Ο ΝΕΟΣ «ΘΕΟΣ» ΠΟΥ …ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟΝ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ (π. Πλακίδας Deseille) «Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων βρίσκονται πρόθυμοι προσκυνητές κάτω ἀπό τήν δαιμονική ἐπιρροή πού ἀσκεῖ ὁ διάβολος.».

Ὁ νέος «θεός» πού …ἀντικαθιστᾶ
τόν ζωντανό Τριαδικὸ Θεό

 γράφει ὁ ΑΛΥΠΗΤΟΣ

.                 Ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του (Β´ 3,7) εἶναι προφητικός καί ἀποκαλυπτικός, χωρίς νά ἀφήνει περιθώρια στίς ἀνά τούς αἰῶνες γενιές τῶν χριστιανῶν νά ἀμφιβάλλουν γιά τό τί πρόκειται νά συμβεῖ εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς, ὅταν δηλαδή θά ἔλθει τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, γιά νά ἐγκαθιδρυθεῖ πρός καιρόν ὁ Ἀντίχριστος, ἡ Ἀποστασία, στόν Κόσμο(!) Γράφει: «Λάβετε τά μέτρα σας νά μή σᾶς ἐξαπατήσει κανείς κατά κανένα τρόπο· διότι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου δέν θά ἔλθη, ἐάν προηγουμένως δέν ἔλθη ἡ ἀποσκίρτησις πολλῶν ἀπό τήν πίστιν, συνέπεια τῆς σκληρύνσεώς των ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν των καί δέν φανερωθῆ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κατ’ ἐξοχήν ἁμαρτωλός καί ὑποκινητής πρός κάθε ἁμαρτίαν, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας… Διότι τώρα ἡ δράσις καί τό ἔργον τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται καί ἐπεκτείνεται κατά τρόπον μυστικόν, ὥστε νά μή εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου φανερόν…» (βλέπε ὁλόκληρο τό Κεφάλαιο στήν «Ἑρμηνευτική Ἀπόδοση» Ἰωάννου Κολιτσάρα, σελ. 233-234).                 Ὡστόσο, ἀπό τήν ἐποχή πού αὐτά ἔγραφε ὁ Ἀπ. Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς, μεσολαβοῦν δύο χιλιάδες χρόνια καί ἡ ἐπέκτασις τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας δέν «ἐνεργεῖται τώρα πλέον κατά τρόπον μυστικόν» ἀλλά ἀπροκάλυπτα, ἀναίσχυντα καί φανερά. Μιά ματιά στόν κόσμο πού ζοῦμε δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια νά διαπιστώσουμε ἄλλο τί ἐκτός ἀπό αὐτό πού προλέγει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου: Τό «μυστήριον τῆς ἀνομίας» καί ἡ σταδιακή ἀντικατάστασις τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀποστασία τῆς ἁμαρτίας, ὁδηγοῦν στήν ἔλευση τοῦ «υἱοῦ τῆς ἀπωλείας».
.                 Ὁ ἐθναπόστολος ἱερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή: «…Πρωτύτερα ἀπό τήν Β´ Παρουσία ἔχει νά γεννηθῆ ὁ Ἀντίχριστος καί νά κάμη τόσα κακά εἰς τόν κόσμον, καί νά ἔχη νά ὀνομάση τόν ἑαυτόν του υἱόν Θεοῦ καί θέλει σταθῆ βασιλεύς νά ὁρίση τόν κόσμον ὅλον καί νά κάνη θαύματα, κατά φαντασίαν, διά νά πλανᾶ τούς ἀνθρώπους…» Καί ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας συμπληρώνει: «…Στήν ἐποχή τῶν ἐσχάτων ἐξ αἰτίας τῆς αὔξησης τῆς ἀνομίας ἀπό τήν πλάνη τοῦ Ἀντιχρίστου, οἱ ἄνθρωποι θά γίνουν ὅμοιοι μέ τά θηρία, καί δέν θά διατηροῦν ἴχνος ἀγάπης οὔτε ἀκόμη γιά τούς στενούς τους συγγενεῖς…»

*  *  *

.                 Μία προσκυνηματική ἐπίσκεψη φιλικῆς συντροφιᾶς στά δύο μοναστήρια, μετόχια τῆς Σίμωνος Πέτρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀνδρώα Ἱ. Μονή Ἁγίου Ἀντω­νίου νότια τῆς Grenoble τῆς Γαλλίας καί γυναικεῖο τῆς Ἁγίας Σκέπης κοντά στήν πόλη Avignon, πού ἵδρυσε μέ τήν εὐλογία τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Σίμωνος Πέτρας γέροντος Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη, ὁ πολιός γέρων π. Πλακίδας Deseille, ἄφησε κατάπληκτους τούς Ἕλληνες προσκυνητές (φίλους τῶν Μοναστηριῶν) ἀπό ὅσα τούς ἀποκάλυψε γιά τούς πονηρούς σχεδιασμούς πού συμβαίνουν ἤδη στίς μέρες μας καί ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν ὅ,τι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ προανήγγειλε μέ τά γραπτά τῶν Ἀποστόλων, τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
.                 Μεταξύ τῶν ἄλλων πατερικῶν παραινέσεων στούς Ἕλληνες ἐπισκέπτες του, ὁ σοφός γέρων καθηγούμενος π. Πλακίδας, εἶπε καί τά ἑξῆς σπουδαῖα καί ἐνδιαφέροντα, πού ἄν καί ἀντικατοπτρίζουν τά συμβαίνοντα στή Γαλλία, τά ἴδια δυστυχῶς ἰσχύουν στή Δύση καί γενικότερα στόν Κόσμο(!!)
.                 Μέ ἀφορμή τίς πρόσφατες γιγαντιαῖες κινητοποιήσεις κυρίως καθολικῶν νέων ζευγαριῶν στό Παρίσι καί σέ ἄλλες πόλεις τῆς Γαλλίας γιά νά διαδηλώσουν τήν ἀντίθεσή τους στήν νομιμοποίηση τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων Σοδομιστῶν (βλέπε «Χ.Β.» φ. 58, σελ. 9) ὁ π. Πλακίδας, εἶδε μέν μιά ἐνθαρρυντική ἀφύπνιση τῶν καθολικῶν χριστιανῶν. Πλήν ὅμως δέν παρέλειψε νά σημειώσει μέ ἔντονο τόν προβληματισμό του ὅτι, τό ἴδιο ἐνθαρρυντική δέν εἶναι καί ἡ στάση πολλῶν καθολικῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι συσχηματίζονται μέ τήν πολιτική ἐξουσία καί δέν κρατοῦν σθεναρή ἀγωνιστική στάση ἀπέναντί της. (Μήπως τά αὐτά δέν συμβαίνουν καί στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα;)
.                 Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων βρίσκονται πρόθυμοι προσκυνητές κάτω ἀπό τήν δαιμονική ἐπιρροή πού ἀσκεῖ ὁ διάβολος. Ὁ ὁποῖος, ἄς μήν ἀποροῦμε, παρουσιάζεται συμπαθητικός, εὐγενικός, ἑλκυστικός, προνοητικός, εὐχάριστος, ἕτοιμος νά σέ συμπαρασύρει σέ ὅλα τά μονοπάτια  τῆς εὔκολης καί τρυφηλῆς ζωῆς! Σέ ἀντίθεση μέ αὐτό πού συμβαίνει στή ζωή τοῦ πιστοῦ, πού δέν πρέπει νά ξεχνᾶ «σ’ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή του ὅτι κανένας καί ποτέ δέν ἀνέβηκε στόν Οὐρανό μέ τήν ἄνεσή του»!!, ὅπως ἐτόνισε ὁ σοφός Γέρων.
.                 Ἐκεῖνο ὅμως πού ἐντυπωσίασε τούς συνομιλητές του ἦταν ἡ ἀποστροφή του γιά τά κέντρα ἐξουσίας τῶν ἀνά τήν γῆ σιωνιστικῶν στοῶν, οἱ ὁποῖες… προωθοῦν ἕναν νέο Θεό (σημ. «Χ.Β.» τό ἴδιο δέν ἔκαναν καί οἱ Ἑβραῖοι στήν ἔρημο, ἀνυψώνοντας τό «χρυσό μοσχάρι» γιά «θεό τους»;) πού δέν θά εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός τῶν χριστιανῶν ἀλλά ὁ θεός τῶν δέκα ἐντολῶν στό πλαίσιο τῆς θεοποιήσεως τῶν «δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου», ὅπως τά διαμορφώνει ἡ Νέα Ἐποχή (τοῦ Ἀντιχρίστου).
.                 Σ’ αὐτόν τόν (δαιμονικό) σχεδιασμό, πρέπει νά συμπληρωθεῖ καί ἡ νέα «προοδευτική» ἄποψη-πρόγραμμα τοῦ ὑπουργείου Παιδείας τῆς Γαλλίας, πού θά ἐφαρμοσθεῖ στήν ἐκπαιδευτική μεταρρύθμιση τῆς χώρας καί θά ἐπηρεάσει τήν ἐκπαίδευση τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν: «Οἱ νέοι πρέπει νά ζήσουν τήν Ἱστορία ἀπό τό 1789 (Γαλλική Ἐπανάσταση) ἕως σήμερα. Οἱ δεκαοκτώ αἰῶνες Χριστιανισμοῦ πρίν, πρέπει νά ἀπαλειφθοῦν» (γιατί ἀσφαλῶς εἶναι… σκοταδισμός)(!!)
.                 Ἐντυπωσιακή ἐπίσης εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι σέ διαφορετικές ἐποχές κατά τό παρελθόν, πολλοί πνευματέμφοροι Γέροντες συμπίπτουν στούς προφητευμένους λόγους τους γιά τήν ἔλευση τοῦ «υἱοῦ τῆς ἀπωλείας» τοῦ νέου «θεοῦ», ὅπως τόν περιέγραψε καί στούς ἐπισκέπτες του ὁ Γέροντας π. Πλακίδας, τόν περασμένο μήνα στό Μοναστήρι του στή Γαλλία. Τό 1974 λ.χ. εἰς τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης, μεταξύ ἄλλων ἐσημείωνε: «…τό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Στήν πραγματικότητα πρόκειται περί παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐθελοθρησκειῶν. Σ’ αὐτό ὁ μοναδικός θεός, ὁ ὁποῖος θά διεκδικήση ἐκεῖ φόρον λατρείας, θά εἶναι ὁ ἐκπεσών Ἑωσφόρος, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀπεσταλμένου του μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἀντιχρίστου, θά ἐπιχειρήση νά ὑποκαταστήση τήν πίστι καί τή λατρεία στόν ἀληθινό Θεό. Γιά τόν Οἰκουμενισμό δέν ὑπάρχει προσωπικός Θεός, γιατί τελείως ἀπαράδεκτο εἶναι γιά τούς συνεπεῖς οἰκουμενιστάς τό δόγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ…»
.                 Ὁ «υἱός τῆς ἀπωλείας», φίλοι ἀναγνῶστες, ἦλθε, εἶναι ἐδῶ, δίπλα μας κυρίαρχος (!!) καί ὅποιος ἀντέξει…

πηγή

Οι Κολλυβάδες του Άθωνα και η ελληνική Φιλοκαλία

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453), οι ανθρωπιστές του Βυζαντίου, που αντιπροσώπευαν την αντίθεση προς το παλαμικό ρεύμα, μετανάστευσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στη Δύση, όπου πήραν ενεργό μέρος στην Αναγέννηση. Κάτω από την τουρκική κυριαρχία, οι ορθόδοξοι χριστιανοί συσπειρώθηκαν γύρω από την Εκκλησία τους, που είχε αρχίσει να αναζωογονείται κατά τους τελευταίους αιώνες της αυτοκρατορίας με την ανανέωση του ησυχασμού.

Περιορισμένοι στις συνθήκες των δήμων, ταπεινωμένοι, καταπονημένοι από φόρους, υποταγμένοι στις άδικες φορολογήσεις και καταδιώξεις των Οθωμανών υπαλλήλων, εξασθενημένοι από πολλούς εξισλαμισμούς, βρέθηκαν ξαφνικά βυθισμένοι σε μεγάλη κοινωνική και πολιτιστική αθλιότητα. Μερικά ελληνικά σχολεία μπόρεσαν να επιβιώσουν μέσα στις μεγάλες πόλεις· αλλά στην ύπαιθρο μόνο τα κρυφά σχολειά, που συχνά λειτουργούσαν τη νύχτα στις ενορίες και στα μοναστήρια, παρείχαν μια στοιχειώδη μόρφωση. Ο ίδιος ο κλήρος υπέφερε συχνά από τη μεγάλη άγνοια και δεν μπορούσε να ασκήσει το λειτούργημα του κηρύγματος.

Αυτή την εποχή, η Δύση γνώριζε μία κατάσταση τελείως διαφορετική. Η ελευθερία, που απολάμβαναν τα ευρωπαϊκά έθνη, ευνοούσε μια πλατιά ανάπτυξη του πολιτισμού κάτω από όλες τις μορφές. Η ανανέωση της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας μετά τη σύνοδο του Τριδέντου (Trento, 1545-1563), είχε επιτρέψει μια αξιοσημείωτη άνθιση της πνευματικής ζωής. Ωστόσο, από το 16ο αιώνα, πεποιθήσεις ορθολογιστικές, θεϊστικές η άθεες είχαν εξαπλωθεί σ’ ένα μέρος της αστικής τάξης και της αριστοκρατίας. Αυτό το ρεύμα της σκέψης απλώθηκε και παρουσιάστηκε σε όλη του τη δόξα το 18ο αιώνα με τη φιλοσοφία του Διαφωτισμού. Οι ιδέες διαδόθηκαν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής, κυρίως από τους Γάλλους φιλοσόφους με επικεφαλής το Βολταίρο, και κέρδισαν την ανώτερη διανόηση της Ευρώπης.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ακριβώς απλώνεται, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Ρωσία και τη Ρουμανία, η μεγάλη πνευματική ανανέωση της Ορθοδοξίας. Η δημοσίευση της Φιλοκαλίαςκατέχει σ’ αυτήν μια κεντρική θέση. Ευνοημένη σε κάποιο βαθμό από τη διανοητική ανάπτυξη του Διαφωτισμού, παρουσιάστηκε την ίδια στιγμή στις ορθόδοξες χώρες σαν ένα αντίδοτο στο μαχόμενο αντιχριστιανισμό του.

Στην Ελλάδα, μυητής της ανανέωσης υπήρξε ο Ευγένιος Βούλγαρις (1716-1806). Καταγόμενος από την Κέρκυρα, κτήση ενετική τότε, μορφώθηκε στην Ιταλία και στη συνέχεια έγινε μοναχός στην Πάτμο. Αυθεντικά εκκλησιαστικός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα πολύ ανοιχτός στη φιλοσοφία του Διαφωτισμού, θαυμαστής και μεταφραστής του Βολταίρου, του οποίου τα αντικαθολικά επιχειρήματα κρατεί αλλά ανασκευάζει τον αντιχριστιανισμό, ο Βούλγαρις ήθελε να προωθήσει τη διανοητική αναγέννηση, την ηθική και πνευματική του ελληνικού έθνους. Είχε την πρόθεση να θεμελιώσει αυτή την ανανέωση πάνω στη βάση της ορθόδοξης παράδοσης, αλλά υποτάσσοντάς τη σε μία μορφή, που εκείνος θεωρούσε απαραίτητη.

Στις προσπάθειές του τον ενθάρρυνε ο πατριάρχης της Πόλης Κύριλλος ο Ε΄. που το 1753 τον έθεσε επικεφαλής της Ακαδημίας, που άρχισε να ιδρύει στον Άθωνα. Αλλά οι Αθωνίτες, που ανησυχούσαν με τους νεωτερισμούς του Βουλγάρεως, συμμάχησαν εναντίον του, τον κατήγγειλαν στον πατριάρχη Κύριλλο Ε΄, τον εξανάγκασαν να εγκαταλείψει τα έργα του (1758) και, τέλος, κατέστρεψαν το ίδιο το κτίριο της Αθωνικής Ακαδημίας.

Ο Βούλγαρις είχε μαθητές, που μπόρεσαν να διατηρήσουν το καλύτερο μέρος της έμπνευσής του διορθώνοντας ταυτόχρονα τις αντιφάσεις και εξουδετερώνοντας τους κινδύνους της διδασκαλίας του. Οι κυριότεροι είναι ο Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800), στον οποίο οφείλουμε την πρώτη έκδοση (editio princeps) του αγίου Ισαάκ του Σύρου⋅ ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), που άφησε το Άγιον Όρος, για να αφιερώσει στον ελληνικό λαό μία εξαιρετική κηρυκτική δράση, που εστέφθη από το μαρτύριο. Ο Αθανάσιος ο Πάριος (1722-1813), που αφού έγινε μαθητής του Βουλγάρεως στην αθωνική Ακαδημία, όπως και του διαδόχου του Νεοφύτου του Καυσοκαλυβίτου (1713-1784), υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Όρος εξ αιτίας εσωτερικών διχογνωμιών (τη «διαμάχη των κολλύβων», που θα εξηγήσουμε πιο κάτω). Μετά την αναχώρησή του διηύθυνε τη σχολή της Χίου, που έγινε μία από τις σπουδαιότερες «εθνικές σχολές» της Ελλάδας.

Ο Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης και ο Αθανάσιος ο Πάριος ήταν στενά συνδεδεμένοι με δύο άλλες προσωπικότητες: Τον άγιο Μακάριο της Κορίνθου (1731-1809) και τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1748-1809). Ο πρώτος, διευθυντής της σχολής της Κορίνθου, έγινε επίσκοπός της στα 1764· υποχρεωμένος ν’ απαρνηθεί την έδρα του για λόγους πολιτικών συνθηκών, μπόρεσε ν’ αφιερωθεί απόλυτα στην πνευματική ανανέωση της Ελλάδας, της οποίας έγινε ο κύριος εμπνευστής. Ο δεύτερος, αφού συνάντησε τον άγιο Μακάριο και αγιορείτες μοναχούς εμψυχωμένους από το ίδιο πνεύμα, έγινε μοναχός στο Άγιον Όρος το 1775. Επρόκειτο να αναπτύξει μια ευρεία φιλολογική δραστηριότητα σε όλους τους χώρους των εκκλησιαστικών γραμμάτων.

Οι μοναχοί, που συγκεντρώθηκαν γύρω από το Μακάριο της Κορίνθου και το Νικόδημο τον Αγιορείτη, έλαβαν το όνομα Κολλυβάδες για το ρόλο που έπαιξαν σε μία διχογνωμία, που τάραξε το Άγιον Όρος κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Επικρατούσε να κάνουν μνημόσυνα το Σάββατο και να ευλογούν τα κόλλυβα. Μοναχοί της σκήτης της αγίας Άννας, φροντίζοντας περισσότερο για τα οικονομικά τους συμφέροντα, παρά για το σεβασμό της Παράδοσης, είχαν μεταφέρει τη μνημόνευση των νεκρών στην Κυριακή, ώστε να διαθέτουν το Σάββατο για την πώληση των εργοχείρων τους. Οι κολλυβάδες αντιστάθηκαν σ’ αυτή την αλλαγή, διότι η Κυριακή, υπόμνηση εβδομαδιαία της ανάστασης, είναι ασυμβίβαστη με το πένθος και τις τελετές που το ανακαλούν. Η διαμάχη συνεχίστηκε επί πολύ και γνώρισε πολλές φάσεις. Το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης ξεπερνούσε πολύ τη γενεσιουργό αιτία. Επρόκειτο στ’ αλήθεια για μία σύγκρουση μεταξύ των οπαδών μιας στενής προσήλωσης στο τυπικό, διατεθειμένων να συμβιβασθούν με μια παράδοση, που το νόημά της δεν αντιλαμβάνονταν, και των πρωταγωνιστών μιας βαθιάς πνευματικής ανανέωσης. Αυτοί οι τελευταίοι εκτιμούσαν ότι θα μπορούσαν να τη στηρίξουν μόνο σε μια μεγάλη πιστότητα στην αγιοπατερική διδασκαλία και στο σεβασμό της Λειτουργικής παράδοσης και των κανόνων της πρώτης Εκκλησίας.

Τέτοιο ήταν πραγματικά το ευρύ σχέδιο των Κολλυβάδων. Να γιατί είχαν επιχειρήσει μια μεγάλη εκδοτική εργασία των Πατέρων της Εκκλησίας, χωρίς να εξαιρέσουν τους ησυχαστές του 14ου αιώνα, διότι ο παλαμισμός τούς φαινόταν ως η άκρα εφαρμογή της πατερικής παράδοσης. Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης είχε ετοιμάσει την πλήρη έκδοση των έργων του Γρηγορίου Παλαμά. Το χειρόγραφο δυστυχώς χάθηκε, όταν το τυπογραφείο της Βενετίας, όπου το είχε εμπιστευθεί, έκλεισε κατά διαταγήν της αυστριακής κυβέρνησης. Είχε καταστραφεί από το στρατό που ερευνούσε για προπαγανδιστικά επαναστατικά κείμενα απευθυνόμενα στους Έλληνες από τον Βοναπάρτη.

Στα 1777, ο Μακάριος της Κορίνθου ήλθε να μείνει στο Άγιον Όρος. Άρχισε να ψάχνει για χειρόγραφα. Ανακάλυψε τον Ευεργετινό. πολύτιμη ανθολογία ασκητικών κειμένων, που είχε συγκεντρώσει ο Παύλος, κτίτωρ της μονής του Ευεργέτου στην Κωνσταντινούπολη. ΟΕυεργετινός περιείχε επίσης φιλοκαλικές συλλογές ησυχαστικών κειμένων της εποχής μεταξύ 4ου και 14ου αιώνα. Με μεγάλο ζήλο φρόντισε ν’ αντιγραφούν και πριν φύγει από τον Άθωνα εμπιστεύθηκε στο Νικόδημο τον Αγιορείτη την επιμέλεια της δημοσίευσης του Ευεργετινού, όπως και της πραγματείας του Περί της συχνής μεταλήψεως. Του ανέθεσε επίσης να ετοιμάσει για το τυπογραφείο τη Φιλοκαλία, πλουτίζοντάς την με πρόλογο και βιογραφικές σημειώσεις των παρουσιαζομένων συγγραφέων.

Η ελληνική Φιλοκαλία τυπώθηκε στη Βενετία το 1782. Το σύνολο των αντιτύπων μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Οι συνθήκες της έκδοσής της την έχουν στενά συνδέσει όχι μόνο με τον αθωνικό μοναχισμό αλλά και με την ευρύτερη κίνηση της πνευματικής ανανέωσης του ελληνικού λαού. Σ’ αυτήν είχαν αφιερωθεί οι Κολλυβάδες, που θέλησαν να τη στηρίξουν ταυτόχρονα στη λειτουργική ζωή, στην παράδοση της πατερικής διδασκαλίας και στην εσωτερική ζωή με κέντρο την καρδιακή προσευχή.

* Ο π. Πλακίδας Deseille είναι Γάλλος πρώην ρωμαιοκαθολικός και νυν ορθόδοξος αρχιμανδρίτης

Πηγή: Αντίφωνο, Από το βιβλίο «Φιλοκαλία», εκδ. Ακρίτας.

πηγή

Ἀνοικτή ἐπιστολή τοῦ π. Placide Deseille πρός τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους

πηγή

03ΣΕΠ

  Ένας αρχιμανδρίτης (γνωστός εδώ σε μας, ως πατήρ Πλακίδας) που κοσμεί επί δεκαετίες την γαλλόφωνη θεολογική σκέψη, με πλήθος βαθυστόχαστων συγγραμμάτων. Γνώστης όσον ολίγοι των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι κατά τόπους ορθόδοξες εκκλησίες, αφορμώμενος από τον τελευταίο σάλο στους κόλπους της Εκκλησίας της Ελλάδος και στο ρήγμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ αυτής και του ποιμνίου, σε ανοιχτή επιστολή του προς αυτό εκφράζει την λύπη και το σκεπτικισμό του για την στάση των Μ.Μ.Ε. έναντι ιεραρχών, ενώ διαβλέπει μια λανθάνουσα μορφή πίεσης για το σκανδαλισμό του πληρώματος, με απώτερο στόχο την απομάκρυνσή του από τους κόλπους της Μητέρας Εκκλησίας.

Ο αρχιμανδρίτης Placide Deseille εξανίσταται από τον επιχειρούμενο μέσω δημοσιευμάτων διαχωρισμό μεταξύ επισκόπων και λαϊκών και παρατηρεί τα κατωτέρω:

«Η Εκκλησία απαρτίζεται από το σύνολο των χριστιανών που συγκεντρώνονται γύρω από κεχρισμένους ιερείς προκειμένου να τελέσουν την Θεία Λειτουργία, κοινωνώντας το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού και να ενωθούν εις ένα σώμα Κυρίου, το οποίο είναι το ίδιο το σώμα του αναστάντος Χριστού. Εκκλησία λοιπόν είναι όλος αυτός ο κόσμος, μέρος του οποίου είναι και οι κληρικοί και εντός του οποίου η αμοιβαία αγάπη είναι ο υπέρτατος νόμος, διότι όλοι είμαστε μέλη, οι μεν των δε».

Ως απάντηση μάλιστα στα πυρά κατά των ιεραρχών προβάλλει την ορθόδοξη εκκλησιολογική θεώρηση του επισκοπικού αξιώματος, σημειώνοντας τα εξής: «Θα πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη μας, ότι οφείλουμε πάντοτε για να ανακαλέσουμε τα λόγια ενός αγίου ρώσου μοναχού, «να σεβόμαστε βαθέως το επισκοπικό αξίωμα, τον άγιο χαρακτήρα του, ακόμη και όταν αυτός που το ενδύεται σε προσωπικό επίπεδο είναι ανάξιος. Είναι η βάση του Χριστιανισμού, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να είμεθα Χριστιανοί» (Ιερομόναχος Κλήμης, γραμματεύς του Αγ. Αμβροσίου του Οπτίνο). Όπως υπενθύμιζε με επιμονή ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος στους παραλήπτες των επιστολών του, αρχές του 2ου αιώνα, «όπου υπάρχει επίσκοπος, εκεί υπάρχει και η Εκκλησία του Χριστού… Άνευ επισκόπου μην κάνετε τίποτε…» Η αναξιότητα ενός προσώπου δεν αλλάζει ούτε κατ’ ελάχιστον αυτή την αρχή. Επιπλέον, άγιοι επίσκοποι δεν έλειψαν ποτέ από την Εκκλησία».

Ακολούθως αναφέρεται στις ιδιαιτερότητες του Ελληνισμού, ο οποίος πάντοτε σεβόταν και σέβεται την θρησκεία του, τις παραδεδομένες αξίες, το πλουσιότατο ιστορικό του παρελθόν, τις πολυχιλιετείς ρίζες του. Έτσι εξηγεί και τον πόλεμο που έχει κηρυχτεί από ξένα κέντρα, παραπέμποντας στην γνωστή ρήση του Χ. Κίσσιγκερ για τους τρόπους που μπορεί να αφανιστεί (καταστροφή της θρησκείας και του πολιτισμού του). Διαβλέπει ότι πίσω από την έντονη κριτική και τις απαξιωτικές αναφορές στο ιερατείο των Μ.Μ.Ε υποβόσκει μία προσπάθεια πολιτικών κύκλων που έχουν ως απώτερο στόχο τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους: Ορισμένοι πολιτικοί θα ήθελαν να αντλήσουν από την σημερινή κρίση ένα πρόσχημα για να επιβάλλουν στην Ελλάδα τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους… Η ευαγγελική αρχή «Αποδίδετε τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» διδάσκεται πάντοτε από την Εκκλησία και είναι πάντοτε δυνατές ρυθμίσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά δεν πρόκειται περί τούτου σήμερα. Οι θιασώτες του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους με την κατά τα γαλλικά πρότυπα εκκοσμίκευση θέλουν να αντικαταστήσουν την Εκκλησία με την αθεΐα ενός Κράτους φανατισμένου και αδιάλλακτου έναντι της Εκκλησίας.

Παραθέτει μάλιστα το ιστορικό παράδειγμα της Γαλλίας, όπου το εκκοσμικευμένο Κράτος, μετά από έναν αιώνα ζωής ξερίζωσε από την χώρα κάθε θρησκευτική αξία. Καταλήγει ότι η απο-χριστιανοποίηση της Ελλάδος θα ήταν μέγιστο σφάλμα, καθώς θα είχε ως επακόλουθο την αποξένωση των πολιτών με την πλουσιότατη ελληνορθόδοξη παράδοση και την κοινωνική ρήξη των πιστών με την Πολιτεία. Ιδού πώς κλείνει την εντυπωσιακή του επιστολή ο ορθόδοξος αρχιμανδρίτης: «Σήμερα συλλέγουμε τους καρπούς μιας επιτήδειας και επίμονης δράσης, για την οποία θα ήταν μάταιο να τρέφουμε αυταπάτες. Η Γαλλία κατέστη στην συντριπτική της πλειοψηφία μία απο-χριστιανοποιημένη χώρα όπου ακόμη και τα θεμελιωδέστερα δόγματα του Χριστιανισμού αγνοούνται από την μάζα του κόσμου, όπου οι βάσεις της ηθικής και η χριστιανική πνευματικότητα εξευτελίζονται συνεχώς, πολύ συχνά από τους ίδιους τους νόμους. Κι αυτοί που πέτυχαν το εν λόγω αποτέλεσμα ονειρεύονται να το εξάγουν στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Χριστιανικέ λαέ της Ελλάδος, πρόσεξε μην χάσεις το θησαυρό της ορθόδοξης πίστης σου!»

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/xwrismos5.htm