Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, “Η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι θεατής στα ζητήματα της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης”

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή με πρωτοβουλία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ημερίδα με θέμα «Προοπτικές αναβαθμίσεως της Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως».
Ο Μακαριώτατος στην σύντομη εισαγωγική του ομιλία αναφέρθηκε στη σημασία της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης, υπογραμμίζοντας πως “πέρασαν 150 χρόνια από τότε που συζητείται το θέμα των σχολείων εκκλησιαστικής εκπαίδευσης κι από τότε έχουμε κάνει μόνο μερικά βήματα”. “Ο ένας νόμος ανατρέπει τον άλλο. Διακρίνει κανείς τα ιδεολογικά ρεύματα και τις διάφορες τοποθετήσεις που υπάρχουν επί του θέματος” είπε χαρακτηριστικά.
Τόνισε μάλιστα πως δεν “είναι δυνατόν να μένει έξω από την εκκλησιαστική εκπαίδευση η Εκκλησία. “Το βάρος της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης και της στελέχωσης της Εκκλησίας θα πρέπει να γίνεται σε συνεργασία με την Πολιτεία. Αλλά δε μπορεί να είναι σε αυτά τα ζητήματα η Εκκλησία θεατής” σημείωσε. “Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα πάντα σε συνεργασία με την Πολιτεία. Από την πλευρά της η Εκκλησία θα πρέπει να δει πως θέλει να είναι οι ιερείς του 2020 και να τους προετοιμάσει κατάλληλα”
“Δε θα πάψουμε”, κατέληξε, “να παλεύουμε για ότι το καλύτερο στην εκκλησιαστική εκπαίδευση. Πρέπει ο καθένας από εμάς να κάνει το καθήκον του. Αλλά και να μην είμαστε μαξιμαλιστές. Να καταλάβουμε ότι υπάρχουν όρια και από την πλευρά της Πολιτείας γι’ αυτά τα θέματα”.
Στην ημερίδα συμμετείχαν ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, πολλοί ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Γ. Γ. του Υπουργείου Παιδείας κ. Β. Κουλαϊδης, ο Γ.Γ. Θρησκευμάτων κ. Ευ. Γιαλεσάκης, ο Δ/ντης Δευτεροβάθμιας Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης κ. Τζουμάκας και διευθυντές και καθηγητές από ανώτατες εκκλησιαστικές ακαδημίες, από τη δευτεροβάθμια εκκλησιαστική εκπαίδευση και από τα Ιερατικά Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας.

Πηγή:http://aktines.blogspot.com/2011/05/blog-post_4618.html

Εξόδιος χαιρετισμός της αδελφής Θεοτέκνης, στην Εξόδιο ακολουθία της Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Στεφάνου Μετεώρων Αγάθης (Αντωνίου)

Στην φωτογραφία ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας, τελεί τρισάγιο μετά την Εξόδιο Ακολουθία της Μακαριστής Ηγουμένης

Εξόδιος χαιρετισμός στην οσιωτάτη εν μοναζούσαις Αγάθη, Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου Αγίων Μετεώρων, εκφωνηθείς τη 3η Μαΐου σωτηρίου έτους 2011 προ του ιερού της σκηνώματος.

Ηρπάγη γής Αγάθη, των Μετεώρων εύχος,
ζή δε νύν εν πόλω συν πάσι τοίς αγίοις.
Εικάδι αμφ ενάτη Αγάθη απεβήσατο γαίης.

Χορεία σεπτών Ιεραρχών μετά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, σύμπασα η μοναστική κοινότητα των Αγίων Μετεώρων, κληρικοί, μοναχοί και μονάστριες από όλη την Ελλάδα, οι επίσημες αρχές του νομού μας, πλήθη εν Χριστώ πεφιλημένων αδελφών και φίλων της Ιεράς Μονής μας προπέμπομε σήμερα προσευχητικά και δοξολογικά την πρότριτα κοιμηθείσα ευλογημένη Γερόντισσα Αγάθη, την διακονήσασα ενζήλως και φιλοκάλως επί μίαν πεντηκονταετίαν το ιερό του Πρωτομάρτυρος κοινόβιο.

Δυνάμεθα να επαναλάβουμε γι αυτήν τα λόγια του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου: «Ου τέθνηκεν, αλλά μετέστη εις αιώνιον ζωήν· ουχ η γή αυτήν εκάλυψεν, αλλ ουρανός υπεδέξατο. Υπέλαβεν αυτήν η ομολογητών χορεία, η ασκητών ομοσκηνία, όπου το φώς το αληθινόν, ένθα αι μακάριαι αναπαύσεις, ανθών είλετο κόπων και πόνων εν σαρκί ασκητικώς τε και ομολογητικώς». Η κυρία μας Θεοτόκος, στην αναστάσιμη εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, ανέψυξε τους πόνους της ασθενείας της, επιδίδοντάς της δι ανακοπής της καρδίας της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ιατρών, το προσκλητήριο για τους γάμους με τον Νυμφίο Χριστό. Η είδηση βρήκε την Αδελφότητα σύσσωμα προσευχομένη στο καθολικό υπέρ αυτής και γέμισε με δάκρυα την πολυάριθμη συνοδία της.
Η μακαριστή πλέον Γερόντισσά μας, καταγομένη από το Κατηχώριον Βόλου είχε προσέλθει στην Ιερά Μονή του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου σε ηλικία είκοσι δύο ετών, στα 1962, ένα χρόνο δηλαδή μετά την σύσταση της γυναικείας Αδελφότητος και προσετέθη στα πρώτα ιδρυτικά μέλη.
Οι κτιριακές συνθήκες του μοναστηριού -μετά τους βομβαρδισμούς και τις λεηλασίες του τελευταίου πολέμου- ήταν κυριολεκτικά άθλιες. Το κρύο ανυπόφορο, η θέρμανση σχεδόν μηδαμινή. Το τυπικό της Μονής αυστηρότατο, η υγεία της νεόκουρης μοναχής ασθενέστατη, λόγω της καρδιοπάθειας πού την βασάνιζε σε όλη της τη ζωή. Ο θείος όμως έρως, αρραβών πολύτιμος του Αγίου Πνεύματος, κατέφλεγε την καρδίαν της διά την υπέρ φύσιν και υπέρ τις δυνάμεις της άσκηση.
Κατά τους βαρείς χειμώνες, όταν το χιόνι κατέκλυζε τις θυρίδες του κελλίου της, η ίδια μάς διηγείτο, ότι καθώς έκανε τα σταυρωτά κομποσχοίνια της στον καθ ημέραν κανόνα, ένοιωθε μια αόρατη θαλπωρή να κυκλώνει το ασθενικό και πολύαθλό της σώμα.
Ως υποτακτική, ταπεινή και υπάκουη, εργατική και φιλόκαλη, σιωπηλή, αλλά πάντοτε με ειρηνικό βλέμμα, ανέπαυε τους Προεστώτες της και αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση στα συνεχώς αυξανόμενα μέλη του ιερού κοινοβίου. Ο αείμνηστος Γέροντάς μας Δοσίθεος έλεγε ότι η εν λόγω μοναχή έμοιαζε με το μικρό πλατανάκι, στην σκιά του οποίου βρίσκει κανείς δροσιά και ανάπαυση.
Όταν κατά τα έτη 1971-1976 λειτούργησε στο Μοναστήρι το ορφανοτροφείο με κοριτσάκια του Δημοτικού Σχολείου, η αδελφή Αγάθη εργάστηκε με αυταπάρνηση, αλλά και με ιδιαίτερη τρυφερότητα και στοργή ως υπεύθυνη του Ιδρύματος.
Στα 1988, μετά την κοίμηση της αείμνηστης Γερόντισσας Χριστονύμφης, εξελέγη ηγουμένη και ανέλαβε το έργο της διαποιμάνσεως των ψυχών, χωρίς ποτέ να παραλείπει τις προσωπικές προσευχές της, πού έκτοτε ηύξησε. Ήταν πάντα ευγενική, προσηνής, καλωσυνάτη. Το κελλί της, ανοικτό τις πιο πολλές ώρες, παρά τις πολλές και πολυώδυνες ασθένειες, ήταν το καθημερινό καταφύγιο των Αδελφών, πού ειρήνευαν κοντά της και έπαιρναν οδηγίες για την πνευματική κατάρτιση και την άσκηση στην διά τον Κύριον υποταγή και υπομονή.
Το φιλακόλουθο της οσιακής πνευματικής Μητρός ήταν παροιμιώδες· δεν προλαβαίναμε να τελειώσουμε τον Εσπερινό και το Απόδειπνο πού εδώ γίνονται μαζί, και ενώ είχαμε ψάλλει στην Εκκλησία το Θεοτοκάριο, το ξαναδιάβαζε μόνη της και επαναλάμβανε τους Χαιρετισμούς στην μεγάλη Γοργοϋπήκοο Γερόντισσα.
Όταν ανέλαβε το μοναστήρι ως ηγουμένη, ο σεβαστός Γέροντάς μας π. Αθανάσιος της είχε πεί ότι εσύ θα βοηθάς την αδελφότητα με το κομποσχοίνι. Και πράγματι, με τις πολύωρες προσευχές της, αλλά συγχρόνως και με την βο-ήθεια του Πνευματικού Πατρός, και των εκάστοτε ηγουμενοσυμβούλων, ωργάνωσε μια πολυάριθμη πνευματική κυψέλη, ένα κοινόβιο πάνω στα Άγια Μετέωρα, το οποίο, ως εκ της θέσεώς του, έχει πολλές διοικητικές υποχρεώσεις, αλλά και απαιτεί ειδική μεταχείριση του προγράμματος εργασίας των αδελφών, ώστε, παρά το μεγάλο καθ ημέραν επισκεπτήριο, να έχουν οι μοναχές τις απαραίτητες ώρες προσευχής και μελέτης.
Το αναστηλωτικό έργο του μοναστηριού συνεχίστηκε επί της ηγουμενίας της με αξιοζήλευτους ρυθμούς. Από το 1990 άρχισε και προχωρεί, συν Θεώ, από τον χαρισματούχο αγιογράφο Βλάσιο Τσοτσώνη η θαυμαστή ιστόρηση του παρόντος καθολικού, η οποία αναπαύει και ανυψοί τις προσευχόμενες μοναχές, αλλά και όλους τους ευλαβείς προσκυνητές. Με την σοφή αρχιτεκτονία του εκλεκτού μαΐστορα Σωτηρίου Τζήμα ολοκληρώθηκαν στον στενό χώρο του Μετεωρίτικου βράχου οι πτέρυγες των κελλιών, η δημιουργία εργαστηρίων και ο σχεδιασμός των κήπων της Μονής, πού αναπαύουν τους εδώ βιούντας, αλλά και ξεκουράζουν τα πλήθη των επισκεπτών.
Τα τελευταία χρόνια (2006-2011) ανηγέρθη ο περικαλλέστατος κοιμητηριακός ναός των Αγίων Ταξιαρχών και της αγίας Μάρτυρος Κλαυδίας, εγγύς του οποίου θα αναπαύεται η μακαριστή μας Μητέρα και ο τάφος της θα είναι για μάς προσκύνημα καθημερινό.
Ως φιλεργής μέλισσα η αείμνηστη Γερόντισσα Αγάθη, συγκεντρώνοντας μικρές-μικρές προσφορές, διέθετε τις δαπάνες για την φιλοκάληση των ναών με χρυσοκέντητα καλύμματα και αργυρά σκεύη, τελευταία της δε παραγγελία ήταν ο περίφημος χρυσοκέντητος επιτάφιος, τον οποίο περιφέραμε εφέτος την Μεγάλη Παρασκευή.
Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα σκληρά στην υγεία του νέου πολυάθλου Ιώβ. Συνεχή κατάγματα, χειρουργεία καρδιάς, διαρκείς ιώσεις τις έπλεκαν τον στέφανο του μαρτυρίου της, τον οποίο υπέμεινε καρτερικά, αγόγγυστα, δοξολογητικά, δίνοντας σε όλες μας το παράδειγμα της άχρι θανάτου υπομονής. Τον τελευταίο καιρό η άσκηση στην καρδιακή προσευχή ήταν ανελλιπής και αυτό ήταν η μυστική δύναμη των ιερών αγωνισμάτων της.
Θα πρέπει επίσης να αναφέρω ότι στα θέματα της πίστεως ήταν πάντα ζηλωτική και στην διαποίμανσή της, παρά την ενίοτε αυστηρότητά της, λόγω της παραδεδομένης γραμμής του μοναστηριού, ήταν συγχωρητική εις έπακρον. Παρεχώρησε ο Θεός, μια ημέρα, καθώς άνοιξα το κελλί της, και ενώ είχε προηγηθεί μια οδυνηρή ανοίκεια προσωπική της εξουθένωση, να την βρώ με υψωμένα χέρια μπρός στην εικόνα του Χριστού και να βοά δυνατά: Σ ευχαριστώ, Χριστέ μου, σε ευχαριστώ, Χριστέ μου, Χριστέ μου σε ευχαριστώ!!!
Ο πανσόφως πάντα ποιών Κύριος οικονόμησε, ώστε με την καθυστέρηση της ελεύσεως της σορού της, αφ ενός να λάβει στεφάνια ξενιτείας και εγκαταλείψεως και αφ ετέ-ρου να δύνανται να συμμετάσχουν σήμερα στην εξόδιο ακολουθία της πλειάς Αγίων Αρχιερέων (ήτοι ο Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Γλυφάδας κ. Παύλος, Λαρίσης κ. Ιγνάτιος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Κερκύρας κ. Νεκτάριος, Ρεντίνης κ. Σεραφείμ.) και να εύχωνται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της και κατευοδώσεως του ιερού κοινοβίου μας. Τους ευχαριστούμε όλους θερμότατα για την εξαίρετη αυτή τιμή και ευλογία και για τις ολόθερμες καθ ημέραν προσευχές τους. Αυτή η αγάπη τους προς την Γερόντισσά μας τιμά το μοναστήρι μας και μάς συγκινεί βαθύτατα.
Εξαιρέτως δε ευχαριστούμε τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, ο οποίος, διά των προσευχών του και των λόγων του, στήριζε με συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία την μακαριστή μας Γερόντισσα και άμα τη ειδήσει της εκδημίας της ανέβηκε τρεις φορές στο Μοναστήρι, μαζί με τον Άγιο Πρωτοσύγκελλο, για να διαβάσει «τρισάγιο» και να παραμυθήσει την πονεμένη μας αδελφότητα.
Επίσης, θερμότατες οφείλομε ευχαριστίες στον Αξιότιμο Διευθυντή και τους ιατρούς του Νοσοκομείου Τρικάλων πού τη περιέθαλψαν με ιδιαίτερη επιμέλεια και φροντίδα, καθώς και τους ιατρούς και την Προϊσταμένη του Ωνασείου Νοσοκομείου πού στάθηκαν με πολύ σεβασμό και εξαιρε-τική επιμέλεια κοντά της.
Πολυσέβαστη και προσφιλέστατη Γερόντισσά μας.
Εμπρός στο οσιακό σου σκήνωμα γονατίζουμε ταπεινά όλες οι υποτακτικές σου και ζητούμε την ύστατη ευχή και συγχώρεση, για τις πάμπολλες φορές πού δεν ανταποκριθήκαμε στην πολλή σου καλωσύνη και οσιότητα. Μεταφερθείσα στο ουράνιο μετόχι μας, όπου σε περιμένουν ο σεβαστός Γέροντας Δοσίθεος, οι προηγηθείσες Γερόντισσες Αγαθοκλήτη και Χριστονύμφη και η αδελφή μας Αλεξία, τώρα πού απέστη πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός, τώρα πού εξέλιπαν οι εδώ πολλές μέριμνες και ποικίλες θλίψεις, τώρα πού αντικρύζεις το Πρόσωπο του πεφιλημένου Νυμφίου μας, εύχου και για μάς τα τέκνα σου, αλλά και για όλους τους αγίους ηγουμένους, Γερόντισσες, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς πού έσπευσαν από όλη την Ελλάδα στην σεμνή προπομπή σου, για να σου δώσουν τον τελευταίο ασπασμό και να λάβουν την αγία ευχή σου σά φυλακτό πολύτιμο και ευλογία.
Η αιφνίδια κοίμησή σου, εν ημέρα αναστασίμω, ενώ εξέπνεε η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής και άρχισε η μνήμη των Αγίων Κολλυβάδων Πατέρων είναι συμβολική για μάς και προτροπή για σταυροαναστάσιμη πορεία και επιστροφή –ευχαίς των Αγίων Ιεραρχών και Πατέρων- στο πνεύμα του αυθεντικού ασκητικού μοναχισμού, πού εσύ εβίωσες, και πού ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά το έχει ανάγκη η πολύπαθη πατρίδα μας.
Πολυσέβαστη και ευλογημένη Γερόντισσά μας Αγάθη.
Στα σκηνώματα του ουρανού περιπολεύουσα, προσκύνησε και για μάς την Αναρχο και Παναγία Τριάδα, άσπασαι τους τιμίους πόδας του γλυκυτάτου μας Χριστού, μετάνισον στην ουράνιον Προεστώσαν, την Τιμιωτέραν των Χερουβίμ, προσκύνησε τους αγίους Προστάτας και Κτίτορας της Ιεράς Μονής μας, ευφράνθητι στην συνάντηση της Αγίας Αγάθης, βόησον υπέρ πάσης της Εκκλησίας προς Κύριον·
Καλή και αγαθή μας ηγουμένη «Καλόν Παράδεισο».

Πηγή: http://axrhstou.blogspot.com/2011/05/blog-post.html

Αντισυνταγματικό το προσχέδιο νόμου για την δωρεά οργάνων

Περί τα τέλη Μαρτίου 2011, πληροφορηθήκαμε όλοι, από τον ημερήσιο τύπο, ότι η κυβέρνηση προωθεί σχέδιο νόμου που αφορά στην δωρεά οργάνων προκειμενου αυτά να χρησιμοποιη­θούν σε μεταμόσχευση.
Με την προτροπή του σεβασμίου πατρός μας Βασιλείου Βολουδάκη, θεωρήθηκε σκόπιμο να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με αυτό το θέμα, κάνοντας μια μικρή έρευνα η οποία πιστεύουμε ότι θα βοηθήσει να κατα­νοήσουμε εάν το κυοφορούμενο σχέδιο νόμου είναι συνταγματικά κατοχυρωμενο.
Η βάση του προσχεδίου
Το προσχέδιο νόμου για την δωρεά οργάνων βασίζεται στην νεοεισαγό­μενη έννοια της «εικαζόμενης συναίνεσης». Τι σημαίνει, όμως αυτή η έννοια; Σημαίνει ότι συνάγουμε από διάφορα τεκμήρια (μαρτυρίες, κλπ.) ότι ο αποθνήσκων θέλει να είναι δότης.
Γεννάται, όμως, και ευλόγως θεωρούμε, το ερώτημα γιατί ο ενδιαφερό­μενος δεν εξέφρασε αυτήν την επιθυμία του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του αλλά θα πρέπει να την εικάσουμε κατά την ώρα του θανάτου του;
ι. – Πέραν όμως αυτού η έννοια της «εικαζόμενης συναίνεσης», χωρίς να θεωρηθεί ότι υπόκειται σε συνταγματικό έλεγχο, διότι στην εποχή μας μάλλον γίνεται κατάχρηση της «αντισυνταγματικότητας» των νόμων και των διατάξεων, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας μας (Σύνταγμα του 1975), το οποίο σημειωτέον είναι δημοκρατικότερο όλων των Ευρωπαϊκών Συνταγμάτων ακόμη και της Συμβάσεως περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος, και μόνον αυτό, προβλέπει την έννοια της «αξίας» του ανθρώπου, σε αντίθεση με την έννοια της αξιοπρέπειας (έννοιας στενότερης) που προβλέπουν όλα τα υπόλοιπα συντάγματα.
Έρχεται, επομενως, η έννοια «εικαζόμενη συναίνεση», σε καταφανή αντίθεση προς το άρθρο ι παράγραφος ι του Συντάγματός μας το οποίο αναφέρει επί λέξει : «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχικήν υποχρέωσιν της Πολιτείας».
ι. – Το προσχέδιο όμως εστιάζεται στο γεγονός ότι εάν κάποιος πεθάνει και δεν έχει ορίσει σαφώς ότι δεν επιθυμεί να δοθούν τα όργανά του για μεταμόσχευση τότε, αυτός ο άνθρωπος, είναι ένας εν δυνάμει μεταθανάτιος δότης για κάποιον που το χρειάζεται.
Χωρίς αμφιβολία, και η συγκεκριμενη ρύθμιση έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας μας και ειδικότερα με το άρθρο 2 παράγραφος 1 αυτού σύμφωνα με το οποίο: «Έκαστος δικαιούται να αναπτύσσει ελευθέ­ρως την προσωπικότητά του και να συμμετέχει εις την κοινωνι­κήν, οικονο­μικήν, και πολιτικήν ζωήν της χώρας, εφ’ όσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει τα Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».
Συνεπώς, η ρύθμιση αυτή, όπως την προβλέπει το σχέδιο νόμου, έρχεται σε αντίθεση με την «ελευθερία του ατόμου».
Το προσχέδιο νόμου, σύμφωνα με πληροφορίες μας, δεν έχει ακόμη ψηφισθεί.
Οι αντιδράσεις είναι πολλές.
Τα πολιτικά κόμματα πρόκειται να τοποθετηθούν επ’ αυτού και η μείζων αντιπολίτευση θα τοποθετηθεί αρνητικά, όπως πληροφορηθή­καμε.
Η «Δημοκρατική Συμμαχία» εκφράστηκε ήδη αρνητικά κατα­δικά­ζοντας συγκεκριμενα την «κρατικοποίηση» των σωμάτων των Ελ­λήνων με­τά τον θάνατο τους αφού, με το προσχέδιο νόμου, παραβι­άζεται το πλέον θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, της ελευθερίας, δηλαδή, διάθεσης του σώματος του κάθε πολίτη.
–Και ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας, όμως, κ. Νικόλαος, Πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και μελος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, ο οποίος, μάλιστα, έχει κάνει την διδακτο­ρική διατριβή του στις μεταμοσχεύσεις, μας λέει ότι: «η εικαζόμενη συναίνε­ση δεν έχει ηθική βάση, δεν έχει λογικό έρεισμα και δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Καμμία εικαζόμενη συναίνεση δεν μπορεί να καταργήσει την υπεύθυνη συγγενική συγκατάθεση».
Και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, όπως πληροφορη­θή­καμε, είναι αντίθετος με κάποια σημεία του προσχεδίου νόμου.
Γαλάτεια Αλεξάκη
Δικηγόρος Δ. Ν.
Σημ. Συντ.: Η κ. Γαλάτεια Αλεξάκη ως μελος Κρατικής Αποστολής έχει συμμετάσχει σε πολλές Διεθνείς Συναντήσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως για Νομικά Θέματα.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Μάϊος 2011
Αριθμ. Τεύχους 107

Όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής

Όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής

Ιταλικής καταγωγής, ο όσιος Νικηφόρος μεταστράφηκε στην ορθόδοξη Πίστη και εγκαταλείποντας την πατρίδα και την οικογένεια του για την αγάπη της αλήθειας μετέβη στο Βυζάντιο. Μετά την συμβιβαστική ένωση με την λατινική Εκκλησία πού υπογράφηκε στην Σύνοδο της Λυών (1274) άπό τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, καταδικάστηκε σε εξορία. Ίσως κατά τήν εποχή αυτή συνέγραψε μία πραγματεία Περί έκπορεύσεως τον Αγίον Πνεύματος.
Επιθυμώντας να ομολογήσει τήν αληθινή πίστη, όχι μόνο με τον λόγο και τήν γραφίδα, αλλά και με σύμπασα τήν βιοτή του, εκάρη μοναχός στο Άγιον Όρος, τήν εστία της αρετής και τό μεθόριον κόσμου και υπερκοσμίων. Έπί σειρά ετών επέδειξε ταπεινόφρονα υποταγή στους γέροντες του και εισήχθη με αυτόν τον τρόπο στις αρχές της ησυχίας, τήν «επιστήμη των επιστημών». Ίδρυσε κατόπιν μικρή αδελφότητα στις ερημικότερες πλαγιές του Άθω, της όποιας η πολιτεία ήταν αφιερωμένη στήν φυλακή των λογισμών και στήν νοερά προσευχή.
Γιά να προγυμνάσει τους μαθητές του στον αγώνα κατά των δυνάμεων του σκότους, ο όσιος Νικηφόρος συνέταξε, αντλώντας από τους Βίους και τα εργα των αγίων Πατέρων, ανθολόγιο μέ τίτλο Περί νήψεως και φυλακής καρδίας. Διαπιστώνοντας, ωστόσο, ότι πολλοί νεόφυτοι δεν κατόρθωναν να κυριαρχήσουν πάνω στήν αστάθεια του νου για να προσευχηθούν δίχως περισπασμούς, τους πρότεινε μιά απλή και στοιχειώδη μέθοδο που τους επέτρεπε να βρουν τον τόπο της καρδίας και εκεί με προσοχή να επικαλούνται το ευλογημένο Όνομα του Ιησού Χρίστου.
«Όσοι της μεγαλοπρεπούς του Σωτήρος ημών Ιησού Χρίστου θεϊκής φωτοφανείας τυχεΐν ερωτικώς έχετε- ό’σοι τό ύπερουράνιον πυρ καρδιακώς εν αίσθήσει ύποδέξασθαι βούλεσθε• …ό’σοι εν γνώσει και πείρα την των ουρανών βασιλείαν ενδοθεν υμών ούσαν γνώναι και λαβείν θέλετε, δεύτε και διηγήσομαι ύμίν… έπιστήμην… άκόπως εις τον τής αληθείας λιμένα και άνιδρωτί τον ταύτης εργάτη ν είσάγουσαν… Ου γάρ έστι την προς Θεόν καταλλαγήν και οικείωσιν άλλως ημάς έντυχείν, εί μή πρότερον προς εαυτούς, όσον τό έφ’ ημίν, έπανέλθωμεν η μάλλον εισέλθωμεν τό γάρ παράδοξον, από τής του κόσμου περιφοράς, και τής ματαίας μερίμνης εαυτούς άποσχίζοντες, προς δε τήν εντός ημών ούσαν βασιλείαν των ουρανών, άσυγχωρήτως κατέχοντες».
Πριν εκθέσει τήν «μέθοδο» του, ο όσιος Νικηφόρος συμβουλεύει τους μαθητές του να διάγουν βίο ήσυχο, αμέριμνο και να βρίσκονται εν ειρήνη με όλους. “Επειτα, εισερχόμενοι στο κελλί τους και καθήμενοι σε μιά γωνιά, τους προτρέπει να συνάγουν τον νου τους και να τον εισάγουν με τήν πνοή τους μέχρι τά σημεία τής καρδιάς. Αν αυτή η άσκηση φανεί δύσκολη και στενόχωρη στήν άρχή, εξαιτίας της αστάθειας του νου πού εξεγείρεται εναντίον τής στενώσεως αυτής, μέ τήν συνήθεια θά βρεθεί σιγά σιγά μία άρρητος ηδονή πού επιστρέφει ακατάπαυστα στον ρυθμό της αναπνοής, σ’ αυτή τήν έδρα της ψυχής, «ώσπερ άνήρ τις του εαυτού οίκου απόδημος, έπάν έπιστρέψη ούκ εχει ότι και γένηται από τής χαράς, ότι κατηξιώθη τοις τέκνοις και τή γυναικί εντυχείν». Είτε φθάσει κανείς στον τόπο τής καρδίας, είτε αρκεστεί να επιστήσει τήν προσοχή του στήν αναπνοή, ο νους δεν πρέπει να μένει αργός, άλλά να απομακρύνει κάθε λογισμό γιά να άνακράζει ένδον και άκαταπαύστως το: Κύριε Ίησον Χριστέ, ελέησόν με\ η πρακτική αυτή, διαβεβαιώνει ο Νικηφόρος εξ ιδίας πείρας, θα του ανοίξει αναμφισβήτητα τήν είσοδο της καρδιάς καί: «Ελεύσεται σε σοί, συν τή πολυποθήτω και τερπνώ προσοχή, και πάς ο των αρετών χορός, αγάπη, χαρά, ειρήνη, και τα έξης• δι’ ών πάντα σου τα αιτήματα κομιεί εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών…».
Αυτή είναι η ονομαστή «Μέθοδος προσευχής» των Ησυχαστών πού γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία μεταξύ των εραστών της προσευχής και προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις εκ μέρους των ορθολογιστικών πνευμάτων και οπαδών ενός καθ’ όλα εξωτερικού χριστιανικού βίου. Μεταξύ των μαθητών του οσίου Νικηφόρου ήταν επίσης και ο άγιος Θεόληπτος Φιλαδέλφειας (1250-1322), πού είχε αποσυρθεί στον Άθω επειδή ομολόγησε τήν Όρθοδοξία. Μυήθηκε άπό εκείνον στήν μέθοδο αυτή προσευχής και τήν μετέδωσε στον άγιο Γρηγόριο Παλαμά [14 Νοεμ.], ο όποιος κατέδειξε τα θεολογικά θεμέλια της και τήν κεντρική σημασία της στήν ορθόδοξη πνευματικότητα.
Φθάνοντας σε μεγάλη ηλικία, ο όσιος Νικηφόρος συνέταξε για τους μαθητές του μια Διαθήκη, στήν όποια τους συμβουλεύει να φυλάξουν ακέραια την πίστη τους στήν Άγια Τριάδα και κατόπιν εκοιμήθη εν ειρήνη.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Γιατί οι χριστιανοί παρασύρονται στις μαγείες;

Γέροντας Κλεόπα Ηλιέ

Γιατί οι χριστιανοί παρασύρονται στις μαγείες;

— Διότι εξέλειπε απ’ αυτούς η πίστις και ο φόβος του Θεού· διότι σήμερα δεν προσεύχονται σχεδόν καθόλου, ώστε να εκπληρωθούν τα αιτήματά των με την προσευχή και να μη τρέχουν στις μα­γείες. Δεν διαβάζουν σήμερα την Αγία Γραφή για να ιδούν τι τιμω­ρίες περιμένουν τους ασχολουμένους μ' αυτά. Δεν πηγαίνουν τακτι­κά στην εκκλησία, δεν εξομολογούνται ούτε ακόμη στις τέσσερες μεγάλες νηστείες, δεν ζητούν στις ανάγκες των την συμβουλή και την ευχή του ιερέως. Επί πλέον τρέχουν πολλοί στις μαγείες διότι εξέχασαν τις υποσχέσεις που έδωσαν στον Χριστό, στο μυστήριο του Βαπτίσματος, όταν είπαν: «Αποτάσσομαι τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού...». Άλλοι πηγαίνουν στους μάγους επειδή δεν εκπληρώθηκαν τα αιτήματά των στην Εκκλησία του Χριστού, ή διότι ελησμόνησαν τον θάνατο και την ημέρα της μελλούσης Κρίσεως του Χριστού. Γι' αυτό οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να τρέχουμε μόνο στον Θεό, μόνο στην Εκκλησία και τους ιερείς και όχι στον διάβολο και τους υπηρέτας του.

Ο ά­γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς συμβουλεύει, λέγοντας: «Σας παρακαλώ να είσθε καθαροί απ’ αυτές τις απάτες... και όταν θελή­σουν να πατήσουν το κατώφλι του σπιτιού σου (μάγοι) να λέγης πρώτα - πρώτα αυτό τον λόγο: «Σε αρνούμαι σατανά, με όλη την τι­μή και την συνοδεία σου και ενώνομαι με Σένα, Χριστέ!». Χωρίς αυ­τή την απόφασι ποτέ σου να μη εξέλθης από το σπίτι σου. Αυτή η πίστις σου να σου γίνη βακτηρία, αυτή να γίνη όπλο, αυτή φρουρός και προστάτης και συγχρόνως να κάνης το σημείο του σταυρού στο μέτωπο σου. Διότι, εάν μ' αυτό τον τρόπο καθοπλισθής από παντού, όχι μόνο άνθρωπος αλλά ούτε και διάβολος ακόμη δεν θα σε πλησίαση ούτε θα μπόρεση να σε βλάψη σε τίποτε» (Ένθ' ανωτέρω).

Πώς μπορούν οι χριστιανοί να λυτρωθούν από τους μάγους και κάθε είδους μαγείες που προέρχονται από τον διάβολο;

— Αυτός που πιστεύει ακράδαντα στον Θεό, προσεύχεται ακα­τάπαυστα και πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία δεν θα ζητήση ποτέ την βοήθεια του διαβόλου και των οργάνων του, οι οποίοι εχθρεύονται τον Θεό. Συνεπώς, όσοι έχουν πίστι ισχυρή στον Θεό να ζητούν πάντοτε την βοήθειά Του. Ενώ οι ολιγόπιστοι, που κάποτε εζήτησαν την βοήθεια των μάγων, εάν θέλουν να σωθούν, πρώτα να εξο­μολογηθούν αυτή την αμαρτία των και να δεχθούν το ανάλογο επιτίμιο. Κατόπιν να μην επικαλούνται πλέον τον σατανά σε βοήθεια σ' οποιαδήποτε ανάγκη και αν ευρίσκονται, αλλά μόνο στον Θεό. Να προσεύχωνται όσο το δυνατόν συχνότερα με δάκρυα από καρδίας και έτσι με την υπομονή και την πίστι των θα λυτρωθούν από τα μα­γικά έργα.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992

Η ιδανική οικογένεια

 

Πώς είναι ή ιδανική οικογένεια; Μα,... ή οικογένεια στην όποια όλα είναι ιδανικά! Ιδα­νικοί γονείς, ιδανική εργασία, ιδανικά παιδιά, ιδανικοί παππούδες και γιαγιάδες (προαιρετική ή συνύπαρξη τους!). Όταν παντρεύτηκε ό μπαμπάς με την μαμά, όλοι είπαν, να ένα ιδανικό ζευγάρι. Ωραίοι και οι δυό, από ηθικές και ευκατάστατες οικογένειες, μορφωμένοι, με τα πιάνα τους, τα ωδεία τους, τις ξένες γλώσσες και τα διδακτορικά τους. Όταν μετά γεννήθηκαν τα παιδιά, όλοι τα καμάρωναν. Στην εκκλησία, όταν πήγαιναν να κοινωνήσουν μπροστά τα παιδιά και πίσω οι γονείς, όλοι χαίρονταν και επαινούσαν... Με τα χρόνια τα παιδιά έκαναν ιδανικές σπουδές, μεγάλωσαν και έγιναν ιδανικοί υποψήφιοι για γάμο...

Νομίζουμε ότι ολοκληρώσαμε το θέμα και ή σύνταξη του περιοδικού θα πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένη, πού με τόσα λίγα λόγια είπαμε τόσο πολλά πράγματα. Συνοψίζοντας, ιδανική οικογένεια είναι ή οικογένεια, πού αποτελείται από ιδανικούς ανθρώπους!

Μόνο ... ξεχάσαμε να εξετάσουμε πώς είναι ό Ιδανικός άνθρωπος, αυτός πού αποτελεί μέλος μιας ιδανικής οικογένειας (ψηλός, κοντός, ξανθός, μελαχρινός, χαρακτήρας;). Ούτε ποιά είναι ή ιδανική εργασία. Πάντως ό μνήστωρ Ιωσήφ μαραγκός ήταν και ή Παναγία μας ταπεινή νοικοκυρά. Ούτε πόσα μέλη έχει μια ιδανική οικογένεια (πολύτεκνη, ολιγότεκνη, άτεκνη;). Επίσης δεν εξετάσαμε, εάν επιτρέπονται αρρώστιες, αναπηρίες, θάνατοι, οικονομικές δυσκολίες, στην ιδανική οικογένεια.

Υπάρχουν τελικά ιδανικές οικογένειες; Μα, ... όλες οι οικογένειες, πού ξεκίνησαν με τις ευλογίες της Εκκλησίας και έχουν στόχο τον αγιασμό των μελών τους, είναι ιδανικές ή έστω δυνάμει ιδανικές.

«Η Δράσις» Μαϊος2011

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ 29ης ΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΧΤΥΠΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΥΣΙ , ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ,ΟΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΠΕΡΙΓΑΡΦΟΝΑΤΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟ ΦΡΑΝΤΖΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΕΝΕΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΝΙΚΟΛΟ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟ .( ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ " Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ..ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ)
<< Στις 3 του ιδιου μηνα ( Μαιου) ,τα μεσανυχτα,το μπριγκαντίνι(μικρος αλιευτικος στολισκος) ξεκινησε για την αποστολη του(σ.σ.εξερευνηση στο Αιγαιο και ενημερωση του Αυτοκρατορα αν ερχεται προς βοηθεια Ενετικος στολος και συναντηση με τον Στολο της Αυτοκρατοριας))και βγηκε απο την αλυσο του λιμενα.Ολοι οι αντρες που βρισκονταν επανω ηταν ντυμενοι με τουρκικες φορεσιες και ειχαν σηκωσει σημαια με το εμβλημα του Τουρκου αυθεντη.Με του Κυριου την χαρη πηγαν στο καλο χωρις καμια αναστατωση και βγηκαν στο Αρχιπελαγος.Τιποτα ομως δεν μπορεσαν να μαθουν για τον στολο μας και ουτε γνωριζαν που θα τον συναντουσαν( σ.σ. και βεβαια πουθενα δεν συναντησαν Ενετικο στολο που να ερχοταν προς βοηθεια). Βλεποντας οι ναυτες οτι κανενας δεν ειχε νεα για την αρμαδα μας,καθισαν να βγαλουν αποφαση για το ποια κατευθυνση επρεπε να παρουν(σ.σ.απεφασισαν ομοφωνα να επιστρεψουν στην Πολη εστω κι αν αυτη ειχε πεσει στα χερια των Τουρκων.τελικα εφτασαν στις 23 Μαιου ). Οταν εφτασαν ,λοιπον,παρουσιαστηκαν στο γαληνοτατο Αυτοκρατορα και του εδωσαν αναφορα,οτι δηλ.δεν βρηκαν πουθενα κανενα Ενετικο στολο.Μ αυτη την ειδηση ο γαληνοτατος Αυτοκρατορας αρχισε να χυνει πικρα δακρυα απο την θλιψη του,επειδη οι Ενετοι δεν του ειχαν στειλει βοηθεια.Βλεποντας πως ειχαν τα πραγματα,δεν του εμενε παρα να παραδωσει την αυτοκρατορια του στα χερια του ελεημονος Κυριου ημων Ιησου Χριστου και της Παναγιας Μαριας και του Αγιου Κωνσταντινου,ιδρυτη της Πολης του,για να αναλαβουν εκεινοι τη φυλαξη της,μια και ολη η χριστιανοσυνη δεν ειχε θελησει να τη συνδραμει κατα του απιστου Τουρκου εχθρου της>>.

4 Μαΐου Συναξαριστής

 

Τετάρτη, 4 Μαΐου 2011

Πελαγίας Μάρτυρος, Φλωριανοῦ Μάρτυρος, Μόνικας, Νεποτιανοῦ Πρεσβυτέρου, Ἰλαρίου Θαυματουργοῦ, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀντωνίνου, Ἀφροδισίου, Βαλεριανοῦ, Λεοντίου, Μακροβίου καὶ Μίδα καὶ τῶν σὺν αὐτοὶς μαρτυρησάντων, ἀνακομιδὴ λειψάνων Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου καὶ Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, Νικηφόρου Ὁσίου, Ἀθανασίου Ἐπισκόπου, Νικηφόρου τοῦ ἐν Ἄθῳ, Θεοδοσίας πριγκιπίσσης, τῶν Ὁσίων Ἰσαάκ, Κλήμεντος, Κυρίλλου, Νικήτα καὶ Νικηφόρου, Σύναξη Ὑεραγίας Θεοτόκου τῆς Παλαιᾶς


Ἡ Ἁγία Πελαγία ἡ Μάρτυρας
 
Ἡ Ἁγία Πελαγία γεννήθηκε στὴν πόλη Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Μεγάλωσε σὲ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον.
Ὅμως, σὲ νεαρὴ ἡλικία, εἶδε σέ ὅραμα τὸν Ἐπίσκοπο τῆς πόλεως Λίνο, ὁ ὁποῖος βάπτιζε καὶ ἐπέστρεφε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἐθνικοὺς στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ἔτσι ἐπιθύμησε νὰ τὸν δεῖ καὶ ἀφοῦ ζήτησε ἄδεια ἀπὸ τὴν μητέρα της μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι θὰ μεταβεῖ στὴν τροφό της, ποὺ ζοῦσε σὲ ἄλλη πόλη, προσῆλθε στὸν Ἐπίσκοπο καὶ βαπτίσθηκε.
Ἀφοῦ παρέδωσε τὰ πολυτελῆ  ἐνδύματά της, ντύθηκε μὲ φτωχικὰ ροῦχα καὶ παρουσιάσθηκε στὴν μητέρα της. Ὃταν ἡ μητέρα της ἀντίκρισε τὴν θυγατέρα της μὲ αὐτὴ τὴν ἐνδυμασία καὶ ἄκουσε γιὰ τὴν μεταστροφή της στὸν Χριστό, τὴν κατήγγειλε στὸν υἱὸ τοῦ Διοκλτιανοῦ καὶ στὴν συνέχεια στὸν ἴδιο τὸν Διοκλητιανό. Ὁ αὐτοκράτορας ἔδωσε ἐντολὴ νὰ πυρώσουν ἕνα χάλκινο βόδι μέσα στὸ ὁποῖο ἔριξαν τὴν Ἁγία, ἡ ὁποία βρῆκε ἔτσι μαρτυρικὸ θάνατο.
Ἡ Σύναξη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριον αὐτῆς κοντὰ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρα Κόνωνος.




Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὴ ἐπιγνώσει, ζόφον ἔλιπες, τῆς ἀγνωσίας, Πελαγία Χριστοῦ, καλλιπάρθενε. Οὐ τὴν ἀείζωον δρόσον πλουτήσασα, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήοασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.



Ὁ Ἅγιος Φλωριανὸς ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Φλωριανὸς γεννήθηκε στὴν πόλη Ἒμς τῆς Αὐστρίας. Ἦταν ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καὶ ὑπηρετοῦσε στὴν πόλη Νόρικουμ τῆς Αὐστρίας κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). Ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ ἐνώπιον τοῦ διοικητῆ Ἀκυλίνου καὶ βασανίσθηκε σκληρά. Στὸ τέλος, τοῦ ἔδεσαν μία πέτρα στὸν λαιμὸ καὶ τὸν ἔριξαν στὸν ποταμὸ Ἔμς, ὅπου τελειώθηκε μαρτυρικὰ τὸ 303 μ.Χ.
Ὁ Ἅγιος Φλωριανὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς προστάτες Ἁγίους τῆς Αὐστρίας.




Ἡ Ἁγία Μόνικα μητέρα τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου

Ἡ Ἁγία Μόνικα, μητέρα τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου (τιμᾶται 15 Ἰουνίου), γεννήθηκε τὸ 332 μ.Χ. στὴν πόλη Ταγάστη τῆς βόρειας Ἀφρικῆς ἀπὸ γονεῖς Χριστιανούς, εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους. Νυμφεύθηκε τὸν ἐθνικὸ διοικητὴ Πατρίκιο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐντελῶς διαφορετικὸ χαρακτῆρα ἀπὸ τὴν Ἁγία. Αἰσθανόταν ἐνοχλημένος ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή της, ἔβρισκε τὴν φιλανθρωπική της διάθεση ὑπερβολική, ἀδυνατοῦσε νὰ κατανοήσει τὴν διάθεσή της νὰ ἐπισκέπτεται τοὺς πάσχοντες καὶ τοὺς ἀσθενεῖς.
Ἡ Ἁγία Μόνικα ἀντιμετώπιζε ὅλη αὐτὴν τὴν κατάσταση μὲ προσευχὴ καὶ ἀγωνιζόταν νὰ ἀναθρέψει τοὺς δυὸ υἱούς της καὶ τὴ θυγατέρα της μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ σύζυγός της δὲν συμφωνοῦσε στὴν βάπτιση τῶν παιδιῶν του. Ἡ Ἁγία δὲν ἀντιστεκόταν στὴ βίαιη ἰδιοσυγκρασία καὶ τὶς ἠθικὲς παρεκτροπὲς τοῦ Πατρικίου.
Γνώριζε ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, εἶναι δυνατὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ἦταν πολὺ διακριτικὴ καὶ ὑπομονετική. Ἡ προσευχὴ τῆς Ἁγίας εἰσακούσθηκε  καὶ ὁ Θεὸς φώτισε τὴν καρδιὰ τοῦ Πατρικίου καὶ μετὰ ἀπὸ δεκαέξι χρόνια βαπτίσθηκε Χριστιανός, γιὰ νὰ κοιμηθεῖ μὲ εἰρήνη τὸ 371 μ.Χ.
Λίγα χρόνια ἀργότερα, τὴν νύχτα τοῦ Πάσχα στὶς 25 Ἀπριλίου τοῦ 387 μ.Χ., ὁ Αὐγουστίνος βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο, Ἐπίσκοπο Μεδιολάνων καὶ ἡ Ἁγία ἦταν παροῦσα στὴν βάπτιση τοῦ υἱοῦ της. Γράφει γιὰ τὴν στάση τῆς μητέρας του Μόνικας ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος στὶς «Ἐξομολογήσεις» του: «Ἡ μητέρα μου ἔχυνε γιὰ ἐμένα περισσότερα δάκρυα ἀπὸ ὅσα χύνουν οἱ μητέρες ἐπάνω στὰ νεκρὰ τέκνα τους.
Μὲ τὴν θέρμη τῆς πίστης, ἡ ὁποία τῆς χάριζε ἡ μεγάλη της εὐσέβεια, μὲ ἔβλεπε ἠθικῶς νεκρό. Καὶ Σὺ Κύριε εἰσάκουσες τὴν δέησή της καὶ δὲν περιφρόνησες τὰ δάκρυά της, μὲ τὰ ὁποία πότισε τὸ ἔδαφος, παντοῦ ὅπου προσευχόταν.
Οἱ πόνοι της νὰ μὲ ἀναγεννήσει διὰ τοῦ Πνεύματος ἦταν σκληρότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὁποίου ὑπέφερε νὰ μὲ γεννήσει διὰ τῆς σαρκός».
Ἡ Ἁγία Μόνικα, αἰσθανόμενη ὅτι εἶχε ἀγωνισθεῖ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἐπέστρεψε στὴν Ἀφρικὴ καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀσθένεια, στὴν πόλη Ὄστια. Πράγματι εἶχε ἐκπληρώσει τὸν ἱερὸ σκοπό της καὶ τὴν μαρτυρία της ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Ἐνταφιάσθηκε στὴν Ὄστια καὶ τὸ ἱερὸ λείψανό της μετακομίσθηκε μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια στὴ Ρώμη, στὶς 9 Ἀπριλίου.




Ὁ Ἅγιος Νεποτιανὸς ὁ πρεσβύτερος

Ὁ Ἅγιος Νεποτιανὸς ἔζησε κατὰ τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν θεῖο του Ἅγιο Ἠλιόδωρο (τιμᾶται 3 Ἰουλίου), Ἐπίσκοπο Ἀλτίνου τῆς Ἰταλίας. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 395 μ.Χ. Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος (τιμᾶται 15 Ἰουνίου) ἀφιέρωσε μία πραγματεία του στὸν ἱερατικὸ βίο τοῦ Ἁγίου Νεποτιανοῦ.




Ὁ Ὅσιος Ἰλάριος ὁ Θαυματουργὸς

Ὁ Ὅσιος Ἰλάριος ἔζησε μὲ ἄσκηση καὶ προσευχή, ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ χαρίσματος τῆς Θαυματουργίας, εἶναι ἄγνωστο ὅμως τὸ ποῦ καὶ τὸ πότε συνέβησαν ὅλα αὐτά. Στὸ Συναξάρι του ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ὅσιος κλείσθηκε μέσα σὲ ἕνα πολὺ μικρὸ κελλί, ὅπου μακριὰ ἀπὸ κάθε θόρυβο λαμπρύνθηκε μὲ τὴν ἀπάθεια. Ἔτσι δέχθηκε καὶ τὸ Θεῖο ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης. Ὁ Ὅσιος Ἰλάριος, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.




Οἱ Ἅγιοι Ἀντωνίνος, Ἀφροδίσιος, Βαλεριανός, Λεόντιος, Μακρόβιος καὶ Μίδας οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοὶς μαρτυρήσαντες

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες μαρτύρησαν μαζὶ μὲ ἄλλους Χριστιανοὺς στὴ Σκυθόπολη, ὅταν παρουσιάσθηκαν αὐτόκλητοι στὸν ἄρχοντα τῆς χώρας καὶ τὸν ἔλεγξαν γιὰ τὴν εἰδωλολατρικὴ πλάνη καὶ τοὺς ἀπάνθρωπους τρόπους. Συνέτριψαν μάλιστα καὶ τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων, ποὺ τοὺς ἔριξαν στὴ γῆ. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ ἐξόργισε τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι ἐπιτέθηκαν ἐναντίων τους μὲ ρόπαλα καὶ πέτρες καὶ τούς φόνευσαν.
Τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Μαρτύρων περισυνέλεξαν εὐλαβεῖς Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι τὰ ἐνταφίασαν καὶ ἀνήγειραν ναὸ πάνω στοὺς τάφους τους. Ἡ Σύναξη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἐτελεῖτο στὸ Ἀποστολεῖο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ποὺ βρισκόταν μέσα στὸ ναὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Χαλκοπραττείων.




Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου καὶ τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς τῆς Μυροφόρου

Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή, σύμφωνα μὲ τὰ ὑπομνήματα τῶν Συναξαριστῶν, Ἑορτολογίων καὶ Τυπικῶν, ἄγονται δυὸ περιστατικά: ἡ ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ αὐτοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου. Στὰ διάφορα ὑπομνήματα γίνεται μνεία καὶ στὴν ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.
Τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Ἔφεσο ὁ βασιλέας Λέων ὁ Σοφὸς (886-912 μ.Χ.) καὶ τὰ ἀποθησαύρισε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, σὲ ἀργυρὴ θήκη.
Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ὅτι τὸ βάρος τὴ ἑορτῆς πέφτει στὴν ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Λαζάρου. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, τὸ βάρος, ὄχι ἁπλῶς μετατίθεται στὴν ἐπιτέλεση τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ ἡ τελετὴ τῶν ἐγκαινίων ἦταν ποὺ ξαναέφερε στὴν ἐπιφάνεια καὶ τὴ μετακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στὴν Βασιλεύουσα.
Ἔτσι, ὁρίσθηκε κατ’ αὐτὴ τὴν ἡμέρα νὰ γίνεται μνεία καὶ τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου.
Ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴν Κωνσταντινούπολη, κτίσθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 900-912 μ.Χ., στὴν τοποθεσία «Τόποι», μὲ δαπάνες τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος. Τὰ ἐγκαίνιά του ἔγιναν στὶς 4 Μαΐου τοῦ 912 μ.Χ., λίγες ἡμέρες πρὸ τοῦ θανάτου τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος (κοιμήθηκε 11 Μαΐου 912). Ὡς ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου ἀναφέρεται, ἐπὶ Λέοντος, ὁ Εὐθύμιος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄνθρωπος ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.
Στὴ μονὴ εἶχε καθορισθεῖ αὐτοκρατορικὴ πρσέλευση κατὰ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου.




Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ἡγούμενος τῆς μονῆς Μηδικίου

Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ἔζησε κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου (784-806 μ.Χ.). Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία πόθησε τὸν μοναχικὸ βίο καὶ βλέποντας τὴν εἰκονομαχία νὰ αὐξάνει κατέφυγε σὲ κάποια μονή, ὅπου ἐκάρη μοναχὸς καὶ διῆγε τὸν βίο του μὲ προσευχὴ καὶ ἄσκηση. Ὅταν δὲ ἐπῆλθε  σχετικὴ γαλήνη στὴν Ἐκκλησία, οἱ μοναχοὶ τῆς μονῆς τοῦ Μηδικίου τῆς Τριγλίας τὸν ζήτησαν ἡγούμενο.
Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ἦταν προσκείμενος στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν δυσσεβῶν εἰκονομάχων. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη, κλείσθηκε στὴν φυλακὴ καὶ ἐξορίσθηκε. Κοιμήθηκε στὴν ἐξορία, ἐπὶ αὐτοκράτορα Λέοντος Ε’ (813-820 μ.Χ.).
Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου, ἡγούμενος τῆς μονῆς Μηδικίου ἐξελέγη ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Ὁμολογητὴς (τιμᾶται 3 Ἀπριλίου).




Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ἐπίσκοπος Κορίνθου

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, Ἐπίσκοπος Κορίνθου, ἀφοῦ ἔζησε μὲ εὐσέβεια, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῶν βασιλέως Βασιλείου Β’ καὶ Κωνσταντίνου Η’ (976-1028), κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.




Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ ἐν Ἄθῳ ἀσκήσας

Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ἔζησε κατὰ τὸν 11ο αἰῶνα μ.Χ. ὡς ἡσυχαστὴς στὰ ἐρημικότερα μέρη τοῦ Ἄθω. Ὁ Ὅσιος ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς καὶ γιὰ τὴν τέχνη αὐτῆς ὁμιλεῖ στὸ ἔργο του «περὶ νοερᾶς προσευχῆς» στὴ Φιλοκαλία. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.







Ἡ Ὁσία Θεοδοσία πριγκίπισσα τοῦ Βλαδιμὶρ

Ἡ Ὁσία Θεοδοσία ἦταν θυγατέρα τοῦ μεγάλου πρίγκιπα Μστισλάβου Μστισλάβιτς Οὐνταλόι καὶ νυμφεύθηκε τὸν πρίγκιπα τοῦ Νόβγκοροντ καὶ Βλαδιμίρ, Γιαροσλάβο Βσεβολόντοβιτς, μὲ τὸν ὁποῖο ἀπέκτησε ἐννέα τέκνα, δυὸ ἀπὸ τὰ ὁποία ἔγιναν Ἅγιοι, ὁ Θεόδωρος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Νέφσκιυ.
Ἀργότερα ἡ πριγκίπισσα Θεοδοσία ἐκάρη μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Εὐφροσύνη καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1244.




Οἱ Ὅσιοι Ἰσαάκ, Κλήμης, Κύριλλος, Νικήτας καὶ Νικηφόρος ἐκ Ρωσίας

Οἱ Ὅσιοι Ἰσαάκ, Κλήμης, Κύριλλος, Νικήτας καὶ Νικηφόρος Ἀλφάνωφ ἤσαν ἀδελφοὶ καὶ ἔζησαν κατὰ τὸν 14ο αἰῶνα μ.Χ. στὸ Νόβγκοροντ. Τὸ 1389 ἵδρυσαν τὸ μοναστῆρι τοῦ Σοκολνίτσκι καὶ ἀσκήτεψαν ἐκεῖ θεοφιλῶς. Κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη.
Λόγω μιᾶς πυρκαγιᾶς, ποὺ κατέστρεψε τὸ μοναστῆρι τοῦ Σοκολνίτσκι, τὰ ἱερὰ λείψανά τους μετακομίσθηκαν στὸ μοναστῆρι τοῦ Ἀντώνιεβ τὸ 1775.
Ἡ μνήμη τους τιμᾶται, ἐπίσης, στὶς 17 Ἰουνίου.




Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς «Παλαιᾶς» ἐν Ρωσίᾳ

Ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θετόκου τῆς «Παλαιᾶς» ἐμφανίσθηκε τὸ 1570 στὴν περιοχὴ τοῦ Νόβγκοροντ. Ἡ εἰκόνα παρέμεινε στὴν πόλη Τιχβὶν μέχρι τὸ 1888 καὶ στὶς 18 Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους ἀποδόθηκε στὴν πόλη Στάργια Ροῦσα.
Ἡ παλαιορωσικὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ὀνομάσθηκε ἔτσι ἐπειδὴ γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα ἦταν στὴν Παλαιὰ Ρωσία, ὅπου τὴν εἶχαν φέρει Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Ὀλβία κατὰ τὴν πρώτη περίοδο τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴ Ρωσία.

Νεοεποχίτικα μαγειρέματα

Ποικίλες συζητήσεις προκάλεσε το 16σέλιδο αφιέρωμα της «Π+13» για τα ΝΑΤΟϊκά βιβλία που… άλλαξαν τα φώτα της Ιστορίας και όλα όσα γράφτηκαν για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια με τα λεφτά των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Πολλές οι παρατηρήσεις και τα τηλεφωνήματα για ένα τόσο σημαντικό θέμα. Η εφημερίδα μας, συνεχίζοντας τη συζήτηση για το ζήτημα αυτό, δημοσιεύει σήμερα ένα κείμενο του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, ομότιμου καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τις προσπάθειες να ξαναγραφτεί η Ιστορία, με την υπόμνηση ότι οι σελίδες μας είναι ανοικτές σε κάθε άποψη.


Tο αίτημα «να ξαναγραφή η Ιστορία» -κυριαρχεί σήμερα σε κύκλους διανοουμένων και πολιτικών και γι’ αυτούς σημαίνει προσφορά, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση- μιας κολοβωμένης Ιστορίας για την επίτευξη πολιτικών σκοπιμοτήτων.
1. Το πρόβλημα εμφανίσθηκε πριν από μερικές δεκαετίες, αρχίζοντας με το μάθημα των Θρησκευτικών. Το 1962 ξέσπασε ο μεγάλος πράγματι αγώνας των Φοιτητών της Θεολογίας, Αθηνών-Θεσσαλονίκης, που εκράτησε επί ένα επτάμηνο (27.2-27.9) κλειστές τις δύο Θεολογικές Σχολές, όταν διεπιστώθη η προσπάθεια συρρικνώσεως και μειώσεως του μαθήματος των Θρησκευτικών με τον -κατ’ αρχάς- επιλεκτικό περιορισμό των ωρών διδασκαλίας από δίωρο σε μονόωρο σε κάποιους τύπους σχολείων. Το πρόσχημα: η ένταξη μας στην Ευρώπη (ΕΟΚ τότε), που εκφραζόταν με την «εκσυγχρονιστική» κορώνα του τότε πρωθυπουργού: «Δεν χρειαζόμαστε θεολόγους, αλλά γεωπόνους και μηχανικούς»! Σ’ αυτό τον προβληματισμό ζούμε μέχρι σήμερα.
Σημαντικό όμως είναι ότι η φοιτητική ηγεσία αυτού του αγώνα διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν μόνο το μάθημα των θρησκευτικών, που έπρεπε να πέσει θύμα της μανίας του εξευρωπαϊσμού και της παγκοσμιοποίησης, αλλά γρήγορα θα επεκτεινόταν η πολεμική αυτή και στο μάθημα της Ιστορίας και της Γλώσσας μας. Διότι τα τρία αυτά μαθήματα, το καθένα με τον τρόπο του, συνιστούν τα ερμηνευτικά κλειδιά κατανόησης και ερμηνείας του πολιτισμού μας, συμβάλλοντας συνάμα στη διατήρηση της ιστορικής μας συνέχειας και κοινωνικής συνοχής. Αλλ’ αυτά τα δύο μεγέθη είναι σήμερα το «κόκκινο πανί» για τους «εκσυγχρονιστές» όλων των παρατάξεων, που προσπαθούν, με την παρουσία τους στο χώρο της εκπαίδευσης, να τα διαστρέψουν μέχρι να τα καταστρέψουν.
Η πορεία αυτή, που οδηγεί σταθερά στη διάλυση του Έθνους μας, μέσα στην επίσης προωθούμενη αντεθνική ιδέα της Νέας Εποχής, μόνον εκ των ένδον μπορεί να έχει αποτελεσματικότητα, και αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει όλοι οι εξωτερικοί εχθροί τού Ελληνισμού.
Ο Φαλμεράιερ
Αυτό είχε διατυπώσει τον 19ον αιώνα ο Jakob Philipp Fallmerayer (1790-1861) εκθέτοντας τις «Αναμνήσεις από το Άγιον Όρος και την Θεσσαλονίκη». Κάνοντας λόγο ο Γερμανός ιστορικός για την νοερά ευχή, τον φιλοδυτικό Βαρλαάμ, τον Ησυχασμό του 14ου αι. αλλά και την Αθωνιάδα και τον Ευγένιο Βούλγαρη, που εκτιμά ιδιαίτερα, προχωρεί στην ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας: «Απ’ έξω, ας το θυμούνται αυτό στην Ευρώπη -παρατηρεί- όλες οι επιθέσεις κατά του ελληνικού έθνους, που είναι ταυτόσημο με το ανατολικό χριστιανικό δόγμα, είναι μάταιη προσπάθεια. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι μόνον εσωτερικός»! Την εκτίμηση αυτή του Fallmerayer προϋποθέτουν όσα γράφησαν κατά καιρούς από τον Κissinger, τον Χομπσμπάουμ κ.ά. της ίδιας νοοτροπίας, όπως οι συνεργαζόμενοι με το Ίδρυμα Soros των ΗΠΑ.
«Συνωστισμός» μαθημάτων
2. Τη σκοπιμότητα των νεοποχιτών συγγραφέων Ιστορίας υποστηλώνει ένας«παγκόσμιος ειρηνισμός», που υποστασιώνει την άποψη ότι αρκεί η απάλειψη των διαιρούντων και ο τονισμός των ενούντων για να αρθεί το «μεσότειχον» (Έφ. 2,14) μεταξύ εθνών και ανθρώπων, για την προώθηση του πλανητικού ανθρώπου και της πλανητικής κοινωνίας υπό την «προστασία» και τον «Έλεγχο» του Πλανητάρχη της Νέας Εποχής. Η μέθοδος αυτή, της προβολής των ενούντων και όχι των διαιρούντων, εφαρμόζεται και στην άλλη όψη Οικουμενισμού, στον θρησκευτικό-θεολογικό, τον διαχριστιανικό διάλογο. Είναι γεγονός ότι όχι μόνον οι ίδιες εξουσιαστικές δυνάμεις, αλλά και το ίδιο πνεύμα διέπει και τις δύο πλευρές του οικουμενισμού, αλλά και ο ίδιος στόχος, η εξυπηρέτηση των σχεδίων της Υπερδύναμης και της Νέας Τάξης. Σ’ αυτό το κλίμα «συνωστίζονται» τα σχολικά μαθήματα, που σχετίζονται άμεσα με την ταυτότητά μας. Το περιεχόμενο, άλλωστε, αυτών των μαθημάτων είναι το κύριο διαφοροποιητικό στοιχείο του πολιτισμού μας από τον πολιτισμό της Φραγκοτευτονικής Δύσης.
Δεν θέλουν κάποιοι ιστορικοί μας -και ίσως και δεν μπορούν- να κατανοήσουν ότι για τις διχοστασίες και διαιρέσεις δεν πταίουν τα Θρησκευτικά και η Ιστορία (το παρελθόν δηλαδή), αλλά η πολιτική, οι προκλήσεις και τα ανοσιουργήματα της Υπερδύναμης και των συνεργών της. Οι αλώσεις του 1204 και του 1453, οι εθνικοί διχασμοί μας ως τον 20όν αιώνα, το δράμα της Κύπρου και το Σκοπιανό δεν λύνονται με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, αλλά με την ορθή κατανόηση των μηνυμάτων της. Εδώ όμως γίνεται αληθινή «γενοκτονία», με την προσπάθεια για τη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων, μέσα από τη λοβοτόμηση της εθνικής μνήμης και τη διάσπαση της εθνικής μας συνέχειας. Έτσι όμως δεν ξαναγράφεται η Ιστορία, αλλά φιμώνονται οι πηγές, χωρίς τις οποίες δεν γράφεται αληθινή Ιστορία, άλλα μια ανύπαρκτη-κατασκευασμένη παραστορία. Η επιστήμη τότε δίνει τη θέση της στην πολιτική.
«Ιστορία του σωλήνα»
Το σημαντικότερο όμως και επικίνδυνο είναι ότι δεν πρόκειται για ιδιοτροπίες μεμονωμένων προσώπων, αλλά για οργανωμένη και συστηματικά μεθοδευμένη αναθεώρηση της Ιστορίας, στα όρια ειδικής γι’ αυτό «σχολής». Τα άρθρα του περιοδικού ΑΡΔΗΝ (τ. 62/2006) αναλύουν πειστικότατα το ζήτημα αυτό, χωρίς μάλιστα κενό. Το προϊόν αυτής της κίνησης είναι πραγματικά «Ιστορία του σωλήνα» ως «Κοινή ιστορία των Βαλκανίων». Είναι δε γεγονός ότι η απώθηση του κακού στη λήθη μάς καταδικάζει να ξαναζήσουμε τις ίδιες συμφορές. Αντίθετα, η πλήρης γνώση του οδηγεί στην εμπέδωση της γνώσης ως ύλης για τη δημιουργία ενιαίας συνείδησης.
3. Την κατεδάφιση αυτή και «ανοικοδόμηση» με τα υλικά της Νέας Εποχής επιχειρούν άνθρωποι που όχι μόνον ενισχύονται, αλλά είναι τραγικά κατευθυνόμενα θύματα της εκσυγχρονιστικής πολιτικής και διακονούν τις στοχοθεσίες της. Είναι δε ορθό αυτό που έλεγαν οι Βυζαντινορωμηοί πρόγονοί μας: «Όποιος έχει την Κωνσταντινούπολη είναι αυτοκράτορας»! Όποιος έχει σήμερα το υπουργείο Παιδείας πλάθει γενιές ανθρώπων ως θλιβερά ρομπότ. Χρηστούς, δηλαδή εύχρηστους, πολίτες. Όποτε γεννιέται το ερώτημα: Εμείς τι μπορούμε να κάμουμε; Θα δεχθούμε παθητικά τα τεκταινόμενα με το ιησουίτικο πρόσχημα «non possumus»; Όχι βέβαια!
Στην αντίσταση-αντίδραση σ’ αυτά τα εγχειρήματα, σε μία χώρα που ακόμη η πλειονοψηφία του λαού μας δηλώνει την ορθόδοξη ταυτότητά της, η πρώτη κινητοποίηση ανήκει στους ίδιους τους δασκάλους και καθηγητές. Τι διδάσκουν; Το βιβλίο έχει δευτερεύουσα σημασία. Πρωτεύουσα σημασία έχει ο δάσκαλος. Έτσι: α) Τα ελλείποντα, διεστραμμένα ή και ασαφή στο διδακτικό εγχειρίδιο συμπληρώνονται και διορθώνονται από τον εθνικά σκεπτόμενο δάσκαλο.
β) Χρειάζεται προώθηση στη δημοσιότητα ιστορικών έργων, που εκθέτουν την Ιστορία μας και όχι τη νεοεποχίτικη διαστροφή της.
γ) Είναι απόλυτη ανάγκη να διακρατηθεί η σύνδεση Ιστορίας, Θρησκείας και Γλώσσας, διότι η όποια αποσύνδεσή τους θα προσφέρει μεμονωμένους λόχους, που είναι εύκολο να κτυπηθούν και να εξουδετερωθούν με τη μέθοδο του σαλαμιού.

“Γιατί απομακρύνατε τον πρόξενο από την Αλβανία;”

Το θέμα της απομάκρυνσης του κ. Θεόδωρου Οικονόμου-Καμαρινού από τη θέση του γενικού προξένου της Ελλάδας στην Κορυτσά φέρνει στη Βουλή με ερώτησή του ο αρμόδιος τομεάρχης της ΝΔ κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος.
Ερωτά, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν «στη διακοπή της τριετούς θητείας ενός ευσυνείδητου στελέχους της ελληνικής διπλωματικής υπηρεσίας».
Όπως τονίζει ο κ. Παναγιωτόπουλος, ο πρώην πρόξενος «σε δύσκολους καιρούς έκανε «μέχρι κεραίας» το καθήκον του, υπερασπιζόμενος τα δίκαια της ελληνικής εθνικής μειονότητας».
Ακόμα ζητά να μάθει αν αληθεύουν πληροφορίες ότι «κατόπιν εντολής της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΞ, ο Έλληνας πρέσβης στα Τίρανα επισκέφθηκε το Αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών και εξέφρασε την αποδοκιμασία της Αθήνας για τις δηλώσεις που έκανε στη Κορυτσά ο Γενικός μας Πρόξενος».