ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (12-7-2015) Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ12-07-2015 ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ           Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, Χριστιανοί μου, ἀπολαμβάνουμε τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού θεραπεύει, ἐλέγχει, ἀλλά προπάντων ξέρει ν' ἀγαπᾶ τούς πάντες καί τά πάντα. Κίνητρο στίς πράξεις του, πού εἶναι οἱ θεραπεῖες τῶν ἀσθενούντων, ἡ παραμυθία τῶν πονεμένων, ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλά καί ὁ ἔλεγχος τῶν μισάνθρωπων Φαρισαίων καί Γραμματέων, εἶναι ἡ ἀγάπη.           Ἔτσι, λοιπόν, γνωρίζοντας τήν πίστη καί τήν καθαρή καρδιά τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τοῦ ἀσθενοῦς παραλυτικοῦ, πού ζήτησαν τή βοήθειά του, ὄχι μόνο ἐθεράπευσε σωματικά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τόν θεραπεύει καί ψυχικά - πνευματικά μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του˙ «θάρσει τέκνον˙ ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».           Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά στέκονται οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι μέ τό λογισμό τους -δέν τολμοῦν μέ τό λόγο τους-, ἐλέγχουν γι' αὐτή τή συμπεριφορά Του τόν Κύριό μας. Ἄνθρωποι, πού τηροῦν «τά διατεταγμένα τοῦ νόμου», νηστεύουν, προσεύχονται, κάνουν ἐλεημοσύνες, ὅμως γιά τό«θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», ἄνθρωποι ἄδειοι ἀπό ἀγάπη γιά τό συνάνθρωπο καί προπάντων χωρίς καθαρή καρδιά˙ γι' αὐτό βλέπουν παντοῦ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, πού δέν ἔχουν ἀγάπη, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, μοιάζουν μέ χαλκό πού βουίζει καί τύμπανο πού βγάζει θορυβώδεις ἤχους.           Ὁ Κύριός μας ἐλέγχει τούς τηρητές τοῦ νόμου γιά τούς λογισμούς τους˙ «γιατί διαλογίζεσθε μέσα στήν καρδιά σας σκέψεις πονηρές καί κακοπροαίρετες;» τούς λέγει. Μ' αὐτούς τούς λόγους Του δείχνει ὅτι κοντά σ' Αὐτόν εἶναι οἱ ἄνθρωποι μέ καθαρή καρδιά καί ἀγαθούς λογισμούς, διότι, ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, «ἡ καρδιά εἶναι δοχεῖο τῆς χάριτος, ἀλλά καί δοχεῖο τῶν παθῶν. Εἶναι τόπος Θεοῦ, ἀλλά καί κολάσεως, εἶναι ἐργαστήριο τῆς δικαιοσύνης, ἀλλά καί τῆς ἀδικίας» καί ὅπως ὁ ἴδιος ἅγιος συνεχίζει˙ «αὐτή εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, δηλαδή τό νά φέρεσαι μέ συμπάθεια στούς ἁμαρτωλούς καί νά δείχνεις σ' αὐτούς εὐσπλαγχνία».           Χριστιανοί μου, χρειάζεται μεγάλη προσοχή τί σκέψη θά κάνουμε καί πῶς θά συμπεριφερθοῦμε στό συνάνθρωπό μας, εἴτε εἶναι δίκαιος, εἴτε ἁμαρτωλός, εἴτε πλούσιος, εἴτε φτωχός. Ὁ ἀληθινός χριστιανός πρέπει νά εὐωδιάζει, κατά τόν ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό, μέ τή συμπεριφορά του γιά νά ὁδηγεῖ κοντά του καί κατ' ἐπέκταση στό Χριστό τούς ἀνθρώπους. Μή λησμονοῦμε, ὅπως λένε καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ὅπως ὁ Κύριός μας μᾶς δίδαξε ὅτι ὁ χριστιανός πρέπει «κατά πάντα ν' ἀγωνίζεται καί καθόλου κανένα νά μήν κρίνει, οὔτε τούς παρεκτρεπομένους, οὔτε νά περιφρονεῖ, οὔτε νά θυσιάζει τήν οὐσία γιά τόν τύπο».           Μπορεῖ, χριστιανοί μου, νά νηστεύουμε, νά προσευχόμαστε, νά ἐκκλησιαζόμαστε˙ ἄν ὅμως δέν ἔχουμε καθαρή καρδιά καί ἀγαθούς λογισμούς, δέν θά δοῦμε τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι˙ «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». ΑΜΗΝ.  Πρωτ. Παν. Μεγαλοκονόμος

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21-6-2015)ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ (Κατά Ματθαῖον Στ' 22-33) εκ της Ιεράς Μητρόπολης Κυθήρων

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21-6-2015) ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ  (Κατά Ματθαῖον Στ' 22-33) Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου (κεφ.στ, 22-33),  ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Θεία σοφία Του, ἀλλά καί τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του, προσπαθεῖ νά μᾶς ἀποσπάση γιά ἀκόμα μία φορά ἀπό τίς πρόσκαιρες καί ἐπαχθεῖς βιοτικές μέριμνές μας -πού πολλές φορές μᾶς κάνουν νά ξεχνᾶμε τόν αἰώνιον προορισμό μας γιά τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ- καί συγχρόνως μᾶς διδάσκει ὅτι γιά νά εἴμαστε φίλοι Του θά πρέπει νά πράττουμε τίς ἐντολές Του, καί νά ἀναγνωρίζουμε Ἐκεῖνον μόνον ὡς Κύριόν μας. «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν˙ ἤ γάρ τόν ἕνα μισήσει καί τόν ἕτερον ἀγαπήσει ἤ ἑνός ἀνθέξεται καί τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει»!..  Δέν εἶναι δυνατόν μᾶς λέγει ὁ Χριστός νά θέλουμε νά εἴμεθα συγχρόνως καί παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί αἰχμάλωτοι τοῦ Σατανᾶ! Ἐπί παραδείγματι. Δέν μπορεῖ κανείς νά εἶναι συγχρόνως καί Χριστιανός, ἀλλά καί Ἰνδουϊστής. Δέν μπορεῖ κανείς ἐνῶ ἀπό τήν μία λέγει ὅτι τοῦ ἀρέσει ἡ προσευχή καί εἶναι ὠφέλιμη, ἀπό τήν ἄλλη νά προσβάλει τήν πίστι του κάνοντας πλανεμένα πράγματα, ὅπως εἶναι ὁ διαλογισμός, ἡ γιόγκα καί ἄλλα βλάσφημα, τά ὁποῖα ὡστόσο εἶναι καί προϊόντα ἄλλων θρησκειῶν (ὅπως συγκεκριμένα ἡ γιόγκα καί ὁ διαλογισμός εἶναι προϊόντα τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ˙ γι' αὐτό πρέπει νά προστατεύσουμε τά παιδιά μας, ἀπό αὐτήν τήν ὕπουλη προπαγάνδα πού θέλει νά ὑποτιμήσει τήν προσευχή). Ἐπίσης, μᾶς λέγει ὁ Χριστός μας, ὅτι ἐφ' ὅσον τόν ἀγαποῦμε, πρέπει νά τόν ἐμπιστευόμαστε. Μᾶς δίνει διάφορα ὡραῖα παραδείγματα ἀπό τό φυσικό περιβάλλον πού ἐκεῖνος δημιούργησε, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι, ἐάν ἐνδιαφέρεται ὁ Θεός γιά τόσο ταπεινά πράγματα καί «πλάσματα», πόσο μᾶλλον ἐνδιαφέρεται γιά τήν κορωνίδα τῶν δημιουργημάτων του, πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος. «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε ἢ τί πίητε ... τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; ... καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει». Συχνά οἱ μέριμνές μας μᾶς κάνουν νά ξεχνοῦμε τήν αἰώνια ζωή. Προσκολλᾶται ὁ νοῦς μας στή γῆ καί δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε τόν οὐρανό. Ὅμως, οἱ ἅγιοί μας ἀγάπησαν περισσότερο τόν οὐρανό καί περιφρόνησαν τίς ἀνθρώπινές τους μέριμνες. Ὅπως, ὁ ἅγιος νεομάρτυρας Νικήτας, πού σήμερα ἑορτάζουμε. Ἐνῶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του περί τό 1716 ἐξισλαμίσθηκε, ὀνομάζοντάς τον Μεχμέτ, ἐκεῖνος μαθαίνοντας στά 16 του χρόνια ὅτι ἦτο χριστιανός καί ὀνομαζόταν Νικήτας, ἐπῆγε στήν Νέα Μονή τῆς Χίου καί ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε καί ἀποκαταστάθηκε στήν ἁγία μας πίστη μετά ἀπό πνευματικό ἀγῶνα, ὁμολόγησε στόν Τύραννο τήν Πίστη του καί ἀφοῦ βασανίσθηκε, ἀποκεφαλίσθηκε περί τό 1732, 17 ἐτῶν. Δέν νοιάσθηκε γιά τά νειάτα του, ἀλλά γιά κάτι πού μένει γιά πάντα ὄμορφο καί λαμπερό, γιά τήν ψυχή του, πού ἤθελε νά τήν ἰδῆ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι μεγάλο παράδειγμα καί γιά μᾶς. Γι' αὐτό καί ὁ Χριστός μας καταλήγει : «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».    π. Νικ. Ζουναρέλης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (7-6-2015) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 7-6-2015 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ  (Κατά Ματθαῖον ι' 32-33, 37-38 καί 27-30) Μετά τήν Κυριακήν τῆς Πεντηκοστῆς ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Ἁγίους Πάντες. Δηλαδή, ὅλους μαζί τούς ἁγίους καί ἁγίες μας, ὁσίους καί μάρτυρες, ἱερεῖς καί λαϊκούς καί μοναχούς ἁγίους, διότι ἐκεῖνοι οἱ ἅγιοι ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας μας (Πεντηκοστή) μέχρι καί τῆς συντελείας ἔγιναν καί θά γίνονται θεοφόροι, ἀφοῦ ἔγιναν δοχεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κατά τήν ὥραν τῆς Πεντηκοστῆς. Μέ τήν σημερινή αὐτή ἑορτή ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς τονίζει ὅτι ἡ Πεντηκοστή δέν εἶναι ἕνα γεγονός πού κάποτε ἔγινε καί πέρασε, ἀλλά ἕνα διαρκές παρόν. Ἀφοῦ οἱ ἅγιοι μας, μέ τήν χάρη πού ἔλαβαν ὅλοι ἀπό τόν Θεό, αὐτό ἀκριβῶς τό διαρκές παρόν τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μαρτυροῦν. Τί σημαίνει ὅμως, ἀδελφοί μου, ἅγιος; Στήν καθημερινή μας ἐπικοινωνιολογία συχνά χρησιμοποιοῦμε τήν λέξη ἅγιος γιά νά δείξουμε ἀκριβῶς τήν καλωσύνη κάποιου ἀνθρώπου. Ὅμως, ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (Π.Δ. καί Κ.Δ.) μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ἀπλῶς μία καλωσύνη καί ὁ ἅγιος ἕνας καλός ἄνθρωπος, ἀλλά τό τελευταῖο (μεγαλύτερο) πνευματικό σκαλοπάτι τῶν ἀρετῶν. Εἶναι τό πνευματικό στάδιο τῆς τελειώσεως, πού ὀνομάζεται θέωσις. Πῶς ὅμως κατορθοῦται αὐτό τό πνευματικό στάδιο τῆς θεώσεως; Αὐτό μᾶς τό διδάσκει ἤδη τό ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας. «Ὃ λέγω ὑμῖν ἐν τῇ σκοτίᾳ, εἴπατε ἐν τῷ φωτί. Καὶ ὅ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων». «.... μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα ...  φοβεῖσθε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ». Ἀρχικά, δηλαδή, ὁ Χριστός μας, μᾶς ἀναφέρει ρητῶς ὅτι θά πρέπει ὅλοι ἐμεῖς οἱ βεβαπτισμένοι Χριστιανοί νά κηρύξουμε μέ στόμα καί ψυχή καί ἰδιαιτέρως μέ τό καλό παράδειγμά μας τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ παντοῦ. Ἡ ζωή μας νά εὐωδιάζει Χριστό. Ἡ ὑπόστασή μας νά μιλάει ἀπό μόνη της (μέ τίς ἀρετές πού πρέπει νά ἔχουμε) γιά τόν Κύριό μας τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί νά μήν φοβόμαστε στίς καθημερινές προκλήσεις τῆς ζωῆς, οὔτε ἀκόμα καί στό μαρτύριο. Ἀλλά, περισσότερο νά φοβόμαστε τήν αἰώνια καταδίκη. Τήν αἰώνια κόλαση. Καί ἀλλοῦ λέγει πάλι ὁ Κύριός μας : «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς ... ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου οὐκ ἔστι μου ἄξιος». Δηλαδή μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριός μας μέ τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη νά τόν ὁμολογοῦμε μέ παρρησία παντοῦ ὡς τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, διότι αὐτός πού θά φοβηθῆ νά τόν ὁμολογήσει ὡς Σωτήρα καί Κύριο καί δέν θά σταυρωθεῖ κι αὐτός μαζί μέ τόν Χριστό ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο καί τήν ἁμαρτία δέν θά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Ἄρα, λοιπόν, ὅλοι οἱ ἅγιοι (ἅγιοι Πάντες) ἐφάρμοσαν ὅλα ὅσα ζητᾶ ὁ Κύριός μας, ἔζησαν ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι, γι' αὐτό καί τόν ὁμολόγησαν παντοῦ μέ ὅλη τους τήν ὕπαρξη. Γι αὐτό καί ἁγίασαν. Ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς αὐτό πού ἔκαναν οἱ ἅγιοί μας καί ὁ μισθός ἡμῶν θά εἶναι πολύς ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἀμήν.     π. Νικ. Ζουναρέλης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (3-5-2015) ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (3-5-2015) ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, χριστιανοί μου, καί πίσω ἀπό τή θεραπεία τοῦ γιά 38 ἔτη παραλυτικοῦ  κρύβεται  ἡ εἰκόνα τῆς κοινωνίας τότε καί σήμερα. Τῆς κοινωνίας πού ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό μέ συνέπεια ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό συνάνθρωπό του. Τά τραγικά λόγια τοῦ παραλυτικοῦ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» δείχνουν τή φθορά μιᾶς ξεπεσμένης κοινωνίας, ἐνῶ ἡ παραδείσια εἰκόνα βρίσκεται στά λόγια τοῦ Δημιουργοῦ «οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον». Ἔτσι οἱ πρωτόπλαστοι πρό τῆς ἁμαρτίας ζοῦσαν ἁρμονικά, συντροφικά, συνεργατικά. Ὅταν ὅμως ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ ἐπῆλθε ἡ ἁμαρτία ἐπῆλθε καί ἡ ρήξη στίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί ἄρχισε ὁ καθένας νά ὑπερασπίζεται τόν ἑαυτό του καί νά λειτουργεῖ μέ κέντρο τόν ἑαυτό του. Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας ἀπό τό Θεό ἀπομακρύνει καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους μέ ἀποτέλεσμα ὁ κάθε ἄνθρωπος νά βιώνει μία ἀπέραντη μοναξιά πού στήν περίπτωση τῆς ἀσθένειας γίνεται τραγική. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει : «Θέλουμε οἱ ἄνθρωποι νά γίνουμε δυνατοί γιά νά μήν ἔχουμε ἀνάγκη κανένα. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὅταν νομίζει ὅτι εἶναι αὐτάρκης ὁδηγεῖται στήν ἔπαρση, στήν ἀπομόνωση καί στή μοναξιά». Καί κάτι ἄλλο μᾶς δίνει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Στά 38 χρόνια ἀσφαλῶς ὁ παραλυτικός θά εἶχε προσπαθήσει πολλές φορές νά μπεῖ πρῶτος στήν κολυμβήθρα μετά τήν ταραχή τοῦ ὕδατος ἀπό τόν ἄγγελο. Ὅμως κάθε φορά κάποιος λιγότερο ἄρρωστος ἀπ᾽ αὐτόν προλάβαινε. Καί βέβαια ὁ καθένας θά προσπαθοῦσε νά παραγκωνίσει τόν ἄλλο γιά νά βρεῖ πιό γρήγορα τήν ἴασή του. Καί αὐτό εἶναι δεῖγμα μιᾶς ἁμαρτωλῆς, ξεπεσμένης κοινωνίας, ὅπου ὁ καθένας προσπαθεῖ νά παραγκωνίσει κάποιον ἄλλο γιά νά πάρει μιά καλύτερη θέση (βρώμικο παιχνίδι). Κάποτε περίπου στή δεκαετία τοῦ 1920 ἕνας νέος εἶχε πεῖ «Δέ θέλω νά ζήσω σ᾽ ἕνα κόσμο πού ὅλοι παίζουν ἕνα βρώμικο παιχνίδι». Σήμερα πολλοί εἶναι αὐτοί πού προσπαθοῦν νά μποῦν σ᾽ αὐτό τό παιχνίδι γιά νά ἐπιτύχουν. Ἀπ᾽ αὐτά τά ἀδιέξοδα, χριστιανοί μου, ἦρθε νά μᾶς βγάλει ὁ Χριστός. Γι᾽ αὐτό γεννήθηκε, γι᾽ αὐτό κήρυξε καί θαυματούργησε, γι᾽ αὐτό σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά γίνει ὁ δικός μας ἄνθρωπος. Καί μᾶς ἔδειξε ἕναν ἄλλο τρόπο σωτηρίας πού δέν χρειάζεται νά παραγκωνίσουμε κανέναν, ἀλλά μαζί μέ τό συνάνθρωπό μας ἑνωμένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας ὁδηγούμαστε στήν ἴασή μας. «Ἕνα πρόσωπο ὑπάρχει», λέει ἕνας σύγχρονος θεολόγος, «ὅταν ξεπερνᾶ τόν ἐγωϊσμό του. Αὐτό σημαίνει πώς τά μάτια του κοιτάζουν μέ στοργή καί ἀγάπη τά μάτια τοῦ ἄλλου» καί ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέει «ἄν θέλεις νά ζεῖς νά κάνεις πράξη τό λόγο τοῦ Κυρίου, δηλ. νά ὑπομένεις τήν καταφρόνια ν᾽ ἀγαπᾶς αὐτούς πού σέ κακομεταχειρίζονται νά μήν κρίνεις κανένα μέσα στήν καρδιά σου». ΑΜΗΝ.- Πρωτ.π. Παν. Μεγαλοκονόμος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015) Ὁ Ἀναστάσιμος Χορός

                           26-4-2015

      ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ 

Ὁ Ἀναστάσιμος Χορός

«Τήν ἄμετρόν Σου εὐσπλαγχνίαν, οἱ ταῖς τοῦ  ᾍδου σειραῖς, συνεχόμενοι δεδορκότες, πρός τό φῶς ἠπείγοντο Χριστέ, ἀγαλλομένῳ ποδί, Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον».

(Στήν Νεοελληνική:) Βλέποντας τήν ἀμέτρητη εὐσπλαχνία Σου, Χριστέ, οἱ δεμένοι μέ τίς ἁλυσίδες τοῦ Ἅδη, προχωροῦσαν γρήγορα πρός τό φῶς τῆς Ζωῆς, μέ χαρούμενο ρυθμό στά πόδια, διατρανώνοντας τό Πάσχα τό παντοτεινό.

Γιά ρυθμική πορεία μιλάει, χριστιανοί μου, ὁ ὑμνωδός. Γιά πορεία χαρούμενη, μεθυστική, πρός τήν συνάντηση τοῦ Ἀναστάντος:«Ἐάν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρός ἑμαυτόν», εἶχε προείπει ὁ Ἰησοῦς. Καί τώρα πιά, ὄχι ἐπάνω στόν Σταυρό, ἀλλά «ἐγηγερμένος», Ἀναστημένος νικητής τοῦ θανάτου, σκορπίζει Φῶς καί λάμψη καί ἐλπίδα καί χαρά.

Ποιά μεγάλη τιμή καί δόξα γιά κείνους πού θά σύρουν αὐτόν τόν πανηγυρικό χορό πρῶτοι!..

Καί νά! Μέσα στό σκοτάδι τῆς νύχτας τοῦ Σαββάτου, ὅταν ὅλοι οἱ Μαθητές ἦταν μαζεμένοι στό ὑπερῶον, τρέμοντας τήν μανία τῶν Ἰουδαίων, λίγες ἀδύναμες γυναῖκες δέν ξέχασαν τόν Διδάσκαλο. Ἔδωσαν ὅ,τι εἶχαν καί δέν εἶχαν καί ἀγόρασαν μῦρα. Ξεκίνησαν μόλις ἀχνόφεγγε ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος (ἡ μία τῶν Σαββάτων). Κι ἦταν αὐτές πού τούς χαρίσθηκε ἡ τιμή νά δοῦν πρῶτες τόν ἄδειο Τάφο. Κι' ἦταν ἐκεῖνες πού πρῶτες ἔμαθαν ἀπό τούς Ἀγγέλους πώς ὁ Κύριος ἀναστήθηκε!.. Ἡ φυσική ἀνατριχίλα ἐκείνου τοῦ ἀνοιξιάτικου πρωϊνοῦ -τοῦ μεγαλύτερου πρωϊνοῦ τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας- πολλαπλασιάσθηκε ἀπό τό ἀπροσδόκητο γεγονός. Ἔτρεξαν ἀμέσως «μετά φόβου καί χαρᾶς μεγάλης» νά εἰδοποιήσουν τούς Μαθητές ...

* * *

Αὐτές τίς γυναῖκες τῆς Γαλιλαίας τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Καί μαζί τους τόν Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας καί τόν νυκτερινό μαθητή Νικόδημο.

Τούς τιμᾶ ἐπειδή εἶναι οἱ πρῶτοι πού μᾶς ἔφεραν τό μεγάλο νέο: Πώς ὁ θάνατος πατήθηκε θανάτῳ.

Καί ταυτόχρονα σέ μᾶς, τούς σημερινούς πιστούς, γεννιέται μία «ζήλεια» : Πόσο θά θέλαμε νά εἴμαστε ἐκεῖνο τό πρωϊνό στόν κῆπο μέ τόν Τάφο!..

Ἄς κρατήσουμε, ὅμως, τίς δύο μεγάλες ἀρετές τῶν Μυροφόρων: Τό θάρρος καί τήν ἀφοσίωση. Αὐτές οἱ ἀρετές ἦσαν τό «εἰσητήριο» γιά τήν Ὥρα. Ἄς μή φοβόμαστε τίποτε. Οὔτε τήν φτώχεια, οὔτε τήν ἀρρώστεια, οὔτε τόν θάνατο. Καί ἄς ἔχουμε ἀκλόνητη τήν ἀφοσίωσί μας στόν «ὑπέρ ἡμῶν παθόντα καί ἐγερθέντα». Ἐκεῖνος θά μᾶς φανερωθεῖ, χαρίζοντάς μας τήν εὐφροσύνη τῆς δικῆς Του ἀνατολῆς, ἀσύγκριτα ὀμορφότερες κι ἀπό ἐκείνην ἀκόμη τήν ἀνατολή στόν Κῆπο, τήν πρώτη ἡμέρα τῶν Σαββάτων καί τῆς ζωῆς μας...

π.Π.Μαρ.

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) 08-03-2015 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)
08-03-2015

Σήμερα Β' Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία γιορτάζει τήν Ἱερή μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ σάν συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο, τοῦ θριάμβου τῆς προηγούμενης Κυριακῆς, πού μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ καί αὐτή σάν μία δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔζησε κατά τόν 14^ο αἰώνα καί καταγόταν ἀπό τήν Μικρά Ἀσία. Ἀπό τήν μικρή παιδική του ἡλικία, ἀνετράφηκε στή βασιλική αὐλή τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί μορφώθηκε στήν ἐκκλησιαστική παιδεία καί φιλοσοφία. Ἀλλά, γιά Χάρι τοῦ Κυρίου, περιφρονώντας τίς δόξες τοῦ κόσμου, ἐγκατέλειψε τά ἀνάκτορα, νέος ἀκόμη, πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος καί κατόπιν στή Σκήτη τῆς Βεροίας καί ἐπεδόθηκε στούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί στήν ἡσυχαστική ζωή.

Μέ τά θεόπνευστα συγγράμματά του κατεφώτισε καί κατέδειξε τά θεῖα δόγματα καί τό σωτήριο μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπῆρξε βαθύς θεολόγος καί πολύ δυνατός ὑπερασπιστής τῶν ὀρθοδόξων ἀληθειῶν ἀπέναντι στίς αἱρετικές πλάνες, πού προέρχονταν ἀπό τή Δύση. Πῆρε ἐνεργό μέρος σέ δύο σπουδαῖες συνόδους, ὅπου γενναῖα ἀγωνίσθηκε γιά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπ' αὐτές τίς Συνόδους, πού συγκροτήθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ μία ἔγινε τό 1341 κατά Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ καί ἡ ἄλλη τό 1347 κατά τοῦ Ἀκινδύνου, ὁμόφρονος τοῦ Βαρλαάμ.

Μέ τήν βαθυτάτη ὀρθόδοξη διδαχή του κατετρόπωσε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος καί τούς δύο αὐτούς κήρυκες τῆς δυτικῆς πλάνης καί ἔκαμε νά στερεωθῆ περισσότερο ἡ Ὀρθοδοξία.

Τό 1349 ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ἐποίμανε ἀποστολικά τό ποίμνιό του καί ἔφθασε σέ ἡλικία ἑξήντα τριῶν ἐτῶν. Τότε, ἀφήνοντας στήν Ἐκκλησία τόν ἀγλαό θησαυρό τῶν συγγραφῶν του, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριο.

Ἡ Ἐκκλησία, τιμώντας τόν Ἅγιο Γρηγόριο σήμερα, τόν χαρακτηρίζει ἀνάμεσα στά ἄλλα, «φωστῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας», «στήριγμα τῆς Ἐκκλησίας», «καλλονήν τῶν μοναστῶν», «καύχημα τῆς Θεσσαλονίκης», «κήρυκα τῆς Χάριτος». Καί τόν παρακαλεῖ νά ἱκετεύει τόν Θεό γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

Τό ἱερό του λείψανο βρίσκεται στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος φέρει τό ὄνομά του.

Ἀρχιμ.π. Φρουμ.Δημητρίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ' ΛΟΥΚΑ (14-12-2014) ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΥΘΗΡΩΝ

   ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ' ΛΟΥΚΑ
     (14-12-2014)

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

«Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· ... 18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες ... Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε ... 24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου˙ πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Κατά Λουκᾶν, κεφ. 14, 16-24).

Στήν εὐαγγελική περικοπή  πού μᾶς παραθέτει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μιλάει γιά τήν παραβολή τοῦ μεγάλου δείπνου.

Ποιό ὅμως, ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτό τό μεγάλο δεῖπνο; Ποιός εἶναι αὐτός ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ δείπνου;

Τήν ἀπάντησι αὐτή μᾶς τή δίνουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (ἱερός Χρυσόστομος καί μέγας Βασίλειος), οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύουν τάς Θείας Γραφάς κατά  θεία ἔμπνευσι καί μᾶς λέγουν : τό μεγάλο δεῖπνο εἶναι ἡ ἀπό καταβολῆς κόσμου ἡτοιμασμένη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού ὁ Κύριος καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά ζήσουν σέ αὐτήν τήν αἰώνια μακαριότητα. Αὐτό τό μεγάλο δεῖπνο ξεκινάει ἀπό τήν εἴσοδό μας καί τήν συμμετοχή μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅμως, ὅπως μᾶς φανερώνει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες,  δηλαδή  πολλοί ἄνθρωποι, ἐνῶ ὁ Κύριος μας μᾶς καλεῖ στή σωτηρία, βρίσκουν δικαιολογία γιά νά ἀρνηθοῦν  αὐτό τό τόσο σπουδαῖο πού ἁπλόχερα δίνει ὁ Κύριος μας .

Ὁ πρῶτος εἶπε ἀγρόν ἠγόρασα , ἄλλος εἶπε ζεύγη βοῶν ἠγόρασα, καί ἕτερος γυναῖκα ἔγημα, ἔχε με παρῃτημένον˙ καί  διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν.

Ἡ πρώτη κατηγορία ἀνθρώπων (ἀγρόν ἠγόρασα) εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος πού στή ζωή του νοιάζεται μόνο γιά τό πλοῦτο καί τήν ἀπόκτησι ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὥστε νά μήν ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία τῆς  ψυχῆς του καί  τή θέσι τοῦ  Θεοῦ στήν καρδιά του νά τήν παίρνουν τά ὑλικά ἀγαθά .

Ἡ δεύτερη κατηγορία  ἀνθρώπων (ζεύγη βοῶν ἠγόρασα ) εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται μέ κάθε τι ἄλλο κατώτερο ἀπό τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του, δηλαδή μέ πράγματα ἐντελῶς ἀνούσια ἤ καί σατανικά, ὅπως παραδείγματος χάριν, μέντιουμ, καφεμαντεία, οἰκουμενισμός κ.ἄ. , καί γενικά μέ κάθε τι ἄλλο  ξένο πρός  τήν Ἐκκλησία ἔτσι, ὥστε νά διώξει ἀπό μέσα του τήν Θεία Χάρι πού ἔλαβε μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα του .

Ἡ τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων (γυναῖκα ἔγημα) εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶναι δεμένος μέ τά πάθη του, ὅπως : ἐγωισμός, πορνεία, μοιχεία, ὁμοφυλία καί κάθε τί  σαρκικό ἤ μή ἁμάρτημα, τό ὁποῖο  τόν κάνει ἀδιάφορο πρός τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἐγκρατείας, ὥστε μόνο καί μόνο γιά νά ζεῖ τάς σαρκικάς καί ἄλλας ἁμαρτωλάς  ἀπολαύσεις, ἀρνεῖται τόν Θεό καί τήν σωτηρία του.

Καί οἱ τρεῖς  κατηγορίες ἀνθρώπων προσπαθοῦν νά δικαιολογηθοῦν, ὥστε νά ἀποφύγουν τήν σχέσι τους  μέ τόν Θεό .

Ὅμως, ὁ οἰκοδεσπότης Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τήν σταυρική του θυσία ἑτοίμασε τήν αἰώνια μακαριότητα, διατάζει τούς ἀγγέλους του νά γεμίσουν  τήν Βασιλεία του μέ ὅλους  τούς ἀναπήρους, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τούς ἐθνικούς πού σέ ἀντίθεσι μέ τούς Ἰουδαίους δέχθηκαν τόν Χριστό, ἀλλά καί ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητας, πού ἐνῶ ἐμεῖς τούς βλέπουμε σάν σκουπίδια,  ἐκεῖνοι θά  γευθοῦν τήν αἰώνια ζωή γιατί ἔχουν ταπείνωσι.

Εἶναι δηλαδή οἱ ἄνθρωποι, πού στά μάτια μας φαίνονται μικροί, ἀλλά ὁ Κύριός μας προειδοποιεῖ καί λέγει ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι μέ την ὑποκρισία καί τά πάθη δέν θά γευθοῦν τό αἰώνιο δεῖπνο σέ ἀντίθεση μέ τούς ταπεινούς καί εὐλαβεῖς.

Ἄς σταθοῦμε λοιπόν καλά, ἀδελφοί μου, καί ὅπως ὁ Κύριος καλεῖ ὅλους  τούς «ἀναπήρους», ἄς ἔχουμε καί ἐμεῖς ταπεινή γνώμη γιά τόν ἑαυτό μας καί νά μήν μᾶς νοιάζει πῶς μᾶς βλέπουνε τά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πῶς μᾶς βλέπουν τά μάτια τοῦ Θεοῦ .

Ὥστε νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς τόν Κύριο μας στήν Δευτέρα Παρουσία νά λέγει: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».

π. Νικ. Ζ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠAΝΤΩΝ «ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος∙ καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ.10,37) Στό σημερινό Ἀνάγνωσμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἴδιος ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός προσδιορίζει τούς ἀληθινά ἀξίους ἐνώπιόν Του, καταγράφοντας τίς ἀπαραίτητες γι' αὐτό προϋποθέσεις.           Ἔτσι, μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ὅτι ὅποιος ἀγαπάει τόν πατέρα του ἤ τήν μητέρα του περισσότερο ἀπό Ἐκεῖνον, δέν εἶναι  ἄξιός του χριστιανός. Κι ὅποιος ἀγαπάει τόν γιό του ἤ τήν θυγατέρα του παραπάνω ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο, δέν εἶναι ἐπίσης ἄξιος. Καί στή συνέχεια λέγει ὅτι ὅποιος δέν σηκώνει τόν σταυρό του καί δέν τόν ἀκολουθεῖ δέν εἶναι ἄξιος ἀκόλουθός του.           Προσέξτε, ἀδελφοί μου, δέν λέγει ἐδῶ ὁ Χριστός μας νά μήν ἀγαπᾶτε τόν πατέρα καί τήν μητέρα σας, τόν γιό ἤ τήν θυγατέρα σας. Θέλει νά τονίσῃ ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τόν πατέρα καί τήν μητέρα, τόν γιό καί τήν θυγατέρα, πού πρέπει ὁπωσδήποτε νά ὑπάρχῃ, δέν πρέπει ἐπ' οὐδενί λόγῳ νά ξεπερνάει ἤ νά ὑπερφαλαγγίζει τήν ἀγάπη πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό καί κατ' ἐπέκτασιν εἰς τόν ἅγιο Τριαδικό Θεό μας, καί στά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.           Αὐτό σημαίνει ὅτι ποτέ χάριν τῆς ἀγάπης τῶν οἰκείων μας προσώπων δέν θά θυσιάσωμε τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ποτέ δέν θά περιφρονήσωμε τόν Χριστό καί τόν θεῖο νόμο του γιά χάρι τους καί ποτέ δέν θά τόν ἐγκαταλείψωμε καί δέν θά τόν ἀρνηθοῦμε. Αὐτό, ἀκόμη, δηλώνει ὅτι ἡ λατρεία ἀνήκει μόνο στόν Κύριο καί ὄχι στά ἀγαπημένα οἰκογενειακά μας πρόσωπα, στά ὁποῖα, ὅμως, πρέπει νά δίνουμε τήν ἁγνή καί ἄδολη ἀγάπη μας, τήν θυσιαστική ἀγάπη καί προσφορά. Οἱ Ἅγιοι Πάντες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἐναρέτως βιώσαντες καί μαρτυρικῶς ἤ ὁσιακῶς τελειωθέντες, οἱ ἐπώνυμοι καί οἱ ἀνώνυμοι, οἱ Ἅγιοι πού ἔζησαν σέ ὅλες τίς ἐποχές, σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τοῦ πλανήτη μας, αὐτοί πού ἀνῆκαν σέ κάθε φυλή, γλῶσσα καί ἔθνος καί ἦταν κάθε ἡλικίας καί κάθε κοινωνικοῦ στρώματος ἦσαν οἱ κατ' ἐξοχήν φίλοι καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄξιοι καί καταξιωμένοι τοῦ Κυρίου. Καί τό κατόρθωσαν αὐτό γιατί μπροστά στίς δοκιμασίες, τίς ἀπειλές καί τόν φόβο τοῦ θανάτου προέταξαν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δέν ἐδείλιασαν ἐνώπιον τῶν τυράννων καί τῶν βασανιστηρίων, δέν ἐγκατέλειψαν καί δέν ἀρνήθηκαν τόν Χριστό, ἀλλά καρτερικά καί μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως τῆς αἰωνίου ζωῆς ὑπέμειναν τόν πρόσκαιρο χωρισμό καί τήν στέρησι τῶν ἀγαπημένων τους προσώπων.           Ὅταν τούς ἐρωτοῦσαν : Ποιός εἶσαι, ἀπαντοῦσαν : εἶμαι χριστιανός, ποιά ἡ πατρίδα σου ἀποκρίνονταν τό ἴδιο, ποιο τό ἐπάγγελμά τους, Χριστιανός ἔλεγαν. Ὅταν σέ κάποιες ἔγκυες καί ἐπίτοκες γυναῖκες, φυλακισμένες καί προωρισμένες γιά τό μαρτύριο, ἔλεγαν οἱ τύραννοι : καλά δέν λυπᾶσαι τή ζωή σου, δέν λυπᾶσαι καί αὐτό τό ἀθῶο πλᾶσμα, πού θά ἔλθη στόν κόσμο, ἀπαντοῦσαν : ἔχει τόν Θεόν πού τό ἐγέννησε γιά νά τό φροντίση. Ὅλα ὅσα ὑπέμειναν οἱ «Ἀπόστολοι, Μάρτυρες καί Προφῆται, Ἱεράρχαι, Ὅσιοι καί Δίκαιοι, οἱ καλῶς τόν ἀγῶνα τελέσαντες καί τήν πίστιν τηρήσαντες...» τά ὑπέμειναν μόνον καί μόνον διά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό καί ἀνεδείχθησαν οἱ ἄξιοι καί οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ.           Μέ τίς εὐχές καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἀξίων αὐτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἴθε ἀδελφοί μου νά μᾶς ἀναδείξη ἡ Θεία Χάρις Του ἀξίους καί πιστούς δούλους Του καί κληρονόμους τῆς αἰωνίου Του Βασιλείας καί μακαριότητος. Γένοιτο.                                                                                 † Ὁ Κ.Σ.

Κυριακή ΙΕ Λουκά Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

Η  ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ  Μιά δύσκολη στιγμή γιά τήν ποιμενική ζωή εἶναι ὅταν κάποιο ζῶο τοῦ κοπαδιοῦ ξεχωρίσει ἀπό τά ἄλλα καί ὁ βοσκός τό χάσει. Τότε -ὅπως εἶπε ὁ Χριστός μας- ὁ τσοπᾶνος ἀφήνει τό κοπάδι καί ψάχνει γιά τό χαμένο πρόβατο. Τί χαρά, ὅμως θά κάνει ἄν, ψάχνοντας στούς λόγγους καί τίς ρεματιές, ἀκούσει τό βέλασμά του νά ἠχεῖ μακρυά! Τότε παραβλέποντας τόν κόπο του τρέχει χαρούμενος νά τό βρεῖ... Μιά τέτοια ἄρρητη φωνή ἦταν καί τοῦ Ζακχαίου ἡ ἐνέργεια νά ἀνεβεῖ στό δένδρο : «...ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν, τίς ἐστίν». Καί ὁ μεγάλος Ποιμένας, πρίν ὁ Ζακχαῖος μιλήσει, τοῦ εἶπε πώς θά μείνει στό σπίτι του, ξεσηκώνοντας ταὐτόχρονα τίς ὑποκριτικές διαμαρτυρίες τῶν «ἀναμαρτήτων». Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ Κύριος πράγματι νά μεταβεῖ στό σπίτι τοῦ ἀρχιτελώνη. Ὁ τελευταῖος βλέποντας τόν Διδάσκαλο νά τοῦ δίνει τέτοια τιμή, συγκλονίσθηκε. Γεμᾶτος χαρά καί δείχνοντας εἰλικρινῆ μετάνοια διαβεβαίωσε  τόν Χριστό, πώς θά ἀποκαθιστοῦσε κάθε ἀδικία πού εἶχε κάμει καί ἐπιπλέον θά ἐνίσχυε πλουσιοπάροχα τούς φτωχούς.  Ὁ Κύριος ἐπιβεβαίωσε τήν σωτηρία τοῦ Ζακχαίου, προσθέτοντας, ὅτι ὁ ἐρχομός του στήν Γῆ ἦταν γιά νά σωθεῖ κάθε χαμένο ἀνθρώπινο πλᾶσμα, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, πού -μακρυά Του- βάδιζε στήν καταστροφή. Ἀρκεῖ νά ἀκουγόταν ἡ ἀπελπισμένη φωνή τοῦ Πλάσματός Του γιά βοήθεια... Ἡ Θεϊκή ἀνταπόκριση ἦταν σίγουρη. Καί τότε καί σέ κάθε ἐποχή... π.Π.Μαρ.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων και Αντικυθήρων

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω

            Φθάσαμε, χριστιανοί μου, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν τρίτη Κυριακή τοῦ Τριῳδίου πού ὀνομάζεται Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω, διότι ἀπό αὔριο ἕως τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα ἀπέχουμε ἀπό τήν τροφή τοῦ κρέατος, προετοιμαζόμενοι ἔτσι καί σωματικά γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.

          Τό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε μᾶς ὑπενθυμίζει πρῶτο ὅτι θά ὑπάρξει Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας καί δίκαιη πλέον κρίση, πολύ διαφορετική ἀπό αὐτήν τῶν ἀνθρώπων, καί δεύτερο ὅτι θά κριθοῦμε μέ γνώμονα τήν ἀγάπη πού δώσαμε ἡ δέν δώσαμε στούς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας.

          Βασικό, λοιπόν, κριτήριο γιά τήν εἴσοδο μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, ὄχι ὅμως μέ τήν ἔννοια τοῦ καθήκοντος, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης, ὅπως αὐτή μᾶς διδάχθηκε ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό διά τοῦ Υἰοῦ του. Ὁ Θεός ἐλέησε τόν ἄνθρωπο στέλνοντας τόν Μονογενῆ Του Υἰό.

          Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος. Θεράπευσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κάθε εἴδους ἀσθένεια, θυσιάστηκε γιά τόν ἄνθρωπο πάνω στό Σταυρό καί ἀναστήθηκε γιά νά θεώσει τόν ἄνθρωπο. Γι΄ αὐτό μᾶς προτρέπει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος «Ἄς γίνουμε ὅπως ὁ Χριστός, ἀφοῦ καί ὁ Χριστός ἔγινε ὅπως ἐμεῖς˙ ἄς γίνουμε θεοί γι΄αὐτόν, ἐπειδή καί Ἐκεῖνος ἔγινε γιά μᾶς ἄνθρωπος».

          Μᾶς μιλάει ὁ Κύριός μας γιά τήν ἐλεημοσύνη πού δέν περιορίζεται στήν οἰκονομική βοήθεια, ἀλλά καί στήν ἠθική συμπαράσταση «Πείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί μοῦ δώσατε νά πιῶ, ἤμουν ξένος καί μέ περιμαζέψατε, γυμνός καί μέ ντύσατε, ἄρρωστος καί μ΄ἐπισκεφθήκατε, φυλακισμένος καί ἤρθατε νά μέ δεῖτε».Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο ἀλλά καί τούς ἄλλους Πατέρες ἡ ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἄλλη ἀρετή καί μπορεῖ νά ἐξαγοράσει πλῆθος ἁμαρτιῶν. Διαβάζουμε στό βιβλίο τῆς Π.Διαθήκης,  Σοφία Σειράχ, «Πῦρ φλογιζόμενον ἀποσβέσει ὕδωρ καί ἐλεημοσύνη καταπαύσει (δήλ. ἐξιλεώνει) ἁμαρτίας».

          Ἡ ἐλεημοσύνη ὄχι ἁπλῶς ὡς μία καλή πράξη, ἀλλά ὡς πορεία ζωῆς καί μάλιστα μυστηριακῆς ζωῆς, πού μέσῳ τοῦ συνανθρώπου -ἀδελφοῦ μᾶς ὀδηγεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Θεό ἀπ΄αὐτήν τή ζωή, γιατί ἐκεῖνο πού πρέπει νά φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος  δέν εἶναι ἡ αἰώνια κόλαση, ἀλλά ἡ στέρηση τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό. Καί ἀληθινή ἐλεημοσύνη σημαίνει ἀφήνω τόπο στή καρδιά μου γιά τόν Χριστό ἄρα γιά τό συνάνθρωπο , γιά ν΄ἀκούσουμε ἔτσι τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως τά λόγια τοῦ Κυρίου  «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ΄ὄσον ἐποίησατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε. Εἰσέλθετε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σας».

 ΑΜΗΝΠρωτ.Παν.Μεγαλοκονόμος

Kυριακη Α΄ Λουκά - Η Εὐχαριστιακή Σύναξη στην αρχαία Εκκλησία και σήμερα

Ἡ Εὐχαριστιακή Σύναξη στήν ἀρχαία Ἐκκλησία καί σήμερα.

Σ' ἕνα ἀπολογητικό κείμενο τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου, φιλοσόφου καί μάρτυρος περιγράφεται ὁ τρόπος τελέσεως τῆς Θείας Εὐχαριστίας κατά τήν «ἡλίου ἡμέραν», δηλαδή τήν Κυριακή. Κάνει ἐντύπωση τό πόσο ὅμοια ἦταν ἡ Λειτουργία στούς εἴκοσι αἰῶνες τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας : Παρ' ὅτι δέν εἶχε καθιερωθεῖ τό σημερινό Τυπικό καί ἴσως οἱ ὕμνοι καί τά λόγια τῶν Εὐχῶν ἦσαν διαφορετικά, ὅμως ἡ σειρά τελέσεως τῆς Θ. Εὐχαριστίας, τό νόημά της καί ἡ συλλογική μετοχή σ' αὐτήν ἀποτελοῦσαν τόν πυρῆνα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὅπως καί σήμερα.

Ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου στόν Μυστικό Δεῖπνο γιά τέλεση τῆς ἀναιμάκτου θυσίας πρός «ἀνάμνησίν Του», διατρέχει ἱστορικά τόν πυρῆνα τῆς Θείας Λατρείας. Καί ἀποτελεῖ τό νόημα τῆς ζωῆς μας, τήν προοπτική τῆς σωτηρίας μας ἀπό τήν σκιά τοῦ θανάτου.

Ἡ Θεία Λειτουργία, πάντοτε ἀναστάσιμη (γι' αὐτό καί δέν τελεῖται τίς πένθιμες ἡμέρες τῆς Μ.Σαρακοστῆς) περιβάλλεται καί ἀπό ἄλλες λατρευτικές ἀκολουθίες. Σπουδαιότερες εἶναι ὁ Ἑσπερινός καί ὁ Ὄρθρος.

Οἱ ἀκολουθίες αὐτές, παρ' ὅτι ἀνεξάρτητες ἀπό τήν Θ. Εὐχαριστία, προετοιμάζουν τούς χριστιανούς γιά τό μέγα Μυστήριο τῆς Κυριακῆς (καί τῶν ἄλλων ἑορτῶν). Εἶναι γεμάτες ἀπό θαυμάσιους ὕμνους, αἰτήσεις καί εὐχές, ἀναφερόμενες στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, στήν Θεοτόκο, στούς ἑορταζόμενους Ἁγίους καί στό εἰδικότερο περιεχόμενο κάθε ἑορτῆς.

Ἐπίσης, τόσο στόν Ἑσπερινό, ὅσο καί στόν Ὄρθρο περιλαμβάνονται αἰτήματα πρός τόν Δωρεοδότην Θεόν γιά τήν πνευματική μας πρόοδο, ἀλλά καί γιά τίς δυσκολίες τῆς καθημερινότητας, πού συχνά φέρνουν σέ μεγάλες θλίψεις τούς πιστούς.

Ἡ μεγαλύτερη πάντως σημασία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τοῦ Ὄρθρου εἶναι ἡ προετοιμασία γιά τήν Θεία Εὐχαριστία. Στό Μυστήριο αὐτό κάθε Χριστιανός πηγαίνει ὄχι ἀπό ὑποχρέωση, ὄχι ἀπό καθῆκον, ὄχι ἀπό συνήθεια, ἀλλά ἀπό δικαίωμα! Πηγαίνει γιά νά ἀναπνεύσει τό πνευματικό ὀξυγόνο τῆς Χάριτος, νά συγγευθεῖ τά πνευματικά Δῶρα τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Ποτηρίου, μαζί μέ τούς ἀδελφούς του.

Καί μιά τέτοια προοπτική ἔχει αὐτονόητη προϋπόθεση τήν πνευματική ἑτοιμασία. Πού, ἐκτός, ἀπό τήν προσήλωση τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοῦ στό μεγάλο Εὐχαριστιακό Δεῖπνο, περιλαμβάνει τήν ταπείνωση, τήν μετάνοια καί τήν ἀγάπη. Ὅταν γιά ἕνα κοινωνικό εὐχάριστο γεγονός, περιποιούμαστε τήν ἐξωτερική μας ἐμφάνιση, φορώντας «τά καλά μας» ροῦχα, πόσο μᾶλλον γιά τήν Ἑορτή τῶν ἑορτῶν, γιά τό Πάσχα τῆς κάθε Κυριακῆς, δέν θἄπρεπε νά φροντίζουμε!...

Ἄς ἔχουμε, λοιπόν, τήν ἔγνοια μας κάθε Σάββατο γιά τήν Λειτουργία τῆς Κυριακῆς. Κι ἄς ἀποτινάξουμε κάθε νύστα : σωματική καί πνευματική. Γιά τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τήν Κυριακή μας.  

 π.Π.Μαρ.–(Μητρόπολη Κυθήρων)