Η προσευχή του Οσίου Εφραίμ-1)ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΓΙΑΣ

Οι-Πατέρες της Εκκλησίας σφοδρά τη μαστιγώνουν ως μητέρα άφθονων κακών. Ό Μέγας Βασίλειος χαρακτηριστικά την παρουσιάζει ως αίτια κάθε κακουργίας καί ό Ιερός Χρυσόστομος ως πηγή πάσης αμαρτίας. Επόμενοι του σοφού εκείνου Σόλωνος του Αθηναίου, στον όποιο ανήκει ή γνωστή ρήση αργία μήτηρ πάσης κακίας καί τής Σοφίας του Σειράχ οπού πολλή κακία έδίδαξε ή αργία. Ό αργός συχνά ταυτίζε­ται με τον οκνηρό, τον φυγόπονο, τον ανέμελο, τον ρέμπελο, αυτόν πού ζεί παρασιτικά καί εις βάρος των άλλων. Αργός ακόμη εΐναι όχι μόνο ό άεργος άλλα καί ό εργαζόμενος άχαρα, ανόρεχτα, άπρόσεχτα, βιαστικά καί συγχυσμένα. Αργός κυ­ρίως είναι, κατά τη νηπτική γραμματεία, ό άκηδιαστής, ό μελετών καί μη μελετών, ό προσευχόμένος καί μη προσευχόμενος, ό έκκλησιαζόμένος καί μη έκκλησιαζόμενος. Βλέπετε πόσο ταλαίπωρος είναι ό άνθρωπος του πάθους αύτού; Πόσο όξιολύπητος καί πόσο αγώνα προσωπικό καί υπεύθυνο καί σοβαρό χρειάζεται; Πόση βοήθεια, συνδρομή, προσευχή καί έλεος θέλει; "Εχει ανάγκη φίλων, συγγενών, πνευματικών, αγίων καί αγγέλων για ν' απαλλαγεί του φοβερού πάθους, πού τον δένει με τον εαυτό του, το σαρκίο του, τίς ιδέες του καί τη νομιζόμενη ανάπαυση του.

"Ας δοϋμε όμως πιο καλά τον άνθρωπο του πάθους αυτού, που εντός του φωλιάζουν κι επωάζονται κι άλλα πάθη. Ό άνθρωπος πού επί καιρό αφήνει τ' άκρα του ακίνητα θα πάθει άγκίλωση. Ή συνείδηση αν περιφρονηθεί σιγάζει καί σβύνει. Ή ψυχή αν παύσει να προσεύχεται θα μείνει αγρός ακαλλιέργητος καί θα χρειασθεί πολύς κόπος για να βρει την ικμάδα της Ή αργία είναι το εύφορο έδαφος για ν' αναπτυχθούν τ' αγκάθια των ρυπαρών λογισμών, των αισχρών φαντασιών, των άτοπων πράξεων καί των πονηρών ενθυμήσεων.Στήν κατάσταση αυτή ό άνθρωπος χάνει τη σοβαρότητα του, την αξιοπρέπεια του καί την ευγένεια του. Πλήττει, νευριάζει, άγχεται, μελαγχολεί ή οδηγείται στη διασκέδαση, την περιπλάνηση, την πολυλογία, την ευτραπελία καί την ειρωνεία.

Ή εργασία βοηθά καί στηρίζει στην απαλλαγή του νοσήματος της αργίας.Θέλει όμως κι εκείνη τρόπο καί μέτρο για να μη μας οδηγήσει σε άλλα αδιέξοδα καί κυρίως στην πλεονεξία.Ακόμη καί στην έρημο οί ασκητές δεν έπαυαν να καλλιεργούν τη γη, να έργοχειρούν καί να τρώγουν τον άρτο τους με τον ίδρωτα τους, για να μη γίνονται βάρος στους άλλους καί να μη ή αργία δουλώσει τίς δυνάμεις της -ψυχής. Ό πνευματικός άνθρωπος, γράφει ό αρχιεπίσκοπος Χερσώνος Ίννοκέντιος, αναφωνεί: Μη δώσεις, Κύριε, οί ήμερες της ζωής μου, οί τόσο λίγες καί σύντομες, να κυλήσουν στη ματαιότητα του κοσμικού φρονήματος καί στην απραξία. Μη με αφήσεις να δάψω τα τάλαντα, που μου ένεπιστεύθης, στη γη της λήθης καί της οκνηρίας...
Τον άνθρωπο του Θεού χαρακτηρίζει ή γενναιότητα, ή ειρήνη καί ή χαρά. Τον αποθαρρυμένο, λυπημένο καί κουρασμένο αργό τον έχει καταλάβει πνεύμα αντίθετο του Ευαγγελίου του Χριστού. Μια παρατεινόμενη σκοτεινή συννεφιά έχει σκεπάσει την καρδιά του άνθρωπου. Ή κατάσταση όμως αυτή συνήθως είναι ηθελημένη. Είναι μία παράδοση άνευ όρων στην οποία κατάσταση μου, δίχως καμμία διάθεση καί προσπάθεια για μια αλλαγή. Καί όσο ή κατάσταση αυτή χρονίζει τόσο σοβαρότερη γίνεται ή ασθένεια. Μπορεί έτσι ή ψυχή εύκολα να οδηγηθεί σε μαρασμό καί απελπισία.
Δεν είναι μικρός δυστυχώς ό αριθμός των ψυχών πού από διαφορετικές αφετηρίες, αφορμές κι αιτίες έπαυσαν εσωτερικά ν' αντιστέκονται, το ανικανοποίητο τους κυρίευσε καταδικαστικά καί ή ερήμωση, ή πλήξη, ή ανία καί ή θλίψη έγιναν οί φίλες της καρδιάς τους.

Το πνεύμα της απελπισίας, πού γεννιέται από το πνεύμα της οκνηρίας, εμποδίζει ν' αρχίσουμε μια πνευματική πορεία. Νομίζουμε πώς ό όσιος Έφραίμ κυρίως την επιβλαβή αργία της μη εκτελέσεως των εντολών του Θεοΰ εννοεί. Ό άνθρωποςέχει κληθεί να γίνει άγιος.Τ' ότι δεν φθάνουν όλοι στην αγιότητα οφείλεται στην άργία, πού είναι, κατά ένα Αγιορείτη Γέροντα, εύθέως άντίθετη με την ανάπτυξη του πνευματικόύ άνθρώπου, ή οποία είναι ή άρνηοη της προσωπικής του εξελίξεως, το μαράζωμα στη στασιμότητα (Ιερομ. Πετρώνιος Προδρομίτης).
Τελικώς παρατηρείται ό κόσμος να κυλά σε δύο αντίθετα ρεύματα, σε δύο παράλληλους πεζόδρομους. Στό ένα ρεύμα σεριανίζουν οι αργοί, κουτσομπολεύοντάς, περιπαίζοντας, αμεριμνώντας, με συνηθισμένο επίλογο της πορείας τους παράπονα πολλά για το πόσο άσχημα αισθάνονται και πόσο κουρασμένοι είναι. Στό άλλο ρεύμα κυλούν με γοργώτερο ρυθμό, παρότι φορτωμένοι τόσα βάρη, υποθέσεις, ασχολίες κι εργασίες,αυτοί πού καθημερινά συνθλίβονται από τους κόπους, συντομεύοντας έτσι τον χρόνο της ζωής τους της 'ίδιας, για την οποία, όπως λένε, παλεύουν. Τελικώς ως οί αργοί και οί πολυάσχολοι και πολυμέριμνοι εΐναι δουλωμένοι φοβερά, και αυτό είναι και το κοινό τους σημείο.
Ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης στο πολύτιμο έργο του, τα «Πνευματικά Γυμνάσματα», γίνεται αναλυτικός και πολύ παραστατικός. Αναφέρει πώς ό δαίμονας άνοιξε σε αυτόν τον κόσμο ένα σχολείο πονηριών, βλέποντας πώς αυτός δεν προλαβαίνει να δίνει μαθήματα κακουργίας, κι έβαλε στη θέση του την αργία διδάσκαλο, οπού και οί χειρότεροι γίνονται οί καλύτεροι μαθητές της. Οί μαθητές προκύπτουν με το να γίνονται εχθροί των κόπων καί φίλοι των ηδονών. Δεν υστερούν όμως καί οί μαθητές του 'ίδιου σχολείου, πού διδάσκονται την υποδούλωση στίς περιττές υποθέσεις καί μέριμνες.
Μη νομίζει κανείς πώς όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στους εκτός Εκκλησίας. Το πνεύμα της αργίας καί οκνηρίας όταν καταλάβει την ψυχή του πιστού προφασίζεται ασθένειες για να μη νηστεύει, να μην εκκλησιάζεται, να μην προσεύχεται καί γενικώς να έγκρατεύεται. Οι πολυάσχολοι πάλι τις ίδιες περί-που δικαιολογίες βρίσκουν καί παγιδευμένοι σε μάταια έργα δεν βρίσκουν καιρό για να έκκλησιασθοϋν καί να μελετήσουν κάτι προς ψυχική ωφέλεια. "Αν τους μείνει λίγος χρόνος τον δίνουν στην ανάπαυση. Αν καταφέρουν κάποτε να ξεγλυστρήσουν άπ' όλα αυτά πού τους απασχολούν καί βρεθούν στην εκκλησία, στη μελέτη ή την προσευχή, ό νους τους τρέχει άλλου.

Τό φως του Ευαγγελίου είναι το μόνο που μπορεί να φωτίσει όλες τις γωνιές της καρδιάς καί του νου, να διαλευκάνει τα στίγματα,να ξεκαθαρίσει τα όρια των παθών καί των δυνατοτήτων,ν' απαντήσει στα ερωτήματα, ποιο είναι το μέτρο, να οδηγήσει τα βήματα σε τρίβους σωτηρίας. Το θείο φως θα παραμυθήσει καί ζωογονήσει. Ή θεία χάρη θ' ανεβάσει τον πεπτωκότα από τίς φυλακές του άδη στις πύλες τ' ουρανού. Πρέπει όμως να το ζητήσουμε με λόγο καί έργο καί θερμή ικεσία. Σάν τον Αγιορείτη ασκητή,τον μέγα άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, εκ βαθέων νά κραυγάζουμε: φώτισόν μου το σκότος!...

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

''Η ειρήνη των αρετών και η ταραχή των παθών''εκδ.Τήνος

ΚΥΡΙΑΚΉ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ(Επισκόπου Βασιλείου Οσμπορν)

ΚΥΡΙΑΚΉ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ(Επισκόπου Βασιλείου Οσμπορν)

Οι δύο περικοπές πού διαβάσαμε από την Αγία Γραφή -το απόσπασμα από την Προς Εβραίους επιστολή (6, 13-20) καί το απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Μάρκου-έχουν ένα κοινό σημείο πού είναι σημαντικό: μιλούν καί οι δύο για το θάνατο του Χρίστου καί την Ανάσταση, σαν να επρόκειτο για ένα είδος ταξιδιού. Αυτό το ταξίδι εκφράζεται από τον ευαγγελιστή Μάρκο, τοποθετημένο μέσα στη συνάφεια της πορείας του Ιησού από τα Ίεροσόλύμα προς τη Γαλιλαία. Ή Προς Εβραίους επιστολή το εκφράζει πιο έμμεσα, κάνοντας λόγο για την είσοδο του Χρίστου «στα ενδότερα του καταπετάσματος... οπού μπήκε ως παντοτινός αρχιερέας όπως ό Μελχισεδέκ».Μέσα από τα αποσπάσματα αυτά έμφανίζεται ό Χριστός ως «πρόδρομος». Περπάτησε το μονοπάτι προς την Ιερουσαλήμ. Διάβηκε το παραπέτασμα εκ του θανάτου προς τη ζωή, πρίν από μας για μας. Σκοπός της ζωής μας δεν είναι άλλος από το να Τον ακολουθήσουμε καί να συνυπάρξουμε μαζί Του στο δικό Του τόπο. Καί στον αγώνα μας αυτό,δεν μένουμε αβοήθητοι.ΌΧριστός,ακόμα κι από την άλλη όχθη του θανά­του, είναι, -για να χρησιμοποιήσουμε μια εβραϊ­κή εικόνα-ή άγκυρα πάνω στην οποία μπορούμε να κρατηθούμε· ή άγκυρα στην οποία είμαστε με ασφάλεια δεμένοι με το σκοινί της πίστης. Εκείνος είναι ή ελπίδα μας,ή μόνη μας ελπίδα· κι αυτό σημαίνει πως κάθε ελπίδα που έχουμε στη ζωή, αν δεν σχετίζεται με την Ανάσταση, τότε δεν σχετίζεται με το Χριστό καί τη νίκη Του καταπά­νω στο θάνατο

Ή πίστη στο Θεό, ή πίστη στο Χριστό είναι, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελπίδα. Να έχεις πίστη σημαίνει, να έχεις ελπίδα. Να έχεις ελπίδα σημαίνει να έχεις πίστη, Ό ίδιος ό Ίησοϋς είναι πού συνδέει αυτά τα δύο, όταν λέει στον πατέρα του δαιμονισμένου νέου της σημερινής ευαγγε­λικής περικοπής: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι' αυτόν πού πιστεύει». Με αλλά λόγια, ακόμα καί ή ελπίδα είναι δυνατή για κάποιον πού πιστεύει,για κάποιον πού πιστεύει στο Θεό καί στη δύναμη Του.

Όμως αυτό πού θέλω σήμερα να πω, δεν αφορά συγκεκριμένα σ' αυτό, στη σύνδεση δηλα­δή της πίστης με την ελπίδα -τουλάχιστον όχι άμεσα.Καταρχάς θα ήθελα να τονίσω πώς υπάρ­χει πιθανότητα να κρύβεται ένα λάθος στην ορολογία πού χρησιμοποιούμε για την πίστη καί την ελπίδα.Λέμε συνήθως,σαν να επρόκειτο για κάτι τελείως φυσιολογικό, πώς έχουμε πίστη, έχουμε ελπίδα. Όμως κατά μία έννοια αυτό δεν είναι αλήθεια καί δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ούτε ή πίστη, ούτε ή ελπίδα είναι απόκτημα· δεν είναι πράγμα ή αντικείμενο, κάτι δηλαδή πάνω στο οποίο μπορούμε να προσκολληθούμε καί να 
μείνουμε προσηλωμένοι,. Με ορούς θεολογικούς η πίστη καί ή ελπίδα δεν ανήκουν στην περιοχή της φύσης, αλλά στην περιοχή του προσώπου·ανήκουν στη χώρα της ελευθερίας, όχι στη χώρα της αναγκαιότητας.                                          
 Καί τίποτα δεν κάνει πιο σαφή την αλήθεια αύτη, από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Πιστεύω Κύριε! Αλλά βοήθησε με, γιατί ή πίστη μου δεν είναι δυνατή». Στά λόγια αυτά κρύβεται μια πνευματική αλήθεια. Ό πατέρας, δακρυσμέ­νος ,λέει αυτό πού όλοι γνωρίζουμε, ότι δηλαδή ή πίστη καί ή ελπίδα δεν είναι κάτι στο όποιο έχου­με τη δύναμη να προσκολληθούμε.ούτε κάτι πού με σιγουριά κατέχουμε. Ή πίστη καί ή ελπίδα είναι τύποι σχέσεων μας προσηλώνουν σε κάτι, μα δεν είναι αυτά το αντικείμενο της προσήλω­σης μας. Είναι, για να χρησιμοποιήσουμε την εικόνα της Προς Εβραίους επιστολής,το καραβόσκοινο πού μας συναρμόζει στην άγκυρα -όχι η ίδια ή άγκυρα

Μέσα άπ' αυτό το πρίσμα, ή ορολογία πού χρησιμοποιούμε για την αγάπη είναι καλύτερη.Στή γλώσσα μας,τα αγγλικά, δεν λέμε συνήθως «έχω» αγάπη» (having love), αλλά «υπάρχω εν αγάπη» (being in love).Κατά τον Υδιο τρόπο, ϊσως θα ήταν πιο ακριβές να λέγαμε ότι «υπάρ­χουμε εν πίστει», «υπάρχουμε εν έλπίδι», μιας καί ή πίστη καί ή ελπίδα είναι μορφές-σχέσης με κάποιον άλλο.Αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, πρέπει να παραδεχτούμε πώς δεν έχουμε ακόμα εδραιωθεί στην πίστη, την ελπίδα καί την αγάπη. Πρέπει όλοι να προσθέσουμε στο λυγμό του πατέρα της σημερινής περικοπής: «Ελπίζω, Κύριε! Άλλα βοήθησε με γιατί ή ελπίδα μου δεν είναι δυνατή», ή «Αγαπώ, Κύριέ! Άλλα βοήθησε με γιατί ή αγάπη μου δεν είναι δυνατή». Κι όμως, ή σημερινή ευαγγελική περικοπή μας διδάσκει πώς το έλεος του Χριστού είναι τέτοιο πού μπορεί να πάρει την απιστία μας καί να τη μεταχει­ριστεί σαν να ήταν το πλήρωμα της πίστης· μπο­ρεί να πάρει την απελπισία μας, ή την έλλειψη αγάπης, καί να τη μεταχειριστεί σαν να ήταν το πλήρωμα της ελπίδας, ή της αγάπης· φτάνει να είμαστε με δάκρυα στραμμένοι απέναντι Του καί να του ομολογούμε την ένδεια μας καί τη λαχτά­ρα μας για πληρότητα καί ολοκλήρωση.Αύτη την έννοια έχει για μας το ταξίδι: να είμαστε στραμμένοι προς τον προορισμό καί να ξέρουμε πώς δεν έχουμε ακόμα φτάσει· να προσ­δοκούμε το τέρμα, αλλά να έχουμε επίγνωση της απόστασης πού ακόμα μας χωρίζει άπ' αυτό.Μακάρι ή πίστη, καθώς ταξιδεύουμε προς τη Μεγάλη Εβδομάδα καί το Πάσχα, να κρατήσει την ψυχή μας δεμένη στην άγκυρα, δηλαδή στον Ιησού Χριστό, Εκείνον πού στάθηκε πρόδρομος μας καί μας καλεί μέσα από το θάνατο, στη χαρά καί την πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Από το βιβλίο''Φως Χριστου-Στο μονοπάτι της Μεγ.Σαρακοστής''Εκδ.Εν Πλω

Να επιστρέψετε στα χωριά σας για να έχετε αυτονομία, έρχονται δύσκολα χρόνια.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Αριθμός Φύλλου (1557) 433

Από πότε ασχολείσθε π. Νεκτάριε με το θέμα του Αντιχρίστου;

Με το θέμα του Αντιχρίστου ασχολούμαι από το 1983, τότε ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου σε μεγάλη αίθουσα των Αθηνών πραγματοποιήσαμε ομιλία με τον τίτλο «Ο Αντίχριστος έρχεται». Εντελώς παράδοξα η Χάρις του Θεού θέλησε η ομιλία αυτή να κυκλοφορήσει σε χιλιάδες κασσέτες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να με καλούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού για να επαναλαμβάνω την συγκεκριμένη ομιλία.

Το 1984 εκδόσαμε και σχετικό βιβλίο με τον τίτλο «Πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας», το οποίον κυκλοφόρησε σε 200.000 αντίτυπα. Η Θεία Πρόνοια πιστεύουμε ότι φρόντισε δι᾽ αυτού του τρόπου να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος Ελληνικός λαός για τα επερχόμενα δεινά που θα ερχόντουσαν σε λίγα χρόνια.
Το 1986 και ως σήμερα συμμετέχουμε δυναμικά μαζί με άλλους φορείς σε εκδηλώσεις και συλλαλητήρια διαμαρτυρίας κατά των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και σήμερα εναντίον της Κάρτας του Πολίτη.



Φοβόσαστε την Κάρτα του Πολίτη και το 666;

Ως Έλληνες πολίτες και ορθόδοξοι χριστιανοί δηλώνουμε ότι, δεν φοβόμαστε καμία ηλεκτρονική κάρτα, κανένα ηλεκτρονικό φακέλωμα, κανένα χάραγμα, κανένα 666, κανέναν Αντίχριστο, διότι έχουμε καθημερινά στην καρδιά μας τον Χριστό και είμαστε χαραγμένοι την ημέρα της βαπτίσεώς μας με το σημείο του Σταυρού. Άρα χωρίς τη θέλησή μας και τη σύμφωνη γνώμη μας, ο,τι και να μας κάνουν δεν μπορεί να μας βλάψει, αφού δεν θα έχει την δική μας συγκατάθεση.

Όμως, εμείς λέμε ΟΧΙ στην κάρτα του πολίτη διότι:

Η Αγία Γραφή προ 2000 ετών, μας προειδοποίησε ότι θα έλθει εποχή που θα αλλάξει ο τρόπος του οικονομικού συστήματος και των συναλλαγών και θα γίνονται όλα με έναν διαφορετικό τρόπο, τον οποίον ο χριστιανός κατά την Αγία Γραφή, δεν πρέπει να αποδεχθεί. Δια να αναγνωρίσουν οι χριστιανοί ποιά εποχή θα είναι αυτή, η Αγία Γραφή μας τόνισε ότι ο διαφορετικός αυτός τρόπος συναλλαγής χρημάτων, θα χρησιμοποιεί ως κωδικό το νούμερο 666 (Αποκ. κεφ. ιγ´). Σήμερα ζούμε σ᾽ αυτήν την εποχή. Όλοι γνωρίζουν ότι η παγκόσμια ηλεκτρονική διακυβέρνηση, όπως έχουν δηλώσει Υπουργοί και Βουλευτές, χωρίς το 666 δεν λειτουργεί (βλέπε περιοδ. «Ορθόδοξη Μαρτυρία» τ. 107). Εμείς όχι από φόβο, αλλά κάνοντας υπακοή στην Αγία Γραφή και στην Ορθόδοξη πίστη μας, δεν αποδεχόμεθα με τη θέλησή μας, την κάρτα του πολίτη που είναι το κλειδί για να ανοίξει η ηλεκτρονική διακυβέρνηση και να γίνουμε με τον τρόπο αυτό πολίτες της παγκόσμιας διακυβέρνησης της Νέας Τάξης Πραγμάτων που αρχηγό της θα έχει τελικά τον Αντίχριστο. Όπως δεν θα δεχόμασταν να γίνουμε συμμέτοχοι με τη θέλησή μας σε ο,τιδήποτε θα προωθούσε οποιαδήποτε αμαρτία η κακό δια τον συνάνθρωπό μας, διότι αυτό θα ήταν πτώση του χριστιανού, έτσι δεν συμμετέχουμε στην προώθηση και στη δημιουργία του Κράτους του Αντιχρίστου, διότι αποτελεί πτώση, αφού η Γραφή μας λέγει να μείνουμε έξω από το σύστημα αυτό.

Η κάρτα του πολίτη βασίζεται στη Συνθήκη του Σένγκεν, που σημαίνει ότι η κάρτα αυτή θα είναι: Ταυτότητα, Βιβλιάριο τραπέζης, βιβλιάριο υγείας, άδεια οδήγησης, φοροκάρτα, διαβατήριο κτλ. Άρα κάθε κίνησή σου θα ελέγχεται, από το τι τρως (νηστεύεις;), τι βιβλία αγοράζεις (χριστιανικά, πολιτικά κτλ.), προς τα που καθημερινά κινείσαι κτλ. Εάν είχε ο Χίτλερ σε ηλεκτρονική μορφή όλα αυτά τα στοιχεία των πολιτών της Ευρώπης που δημιουργούν το πραγματικό προφίλ σου, σκεφθήκατε πόσο εύκολο θα του ήταν μέσα σε μία νύχτα να συλλάβει και να εξοντώσει όλο το γένος των Εβραίων; Αυτό θα πάθουν οι χριστιανοί εάν πολιτογραφηθούν ως πολίτες με τη θέλησή τους, στο Κράτος του Αντιχρίστου.

Γιατί επιλέξατε την Πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθείτε κατά της κάρτας του πολίτη;

Η Πλατεία Συντάγματος ονομάστηκε έτσι, διότι οι πρόγονοί μας συγκεντρώθηκαν σ᾽ αυτήν την Πλατεία για να ζητήσουν από την τότε εξουσία ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία θα έπρεπε να κατοχυρωθούν και να είναι απαραβίαστα μέσα σε ένα Σύνταγμα. Δυστυχώς αυτά τα δικαιώματά μας κινδυνεύουν σήμερα από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση της οποία κλειδί είναι η Κάρτα του Πολίτη. Ξεκινά ένας ηλεκτρονικός φασισμός, μία ηλεκτρονική φυλακή, το Κράτος του Όργουελ ζωντανεύει σε όλο του το μεγαλείο. Τον άνθρωπο από πρόσωπο που τον έπλασε ο Θεός, η σημερινή Κυβέρνηση κατόπιν εντολών της Ευρώπης μετατρέπει το ανθρώπινο πρόσωπο σε νούμερο, σε έναν απλό αριθμό. Η Εκκλησία με το βάπτισμα μας έδωσε ονόματα Αγίων, η Νέα Τάξη Πραγμάτων μας θεωρεί ως πράγματα και αντικείμενα ενός μεγάλου Σούπερ Μάρκετ που ονομάζεται Γη, δι᾽αυτό και μας κωδικοποιεί, όπως κωδικοποιούνται τα τρόφιμα στα ράφια των καταστημάτων. Δεν βλέπετε ότι στην Ελλάδα τα πάντα αλλάζουν κατόπιν εντολών της Ευρώπης; Δεν βλέπετε ότι μας βάζουν σε Νέα Τάξη, νέα σειρά δηλαδή, διότι η παλιά τάξη και σειρά που είχαμε δεν τους αρέσει; Αυτό σημαίνει Νέα Τάξη Πραγμάτων και Νέα Εποχή. Όλα αλλάζουν και μάλιστα εις βάρος του ανθρώπου, των ελευθεριών του, των δικαιωμάτων του, των κοινωνικών παροχών του, και των εθνικών του κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πόσο δίκιο είχε η τότε Πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη που με την ομολογία της ενώπιον του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας μας προειδοποίησε για τα επερχόμενα δεινά που θα βρουν τη χώρα μας;

Τι πιστεύετε ότι κρύβεται πίσω από όλα αυτά;

Ακούστε, η αλήθεια είναι μία, είτε αρέσει στους άρχοντές μας είτε όχι. Για όλα αυτά φταίει το ότι ανήκουμε στη Δύση. Στην πραγματικότητα φταίνε όλοι οι πολιτικοί που εκχώρησαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε ξένα κέντρα αποφάσεων υπογράφοντας άνευ όρων τις Συνθήκες Μάαστριχτ, Λισσαβώνας, Άμστερνταμ και Σένγκεν. Όλα τα μέτρα που λαμβάνονται σήμερα δεν είναι λόγω του μνημονίου. Αιτία είναι οι ανωτέρω Συνθήκες τις οποίες αποδεχθήκαμε άνευ όρων για να εισέλθουμε στην ΕΟΚ. Ούτε έναν όρο, ούτε μία προϋπόθεση, δεν έθεσαν τότε οι άρχοντές μας. Ξεπούλησαν χωρίς τσίπα, με τις ανωτέρω Συνθήκες, εμάς και την Ελλάδα μας. Το μνημόνιο της Τρόϊκας είναι η δια της βίας εφαρμογή υπό της Ευρώπης, των ανωτέρω Συνθηκών, που έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να έχουν εφαρμόσει. Αλλά τολμούσαν τότε οι Ελληνικές Κυβερνήσεις; Όπως ομολογούν σήμερα υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος. Γιατί τότε τις υπέγραφαν αφού δεν θα τις εφήρμοζαν; Για να λέμε ότι ανήκουμε στη Δύση; Η διότι θα έπαιρναν τα Ευρωπαϊκά δάνεια και τα οποία σπατάλησαν δεξιά και αριστερά, δίδοντας από τα ΔΙΣ που πήραν και ένα κομμάτι της πίτας στο ελληνικό λαό;

Αλλά ευθύνεται και η Ευρώπη και το ΔΝΤ, διότι γνώριζε τις τότε σπατάλες. Υπάρχουν δημοσιεύματα προ 15 ετών που αποδεικνύουν ότι οι Ευρωπαίοι γνώριζαν την σπατάλη των εκατομμυρίων. Το ΔΝΤ έκρουε από τότε τον κώδωνα κινδύνου λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν βαδίζει οικονομικά σωστά.

Αλλά άφηναν οι Ευρωπαίοι τις Ελληνικές Κυβερνήσεις να κάνουν ο,τι θέλουν, διότι απέβλεπαν στο σημερινό κατάντημα της Ελλάδος. Άφηναν την Ελλάδα οι Ευρωπαίοι να χρεωκοπεί, συνεχώς δανειζόμενη ευρωπαϊκά χρήματα για να έλθουν σήμερα οι κύριοι αυτοί να την εξαγοράσουν. Μαζί δε με τον δημόσιο πλούτο της χώρας μας θέλουν να εξαγοράσουν και την ελευθερία, αλλά και την περηφάνεια των Ελλήνων. Αυτό θα γίνει μόνον μέσω μιας ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ρομπότ.

Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή δε την αλήθεια την καταγγείλαμε ήδη από το 1997 και ενημερώσαμε τότε όλους τους Αρχιερείς και τους Βουλευτές της πατρίδος μας, ώστε να έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι πράξαμε το χρέος μας απέναντι σ᾽ αυτόν τον τόπο, αλλά κυρίως απέναντι στην Ορθοδοξία και την Εκκλησία μας. Διότι τα μέτρα αυτά, όπως βλέπετε, βλάπτουν και την Εκκλησία. Δι᾽αυτό στείλαμε το 1999 ειδική επιστολή στον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεον ως υπέθυνον που τον είχε ορίσει η Ιερά Σύνοδος δια τις Νέες Ταυτότητες και την οποίαν κοινοποιούσαμε σε όλους τους Αρχιερείς, εντός της οποίας αναφέραμε τους τρόπους και το τι ενέργειες πρέπει να κάνει η Διοίκηση της Εκκλησίας, ώστε να προστατευθεί από τα επερχόμενα δεινά τα οποία αναφέραμε. Επίσης το 2008, όταν ακόμα κυβερνούσε η Κυβέρνηση Καραμανλή, ενημερώσαμε τους Αρχιερείς δια επιστολής μας, ότι έρχεται Εκκλησιαστικός Καποδίστριας η οποία δημοσιεύθηκε και στο περιοδικό μας «Ορθόδοξη Μαρτυρία» τ. 143, τον Οκτώβριο του 2008. Αναφέραμε μάλιστα ότι το 2010 και για 4-5 χρόνια μετά στην Ελλάδα θα γίνουν τέρατα και σημεία.

Οι μοναχοί είναι οι λοκατζήδες της Εκκλησίας, είναι τα τσοπανόσκυλα που μόλις οσφρίζονται τον λύκο αρχίζουν και γαυγίζουν, ώστε οι Ποιμένες να αγρυπνούν και να είναι έτοιμοι. Το Μοναστήρι μας έπραξε το χρέος του και έχουμε αναπαυμένη την συνείδησή μας ενώπιον του Θεού, αλλά και του ελληνικού ορθοδόξου λαού μας.

Οι Συνθήκες Μάαστριχτ, Λισσαβώνας, Άμστερνταμ, Σένγκεν κτλ. έχουν υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας μας. Δι᾽ αυτό και δεν μπορέσαμε να πάρουμε τα χρήματα από τη Ρωσία η την Κίνα. Εκείνο το «ανήκουμε στη Δύση» κατέστρεψε την χώρα μας και μαζί όλους εμάς. Υπεύθυνοι οι 300 της Βουλής, οι οποίοι δεν ενημέρωναν τότε το λαό, αλλά και όσοι υπέγραψαν τις ανωτέρω Συνθήκες. Όλες οι κοινωνικές αλλαγές βασίζονται στις Συνθήκες αυτές, η δε ηλεκτρονική διακυβέρνηση και η Κάρτα του Πολίτη καθώς και το επερχόμενο σφράγισμα στο δεξί χέρι και στο μέτωπο, όπως προφητεύει η Αποκάλυψη του Ιωάννη, βασίζεται στη Συνθήκη του Σένγκεν.

Χρειάζεται σήμερα αγία ανυπακοή στο Κράτος. Διότι το Ευαγγέλιο και η εντολή του Χριστού είναι ξεκάθαρη. Όταν οι Νόμοι του Κράτους έρχονται σε αντίθεση με το Νόμο του Θεού, οι χριστιανοί δεν υπακούουν στο Νόμο του Κράτους, αλλά υπακούουν στο Νόμο του Θεού. Θα μας διώξουν; Ας μας διώξουν. Θα μας δικάσουν; Ας μας δικάσουν. Θα μας φυλακίσουν; Ας μας φυλακίσουν. Θα μας εξορίσουν; Ας μας εξορίσουν. Θα μας σκοτώσουν; Υψίστη τιμή είναι δια το χριστιανό το μαρτύριο, οι διωγμοί, οι φυλακίσεις για την πίστη του και τον αγαπημένο του Ιησού Χριστό. Εμείς, όπως προαναφέραμε, θα πειθαρχήσουμε και θα υπακούσουμε στην Αγία Γραφή και στο Νόμο του Θεού και καλούμε όλους όσους πιστεύουν στο Χριστό να ακολουθήσουν.
Στις καρδιές των Ελλήνων, με όσα σήμερα γίνονται εις βάρος των παραδόσεών του, εις βάρος της ιστορίας του, εις βάρος της Εκκλησίας του, εις βάρος της πατρίδος του, φούντωσε μια αγία φωτιά, την οποία όποιος πλησιάσει θα καεί. Στις καρδιές των Ελλήνων ζωντάνεψαν ξανά τα δύο αθάνατα άστρα, η Ελλάδα και η Ορθοδοξία, τα οποία, όσο και αν προσπαθούν οι σκοτεινές δυνάμεις και οι μασονικές στοές να σβήσουν, δεν θα το πετύχουν. Δεν θα νικήσει ο Εωσφόρος, θα νικήσει ο Χριστός.

Υπάρχει λύση στο σημερινό αδιέξοδο;

Βεβαίως και υπάρχει.
1ον. Να λογοδοτήσουν, όσοι υπέγραψαν τις ανωτέρω Συνθήκες και άνευ όρων δέσμευσαν και υποθήκευσαν το μέλλον μας, την παράδοσή μας, την Ελλάδα μας, την πίστη μας, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την ελευθερία μας.
2ον. Να αναλάβουν την Κυβέρνηση νέα πρόσωπα, τα οποία θα έχουν Χριστό και Ελλάδα στην καρδιά τους και θα μας βγάλουν από τις ανωτέρω Συνθήκες, η θα θέσουν όρους παραμονής μας στην Ευρώπη, οι οποίοι θα προστατεύουν τη χώρα μας και την πίστη μας, όπως την προστάτευε μέχρι σήμερα το ελληνικό Σύνταγμα, το οποίον ουσιαστικά δεν ισχύει, αφού είναι Δευτερογενές Δίκαιο και ισχύει το Πρωτογενές Δίκαιο, το οποίον είναι οι ανωτέρω Συνθήκες. Οι 300 της Βουλής, που εκχώρησαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στις Βρυξέλλες, καταλύοντας το ελληνικό Σύνταγμα, δεν μπορούν να συνεχίσουν να μας κυβερνούν, διότι αυτοί είναι υπεύθυνοι. Το μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων έχει αντιληφθεί την ευθύνη των σημερινών Βουλευτών, δι᾽αυτό και στις δημοσκοπήσεις δίδει μεγάλο ποσοστό αποχής. Ζητά, ως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, νέους ηγέτες και νέα πρόσωπα.
3ον. Σύνθημα των νέων πολιτικών πρέπει να γίνει ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση, αλλά ανήκει όπου είναι το εθνικό της συμφέρον.

Δηλαδή ο ξεσηκωμός των ορθοδόξων Ελλήνων, γίνεται σήμερα διότι προσπαθούν να εφαρμόσουν τη Συνθήκη του Σένγκεν;

Ακριβώς. Η Συνθήκη του Σένγκεν προβλέπει τη συλλογή πληροφοριών και την επεξεργασία αυτών, δι᾽ όλους τους ανθρώπους που έχουν αποδεχθεί τη Συνθήκη αυτή. Έχουμε δε πληροφορίες ότι δεν θα δοθεί η 5η δόση από την Τρόϊκα, εάν δεν εφαρμοσθεί, βάσει του μνημονίου, τα όσα προβλέπει και η Συνθήκη του Σένγκεν. Διότι όλα τα άλλα που προβλέπουν οι άλλες Συνθήκες ήδη έχουν δρομολογηθεί και έχουν μπει στο στάδιο εφαρμογής τους.

Αναφέρατε ότι το 2008 γράψατε επιστολή προς τους Αρχιερείς ότι επέρχεται το 2010 Εκκλησιαστικός Καποδίστριας. Δεν είναι λόγοι οικονομικοί που οδηγούν την παύση των χειροτονιών, με τον διορισμό 1 προς 5 των δημοσίων υπαλλήλων;

Σε άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία» τ. 151, σε επιστολή μας προς τους Επισκόπους αναφέρουμε:
«Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει στην Β´ Επιστολή του προς Θεσσαλονικείς Κεφ. Β’ και στίχος 9-10 ότι τα όργανα του Αντιχρίστου θα κινηθούν εις βάρος της Εκκλησίας «εν πάσει δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάσει απάτη…»
Με λίγα λόγια θα εξαπατούν συνεχώς την Εκκλησία και τον πιστό λαό. Αυτό κάνουν και σήμερα. Δεν είναι τα οικονομικά αίτια η διακοπή των χειροτονιών και ο διορισμός των κληρικών. Άλλοι είναι οι στόχοι τους και τους οποίους θα σας τους αναφέρουμε.

1ον. Αν η Εκκλησία χειροτονεί χωρίς να διορίζει δεν θα δίδεται μισθός στους νέους κληρικούς. Οπότε θα πρέπει ο νέος κληρικός να κρατά την εργασία που έχει και σήμερα. Υπάρχει όμως ένα δίλημμα. Αν είναι οδηγός ταξί, πως θα οδηγεί με το ράσο; Αν είναι κτίστης πως θα χτίζει με το ράσο; κ.ο.κ. Άρα οδεύουμε σε σταδιακή αφαίρεση του ορθοδόξου ράσου και της γενειάδος των κληρικών. Η εμφάνιση των σημερινών ορθοδόξων κληρικών, λέγουν αρκετοί Ευρωπαίοι, ομοιάζει με τους Μουζαχεντίν του Ισλάμ, δεν είναι ευρωπαϊκή εμφάνιση αυτή των ορθοδόξων κληρικών. Πρέπει δήθεν να εξευρωπαϊστούν.

Βρήκαν λοιπόν τον τρόπο να αλλάξουν την εμφάνιση του ιερού κλήρου. Υπάρχει όμως απάντηση. Οι μοναχοί στα μοναστήρια με το ράσο οργώνουν, με το ράσο χτίζουν και σοβατίζουν, με το ράσο είναι στο τηλεφωνικό κέντρο της Μονής, με το ράσο οδηγούν και με το ράσο είναι στο ιατρείο της Μονής, όπως ήταν και ο Άγιος Λουκάς της Κριμαίας, ο ιατρός, ο οποίος δεν δέχθηκε ούτε στιγμή να αποχωρισθεί το ράσο του, όσο εργαζόταν στα δημόσια νοσοκομεία της Ρωσίας, ακόμα και την ώρα του χειρουργείου, παρά την πίεση που υφίστατο από το Κομμουνιστικό Καθεστώς. Άρα μπορούν, όσοι θέλουν να χειροτονηθούν κληρικοί και να υπηρετήσουν την Ορθοδοξία, να συνεχίσουν τις εργασίες που έχουν έως σήμερα, να φέρουν το ράσο όπως κάνουν και οι μοναχοί και μας δίδαξε και ο Άγιος Λουκάς.

2ον. Όλα τα δημοσιονομικά και αντιλαϊκά μέτρα που μέχρι σήμερα λαμβάνει η Κυβέρνηση, εφαρμόζοντας τις Συνθήκες Μάαστριχτ, Σένγκεν, Λισσαβώνας, Άμστερνταμ, (κάποια έπρεπε από μόνοι μας να έχουμε εφαρμόσει ως Κράτος δικαίου)οδηγούν στην ενίσχυση του οικονομικού κεφαλαίου των Πολυεθνικών Εταιρειών και των Διεθνών Αγορών και Τραπεζιτών.
Μας εξαπατούν όταν μας λέγουν ότι εργάζονται και λαμβάνουν αυτά τα μέτρα, δια το καλύτερον αύριο της χώρας μας. Εμείς τους απαντούμε ότι εργάζονται για την πλουτοκρατία και δια το πως οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι. Δικαιώνουν τον Απόστολο Παύλο που μας λέγει ότι: «αιτία πάντων των κακών η φιλαργυρία εστί». Θέλετε απόδειξη των όσων λέμε; Ιδού.
Έως εχθές, οι πολιτικοί μας, ομιλούσαν ότι πρέπει να γίνει αποκέντρωση των Υπηρεσιών, ώστε ο κόσμος να επιστρέψει στην επαρχία. Σήμερα όμως οι πολιτικοί μας εφαρμόζουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν εχθές.

Με όλα τα μέτρα που λαμβάνουν, με σκοπό δήθεν την οικονομία και ανασύνταξη του Κράτους, προσπαθούν στην πραγματικότητα να κάνουν το ακριβώς αντίθετο από την αποκέντρωση. Ο στόχος των μέτρων που λαμβάνουν ουσιαστικά είναι να συγκεντρώσουν τον λαό στις μεγάλες πόλεις, τις οποίες σύμφωνα με τη νέα Νομοθεσία βαπτίζονται Βιομηχανικές περιοχές και οι οποίες σε λίγο θα αναζητούν εργάτες.

Αλλά και στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις οι πολυεθνικές εταιρείες ετοιμάζονται τα ανοίξουν τα πολυκαταστήματά τους.
Προς χάριν των πολυεθνικών κεφαλαίων σήμερα ο κόσμος χάνει τις εργασίες του, οι μισθοί μειώνονται, οι απολύσεις γίνονται στην ουσία χωρίς δεσμεύσεις, τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματα καταργούνται και οι άνθρωποι, αφού μαντρωθούν στις πόλεις θα αριθμοποιηθούν με την Κάρτα του Πολίτη, όπως τα πρόβατα στο μαντρί. Αυτά τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται, συμφέρουν το λαό η τις μεγάλες επιχειρήσεις και πολυεθνικές εταιρείες; Αυτά τα μέτρα δεν αναφέρονται στις Συνθήκες Μάαστριχτ, Λισσαβώνας, Άμστερνταμ και Σένγκεν; Αν τολμούν οι πολιτικοί, ας πούνε ότι ψευδόμαστε.

Δυστυχώς οι πολιτικοί μας άφησαν εις γνώση τους, όλα αυτά τα χρόνια να καταρρεύσει το Δημόσιο και η Οικονομία, για να δεχθεί ο Ελληνικός λαός, χωρίς μεγάλες αντιρρήσεις την εφαρμογή των ανωτέρω Συνθηκών. Δηλαδή το ξεπούλημα της χώρας μας. Οι πολιτικοί μας, συνεχίζουν να μας εξαπατούν όλους, λέγοντας κάθε φορά ότι τα μέτρα που λαμβάνουν γίνονται με σκοπό την οικονομία και για να ξεχρεώσουμε τα μεγάλα δάνεια του Κράτους μας. Στην πραγματικότητα οι Κυβερνήσεις, βάσει των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, εργάζονται για τα μεγάλα κέρδη των πολυεθνικών ευρωπαϊκών εταιρειών. Μην ξεχνάτε ότι η ΕΟΚ που εισήλθαμε είναι Ευρωπαϊκή ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Κοινότητα. Στόχος της δηλαδή ήταν και είναι το οικονομικό κέρδος. Είναι δε φανερό ότι όλα τα σημερινά μέτρα είναι προς αυτήν την κατεύθυνση.

Τι σχέση έχουν οι χειροτονίες των κληρικών με αυτά τα μέτρα;

Έχουν και παραέχουν. Οι πολυεθνικές εταιρείες που εισήλθαν εις την πατρίδα μας δεν θέλουν να υπάρχουν επαρχίες και χωριά, διότι τα πολυκαταστήματά τους χτίζονται στις μεγάλες πόλεις. Οπότε θέλουν να συγκεντρώσουν όλο το λαό στις μεγάλες πόλεις δια να τον αρμέγουν οικονομικά. Προς τούτο έκλεισαν προ ετών πρώτα τα σχολεία στα χωριά και κατήργησαν την δύναμη του Προέδρου με το νόμο Καποδίστρια και τώρα με το νομοσχέδιο του Καλλικράτη κλείνουν και συγχωνεύουν τα σχολεία της επαρχίας και τα Νοσοκομεία, ώστε να αναγκάσουν γονείς, γέροντες και όλο το λαό, θέλοντας και μη, να κατέβει στις μεγαλουπόλεις που υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις εκπαιδεύσεως, υγείας κτλ. για να επιβιώσουν.

Μέσα στο σχέδιο αυτό εντάσσεται και το κλείσιμο των ενοριών στα χωριά. Το νομοσχέδο που ρυθμίζει ότι 5 δημόσιοι υπάλληλοι θα απολύονται και ένας θα διορίζεται, θα φέρει όχι μόνον το κλείσιμο των σχολείων και των Νοσοκομείων της επαρχίας, αλλά και των ενοριών των χωριών, ούτως ώστε οι κάτοικοι σιγά σιγά να αναχωρήσουν από τα χωριά τους και θα εγκλωβιστούν στις πόλεις.
Δι᾽αυτού του τρόπου όλες οι αγορές τους θα γίνονται από τα πολυκαταστήματα των πολυεθνικών εταιρειών. Καταλαβαίνετε τώρα δια ποίο λόγο έκλεισαν στην αρχή τα μπακάλικα και τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς και άνοιξαν τα σούπερ μάρκετ; Τώρα ήλθε η ώρα να κλείσουν τα σούπερ μάρκετ, διότι οι πολυεθνικές ανοίγουν τα δικά τους πολυκαταστήματα. Ακόμη και τα φαρμακεία της γειτονιάς θα κλείσουν! Στο εξωτερικό που έζησα υπάρχουν τεράστια φαρμακεία όπου εντός αυτών υπάρχουν ιατροί, όπως παθολόγοι, οφθαλμίατροι, οδοντίατροι κτλ. οι οποίοι εξετάζουν τους ασθενείς και αμέσως τους γράφουν τα φάρμακα που πρέπει να λάβουν για την υγεία τους στα βιβλιάριά τους και οι οποίοι μετά τα αγοράζουν από το ίδιο πολυκατάστημα και δεν είναι αναγκαίο να τρέχουν να βρουν ποιό φαρμακείο είναι ανοιχτό. Τα τεράστια αυτά φαρμακεία ανήκουν ως γνωστόν σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, με αποτέλεσμα θα κλείσουν όλα τα μικρά φαρμακεία, όπως έκλεισαν παλαιότερα τα μπακάλικα, όταν άνοιξαν τα σούπερ μάρκετ. Πόσο δίκαιο είχε λοπόν ο Παύλος που έλεγε «αιτία πάντων των κακών η φιλαργυρία εστί»! Δυστυχώς κυβερνούν οι πολυεθνικές και το χρήμα!
Δεν είναι δυνατόν να αφήσουν λοιπόν τους κληρικούς στην επαρχία και στα χωριά, αφού στόχος και πολιτική των Κυβερνήσεων είναι να συγκεντρώσουν το λαό στις πόλεις, δια να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των μεγάλων κεφαλαίων.

Δείτε τώρα πως θα χτυπηθεί η Εκκλησία και ο κλήρος κυρίως της επαρχίας. Οι κληρικοί μας με την απογραφή που έγινε από το Κράτος, συναριθμήθηκαν με τους υπολοίπους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι σύνολον -όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι- ανέρχονται περίπου τον αριθμόν των 800.000
Δημόσιοι υπάλληλοι στο Υπουργείο Άμυνας - Στρατιωτικοί .............τόσες χιλιάδες.
Δημόσιοι υπάλληλοι στο Υπουργείο Παιδείας - Εκπαιδευτικοί ..............τόσες χιλιάδες.
Δημόσιοι υπάλληλοι στο Υπουργείο Υγείας - Ιατροί, Νοσοκόμοι .........τόσες χιλιάδες.
Δημόσιοι υπάλληλοι σε όλα τα Υπουργεία ..................τόσες χιλιάδες.
Δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλαδικής Εκκλησίας .................τόσες χιλιάδες.
Σύνολον υπαλλήλων 800.000 περίπου.

Όταν λοιπόν φεύγουν από το σύνολον των 800.000 υπαλλήλων, 5 υπάλληλοι θα διορίζεται ένας.
Δηλαδή, μπορεί να φύγουν 50 ιερείς δημόσιοι υπάλληλοι, δεν θα διορισθούν όμως 10 νέοι ιερείς από την Εκκλησία ως δημόσιοι υπάλληλοι, διότι μπορεί εκείνη την ώρα το Κράτος να έχει ανάγκη να διορίσει 5 στρατιωτικούς και 5 ιατρούς. Η δε Εκκλησία από τους 50 δημοσίους υπαλλήλους που συνταξιοδότησε να μην αντικαταστήσει ούτε έναν. Με λίγα λόγια δεν σημαίνει ότι από κάθε δημόσια υπηρεσία όταν απολύονται πέντε υπάλληλοι, θα διορίζεται ένας νέος υπάλληλος στην ίδια υπηρεσία.

Κατανοείτε λοιπόν τι έχει πάθει η Ελλάδα μας και που έχει εγκλωβιστεί η Εκκλησία μας; Ποίον θα πρωτοδιορίσει τώρα πρώτα το Κράτος, ιατρούς στα Νοσοκομεία; Εκπαιδευτικούς στα σχολεία; Στρατιωτικούς στο στρατό η ιερείς στα χωριά; 

Με λίγα λόγια η Εκκλησία του χωριού σε λίγο κλείνει. Το λαό τον θέλουν οι Κυβερνήσεις στις πόλεις, εκεί όπου θα υπάρχουν πλέον τα εκπαιδευτήρια, τα νοσοκομεία και τα πολυκαταστήματα των πολυεθνικών για να αρμέγουν το λαό οικονομικά, αλλά και να μην είναι αυτάρκης και αυτόνομος. Διότι αν ο Έλληνας μείνει στο χωριό, δεν έχει ανάγκη τα καταστήματα των πολυεθνικών εταιρειών, διότι έχει τον κήπο του, έχει τα λαχανικά του, έχει το γάλα του, έχει το τυρί του, έχει το κρέας του, έχει τα αυγά του κτλ. Αλλά αν οι Έλληνες μείνουν στην Επαρχία οι πολυεθνικές χάνουν σημαντικά κέρδη, αλλά και ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς οικονομικές συναλλαγές. Προς χάριν αυτή τη στιγμή κυρίως του κέρδους, θέλουν να μαντρώσουν το λαό μας μέσα στις πόλεις. Επιπλέον θέλουν τον άνθρωπο της πόλης να τον ελέγχουν με ταχύτητα μέσω των κομπιούτερς (ηλεκτρονική διακυβέρνηση) δι᾽ αυτό και τον αριθμοποιούν. Θέλουν όμως ακόμη να γνωρίζουν και κάθε προσωπική του κίνηση, αυτό επιτυγχάνεται μόνον με την Κάρτα του Πολίτη, η οποία καταγράφει τα πάντα, τι τρως, τι αγοράζεις (για να μην είναι αυτόνομος) τι πουλάς, που ταξιδεύεις, που κοιμάσαι, τι περιουσία έχεις, που την μεταβιβάζεις, τι πολιτικά φρονήματα έχεις, που θρησκευτικά ανήκεις, καταγράφει σας λέω τα πάντα. Αν είχε την ηλεκτρονική διακυβέρνηση ο Χίτλερ το 1940, θα είχε εξοντώσει, όπως σας προανέφερα, όλους τους Εβραίους. Αλοίμονο όμως σ᾽ εκείνους που θα παραλάβουν την Κάρτα του Πολίτη. Διότι αυτοί θα πάθουν όσα δεν έπαθαν οι Εβραίοι, μιας και θα βρεθούν εγκλωβισμένοι και πολιτογραφημένοι στο Κράτος του ερχόμενου Αντιχρίστου, που θα είναι ο νέος πλανητάρχης της Παγκόσμιας Κυβέρνησης που διάφοροι Πρωθυπουργοί σε λόγους τους επιζητούν και η οποία δεν θ᾽ αργήσει να έλθει, ως δείχνουν τα γεγονότα

Παναγία η Γηροκομήτισσα

Η πανίερη και θαυματουρός εικόνα της Παναγίας Γηροκομήτισσας (4ος αι.) είναι η εφέστιος εικόνα της ιεράς μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Γηροκομείου Πατρών, που είναι μία από τις αρχαιότερες μονές της Ελλάδος, της οποίας κτίτωρ είναι ο άγιος μεγαλομέρτυρας Αρτέμιος. Πήρε τό όνομά της διότι την βυζαντινή περίοδο στην μονή λειτουργούσε γηροκομείο και η εικόνα ήταν η παρηγοριά των ηλικιωμένων

Η χρήση των Ψαλμών από τον γέροντα Παίσιο

1ος Όταν φυτεύουν δέντρα ή αμπέλι, για να καρποφορήσουν.
2ος Για να δώσει φώτιση ο Θεός σε αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια.
3ος Για να φύγει η κακία από τους ανθρώπους, για να μη βασανίζουν άδικα τους συνανθρώπους τους.
4ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ευαίσθητους ανθρώπους, που αρρώστησαν από μελαγχολία από τη συμπεριφορά των σκληρόκαρδων ανθρώπων.
5ος Για να θεραπεύσει ο θεός τα πληγωμένα, χτυπημένα μάτια από κακό άνθρωπο.
6ος Για να ελευθερώσει ο θεός τον μαγεμένο άνθρωπο.
7ος Γι' αυτούς που έπαθαν φοβία από τις φοβέρες και τις απειλές των κακών ανθρώπων.
8ος Γι' αυτούς που έπαθαν κακό από δαίμονες ή από πονηρούς ανθρώπους.
9ος Για να πάψουν να σε φοβερίζουν οι δαίμονες στον ύπνο σου ή με φαντασίες την ημέρα.
10ος Για σκληρόκαρδα αντρόγυνα που μαλώνουν και χωρίζουν. (όταν βασανίζει ο σκληρός ή η σκληρή τον ευαίσθητο).
11ος Για τρελούς που έχουν κακότητα και κάνουν κακό στους ανθρώπους.
12ος Γι' αυτούς που πάσχουν από το συκώτι.
13ος Για φοβερό δαιμόνιο, συνέχεια 3 Χ3 ημέρες.
14ος Για να αλλάξουν γνώμη οι ληστές και να επιστρέψουν άπρακτοι και μετανοημένοι.
15ος Για να βρεθεί το κλειδί όταν χαθεί.
16ος Για μεγάλη συκοφαντία, 3 φορές την ημέρα επί 3 ημέρες.
17ος Όταν γίνεται σεισμός ή θεομηνία, κατακλυσμός και κεραυνοί.
18ος Για να ελευθερωθούν οι μητέρες στη γέννα τους.
19ος Για ανδρόγυνα που δεν γεννούν λόγω αναπηρίας, για να τους θεραπεύσει ο Θεός, να μη χωρίσουν.
20ος Για να μαλακώσει ο θεός τις καρδιές των πλουσίων να κάνουν ελεημοσύνες στους φτωχούς.
21ος Για να εμποδίσει ο θεός την πυρκαγιά, για να μη γίνει κακό.
22ος Για να ημερέψει ο Θεός τα άτακτα και ανυπάκουα παιδιά, που θλίβουν τους γονείς τους.
23ος Για να ανοίξει η πόρτα όταν χαθεί το κλειδί.
24ος Σε ανθρώπους που φθονεί πολύ ο πειρασμός και τους φέρνει συνέχεια αναποδιές στη ζωή τους, για να γογγύσουν.
25ος Όταν ζητάει κανείς κάτι καλό από τον θεό, για να του δώσει χωρίς να τον βλάψει.
26ος Για να προστατεύσει ο Θεός τους χωρικούς από τα εχθρικά στρατεύματα, να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους και λεηλασίες στις αγροικίες.
27ος Για να θεραπεύσει ο θεός τους νευρασθενείς και τους νευρόπονους.
28ος Γι' αυτούς που τους πειράζει η θάλασσα και φοβούνται στη πολλή φουρτούνα.
29ος Γι' αυτούς που κινδυνεύουν μακριά, μέσα σε βάρβαρους και άπιστους λαούς, για να τους φυλάξει ο Θεός και να φωτίσει κι εκείνους να ημερέψουν, και να γνωρίσουν τον Θεό.
30ος Για να δώσει ο θεός αφθονία σπαρτών και καρπών στα δέντρα, όταν ο καιρός δεν είναι ευνοϊκός.
31ος Για να βρουν οι οδοιπόροι τον δρόμο όταν χαθούν και ταλαιπωρούνται.
32ος Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια στους αδικοφυλακισμένους, για να ελευθερωθούν.
33ος Σε ψυχοραγούντες, όταν βασανίζονται από τους δαίμονες την ώρα του θανάτου, ή σε εχθρικά στρατεύματα, όταν απειλούν και παραβιάζουν τα σύνορα, για να κάνουν κακό.
34ος Για να ελευθερώσει ο θεός τους καλοκάγαθους ανθρώπους από τις παγίδες των πονηρών ανθρώπων, που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους του Θεού.
35ος Για να εξαλειφθεί τελείως η έχθρα μετά από μαλώματα ή παρεξηγήσεις.
36ος Για βαριά πληγωμένους ανθρώπους από κακοποιούς εγκληματίες.
37ος Όταν πονάνε οι σιαγόνες από σάπια δόντια.
38ος Για να βρουν εργασία οι εγκαταλελειμμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι, για να μη θλίβονται.
39ος Για να επανέλθει αγάπη μεταξύ αφεντικού και υπαλλήλων, όταν δημιουργούνται προστριβές.
40ος Για να ελευθερωθούν οι μητέρες στη γέννα, από πρόωρο τοκετό.
41ος Σε νέους που αρρωσταίνουν από έρωτα, όταν τραυματίζεται το ένα πρόσωπο και θλίβεται.
42ος Για να ελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι από τις φυλακές του εχθρικού έθνους.
43ος Για να φανερώσει ο θεός την αλήθεια στα παρεξηγημένα αντρόγυνα, για να συμφιλιωθούν.
44ος Για τους ανθρώπους που πάσχουν από την καρδιά ή από τα νεφρά.
45ος Για τους νέους που εμποδίζει ο εχθρός από φθόνο να δημιουργήσουν οικογένεια ( να παντρευτούν).
46ος Για να ειρηνεύσει ο υπηρέτης ή ο δούλος, όταν φύγει από το αφεντικό του και να βρει δουλειά.
47ος Όταν γίνονται μεγάλες καταστροφές και ληστείες από βαρβαρικές συμμορίες -πειρατών-. Να διαβάζεται συνέχεια επί 40 μέρες.
48ος Γι αυτούς που κάνουν επικίνδυνη δουλειά.
49ος Για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Θεό οι απομακρυσμένοι άνθρωποι, να σωθούν.
50ος Όταν εξ αμαρτιών μας έρθει παιδαγωγική οργή του Θεού (επιδημία αρρώστιες και θανατικό στους ανθρώπους ή στα ζώα).
51ος Για να μετανοήσουν οι σκληρόκαρδοι άρχοντες και να γίνουν εύσπλαχνοι, για να μη βασανίζουν τον λαό.
52ος Για να ευλογήσει ο θεός τα δίχτυα, να γεμίζουν ψάρια.
53ος Για να φωτίσει ο θεός τους πλουσίους που έχουν αγορασμένους δούλους, να τους ελευθερώσουν.
54ος Για να αποκατασταθεί η υπόληψη της δυσφημισμένης οικογενείας που είχε συκοφαντηθεί.
55ος Σε ευαίσθητους, που έχουν πληγωθεί ψυχικά από συνανθρώπους τους.
56ος Για ανθρώπους που υποφέρουν από πονοκέφαλο, από πολλή στεναχώρια.
57ος Για να έρθουν ευνοϊκά τα πράγματα σε εκείνους που ενεργούν για το καλό, να εμποδίσει ο Θεός κάθε πονηρή ενέργεια δαιμόνων ή φθονερών ανθρώπων.
58ος Για τους βουβούς, να δώσει ο Θεός λαλιά.
59ος Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια, όταν συκοφαντείται σύνολο ανθρώπων.
60ος Γι' αυτούς που δυσκολεύονται στην εργασία, είτε από τεμπελιά, είτε από δειλία.
61ος Για να απαλλάξει ο θεός από δοκιμασίες τον ολιγόψυχο άνθρωπο, που δεν έχει υπομονή και γογγύζει.
62ος Για να καρπίσουν τα χωράφια και τα δέντρα, όταν στερούνται από νερό.
63ος Όταν δαγκωθεί άνθρωπος από λύκο ή σκύλο λυσσασμένο (τους έδινε και από διαβασμένο νερό να πιούν).

64ος Για να έχουν οι έμποροι ευλογία, για να μη φλυαρούν και αδικούν τους απλούς ανθρώπους.
65ος Για να μη φέρει αναποδιές ο πονηρός στα σπίτια και θλίβει τις οικογένειες.
66ος Για να ευλογηθούν τα πουλερικά (ορνιθοτροφεία).
67ος Για να ελευθερωθούν οι μητέρες, που δυσκολεύονται να αποβάλουν, όταν παθαίνουν κακό.
68ος Όταν γίνονται θεομηνίες και πλημμυρίζουν τα ποτάμια και παρασύρουν σπίτια και ανθρώπους.
69ος Σε ευαίσθητους ανθρώπους που θλίβονται για το παραμικρό και έρχονται σε απόγνωση, να τους ενισχύσει ο Θεός.
70ος Για εγκαταλελειμμένους ανθρώπους, που γίνονται βαρετοί από φθόνο του διαβόλου κι έρχονται σε απόγνωση, για να βρουν έλεος και περίθαλψη από το Θεό.
71ος Για να ευλογήσει ο Θεός τα αγαθά της νέας εσοδιάς, που μετέφεραν στα σπίτια τους οι γεωργοί.
72ος Για να μετανοήσουν οι κακοποιοί άνθρωποι.
73ος Για να προφυλάξει ο Θεός τους χωρικούς που εργάζονται στα χωράφια τους, όταν οι εχθροί έχουν περικυκλωμένο το χωριό.
74ος Για να ημερέψει το βάρβαρο αφεντικό, να μη βασανίζει τους συνανθρώπους του τους υπαλλήλους.
75ος Σε μητέρα που φοβάται στη γέννα της, για να την ενισχύσει και να την προστατέψει ο Θεός.
76ος Όταν δεν υπάρχει κατανόηση μεταξύ γονέων και παιδιών, να τους φωτίσει ο Θεός, για να ακούνε τα παιδιά τους γονείς και οι γονείς να δείχνουν αγάπη.
77ος Για να φωτίσει ο Θεός τους δανειστές, να μη πιέζουν τους συνανθρώπους τους για το χρέος και να είναι εύσπλαχνοι.
78ος Για να προφυλάξει ο θεός τα χωριά από ληστείες και καταστροφές των εχθρικών στρατευμάτων.
79ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τον άνθρωπο, όταν πρήζεται το πρόσωπο και πονάει όλο το κεφάλι.
80ος Για να οικονομήσει ο Θεός τους φτωχούς, που στερούνται και στεναχωριούνται από την ανέχεια και θλίβονται.
81ος Για να αγοράσουν οι άνθρωποι τα προϊόντα των γεωργών, για να μη στεναχωριούνται και θλίβονται οι χωρικοί.
82ος Για να εμποδίσει ο Θεός τους κακούς ανθρώπους, που θέλουν να κάνουν δολοφονίες.
83ος Για να διατηρηθούν από τον Θεό όλα τα υπάρχοντα του σπιτιού καλά, τα ζώα και τα προϊόντα των παραγωγών.
84ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί από τους ληστές κι έπαθαν φοβία.
85ος Για να σώσει ο Θεός τον κόσμο, όταν πέφτει χολέρα στον άνθρωπο και πεθαίνουν.
86ος Για να παρατείνει ο Θεός τη ζωή στους οικογενειάρχες, που έχουν ακόμα οικογενειακές υποχρεώσεις.
87ος Για να προστατεύει ο Θεός όλους τους απροστάτευτους ανθρώπους, που ταλαιπωρούνται από σκληρούς συνανθρώπους.
88ος Για να δυναμώσει ο Θεός τους φιλάσθενους και αδύνατους ανθρώπους, για να μπορούν να εργάζονται χωρίς να κουράζονται και να θλίβονται.
89ος Για να βρέξει ο Θεός, όταν υπάρχει ανομβρία ή όταν στερέψουν τα πηγάδια, για να βγάλουν νερό.
90ος Για να εξαφανιστεί ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται σε άνθρωπο και τον τρομάζει.
91ος Για να δώσει ο Θεός σύνεση στους ανθρώπους, να προκόβουν πνευματικά.
92ος Για να προφυλάξει ο Θεός το πλοίο όταν κινδυνεύει από μεγάλη φουρτούνα στη θάλασσα (έριχνε δε και αγιασμένο νερό στα 4 σημεία του πλοίου).
93ος Για να φωτίσει ο θεός τους άτακτους ανθρώπους, που δημιουργούν θέματα στο έθνος και αναστατώνουν τον λαό και τον ταλαιπωρούν με ακαταστασίες και φαγωμάρες.
94ος Για να μη πλησιάσουν μάγια στα αντρόγυνα και δημιουργούνται θέματα και προστριβές.
95ος Για να δώσει ο θεός την ακοή στους κουφούς.
96ος Για να φύγουν τα μάγια από τους ανθρώπους.
97ος Για να δώσει ο Θεός παρηγοριά στους στεναχωρημένους ανθρώπους, να μη θλίβονται.
98ος Για να ευλογήσει και να χαριτώσει ο Θεός τους νέους που θέλουν να αφιερωθούν στον Θεό.
99ος Για να ευλογήσει και να εκπληρώσει ο Θεός τους θείους πόθους των ανθρώπων.
100ος Για να δίνει ο Θεός χαρίσματα στους καλοκάγαθους ανθρώπους.
101ος Για να ευλογήσει ο Θεός τους ανθρώπους που φέρουν αξιώματα,για να βοηθούν τον κόσμο με καλοσύνη και κατανόηση.
102ος Για να έρθουν τα έμμηνα όταν καθυστερούν.
103ος Για να ευλογήσει ο Θεός τα υπάρχοντα των ανθρώπων, για να μη στερούνται και θλίβονται, αλλά να δοξάζουν τον Θεό.
104ος Για να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους.
105ος Για να δώσει φώτιση ο Θεός στους ανθρώπους να μη ξεκλίνουν από την οδό της σωτηρίας.
106ος Για να δώσει λύση ο Θεός στην στείρωση των γυναικών.
107ος Για να ταπεινώσει ο Θεός τους εχθρούς, να αλλάξουν τις κακές τους διαθέσεις.
108ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους σεληνιασμένους ή για να ελεήσει τους ψευδομάρτυρες, να μετανοήσουν.
109ος Για να έχουν σεβασμό οι νεότεροι στους μεγαλύτερους.
110ος Για να μετανοήσουν οι άδικοι κριτές και να κρίνουν δίκαια τον λαό του Θεού.
111ος Για να προφυλάξει ο θεός τους στρατιώτες όταν πηγαίνουν στον πόλεμο.
112ος Για να δώσει ο Θεός ευλογίες στη φτωχή χήρα, να πληρώσει τα χρέη της και να απαλλαχτεί από τη φυλακή.
113ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τα καθυστερημένα διανοητικά και μογγολικά παιδιά.
114ος Για να δίνει ο θεός ευλογίες και παρηγοριά στα δυστυχισμένα φτωχά παιδάκια, να μη περιφρονούνται από τα παιδιά των πλουσίων και θλίβονται.
115ος Για να θεραπεύσει ο Θεός από το φοβερό πάθους του ψεύδους.
116ος Για να διατηρούν αγάπη και ομόνοια οι οικογένειες και να δοξολογούν τον Θεό.
117ος Για να ταπεινώσει ο θεός τους βάρβαρους, όταν κυκλώνουν το χωριό και το απειλούν, και να ανατρέψει τις κακές τους διαθέσεις.
118ος Για να πατάξει ο Θεός τους βάρβαρους και να ταπεινώσει την δράση τους, όταν σφάζουν αθώα γυναικόπαιδα.

119ος Για να δίνει υπομονή και ανεκτικότητα ο Θεός στους ανθρώπους, που είναι αναγκασμένοι να παρευρίσκονται με δόλιους και άδικους ανθρώπους.
120ος Για να προστατεύσει ο θεός τους σκλάβους από τα εχθρικά χέρια, να μην τους κακοποιήσουν μέχρι να ελευθερωθούν.
121ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που πάσχουν από βασκανία.
122ος Για να δώσει ο θεός το φως στους τυφλούς και να θεραπεύσει τα πονεμένα μάτια.
123ος Για να φυλάξει ο Θεός τους ανθρώπους από τα φίδια, να μην τους δαγκώνουν.
124ος Για να προφυλάξει ο Θεός τα κτήματα των δικαίων ανθρώπων από τους κακούς ανθρώπους.
125ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους, που πάσχουν από συνεχείς πονοκεφάλους.
126ος Για να ειρηνεύσει ο Θεός την οικογένεια, όταν μαλώνουν.
127ος Για να μην πλησιάσει η κακία του εχθρού ποτέ στα σπίτια και να επικρατήσει η ειρήνη και η ευλογία του Θεού στην οικογένεια.
128ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που πάσχουν από ημικρανία, πονοκεφάλους και να ελεήσει τους σκληρόκαρδους και αδιάκριτους ανθρώπους, που στεναχωρούν τους ευαίσθητους.
129ος Για να δώσει ο Θεός θάρρος και ελπίδα στους αρχάριους, για να μη δυσκολεύονται στη δουλειά τους.
130ος Για να δώσει ο Θεός μετάνοια και παρηγοριά με ελπίδα στους ανθρώπους, για να σωθούν.
131ος Για να λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο, όταν εξ αμαρτιών μας γίνονται συνεχείς πόλεμοι.
132ος Για να φωτίσει ο Θεός τα έθνη να συμφιλιωθούν και να ειρηνεύσουν οι άνθρωποι.
133ος Για να φυλάξει ο θεός τους ανθρώπους από κάθε κίνδυνο.
134ος Για να συγκεντρώνονται οι άνθρωποι την ώρα της προσευχής και να ενώνεται ο νους τους με τον Θεό.
135ος Για να προστατεύσει ο θεός τους πρόσφυγες όταν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και φεύγουν, για να σωθούν από τους βαρβάρους.
136ος Για να σταθεροποιήσει ο Θεός τον άνθρωπο που έχει άστατο χαρακτήρα.
137ος Για να φωτίζει ο Θεός τους άρχοντες του τόπου, για να βρίσκουν οι άνθρωποι κατανόηση στα αιτήματά τους.
138ος Για να πάψει ο διάβολος να πειράζει τους ευαίσθητους ανθρώπους με βλάσφημους λογισμούς.
139ος Για να ημερέψει ο θεός τον δύστροπο οικογενειάρχη που ταλαιπωρεί ολόκληρη την οικογένεια.
140ος Για να ημερέψει ο Θεός τον βάρβαρο άρχοντα του τόπου που βασανίζει τους συνανθρώπους του.
141ος Για να ημερέψει ο Θεός τον επαναστάτη που κάνει κακό. Και Κούρδης εάν είναι, γίνεται αρνί.
142ος Για να προστατέψει ο Θεός την μητέρα στον καιρό της εγκυμοσύνης, να μην αποβάλει.
143ος Για να καταπραΰνει ο Θεός τον αναστατωμένο λαό, να μην γίνει εμφύλιος πόλεμος.
144ος Για να ευλογήσει ο Θεός τις εργασίες των ανθρώπων, για να είναι ευάρεστες στον Θεό.

145ος Για να σταματήσεις τις αιμορραγίες των ανθρώπων.
146ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί και χτυπηθεί στις σιαγόνες από κακούς ανθρώπους.
147ος Για να ημερέψει ο Θεός τα άγρια ζώα του βουνού, για να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους και στα σπαρτά.
148ος Για να κάνει καιρό ευνοϊκό ο Θεός, για να έχουν αφθονία εισοδημάτων οι άνθρωποι και να δοξάζουν τον Θεό.
Τέλος του οσίου Αρσενίου.
149ος Από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία στον θεό για τις μεγάλες του καλοσύνες και για την πολλή του αγάπη, που δεν έχει όρια και μας ανέχεται (του γέροντα Παϊσίου)
150ος Για να δώσει ο Θεός χαρά και παρηγοριά στους θλιμμένους αδερφούς μας που βρίσκονται στην ξενιτιά και στους κεκοιμημένους αδερφούς μας, που βρίσκονται στην πιο μακρινή ξενιτιά. Αμήν. (του γέροντα Παϊσίου).

2 Απριλίου Συναξαριστής

Τίτου Θαυματουργοῦ, Αἰδεσίου καὶ Ἀμφιανοὺ Μαρτύρων, Θεοδώρας Παρθενομάρτυρος, Πολυκάρπου Μάρτυρος, Νικητίου Ἐπισκόπου, Στεφάνου Θαυματουργοῦ, Εὕας Ὀσιοπαρθενομάρτυρος, Γρηγορίου Ὁσίου, Γεωργίου Ἐπισκόπου, Σάββα Ἀρχιεπισκόπου.

 

Ὁ Ὅσιος Τίτος ὁ Θαυματουργὸς

Ὁ Ὅσιος Τίτος ὁ Θαυματουργὸς εἶχε ἔνθεο ζῆλο πρὸς τὴν μοναχικὴ πολιτεία ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία. Ἔτσι προσῆλθε σὲ κοινόβιο καὶ ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση, στὴν ὁποία διέπρεψε μεταξὺ τῶν συνασκητῶν του γιὰ τὴν ἐγκράτεια, τὴν καθαρότητα τοῦ βίου καὶ τὶς ἀρετές του, ποὺ τὸν ἀνέδειξαν καὶ ἡγούμενο τῆς μονῆς. Ἀξιώθηκε δὲ νὰ λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ἔτσι ἀφοῦ ἔζησε ὁ Ὅσιος Τίτος καὶ διέλαμψε στὴν ἐνάρετη πολιτεία, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

 
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀνατεθεῖς ἀπὸ παιδὸς τῷ Κυρίῳ, ἀγγελικῶς ἐπολιτεύσω ἐν κόσμῳ, καὶ τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν χάριν ἐκ Θεοῦ, ὅθεν ἐχρημάτισας, Μοναζόντων ἀλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, καὶ σοφὸς οἰκονόμος. Ἄλλα μὴ παύση Πάτερ ἐκτενῶς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Θεὸν ἰλεούμενος.




Οἱ Ἅγιοι Αἰδέσιος καὶ Ἀμφιανὸς οἱ αὐτάδελφοι οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.). Ἦταν ἀδελφοὶ ἀπὸ τὴν ἴδια μητέρα καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν χώρα τῆς Λυδίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ὅταν βρίσκονταν στὴ Βηρυτό, διδάχθηκαν ἀπὸ τὸν Μάρτυρα Πάμφιλο (τιμᾶται 5 Νοεμβρίου) τὴν πίστη στὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ συνελήφθηκαν καὶ παρουσιάσθηκαν στὸν ἄρχοντα τῆς πόλεως Οὐρβανό.

Καὶ ὁ μὲν Ἀμφιανός, ἀφοῦ διακήρυξε πρῶτος μὲ παρρησία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, δέχθηκε πληγὲς κατὰ τοῦ προσώπου καὶ κρεμάσθηκε. Ὑπέμεινε ὅμως καρτερικὰ τὰ βασανιστήρια καὶ ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του στὸν Χριστό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου καὶ τελειώθηκε καὶ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Κύριο τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Ὁ Αἰδέσιος καταδικάσθηκε νὰ τιμωρηθεῖ στὰ μεταλλεῖα χαλκοῦ καὶ ἀπεστάλη στὴν Ἀλεξάνδρεια. Καὶ μία ἡμέρα, ὅταν εἶδε τὸν ἄρχοντα τῆς Ἀλεξάνδρειας, Ἱεροκλῆ, νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἐκεῖ Χριστιανούς, ἔτρεξε καὶ τὸν χτύπησε μὲ τὴν ράβδο. Ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ βασανισθεῖ παραδειγματικὰ καὶ τέλος νὰ τὸν ρίξουν στὴν θάλασσα. Ἔτσι κέρδισε τὸ στέφανο τῆς ἀθανασίας καὶ τῆς οὐράνιας δόξας.




Ἡ Ἁγία Θεοδώρα ἡ Παρθενομάρτυρας

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο τῆς Φοινίκης. Σὲ ἡλικία δεκαεπτὰ χρόνων, ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανή, συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἄρχοντα τῆς χώρας τῆς Παλαιστίνης, Οὐρβανό, ποὺ ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Κατὰ συνέπεια αὐτοῦ τὴν χτύπησαν στὰ πλευρὰ καὶ στὸ στῆθος.
Ἐπειδὴ ὅμως δὲν πείσθηκε, κλείσθηκε φυλακή. Ὁ δεσμοφύλακας εἶχε διαταγὴ ὄχι μόνο νὰ τὴν φυλάσσει μὲ ἀσφάλεια, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν εἰσέρχεται κανεὶς γιὰ νὰ τὴν ἐπισκεφθεῖ, παρὰ μόνο νὰ μεταφέρονται σὲ αὐτὴν τὰ σχετικὰ μὲ τὴν τροφή, μέχρις ὅτου ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ θυσιάσει στοὺς λεγόμενους Θεούς.
Μετὰ τὸ πέρασμα πολλῶν ἡμερῶν βγῆκε ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ ἐξαναγκαζόταν νὰ θυσιάσει στοὺς ἀκάθαρτους δαίμονες. Ἡ Ἁγία Θεοδώρα δὲν ἀνεχόταν οὔτε νὰ τὸ ἀκούσει. Γι’ αὐτὸ τιμωρήθηκε χωρὶς ἔλεος καὶ στὴν συνέχεια, ἀφοῦ τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὸν Κύριο καὶ ἔλαβε τὸ ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.



Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πολύκαρπος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ ἀσεβοῦς Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.) καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ὄντας Χριστιανὸς καὶ ἔχοντας πολὺ ζῆλο γιὰ τὸν Θεό, παρατηρώντας κάθε ἡμέρα τοὺς φυλακισμένους νὰ ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ δοκιμάζονται μὲ διάφορα βασανιστήρια, δὲν ἄντεχε νὰ ὑπομένει.
 Καὶ ὅταν κάποια μέρα εἶδε τὸν ἄρχοντα νὰ κάθεται καὶ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων νὰ χύνεται σὰν νερό, ἀφοῦ στάθηκε μπροστά του, τὸν ἔλεγξε καὶ εἶπε: «Γιατί τόσο πολὺ λησμόνησες τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀκόρεστε σκύλε, καὶ κομματιάζεις τοὺς συγγενεῖς καὶ ὁμοεθνεῖς ἀνθρώπους μὲ τὰ ξίφη σὰν ξύλα, ἐπειδὴ κηρύττουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐλέγχουν τὴν πλάνη τῶν εἰδωλολατρῶν, ὅπως καὶ ἐγὼ ποῦ εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ;».
Ἐξαιτίας αὐτῶν καὶ ἐπειδὴ ἐξόργισε τὸν ἄρχοντα, συνελήφθη καὶ βασανίσθηκε. Καὶ ἀφοῦ μέχρι τέλους εἶχε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ στὰ χείλη, ἀποκεφαλίσθηκε.



Ὁ Ἅγιος Νικήτιος Ἐπίσκοπος Λυὼν
Ὁ Ἅγιος Νικήτιος ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ γεννήθηκε στὴν Γαλλία ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς. Ἀνατράφηκε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἡ ταπείνωση, ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ ἦταν χαρακτηριστικὰ τῆς ψυχῆς του καὶ τοῦ βίου του.
 Τὸ ἔτος 551 μ.Χ. ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Λυών, εἰς διαδοχὴν τοῦ θείου του, Ἁγίου Σακέρδου (τιμᾶται 12 Σεπτεμβρίου) καὶ ποίμανε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ εἴκοσι δυὸ ἔτη μὲ ἱερὸ ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 573 μ.Χ.



Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Θαυματουργὸς

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ἀσκήτεψε στὸν Ἀσκάλωνα τῆς Παλαιστίνης καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 778 μ.Χ.



Ἡ Ἁγία Εὕα ἡ Ὀσιοπαρθενομάρτυρας ἡ Νέα

Ἡ Ἁγία Ὀσιοπαρθενομάρτυς Εὕα ἔζησε κατὰ τὸν 9ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ ἦταν ἡγούμενη τῆς μονῆς Κόλτινγκχαμ, τῆς μεγαλύτερης μονῆς τῆς Σκωτίας. Ἡ μονὴ αὐτὴ εἶχε ἱδρυθεῖ ὑπὸ τῆς Ὁσίας Εὕας τῆς Πρεσβυτέρας (τιμᾶται 25 Αὐγούστου), ἀδελφῆς τῶν βασιλέων Νορθάμπερλαντ Ὀσβάλδου καὶ Ὄσγουι.
Τὸ ἔτος 870 μ.Χ., κατὰ τὴν διάρκεια εἰσβολῆς Δανῶν πειρατῶν στὶς ἀκτὲς τῆς μονῆς, ἡ Ὁσία ἀνήσυχη  ὄχι γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ζωῆς της ἀλλὰ γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἁγνότητάς της καθὼς καὶ τῶν ἄλλων μοναζουσῶν, μόλις οἱ ἐπιδρομεῖς εἰσέβαλαν στὸν περίβολο τῆς μονῆς, συγκέντρωσε τὶς μοναχὲς στὸ ἡγουμενεῖο καὶ μετὰ ἀπὸ συγκινητικὲς συμβουλὲς ἀπέκοψε μὲ λεπίδα τὴν μύτη καὶ τὸ ἄνω χεῖλος της. Τὴν πράξη αὐτὴ μιμήθηκαν ὅλες οἱ ἀδελφές.
Οἱ εἰσβολεῖς, ὅταν εἰσῆλθαν στὸ χῶρο ὅπου οἱ μοναχὲς ἦταν συναγμένες, βρέθηκαν μπροστὰ σὲ ἕνα φρικιαστικὸ θέαμα. Αὐτὸ ὅμως δὲν τοὺς ἐμπόδισε νὰ πυρπολήσουν τὴν μονὴ καὶ νὰ κάψουν ζωντανὴ τὴν Ὁσία Εὕα μαζὶ μὲ ὅλες τὶς μοναχές.




Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ ἐν Νικομήδειᾳ ἀσκήσας

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος γεννήθηκε περὶ τὸ ἔτος 1190 σὲ κάποιο χωριὸ τῆς Βιθυνίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπὸ ἐπιφανεῖς γονεῖς. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἔδειξε μεγάλη φιλομάθεια καὶ κλίση πρὸς τὸ μοναχικὸ βίο. Ἀφοῦ σπούδασε πολὺ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ τὴ θεολογία, ἀποσύρθηκε σὲ μονὴ τῆς Βιθυνίας.

Στὴ συνέχεια ἀνῆλθε σὲ κάποιο ὄρος, ἀποκαλούμενο τοῦ Προφήτου Ἠλία, ὅπου ἔχτισε κελὶ καὶ ἐπιδόθηκε στὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη, διδάσκοντας τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονταν κοντά του.
 Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη κατὰ τὸ ἔτος 1240.




Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Ἐπίσκοπος Ἀζκουρίας
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος (Μαζκουερέλι) ἔζησε μεταξὺ τοῦ 9ου καὶ τοῦ 10ου αἰῶνα μ.Χ. στὴ Γεωργία καὶ ἦταν Ἐπίσκοπος Ἀζκουρίας. Κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.











Ὁ Ἅγιος Σάββας Ἀρχιεπίσκοπος Σουρὼζ

Ὁ Ἅγιος Σάββας ἔζησε κατὰ τὸν 12ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν Κριμαία καὶ ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Σουρώζ, τὸ σημερινὸ Σουδάκ. Ὅτι γνωρίζουμε γι’ αὐτὸν ἔχει σωθεῖ σὲ ὑποσημειώσεις σὲ ἕνα ἑλληνικὸ Μηναῖο τοῦ 12ου αἰῶνος.
Πέντε χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν πόλη τοῦ Σουρὼζ ὑπάρχει ἕνα ὄρος, τὸ ὁποῖο καλεῖται Ἅγιος Σάββας, ὅπου διατηροῦνται τὰ ὑπολείμματα μιᾶς ἐκκλησίας καὶ μιᾶς σπηλιᾶς. Ἐκεῖ προφανῶς ὁ Ἅγιος πέθανε καὶ ἐνταφιάσθηκε καὶ τὸ ἔτος 1872 βρέθηκε μία εἰκόνα του

Αγγελόπουλος "Ο κατάλογος των υποψηφίων πρoς έγκριση η προς ενημέρωση στο Φανάρι"

Mία μοναδική πνευματική και επιστημονική εκδήλωση λόγου, μουσικής και καλλιτεχνίας, πραγματοποιήθηκε στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», τιμώντας τον Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αθανάσιο Αγγελόπουλο, ως Αντεπιστέλλον Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου.
Οι εκδηλώσεις τελούσαν υπό την αιγίδα και παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, με την εκπροσώπηση του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεοδώρου διά του Σεβ. Μητροπολίτου Άκκρας κ. Γεωργίου, εκπροσώπου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αθήνα, και με ένα πυκνό ακροατήριο.
Συγκεκριμένα οι εκδηλώσεις περιελάμβαναν, έκθεση «Χειροποίητων Πρωτότυπων Σταυρών Αιθιοπίας», του συλλέκτου, βραβείου Γκίνες, Χρήστου Γιαννουλάκη, που εγκαινίασε ο Μακαριώτατος, την επιστημονική ανακοίνωση του τιμωμένου Καθηγητού για τις ιστορικές ισορροπίες στις σχέσεις των Εκκλησιών ΚΠόλεως και Ελλάδος, αφού προηγουμένως δέχθηκε από τον Πρόεδρο και τον Γ. Γραμματέα του ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ τα Διάσημα του Αντεπιστέλλοντος Μέλους καθώς επίσης και μουσική είσοδος και έξοδος από τον ταλαντούχο Πέτρο Γαϊτάνο, που απέσπασε τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του ακροατηρίου.
Με την ευκαιρία της τελετής υποδοχής έγινε μία πρώτη παρουσίαση τού υπό έκδοση έργου του Καθηγητού, «Ακαδημικοί Περίπατοι», με επιμέλεια των κκ. Γρ. Λιάντα – Παν. Τζουμέρκα, της 20ετίας 1991-2010 επί επικαίρων ζητημάτων εκκλησιαστικής πολιτικής και διπλωματίας (π.χ. Μακεδονικό από εκκλησιαστικής σκοπιάς, Σχέσεις Αθηνών-Φαναρίου,–2003-2008–, Ιεροσολυμητικό Ζήτημα, 2008-έως σήμερα κ.λπ.), ενώ ο Σεβ. Άκκρας μετέφερε χαιρετισμό του Πατριάρχη Αλεξανδρείας για την έκθεση και για την τιμή προς τον Καθηγητή.
Ο Καθηγητής Αγγελόπουλος, στην ομιλία του για τις σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών ΚΠόλεως και Ελλάδος, αναφέρθηκε ανάμεσα σε άλλα στη ρήξη των δυο Εκκλησιών του 2003, στα αίτια, στην αγνόηση των ισορροπιών αλλά και στα δίκαια που διεκδικούσαν αμφότερες οι Εκκλησίες.
Ακολουθεί το κείμενο της Ανακοινώσεως του Καθηγητού από του Βήματος:
«Ιστορικοκανονική Γραμματεία. Δύο κανονικά κείμενα ιστορικής ισορροπίας και φιλολογικής αξίας.»
– Αφορά τις σχέσεις των Εκκλησιών ΚΠόλεως και Ελλάδος
(1928-2008) –
Η «Ιστορικοκανονική Γραμματεία» είναι πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο-πηγή ερεύνης της ιστορίας και της ευταξίας στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας καθ’ εαυτήν και στις σχέσεις της με την Κοινωνία και την Πολιτεία στις Επικράτειες, που αυτή εδράζεται ως πνευματικός και διοικητικός και κοινωνικός θεσμός.
Εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας, υπό τύπον Ανακοινώσεως ενώπιόν Σας, στα δύο δηλωθέντα στο θέμα της Ανακοινώσεώς μας κανονικά κείμενα «ιστορικής ισορροπίας και φιλολογικής αξίας».
Ποια είναι αυτά; Τα βλέπετε στην οθόνη και τα έχετε συνημμένα στο παρόν κείμενο, στη διάθεσή Σας. Κείμενα του 1928. Το πρώτο φέρει τον τίτλο «Πατριαρχική και Συνοδική Πράξις», της 4ης Σεπτεμβρίου 1928 ˙ και το δεύτερο «Συνοδική Πράξις», της Ιεράς Συνόδου Αθηνών, της 20ης Νοεμβρίου 1928.
Με την πρώτη και δεύτερη ΠΡΑΞΗ η Βόρεια Ελλάδα και τα Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όντα Ελληνική Επικράτεια, μετά το 1912-1913 και το 1914-1918, υπάγονται διοικητικά στην Εκκλησία της Ελλάδος, υπό κάποιους Όρους πνευματικής αναφοράς στην Εκκλησία ΚΠόλεως, στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, προς ενίσχυση, λόγω της τραγωδίας του 1922.
Φυσικά, ούτως ή άλλως, τα διαμερίσματα αυτά τελούν ως Μητροπόλεις υπό την άμεση εποπτεία και πρόνοια των οικείων Μητροπολιτών, κατά τους θ. και ι. Κανόνες περί των Δικαίων του μητροπολιτικού συστήματος.
Το πρώτο κείμενο μέχρι το 2003 ήταν το μόνο κανονικό εργαλείο, θα λέγαμε, προσεγγίσεως των Πατριαρχικών Δικαίων πνευματικής αναφοράς επί των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών. Τον Δεκέμβριο όμως του 2003 ήλθε για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητος, κατόπιν προσωπικής ερεύνης μας, η δεύτερη ΠΡΑΞΗ.
Επιλέξει: «Η Συνοδική Πράξις περί αποδοχής της διοικήσεως των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών της Εκκλησίας της Ελλάδος», 20 Νοεμβρίου 1928, της Ιεράς Συνόδου των Αθηνών. Είχαμε την πληροφόρηση ακριβή περί υπάρξεώς της ˙ δεν γνωρίζαμε όμως το κείμενο, το περιεχόμενό της.
2. Όπως ενθυμούμεθα όλοι, μεταξύ των ετών 2003-2008, οι σχέσεις των δύο Εκκλησιών, ΚΠόλεως και Ελλάδος, δεν ήσαν οι καλλίτερες ˙ διείρχοντο εμφανή ή υφέρπουσα κρίση διαφόρων εντάσεων και κραδασμών.
Ποιά η βασική αιτία; Κατά την ταπεινή ακαδημαϊκή κρίση μας, βασική αιτία ήταν η αγνόηση ή μάλλον η υποτίμηση από αμφότερες τις πλευρές των «ιστορικών ισορροπιών», μετά το 1922, στις σχέσεις δύο Εκκλησιών (και πώς;) εντός μιάς και της αυτής Επικράτειας, της Ελληνικής, όπου όμως κυρίαρχη Εκκλησία είναι μία ˙ η Εκκλησία της Ελλάδος, ως Αυτοκέφαλη και Ανεξάρτητη, εντός Ανεξαρτήτου Κράτους, κατά το ισχύον κανονικό σύστημα διοικήσεως της κατ’ Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Σε κάθε υπό της Διεθνούς Κοινότητος αναγνωριζόμενη Επικράτεια-Έθνος, κατά την ακριβή κανονική τάξη, μιά Εκκλησία κυρίαρχη υπάρχει. Δύο δεν νοούνται. Το γεγονός των δύο Αρχών, εντός της μιάς και της αυτής εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας, λειτουργεί από μόνο του ως γενεσιουργός αιτία δυαρχίας και ιδιογνωμίας και διχοστασίας, άρα μονίμου έριδος και ακυρώσεως του χριστιανικού ορθοδόξου μηνύματος περί ενότητος εν αγάπη Χριστού, κατά Τόπους. Οι θ. και ι. Κανόνες απορρίπτουν παντελώς το καθεστώς αυτό, κατ’ ακρίβεια.
Όμως, στην ιστορία της Εκκλησίας, κάποτε-κάποτε, εμφανίζονται καταστάσεις, κατά τις οποίες, όταν μια Τοπική Εκκλησία καθίσταται εμπερίστατη, για λόγους καιρικούς εξωτερικούς διεθνών ανακατατάξεων, τότε οι άλλες Αδελφές Εκκλησίες συντρέχουν στις «χρείες» της, πανταχόθεν. Πολύ περισσότερο συντρέχουν – και οφείλουν τούτο αδελφικώς – οι άμεσα τοπικά γειτνιάζουσες Εκκλησίες.
Π.χ., εν προκειμένω, η Εκκλησία της Ελλάδος έναντι της άμεσα γειτνιαζούσης Εκκλησίας ΚΠόλεως. Που δεν είναι απλά Αδελφή αλλά συγχρόνως και Μητέρα Εκκλησία ˙ Πρωτόθρονη Εκκλησία˙ Οικουμενικό Πατριαρχείο˙ Πρόεδρος συντονισμού και διακονίας ενότητος όλου του Σώματος-Συστήματος της Ορθοδόξου, ανά την Οικουμένη, Εκκλησίας.
Είναι δε επιπλέον, όμαιμος, ομόγλωσσος και ομότροπος προς την Εκκλησία της Ελλάδος ˙ όμως στα κανονικά πλαίσια των Τοπικών και όχι των Εθνοφυλετικών Εκκλησιών.
Η Εκκλησία ΚΠόλεως στην δίνη που ευρίσκετο, ιδίως μετά το 1922, για να σταθεί στα πόδια Της, στην ιστορική Έδρα Της, στην ΚΠολη, στην Βασιλίδα των Πόλεων, είχε ανθρωπίνως ανάγκη, έναντι τόσων απωλειών, σε μητροπόλεις, επισκοπές, εξαρχίες και ποιμένες και ποίμνια στην Μ. Ασία, στον Πόντο και στην Αν. Θράκη, τουλάχιστον δικαιωμάτων πνευματικής ενδοχώρας, πέρα από κρατικές οντότητες, εν προκειμένω προς Δυσμάς, προς την Ελληνική Επικράτεια˙ σε μιά άλλη, δηλαδή, Επικράτεια, χωρίς όμως να μειώνονται και ψαλιδίζονται, κοινώς, τα Δίκαια της Κυριάρχου Εκκλησίας, αυτής της Ελλάδος, με έδρα Της την έδρα του Κράτους, του εθνικού κέντρου, την Αθήνα. Μιά τέτοια μείωση, θα απέβαινε μοιραία για τις δύο Εκκλησίες αλλά και προβληματική για το Κράτος.
Τα δύο κείμενα, που βλέπετε και έχετε, αυτήν την προεκτεθείσα νέα ιστορικοκανονική πραγματικότητα, ιδιάζουσα αλλ’ αναγκαία, οπωσδήποτε, «ιστορικών ισορροπιών» εξυπηρετούν. Σεβασμός και τήρηση των ιστορικών ισορροπιών, εν προκειμένω, – συνιστούν και οφείλουν να συνιστούν ανυστάκτως – condition sine qua non.
Το όλως νέο εδώ είναι το δεύτερο κείμενο. «Η Συνοδική Πράξις περί αποδοχής της διοικήσεως των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών της Εκκλησίας της Ελλάδος», από 20 Νοεμβρίου 1928, αλλ’ υπό κάποιους Όρους. Υπό κάποιους Όρους το πρώτο Κείμενο και υπό κάποιους Όρους και το δεύτερο Κείμενο.
Ως το 2003 (Δεκέμβριος) το Κανονικό αυτό Κείμενο παρέμενε, κατά το περιεχόμενό του, άγνωστο. Πώς όμως ήλθε στην επιφάνεια; Στην δημοσιότητα; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον Ιούλιο του 2003, διά Πατριαρχικού και Συνοδικού Γράμματος προς την Εκκλησία της Ελλάδος, με αφορμή την χηρεία της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, λόγω αιφνιδίου θανάτου, καθόν χρόνον εφησύχαζε σε ένα κελλί της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους, τον Ιούλιο 2003, του Μητροπολίτου της Παντελεήμονος Χρυσοφάκη, ζητούσε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος την αποστολή στο Φανάρι του τελικού Καταλόγου Υποψηφίων για αρχιερατεία «προς έγκρισιν», σύμφωνα προς τον Ε΄ Όρο της Πατριαρχικής Πράξεως, του Σεπτεμβρίου 1928, που προνοούσε πνευματική ενδοχώρα υπέρ του Πατριαρχείου, για τους λόγους, που προαναφέραμε, επιστηριγμού Του, κοινή συναινέσει Πολιτείας και Εκκλησίας της Ελλάδος και Πατριαρχείου.
Η επίμαχη διατύπωση στον Ε΄ Όρο είναι: «…επί τη βάσει Καταλόγου Εκλεξίμων, συντεταγμένου υπό της εν Αθήναις Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και εγκεκριμένου υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δικαιουμένου και τούτου υποδεικνύειν υποψηφίους».
Δηλαδή, έργο – καθήκον και δικαίωμα – της Ιεράς Συνόδου των Αθηνών, ως Ανωτάτου Οργάνου Διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, ήτο η κανονική και νόμιμη σύνταξη του τελικού Καταλόγου εκλεξίμων ˙ του δε Πατριαρχείου έργο-δικαίωμα, α) η «έγκρισις» του Καταλόγου αυτού, με ό,τι μιά «έγκρισις» δυνατόν να συνεπάγεται. Δηλαδή, να συνεπάγεται το δικαίωμα προσθαφαιρέσεων, αλλοιώσεων, διαγραφών και παρατηρήσεων ˙ και β) το «υποδεικνύειν υποψηφίους».
Η Εκκλησία της Ελλάδος αιφνιδιάστηκε με την απαίτηση αυτή – υποβάθμιση του κύρους της, οπωσδήποτε. Διότι ουδέποτε μέχρι τότε ο τελικός Κατάλογος αποστελλόταν προς «έγκρισιν», αλλά προς «ενημέρωσιν» και διά της διαδικαστικής οδού «προς υπόδειξιν» υποψηφίων. Αμέσως δε προέβαινε η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, άνευ ετέρου, στην διενέργεια των εκλογών, ως κανονική και διοικητική-έννομη Πράξη. Το δε Πατριαρχείο διά της διαδικαστικής οδού από το 1928 κ.ε. και σαφώς με τον ισχύοντα Καταστατικό Χάρτη 1977, για τον οποίο συνεργάσθηκε με την Εκκλησία της Ελλάδος, εξασκούσε το δικαίωμα «του υποδεικνύειν υποψηφίους», μόνο, όπως, μόλις, προαναφέρθηκε.
3. Και το εύλογο ερώτημα. Πού κείται η αλήθεια; Ο τελικός Κατάλογος «προς έγκρισιν»» ή «προς ενημέρωσιν» στο Φανάρι;
Προσωπικά, ως διδάξας στο Α.Π.Θ. τον επιμέρους Κλάδο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Ελλάδος και εισαγαγών πρωτοβούλως το μάθημα της «Εκκλησιαστικής Ιστορίας των Νέων Χωρών 1912-1928», και συγγράψας και ειδικό εγχειρίδιο για τους φοιτητές, με βάση όμως μόνο τις έρευνές μας στο Πατριαρχικό Αρχειοφυλακίο, εξεπλάγην, κατ’ Αύγουστο 2003, όταν άρχισε δημοσιογραφικός θόρυβος για το Ζήτημα, επικεντρούμενος στις δύο Κεφαλές, στον Πατριάρχη και στον Αρχιεπίσκοπο.
Διερωτώμουν, γιατί αυτή η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφού η Πατριαρχική Πράξη σαφώς διατύπωνε το δικαίωμα να αποστέλλεται στο Πατριαρχείο ο τελικός Κατάλογος «προς έγκρισιν». Οφείλω την ακαδημαϊκή εξομολόγηση από του επισήμου τούτου βήματος ότι, παρ’ ότι και ο ίδιος ειδικώς κάπως ερευνητής του θέματος, αγνοούσα εν τούτοις κάποιες ενδότερες ουσιαστικές λεπτομέρειες. Γιατί οι δικές μας έρευνες σταματούσαν κυρίως στο γεγονός της 4ης Σεπτεμβρίου 1928, ημερομηνίας εκδόσεως της Πατριαρχικής Πράξεως.
Εστηρίζοντο δε αποκλειστικά, κατά βάση, στα στοιχεία του Πατριαρχικού Αρχειοφυλακίου. Θεωρούσα, εσφαλμένα εκ των υστέρων, ότι εκεί έληγε το Ζήτημα της διοικητικής αφομοιώσεως των Νέων Χωρών εκκλησιαστικά στην όλη Εκκλησία της Ελλάδος.
Ήταν ερευνητικό λάθος μου˙ ώφειλα να ερευνήσω, περαιτέρω, τα πράγματα˙ τίνι τρόπω έγινε αποδεκτή η Πράξις αυτή, από την πλευρά της κυριάρχου Εκκλησίας της Ελλάδος, στην όλη διοργάνωση και ζωή Της. Ώστε αφ’ ενός να μη υπονομεύεται η Αυτοκεφαλία και Ανεξαρτησία Της διά του κειμένου αυτού, αφ’ ετέρου δε να συνετρέχει η Εκκλησία της Ελλάδος στις ανάγκες της Εκκλησίας ΚΠόλεως διά της εξασφαλίσεως σ’ Αυτήν πνευματικής ενδοχώρας, κατά τα προλεχθέντα.
Στην έρευνα, βλέπετε, ουδέποτε μπορείτε να ισχυρισθείτε ότι επετύχατε το πλήρες. Πάντα στην έρευνα υφίστανται κενά. Αμέσως, λόγω ακαδημαϊκής ευαισθησίας, και μετά από συζητήσεις μου με τον Αρχιεπίσκοπο, Αρχιερείς και ειδικούς ερευνητές, έκαμα έργο μου να συνεχίσω την έρευνα του επιμέρους αυτού Ζητήματος στα Αρχεία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, τώρα. Πώς, λοιπόν, η Εκκλησία της Ελλάδος διά της τότε Ιεράς Συνόδου έκαμε αποδεκτή την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη ως κείμενο;
Ιδού τα γεγονότα, που εγώ δεν γνώριζα ως τότε, αλλά μαζί με μένα και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες και οι αρμόδιοι ερευνητές˙ πολύ περισσότερο δεν γνώριζε η Κοινή Γνώμη, που διαπορούσε, τί συμβαίνει μεταξύ των δύο Εκκλησιών και κύρια μεταξύ των δύο Προκαθημένων, Πατριάρχου και Αρχιεπισκόπου. Η αρθρογραφία δε ειδικών και μη ειδικών ήταν καταιγιστική καθημερινά (Αύγουστος-Δεκέμβριος 2003).
Η Πράξη του Πατριαρχείου εστάλη στην Εκκλησία της Ελλάδος, αρμοδίως διά του Γεν. Προξενείου ΚΠόλεως – ΥΠΕΞ – ΥΠΕΠΘ, για να επιληφθεί Αυτή της αποδοχής και εφαρμογής της, αφού επρόκειτο για κείμενο κανονικό, και μόνο.
Ως κείμενο δεν αφορούσε στην έννομη αλλά στην κανονική τάξη. Η Πολιτεία είχε προηγουμένως εκδώσει τον σχετικό Νόμο, κατ’ Ιούλιο 1928, διοικητικής αφομοιώσεως εκκλησιαστικώς των Νέων Χωρών τότε.
Η Ιερά Σύνοδος επί τρίμηνο είχε υπό μελέτη το κείμενο της Πράξεως του Φαναρίου. Όρισε Συνοδική Επιτροπή μελέτης και εισηγήσεως επί του κειμένου της Πράξεως. Ήτο ειδική Συνοδική Επιτροπή της Ηνωμένης μιάς – και όχι διττής – Ιεραρχίας της νέας Εκκλησίας της Ελλάδος, που συνεκροτείτο από τους Μητροπολίτες της Παλαιάς και Νέας Ελλάδος και της αντιπροσωπευτικής Αυτής Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Το σχήμα αυτό ισχύει ως σήμερα.
Έπρεπε, λοιπόν, η Επιτροπή να διαπιστώσει, αν το Πατριαρχικό Κείμενο αυτό εμπεριείχε τα πάντα, όπως αυτά συζητούντο στις προηγηθείσες Διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών διά της Πολιτείας. Κύριος διαπραγματευτής, κοινής αποδοχής από όλες τις πλευρές, ήταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Καθηγητής διαπρεπής διατελέσας του Κλάδου της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ενεργό μέλος της Στέγης αυτής των Γραμμάτων, του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, που ήταν τότε το κατεξοχήν πνευματικό ίδρυμα λόγου του Νέου Ελληνισμού στην Αθήνα ˙ την παράδοση δε αυτή αξιοχρέως συνεχίζει ως σήμερα.
Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι τότε η Πολιτεία και η Εκκλησία της Ελλάδος απέβλεπαν στην ενσωμάτωση των Νέων Χωρών στην όλη Επικράτεια όχι μόνο σε πολιτειακό αλλά και σε εκκλησιαστικό επίπεδο, προς εξασφάλιση πλήρους ενότητος για λόγους ευνοήτους, σύνολης συνοχής της επαυξηθείσης και μεγαλυνθείσης Ελληνικής Επικράτειας, διά πολλών αιμάτων και τραγωδίας επιτευχθείσης.
Από την συνολική, λοιπόν, μελέτη του κειμένου της Πατριαρχικής Πράξεως διαπιστώθηκε ότι το κείμενο αυτό, όπως παρελήφθη, περιλάμβανε διατυπώσεις επιπλέον «νέες» των συμπεφωνημένων, στις διαπραγματεύσεις των ετών 1927-1928, με κύριο διαπραγματευτή, όπως, είπαμε, τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. Μεταξύ των επιπλέον «νέων» ήταν και το Ζήτημα της εγκρίσεως ή ανακοινώσεως του Καταλόγου, που προείπαμε, που, το 2003, αγνοούσαμε.
Έπρεπε να γίνει η υπεύθυνη αυτή εργασία της Συνοδικής Επιτροπής προς σαφή και πλήρη ενημέρωση της Ιεράς Συνόδου για να προχωρήσει Αυτή στην αποδοχή (και πώς;) της Πατριαρχικής Πράξεως με αντίστοιχη, όμοια, επίσημη Πράξη της Ίδιας. Διότι τα Κανονικά Κείμενα γίνονται αποδεκτά, έγκυρα και νόμιμα, δι’ ομοίων Κανονικών Κειμένων μεταξύ των ενδιαφερομένων Εκκλησιών. Τα Κείμενα αυτά, είπαμε, εντάσσονται στην όλη «Ιστορικοκανονική Γραμματεία» και συγκροτούν και συνιστούν το θησαυροφυλάκιό της.
Η Συνοδική Επιτροπή περάτωσε το έργο της, το έθεσε υπόψει της Ιεράς Συνόδου με έκθεσή της, η δε Ιερά Σύνοδος ανέθεσε στον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ως Διαπραγματευτή, άλλωστε, την σύνταξη της Συνοδικής Πράξεως αποδοχής της διοικήσεως των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών, αλλά υπό κάποιους Όρους, που θα διευκρίνιζαν σημεία «νέα» του Κειμένου της Πατριαρχικής Πράξεως, πέραν των συμφωνημένων, κατά τις σχετικές διαπραγματεύσεις, όπως προείπαμε.
Το τελικό κείμενο της δευτέρας αυτής Εκκλησιαστικής Πράξεως, διά της γλαφυράς και κρυσταλλίνης γραφίδος του Ίδιου του Αρχιεπισκόπου συνταχθέν, συζητήθηκε λεπτομερώς εν Συνόδω και εγκρίθηκε στην Συνεδρία της, της 20ης Νοεμβρίου 1928, ημέρα Τρίτη, και αμέσως διά της ιδίας αρμοδίας οδού εστάλη στην ΚΠολη.
Την Πράξη αυτή ανέμενε το Φανάρι ανυπερθέτως, όπως διαπιστώσαμε στα Διοικητικά Πρακτικά της Πατριαρχικής Συνόδου, του μηνός Νοεμβρίου 1928. Αποφασίσθηκε, μάλιστα, συνοδικώς να ανατεθεί στον αντιπρόσωπο του Πατριαρχείου στην Αθήνα Μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο, διάδοχο του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο αντί του κανονικώς εκλεγέντος Κορινθίας Δαμασκηνού, να ανιχνεύσει τις προθέσεις της Ιεράς Συνόδου Αθηνών περί της αποδοχής της Πατριαρχικής Πράξεως, και πώς;
Εν τω μεταξύ, η Πράξις των Αθηνών είχε φθάσει στο Φανάρι, αρχές Δεκεμβρίου 1928. Στα ίδια Διοικητικά Πρακτικά της Συνεδρίας της Πατριαρχικής Συνόδου, της 12ης Δεκεμβρίου 1928, διαβάζουμε, εν περιλήψει, τα εξής: «Γράμμα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου – 2971 ἀπὸ 20 Νοεμβρίου ἐ. ἒ. –, ἀνακοινουμένου ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἀποσταλεῖσαν αὐτῷ Συνοδικὴν Πρᾶξιν περὶ διοικήσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὅτι ἡ Δ. Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέξατο αὐτὴν ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῆς, ἅτε συνάδοντι τῷ σχετικῷ, πρὸς τὴν ἐπελθοῦσαν διοικητικὴν ἀφομοίωσιν τῶν Μητροπόλεων τῶν Νέων Χωρῶν πρὸς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, Νόμῳ καὶ ἀποστέλλοντος συνημμένως τὴν ἐπὶ τῇ ἀποδοχῇ τῆς διοικήσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπίσημον τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου τῆς Ἑλλάδος Πρᾶξιν…Παραπέμπεται τῇ Κανονικῇ Ἐπιτροπῇ πρὸς μελέτην καὶ εἰσήγησιν».
Όπως, δηλαδή, η Πατριαρχική Πράξις ετέθη υπό μελέτη Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά τον ίδιο τρόπο τώρα και η Πράξις των Αθηνών «Παραπέμπεται τῇ Κανονικῇ Ἐπιτροπῇ πρὸς μελέτην καὶ εἰσήγησιν». Πολύ λογικό και εύλογο να γίνει η διαδικασία αυτή και από τις δύο πλευρές ˙ κάθε μιά από την δική της σκοπιά ενδιαφερόντων και συμφερόντων.
Να σχολιάσουμε εδώ ότι η ανωτέρω περίληψη, οφειλομένη στον Πρακτικογράφο, δεν κάλυπτε το όλο – το ουσιώδες – του Συνοδικού Γράμματος, της 20ης Νοεμβρίου 1928 και της συνημμένης Πράξεως των Αθηνών. Ομιλεί για την αποδοχή της Πατριαρχικής Πράξεως «ἐν τῷ συνόλῳ» αυτής του Αρχιεπισκοπικού Γράμματος, αλλ’ όχι και «ὑπὸ Ὄρους» της Πράξεως των Αθηνών. Όταν εντοπίσαμε την περίληψη αυτή στα Διοικητικά Πρακτικά της Πατριαρχικής Συνόδου, κατά τις προ πολλών χρόνων έρευνές μας στο Πατριαρχικό Αρχειοφυλακίο, καταλήγαμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι εδώ τελείωνε οριστικά το Ζήτημα.
Που, όμως, αποδεικνύεται, το 2003, ότι από κει και πέρα άρχιζε νέος κύκλος διαπραγματεύσεων ενδοσυνοδικών, αυτή τη φορά, επί των κειμένων των δύο αντιστοίχων, ομοίων και επισήμων Πράξεων.
Οι ενδοσυνοδικές αυτές διαπραγματεύσεις διεξάγονται μέσω επίσημης, μεταξύ των δύο Συνόδων, αλληλογραφίας. Μέρος αυτής δημοσιοποιήθηκε στο επίσημο Περιοδικό-Όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τον Σεπτέμβριο 2003.
Εμείς για πρώτη φορά την βλέπαμε δημοσιευμένη. Η μελέτη των δημοσιοποιουμένων τώρα δύο Πρώτων Γραμμάτων (ενός του Αρχιεπισκόπου και ετέρου του Πατριάρχου, απαντητικού στο πρώτο), που κάποιοι θεωρούσαν – πρόχειρα, βέβαια – άνευ σημασίας, ως τρόπον τινά ιδιωτικών και όχι επισήμων, μας ενέβαλε σε ερευνητικές υποψίες ότι η αλληλογραφία αυτή, από μόνη της, δεν δικαιολογείτο. Γιατί ο λόγος εδώ και ο σχολιασμός μιάς άλλης Εκκλησιαστικής Πράξεως, πέραν εκείνης, της πολύ γνωστής μας Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως. Την άλλη αυτή Πράξη των Αθηνών ούτε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ερωτηθείς, ούτε η Αρχιγραμματεία της Ιεράς συνόδου των Αθηνών, γνώριζαν, αν υπήρχε.
Παρακαλέσας για την εκχώρηση αδείας ερεύνης στα Ιστορικά Αρχεία της Συνόδου – που ευτυχώς τώρα, επιτέλους, ψηφιοποιούνται – και ερευνήσας τους Κώδικες Αλληλογραφίας, εντόπισα λίγο πριν το πρώτο Γράμμα του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, της 20ης Νοεμβρίου 1928, καταχωρημένο το Κείμενο της Πράξεως των Αθηνών. Αυτό λειτούργησε ως αιτία της ακολουθησάσης αλληλογραφίας. Το κείμενο αυτό για πρώτη φορά δημοσιοποιείται μέσω του περιοδικού ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τον Ιανουάριο 2004, στην ακμή της κρίσεως μεταξύ των δύο Εκκλησιών, με κεντρικό ερώτημα: ο τελικός Κατάλογος «προς έγκρισιν» ή «προς ενημέρωσιν» και «υπόδειξιν» υποψηφίων στο Φανάρι, και τίνι τρόπω. Αυτά έτσι για την ιστορία ευρέσεως και σημασίας του Κειμένου της Πράξεως αυτής.
Επίσης, να επισημάνουμε εδώ ότι τα δύο κείμενα, οι δύο Πράξεις, από άποψη κύρους, συνιστούσαν δύο «αντίστοιχα», «όμοια» και «επίσημα» κείμενα μεταξύ τους. Προέχει, εν προκειμένω, η κρίση και απόφανση της Πατριαρχικής Συνόδου περί του κύρους της Πράξεως των Αθηνών. Το Πατριαρχικό και Συνοδικό Γράμμα, από θ΄ Φεβρουαρίου 1929, προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ορίζει το κείμενο αυτό ως: «αντίστοιχον, ομοίαν, επίσημον Πράξιν της Ιεράς Συνόδου» Αθηνών, προς την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη ΚΠόλεως.
Γράφει ο Πατριάρχης προς τον Αρχιεπίσκοπο: «…ἀγγέλλει ἡμῖν τὴν λῆψιν καὶ τὴν ἐν συνόλῳ ἀποδοχὴν τῆς σταλείσης ἡμετέρας κυρωτικῆς τῆς εὐλογημένης διευθετήσεως Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως, διαβιβάζουσα ἅμα καὶ τὴν ἀντίστοιχον ὁμοίαν ἐπίσημον Πρᾶξιν τῆς περὶ Αὐτὴν Ἱερὰς Συνόδου».
Επί τη βάσει αυτών, λοιπόν, καμιά άλλη ερμηνεία υποβαθμίσεως του ενός κειμένου έναντι του άλλου μπορεί να αντέξει, σε κανονικό επίπεδο ομιλούντες. Πώς εξηγείται όμως, ότι η Πράξη των Αθηνών ετέθη στο Αρχείο λησμονηθείσα ˙ η δε Πατριαρχική Πράξη αυτή και μόνη προβάλλει ισχύουσα; Απλούστατα, διότι το μεν Πατριαρχείο ενεργεί υπέρ των Δικαίων του διά Πράξεων, που, ευκαίρως ακαίρως, επιδεικνύει (είναι οι τίτλοι ιδιοκτησίας, θα λέγαμε), η δε Εκκλησία της Ελλάδος διοικείται με τους Καταστατικούς Χάρτες της, στους οποίους όμως μετά το 1928-1929 έχουν συσσωματωθεί οι Όροι όχι μόνο της Πατριαρχικής της ΚΠόλεως αλλά και της Συνοδικής των Αθηνών Πράξεως. Η Πράξις των Αθηνών, αφού επετέλεσε την αποστολή της, στη δεδομένη εκείνη συγκυρία (1928-1929), ετέθη στο Αρχείο, από το οποίο, χρειάσθηκε, να εξέλθει τον Δεκέμβριο του 2003.
Ο εν ισχύϊ Καταστατικός Χάρτης, ο καλλίτερος μέχρι σήμερα ως προς το Κεφάλαιο των σχέσεων μεταξύ των δύο Εκκλησιών – και Εκκλησίας και Πολιτείας στην Ελλάδα –, κινείται στα πλαίσια εναρμονίου κανονικής και εννόμου τάξεως.
Το Πατριαρχείο μας, δυστυχώς ακόμη, βρίσκεται, κατά τις ομολογίες αξιωματούχων της Κυβερνήσεως Erdogan, εκτός νόμου και ότι τώρα μελετάται το έννομο καθεστώς Του ˙ και έτσι είναι. Τα δικαιώματά Του διεκδικεί προς πάσα κατεύθυνση με τις Εκκλησιαστικές Κανονικές Πράξεις Του.
Εξού και το Πατριαρχείο στην Ελλάδα επιθυμεί και επιδιώκει – και ορθώς πράττει – και την νομοθετική και συνταγματική κατοχύρωση της Πράξεώς Του, όχι μόνο ανεξαρτήτως σε κανονικό επίπεδο αλλά και σε έννομο, που δεν μπορεί όμως να είναι εις βάρος της Κυριάρχου Εκκλησίας στην Επικράτεια, που είναι η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος.
Γι’ αυτό, η νομολογία του Σ. τ. Ε., επ’ ευκαιρία προσφυγών, έχει διευκρινίσει τα όρια Όρων της Πατριαρχικής Πράξεως, νομολογία που είναι υποχρεωτική για όλα τα μέρη, ως προς την έννομη τάξη στην Επικράτεια, όλων των θεσμών, ανεξαιρέτως. Η νομολογία αυτή απορρίπτει την αρχή της εγκρίσεως του Καταλόγου από το Πατριαρχείο, κατ’ ακολουθία της Πράξεως των Αθηνών, του ισχύοντος Καταστατικού Χάρτη, του 1977, και της εννόμου τάξεως.
4. Ας έλθουμε, όμως, στο γ΄ Όρο της Συνοδικής Πράξεως των Αθηνών, όπου ο λόγος για το Ζήτημα της «εγκρίσεως» ή «υποδείξεως» και «ανακοινώσεως» του τελικού Καταλόγου Υποψηφίων για αρχιερατεία στις Νέες Χώρες εκκλησιαστικά, σε αντιπαραβολή για το ίδιο Ζήτημα προς τον αντίστοιχο Όρο Ε΄ της Πατριαρχικής Πράξεως.
Διατυπώνεται ως εξής στην Πράξη των Αθηνών: «γ΄) Οἱ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐπαρχιῶν τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Ἀρχιερεῖς ἐκλέγονται ἐφεξῆς κατὰ τὰ ἐν τοῖς σχετικοῖς νόμοις περὶ ἐκλογῆς Ἀρχιερέων τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁριζόμενα, ὡς ἀπαιτεῖ καὶ ὁ νόμος 3615 ἐκ καταλόγου ἐκλογίμων, ἐν ᾧ ἐγγράφονται καὶ οἱ ἑκάστοτε ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν ὑποδεικνυόμενοι καὶ ἔχοντες τὰ ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν νόμων ὁριζόμενα προσόντα». Επομένως, η Εκκλησία της Ελλάδος, που διαμαρτυρόταν το 2003 και δικαίως, μόνο το «υποδεικνύειν» αποδέχεται και όχι και το «εγκρίνειν» της Πατριαρχικής Πράξεως, σεβομένη και την δική Της Πράξη και το πηδάλιό Της, που είναι ο Καταστατικός Χάρτης Της.
Πώς απαντά το Πατριαρχείο επ’ αυτού; Στο από θ΄ Φεβρουαρίου 1929 Πατριαρχικό Γράμμα: «…ε) ὅπως ὁ κατάλογος τῶν πρὸς ἀρχιερατείαν ἐκλεξίμων…ἐγκρίνηται καὶ ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς καὶ τούτου ὄντος ἐνδείξεως τῶν κανονικῶν δικαιωμάτων τοῦ Θρόνου, οὐ θίγοντος δὲ ἐν τῇ οὐσίᾳ τὴν θέσιν τῆς ἐπιτροπικὼς ἀναλαβούσης τὴν διοίκησιν ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς μὴ ῥητῆς ἀναγραφῆς ἐν τῷ Νόμῳ τῆς τοιαύτης ἐγκρίσεως οὐδαμῶς ἐμφαινούσης κώλυμα ἢ ἀντίρρησιν πρὸς αὐτήν. Παρατηρητέον δ’ ἐνταύθα καὶ τοῦτο ὅτι αἱ τυχὸν ἐπιφερόμεναι ἑκάστοτε ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀλλοιώσεις ἐν τῷ σχετικῷ καταλόγῳ προϋποτίθεται ὅτι πάντως ἔσονται σύμφωνοι πρὸς τοὺς Νόμους τοῦ Κράτους, μέλλουσι δὲ ὑπαγορεύεσθαι ἀφεύκτως ἐκ λόγων κανονικῶν, οὕς ἐξ ἴσου πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ὑποχρεοῦται λαμβάνειν ὑπ’ ὄψιν καὶ ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ καταστρώσει τοῦ καταλόγου τῶν πρὸς ἀρχιερατείαν ἐκλεξίμων…».
Το Πατριαρχείο εξακολουθεί να επιμένει στις αλλοιώσεις του Καταλόγου διά «του εγκρίνειν». Η Εκκλησία της Ελλάδος, μετά μελέτη συνοδικώς των νέων αυτών διευκρινιστικών απαιτήσεων του Πατριαρχείου, επανέρχεται με νέο Συνοδικό Γράμμα από 28 Μαΐου 1929, με νέα επιχειρηματολογία, ωσαύτως, διευκρινιστική και επεξηγηματική.
Γράφει στο Πατριαρχείο: «…ε) Καὶ περὶ τοῦ καταλόγου τῶν ἐκλεξίμων εἰς ἀρχιερατείαν, ἱκανῶς διελάβομεν ἐν τῷ εἰρημένῳ ἀπὸ κ’  Νοεμβρίου Γράμματι καὶ αὔθις δὲ δηλοῦμεν ὅτι δικαίωμα ἀναφαίρετον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἔσται τὸ εἰσηγεῖσθαι διὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν τὴν ἐν τῷ καταλόγῳ ἀναγραφὴν ὀνομάτων ἐκλογίμων κληρικῶν…λαμβάνειν δὲ γνῶσιν τοῦ ἑκάστοτε καταρτιζομένου καταλόγου…Ἀλλὰ τὸ ζητούμενον ὅπως ὁ κατάλογος ἐγκρίνηται ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅπως τοῦτο ἔχῃ τὸ δικαίωμα, ἀλλοιώσεως καὶ μεταβολῆς αὐτοῦ, προσθήκης ἢ διαγραφῆς ὀνομάτων διὰ κανονικοὺς λόγους, ἀναμφιβόλως δύναται προκαλεῖν σοβαρὰς προστριβὰς καὶ ἀνωμαλίας μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν…τὶ δὲ συμβήσεται εἴ ποτέ τὸ μὲν Πατριαρχεῖον διαγράψῃ ὄνομά τι ἐκ τοῦ καταλόγου, ἡ δὲ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ ἡ Ἱεραρχία θεωρῇ αὐτὸ ἄξιον πρὸς ἐκλογήν; Ὅθεν, σκόπιμον καὶ κανονικὸν ὑπολαμβάνομεν ὅπως τὸ μὲν Πατριαρχεῖον ποιῆται διὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τάς περὶ ἐκλογίμων συστάσεις, ἡ δὲ τελικὴ κρίσις ἀφεθῇ τῇ Ἱερᾲ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος…».
Τελικά, το Πατριαρχείο σε ένα δεύτερο Γράμμα, από γ΄ Αυγούστου 1929, εις απάντηση του παραπάνω των Αθηνών, αποδέχεται την τελευταία επιχειρηματολογία-διευκρίνιση της Εκκλησίας της Ελλάδος. Απαντά ως εξής: «…Εἰς τὸ καὶ ἐν ταῖς σκέψεσι δὲ ταύταις ἐκδηλούμενον καὶ βεβαιούμενον πρὸ παντὸς πνεῦμα τῆς πολλῆς ἀγάπης καὶ στοργῆς καὶ τιμῆς τῆς πεφιλημένης ἀδελφῆς αὐτόθι Ἐκκλησίας πρὸς τὴν καθ’ ἡμᾶς Μητέρα Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν ἀφορῶντες καὶ τούτου τὴν ἀξίαν ἐν ταῖς σκέψεσιν ἡμῶν προτάσσοντες, ἔγνωμεν μηδαμῶς περαιτέρω περὶ τῶν σημείων τούτων πολυπραγμονῆσαι καὶ ἐμμεῖναι εἰς ὅσα περὶ αὐτῶν προλαβόντως ὡς ἀναγκαῖα κρίναντες ἀπεφασίσαμεν, ἀλλὰ μετὰ πρόφρονος τῆς διαθέσεως, χάριν τῆς ἐν πᾶσιν ἁρμονικῆς ὁμογνωμίας, τροποποιοῦντες τὴν περὶ αὐτῶν ἀπόφασιν ἡμῶν, ἀποδέξασθαι πλήρως τὴν περὶ αὐτῶν γνώμην καὶ τὴν διατύπωσιν, ἥτις ἐκτίθεται καὶ ἐπεξηγηματικῶς ἀναλύεται ἐν τῇ ὡς ἄνω ἐπιστολῇ τῆς Ὑμετέρας φίλης Μακαριότητος…».
Τελικά, και μετά την κρίση αυτή του 2003 κ. ε., ο Κατάλογος από μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος – αλλά και της Εκκλησίας ΚΠόλεως νομίζω – κείται «προς υπόδειξιν» και όχι «προς έγκρισιν», κατά τα ανωτέρω επίσημα κείμενα με τις ενδοσυνοδικές διευκρινίσεις και επεξηγήσεις. Ενώ έγινε αποκατάσταση, καθαρά κανονικής εσωτερικής υφής, σημείων από μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είχαν ατονήσει στο διάβα του χρόνου. Ενώ κάποια άλλα κρίσιμα σημεία βρίσκονται ακόμη σε εκκρεμότητα, λόγω διαφορετικής ερμηνείας και νοοτροπίας, που όμως δεν ευοδούνται από κανονικής και εννόμου τάξεως και στα πλαίσια των «ιστορικών ισορροπιών».
Αυτή, λοιπόν, Μακαριώτατε, σεβαστό ακροατήριο, είναι η εις βάθος ιστορική ανάλυση και κρίση του Ζητήματος του Καταλόγου, το οποίο, κυρίως, με απασχόλησε προσωπικά ως ερευνητή τότε, με την ελπίδα συμβολής προς όφελος αμφοτέρων των Εκκλησιών, τις οποίες – τολμώ να πω – υπηρετώ ακαδημαϊκώς επί 50 σχεδόν χρόνια ανιδιοτελώς και ανυστεροβούλως και συνεχίζω να το πράττω, αδιαφορώντας για πικρίες και στενοχώριες, που έχουν καταντήσει να είναι αυτές το άλας της ζωής μας, πλην γλυκύθυμο άλας.
5. Βέβαια, η εξάσκηση της «ιστορικής ισορροπίας» δεν είναι πάντοτε αυτονόητη μόνο μέσω των κειμένων συμπεφωνημένων. Χρειάζεται ανάλογη προσέγγιση και σε προσωπικό επίπεδο, ιδία των Κεφαλών και των Ανωτάτων Οργάνων Διοικήσεως. Μεταφέρω εδώ σχετική σοφή απάντηση του Μακαριωτάτου μας σε ερώτημα συνεντεύξεως, που μεταδίδει το Εκκλησιαστικό Πρακτορείο ΡΟΜΦΑΙΑ- Romfea.gr, 1 Μαρτίου 2011, υπό τον τίτλο: «Αρχιεπίσκοπος. Ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους δεν συνάδει με την ορθόδοξη παράδοση». Στο ερώτημα: «Ποιά η γνώμη Σας για τον διαχωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία», απαντά ο Μακαριώτατος: «Η σωστή λύση είναι η συναλληλία. Τούτο, ωστόσο, δεν είναι αυτονόητο. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα πρόσωπα».
6. Για το δεύτερο σκέλος της Ανακοινώσεώς μας, «Η φιλολογική αξία των δύο κανονικών κειμένων μας», τούτο μόνο τηλεγραφικά επισημαίνουμε εδώ, γιατί χρειάζεται ειδική για το φιλολογικό αυτό Ζήτημα άλλη Ανακοίνωση.
Πρόκειται για δύο κείμενα κλασσικού φιλολογικού κάλλους μοναδικής ομοειδούς διαρθρώσεως και διατυπώσεως, πολύ εύκαμπτης διπλωματίας διά της καλλιεπείας, όπως θα διαπιστώσατε από την ανάγνωση αποσπασμάτων των.
Εμείς οι αρχαιότεροι έχουμε από παιδείας και εκπαιδεύσεως την δυνατότητα εντρυφείας σ’ αυτό το είδος Γραμματείας. Γιατί οι νέοι διανοούμενοι, με την πρώτη και δεύτερη ανάγνωση των κειμένων αυτών, δηλώνουν απορία και άγνοια, ως απορρυθμισμένοι γλωσσικά, ένεκα των πάσης φύσεως εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων της τελευταίας γενιάς, των καιρών μας.
Σας ευχαριστώ για την ακρόαση


Β΄ ΚΕΙΜΕΝΟ

Συνοδική Πράξις της Ιεράς Συνόδου Αθηνών,
20 Νοεμβρίου 1928

Π ρ ᾶ ξ ι ς 
«Συναντιλαμβάνεσθαι ἀλλήλαις τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί συντρέχειν πρός τά ἑκάστοτε αὐταῖς συμβαίνοντα τῶν πρωτίστων αὐτῶν εἰσι καθηκόντων καί τῆς θεοστηρίκτου αὐτῶν ἑνώσεως τεκμήριον περιφανέστατον. Καί γάρ σῶμα Χριστοῦ εἰσι καί μέλη ἐκ μέρους. Οἱ πολλοί ἕν Σῶμα ἐσμέν ἐν Χριστῷ, τό δέ καθ' εἷς ἀλλήλων μέλη. Τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει τοίνυν Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε, περιστάσεσι δειναῖς ὑπαχθείσης καί μή δυναμένης κυβερνᾶν τάς ἐν τῷ Θεοφρουρήτῳ Ἑλληνικῶ Κράτει ἐκκλησιαστικάς αὐτῆς Ἐπαρχίας, ἐζητήθη τρόπος διακυβερνήσεως αὐτῶν παρά τῆς ἐν τῷ Κράτει Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, τάξιν καί ἔννομον κατάστασιν αὐταῖς ἀσφαλίζων, μή μέντοι γε διασπῶν τήν πρός τήν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καί τόν προκαθήμενον αὐτῆς Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κανονικήν συνάφειαν καί ἀναφοράν. Ἐπί τούτοις καί νόμον ἐψηφίσατο ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων, πάντα τ' ἀνωτέρω κατοχυροῦντα, διά δέ τῆς ἀπό δ'. παριππεύσαντος μηνός Σεπτεμβρίου ενεστῶτος ἒτους Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως, ὅτι ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐπιδοκιμάζουσα τά νομοθετηθέντα, ἀνατίθησιν ἐπιτροπικῶς τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας τήν διοίκησιν τῶν ἐν Ἑλλάδι ἐκκλησιαστικῶν Ἐπαρχιῶν αὐτῆς. Ἡ Δ. Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέξατο προθύμως τήν διοίκησιν τῶν ἐν Ἑλλάδι Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπό τούς ἑξῆς ὅρους :
********************
γ'.) Οἱ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐπαρχιῶν τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Ἀρχιερεῖς ἐκλέγονται ἐφεξῆς κατά τά ἐν τοῖς σχετικοῖς νόμοις περί ἐκλογῆς Ἀρχιερέων τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁριζόμενα, ὡς ἀπαιτεῖ καί ὁ νόμος 3615 ἐκ καταλόγου εκλογίμων, ἐν’ ᾧ ἐγγράφονται καί οἱ ἑκάστοτε ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν ὑποδεικνυόμενοι καί ἔχοντες τά ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῶν νόμων ὁριζόμενα προσόντα