Προστάτης Ἅγιος τῆς Προοδευτικῆς

Προστάτης Ἅγιος τῆς Προοδευτικῆς

Μὲ ὁμόφωνη ἀπόφαση τοῦ Δ Σ τῆς Προοδευτικῆς καὶ μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ μετὰ ἀπὸ 84 χρόνια ἱστορίας τῆς ὁμάδας μᾶς ἔχουμε τὴν ἰδιαίτερη τιμὴ νὰ χαρακτηρίσουμε ὡς ἐπίσημο προστάτη Ἅγιό της Προοδευτικῆς τὸν γέροντα Πορφύριο (1906-1991).

Οἱ λόγοι ποὺ μᾶς ἐπέβαλλαν αὐτὴ τὴν ἀπόφαση ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστη μᾶς εἶναι καὶ τὰ γεγονότα ποὺ μᾶς ἔγιναν γνωστὰ ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ φίλαθλός της ὁμάδας μᾶς βρῆκε τὴν εἰκόνα τοὺ 

στὴν ὁδὸ Π Ράλλη. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχαν περάσει ἀπὸ πάνω της ἑκατοντάδες αὐτοκίνητα ἐντούτοις ἀνασηκώθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο χωρὶς κανένα σημάδι .Ἐπειδὴ ὁ ἀνωτέρω φίλαθλός μας δὲν γνώριζε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου μέσω ἴντερνετ ζήτησε πληροφορίες ποὺ τὸν ἄφησαν ἔκπληκτο ὅταν ἔμαθε τὸ βίο του, τὰ θαύματά του ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ὄνομα Πορφύριος τὸ ἔλαβε σὲ ἡλικία 21 ἐτῶν στὶς 27/07/1927 ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σινά, Πορφύριο.

Χαρακτηριστικό της ζωῆς τοῦ ἦταν ὅτι ἐπὶ 33 χρόνια ἦταν ἐφημέριος στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γερασίμου κάτω ἀπὸ τὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν στὴν Ὁμόνοια ὅπου βοήθησε πολλοὺς ἀσθενεῖς μέσω τῆς διόρασης ποὺ τὸν διέκρινε καὶ ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ χαρίσματά του .

Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς ἦταν ἐκείνη ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν εἶχαν ἀνάγκη σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ αὐτὰ ἀναφέρονται σὲ πολλὰ βιβλία ποὺ ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τοῦ Ἱεροῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου (ἡ...

Μεταμόρφωσης τοῦ Σωτῆρος) στὸ Μήλεσι Ὡροπού, τὶς ὁποῖες εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀναφέρουμε, ἀφοῦ ἀπὸ ἐκεῖ ἀντλήσαμλα τὰ στοιχεῖα μέσω ἴντερνετ (www.porphyrios.net)

Ἤδη ἡ εἰκόνα τοῦ κοσμεῖ τὴν αἴθουσα τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῶν Γραφείων τοῦ Σωματείου μας ἐνῶ ὑπῆρχε καὶ στὸν ἁγιασμὸ ποὺ ἔγινε στὸ γήπεδό μας .

Σὲ μία περίοδο ποὺ τὸ Ἑλληνικὸ ποδόσφαιρο πλήττεται ἀπὸ πολλὰ σκάνδαλα, ἡ Προοδευτικὴ Νεολαία ἐπιθυμεῖ νὰ προάγει τὸν πολιτισμὸ καὶ τὶς Ἑλληνικὲς παραδόσεις διὰ μέσου τῶν Χριστιανικῶν Ἀξιῶν ποὺ εἶναι ἡ εὐγενὴς ἅμιλλα ἀπέναντι στοὺς ἀντιπάλους καὶ ὄχι ὁ πόλεμος συμφερόντων. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ τὰ δικά μας λάθη ἀπέναντι σὲ ὁποιοδήποτε Σωματεῖο ἔχουμε ἔρθει σὲ ἀντιπαράθεση στὸ παρελθόν. Ἐλπίζουμε τὸ ἔγγραφο αὐτὸ νὰ γίνει ὁ συνδετικὸς κρίκος μὲ φιλάθλους ἄλλων Σωματείων, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ξαναγίνουν γεγονότα ποὺ δὲν προάγουν πολιτισμὸ ἀλλὰ καὶ διώχνουν τοὺς φιλάθλους ἀπὸ τὰ γήπεδα .

Ἐπειδὴ τὸ χρῶμα μᾶς εἶναι τὸ πορφυρό, ἴδιο μὲ αὐτὸ τοῦ χιτώνα τῆς Παναγίας ,ἐπειδὴ τὸ 1927 ἱδρύθηκε τὸ Σωματεῖο μας καὶ ἐπειδὴ πιστεύουμε ὅτι οἱ ἀνθρώπινες ἀθλητικὲς ἱκανότητες ἀπὸ μόνες τους δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τὴ διαφορὰ σὲ ἕνα ἀθλητικὸ ἀγώνα, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ἡ προσευχὴ ποὺ θὰ σὲ βοηθήσει νὰ ἀνταπεξέλθεις σὲ ὁποιαδήποτε δυσκολία, θεωρήσαμε ἀπαραίτητη αὐτή μας τὴν ἀπόφαση τὴν ὁποία ἐλπίζουμε νὰ δεχθοῦν καὶ οἱ ἀθλητές μας ἀλλὰ καὶ οἱ φίλαθλοί μας γιὰ τὴν ἀνάταση τῆς ψυχολογίας ὅλων μας καὶ κυρίως γιὰ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς Προοδευτικῆς.

Κορυδαλλός, 28/ 07/ 2011

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ           Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ        ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΤΖΙΕΡΗΣ

Σὺν-ὁδοιπορία

το τάμα τοῦ Ἔθνους σὲ πολὺ κρίσιμη καμπὴ

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ

Ο ΛΑΟΣ ΑΝΗΣΥΧΕΙ

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΓΙΑ

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Κατόπιν τῆς συναντήσεως, ποὺ εἴχαμε μὲ τοὺς εἰσηγητὲς τῆς Δ.Ι.Σ., ὑπῆρξαν οἱ διαβεβαιώσεις ὅτι προωθεῖται εἰσήγησι ὑπὲρ τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους τὴν 17.8.2011 πρὸς τὴν Δ.Ι.Σ.

Γιὰ τὴ διευκόλυνσι ὅλων ἀνακεφαλαιώνουμε, ὡς ἀκολούθως:

1. Εὐχόμεθα μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἡ Δ.Ι.Σ., ἡ ὁποία θὰ συνέλθῃ τὴν 17.8.2011 μὲ τοὺς εἰσηγητὲς τοῦ θέματος, Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Καστορίας καὶ Πειραιῶς κ.κ. Σεραφείμ, νὰ ἀποφασίσῃ σὲ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ στιγμή, ὅτι ἡ Ἀπόφασι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁριστικὴ καὶ ἀμετάκλητη, γιὰ νὰ ἀνεγερθῇ στὴν Ἀθῆνα τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους καὶ ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς Ἀθηνῶν, ἀκόμη δὲ καὶ τὸ Συνοδικὸ Μέγαρο, ἄν ἡ Ἱεραρχία τὸ ἐπιθυμεῖ καὶ οἱ συνθῆκες καὶ οἱ χῶροι τὸ ἐπιτρέπουν.

2. Περίοπτοι χῶροι ὑπάρχουν καὶ θὰ εὑρεθοῦν καὶ ἄλλοι, ἄν ὑπάρχει καλὴ θέλησι.

3. Καλοῦμε ἐθελοντὲς Ἀρχιτέκτονες καὶ Πολιτικοὺς Μηχανικούς, Οἰκονομολόγους, Νομικούς κ.λπ. νὰ σπεύσουν νὰ μᾶς συνδράμουν στὸν ἐν γένει σχεδιασμὸ καὶ ἐπίτευξι.

Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ μᾶς συνδράμουν, ἄς ἀπευθυνθοῦν στὰ...
τηλέφωνα 210/3254321-22.

4. Δὲν ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὴν Πολιτεία οἰκονομικὰ μέσα, ζητοῦμε ὅμως τὴν ἀμέριστη συνδρομή της σὲ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα ζητήματα, ποὺ ὑλοποιοῦν μὲ ἔντιμα μέσα αὐτὸν τὸν ἱερὸ καὶ πατριωτικὸ σκοπό.

5. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν φορέα διαχειρίσεως τοῦ ἔργου, ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀποφασισθῇ ὕστερα ἀπὸ διάλογο μὲ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Πολιτεία καὶ τὸ Σωματεῖο «οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους», ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦν κατάλληλοι, ἱκανοί, ἀνιδιοτελεῖς καὶ ἰδεολόγοι ἐθελοντές, μεταξὺ τῶν ὁποίων θὰ γίνῃ καὶ κλήρωσι μὲ πλήρη διαφάνεια.

6. Σὲ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ στιγμὴ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀποφασίσῃ ὁριστικά, ὡς προαναφέρθη, γιὰ τὸν Ναὸ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους καὶ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἀθηνῶν.

7. Ἡ ἱστορία ἐπανέρχεται, ὅταν οἱ συγκυρίες συγκλείνουν καὶ ὄχι ὅποτε θέλουμε ἐμεῖς.

Ἄς μὴ σπαταλήσωμε λοιπὸν αὐτὲς τὶς ἱστορικὲς στιγμές.

8. Πιστεύουμε ὅτι ἡ ἀπόφασι αὐτὴ θὰ εἶναι τὸ μέγιστο ἱστορικὸ γεγονὸς ἀπὸ τῆς Παλιγγενεσίας καὶ ἐντεῦθεν.

9. Πανέλληνες καὶ Φιλέλληνες θὰ ἐνδιαφερθοῦν, ἀλλὰ θέλουν «πράσινο φῶς» ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὸ ὁποῖο δὲν εἶδαν ἀκόμη. 

10. Αὐτὸς ὁ ὑπέρτατος καὶ ἱερὸς σκοπὸς πιστεύουμε ὅτι πρέπει νὰ πραγματοποιηθῇ μόνο μὲ ἱερὰ καὶ ὅσια μέσα τῶν Ὀρθοδόξων Παρακαταθηκῶν. 

11. Εἴμεθα ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι ὁραματίσθησαν καὶ ὑπέγραψαν νὰ ἀνεγερθῇ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους.

Χρειάζεται καὶ ἄλλο ἐπιχείρημα ; ; ; 

12. Γιὰ περισσότερες πληροφορίες ἴδατε στὸ ἄρθρο «ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ-Η ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ ΚΑΡΠΟΦΟΡΕΙ», τὸ ὁποῖο ἀνηρτήθη στὴν ἱστοσελίδα μας www.fotgrammi.gr τὴν 21.7.2011.

ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Ἤ

ΘΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΟΥΝ ΜΟΝΟΝ

ΤΟ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ;

1. Εὐρισκομένου λοιπὸν τοῦ θέματος στὴ τελικὴ ἀπόφασι τῆς Δ.Ι.Σ., πληθώρα εὐλαβῶν Χριστιανῶν καὶ ἐνσυνειδήτων Ἑλλήνων μᾶς κρούουν τὸν «κώδωνα τοῦ κινδύνου» νὰ μὴ τρέφωμε «φροῦδες ἐλπίδες», διότι φοβοῦνται ὅτι καὶ τὸ σπουδαιότατο τοῦτο θέμα θὰ τὸ καταποντίσουν οἱ ἰθύνοντες, ὅπως καὶ πληθώρα ἄλλων σπουδαίων ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, ἐνῷ ἀπεναντίας τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος = βιομηχανία καμικάζι δυστυχῶς ἐπισπεύδεται καὶ μάλιστα μὲ τὸν ἱδρῶτα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὴ μεγίστη κρίσι, ποὺ διερχόμεθα.

2. Πρὸς τοῦτο παρακαλοῦμε ὅλους τοὺς εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς καὶ ἐνσυνειδήτους Ἕλληνες νὰ ἀγωνισθοῦν παντοιοτρόπως διαφωτίζοντας τοὺς πάντες, καὶ προπαντὸς νὰ εὐχηθοῦν καὶ νὰ προσευχηθοῦν ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ ὅλους μας, κλῆρο καὶ λαό, γιὰ νὰ σταματήσουν τὸ ἀνοσιούργημα τοῦ μωαμεθανικοῦ τεμένους καὶ νὰ πραγματοποιηθῇ ἐπιτέλους τὸ μεγαλεπήβολο καὶ κολοσσιαῖο ἔργο τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

Ἀμήν Γένοιτο !

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΟΥΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝτηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978  e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr Α.Φ.Μ. 090050859 * Ε´ Δ.Ο.Υ. ΑΘΗΝΩΝ

634/3.8.2011

ΕΙΣΑΙ ΧΡΕΩΣΤΗΣ ΣΤΟ ΘΕΟ

--------------------------------------------------------------------------------
Μη λησμονείς ποτέ ότι κάθε στιγμή και για αναρίθμητα πράγματα είσαι χρεώστης στον Θεό: για κάθε αναπνοή, για κάθε ακτίνα ηλίου που σε θερμαίνει, για κάθε μπουκιά ψωμιού, για κάθε καλή σκέψη, για κάθε άγιο αίσθημα, για κάθε αγαθό έργο, τέλος για κάθε δωρεά της χάριτος που γαληνεύει και χαροποιεί την καρδιά σου. Εκείνος σε ενισχύει στον αγώνα σου, κατασιγάζει τα πάθη σου, σε φέρνει σ’ επικοινωνία με τον ουρανό.
Πιο πολύ όμως πρέπει να ευγνωμονείς τον Κύριο επειδή πρώτα σου χάρισε τη ζωή, τη βιολογική ύπαρξη, και έπειτα σε αναγέννησε με το άγιο βάπτισμα, σε ένωσε με το σώμα της Εκκλησίας, σε έκαμε παιδί Του, έτσι «ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ. 4, 7).,

Η γλυκύτητα της προσευχής

Ω άνθρωπε,
μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής.
Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή.Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές.

Μείνε ευχαριστημένος με όλα και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς.
Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι’ αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό.
Μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσει σε όλα.
Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει πολύ με αγαπημένη, γνήσια μητέρα.
Η μητέρα αγαπάει το παιδί της και πονάει γι’ αυτό.
Έτσι και το Άγιο Πνεύμα σπλαχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί.
Και αναγνωρίζεται το Άγιο Πνεύμα στην ταπεινή προσευχή.

Πηγή: εδώ

3 Αυγούστου: Οἱ Ὅσιοι Δαλμάτιος, (ἢ Δαλμάτος) Φαῦστος καὶ Ἰσάκιος ἢ Ἰσαάκιος

3

Γιὰ τὸν Ἰσαάκιο γράψαμε τὴν 30η Μαΐου. Ἦταν αὐτὸς ποὺ μὲ γενναῖο φρόνημα προεῖπε τὸ θάνατο τοῦ ἀρειανόφιλου βασιλιᾶ Οὐάλη. Πρᾶγμα ποὺ ἔγινε. Κατόπιν ὁ Ἰσαάκιος, ἐπὶ Μεγάλου Θεοδοσίου, ἦλθε μὲ μεγάλες τιμὲς στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καὶ μόνασε. Ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου ἔφερε κοντά του πολλούς, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν στρατιωτικὴ τάξη. Ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Δαλμάτιος. Ἄνδρας πλούσιος με ἀξιόλογη μόρφωση, ἀνῆκε στὴ στρατιὰ τῶν σχολαρίων. Τόσο πολὺ εἵλκυσε τὴν ψυχή του ὁ Ἰσαάκιος, ὥστε ἀφοῦ πῆρε καὶ τὸ γιό του Φαῦστο, πῆγε στὴ Μονὴ ὅπου μόναζε ὁ Ἰσαάκιος. Ἐκεῖ, ὁ Δαλμάτιος δὲν ἄργησε νὰ διαπρέψει γιὰ τὸ μεγάλο του ζῆλο μεταξὺ τῶν συμμοναστῶν του. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἰσαακίου, ἐξελέγη παμψηφεῖ ἡγούμενος τῆς Μονῆς. Τόσο δὲ μεγάλη ὑπῆρξε ἡ φήμη του, ὥστε ἡ Μονὴ πῆρε τὸ ὄνομά του. Ὅταν προαισθάνθηκε τὸ θάνατό του, κάλεσε τὸ γιὸ καὶ συμμοναστή του Φαῦστο, καὶ ἀφοῦ τὸν εὐλόγησε, τοῦ εἶπε:...

 «Φρόντιζε πάντοτε νὰ καλλιεργεῖς καὶ νὰ διατηρεῖς ἐγκράτεια, ταπείνωση,
ὑπακοὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Χωρὶς αὐτὰ ἡ μοναχικὴ ζωὴ ὄχι μόνο δὲ φέρει σωτηρία, ἀλλὰ
καὶ προξενεῖ κατάπτωση καὶ μεγάλη ἀπώλεια». Ὁ Φαῦστος, ἀκολουθώντας τὶς ἅγιες
συμβουλὲς τοῦ πατέρα του, ἀναδείχθηκε ἄξιος διάδοχός του καὶ τελείωσε τὴν ζωή του
μὲ πλήρη κατὰ Χριστὸν ἀρετή.

Ταύτην σοι προσφέρω την εξομολόγησιν, Δέσποινα Θεοτόκε...

Ευχή εξομολογητική είς την Υπεραγία Θεοτόκον, αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά

                      

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, η τον Θεόν Λόγον κατά σάρκα γεννήσασα, οίδα μεν, οίδα, ότι ουκ έστιν ευπρεπές, ουδέ άξιον εμέ τον ούτω πανάσωτον εικόνα καθαράν σου της αγνής, σου της αειπαρθένου, σου της σώμα και ψυχήν εχούσης καθαρά και αμόλυντα, οφθαλμοίς μεμολυσμένοις οράν και χείλεσιν ακαθάρτοις και βεβήλοις περιπτύσσεσθαι, η παρακαλείν. Δίκαιον γαρ εστιν εμέ τον ούτω πανάσωτον υπό της σης καθαρότητος μισείσθαι και βδελύττεσθαι· πλην, επειδήπερ δια τούτο γέγονεν ο Θεός, ον εγέννησας, άνθρωπος, όπως καλέση τους αμαρτωλούς εις μετάνοιαν, θαρρών καγώ προσέρχομαί σοι μετά δακρύων δεόμενος.

Δέξαι μου την παρούσαν των πολλών και χαλεπών πταισμάτων εξομολόγησιν, και προσάγαγε τω μονογενεί σου Υιώ και Θεώ, ικετηρίαν ποιούσα, όπως ίλεως γένηται τη αθλία και ταλαιπώρω μου ψυχή· δια γαρ το πλήθος των ανομιών μου κωλύομαι του προς αυτόν ατενίσαι και αιτήσαι συγχώρησιν. Δια τούτο σε προβάλλομαι πρέσβυν τε και μεσίτιν, διότι πολλών και μεγάλων απολαύσας δωρεών παρά του πλαστουργήσαντός με Θεού, αμνήμων πάντων φανείς ο άθλιος και αχάριστος, εικότως παρασυνεβλήθην τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθην αυτοίς· πτωχεύων ταις αρεταίς, πλουτών τοις πάθεσιν, αισχύνης πεπληρωμένος, παρρησίας θείας εστερημένος, κατακρινόμενος υπό Θεού, θρηνούμενος υπό Αγγέλων, γελώμενος υπό δαιμόνων, μισούμενος παρά ανθρώπων, ελεγχόμενος υπό του συνειδότος, υπό των πονηρών μου πράξεων καταισχυνόμενος, και προ θανάτου νεκρός υπάρχων, και προ της κρίσεως αυτοκατάκριτος ων, και προ της ατελευτήτου κολάσεως αυτοτιμώρητος υπό της απογνώσεως τυγχάνων. Διο δη εις την σην και μόνην καταφεύγω θερμοτάτην αντίληψιν, Δέσποινα Θεοτόκε, ο των μυρίων οφειλέτης ταλάντων εγώ, ο ασώτως δαπανήσας την πατρικήν ουσίαν μετά πορνών, ο πορνεύσας υπέρ την πόρνην, ο παρανομήσας υπέρ τον Μανασσήν, ο υπέρ τον πλούσιον άσπλαγχνος γεγονώς, ο λαιμαργιών   δούλος, το των πονηρών λογισμών δοχείον, ο των αισχρών και ρυπαρών λόγων θησαυροφύλαξ, ο πάσης ακαθαρσίας έμπλεως και πάσης αγαθής εργασίας αλλότριος.

Ελέησόν μου την ταπείνωσιν, οικτείρησόν μου την ασθένειαν. Μεγάλην έχεις προς τον εκ σου τεχθέντα την παρρησίαν, ως ουδείς έτερος. Πάντα δύνασαι, ως Θεού Μήτηρ. Πάντα ισχύεις, ως πάντων υπερέχουσα κτισμάτων. Ουδέν σοι αδυνατεί, εάν θελήσης μόνον. Μη τα δάκρυά μου παρίδης· μη βδελύξη μου τον στεναγμόν· μη απώση μου τον εγκάρδιον πόνον· μη καταισχύνης μου την εις σε προσδοκίαν· αλλά ταις μητρικαίς σου δεήσεσι την του αγαθού Υιού και Θεού σου αβίαστον βιασαμένη ευσπλαγχνίαν, αξίωσόν με τον ταλαίπωρον και ανάξιον δούλόν σου το πρώτον και αρχαίον επαναλαβείν κάλλος της ψυχής, την των παθών αμορφίαν αποβαλείν, ελευθερωθήναι από της αμαρτίας, δουλωθήναι τη δικαιοσύνη, εκδύσασθαι τον μιασμόν της σαρκικής ηδονής, ενδύσασθαι τον αγιασμόν της ψυχικής καθαρότητος, νεκρωθήναι τω κόσμω, ζήσαι τη αρετή· οδοιπορούντί μοι συνοδεύουσα, εν θαλάσση πλέοντι συμπλέουσα, αεί πολεμούντάς με δαίμονας νικώσα, αγρυπνούντά με ενισχύουσα, υπνούντα διαφυλάττουσα, θλιβόμενον παραμυθουμένη, ολιγοψυχούντα παρακαλούσα, ασθενούντα ρωννύουσα, αδικούμενον ρυομένη, συκοφαντούμενον αθωούσα, εις θάνατον κινδυνεύοντα συντόμως προφθάνουσα, φοβερόν με ορατοίς εχθροίς και αοράτοις δεικνύουσα καθ  κάστην, ίνα γνώσωσι πάντες οι αδίκως τυραννούντές με δαίμονες τίνος δούλος υπάρχω.

Ναι, υπεραγία μου Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσόν μου της οικτροτάτης ταύτης δεήσεως, και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου, η ελπίς πάντων των περάτων της γης. Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον· τον εν τη ψυχή μου εγειρόμενον αγριώτατον κλύδωνα του ακαίρου θυμού καταπράϋνον· τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας νεότητος εκ του νοός μου αφάνισον· τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας καθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον· παίδευσόν μου την γλώτταν λαλείν τα συμφέροντα· δίδαξον τους οφθαλμούς μου του βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα· τους πόδας μου τρέχειν ασκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των εντολών του Θεού· τας χείράς μου αγιασθήναι παρασκεύασον, ίνα αξίως αίρωνται προς τον Ύψιστον· κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλέσωμαι Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον. Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούσω αισθητώς και νοερώς τα γλυκύτερα μέλιτος και κηρίου των αγίων Γραφών λόγια· δεχόμενος ποιώ αυτά υπό σου κραταιούμενος.

Δος μοι καιρόν μετανοίας και λογισμόν επιστροφής. Αιφνιδίου με ελευθέρωσον θανάτου. Κατακεκριμένου με συνειδότος απάλλαξον. Τέλος παράστηθί μοι εν τω χωρισμώ της ταπεινής μου ψυχής εκ του αθλίου τούτου σώματος, την αφόρητον εκείνην ελαφρύνουσα βίαν, τον ανέκφραστον εκείνον επικουφίζουσα πόνον, την απαραμύθητον εκείνην παραμυθουμένη στενοχωρίαν, της σκοτεινής με των δαιμόνων λυτρουμένη μορφής, του πικροτάτου λογοθεσίου των τελωνών του αέρος και των αρχόντων του σκότους εξαίρουσα, τα χειρόγραφα των πολλών μου αμαρτιών διαρρήσουσα, τω Θεώ με οικειούσα, της εκ δεξιών αυτού και μακαρίας στάσεως, της εν τω φοβερώ κριτηρίω, καταξιούσα, των αιωνίων και ανυποίστων ρυομένη κολάσεων, των αοιδίμων και ακηράτων αγαθών ποιούσα κληρονόμον.

Ταύτην σοι προσφέρω την εξομολόγησιν, Δέσποινα Θεοτόκε, το φως των εσκοτισμένων μου οφθαλμών, η παραμυθία εμής ψυχής, η μετά Θεόν μου ελπίς και προστασία· ην ευμενώς πρόσδεξαι, και καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, αξιούσά με εν τω παρόντι αιώνι ακατακρίτως μετέχειν του αχράντου σώματος και αίματος του Υιού και Θεού σου, εν τω μέλλοντι δε της γλυκύτητος του ουρανίου δείπνου, της τρυφής του παραδείσου, της βασιλείας του Θεού, ένθα πάντων εστίν ευφραινομένων η κατοικία. Και τούτων τυχών των αγαθών ο ανάξιος, δοξά σω εις αιώνα αιώνος το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Υιού και Θεού σου, του δεχομένου πάντας τους εξ όλης μετανοούντας ψυχής, δια το σε γενομένην πάντων των αμαρτωλών μεσίτιν και εγγυήτριαν, και δια σου, πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις, αινούσα και ευλογούσα Πατέρα και Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Η Θεομητορική εικόνα” Πάντων Θλιβομένων η Χαρά”

 

Η εικόνα αυτή βρέθηκε θαυματουργικά μέσα σε ένα εκκλησάκι του χωριού Κλότσκι κοντά στην Πετρούπολη. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο ναός καταστράφηκε από κεραυνό ,ενώ η εικόνα ανακαινίσθηκε θαυματουργικά. Τοτε με παράδοξο τρόπο κόλλησαν πάνω της τα νομίσματα από το κατεστραμμένο κουτί του φιλόπτωχου. Από τότε θαυματουργεί και ευεργετεί τον ρωσικό λαό.
Η  εικόνα «Πάντων θλιβομένων η Χαρά» συνδέεται με το εξής θαυματουργικό γεγονός. Το έτος 1688 η Ευθυμία ,η αδελφή του Πατριάρχη Ιωακείμ (1674-1690), που ζούσε  στη Μόσχα  έπασχε από ανίατη ασθένεια για πολύ καιρό.  Ένα πρωί, κατά τη διάρκεια της προσευχής άκουσε μια φωνή να της λέει. “Eυθυμία ! Πηγαίνετε στο ναό της Μεταμόρφωσης του Γιου μου .  Εκεί θα βρείτε μια μικρή εικόνα  που ονομάζεται” Πάντων θλιβομένων η Χαρά». Να πείς στον ιερέα να τελέσει παράκληση και αγιασμό και θα θεραπευθείς ” .Η Ευθυμία έκανε όπως της είπε η φωνή της Θεοτόκου και θεραπεύτηκε.  Αυτό έγινε την 24η Οκτωβρίου 1688.
Στις 24 Οκτωβρίου , με το παλαιό εορτολόγιο που ακολουθούν οι ρώσοι ορθόδοξοι,γιορτάζεται η ανάμνηση ΤΟΥ θαύματος που έγινε στην Αγία Πετρούπολη το 1688 από την Παναγία,όταν η ασθενής προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα Της ,την επονομαζόμενη «των θλιβομένων η χαρά».
Την εικόνα αυτή αγαπούσε πολύ κι η οσία Ξένια η άστεγη και δια Χριστόν σαλή.
Τροπάριο : 
Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων Τέ παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μητερ του Θεού του ύψίστου, συ Υπάρχεις Αχραντε σπευσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους σου.  (ήχος πλ. δ’ ).

«Από το κάλλος των δεήσεων» (Ευάγγελος, Μητροπ. Πέργης)

 

«Ει μη γαρ Συ προΐστασο, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων;»
Ο Αύγουστος έχει τη χάρη του. Είναι το ύστατο χαίρε του καλοκαιριού. Αλλά έχει και τη «χάρη», του. Είναι «η Παναγία του Δεκαπενταύγουστου», με το χαίρε, «εκ γης προς ουρανόν». Το πρώτο, μια έκφανση της χαρίεσσας φύσης. Το δεύτερο, μια έκφραση της πάσχουσας φύσης. Η ίλεως της Θεοτόκου σε αναζήτηση. Την θυμάται με πάθος ο Παρακλητικός. Αυτήν που κατέστησε τα επίγεια ουρανό. Και που δεν είναι απλός σταλαγμός λυτρώσεως. Ούτε απλή μαρτυρία συναισθηματικής χροιάς. Αλλά καταστάλαγμα ιστορημένων εμπειριών. Αναμόχλευση μνήμης.
Αυτό είναι το αυγουστιάτικο χαίρε, που σε λειτουργική συμφωνία με το εαρινό των χαιρετισμών, πλαισιώνουν μέσα στο φως και την ανοιχτοσύνη του κόσμου την «πλατυτέραν των ουρανών». Αυτήν που γνώρισε «τα μείζω των μεγαλουργημάτων», ωθώντας μας στο τελικό στάδιο της Θέωσης. Αυτήν που υπερυψωμένη στη σκέψη και τη συνείδησή μας, καλύπτει την καθημερινότητά μας «ως Σκέπη του κόσμου».
Την Παναγία η Ρωμιοσύνη την έχει σε αδιάσπαστη ενότητα μαζί της. Συνευρίσκονται μέσα στο «κεκρυμένον μυστήριόν» της που το κατευθύνει ο Θεός. Χώρα Της θεωρεί την Πόλη. Το χώρο της ακοίμητης περιπέτειας του νου. Γι’ αυτό και χώρο της ζωντανής παρουσίας Της. Και όχι μόνον «τη βουλή του Υψίστου», ως Χώρας του Αχωρήτου. Αλλά και με την κρίση των θνητών, ως Χώρας των ζώντων. Με τη συνδρομή των γεγονότων και με τη συμπαράσταση των τελεσιουργουμένων. Με τη συμμαρτυρία των ονείρων του ύπνου της και με τη λύση των φανερών οραμάτων της.
Είναι μια βεβαίωση η Παναγία του Θρύλου της Ρωμιοσύνης, που βαδίζει με μοναστική και μοναδική υποταγή στο μυστήριο της δικής της ιστορίας. Είναι χρώμα έντονο στη ζωή της από χρωστήρες νηστεμένων μέσα στο κάλλος και την κρισιμότητα του χρόνου της. Είναι και Θεία, επιστασία της χάριτος στη διατήρηση της ιερής ιθαγένειάς της και του τόπου της. Της Πόλης.
Λειτουργούμαι στον πατριαρχικό ναό. Ακούω τη μια μετά την άλλη τις εκφωνήσεις του ιερέα. Έρχεται και η σειρά της αποκλειστικής για την Παναγία, που βρίσκει τον πατριάρχη γονατιστό από τον προηγούμενο ύμνο της ευχαριστίας. Και δεν τον βλέπω να ανεβαίνει μετά στο Θρόνο του. Τον βλέπω «εξαιρέτως» να παραμένει όρθιος και ασκεπής στο δάπεδο. Σα να τον καθηλώνει η χάρη Της, κι εκείνος να δείχνει στην οικουμένη ότι «άξιον εστί», να ορθοστατεί.
Μα βλέπω και κάτι άλλο στον πατριάρχη. Να σταυροκοπείται και πάλι εξαιρέτως, τρις πριν ανέβει τα σκαλιά του θρόνου του. Με σχήματα αρχοντικά μετανοίας την κάθε φορά. Μια, ατενίζοντας κατάματα την Εικόνα τη δεσποτική της Παναγίας του τέμπλου, κι ευχαριστώντας Την για την προστασία Της στο κέντρο της Ορθοδοξίας. Μια γι’ αυτή που τετρακόσια χρόνια αγρυπνεί στο κλίτος το δεξί. Και μια για την εικόνα «της ανταλλαγής», που σχηματίζει το τόξο της χάριτος από τ’ αριστερά. Και στοχάζομαι την κρίσιμη ταραχή αυτών των προσευχητικών κινήσεων. Αυτών των σημείων αναφοράς και λόγου της Ρωμιοσύνης στο μεγαλόχαρο «παρών» του ουρανού.
Ώρα λειτουργική μέσα στον πάνσεπτο ναό του Φαναρίου, που με την ορατή της φανέρωση η Μεγάλη Εκκλησία σχεδιάζει την ευγνωμοσύνη της για την «εις το κρείττον αλλοίωσίν» της. Και πάνω στη λαμπερή επιφάνεια της εικόνας της Παναγίας, βλέπει όλο τον αθέατο πόνο του λαού της να γίνεται ένα με το μήνυμά Της. Και να την καλεί με ονόματα που τις τα αφιέρωσε το γένος. Παμμακάριστο, Φανερωμένη, Μπαλουκλιώτισσα, Βλαχερνήτισσα…
Ξέφυγε η σκέψη από την ώρα τη λειτουργική. Κι άρχισε να πλανάται στις μνήμες. Αυτές που δροσίζουν με νάμα πολίτικο τον πάνσεπτο ναό. Να διαλέγεται με τ’ άρρητα και να μυσταγωγείται χαϊδεύοντας λόγια παρακλητικά του Κανόνα, «ποίημα του Βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως». Το Αυγουστιάτικο δειλινό κλείνει, ανοίγοντας την ψυχή «εν τω κεκραγέναι», το «και πού λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν;».
Ένιωσα την Παμμακάριστο μπροστά μου, με αποτυπωμένο στο χέρι Της το φιλί του Πατριάρχη. Έλαμπε το μωσαϊκό της από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Την άγγιξα, μήπως και τυπωθούν στην παλάμη μου οι αιώνες και πέσουν μέσα της λουλούδια από τις παννυχίδες Της. Μήπως και φανερωθούν μπροστά μου βασιλιάδες, πατριάρχες και λαός, από την ώρα που την κατηφόριζαν από τον πέμπτο λόφο στο καινούργιο αρχονταρίκι Της. Ευωδίασα, σαν το ορθόδοξο μύρο. Και τη φίλησα κι εγώ. Στο ίδιο μέρος που θα την ασπάζεται τα δειλινά του Δεκαπενταύγουστου στον αιώνα ο δεσπότης της Ρωμιοσύνης, πάνω στο ρυθμό «των προσκυνούντων την εικόνα Της την σεπτήν» για να ’χουν εύλαλα χείλη. Και Της άναψα άλλο ένα κερί, να φέξει πιο πολύ η μορφή Της, να Τη γνωρίσουν και τα καινούργια παιδιά. Να σταθούν κι αυτά ακίνητα μπροστά Της, αποθηκεύοντας «το ήδυσμα, την ανάχυσιν, το ευφροσύνης αμβρόσιον». Να έρχονται συχνά να Τη φιλούν.
Είχε τελειώσει η Ακολουθία. Μα όχι κι ο δικός μου ακήρατος λόγος των ιδεών για τη Μεγαλόχαρη. Και πέρασα στ’ αριστερά. Εκεί που έφθανε το τρίτο σταυροκόπημα του πατριάρχη. Στη Φανερωμένη, με την άλω του γένους. Αυτή την ιστορημένη Ανατολή με τα χίλια φυλαχτά και τ’ άλλα τόσα επωνύμια.
Βραδιά Δεκαπενταύγουστου και δεν συνδιαλέγομαι με μια ιδέα άσαρκου λόγου θεωρητικού. Καλύπτει τη σκέψη μου η πιο εύχυμη μερίδα του κηρύγματος του Λόγου. Κι ο πιο καυτός λόγος της τελευταίας ιστορίας μας. Και χτυπημένη από την ενδημούσα λάμψη Της η ψυχή μου, ζωγραφίζει μέσα της αυτή την άλλη εικόνα της Ρωμιοσύνης που την έφερε στο Φανάρι η δονούσα φλόγα της.
Μου ήρθαν «ηθελημένοι οπτασιαμοί» με τρικυμισμένη σκέψη, σαν εκείνα τα νερά της Προποντίδας την ώρα που δεχότανε τη μεγαλόχαρη. Όλα σαν σκόρπια φύλλα ενός τόμου. Και σαν σκόρπια μηνύματα, για να πάρει ο καθείς από ένα κι από μια γεύση του χρέους της Ρωμιοσύνης, που δεν έπαυσε να γεύεται την ουσία της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Έτσι βγαίνει η αστραπή που φωταγωγεί την ευγενική εγκαρτέρηση και σπρώχνει τον πατριάρχη του γένους να στείλει κι έναν ακόμα ασπασμό στην Παναγία, ξαναλέγοντας χίλιες φορές το «άξιον εστίν».
Πόσο ομορφαίνει ο χρόνος στο Φανάρι με την Παναγία τη Φανερωμένη. Μας σπρώχνει σε ώρες φιλίας με τη μοίρα. Μας ωθεί μέχρι να νηστέψουμε, να υπερβούμε τον εαυτό μας, να μεταλάβουμε. Να φθάσουμε και πάλι στο θέρος. Να ξανάρθουμε εδώ μια βραδιά του Δεκαπενταύγουστου. Να μιλήσουμε μαζί Της για τα περασμένα.
Μένω στον πατριαρχικό ναό με την εικόνα των Εικόνων του της Παναγίας κατενώπιόν μου. Ένας καινούριος Παρακλητικός Κανόνας του είναι μου, τροφοδοτεί το ψάλμα μου: «Ει μη γαρ Συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων;». Και μια καινούρια «Δέηση» φανερώνεται μπροστά μου, με τις εικόνες τις θεομητορικές και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, σύναθλο κι αυτόν ιστορικά της Παμμακαρίστου.
Ποιά φωτισμένη από Άγιο Πνεύμα πολιτεία κυριαρχεί μέσα σε αυτή τη δική μας την εγκόσμια και μας κάνει και αντέχουμε και παίρνουμε γεύση αυτών των Θείων παρουσιών; Παίζουμε με δωρεές γεμάτες από φως και αλήθεια, και ζωγραφίζουμε καινούργιες διεισδύσεις στο ανεξιχνίαστο και αποκεκρυμμένο, να μας αγγίζει συνεχώς με το προσδοκώμενο η ελπίδα.
Πάντα μια «Δέηση» μπροστά μας στον πατριαρχικό ναό με το Χριστό, την Παναγία και τον Ιωάννη. Και γύρω από τη βασίλειο Πύλη και στα κλίτη και με μόνιμες προσκυνήτριες και ικέτιδες τις Μοναχές των Λειψάνων. Είναι γεμάτες από ειρμούς και στίχους παρακλητικούς, από Συναξάρια διαβασμένα μπροστά τους σε παννυχίδες από το λαό της χάριτος. Ποια «εσώτερη σοφία», όπως έγραφε ο πατριάρχης Λούκαρις για τους ορθοδόξους, μας έδωσε αυτή την παράδοση, να ασπάζεται ο πατριάρχης αυτή τη δέηση του κλίτους με τις μωσαϊκές παραστάσεις της χάριτος τις βραδιές του Δεκαπενταύγουστου; Σκεφθήκατε τί θα πει ασπασμός της Παμμακαρίστου από τον πατριάρχη την ώρα που τα πάντα σωπαίνουν με το «άλαλα τα χείλη των ασεβών»; Είναι η δραματική διάσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου που εκφράζεται σε ώρα λειτουργική. Είναι και η σάρκωση του λυτρωτικού του λόγου. Συγκεφαλαίωση της μαρτυρίας του που καταγράφεται εκείνη τη στιγμή πάνω στο χέρι της Οδηγήτριας.
Ελάτε να ορθοστατήσουμε μπροστά στη «Δέηση» της Μεγάλης Εκκλησίας, ψάλλοντας τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, που παρακάμπτοντας τα επίπλαστα των καιρών μας, ξεπερνάει το φθαρτό και φευγαλέο, σημειώνοντας το άδυτο και το αληθινό.
(Πηγή: «ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ» της «Καθημερινής».

Οι Έλληνες δολοφονούνται και ληστεύονται και η αστυνομία φυλάει τα .. τζαμιά!

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε κανείς να  αντιληφθεί τις ... προτεραιότητες της ελληνικής αστυνομίας τον τελευταίο καιρό. Ενώ η χώρα μας – εκτός από την οικονομική κρίση – έχει πέσει θύμα και ενός τσουνάμι εγκληματικότητας, το οποίο χτυπά προς κάθε πλευρά με δολοφονημένους, βιασμένες γυναίκες, ληστεφθέντες και ούτω καθ΄ εξής, αποφάσισε να φυλάει τα ... παράνομα μουσουλμανικά τζαμιά, της Αθήνας.

Όχι, δεν σας κάνουμε πλάκα. Έτσι είναι. Ή τουλάχιστον έτσι είπε στο Associated Press εκπρόσωπος της ελληνικής αστυνομίας. Η απόφαση αυτή ελήφθη από την ελληνική αστυνομία, λίγες μόνο ημέρες μετά τα γεγονότα της Νορβηγίας, στις 22 Ιουλίου. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του εκπροσώπου της ΕΛΑΣ, η διαταγή δόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, μετά από μία έκτακτη συνεδρίαση των αστυνομικών αρχών.

Αφορμή της; Ο φόβος των αρμόδιων αρχών για “αντιγραφείς” του Νορβηγού Andreas Breivik και πιθανά χτυπήματα στην πατρίδα μας.
Ωραία. Κάτι πάει καλά όμως! Τι είναι αυτό; O Andreas Breivik δεν χτύπησε κανέναν τόπο λατρείας των μουσουλμάνων. Κανένα τζαμί, νόμιμο ή παράνομο. Τελευταία φορά που άκουσα ειδήσεις από την Νορβηγία, ο συγκεκριμένος τύπος είχε βάλει μία βόμβα κοντά στα γραφεία του πρωθυπουργού της χώρας και είχε επιτεθεί δολοφονώντας σε μια κατασκήνωση μελών του κυβερνώντος κόμματος.

Ενδιαφέρον είναι όμως ένα ακόμη κομμάτι του “ρεπορτάζ”. Που αναφέρεται στην ... άνοδο της ακροδεξιάς και προφανώς την συνδέει με τις ... αναμενόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα γίνεται αναφορά στην κακή οικονομική κατάσταση και την θέση της χώρας μας ως κεντρικής πύλης εισόδου λαθρομεταναστών στην Ευρώπη. Ότι δηλαδή αυτά τα δύο έχουν ως αποτέλεσμα την ωρίμανση των συνθηκών ανόδου της ακροδεξιάς.

Τώρα εξηγούνται οι δηλώσεις Οικονόμου

Πριν λίγες ημέρες ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. είχε κάνει κάποιες περιεργες δηλώσεις, που προκάλεσαν απορίες σε πολλούς. Προσέξτε τι είχε πει: «Η άλλη πλευρά επιδιώκει να υπάρξει νεκρός. Έχει σαφή σκοπό και το έχουμε βιώσει. Το τελευταίο διάστημα δημιουργείται και μία φασίζουσα, ακροδεξιάς προσέγγισης, βία, η οποία δεν έχει τις διαστάσεις των αναρχικών και εκδηλώνεται κυρίως με επιθέσεις σε αλλοδαπούς σε περιοχές κυρίως που υποφέρουν από παράνομους μετανάστες...

Είδαμε στο Σύνταγμα μια περίεργη συνεύρεση αναρχικών με φασίζουσες ομάδες ακροδεξιών, εναντίον αστυνομικών, κυρίως στις διαδηλώσεις εναντίον των πολιτικών και του Κοινοβουλίου».
Ακουλουθώντας λοιπόν τα βήματα του προηγούμενου υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ. Μιχάλη Χρυσοχοίδη, ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Προσπαθεί να κατασκευάσει στην χώρα μας μπαμπούλα ακροδεξιάς τρομοκρατίας.

Την ίδια ώρα που έχουμε συνεχώς νεκρούς, εκρήξεις και βομβιστικές επιθέσεις από την άκρα αριστερά, που έχουμε τα τελευταία 40 χρόνια συνεχιζόμενη δράση της ακροαριστερής τρομοκρατίας, κάποιοι χρησιμοποιούν κάτι που έγινε στην άλλη πλευρά της Ευρώπης, για να στήσουν σκηνικά που τους συμφέρουν πολιτικά.

Γιατί ακριβώς αυτό συμβαίνει. Με αφορμή την υπόθεση Breivik, το πολιτικό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να δημιουργήσει ακροδεξιά “σκιάχτρα” έτσι ώστε να αναγκάσει τον κόσμο που στρέφεται στον πατριωτικό χώρο για ελπίδα, να φοβηθεί και να παραμείνει κολλημένος στον καναπέ του.

Το κάνουν όμως αυτό εις βάρος του Έλληνα πολίτη. Ο οποίος αντί να έχει την αστυνομία δίπλα του, την έχει απέναντί του. Αντί να φυλάει το σπίτι του, όπως θα έπρεπε κάνει τον ... σωματοφύλακα σε παράνομα τζαμιά ισλαμιστών.

Πρόκειται για πλήρη παράκρουση. Παράκρουση που οφείλεται σε ιδεοληψίες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης. Όπως όμως κάθε παράνοια, υπάρχει πιθανότητα να παράγει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που στοχεύει. Να στρέψει δηλαδή τον ελληνικό λαό ακόμη περισσότερο κατά της κυβέρνησης και της ιδεολογίας που αυτή πρεσβεύει.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_1232.html#ixzz1Ty1tKzcY