Δήλωση ἁπαλλαγῆς τοῦ τέκνου μου, ἀπὸ τὴν θεματικὴ ἑβδομάδα «Ἔμφυλες ταυτότητες»!

Δήλωση ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν θεματικὴ ἑβδομάδα. Δὲν ἐπιθυμῶ τὸ τέκνο στὸ ὁποῖο ἀσκῶ ὡς γονέας νομίμως τὴν ἐπιμέλεια καὶ γενικῶς τὴ γονικὴ μέριμνα νὰ παρακολουθήσει καὶ νὰ συμμετέχει καθ’ οἱονδήποτε τρόπο στὴν παρουσίαση τοῦ τρίτου ἄξονα μὲ τίτλο «Ἔμφυλες ταυτότητες»! 

Διαβάστε καὶ διαδῶστε τὴν δήλωση ἀπαλλαγῆς…

το είδαμε  εδώ

Το Τριώδιο είναι περίοδος ανατροπής!

Του Ηλία Λιαμή
Δρ. Θεολογίας, καθηγητή Μουσικής

---

Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι, Φαρισαῖον δικαιοῦντα ἑαυτὸν κατέκρινας Κύριε, καὶ Τελώνην μετριοπαθήσαντα, καὶ στεναγμοῖς ἱλασμὸν αἰτούμενον, ἐδικαίωσας· οὐ γὰρ προσίεσαι, τοὺς μεγαλόφρονας λογισμούς, καὶ τὰς συντετριμμένας καρδίας, οὐκ ἐξουθενεῖς· διὸ καὶ ἡμεῖς σοὶ προσπίπτομεν, ἐν ταπεινώσει τῷ παθόντι δι' ἡμᾶς· Παράσχου τὴν ἄφεσιν καὶ τὸ μέγα ἔλεος. (Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου)

Αιώνες τώρα οι άνθρωποι στρέφουν τα μάτια στον ουρανό και ζητούν βοήθεια ώστε να αντέξουν την τραγωδία της ζωής. Αιώνες τώρα για τους πολιτισμούς όλων των ιστορικών περιόδων μέχρι και τη δική μας, ο Θεός απαιτεί συμμόρφωση και διαρκή επαλήθευση της αφοσίωσης των ανθρώπων με έργα.

Τα έργα είναι η απόδειξη, το διαβατήριο εισόδου στην Θεϊκή αγκαλιά, όπου και πάλι ελλοχεύει ο διαρκής κίνδυνος της παράβασης και η αυτονόητη συνέπεια.

Το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων δεν απετέλεσε διαδικασία ξαφνική και απροετοίμαστη. Το ανθρώπινο γένος, όπως και το κάθε βρέφος, έπρεπε να περάσει από περίοδο παιδαγωγίας, μέχρι η ωριμότητα να επιτρέψει μια σχέση αντάξια της ανέκφραστης αγαθοσύνης και φιλανθρωπίας του Δημιουργού και της αρχέγονης ποιότητας του ανθρώπου.

Η περίοδος της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί την έναρξη της λείανσης της ανθρώπινης φύσης, μετά την παραμόρφωσή της, εξαιτίας της προπατορικής αποτυχίας.

Σε έναν ακατέργαστο νου, σε μια σκοτισμένη ανθρώπινη ύπαρξη, έρχεται η θεϊκή δικαιοσύνη και τα ζεύγη «υπακοή στις εντολές-ευλογία», «παρακοή-τιμωρία» επιστρατεύονται για να ανασύρουν τον άνθρωπο από την απόλυτη αγριότητα και την απόλυτη σύγχυση αναμεσά σε όλα τα κενά της ύπαρξής του. 

Σήμερα, του Τελώνου και του Φαρισαίου, στεκόμαστε πάνω στο σύνορο, πάνω στη λεπτή γραμμή μετάβασης από το τελευταίο στάδιο της παιδαγωγίας στο πρώτο βήμα βίωσης της πληρότητας της σχέσης ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

Ο Φαρισαίος είναι συνεπής. Ακολουθεί κατά βήμα το δρόμο που του υποδείχθηκε για να λύσει την προσωπική ου τραγωδία. Το αίτημά του είναι ένα και σεβαστό: Ζητά να δει πρόσωπο Θεού. Και επικαλείται τις προδιαγραφές που του υποδείχτηκαν από τις πρώτες μέρες της ζωής του:
Έργα.

Η τραγωδία όμως δεν λύνεται, διότι πάντα τα έργα θα είναι μικρότερα των προδιαγραφών. Αυτή η χίμαιρα της τελειότητας, που ταλανίζει και θα συνεχίσει να ταλανίζει εκατομμύρια ανθρώπων παραμένει πάντα άπιαστη, αφήνοντας και τον πιο φιλότιμο άνθρωπο εκτεθειμένο στο κενό ανάμεσα σ΄ εκείνον και σ΄ ένα Θεό που διαρκώς ζητάει και με τίποτε δεν ικανοποιείται. 

Ο Φαρισαίος σήμερα κραυγάζει για να μην ακούει μια εσωτερική φωνή που τον φέρνει και πάλι απολογούμενο για τις ελλείψεις του. Ο Φαρισαίος στην πραγματικότητα στήνει το δικό του δικαστήριο. Και ενώ μοιάζει να δικαιώνει τον εαυτό του με τα έργα του, βιώνει ξανά το έλλειμα.

Αναζητά παρηγοριά. Και αυτήν του την προσφέρει ένας Τελώνης, τον οποίον κατά βάθος ευγνωμονεί που υπάρχει, διότι έτσι έχει να επικαλεστεί τουλάχιστον έναν χειρότερό του σε έργα. Τα πάντα λίγα και πάντα ανεπαρκή έργα. 

Το σημερινό δοξαστικό παρουσιάζει τον Κύριο να κατακρίνει την αυτοδικαίωση του Φαρισαίου. Ο Κύριος όμως του καινούργιου κόσμου που εγκαινιάζει ο Χριστός δεν δικάζει.

Η κατάκριση που αναφέρει ο ύμνος αποτελεί ουσιαστικά και αυτοκαταδίκη. Στον καινούργιο κόσμο, οι πυξίδες που οδηγούν στην θεϊκή αγκαλιά έχουν αλλάξει.

Δείχνουν δρόμο καινούργιο, δρόμο αποδοχής της ανθρώπινης ανεπάρκειας, δρόμο αποδοχής της Πατρικής αποδοχής με φανερές τις πληγές από τις πτώσεις.

Ο Τελώνης στενάζει, όχι από φόβο, ούτε από κρυφή ενοχή. Στενάζει, διότι είδε την αλήθεια, την αλήθεια του. Ο Τελώνης είναι ο γενναίος πνευματικός άνθρωπος που δεν φοβήθηκε την αποδοχή της αποτυχία του και δεν την απέκρυψε από τα μάτια του και από τα μάτια του Θεού.

Ο Τελώνης δεν απώθησε την συντριβή. Ο Τελώνης παραδίδεται σε μια άλλη δικαιοσύνη, τη δικαιοσύνη του ιλασμού. Χτυπά την πόρτα της καρδιάς του Θεού και όχι του δικαστηρίου Του. 

Βλέπουμε σήμερα αυτή την αντιδιαστολή και ξέρουμε πως η υπόθεση της σωτηρίας μας «παίζεται» με άλλους όρους. Ο Χριστός μάς τους φανέρωσε:

Ο Θεός μας καλεί να αποφασίσουμε: Θα αναζητήσουμε την δικαίωση στην αυτοθέωσή μας και θα περιφέρουμε τα θλιβερά ράκη των …κατορθωμάτων μας; Τότε Εκείνος αποσύρεται και μας αφήνει σε μια αδιέξοδη δικαίωσή, με τη βίωση μιας διαρκούς έλλειψης.

Αν όμως παραδώσουμε συντετριμμένη την καρδία μας και μαζί με αυτήν, την συντετριμμένη ιδεατή και φαντασιακή αυτοεικόνα μας, θα βιώσουμε μια δικαίωση, αδιανόητή βέβαια για τα μέτρα μιας ανθρώπινης δικαιοσύνης αλλά στηριγμένη σ ένα Θεό αγάπης και ελέους.

Το Τριώδιο είναι περίοδος ανατροπής. Σε εποχές όπου ο κόσμος έχει καταστήσει «επιστήμη» την απώθηση της ενοχής και την μετατόπιση ευθυνών, εκείνο μας καλεί σε συνάντηση με την αποτυχία των σχεδιασμών και την διάψευση των ουτοπιστικών επιδιώξεών μας.

Εκπαιδευθήκαμε να μας «έχουμε» για πολλά, την πολυπόθητη γαλήνη όμως συνεχίζουν την την βρίσκουν οι πράοι και ταπεινόφρονες.

Διότι πηγή γαλήνης είναι Εκείνος που αποκάλυψε την ταπείνωση, ταπείνωση μέχρι σταυρού. Και τα βήματα Του μπορούν μόνον να ακολουθήσουν όσοι με αποφασιστικότητα εγκαταλείπουν τις λεωφόρους της μεγαλοστομίας, της έπαρσης και μοιραία της καταφρόνιας προς τον ασθενέστερο, τον λιγότερο προικισμένο, τον πεσμένο.

Όσο ο κόσμος αρνείται τον Γολγοθά της αυτοσυντρτιβής, θα ανεβαίνει έναν άλλον Γολγοθά, πικρότερο από εκείνον, Γολγοθά χωρίς τέλος, χωρίς αναπαμό, χωρίς Ανάσταση.

πηγή

Η Ασφάλεια αναζητά τον Μητροπολίτη Πειραιώς για να τον συλλάβει

Κατατέθηκε μήνυση σε βάρος του μετά τις δηλώσεις του περί ομοφυλοφιλίας

Τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ αναζητά η Ασφάλεια για να τον συλλάβει στο πλαίσιο του αυτοφώρου, μετά από μήνυση που κατέθεσαν σε βάρος του το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι και το Athens Pride. Η μήνυση κατατέθηκε μετά τις δηλώσεις του Σεραφείμ την Παρασκευή στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούριου, περί ομοφυλοφιλίας.

Την είδηση μετέδωσε η εκπομπή "Αποκαλυπτικά".

Σύμφωνα με τον κύριο Γ. Κουνάλη, στέλεχος του ΕΠΣΕ, η μήνυση κατατέθηκε επειδή τα λεγόμενα και οι απόψεις του κυρίου Σεραφείμ, αναπαράγουν το μίσος και τον φυλετικό ρατσισμό.

Στο «Φτιάξε Καφέ να στα Πω» ο Μητροπολίτης Πειραιά ήταν καλεσμένος για να μιλήσει σχετικά με την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να εισάγει στα σχολεία την ενημέρωση για θέματα που αφορούν σε γκέι και έμφυλες καταστάσεις, στο πλαίσιο ειδικά αφιερωμένης «θεματικής εβδομάδας».

πηγή

Ο ανταγωνισμός των Οικουμενιστών στην προβολή της αιρέσεως

Ο ανταγωνισμός των Οικουμενιστών στην προβολή της αιρέσεως

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικὸς Φιλόλογος, Ἱστορικός

Οἱ οἰκουμενιστὲς ἱερωμένοι –διαστρεβλώνοντας οἰκτρὰ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν Πίστη–συναγωνίζονται, ποιός θὰ ἀποκτήσει τὴν εὔνοια τοῦ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ΠατριάρχηΒαρθολομαίου!

«Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». Ἀπὸ τὸν σημερινὸἈπόστολο, (προς Τιμόθεον Β΄, γ΄10-15)

Διαβάζοντας τὰ διάφορα κείμενα τῶν οἰκουμενιστῶν λυκοποιμένων ρασοφόρων, κυρίως ἀρχιμανδριτῶν ἄνευμάνδρας μὲ προοπτικὴ ἐπισκοπικῆς καριέρας, διακρίνουμε, ὅτι τὰ κείμενά τους αὐτὰ ἔχουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον,ὡς σκοπὸ τὴν εὔνοια τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Τὰ κείμενα αὐτὰ χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν ἔλλειψηἁγιοπατερικῶν χωρίων, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ἔλλειψηὀρθοδόξου μαρτυρίαςἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πληθώρα αἱρετικῶν ἀπόψεων, βλασφήμων σκέψεων καὶ ἀπὸ τὴνἀναφορὰ λόγων τοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν οἰκουμενιστῶν ἀρωγῶν του σὲ ἕνα ἀνίερο ἀγῶνα δρόμου, ποιὸς θὰφανεῖ ὁ πιὸ αἱρετικός. Σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀρχιαιρεσιάρχης Βαρθολομαῖοςἐμφανίζεται ἀπροκάλυπτα ὡς «προφήτης», «πατέρας», καὶ«διδάσκαλος» τῆς Ἐκκλησίας.Ἕνα τέτοιο κατάπτυστοκείμενο, ἀπομίμηση τῆς ρητορικῆς τῶν ρητόρων ποὺ ζοῦσαν στὴν αὐλὴ τοῦ αὐτοκράτορα μὲ μόνη τους ἀσχολίατὸν ἐγκωμιασμό του, εἶναι τὸ πρόσφατο κείμενο τοῦ γνωστοῦ ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ λόγου του ἀρχιμανδρίτη Γ. Φραγκουλάκη μὲ τίτλο «Διαθρησκειακὸς καὶ Οἰκουμενικὸς Διάλογος» (http://fanarion.blogspot.de/2017/02/blog-post_2.html).

Στὸ κείμενο αὐτὸ προσπαθεῖ ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιμανδρίτης ἀπεγνωσμένα καὶ ἀθεολόγητα νὰ ἀποδείξει, ὅτι οἱοἰκουμενιστικὲς πρακτικὲς τῶν λυκοποιμένων τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι θεάρεστες καὶ ἀνάλογεςμὲ τὴν φύση καὶ τὴν διδασκαλίατῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στὸ κείμενο αὐτὸ γίνεται φανερό ὅτι:

α) Δὲν ἀναφέρεται κανένας Ἅγιος, κανένας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιθέτως παρατηρεῖται προσπάθεια ὑποβάθμισης τῶν Ἁγίων, τρανταχτὴ ἀπόδειξη βλασφημίας. Γράφει ὁ κ. Φραγκουλάκης «Σε ότι αφορά στην οικουμενική κίνηση, στον περιβόητο “οικουμενισμό”,που με τόσο πάθος ασχολούνται κάποιοι, έχουν προσδώσει ερμηνείες και έννοιες που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα». Αὐτοὶ οἱ «κάποιοι» κατὰ τὸν «μέγα θεολόγο» κ. Φραγκουλάκη εἶναι μεγάλοι γέροντες ὅπως ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ π. Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης, καθὼς καὶ ἀναγνωρισμένοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελομίροβιτς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, γιὰ νὰ ἀναφέρουμε μόνο τοὺς μὴ Ἕλληνες Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸν κ. Φραγκουλάκη, δὲν κατάλαβαν τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ ἀνακήρυξή του ὡς ἑωσφορικὴ Παναίρεση ἐκ μέρους τους «δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα». Οἱ μόνες ἀναφορὲς ποὺ γίνονται στὸ κείμενο εἶναι ρήσεις τοῦ Πατριάρχη, ρήσεις οἰκουμενιστῶν ταγῶν, ὅπως ὁ μητροπολίτης Σηλυβρίας Αἰμιλιανός, ρήσεις δυτικῶν νεοθεολόγων ὅπως ὁ KonradRaiserκαὶ ρήσεις μεταπατερικῶν θεολόγων ὅπως ὁ κ. Νικόλαος Ματσούκας. Ἐννοεῖται ὅτι γιὰ τὸν κ. Φραγκουλάκη ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ εἶναι ἀνώτεροι τῶν Ἁγίων.

β) Χρησιμοποιεῖται τὸ γνωστὸ οἰκουμενιστικὸ λεξιλόγιο στὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἡ λέξη αἵρεση καὶ κακοδοξία,ἐνῶ παράλληλα ἐμφανίζονται συνειδητὲς γενικολογίες καὶ ἀσάφειες μὲ σκοπὸ τὴν χειραγώγηση τοῦ ποιμνίου, τὸ ὁποῖο οἱ οἰκουμενιστὲς ἀφήνουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες σκοπίμως ἀκατήχητο, καὶ ἀπίστευτες βλασφημεῖεςὅπως «Η οικουμενική κίνηση ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν κάποιοι Χριστιανοί οραματίστηκαν ένα νέο μέλλον της Εκκλησίας και της Κοινωνίας. Στο ξεκίνημά του ο οραματισμός αυτός στηριζόταν στην πεποίθηση, ότι ο Χριστιανικός πολιτισμός και οι Χριστιανικές αξίες θα μπορούσαν να επεκταθούν σε όλο τον κόσμο». Ὁ κ. Φραγκουλάκης ὑποστηρίζει ἐδῶ ἀπροκάλυπτα ἕνα «νέο μέλλον» τῆς «νέας ἐκκλησίας» τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν αὐλικῶν του. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Μία Ἐκκλησία Του δὲν ὑπάρχουν πιὰ γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές.

γ) Ὑπάρχει καταφανὴς διαστέβλωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων, συνήθης πρακτικὴ τῶν ἀπανταχοῦ αἱρέσεων. Γράφει ὁ κ. Φραγκουλάκης ἀναφέροντας τὸν λόγο τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἀβραάμ νὰ αφήσει τὴν γῆ του καὶ νὰ πορευθεῖ στὴν γῆ τὴς ἐπαγγελίας (Γεν. 12, 1-3).«Και μόνο τούτος ο Λόγος θα μπορούσε να αποτελέσει το θεμέλιο των Διαθρησκειακών Διαλόγων από πλευράς Ορθοδοξίας. Φαίνεται ξεκάθαρα ο Θεός να παροτρύνει την έξοδο από τα όρια και την συνάντηση με το συνάνθρωπο, κάτι το οποίο κάνει καιο ίδιος ο Χριστός αργότερα όταν συναντιέται με τη Σαμαρείτιδα. Η συνάντηση μάλιστα αυτή αποτελεί ουσιαστικά τον πρώτο Διαθρησκειακό διάλογο.Όμως έχουμε και άλλες περιπτώσεις που ο Χριστός, μέσα από την διδασκαλία του αναδεικνύει την αναγκαιότητα της επικοινωνίας με τους υπολοίπους ανθρώπους και ιδιαιτέρως με τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς.Τρανό παράδειγμα αποτελεί η διήγηση, από τον ίδιο το Χριστό, τηςπαραβολής του καλού Σαμαρείτη (Λουκ. 10, 25-37). Εδώ δεν έχουμε απλά ένα διάλογο μεταξύ αλλοθρήσκων και αλλοεθνών όπως στην περίπτωση της Σαμαρείτιδος, αλλά την σωτηρία της ίδιας της ζωής. Όποιος πραγματικά θέλει να συναντήσει τον συνάνθρωπό του δεν πρέπει να προβάλλει αξιώσεις. Θα τον πλησιάσει στην όποια καλή ή κακή πνευματική κατάσταση που εκείνος βρίσκεται. Ο Χριστός όταν μιλούσε ήξερε τα ψυχικά κενά των συνομιλητών του. Όμως δεν έδειχνε απέχθεια, ούτε περιφρονούσε».

Τὰ παραδείγματα ποὺ ἀναφέρονται στὸ παραπάνω κείμενο εἶναι συνειδητὲς διαστρεβλώσεις τοὺ λόγου τοῦ Κυρίου και φανερώνουν ἕνα ἀπύθμενο βάθος πανουργίας. Τὰ παραδείγματα αὐτὰ εἶναι παραδείγματα εὐαγγελισμοῦ τῆς Μίας Ἀλήθειας καὶ τῆς μοναδικότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι διαλόγου οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρα, τὸ δὲ παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη δὲν εἶναι κἂν διάλογος.

Ὁ Χριστὸς δὲν μίλησε μὲ τὴν Σαμαρείτιδα γιὰ νὰ κάνει ἀτέρμονο διάλογο, γιὰ νὰ δεῖ, τί τοὺς ἐνώνει καὶ ὄχι τί τοὺς χωρίζει. Μίλησε μαζί της γιὰ νὰ τὴν σώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν δίστασε νὰ τῆς ἀναφέρει καὶ τὸν ἁμαρτωλὸ βίο της.

Ἂν ὁ Χριστός, κ. Φραγκουλάκη, δὲν προέβαλε ἀξιώσεις, τότε γιατί εἶπε στὴν Σαμαρείτιδα «Ἔρχεται ὥρα, καὶ ἤδη ἦρθε, ποὺ οἱ ἀληθινοὶ προσκυνητὲς θὰ λατρεύσουν τόν Πατέρα «ἐν Πνεύματι καὶ Ἀληθεία. Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καὶ Ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν», μιλώντας γιὰ ἀληθινοὺς προσκυνητὲς καὶ ἀναφέροντας δύο φορὲς τὴν ἀξίωση τῆς Ἀληθείας, γιατί μίλησε γιὰ μικρὸ ποίμνιο, γιατί ἀναρωτήθηκε, ἂν θὰ βρεῖ πίστη, ὅταν θὰ ξαναέρθει στὴν γῆ, γιατί τὸν σταύρωσαν;

Ἂν οἱ Ἀπόστολοι, κ. Φραγκουλάκη, δὲν προέβαλαν ἀξιώσεις τότε γιατίφυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν καὶ διώχθηκαν; Γιατί εἶπε ὁ Ἀπ. Παῦλος «Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι»; Τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου δὲν σᾶς ἐλέγχουν; Δὲν ἀξιώνουν ἀπὸ ἐσᾶς τὴν Ἀλήθεια καὶ ὄχι τὴν κολακεία τοῦ Πατριάρχη;

Ἂν οἱ Ἅγιοι, κ. Φραγκουλάκη, δὲν προέβαλαν ἀξιώσεις, τότε γιατί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶπε «ὁ Μωάμεθ δὲ κυρίευσε τὸν κόσμο μὲ τὴν δύναμη του, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ διαβόλου»; Γιατί ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος χαρακτήρισε τὰ λόγια τῶν Ἀρειανῶν «ἰὸν ὄφεων»; Γιατί τόσοι Ἅγιοι χαρακτήρισαν βαρύτατα τοὺς αἱρετικούς, συμβουλεύοντάς μας ἀκόμη καὶ «χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγετε»;·Γιατί ὀνομάζει ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας –μᾶλλονἄγνωστη γιὰ σᾶς–τοὺς Ἰουδαίους «δυσσεβεῖς, θεοκτόνους, κατάκριτο συναγωγή»;Γιατί ὁ Χριστὸς τοὺς χαρακτήρισε «γενεὰ ἄπιστο καὶ διεστραμμένη»; Γιατί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς δὲν ἤθελε τοὺς λατινόφρονες οὔτε στὴν κηδεία του; Γιατί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς συμβούλευσε τὸ ποίμνιο«τὸν Πάπα νὰ καταράστε»;

Ὁ κ. Φραγκουλάκης μιλάει στὸ κείμενό του γιὰ τὴν ἀνάγκη «εἰλικρίνειας, βαθιᾶς μαχητικῆς πίστης, ταπείνωσης». Δυστυχῶς ἐννοεῖ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι τὸν ἑαυτό του καὶ φυσικὰ τὸν Πατριάρχη. Αὐτό καὶ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι κοινὰ στὰ οἰκουμενιστικὰ κείμενα. Πλήρης διαστρέβλωση καὶ ἀναφορὰ κατὰ τὸ δοκοῦν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, προσπάθεια χειραφέτησης τῶν ἀπὸ τοὺς ποιμένες τους ἐγκαταλελειμένων καὶ προδομένων ψυχῶν καὶ διάδοση τῆς αἱρέσεως. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν ὑπάρχει δυστυχῶς ἐλπίδα μετανοίας τῶν οἰκουμενιστῶν. Προσβλέπουν τὸ «νέο μέλλον τῆς νέας ἐκκλησίας τους» καὶ τὸ μόνο ποῦ θέλουν εἶναι νὰ ὑμνοῦν συναγωνιζόμενοι τὸν Πατριάρχη, νὰ δείξουν τὴν αὐλικότητά τους καὶ τὴν ὑποταγή τους, μήπως καὶ γίνουν ἀρχιμανδρῖτες, ὀφφικιάλιοι, Πρωτοπρεσβύτεροι, Ἐπίσκοποι καὶ ἴσως κάποτε χαλίφης στὴν θέση τοῦ χαλίφη. 

πηγή

Οι αλήθειες του Τελώνη και του Φαρισαίου(Ουχ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων)

Στην αρχή του Τριωδίου η Εκκλησία μας έχει ορίζει να διαβάζεται η παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου. Ο Χριστός, απευθυνόμενος σε εκείνους που είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και κατέκριναν τους άλλους, διηγείται την άνοδο δύο ανθρώπων στον ναό των Ιεροσολύμων και την προσευχή τους. Και οι δύο μίλησαν αληθινά για τον τρόπο που έβλεπαν τον εαυτό τους. Ο Φαρισαίος είπε στο Θεό και στους ανθρώπους ότι ήταν διαφορετικός από όλους τους αμαρτωλούς, ότι τηρούσε τον μωσαϊκό νόμο και δεν έμοιαζε ειδικά με τον τελώνη. Δεν ήταν άδικος, άρπαγας και μοιχός. Δεν αδικούσε δηλαδή τους ανθρώπους ούτε με τη σκέψη, ούτε  με την πράξη, ούτε με τις επιθυμίες. Δεν άρπαζε τα αγαθά τους ούτε προσέβαλε την οικογενειακή τιμή και υπόληψή τους. Ο Φαρισαίος ανήκε στην τάξη των ευσεβών, των καθαρών, των τελείων εξωτερικά και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ο τελώνης έβλεπε την αμαρτωλότητά του και ενώπιον του Θεού ομολογούσε ότι δεν είχε τίποτε καλό να παρουσιάσει. Πενθούσε γι’ αυτό. Και παρακαλούσε το Θεό να τον ευσπλαχνισθεί. Από τους δύο αλήθειες η μία οδήγησε στην άφεση, την συγχώρεση, την δικαίωση. Η άλλη, η οποία είχε οδηγήσει τον Φαρισαίο στην αυτο-ύψωση, δεν έγινε αποδεκτή από το Θεό και ο Φαρισαίος κατακρίθηκε.

                Πολλά μηνύματα διδασκόμαστε από την παραβολή. Και καθώς ξεκινά η προετοιμασία όλων μας για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή η Εκκλησία πρωτίστως μας καλεί να δούμε την δική μας αλήθεια. Να εξετάσουμε τους εαυτούς μας και να παραδειγματιστούμε από την κατάκριση την οποία υπέστη ο Φαρισαίος.

                Οι περισσότεροι άνθρωποι ή φοβούνται ή παραθεωρούν ή κατασκευάζουν την αλήθεια για τον εαυτό τους.

Η αλήθεια για τον εαυτό μας, για τη ζωή, για τους στόχους μας, για τις σχέσεις μας χρειάζεται γενναιότητα για να μπορεί να διακριβωθεί, αλλά και να γίνει αντικείμενο προβληματισμού ή αφορμή για μετάνοια και αλλαγή.Συνήθως φοβόμαστε την αλήθεια που δεν μας είναι ευχάριστη. Το ότι έχουμε πάθη. Το ότι φέρουμε μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει τη ζωή μας. Για τις επιλογές μας. Για το ότι η ζωή μας έχει όρια και τέλος. Για το ότι ο χρόνος περνά και μας λείπουν καταστάσεις ή αγάπη ή νόημα σε ό,τι κάνουμε και ιδίως στις σχέσεις μας με τους άλλους.  Όλα αυτά δεν είμαστε έτοιμοι και φοβόμαστε να τα αντικρίσουμε. Γιατί ή θα μας πνίξουν οι ενοχές μας ή θα χρειαστεί να πάρουμε αποφάσεις, να ζητήσουμε άφεση και από το Θεό και από τους ανθρώπους, να κάνουμε καινούριες αρχές στη ζωή μας. Και οι άνθρωποι έχουμε μάθει στη συνήθεια. Μας βολεύει. Δεν αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αλλάξουμε.

                Άλλοτε πάλι παραθεωρούμε την αλήθεια. Αφηνόμαστε στον εκκοσμικευμένο τρόπο ζωής, στις επιλογές του πολιτισμού εντός του οποίου ζούμε. Συμπνιγόμαστε στις μέριμνες του βίου. Και έχουμε πολλές δυνατότητες να μην ακούσουμε και να μη δούμε τον εαυτό μας. Η εικονική μας πραγματικότητα. Οι υποχρεώσεις μας. Η αίσθηση ότι η ζωή μας είναι γεμάτη. Κυρίως η βεβαιότητα ότι έχουμε χρόνο, αλλά και η αίσθηση ότι η αλήθεια έχει να κάνει μόνο με τον παρόντα χρόνο και προσεγγίζεται μονάχα με ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε, ό,τι γευόμαστε, ό,τι απολαμβάνουμε και δεν χρειάζεται να γυρνούμε σε σχήματα του παρελθόντος, όπως νομίζουμε ότι είναι ο Θεός, η ηθική, η ενασχόληση με το τι θέλει και πώς αισθάνεται ο πλησίον μας  και το πλήθος των πειρασμών που αντιμετωπίζουμε, μας κάνουν να αδιαφορούμε γι’ αυτή.

                Άλλοτε, όπως ο Φαρισαίος, κατασκευάζουμε την δική μας αλήθεια.Αναγορεύουμε τους εαυτούς μας σε αυθεντίες. Μετρούμε τα πάντα με βάση το πώς νομίζουμε ή πώς θα θέλαμε να είναι και θεωρούμε ότι έχουμε βρει την αλήθεια. Την δική μας όμως αλήθεια. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε με άλλα κριτήρια, όπως αυτά του λόγου του Θεού και της εκκλησιαστικής ζωής. Ο Φαρισαίος νόμιζε ότι η αλήθεια του ήταν αποδεκτή από το Θεό και τους ανθρώπους. Πίστευε σ’ αυτήν. Δεν μπορούσε να διακρίνει ότι μέσα από την αλήθεια του είχε διαγράψει την ταπείνωση, την αγάπη για τους άλλους και την ευθύνη την οποία θα έπρεπε να έχει για εκείνους. Αυτοδικαιώθηκε. Λησμόνησε ότι ενώπιον του Θεού, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει τέλειος και αναμάρτητος. Λησμόνησε ότι χωρίς το Θεό τίποτε δεν μπορεί να πετύχει κανείς αυθεντικά. Και πίστεψε ότι ήταν «ουχ ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων» (Λουκ.18, 11). Και ευχαριστούσε το Θεό κιόλας γι’ αυτό.     

                Στην προβληματική μας στάση έναντι της αλήθειας συμβάλλει αποφασιστικά η λογική της σύγκρισης. Μας παρηγορεί το γεγονός ότι δεν είμαστε όπως οι άλλοι άνθρωποι. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί στον εαυτό του ως άλλοθι το γεγονός ότι σε σχέση με τους άλλους είμαστε καλύτεροι ή δεν είμαστε τόσο άσχημα. Έχουμε πρόοδο. Έχουμε επιτυχίες. Έχουμε χαρίσματα. Έχουμε αυτάρκεια ενίοτε. Ότι στη διαφθορά και την κρίση του κόσμου εμείς αντέχουμε. Είμαστε διαφορετικοί. Και μπορεί να είναι αλήθεια. Ιδίως όσοι ανήκουμε στην Εκκλησία και αισθανόμαστε ότι προσπαθούμε να λειτουργούμε με γνώμονά μας την πνευματική πορεία, έχουμε την αίσθηση ότι σε σχέση με τους λοιπούς των ανθρώπων είμαστε πολύ καλύτερα. Και τολμούμε να πούμε ότι ο Θεός δεν θα μας λησμονήσει. Θα αναγνωρίσει τον κόπο μας και ότι θα μας ανταμείψει. Γι’ αυτό και δυσκολευόμαστε, για παράδειγμα, να κατανοήσουμε γιατί υφιστάμεθα δοκιμασίες στη ζωή μας, ενώ ενώπιον του Θεού είμαστε εντάξει. Και μπορεί κι αυτό να είναι αλήθεια. Μέσα όμως από τη σύγκριση λησμονούμε ότι ο Θεός δεν μας κρίνει με βάση τι είναι οι άλλοι, αλλά με βάση ποιοι είμαστε εμείς. Με βάση όχι την έλλειψη της κακίας, που είναι κι αυτή αμφίβολη, αλλά με βάση το πόσο προχωρήσαμε στο αληθινό νόημα της πνευματικής ζωής που είναι η ταπείνωση, η αγάπη και η εκζήτηση του ελέους και της ευσπλαχνίας του Θεού, όπως επίσης και της άφεσης που ζητούμε από Εκείνον και από όσους δυσκολέψαμε στη ζωή μας.

                Ο τελώνης και η αλήθεια του αποτελούν ένα παράδειγμα που μας καλεί να ξαναδούμε  τη ζωή μας. Την αλήθεια. Να μην εγκλωβιστούμε στην αλήθεια μας, αλλά να κρίνουμε του εαυτούς μας με βάση αυτό που θέλει ο Θεός. Και «εν τη ταπεινώσει» να αναφωνήσουμε το «ιλάσθητι», ακόμη κι αν ο πολιτισμός μας μάς λέει ότι δεν χρειάζεται. Και ας εφευρίσκει τρόπους για να μην μας αφήσει τελικά χρόνο και όψη, ώστε να δούμε αληθινά την καρδιά και την ψυχή μας. Το Τριώδιο προσφέρεται, μέσα από την λειτουργική ζωή, μέσα από την περισυλλογή, αλλά και τα ερωτήματα που θέτει, να μας δώσει την ευκαιρία να μας ξαναδούμε. Και να επαναπροσεγγίσουμε την αλήθεια του Θεού. Ή, καλύτερο, τον Θεό που είναι η Αλήθεια.

π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Λκ. ιη΄ 10-14)

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΕΛΩΝΟΥ  &  ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

(Λκ. ιη΄ 10-14) 

Μὲ τὴν σημερινὴ Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ἐγκαινιάζεται γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἡ λεγομένη περίοδος τοῦ Τριωδίου ἢ ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀπὸ σήμερα ἀρχίζουν οἱ κινητὲς γιορτὲς  πρὶν ἀπὸ τό Πάσχα. Ἡ περίοδος αὐτή, ἡ ὁποῖα κλείνει μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, δημιουργεῖ μὲ ὅσα ψάλλονται καὶ τελοῦνται στοὺς ἱεροὺς Ναούς μεγάλες καὶ ἱερὲς συγκινήσεις καλώντας συγχρόνως τοὺς πιστοὺς σὲ  πνευματικὸ ἀγῶνα. Ἔτσι μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ  Φαρισαίου ποὺ ἀκούσαμε διδασκόμαστε γιὰ τό κακὸ ποὺ προκαλεῖ  στὸν ἄνθρωπο ἡ ὑπερηφάνεια καὶ παράλληλα γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς πραγματικῆς προσευχῆς καὶ τῆς ταπείνωσης.

        Οἱ δύο ἄνθρωποι ποὺ ἀνέβηκαν στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, σύμφωνα μὲ τήν εὐαγγελικὴ ἀφήγηση, ξεκίνησαν ὁ καθένας ἀπὸ μιὰ διαφορετικὴ αἰτία. Καὶ αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμή. Ὁ μὲν Φαρισαῖος πῆγε  στὸ Ναό, διότι ἦταν δημόσιος τόπος λατρείας, πιὸ δημόσιος ἀπὸ τὶς γωνιὲς καὶ τοὺς δρόμους τῆς πόλης. Ἐκεῖ θὰ τὸν ἔβλεπαν περισσότεροι ἄνθρωποι, θὰ ἐπικροτοῦσαν τὴν εὐλάβεια του καὶ  ἔτσι  θὰ ἱκανοποιοῦνταν ὁ ἐγωισμὸς του. Ὁ δὲ Τελώνης πῆγε στὸ Ἱερὸ, ὄχι μόνο διότι ἦταν τόπος καθορισμένος γιὰ κοινὴ λατρεία, σὰν οἶκος προσευχῆς, ἀλλά καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη σοβαρὸ λόγο: ἤθελε νὰ βρῆ παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση στὴ συνείδησή του, ἡ ὁποῖα τὸν βασάνιζε ἀκριβῶς ἐπειδὴ αἰσθανόταν ὅτι ἦταν ἁμαρτωλός.

Ἡ προσευχὴ τὴν ὁποῖα κάνουν καὶ οἱ δύο πρὸς τὸν Θεὸ, εἶναι ἡ νοερὰ, ἡ ἀτομικὴ προσευχή. Ὅμως αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Φαρισαῖος δὲν εἶναι κἂν προσευχή, ἀλλὰ εἶναι ἐπίδειξη τῶν προσόντων ποὺ πίστευε ὅτι εἶχε: «οὐκ εἰμι ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». Δηλαδὴ, οὔτε λίγο οὔτε πολὺ, ἦταν σὰν νὰ ἀνάγκαζε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀνταμείψει γιὰ τὶς ἀρετές του.  «Νηστεύω δύο φόρες τήν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸ Ναὸ τό δέκατο ἀπὸ τά εἰσοδήματα μου». Ὁ Τελώνης ἀντίθετα, συντετριμμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, φωνάζει μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του: «Θεέ μου, συγχώρεσε με τόν ἁμαρτωλό».

Ἡ στάση τοῦ Φαρισαίου εἶναι προκλητικὴ, κάτι ποὺ συμβαίνει μὲ ὅλους ἐκείνους τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν πωρωμένη τήν συνείδησή τους. Στέκονται καὶ αὐτοί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπερήφανοι σὰν νὰ εἶναι ἀναμάρτητοι. Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ ζητήσουν τό ἔλεος Του, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ,  ἀντὶ νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὶς δωρεὲς καὶ τὶς χαρὲς ποὺ τοὺς παρέχει, δικαιώνουν τὸν ἑαυτό τους γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους: «Δὲν σκότωσα…» λένε οἱ περισσότεροι.  Πράγματι, ἴσως νὰ μὴν ἀφαίρεσαν τὴ ζωὴ κάποιου συνανθρώπου τους, ὅμως φόνος εἶναι καὶ ἡ συκοφαντία καὶ ὅ,τι δήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ βλάψει τήν προσωπικότητα καὶ τό ἦθος τοῦ ἀδελφοῦ  τους. Ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς καὶ ἡ δηλητηρίαση τῶν συνειδήσεων, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τήν συκοφαντία, εἶναι ἐξ ἴσου μεγάλες ἁμαρτίες, ἐπειδὴ καὶ τὰ δύο εἶναι ἔργα τοῦ διαβόλου.

Ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ τὸ κακὸ ποὺ τοῦ συνέβαινε. Ὁ ἐγωϊσμὸς τύφλωσε τά μάτια τῆς ψυχῆς του  καὶ δὲν ἔβλεπε τόν δρόμο ποὺ θὰ τόν ὁδηγοῦσε στὴ  σωτηρία του. Ἀντίθετα ὁ Τελώνης, μὲ τήν ταπείνωση καὶ μὲ τήν  συναίσθηση ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς, σώθηκε. Ἡ στάση αὐτὴ μᾶς διδάσκει πὼς πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε τόν πνευματικὸ μας ἀγῶνα μὲ ταπεινοφροσύνη, ἐπειδὴ αὐτή εἶναι ποὺ τελειοποιεῖ  τούς ἀνθρώπους καὶ ἀνακηρύσσει τοὺς ἁγίους. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος τήν ὀνομάζει «μείζονα τῶν ἀρετῶν» καὶ σὲ ἕνα του βιβλίο γράφει: «Ἂν μὲ ρωτήσεις τὶ εἶναι πρῶτο στὸ χριστιανισμὸ  θὰ ἀπαντήσω: Ἡ ταπεινοφροσύνη. Τὶ δεύτερο; Ἡ  ταπεινοφροσύνη. Τὶ τρίτο; Ἡ  ταπεινοφροσύνη, διότι χωρὶς αὐτὴν καὶ ἡ  πιὸ μεγάλη ἀρετὴ καταντᾶ κακία».

Ἀνέβηκαν καὶ οἱ δύο στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ὁ  Φαρισαῖος  δὲν κατάφερε νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν Θεό, διότι ἡ   ἀλαζονεία του δὲν τὸν ἄφηνε νὰ προσευχηθῆ μέ εἰλικρίνεια. Ὅμως ὁ Τελώνης, μὲ τὴν ψυχικὴ του συντριβὴ, κατάφερε ὥστε ἡ προσευχή του νὰ φθάσει στὸ θρόνο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ φύγει ἀπό τόν Ναὸ γιὰ τὸ σπίτι του «δικαιωμένος». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος  Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς λέει πὼς ἡ εἰλικρινὴς προσευχὴ   «ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀφοῦ ξεπεράσει ἀκόμη καὶ κάθε τὶ τὸ ἐπουράνιο, κάθε θεωρητικὴ σκέψη περὶ Θεοῦ, τὸν φέρνει μπροστὰ  σ’ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα». Εἶναι δηλαδὴ ἡ προσευχή ἀνέβασμα, συνάντησις μὲ τὸν Θεὸ καὶ παράστασις μπροστὰ Του.

Γιατὶ ὅμως χρειάζεται ἡ προσευχή, αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀνάβαση στὸν οὐρανὸ, προκειμένου νὰ συναντήσουμε τὸ Θεό; Μήπως ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πανταχοῦ παρὼν; Δὲν εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος «ἐν αὐτῷ ζῷμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν;» Σίγουρα καὶ εἶναι πανταχοῦ παρών, ὅμως σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ  οὐρανὸς εἶναι ὁ χῶρος τῆς κατοικίας τοῦ Θεοῦ. «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» λέμε στὴν Κυριακὴ προσευχή, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται μακριὰ μας, στὸν οὐρανό, ἀλλὰ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς μὲ τὸν νοῦ μας καὶ τήν καρδιὰ μας εἴμαστε ἀπομακρυσμένοι ἀπ’ αὐτόν, διότι ἔχουμε στραμμένη τὴν προσοχή μας στὰ γήϊνα καὶ πρόσκαιρα.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου, μᾶς δείχνει τὸν δρόμο τῆς νίκης γιὰ τὰ  πάθη  μας  ποὺ προέρχονται ἀπὸ τήν ὑπερηφάνεια. Ἡ  δὲ Ἐκκλησία,  σὰν καλὴ παιδαγωγός, τώρα ποὺ ἀρχίζει τό Τριώδιο, μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη μᾶς ὁδηγεῖ   γιὰ νὰ φθάσουμε στὶς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα πνευματικὰ καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι ὥστε νὰ δεχθοῦμε τὸν ἀναστημένο Κύριο. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἕναν ὕπουλο ἐχθρὸ, τὴν ἁμαρτία, καὶ πρέπει σιγὰ – σιγὰ νὰ ἐνισχυθοῦμε μὲ ἐκεῖνα τά πνευματικὰ ἐφόδια ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε προτοῦ αὐτὴ μᾶς καταβάλει καὶ μᾶς νικήσει.

        Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἕνα ἰδιόμελο τοῦ Τριωδίου τοῦ ἑσπερινοῦ μᾶς λέει χαρακτηριστικὰ: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς ἀδελφοί. Ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται,  ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες  ‘‘ Ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς’’». Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ταπείνωση οἱ ἥρωες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἅγιοι, κερδίσαν τὸν Παράδεισο. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς ἂς προσευχόμαστε σωστὰ καὶ ἄς μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ ὅτι αὐτὸς ποὺ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του ταπεινώνεται. Ἂς ταπεινωθοῦμε μπροστὰ στὸν Θεό μὲ εἰλικρίνεια καὶ πίστη, ἂς νηστέψουμε ὅπως πρέπει καὶ μέ κατάνυξη νὰ παρακαλέσουμε ὥστε «ὁ  Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήση τοὺς ἁμαρτωλοὺς» καὶ ἔτσι δικαιωμένοι ἀπὸ Αὐτὸν νὰ κληρονομήσουμε τὴν Οὐράνια Βασιλεία Του. Ἀμήν.