Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της «Κλίμακος»

 

Η Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, το συγγραφέα της «Κλίμακος», δηλαδή της σκάλας εκείνης, που ξεκινά από τα πρώτα στάδια της πνευματικής ζωής και φθάνει στα υψηλότερα και τελειότερα. Μέσα από τα κεφάλαια του βιβλίου αυτού, εκφράζεται η αγιοπατερική Παράδοση και διαφαίνεται το μέγεθος της προσωπικότητας του Αγίου. Αποτελείται από τριάντα λόγους, που ο καθένας τους περιγράφει μια αρετή. Οι τίτλοι κάποιων από αυτούς είναι: «Περί της του ματαίου βίου βιαίας αποταγής», «Περί ξενιτείας», «Περί αοργησίας και πραότητας», «Περί πολυλογίας και σιωπής», «Περί διακρίσεως λογισμών, παθών και αρετών», «Περί της ιεράς μητρός των αρετών προσευχής», κ.ά. Στην κορυφή της «Κλίμακος», ο Άγιος Ιωάννης τοποθέτησε την αγάπη, ως τη σημαντικοτέρα των αρετών, την οποία βιώνουν οι αγιαζόμενοι-θεούμενοι άνθρωποι. Η «Κλίμακα» του Αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη αναγιγνώσκεται στα περισσότερα Ορθόδοξα Μοναστήρια, συνήθως από την αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής.

Ο Άγιος Ιωάννης, είναι από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες της Εκκλησίας. Έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. αιώνα. Γεννήθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, στην Παλαιστίνη και από την ηλικία των δεκαέξι ετών ανέβηκε στο Όρος Σινά, όπου ο έμπειρος Γέροντας Μαρτύριος, με εντολή του Ηγουμένου της Μονής, ανέλαβε την πνευματική του καθοδήγηση. Μετά από πολυετή άσκηση, έφυγε από τη Μονή του Σινά και αφού πραγματοποίησε προσκυνηματική περιοδία σε διάφορα πνευματικά κέντρα της εποχής, κατέφυγε στην ερημική τοποθεσία «Θωλάς», για το στάδιο της «ησυχίας», όπου έμεινε για σαράντα χρόνια σε ένα σπήλαιο. Τότε, σε ηλικία περίπου 75 ετών, μετά από προτροπές, αναλαμβάνει Ηγούμενος της Μονής του Σινά, παρά το γεγονός ότι στην αρχή προέβαλλε αντιρρήσεις. Ο Άγιος Ιωάννης, είναι μεγάλη πνευματική προσωπικότητα. Αξιώθηκε μεγάλων εμπειριών και θαυματουργικών χαρισμάτων ενώ ακόμη ζούσε.

Οι λόγοι του Αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη είναι επίκαιροι, γιατί και στη σημερινή εποχή, όπως τότε, ο άνθρωπος βυθίζεται μέσα στην τύρβη της καθημερινότητας και αδιαφορεί για τα πνευματικά αγαθά, επειδή αποκάμνει από το κυνηγητό των υλικών αγαθών, προκειμένου να αποκτήσει όσον το δυνατόν περισσότερα. Ο Άγιος Ιωάννης μάς περιγράφει πολύ παραστατικά αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που υπήρχε και στη δική του εποχή. Λέγει, λοιπόν, ότι «o άνθρωπος διαβάζει για την κρίση και αρχίζει να χαμογελά. Για την κενοδοξία και κενοδοξεί την ώρα της αναγνώσεως. Αποστηθίζει λόγους περί αγρυπνίας και παρευθύς καταβυθίζεται στον ύπνο. Εγκωμιάζει την προσευχή, και την αποφεύγει σαν μαστίγιο. Μόλις χορτάσει φαγητό μετανοεί, και ύστερα από λίγο τρώγει και χορταίνει περισσότερο. Μακαρίζει τη σιωπή και την εγκωμιάζει με πολυλογία. Επαινεί και δοξάζει τους ελεήμονες, αλλά υβρίζει τους φτωχούς». (Λόγος 17).

Αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη, ψήγματα χρυσού:

Εγκρατής, είναι αυτός που ζει μέσα στους πειρασμούς, στις παγίδες και στους θορύβους του κόσμου και αγωνίζεται με όλη του τη δύναμη να μιμηθεί τη ζωή εκείνων που είναι απαλλαγμένοι από αυτούς τους θορύβους. Στους αρχάριους, οι πτώσεις σε σαρκικά αμαρτήματα συμβαίνουν από την απόλαυση των φαγητών. Στους μεσαίους από την υπερηφάνεια. Σε εκείνους, δε, που πλησιάζουν προς την τελειότητα, αποκλειστικά εξαιτίας της κατακρίσεως. Μην παίρνεις θάρρος και νομίζεις ότι λόγω τής εγκρατείας σου θα σωθείς από την πτώση. Κάποιος, ο Σατανάς, χωρίς να τρώει τίποτα έπεσε από τον ουρανό!

Η υπερηφάνεια, για ξένα πράγματα, είναι ντροπή. Η χειρότερη ανοησία, είναι το να καυχώνται οι άνθρωποι για κάποια χαρίσματα που πήραν από τον Θεό. Όσα κατορθώματα έκαναν πριν από τη γέννησή τους, για αυτά μονάχα να υπερηφανεύονται. Γιατί, όσα συνέβησαν έπειτα από τη γέννησή τους, τους τα δώρισε ο Θεός. Τίποτε δεν μπορεί να ωφελήσει περισσότερο από το ταπεινό και ειλικρινές ήθος και τον καθαρό λόγο.

Η προσευχή, ως προς την ποιότητά της, είναι ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, συμφιλίωση με Αυτόν, μητέρα και θυγατέρα των δακρύων, καθώς, επίσης, και συγχώρεση των αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος που προστατεύει από τις θλίψεις, έργο των Αγγέλων, τροφή όλων των ασωμάτων, εργασία που δεν τελειώνει, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, τροφή της ψυχής, φωτισμός νου, πέλεκυς που χτυπά την απόγνωση, απόδειξη της ελπίδας, διάλυση της λύπης, πλούτος των μοναχών, θησαυρός των ησυχαστών, μείωση του θυμού, καθρέπτης της πνευματικής προόδου, φανέρωση των μέτρων, δήλωση της πνευματικής κατάστασης, αποκάλυψη των μελλοντικών πραγμάτων. Η προσευχή είναι γέφυρα που ελευθερώνει τους ανθρώπους από πολλούς πειρασμούς και κινδύνους. Είναι έργο ουράνιο, τροφή των Αγγέλων και των Αγίων, αγαλλίαση και χαρά των δικαίων, πηγή κάθε καλού, προκοπή της καρδιάς, φωτισμός του νου, φλόγα ουράνια, απόδειξη της ελπίδας προς τον Θεό, θυρίδα από την οποία εισέρχεται ουράνιο φως και αποκαλύπτει τα απόκρυφα μυστήρια του Θεού.

Καταλαλιά, σημαίνει, γέννημα του μίσους, υπόκριση αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας. Η κρίση είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, ενώ η κατάκριση όλεθρος της ψυχής αυτού, ο οποίος κατακρίνει. Ο καλόγνωμος και συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στους άλλους, τις σημειώνει με επιμέλεια, ενώ ο ανόητος αναζητεί τα ελαττώματα και τις κατηγορίες.

Ακτημοσύνη, είναι η πίστη στις εντολές του Κυρίου. Ακτημοσύνη, η απαλλαγή από περιουσιακά στοιχεία, είναι το να αποθέσει ο άνθρωπος κάθε φροντίδα από πάνω του, να γίνει οδοιπόρος χωρίς εμπόδια.

Η πολυλογία, είναι η καθέδρα της κενοδοξίας, απόδειξη της άγνοιας, θύρα των κατακρίσεων.

Απολυτίκιο:

Ταῖς τῶν δακρύων σου ροαῖς, τῆς ἐρήμου τόν ἂγονον ἐγεώργησας, καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἲς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ τήν Οἰκουμένην λάμπων τοῖς θαύμασι, Ίωάννη πατήρ ἡμῶν ὃσιε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Δρ Ελένη Ρωσσίδου-Κουτσού, Φιλόλογος-Βυζαντινολόγος – Εκκλησία Κύπρου

Κυριακή Δ΄ Νηστειών, «Ω γενεά άπιστος…»

Απόστολος: Εβρ. στ΄ 23 – 30

Ευαγγέλιο: Μάρκ. θ΄ 17 – 31

«Ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι; Έως πότε ανέξομαι υμών; Φέρετε αυτόν προς με» (Μάρκ. θ΄ 19).

Τα γεγονότα του σημερινού Ευαγγελίου διαδραματίζονται λίγο πριν από το Πάθος και αμέσως μετά το γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως. Ενώ, εκεί στο Θαβώρ, αποκάλυπτε ο Κύριος τη δόξα του στους μαθητές Του, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, ούτως ώστε «όταν σε ίδωσι σταυρούμενον το Πάθος νοήσωσιν εκούσιον», αλλά και για να μην κλονισθεί η πίστη τους, στους πρόποδες του Θαβώρ συνέβαινε δραματική σκηνή πόνου και απιστίας. Έτσι, σε σύντομο χρονικό διάστημα οι μαθητές του έζησαν σε σμικρογραφία όλα όσα διαδραματίζονται στην καθημερινή ζωή, όπου εναλλάσσονται καταστάσεις χαράς και λύπης, πίστεως και απιστίας, δυνατοτήτων, αλλά και λόγους εκδήλωσης των αδυναμιών του ανθρώπου.

Οι ερωτήσεις, οι επικρίσεις, αλλά και οι απαντήσεις του Ιησού φανερώνουν ότι ο άνθρωπος φέρει ευθύνη όταν αδιαφορήσει για κάποια προβλήματα και αδυναμίες που στο τέλος θα καταστούν δυσκολότερα αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα. Για παράδειγμα, το ερώτημα του Κυρίου προς τον πατέρα «πόσος χρόνος εστίν, ως τούτο γέγονεν αυτώ;», καθώς και η απάντηση του πατέρα «παιδιόθεν», ήταν μια επισήμανση, τόσο για τον πατέρα εκείνον, όσο και για όλους τους γονείς διαχρονικά ότι, σε ό,τι αφορά τα παιδιά η υγιής ηθική και πνευματική διαπαιδαγώγηση θα πρέπει να αρχίζει από νωρίς, «παιδιόθεν». Αν αυτή η διαπαιδαγώγηση καθυστερήσει, τότε οι συνέπειες τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, θα είναι τεράστιες. Αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά με την επιθετικότητα και την αντικοινωνική συμπεριφορά των νέων μας, είτε στα σχολεία, είτε στους δρόμους, είτε στις εκδρομές και τελευταία πολύ έντονα στα γήπεδα. Τα παιδιά θέλουν σωστή καθοδήγηση και σωστά πρότυπα. Όμως, απ’ ότι φαίνεται, ούτε το ένα ούτε το άλλο τους προσφέρουμε!

Συνεπώς, ας μην στρουθοκαμηλίζουμε και προ παντός ας μην επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους άλλους, όπως έκανε ο πατέρας του σημερινού Ευαγγελίου, ο οποίος αδιαφόρησε για χρόνια και όταν αποφάσισε να ενδιαφερθεί, μετακίνησε το βάρος της αρχικής αποτυχίας στους μαθητές του Ιησού στους οποίους απευθύνθηκε, αλλά «ουκ ίσχυσαν», αλλά δεν μπόρεσαν να τον βοηθήσουν. Ο πατέρας εκείνος είχε δίκιο ως ένα σημείο, γεγονός που το υπέδειξε ο Κύριος στο τέλος στους μαθητές του, ότι τούτο οφειλόταν στην ολιγοπιστία τους, αλλά και στο γεγονός ότι «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν, ει μη εν προσευχή και νηστεία». Ολιγοπιστία δεν επέδειξε μόνον ο πατέρας αλλά και οι μαθητές του Ιησού. Όμως, πέρα από τη δική τους πίστη ή ολιγοπιστία, στην προκειμένη περίπτωση χρειαζόταν μέσα από την άσκηση της προσευχής και της νηστείας, η επίκληση και ενεργότερη παρέμβαση του Θεού. Γεγονότα που φαίνεται να αγνόησαν τόσο ο ίδιος όσο και οι μαθητές.

Παρά το ότι ο Ιησούς είναι επικριτικός τόσο προς τον πατέρα, όσο και τους μαθητές του, εν τούτοις, δεν αρνήθηκε να προσφέρει τη βοήθειά του. Αποκαλύπτει την αχίλλειο πτέρνα της αδυναμίας τους. Και αυτή η κοινή αδυναμία είναι η ολιγοπιστία, ή απιστία. Το ανέφερε ο Ιησούς στην αρχική του επίκριση, όταν τους χαρακτήρισε όλους, σαν «άπιστη γενιά». Για μεν τους μαθητές του, γιατί δεν αντιλαμβάνονται ακόμα την θεία του ιδιότητα, για δε τον πατέρα, γιατί, ενώ ζητά τη βοήθειά του, την ίδια στιγμή, διακατέχεται από αμφιβολία. «Αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας».

Στο ερώτημα του πατέρα ο Ιησούς απαντά με ερώτημα, προσπαθώντας να τον βοηθήσει στην ενδυνάμωση της πίστεώς του. «Αν μπορείς να πιστέψεις όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». Ο Ιησούς επαναλαμβάνει τις λέξεις του πατέρα, για να επιστήσει την προσοχή σ’ αυτές, αλλά και την αμφιβολία που διατυπώνουν και που αποτελεί το κύριο εμπόδιο για την εκπλήρωση της παρακλήσεώς του. Δεν του είπε ο Ιησούς ότι εγώ όλα τα μπορώ, αλλά μεταθέτει τη δύναμη της θεραπείας, στη δύναμη της πίστης του ανθρώπου. Στην απιστία του πατέρα αντιπαρατάσσει την παντοδυναμία της πίστεως η οποία θέτει στη διάθεση του ανθρώπου τη δύναμη του Θεού. Με τον τρόπο αυτό τονίζει και σε μας ότι αν πιστεύουμε όσο πρέπει, μπορούμε μέσα από την πίστη μας, να κάνουμε και θαύματα. Όμως, εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί δεν μπορεί «επιδεικτική» πίστη να φέρει οποιαδήποτε θετικά αποτελέσματα, γιατί αυτή θα είναι βλασφημία και όχι πίστη. Η πίστη είναι πηγαία και αβίαστη εκδήλωση που καταλήγει στην παράκληση. «Γενηθήτω το θέλημά σου». Είναι για τούτο που και οι μαθητές παρεκάλεσαν τον Κύριο να τους αυξήσει την πίστη, «πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ΄ 5). Έτσι, η πίστη γίνεται ταυτόχρονα και δώρο του Θεού, αλλά και άσκηση πνευματική του ανθρώπου, για τούτο ο άνθρωπος πρέπει να στέκεται με δέος μπροστά στο φαινόμενο της πίστεως και να παρακαλεί το Θεό να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το φαινόμενο της ολιγοπιστίας. Για τούτο σήμερα ο πατέρας του παιδιού, με δάκρυα στα μάτια, φώναξε δυνατά: «Πιστεύω Κύριε· βοήθει μου τη απιστία». Πιστεύω Κύριε. Βοήθησέ με, όμως, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή.

Ο Ιησούς άκουσε την παράκληση του πονεμένου πατέρα και αναγνώρισε μέσα από τα δάκρυα τόσο τη μετάνοια, όσο και τη δύναμη της πίστεώς του. Για τούτο, αμέσως, προχώρησε στο θαύμα. Πρόσταξε το δαιμονικό πνεύμα μ’ αυτά τα λόγια: «Άλαλο και κουφό πνεύμα, εγώ σε διατάζω: Βγες απ’ αυτόν και μην ξαναμπείς πια σ’ αυτόν». Τότε το πνεύμα, αφού έκραξε δυνατά και συντάραξε το παιδί, βγήκε. Το παιδί τότε έμεινε αναίσθητο, ώστε πολλοί να λένε ότι πέθανε. Ο Ιησούς όμως το έπιασε από το χέρι του, το σήκωσε, κι αυτό στάθηκε όρθιο. Όσο μακροχρόνια και αν υπήρξε η κατοχή του σατανά δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην προστακτική δύναμη του Ιησού. Εκείνο το κράτημα του χεριού του παιδιού ήταν το επιστέγασμα της δυνάμεως και η εγγύηση του Ιησού ότι το παιδί δεν πρέπει στο εξής να φοβάται από τίποτε.

Αδελφοί μου, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, αλλά και χαράς. Μετά φόβου, λόγω της ολιγοπιστίας και των αδυναμιών μας. Μετά χαράς, για τις δυνατότητες που έχουμε να γίνουμε μέτοχοι των δωρεών του Θεού, μέσα από τη δύναμη της πίστεως. Παράλληλα με την πίστη, όπλα ενισχυτικά κατά των δαιμονικών δυνάμεων, είναι η προσευχή και η νηστεία, όπως αποκάλυψε ο Κύριος στους μαθητές του. Ας αξιοποιήσουμε αυτά τα όπλα που μας προσφέρει η Χάρις του Θεού, για ν’ αποφύγουμε τα επικριτικά λόγια του Κυρίου για «άπιστο γενεά», αλλά και να προλάβουμε την εξάντληση της υπομονής και ανοχής του. Αμήν.

Μητρόπολη Πάφου - Θεόδωρος Αντωνιάδης

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ: Κυριακή Δ΄ Νηστειών,Η λύτρωσις από την δουλεία στα πονηρά πνεύματα

 

Η ΛΥΤΡΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΣ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

«...τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ»(Μαρκ. θ' 29)

Τό σημερινό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στή συγκλονιστική σκηνή, μπροστά στήν ὁποία βρέθηκε ὁ Θεῖος Διδάσκαλος Ἰησοῦς Χριστός μόλις κατέβηκε ἀπό τό ὄρος Θαβώρ, ὅπου εἶχε μεταμορφωθῆ ἐνώπιον τῶν τριῶν μαθητῶν του.

Ἕνας δυστυχισμένος πατέρας ἔφερε τό δαιμονισμένο παιδί του γιά νά τό θεραπεύσῃ ὁ Χριστός. Ὥσπου νά ἐπιστρέψη ὁ Κύριος, ἀπευθύνθηκε στούς μαθητές του γιά νά βγάλουν τό δαιμόνιο ἀπό τόν γιό του, ὁ ὁποῖος, ὅταν καταλαμβάνονταν ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ δαίμονος ἔπεφτε κατά γῆς βγάζοντας ἀφρούς, ἔτριζε τά δόντια του καί ἔμενε ξερός.

Μπροστά στό οἰκτρό αὐτό θέαμα καί μετά ἀπό τίς θερμές παρακλήσεις τοῦ πατέρα ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ἀφοῦ τοῦ εἶπε : «Ἄν μπορεῖς νά πιστεύσης, ὅλα εἶναι δυνατά γι' αὐτόν πού πιστεύει» καί ὁ πονεμένος πατέρας ἀπάντησε : «Πιστεύω Κύριε, ἀλλά βοήθησέ με γιατί ἡ πίστις μου εἶναι ἀδύναμη» ἐλευθέρωσε τό ταλαίπωρο αὐτό πλάσμα ἀπό τό δαιμονικό πνεῦμα. Καί στήν ἐρώτησι τῶν μαθητῶν του, γιατί ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο, τούς ἀπάντησε αὐτό τό δαιμονικό γένος δέν μπορεῖ κανείς νά τό βγάλει μέ τίποτε ἄλλο παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία.

Εἶναι μιά μεγάλη ἀλήθεια αὐτή. Τά πονηρά πνεύματα, ἡ δαιμονική αἰχμαλωσία καί κατ' ἐπέκτασιν ἡ δουλεία στά πάθη καί τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες δέν ὑποχωροῦν καί δέν ἀποτινάσσονται παρά μόνο μέ τήν προσευχή, τήν ταπεινή καί θερμή προσευχή καί τήν νηστεία, τήν ὀρθόδοξη ἄσκησι, πού δέν ἀρκεῖται μόνο στήν σωματική νηστεία, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν πνευματική. Τήν καταπολέμησι τῶν παθῶν, τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν καί τῶν ἁμαρτωλῶν λόγων καί πράξεων.

Ὑπόδειγμα πνευματικοῦ ἀνθρώπου καί ἐμπνευστής μας στούς πνευματικούς ἀγῶνες εἶναι καί ὁ σήμερον τιμώμενος Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ὁ συγγραφεύς τοῦ ἀσκητικοῦ καί φιλοκαλικοῦ βιβλίου τῆς πνευματικῆς Κλίμακος.

Στούς 30 ἀσκητικούς λόγους του ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁμιλεῖ γιά τίς ἀρετές καί τίς πνευματικές ἀναβάσεις τοῦ Μοναχοῦ, ἀλλά καί τοῦ κάθε ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ. Καί ἀκόμη γράφει καί περιγράφει κάθε ἁμαρτία καί κακία, στήν ὁποία ὑποδουλώνονται οἱ ἄνθρωποι. Καί δείχνει τόν δρόμο τῆς καταπολεμήσεως καί κατανικήσεως τῶν ἐφάμαρτων παθῶν καί ἀδυναμιῶν καί τῆς πνευματικῆς ἀπελευθερώσεως.

«Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους» συνιστᾶ. Μέ τήν ἐπίκλησι τοῦ Θείου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μαστιγώνης τά πονηρά πνεύματα, τούς ὁρατούς καί ἀόρατους ἐχθρούς μας.

Εἴθε, ἀδελφοί μου, μέ τίς εὐχές καί πρεσβεῖες τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου καί μέ τήν δύναμι τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας, τῆς σωματικῆς καί τῆς πνευματικῆς, νά ἀντιμετωπίζωμε καί νά ἀποκρούωμε τά δαιμονικά πνεύματα, τούς ἀόρατους αὐτούς ἐχθρούς μας, νά βδελυσσόμαστε τά ἔργα τοῦ σκότους καί νά ἐργαζόμαστε τά ἔργα τοῦ φωτός. Γένοιτο.

† Ὁ Κ.Σ.

Μητρόπολη Κυθήρων

Δ΄ Κυριακή Νηστειών - Ιωάννου της Κλίμακος - Η ιερή ανάβαση

Η ιερή ανάβαση

“Διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε έχοντα πνεύμα άλαλον...”

Η ευαγγελική περικοπή της Δ΄ Κυριακής των Νηστειών μας παραπέμπει στην περίπτωση ενός δυστυχισμένου πατέρα, ο οποίος γονυπετής μπροστά από τον Κύριό μας τον ικετεύει: "Διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε, έχοντα πνεύμα άλαλον". Στο πρόσωπο του ασθενούντος υιού αποκαλύπτεται με τον πιο τραγικό τρόπο το έσχατο κατάντημα του ανθρώπου στο οποίο μπορεί να τον ρίξει η συνέπεια αμαρτία. Η ύπαρξη αυτή είναι ιδιαίτερα τραγική γιατί η παρουσία του σατανά δεν της επιτρέπει να ζει φυσιολογικά στην αγάπη του Κυρίου. Μέσα από το συγκεκριμένο περιστατικό φανερώνεται ότι η αμαρτωλή ζωή οδηγεί πάντοτε σε φοβερά αδιέξοδα. Ρίχνει τον άνθρωπο αιχμάλωτο στον άρχοντα του σκότους, ο οποίος εργάζεται για να τον σπρώξει στην καταστροφή.

Η αγάπη του Θεού

Έστω όμως και μέσα από αυτά τα τραγικά αδιέξοδα, η αγάπη του Θεού προβάλλει σωτήρια για τον άνθρωπο και τον προσκαλεί να την πλησιάσει και να γευθεί τη Χάρη Του. Ο Θεός "δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον", αρκεί ο ίδιος ο άνθρωπος να αναζητήσει την αγάπη του. Στην προοπτική αυτή βλέπουμε τον Κύριό μας να επιτιμά "τω πνεύματι τω ακαθάρτω... και κρατήσας αυτόν της χειρός, ήγειρεν αυτόν". Και πραγματικά ο μόνος που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο είναι ο Κύριός μας, αρκεί εμείς να προσφεύγουμε στην αγάπη του με πίστη και με ειλικρινή μετάνοια. Στο τέλος της Ευαγγελικής περικοπής μετά από την λύτρωση του νέου από την καταδυναστεία του διαβόλου, γίνεται υπενθύμιση στους πιστούς ότι θα πρέπει να εντείνουν τον πνευματικό τους αγώνα για να μπορέσουν να φθάσουν άξια στο Θείο Πάθος και την Λαμπρηφόρο Ανάσταση.

Ο Ιωάννης της Κλίμακας

Την Δ΄ Κυριακή των νηστειών η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Ιωάννου του συγγραφέα της Κλίμακας. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τη ζωή του. Ήταν ένας ταπεινός ασκητής που ζούσε μέσα στο πέλαγος της αγάπης του Κυρίου μας. Η ψυχή του όμως έκρυβε το τάλαντο του δασκάλου, που ποτέ δεν θα φανερωνόταν αν άλλοι δεν τον πίεζαν να γράψει τις εμπειρίες του προς ψυχική ωφέλεια πολλών ανθρώπων που θα εντρυφούσαν σε αυτές. Μεταξύ άλλων, έγραψε την "Κλίμακα", από την οποία πήρε και το όνομά του, ο συγγραφέας της Κλίμακας. Μέσα από το πνευματικό αυτό σύγγραμμα ξεδιπλώνει μπροστά μας μια ατελείωτη σκάλα, η ανάβαση της οποίας αντικατοπτρίζει τον αγώνα των πιστών για την κατάκτηση των αρετών. Ο αγώνας αυτός παρουσιάζεται να μην έχει τέλος. Επικαλούμαστε εδώ και την μαρτυρία του Γρηγορίου του Νύσσης, ο οποίος τονίζει ότι η αρετή δεν έχει όρια. Για να συμπληρώσει ότι το μόνο όριο της αρετής είναι ότι δεν έχει όρια.

Αγαπητοί αδελφοί, η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα δεν αφήνει μπροστά μας άλλες επιλογές παρά να ακολουθήσουμε τον δρόμο που οδηγεί στην αγάπη του Κυρίου μας, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας ελευθερώσει από την αιχμαλωσία της αμαρτίας και τις φοβερές συνέπειές της. Επίσης, η μεγάλη μορφή του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας μας προσκαλεί σε μια ευγενή και ιερή ανάβαση που οδηγεί στην κατάκτηση των αρετών. Μόνο σ΄ αυτή την πορεία μπορεί ο άνθρωπος να γίνει μια χαριτωμένη ύπαρξη που να φανερώνει την εικόνα του Θεού.

Εκκλησία Κύπρου - Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Δ΄ Κυριακή Νηστειών - Ιωάννου της Κλίμακος-«Ασφάλεια ζωής»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Έβρ. στ 13-20

«ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΖΩΗΣ»

"Ην ώς άγκυραν έχομεν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν».

Στην ταραγμένη εποχή μας οι άνθρωποι χάνουν, όλο και περισσότερο, το αίσθημα της ασφαλείας. Γι’ αυτό θέλουν κάπου να ακουμπήσουν, κάπου να στηρίξουν την ζωή τους, να ασφαλιστούν. Τα ανθρώπινα μέτρα ασφάλειας αποδεικνύονται συνήθως ανίσχυρα. Λοιπόν δεν υπάρχει κανένας τρόπος ασφαλίσεως της ζωής μας; Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ό απόστολος Παύλος υποδεικνύει δύο υπέροχους τρόπους εξασφαλίσεως της ζωής. Ποιοι είναι αυτοί;

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στον Αβραάμ είχε δώσει ό Θεός μια μεγάλη υπόσχεση, πού ήταν και όρκος μαζί: «ή μην εύλογων ευλογήσω σε και πληθύνων πληθύνω σε». Θα σε γεμίσω με πλούσιες ευλογίες και θα σου χαρίσω αναρίθμητους απογόνους. Με τον τρόπο αυτό ό Κύριος του ουρανού και της γης υπέγραψε ένα συμβόλαιο, το όποιον έτήρησε κατά γράμμα. Γιατί πραγματικά οι απόγονοι τού Αβραάμ έπληθύνθηκαν και έγιναν έθνος μέγα. Έτσι έδειξε ό Θεός «το άμετάθετον της βουλής αυτού». Ότι δηλαδή, ή απόφαση του είναι αμετάκλητη και οριστική. Οι υποσχέσεις του δεν διαψεύδονται ποτέ. Πραγματοποιούνται πάντοτε.

Να, λοιπόν, ό πρώτος τρόπος πραγματικής και οριστικής εξασφαλίσεως της ζωής μας: Ή πιστότης του Θεού στην εκπλήρωση των υποσχέσεων του. «Το άμετάθετον της βουλής τού Θεού» είναι το σταθερό και αμετακίνητο έδαφος, επάνω στο όποιο μπορούμε με απόλυτη ασφάλεια να στηρίζουμε το οικοδόμημα της ζωής μας.

Έχουμε απόλυτη ανάγκη προστασίας. Σε ποιόν θα καταφύγουμε; Σε ποιόν άλλο παρά σ' Εκείνον, πού μας υπόσχεται: «ού μη σε άνω ούδ' ού μη σε έγκαταλίπω»;

Θα καταφύγουμε στον Θεό μας, τού όποιου ό λόγος είναι συμβόλαιο και τηρεί οπωσδή­ποτε την υπογραφή του. Μας πιέζουν οικονομικές δυσκολίες, μας απειλεί ή αδικία και το ψέμα των ανθρώπων; Μην αργούμε. Ας κτυπήσουμε την πόρτα τού ουράνιου Πατέρα πού μας υποσχέθηκε: «αιτείτε και δοθήσεται ύμίν, ζητείτε και εύρήσετε, κρούετε και άνοιγήσεται ύμίν» (Ματθ. ζ' 7). Δεν μπορεί να μη τηρήση την υπόσχεση του. «Αδύνατον ψεύσασθαι Θεόν», μας τονίζει σήμερα ό Απόστολος. Γύρω μας μπορεί τα πάντα να καταρρέουν, να έξαφανίζωνται, να γίνωνται καπνός και στάχτη. Ένα μόνο μένει σταθερό και αμετακίνητο. Ή υπόσχεση τού Θεού. Όλοι γύρω μας μπορεί να μας γεμίζουν με «υποσχέσεις» και στο τέλος να τούς βλέπουμε να χάνωνται, να λησμονούν, να αρνούνται ό,τι υποσχέθηκαν. Ένας μόνο δεν πρόκειται ποτέ να λησμονήση, να αρνηθή. Είναι ό Θεός μας. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι πιστός στις υποσχέσεις του.

Η ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ

Ό απόστολος Παύλος προ­χωρεί και σε ένα δεύτερο τρόπο ασφαλίσεως της ζωής. Και αυτόν τον βρίσκει σε μια λέξη, πού φανερώνει μια βασική χριστιανική αρετή, στην ελπίδα. Οι άνθρωποι, πού πιστεύουν στον Θεό έχουν την ελπίδα «ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν». Πώς ασφαλίζεται το πλοίο από τούς κλυδωνισμούς; Ρίχνει την άγκυρα του στον βυθό, πού είναι σταθερός και αμετακίνητος. Όσο και αν το κτυπούν οι άνεμοι δεν πρόκειται να το μετακινήσουν.

Το ίδιο συμβαίνει και με την χριστιανική ελπίδα. Ή ζωή τού Χριστιανού μπορεί να είναι τρικυμισμένη, να την κτυπούν οι άνεμοι των δοκιμασιών και τα κύματα των δυσκολιών. Στον ουρανό όμως, στην αιωνιότητα, εκεί πού βρίσκεται ό Σωτήρας και Λυτρωτής μας, ό Θεός μας, εκεί επικρατεί ή γαλήνη και ή ηρεμία και ή σταθερότητα. Και ή ελπίδα, ή άγκυρα αυτή της ψυχής, εισέρχεται στον ουράνιο κόσμο, «όπου πρόδρομος υπέρ ημών είσήλθεν Ιησούς» και εξασφαλίζει στον πιστό την γαλήνη.

Δεν έχουμε παρά να δοκιμάσουμε την μέθοδο αυτή. Τα μικρά κύματα, αλλά και οι μεγάλες τρικυμίες δεν λείπουν από το πέλαγος της ζωής. Μια απροσδόκητη οικονομική δυσκολία, μια ξαφνική αρρώστια, μια συκοφαντία, ένας θάνατος και τόσα άλλα μικρά ή μεγάλα κύματα κτυπούν συχνά το σκάφος της ζωής μας. Στις περιπτώσεις αυτές μην τα χάνουμε. Μην άπελπιζώμαστε. Ας μάθουμε να ρίχνουμε την άγκυρα της ελπίδος μας στον ουρανό. Είναι ό μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε την ειρήνη της ψυχής μας. «'Έλπισον επί τον Θεόν» παραγγέλλει ό λόγος τού Θεού. Γιατί αυτός είναι ή μόνη σωτηρία και ασφάλεια μας (Ψαλμ. μα 12)

«ΖΩΗ» 24/03/2011

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Καταφυγή εις τον Θεόν (Κυριακή Δ΄ Νηστειών)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 25/3/2011

ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης

Στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ταλαιπωροῦνται ἀπό τό αἴσθημα τῆς ἀνασφάλειας. Νιώθουν ἀπροστάτευτοι και ἐκτεθειμένοι σέ πολλούς καί μεγάλους κινδύνους.Νομίζουν ὅτι θά τούς βροῦν συμφορές καί θά ζήσουν τραγικές καταστάσεις. Γι᾽ αὐτό καί θέλουν κάπου νά στηριχθοῦν, νά καταφύγουν σέ ἀσφαλές μέρος, νά βρεθοῦν κάτω ἀπό τήν προστατευτική ὀμπρέλλα κάποιου δυνατοῦ. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως ξεχνοῦν νά καταφύγουν στό Θεό, γιατί δέν ἔχουν τήν ἀνάλογη πίστη. Λησμονοῦν ὅτι ὁ Θεός ὑποσχέθηκε τήν προσταστία τους καί ζητάει ἀπό αὐτούς να μή χάνουν τήν ἐλπίδα τους...

Ἕνας ἐπίσκοπος ἀναφέρει σχετικά: «Οἱ ἄνθρωποι, πού πιστεύουν στόν Θεό, λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἔχουν τήν ἐλπίδα “ὡς ἄγκυρα τῆς ψυχῆς ασφαλῆ τε καί βεβαίαν”. Πῶς ἀσφαλίζεται τό πλοῖο ἀπό τους κλυδωνισμούς, ἀπό τούς δυνατούς ἀνέμους, τά πελώρια κύματα καί τήν τρικυμία; Ρίχνει τήν ἄγκυρά του στό βυθό, πού εἶναι σταθερός καί ἀμετακίνητος.Ἡ ἄγκυρα γαντζώνεται γερά καί τό πλοῖο, πού βρίσκεται στήν τρικυμισμένη ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας μένει σταθερό. Ὅσο καί νά τό κτυποῦν οἱ ἄνεμοι, δέν πρόκειται νά τό μετακινήσουν. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν χριστιανική ἐλπίδα. Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ μπορεῖ να εἶναι τρικυμισμένη, μπορεῖ νά τήν κτυποῦν οἱ ἄνεμοι τῶν δοκιμασιῶν καί τά κύματα τῶν δυσκολιῶν. Στόν οὐρανό ὅμως, ὅπου βρίσκεται ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής μας, ὁΘεός μας, ἐπικρατεῖ ἡ γαλήνη, ἡ ἠρεμία καί ἡ σταθερότητα. Σ᾽ αὐτόν τον οὐράνιο κόσμο ἀκουμπᾶ τήν ἐλπίδα του, τήν ἄγκυρα τῆς ζωῆς του ὁ πιστός καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζει τή γαλήνη, τήν εἰρήνη καί τή σταθερότητα».

Οἱ χριστιανοί στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς πρέπει νά καταφεύγουν στό Θεό καί νά μή ἀπελπίζονται. Νά εἶναι βέβαιοι ὅτι θά βροῦν τήν προστασία, πού ἀναζητοῦν. Αὐτό ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός καί πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στίς ὑποσχέσεις του, οἱ ὁποῖες εἶναι σταθερές καί ἀμετακίνητες

Δ ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( Μρκ. 9, 17-31), π.Γ.Στ

 

ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

          Εκατομμύρια άνθρωποι βασανίζονται μεταξύ πίστεως και απιστίας. Το δράμα τους βρίσκεται στο ότι, πιστεύουν τόσο όσο για να μην χαρακτηρισθούν άπιστοι, δεν πιστεύουν όμως τόσο, όσο χρειάζεται για να θεωρηθούν πραγματικά πιστοί.

          Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι, όσα βλέπουν και δεν βλέπουν έχουν γίνει τυχαία, και ότι πέρα από την παρούσα ζωή δεν υπάρχει τίποτε πλέον. Δεν πιστεύουν όμως σε συγκεκριμένο Θεό δημιουργό και Πατέρα. Πιστεύουν έτσι αόριστα ότι, εκτός από τον κόσμο και τον άνθρωπο υπάρχει κάποιο ανώτερο Ον. Δεν είναι δηλ. τόσο καθυστερημένοι, ώστε να είναι άθεοι, φοβούνται όμως μήπως δεν θεωρηθούν σύγχρονοι ή μήπως αναλάβουν κάποιες υποχρεώσεις, αν χρειασθεί, όταν πορεύεται πάνω στα ίχνη της παραδοσιακής πίστης. Γι’ αυτό δεν τολμούν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, ώστε να γίνουν αληθινά πιστοί. Είναι άνθρωποι που μέσα στην ψυχική τους  τρικυμία δεν έχουν ούτε την ειρήνη του πιστού ούτε την απάθεια του απίστου. Θα άρμοζε σ’αυτούς να πουν τα λόγια του τραγικού πατέρα του σημερινού Ευαγγελίου: « πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία».

          Η πονεμένη αυτή κραυγή εκπροσωπεί τη βασανιστική αμφιταλάντευση εκατομμυρίων άλλων ατόμων. Είναι εκείνοι που αυτή τη στιγμή αισθάνονται μέσα στην ψυχή τους τη γαλήνη και το φως της πίστεως, αλλά που την επόμενη μέρα η τρικυμία της αμφιβολίας ταράσσει και ταλαιπωρεί τον ψυχικό τους κόσμο. Και ενώ τώρα είναι ειρηνικοί  σε λίγο παραδέρνουν μέσα στο σάλο της αβεβαιότητας. Η πιο ασήμαντη γνώμη που μπορεί ν’ ακούσουν και η πιο μικρή δυσκολία θα συναντήσουν, τους κλονίζει ό,τι προς στιγμή με πολύ κόπο είχε δημιουργηθεί μέσα στην ψυχή τους. Είναι οι «πιστοί» εκείνοι που παλεύουν μεταξύ πίστεως και αμφιβολίας.

          Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι πάσχουν από την ίδια νόσο: χρειάζονται συγκεκριμένη πίστη. Έχουν ανάγκη να πεισθούν ότι, αυτό το ανώτερο Ον που παραδέχονται ότι υπάρχει, δεν είναι απλώς μια ψυχρή ανώτερη δύναμη, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός και Πατέρας όλων μας αδιακρίτως. Εκείνος που μας αγαπά, ακόμη κι’ όταν τον παρακούμε και Τον πολεμούμε.

          Η αγάπη Του Θεού για όλους μας είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να το εννοήσουμε. Καμιά ανθρώπινη αγάπη δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη του Θεού. Το βεβαιώνει ο Ίδιος: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεό τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν.». Οπότε το πνεύμα του Θεού θέτει το ερώτημα: Εκείνος που «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ΄υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πως ουχί και συν αυτώ  τα πάντα ημίν χαρίσεται;».

          Όσοι λοιπόν έχουμε ατελή  και αφηρημένη πίστη ας βγάλουμε τα συμπεράσματα μας και ας την ολοκληρώσουμε. Ας προχωρήσουμε από το λογικό βήμα και ας πλησιάσουμε τον Θεό. Μας περιμένει. Οι αμφιβολίες και οι αμφιταλαντεύσεις που μας βασανίζουν Τον προκαλούν να μας συμπονεί περισσότερο. Διότι η αμφιβολία κουράζει, τσακίζει το σώμα και την ψυχή. Γι’αυτό οι αμφιβάλλοντες έχουν ανάγκη από ξεκούρασμα: « Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες…. καγώ αναπαύσω ημάς».

          Ίσως όλοι αυτοί έχουν μια άλλη αμφιβολία που τους βασανίζει. Πιθανόν να φοβούνται, ότι επειδή αμφιβάλλουν δεν τολμούν εκστομίσουν το σπαρακτικό εκείνο « πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Ο φόβος όμως αυτός δεν δικαιολογείται. Εξ άλλου αυτό φαίνεται από  το αποτέλεσμα που είχε αυτή η ατελής έστω, προσευχή του τραγικού εκείνου πατέρα. Μόλις το είπε, ο Κύριος θεράπαυσε αμέσως το άρρωστο παιδί του, και μετά έλεγξε τη γενιά εκείνη την « άπιστη και  διεστραμμένη». Είχε όμως ήδη θεραπεύσει το παιδί και είχε ανταποκριθεί στην προσευχή του πατέρα.

          Συνεπώς και λίγη πίστη να έχουμε παρ’ όλες τις αμφιβολίες μας, ας μην διστάσουμε να παρακαλούμε τον Κύριο ν’ απαλλαγούμε από αυτήν την κατάσταση. Και  όπως οι μαθητές Τον παρακάλεσαν «πρόσθες ημίν πίστιν» και έλαβαν, έτσι κι’ εμείς θα τη λάβουμε. Και πρέπει να αναμένουμε κάτι τέτοιο, διότι οι μαθητές είχαν την ευκαιρία ολόκληρα χρόνια να Τον συναναστραφούν και να δουν τα θαύματα Του και δεν δικαιολογούνταν να είναι άπιστοι. Παρά το ότι ο Κύριος τους ήλεγξε για την ολιγοπιστία τους, εν τούτοις τους έδωκε την πίστη με την οποία «κατηγωνίσαντο βασιλείας» και « έφραξαν στόματα λεόντων».

          Και όσοι όσο αδικαιολόγητοι για την αναιμική πίστη μας, ας μην διστάσουμε να προσευχόμαστε στο Θεό και να Του ζητούμε να βοηθήσει την απιστία μας.

          Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χαρίσουμε στην τρικυμισμένη ψυχή μας την ποθητή ειρήνη     από την οποία έχουμε τόσο ανάγκη.  

π.Γ.Στανίτσας  Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Διαμαρτυρίες για να μην κλείσει ο ιερός ναός

Με κλάματα και ψάλλοντας το «Τη υπερμάχω» διαμαρτυρήθηκαν χθες οι 75 περίπου χριστιανοί που πήγαν για τους Χαιρετισμούς στον Άγιο Θεράποντα, στο Σανατόριο, και δεν εμφανίστηκε παπάς για να τους τελέσει.
Όπως συνήθως, πήγαν στον ναό γύρω στις 4, 30 και περίμεναν αλλά μάταια. Κανείς δεν εμφανίστηκε. Όσο περνούσε η ώρα της αναμονής, άρχισαν οι διαμαρτυρίες, μέχρι που γενικεύτηκαν. Να σημειωθεί, όπως μας κατήγγειλαν κάποιοι απ’ αυτούς, ότι ο ναός κανονικά εξυπηρετείται εναλλάξ από τους δυο ιερείς του ιερού ναού του Πρ. Ηλία. Τελευταία, όλοι είχαν παρατηρήσει ότι δεν θέλουν να πηγαίνουν οι συγκεκριμένοι ιερείς να λειτουργούν στον ναό αυτό, με στόχο, ίσως, να κλείσουν τον Άγιο Θεράποντα και να τους υποχρεώσουν να εκκλησιάζονται στον ιερό ναό του Πρ. Ηλία. Προφανώς, αυτός ήταν και ο λόγος που έγινε η αναστάτωση αυτή, χθες το απόγευμα.
Με την μεταφορά του Νοσοκομείου στις νέες εγκαταστάσεις του, ήθελαν να κλείσουν το ναό αυτόν, πιστεύοντας ότι το εκκλησίασμα στην πλειοψηφία του ήταν εργαζόμενοι ή ασθενείς του Νοσοκομείου. Αυτό, όμως δεν είναι σωστό, αφού πολλοί είναι οι καβαλιώτες που αρέσκονται στο περιβάλλον του συγκεκριμένου ναού, αλλά και στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής, προσέρχονται όχι μόνο από την ενορία του Πρ. Ηλία, αλλά και από ολόκληρη την πόλη της Καβάλας. Η πρόθεση των συγκεκριμένων ιερέων, να κλείσουν το ναό του Αγίου Θεράποντα, είχε αποκαλυφθεί στο εκκλησίασμα και πριν από μήνες, όταν τους ενημέρωναν να μην πηγαίνουν στο ναό αυτό, αφού σε λίγο θα κλείσει. Οι διαμαρτυρίες, τότε των χριστιανών, τους υποχρέωσαν να συνεχίσουν τη λειτουργία του ναού μέχρι τώρα. Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε χθες στην τέλεση των Χαιρετισμών, δείχνει, ότι δεν έχουν εγκαταλείψει το σχέδιό τους αυτό και επιμένουν να διώξουν τον κόσμο από τον Άγιο Θεράποντα.
Προφανώς, θα πρέπει ο Μητροπολίτης κ. Προκόπιος, να αναλάβει πρωτοβουλία και να συστήσει να σεβαστούν οι ιερείς που είναι στην δικαιοδοσία του, την επιθυμία των ανθρώπων αυτών και να δώσει εντολή να λειτουργούν κανονικά το ναό, προς αποφυγή του σκανδαλισμού του εκκλησιάσματος, το οποίο ήδη είναι πολύ δυσαρεστημένο. Το πρόβλημα όμως είναι πολύ σοβαρό, αφού το ίδιο το εκκλησίασμα, όπως μας πληροφόρησαν, έχει ξεκινήσει τη συλλογή υπογραφών για να παραμείνει σε λειτουργία ο ναός και έχει συλλέξει μέχρι τώρα περισσότερες από 1000 υπογραφές καβαλιωτών. (πηγή Κ-ΤΥΠΟΣ)

ΤΟ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Αμέσως μετά την Μεταμόρφωσή Του ο Κύριος, κατεβαίνοντας με τους τρεις μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, από το Θαβώρ, συναντά τους υπόλοιπους εννέα περιστοιχισμένους από κόσμο. Μαζί τους βρίσκεται κι ένας πατέρας, ο οποίος έχει φέρει το παιδί του να το θεραπεύσει ο Χριστός από το δαιμονικό πνεύμα, το οποίο τον διακατέχει. Ο πατέρας ζήτησε πρώτα από τους υπόλοιπους μαθητές να κάνουν καλά το παιδί του, αλλά αυτοί δεν μπόρεσαν. Έτσι, έρχεται στον ίδιο το Χριστό. Ο Κύριος, αφού λέει ότι η γενιά των ανθρώπων είναι άπιστη στο Θεό και αναρωτιέται μέχρι πότε θα την ανέχεται, ζητά να του φέρουν το παιδί. Μόλις το πνεύμα βλέπει το Χριστό, κάνει το παιδί να ταράζεται και να κυλιστεί βγάζοντας αφρούς. Αυτό το έκανε από την μικρή του ηλικία. Άλλοτε το έριχνε στη φωτιά και άλλοτε στο νερό. Ο πατέρας ζητά από τον Κύριο να τον ευσπλαχνισθεί και να τον βοηθήσει. Ο Χριστός του ζητά να πιστέψει. Και ο πατέρας απαντά: «Πιστεύω Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή». Τότε ο Χριστός, βλέποντας ότι συγκεντρωνόταν κόσμος, προστάζει το ακάθαρτο πνεύμα να βγει από το παιδί και να μην ξαναμπεί μέσα του. Το πνεύμα θα φύγει και το παιδί θα μοιάσει με νεκρό. Όμως ο Χριστός θα το σηκώσει και θα δείξει σε όλους τη δύναμη του Θεού. Στο ερώτημα, μάλιστα, των μαθητών Του, γιατί οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το πνεύμα από το παιδί, ο Χριστός θα απαντήσει ότι το γένος των δαιμόνων δεν μπορεί να φύγει από τον άνθρωπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία (Μάρκ. 9, 17-31).
Ας αναλογιστούμε το δράμα του πατέρα να έχει ένα παιδί που δεν μπορούσε να έχει τον εαυτό του ακέραιο. Να βλέπει το παιδί του να έχει καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα, το οποίο δέσμευε την ελευθερία του, δεν το άφηνε να ακούσει και να μιλήσει και έκανε απόπειρες να το οδηγήσει στο θάνατο, είτε στη φωτιά είτε στο νερό. Όταν άκουσε για το Χριστό ο πατέρας έσπευσε να ζητήσει ελπίδα και βοήθεια. Αλλά, επειδή είχε αγωνία, δεν περίμενε τον ίδιο τον Κύριο. Ζήτησε από τους μαθητές Του να θεραπεύσουν το παιδί του. Η αγωνία και η αναζήτηση λύσης τον κάνουν να μην τον νοιάζει ποιος, αρκεί να γίνει η θεραπεία. Και γι’ αυτό ο Χριστός μιλά για άπιστη γενιά. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος ποιος είναι ο Θεός, αλλά προσπαθεί να βρει ελπίδα και νόημα σε όποιον φαίνεται να είναι κοντά στο Θεό. Δεν απορρίπτει ο Χριστός τους μαθητές Του. Απορρίπτει την στάση εκείνων οι οποίοι δεν βλέπουν πού βρίσκεται αληθινά ο Θεός, αλλά ψάχνουν τα υποκατάστατά του, δε ζητούν από τον ίδιο το Θεό βοήθεια, αλλά από εκείνους που τους νομίζουν εκπροσώπους του. Και γι’ αυτό εκείνοι δεν έχουν τη δύναμη. Γιατί η θεραπεία δεν δίνεται στο όνομά τους, ούτε από τους ίδιους, αλλά από τον Θεό.
Το ακάθαρτο πνεύμα, ο διάβολος που είναι μακριά από τον Θεό, καταλαμβάνει τον άνθρωπο σε κάθε εποχή. Και οι συνέπειες της παρουσίας του ακαθάρτου πνεύματος στον άνθρωπο είναι οι ίδιες. Πρωτίστως του στερεί την ελευθερία του. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί και να δράσει ελεύθερα, αλλά δεσμεύεται από το κακό και την αμαρτία που εκφράζει ο πονηρός. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να χρησιμοποιήσει τις αισθήσεις του για να δει ποιος είναι ο Θεός, ποιος είναι ο κόσμος, ποιος είναι ο συνάνθρωπος. Δεν μπορεί δηλαδή να επικοινωνήσει, να συνυπάρξει, να συμβιώσει μέσα από την αγάπη και το άνοιγμα της καρδιάς ο άνθρωπος που έχει καταληφθεί από το ακάθαρτο πνεύμα. Και οδηγείται κατ’ αυτόν τον τρόπο στον θάνατο, πρωτίστως τον πνευματικό, αλλά και τον σωματικό. Το πνεύμα της αμαρτίας οδηγεί τον άνθρωπο στη φθορά, στην απουσία νοήματος ζωής, στο άγχος και την αγωνία, στον χωρισμό από το Θεό, τον συνάνθρωπο, τον κόσμο.
Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού μακριά από τον Θεό. Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μέσα στις ηδονές, στην παντογνωσία, στην επιστήμη, στις τέχνες του κόσμου είμαστε αυτάρκεις και ελεύθεροι. Αλλά δεν μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο και τον θάνατο, γιατί ο Θεός δεν υπάρχει στη ζωή μας. Κι έτσι, μέσα στην αμαρτωλότητά μας, μέσα στο γεγονός ότι είμαστε χωρισμένοι από το Θεό, ενώ μας δόθηκε η ελευθερία, δεν είμαστε ελεύθεροι. Το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου μας εγκλωβίζει στον εαυτό μας. Μας κάνει να μην μπορούμε να ακούσουμε το Θεό, τον συνάνθρωπο, τον κόσμο ολόκληρο. Μας κάνει αναίσθητους μπροστά στον πλησίον μας, στις ανάγκες του, στους προβληματισμούς του, στις θλίψεις του. Μας κάνει άλαλους, εγκλωβισμένους στην οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή, αφοσιωμένους στην εργασιομανία μας, ανίκανους να μοιραστούμε συναισθήματα, προβληματισμούς, αγωνίες με τους άλλους, γιατί δεν έχουμε χρόνο και διάθεση, ούτε και για παιδιά μας πολλές φορές. Το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, γιατί μας κάνει να θανατώνουμε την καρδιά μας, παραδομένοι σε ένα πνεύμα στενού ορθολογισμού, που μας καθιστά ανίκανους να αγαπήσουμε και να το δείξουμε στο Θεό, στον συνάνθρωπο, στον κόσμο. Όταν μόνη έγνοια είναι ο εαυτός μας, τότε έχουμε κλειστεί σ’ αυτόν και δεν μπορούμε να ανοιχτούμε. «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί», όπως λέει ο ποιητής (Τ. Λειβαδίτης).
Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο, τον καθέναν μας από το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου. Αρκεί να διακρίνουμε ότι υπάρχει και μας έχει καταλάβει. Γιατί αυτό είναι το παράδοξο του ανθρώπου σήμερα. Δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν πιστεύει ότι υπάρχει ακάθαρτο πνεύμα. Και η ζωή μας κινείται στη δούλεψή του, χωρίς εκείνο να αποκαλύπτεται. Η πορεία στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η πνευματική αυτή στάση αποτελεί για τον καθέναν μας μία πρόκληση να δούμε πόσο επηρεασμένοι από το ακάθαρτο πνεύμα είμαστε και πώς μπορούμε να αντισταθούμε. Κι αυτή η αντίσταση γίνεται στη ζωή της Εκκλησίας. Όχι όμως βάζοντας άλλους να προσεύχονται, να μιλούν, να αγωνιούν για μας, αλλά απευθυνόμενοι ο καθένας μας προσωπικά στο Χριστό. Γιατί δεν συναντάμε εκπροσώπους στην Εκκλησία, αλλά τον Χριστό. Εκκλησία είμαστε όλοι μας. Αν δεν προσπαθούμε ο καθένας μας να μιλήσει στο Χριστό, θα επαναπαυόμαστε στο ότι κάποιοι προσπαθούν για μας, αλλά εμείς θα παραμένουμε άλαλοι και κωφοί. Και το ακάθαρτο πνεύμα φεύγει μόνο με την δική μας συνάντηση, την προσωπική, με τον Κύριό μας. Ας είναι αυτό το μήνυμα το κλειδί για να εντείνουμε τις πνευματικές μας προσπάθειες στο δεύτερο μισό της Τεσσαρακοστής. Και ο Κύριος θα μας ανεχθεί, θα μας βοηθήσει στην αδυναμία της πίστης μας και θα μας θεραπεύσει.

Στο Θεό δεν υπάρχει κακό.Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)(Κυριακή Δ΄ Νηστειών

 

_

Το σημερινό ευαγγέλιο μας περιγράφει ένα παράδειγμα από αμέτρητα άλλα. Μας λέει πως ο Κύριος, με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά τη δύναμη του καλού πάνω στο κακό, πως προσπάθησε να εμπεδώσει την πίστη στο καλό ως παντοδύναμη και νικηφόρα.
«Τότε ένας μέσα από το πλήθος του αποκρίθηκε :διδάσκαλε έφερα σε σένα το γιο μου, γατί έχει μέσα του δαιμονικό πνεύμα που τον κάνει άλαλο. Κάθε φορά που τον πιάνει, τον ρίχνει κάτω και τότε βγάζει αφρούς…  πολλές φόρες μάλιστα και στη φωτιά τον έριξε, και στα νερά για να τον εξολοθρέψει» (. Μάρκ. θ Ί7-29 και Λουκ. θ’37-42). Το γεγονός αυτό κατέγραψαν κι οι δύο ευαγγελιστές. Ο καθένας τους προσθέτει κάποιες λεπτομέρειες για την αρρώστια του παιδιού. Ήταν ο μονογενής υιός του πατέρα του και κατεχόταν από πνεύμα άλα­λον. Όταν το πονηρό πνεύμα έμπαινε μέσα του, τον συγκλόνιζε, τον τάραζε, τον έκανε να βγάζει αφρούς από το στόμα του, να τρίζει τα δόντια του και στο τέλος να μένει ξερό και αναίσθητο

Τα βέλη του πονηρού την ίδια στιγμή στόχευαν προς τρεις κατευθύνσεις: στον άνθρωπο, στη δημιουργία του Θεού και στον ίδιο το Θεό. Το παιδί σεληνιαζόταν. Πώς μπορεί να ευθύνεται το φεγγάρι για την αρρώστια του ανθρώπου; Αν η σελήνη παράγει τρέλα και αλαλία σ’ έναν άνθρωπο, γιατί δεν το κάνει σε όλους; Το κακό δε βρίσκεται στη σελήνη αλλά στον πονηρό, το πανούργο πνεύμα που άπατα τον άνθρωπο, ενώ το ίδιο κρύβεται. Ενοχοποιεί το φεγγάρι, κάτι που ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει. Οδηγεί τον άνθρωπο μ’ αυτόν τον τρόπο να σκεφτεί πως όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι κακά, πως το κακό έρχεται στον άνθρωπο από τη φύση κι όχι από τα πονηρά πνεύματα πού έπεσαν κι απομακρύνθηκαν από το Θεό. Τα θύματά τους επηρεάζονται στις αλλαγές φάσης της σελήνης, ώστε να σκεφτούν οι άνθρωποι: «Δείτε, το κακό αυτό προέρχεται από τη σελήνη». Κι αφού τη σελήνη τη δημιούργησε ο Θεός, ακλουθεί το συμπέρασμα πως το κακό προέρχεται από το Θεό. Έτσι πλανιούνται οι άνθρωποι απ’ αυτά τα άγρια και πανούργα θηρία.
Στην πραγματικότητα, όλα όσα έφτιαξε ο Θεός είναι καλά λίαν. Ολόκληροι η δημιουργία του Θεού βρίσκεται στην υπηρεσία του ανθρώπου, πλάστηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο, όχι να τον καταστρέψει. Και αν ακόμα υπάρχει κάτι που ίσως εμποδίζει τη φυσική ικανοποίηση του ανθρώπου, ακόμα κι αυτό υπηρετεί την ψυχή του, την χαροποιεί, την πλουτίζει. «Σοι εΙσιν οι ουρανοί και ση εστίν η γη· την οικουμένην και το πλήρωμα αυτής συ εθεμελίωσας» (Ψαλμ. πη’12). «Πάντα γαρ ταύτα εποίησεν η χειρ μου… λέγει Κύριος» (Ησ. ξστ’ 2). Αφού λοιπόν όλα προέρχονται από το Θεό, θα είναι και καλά. Η βρύση θα βγάλει μόνο αυτό που περιέχει, όχι κάτι που δεν έχει. Στο Θεό δεν υπάρχει κακό. Πώς μπορεί λοιπόν να προέλθει κακό απ’ Αυτόν, από την πηγή του αγαθού; Κάποιοι αδαείς άνθρωποι ονομάζουν κάθε κακό, πόνο. Στην πραγματικότητα όμως κάθε πόνος δεν είναι κακός. Υπάρχει πόνος που είναι έργο του πονηρού κι υπάρχει κι άλλος πόνος που θεραπεύει από τον πονηρό. Κακό είναι μόνο το πονηρό πνεύμα που ενεργεί μέσα από έναν τρελό ή αλλόφρονα άνθρωπο.
Ο πόνος κι η δυστυχία που ξέσπασε πάνω σε πολλούς βασιλιάδες του Ισραήλ, επειδή έπραξαν πονηρά ενώπιον του Κυρίου, ήταν έργο και συνέπεια της αμαρτίας τους. Ο πόνος κι η δυστυχία όμως, που ο Κύριος επιτρέπει να επισκεφτούν τον δίκαιο, δεν είναι έργο του πονηρού αλλά φάρμακο, που άφορα τόσο τον ίδιο το δίκαιο, όσο και τους οικιακούς του. Εκείνοι καταλαβαίνουν πως τον πόνο τους τον έστειλε ο Θεός για το καλό τους. Ο πόνος που προέρχεται από επίθεση του πονηρού στον άνθρωπο ή είναι συνέπεια της αμαρτίας, είναι κακός. Ο πόνος όμως που ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτεί τους ανθρώπους, για να τους καθαρίσει εντελώς από την αμαρτία, τους αποσπά από την εξουσία του πονηρού και τους φέρνει κοντά στο Χριστό. Αυτός ο καθαρτήριος πόνος δεν είναι του πονηρού, ούτε και από μόνος του είναι κακός, αλλά προέρχεται από το Θεό κι αποβλέπει στο καλό των ανθρώπων. «Αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς  με, όπως αν μάθω τα δικαιώματα σου» (Ψαλμ. ριη’ 71), λέει ο διορατικός βασιλιάς Δαβίδ.
Ο διάβολος είναι πονηρός, δρόμος του είναι η αμαρτία. Έξω από τον πονηρό και την αμαρτία δεν υπάρχει άλλο κακό. Για τα βάσανα και τους πόνους του νέου του ευαγγελίου, υπόλογο είναι μόνο το πονηρό πνεύμα, όχι η σελήνη. Αν ο Θεός με την απρονόητη αγάπη Του για τον άνθρωπο δεν περιόριζε τα πονηρά πνεύματα και δεν προστάτευε τα πλάσματά Του απ’ αυτά, είτε άμεσα είτε έμμεσα με τους αγγέλους Του, τα πονηρά πνεύματα θα είχαν συντρίψει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος «εν ριπή  οφθαλμού» ψυχικά και σωματικά, όπως συντρίβουν οι ακρίδες τους καρπούς στους αγρούς.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Καιρός μετανοίας» )