικό θαύμα, έμεναν έκπληκτοι όταν προγνώριζε τα αιτήματά τους, τα προβλήματά τους, τα ονόματά τους, αλλά και έβρισκαν την λύση στα προβλήματά τους. Ήθελε όλοι να ενεργοποιήσουν το μεγάλο χάρισμα της Πίστης στον Χριστό, συμβούλευε τους ανθρώπους να εξομολογούνται, να κάνουν ευχέλαιο με νηστεία και προσευχή και έχοντας την άδεια του πνευματικού τους να κοινωνούν με πίστη των αγίων μυστηρίων. Ο ίδιος κοινωνούσε με φόβο Θεού και από τα μάτια του πάντοτε ανέβλυζαν δάκρυα προ της θείας κοινωνίας, δεν εξοικειώθηκε ποτέ με τα άγια, συμβούλευε να μεταλαμβάνουμε δακρυσμένοι, κι αν δεν μπορούσαμε, έλεγε, ας προσφέρουμε τουλάχιστον έναν αναστεναγμό συναισθανόμενοι την αμαρτωλότητά μας και την απέραντη δωρεά της αγάπης του Χριστού μας. Έλεγε ακόμη: «παιδιά μου πάντα να χαιρετάτε τις ιερές εικόνες όταν εισέρχεστε στην εκκλησία· σκέφτεστε να έρθει κανείς στο σπίτι σας και να μη σας χαιρετήσει; Δεν θα σας αρέσει η συμπεριφορά του, θα στενοχωρηθείτε». Απερίγραπτος ήταν ο τρόπος της εισόδου του στην εκκλησία – ξέρουν οι άνθρωποι που τον έβλεπαν: έκανε κοντά στα δέκα λεπτά ή και παραπάνω, για να φτάσει στο ιερό, έμενε μπροστά στις εικόνες και μιλούσε σαν να ήταν ζωντανές.

Πολλά ήταν αυτά που μου έκαναν εντύπωση στον π. Ιωάννη. Κάποτε πήγα με έναν φίλο μου ιερομόναχο να τον δούμε, αφού μας μίλησε και σηκωθήκαμε να φύγουμε, ήθελε να ευχαριστήσει τον ιερομόναχο. Πήρε μερικά φρούτα και του τα έδινε στο χέρι, εκείνος από ευγένεια και ντροπή αρνιότανε να τα πάρει και έλεγε πως δεν τα έχει ανάγκη. Τότε ο Γέροντας μάς αποστόμωσε λέγοντας «εγώ τα έχω ανάγκη γι’ αυτό τα δίνω»: ήξερε καλά πως αναπαύοντας τους ανθρώπους, αναπαύεις τον Θεό και πως η σωτηρία μας εξαρτάται από την αγάπη στον πλησίον. Είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να διδάσκει, δίδασκε με την ζωή του. Ακόμη έλεγε και το εννοούσε από την ψυχή του, από το είναι του, πως είναι ο τελευταίος παπάς της Ελλάδας, ονόμαζε τον εαυτό του ελεεινό και «σκωλήκων βρώμα», ασπαζόταν με πολύ χαρά το χέρι των επισκόπων της Εκκλησίας μας, αλλά και των νεωτέρων ιερέων. Μετά τη θεία λειτουργία μάς φιλούσε στο μέτωπο, εγώ παραπονιόμουν και έλεγα «μη Γέροντα, είμαι ιδρωμένος» και έλεγε «παιδί μου αυτό δεν είναι ιδρώτας, είναι αγιασμός».

Θείες Εμπειρίες

Η θεωρία του ακτίστου φωτός, κατά τους ιερούς νηπτικούς της Εκκλησίας μας, είναι η ύψιστη κατάσταση που μπορεί να φτάσει κάποιος και αναφέρεται στους τελείους. Ήθελα πολλές φορές να τον ρωτήσω αν είχε τέτοια εμπειρία να δει το άκτιστο Φως. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν αξιώθηκε ένας τέτοιος άνθρωπος με τέτοια πίστη στον Θεό αλλά και τέτοια ταπείνωση να δεχτεί την αποκάλυψη της δόξης του Θεού. Είχα την πίστη πως ο Γέροντας σίγουρα είδε το άγιο φώς, καθώς όλοι οι άνθρωποι που τον γνώριζαν μιλούσαν για την λάμψη φωτός του προσώπου του.

Έτσι μια μέρα που τον επισκέφτηκα μαζί με ένα παιδί της ενορίας μας (αφού προσκυνήσαμε τα ιερά λείψανα, έψαλε τροπάρια αγίων, μας έχρισε με το ιερό έλαιο που έκαιγε μπροστά στις εικόνες και τα λείψανα, διαβάζοντας ευχές υπέρ υγείας φωτίσεως και σωτηρίας – αυτό γινόταν όλη μέρα σε όποιον και αν έμπαινε στην οικία του – περάσαμε στο καθιστικό όπου κερνούσε σε όλους χυμό πορτοκάλι), του έθεσα την ερώτηση αν έχει δει το Άγιο Φως. Εκείνος κατέβασε αμέσως το κεφάλι του, εγώ έκανα την ερώτηση και πάλι, και τότε έγνεψε αρνητικά. Του είπα λοιπόν: «λένε πως έχει ένα γαλάζιο φώς» και αυτός απάντησε: «ναι παιδί μου». Αναθάρρησα, είπα ότι θα μάθω, θα μου πει. Μας αποκάλυψε λοιπόν πως είχε δει το άγιο Φως αρκετές φορές αλλά η πιο συγκλονιστική ήταν στον ιερό ναό του τιμίου Προδρόμου στα Κάτω Πορόια. «Στις 24 Απριλίου του 1976, Μεγάλο Σάββατο, την ώρα της θείας λειτουργίας που έριχνα τις δάφνες στον ιερό ναό και έψαλλα “ανάστα ο Θεός”, όταν έφτασα στο δεξιό μέρος της αγίας τραπέζης, φως έλαμψε από ψηλά σαν αστραπή και με περιέλουσε ολόκληρο. Ένιωσα να φεύγω ολόκληρος από τον κόσμο αυτό, πλημμύρισε όλη η ψυχή μου χαρά και αγαλλίαση. Πολλά άτομα μέσα στον ναό ομολογούσαν πως πάνω στο κεφάλι μου έλαμψε φως και κράτησε αρκετά λεπτά. Αυτό έγινε όταν ήμουν εφημέριος εκεί στον Τίμιο Πρόδρομο, όπου υπηρέτησα από το 1973 έως το 1989».

Αργότερα έμαθα ότι από τότε έζησε με την πρεσβυτέρα του σαν να ήταν αδέρφια και πως τότε απέκτησε το διορατικό και το ιαματικό χάρισμα. Την ίδια χρονιά επισκέφτηκε τον πρώην γραμματέα της κοινότητας Καμαρωτού, ο οποίος νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στην κλινική Γαληνός. Του διάβασε ευχές υπέρ υγείας και τον σταύρωσε με έναν ξύλινο Σταυρό που έφερε πάντα μαζί του. Αμέσως ο ασθενής θεραπεύτηκε και απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή, η οποία διαβάστηκε την Κυριακή στην εκκλησία του Καμαρωτού.

Ποιμαντική διδασκαλία

Ιδιαίτερη αγάπη έτρεφε στα παιδιά και τους νέους. Δεν ήθελε να κατακρίνουμε κανέναν και ιδίως αυτά για τα οποία ο Χριστός μίλησε με τόση τρυφερότητα. Ήθελε οι νέοι να έρχονται στην εκκλησία και ας έρχονται όπως θέλουν. Δεν ήθελε να τραυματίσουμε κανένα παιδί με την αυστηρή συμπεριφορά μας. Ήρθε κάποτε μία νέα κοπέλα στην ενορία για να την διαβάσει ο Γέροντας και κοντά του ήταν μια αφιερωμένη στον Θεό γυναίκα, η οποία επίπληξε την νέα γιατί είχε έρθει με παντελόνι. Ο Γέροντας δεν είπε τίποτα, διάβασε την νέα και της είπε με πολύ αγάπη αφού έφυγε η μοναχή: «Παιδί μου μη στεναχωριέσαι εσύ είχες τον πόνο σου και ήθελες να τον θεραπεύσεις γι’ αυτό ήρθες έτσι». Ήξερε πως και η μοναχή από υπερβάλλοντα ζήλο αντέδρασε έτσι και από ευγένεια δεν της είπε τίποτα. Έλεγε συνήθως: «Μην τα κατακρίνετε τα παιδιά, φταίνε πολλά πράγματα που είναι έτσι αντιδραστικά, η τηλεόραση, τα φαγητά που είναι γεμάτα με διάφορες ουσίες και ο εγωισμός από τους γονείς, γιατί τους απομακρύνει από τα παιδιά». Επίσης έλεγε: «Εμένα μην με κοιτάτε, εμένα με επισκέφτηκε η χάρις του Θεού από μικρό· αν δεν γινόταν αυτό ποιος ξέρει τι θα γινόμουνα».

Αγαπούσε πολύ την εκκλησία, αγαπούσε τους επισκόπους, έρχονταν αρχιερείς να τον δούνε και ποτέ δεν έλεγε τίποτα, γιατί πίστευε πως δεν ήταν άξιος να τον επισκέπτονται οι αρχιερείς. Ήθελε η εκκλησία να είναι ψηλά στη συνείδηση του λαού, να κατέχει την πρωτοκαθεδρία στις καρδιές των ανθρώπων. Ένας από τους αρχιερείς που έρχονταν πολύ συχνά στον π. Ιωάννη ήταν ο μακαριστός Σιατίστης Αντώνιος. Επισκεπτόταν τον π. Ιωάννη πολύ συχνά και είχαν ο ένας για τον άλλον πολύ μεγάλη αγάπη που δεν διέφυγε την προσοχή των ανθρώπων.

Με τον μακαριστό μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρό Αντώνιο

Δεν ήθελε να κατηγορούν την εκκλησία: «Όποιος κατηγορεί την εκκλησία, κατηγορεί τον Χριστό», υπενθύμιζε στους πιστούς. Σαν παράδειγμα μνημόνευε το γεγονός από τις πράξεις των Αποστόλων (Πράξ. 9,4-5) όπου o Σαούλ/Παύλος πριν την μεταστροφή του στον Χριστιανισμό δίωκε την Εκκλησία και ο Κύριος του αποκαλύφθηκε στο δρόμο προς την Δαμασκό και του είπε Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις. Έλεγε, πως τον Χριστό που μας αγαπά τόσο πολύ μόνο μέσα στην εκκλησία μπορούμε να τον βρούμε, εδώ πρέπει να τον βρούμε τόνιζε, και αν τον βρούμε, θα χαιρόμαστε την αιώνια ζωή από τώρα. Στην εκκλησία είναι η Θεοτόκος, στην εκκλησία είναι οι άγιοι, εδώ βλέπεις την αιώνια ζωή. Έφερνε σαν παράδειγμα τους αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, που έζησαν τόσα χρόνια πριν, πως μας ακούνε, πως έρχονται και μας βοηθάνε, πως κάνουν τέτοια θαύματα σε όλον τον κόσμο, πως μας αποκάλυψαν την ζωή τους και το μαρτύριό τους για τον Χριστό. «Ορίστε, να η αιώνιος ζωή, αφού πέθαναν για τον Χριστό και είναι ζωντανοί, τι άλλο θέλουμε; Η πίστη μας είναι ζωντανή και μοναδική». Επίσης έλεγε σε όσους ρωτούσαν για τα ημερολόγια πως «δεν μας σώζουν τα ημερολόγια αλλά η Πίστη και τα έργα μας». Για το θέμα τον ταυτοτήτων είχε την επιθυμία να αναγράφεται στις ταυτότητες η ομολογία «Χριστιανός Ορθόδοξος».

Χριστιανά τα τέλη

Η κοίμησή του συνέβη στις 4 Αυγούστου του 2009 στο Νεοχώρι, που ήταν και ο τελευταίος σταθμός της ιερατικής του διακονίας . Στο κρεβάτι πλέον, για πολύ καιρό αποδυναμωμένος, περίμενε να τον καλέσει ο Κύριος που τόσο αγάπησε και με τόσο ζήλο υπηρέτησε, τηρώντας τον νόμο του, που συγκεφαλαιώνεται στις δύο εντολές, να αγαπήσεις τον Θεό σου, και τον πλησίον σου ως εαυτό σου. Πηγαίναμε για πολλούς μήνες και τον κοινωνούσαμε των Αχράντων Μυστηρίων. Πάντα περίμενε με ευλάβεια και όσο τον κρατούσαν τα πόδια του σηκωνότανε όρθιος μόνος του. Έπειτα προσπαθούσε να είναι όρθιος με την βοήθεια των παιδιών του, ή κάποιων ανθρώπων που τύχαινε να είναι στην οικία του. Όταν πλέον τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του, περίμενε στο κρεβάτι, όπου βίωνε με ιώβεια υπομονή τους τελευταίους πόνους και εμείς δεν αντέχαμε να τον βλέπουμε να δοκιμάζεται.

Κάποτε ανεβήκαμε μαζί με την πρεσβυτέρα μου Πηνελόπη να πάρουμε την ευχή του, συναισθανόμενοι ότι ο Γέροντας ετοιμάζεται να αφήσει τα επίγεια. Αφού τον ασπασθήκαμε για τελευταία φορά εν ζωή, φύγαμε από τη οικία του. Κοντά του ήταν η πρεσβυτέρα του Πολυξένη που του έκανε πολύ μεγάλη υπακοή όλα αυτά τα χρόνια, τα παιδιά του, η Θεοδώρα, ο Χρήστος και η νύφη του Αναστασία. Δεν πρόλαβε να περάσει μία ώρα και μας ενημέρωσαν τα παιδιά του για την κοίμησή του, την οποία βίωσαν ως μετάσταση. Σε σύντομο χρονικό διάστημα κατέφτασαν ιερείς της Μητροπόλεώς μας για να ετοιμάσουν το σκήνωμά του, να το ντύσουν τα ιερά άμφια, σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας μας. Ο Σταυρός του, κατά παράδοξο τρόπο, παρατηρήσαμε πως ευωδίαζε. Πολλοί άνθρωποι που τον γνώρισαν και έμαθαν για την κοίμησή του, άρχισαν πολύ νωρίς να έρχονται για να πάρουν για τελευταία φορά την ευχή του. Το σκήνωμά του παρέμεινε ζεστό έως και την ώρα του ενταφιασμού του. Την επομένη έφτασε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Μακάριος, πρωτοστάτησε και εκφώνησε τον επικήδειο λόγο για τον Γέροντα. Ψάλαμε όλοι μαζί την νεκρώσιμο ακολουθία εις ιερέα, οι ιερείς σήκωσαν το σεπτό του σκήνωμα και η πομπή όδευε στην τελευταία κατοικία του λειψάνου του. Ενταφιάστηκε πίσω από τον Ναό των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, στον τόπο που υπέδειξε και ετοίμασε ο ίδιος δύο χρόνια πριν. Ζήτησε να μοιραστεί το βιβλίο «Κατάθεση μαρτυρίας» που έγραψε ο ίδιος και φρόντισε να εκδοθεί με δικά του έξοδα, ευλογία την ημέρα της κηδείας του προς δόξαν του Τριαδικού Θεού.

Ημέρα ηλιόλουστη, 4 του Αυγούστου, ώρα δώδεκα το μεσημέρι, ζέστη πολύ, όμως μαζί με την συγκίνηση και τον θρήνο όλων μας, ήρθε να θρηνήσει και η φύση, όπως διαβάζουμε στους βίους των Αγίων. Αμέσως μαζεύτηκαν σύννεφα και άρχισε να ψιχαλίζει για λίγο, με διάκριση έκλαψε για λίγο ο ουρανός, φόρεσε τα πένθιμα η φύση, και έπειτα για τον λόγο, ότι παραδίδαμε δίκαιο στη γη, ήρθε το φως του ηλίου για να μην χαλάσει η τελευταία ακολουθία του κόσμου με τον Γέροντα της Αγάπης.

Ο Γέροντας ανέβηκε για τους ουρανούς κοντά στον Χριστό και στους πολυαγαπημένους του αγίους. Θα φύγω έλεγε αλλά θα σας βλέπω. Ο π. Ευσέβιος Βίττης είπε σε πνευματικοπαίδι του: παιδί μου, αν είδες τον παπα-Γιάννη του Νεοχωρίου, είδες Άγιο.

Γεώργιος Ι. Τραπεζανλίδης

Πρωτοπρεσβύτερος

πηγή: http://agathan.wordpress.com

π. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ: Θα περάσουμε δύσκολες μέρες, αλλά δεν θα είναι πολύς καιρός αυτό. Να έχετε τρόφιμα στα σπίτια σας, να είστε πάντα κοντά στον Θεό.

...θα βλέπουν την Ελλάδα σαν παράδεισο κάποια κράτη!

1) Μαρτυρία

Ελεγε συχνα ο παππουλης σε ξαδελφη μας:

- Η Παναγια δεν θα αφησει την Ελλαδα μας. Θα περασουμε δυσκολες μερες, αλλα δεν θα ειναι πολυς καιρος αυτο.Να εχετε τροφιμα στα σπιτια σας, να ειστε παντα κοντα στον Θεο, η Παναγια μας μας αγαπαει, δεν θα μας αφησει να υποφερουμε πολυ!! Στην Ευρωπη και σε αλλα κρατη θα περασουν πολυ δυσκολα! Τα κρατη που δεν παραγουν τα αναγκαια αγροτικα προιοντα θα εχουν μεγαλο προβλημα. Η Ελλαδα μας εχει συνεχεια αγροτικη παραγωγη και με την βοηθεια του Θεου και της Παναγιας μας θα ευκολυνεται πολυ ο κοσμος στις δυσκολες μερες. Ομως αλλες χωρες βιομηχανικες θα δυσκολευονται πολυ, θα βλεπουν την Ελλαδα σαν παραδεισο καποια κρατη!!!

2) Μαρτυρία

Ο παπουλης ειχε ενα προβλημα υγειας , μαλλον με το νεφρο του, και υπεφερε. Μια φορα του εμφανιστηκε ο αγιος Λουκας Κριμαιας και του λεει:

-Εσυ με τιμας συνεχεια, εχεις και την εικονα μου στο σαλονι σου. Ετσι κι εγω,  τωρα που εχεις προβλημα υγειας  ηρθα να σε βοηθησω !!!

Ετσι, και θεραπευε ασθενεις ο π. Ιωαννης, δεχοταν ομως  βοηθεια και θειες επισκεψεις κι ο ιδιος!

3) Μαρτυρία

Μας το διηγηθηκε η ξαδελφη μας:

καποια φορα ειχαν ξεκινησει  απο την Αλεξανδρουπολη 2 λεωφορεια να επισκεφτουν τον παππουλη στο χωριο του. Εφτασαν στο χωριο και ψαχνανε να βρουν ενα μαγαζι να αγορασουν χυμους, νερα και κουλουρακια. Ψαχνανε  ψαχνανε ομως δεν μπορουσαν να βρουν το μαγαζι. Εν τω μεταξυ πηγε ενα κοριτσακι στην πρεσβυτερα και της εδωσε κουλουρακια, χυμους και νερα γιατι της ειπε οτι ερχονται επισκεπτες και θα χρειαστει να τους κερασεις! Η πρεσβυτερα εχει κι ενα προβλημα με την οραση και δεν καταλαβε ποιο ηταν το κοριτσακι, φανταστηκε οτι θα το ειχε στειλει ο παππουλης και θα ηταν καποιο χωριανακι. Ηρθαν οι επισκεπτες κι αφου κεραστηκαν ειπαν οτι τοση ωρα ψαχνανε να βρουν το μαγαζι του χωριου να παρουν ακριβως αυτα τα ιδια κερασματα αλλα δεν το βρισκανε!!! Τοτε καταλαβαν οτι η αγια Ειρηνη θα ηταν αυτη η μικρουλα που εφερε τα κερασματα για να εξυπηρετηθει τοσος κοσμος!! Μην ξεχναμε οτι ο αγιος Ραφαηλ, Νικολαος και Ειρηνη ειναι το προσκυνημα που διπλα του ειναι το σπιτι του παπουλη,  προσκυνημα που με πολυ αγωνα εχτισε ο π. Ιωαννης, με την συνδρομη βεβαια του πιστου λαου.

4) Μαρτυρία

Ο παππουλης ηταν παντα φιλος με τα παιδακια. Τα αγαπουσε υπερβολικα.

Ξεραμε λοιπον οτι οταν προεκυπτε ενα θεμα με παιδι θα εκανε μεγαλο αγωνα για να το βοηθησει. Ετσι σκεφτηκαμε να τον ρωτησουμε για ενα κοριτσακι 8, 9 χρονων που ειχε μια δυσκολη συμπεριφορα. Ηταν παντα δυσκολο παιδι και με το παραμικρο γκρινιαζε και ολο αισθανοταν αδικημενο και περιφρονημενο. Ρωτησαμε τον π. Ιωαννη γιατι αυτο το κοριτσακι ειχε αυτες τις τασεις; Μας ειπε ο παππουλης οτι για καποιον λογο αυτο το παιδι εζησε την ανησυχια και τις δυσκολιες της μητερας σε καποια φαση στο παρελθον, κυριως στην εγκυμοσυνη, και οτι δεχεται εξωτερικη επηρεια δαιμονικη, δεν ειναι δαιμονισμενο, ομως ο πονηρος παρεμβαινει στην ζωη του και του δημιουργει αυτο το αγχος. Πρεπει ειπε να γινει αγιασμος γι αυτο το παιδι, να πινει συνεχεια το πρωι αγιασμο και εδωσε και καποιες προσευχουλες επιπροσθετα και με βεβαιοτητα ειπε οτι θα ηρεμησει.

Κατοπιν αυτου λοιπον καλεσε η οικογενεια τον ιερεα της περιοχης στο σπιτι για να γινει αγιασμος. Μαζευτηκε η οικογενεια ολη στο σπιτι και εν αναμονη του ιερεως καθοταν γυρω απο το τραπεζι. Το κοριτσακι ηταν ησυχο και δεν ειχε κανενα προβλημα υγειας. Ξαφνικα και λιγα λεπτα πριν φθασει ο ιερεας αρχισε να διαμαρτυρεται οτι πονα η κοιλια του κι οτι θελει να κανει εμετο. Ειχε ξαπλωσει κατω στο πατωμα κι εκλαιγε...Με το που μπηκε στο σπιτι ο ιερεας βλεπει μια κατασταση σε ταραχη. Μα τι εχει το παιδι ρωταει; Του ειπαν τα πραγματα πως εχουν και αυτος πλησιασε να ρωτησει το παιδι τι αισθανεται! Ξαφνικα το παιδι τρεχει στο μπανιο κι αρχισε να κανει εμετο και να κλαιει. Αφου περασε η δυσκολη εκεινη στιγμη και λιγο συνηρθε το κοριτσακι εγινε ο αγιασμος  χωρις παραιτερω παρατραγουδα. Ετσι ολοι αντιληφτηκαν οτι ο πειρασμος προσπαθησε να εμποδισει τον αγιασμο γιατι τρεμει την δυναμη του Κυριου μας.

5) Μαρτυρία.

Οταν επισκεπτομουν το χωριο παντα πηγαινα, και με την οικογενεια μου κυριως, στο σπιτι του π. Ιωαννη που ηταν διπλα στο προσκυνημα του Αγ. Ραφαηλ στο Νεοχωρι Κερκινης Σερρων. Καθε φορα μας σταυρωνε με το λαδακι απο την ακοιμητη κανδηλα που υπαρχει στο σαλονι του σπιτιου. Μιλουσαμε, μας συμβουλευε και μας ασπαζοταν με αγαπη ολη την οικογενεια. Ηταν τελη Ιουλιου του 2009. Ο π. Ιωαννης ηταν σπιτι του αλλα δυσκολα μπορουσε να μιλησει, η μαλλον καθολου. Ετσι δυσκολα δεχοταν και κοσμο. Ετυχε ομως την Κυριακη εκεινη και μετα την θεια λειτουργια να ανοιξει την θυρα η πρεσβυτερα και να επιτραπει στον κοσμο να πανε να παρουν την ευχη του. Πηγα κι εγω και φιλησα το χερι του και καθησα σε μιαν ακρη. Μιλουσε ο κοσμος αλλα ο παππουλης δεν μπορουσε να μιλησει. Μονο ειχε ενα γλυκυτατο υπερκοσμιο χαμογελο και μας παρατηρουσε με πατρικη αγαπη ολους.

Καθησαμε λιγο και αφου ειχαμε ηδη προσκυνησει και αλοιφτει με λαδακι, ειπαμε να φυγουμε , να ξεκουραστει. Φιλησαν το χερι ολοι και περιμενα τελευταιος. Την ωρα που πηγα να παρω την ευχη του με πιανει με τα δυο του χερια το κεφαλι σφιχτα και με ασπαστηκε  με ιδιαιτερη θερμη. Ηταν πρωτη φορα που ηταν τοσο εκδηλωτικος. Σκεφτηκα οτι ηθελε να μου πει ενα ευχαριστω για καποιες εργασιες που εκανα στην εκκλησια κι επειδη δεν μπορουσε να μιλησει μου εδειξε ετσι την χαρα του. Κι ομως... πιστευω τωρα ακραδαντα οτι αλλη ηταν η αιτια. Μετα απο αυτην την επισκεψη εφυγα για ολιγοημερες διακοπες στην Σπαρτη και θα ξαναγυριζα κοντα στον δεκαπενταυγουστο. Κατα το μεσημερακι της 4ης Αυγουστου με πηρε τηλ. η πεθερα μου στο κινητο. Ημασταν ολη η οικογενεια στο αυτοκινητο εξω απο το Γυθειο και μου ειπε το δυσαρεστο νεο. Εφυγε ο παππουλης μου ειπε, δεν θα τον ξαναδεις πια... Τοτε καταλαβα γιατι με ειχε αποχαιρετησει με τετοια ενταση και θερμη... ηθελε να μου πει οτι πλεον φευγει και αυτη ηταν η τελευταια φορα που τα ειπαμε εν ζωη!!!

6) Μαρτυρία

Μια δεσποινιδα ηθελε να παντρευτει και μας ειπε να ρωτησουμε τον π. Ιωαννη οτι ενω εχει τοσα τυχερα δεν εχει παντρευτει ακομη.

- Μα βρε παιδι μου καλη κοπελλα ειναι μας ειπε αλλα ειναι λιγο αποτομη. Μολις κατι παει να στρωσει αυτη με τον χαρακτηρα της διωχνει τους αντρες!!!

-Την γνωριζεις πατερ προσωπικα τον ρωτησα; οχι βρε παιδι μου αλλα ετσι οπως μου τα λες...

Ειδε μεσα απο την γενικη δυσκολια να παντρευτει οτι το προβλημα ηταν ο χαρακτηρας της κι οχι αλλη αιτια. Ειχε ο πατερ  μεγαλο διορατικο χαρισμα. Εμεις που την ξεραμε καταλαβαμε οτι ειχε απολυτο δικιο.Της το ειπαμε και αυτη συμφωνησε οτι της εκανε τελεια ακτινογραφια ο παππουλης!!

7) Μαρτυρία

Μας ελεγε μια ξαδελφη της γυναικας μου που ειχε πολλες οικογενειακες σχεσεις με την οικογενεια του παππουλη:

- Μου ελεγε ο παππουλης οτι θα ερθει μεγαλη πεινα στην Ελλαδα, ομως θα την αντεξει ο κοσμος, θα ειναι πιο ηπια απο οσο λεγανε οτι θα ειναι. Να εχετε και κανα κηπακι , θα σας βοηθησει εκεινον τον καιρο...

 

 πηγή

εδώ

και

εδώ

αντιγραφή απο

Το σπάνιο βιβλίο "ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ" του ίδιου του παπά-Γιάννη Καλαΐδη

πηγή

Μετά το πρόβλημα που παρουσιάστηκε με το link που βάλαμε χθες για το βιβλίο του παπά-Γιάννη Καλαΐδη το οποίο έχει εξαντληθεί προ καιρού και δεν μπορεί κανείς να το βρει, λάβαμε την άδεια από την οικογένειά του και με τιμή δημοσιεύουμε το βιβλίο του ιδίου, το οποίο συνέγραψε και ζήτησε να μοιραστεί μετά την κηδεία του, με τον τίτλο "ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ".

Μεγάλη ευλογία για το παρόν blog κι ευχαριστούμε ιδιαίτερα την οικογένεια για το υλικό που μας εμπιστεύθηκε και την τιμή που μας έκανε.

Το βιβλίο :

"ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ"

Υ.Σ.

Για οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα - λόγω άγνοιας υπολογιστών - επικοινωνήστε μαζί μας στο :

hggiken@yahoo.gr

Στην εικόνα είναι η υπογραφή του παπά-Γιάννη από το συγκεκριμένο αντίτυπο, η οποία από λάθος δεν υπάρχει εντός του βιβλίου

Ὁ γέροντας Ἰωάννης Καλαΐδης Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Τραπεζανλίδης

Εἰσαγωγικὰ

.       Οἱ μαθητὲς καὶ κατ’ ἐπέκταση ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ποὺ θέλουν καὶ ζοῦνε σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὸν Κύριο στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ὡς τὸ φῶς καὶ τὸ ἅλας τῆς γῆς, ἀλλὰ καὶ ὡς πόλη ποὺ βρίσκεται χτισμένη πάνω σὲ ὅρος καὶ φαίνεται ἀπὸ παντοῦ. Τονίζοντας τὶς κοσμοσωτήριες διαστάσεις ἑνὸς τέτοιου τρόπου ζωῆς, ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν σύνδεση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν θεία ζωὴ καὶ εἶναι καρπὸς τῆς ἐλεύθερης βούλησης καὶ τῆς συνέργειάς του μὲ τὸν ἐνεργοῦντα Τρισυπόστατο Θεὸ – ὁ Ὁποῖος τὸν ἐξομοιώνει μαζί του καὶ ἀπὸ θνητὸ τὸν καθιστᾶ κατὰ χάριν Θεό, ὥστε οἱ χριστιανοὶ διὰ τῆς μετοχῆς τοὺς αὐτῆς καὶ τὴ λαμπρὴ ἐνάρετη καὶ μεστὴ ἀπὸ καλὰ ἔργα ζωή τους, νὰ ἐξελίσσονται σὲ μαγνήτη ποὺ ἕλκει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν πλάνη στὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας στὸ φῶς τῆς ζωῆς, ὥστε νὰ ἐπιστρέφουν στὴν ἀληθινὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποδίδουν ὀρθὴ δόξα στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό.
.       Μιά τέτοια πόλη ψηλὰ κτισμένη, ὥστε νὰ μὴ διαφεύγει τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ νὰ τοὺς ἕλκει κοντά της, γιὰ νὰ τοὺς προσφέρει ἀνάπαυση καὶ ἕνα τέτοιο φῶς ποὺ νὰ φωτίζει τὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος περιπλανιέται στὸ σκοτάδι ἀλλὰ καὶ ἕνα τέτοιο ἅλας ποὺ ἐπιφέρει θεραπεία στὴ σήψη, τὴν ὁποία πληρώνει ἡ ἁμαρτία στὸν ἄνθρωπο, ὑπῆρξε καὶ ὁ μακαριστὸς Γέροντας Ἰωάννης τοῦ Νεοχωρίου. Ὁ λαμπρὸς αὐτὸς γέροντας τοῦ καιροῦ μας ἔλαμψε μὲ τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή του στὴν ταλαιπωρημένη γενεά μας, ἡ ὁποία μὲ τὴν πορεία της στὴ δική της ἔρημο δοκιμάζεται στὴν κρίση καὶ τὴν ὀδύνη τῆς μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐποχῆς μας.

Παιδικὰ καὶ νεανικὰ χρόνια

.       Ὁ πατὴρ Ἰωάννης Καλαΐδης γεννήθηκε στὸ Καμαρωτὸ Σερρῶν ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Χρυσόστομο καὶ τὴ Θεοδώρα, στὶς 8 Μαΐου τοῦ 1925, ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Πῆρε ἔτσι τὸ ὄνομα τοῦ εὐαγγελιστοῦ καὶ ἀγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρίου μας, Ἰωάννη – ἐνέργεια ποὺ φανερώνει τὸν φόβο Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχαν οἱ γονεῖς του πρὸς τὴν ἐκκλησία καὶ τοὺς ἁγίους της.
.       Σημαντικὸ ρόλο στὸ ἔναυσμα τῆς καλῆς πνευματικῆς του πορείας ὑπῆρξε τὸ πρόσωπο τῆς μητέρας του, ἡ ὁποία ἦταν γυναίκα μὲ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἐκκλησία του. Ἡ Θεοδώρα ἤθελε τὰ παιδιά της νὰ ἔχουν Θεὸ μέσα τους καὶ ἔτσι τὰ καθοδηγοῦσε στὴν προσευχὴ καὶ στὸν τακτικὸ ἐκκλησιασμό. Ἡ θεοφοβούμενη αὐτὴ γυναίκα εἶχε τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, τὸν Ὄλυμπο τῆς Βιθυνίας. Στὸ ὄρος αὐτὸ τὰ βυζαντινὰ χρόνια γεννήθηκε καὶ ἄκμασε μία ὁλόκληρη μοναστικὴ πολιτεία ὁμόλογη στὸ πνευματικὸ ὕψος τῆς Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς μοναστικῆς Ἀθωνικῆς πολιτείας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ ἡ ὁποία ἔδωσε στὴν ἐκκλησία πλῆθος ἁγίων, ἀσκητῶν καὶ μαρτύρων. Στὰ χαλεπὰ χρόνια τῆς εἰκονομαχίας τὰ μοναστήρια ὑπῆρξαν φάρος καὶ προπύργιο τῆς ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ὀρθοπραξίας. Αὐτὴ ἡ πνευματικότητα ἐπηρέασε τοὺς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς καὶ ἔφτασε ἕως καὶ τὴν ἐποχὴ τῆς μητέρας του Θεοδώρας. Ἔτσι, ὅταν κατὰ τὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ βίωσαν τὸν ξεριζωμὸ ἀπὸ τὰ πάτρια ἐδάφη τους καὶ ἔχασαν τὴν ὑλική τους περιουσία, κατάφεραν νὰ κρατήσουν μέσα τους τὴν πνευματικὴ περιουσία ποὺ γνώρισαν.
.       Ὁ Γέροντας εἶχε μεγάλη ἀγάπη γιὰ τὴν μάνα του, ἔτρεφε μεγάλη ἀδυναμία πρὸς τὸ πρόσωπό της, ἔτσι ὥστε ἀπὸ τὴν μικρή του ἡλικία στὸ Καμαρωτὸ Σερρῶν νὰ γίνεται δέκτης τῶν πνευματικῶν ἀντανακλάσεων, ποὺ κληρονόμησε ἐκείνη καὶ ἐκ τῶν ἀντανακλάσεων αὐτῶν νὰ διαμορφώνεται μέσα του ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό.
.       Ἡ παιδικὴ ἡλικία τοῦ Γέροντα διέφερε ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἄλλων παιδιῶν ποὺ ὡς προτεραιότητά τους εἶχαν τὸ παιχνίδι, κάτι πολὺ φυσικὸ γιὰ τὴν ζωή τους. Ὁ ἴδιος ἦταν σοβαρὸς καὶ ἀγαποῦσε πολὺ τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν παραμονὴ μέσα σ’αὐτήν. Θαύμαζε τὴν ζωὴ τοῦ λειτουργοῦ καὶ ἤθελε καὶ ὁ ἴδιος νὰ διακονήσει τὸν Θεὸ μὲ τὸ ἴδιο ἱερὸ ἔργο. Εἶχε ἐπιθυμία νὰ γίνει κληρικός, νὰ ἀνήκει στὸν κλῆρο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ποιμάνει τὰ λογικὰ πρόβατα, τὴν ποίμνη, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς προσέφερε τὸ αἷμα του καὶ τὴν ζωὴ του θυσία στὸν Ἐπουράνιο Πατέρα του. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «καθὼς θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου, πήγαινα τακτικὰ στὴν ἐκκλησία καὶ βοηθοῦσα τὸν ἱερέα στὸ ἱερὸ βῆμα, καὶ ἔλεγα νὰ μὲ ἀξιώσει καὶ μένα ὁ καλὸς Θεὸς νὰ γίνω ἕνας ἱερεὺς καὶ νὰ τὸν ὑπηρετήσω, καὶ ὁ καλὸς Θεός, ποὺ ἀκούει τὰ πάντα, ἄκουσε τὴν παιδική μου προσευχή».
.       Ὁ Γέροντας βίωσε πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα στὴν ζωή του καὶ ἡ διήγηση τοῦ βίου του θυμίζει τὰ συναξάρια τῶν ἁγίων, τὰ ὁποῖα εἶναι γεμάτα ἀπὸ ἀνάλογες διηγήσεις καὶ προκαλοῦν ἔκπληξη στοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν ἀνάλογες ἐμπειρίες τέτοιων πνευματικῶν ἀποκαλύψεων – ἐνῶ ταυτόχρονα ἐνισχύουν τὴν πίστη τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν στὸν Κύριο τῆς δόξης. Ἡ ἀρχὴ τῶν ἀποκαλύψεων αὐτῶν ξεκίνησε ἀπὸ πολὺ νωρίς. Στὴν ἡλικία τῶν δέκα ἐτῶν, ἔζησε ἕνα θαυμαστὸ γεγονός, ὄχι σὲ ὄνειρο ἀλλὰ ζωντανά. Εἶδε τρεῖς ἀρχιερεῖς ντυμένους τὰ ἱερὰ ἄμφια, νὰ μπαίνουν στὸ σπίτι τους καὶ νὰ θυμιατίζουν τὰ δίδυμα τῆς οἰκογένειας, τὸν Γιῶργο καὶ τὴν Ἀναστασία, καὶ αὐθόρμητα εἶπε στὴν μητέρα του: «Βλέπεις τοὺς τρεῖς ἱεράρχες;». Ἡ μητέρα του τότε μονολόγησε μὲ θαυμασμὸ καὶ φόβο Θεοῦ «Τί βλέπει αὐτὸ τὸ παιδί;». Τὸ ἴδιο βράδυ ἡ μικρή ἀδερφὴ του Ἀναστασία ἄφησε τὸν πρόσκαιρο κόσμο καὶ πέρασε στὸν οὐράνιο κόσμο τοῦ Θεοῦ.
.       Ὁ γέροντας ὑπηρέτησε στὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1947 ἕως καὶ τὶς 20 Μαρτίου τοῦ 1950. Μία πολὺ δύσκολη περίοδος γιὰ τὴν πατρίδα μας, καθὼς αὐτὰ τὰ χρόνια συνέπεσαν μὲ τὴν περίοδο ποὺ σπάραζε τὸ δοκιμασμένο ἔθνος μας ἀπὸ τὰ δεινὰ τοῦ ἐμφυλίου πολέμου (1946-1949). Ὁ π. Ἰωάννης ἀγαποῦσε πολὺ τὴν πατρίδα του καὶ πονοῦσε πολὺ ἀπὸ τὸν βίαιο πόνο ποὺ βίωσε τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος. Συνήθιζε νὰ λέει: «Ἀδελφὸς παρέδιδε στὸν θάνατο τὸν ἀδελφό του, φοβερὸ πράγμα». Βλέποντας τὸν φόβο καὶ τὸν θάνατο νὰ κυριαρχοῦν παντοῦ, πονοῦσε πολὺ καὶ δὲν ἄντεχε νὰ βλέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν. Ὁ ἴδιος κινδύνευσε πολλὲς φορὲς καὶ σώθηκε ἀπὸ βέβαιο θάνατο. Ἡ κυριαρχία τοῦ θανάτου πάνω στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης συγκλόνισαν τὸν Γέροντα βαθύτατα, ἔτσι κατέφευγε στὴν προσευχή, γιὰ νὰ σταματήσουν αὐτὰ τὰ δεινά, νὰ πάψουν οἱ ἄνθρωποι νὰ βιαιοπραγοῦν, νὰ διαφυλάξει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν ἴδιο ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ νὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὸ ἔθνος μας. Προσευχόμενος κάποτε ὁ π. Ἰωάννης ἀξιώθηκε μία θαυμαστὴ ἀποκάλυψη: εἶδε τὴν ὥρα τῆς καρδιακῆς του προσευχῆς στὸν στρατιωτικὸ θάλαμο τὸν Κύριο ζωντανό, ὅπως εἰκονίζεται στὶς ἐκκλησίες μας, στὴν εἰκόνα τοῦ Παντοκράτορος καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου νὰ τὸν καθησυχάζει. Πράγματι ἡ θεία πρόνοια τὸν προστάτεψε πολλὲς φορὲς καὶ ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ἴδιος: «Εὐχαριστῶ τὸν καλὸ Θεὸ ποὺ μὲ ἐνεθάρρυνε καὶ μὲ γλύτωσε ἀπὸ τὸ πῦρ τοῦ πολέμου». Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1949 τελείωσε ὁ ἐμφύλιος καὶ ὁ ἴδιος ἀφοῦ ἀπολύθηκε, ἐπέστρεψε σῶος καὶ ἀβλαβὴς στὸ χωριό του κοντὰ στοὺς γονεῖς του.
.       Ἦταν εὐσεβὴς ἄνθρωπος, πιστὸς στὸν Θεό, ἁπλός, ἥσυχος, εὐγενικὸς πρὸς ὅλους, ἐργατικὸς καὶ ντροπαλός. Ἡ ἐπιστροφὴ στὸ χωριό του, δὲν ἦταν μόνο ἐπιστροφὴ στὸ πατρικό του, κοντὰ στοὺς γονεῖς του, ποὺ σεβόταν καὶ τιμοῦσε, ἀλλὰ ἦταν καὶ ἐπιστροφὴ στὴν ἐκκλησία, ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θητείας του τοῦ ἔλειψε καὶ αὐτὸ τὸν στενοχωροῦσε πολύ. Ἐνῶ ἐργαζόταν στὰ χωράφια δὲν παρέλειπε νὰ ἐκκλησιάζεται τὶς Κυριακές, νὰ μελετᾶ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ διαβάζει χριστιανικὰ ἔντυπα τῆς ἐποχῆς του.
.       Τὸ 1955 σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν, ἄμεμπτος ἀπὸ σαρκικὴ ἁμαρτία, ἦλθε σὲ νόμιμο γάμο μὲ τὴν Πολυξένη, ἀπέκτησε μαζί της τὰ τρία πρῶτα του τέκνα, τὴν Θεοδώρα, τὸν Χρῆστο, καὶ τὴν Σοφία. Οἱ δυσκολίες τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς δὲν τὸν ἐμπόδισαν ἀπὸ τὰ πνευματικά του καθήκοντα. Ἐξ ἄλλου, δὲν μποροῦσε νὰ ζεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ τὴ θεία Λειτουργία καὶ ἔδειχνε πολὺ ζῆλο νὰ εἶναι μέσα στὸν ναό, νὰ ἵσταται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσεύχεται γιὰ τὴν σωτηρία του καὶ τὴν σωτηρία ὅλων. Δὲν ἄργησε ὅμως νὰ ἔλθει ὁ πειρασμός: πολλοὶ χωριανοὶ ποὺ τὸν ἔβλεπαν νὰ πηγαίνει μὲ τέτοια σπουδὴ στὴν ἐκκλησία, παρ᾽ ὅλη τὴν καθημερινὴ κούραση ἀπὸ τὴν ἐργασία του στοὺς ἀγρούς, ἄρχισαν νὰ τὸν πειράζουν σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ πηγαίνει κρυφὰ καὶ νὰ ἔχει λογισμοὺς νὰ βραδύνει τὸν τακτικὸ ἐκκλησιασμό του. Εὐρισκόμενος τότε στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας του καὶ συνομιλώντας μὲ τοὺς λογισμοὺς ἐκείνους, δέχτηκε θεία ὑπόδειξη νὰ μὴν ἐγκαταλείψει τὴν ἱερή του συνήθεια, ἀλλὰ νὰ ἐκκλησιάζεται. Αὐτὴ τὴν φωνὴ τὴν ἄκουσε τρεῖς φορὲς στὴν ζωή του καὶ ἔκλαψε πικρά, γιατί αἰσθάνθηκε πὼς λύπησε τὸν Κύριο καὶ τὸν πρόδωσε ὅπως ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Ἔκτοτε δὲν ἐπανέφερε ποτὲ ξανὰ τοὺς λογισμοὺς ἐκείνους μέσα του, πρόσεχε δὲ πολὺ νὰ μὴν λυπήσει τὸν Κύριό του, ὄχι μόνο διὰ λόγων καὶ ἔργων, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν λογισμῶν του. Γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι τὸ πονηρὸ πνεῦμα πρῶτα προσπαθεῖ νὰ ἀποσπάσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν θεία ζωὴ μὲ τὴν ὑποβολὴ τῶν λογισμῶν καὶ ἔπειτα νὰ τοὺς ἀποσπάσει καὶ σωματικῶς. Ἔτσι ἄρχισε τὴν ἐργασία τῆς ἱερῆς νήψεως καὶ δὲν παρέλειπε τὸν ἐκκλησιασμό του. Παρέλειψε νὰ λειτουργηθεῖ μόνο δύο φορές, ὡς ἐπίστρατος, ὅταν λόγῳ τῆς στρατιωτικῆς του ὑπηρεσίας δὲν μπόρεσε νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἀγαπημένη του ἐργασία. Μάλιστα, εἶχε κάνει τότε καὶ ἔντονα παράπονα πρὸς τοὺς ἀνωτέρους του, ζητώντας νὰ μὴν τὸν ἀποσποῦν ἀπὸ τὴν εὐλογημένη συνήθειά του, ποὺ εἶναι τόσο ἀρεστὴ στὸν Θεό, καὶ τοὺς προειδοποίησε πὼς τὴν ἑπόμενη φορὰ δὲν θὰ ἀκολουθοῦσε στὸ καθορισμένο πρόγραμμα. Ἕως τὸ 1970 διακόνησε στὴν ἐκκλησία ὡς νεωκόρος, ἐπίτροπος καὶ ψάλτης, διατηρώντας τὴν αἴσθηση πὼς δὲν εἶχε προσφέρει στὴν ἐκκλησία ἀπολύτως τίποτα. Εἶχε ταπείνωση στὴν καρδιὰ καὶ ὄχι στὰ λόγια καὶ αὐτὴ ἡ ταπείνωση ἦταν συνοδοιπόρος του σὲ ὅλα τὰ χρόνια της ζωῆς του. Ἔτσι μὲ μία τέτοια ζωή, σιγὰ σιγὰ ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ τὴν Ἱερωσύνη του.

 Ἱερεύς τοῦ Ὑψίστου

.       Ἀρχὲς τοῦ 1970, στὶς 3 Ἰανουαρίου, εἶδε ἕνα περίεργο ὄνειρο, ὅπως συνήθιζε συχνὰ νὰ διηγεῖται, ἰδίως σὲ κληρικούς, γιὰ νὰ τονίσει ὅτι ἡ ἱεροσύνη εἶναι δωρεὰ τοῦ Κυρίου: «Εἶδα στὸν ὕπνο μου, τὸν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας Ἰωάννη νὰ μὲ καλεῖ στὴν Μητρόπολη καὶ νὰ μοῦ δίνει τὸ εὐαγγέλιο, λέγοντάς μου νὰ διαβάσω τοὺς στίχους “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη” (Ματθ. κη´ 19). Ἐγὼ τοὺς διάβασα, μοῦ λέει καλῶς, μέχρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου θὰ σὲ κάνω ἱερέα». Τὸ ὄνειρο αὐτὸ ἐπαληθεύτηκε μερικοὺς μῆνες ἀργότερα, ὅταν ὁ π. Γερβάσιος τὸν κάλεσε στὴν Μητρόπολη καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἐξελίχτηκαν, ὅπως τὰ προεῖδε. Ἡ χειροτονία του ἔγινε στὶς 3 Ἰουλίου ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου Ἰωάννη. Ἡ χαρά του ἦταν ἀπερίγραπτη καὶ διατηρήθηκε σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ὑπόλοιπης ζωῆς του.
.       Ὁ λόγος του διανθιζόταν μὲ διάφορα παραδείγματα καὶ συμβουλές, ὥστε νὰ παρουσιάσει τὸ μεγαλεῖο τῆς θεοσύστατης ἱερωσύνης, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνεπανάληπτης χάρης ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς στοὺς κληρικούς του. Πίστευε ὅτι οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ μέρα καὶ νύχτα, ποὺ τοὺς ἀξίωσε μία τέτοια δωρεά, γιατί δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἄξιος γιὰ νὰ τὴν ντυθεῖ. Ἔλεγε ἀκόμα πώς, ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἤθελε, δὲν θὰ γινόταν κληρικὸς κάποιος ποὺ εἶχε τὴν ἐπιθυμία αὐτή, γιατί ὁ Κύριος καλεῖ, αὐτὸς ὁ Κύριος εἶναι ἡ θύρα. Γνώριζε πολὺ καλὰ πόσο ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν καταργεῖ τὸ ἀνθρώπινο αὐτεξούσιο. Ἡ ἀγαπημένη του διήγηση, ἦταν ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Γένεσης, γιὰ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα, γιὰ τὸ κατ᾽ εἰκόνα καὶ τὸ καθ’ ὁμοίωσιν: εἶχε τὴν ἄποψη ὅτι ἐκεῖ κρύβεται ὅλη ἡ θεολογία τῆς ἐκκλησίας μας. Χρησιμοποιοῦσε παραδείγματα ἀπὸ τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, τὰ ὁποῖα καταδεικνύουν τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἔλεγε: «Ὁ Θεὸς ἔχει καταμετρημένες καὶ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας καὶ χωρὶς τὴν θέλησή του, δὲν πέφτει καμία τρίχα μας στὴ γῆ. Ὁ Θεὸς ἤθελε, γι’ αὐτὸ γίνατε ἱερεῖς του». Ἀφοῦ, δηλαδή, δείχνει ἐνδιαφέρον γιὰ μία τέτοια μικρὴ ὑπόθεση, πῶς θὰ ἀμελοῦσε τότε γιὰ ἕνα τόσο βαρυσήμαντο γεγονός, γιὰ τὸ ποιὸς θὰ γίνει ποιμένας τῶν λογικῶν προβάτων του, γιὰ τὸ ποιὸς θὰ διδάσκει τὸν λόγο του καὶ θὰ τελεῖ τὰ ἱερὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας του, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἁγιάζεται καὶ θὰ ἁγιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Ἐπίσης, ἐπισύναπτε σὲ αὐτὸ πὼς ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἀνώτερη καὶ ἀπὸ τὴν βασιλικὴ ἐξουσία καὶ ἔλεγε στοὺς κληρικοὺς πὼς εἶναι ἀσύγκριτη μὲ κάθε ἄλλη κοσμικὴ θέση ἐπὶ τῆς γῆς, τονίζοντας πὼς δὲν ἀνταλλάσσεται μὲ τίποτα: «Ἄν μοῦ ἔλεγε ὁ Θεὸς νὰ ἐπιλέξω νὰ γίνω βασιλιὰς ὴ παπάς, παπὰς θὰ ἔλεγα χίλιες φορές !».
.       Δίδασκε ὅτι οἱ Λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου θὰ πρέπει νὰ ζοῦνε μὲ μεγάλη προσοχή, νὰ εἶναι διὰ τῆς προσευχῆς σὲ διαρκῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Κύριο, νὰ δίνουν ἀγώνα κατὰ τὶς ἁμαρτίας, νὰ εἶναι καθαροὶ ἀπὸ αὐτήν, νὰ ἀναπαύουν τοὺς ἀνθρώπους, νὰ ἱερουργοῦν, νὰ μελετοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ: «Νὰ ἔχετε μία μικρὴ Ἁγία Γραφὴ πάνω σας συνέχεια, γιὰ νὰ τὴν διαβάζετε σὲ κάθε στιγμὴ καὶ νὰ εἶναι ὁ νοῦς σας στὸν Θεό». Νουθετοῦσε νὰ κατηχοῦν οἱ ἱερεῖς τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν παροτρύνουν μὲ πολὺ ἀγάπη νὰ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ τηροῦν τὶς ἐντολές του, γιὰ νὰ μὴ φανοῦν τελικὰ ἀνάξιοι τῆς ἱερωσύνης στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔπαυε νὰ παραινεῖ γιὰ τὴν ταπείνωση, πάνω στὴν ὁποία ἀναπαύεται ὁ Θεὸς καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ γιὰ τὴν μετὰ βδελυγμίας ἀποστροφὴ τῆς ὑπερηφάνειας, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ ὅλων τὸν κακῶν: «Ἡ ταπείνωση κάνει τοὺς ἀνθρώπους ἀγγέλους καὶ ἡ ὑπερηφάνεια τοὺς ἀγγέλους δαίμονες». Γιὰ τὶς πρεσβυτέρες ἔλεγε πὼς πρέπει νὰ εἶναι εἰρηνικὲς καὶ φιλόξενες, νὰ φροντίζουν τὸν ἱερέα τους μὲ ἀγάπη. Σὲ μία συζήτηση στὸ σπίτι τοῦ Γέροντα κάποιος ἱερομόναχος μᾶς εἶπε ὅτι ἡ παπαδιὰ κάνει τὸν μισὸ παπὰ καὶ τότε ἀναφώνησε ὁ π. Ἰωάννης: «Ὄχι τὸν μισὸ παπά, ὅλον τὸν παπὰ κάνει ἡ πρεσβυτέρα!». Ὄντως ἡ ἀγάπη τῆς πρεσβυτέρας γιὰ τὴν ἐκκλησία δίνει φτερὰ στὸν παπὰ ποὺ στέκεται δίπλα της.
.       Ὁ π. Ἰωάννης διακόνησε σὲ διάφορες ἐνορίες τῆς ἐπαρχίας τῆς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου καὶ ἀπ’ ὅπου πέρασε ὁ κόσμος τὸν ἀγάπησε. Ὅταν ὑπηρετοῦσε στὸ Σιδηροχώρι, στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, ἀπέκτησε τὸ τέταρτό του παιδί. Ἐκεῖ ξεκίνησε μία ἀπ’ τὶς πρῶτες του δοκιμασίες, καθὼς τὸ μικρότερο καὶ νεώτερο μέλος τῆς οἰκογενείας του νόσησε ἀπὸ ὀξεία λευχαιμία, οἱ γιατροὶ τοῦ ΑΧΕΠΑ ἔδωσαν στὸ παιδὶ τρεῖς μῆνες ζωή. Ἄρχισαν ἔτσι νὰ σκεπάζουν τὴ ζωὴ τῆς οἰκογενείας του τὰ πρῶτα μαῦρα σύννεφα. Ἐκεῖνος ὅμως μὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη ὕψωνε τὰ χέρια του στὸν οὐρανό, ζητώντας νὰ παρατείνει ὁ Θεὸς τὴ ζωὴ τοῦ μικροῦ Φίλιππα. Ὄντως, πρὸς μεγάλη ἔκπληξη τῶν γιατρῶν, τὸ παιδὶ συνέχιζε νὰ ζεῖ καὶ τελικὰ ἄφησε τὴ ζωή του σὲ ἡλικία ἑπτὰ χρονῶν στὴν νέα ἐνορία τοῦ γέροντα, τὰ Κάτω Πορόϊα.
.        Στὰ Κάτω Πορόια ὑπηρέτησε στὸν ναὸ τοῦ Προδρόμου, ὅπου ἀνήγειρε καὶ ἀποπεράτωσε τὸν ναὸ τῆς ἁγίας Εἰρήνης τῆς Μεγαλομάρτυρος. Ὑπηρέτησε ἀκόμα στὴ Λειβαδειά, στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ στὸ Νεοχώρι, στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου ἔκτισε μὲ τὴν βοήθεια πολλῶν εὐλαβῶν ἀνθρώπων τὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ραφαὴλ Νικολάου καὶ Εἰρήνης, τοὺς ὁποίους ὀνόμαζε ἐφημερεύοντες ἰατροὺς τῆς ἐποχῆς μας. Σήμερα αὐτὸς ὁ ναὸς εἶναι προσκύνημα τῆς Μητροπόλεώς μας (σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙ.»: Σιδηροκάστρου) καὶ ἐδῶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ.κ. Μακάριος, ἀναγνωρίζοντας τὸν ζῆλο του καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ κόσμου στὸ πρόσωπο τοῦ Γέροντα, κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν νεοφανῶν μαρτύρων, τοῦ ἀπένειμε τὸ ὀφφίκιο τοῦ πνευματικοῦ καὶ τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου. Μὲ την πίστη του καὶ τὴν ταπείνωσή του κέρδιζε τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν γνώρισαν μιλᾶνε μὲ πολὺ θαυμασμὸ γιὰ τὴν προσωπικότητά του, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ποτὲ τέτοιες ἀξιώσεις. Ἀπέδιδε τὰ πάντα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, δὲν ἤθελε νὰ τὸν ὀνομάζουν ἅγιο, οὔτε νὰ διαφημίζουν τὶς ἀρετές του – ὅσο ὅμως ποθοῦσε τὴν ἀφάνεια, τόσο ἡ θεία χάρις τὸν δόξαζε.

Ἡ μεγάλη ἀγάπη του γιὰ τὴν προσευχὴ

 .             Ἀφιέρωνε πολὺ ὥρα στὴν προσευχή· ἐξ ἄλλου, ἡ προσευχὴ εἶναι ἀρετὴ καὶ μητέρα τῶν ἀρετῶν καὶ ὡς μητέρα μυσταγωγεῖ τὴ σύναψη μὲ τὸν Θεό, κατὰ τὸν Μάρκο τὸν ἐρημίτη. Ὁ γέροντας κατέστη ὁ ἴδιος μία ἀδιάλειπτη προσευχή, μὲ τὴν ἑνοποίηση ποὺ προσφέρει ἡ προσευχὴ στὸν ἄνθρωπο μέσα του καὶ μὲ τὸν Θεό. Ἔκαμε τὶς ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, τοῦ Μεσονυκτικοῦ, τοῦ Ὄρθρου, διάβαζε Παράκληση καὶ μνημόνευε πλῆθος ὀνομάτων, τὰ ἀπογεύματα διάβαζε τὸν Ἑσπερινὸ καὶ τὸ Ἀπόδειπνο, ἀγρυπνοῦσε καὶ ἔλεγε τὴν εὐχὴ στὸν Κύριο, στὴ Θεοτόκο καὶ σὲ διαφόρους ἁγίους τῆς ἐκκλησίας. Πολλὲς φορὲς γιὰ ὧρες προσευχόταν ἔτσι. Ἂν λειτουργοῦσε, διάβαζε τὴν ἀκολουθία τῆς θείας μεταλήψεως καὶ μετὰ τὴν εὐχαριστία. Στὴν ἐκκλησία ὣς τὰ βαθιά του γεράματα κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν καὶ τῆς θείας λειτουργίας προσευχόταν ὄρθιος ἢ γονατιστός.
.              Νήστευε ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους, ἔτρωγε μία σούπα μὲ ρύζι, καρότα καὶ πατάτες. Ἀκόμα καὶ στὴ διάρκεια τῶν ἀσθενειῶν του δὲν ἄλλαζε τὴν συνήθειά του, ὅσο καὶ ἂν ἐπέμεναν τὰ παιδιά του καὶ οἱ γιατροί. Συνέχεια ἀναφερόταν στὸ μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ἔπαθε γιὰ ἐμᾶς, στὶς ὕβρεις καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, στὸ μαστίγιο, στὴν φραγγέλωση καὶ στὸν σταυρικὸ θάνατο, ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρὸς ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς καὶ ταπείνωσης στὶς διάφορες δοκιμασίες μας, καὶ νὰ διάγουμε τὴν ζωή μας μὲ δοξολογία, ἀποβλέποντες στὸν στέφανο τῆς αἰωνίου ζωῆς κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς δευτέρας παρουσίας Του. Αὐτὴ ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρὸς ἐμᾶς εἶναι ποὺ εἵλκυε καὶ ὁδηγοῦσε τὸν ἴδιο σὲ τέτοια μέτρα ἀσκήσεως.
.              Ὁ π. Σωτήριος Βραμπάκης, ποὺ στὰ γεράματα τοῦ π. Ἰωάννη ἐρχότανε μὲ ἐντολὴ τῆς Μητροπόλεώς μας νὰ τὸν βοηθήσει στὴ λειτουργία, ἀφοῦ λειτούργησε κάποτε μαζὶ μὲ τὸν Γέροντα κι ἐμένα στὸν Ἅγιο Γεώργιο Νεοχωρίου, μοῦ πρότεινε νὰ πᾶμε γιὰ ἕναν καφέ. Ἐγὼ ἐπέμενα νὰ περιμένουμε καὶ τὸν Γέροντα καὶ μοῦ ἀπάντησε γνωρίζοντας τὶς συνήθειες τοῦ γέροντα: «Τὸν παπα-Γιάννη; Τὸ μεσημέρι θὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία!». Ἀργότερα ρώτησα τὴν πρεσβυτέρα του Πολυξένη ἂν εἶχε συνήθεια νὰ μένει προσευχόμενος στὸν Ναὸ μετὰ ἀπὸ τὴν θεία λειτουργία καὶ τότε μοῦ ἀποκάλυψε πὼς ἐρχόταν κατὰ τὴ μία μὲ δύο τὸ μεσημέρι στὸ σπίτι. Ἡ ἀπάντησή της μὲ κατέπληξε, γιατί πέραν τοῦ ὅτι ἦταν μεγάλος στὴν ἡλικία, ἦταν καὶ πολὺ φιλάσθενος. Κάποια νύχτα βυθισμένος μέσα στὸ πέλαγος μιᾶς τέτοιας προσευχῆς πρὸς τὴν θεομήτορα ὁ Γέροντας Ἰωάννης, ἡ ὁποία ξεκίνησε τὸ βράδυ καὶ τελείωσε 7 ὧρες μετά, λέγοντας τὸ «Ὑπεραγία θεοτόκε, σῶσον ἠμᾶς» καὶ ἐναλλάσσοντάς το μὲ τοὺς χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας μας. Ἔξαφνα ἐμφανίστηκε ζωντανὰ μπροστά του μέσα σὲ φῶς ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀνάμεσα σὲ δύο χοροὺς ἁγίων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες ἔψαλλαν διαφόρους θεομητορικοὺς ὕμνους, ἀπὸ τὰ δεξιὰ ὁ χορὸς τῶν μαρτύρων γυναικῶν, ποὺ ὑπέφεραν βίαιο θάνατο γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὰ ἀριστερὰ τῶν ὁσίων γυναικῶν, ποὺ ἔλαμψαν μὲ τὴν ἄθλησή τους ἀφήνοντας ὅλα τὰ ἐγκόσμια. Τότε ἡ Θεομήτωρ μέσα στὴν δόξα της τὸν χαιρέτισε καὶ τοῦ εἶπε νὰ συμβουλεύει ὅλους καὶ κυρίως τοὺς κληρικοὺς νὰ καταφεύγουν στὶς πρεσβεῖες της καὶ θὰ λαμβάνουν μεγάλη χάρη στὸ ὄνομά της. Ἀμέσως χάθηκαν ὅλα καὶ ἀπὸ τὴν μεγάλη χαρὰ ὁ ἴδιος λιποθύμησε.

 Τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ὑπομονῆς του

.            Θαύμαζε κανεὶς τὴν ἀσκητικότητά του, ἡ ὁποία πήγαζε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ πλησίον. Ἔκπληξη προκαλοῦσε ἀκόμα ἡ ὑπομονή του καὶ ἡ χαρὰ ποὺ δοκίμαζε κατὰ τὶς ἀσθένειές του. Δὲν ἔδειχνε ποτὲ τὴν παραμικρὴ ἐνόχληση, συνέχεια τὰ χείλη του ψιθύριζαν τὸ «δόξα σοι ὁ Θεός, χίλιες φορὲς δόξα σοι ὁ Θεός». Στὴν ἐρώτηση πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπίζει ἔτσι τὰ πράγματα, ἔδινε τὴν ἀπάντηση: «Ἂν δὲν πονέσουμε, πῶς θὰ καταλάβουμε; Πῶς θὰ αἰσθανθοῦμε τὸν πόνο τοῦ ἀδελφοῦ μας καὶ πῶς θὰ προσευχηθοῦμε μὲ τὴν καρδιά μας μὲ πόνο γιὰ αὐτόν;». Ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸ λόγο, παράδοξο γιὰ ἐμᾶς, θεωροῦσε τὶς δοκιμασίες τῶν ἀσθενειῶν εὐλογίες. Ἔνοιωθε διὰ τοῦ πόνου του τοὺς ἀνθρώπους μέσα του καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς προσευχῆς του ἔχυνε δάκρυα γιὰ ὅλους, πονοῦσε γιὰ ὅλους. Σὲ ὅλους φαινόταν πολὺ παράξενο πῶς μποροῦσε καὶ ἀγαποῦσε ἔτσι. Ὅπως ἀναφέραμε καὶ προηγουμένως, τὸ τέταρτο κατὰ σειρὰ παιδί του ἄφησε τὸν κόσμο μας σὲ ἡλικία 7 ἐτῶν· σὲ ἄλλη περίπτωση κόντευε νὰ χάσει τὸν ἐγγονό του καὶ – ὢ τοῦ θαύματος, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος τὸ προεῖπε – τὸ παιδὶ ἔμεινε στὴ ζωή· κάποτε ἔσπασε τὸν γοφό του, εἶχε μεγάλα προβλήματα μὲ τὴν πίεσή του, μὲ τὸ ἀναπνευστικό του καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ στεκόταν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ στὰ τεμάχια τῶν λειψάνων τῶν πολυαγαπημένων του ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καὶ Εἰρήνης καὶ παρακαλοῦσε μὲ πόνο γιὰ ὅλους, μνημονεύοντας τὰ ὀνόματά τους.
.            Πῶς πονοῦσε ἔτσι γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀφοῦ τοὺς περισσότερους δὲν τοὺς ἤξερε; Ἂν κανεὶς ἐμβαθύνει στὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ δεῖ πὼς ὅλα αὐτὰ προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό: μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ βρίσκει κανεὶς τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ ἀλλὰ καὶ ὅλον τὸν κόσμο, σὲ μία ὀντολογικὴ ἕνωση. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς ὁδοῦ ποὺ διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μὲ τὰ στάδια τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Ὅταν θελήσει ὁ ἄνθρωπος νὰ συνεργήσει μὲ τὸν Θεό, ἀναδεικνύεται σὲ ἀληθινὴ ὑπόσταση. Ὅσοι ἔμειναν κοντὰ στὸν π. Ἰωάννη καὶ τὸν γνώριζαν, ἔβλεπαν ἀνθρώπους φοβισμένους, πονεμένους ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, ἀπογοητευμένους καὶ μπερδεμένους, νὰ ἔρχονται κοντά του καὶ νὰ φεύγουν γεμάτοι ἀπὸ χαρά: Ζοῦσαν τὸ δικό τους προσωπικὸ θαῦμα, ἔμεναν ἔκπληκτοι ὅταν προγνώριζε τὰ αἰτήματά τους, τὰ προβλήματά τους, τὰ ὀνόματά τους, ἀλλὰ καὶ ἔβρισκαν τὴν λύση στὰ προβλήματά τους. Ἤθελε ὅλοι νὰ ἐνεργοποιήσουν τὸ μεγάλο χάρισμα τῆς Πίστεως στὸν Χριστό, συμβούλευε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κάνουν εὐχέλαιο μὲ νηστεία καὶ προσευχὴ καὶ ἔχοντας τὴν ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ τους νὰ κοινωνοῦν μὲ πίστη τῶν ἁγίων μυστηρίων. Ὁ ἴδιος κοινωνοῦσε μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὰ μάτια του πάντοτε ἀνέβλυζαν δάκρυα πρὸ τῆς θείας Κοινωνίας, δὲν ἐξοικειώθηκε ποτὲ μὲ τὰ ἅγια, συμβούλευε νὰ μεταλαμβάνουμε δακρυσμένοι, κι ἂν δὲν μπορούσαμε, ἔλεγε, ἂς προσφέρουμε τουλάχιστον ἕναν ἀναστεναγμὸ συναισθανόμενοι τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ τὴν ἀπέραντη δωρεὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔλεγε ἀκόμη: «παιδιά μου πάντα νὰ χαιρετᾶτε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, ὅταν εἰσέρχεστε στὴν ἐκκλησία· σκέφτεστε νὰ ἔρθει κανεὶς στὸ σπίτι σας καὶ νὰ μὴ σᾶς χαιρετήσει; Δὲν θὰ σᾶς ἀρέσει ἡ συμπεριφορά του, θὰ στενοχωρηθεῖτε». Ἀπερίγραπτος ἦταν ὁ τρόπος τῆς εἰσόδου του στὴν ἐκκλησία – ξέρουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἔβλεπαν: ἔκανε κοντὰ στὰ δέκα λεπτὰ ἢ καὶ παραπάνω, γιὰ νὰ φτάσει στὸ ἱερό, ἔμενε μπροστὰ στὶς εἰκόνες καὶ μιλοῦσε σὰν νὰ ἦταν ζωντανές.
.            Πολλὰ ἦταν αὐτὰ ποὺ μοῦ ἔκαναν ἐντύπωση στὸν π. Ἰωάννη. Κάποτε πῆγα μὲ ἕναν φίλο μου ἱερομόναχο νὰ τὸν δοῦμε, ἀφοῦ μᾶς μίλησε καὶ σηκωθήκαμε νὰ φύγουμε, ἤθελε νὰ εὐχαριστήσει τὸν ἱερομόναχο. Πῆρε μερικὰ φροῦτα καὶ τοῦ τὰ ἔδινε στὸ χέρι, ἐκεῖνος ἀπὸ εὐγένεια καὶ ντροπὴ ἀρνιότανε νὰ τὰ πάρει καὶ ἔλεγε πὼς δὲν τὰ ἔχει ἀνάγκη. Τότε ὁ Γέροντας μᾶς ἀποστόμωσε λέγοντας «ἐγὼ τὰ ἔχω ἀνάγκη, γι’ αὐτὸ τὰ δίνω»: ἤξερε καλὰ πὼς ἀναπαύοντας τοὺς ἀνθρώπους, ἀναπαύεις τὸν Θεὸ καὶ πὼς ἡ σωτηρία μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀγάπη στὸν πλησίον. Εἶχε ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο νὰ διδάσκει, δίδασκε μὲ τὴν ζωή του. Ἀκόμη ἔλεγε καὶ τὸ ἐννοοῦσε ἀπὸ τὴν ψυχή του, ἀπὸ τὸ εἶναι του, πὼς εἶναι ὁ τελευταῖος παπὰς τῆς Ἑλλάδας, ὀνόμαζε τὸν ἑαυτό του ἐλεεινὸ καὶ «σκωλήκων βρῶμα», ἀσπαζόταν μὲ πολὺ χαρὰ τὸ χέρι τῶν ἐπισκόπων της Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ τῶν νεωτέρων ἱερέων. Μετὰ τὴν θεία Λειτουργία μᾶς φιλοῦσε στὸ μέτωπο, ἐγὼ παραπονιόμουν καὶ ἔλεγα «μὴ Γέροντα, εἶμαι ἱδρωμένος» καὶ ἔλεγε «παιδί μου αυτὸ δὲν εἶναι ἱδρώτας, εἶναι ἁγιασμός».

Θεῖες Ἐμπειρίες

.            Ἡ θεωρία τοῦ ἀκτίστου φωτός, κατὰ τοὺς ἱεροὺς νηπτικοὺς της Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἡ ὑψίστη κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ φτάσει κάποιος καὶ ἀναφέρεται στοὺς τελείους. Ἤθελα πολλὲς φορὲς νὰ τὸν ρωτήσω, ἂν εἶχε τέτοια ἐμπειρία, νὰ δεῖ τὸ ἄκτιστο Φῶς. Δὲν μποροῦσα νὰ πιστέψω πὼς δὲν ἀξιώθηκε ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μὲ τέτοια πίστη στὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ τέτοια ταπείνωση νὰ δεχτεῖ τὴν ἀποκάλυψη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Εἶχα τὴν πίστη πὼς ὁ Γέροντας σίγουρα εἶδε τὸ ἅγιο Φῶς, καθὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν γνώριζαν, μιλοῦσαν γιὰ τὴν λάμψη φωτὸς τοῦ προσώπου του.
.            Ἔτσι μιὰ μέρα ποὺ τὸν ἐπισκέφτηκα μαζὶ μὲ ἕνα παιδὶ τῆς ἐνορίας μας (ἀφοῦ προσκυνήσαμε τὰ ἱερὰ λείψανα, ἔψαλε τροπάρια ἁγίων, μᾶς ἔχρισε μὲ τὸ ἱερὸ ἔλαιο ποὺ ἔκαιγε μπροστὰ στὶς εἰκόνες καὶ τὰ λείψανα, διαβάζοντας εὐχὲς ὑπὲρ ὑγείας φωτίσεως καὶ σωτηρίας – αὐτὸ γινόταν ὅλη μέρα σὲ ὅποιον καὶ ἂν ἔμπαινε στὴν οἰκία του – περάσαμε στὸ καθιστικὸ ὅπου κερνοῦσε σὲ ὅλους χυμὸ πορτοκάλι), τοῦ ἔθεσα τὴν ἐρώτηση ἂν ἔχει δεῖ τὸ Ἅγιο Φῶς. Ἐκεῖνος κατέβασε ἀμέσως τὸ κεφάλι του, ἐγὼ ἔκανα τὴν ἐρώτηση καὶ πάλι, καὶ τότε ἔγνεψε ἀρνητικά. Τοῦ εἶπα λοιπόν: «λένε πὼς ἔχει ἕνα γαλάζιο φῶς» καὶ αὐτὸς ἀπάντησε: «ναὶ παιδί μου». Ἀναθάρρησα, εἶπα ὅτι θὰ μάθω, θὰ μοῦ πεῖ. Μᾶς ἀποκάλυψε λοιπὸν πὼς εἶχε δεῖ τὸ ἅγιο Φῶς ἀρκετὲς φορὲς ἀλλὰ ἡ πιὸ συγκλονιστικὴ ἦταν στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ τιμίου Προδρόμου στὰ Κάτω Πορόϊα. «Στὶς 24 Ἀπριλίου τοῦ 1976, Μεγάλο Σάββατο, τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας ποὺ ἔριχνα τὶς δάφνες στὸν ἱερὸ ναὸ καὶ ἔψαλλα “ἀνάστα ὁ Θεός”, ὅταν ἔφτασα στὸ δεξιὸ μέρος τῆς ἁγίας τραπέζης, φῶς ἔλαμψε ἀπὸ ψηλὰ σὰν ἀστραπὴ καὶ μὲ περιέλουσε ὁλόκληρο. Ἔνιωσα νὰ φεύγω ὁλόκληρος ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, πλημμύρισε ὅλη ἡ ψυχή μου χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Πολλὰ ἄτομα μέσα στὸν ναὸ ὁμολογοῦσαν πὼς πάνω στὸ κεφάλι μου ἔλαμψε φῶς καὶ κράτησε ἀρκετὰ λεπτά. Αὐτὸ ἔγινε ὅταν ἤμουν ἐφημέριος ἐκεῖ στὸν Τίμιο Πρόδρομο, ὅπου ὑπηρέτησα ἀπὸ τὸ 1973 ἕως τὸ 1989».
.            Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι ἀπὸ τότε ἔζησε μὲ τὴν πρεσβυτέρα του σὰν νὰ ἦταν ἀδέρφια καὶ πὼς τότε ἀπέκτησε τὸ διορατικὸ καὶ τὸ ἰαματικὸ χάρισμα. Τὴν ἴδια χρονιὰ ἐπισκέφτηκε τὸν πρώην γραμματέα τῆς κοινότητας Καμαρωτοῦ, ὁ ὁποῖος νοσηλευόταν σὲ κρίσιμη κατάσταση στὴν κλινικὴ Γαληνός. Τοῦ διάβασε εὐχὲς ὑπὲρ ὑγείας καὶ τὸν σταύρωσε μὲ ἕναν ξύλινο Σταυρὸ ποὺ ἔφερε πάντα μαζί του. Ἀμέσως ὁ ἀσθενὴς θεραπεύτηκε καὶ ἀπέστειλε εὐχαριστήρια ἐπιστολή, ἡ ὁποία διαβάστηκε τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία τοῦ Καμαρωτοῦ.

 Ποιμαντική διδασκαλία

.            Ἰδιαίτερη ἀγάπη ἔτρεφε στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους. Δὲν ἤθελε νὰ κατακρίνουμε κανέναν καὶ ἰδίως αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ὁ Χριστὸς μίλησε μὲ τόση τρυφερότητα. Ἤθελε οἱ νέοι νὰ ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία καὶ ἂς ἔρχονται ὅπως θέλουν. Δὲν ἤθελε νὰ τραυματίσουμε κανένα παιδὶ μὲ τὴν αὐστηρὴ συμπεριφορά μας. Ἦρθε κάποτε μία νέα κοπέλα στὴν ἐνορία, γιὰ νὰ τὴν διαβάσει ὁ Γέροντας καὶ κοντά του ἦταν μία ἀφιερωμένη στὸν Θεὸ γυναίκα, ἡ ὁποία ἐπέπληξε τὴν νέα γιατί εἶχε ἔρθει μὲ παντελόνι. Ὁ Γέροντας δὲν εἶπε τίποτα, διάβασε τὴν νέα καὶ τῆς εἶπε μὲ πολὺ ἀγάπη, ἀφοῦ ἔφυγε ἡ μοναχή: «Παιδί μου μὴ στεναχωριέσαι ἐσὺ εἶχες τὸν πόνο σου καὶ ἤθελες νὰ τὸν θεραπεύσεις, γι’ αὐτὸ ἦρθες ἔτσι». Ἤξερε πὼς καὶ ἡ μοναχὴ ἀπὸ ὑπερβάλλοντα ζῆλο ἀντέδρασε ἔτσι καὶ ἀπὸ εὐγένεια δὲν τῆς εἶπε τίποτα. Ἔλεγε συνήθως: «Μὴν τὰ κατακρίνετε τὰ παιδιά, φταῖνε πολλὰ πράγματα ποὺ εἶναι ἔτσι ἀντιδραστικά, ἡ τηλεόραση, τὰ φαγητὰ ποὺ εἶναι γεμάτα μὲ διάφορες οὐσίες καὶ ὁ ἐγωισμὸς ἀπὸ τοὺς γονεῖς, γιατί τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὰ παιδιά». Ἐπίσης ἔλεγε: «Ἐμένα μὴν μὲ κοιτᾶτε, ἐμένα μὲ ἐπισκέφτηκε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπὸ μικρό· ἂν δὲν γινόταν αὐτὸ ποιὸς ξέρει τί θὰ γινόμουνα».
.            Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν Ἐκκλησία, ἀγαποῦσε τοὺς ἐπισκόπους, ἔρχονταν ἀρχιερεῖς νὰ τὸν δοῦνε καὶ ποτὲ δὲν ἔλεγε τίποτα, γιατί πίστευε πὼς δὲν ἦταν ἄξιος νὰ τὸν ἐπισκέπτονται οἱ ἀρχιερεῖς. Ἤθελε ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι ψηλὰ στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ, νὰ κατέχει τὴν πρωτοκαθεδρία στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, ποὺ ἔρχονταν πολὺ συχνὰ στὸν π. Ἰωάννη, ἦταν ὁ μακαριστὸς Σιατίστης Ἀντώνιος. Ἐπισκεπτόταν τὸν π. Ἰωάννη πολὺ συχνὰ καὶ εἶχαν ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον πολὺ μεγάλη ἀγάπη, ποὺ δὲν διέφυγε τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων.

Μὲ τὸν μακαριστὸ μητροπολίτη Σισανίου καὶ Σιατίστης κυρὸ Ἀντώνιο

.            Δὲν ἤθελε νὰ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία: «Ὅποιος κατηγορεῖ τὴν Ἐκκλησία, κατηγορεῖ τὸν Χριστό», ὑπενθύμιζε στοὺς πιστούς. Σὰν παράδειγμα μνημόνευε τὸ γεγονὸς ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. θ´ 4-5) ὅπου o Σαοὺλ/Παῦλος πρὶν τὴν μεταστροφή του στὸν Χριστιανισμὸ ἐδίωκε τὴν Ἐκκλησία καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀποκαλύφθηκε στὸ δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκὸ καὶ τοῦ εἶπε: Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις. Ἔλεγε, πὼς τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ τόσο πολύ, μόνο μέσα στὴν ἐκκλησία μποροῦμε νὰ Τὸν βροῦμε, ἐδῶ πρέπει νὰ τὸν βροῦμε τόνιζε, καὶ ἂν τὸν βροῦμε, θὰ χαιρόμαστε τὴν αἰώνια ζωὴ ἀπὸ τώρα. Στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ Θεοτόκος, στὴν ἐκκλησία εἶναι οἱ ἅγιοι, ἐδῶ βλέπεις τὴν αἰώνια ζωή. Ἔφερνε σὰν παράδειγμα τοὺς ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καὶ Εἰρήνη, ποὺ ἔζησαν τόσα χρόνια πρίν, πὼς μᾶς ἀκοῦνε, πὼς ἔρχονται καὶ μᾶς βοηθᾶνε, πὼς κάνουν τέτοια θαύματα σὲ ὅλον τὸν κόσμο, πὼς μᾶς ἀποκάλυψαν τὴν ζωή τους καὶ τὸ μαρτύριό τους γιὰ τὸν Χριστό. «Ὁρίστε, νὰ ἡ αἰώνιος ζωή, ἀφοῦ πέθαναν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ εἶναι ζωντανοί, τί ἄλλο θέλουμε; Ἡ πίστη μας εἶναι ζωντανὴ καὶ μοναδική». Ἐπίσης ἔλεγε σὲ ὅσους ρωτοῦσαν γιὰ τὰ ἡμερολόγια πὼς «δὲν μᾶς σώζουν τὰ ἡμερολόγια ἀλλὰ ἡ Πίστη καὶ τὰ ἔργα μας». Γιὰ τὸ θέμα τὸν ταυτοτήτων εἶχε τὴν ἐπιθυμία νὰ ἀναγράφεται στὶς ταυτότητες ἡ ὁμολογία “Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος”».

 Χριστιανά τὰ τέλη

 .            Ἡ κοίμησή του συνέβη στὶς 4 Αὐγούστου τοῦ 2009 στὸ Νεοχώρι, ποὺ ἦταν καὶ ὁ τελευταῖος σταθμὸς τῆς ἱερατικῆς του διακονίας. Στὸ κρεβάτι πλέον, γιὰ πολὺ καιρὸ ἀποδυναμωμένος, περίμενε νὰ τὸν καλέσει ὁ Κύριος, ποὺ τόσο ἀγάπησε καὶ μὲ τόσο ζῆλο ὑπηρέτησε, τηρώντας τὸν νόμο του, ποὺ συγκεφαλαιώνεται στὶς δύο ἐντολές, νὰ ἀγαπήσεις τὸν Θεό σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτό σου. Πηγαίναμε γιὰ πολλοὺς μῆνες καὶ τὸν κοινωνούσαμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Πάντα περίμενε μὲ εὐλάβεια καὶ ὅσο τὸν κρατοῦσαν τὰ πόδια του, σηκωνότανε ὄρθιος μόνος του. Ἔπειτα προσπαθοῦσε νὰ εἶναι ὄρθιος μὲ τὴν βοήθεια τῶν παιδιῶν του, ἢ κάποιων ἀνθρώπων ποὺ τύχαινε νὰ εἶναι στὴν οἰκία του. Ὅταν πλέον τὸν ἐγκατέλειψαν οἱ δυνάμεις του, περίμενε στὸ κρεβάτι, ὅπου βίωνε μὲ ἰώβεια ὑπομονὴ τοὺς τελευταίους πόνους καὶ ἐμεῖς δὲν ἀντέχαμε νὰ τὸν βλέπουμε νὰ δοκιμάζεται.
.            Κάποτε ἀνεβήκαμε μαζὶ μὲ τὴν πρεσβυτέρα μου Πηνελόπη νὰ πάρουμε τὴν εὐχή του, συναισθανόμενοι ὅτι ὁ Γέροντας ἑτοιμάζεται νὰ ἀφήσει τὰ ἐπίγεια. Ἀφοῦ τὸν ἀσπασθήκαμε γιὰ τελευταία φορὰ ἐν ζωῇ, φύγαμε ἀπὸ τὴν οἰκία του. Κοντά του ἦταν ἡ πρεσβυτέρα του Πολυξένη, ποὺ τοῦ ἔκανε πολὺ μεγάλη ὑπακοὴ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, τὰ παιδιά του, ἡ Θεοδώρα, ὁ Χρῆστος καὶ ἡ νύφη του Ἀναστασία. Δὲν πρόλαβε νὰ περάσει μία ὥρα καὶ μᾶς ἐνημέρωσαν τὰ παιδιά του γιὰ τὴν κοίμησή του, τὴν ὁποία βίωσαν ὡς μετάσταση. Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα κατέφτασαν ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς μας, γιὰ νὰ ἑτοιμάσουν τὸ σκήνωμά του, νὰ τὸ ντύσουν τὰ ἱερὰ ἄμφια, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Σταυρός του, κατὰ παράδοξο τρόπο, παρατηρήσαμε πὼς εὐωδίαζε. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ τὸν γνώρισαν καὶ ἔμαθαν γιὰ τὴν κοίμησή του, ἄρχισαν πολὺ νωρὶς νὰ ἔρχονται, γιὰ νὰ πάρουν γιὰ τελευταία φορὰ τὴν εὐχή του. Τὸ σκήνωμά του παρέμεινε ζεστὸ ἕως καὶ τὴν ὥρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ του. Τὴν ἑπομένη ἔφτασε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μακάριος, πρωτοστάτησε καὶ ἐκφώνησε τὸν ἐπικήδειο λόγο γιὰ τὸν Γέροντα. Ψάλαμε ὅλοι μαζὶ τὴν νεκρώσιμο ἀκολουθία εἰς ἱερέα, οἱ ἱερεῖς σήκωσαν τὸ σεπτό του σκήνωμα καὶ ἡ πομπὴ ὅδευε στὴν τελευταία κατοικία τοῦ λειψάνου του. Ἐνταφιάστηκε πίσω ἀπὸ τὸν Ναὸ τῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καὶ Εἰρήνης, στὸν τόπο ποὺ ὑπέδειξε καὶ ἑτοίμασε ὁ ἴδιος δύο χρόνια πρίν. Ζήτησε νὰ μοιραστεῖ τὸ βιβλίο «Κατάθεση μαρτυρίας», ποὺ ἔγραψε ὁ ἴδιος καὶ φρόντισε νὰ ἐκδοθεῖ μὲ δικά του ἔξοδα, εὐλογία τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του πρὸς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

.                 Ἡμέρα ἡλιόλουστη, 4 τοῦ Αὐγούστου, ὥρα δώδεκα τὸ μεσημέρι, ζέστη πολύ, ὅμως μαζὶ μὲ τὴν συγκίνηση καὶ τὸν θρῆνο ὅλων μας, ἦρθε νὰ θρηνήσει καὶ ἡ φύση, ὅπως διαβάζουμε στοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Ἀμέσως μαζεύτηκαν σύννεφα καὶ ἄρχισε νὰ ψιχαλίζει γιὰ λίγο, μὲ διάκριση ἔκλαψε γιὰ λίγο ὁ οὐρανός, φόρεσε τὰ πένθιμα ἡ φύση, καὶ ἔπειτα γιὰ τὸν λόγο, ὅτι παραδίδαμε δίκαιο στὴ γῆ, ἦρθε τὸ φῶς τοῦ ἡλίου γιὰ νὰ μὴν χαλάσει ἡ τελευταία ἀκολουθία τοῦ κόσμου μὲ τὸν Γέροντα τῆς Ἀγάπης.
.           Ὁ Γέροντας ἀνέβηκε γιὰ τοὺς οὐρανοὺς κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς πολυαγαπημένους του ἁγίους. Θὰ φύγω, ἔλεγε, ἀλλὰ θὰ σᾶς βλέπω. Ὁ π. Εὐσέβιος Βίττης εἶπε σὲ πνευματικοπαίδι του: «παιδί μου, ἂν εἶδες τὸν πάπα-Γιάννη τοῦ Νεοχωρίου, εἶδες Ἅγιο».

Γεώργιος Ι. Τραπεζανλίδης
Πρωτοπρεσβύτερος

πηγή

μεταφορά απο..