ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - π.Νικόλαος Φαναριώτης

   ΤΗΣ ΕΝ  ΝΙΚΑΙΑ  Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ   ΣΥΝΟΔΟΥ  .  Ιω ΙΖ ΄1-13   


Σήμερα εορτάζομε την επέτειον της συγκροτήσεως  της  Α΄. Οικ. Συνόδου , οι Κανόνες της οποίας, όπως και των άλλων έξι, έχουν κύρος αλάθητον. Ας δούμε λοιπόν το ιστορικόν αυτής της Συνόδου για να μην είμαστε  αγράμματοι , γιατί  αυτό  σημαίνει  όχι  μόνον  φτώχεια γνώσεων αλλά και εκτροχιασμόν της πορείας ζωής ,της δικής μας και των παιδιών μας που  θαμπώνονται από  τις  γνώσεις  πολύ διαβασμένων Αιρετικών που είναι πολύ επικίνδυνο.

Το ιστορικον της συγκροτήσεως  Συνόδου  που για πρώτη φορά  να ονομάζεται Οικουμε -νική είναι το εξής: Κατά τας αρχάς του 4ου αιώνος , ένας πρεσβύτερος (ιερέας ) της  Αλεξάν- δρείας ,αυστηρός μεν κατά τα ήθη, αλλά περισσότερο προσκείμενος εις τον Πλάτωνα παρά εις το Ευαγγέλιο  και  Άρειος ονομαζόμενος, εκήρυττεν ότι ο Υιός εκτίσθη υπό του Πατρός, ίνα δι΄ αυτού ως εργαλείου πλασθεί ο κόσμος. Συνέγραψε  δε και το σύγγραμμα ((ΘΑΛΕΙΑ)).

Τις πλατωνικές αυτές θεωρίες του Αρείου, η Εκκλησία τις καταδίκασε ωςαντιευαγγελικές . Αλλά ο  Άρειος φρονών ότι μόνον δια των θεωριών του ήτο δυνατόν να σωθεί η Χριστιανική Μονοθεΐα ,όχι μόνον εξακολούθησε να εμμένει εις τις ατομικές του ιδέες , αλλά και με ποιήματα και με τραγούδια …τις  διέδιδε  παντού.

Επειδή ο κύκλος διευρίνετο και η Εκκλησία κινδύνευε να διασπασθεί, ο Μέγας Κων/νος  συνεκάλεσεν εν Νικαία τω 325 μεγάλη Σύνοδον ,ητις ως αντιπροσωπευομένη εκ πάντων των μερών της Οικουμένης, ονομάσθηκε Οικουμενική.  Τα ειδικά χαρακτηριστικά των Αγίων οικουμενικών Συνόδων, είναι τα εξής τέσσερα; 

1ον Να συγκαλούνται δια προσταγών Βασιλικών, και όχι  Πατριαρχικών.

2ον Να εκδίδεται απόφασις και όρος δογματικός, δηλ. αλάθητος.

3ον Να είναι πάντα τα εκτιθέμενα δόγματα (κανόνες)  ευσεβή και  σύμφωνα με τας θείας Γραφάς   και τας προλαβούσας  Συνόδους .  και 

4ον  δε και τελευταίον, το να συμφωνήσουν και να αποδεχθούν τα παρά των  Οικουμενικών  συνόδων διορισθέντα και κανονισθέντα άπαντες  οι ορθόδοξοι Πατριάρχες  και  Αρχιερείς  της καθολικής  Εκκλησίας .

Διεκρίνοντο  σε αυτή την Σύνοδο άνδρες  επί πολυμαθεία  και αρετή διαπρέποντες  και άλλοι για την ασκητική ζωή τους και έτεροι για τα στίγματα του  μαρτυρίου και άλλοισημαιοφόροι και θαυματουργοί:  Ενδεικτικά , αναφέρουμε τον άγιο Σπυρίδωνα , τονάγιο Νικόλαο…  αλλά υπερείχε όλων κατά την Θεολογική δεινότητα ο μέγας Αθανάσιοςδιάκονος ακόμη του επισκόπου Αλεξανδρείας . Τότε για πρώτη φορά εμφανίστηκαν οι όροι:

                                  ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ και ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ.

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνουν οι όροι αυτοί :

Πατέρες λέγονται οι από του Δ΄. αιώνος , κατά τους αγώνας της εκκλησίας  αγωνισθέντες  εναντίον των μεγάλων Αιρέσεων,  εκείνοι των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων, αδιάφορον αν επίσκοποι η ου, οίτινες  διεκρίθησαν α) επί συγγραφική δεξιότητι  β) επί  ορθοδόξω διδασκαλία αναγνωρισθείση υπό της Εκκλησίας  και  γ) επί αγιότητι βίου. 

Ενώ οι στερούμενοι μιας τουλάχιστον από τις τρεις ιδιότητες ονομάζονται απλώς Εκκλησιαστικοί συγγραφείς .Για παράδειγμα ο Ωριγένης. (απόλυτος  προορισμός )   Εγκ/παίδεια Πυρσός  τ.ΙΘ΄σελ. 781  (λ. ΠΑΤΗΡ) .

Το κυριότερο μέσον μεταφοράς , διαχρονικά  είναι το πλοίον (Πλωτοί  κολοσσοί).    Όλα  όμως  εξαρτώνται  από  ένα κομμάτι επίπεδης  πλάκας που λέγεται  ΠΗΔΑΛΙΟ.       Χωρίς  αυτό  μένουν  ακυβέρνητα  και τελικά καταποντίζονται.

Το  ίδιο και  η  εκκλησία  του  Χριστού,  η  νοητή  ναύς ,   είναι   η  νοητή   κιβωτός   της   Σωτηρίας , που προτυπώνεται  από την Κιβωτό του Νώε. Σαν νοητό πλοίο    πλέει μέσα στον χειμαζόμενο κόσμο με ασφάλεια, γιατί είναι αγιοπνευματική, παρ΄ όλο ότι χτυπιέται  από  τα  κύματα  της  αθεΐας  και  των αιρέσεων.

Κάποτε ο Ιούλιος Καίσαρας (του οποίου το ειδωλολατρικό Ημερολόγιο συντηρούν ακόμα οι Παλαιοημερολογίτες  με το όνομα Ιουλιανό) βγήκε σε θαλάσσιο  περίπατο με έναν έμπειρο ναυτικό σαν κυβερνήτη. Στην θάλασσα σηκώθηκε τρικυμία και το πλοιάριο κινδύνευε να βυθισθεί. Ο ναυτικός  τρομοκρατήθηκε, αλλ΄ ο  Καίσαρας  απαθής   του είπε: τι δέδιας Καίσαρα φέρεις. Είναι μια προτύπωσις της τρικυμίας  στη θάλασσα της Τιβεριάδος με τον Πέτρο  ((ολιγόπιστε εις τι εδίστασας )) .

Το  πλοίο όμως  της Εκκλησίας  έχει  ανάγκη όπως όλα τα πλοία από πηδάλιο  για να μη χάνει την ρότα της, την πορεία προς την Βασιλεία. Έτσι το Πνεύμα το Άγιον εφώτισε  δυο ορθόδοξους  λογίους  Μοναχούς ,τον Νικόδημο και τον  Αγάπιο  (επι Νεόφυτου Ζ΄), το 1800 και συγκέντρωσαν τις ΟΜΟΦΩΝΕΣ αποφάσεις  σε ένα βιβλίο  που το ονόμασαν :ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ , ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ . 

Περιέχει σε παράλληλες  διατάξεις : Όλους τους  ιερούς  Κανόνες  των αγίων Αποστόλων και των οικουμενικών  Συνόδων και την ερμηνεία αυτών.  Εκείνο που έχει κύρος αλάθητον είναι οι ίδιοι οι  Κανόνες,  όχι η ερμηνεία , ούτε  η   συμφωνία,  πολύ  δε  λιγότερο  οι  υποσημειώσεις, πράγμα που επισημαίνει  τόσο το ίδιο το Πηδάλιο ,όσο και ο συγγραφέας του  ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης .…ημίν ου μέλλει ,τι είπαν, η τι εφρόνησαν μερικοί  Πατέρες ,αλλά τι λέγει η Γραφή ,και αι  οικουμενικοί Σύνοδοι, και η κοινή των Πατέρων δόξα. Ου γαρ  Δόγμα  συνιστά  η γνώμη τινών εν τη Εκκλησία.    Ει δε άλλως λέγουσιν, ο τε Πατριάρχης  Νικόλαος και αι  Νομικαί Διατάξεις , αλλ΄ ούτοι ουκ εισί Νομοθεσία  καθολική  της  εκκλησίας εν τοις τοιούτοις αλλά τα των Άγίων Τυπικά.                                                                                       

( Σχόλιο εις το τέλος του Πηδαλίου).

 Αλλά και στη σ.7 στην υποσημείωση  του Ε΄ κανόνος  των  Αγίων Αποστόλων   εκεί  αναφέρεται  εις  την  κατάλυσιν  ελαίου  σε  όλο το  Πεντηκοστάριο.                                                

Ύστερα από αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι  όταν  μιλάμε εκ μέρους του Πηδαλίου  πρέπει να διαβάζουμε   όλο το Πηδάλιο  και όχι μόνο  μερικές  υποσημειώσεις .

                                                                         ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΛΚ. ΙΕ 11-32. του π. Νικ. Φαναριώτη

"  Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι" 

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός  έκλεισε όλη την μοίρα της πεσμένης και άρρωστης Ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και που την ζούμε και στις ημέρες μας .
Το σκηνικό:  ένα  υποστατικό (αγρόκτημα)  της  εποχής, που κατοικούσε ένας κτηματίας  με την οικογένεια του και το προσωπικό (μισθίους). Όταν ήταν μικρά τα 2 παιδιά της οικογένειας  η ζωή στο σπίτι  κυλούσε ήρεμα και ευτυχισμένα.

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΤΙΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ  ΑΝΘΡΩΠΟ
Τα παιδιά όμως μεγάλωσαν,  πέρασαν τα χρόνια της αθωότητας, ήρθανε στην εφηβεία. Πρώτος ο νεώτερος ζήτησε να κάμει χρήσιν του δικαιώματος της ελευθερίας του μόλις ενηλικιώθηκε. Πάτερ  δός  μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας.  Ο πατέρας του αναγνώρισε το δικαίωμα αυτό, αλλά επειδή είναι δίκαιος αναγνώρισε το ίδιο και στον άλλο. διήλεν αυτοίς  τον βίον.  Προλαβαίνοντας το μέλλον.

Το δικαίωμα αυτό, της εφηβείας  είναι δοσμένο από τον Θεό (DNA) και έχει σκοπό να απογαλακτίσει τον άνθρωπο από την υπερπροστασία  των  γονέων του, για να ολοκληρώσει την προσωπικότητα του. Γι αυτό και οι γονείς οφείλουν να το παραχωρούν στα παιδιά μόλις εισέλθουν στην εφηβεία, αλλά μετ΄ ου πολλάς ημέρας …  συνοδεύοντας αυτό και με τις αντίστοιχες ευθύνες. Φυσικά επισημαίνοντας ότι θα πρέπει να είναι έτοιμος ο έφηβος να πληρώσει το κόστος εάν τις παραβεί.

Ο Νεώτερος έκαμε χρήση της ελευθερίας με ανευθυνότητα, και το αποτέλεσμα  ήλθε αναπόφευκτα . Και μετ΄ ου  παλλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισεν την ουσίαν αυτού ζών ασώτως.

Το ζών ασώτως σημαίνει το ζών με ανευθυνότητα. Δεν άκουσε τις συμβουλές του Πατέρα και πούλησε  την ελευθερία του αντί πινακίου φακής. ΔΗΛAΔH.  Για λίγα ξυλοκέρατα (χαρούπια) γιατί αυτό είναι  οι παράνομες ηδονές . Από εκεί και πέρα ούτε λόγος για ελευθερία, αλλά ούτε και για επιβίωση. Αφού έφθασε στο όριο της λιμοκτονίας, (υλικής  και  πνευματικής) εγώ δε λιμώ απόλλυμαι, ήλθε στον εαυτόν του, και άρχισε να σκέφτεται. εις εαυτόν δε ελθών, είπε…

Προηγουμένως ήταν  εκτός εαυτού, η κακή  χρήσις της ελευθερίας που οδηγεί εις την αμαρτία, βγάζει τον άνθρωπο εκτός εαυτού. (τρομοκράτες κουκουλοφόροι, καταληψίες, καταστροφείς, είναι άνθρωποι εκτός εαυτού).

Οπόταν άρχισε να σκέφτεται: πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι. ιε17

Είναι η ευλογημένη ώρα της μετανοίας,  που ανέστρεψε την κατάσταση .Η μαυρίλα της γουρουνίλας, βόσκειν χοίρους, έγινε φως, τα μάτια του φωτίσθηκαν, γέλασαν τα χείλη του, και αναστάς ήλθε προς  τον πατέρα αυτού .Φτερά έκαναν τα πόδια του, πετούσε. Η αγωνία του για το πώς θα τον δεχθεί ο γέρος του έσβησε, όταν τον είδε από μακριά να έρχεται  με ανοιχτή αγκαλιά κατ΄ απάνω του. έτι δε μακράν αυτού απέχοντος, είδεν αυτόν ο πατήρ και ευσπλαχνίσθη, και   δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν.

Τα δαιμονικά δεσμά σπάσανε, και ο νέος ξαναγύρισε, στη ζωή και στη χαρά.  Θριαμβευτική έσκισε τον αέρα η ιαχή του Πατέρα νεκρός ην και  ανέζησε  και απολωλός ην και ευρέθη .    Το μέλλον του από δω και πέρα  είχε εξασφαλιστεί. Η χαρά όμως για την σωτηρία του νεώτερου αδελφού είχε μιαν απροσδόκητη συνέχεια, που πίκρανε τον γέρο πατέρα η επέμβασις του μεγάλου αδελφού. Και σ΄αυτόν όπως και στον άλλο αδελφό είχε δώσει το ίδιο μερίδιο της περιουσίας Διείλεν αυτοίς τον βίον. Και κυρίως το ίδιο χάρισμα ελευθερίας, ώστε αυτά που δικαιούνται να τα κάμουν ότι θέλουν, και ο ένας  και ο άλλος, (χωρίς να κρατήσει την επικαρπία), πράγμα που ο νεώτερος το εξάσκησε μέχρι τέλους, χωρίς καμία επέμβαση του πατέρα.

Το ίδιο όμως Δώρο της ελευθερίας ο πρεσβύτερος το μεταχειρίστηκε διαφορετικά, όπως ο δούλος του ενός  ταλάντου και το έχωσε στη γη, δηλ. προτίμησε να μείνει δούλος σε ένα πατέρα που του έδωσε την ελευθερία. τοσαύτα έτη δουλεύω σοι …και εμοί ουδέποτε έδωκας έριφον ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ  Λκ. ιε 29 .

προτίμησε να μην έχει κανένα σκοπό στη ζωή του και καμία ευθύνη και να ζει έτσι τεμπέλης, κάτω από ένα δικτάτορα, ώστε να υπακούει τυφλά και να μην αμαρτάνει,  και να κατακρίνει τους λοιπούς των ανθρώπων από θέσεως ισχύος, και κυρίως τον αδελφό του τον οποίον ασφαλώς φθονούσε.

Όταν όμως είδε γυρίζοντας από το χωράφι, ότι ο πατέρας δεν ήταν στο θρόνο που αυτός τον είχε τοποθετήσει, επαναστάτησε, έσπασε όλους τους φραγμούς του καλού παιδιού που μόνος του είχε βάλει, αποκήρυξε τον αδελφό του και έβρισε τον πατέρα του ότε δε, ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών ήλθε, έθυσες αυτώ τον μόσχον  τον σιτευτόν. Λκ.ιε 30.

Μάταια ο πατέρας προσπάθησε να τον ηρεμήσει, γιατί ήταν και αυτός , όπως πρωτύτερα ο αδελφός του, εκτός εαυτού. Και μπορούμε να υποθέσουμε, ότι πέρασε στον αντιεξου- σιαστικό χώρο,  που  υπάρχει  σε  κάθε εποχή, και στην δική μας, τρομοκρατώντας και καταστρέφοντας  ότι έβρισκε μπροστά του.

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός  έκλεισε όλη την μοίρα της πεσμένης   και άρρωστης Ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και που την ζούμε και στις ημέρες μας                                 


ΑΜΗΝ
\

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ 10 ΛΕΠΡΩΝ ΙΒ ΛΟΥΚΑ - ΛΚ. ΙΖ.12-19 Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν ΛΚ.ΙΖ.4 του π. Νικ. Φαναριώτη

Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν ΛΚ.ΙΖ.4

Πριν μπούμε στο θέμα, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε θα δεχθούμε:
1) ότι η σωματική λέπρα ήταν αρρώστια χειρότερη από το ΕΙΤΖ. Αθεράπευτη μέχρι το 1941 που ανακαλύφθηκαν οι σουλφαμίδες και  
2) η ψυχική λέπρα που είναι η αμαρτία, έχει αναβαθμιστεί εντυπωσιακά, και ότι όλοι οι άνθρωποι  είμαστε ψυχικά λεπροί σε διάφορα στάδια,  από το πρώτο που είναι η  καταλαλιά, μέχρι το τελευταίο, που είναι η αχαριστία.

Αν δεν δεχθούμε αυτό δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε στο θέμα μας, μια και δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού η σωματική  λέπρα έχει εξαφανισθεί  από  το 1941.          Γιατί όμως με τόση επιμονή να παρουσιάζει η εκκλησία το θέμα της λέπρας; Γιατί πρέπει να φθάσουμε στο Πάσχα καθαροί. Γι αυτό και η εκκλησία μας προσαρμόζει έτσι την σειράν των Κυριακοδρομίων ώστε   αμέσως μετά τα Φώτα  μπαίνει η Κυριακή των δέκα Λεπρών (ΙΒ Λουκά).
                                              
Διήγησις

Όταν βάδιζε ο Ιησούς στην δημοσιά για να μπει σε κάποιο χωριό  εισερχομένου εις τινά κώμην πετάχτηκαν από τις σπηλιές και τα φαράγγια  10 λεπροί άνδρες και από μακριά (έστησαν πόρρωθεν), Και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς . Όταν τους είδε ο Κύριος  (ιδών)  και διαπίστωσε την αρρώστια τους, τους έστειλε, έτσι όπως  ήταν, στους αρμόδιους  (τους ιερείς) και εγένετο εν τω υπάγει αυτούς εκαθαρίσθησαν. Γιατί  πόρρωθεν; Γιατί την εποχή εκείνη και μέχρι το 1941 ήταν φοβερή αρρώστια η λέπρα, χειρότερη και από το έιτζ  και αθεράπευτη. Η Σπιναλόγκα  ήταν  στην πατρίδα μας το νησί των λεπρών. Το  θαύμα  είναι  δομημένο  έτσι ώστε να μας οδηγήσει στη οδό της υπακοής.  
   
1ον. Δεν  τους  εθεράπευσεν αμέσως  ο  Χριστός,  αν  και  το  μπορούσε, αλλά  (εν τω υπάγειν), δηλ. εν αγνοία τους.  
2ον. Δεν τους εθεράπευσαν οι ιερείς .     
3ον. Τους  εθεράπευσεν η υπακοή στις  εντολές  του Χριστού και της εκκλησίας. 
Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί…

Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε “μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ”. Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά “Σαμαρείτης” .


Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεόν για τις τόσες δωρεές Του; Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι’ αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας, ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο: 

“Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”

Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να κατανοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε Κοινωνία. Με συνανθρώπους, και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ’ αρχάς, και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια.
Πως είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους Διδασκάλους και Καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το “Ευ Ζην”; Πώς να μη τιμούμε και ευγνωμονούμε τους Πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγωνίζονται και ποικιλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Η σημερινη Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ’ ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ’ ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.

Ναι η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.

Να δώσει ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς

Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη

ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης.


                                                       ΑΜΗΝ

Ε΄ Λουκά - Φτωχός Λάζαρος-Παράδεισος π. Νικόλαος Φαναριώτης

Κυριακή 3-11-1985

Εκ του κατά Λούκα Αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα πρόσχομεν.

Είπεν ο Κύριος, άνθρωπος τοις ην πλούσιος, και ενεδυδύσετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς. Πτωχός δε τοις ην ονόματι Λάζαρος....

Ίνα διαμαρτύρεται αυτοίς ίνα μη και αυτοί ελθούσιν εις τον τόπον τούτο της βασάνου. Όπως αγαπητοί ο διάβολος είπε το πρώτο ψέμα και μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου των αιώνων εις τον παράδεισον έτσι και σήμερα, τότε δια του φιδιού του όφεως, έτσι και σήμερα δια των οργάνων του λέει το δεύτερο και μεγάλο ψέμα.

Το πρώτο ψέμα όπως ήτανε ξέρετε ότι οι άνθρωποι αν παρακούσουν τον Θεό και στηριχτούν στις δυνάμεις τους, στο μυαλό τους, στα χέρια τους στα πόδια τους ξέρω εγώ, στις ικανότητες τους θα γίνουν Θεοί. Και ότι ο Θεός ζηλεύοντας τους δεν τους αφήνει με την εντολή που τους έδωσε. Βέβαια κάθε άλλο παρά έτσι έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι δοκίμασαν και κάθε άλλο παρά Θεοί έγιναν.

Το δεύτερο μεγάλο ψέμα το οποίον λέγεται τώρα είναι ότι οι άνθρωποι θα πάνε στην ανυπαρξία Μιλάει για την ανυπαρξία. Τότε μίλαγε για Θεότητα των ανθρώπων με τις δυνάμεις τους. Τώρα λέει ο άνθρωπος ας κάμει ότι θέλει, ας φάει ας σκοτώσει ας πιει ας διαφθείρει ας κλέψει ας ευεργετήσει ας κάνει ότι θέλει, όταν πεθάνει θα γίνει ατμός, θα γίνει τίποτα, θα επανέλθει στο μηδέν. Και μόνον ορισμένοι αιρετικοί, γιατί αυτά τα ψέματα που διαδίδει ο διάβολος δια μέσου όχι φιδιών, αλλά αιρετικών, οι οποίοι είναι χειρότεροι απ’ τα φίδια, όλων των αιρετικών, από του Καζαντζάκη μέχρι και των χιλιαστών που κυκλοφορούν σήμερα. Όποιος διάβασε βέβαια Καζαντζάκη θα δει ότι αυτό είναι το πνεύμα των βιβλίων του, ότι φεύγεις και δεν υπάρχει τίποτα. Το διαδίδει λοιπόν δια μέσου αυτών. Και το ακούμε και το βλέπουμε στον δρόμο, και υπάρχουν και τα βιβλία που το λένε όρθια μπροστά μας εκεί στις γωνίες. Καλό είναι λοιπόν να προσέξουμε λίγο αυτό το πράγμα και να πούμε δυο λόγια πάνω σ’ αυτό διότι δυστυχώς μπορεί να μην πιστεύουνε πολλοί χριστιανοί των αιρετικών και των χιλιαστών όσα λένε και όσες χαζομάρες και ηλιθιότητες λέγουν εκείνοι, όμως αυτό τ’ χουμε οι περισσότεροι πιστέψει έστω και αν δεν το λέμε με λόγια. Κατά βάθος αυτό πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος χάνεται. Και ακούς ένα άλλο χριστιανό τώρα, κατά πάντα Ορθόδοξο, και λέει «έχασα εγώ τον άνθρωπό μου» Μα πώς έχασες τον άνθρωπο σου; Κλειδί έιναι να τον χάσεις; ή έιναι νερό να εξατμιστεί. Ο άνθρωπος σου ζει, και θα πας, θα πάμε όλοι θέλουμε ή δεν θέλουμε να βρούμε τον άνθρωπο μας. Μη λέμε τέτοιες φράσεις που κατά βάθος εκφράζουνε ότι μέσα μας έχει μπει αυτό το δηλητήριο.

Η παραβολή που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί μιλάει ακριβώς για πολλά θέματα λέει, ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα και λέει ότι αυτό το μεγάλο δεύτερο ψέμα του σατανά δεν πρέπει να περάσει. Τόσο ισχυρή είναι αυτή η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, ώστε οι χιλιαστές δεν μπορούν να την διαστρεβλώσουν. Ενώ πολλά μπορούν να διαστρεβλώσουν με την σατανική του μηχανορραφία κλπ, σ’ αυτό το κομμάτι, την παραβολή του Ευαγγελίου δεν μπορούν. Μου έτυχε εμένα προσωπικά να το συζητήσω και δεν μπόρεσαν να το διαστρεβλώσουν. Ξέρετε τι κάνουν επειδή δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν ούτε με κανένα τρόπο αυτήν την παραβολή; Ότι ήθελαν να κάνουν και όταν αναστήθηκε ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος είχε πεθάνει τέσσερις μέρες, βρωμούσε, το ήξεραν οι Ιουδαίοι, και όταν αναστήθηκε και δεν μπορούσαν να πείσουν κανένα ότι δεν ήταν πεθαμένος γιατί το ξέρανε όλοι και βρωμούσε, τι ήθελαν; Εβουλεύοντο λέει ίνα και τον Λάζαρο αποκτήνουσιν. Να τον ξανασκοτώσουνε για να μην μαρτυρήσει. Έτσι και εδώ ξέρετε τι μου απήντησαν; Και το λένε. Αυτή τη παραβολή επειδή δεν μπορούν να την διαστρεβλώσουν προσπαθούν να την πετάξουν απ’ το Ευαγγέλιο. Και μου είπαν καθαρά ότι νεωτέρα εσείς προσθέσατε αυτήν την παραβολή μέσα στο Ευαγγέλιο. Ηλίθια πράγματα διότι οι κριτικές εκδόσεις του Ευαγγελίου και ο εξονυχιστικός έλεγχος που έχει γίνει στο Ευαγγέλιο από τα πρώτα χρόνια, δείχνει ότι δεν έχει προστεθεί τίποτα. Όχι από Ορθόδοξους αλλά και από άθεους οι οποίοι προσπάθησαν να το κουτσουρέψουν και δεν μπόρεσαν. Με αυτές τις ηλιθιότητες προσπαθούν να αποφύγουν εκείνο που δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν. Διαβάστε την αν θέλετε να δείτε πόσο καθαρά και ξάστερα σταράτα τα λέει που δεν παίρνει αλλοίωση. Θα παρουσιάσω τρεις φράσεις μόνο διότι δεν με παίρνει ο χρόνος και εσείς μπορείτε με την χάρη και με το μυαλό που έχετε να διαβάσετε και να δείτε περισσότερα.

Η πρώτη φράση είναι η εξής :
«Εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς υπάρχων εν βασάνοις» Προσέξετε την λέξη υπάρχων. Εν βασάνοις στην κόλαση. Άρα υπάρχει η κόλαση. Πώς έρχονται αυτοί οι Σπουδασταί των Γραφών και οι άλλοι και λένε δεν υπάρχει τίποτα και ο άνθρωπος πεθαίνει και υπάγει στο μηδέν και δεν υπάρχει πέραν του τάφου τίποτα. Εάν πιστεύεις στο Ευαγγέλιο και το διαβάζεις είναι καθαρά, υπάρχω σημαίνει ύπαρξη. Υπαρξιακά υπάρχει. Και το δεύτερο που βγαίνει από δω λέει το υπάρχων εν βασάνοις. Για προσέξτε το. Δεν λέει υποφέρων εν βάσανα. Που σημαίνει ότι τα βάσανα της κολάσεως δεν είναι εξωτερικά. Δεν είναι αυτά που οι Παπικοί με τον Δ..... και τους άλλους μας είπαν για καζάνια για τσιμπίδες για γλώσσες που τραβιόνται και τέτοια, τα οποία όλα είναι εξωτερικά πράγματα. Και αν ήτανε έτσι θα έλεγε υποφέρει βάσανα. Δεν λέει υποφέρει τίποτα απ’ έξω αλλά υπαρξιακά βασανίζεται. Η ύπαρξη του τον βασανίζει. Ο ίδιος υπαρξιακά είναι ένα βάσανο. Αυτή είναι η κόλαση των κολασμένων. Ότι από μόνοι τους. Και από κάπου αλλού μπορούμε να το δούμε, όχι καθαρά αλλά φαίνεται. Η λέξη είναι καθαρή. Δεν παίρνει διαστρέβλωση. Υπάρχων εν βασάνοις δεν παίρνει συζήτηση. Αλλά και από ένα άλλο σημείο. Ότι δεν ζητάει από τον Αβραάμ να τον βγάλει από κείνο το μέρος, να γλιτώσει ο άνθρωπος, να τον παρακαλέσει. Γιατί; Γιατί ξέρει ότι όπου και αν πάει η κόλαση θα πάει μαζί του. Η κόλαση δεν είναι το μέρος. Δεν είναι τοπική η κόλαση. Κολασμένοι και Παραδεισιακοί σε μία κατάσταση ας πούμε. Θα βλέπονται. Από μακριά θα βλέπονται. Δεν είναι η αλλαγή του τόπου που μας γλιτώνει απ’ την κόλαση. Γι’ αυτό και αμαρτάνουν όσοι λένε δεν είναι κακούργος ο Θεός και δεν θα πάει τους ανθρώπους στην κόλαση. Δεν θα τους πήγαινε όσο και αν τον πικραίνουμε. Αλλά η κόλαση είναι μές τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, δημιουργεί τον εαυτόν του κόλαση και ο Θεός δεν μπορεί να επέμβει. Πως είναι δυνατόν να τον βγάλει από τον εαυτόν του αφού του έχει δώσει την ελευθερία; Η κόλαση είναι μέσα, ο ίδιος ο άνθρωπος, ένα παράδειγμα θα μας το ξεκαθαρίσει αυτό το πράγμα. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις δηλαδή, για ότι και αν κάνουμε θα μας σώσει ο Θεός. Να μας σώσει απ’ τον εαυτόν μας; Δεν το κάνει γιατί μας έχει δώσει την ελευθερία. Πάρτε το παράδειγμα του τοξικομανούς, του ναρκομανούς, αυτού που δεν έχει την δόση του, το ναρκωτικό του. Μα στην φυλακή τον βάλετε, μα σε μπουντρούμι τον βάλετε, μα στο πανηγύρι τον πάτε που όλοι διασκεδάζουν αυτός βασανίζεται όσο δεν έχει την δόση του. Μα πάλε το ίδιο υποφέρει όπου και αν τον μεταφέρουμε, όπου και αν τον πάμε, τον ναρκομανή. Γιατί; Γιατί η κόλαση, τα βάσανα του είναι μέσα του, και θέλει την δόση για να ηρεμήσει κάπως αυτήν την κατάσταση. Έτσι και ο αμετανόητος αμαρτωλός αγαπητοί. Την κόλαση μας την έχουμε μέσα μας. Την έχει μέσα του την κόλαση του ο αμετανόητος αμαρτωλός. Και η δόση που θα τον καταπραΰνει είναι η αμαρτία. Κολασμένα έχει φτιάξει τον εαυτόν του από δω και ευχαριστείται στα αμαρτωλά, στα της κολάσεως, στις ακολασίες, στις διαφθορές, στο να κλέβει στο να αρπάζει στο να πίνει το αίμα των άλλων στο να πηγαίνει στην Ελβετία δεν ξέρω εγώ το αίμα του λαού και τον ευχαριστούν αυτά, έχει ζήσει έτσι. Όταν λοιπόν περάσει από εκεί όπως πολλοί λένε εγώ θα πάω στην κόλαση να τα μπουζούκια να οι μάγκες κλπ, θα πάμε στην κόλαση, θα πάει στην κόλαση αλλά δεν θα είναι τα μπουζούκια εκεί. Το θέμα είναι ότι ο κολασμένος εδώ ανακουφίζεται κάνοντας την αμαρτία του. Όταν θα πάμε από κεί όμως θα υπάρχει η κόλαση η συνήθεια, όμως δεν θα υπάρχει η αμαρτία να την κάνει, δεν θα έχει την δόση του της αμαρτίας και αυτό είναι η καθ’ αυτού κόλαση. Γι’ αυτό λένε είναι υπαρξιακή η κόλαση. Είναι από μέσα στον κάθε άνθρωπο. Τα εξωτερικά είναι μηδέν, οι διάβολοι και όλα τ’ άλλα. Μέσα είναι η κόλαση. Γι’ αυτό και δεν ζητάει να τον πάει αλλού. Για προσέξτε το.

Ένα άλλο σημείο που και αυτό αποστομώνει και είναι καθαρό. τι λέει; Απέθανε ο Λάζαρος λέει και εγένετο απενεχθύναι υπό των αγγέλων εις τους κόλπους του Αβραάμ.
Τι θέλει να πει αυτό;
Θα πει ότι οι Παραδεισιακοί άνθρωποι δεν πάνε μόνοι τους στον Παράδεισό.
Δεν τολμούν να σκεφτούν για Παράδεισο. Όποιος είναι πραγματικά σωστός, σωσμένος άνθρωπος δεν σκέφτεται πραγματικά ότι κάνει για τον Παράδεισο. Τον εαυτό του τον προορίζει για την κόλαση, λόγω και ταπεινοφροσύνης, οι Παραδεισιακοί άνθρωποι, ο Λάζαρος δεν πήγαινε για τον Παράδεισο. Αν τον άφηναν δεν θα ήξερε που να πάει. Αλλά τον πήραν οι άγγελοι λόγω ταπεινοφροσύνης, των πραγματικών Παραδεισιακών ανθρώπων που καταλαβαίνουν τα χάλια μας σαν άνθρωποι και ξέρουν την χάρη του Κυρίου, αλλά και λόγω των τελωνείων. Αυτά που λένε τα τελώνια, τα δαιμόνια τα οποία περιμένουν την ψυχή να βγει, υπάρχουνε γιατί τα λέει το Ευαγγέλιο, τα είδαν και οι άγιοι στα οράματά τους και τα διαβάζουμε να τα λέει και το Ευαγγέλιο. Θα τον πάρουν οι άγγελοι διότι θα είναι γεμάτος διαβόλους γύρω του. Και δεν θα μπορεί να περάσει. Οι διάβολοι δεν αφήνουν κανένα να πάει από μόνος του στον Παράδεισο. Ώστε οι Παραδεισιακοί άνθρωποι, όσοι από μας καταξιωθούν, θα μας πάνε οι άγγελοι, αλλιώτικα δεν γίνεται. Αντίθετα όμως, για προσέξτε, οι κολασμένοι πάνε μόνοι τους στην κόλαση. Εθελοντές στην κόλαση οι κολασμένοι. Να πάνε να βρουν εκεί είπαμε τα μπουζούκια και τέτοια, αλλά δεν θα βρουν τίποτα, δεν θα βρούμε τίποτα αν περιμένουμε να τα βρούμε εκεί. Που το διαπιστώνω αυτό. Πάλι μέσα από την παραβολή. Η παραβολή είναι δυναμίτης, καταλάβατε; Γι’ αυτό και οι αιρετικοί προσπαθούν να την βγάλουνε, να την κόψουν από το Ευαγγέλιο, να την πετάξουν, δεν μπορούν να την παρερμηνεύσουν.

Λέει: το τρίτο γιατί δεν έχω χρόνο και τελειώνω.
«Ίνα μή και αυτοί έλθουσιν στον τόπο τούτο της βασάνου»
Βλέπει ο κολασμένος ότι υποφέρει, ότι δεν είναι δυνατόν ούτε βρεγμένος δάκτυλος να του καταψύξει την γλώσσα. Και ξέρετε αυτά είναι μέσα του όλα. Αν κατάφερνε να σωθούν οι αδελφοί του, κάτι θα αλάφρωνε μέσα του. Η κόλαση που τον βασανίζει δεν θα ήτανε ενισχυμένη και από την καταστροφή των αδελφών του, και γι’ αυτό ζητάει να μην πάνε εκεί, να κάνει και τώρα έστω μια καλή πράξη να ανακουφιστεί γιατί μέσα του είναι όλα του τα βάσανα. Και παρακαλεί λέει να πάει ο Λάζαρος να διαμαρτυρηθεί σ’ αυτούς, πράγμα που ήταν αδύνατο όπως είδαμε του είπε βέβαια τι έπρεπε να κάνει, γιατί όμως; Για να μην έλθουσιν εις τον τόπον τούτο της βασάνου. Ξέρετε τι θα πει το έλθωσι; Ότι θα έρθουν μόνοι τους Ούτε ο Θεός θα τους στείλει ούτε ο διάβολος θα τους στείλει στην κόλαση. Θα έρθουνε μόνοι τους. Αυτός μέσα από την κόλαση είχε πείρα και ήξερε τι έλεγε. Ότι δεν τους πάει κανείς στην κόλαση τους κολασμένους παρά έρχονται μόνοι τους. Η λέξη έλθωσι είναι καθαρή. Εθελοντές οι κολασμένοι πηγαίνουν στην κόλαση. Χωρίς εμπόδια. Πού να τα βρουν τα εμπόδια. Βασίζουν προς τα κει που νομίζουν ότι θα βρουν ότι βρουν. Οι διάβολοι έχουν κάθε λόγο, όχι να τους εμποδίσουνε, αλλά και να τους βοηθήσουνε να πάνε προς τα εκεί. Γι’ αυτό ενώ οι Παραδεισιακοί πάνε υπό των αγγέλων, αυτό λέει η παραβολή, οι κολασμένοι πάνε εθελοντές στην κόλαση, πάμε εθελοντές στην κόλαση.

Τελειώνω με ένα παράδειγμα απ’ το γεροντικό. Όσοι διαβάζουν το γεροντικό, και όσοι δεν το διαβάζουν σας συνιστώ να το διαβάσετε. Συστήνω να πάρετε το μεταφρασμένο που δεν κουράζει, του Ρηγόπουλου ένα μαύρο. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε ότι κάποιος μοναχός ο οποίος ήτανε πολύ πρόθυμος στην προσευχή, στους μακριούς σταυρούς, στις ακολουθίες, στις αγρυπνίες, μήπως υπάρχουν και από μας που είναι πολύ πρόθυμοι σ’ αυτά τα πράγματα;, αλλά αμελής σε όλα τα άλλα. Και κουτσομπόλευε και έτρωγε και δεν νήστευε και κατέκρινε και σε όλα τ’ άλλα αμελής και μόνο στην προσευχή θερμότατος. Και σε ένα από τους ασκητές θέλοντας να τον πειράξει ο διάβολος κάποτε του είπε το εξής:
Τι περίεργοι που είστε εσείς οι Χριστιανοί λέει. Να, ο τάδε μοναχός, και του είπε το όνομα, ενώ με έχει κάτω από την μασχάλη του και προσπαθεί να μην του φύγω, και προσπαθεί με χίλια δω για να με κρατήσει, ύστερα κάθεται με τις ώρες και λέει: «μή εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» Ενώ τον κρατάει μόνος του μέσα του τον πειρασμό λέει. Έτσι είσαστε λέει.

Ο άνθρωπος αγαπητοί θα κολαστεί, θα κολαστούμε, όχι διότι αμαρτάνει. Άλλωστε αν ήταν δυνατόν όποιος αμαρτάνει και να κολάζεται, δεν θα υπήρχε άνθρωπος για τον Παράδεισο. Διότι ουδείς αναμάρτητος, κάνει μέρα μία ο βίος αυτού επί της γης. Το επαναλαμβάνω. Θα πάμε όσοι πάμε στην κόλαση όχι επειδή αμαρτάνουμε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Και δεν μετανοούμε, δεν μετανοούν οι κολασμένοι διότι εθελοντικά αμαρτάνουν. Εκείνος που αμαρτάνει από συναρπαγή, αυτός που αμαρτάνει από ανθρώπινη αδυναμία από πίεση, από πείνα ή να κλέβει κάτι να φαν τα παιδιά του υπήρχε η κακή ώρα και έπεσε στην ακολασία και σκοτίστηκε το μυαλό του κλπ, αυτός που αμαρτάνει χωρίς να το θέλει ή από πλάνη (έχουμε αγίους που είχαν πλάνη και έλεγαν πλανεμένα πράγματα, δεν έγιναν όμως αιρετικοί) διότι αυτό που επαναλαμβάνω από ανθρώπινη αδυναμία και από πλάνη αμαρτάνει, ο Θεός δεν αφήνει. Μόλις περάσει η αμαρτία συνέρχεται και λέει: «τι έκανα εγώ;» Και μετανοεί αμέσως. Αυτός δεν πάει στην κόλαση. Στην κόλαση πάνε οι εθελοντές αμαρτάνοντας. Αυτοί που με την θέληση μας αμαρτάνουμε και λέμε αυτό εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία. Εκείνο εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία. Και γίνομαι εγώ ο υπέρ την εκκλησία και υπέρ τους αποστόλους και υπέρ τας Συνόδων και κανονίζω εγώ το τι είναι και το τι δεν είναι αμαρτία μες την εκκλησία, και όχι η εκκλησία με την 2000 χρόνια πείρα της στον φωτισμό του αγίου πνεύματος και τα μεγάλα δυνατά μυαλά των αγίων της των Ιεραρχών και των λοιπών. Αν λοιπόν κάθε ένα που εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία το κάνω, εθελοντικά αμαρτάνω. Και επειδή εθελοντικώς αμαρτάνω δεν πρόκειται να μετανοήσω.

Ας ακούσουμε λοιπόν αγαπητοί, αυτό που δεν άκουσαν τα αδέλφια του. Διότι δεν ήταν δυνατό ο Λάζαρος να πάει να το ακούσουν. Τα αδέλφια του δεν μπόρεσαν να το ακούσουν. Εμείς όμως το ακούμε σήμερα. Και μας διαμαρτύρεται από κει από τα βάθη της κολάσεως, και μας λέει τι πρέπει να κάνουμε, και ο Αβραάμ συμπληρώνει, του Μωϋσέως, τους προφήτες κλπ, τον λόγο του Θεού, για να μην πάμε και εμείς εις τον τόπον εκείνο της βασάνου. Είναι βάσανο η κόλαση και δεν το λέει σε μια μόνο μεριά το Ευαγγέλιο. Το λέει και στην αρχή, το λέει και στο τέλος και λέει οδυνόμεν την φλογή ταύτη. Μην ξεγελιόμαστε. Και η κόλαση είναι μέσα μας. Αν τους φτιάξουμε τους εαυτούς μας κολασμένους, θα πάμε στην κόλαση. Αν τους φτιάξουμε Παραδεισιακούς θα μείνουμε Παραδεισιακοί. Ας προσέξουμε λοιπόν την φωνή που έρχεται από κει απ’ τα βάθη, του πλουσίου, Ίνα διαμαρτύρετ..........



Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πατρός Νικολάου Φαναριώτη 03-11-1985.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - π.Νικόλαος Φαναριώτης

                       ΤΗΣ ΕΝ  ΝΙΚΑΙΑ  Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ   ΣΥΝΟΔΟΥ  .  Ιω ΙΖ ΄1-13   

Σήμερα εορτάζομε την επέτειον της συγκροτήσεως  της  Α΄. Οικ. Συνόδου , οι Κανόνες της οποίας, όπως και των άλλων έξι, έχουν κύρος αλάθητον. Ας δούμε λοιπόν το ιστορικόν αυτής της Συνόδου για να μην είμαστε  αγράμματοι , γιατί  αυτό  σημαίνει  όχι  μόνον  φτώχεια γνώσεων αλλά και εκτροχιασμόν της πορείας ζωής ,της δικής μας και των παιδιών μας που  θαμπώνονται από  τις  γνώσεις  πολύ διαβασμένων Αιρετικών που είναι πολύ επικίνδυνο.

Το ιστορικον της συγκροτήσεως  Συνόδου  που για πρώτη φορά  να ονομάζεται Οικουμε -νική είναι το εξής: Κατά τας αρχάς του 4^ου αιώνος , ένας πρεσβύτερος (ιερέας ) της  Αλεξάν- δρείας ,αυστηρός μεν κατά τα ήθη, αλλά περισσότερο προσκείμενος εις τον Πλάτωνα παρά εις το Ευαγγέλιο  και  Άρειος ονομαζόμενος, εκήρυττεν ότι ο Υιός εκτίσθη υπό του Πατρός, ίνα δι΄ αυτού ως εργαλείου πλασθεί ο κόσμος. Συνέγραψε  δε και το σύγγραμμα ((ΘΑΛΕΙΑ)).

Τις πλατωνικές αυτές θεωρίες του Αρείου, η Εκκλησία τις καταδίκασε ωςαντιευαγγελικές . Αλλά ο  Άρειος φρονών ότι μόνον δια των θεωριών του ήτο δυνατόν να σωθεί η Χριστιανική Μονοθεΐα ,όχι μόνον εξακολούθησε να εμμένει εις τις ατομικές του ιδέες , αλλά και με ποιήματα και με τραγούδια …τις  διέδιδε  παντού.

Επειδή ο κύκλος διευρίνετο και η Εκκλησία κινδύνευε να διασπασθεί, ο Μέγας Κων/νος  συνεκάλεσεν εν Νικαία τω 325 μεγάλη Σύνοδον ,ητις ως αντιπροσωπευομένη εκ πάντων των μερών της Οικουμένης, ονομάσθηκε Οικουμενική.  Τα ειδικά χαρακτηριστικά των Αγίων οικουμενικών Συνόδων, είναι τα εξής τέσσερα; 

1^ον Να συγκαλούνται δια προσταγών Βασιλικών, και όχι  Πατριαρχικών.

2^ον Να εκδίδεται απόφασις και όρος δογματικός, δηλ. αλάθητος.

3^ον Να είναι πάντα τα εκτιθέμενα δόγματα (κανόνες)  ευσεβή και  σύμφωνα με τας θείας Γραφάς   και τας προλαβούσας  Συνόδους .  και 

4^ον  δε και τελευταίον, το να συμφωνήσουν και να αποδεχθούν τα παρά των  Οικουμενικών  συνόδων διορισθέντα και κανονισθέντα άπαντες  οι ορθόδοξοι Πατριάρχες  και  Αρχιερείς  της καθολικής  Εκκλησίας .

Διεκρίνοντο  σε αυτή την Σύνοδο άνδρες  επί πολυμαθεία  και αρετή διαπρέποντες  και άλλοι για την ασκητική ζωή τους και έτεροι για τα στίγματα του  μαρτυρίου και άλλοισημαιοφόροι και θαυματουργοί:  Ενδεικτικά , αναφέρουμε τον άγιο Σπυρίδωνα , τονάγιο Νικόλαο…  αλλά υπερείχε όλων κατά την Θεολογική δεινότητα ο μέγας Αθανάσιοςδιάκονος ακόμη του επισκόπου Αλεξανδρείας . Τότε για πρώτη φορά εμφανίστηκαν οι όροι:

                                  ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ και ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ.

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνουν οι όροι αυτοί :

Πατέρες λέγονται οι από του Δ΄. αιώνος , κατά τους αγώνας της εκκλησίας  αγωνισθέντες  εναντίον των μεγάλων Αιρέσεων,  εκείνοι των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων, αδιάφορον αν επίσκοποι η ου, οίτινες  διεκρίθησαν α) επί συγγραφική δεξιότητι  β) επί  ορθοδόξω διδασκαλία αναγνωρισθείση υπό της Εκκλησίας  και  γ) επί αγιότητι βίου. 

Ενώ οι στερούμενοι μιας τουλάχιστον από τις τρεις ιδιότητες ονομάζονται απλώς Εκκλησιαστικοί συγγραφείς .Για παράδειγμα ο Ωριγένης. (απόλυτος  προορισμός )   Εγκ/παίδεια Πυρσός  τ.ΙΘ΄σελ. 781  (λ. ΠΑΤΗΡ) .

Το κυριότερο μέσον μεταφοράς , διαχρονικά  είναι το πλοίον (Πλωτοί  κολοσσοί).    Όλα  όμως  εξαρτώνται  από  ένα κομμάτι επίπεδης  πλάκας που λέγεται  ΠΗΔΑΛΙΟ.       Χωρίς  αυτό  μένουν  ακυβέρνητα  και τελικά καταποντίζονται.

Το  ίδιο και  η  εκκλησία  του  Χριστού,  η  νοητή  ναύς ,   είναι   η  νοητή   κιβωτός   της   Σωτηρίας , που προτυπώνεται  από την Κιβωτό του Νώε. Σαν νοητό πλοίο    πλέει μέσα στον χειμαζόμενο κόσμο με ασφάλεια, γιατί είναι αγιοπνευματική, παρ΄ όλο ότι χτυπιέται  από  τα  κύματα  της  αθεΐας  και  των αιρέσεων.

Κάποτε ο Ιούλιος Καίσαρας (του οποίου το ειδωλολατρικό Ημερολόγιο συντηρούν ακόμα οι Παλαιοημερολογίτες  με το όνομα Ιουλιανό) βγήκε σε θαλάσσιο  περίπατο με έναν έμπειρο ναυτικό σαν κυβερνήτη. Στην θάλασσα σηκώθηκε τρικυμία και το πλοιάριο κινδύνευε να βυθισθεί. Ο ναυτικός  τρομοκρατήθηκε, αλλ΄ ο  Καίσαρας  απαθής   του είπε: τι δέδιας Καίσαρα φέρεις. Είναι μια προτύπωσις της τρικυμίας  στη θάλασσα της Τιβεριάδος με τον Πέτρο  ((ολιγόπιστε εις τι εδίστασας )) .

Το  πλοίο όμως  της Εκκλησίας  έχει  ανάγκη όπως όλα τα πλοία από πηδάλιο  για να μη χάνει την ρότα της, την πορεία προς την Βασιλεία. Έτσι το Πνεύμα το Άγιον εφώτισε  δυο ορθόδοξους  λογίους  Μοναχούς ,τον Νικόδημο και τον  Αγάπιο  (επι Νεόφυτου Ζ΄), το 1800 και συγκέντρωσαν τις ΟΜΟΦΩΝΕΣ αποφάσεις  σε ένα βιβλίο  που το ονόμασαν :ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ , ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ . 

Περιέχει σε παράλληλες  διατάξεις : Όλους τους  ιερούς  Κανόνες  των αγίων Αποστόλων και των οικουμενικών  Συνόδων και την ερμηνεία αυτών.  Εκείνο που έχει κύρος αλάθητον είναι οι ίδιοι οι  Κανόνες,  όχι η ερμηνεία , ούτε  η   συμφωνία,  πολύ  δε  λιγότερο  οι  υποσημειώσεις, πράγμα που επισημαίνει  τόσο το ίδιο το Πηδάλιο ,όσο και ο συγγραφέας του  ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης .…ημίν ου μέλλει ,τι είπαν, η τι εφρόνησαν μερικοί  Πατέρες ,αλλά τι λέγει η Γραφή ,και αι  οικουμενικοί Σύνοδοι, και η κοινή των Πατέρων δόξα. Ου γαρ  Δόγμα  συνιστά  η γνώμη τινών εν τη Εκκλησία.    Ει δε άλλως λέγουσιν, ο τε Πατριάρχης  Νικόλαος και αι  Νομικαί Διατάξεις , αλλ΄ ούτοι ουκ εισί Νομοθεσία  καθολική  της  εκκλησίας εν τοις τοιούτοις αλλά τα των Άγίων Τυπικά.                                                                                       

( Σχόλιο εις το τέλος του Πηδαλίου).

 Αλλά και στη σ.7 στην υποσημείωση  του Ε΄ κανόνος  των  Αγίων Αποστόλων   εκεί  αναφέρεται  εις  την  κατάλυσιν  ελαίου  σε  όλο το  Πεντηκοστάριο.                                                

Ύστερα από αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι  όταν  μιλάμε εκ μέρους του Πηδαλίου  πρέπει να διαβάζουμε   όλο το Πηδάλιο  και όχι μόνο  μερικές  υποσημειώσεις .

                                                                         ΑΜΗΝ

                  π. Νικόλαος  Φαναριώτης  -  Ιερός Ναός Οσίου Λουκά Πατρών

(ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗ) ΠΑΤΡΑ.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - π. Νικόλαος Φαναριώτης

                           Ιωάννη 44-52

                                 Την άχραντoν εικόνα σου προσκυνούμε  Αγαθέ …

                                                                                                                     

Δύο είναι οι θανάσιμοι εχθροί της εκκλησίας του Χριστού δηλ. της ορθοδοξίας: 

Ηειδωλολατρία (Υλισμός) 

και ο ιδεαλισμός που είναι φανερός η κρυμμένος Σατανισμός ..

Και οι δυο συγκρούστηκαν με την ορθοδοξία

 και νικήθηκαν κατά κράτος,  ο ένας ο Υλισμόςτο 313 με το διάταγμα των 

Μεδιολάνων (Μέγας Κωνσταντίνος), 

και ο άλλος ο Ιδεαλισμός το 842 με την αναστήλωσιν των Αγίων Εικόνων. 

(Εικονομαχία, επί Θεοδώρας 

Αυτοκράτειρας  και  Μεθοδίου του Πατριάρχου).               

Η εικονομαχία άρχισε το 726 -730 Μ.Χ.

Λέων ο Ίσαυρος λησμόνησε ότι οι εικόνες ήταν τα βιβλία των αγραμμάτων, ότι ο άνθρωπος 

θα έχει πάντοτε ανάγκην των υλικών συμβόλων, και η κατάχρησις δεν αίρει την νουνεχή χρήσιν: 

 πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι.

Τελευταίος εικονομάχος ήταν ο αυτοκράτωρ Θεόφιλος, μετά από 115 χρόνια, και πέθανε το 

843 Μ.Χ. και τότε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, ο αδελφός της Βάρδας, ο ανδράδελφος της Μανουήλ

 και ο αρχικαγκελάριος Θεόκτιστος (επί πατριάρχου Μεθοδίου) κήρυξε υποχρεωτική την

 απόφασιν της Ζ οικουμενικής Συνόδου, την Α΄ Κυριακή των Νηστειών = Κυριακή της Ορθοδοξίας.

    (Με λιτάνευσιν των αγίων εικόνων).

Καλοί και ευλογημένοι οι πανηγυρισμοί, αλλά αν μείνουμε μόνο σε αυτούς  είναι

 σαν να λέμεπερασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις .  

Και τούτο γιατί στην εποχή μας ζούμε ημέρες  Εικονομαχίας  και μάλιστα της πιο φοβερής

 και σκληρής που γνώρισε μέχρι σήμερα η ιστορία και το βάρος της ευθύνης πέφτει σε μας ,

στην ελληνική  Ορθοδοξία . Μέχρι την εποχή της παγκοσμιοποίησης

  οι Εικονομάχοι (Δηλ.  ο διάβολος και τα ειδικευμένα συνεργεία του…) πολεμούσαν 

τις άγιες  εικόνες  που όμως  από την μια μεριά , επειδή ήταν έργα κτιστής ενέργειας ,

 και από  την άλλη κρυβόντουσαν εύκολα (100 η 70 χρόνια ) δεν μπορούσαν

 να τις εντοπίσουν.

Τώρα όμως κατάλαβαν κάτι που δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε οι ορθόδοξοι :

 ότι αν δεν πολεμήσουν τις αχειροποίητες εικόνες   από τις οποίες  πηγάζουν όλες 

οι άλλες, που είναι 3, ο ΧΡΙΣΤΟΣ, η ΠΑΝΑΓΙΑ και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, 

 δεν γίνεται τίποτα ,και αυτό κάνουν τον τελευταίο καιρό: 

ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ

Ο Χριστός είναι η εικών του Θεού του αοράτου, όπως το βεβαιώνει ο Παύλος 

στην Κολοσ. Α13 και εξής. Είναι  Η πρώτη αχειροποίητη εικόνα δηλ.  ο ίδιος ο Χριστός. 

Είναι η εικόνα του Πατρός όπως ο ίδιος είπε στον Φίλιππο  ,όταν του ζήτησε να τους 

δείξει τον πατέρα:  τόσον χρόνο είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες ακόμη ποιος είμαι 

κατά την θείαν φύσιν  μου; Εκείνος που έχει ιδεί εμένα , είδε και τον πατέρα .

Και πως συ μου λες  δείξε μας τον Πατέρα ;

Λέγει αυτώ Φίλιππος .Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν. 

Λέγει αυτώ ο Ιησούς τοσούτον χρόνον μεθ ΄υμών ειμί, και ουκ έγνωκας

 με Φίλιππε; Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα και πως συ λέγεις, 

δείξον ημίν τον Πατέρα; Ιω.ιδ9.

Η εικονομαχία μαίνεται  σήμερα στη χώρα μας

1^ον. Μαίνεται  κατά του Χριστού σαν ζωντανής  εικόνος του Θεού και Πατρός και 

ζητάει με λύσσα την αποκαθήλωση από την θείαν φύσιν Του με κάθε τρόπο 

(με Ιεχωβάδες, χιλιαστές, με τον <<τελευταίο πειρασμό>>,με τους δήθεν απογόνους

 της Μαγδαληνής, με αποκαθήλωση των εικόνων Του από τους δημόσιους χώρους:

 (Δικαστήρια, σχολεία ,πανεπιστήμια ,την Βουλή των Ελλήνων ,και…και.) για να χαθεί

 έτσι η εικόνα του Θεού του αοράτου από τον πλανήτη Γη.

2^ον. Μαίνεται  κατά της Παναγίας   που είναι εικόνα της εκκλησίας  

Αποκ.ΙΒ,13,14,15:και ότε είδεν ο  δράκων ότι εβλήθη εις την γήν, εδίωξε την 

γυναίκα (Παναγία) ήτις έτεκε τον άρρενα.14.και εδόθησαν τη γυναικί (εκκλησία)

 δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, ίνα πέτηται εις την έρημον (Μοναστήρι-ενορία)

 εις τον τόπον αυτής, όπως τρέφηται εκεί καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού, από

 .προσώπου του όφεως .15.και έβαλεν ο όφις εκ του στόματος αυτού οπίσω 

της γυναικός, ύδωρ ως ποταμόν ίνα ποταμοφόρητον  ποιήσει. (προπαγάνδες, 

φυλλάδια, προβοκάτσιες, πορνό, τύπος, τηλεοράσεις, ναρκωτικά…) 

είναι το ποτάμι που θέλει να πνίξει την εκκλησία.

3^ον.  Μαίνεται  κατά του Ανθρώπου.   Ο άνθρωπος, είναι εικόνα της Αγίας Τριάδος .

Έτσι επλάσθη. Γένεσις α 26. ((Και είπεν ο Θεός ποιήσωμεν άνθρωπον κατ΄ εικόναημετέραν 

καί καθ΄ομοιωσιν)). Σαν  πρόσωπο (όχι σαν βιολογικό ον) σαν προσωπική εικόνα τού

 Τριαδικού Θεού όποιος αρνείται τον άνθρωπο σαν εικόνα τού Τριαδικού Θεού και 

τον βλέπει σαν κτήνος, σαν ζώο πού κατάγεται από ζώα, από τον πίθηκο… αρνείται τον εαυτό του.

Παράλληλα επιτίθεται κατά της ιεροσύνης, ΔΗΛ. της ζωντανής αχειροποίητης

 εικόνας του Χριστού επί της Γης, που είναι ο Αρχιερεύς κάθε τοπικής Εκκλησίας 

,είτε  είναι ΕΝΑΡΕΤΟΣ είτε  είναι  ΦΑΥΛΟΣ εφόσον δεν έχει καθαιρεθεί έχει ολόκληρη

 την Χάρη του Αγίου Πνεύματος  που πήρε κατά  την Χειροτονία  του … και την οποία κανείς  

άνθρωπος  επί της γης  δεν μπορεί  να την αφαιρέσει παρά  μόνον το ίδιο το Άγιο Πνεύμα,

 είτε απ΄ ευθείας, είτε δια της οικείας Συνόδου.   Η χειροτονία γυναικών ιερέων ακόμα και

 επισκόπων, ο χωρισμός της εκκλησίας  από το κράτος  ώστε οι ιερείς να πεινάσουν και να

 αυτοκαταργηθούν, έχει τον ίδιο στόχο.

Αυτή είναι η ορθοδοξία αγαπητοί, αυτός είναι ο δυναμισμός της και το θεϊκό μεγαλείο

 της, και αν το γνωρίζαμε δεν θα κρεμόμαστε κάτω από τα κανάλια και τα πάνελ όπως τα 

χασαπόσκυλα κάτω από το τσιγκέλι , αλλά : θα τους αδειάζαμε την ακροαματικότητα…   

                   

                                                     ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ  ΜΥΑΛΟ .

                                                                       AMHN.

                 π. Νικόλαος Φαναριώτης - Ιερός Ναός Οσίου Λουκά Πατρών