ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21-6-2015)ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ (Κατά Ματθαῖον Στ' 22-33) εκ της Ιεράς Μητρόπολης Κυθήρων

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21-6-2015) ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ  (Κατά Ματθαῖον Στ' 22-33) Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου (κεφ.στ, 22-33),  ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Θεία σοφία Του, ἀλλά καί τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του, προσπαθεῖ νά μᾶς ἀποσπάση γιά ἀκόμα μία φορά ἀπό τίς πρόσκαιρες καί ἐπαχθεῖς βιοτικές μέριμνές μας -πού πολλές φορές μᾶς κάνουν νά ξεχνᾶμε τόν αἰώνιον προορισμό μας γιά τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ- καί συγχρόνως μᾶς διδάσκει ὅτι γιά νά εἴμαστε φίλοι Του θά πρέπει νά πράττουμε τίς ἐντολές Του, καί νά ἀναγνωρίζουμε Ἐκεῖνον μόνον ὡς Κύριόν μας. «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν˙ ἤ γάρ τόν ἕνα μισήσει καί τόν ἕτερον ἀγαπήσει ἤ ἑνός ἀνθέξεται καί τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει»!..  Δέν εἶναι δυνατόν μᾶς λέγει ὁ Χριστός νά θέλουμε νά εἴμεθα συγχρόνως καί παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί αἰχμάλωτοι τοῦ Σατανᾶ! Ἐπί παραδείγματι. Δέν μπορεῖ κανείς νά εἶναι συγχρόνως καί Χριστιανός, ἀλλά καί Ἰνδουϊστής. Δέν μπορεῖ κανείς ἐνῶ ἀπό τήν μία λέγει ὅτι τοῦ ἀρέσει ἡ προσευχή καί εἶναι ὠφέλιμη, ἀπό τήν ἄλλη νά προσβάλει τήν πίστι του κάνοντας πλανεμένα πράγματα, ὅπως εἶναι ὁ διαλογισμός, ἡ γιόγκα καί ἄλλα βλάσφημα, τά ὁποῖα ὡστόσο εἶναι καί προϊόντα ἄλλων θρησκειῶν (ὅπως συγκεκριμένα ἡ γιόγκα καί ὁ διαλογισμός εἶναι προϊόντα τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ˙ γι' αὐτό πρέπει νά προστατεύσουμε τά παιδιά μας, ἀπό αὐτήν τήν ὕπουλη προπαγάνδα πού θέλει νά ὑποτιμήσει τήν προσευχή). Ἐπίσης, μᾶς λέγει ὁ Χριστός μας, ὅτι ἐφ' ὅσον τόν ἀγαποῦμε, πρέπει νά τόν ἐμπιστευόμαστε. Μᾶς δίνει διάφορα ὡραῖα παραδείγματα ἀπό τό φυσικό περιβάλλον πού ἐκεῖνος δημιούργησε, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι, ἐάν ἐνδιαφέρεται ὁ Θεός γιά τόσο ταπεινά πράγματα καί «πλάσματα», πόσο μᾶλλον ἐνδιαφέρεται γιά τήν κορωνίδα τῶν δημιουργημάτων του, πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος. «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε ἢ τί πίητε ... τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; ... καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει». Συχνά οἱ μέριμνές μας μᾶς κάνουν νά ξεχνοῦμε τήν αἰώνια ζωή. Προσκολλᾶται ὁ νοῦς μας στή γῆ καί δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε τόν οὐρανό. Ὅμως, οἱ ἅγιοί μας ἀγάπησαν περισσότερο τόν οὐρανό καί περιφρόνησαν τίς ἀνθρώπινές τους μέριμνες. Ὅπως, ὁ ἅγιος νεομάρτυρας Νικήτας, πού σήμερα ἑορτάζουμε. Ἐνῶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του περί τό 1716 ἐξισλαμίσθηκε, ὀνομάζοντάς τον Μεχμέτ, ἐκεῖνος μαθαίνοντας στά 16 του χρόνια ὅτι ἦτο χριστιανός καί ὀνομαζόταν Νικήτας, ἐπῆγε στήν Νέα Μονή τῆς Χίου καί ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε καί ἀποκαταστάθηκε στήν ἁγία μας πίστη μετά ἀπό πνευματικό ἀγῶνα, ὁμολόγησε στόν Τύραννο τήν Πίστη του καί ἀφοῦ βασανίσθηκε, ἀποκεφαλίσθηκε περί τό 1732, 17 ἐτῶν. Δέν νοιάσθηκε γιά τά νειάτα του, ἀλλά γιά κάτι πού μένει γιά πάντα ὄμορφο καί λαμπερό, γιά τήν ψυχή του, πού ἤθελε νά τήν ἰδῆ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι μεγάλο παράδειγμα καί γιά μᾶς. Γι' αὐτό καί ὁ Χριστός μας καταλήγει : «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».    π. Νικ. Ζουναρέλης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (7-6-2015) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 7-6-2015 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ  (Κατά Ματθαῖον ι' 32-33, 37-38 καί 27-30) Μετά τήν Κυριακήν τῆς Πεντηκοστῆς ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Ἁγίους Πάντες. Δηλαδή, ὅλους μαζί τούς ἁγίους καί ἁγίες μας, ὁσίους καί μάρτυρες, ἱερεῖς καί λαϊκούς καί μοναχούς ἁγίους, διότι ἐκεῖνοι οἱ ἅγιοι ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας μας (Πεντηκοστή) μέχρι καί τῆς συντελείας ἔγιναν καί θά γίνονται θεοφόροι, ἀφοῦ ἔγιναν δοχεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κατά τήν ὥραν τῆς Πεντηκοστῆς. Μέ τήν σημερινή αὐτή ἑορτή ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς τονίζει ὅτι ἡ Πεντηκοστή δέν εἶναι ἕνα γεγονός πού κάποτε ἔγινε καί πέρασε, ἀλλά ἕνα διαρκές παρόν. Ἀφοῦ οἱ ἅγιοι μας, μέ τήν χάρη πού ἔλαβαν ὅλοι ἀπό τόν Θεό, αὐτό ἀκριβῶς τό διαρκές παρόν τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μαρτυροῦν. Τί σημαίνει ὅμως, ἀδελφοί μου, ἅγιος; Στήν καθημερινή μας ἐπικοινωνιολογία συχνά χρησιμοποιοῦμε τήν λέξη ἅγιος γιά νά δείξουμε ἀκριβῶς τήν καλωσύνη κάποιου ἀνθρώπου. Ὅμως, ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (Π.Δ. καί Κ.Δ.) μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ἀπλῶς μία καλωσύνη καί ὁ ἅγιος ἕνας καλός ἄνθρωπος, ἀλλά τό τελευταῖο (μεγαλύτερο) πνευματικό σκαλοπάτι τῶν ἀρετῶν. Εἶναι τό πνευματικό στάδιο τῆς τελειώσεως, πού ὀνομάζεται θέωσις. Πῶς ὅμως κατορθοῦται αὐτό τό πνευματικό στάδιο τῆς θεώσεως; Αὐτό μᾶς τό διδάσκει ἤδη τό ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας. «Ὃ λέγω ὑμῖν ἐν τῇ σκοτίᾳ, εἴπατε ἐν τῷ φωτί. Καὶ ὅ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων». «.... μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα ...  φοβεῖσθε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ». Ἀρχικά, δηλαδή, ὁ Χριστός μας, μᾶς ἀναφέρει ρητῶς ὅτι θά πρέπει ὅλοι ἐμεῖς οἱ βεβαπτισμένοι Χριστιανοί νά κηρύξουμε μέ στόμα καί ψυχή καί ἰδιαιτέρως μέ τό καλό παράδειγμά μας τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ παντοῦ. Ἡ ζωή μας νά εὐωδιάζει Χριστό. Ἡ ὑπόστασή μας νά μιλάει ἀπό μόνη της (μέ τίς ἀρετές πού πρέπει νά ἔχουμε) γιά τόν Κύριό μας τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί νά μήν φοβόμαστε στίς καθημερινές προκλήσεις τῆς ζωῆς, οὔτε ἀκόμα καί στό μαρτύριο. Ἀλλά, περισσότερο νά φοβόμαστε τήν αἰώνια καταδίκη. Τήν αἰώνια κόλαση. Καί ἀλλοῦ λέγει πάλι ὁ Κύριός μας : «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς ... ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου οὐκ ἔστι μου ἄξιος». Δηλαδή μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριός μας μέ τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη νά τόν ὁμολογοῦμε μέ παρρησία παντοῦ ὡς τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, διότι αὐτός πού θά φοβηθῆ νά τόν ὁμολογήσει ὡς Σωτήρα καί Κύριο καί δέν θά σταυρωθεῖ κι αὐτός μαζί μέ τόν Χριστό ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο καί τήν ἁμαρτία δέν θά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Ἄρα, λοιπόν, ὅλοι οἱ ἅγιοι (ἅγιοι Πάντες) ἐφάρμοσαν ὅλα ὅσα ζητᾶ ὁ Κύριός μας, ἔζησαν ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι, γι' αὐτό καί τόν ὁμολόγησαν παντοῦ μέ ὅλη τους τήν ὕπαρξη. Γι αὐτό καί ἁγίασαν. Ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς αὐτό πού ἔκαναν οἱ ἅγιοί μας καί ὁ μισθός ἡμῶν θά εἶναι πολύς ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἀμήν.     π. Νικ. Ζουναρέλης