ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ π. Περικλής Ρίπισης

Ἡ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου εἶναι πολὺ παλαιά. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτὴ ὑπῆρχε ἤδη τὸν Ε΄ αἰώνα καὶ καθιερώθηκε ὡς ἀνάμνηση ἑνὸς μεγάλου γεγονότος – τῆς εὑρέσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.
Ἡ ἁγία Ἑλένη, μητέρα τοῦ πρώτου χριστιανοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης, τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ σκοπὸ νὰ ἀνακαλύψει τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἦταν ἕνα δύσκολο ἔργο, διότι μετὰ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ οἱ Ρωμαῖοι δύο φορὲς κατέστρεψαν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν καιρὸ ποὺ πῆγε ἐκεῖ ἡ ἁγία Ἑλένη στὴ θέση της ὑπῆρχαν μόνο ἐρείπια. Ὁ εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας Ἀδριανός, γιὰ νὰ ἐξαφανίσει κάθε ἀνάμνηση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ἔδωσε διαταγὴ νὰ δημιουργηθεῖ ἕνας τεχνητὸς λόφος στὴ θέση τοῦ μαρτυρίου καὶ νὰ φτιαχτεῖ πάνω του ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης.
Ἡ ἁγία Ἑλένη δὲν ἤξερε ἀπὸ ποῦ ν' ἀρχίσει τὴν ἔρευνά της. Τότε ὁ Κύριος τῆς ἔστειλε ἕναν ἡλικιωμένο Ἑβραῖο ποὺ ὀνομαζόταν Ἰούδας καὶ ἐκεῖνος τῆς εἶπε ὅτι ὁ Σταυρὸς βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ ναὸ τῆς Ἀφροδίτης. Ἡ αὐτοκράτειρα διέταξε νὰ ἰσοπεδωθεῖ ὁ εἰδωλολατρικὸς ναὸς καὶ τότε βρῆκαν κάτω ἀπὸ τὰ θεμέλιά του τρεῖς σταυρούς. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶχε πάνω του τὴν ἐπιγραφὴ καὶ κατάλαβαν ὅτι ἦταν ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, διότι ἀναστήθηκε ἕνας νεκρὸς στὸν ὁποῖο πάνω ἔβαλαν τὸν Σταυρό. Ἕνα μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων συγκεντρώθηκε γύρω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ καὶ ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος τὸν ὕψωσε γιὰ νὰ τὸν βλέπουν ὅλοι. Ταυτόχρονα ὅλος ὁ λαὸς μὲ χαρὰ ἔψαλλε˙ «Κύριε ἐλέησον! Κύριε ἐλέησον! Κύριε ἐλέησον!» Ἔτσι ψάλλαμε καὶ ἐμεῖς χτὲς στὴν παννυχίδα.

Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ ἱστορία τῆς σημερινῆς γιορτῆς. Καὶ κάνοντας ἀνάμνηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἐνθυμούμενοι τὴν σταύρωση καὶ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ προσπαθήσουμε νὰ καταλάβουμε τὸ βάθος τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας περὶ τοῦ Σταυροῦ.
Γιὰ τὴν σημασία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρώτη ἐπιστολή του πρὸς Κορινθίους. Ἀκοῦστε τὸν λόγο του καὶ προσπαθῆστε νὰ καταλάβετε τὴν σημασία του˙ «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστι, τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστιν» (Α΄ Κορ. α´18).
Μωρία καὶ τρέλα εἶναι ὁ λόγος περὶ τοῦ Σταυροῦ, γιὰ ἐκείνους ποὺ χάνονται, γιὰ μᾶς ὅμως εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ «γέγραπται γάρ˙ ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω» (Α΄ Κορ. α´19). Τὸ ἔλεγε ἤδη ὁ προφήτης Ἠσαΐας. «Ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου» (Α΄ Κορ. α´ 20).
Ἔκανε μωρία ὁ Θεὸς ὅλη τὴν σοφία αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἀπὸ παλαιὰ χρόνια ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ σοφοὺς λαοὺς θεωροῦνταν οἱ Γερμανοί. Ὁ λαὸς αὐτὸς ἦταν φορέας ὅλης τῆς κοσμικῆς σοφίας. Ἀπὸ μέσα του βγῆκαν οἱ μεγάλοι φιλόσοφοι ὅπως ὁ Κάντιος, ὁ Φίχτε καὶ ὁ Γέγελ. Στὴ Γερμανία ἡ ἐπιστήμη προχώρησε πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅσο σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης.
Εἴδατε πῶς κατήσχυνε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν σοφία τοῦ γερμανικοῦ λαοῦ καὶ τὴν μετέτρεψε σὲ μωρία. Ὑπῆρχε ποτὲ μωρία φοβερότερη ἀπ' αὐτὴ τῆς ὁποίας ἐμεῖς ἤμασταν μάρτυρες; Εἶχε φτάσει ποτὲ κανένας λαὸς σὲ τέτοιο σημεῖο τρέλας, ὥστε νὰ ἐξοντώνει μὲ τὸν πιὸ ἄγριο τρόπο ἑκατομμύρια ἀνθρώπους καὶ νὰ καταστρέφει τὶς ἐκκλησίες τοῦ Θεοῦ;
Δὲν πραγματοποιήθηκε πάνω στὸν γερμανικὸ λαὸ ἐκεῖνος ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποὺ λέει˙ «Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας, ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν» (Α΄ Κορ. α´ 20-22).

Πολλὲς φορὲς ἀκούσατε στὸ Εὐαγγέλιο πὼς οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ τοὺς δείξει σημεῖα, γιὰ νὰ ἀποδείξει ὅτι ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ἔκανε, ζητοῦσαν ἀπ' Αὐτὸν θαύματα.
Ποιὰ ἄλλα θαύματα ἤθελαν, ἀφοῦ ὁ Κύριος τὰ ἔκανε συνεχῶς; Ἦταν τυφλοί, γι' αὐτὸ ζητοῦσαν καὶ ἄλλα θαύματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἤθελαν νὰ ἀποδείξει ὁ Κύριος τὴν ἄνω κλήση του.
«Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν». Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν λαὸς πολὺ βαθυστόχαστος. Ἀπὸ τοὺς κόπους αὐτοῦ τοῦ λαοῦ βγῆκαν οἱ μεγαλύτεροι φιλόσοφοι τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὅπως ὁ Πυθαγόρας, ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτων καὶ ὁ Ἀριστοτέλης, οἱ ὁποῖοι μέχρι καὶ σήμερα παραμένουν ἀξεπέραστοι.
Ὁ Ἀριστοτέλης, παραδείγματος χάριν, εἶναι φορέας μιᾶς ἀξεπέραστης σοφίας καὶ βαθύτατος νοῦς. Οἱ Ἕλληνες ἦταν ἕνας λαὸς ὁ ὁποῖος γνώριζε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη σοφία, ἕνας λαὸς ποὺ διψοῦσε νὰ ἀκούει κάθε τί τὸ σοφό, λαὸς ποὺ οἱ ἐκπρόσωποί του ἄκουγαν μὲ προσοχὴ στὸν Ἄρειο Πάγο τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἔχοντας τὴν αἴσθηση ὅτι ἐκεῖνος μιλάει γιὰ κάτι ποὺ αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν.
«Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν» (Α΄ Κορ. α´ 22-23). Οἱ Ἰουδαῖοι στὸ πρόσωπο τοῦ Μεσσία περίμεναν ἕνα μεγάλο βασιλιά, ὁ ὁποῖος θὰ γινόταν ἀρχηγὸς τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ θὰ ὑπέτασσε σ' αὐτὸν ὅλο τὸν κόσμο. Ἦταν σκάνδαλο γι' αὐτούς, ν' ἀκοῦνε ὅτι Μεσσία θεωροῦν Αὐτὸν τὸν ὁποῖο ἐκεῖνοι σταύρωσαν.
Καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες αὐτὸ ἦταν μωρία καὶ μὲ πολλὴ περιφρόνηση μιλοῦσαν ἐκεῖνοι γιὰ τὸν Χριστὸ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων διωγμῶν κατὰ τοῦ χριστιανισμοῦ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους στοὺς πρώτους αἰῶνες. Περιέπαιζαν τοὺς χριστιανοὺς γιὰ τὸ ὅτι θεωροῦν Θεὸ ἕνα δυστυχισμένο ἄνθρωπο, ποὺ πέθανε πάνω στὸν σταυρό. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ τοὺς κάλεσε ὁ Θεός, Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνες, ποὺ πίστεψαν στὸν Χριστό, Αὐτὸς ἦταν ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ σοφία.

Γιὰ ὅλους ἐμᾶς κήρυγμα γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, κήρυγμα γιὰ τὸν ἐσταυρωμένο Κύριο Ἰησοῦ εἶναι κήρυγμα γιὰ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σοφία του. Διότι, πεῖτε μου, ποιός ποτὲ σ' ὅλη τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου φανέρωσε τέτοια δύναμη ποὺ φανέρωσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι μόνο μὲ τὸ δικό του κήρυγμα ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ φοβερὸ καὶ θαυμαστὸ θάνατο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μὲ τὸ δικό του Αἷμα καὶ τὸν Σταυρό του;
Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη ποὺ νίκησε τὸν κόσμο καὶ κατήργησε τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου γι' αὐτοὺς ποὺ πίστεψαν στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ χάραξαν πάνω στὴν καρδιά τους τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ.

Ἐμεῖς κηρύττουμε τὸν Χριστό, λέγοντας ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ ὑπέρτατη δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Σοφία Του, σοφία ἡ ὁποία ἀπέδειξε μωρία ὅλη τὴν σοφία τοῦ κόσμου. Δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς σοφία ἀνώτερη ἀπ' αὐτὴ ποὺ ἐμεῖς ἀκούσαμε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζουμε τώρα ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας δὲν βρίσκεται σὲ βιβλία, γραμμένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ στὸ φόβο τοῦ Θεοῦ... Πάντα ἔχουμε στὸ νοῦ μας τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὸν Χριστὸ «ἐν ᾧ εἰσι πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι» (Κολ. β´3). Ἀναζητοῦμε τὴ σοφία μόνο σ' αὐτὸ τὸν θησαυρὸ καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ. Γνωρίζουμε ὅτι ἀληθινὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος˙ «Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφίαν» (Παρ. Ι´ 31).
Πεῖτε μου ποιά στόματα ἀνέβλυζαν περισσότερη σοφία ἀπὸ τὰ στόματα τῶν μεγάλων ἱεραρχῶν καὶ τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μεγ. Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ πολλῶν ἄλλων ἁγίων; Ποιό στόμα ἀνάβλυζε σοφία μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ σοφία τῶν ὁσίων Θεοδοσίου τοῦ Κιέβου; Γνωρίζουμε ὅτι τὸ στόμα τῶν δικαίων ἀναβλύζει σοφία. Γνωρίζουμε ὅτι ἀληθινὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Σοφοῦ Σολομῶντος˙ «στόμα δὲ ταπεινῶν μελετᾶ σοφίαν» (Παρ. ΙΑ´ 2), ἐκείνων ποὺ ποτὲ δὲν θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους σοφό, βλέπουν τὸν ἑαυτό τους χειρότερο ἀπ' ὅλους καὶ δὲν περιφρονοῦν κανέναν. Αὐτοὶ οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι κατέχουν τὴ γνήσια καὶ ἀληθινὴ σοφία, μία σοφία ξεχωριστή, αὐτὴ γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦσε ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγοντας τὸ ἑξῆς˙ «Ἡ δὲ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μὲν ἁγνὴ ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος» (Ἰακ. γ´ 17). Μὲ τέτοια σοφία ἦταν γεμάτοι ὅλοι οἱ ἅγιοι. Τέτοια σοφία πρέπει καὶ ἐμεῖς, ἁπλοὶ καὶ ἀδύναμοι χριστιανοί, νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεό. Γι' αὐτὴ τὴν ἀληθινὴ σοφία ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει˙ «Τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστι, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστὶ» (Α΄ Κορ. α´ 25).
Αὐτοὺς ποὺ ὁ κόσμος τοὺς θεωρεῖ μωρούς, ποὺ ὁ κόσμος δὲν δίνει σημασία ἢ ἀκόμα καὶ τοὺς περιφρονεῖ, αὐτὸ «τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ» εἶναι σοφότερο ὅλων τῶν ἀνθρώπων. «Τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστι». Ἡ ἀδυναμία τῶν ταπεινῶν, τῶν πράων καὶ τῶν καθαρῶν τῇ καρδίᾳ εἶναι ἀσύγκριτα πιὸ δυνατὴ ἀπὸ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη δύναμη.

«Βλέπετε γὰρ τὴν κλῆσιν ὑμῶν, ἀδελφοί, ὅτι οὐ πολλοὶ σοφοὶ κατὰ σάρκα, οὐ πολλοὶ δυνατοί, οὐ πολλοὶ εὐγενεῖς» (Α΄ Κορ. 1, 26). Καὶ αὐτοὶ εἶστε ὅλοι ἐσεῖς, οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἀνοίξατε τὴν καρδιά σας στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἀγαπήσατε τὸν Σταυρό Του. Γιὰ σᾶς μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέει˙ «Τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ του κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ» (Α΄ Κορ. α´ 27-28).
Ὁ Κύριος γνωρίζει σὲ ποιά καρδιὰ ὑπάρχει ἀληθινὴ σοφία. Ὁ Κύριος βλέπει τοὺς σοφούς, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν προσέχουν. Ὑπάρχουν μεταξύ μας, στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους, σοφοί, ποὺ στὰ μάτια τοῦ κόσμου εἶναι ἐντελῶς ἀσήμαντοι. Ὑπάρχουν τέτοιοι σοφοὶ καὶ μεταξὺ τῶν φτωχῶν. Αὐτοὺς ὁ θεῖος Παῦλος τοὺς θεωρεῖ ἀληθινοὺς φορεῖς τῆς σοφίας καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτοὶ μὲ ὅλη τὴν καρδιὰ ἀγάπησαν τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, πάνω στὸν ὁποῖο ὁ Κύριος συμφιλίωσε μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ὁρατὸ καὶ ἀόρατο.

Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τιμοῦν καὶ σέβονται μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, πράγμα ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε γιὰ τοὺς αἱρετικούς... Ὅλοι τους εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ. Γι' αὐτοὺς ὁ ἀπόστ. Παῦλος εἶπε˙ «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστὶ» (Α΄ Κορ. α´18). Θεωροῦν παραλογισμὸ τὴν τιμὴ ποὺ ἐμεῖς ἀποδίδουμε στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Μέσα σ' αὐτὴ τὴν ἀνοησία τους βρίζουν τὸν τίμιο Σταυρὸ μὲ τὰ πιὸ ἄσχημα λόγια. Τὸν παρομοιάζουν μὲ ἀγχόνη καὶ μᾶς περιγελοῦν λέγοντας πὼς αὐτὸ τὸ ὄργανο θανάτου ἐμεῖς μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τὸ τιμᾶμε καὶ τὸ ἀνυψώνουμε πάνω ἀπ' ὅλο τὸν κόσμο.
Οἱ δυστυχισμένοι αὐτοὶ ἄνθρωποι δὲν καταλαβαίνουν ὅτι μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἦλθε ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, ὅτι πάνω του κρεμάστηκαν οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καὶ ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι ἁγιασμένος μὲ τὸν πιὸ μεγάλο ἁγιασμὸ – μὲ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἔργο ποὺ Ἐκεῖνος πραγματοποίησε πάνω του˙ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Μπορεῖ γιὰ μᾶς νὰ ὑπάρχει θησαυρὸς μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ποὺ ἁγιάστηκε μὲ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου; Ἂν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὸ θυσιαστήριο ποὺ ὑπῆρχε μέσα στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων ἐθεωρεῖτο ἱερό, ἂν τὸ σπαθὶ τοῦ Γολιάθ, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Δαβὶδ ἀποκεφάλισε αὐτὸν τὸν γίγαντα, φυλαγόταν μέσα στὸ ναὸ τυλιγμένο σὲ πολύτιμο ὕφασμα, τότε πῶς μποροῦμε ἐμεῖς νὰ μὴν τιμᾶμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ;
Γνωρίζετε ὅτι τὰ πράγματα τῶν μεγάλων ἀνδρῶν φυλάγονται σὰν κειμήλια, ὅτι δημιουργοῦνται μουσεῖα ὅπου αὐτὰ φυλάγονται μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ πὼς τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἐμεῖς λοιπὸν νὰ μὴν τιμᾶμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ποὺ ἡ ἁγία Ἑλένη βρῆκε τὸ 326 μ.Χ.; Δὲν πρέπει νὰ ἀποστρεφόμαστε τοὺς δυστυχισμένους ἐκείνους αἱρετικοὺς ποὺ τὸν βλασφημοῦν; Δὲν πρέπει, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, νὰ τοὺς θεωροῦμε ἀνθρώπους ποὺ σκόνταψαν στὸν λίθο τοῦ προσκόμματος καὶ ἄδικα νομίζουν πὼς κατέχουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;
Ἂς μὴν ἔχουμε καμία κοινωνία μ' αὐτοὺς τοὺς δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ βλασφημοῦν τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἂς ἔχουμε πάντα μπροστὰ μας τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ! Ἂς μὴν ὑπάρχει μεταξὺ μας κανεὶς ποὺ νὰ μὴν φοράει σταυρό!
Ξέρω ὅτι δὲν τὸν φορᾶτε ὅλοι. Φορᾶτε χάντρες καὶ μενταγιὸν καὶ τὸν σταυρὸ δὲν φορᾶτε. Μὴν δικαιολογεῖτε τὸν ἑαυτό σας μὲ τὸ ὅτι δὲν ἔχετε ποῦ νὰ τὸν ἀγοράσετε, γιατί ἂν ἀγαπούσατε τὸν Σταυρὸ θὰ βρίσκατε δυνατότητα, θὰ παίρνατε ἕνα κομμάτι ξύλο καὶ θὰ τὸ κάνατε σταυρό. Σκεφτεῖτε το καὶ βάλτε ὅλοι σας στὸ λαιμὸ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλοι σας νὰ τὸν χαράξετε μέσα στὴ δική σας καρδιά! Αὐτὸς θὰ σᾶς σώσει καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια ζωή.

Κυριακή Η Ματθαίου Ε Μ Ε Ι Σ Κ Α Ι Τ Α Υ Λ Ι Κ Α Α Γ Α Θ Α «καί ἦραν τό περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις.» (Ματθ. ιδ΄ 20) π. Περικλής Ριπίσης

Τό ἱερό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἀμέσως μετά τό χορτασμό τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, καί ἐπιπρόσθετα τῶν γυναικῶν καί τῶν παιδιῶν, ἀκολούθησε ἡ συγκέντρωση τῶν περισσευμάτων. Αὐτά ἦσαν ἀρκετά ὥστε νά γεμίσουν δώδεκα κοφίνια. Τοῦτο τό σημεῖο εἶναι πολύ ἀξιοπρόσεκτο, ἰδιαίτερα στίς μέρες μας, ἕνεκα τῶν ἔντονων προβλημάτων, τά ὁποῖα δέρνουν τό σύγχρονο ἄνθρωπο.

Νά μνημονεύσουμε ὅτι ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τούς πρωτοπλάστους, τούς τοποθέτησε μέσα στόν παράδεισο, τούς ἔδωσε ὁδηγίες ὄχι μόνο νά ἐργάζονται ἐκεῖ ἀλλά καί νά τόν φυλάσσουν, νά τόν προστατεύουν καί νά τόν φροντίζουν. Ὅλα αὐτά μαρτυροῦν ὅτι ὑπῆρχε κίνδυνος νά χάσουν τόν παράδεισο καί γιά τοῦτο ἀπαιτεῖτο προσοχή καί ἐπαγρύπνηση. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι δέν ἔδωσαν τήν πρέπουσα καί ἀπαιτούμενη σημασία στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι ἀκολούθησε ἡ παρακοή καί ἡ πτώση.

Παρατηροῦμε ὅτι διεθνῶς στίς μέρες μας γίνεται πολύς λόγος γιά τήν οἰκονομική κρίση καί δυσπραγία στήν ἀγορά, οἱ ὁποῖες μαστίζουν τόν κόσμο. Ταυτόχρονα, εἶναι γενικά παραδεκτό πόση σπατάλη γίνεται ἀπό μέρους ἰδιαίτερα τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται πολιτισμένος, στό νερό, στίς τροφές, στά καύσιμα καί γενικῶς τίς πρῶτες ὗλες.

Παράλληλα πρέπει νά εἰπωθεῖ ὅτι οἱ καταχρήσεις φανερώνουν τό πνευματικό ἐπίπεδο τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἐγωιστικό νά καταστρέφεις ὅσα σοῦ περισσεύουν καί νά κατέχεις ὅσα δέν χρειάζεσαι, ὅταν συνάνθρωποί σου σέ πολλά μέρη τῆς γῆς στεροῦνται ἀκόμη καί τά πιό ἀναγκαῖα γιά νά ζήσουν. Αὐτό μαρτυρεῖ ἐπίσης τήν ἔλλειψη ἀγάπης πρός τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο.

Κάποιες χῶρες ἔχουν ἀποθῆκες γεμᾶτες ἀπό τροφές, ἐνῷ ἄλλοι πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα καί τήν ἔλλειψη φαρμάκων καί τήν ἀπουσία περίθαλψης. Ἡ πλεονεξία ὁδηγεῖ σέ ρήξεις, πολέμους καί διαιρέσεις. Ἐνῷ ὁ δίκαιος Θεός βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους, οἱ ἄνθρωποι δέ διδασκόμεθα καί δέ μιμούμεθα τό Θεό. Οἱ δυνατοί κατασκευάζουν ὁπλικά συστήματα καί ἐφευρίσκουν πυρηνικά ὅπλα γιά νά ὑποτάσσουν τούς ἀδυνάτους καί νά ἀντιμετωπίζουν τούς ἰσχυρούς.

Τό ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο χρήζει ἰδιαίτερης προσοχῆς καί ἐπισταμένης μελέτης εἶναι ὅτι καί ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει πληθώρα ἀγαθῶν, οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ὁπωσδήποτε εὐτυχέστεροι, πιό ἱκανοποιημένοι, πιό ἥρεμοι καί φυσικά ὑγιέστεροι καί ἰσορροπημένοι ψυχολογικά. Γιατί ἆραγε συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Ἡ ἀπάντηση εὑρίσκεται στό Εὐαγγέλιο: «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ.» (Ματθ. δ΄ 4) Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή. Ἐπιβάλλεται ἡ φροντίδα ἀμφοτέρων. Ἄν παραμεληθεῖ τό ἕνα ἀπό τά δύο, τότε ἔχουμε προβλήματα.

Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐξετάσει τά πράγματα μέ τό πρῖσμα αὐτοῦ τοῦ φακοῦ τότε θά εἶναι ἴσως σέ θέση νά ἀντιμετωπίσει ὀρθά τό πολύκροτο καί πολυσυζητημένο οἰκολογικό πρόβλημα καί νά θέσει σέ λειτουργία τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης πρός τό συνάνθρωπό του. Νά σεβασθεῖ καί νά διαφυλάξει τή δημιουργία μέσα στήν ὁποία ὁ Θεός τόν ἔταξε νά ζεῖ ὡς ἀφεντικό καί βασιλέας της. Ἀμήν!

                               π.Περικλής Ρίπισης

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» π. Περικλής Ρίπισης

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Η ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗΝ οποία εγκαινίασε ο Κύριος μας τη δημόσια δράση Του υπήρξε η κλήση των μαθητών Του. Αυτήν ακριβώς μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.
Η σκηνή ξετυλίγεται «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας», δηλαδή τη λίμνη της Τιβεριάδος ή της Γεννησαρέτ, όπως την ονόμαζαν αλλού τα ευαγγέλια λόγω των ομωνύμων πόλεων που ήταν χτισμένες στις όχθες της. Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός εγκαινιάζει την δημόσια δράση Του. Από τους ψαράδες της Γαλιλαίας επιλέγει τους πρώτους μαθητές Του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους γιούς του Ζεβεδαίου.
«Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Είναι το προσκλητήριο που τους απευθύνει. Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και οι μαθητές, προετοιμασμένοι καθώς φαίνεται, σπεύδουν να τον ακολουθήσουν. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα», τονίζει ο ευαγγελιστής, ηκολούθησαν αυτώ»

Η στάση των μαθητών
απέναντι στο προσκλητήριο του Χριστού

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ του Ευαγγελιστού διερμηνεύουν τις διαθέσεις των μαθητών. Μας αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο του Χριστού μας. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του αντί πάσης θυσίας. «Σκόπει δε αυτών την πίστιν και την υπακοήν», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και γαρ εν μέσοις τοις έργοις όντες, ακούσατε αυτού κελεύοντος, ουκ ανεβάλοντο, ουχ υπερέθεντο, ουκ είπον. Υποστρέψαντες οίκαδε, διαλεχθώμεν τοις προσήκουιν, αλλά πάντα αφέντες είποντο».
Το παράδειγμα αυτό των μαθητών του Κυρίου, ο τρόπος με τον οποίον ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση Του, είναι ανάγκη να προσδιορίζει και τη δική μας στάση, τη συμπεριφορά μας ως χριστιανών απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και το ευαγγέλιο Του.
Ως χριστιανοί κι εμείς είμαστε «κλητοί Ιησού Χριστού» (Ρωμ,1,6). Από την ώρα του βαπτίσματος μας γίναμε «μέτοχοι κλήσεως επουρανίου» (Εβρ. 3, 1). Ο Κύριος μας κάλεσε «εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α’ Θεσσ.2, 12). Το καίριο ερώτημα, λοιπόν, που γεννιέται είναι: ποια στάση υιοθετούμε απέναντι στην κλήση μας αυτή; Με ποιόν τρόπο ανταποκρινόμαστε στα όσα πηγάζουν από τη χριστιανική μας ιδιότητα; Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς.

Η προθυμία και η αυταπάρνηση
βασικά γνωρίσματα του χριστιανού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝΑΙ η π ρ ο θ υ μ ί α . Προθυμία σημαίνει θερμή διάθεση, ζήλος και ενθουσιασμός, αγάπη και αφοσίωση. Το αντίθετο της προθυμίας είναι η απροθυμία και η νωθρότητα, η ανία και η αδιαφορία.
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι. Να μας διακρίνει ζήλος. Να μας εμπνέει ο κατά Χριστόν ενθουσιασμός. Να μας χαρακτηρίζει η αφοσίωση και η θερμότητα της καρδιάς. Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο Κύριος όταν υπογραμμίζει ότι «η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Χωρίς προθυμία δεν κατακτάται η Βασιλεία του Θεού. Χωρίς προσπάθεια δεν μπορούμε να τηρήσουμε το νόμο του Κυρίου. Χωρίς ζήλο και αποφασιστικότητα είναι αδύνατο να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Ρώμης, καλεί όλους μας να είμαστε «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12,11), δηλαδή θερμοί στην αγάπη μας προς τον Χριστό, θερμοί και πρόθυμοι στον αγώνα της χριστιανικής ζωής. «Ζειν ημάς κελεύει τω πνεύματι», εξηγεί ένας αρχαίος ερμηνευτής, «και θερμόν έχει περί τα θεία πόθον» (Θεοδώρητος). Ή, όπως παρατηρεί ο Ζιγαβηνός, να είμαστε «τη ψυχή διάπυροι περί τας εντολάς του Θεού».
Το δεύτερο γνώρισμα που μας αποκαλύπτει η στάση των μαθητών είναι η α υ τ α π ά ρ ν η σ η, το πνεύμα της θυσίας. Οι μαθηταί πρόθυμα και ανεπιφύλακτα αφήνουν τα πάντα και σπεύδουν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Και η αποστολική πορεία που διέγραψαν σφραγίζεται από το πνεύμα της θυσίας και της αυταπάρνησης.
Η αυταπάρνηση είναι γνώρισμα και κάθε γνήσιου χριστιανού. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Αντίθετα, αυτό που την αλλοιώνει και την αναιρεί είναι ο ατομισμός, η εγωπάθεια, η τρυφή και η ευμάρεια. Ο λόγος του Κυρίου για το ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρος: «Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν αμαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Ματθ. 16, 24).

Που και πως εκφράζεται
η προθυμία και η αυταπάρνηση

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εκδηλώνουμε προθυμία και ζήλο, θερμότητα και αυταπάρνηση; Μα, σε όλα. Σε κάθε πτυχή της χριστιανικής μας ζωής.
Στην λ α τ ρ ε ί α και την π ρ ο σ ε υ χ ή. Για να λατρεύσουμε τον Κύριο μας, για να συμμετάσχουμε στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής χρειάζεται να έχουμε προθυμία. Να το κάνουμε με διάθεση και αγάπη. Ξυπνώντας πρωί. Θυσιάζοντας λίγο από τον ύπνο μας. Αρνούμενοι κάτι άλλο πιο ελκυστικό: μια εκδρομή, ένα μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι. Αλλά και για να προσευχηθούμε στο σπίτι μας, κι αυτό προϋποθέτει προθυμία και θερμότητα ψυχής. Χρειάζεται να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Να διαθέσουμε λίγο χρόνο. Να επιμείνουμε.
Στο κ ή ρ υ γ μ α και τη μ ε λ έ τ η του θείου λόγου. Για τους πρώτους χριστιανούς της Βέροιας το βιβλίο των Πράξεων μας διασώζει μια θαυμάσια έκφραση: «εδέξαντο τον λόγον μετά πάσης προθυμίας» (Πραξ. 7,11). Κι εμείς, αγαπώντας το ζωντανό λόγο του Θεού, έχουμε χρέος να τον ακούμε με ζήλο και να τον μελετούμε με προθυμία. Η απροθυμία μας προς το κήρυγμα του θείου λόγου και η αδιαφορία μας για την μελέτη της Αγίας Γραφής είναι, δυστυχώς, η αιτία όλων των κακών που μας παραδέρνουν. Όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς.
Τέλος, προθυμία και ζήλος στα κ α λ ά έ ρ γ α. Η μαρτυρία της πίστεως και τα έργα της αγάπης, χωρίς τα οποία δεν νοείται χριστιανική ζωή, προϋποθέτουν κι αυτά την ύπαρξη προθυμίας και ζήλου. Αν μας διακρίνει απροθυμία και νωθρότητα, τότε θα αδιαφορούμε για το χρέος μας. Και αν δεν έχουμε μέσα μας διάθεση αυταπάρνησης τότε θα στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι των άλλων, στις ανάγκες και τον πόνο τους. Όμως η αποστολική σύσταση είναι να είμαστε «ζηλωταί καλών έργων» (Τιτ. 2, 14). Να επιδεικνύουμε «σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος» και να μη γινόμαστε νωθροί (Εβρ. 6, 11).

π.Περικλής Ρίπισης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ π. Περικλής Ρίπισης

Μὲ τὴ σημερινὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ Χριστὸς μᾶς πληροφορεῖ πὼς ἡ ἀρρώστια ἀποτελεῖ κληρονομιὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία δηλαδὴ φέρνει τὴν ἀρρώστια καὶ ἡ ἀρρώστια τελικὰ τὸ θάνατο. Τὸ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τὸ διαπιστώνουμε καθημερινὰ στὴ ζωή μας.

Ὁ παραλυτικὸς λοιπὸν ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ποὺ ἡ ἁμαρτία τοῦ εἶχε ἀφήσει κληρονομιὰ τὴν ἀρρώστια του. Τὸ διαβεβαιώνει ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅταν τοῦ λέγει μετὰ τὴ γιατρειά του: «κοίταξε, ἔγινες καλά, μὴν ἁμαρτάνεις πιά, γιὰ νὰ μὴ σοῦ συμβεῖ τίποτε χειρότερο...».Ἐτούτη δὲ τὴ στενὴ σχέση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀρρώστια, μερικοὶ δὲν τὴ δέχονται, ἐνῶ ἄλλοι τὴν χλευάζουν, ὅτι τάχατες αὐτοὶ τὰ γνωρίζουν ὅλα.Μά, ἂν καλοεξετάσουμε, θὰ διαπιστώσουμε πὼς καὶ ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς. Καὶ σὰν ἀρρωσταίνει ἡ ψυχή, τότε καὶ τὸ σῶμα ὑποφέρει. Μιὰ τέτοια ὅμως κατάσταση δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε. Ἀπεναντίας, ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζουμε τὴν ὑγεία τοῦ σώματός μας.

Γι᾿ αὐτό, κάθε τι ἐνάντιο καὶ ἐπιζήμιο γιὰ τὴν ὑγεία μας, πρέπει νὰ τὸ ἀπορρίπτουμε. Παρεκτροπὲς ἐπικίνδυνες, καταχρήσεις ἄστοχες, ταλαιπωρίες ἄσκοπες, ἐκθέτουν τὸ σῶμα μας στὸν κίνδυνο τῆς ἀρρώστιας. Καὶ τελικὰ ἀρκετὲς φορές, παραδομένο στὴ φθορά, καταλήγει στὸ θάνατο. Μὰ ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε μὲ τὸ σῶμα μας, αὐτὸ τὸ γήϊνο στοιχεῖο, καὶ μᾶς εἶπε νὰ τὸ φροντίζουμε καὶ νὰ τὸ σεβόμαστε. Ἐτούτη δὲ ἡ φροντίδα δὲν σταματάει στὴν ἐξωτερικὴ ἔνδυση καὶ τὸν στολισμό, ἀλλὰ προεκτείνεται καὶ στὴν καθαρότητα καὶ τὴν εὐρωστία. «Χωρὶς γερὸ σῶμα, χωρὶς ὑγεία, εἴμαστε ἄχρηστοι γιὰ ἐργασία καὶ μισοὶ ἄνθρωποι στὴ ζωή».

Τώρα, ἂν ἔρθει ἡ ἀρρώστια καὶ εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό, ἂς εἶναι καλοδεχούμενη, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ δίκαιος Ἰώβ. Ἐὰν ὅμως ἡ ἀρρώστια εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας ἀσωτείας ἢ καταστροφῆς καὶ μόλυνσης τῆς ζωῆς, «τότε τί λόγο θὰ δώσουμε στὸ Θεὸ καὶ τί δικαιολογία θὰ βροῦμε στὸν ἑαυτό μας;».

Τελικὰ δέ, ἐπειδὴ εἴμαστε ἄνθρωποι, ἄρα θνητοὶ καὶ φθαρτοί, ἡ ἀρρώστια εἶναι ἡ κληρονομιά μας καὶ θά ᾿ρθει ἀργὰ ἢ γρήγορα. Ἔ! Τότε ἂς εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε μὲ ὑπομονή, καρτερία καὶ προπάντων ἐλπίδα πρὸς τὸ Θεό.Σὰν θά ᾿ρθει λοιπὸν ἡ ἀρρώστια, νὰ μὴ τὰ χάσουμε· νὰ μὴν ἀπελπιστοῦμε. Θὰ καλέσουμε βεβαίως τὸ γιατρό· θὰ πᾶμε ἴσως ἂν χρειασθεῖ καὶ στὸ νοσοκομεῖο, μὰ πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα νὰ ἀπευθυνθοῦμε στὸ μεγάλο γιατρό, τὸν Χριστό, καὶ νὰ προσευχηθοῦμε θερμὰ νὰ σταθεῖ κοντά μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσει τὴ γιατρειά Του.Νὰ μοιάσουμε δηλαδὴ τοῦ παραλυτικοῦ μὲ τὴν ὑπομονὴ τῶν τριανταοχτὼ χρόνων, τὴν μνημειώδη καρτερία του καὶ τὴ μεγάλη ἐλπίδα, ὁ ὁποῖος στὸ τέλος κέρδισε. Αὐτὸ ποὺ ἐνδόμυχα ἤλπιζε καὶ πίστευε, τὸ πῆρε καὶ πῆγε πιὰ εὐτυχισμένος στὸ σπίτι του, κουβαλῶντας καὶ τὸ κρεββάτι του.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐὰν δὲν καταλάβουμε πὼς ἡ ἀρρώστια εἶναι κληρονομιὰ τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἰσορροπήσουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ τὰ βροῦμε μαζί του.Ἐὰν δὲν πολεμήσουμε τὸ κακὸ ποὺ κρύβουμε μέσα μας, δὲν θὰ βροῦμε ἠρεμία στὴ ζωή μας. Καὶ ἔτσι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ περάσει μέσα μας, γιὰ νὰ σβήσει τὴ σκοτεινιά μας.Καὶ ἐὰν περιμένουμε νὰ τακτοποιήσουμε τὰ πράγματα μὲ τὸν ἑαυτό μας αὔριο καὶ ὄχι τώρα, σήμερα, ἔχουμε χάσει καὶ ἔχουμε ἀποτύχει. Γιατὶ ἐτοῦτο τὸ αὔριο καὶ ἀβέβαιο εἶναι, καὶ δὲν μᾶς ἀνήκει, ἀφοῦ ἄλλος τὸ χορηγεῖ. Ἔτσι λοιπόν, γιὰ νὰ ἔχουμε ὑγεία σωματικὴ καὶ ψυχική, ὀφείλουμε νὰ ξεφορτωθοῦμε τὸ βαρὺ φορτίο τῆς ἁμαρτίας. Εἰδεμή, κοροϊδεύουμε τὸν ἑαυτό μας.

Ὅμως ἕνα πρᾶγμα νὰ ἔχουμε ὑπόψη καὶ νὰ μὴ τὸ ξεχνοῦμε ποτέ· ὅτι μπορεῖ τὸν ἑαυτό μας νὰ τὸν ξεγελᾶμε· μπορεῖ καὶ τοὺς ἄλλους· μὰ τὸν Θεὸ δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ Τὸν ξεγελάσουμε. ΑΜΗΝ.

π. Περικλής Ρίπισης

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ π. Περικλής Ρίπισης

 

  Τ Ο   Ε Ρ Γ Ο   Τ Η Σ   Φ Ι Λ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α Σ   Σ Τ Η Ν   Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμός τῶν Ἑλληνιστῶν πρός τούς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.»  (Πραξ. στ΄ 1)  Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποτελοῦν τό πέμπτο βιβλίο μέσα στόν κανόνα (κατάλογο) τῶν 27 βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης.  Αὐτό εἶναι ἡ πρώτη πηγή τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀρχῆς γενομένης μέ τή δράση καί τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί ἔπειτα.  Τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὡς γνωστόν, ἀπέφερε τούς πρώτους καρπούς.  Τρεῖς χιλιάδες ψυχές πίστεψαν καί αὐτοί ἀπετέλεσαν τά πρῶτα μέλη τῆς Ἐκκλησίας γύρω ἀπό τήν ἀποστολική ὁμάδα. 

Ἡ σύνθεση τῶν πρώτων πιστῶν προέκυψε κυρίως ἀπό τό ἑβραϊκό στοιχεῖο.  Οἱ Ἑβραῖοι τότε, ὅπως καί σήμερα, εἶχαν κόσμο γηγενή ἀπό τήν Παλαιστίνη καί πλῆθος ξενιτεμένους ἀπό τή Διασπορά.  Οἱ τελευταῖοι ὀνομάζοντο καί ἑλληνίζοντες, γιατί ζοῦσαν μεταξύ τῶν εἰδωλολατρῶν, ὅπου ἐπικρατοῦσε ἡ ἑλληνική γλῶσσα καί ὁ ἑλληνικός πολιτισμός.  Μέσα στούς κόλπους τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ὑπῆρχαν πολλοί πτωχοί καί ἐμπερίστατοι.  Ὅλους αὐτούς ἡ Ἐκκλησία τούς συνέτρεχε μέ πολλή ἀγάπη στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ.

Ὅπως, ὅμως, συμβαίνει στά ἀνθρώπινα, οἱ ἑβραῖοι χριστιανοί ἔνιωσαν ὅτι παρημελοῦντο κατά κάποιο τρόπο οἱ χῆρες καί τά ὀρφανά τους.  Ἔτσι ἔκαμαν παραστάσεις καί παράπονα στήν ἀποστολική ὁμάδα.  Οἱ Ἀπόστολοι καταπιάστηκαν ἀμέσως μέ τό ζήτημα τοῦτο, προτείνοντας τή δημιουργία εἰδικοῦ σώματος διακόνων, τό ὁποῖο ἀνέλαβε τό ἔργο τῆς φιλανθρωπίας καί φροντίδος τῶν πτωχῶν, τῶν χηρῶν καί ὀρφανῶν.  Οἱ ἴδιοι παρέμειναν ἀναπόσπαστοι στό κήρυγμα καί τή διάδοση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως.  Ἔτσι ἔχουμε τήν ἐκλογή καί χειροθεσία τῶν ἑπτά διακόνων.

Μέσα ἀπό τίς πληροφορίες αὐτές διδασκόμεθα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέ θεωρεῖ τήν ἐξυπηρέτηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου ὡς τό πρῶτο μέλημά της.  Ταυτόχρονα ὅμως δέν τίς παραμελεῖ.  Ἴσως τά ἁγιογραφικά κείμενα μᾶς διαφωτίζουν πιό καλά, σχετικά μέ τοῦτο τό ζήτημα.  Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος μᾶς λέγει:  «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ;  μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν; ἐάν δέ ἀδελφός ἤ ἀδελφή γυμνοί ὑπάρχωσι καί λειπόμενοι ὦσι τῆς ἐφημέρου τροφῆς, εἴπῃ δέ τις αὐτοῖς ἐξ ὑμῶν, ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καί χορτάζεσθε, μή δῶτε δέ αὐτοῖς τά ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τό ὄφελος; οὕτω καί ἡ πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν.»  (Ἰακ. β΄ 14-17)

 Μέ πιό ἁπλά λόγια: «Ποιό εἶναι τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἄν κάποιος λέει ὅτι ἔχει πίστη, δέν τήν ἀποδεικνύει ὅμως μέ ἔργα; Μήπως μπορεῖ μόνη της ἡ πίστη νά τόν σώσει; Ἄς πάρουμε τήν περίπτωση πού κάποιος ἀδελφός ἤ κάποια ἀδελφή δέν ἔχουν ροῦχα νά ντυθοῦν καί στεροῦνται τό καθημερινό τους φαγητό·  ἄν κάποιος ἀπό σᾶς τούς πεῖ: «Ὁ Θεός μαζί σας! Εὔχομαι νά βρεῖτε ροῦχα καί νά χορτάσετε φαγητό», ποιό τό ὄφελος, ἄν δέ τούς δώσει κιόλας τά ἀπαραίτητα πού χρειάζεται τό σῶμα; Ἔτσι καί ἡ πίστη, ἄν δέν ἐκδηλώνεται μέ ἔργα, μόνη της εἶναι νεκρή».

 Νά μνημονεύσουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Κύριος ὅταν οἱ Μαθητές μέ ἐπί κεφαλῆς, τόν Ἰούδα κατέκριναν τήν ἁμαρτωλή γυναίκα γιά τό ἀκριβό μύρο, μέ τό ὁποῖο τοῦ ἔπλυνε τά πόδια, ἀντί νά τό διαθέσει γιά τίς ἀνάγκες τῶν πτωχῶν, Ἐκεῖνος ἀντέταξε: «πάντοτε γάρ τούς πτωχούς ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, καί ὅταν θέλητε δύνασθε αὐτούς εὖ ποιῆσαι· ἐμέ δέ οὐ πάντοτε ἔχετε.  ὅ ἔσχεν αὕτη ἐποίησε· προέλαβε μυρίσαι μου τό σῶμα εἰς τόν ἐνταφιασμόν.» (Μαρκ. ιδ΄ 7-8) Μέ ἁπλά λόγια: «Ὅσο γιά τούς φτωχούς, αὐτούς πάντα τούς ἔχετε μαζί σας καί μπορεῖτε νά τούς εὐεργετήσετε ὅποτε θέλετε· ἐμένα ὅμως δέν θά μ΄ἔχετε πάντοτε.  Αὐτή ἐδῶ ἡ γυναῖκα ἔκανε αὐτό πού μποροῦσε: ἄλειψε προκαταβολικά τό σῶμα μου μέ μύρο γιά νά τό ἑτοιμάσει γιά τήν ταφή.»  Ἕνεκα πολλῶν περιστάσεων πάντοτε θά ὑπάρχουν πτωχοί, χῆρες, ὀρφανά καί ἐμπερίστατοι ἀδελφοί.  Ὅσοι λοιπόν, ἔχουν εὐαισθησία στό ζήτημα αὐτό θά μποροῦν νά τούς παραστέκουν.Αμήν.

π. Περικλής Ρίπισης

Ιερός Ναός Παντοκράτορος Πατρών

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ π.Περικλἠς Ρἰπισης

Τ Ο   Θ Α Υ Μ Α   Σ Τ Η   Ζ Ω Η   Τ Η Σ   Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Σ

«Πολλά μέν οὖν καί ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἅ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ» 

Ἡ λέξη «σημεῖο» ἤ στόν πληθυντικό «σημεῖα», ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό χῶρο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, 

ἀναφέρεται στίς θαυματουργικές πράξεις τίς ὁποῖες ἐπιτελοῦσαν οἱ προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη.  

Ἐπιπρόσθετα ἀναφέρεται σέ αὐτές τίς πράξεις, τίς ὁποῖες ἐπιτελοῦσε ὁ Κύριος κατά τό σύντομο ἐπίγειο

 βίο του καί μνημονεύονται στά ἱερά εὐαγγέλια. Τέλος, ἀναφέρεται σ’ αὐτές τίς ὁποῖες ἐπιτελοῦσαν

 οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοί τους καί συνεχίζονται στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μέ τή χάρη καί τό ἔλεος 

τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται σέ «πολλά» καί «ἄλλα σημεῖα», τά ὁποῖα ὁ Κύριος 

ἔκαμε μετά τήν Ἀνάστασή του ἀπό τούς νεκρούς, ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν.  Αὐτά βοηθοῦσαν τούς 

Ἀποστόλους νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος ἦτο Αὐτός ὁ Ἴδιος ὁ Διδάσκαλός τους,

 μέ τόν ὁποῖο συναναστράφησαν καί συνέφαγον, τόν εἶδαν καί τόν ἄκουσαν κατά τόν τριετῆ δημόσιο 

βίο Του.  Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης σέ ὅλο τό ἱερό εὐαγγέλιό του ἀναφέρει μόνο ἑπτά 

σημεῖα – θαύματα τοῦ Κυρίου. 

 α) Τόν πολλαπλασιασμό τῶν ἄρτων (Ἰωαν. στ΄ 1-14). 

 β) Τόν περίπατο τοῦ Κυρίου στή λίμνη (Ἰωάν. στ΄ 16-21)

 γ) Τό θαῦμα στήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας 

(τό νερό σέ κρασί) (β΄1-11) 

δ) Τή Θεραπεία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀξιωματούχου (Ἰωαν. δ΄ 46 -54) 

 ε) Τή θεραπεία τοῦ παραλύτου στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ (Ἰωαν. ε΄ 1-11) 

 στ) Τή Θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ (Ἰωαν. θ΄ 1-41) καί 

 ζ) Τήν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου (Ἰωαν. ια΄ 1-44).

Ο εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅταν περιγράφει τά ἑπτά θαύματα δίδει ἔκταση στό κείμενό του.  Σ’ αὐτές τίς

 ἑπτά περιπτώσεις κεντρικός στόχος του παραμένει νά καταδείξει τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ

 Χριστοῦ.  «ταῦτα δέ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ 

Θεοῦ, καί  ἵνα πιστεύοντες ζωήν ἔχησε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.»  (Ἰωαν. κ΄ 31)  Τά εὐαγγέλια

 ἀναφέρουν γεγονότα καί λόγους τοῦ Κυρίου περιστασιακά καί κηρυκτικά στό χῶρο της λατρείας, 

γιά νά διδάξουν τό νέο Ἰσραήλ, τό λαό τοῦ Θεοῦ.  Μέ ἄλλα λόγια κηρύσσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό καί καλοῦν

 τόν ἄνθρωπο νά πιστεύσει γιά νά σωθεῖ.  Δέν ἔχουν σκοπό νά συντάξουν μιά πλήρη βιογραφία τοῦ 

Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ κάθε λεπτομέρεια.

Θαύματα τοῦ Κυρίου ἐγένοντο πάνω στόν ἑαυτό του, πάνω στή φύση καί πάνω σέ ἀνθρώπους. 

 Ἔχουμε θαύματα προσωπικά ἀλλά καί ὁμαδικά.  Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης θέλοντας νά τονίσει τό 

πλῆθος τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου μᾶς πληροφορεῖ: «ἔστι δέ καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν 

ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά

 γραφόμενα βιβλία.  ἀμήν!»  (Ἰωαν. κα΄ 25)  Ἐκτός ἀπό ὅσα ἔχουν γραφεῖ στά ἱερά εὐαγγέλια, 

ὑπάρχουν πολλά ἄλλα, τά ὁποῖα εἶπε καί ἔκαμε ὁ Κύριος, ὥστε εἶναι ἀδύνατο νά καταγραφοῦν ὅλα.

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος μᾶς λέγει ὅτι μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου (-δέν ἀναφέρει τήν Πεντηκοστή-) 

οἱ Μαθητές ἀνέλαβαν τή διάδοση τοῦ εὐαγγελίου στόν τότε γνωστό κόσμο ἔχοντας τήν ἐνίσχυση τοῦ 

Κυρίου ἄνωθεν «διά τῶν ἐπακολουθούντων σημείων».  (Μαρκ. ιστ΄ 20)  Τό θαῦμα, λοιπόν, 

ἀποτελεῖ μιά πραγματικότητα στή ζωή τόσο τῶν ἐργατῶν τοῦ εὐαγγελίου ὅσο καί τῶν πιστῶν.  Τούς 

πρώτους αἰῶνες, πού οἱ πιστοί ἦταν ὀλίγοι, τό θαῦμα γεννοῦσε πίστη στό Χριστό στίς ψυχές τῶν ἀπίστων.  

Σήμερα ὅμως ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ συνέχεια τοῦ σωτηριώδους ἔργου της κάτω ἀπό 

ποικιλία ἀντιξοοτήτων ἀποτελεῖ ἕνα ἀδιαμφισβήτητο θαῦμα μέσα στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος μνημονεύει τό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στή ζωή 

τῶν μελλόντων νά πιστεύσουν ὅτι θά εἶναι γεμάτη «σημεῖα».  «σημεῖα δέ τοῖς 

πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει·  Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι·

 γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή

 αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν» 

 (Μαρκ. ιστ΄ 17-18).  Ὅσοι πιστέψουν σ’ ἐμέ θά ἔχουν νά παρουσιάσουν τά ἀκόλουθα 

θαύματα: Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου θά διώχνουν δαιμόνια.  Θά μιλοῦν γλῶσσες

 νέες καί πνευματικές.  Ἄν στά χέρια τους πιάνουν φίδια ἤ πίνουν κάτι τό δηλητηριῶδες δέν

 θά παθαίνουν τίποτε.  Θά τοποθετοῦν τά χέρια τους πάνω σέ ἀρρώστους καί θά γίνονται καλά.

Παράλληλα νά μνημονεύσουμε ὅτι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφερόμενος στήν παρουσία τοῦ 

Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τῶν πιστῶν καί τό χῶρο τῆς Ἐκκλησίαςτονίζει ὅτι: «ὁ πιστεύων

 εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος

 ζῶντος.» (Ἰωαν. ζ΄ 38) Ὅσοι ἐμφοροῦνται ἀπό ζωντανή πίστη μοιάζουν μέ τούς πλωτούς

 ποταμούς, οἱ ὁποῖοι ἀρδεύουν τίς ἐκτάσεις τῆς γῆς.  Οἱ πιστοί ποτίζουν τίς διψασμένες ψυχές 

τῶν ἀνθρώπων μέ τό ὕδωρ τῆς ζωῆς.  Τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Κυρίου ἡ τιμή καί ἡ

 δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.  Ἀμήν!

π.Περικλἠς Ρἰπισης

εφημέριος Ι.Ν ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΠΑΤΡΩΝ