Μην ξεχνάς ότι τη ζωή δεν την καθορίζεις εσύ κι εγώ, αλλά μόνον ο Θεός!

Μην ξεχνάς ότι τη ζωή δεν την καθορίζεις εσύ κι εγώ, αλλά μόνον ο Θεός! Εμείς δεν μπορούμε να προσθέσουμε χρόνια σε κάποιον, ούτε να τον αναγκάσουμε να φύγει πιο γρήγορα για τους ουρανούς, όσο κι αν πάσχει από υγεία ψυχική και σωματική. Είναι 
φοβερά τραγικό να "σταυρώνεται" κανείς στο κρεββάτι του πόνου, αλλά αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση, ούτε στα δικά μας χέρια,...αλλά σ' Εκείνου! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι προσευχή, ..."Κύριε, γεννηθήτω ως Συ θέλεις, γεννηθήτω το θέλημα Σου".

ΠΑΤΗΡ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ 

πηγή 

«Γέροντας Σεραφείμ-...μήν εἶστε παιδιά μου πλεονέκτες, γιατί ἡ πλεονεξία θά φέρει κακό, θά ἐπιφέρει κρίση!»

Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ

Ἦταν θυμάμαι Καθαροβδομάδα τοῦ 1995. Ἕνα μικρό γκρούπ Ἑλλήνων προσκυνητῶν εἶχε ἐπισκεφθεῖ, στή Μονή τῶν Ποιμένων, τόν γέροντα Σεραφείμ.
Τούς ἔλεγε λοιπόν, μεταξύ ἄλλων: «...μήν εἶστε παιδιά μου πλεονέκτες, γιατί ἡ πλεονεξία θά φέρει κακό, θά ἐπιφέρει κρίση! Γιατί;

 

 

 

Διότι αὐτό πού περισσεύει δέν εἶναι δικό σου, δέν εἶναι δικό μου, ἀλλά εἶναι τοῦ πτωχοῦ, εἶναι τῆς χήρας, τοῦ ὀρφανοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ φυλακισμένου ἤ ὅποιου ἄλλου ἔχει ἀνάγκη. Δέν εἶναι γιά τίς τράπεζες τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά γιά ἀποταμίευση μέσω ἐλεημοσυνῶν στίς τράπεζες τῶν οὐρανῶν!».
Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι στίς ἡμέρες μας τά λόγια τοῦ γέροντα Σεραφείμ;Πόσο ἀληθινά ἀκούγονται τά λόγια του, ἐδῶ πού ἔχουμε φθάσει παγκοσμίως;

Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ

πηγή

το είδαμε εδώ

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: Η ΠΡOΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ - Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ Χριστιανορθόδοξη χρονική περίοδος τῆς νηστείας καί τῆς πνευματικῆς, ψυχικῆς καί σωματικῆς προετοιμασίας τῶν πιστῶν γιά τό Ἅγιο Πάσχα. Ὀνομάστηκε Τεσσαρακοστή, σέ ἀνάμνηση τῆς νηστείας τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν ἔρημο, ἡ ὁποία εἶχε διαρκέσει σαράντα ἡμέρες. Εἶναι ἡ ἀρχαιότερη ἀπό ὅλες τίς μεγάλες νηστεῖες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καθιερώθηκε τόν 4ο μ.Χ. αἰῶνα. Ἀρχικά διαρκοῦσε ἕξι ἑβδομάδες, ἐνῶ ἀργότερα προστέθηκε καί ἄλλη μία ἑβδομάδα. Διαρκεῖ συνολικά 48 ἡμέρες, μαζί μέ τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ξεκινᾶ τήν Καθαρά Δευτέρα καί τελειώνει τό Μεγάλο Σάββατο.

Βέβαια, ἡ ὀνομασία Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἤ Μεγάλη Σαρακοστή, δέν ὀφείλεται στή μεγάλη διάρκειά της, ἀλλά στήν μεγάλη σημασία τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, καί σέ ἀνάμνηση τῶν παθῶν Του. Μέσα σέ αὐτό τό στάδιο τῶν ἀγώνων, μέ τή νηστεία, τήν ἐξομολόγηση, τήν προσευχή, τήν ἐλεημοσύνη, τίς συχνές ἀκολουθίες, καί ὅλα τα πνευματικά παλέματα προετοιμάζεται ὁ κάθε Χριστιανός γιά νά ἀναστηθεῖ κι αὐτός ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες του.

Καί, με τη βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ξεκινᾶ αὐτό τό πνευματικό μας ὁδοιπορικό πρός τό Ἅγιο Πάσχα. Ἐγκαινιάζεται ἡ προετοιμασία μας μέ τό τριήμερο, πού εἶναι οἱ τρεῖς πρῶτες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τρεῖς ἡμέρες ἀπόλυτης νηστείας, ἀσιτίας, χωρίς καθόλου φαγητό καί νερό, κυρίως στή λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, στό γυναικεῖο κοινόβιο στή Βηθανία, ἀλλά καί σέ ἄλλα μοναστήρια τῶν Ἁγίων Τόπων. Εἶναι δύσκολό το τριήμερο αὐτό. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀλλά βοηθᾶ μέ τόν καλύτερο τρόπο στήν ἔναρξη τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα. Μοιάζει μέ πένθος, μιάς καί κόβονται ἐντελῶς οἱ σωματικές μας δυνάμεις καί τό μυαλό μας περιορίζεται μόνον στά πνευματικά. Οὔτε διακονίες, οὔτε διακονήματα τίς τρεῖς αὐτές πρῶτες ἡμέρες, παρά μόνον προσευχή καί ἀκολουθίες.

Ἔτσι λοιπόν, ἡ Καθαρά Ἑβδομάδα, ἤ ἡ Καθαροβδομάδα ὅπως ἐπίσης λέγεται -ἐπειδή οἱ πιστοί «καθαίρονται διά τῆς νηστείας»- εἶναι ἡ ἀρχή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς εἰσάγει σέ μιά περίοδο μετανοίας καί ἀποτοξίνωσης -σωματικῆς καί ψυχικῆς- μέ μοναδικό προσανατολισμό τόν Θεό καί τό Ἅγιο Πάσχα.

«Μετανοίας καιρός καί δεήσεως ὥρα», ὅπως λέει καί τό τροπάριο.

Ὅσοι, ἐδῶ στήν Ἁγία Γῆ, ζήσαμε καί προλάβαμε τούς παλαιούς ἁγιοταφίτες πατέρες, τόν γέροντα Σεραφείμ τόν Σαββαϊτη, τόν γέροντα Θεοδόσιο τῆς Βηθανίας, τόν π. Σωφρόνιο τόν τυπικάρη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀλλά καί πολλούς ἄλλους, διαπιστώσαμε πόσο πιστοί τηρητές ἦταν τῶν ἱερῶν κανόνων, τῆς νηστείας καί τοῦ ἱεροῦ πηδαλίου.

Ὁ π. Σεραφείμ νήστευε μέχρι τά 102 τοῦ χρόνια, ὁ μοναχός π. Φιλάρετος ὁ Κύπριος μέχρι τά 89 τοῦ χρόνια, ὁ π. Δαμασκηνός στόν Ἅγιο Σάββα μέχρι τά 90 του χρόνια, ὄχι μόνον αὐτοί, ἀλλά καί πόσοι ἄλλοι διακριτικοί πατέρες τῶν Ἱεροσολύμων…

Ἴσως σέ πολλούς φανεῖ ὡς ὑπερβολή, ὅμως ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν ἁγιοταφίτες πατέρες πού νήστευαν καί νηστεύουν μέ πλήρη ἀποχή ἀπό τροφή καί νερό ὅλη τήν πρώτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί κοινωνοῦσαν καί κοινωνοῦν τό πρῶτο Σάββατο τῶν Νηστειῶν.

Ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ὡς ἀμαθεῖς καί ἀρχάριοι τους ρωτούσαμε: «Γιατί ἄραγε τόση ὑπερβολή στή νηστεία;».

Καί ἐκεῖνοι μᾶς ἀπαντοῦσαν τόσο σοφά καί πατερικά: «Διότι, ὅσο ὁ ἔξω ἄνθρωπος φθείρεται, τόσο ὁ ἔσω ἄνθρωπος -τουτέστιν ἡ ψυχή- ζωογονεῖται καί τρέφεται! Ὅσο παιδεύουμε τή σάρκα καί τήν κοιλία, τόσο ὠφελεῖται τό πνεῦμα». «Καλύτερα», ἔλεγαν, «νά φονεύσω ἐγώ τή σάρκα, παρά ἡ σάρκα νά φθείρει τήν ψυχή μου πού εἶναι ἀθάνατη!».

«Νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή οὐράνια χαρίσματα λαβών». Καθώς καί «ἐγκράτεια, ἐκγύμνασις καί τῆς τροφῆς λιτότης καί ἔγερσις ἑωθινή ἐστι μακροβιότης».

Ἦταν θυμάμαι Καθαροβδομάδα τοῦ 1995. Ἕνα μικρό γκρούπ Ἑλλήνων προσκυνητῶν εἶχε ἐπισκεφθεῖ, στή Μονή τῶν Ποιμένων, τόν γέροντα Σεραφείμ. Τούς ἔλεγε λοιπόν, μεταξύ ἄλλων: «…μήν εἶστε παιδιά μου πλεονέκτες, γιατί ἡ πλεονεξία θά φέρει κακό, θά ἐπιφέρει κρίση! Γιατί; Διότι αὐτό πού περισσεύει δέν εἶναι δικό σου, δέν εἶναι δικό μου, ἀλλά εἶναι τοῦ πτωχοῦ, εἶναι τῆς χήρας, τοῦ ὀρφανοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ φυλακισμένου ἤ ὅποιου ἄλλου ἔχει ἀνάγκη. Δέν εἶναι γιά τίς τράπεζες τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά γιά ἀποταμίευση μέσω ἐλεημοσυνῶν στίς τράπεζες τῶν οὐρανῶν!». Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι στίς ἡμέρες μας τά λόγια τοῦ γέροντα Σεραφείμ,; Πόσο ἀληθινά ἀκούγονται τά λόγια του, ἐδῶ πού ἔχουμε φθάσει παγκοσμίως;

Μόλις ἔμπαινε ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή μᾶς προέτρεπαν οἱ πατέρες σέ ἀκόμα περισσότερη προσευχή. Μᾶς προέτρεπαν σέ ἐντονότερη ἀνάγνωση καί μελέτη τῶν θείων γραφῶν, τῶν συναξαρίων, τῶν βίων τῶν ἁγίων μας. «Εἶναι σπουδαία τροφή», μᾶς ἔλεγαν, «τροφή θρεπτική-βιταμινούχα τῆς ψυχῆς».

Εὐλογημένοι μας ἀδελφοί,

δί’ εὐχῶν ὅλων των ἁγίων, εἴθε αὐτή ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή πού ξεκινᾶ νά εἶναι σαρακοστή νέας ἀρχῆς, κάθαρσης, ἁγιασμοῦ, μετανοίας εἰλικρινοῦς, θέωσης καί ψυχοσωματικῆς μας ἀνάτασης καί ἀνάστασης ἀπό τήν κάτω Ἱερουσαλήμ πρός τήν ἄνω.

Ἀμήν, γένοιτο.

Συγγραφεύς: Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ

πηγή

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΣΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ

Συντάχθηκε απο τον/την kotsarikos.com

Κυριακή, 08 Ιανουάριος 2012 14:00

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Ετήσιο Σάρωμα της Βασιλικής της Γεννήσεως της Βηθλεέμ και κυρίως για τον τρόπο που αυτά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα, πλέον της Επίσημης θέσης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων που μπορείτε να δείτε εδώ, ζητήσαμε από τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Ποιμένων Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο να μας μεταφέρει την προσωπική του θέση εξηγώντας όσο το δυνατόν καλύτερα την κατάσταση, ώστε να γίνει σε όλους αντιληπτή η θέση των Ορθόδοξων διακονητών της Αγίας Γης. Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά μας, ο Αγιοταφίτης Φύλακας, Ελάχιστος Ιγνάτιος, όπως υπογράφει τις τακτικές μας επικοινωνίες,  μας έστειλε ένα άρθρο το οποίο και σας το παραθέτουμε πιο κάτω. Το ετήσιο σάρωμα της Βασιλικής της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ (Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011)   Κάθε  χρόνο, λίγες ημέρες πριν από την εορτή των Χριστουγέννων,  η Βασιλική της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ σαρώνεται (=καθαρίζεται) από  τις τρεις Χριστιανικές κοινότητες της Βηθλεέμ, των Ελληνορθοδόξων, των Φραγκισκανών(=καθολικών μοναχών -των λεγομένων Κουστωδών της  Αγίας Γης- στους οποίους έχει ανατεθεί, από το Βατικανό, η προστασία  και κηδεμονία των λατινικών προσκυνημάτων) και των Αρμενίων,  σε ημερομηνία που καθορίζουν, από κοινού. Το ισχύον προσκυνηματικό καθεστώς των Αγίων Τόπων (Status Quo),  μεταξύ των άλλων διατάξεών του, ορίζει επακριβώς με σχετικές  διατάξεις τους τόπους στους οποίους έχει δικαίωμα σαρώματος (=καθαρίσματος)  κάθε μία κοινότητα, μέσα στη Βασιλική της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ. Το προσκυνηματικό αυτό καθεστώς είναι παγιωμένο από διμερείς και  διεθνείς συνθήκες και η ακριβής τήρηση των διατάξεών του συντελεί  στο να είναι αρμονική η συνύπαρξη των Χριστιανικών Κοινοτήτων  στα Πανάγια Προσκυνήματα, χωρίς προβλήματα, εντάσεις και προστριβές. Στη Βασιλική της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ μόνον οι Ορθόδοξοι  έχουν δικαιώματα ιδιοκτησίας, προσευχής και σαρώματος (=καθαρισμού). Στο θεοδέγμον Σπήλαιον, μετά τους Ορθοδόξους,  έχουν  δικαιώματα προσευχής και οι Φραγκισκανοί και οι Αρμένιοι.  Το σάρωμα του Σπηλαίου γίνεται με βάση τα δικαιώματα που  έχει κάθε Κοινότητα, σύμφωνα πάντοτε με το ισχύον καθεστώς. Στο παρεκκλήσιο το οποίο βρίσκεται στο βορειοανατολικό κλίτος της Βασιλικής,  οι Αρμένιοι έχουν δικαίωμα προσευχής και, εν μέρει, δικαίωμα σαρώματος.  Τα όρια της δικαιοδοσίας, τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και τα δικαιώματα  του σαρώματος των Ορθοδόξων και των Αρμενίων έχουν καθοριστεί με  πλήρη ακρίβεια και σχολαστικότητα π.χ. οι Ορθόδοξοι καθαρίζουν την  οροφή του παρεκκλησίου και οι Αρμένιοι καθαρίζουν το δάπεδο. Ὀρθόδοξοι διακονηταί εἰς τό σάρωμα. Οι Αρμένιοι όμως, έχουν μία πάγια τακτική να δημιουργούν δυσκολίες και να  προκαλούν επεισόδια, προκειμένου να κερδίσουν δικαιώματα. Η δημιουργία  προβλημάτων και προκλήσεων και η χρήση βίας έχει γίνει πλέον «ιερά παράδοση»   για αυτούς. Οι αυθαίρετες πράξεις τους και η μεγάλη αναστάτωση που προκαλούν,  έχουν ως στόχο την καταπάτηση του ισχύοντος καθεστώτος και την απόκτηση   μη κεκτημένων προσκυνηματικών δικαιωμάτων, στο πλαίσιο της επεκτατικής  πολιτικής της Αρμενικής Εκκλησίας. Οι Αρμένιοι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά είναι μια ομάδα του  Μονοφυσιτισμού (=αίρεση η οποία θέλει τις δύο φύσεις του Κυρίου ενωμένες σε  μία, λόγω της απορρόφησης της ανθρώπινης φύσεως του Κυρίου μας, από την  θεία φύση Του). Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, αυτό το οποίο συνέβη την Τετάρτη 28  Δεκεμβρίου 2011 στο ετήσιο σάρωμα (=καθάρισμα) της Βασιλικής  της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ. Κακώς δίνουν σήμερα τέτοια διάσταση στο θέμα. Κάθε χρόνο οι Αρμένιοι τα ίδια ακριβώς κάνουν. Προκαλούν, απειλούν  και προσπαθούν να δημιουργήσουν εντάσεις και επεισόδια. Αλλά χάρη  στην αυτοσυγκράτηση όλων των παρευρισκομένων μοναχών της  Αγιοταφιτικής Αδελφότητας οι εντάσεις και τα επεισόδια μειώνονται  στο ελάχιστο, χωρίς βέβαια να παύουν να υπάρχουν. Οι Αγιοταφίτες  πατέρες προσπαθούν να αμύνονται μόνον και να μην επιτίθενται στους  Αρμενίους, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να τους προκαλέσουν και να  δημιουργήσουν συμπλοκές. Είναι προφανείς οι λόγοι για τους οποίους οι Αρμένιοι τα κάνουν  όλα αυτά κι εγώ, επανειλημμένως, έχω γράψει πως αν κάποιοι ξένοι  μπούνε με τη βία στο δικό σας σπίτι και σας πουν ότι από σήμερα το  σπίτι σας είναι δικό τους, εσείς τί θα τους πείτε; Ορίστε, περάστε να  το πάρετε; Σας το δίνω; Σας το χαρίζω; Κι εμείς δηλαδή, τί θα πρέπει να κάνουμε με αυτά τα ιερά σεβάσματα της  πίστεώς μας, όταν έρχεται ο Αρμένιος ο μονοφυσίτης και μας λέει:  «Είναι δικό μου αυτό το κομμάτι. Το θέλω». Τότε, τί θα πρέπει να του  απαντήσουμε  εμείς; Ορίστε, πάρε το, αφού λες ότι είναι δικό σου.  Εεε, όχι βέβαια! Όταν έρχεται και μας λέει: «Είναι δικός μου αυτός ο ναός.»   Τί θα πρέπει να του απαντήσουμε εμείς; Αφού είναι δικός σου, ναι, μπορείς  να τον πάρεις. Σου τον δίνω. Όχι βέβαια! Στιγμιότυπο τῆς ὡς μή ὤφελε συμπλοκῆς. Εμείς έχουμε ιερό χρέος και καθήκον να τα κρατήσουμε με κάθε θυσία,  ακόμα κι αν μας ορμούν και μας κτυπούν με καρέκλες, σκούπες και   σκουπόξυλα. Ακόμα κι αν μας πετούν  πέτρες ή κομμάτια από τα  μάρμαρα του ναού που βιαίως ξεκολλάνε και τα πετάνε, για να μας  χτυπήσουν και να μας τραυματίσουν. Εμείς θα στεκόμαστε εκεί,  ακόμα κι αν μας σκοτώσουν μέσα στο ναό. Γράψανε σε διάφορα sites στην Ελλάδα: «Οι φανατικοί  θρησκόληπτοι παπάδες των Αγίων Τόπων»!!! Προς Θεού! Τί λόγια είναι αυτά;  Ποιοί είναι αυτοί οι φανατικοί θρησκόληπτοι παπάδες; Είναι  ο νεαρός Αγιοταφίτης μοναχός π. Δανιήλ που ενώ καθάριζε  μέρος του ναού μας, πάει ένας Αρμένιος και του πετάει ένα από  τα καντήλια μας στο πρόσωπό  του και ο μοναχός λούστηκε  μέσα στο αίμα; Του έσπασε τη μύτη και παραλίγο να έχανε τα  μάτια του. Ακόμα είναι στο νοσοκομείο με φρικτούς πόνους!  Ποιος είναι λοιπόν ο φανατικός θρησκόληπτος; Ο νεαρός  Αγιοταφίτης μοναχός ή ο μονοφυσίτης Αρμένιος που όρμησε  επάνω του με τόση λύσσα; Γιατί μας εξισώνουν με τους αιρετικούς και τους πολέμιούς μας;  Πήγαμε ποτέ εμείς στις δικές τους εκκλησίες να κάνουμε κάτι  αντίστοιχο με όλα όσα μας κάνουν; Πήγαμε ποτέ εμείς να  διεκδικήσουμε κάτι που είναι δικό τους, ισχυριζόμενοι ότι είναι δικό μας; Κι οι αδελφοί μας οι Έλληνες στην Ελλάδα; Γιατί μας πολεμούν με  τόσο ειρωνικά ψευδή σχόλια; Πού είναι η συμπαράσταση; Πού είναι  η αγάπη; Πού είναι η στήριξη; Δυστυχώς! Δεν βλέπουμε τίποτε από  όλα αυτά και λυπόμαστε πάρα πολύ γι αυτό. Τόσο πολύ σκανδάλισε το γεγονός ότι προσπαθούμε να διαφυλάξουμε  στην Αγία Γη ό,τι μας έχει απομείνει; Δηλαδή θα πρέπει να τα δώσουμε όλα;  Θα πρέπει να τα χαρίσουμε; Και τότε, τί θα πουν και θα γράψουν; Θα μας  συγχαρούν γι αυτό; Ή θα βγουν και θα πούνε ότι τάχα εμείς τα ξεπουλήσαμε  όλα;  Αυτή είναι η τσίχλα των ημερών μας, άλλωστε. Αυτά αναμασούν  και διαδίδουν, αντί να μας στηρίζουν στον τόσο δύσκολο αγώνα που  καθημερινά δίνουμε. Πώς νομίζετε ότι κρατήθηκαν τα ιερά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων,  στο πέρασμα των αιώνων; Με ξύλο, με αίμα, με αγώνες και με  αγωνίες κρατήθηκαν. Διαφορετικά, θα μας τα είχαν πάρει όλα  και δε θα ήταν σήμερα στην Αγία Γη κανένα προσκύνημα, ούτε  ελληνικό, ούτε ορθόδοξο. Θέλω όμως να προσκαλέσω όλους αυτούς που με τόση ευκολία μας  επικρίνουν να έρθουν εδώ, στην Αγία Γη, για να μπορέσουν να  δουν «ιδίοις όμμασι»  πόσο …εύκολα είναι τα πράγματα και οι καταστάσεις.  Ας έρθουν όλοι αυτοί εδώ στη Βηθλεέμ, στο επόμενο ετήσιο σάρωμα  (=καθάρισμα) της Βασιλικής της Γεννήσεως, τον Δεκέμβριο του 2012,  αν ζούμε, και να δούμε τι θα κάνουν αυτοί στη θέση μας;  Πώς θα αντιδράσουν στην τόσο προκλητική συμπεριφορά των Αρμενίων; Πριν από δύο χρόνια, πάλι στο ετήσιο σάρωμα της Βασιλικής της  Γεννήσεως, επιτέθηκε -«χύμηξε», θα μπορούσα να πω- ένας  Αρμένιος σε ένα πνευματικό παιδί μου και του έσπασε το κεφάλι.   Ποιός ήταν ο λόγος; Το παιδί πήγε να προστατέψει έναν αρχιερέα  του Πατριαρχείου μας, ηλικίας 70 ετών, τον οποίον πήγαν να χτυπήσουν  οι Αρμένιοι. Πήγαμε το παιδί στο Νοσοκομείο και εκεί του έκαναν δέκα  ράμματα στο κεφάλι. Μέχρι σήμερα έχει τα σημάδια από τα ράμματα  στο κεφάλι του. Δεν είναι Ελληνόπουλο, είναι ορθόδοξο Παλαιστινόπουλο. Αυτή είναι η ζωή  μας στην Αγία Γη. Και εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι,  μαζί  με τους Παλαιστίνιους Ορθόδοξους (τους Rum Orthodox, όπως  αυτοί λέγονται), μέσα από πολλές αντίξοες συνθήκες και περιστάσεις,   κρατάμε τα δικαιώματά μας, με αιματηρούς αγώνες και  με πλήρη  αυτοθυσία και αυταπάρνηση. «Δόξα τω Θεώ». «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκα». Με ευχές και ευλογίες Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Ηγούμενος του Ιερού προσκυνήματος της Ιεράς Μονής των Ποιμένων περιοχή Βηθλεέμ της Ιουδαίας Ευχαριστούμε θερμά τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Ποιμένων Βηθλεέμ,  Αρχιμ. Ιγνάτιο, για το ενημερωτικό και συνάμα αποκαλυπτικό άρθρο του.  Από την πλευρά μας με μοναδικό μας όπλο την προσευχή στον Κύριο ημών  Ιησού Χριστό, θα προσευχόμαστε αδιαλείπτως ώστε ο Θεός να δίνει δύναμη  και θέρμη τους Φύλακες της Αγίας Γης. Σας μεταφέρουμε και το πιο κάτω βίντεο από την  επίσημη σελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων  στην οποία μπορείτε να δείτε και περισσότερες φωτογραφίες από τα γεγονότα αυτά.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΑΓΙΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ

.

«Χαῖρε Σιών, Ἁγία Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον!»

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιῶν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ἀποτελοῦσε καί συνεχίζει, μέχρι σήμερα, νά ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας, τήν Ἱερά Κιβωτό ὅλου του Χριστιανισμοῦ. Εἶναι «ἡ Μήτηρ πασῶν των Ἐκκλησιῶν», εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία διαφύλαξε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί διατήρησε στήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ρωμηοσύνης τά Πανάγια προσκυνήματα στήν Ἁγία Γῆ, μέ πολλούς δύσκολους καί ὑπεράνθρωπους ἀγῶνες, διά μέσου των αἰώνων.

Ἡ περίοδος ἀκμῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἀρχίζει τον 4ο μ.Χ. αἰῶνα, μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης θρησκείας τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους. Ὁ Χριστιανισμός θεμελιώνεται τό 313 μ.Χ. μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (=Μιλάνο) τό ὁποῖο ἐξέδωσε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Τότε σταματοῦν οἱ διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν καί ἡ βασιλομήτωρ αὐτοκράτειρα Ἁγία Ἑλένη ξεκινᾶ, τό 326 μ.Χ., τήν ἀποκατάσταση τῆς Χριστιανικῆς λατρείας στήν Ἁγία Γῆ καί τήν ἀνάδειξη καί καθαγίαση τῶν προσκυνημάτων, μέ τήν ἀνέγερση μεγαλοπρεπῶν ναῶν πάνω σε Ἱερούς Τόπους, στίς πιό σημαντικές τοποθεσίες τίς ὁποίες ἁγίασε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν, ἐπί τῆς γῆς, παρουσία Του. Ἡ Θεοφάνεια (=ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἐνανθρωπήσεως) εἶναι βασισμένη πάνω σε μία τοπογραφική καί ἱστορική πραγματικότητα, τήν ὁποία κανείς καί ποτέ δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει.

Μέ τά ἐγκαίνια τῶν νεόδμητων βασιλικῶν, στήν Ἱερουσαλήμ (τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως), στή Βηθλεέμ (τῆς Γεννήσεως) καί σέ ἄλλα μέρη (στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, στή Χεβρῶνα κ.α.), ἄρχισαν νά συρρέουν πλήθη πιστῶν ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς, μέ σκοπό νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν μέ εὐλάβεια καί δέος τούς Θεοτίμητους τόπους, τά Θεοβάδιστα μέρη.

Παράλληλα ὅμως καί τό μοναχικό ἰδεῶδες βρῆκε μεγάλη ἀπήχηση καί ρίζωσε στίς καρδιές πολλῶν εὐσεβῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι μέ τέλεια αὐταπάρνηση ἔρχονταν γιά νά ἀφιερωθοῦν θυσιαστικά στή διακονία καί φύλαξη τῶν πανίερων προσκυνημάτων καί καθιδρυμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀλλά καί νά ἀσκητέψουν στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας. Κι ἔτσι ἀπό τόν 4ο μ.Χ. αἰῶνα, ἄρχισε νά ἀναπτύσσεται ὁ Ὀρθόδοξος μοναχισμός πού στόν 6ο μ.Χ. αἰῶνα ἔφθασε στή μεγαλύτερη ἀκμή του.

Ἀπό τό 326 μέχρι τό 630 μ.Χ., στά χρόνια της Βυζαντινῆς κυριαρχίας, κτίστηκαν στήν Ἁγία Γῆ ἀναρίθμητοι ναοί-προσκυνήματα καί μοναστήρια (ὅλων των εἰδῶν), στούς περισσότερους ἱερούς τόπους πού ἦταν συνδεδεμένοι μέ πρόσωπα καί γεγονότα τά ὁποῖα ἀναφέρονταν στήν Ἁγία Γραφή (Παλαιά & Καινή Διαθήκη). Τό παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀκολούθησαν καί οἱ διάδοχοί του, οἱ Χριστιανοί αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου, συμβάλλοντας ὄχι μόνο μέ μεγάλες οἰκονομικές ἐνισχύσεις, ἀλλά καί μέ εἰδικά νομοθετικά μέτρα.

Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνας τό 451 μ.Χ., ἀναγνωρίζοντας τή θρησκευτική καί προσκυνηματική σπουδαιότητα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, εἶχε ἀναδείξει τήν Ἐπισκοπή Ἱεροσολύμων σέ Πατριαρχεῖο. Ὁ Πατριάρχης ἀναγνωρίστηκε ὡς ἡ ἀνώτερη ἐκκλησιαστική ἀρχή στήν Ἁγία Γῆ. Στό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων δόθηκαν τά κυριαρχικά δικαιώματα ὅλων των Παναγίων προσκυνημάτων, καί ἐκεῖνο, στήν προσπάθειά του νά τά διατηρήσει ὡς κανονικός καί νόμιμος διάδοχός των Βυζαντινῶν στήν Ἁγία Γῆ, διαδραμάτισε σπουδαῖο ρόλο στή ζωή τῆς Ὀρθοδοξίας καί, διατηρώντας τήν ἑλληνική ταυτότητα καί τήν Ὀρθόδοξη παράδοση, διαμόρφωσε τόν Ἑλληνορθόδοξο χαρακτήρα του.

Τόν Ἑλληνορθόδοξο χαρακτῆρα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί, κατά συνέπεια, τήν Ἑλληνορθόδοξη μορφή τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀναγνώρισαν καί σεβάστηκαν ὅλοι οἱ μετέπειτα κατακτητές τῆς Ἁγίας Γῆς.

Πολύ σωστά ἔχει λεχθεῖ ὅτι «τά κεκτημένα δίκαια τοῦ Βυζαντίου ἐπί τῶν Ἁγίων Τόπων, διά τῆς ἱδρύσεως ἐπ’ αὐτῶν τῶν Παναγίων προσκυνημάτων, εἶναι δίκαια καί προνόμια τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἄνευ ὑπερβολῆς κληρονομηθέντα ἀπό τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς … ἅτινα οὐχί μόνον ὁ πρῶτος Ἄραψ κατακτητής ἐσεβάσθη καί κατοχύρωσε διά συνθήκης (ἀχτιναμέ), ἀλλά καί οἱ μετέπειτα κατακτηταί τῆς Παλαιστίνης ἐσεβάσθησαν, μέχρι τῶν ἡμερῶν ἡμῶν».

Εἶναι γνωστό ὅτι τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, μέ βάση ἐπίσημα διατάγματα χαλίφηδων καί φιρμάνια σουλτάνων, ἀπολάμβανε ἑνός εἰδικοῦ συστήματος προστασίας καί ἀναγνώρισης τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἐπί τῶν Παναγίων προσκυνημάτων. Ὅπως εἶναι, ὁ περίφημος «Ἀχτιναμές» (=ἰδιόγραφη ὑποχρέωση, διαθήκη) ὁ ὁποῖος ἀναγνώριζε στό «Βασίλειον Γένος τῶν Ἑλλήνων» τή διατήρηση τῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων του στά ἱερά προσκυνήματα τῶν Ἁγίων Τόπων καί εἶχε δοθεῖ ἀπό τόν χαλίφη Ὀμάρ ἰμπν ἔλ Χαττάμπ (Omar ebn–el–Khattab), το 638 μ.Χ., στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Σωφρόνιο. Ἤ, πολύ ἀργότερα, τό «Χάτι σερίφ» (=αὐτοκρατορικό διάταγμα) τό ὁποῖο διασφάλιζε τά προνόμια τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί εἶχε δοθεῖ ἀπό τόν Μωάμεθ Β΄ τόν Πορθητή, τό 1453, στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἀθανάσιο Δ΄.

Αὐτό βέβαια δέν σημαίνει ὅτι ὅλα κυλοῦσαν μέ τίς ἰδανικότερες τῶν συνθηκῶν. Ὅλοι οἱ κατακτητές (Πέρσες, Ἄραβες μουσουλμάνοι, Σταυροφόροι, Ἁγιουπῆδες, Μαμελοῦκοι, Ὀθωμανοί Τοῦρκοι κ.ἄ.), οἱ ὁποῖοι κατέκτησαν τήν Ἁγία Γῆ, μετά τό τέλος τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τήν πλήγωσαν βαριά, ἄφησαν τά ἴχνη τους, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά κάμψουν τό φρόνημα τῶν λιγοστῶν ἡρώων μοναχῶν του Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, πού μέ νύχια καί μέ δόντια διατήρησαν τήν Ἑλληνικότητα καί τήν Χριστιανικότητα τῶν Ἱερῶν προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί δέν ὑπέκυψαν ποτέ καί σέ κανέναν, παρά τίς καταστροφές καί τίς ταπεινώσεις πού ὑπέστησαν.

Μετά τούς Βυζαντινούς χρόνους καί μέχρι τίς ἡμέρες μας, κάτω ἀπό ἀντίξοες συνθῆκες, γίνονταν καί γίνονται συνεχεῖς ἀγῶνες γιά τή φυσική ὑπόσταση καί προστασία τῶν Παναγίων προσκυνημάτων, γιατί κατά καιρούς ξεσποῦσαν φανατικές διενέξεις καί διαμάχες γιά τήν κηδεμονία τῶν προσκυνημάτων, γιά τήν ἀπόκτηση δικαιωμάτων πάνω στά προσκυνήματα ἀπό διάφορες χριστιανικές κοινότητες. Μιά μαύρη σελίδα γιά τόν Χριστιανισμό.

Οἱ τσάροι τῆς Ρωσίας, οἱ Ἕλληνες τῆς Ρουμανίας, καθώς καί κάποιες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, στήριξαν ἠθικά καί ὑλικά το Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἀναγνωρίζοντας τή νομιμότητα καί τή δικαιοδοσία του στά Πανάγια προσκυνήματα.

Ὅμως ὑπάρχουν στήν Ἁγία Γῆ καί προσκυνήματα τά ὁποῖα ἀποκτήθηκαν ἤ δημιουργήθηκαν μέ νόμιμους καί μή νόμιμους τρόπους καί κάτω ἀπό εἰδικές καταστάσεις καί συνθῆκες, ἀπό ἐκκλησίες μή ὀρθόδοξες, ὅπως ἀπό τά Πατριαρχεῖα τῶν Ἀρμενίων καί τῶν Λατίνων (=Ρωμαιοκαθολικῶν), καθώς καί ἀπό τίς ἀρχιεπισκοπές τῶν Κοπτῶν (=Αἰγυπτίων), τῶν Ἀβησσυνίων (=Αἰθιόπων) καί τῶν Σύρων.

Πῶς μπορεῖ ὅμως κανείς νά ἀμφισβητήσει τό αὐτονόητο; Πῶς μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν Ἑλληνικότητα, τόν Ἑλληνικό χαρακτήρα, τῶν Ὀρθοδόξων προσκυνημάτων; Πῶς μπορεῖ νά τό κάνει, ὅταν γνωρίζει ὅτι ὁ πολιτισμός τῶν Βυζαντινῶν χρόνων, ὁ λαμπρότερος ὅλων τῶν πολιτισμῶν, τόν ὁποῖο μας χάρισε ἡ ἐκχριστιανισμένη ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, στήν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐκχριστιανισμένος Ἑλληνικός πολιτισμός; Ὁ ἑλληνισμός πού λειτούργησε πάντοτε, ὡς τό ἅρμα τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Αὐτήν τήν ἀδιάρρηκτη καί ἁρμονική σχέση μεταξύ Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ διέβλεψε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὅταν πληροφορήθηκε ἀπό τούς μαθητές Του Ἀνδρέα καί Φίλιππο ὅτι κάποιοι Ἕλληνες ζητοῦν νά Τόν συναντήσουν, τούς ἀπάντησε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθεῖ ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου» (Ἰω.12: 20-23). Ὁ ἐρχομός τῶν Ἑλλήνων δηλαδή σήμανε τήν ὥρα γιά νά δοξασθεῖ καί μέσω ἐκείνων. Βέβαια ἡ Δόξα τοῦ Κυρίου μας θά ἐπέλθει πρώτιστα ἀπό τήν ἴδια τή σταυρική Του θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του, ἀλλά αὐτό δέν ἀναιρεῖ καί τήν ταυτόχρονη δόξα πού θά Τοῦ προσφέρουν ἐκεῖνοι πού ζήτησαν νά Τόν συναντήσουν.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ἐρμηνεύοντας τόν ἀνωτέρω λόγο τοῦ Ἰησοῦ, στό «Περί τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, ὡς παιδαγωγοῦ τῶν Ἑλλήνων πρός τόν Χριστιανισμόν» (17 Ἰουνίου 1896), ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι “νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου”, ὄτε ἀνηγγέλθη Αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν Αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν. Ἡ ρῆσις ἦν προφητεία, πρόρρησις τῶν μελλόντων. Οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους. Ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς τό ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὅ ἔμελλε νά παραδώσῃ τήν ἱεράν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῆ τῇ ἀνθρωπότητι.

Τό ἔργον τοῦτο ἀληθῶς ἀνετέθη τῇ Ἑλληνικῇ φυλῇ. Τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπό τῆς ἱστορίας. Ἕν μόνον βλέμμα ριπτόμενον εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπαρκεῖ ὅπως πιστώσῃ τήν ἀλήθειαν ταύτην. Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ Χριστιανισμῷ δρᾶσις, καί ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τό μέγα τῆς ἀποστολῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔργον.

Ὁ Χριστιανισμός ὡς πρῶτον δῶρον αὐτοῦ ἐδωρήσατο αὐτῷ νέαν ζωήν, ὁ δέ Ἕλλην ὑπεστήριξεν αὐτόν διά τῶν ἀγώνων καί τῶν αἱμάτων του.»

Καί προσθέτει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ὁ Κλήμης (=ὁ Ἱερός Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς) ἐπί τοσούτον προβαίνει ἐν τῇ θεωρίᾳ αὐτοῦ ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ πᾶσα σοφία καί ὅτι ἡ θεία σοφία ἐφώτιζε καί ἐποδηγέτει τό ἑλληνικόν ἔθνος, ὥστε φρονεῖ, ὅτι τά ἱερά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μετεφράσθησαν κατά θείαν πρόνοιαν Ἑλληνιστί, καί τά τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐγράφησαν Ἑλληνιστί, ὅπως τό Ἑλληνικόν ἔθνος τό διά τῆς φυσικῆς θεογνωσίας εἰς τήν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας προδηγετηθέν, γνωρίσῃ καί τήν δι’ ἀποκαλύψεως γνωσθεῖσαν τοῖς ἀνθρώποις ἀλήθειαν καί δι’ ἀμφοτέρων ὁδηγηθῆ πρός τήν ὑψίστην ἀλήθειαν.

Καί ἀληθῶς, δύναται τίς νά ἐρωτήση: Διατί Ἑλληνιστί νά γραφῶσιν αἱ Γραφαί καί οὐχί Ρωμαϊστί; ἤ ἐν ἄλλῃ τινί γλώσσῃ; Ἡ θεία πρόνοια ὑπέρ αὐτοῦ πάντως ἔσχε λόγον τήν ἐκλογήν τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους ἀπό τῆς ἐμφανίσεώς του διά τόν Χριστιανισμόν.».

Τί μποροῦμε νά προσθέσουμε ἤ τί νά σχολιάσουμε σέ αὐτό τό θεόπνευστο κείμενο; Καί ὅσον ἀφορᾶ στή βαθειά σχέση Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὅλα γραμμένα τόσο ξεκάθαρα!

Ὁ μακαριστός γέροντας Πορφύριος ἔλεγε: «…Καθένας ἀπό ἐμᾶς εἶναι φορέας ὅλων τῶν προγόνων του. Ἔτσι ἔχουμε μέσα μας τά βιώματα ὅλων τῶν προγόνων μας. Ὡς ρωμηοί ἔχουμε στό γονιδίωμα (=γονίδια) μας τούς ἀρχαίους Ἕλληνες πού ἄγγιξαν τίς κορυφές τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καί συνάμα ἔχουμε τούς ὀρθοδόξους ρωμηούς τούς ποτισμένους μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περισσότερο, καί σέ μάκρος χρόνου, ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον ὀρθόδοξο λαό.»

Μέ τήν ἑλληνική γλῶσσα πού ἦταν τότε εὐρέως διαδεδομένη, μετά ἀπό τήν ἐκστρατεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μέ ἕνα πλῆθος μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος κ.α. ποῦ ἔγραψαν καί δίδαξαν στήν ἑλληνική καί μέ τή χρησιμοποιουμένη λειτουργική γλῶσσα πού καί αὐτή στήν ἑλληνική ἦταν. Οἱ μεγαλύτεροι θησαυροί τῆς ἱερᾶς μας παράδοσης εἶναι γραμμένοι στά ἑλληνικά.

Μετά τόν ἐξελληνισμό τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ἡ ὀνομασία Ρωμαῖος ἤ Ρωμηός σήμαινε τόν ἑλληνόφωνο πολίτη τοῦ ἀνατολικοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους καί, τελικά, ταυτίστηκε μέ τή λέξη Ἕλλην. Σέ αὐτή τήν ἐξέλιξη συνέβαλε ἡ ἀπόφαση τοῦ αὐτοκράτορα Ἡράκλειου νά καθιερώσει τήν ἑλληνική γλῶσσα ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τῆς ἀνατολικῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Καί μόνον ὅποιος γνωρίζει τήν ἑλληνική γλῶσσα κατανοεῖ κατά τόν καλύτερο καί αὐθεντικότερο τρόπο τήν ὀρθοδοξία.

Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, ἄν καί Σέρβος, θεωροῦσε ἀπαραίτητη τή γνώση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας γιά τούς ὀρθοδόξους. Ἔλεγε: «Χωρίς τήν ἑλληνική γλῶσσα, δέν μπορεῖτε νά γνωρίσετε τήν πατερική γραμματεία».

Ὁ μακαριστός γέροντας Παϊσιος ἔλεγε: «… Ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι μιά γλῶσσα ἀπό τίς πύρινες γλώσσες τῆς Πεντηκοστῆς! Τό δόγμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καμία ἄλλη γλῶσσα δέν μπορεῖ νά τό ἀποδώσει. Γι’ αὐτό οἰκονόμησε ὁ Θεός, καί ἡ Παλαιά Διαθήκη μεταφράστηκε ἀπό τούς ἑβδομήκοντα στήν ἑλληνική γλῶσσα καί τό Εὐαγγέλιο γράφτηκε στήν ἑλληνική γλῶσσα. Ἄν δέν ξέρει ἀρχαία ἑλληνικά κανείς, καί ἀσχολεῖται μέ τό δόγμα, μπορεῖ νά πλανηθεῖ!”

Οἱ Ἕλληνες εἶχαν τή μέγιστη καί μοναδική εὐλογία νά τούς δοθοῦν τά κυριαρχικά δικαιώματα ἐπί τῶν Παναγίων προσκυνημάτων. Οὔτε τά ζήτησαν, οὔτε τά διεκδίκησαν ἀπό κανέναν. Τούς ἐδόθησαν μέ σκοπό νά διατηροῦν, νά φυλάσσουν καί νά διακονοῦν τά Πανίερα προσκυνήματα. Καί αὐτό πού κάνουν μέχρι σήμερα καί θά συνεχίσουν νά κάνουν εἶναι νά τιμοῦν αὐτό τό νόμιμο προνόμιο τῆς διαδοχῆς πού εἶχαν, αὐτήν τή νόμιμη κληρονομιά πού τούς ἐδόθη καί νά τήν προστατεύουν μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις. Νά συνεχίζουν νά διατηροῦν τήν Ἑλληνορθόδοξη μορφή τῶν Παναγίων προσκυνημάτων, ἡ ὁποία συνδυάζει τήν Ἑλληνική ταυτότητα μέ τήν Ὀρθόδοξη παράδοση.

Ἀλήθεια, ποιά φυλή θά ἦταν αὐτή πού θά της ἐμπιστεύονταν αὐτά τά δικαιώματα καί ἐκείνη θά τά ἀποποιεῖτο; Ποιό κράτος θά ἦταν αὐτό τό ὁποῖο θά ἀποποιεῖτο αὐτήν τή μέγιστη τιμή; Καί ἡ Ἁγία Ἑλένη τά ἐμπιστεύθηκε στά χέρια τῶν Ἑλλήνων, στά χέρια τῶν «Σπουδαίων» Ἑλλήνων μοναχῶν.

Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Διοκαισαρείας καί νῦν μητροπολίτης Σκυθοπόλεως, κ. Ἰάκωβος Καπενεκᾶς στό ἄρθρο του, μέ θέμα «Οἱ Ἅγιοι Τόποι τῆς Παλαιστίνης καί τό τάγμα τῶν Ἁγιοταφιτῶν» (τό ὁποῖο δημοσιεύτηκε τό 1978, στό περιοδικό Ἁγία Σιῶν) γράφει: «Οἱ “Σπουδαῖοι” μοναχοί ὡς ἐκπρόσωποι καί ἐντολοδόχοι τοῦ Βυζαντίου στήν Ἁγία Γή συνέχισαν καί κατά τούς μετέπειτα χρόνους, μετά τῶν σταυροφοριῶν, τό ἔργο τῆς περιφρουρήσεως καί τῆς ἱερᾶς διακονίας τῶν Ἁγίων Τόπων ὑπό τήν πνευματική χειραγωγία τῶν Ἑλλήνων Πατριαρχῶν, ἄχρι τῆς σήμερον, διότι διάδοχοι, κληρονόμοι καί συνεχιστές τοῦ ἔργου τῶν μοναχῶν ἐκείνων, τῶν “σπουδαίων”, εἶναι οἱ διαδεχθέντες αὐτούς Ἕλληνες, ὡς καί οἱ “σπουδαῖοι”, μοναχοί, οἱ ἀπαρτίζοντες τήν ἔνδοξη φάλαγγα τῆς ἁγιοταφιτικῆς ἀδελφότητας, τοῦ ἀκοιμήτου φρουροῦ τῶν Ἁγίων Τόπων τῆς Παλαιστίνης.»

Οἱ «Κατηχήσεις» τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου τοῦ Κατηχητοῦ (350-385) καί τό «Προσκυνηματικό Ὁδοιπορικό της Σύλβιας (Peregrinatio Silviae)» της προσκυνήτριας Σύλβιας (ἤ μοναχῆς Αἰθερίας) της Ἀκουϊτανίας (385-388) εἶναι οἱ παλαιότερες αὐθεντικές πηγές πού ἀναφέρονται στήν ἐκκλησιαστική ζωή τῶν Ἱεροσολύμων καί στούς «σπουδαίους» μοναχούς. Καί οἱ δύο πηγές ὁμιλοῦν γιά ἕνα ἰδιαίτερο μοναχικό τάγμα, τοῦ ὁποίου τά μέλη ξεχώριζαν γιά τήν ἐνάρετη, ἀσκητική τους ζωή καί γιά τήν ἰδιαίτερη «σπουδή», δηλαδή ἐπιμέλεια, σοβαρότητα, ζῆλο καί προθυμία, μέ τήν ὁποίαν τελοῦσαν τίς ἱερές ἀκολουθίες καί ἔψαλλαν κατ’ ἀντιφωνίαν στά ἑλληνικά «σπουδάζοντες περί τάς νυχθημερινάς ἐν τῷ ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τελετάς», διακονοῦσαν καί περιφρουροῦσαν τόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Λόγω τοῦ ἔργου τό ὁποῖο ἐπιτελοῦσαν οἱ μοναχοί αὐτοί, ὀνομάζονταν «οἱ Σπουδαῖοι τῆς Ἁγίας του Χριστοῦ Ἀναστάσεως» ἤ «τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων». Τό «Τάγμα τῶν Σπουδαίων» το ἀποτελοῦσαν μοναχοί πού στήν καταγωγή ἦσαν Ἕλληνες.

Ἄν καί ἡ ἐμφάνιση τοῦ μοναχικοῦ αὐτοῦ τάγματος ἀνάγεται στόν 3ο μ.Χ. αἰῶνα, στά χρόνια τοῦ ἐπισκόπου Αἰλίας (=Ἱεροσολύμων) Ἀλεξάνδρου (213-251), ἡ ἵδρυσή του ἑδραιώνεται τον 4ο μ.Χ. αἰῶνα, τήν περίοδο τῆς μέγιστης ἀκμῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὡς ἡ συνέχεια τοῦ μοναχικοῦ τάγματος τῶν «Σπουδαίων» τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως θεωρεῖται ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα ἤ τό Ἱερόν Κοινόν τοῦ Παναγίου Τάφου (ὅπως διαφορετικά ὀνομάζεται).

Ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα εἶναι ὀργανωμένη μέχρι σήμερα κατά τό μοναχικό σύστημα, ἔχει ἀναπτύξει μεγάλο καί πολύπλευρο πνευματικό, κοινωνικό, ἱεραποστολικό καί ἀναστηλωτικό ἔργο στήν Ἁγία Γῆ. Τελεῖ ὑπό τήν πνευματική ἀρχηγία καί καθοδήγηση τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος εἶναι πάντοτε ἑλληνικῆς ἐθνικότητας.

Σκοπός της δέν εἶναι μόνον ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ἑλληνορθοδοξίας στήν Ἁγία Γῆ, ἀλλά καί ἡ προσευχή, οἱ τελετές, οἱ ἀκολουθίες, ἡ συντήρηση καί ἀνακαίνιση τῶν ἱερῶν καθιδρυμάτων, ἡ διαποίμανση τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν (ἑλληνοφώνων, ἀραβοφώνων, ρωσοφώνων, ρουμανοφώνων, μέχρι καί ἐβραιοφώνων) οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στό Πατριαρχεῖο, ἡ προσφορά παιδείας, ἡ λειτουργία σχολείων γιά τό ἀραβόφωνο ποίμνιό της (μέ τήν πληθῶρα τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων πού ἔχει στό Ἰσραήλ, στήν Παλαιστινιακή αὐτονομία καί τήν Ἰορδανία), καθώς καί ἡ ἐξυπηρέτηση καί ξενάγηση τῶν πολυπληθῶν προσκυνητῶν πού προσέρχονται στούς Ἅγιους Τόπους ἀπό διάφορες ὀρθόδοξες καί μή ἐκκλησίες.

Τό ἔμβλημά της εἶναι τό Φ καί τό Τ (=Φύλακες Τάφου) καί τά χρώματα τῆς σημαίας της, τό λευκό καί τό κόκκινο (λευκή σημαία μέ κόκκινο σταυρό). Εἶναι ἡ σημαία πού μαζί μέ τή γαλανόλευκη βλέπουμε νά κυματίζει σέ ὅλα τα Ἑλληνορθόδοξα Πανάγια προσκυνήματα καί τά μοναστήρια τῆς Ἁγίας Γῆς.

Τά μοναστήρια εἶναι οἱ προμαχῶνες, οἱ προφύλακες τῆς ὁδοιπορούσης ἐκκλησίας στήν πορεία της πρός τούς οὐρανούς. Γιατί ἡ ζωή στήν Ἁγία Γῆ εἶναι μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος γέροντας.

Καί ὅταν ταξιδεύεις ὡς προσκυνητής μέσα στήν ἔρημό της Ἰουδαίας καί ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου μοναστήρια πού νά ἔχουν ὑψωμένη, ἐκτός ἀπό τήν Ἁγιοταφιτική σημαία, τή σημαία τῆς πατρίδας σου, τήν γαλανόλευκη ἑλληνική σημαία, αὐτό σε κάνει νά νιώθεις ρίγος, δέος. Καί ὅταν αἰσθάνεσαι ὅτι μέσα ἀπό τά τείχη αὐτῶν τῶν καστρομοναστηριῶν μιλοῦν, διαβάζουν καί γράφουν τήν ἑλληνική γλῶσσα, τότε συγκινεῖσαι καί δακρύζεις…

Μπαίνεις μέσα στά μοναστήρια, ἐπισκέπτεσαι τά προσκυνήματα καί ἀκοῦς νά μιλοῦν ἑλληνικά, βλέπεις κιονόκρανα κορινθιακοῦ ρυθμοῦ, βαπτιστήρια, ἐντοπίζεις ἑλληνικές ἐπιγραφές, μωσαϊκά, ψηφιδωτά ἑλληνικά, σημαντικότατες εἰκόνες καί τοιχογραφίες. Ἔχουμε ζωντανή παρουσία αἰώνων ἐδῶ στήν Ἁγία Γῆ, καί στή διάρκεια ὅλων αὐτῶν τῶν αἰώνων ἀκούγεται, ὁμιλεῖται, διαβάζεται, γράφεται καί διδάσκεται ἡ ἑλληνική γλῶσσα, ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα. Ἔχουμε περιουσιακά στοιχεῖα, μνημεῖα, ἀρχαιότητες. Καί αὐτό δέν ἔχει μόνον οἰκονομικό χαρακτήρα, ἀλλά κυρίως ἔχει πολιτιστικό, ἰδεολογικό καί ἐθνικό χαρακτήρα.

Οἱ ἁγιοταφίτες πατέρες δέν εἶναι μόνον οἱ φρουροί τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῶν ἱερῶν καθιδρυμάτων, ἀλλά εἶναι καί οἱ ἀκρίτες πού διαφυλάττουν τά ἀπαράγραπτα δικαιώματα τοῦ ἔθνους μας στό πιό ἱερό σημεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπάνω στή γῆ. Εἶναι οἱ ἔσχατοι ἀκρίτες τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός γέροντας Σεραφείμ ὁ Σαββαϊτης, «…ἐμεῖς ἐδῶ στούς Ἁγίους Τόπους εἴμαστε φρουροί, εἴμαστε φύλακες τῶν Παναγίων προσκυνημάτων, ὄχι γιά χρήματα, ὄχι γιά ματαιοδοξία, ἀλλά πρός δόξαν τοῦ Θεοῦ καί γιά νά φυλάξουμε αὐτά τά ἱερά χώματα, ὅσο ζοῦμε οἱ ἀνάξιοι!».

Τό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο μας τῶν Ἱεροσολύμων, μέσα ἀπό πολλές ἀντίξοες συνθῆκες καί περιστάσεις, ἀλλά καί ὅλη ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα, μέσα ἀπό τήν ἐνάσκηση τῆς ὑψηλῆς καί εὐθυνοφόρου ἀποστολῆς της, ὡς θυσιαστική ἀφιέρωση καί ἐμπροσθοφυλακή στή διακονία τῶν Ἁγίων προσκυνημάτων, κράτησαν ἄσβεστη τήν δάδα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, γιά αἰῶνες τώρα, καί διαφύλαξαν τά ἀπαράγραπτα δίκαια τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν ἔθνους ἐπί τῶν ἱερῶν καθιδρυμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς. Καί στίς ἡμέρες μας συνεχίζουν τό βαρύ αὐτό ἔργο καί τόν προορισμό τους, μέ πλήρη αὐτοθυσία καί αὐταπάρνηση.

Τά Πανάγια προσκυνήματα ἦταν καί πρέπει νά παραμείνουν σέ ἑλληνικά χέρια, σέ καθεστώς φύλαξης μέχρι συντέλειας τῶν αἰώνων, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς ἑκάστοτε πολιτικές καί ἐθνολογικές ἐξελίξεις.

Οἱ Ἅγιοι Θεοφόροι Τόποι θά παραμείνουν ἡ ἱερά κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά χρειάζεται ἡ ἐνίσχυση ὅλων ὅσων μποροῦν νά προσφέρουν, καί κυρίως χρειάζεται ἔμψυχο ὑλικό, νέοι πού θά ἔλθουν στήν Ἁγία Γῆ γιά νά στελεχώσουν τήν Πατριαρχική Σχολή τῆς Ἁγίας Σιῶν (ὡς μαθητές τῆς Δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης στό γυμνάσιο καί τό λύκειο), ἀλλά καί τό Πατριαρχεῖο καί τά μοναστήρια, νέοι πού θά παραλάβουν ἀπό τούς παλαιότερους τήν πνευματική σκυτάλη καί αὐτοί, μέ τή σειρά τους, θά διακονήσουν καί θά διατηρήσουν τήν Ἑλληνορθόδοξη μορφή τῶν Παναγίων προσκυνημάτων.

Ἡ ἀποστολή τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας εἶναι ἡ προάσπιση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἡ φύλαξη καί συντήρηση τῶν ἱερῶν μονῶν καί τῶν προσκυνημάτων, ἡ λειτουργική ζωή καί προσευχή, ἠ εκπαίδευση καί διαποίμανση τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πού εὑρίσκονται στήν Ἁγία Γῆ, ἡ διατήρηση καί συνέχιση τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας καί τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης στό μέγιστο αὐτό πνευματικό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Εἴθε, στήν ἀποστολή της αὐτή, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα νά βρεῖ ἔνθερμους ὑποστηρικτές καί συνεχιστές, νέους “σπουδαίους” μοναχούς καί μοναχές, καί ζηλωτές ἁγιοταφίτες, φρουρούς καί διακονητές, στούς χώρους τῆς, ἐπί γῆς, ἱστορικῆς παρουσίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας. Ἀμήν.

Συγγραφεύς: Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος, Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ.

http://www.jp-newsgate.net/gr/2011/12/02/4716/#more-4716