ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΝΙΝΕΥΗ;

Η ΠΟΛΗ ΝΙΝΕΥΗ

Η Νινευή ή Νινευί ήταν αρχαία πόλη, που έγινε πρωτεύουσα της Ασσυρίας, επί βασιλείας του Σενναχειρείμ. Η θέση της προσδιορίζεται κοντά στη σημερινή Μοσούλη, στον Τίγρη ποταμό, στο σημερινό βόρειο Ιράκ. Η πόλη αυτή καταστράφηκε μετά την πτώση της στους Βαβυλωνίους.

Αναφορά στην πόλη της Νινευή γίνεται από το αρχαίο βιβλίο της Γένεσης, όπου αναφέρεται ότι ήταν μία από τις πόλεις που ίδρυσε ο Νεβρώδ (Γένεση 10:9, 11, 12· 2 Βασιλέων 19:36). Αιώνες αργότερα, προφήτες όπως ο Ιωνάς, ο Σοφονίας και ο Ναούμ εξήγγειλαν αγγέλματα κρίσης αλλά και σωτηρίας αναφορικά με την πρωτεύουσα της Ασσυριακής αυτοκρατορίας Νινευή, καθώς περιγραφόταν ως η «πόλη της αιματοχυσίας» (Ιωνάς 1:2· κεφ. 3· Ναούμ 1:1· 3:1· Σοφονίας 2:13-15). Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται στην αφήγηση του βιβλίου του Ιωνά, σύμφωνα με την οποία οι κάτοικοι της Νινευή διασώθηκαν, καθώς μετανόησαν για τα πονηρά τους έργα μετά από το κήρυγμα του προφήτη. (Ματθαίος 12:41· Λουκάς 11:30, 32)

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΝΑΣ

Ο Ιωνάς ήταν προφήτης ο οποίος αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.
Έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ., την εποχή του βασιλιά Ιεροβοάμ του Β'. Ο Θεός τον πρόσταξε να πάει στη Νινευή και να πείσει τους αμαρτωλούς κατοίκους της να μετανοήσουν. Ο Ιωνάς όμως δεν υπάκουσε. Μπήκε σ' ένα καράβι κι αντί να πάει στη Νινευή, τράβηξε για την Θαρσείς. Τότε, από την οργή του Θεού, ξέσπασε τέτοια τρικυμία, που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Ταραγμένοι, πλήρωμα κι επιβάτες, περίμεναν μοιρολατρικά το χαμό τους. Ο καπετάνιος, πάνω στην απελπισία του, πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος φταίει για το κακό που τους βρήκε. Κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που έτσι ομολόγησε το βαρύ παράπτωμά του απέναντι στο Θεό. Τον έριξαν λοιπόν στη θάλασσα, που αμέσως ηρέμησε και τον κατάπιε ένα τεράστιο κήτος.Τρεις μέρες έμεινε στην κοιλιά του κήτους και στο διάστημα αυτό προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρέσει. Την τρίτη μέρα το κήτος πλησίασε στη στεριά και τον έβγαλε από το στόμα του. Ο Ιωνάς ευχαρίστησε το Θεό που τον συγχώρεσε και πήγε κατόπι στη Νινευή, όπου κήρυξε στους κατοίκους τη μετάνοια και τους έσωσε.

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΝΙΝΕΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Ιωνάς 3:1-3

“Και έγινε λόγος του Κυρίου στον Ιωνά για δεύτερη φορά, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στην Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε σ’ αυτή το κήρυγμα που εγώ μιλάω σε σένα. ΚΑΙ Ο ΙΩΝΑΣ ΣΗΚΩΘΗΚΕ, ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΝΙΝΕΥΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ”

Με την ανυπακοή ήρθε η φουρτούνα, με την φουρτούνα η μετάνοια που την ακολούθησε η υπακοή. Πήγε ο Ιωνάς λοιπόν στην Νινευή και κήρυξε ότι ο Κύριος του είχε πει:

Ιωνάς 3:3-10

“Η Νινευή ήταν μια υπερβολικά μεγάλη πόλη, έκτασης δρόμου τριών ημερών. Και ο Ιωνάς άρχισε να περνάει μέσα από την πόλη δρόμο μιας ημέρας, και κήρυξε, και είπε: Ακόμα 40 ημέρες, και η Νινευή θα καταστραφεί. Και οι άνδρες της Νινευή πίστεψαν στον Θεό, και κήρυξαν νηστεία, από τον μεγάλο ανάμεσα τους μέχρι τον μικρό τους. επειδή ο λόγος είχε φτάσει στον βασιλιά της Νινευή, και σηκώθηκε από τον θρόνο του, και έβγαλε από πάνω του την στολή του και σκεπάστηκε με σάκο, και κάθισε επάνω σε στάχτη. Και διακηρύχθηκε και γνωστοποιήθηκε στην Νινευή, με ψήφισμα του βασιλιά και των μεγιστάνων του και ειπώθηκε: Οι άνθρωποι και τα κτήνη, τα βόδια και τα πρόβατα, να μην γευθούν τίποτα. ούτε να βοσκήσουν ούτε να πιουν νερό. αλλ’ άνθρωπος και κτήνος να σκεπαστούν με σάκους, και να φωνάξουν στον Θεό δυνατά. κι ας επιστρέψουν κάθε ένας από τον πονηρό του δρόμο, κι από την αδικία που είναι στα χέρια τους. Ποιος ξέρει αν ο Θεός επιστρέψει και μεταμεληθεί και επιστρέψει από την οργή του θυμού του, και δεν χαθούμε; Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι απέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο. και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ’ αυτούς. και δεν το έκανε”

Ο σκοπός της προφητείας του Ιωνά δεν ήταν απλά να προδικάσει την πτώση της Νινευή. Ο Θεός τον έβαλε να κηρύξει αυτό το μήνυμα ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ τους κατοίκους της Νινευή για το τι θα συνέβαινε αν δεν μετανοούσανε. Αν δεν υπήρχε μετάνοια, σε σαράντα ημέρας θα καταστρέφονταν. Ακούγοντας το οι άνθρωποι της Νινευή “πίστεψαν στον Θεό”. Κήρυξαν νηστεία, ντύθηκαν με σάκους και φώναζαν προς τον Κύριο για αλλαγή της απόφασης. “Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι απέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο. και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ’ αυτούς. και δεν το έκανε.” Όλοι φαντάζομαι ήταν χαρούμενοι μ’ αυτή την έκβαση. Οι Νινευίτες είχαν επιστρέψει! Όλοι…..εκτός από τον φίλο μας τον Ιωνά:

Ιωνάς 4:1

“Και ο Ιωνάς λυπήθηκε με μεγάλη λύπη. και αγανάκτησε.”

Ο λόγος που ο Ιωνάς λυπήθηκε με μεγάλη λύπη είναι γιατί δεν είδε την προφητεία του να εκπληρώνεται. Αν η Νινευή καταστρέφονταν αλλά η προφητεία του εκπληρώνονταν, πιθανόν να μην είχε κανένα πρόβλημα. Δεν ήταν ικανοποιημένος ότι έκανε το θέλημα του Θεού: πήγε και κήρυξε ότι ο Κύριος του είπε, αλλά ήθελε επιπρόσθετα να έχει λόγο και σε ότι ο Κύριος θα έκανε από κει και πέρα. Γυρίζοντας σε μας: είσαι ικανοποιημένος αδερφέ μου με ότι ο Κύριος σε έχει βάλει να κάνεις ή ψάχνεις να έχεις λόγο και σε ότι είναι δουλειά του Κυρίου, σε ότι ο Κύριος θα κάνει μ’ αυτό που σε έχει βάλει να κάνεις; Δεν είναι δουλειά μας το τι θα κάνει ο Κύριος. Δουλειά μας είναι να κάνουμε αυτό που ο Κύριος μας έχει προστάξει να κάνουμε. Όταν κάνουμε δουλειά μας, την δουλειά του Κυρίου, τότε υπάρχει πρόβλημα: αν τα πράγματα δεν συμβούν όπως ΕΜΕΙΣ τα σχεδιάζαμε, τότε μπορεί να απογοητευτούμε, ακόμα και να αγανακτήσουμε με τον Κύριο. “Είμαι έξω φρενών με τον Κύριο. Εγώ έκανα ότι ο Κύριος μου έχει πει αλλά δεν φαίνεται να γίνεται τίποτα. Δε στα έλεγα εγώ Κύριε ότι αυτή ήταν χαμένη υπόθεση. Έχω κάνει τόσα πολλά για σένα – ήρθα ολόκληρο ταξίδι στην Νινευή – και εσύ με άφησες. Καλύτερα να μην ζω”. Κάπως έτσι ήταν ο Ιωνάς, και κάπως έτσι μερικές φορές έχουμε φερθεί και εμείς.

ΠΗΓΕΣ:

1. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%AE

2. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%82

3. http://vatopaidi.wordpress.com/2009/09/21/prophet-jonah/

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΝΙΝΕΥΗ;

Ένα ερώτημα που δίνει ελπίδα για το αβέβαιο μέλλον μας. Εμείς λέμε “ναι”, θα μπορούσε, αν όλοι μας αντιδρούσαμε σαν τους Νινευίτες. Δεν ζούμε όμως με αυταπάτες. Η χώρα μας δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο. Το ΔΝΤ κυριαρχεί εδώ και ένα χρόνο, υπολείπονται 15 χρόνια σκλαβιάς και εφαρμογής περισσότερων και σκληρότερων μέτρων, σύμφωνα πάντα με τους αναλυτές. Μέχρι τότε, πέρα από την οικονομική μας καταστροφή θα έχουμε υποδουλωθεί πλήρως. Δεν θα υπάρχει Ελλάδα, δεν θα υπάρχει Έλληνας, δεν θα υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία. Το γνωρίζουμε από τις προφητείες, από τους Αγίους μας κι από όλη αυτή την κινδυνολογία που ακόμα και εμείς προβάλλουμε ενημερώνοντας τους αναγνώστες μας. Είμαστε στα πρόθυρα μιας Παγκόσμιας Κυριαρχίας.

Είναι καιρός όμως να δούμε ένα φως στο σκοτάδι. Δεν έφτασε ακόμα το τέλος μας είναι καιρός να παλέψουμε για την ελευθερία μας και να παραμείνουμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, αλλάζοντας πλέον νοοτροπία.

Είναι καιρός να χαμογελάσουμε με αισιοδοξία, να αποβάλουμε τα πάθη μας, να παλέψουμε όλοι μαζί, όπως έκαναν οι ΕΛΛΗΝΕΣ στο παρελθόν και έσωσαν την πατρίδα μας. Οι ήρωες αυτής της χώρας έδωσαν την ζωή τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι και για να μιλάμε για μια ελεύθερη Ελλάδα. Τι κρίμα να μην σεβόμαστε αυτό τον αγώνα τους και όλους όσους έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα και να την παραδίδουμε σήμερα αμαχητί στους εχθρούς μας.


Απελπιζόμαστε ή επαναπαυόμαστε περιμένοντας ένα θαύμα; Ένα θαύμα που δεν πρόκειται να συμβεί αν εμείς οι ίδιοι δεν το προκαλέσουμε.

Έλληνες, ας γεμίσουμε την ψυχή μας με αγάπη, με ενδιαφέρον για τον πλησίον μας, ας ζητήσουμε συγνώμη από όσους αδικήσαμε, ας σταματήσουμε να είμαστε ατομιστές και ας πλησιάσουμε τον Θεό με την προσευχή μας. Ας αποβάλλουμε τον εγωισμό, την ζήλια και την έχθρα που τρέφουμε για τον συνάνθρωπο μας κι ας ενωθούμε όλοι μαζί για ένα σκοπό, το κοινό καλό της πατρίδας μας.

Είμαστε Έλληνες, γόνοι Ελλήνων που ελεύθερα σκεπτόμενοι δημιούργησαν και προσέφεραν την έννοια της Δημοκρατίας παρακαταθήκη σε όλο τον κόσμο.
Είμαστε Έλληνες και στο συλλογικό ασυνείδητο μας υπάρχει πάντα κάπου, το "Ταν ή επί Τας" και το "Λευτεριά ή Θάνατος".
Μην τα ξεχνάμε γιατί έφτασε η ώρα που πρέπει ξανά να δείξουμε με πράξεις ότι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ.

 Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη 

 Των Ελλήνων τα ιερά, 

 Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

 Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

(Σύνταξη, επιμέλεια:  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)

http://eleftheroiellines.blogspot.com/ (από Siglitiki)

Ο γερµανός καθηγητής της Ιστορίας του ∆ικαίου Κριστόφ Σµινκ-Γκουστάβους:Εκανε γνωστές τις θηριωδίες των ναζί

Οι έλληνες φίλοι του τον φωνάζουν Χριστόφορο. «Ελληνοποίησαν το γερµανικό µου όνοµα» λέει µιλώντας εξαιρετικά ελληνικά ο 69χρονος Κριστόφ Σµινκ-Γκουστάβους, οµότιµος πλέον καθηγητής της Ιστορίας του ∆ικαίου (υπήρξε και κοσµήτωρ των Νοµικών Σπουδών) στο Πανεπιστήµιο της Βρέµης. Πριν από λίγες ηµέρες ο εκδοτικός οίκος Ισνάφι από τα Ιωάννινα εξέδωσε το τρίτο και τελευταίο µέρος της πολυετούς ερευνητικής τριλογίας του για τα εγκλήµατα των ναζιστών στην Ηπειρο «Μνήµες Κατοχής III, Οι Λυγκιάδες στις φλόγες». Σε αυτό το βιβλίο περιγράφει πώς οι γερµανοί στρατιώτες συγκέντρωσαν το 1943 τους κατοίκους του µικρού χωριού (βρίσκεται στη δυτική πλαγιά του βουνού Μιτσικέλι, απέναντι από τα Ιωάννινα) στην πλατεία, τους χώρισαν σε οµάδες 10-15 ατόµων, τους οδήγησαν στα κελάρια των σπιτιών τους και τους δολοφόνησαν µε αυτόµατα όπλα. Εν συνεχεία έβαλαν φωτιά στα σπίτια για να εξαφανίσουν τα ίχνη του εγκλήµατος των «αντιποίνων» τους.

Το βιβλίο έρχεται να συµπληρώσει άλλα δύο που προηγήθηκαν. Ο πρώτος τόµος (2007) αφορούσε το χωριό Ασπράγγελοι και τις µαρτυρίες κατοίκων τα σπίτια των οποίων επιτάχθηκαν την περίοδο της Κατοχής από υψηλόβαθµους Γερµανούς. Στον δεύτερο κατά σειρά (2008) παρουσιάζεται η καταστροφή της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων και το πώς οι εβραίοι της περιοχής εστάλησαν µέσα σε βαγόνια για ζώα κατευθείαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Αουσβιτς. Τώρα ετοιµάζεται η γερµανική έκδοση του τρίτου τόµου.

Ο αναγνώστης του κ. ΣµινκΓκουστάβους έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ένα ντοκυµαντέρ σκληρό και ευαίσθητοταυτόχρονα. Οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων (µε την ντοπιολαλιά τους) και το αποκαλυπτικό φωτογραφικό υλικό συναντούν την επίσηµη τεκµηρίωση τωνκρατικών αρχείων. Η ιστορία γίνεται ελκυστική όταν τον λόγο παίρνειο «κοσµάκης».

– Κύριε καθηγητά, πότεξεκίνησε το ερευνητικό σας ενδιαφέρον για την Ελλάδα;«Πρώτη φορά ήρθα στην Ελλάδα, στην Ηπειρο, το 1978।Ενας φίλος µου στο πανεπιστήµιοείχε προβλήµατα στα γερµανικά µε τις ακαδηµαϊκές εργασίες του και εγώ τον βοήθησα. Για να µε ευχαριστήσει µε κάλεσε στο χωριό του στα Κάτω Πεδινά (είναι κοντά στα Γιάννινα, στα σύνορα µε την Αλβανία). Εκεί για πρώτη φορά άκουσα για αυτόν τον πόλεµο. Ακουσα φρικτά πράγµατα για τον πόλεµο και την Κατοχή σε εκείνη την περιοχή. Αυτόήταν το πρώτο κίνητρο για µένα να ενδιαφερθώ για αυτέςτις θηριωδίες,που τότε ήταν εντελώς άγνωστες στη Γερµανία. Απόιστορικούς είχαµε µόνο τον Χάγκεν Φλάισερ που ασχολούνταν µε τοαντικείµενο, αλλά γενικώς αυτά τα ζητήµατα ήταν στο περιθώριο του ενδιαφέροντος. Το 1990,όταν ήρθα και πάλι στην Ελλάδα, είχα πλέον αποφασίσει να κάνω αυτή την έρευνα για την ιταλογερµανική κατοχή στην Ηπειρο. Είχα δύο χρόνια άδεια από το πανεπιστήµιο. Εν τω µεταξύ µέσα σε δύοχρόνια έµαθα και ελληνικά».

– Ο τρόπος μετον οποίο δουλεύετε παρουσιάζει ενδιαφέρον. Λέτε ότι σας ενδιαφέρει να ακούγεται ο «κοσμάκης»...«Η δουλειά µουξεκίνησεµε έναν τρόποαυθόρµητο.Ηθελα να µάθω ιταλικά και ελληνικά για να κάνω τις έρευνές µου. Ετσι, για να µιλήσω µε τους έλληνες µάρτυρες έπρεπε να µάθω τη γλώσσα. Αυτό έγινε ακόµη πιο εύκολο εξαιτίας της θετικήςσυµπεριφοράς τους, της φιλοξενίας και της υποµονής που επέδειξαν. Ιδιαίτερα οι γέροντες και οι γερόντισσες είχαν µεγάλη υποµονή να ακούσουν, να µε καταλάβουν, να µου εξηγήσουν. Ετσι ξεκίνησε αυτή η µεγάλη έρευνα.Βέβαια, ακούς και ιστορίες στις οποίες ορισµένα πράγµατα δεν αληθεύουν. Είµαι νοµικός και γνωρίζω ότι η µαρτυρία είναι ένα στοιχείο που πολλές φορές είναι αµφισβητήσιµο και όχι ιδιαίτερα πειστικό. Επρεπε να ψάξω για τις διαβεβαιώσεις, να αποσαφηνίσω πληροφορίες και να τις διασταυρώσω ερευνώντας σε κρατικά αρχεία. Αυτά που µου έλεγαν οι µάρτυρες σε ορισµένες περιπτώσεις ήταν τόσο εξωφρενικά, που σκέφτηκα ότι δεν θα µπορούσα να προχωρήσω χωρίς τεκµηρίωση από επίσηµες πηγές. Ακολούθησα έναν ιδιαίτερο τύπο ιστορικής έρευνας.Οι ιστορικοί δεν κάνουν συνήθως έτσι τη δουλειά τους. Οι περισσότεροι καταφεύγουν στα αρχεία. Ακόµη και όταν επιλέγουν να κάνουν συνεντεύξεις προτιµούν να κάνουν µε (ή να ψάξουν) τους πρωταγωνιστές της επίσηµης ιστορίας. Εµένα αυτό δεν µε ενδιέφερε».

– Σας άσκησαν κριτική για αυτή τη μέθοδό σας;«Αρκετοί µε ονόµασαν “ξυπόλυτο ιστορικό”. Εγώ όµως αυτή την κριτική την εκλάµβανα ως κοµπλιµέντο και καµάρωνα. Επρεπε να βρω την αλήθεια µεταξύ των δύο εκδοχών. Ετσι, σκέφτηκα, πρέπει να ακούσεις τους ανθρώπους, να σου πουν πώς αυτοί έζησαν τα γεγονότα και νατα αντιπαραβάλεις µε τα επίσηµα έγγραφα. Ηταν µια αυστηρά προσωπική επιλογή. Αυτή η µέθοδος έρευνας, η λεγόµενη “oralhistory”, τώρα έγινε µόδα. Σας είπα, είµαι νοµικός και µπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι και στα επίσηµα αρχεία υπάρχουν πολλά ψέµατα. Αν δούµε, για παράδειγµα, τα ηµερολόγια των αλπινιστών στην Ηπειρο αντιλαµβανόµαστε ότι είναι γεµάτα ψέµατα. Οι Λυγκιάδες, έγραφαν, καταστράφηκαν “επειδή υπήρξε αντίσταση του εχθρού”και άλλες τέτοιες τερατώδεις ανακρίβειες. Αυτά έγραφαν οι αξιωµατικοί ενώ είχαν σκοτώσει γυναικόπαιδα και γέρους».

Ο µεγαλύτερος οφειλέτης χρεών η Γερµανία

– Πώς κρίνετε το κλίμα που επικρατεί σήμερα στη Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα;«Η Ελλάδα δεν είναι πλέον τόσο μακριά από το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στη Γερμανία, όπως στη δεκαετία του 1990. Ειδικότερα τώρα, με την οικονομική κρίση, καθίσταται ακόμη πιο επιτακτικό να γνωρίσουν οι γερμανοί πολίτες ότι η χώρα τους τον περασμένο αιώνα είχε τα μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους που η ίδια προκάλεσε.

Η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει για αποζημιώσεις και επανορθώσεις στους άλλους λαούς της Ευρώπης και, στον βαθμό που το έπραξε, το έκανε με αμερικανικά δάνεια. Η Γερμανία έφθασε δύο φορές πολύ κοντά στη χρεοκοπία κατά τον προηγούμενο αιώνα (1929, 1953).

Αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος οφειλέτης και παραβάτης σε υποθέσεις χρεών της νεότερης οικονομικής ιστορίας. Το 1953 (μετά τη Συμφωνία του Λονδίνου για τα γερμανικά εξωτερικά χρέη) είχε φθάσει σε ένα “κούρεμα” των χρεών της, με τη βοήθεια των Αμερικανών, όπου δεν πλήρωσε σχεδόν τίποτε. Ετσι η Γερμανία “ανέβαλε” τις υποχρεώσεις της και την επιστροφή των κατοχικών δανείων όχι μόνο προς την Ελλάδα, αλλά και προς άλλες χώρες των Βαλκανίων. Αποκαταστάθηκε η ίδια, αλλά οι υπόλοιποι βίωσαν τις συνέπειες της γερμανικής κατοχής».

– Η εφημερίδα «Welt am Sonntag» αναρωτιόταν πρόσφατα αν η Γερμανία οφείλει στους Ελληνες 70 δισ. ευρώ. Ακόμα και αν η Ελλάδα αποφασίσει να κινηθεί για να τα διεκδικήσει, θα έχει αποτέλεσμα; «Θα βρουν τρόπους να μην επιστρέψουν τα χρέη. Το ξέρουμε, έχουμε την εμπειρία από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας οφείλεται εν πολλοίς στο ότι δεν πλήρωσε αυτά τα χρέη. Αυτό είναι που μου προκαλεί πίκρα. Σήμερα η Γερμανία είναι ευκατάστατη. Αντίθετα, όπως είδα στο χωριό Λυγκιάδες, τη δεκαετία του 1990, υπήρχαν ακόμη ερείπια και λαμαρίνες. Τίποτε δεν πληρώθηκε, τίποτε δεν επανορθώθηκε».

– Με άλλα λόγια, λέτε ότι εσείς κρίνετε δίκαιο η Ελλάδα να κινηθεί, εφόσον το αποφασίσει, ούτως ώστε να μην πληρώσει το χρέος της;«Ναι, αυτό θα έπρεπε να γίνει. Αν η Γερμανία πλήρωνε στην Ελλάδα το κατοχικό δάνειο, η χώρα σας δεν θα είχε τόσα προβλήματα με το χρέος της. Το ναζιστικό καθεστώς ισχυρίστηκε τότε ότι θα πληρώσει μετά τον πόλεμο. Τα ποσά που οφείλει η Γερμανία είναι, μαζί με τους τόκους, πραγματικά τεράστια».

– Αν ήσασταν σήμερα Ελληνας, πώς θα αντιμετωπίζατε τη στάση της Γερμανίας;«Με οργή και αγανάκτηση. Οχι απέναντι στους Γερμανούς συνολικά. Δεν μπορούμε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Αντιτίθεμαι σε αυτές τις φωνές που προκαλούν την όξυνση. Ως Γερμανός αισθάνομαι αγανάκτηση για τη διαχείριση της κατάστασης. Είναι θλιβερό, όταν μάλιστα γνωρίζεις ιστορία και πώς στήθηκε το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας τη δεκαετία του 1950. Οι κάτοικοι της Ηπείρου έστειλαν εργατικά χέρια στη Γερμανία. Οι εργάτες δούλευαν σε ορισμένες περιπτώσεις υπό άθλιες συνθήκες προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Αν είχαν γίνει οι επανορθώσεις, το εύρος της μετανάστευσης δεν θα ήταν τέτοιο. Πολλές οικογένειες έφυγαν από τους Λυγκιάδες για να βρουν ψωμί να φάνε στη χώρα εκείνων που κατέστρεψαν το χωριό τους και σκότωσαν γυναικόπαιδα. Φανταστείτε το! Πήγαν στη χώρα των δραστών των εγκλημάτων! Αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση. Οταν τα ξέρεις αυτά, αγανακτείς.

Οπως και με τις αποφάσεις για το uni0394ίστομο. Οτι δηλαδή πέρασαν πολλά χρόνια και δεν μπορούμε να δώσουμε αποζημιώσεις. Θλιβερά πράγματα...».

– Η Ελλάδα έχει τα δικά της προβλήματα. Συμφωνείτε με την εκτίμηση ότι γενικότερα βρίσκεται στο κρεβάτι του Προκρούστη της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους;«Νομίζω ναι. Υπάρχουν σοβαρές φωνές στη Γερμανία που λένε το ίδιο. uni0394εν είμαι καθόλου αισιόδοξος όμως.

Στη Γερμανία η κοινή γνώμη δεν συμφωνεί με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Πολλές φορές αγνοεί τα ιστορικά γεγονότα. Το ότι η Γερμανία δεν πλήρωσε τα χρέη της είναι άγνωστο σε πολλούς. Επικρατεί η εύκολη λαϊκίστικη ρητορική απέναντι στην Ελλάδα, τύπου “Focus” ή “Bild”.

Η κυρία Μέρκελ έχει πάρει μια επικίνδυνη στροφή και συμπορεύεται με τον λαϊκισμό. Οι υπόλοιποι είμαστε μια μικρή μειοψηφία, δυστυχώς».

Η σιωπη των επισκοπων εγκλημα και αθεϊα

Χιλιες φορες διακος, Χιλιες φορες καλογερος με Χριστο, παρα πατριαρχης ποδοπατων θειους και Ιερους Κανονας.

Αποσπάσμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η σιωπη των επισκοπων εγκλημα και αθεϊα

_________

______

«…Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού· ο Επίσκοπος είναι ο τσομπάνος και πρέπει να φυλάγει τα πρόβατα και οι αιρετικοί είναι οι λύκοι. Και έχει σκυλιά ο τσομπάνος. Κάθε μαντρί έχει τα σκυλιά του. Τα τσοπανόσκυλα που φωνάζουν για να διώχνουν μακριά τον λύκο. Και όπως το τσοπανόσκυλο γαυγίζει, φωνάζει όλη νύχτα, δεν κοιμάται για να φύγουν μακριά οι λύκοι, έτσι και ο καλός παπάς, και ο καλός επίσκοπος πρέπει να φωνάζει για να διώχνει τους λύκους. Διώξτε από το μαντρί τα τσοπανόσκλυλα, δεν θα μείνει πρόβατο στο μαντρί. Διώξατε από την Εκκλησία τους κήρυκας του θείου λόγου, τους ευλαβείς εφημερίους, τους ζηλωτάς ιεροκήρυκας, τους φλογερούς επισκόπους και θα αδειάσει η Εκκλησία Του Χριστού. Οι λύκοι θα θριαμβεύσουνε.

Είμεθα λοιπόν υποχρεωμένοι να κηρύξουμε και να ελέγξουμε. Και μόνο ξἐρεις ποιoι δε θέλουν;

Άμα ακούτε σ’ ένα χωριό ή μέσα σε μια Μητρόπολη να μην υπάρχει κανείς να κατηγορήσει τον δεσπότη ή τον παπά και να λένε όλα τα στόματα και οι άθεοι και οι μασώνοι και οι χιλιασταί «καλός, καλός». Όταν ακούτε ότι είναι καλός, τότε δεν είναι καλός. Γιατί μιλάει σε όλους κατά τέτοιο το τρόπο ώστε όλους να τους ευχαριστήσει. Οι άθεοι και οι άπιστοι δεν θέλουν να υπάρχει κήρυγμα. Δεν θέλουν να υπάρχει έλεγχος μέσα στην κοινωνία, για να διαλυθεί αυτή η κοινωνία. Και όποιος δεσπότης, όποιος παπάς κλείνει το στόμα του και δεν διαμαρτύρεται γι’ αυτά τα οποία γίνονται μέσα στην κοινωνία και μέσα στην [Eκκλησία] αυτός είναι μαζί με τους αθέους. Βοηθάει τους αθέους. Είναι μαζί τους. Γι’ αυτό λέγει ο άγιος Γρηγόριος που εορτάζομεν αύριο. Ξέρετε τι λέγει; Ότι· «Το να σιωπά ο Επίσκοπος σε τέτοιες μέρες, είναι η σιωπή του Επισκόπου έγκλημα εναντίον της Εκκλησίας. Η σιωπή του Επισκόπου είναι αθεῒα». Με άλλα λόγια. Όποιος παπάς, όποιος ρασοφόρος, όποιος Επίσκοπος δεν ελέγχει, δεν διαφέρει από τον άθεο. Είναι μαζί με τους αθέους και τους υλιστάς και τους απίστους, οι οποίοι είναι ένοχοι γι’ αυτό το κατάντημα της κοινωνίας.

Ναι, έτσι είναι στον κόσμο αυτόν· Όσοι είναι του καθήκοντος, όσοι εν της παρρησίας. Το είπε ο Χριστός: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξεται αλλά θαρσείται εγώ νενίκηκα τον κόσμο». Το είπε ο Απόστολος Παύλος: Ότι «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». Το ομολογεί σήμερα το Μαρτύριο του Χριστού μας. Δείξατέ μας παρακαλώ. Διαβάστε τους βίους των Αγίων. Δείξατε μας έναν άγιο ο οποίος να μην πέρασε από το καμίνι της θλίψεως και του πόνου. «Δια πολλών θλίψεων δι υμάς εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών».

Ναι χριστιανοί μου. Αν θες να ζεις με το Ευαγγέλιο, θα πας κόντρα με το σπίτι σου. Κόντρα με την κοινωνία. Κόντρα με όλους. Μας είπε ο Χριστός. Χίλιες φορές φτωχός με τον Χριστόν παρά εκατομμυριούχος με τον διάβολον. Χίλιες φορές υπηρέτρια, να σκουπίζεις τα πεζοδρόμια παρά κυρία του Κολωνακίου να ζεις με φαυλότητα και ανηθικότητα. Χίλιες φορές διάκος, χίλιες φορές καλόγερος με Χριστό, παρά πατριάρχης ποδοπατών θείους και Ιερούς Κανόνας. Χίλιες φορές εξόριστος στα μπουντρούμια, παρά άθλιος ρασοφόρος κηρύττων το ψεύδος.

Είθε ο Χριστός ανεστήθη μέσα στην Εκκλησία μας ιεράρχας του ύψους και του σθένους και του μεγαλείου του ιερού Χρυσοστόμου, δια των ευχών του οποίου είθε ο Θεός να ελεήσει πάντας υμάς. Αμήν

Για μια κούπα κρασί

Ο ήλιος μόλις έχει γείρει πίσω απ’ έναν αμμόλοφο βυθίζοντας τον ξάστερο ουρανό και την απέραντη έρημο σ’ ένα υποβλητικό χρυσοπόρφυρο χρώμα. Το παγωμένο βράδυ της έρημου που όλη μέρα κρυβόταν λουφασμένο μακρυά απ’ το πυρακτωμένο και αδυσώπητο βλέμμα του, ξεχύνεται τώρα ανυπόμονο και αγκαλιάζει τα πάντα μ’ ένα δυνατό ανατρίχιασμα. Κάπου σαλεύουν μερικοί φοίνικες. Λίγες καμήλες γονατίζουν ήμερα τα πόδια τους λες και ετοιμάζονται για την προσευχή τους. Όλα εδώ στην έρημο φαίνονται να ζουν και να υπάρχουν μέσα στην ίδια έντονη αντίθεση: το φως και το σκοτάδι, η ζέστη και το κρύο, η κατάξερη άμμος και η παραδεισένια όαση, η αγριάδα και η ημερότητα, η αμαρτία και η αγιότητα·..

Ο αρχιληστής με τα παλληκάρια του έχουν κιόλας τυλιχτεί στις χοντρές κουβέρτες από καμηλότριχα και κάθονται σιωπηλοί γύρω απ’ τη φωτιά, που σιγοτρίζει διακριτικά. Τα πρώτα άστρα τρεμοσβήνουν στον ουρανό, που παίρνει τώρα ένα μπλε βαθύ χρώμα.

«Έλα, πιες λίγο», τολμά να διακόψει ο πιο νεαρός με το αραιό μουστάκι στο χνουδωμένο εφηβικό πρόσωπο καθώς προτείνει τη πήλινη κούπα στον αρχηγό του.

Έτσι, χωρίς να προσέχει, και με το βλέμμα βυθισμένο στο άπειρο ο αρχιληστής παίρνει και πίνει βυθισμένος σε σκέψεις που μόνο αυτός και ο Θεός είναι σε θέση να γνωρίζουν… Είναι κάμποσες μέρες τώρα που τα παλληκάρια του τον βλέπουν αλλιώτικο, χωρίς γούστο για «δουλειές» και τρεχάματα, χωρίς κέφι για έξυπνες φάρσες και χωρατά. Τί νάναι άραγε αυτό που τον βασανίζει; Μήπως τα νέα απ’ τη γριά μάνα του που κηδεύτηκε πριν ένα μήνα στην Οξύρρυγχο ή απ’ τον μοναχογιό του, που, σαν είχε πεθάνει η μακαρίτισσα η γυναίκα του, τον είχε αφήσει πεντάχρονο στα χέρια αυτής της γιαγιάς του και τώρα μαθαίνει πως πήγε καλόγερος στο μοναστήρι του Παχώμιου στη Ταβέννησι;

«Από πού είναι το κρασί Αλέξανδρε;» αναστενάζει και ρωτά τον νέο που του το πρόσφερε, -λες και η δυνατή γεύση του τον ξύπνησε από βαθύ λήθαργο.

«Είναι του γερο-Αμμούν από τη Θήβα», απαντά εκείνος με διάθεση. Και πασχίζοντας να διώξει τη κακοκεφιά από το πρόσωπο του αρχηγού του συνεχίζει: «θυμάσαι που μας «φίλεψε» τις προάλλες; Μα την αλήθεια, πολύ φοβητσιάρης είναι τούτος ο γέρος. Έτρεμε σαν φύλλο βλέποντας τη χατζάρα σου. Εγώ σου είπα να του ζητήσεις και τα μαργαριτάρια, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν μ’ άκουσες. Όλοι ξέρουν πως στα νιάτα του ήταν βουτηχτής στην Ερυθρά θάλασσα ».

Ένα σύννεφο έπεσε στο πρόσωπο του αρχηγού και τον βύθισε πάλι στη βαριά σιωπή του. Ένας-δύο απ’ τους άλλους έγειραν βαριεστημένοι μέσα στις κουβέρτες τους. Ο Αλέξανδρος παραιτημένος έκανε να σηκωθεί, για να φέρει λίγο νερό στη καμήλα που κάθονταν γονατισμένη από πίσω τους.

«Ε, ποιός είναι τούτος;» ακούστηκε όμως πάλι, καθώς έκανε να σταθεί στα πόδια του.

Το αετίσιο βλέμμα του είχε καρφωθεί περίεργα σε μια σκιά που μόλις είχε εμφανισθεί πίσω απ’ τον απέναντι βράχο και απιθώνοντας χάμου κάτι σαν ένα μικρό αγγείο έσκυβε τώρα κουρασμένα, για να πιεί απ’ το λιγοστό νεράκι που σιγοκελάρυζε στη βάση του.

«Α, είναι ο Παφνούτιος», μονολόγησε ο έφηβος και στράφηκε πάλι με κέφι στον αρχηγό του. «Καπετάνιο, ξέρεις πώς είσαστε και πατριωτάκια; Είναι απ’ την Οξύρρυγχο. Οι θρήσκοι τον έχουνε για άγιο. Θα τ’ άκουσες και συ πως από τότε που έγινε καλόγερος δεν έχει βάλει στάλα κρασί στο στόμα του. Λένε μάλιστα πως έχει βάλει νόμο στον εαυτό του να μην το ξαναγευτεί ποτέ το ευλογημένο. Για δες τον πώς σέρνει τα πόδια του! Πούθε νάρχεται τέτοια ώρα;»

Το βλέμμα του αρχιληστή καρφώθηκε επίμονα πάνω στη λιγνή, κουρασμένη σιλουέτα. Ένας κόμπος σταμάτησε για λίγο στο λαιμό του. Μετά η ανάσα του έγινε πιο γρήγορη… Άπλωσε την άδεια του κούπα στον Αλέξανδρο.

«Κέρνα», ψιθύρισε επιτακτικά, δίχως να πάρει το βλέμμα του απ’ τον καλόγερο. Ο Αλέξανδρος σήκωσε παραδομένα τους ώμους και σκύβοντας γέμισε πάλι τη κούπα του αρχηγού του.

«Ε, γέροντα!», έμπηξε εκείνος έξαφνα μια φωνή φέρνοντας το δεξί του χέρι χωνί στο στόμα. «Έτσι λέει ο Θεός; Δεν σ’ ήξερα εγώ και γι’ ακατάδεκτο! Κόπιασε λίγο να ξεκουραστείς και να μας κάνεις παρέα, που μπεζερίσαμε».

Ο καλόγερος σάστισε· έτσι ανασκουμπωμένος όπως ήταν και πριν καλά-καλά προλάβει να σβήσει τη δίψα του, στυλώθηκε πάλι και κοίταξε προς το μέρος των ληστών. Το ήμερο βλέμμα του διαπέρασε το μισοσκόταδο και στάθηκε στο πρόσωπο του αρχιληστή. Εκείνος λες και το ‘νιωσε να τον διαπερνά. Τινάχθηκε ολόρθος, δίχως να γείρει διόλου τη γεμάτη κούπα απ’ το χέρι του, ενώ με το δεξί χάιδεψε τη λαβή του μικρού ξίφους του. Τα παλληκάρια του τον κοίταξαν παραξενεμένα. Μόνο ο Φιλάγριος, που ήταν και ο πιο ηλικιωμένος, σαν κάτι δήθεν να κατάλαβε και κούνησε το κεφάλι του ανήσυχα.

«Κάτι τέτοιους σαν τον Παφνούτιο δεν τους γυρνάς εύκολα το κεφάλι, καπετάνιο. Μάταιος κόπος! Φτάνουνε τόσοι μάρτυρες και λείψανα στις εκκλησιές. Κοίταξε, μη μαγαριστούμε τέτοια ώρα για το τίποτε».

Ο Παφνούτιος είχε ρίξει πάλι κάτω τον αναδιπλωμένο χιτώνα του και τους πλησίαζε με κουρασμένα, αλλά σταθερά βήματα.

«Είθε να σωθείτε… Καλησπέρα…», είπε σαν κοντοστάθηκε μπροστά στον αρχηγό καταταλαιπωρημένος και κάθιδρος απ’ την οδοιπορία. Το βλέμμα του είχε κάτι το ιλαρό και ανυποψίαστο.

Ο αρχιληστής γύμνωσε το ξίφος του. Τα παλληκάρια σηκώθηκαν αργά και σαστισμένα. Το βλέμμα του αρχηγού τους δεν έδειχνε τίποτε το άγριο ή θυμωμένο. Πρότεινε τη κούπα στον γέροντα και κραδαίνοντας με το άλλο το ξίφος του είπε σε τόνο υψωμένο, χωρίς όμως να κρύβει εντελώς ότι υποκρίνεται:

«Έλα, αββά! Πιες! Ξέρεις πως δεν τους συμπαθώ εγώ τους ακατάδεκτους…» κι έκανε ένα ανεπαίσθητο νόημα με το ξίφος του.

Ο Παφνούτιος τον κοίταξε για λίγο κατάματα σωπαίνοντας. Το βλέμμα του διαπεραστικό, διέκρινε την ανθρωπιά και τη συμπάθεια κρυμμένη στη χειρονομία του αρχιληστή… Ναι, αυτόν δεν τον ξεγελούσε… Χαμήλωσε καλογερικά τα μάτια, πήρε το κρασί με συγκρατημένο χαμόγελο, σταυροκοπήθηκε, σταύρωσε και την κούπα και ήπιε… Δεν την κατάφερε με μιας. Σταμάτησε. Πήρε ανάσα, ξερόβηξε, κοίταξε ένα γύρο με κάποιο ίχνος αθώας ντροπής και κατόπιν ήπιε και το υπόλοιπο.

Ό καπετάνιος έβαλε το ξίφος στο θηκάρι και τον κοίταξε με στοργή,

«Συχώρα με, αββά, σε στενοχώρησα», χαμογέλασε λες και μιλούσε με τη συχωρεμένη τη μάνα του.

Ο ασκητής έβαλε το δεξί χέρι στη καρδιά, ενώ με το άλλο σήκωσε την άδεια κούπα λίγο αόριστα προς τα πάνω.

«Πιστεύω στον Θεό πως γι’ αυτό εδώ το ποτήρι θα σ’ ελεήσει και σε τούτη τη ζωή και στην άλλη…»

Ένα δάκρυ αργοκύλησε στα μάτια του αρχηγού. Το είδε ο Αλέξανδρος και, κρακ, σαν κάποιος βράχος να ‘ σπάσε μέσα του. Η σιωπή τους τύλιξε για λίγο, όπως η πρωινή πάχνη τα βλαστάρια που είναι έτοιμα να ξεμυτίσουν στα σταροχώραφα την άνοιξη. Ο καπετάνιος κόμπιασε. Μετά πήρε βαθιά ανάσα και ξεστόμισε:

«Κι εγώ πιστεύω στον Θεό, Γέροντα, πως, να… με την ευχή σου,… από τώρα δα,… να, δεν θα ξαναπειράξω κανένα». Του Αλέξανδρου του ήρθε να κλάψει.

Ο Παφνούτιος -θα ‘λεγες με κρυφό καμάρι- κοίταξε απ’ τη κορφή ως τα νύχια τον αρχηγό και μετά είπε με σοβαρότητα: «Κι εγώ το πιστεύω αυτό παιδί μου».

Ο καπετάνιος σαν κάτι να κατάλαβε. Χαμήλωσε το βλέμμα, έφερε τα χέρια στη μέση, έλυσε το ξίφος και εκείνο έπεσε μόνο του στην άμμο. Μετά γονάτισε κάτω με φυσικότητα κι άρχισε να κλαίει με συγκρατημένους λυγμούς μπροστά στον γέροντα. Πέντε παλληκάρια ένα γύρο στέκονταν άφωνα και κοιτούσαν σκεπτικά τη ζεστή και διψασμένη άμμο. Μερικά δάκρυα έπεσαν πάνω της και εκείνη τα ρούφηξε αχόρταγα. Ένας-δυό έπεσαν στα γόνατα. Ξημέρωσαν όλοι εκεί γύρω απ’ τη φωτιά κι ο Παφνούτιος δεν κουράστηκε να τους μιλά όλη νύχτα κι εκείνοι ν’ ακούν εκστατικοι και πότε-πότε να ρωτούν με ενδιαφέρον, ενώ κάτι αδιόρατο έπαλλε βαθιά μεσ’ στη καρδιά τους.

Κάποιος απ’ τη Κωνσταντινούπολη που ήρθε μετά από χρόνια ρωτώντας, για να μάθη τα κατορθώματα των ασκητών, σημείωσε λακωνικά στις μεμβράνες του: «Και κέρδισε ο γέροντας όλη την συμμορία, επειδή άφησε το θέλημά του για την αγάπη του Κυρίου».

πηγή: «Αγιορείτικη Μαρτυρία», τευχ. 1, σ. 25-28

Η προσφορά του Μητροπολίτη Ειρηνουπόλως και Βατοπαιδίου Γρηγορίου (19ος αιώνας) στην εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων της Αττάλειας της Μικράς Ασίας

Την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων της Μικράς Ασίας, κατά την Τουρκοκρατία μέχρι τον ξεριζωμό, είχε αναλάβει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μέσω των Ιεραρχών του, των Ιερέων και Μοναχών, σε συνεργασία πάντοτε με τις Ελληνορθόδοξες Κοινότητες. Κατά συνέπειαν ο Μητροπολίτης Πισιδίας, Έξαρχος Σίδης, Μύρων, Ατταλείας είχε τη γενική ευθύνη εκπαίδευσης όλων των Κοινοτήτων της Πισιδίας, Λυκίας και Παμφυλίας. Ως εκ τούτου ο,τι ίσχυε για την Αττάλεια ίσχυε και για όλες τις άλλες πόλεις και χωριά.

Ο Μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως και Βατοπαιδίου κυρός Γρηγόριος

Γι’ αυτό εδώ θα δώσουμε τον λόγο στον πλέον ειδικό για το θέμα αυτό Χάρη Σαπουντζάκη (ο πατέρας του ήταν από τη Σπάρτη της Μικράς Ασίας και η μητέρα του από την Αττάλεια), Εκπαιδευτικόν, Σχολικόν Σύμβουλον, Πρόεδρον της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας και του Κέντρου Μικρασιατικού Πολιτισμού. Ο Χάρης Σαπουντζάκης κατά την εμπεριστατωμένη εισήγηση του στο θέμα «Παιδεία – Εκπαίδευση στο χώρο της Μητροπόλεως Πισιδίας» στο 2° Συμπόσιο του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ, μεταξύ άλλων είπε: «Προδρομική μορφή εκπαίδευσης για τα χρόνια της Τουρκοκρατίας θα θεωρήσουμε και για το χώρο της Ιεράς Μητροπόλεως Πισιδίας κάποια ανάλογη μορφή με του Ελλαδικού, του λεγόμενου «κρυφού σχολειού», με εμψυχωτή του τον καλόγερο και εποπτικό του υλικό το κηροστάσι με την αμμοδόχο σε κάποια ερημοκλήσια των βουνών, αφού οι χριστιανοί, όσοι δεν αφανίστηκαν, είχαν καταφύγει σ’ αυτά, ωσότου φάνηκε, μετά τους πρώτους αιώνες του βαθιού σκοταδιού, το πόσο απαραίτητοι ήταν και τους επιτράπηκε σιγά-σιγά να εγκατασταθούν στις παρυφές των πόλεων, σε «γκέτο».

Το ομόφορο του Μητροπολίτου Ειρηνουπόλεως και Βατοπαιδίου κυρού Γρηγορίου, το οποίο φυλάσσεται στο Νεώτερο Σκευοφυλακιο της Ιεράς Μεγίστης Μονής του Βατοπαιδίου

Το επόμενο βήμα είναι για τα τέλη του 18ου αιώνα, εκεί γύρω στα 1774, κι ύστερα από τη Συνθήκη του «Κιουτσούκ Καϊναρτζή», η λειτουργία των ονομαζόμενων «σπιτικών» σχολείων από τους «γραμματοδιδασκάλους», οι οποίοι δίδασκαν βέβαια τα στοιχειώδη: ανάγνωση, γραφή, αριθμητική.

Τα πρώτα «Κοινοτικά σχολεία» σχολεία δηλαδή που έφτιαχνε η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα και συντηρούσε αποκλειστικά η ίδια, ιδρύονται ήδη από τη χαραυγή του 19ου αιώνα και πριν ακόμα από την Ελληνική Επανάσταση.

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την ίδρυση τέτοιου σχολείου, το 1810, στη Σπάρτη, μ’ έναν φωτισμένο δάσκαλο από την Πελοπόννησο, τον Διονύσιο Μώραλη. Ήταν ακριβώς η περίοδος όπου το ρόλο δασκάλων αναλαμβάνουν οι

«Φιλικοί» καμουφλαρισμένοι, οι οποίοι εστέλλοντο όχι μόνο να διδάξουν, αλλά και να ξεσηκώσουν.

Πριν από την Επανάσταση του 21, αρχίζει τη λειτουργία το κανονικό πλέον, κοινοτικό σχολείο της Σπάρτης, ιδρυτής και χορηγός του ο μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως, Γρηγόριος ο Βατοπεδινός, ο οποίος ονειρευόταν να εντάξει μια σχολή στα πρότυπα της Ακαδημίας των Κυδωνιών και της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης.

Από το 1830 και μετά αρχίζει πλέον η περίοδος των λεγόμενων «Αλληλοδιδακτικών» σχολείων (1830-1880).

Ολες οι πόλεις και κωμοπόλεις της Μητροπόλεως Πισιδίας άρχισαν να ιδρύουν τ’ αλληλοδιδακτικά η «λαγκαστεριανά» σχολεία (από το όνομα του Αγγλου ιδρυτή της μεθόδου Λάγκαστερ).

Το σύστημα βασιζόταν στην ανάγκη να εξυπηρετηθούν τα πράγματα με το λιγότερο δυνατό προσωπικό και χώρους.

Για 100-120 παιδιά έφτανε ένας ικανός δάσκαλος, ο οποίος καθοδηγούσε τους πιο μεγάλους κι έξυπνους μαθητές -τους λεγόμενους «πρωτόσχολους»- ώστε να γίνουν «βοηθοί» και να επιβλέπουν τους συμμαθητές τους στην εκμάθηση της ύλης. Ήταν θα λέγαμε μια πρώϊμη μορφή των ελλαδικών «Μονοθέσιων» σχολείων που ακόμα και ως τις μέρες μας λειτουργούν σε χωριά, με εντελώς περιορισμένο πια αριθμό μαθητών και βέβαια χωρίς «πρωτόσχολους».

Έτσι εξοικονομούνται, όπως είπαμε, χρήματα και χώροι, που στα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν:

Σιγά-σιγά, ο ένας δάσκαλος έγιναν δύο, που μοιράστηκαν τις τάξεις. Όμως ουσιαστικά λειτουργούσε μόνο Δημοτικό Σχολείο. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια ωσότου τα «αλληλοδιδακτικά» σχολεία αντικατασταθούν από τα λεγόμενα «συνδιδακτικά» (κάθε τάξη και ο δάσκαλος της).

Ήδη βέβαια οι εξελίξεις ήταν ευνοϊκές. Μετά το «Χάττι Χουμαγιούν» η ανάπτυξη της εκπαίδευσης υπήρξε ραγδαία.

Τώρα τα σχολεία, ιδιαίτερα βέβαια στις πόλεις που το ελληνορθόδοξο στοιχείο ήταν ισχυρό (Σπάρτη – Αττάλεια – Βουρδούρι – Λειβήσι) ργανώνονται με το γερμανικό πρότυπο της λεγόμενης «Αστικής Σχολής».

Κάτω από την ίδια στέγη Δημοτικό σχολείο 4-5 τάξεων, Ημιγυμνάσιο ή Σχολαρχείο ή Ελληνικό Σχολείο 2 τάξεων, Γυμνάσιο 2-3 τάξεων. Στην πλήρη ανάπτυξη της η Σχολή είχε 10 τάξεις.

Διευθυνόταν από τον αρχαιότερο ή πιο προικισμένο καθηγητή, όμως το Δημοτικό είχε την αυτονομία του και το διευθυντή του.

Σ’ αυτή την περίπτωση το σχολείο είχε τον τίτλο «Αρρεναγωγείο», αφού τουλάχιστον στις 5 πρώτες τάξεις φοιτούσαν μόνον αγόρια. Βέβαια το αρρεναγωγείο προϋπέθετε και σχολείο θηλέων. Αυτό ήταν το «Παρθεναγωγείο» που περιοριζόταν στο επίπεδο των 4-5 τάξεων. Μετά τα κορίτσια -όσα είχαν τα προσόντα- πήγαιναν στο αρρεναγωγείο.

Το Ελληνικό Παρθεναγωγείο της Αττάλειας.

Η λειτουργία των Παρθεναγωγείων παρατηρείται βέβαια και στον Ελλαδικό χώρο, στη Μικρασία όμως είχε την πλήρη ανάπτυξη του, τονίζοντας την προοδευτικότητα των Μικρασιατών, όταν για εκείνα τα χρόνια τόσα πολλά κορίτσια πήγαιναν σχολείο.

Όμως πάντα στις πόλεις που προαναφέραμε στα χρόνια της ακμής (1880-1920) υπήρχαν και Νηπιαγωγεία, που ως βασικό στόχο είχαν πέρα από τα παιχνίδια, να προετοιμάζουν τα νήπια στην ομιλία της Ελληνικής γλώσσας, αφού αυτή έπρεπε να διδαχθεί ως ξένη γλώσσα, δεδομένου του τουρκοφωνισμού και της απαγόρευσης της δημόσιας χρήσης της Ελληνικής γλώσσας.

Η Κοινότητα και η Εκκλησία στήριζαν τα σχολεία οικονομικά, αλλά όλη η οργάνωση της διοίκησης των σχολείων στο επίπεδο της εξεύρεσης των πόρων, των βιβλίων, των τετραδίων, των αναλωσίμων, όμως κυρίως της εξεύρεσης και αμοιβής των δασκάλων, ανήκε στο όργανο με τ’όνομα

«Σχολική Εφορία» που συνεκροτείτο από επιφανείς Έλληνες οι οποίοι είχαν κύρος αλλά και οικονομική δυνατότητα, τους λεγόμενους Σχολικούς Εφόρους. Αυτοί έπρεπε να βρουν τρόπους για τη συγκέντρωση χρημάτων (έρανοι, απονομές τίτλων και διακρίσεων, εκθέσεις χειροτεχνημάτων, ευεργεσίες). Η εξεύρεση των δασκάλων δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Οι τοπικές κοινωνίες είχαν πάντα λίγους δασκάλους και φυσικά ακόμη λιγότερους καθηγητές. Όταν μάλιστα μεσολαβούσε και ένα πνεύμα ανταγωνισμού, αναζητούνταν δάσκαλοι και καθηγητές από τον Ελλαδικό χώρο ή από τη Σμύρνη και την Πόλη με εξαιρετικές σπουδές. Αυτοί βέβαια στοίχιζαν, αλλά η Κοινότητα περηφανευόταν ότι έτσι είχε σπουδαίο επίπεδο στα σχολεία της.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί το σπουδαίο έργο που προσέφερε ο Σύλλογος «Ανατολή» στην Αθήνα, ο οποίος αναλάμβανε να σπουδάσει δασκάλους, με υποτροφίες κυρίως από περιοχές που είχαν προβλήματα με τον τουρκοφωνισμό.

Μέσα σ’ ένα μόνο χρόνο (1905), για παράδειγμα, η «Ανατολή» αφού εξεπαίδευσε στο Διδασκαλείο Αθηνών, στη Ριζάρειο, στο Αρσάκειο, στο Ιεροδιδασκαλείο Πάτμου, έστειλε στην Ιερά Μητρόπολη Πισιδίας, ως ευδο-κίμως περαιώσαντες τις σπουδές τους, τους εξής υποτρόφους:

• Ελευθερίου από τη Μάκρη,

• Ρουσάκη από την Αττάλεια,

• Χεκίμογλου και Δημητριάδη, από τη Σπάρτη,

• Παρασκευαιδη, από Βουρδούρι.

Τις δασκάλες:

• Ταβλάτου από τη Μάκρη,

• Ηλιάδου από το Βουρδούρι,

Και τον πρωτεύσαντα:

• Λουκά Οικονομίδη από την Αλάϊα.

Τα σχολεία λειτουργούσαν πρωΐ-απόγευμα (4 ώρες το πρωΐ – 2 το απόγευμα) με διακοπές τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι.

Είχαν αναλυτικό πρόγραμμα που τους έστελνε το Πατριαρχείο, όμως οι ικανοί δάσκαλοι έπαιρναν ό,τι το καλύτερο σε μεθόδους από τη Σμύρνη και την Αθήνα, χάρη και στη σπουδαία δουλειά στον τομέα του Συλλόγου «Ανατολή», όπου ακτινοβολούσε η προσωπικότητα του Μαργαρίτη Ευαγγελίδη.

Η Σχολική Εφορεία διαχειριζόταν και τη διανομή όλου του εποπτικού υλικού των μαθητών, προμήθευε όμως και όλα τα απαραίτητα όργανα για τη διδασκαλία, εις τα όργανα Φυσικής-Χημείας και Γυμναστικής.

Οι βασικές σπουδές του Δημοτικού σχολείου περιελάμβαναν τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας, την Αριθμητική, τη Γεωμετρία, τα Θρησκευτικά, τη Γεωγραφία, τη Φυσική Ιστορία, τη Χειροτεχνία, τη Γυμναστική, τα Μουσικά.

Από τη Δ’ τάξη διδάσκονταν τα Τουρκικά και τα Γαλλικά. Στο Γυμνάσιο διδάσκονταν από την αρχαία Γραμματεία η «Κύρου Ανάβασις», ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Λουκιανός, ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης, ο Λυσίας. Διδασκόταν Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία και ακόμη Λογιστικά, Γεωπονία, Νέα Ελληνικά (Θεοτόκης, Βούλγαρις, Κοραής, Τρικούπης, Σούτσος, Ραγκαβής).

Για ανώτερες και ανώτατες σχολές οι νέοι κατευθύνονταν κυρίως στη Σμύρνη (Ευαγγελική Σχολή με το Διδασκαλείο της), την Κωνσταντινούπολη και σπανιότερα την Αθήνα και την Ευρώπη (Παρίσι – Βερολίνο).

Στα σχολεία της περιοχής της Ιεράς Μητρόπολης Πισιδίας δίδαξαν, κατά καιρούς, μεγάλες μορφές που η φήμη τους ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια των περιφερειών τους». Αυτά ανέφερε στην εισήγηση του ο κ. Σαπουντζάκης.

Ειδικότερα στην Αττάλεια δίδαξαν, μεταξύ άλλων, ο Επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος, ο οποίος για ένα διάστημα διετέλεσε και Διευθυντής των Σχολείων και η σπουδαία δασκάλα Φρόσω Τανταλίδη, ανιψιά του Μητροπολίτη Πισιδίας Γεράσιμου Τανταλίδη.

Στην Αττάλεια τα Σχολεία που λειτουργούσαν μέχρι το 1922 ήταν τα έξης:

• Η 8 τάξιος Αστική Σχολή για τα αγόρια.

• 7 τάξιο Παρθεναγωγείο για τα κορίτσια.

• Η Αστική Σχολή (Ήμιγυμνάσιο).

• Το Μονοτάξιο Σχολείο.

• Και το μικτό Νηπιαγωγείο με δύο τάξεις.

Για τους ενήλικες είχε λειτουργήσει Νυκτερινή Σχολή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα Σχολεία αυτά κατάφεραν, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τα τουρκόφωνα Ελληνόπουλα να μή μιλούν καθόλου τούρκικα στο σχολείο παρά μόνον ελληνικά.

πηγή: Επισκόπου Σωτηρίου Τράμπα – Μητροπολίτου Πισιδίας, Αστέρες Φωταυγείς – Πέργης – Σίδης – Ατταλείας της Μικράς Ασίας, Τοις αγίοις τοις εν τη γη Αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος, § Αττάλεια, §§ Παιδεία – Εκπαίδευση, σελ. 155-162, Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας Εξαρχία Σίδης και Ατταλείας 2010

Η ύβρις του ψευτομακεδονισμού

Γράφει ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος, καθ. ιστορικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος SBS Αυστραλίας

And the oscar goes… Πέρασαν μερικές ημέρες από την ομολογουμένως καλοστημένη αλλά κακόγουστη φιέστα του καθεστώτος της γειτονικής χώρας για τα 20 χρόνια ανεξαρτησίας της FYROM από την πρώην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Στρατιωτικές παρελάσεις με υβριστικά συνθήματα εναντίον των Ελλήνων, στα οποία οι δικοί μας υπεύθυνοι δεν αντέδρασαν, ένα ατελείωτο πηγαινέλα ανάμεσα στο καινούργιο μουσείο, κάτω από την “Porta Kedonija” (αντίγραφο της Καμάρας), στην πέτρινη γέφυρα με καταληκτικό προορισμό το τεράστιο σύμπλεγμα – άγαλμα – βάση του Μεγάλου Αλέξάνδρου, του “έφιππου πολεμιστή”, όπως επισήμως αποκαλείται.

Η ύβρις του ψευτομακεδονισμού ξεπερνά τα εσκαμμένα, προσβάλλει πλέον κάθε κοινό νου, προσβάλλει την ιστορία, την αλήθεια του μακεδονισμού, την εθνολογία και την εθνογραφία του, καθώς με την προσπάθειά του να αποσυνδέσει τον όρο Μακεδών από τον όρο Έλλην, οι οποίοι είναι ταυτόσημοι (ένα και το αυτό) νομιμοποιείται η μεγαλύτερη κλοπή-ληστεία ιστορικού παρελθόντος που έχει γίνει ποτέ στην πορεία της ανθρωπότητας. Και οι ταγοί οίκαδε, στη δίνη της τεχνητής οικονομικής κρίσης που εντάσσεται σε γεωπολιτικά παιχνίδια γεωστρατηγικής, περιφερειακών δυνάμεων πετρελαίων, ορυκτού πλούτου, ΑΟΖ κρίσεων, που δεν ξέρουμε ακόμη το βάθος τους και τον σκοπό τους, όπως μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ, σιωπούν ή ακόμη χειρότερα απουσιάζουν τυρβάζοντας περί άλλα.

Η ύβρις των καλύτερων παιδιών της Σόφιας, του σύγχρονου βουλγαρικού διεκδικητισμού, που στο έδαφος της γειτονικής χώρας καταστρέφει συστηματικά τα κέντρα τού άλλοτε ακμάζοντος ελληνισμού (Μοναστήρι, Αχρίδα, Στρώμνιτσα, Γευγελή), εξαφανίζοντας τμήματά του από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (επιγραφές, αγάλματα, αρχαία θέατρα, εκκλησίες, μοναστήρια, εικόνες κτλ.), στραγγαλίζει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα της πραγματικής μακεδονικής μειονότητας στη γειτονική χώρα, περιφρονεί κάθε αίσθημα δικαίου και προκλητικά, απροκάλυπτα, ανερυθρίαστα ραπίζει τους απουσιάζοντες ταγούς οίκαδε κάθε στιγμή.

Οι Μακεδόνες αντιδρούν, αγωνίζονται σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, μετατόπισαν έστω και λίγο την αμερικανική πολιτική στο θέμα, που δεν είναι πλέον προτεραιότητα, καθώς όλοι οι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (όπως και ο τωρινός αμερικανός πρεσβευτής Paul Volers) τονίζουν ότι η λύση βρίσκεται στα Σκόπια και την Αθήνα, χωρίς τουλάχιστον φανερή ανάμειξη των ΗΠΑ στην εξεύρεσή της, όπως παλαιότερα (αυτό το οφείλουμε στον άοκνο καθημερινό αγώνα των παμμακεδονικών ενώσεων ΗΠΑ – Καναδά, Αυστραλίας και Ευρώπης). Και η ομογένεια του ψευτομακεδονισμού, μέσω του διεθνώς δραστηριοποιημένου νομικού Marjian Popeski, ζητεί άμεση καταγγελία και αποχώρηση από την ενδιάμεση συμφωνία του ’95 (προσωρινή την ονομάζουν οι βόρειοι γείτονές μας), που έτσι κι αλλιώς έχει κουρελιαστεί, στην κυριολεξία, από τη FYROM γιατί η οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής του ονόματος, θεωρητικά μιλάμε τώρα, έστω και για την αγγλική διπλωματική μετάφραση, όπως διέρρευσε προσφάτως, θα συμπαρασύρει την ονοματοδοσία του έθνους και της γλώσσας της γειτονικής χώρας.

Και ο ψευτομακεδονισμός δεν το θέλει αυτό, θέλει την ιστορική και την εδαφική οικειοποίηση της Μακεδονίας, ξέροντας ότι δεν του ανήκει, γι’ αυτό και ο φανατισμός του αυξάνεται και θα αυξηθεί με γεωμετρική ταχύτητα. Ήδη ετοιμάζεται ακόμη μεγαλύτερο σύμπλεγμα από αυτό του Μ. Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, που επειδή ενοποίησε το μακεδονικό κράτος ο ψευτομακεδονισμός θα το τοποθετήσει στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων, ως ένδειξη και απόδειξη ότι αποτελεί το κράτος που τον εκπροσωπεί συνέχειά του, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα τις εδαφικές απαιτήσεις του.

Και από εδώ; Απουσία και σιωπή εκκωφαντική. Αλλά η ιστορία είναι γνωστό ότι δεν συγχωρεί τους απόντες και ενόχους σιωπούντες καταδικάζοντάς τους στην αφάνεια, όπως τον Αριστείδη Στεργιάδη, για να θυμηθούμε τον μοιραίο ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη, που συνέβαλε και αυτός από τη δική του σκοπιά στην εκρίζωση του προαιώνιου ελληνισμού από την ιωνική γη. Αλλά τώρα, και είναι επιτακτικό αυτό, δεν πρέπει, δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε να υπάρξουν παρόμοιες στιγμές, γιατί η μακεδονική γη μάς παραδόθηκε ελευθέρα, ζώσα, από τους προγόνους μας, που έχυσαν ποταμούς αιμάτων γι’ αυτήν.

Ο ψευτομακεδονισμός ζητεί, ενώ ο μακεδονισμός δικαιούται να το κάνει, ο ψευτομακεδονισμός που αποβουλγαροποιήθηκε εν μία νυκτί, λόγω συμπλεγμάτων και ήττας, θα έπρεπε να ζητεί ταπεινά συγνώμη από τον μακεδονισμό για τις γενοκτονίες σε βάρος του, για τη διαστρέβλωση, παραποίηση, παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, για την ασέβειά του απέναντι σε γεγονότα και πραγματικότητες, που δεν αλλάζουν, καταγραμμένες διά μέσου των αιώνων στην Ελλάδα, όχι τυπικά, στενά γεωγραφικά, αλλά παγκόσμια, οικουμενικά, από το μεγάλο τέκνο της, τον Αλέξανδρο, που την εδραίωσε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο ως αξία διαχρονική, πνευματική, στρατιωτική, φιλοσοφική κτλ.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται, εδράζεται, η ύβρις του ψευτομακεδονισμού, είτε σερβίζοντος, είτε βουλγαρίζοντος – σαντραλίζουσας ή βερχοβίζουσας αποκλίσεως. Υβρις εναντίον του πραγματικού μακεδονισμού και των απαράγραπτων ιστορικών του δικαιωμάτων. Η καλά ενορχηστρωμένη μαύρη προπαγάνδα του VMORO (όπως είναι πραγματικά), του κόμματος που κυβερνά τη γειτονική χώρα, του κόμματος που είναι συνέχεια της οργάνωσης που ιδρύθηκε το 1893 του VMORO (μετεξέλιξη του TMORO), του κατοπινού VMRO (η γειτονική χώρα από τον τίτλο VMORO αφαίρεσε το Ο, το οποίο σημαίνει odrinsko -Αδριανούπολη, Θράκη-, για να καλυφθεί ο βουλγαρικός χαρακτήρας της οργάνωσης) των δολοφόνων κομιτατζήδων των πραγματικών Μακεδόνων που έχει υποτιμηθεί και δεν έχει αξιολογηθεί όπως θα έπρεπε για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, καθώς τα θεμέλιά του και η επιχειρηματολογία του είναι σαθρά, αντιεπιστημονικά, ψευδή και ανατρέψιμα, αλλά χρειάζεται συστηματική αντίδραση, σοβαρότητα, καθημερινή παρακολούθηση, δράση και προπαντός πίστη, πίστη στην αλήθεια του μακεδονισμού.

Οι Μακεδόνες αγωνίζονται αν και μόνοι για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας, γιατί ακριβώς είναι αυτοί που έχουν στις πλάτες τους τη φιλιππική και αλεξανδρινή παράδοση και όλων των μακεδόνων βασιλέων και προσωπικοτήτων, που κράτησαν μέσω του ιστορικού χρόνου, μέχρι τις μέρες μας, το μακεδονικό όνομα, το οποίο δεν πρόκειται να χαθεί.

Το αλίευσα ΕΔΩ http://parisis.wordpress.com/

Σκέψεις πρὶν τὴν Ἐξομολόγηση

Ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς μαθητές Του : "Ὅσα ἂν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ὅσα ἂν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ".

Πρόκειται λοιπὸν γιὰ τὴν πιὸ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, γιατί μᾶς παρέχει τὴ σιγουριὰ καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως ὅλα τὰ ἐξομολογούμενα ἁμαρτήματα δὲν θὰ ὑφίστανται.

Δυστυχῶς ὅμως πολλοὶ πιστοὶ γιὰ διαφόρους λόγους - κυρίως ἐξ ἀγνοίας - ὑποτιμοῦν τὸ μέγα αὐτὸ μυστήριο ἢ τὸ παρερμηνεύουν. Ἐπειδὴ λοιπὸν γνωρίζουμε ὅτι, ὅταν ἕνας πιστὸς ἀποφασίσει νὰ προσέλθει στὸ μυστήριο, θὰ ἀντιμετωπίσει ποικίλα ἐμπόδια καὶ πειρασμούς, θὰ προσπαθήσουμε μὲ τὶς πτωχές μας συμβουλὲς νὰ βοηθήσουμε στὸ ξεπέρασμα τῶν δυσκολιῶν, ὥστε προετοιμασμένοι σωστὰ νὰ προσερχόμαστε στὸ Μυστήριο.

Πρὶν ξεκινήσεις γιὰ τὸ ἐξομολογητήριο, προσευχήσου θερμὰ στὸν Κύριο νὰ σὲ βοηθήσει νὰ ξεπεράσεις τὰ τυχὸν ἐμπόδια, κυρίως δὲ νὰ σὲ ὁδηγήσει σὲ συναίσθηση τῶν πράξεών σου φωτίζοντας τὰ βάθη τῆς ψυχῆς σου καὶ τῆς συνειδήσεώς σου, ὥστε νὰ ἐξετάσεις σὲ βάθος τὸν ἑαυτό σου, τὰ ἔργα σου, τὰ λόγια σου, τὶς σκέψεις σου καὶ νὰ τὰ ὁμολογήσεις συντετριμμένος ἐνώπιόν του πνευματικοῦ.

Ἐξομολογοῦμαι σημαίνει: "Ὁμολογῶ ἔξω αὐτὸ ποὺ ἔχω μέσα μου". Τὸ ἐξομολογητήριο δὲν εἶναι δικαστήριο, ἀλλὰ θεραπευτήριο. Ὁ πνευματικὸς "ἀνοίγει" τὴν ψυχὴ τοῦ ἐξομολογούμενου, ἐμποδίζει τὸ σχηματισμὸ συμπλεγμάτων, ἐλευθερώνει ἀπὸ τὶς ἐνοχὲς καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀναπαύει τὴν ψυχὴ καὶ οἰκοδομεῖ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ συγκρότηση τοῦ προσερχόμενου προσώπου.

Νὰ ἔχεις στὴ σκέψη σου ὅτι ὁ πνευματικὸς εἶναι πατέρας. Ἀκούει μὲ ἀγάπη, συμπάσχει καὶ ἐνθαρρύνει. Δὲν ὀργίζεται, δὲν ἀγανακτεῖ. Μόνο βοηθᾶ νὰ ἔλθεις σὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς σου, νὰ κατανοήσεις τὴν ἀδυναμία σου, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖς νὰ πάρεις ὡς "προίκα"τὴ Θεία Χάρη. Ὅσα ἀκούσει στὴν ἐξομολόγηση αὐτὸς καὶ ὁ Θεὸς τὰ γνωρίζει. Εἶναι ἀπόρρητα ἐξ ἀπορρήτων.

Ξεπέρασε τὴ ντροπή. Πὲς ὄχι στὰ τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ. Μὴν ἀμφιβάλλεις γιὰ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἐξομολογήσου τὰ ἁμαρτήματά σου μὲ εἰλικρίνεια, συγκεκριμένα, ὄχι μὲ ἐπικαλύψεις καὶ ἐξηγήσεις, ποὺ ὁδηγοῦν σὲ δικαιολογίες, γιατί μόνο τότε θὰ βρεῖς ἐσωτερικὴ ἀνάπαυση.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος συμβουλεύει: Οἱ στρατιῶτες, ὅταν τραυματίζονται στὴ μάχη, τρέχουν ἀμέσως στὸ γιατρό, δένουν τὰ τραύματά τους καὶ συνεχίζουν νὰ πολεμοῦν. Ταυτόχρονα ἀποκτοῦν πείρα καὶ φυλάγονται καλύτερα γιὰ νὰ μὴν ξανατραυματιστοῦν. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς, τραυματίες στὸν πνευματικό μας ἀγώνα, δὲν πρέπει νὰ δειλιάζουμε, ἀλλὰ τρέχοντας στὸ γιατρὸ - πνευματικὸ καὶ δείχνοντάς του τὸ τραῦμα μας νὰ θεραπευόμεθα πνευματικὰ καὶ νὰ συνεχίζουμε τὸν καλόν μας ἀγώνα.

Ὁ Πνευματικὸς μπορεῖ νὰ ἐπιβάλει κάποιο ἐπιτίμιο. Νὰ γνωρίζεις ὅτι αὐτὸ εἶναι "φάρμακο" ποὺ ἀποβλέπει στὴν πνευματική σου πρόοδο. Εἶναι ἕνα θεραπευτικὸ μέσο γιὰ διόρθωση καὶ προφύλαξη. Δυστυχῶς ὑπάρχουν χριστιανοί, ποὺ προτείνουν μία "ἔξυπνη"... ἐξομολόγηση: "Θὰ τὰ πῶ στὴν εἰκόνα". Μεγάλη ἡ πλάνη τους! Διότι καμία εἰκόνα δὲν ἔλαβε ἐξουσία νὰ ἀκούει καὶ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ στὰ πνευματικά μας προβλήματα ποιὸς θὰ μᾶς συμβουλεύσει; Ποιὸς θὰ μᾶς δείξει τὸ δρόμο γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὶς καθημερινὲς παγίδες τοῦ πονηροῦ; Ποιὸς θὰ μᾶς δώσει τὴ βεβαιότητα ὅτι συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες μας; Καὶ τὸ βασικότερο, πῶς θὰ νιώσουμε τὴ Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδιά μας;

Νὰ ἔχεις ὑπόψη σου τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ: "Ἡ ἐξομολόγηση φαίνεται βαριά, μὰ εἶναι πολὺ ἐλαφρὺ πράγμα. Σὰν νὰ πρόκειται νὰ σηκώσουμε τέσσερις τρίχες. Τόσο ἐλαφρύ. Πρώτη τρίχα: Νὰ συγχωρήσουμε τοὺς ἐχθρούς μας. Δεύτερη τρίχα: Νὰ βροῦμε πνευματικὸ καλό, ἐνάρετο καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας. Τρίτη τρίχα: Κατὰ τὴν ἐξομολόγηση νὰ μὴν ρίξουμε τὶς εὐθύνες γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας σὲ κάποιον ἄλλον. Νὰ ποῦμε μὲ ταπείνωση: Ἐγὼ φταίω, ἡ κακή μου διάθεση, ἡ ἀγάπη μου γιὰ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία. Τέταρτη τρίχα: Μετὰ τὴν ἐξομολόγηση νὰ ποῦμε: Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα δὲν θὰ ἀφήσω τὸν ἑαυτό μου νὰ ξαναπέσει στὶς ἴδιες ἁμαρτίες".

Μὴν ἀναβάλλεις τὴν ἐξομολόγηση. Μὴν πεῖς: Ἔχω καιρό. Ἀργότερα. Ἡ ἀναβολὴ εἶναι μεγάλη παγίδα. Ἀποκοιμίζει τὴ συνείδηση καὶ ἀποπροσανατολίζει τὸν ἄνθρωπο. Ἐξ ἄλλου δὲν εἴμαστε ἐξουσιαστὲς τοῦ χρόνου καὶ δὲν γνωρίζουμε πότε θὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο. Γιατί λοιπὸν νὰ στερεῖσαι ἕνα τέτοιο ἀγαθό, γιατί νὰ ἀναβάλλεις τὴ μετάνοιά σου καὶ γιατί νὰ μὴν βιώνεις τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίαση τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα, ποὺ σοῦ προσφέρει τὸ Ἱερὸ αὐτὸ Μυστήριο; Καθὼς τὸ βαρὺ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἐνοχῶν ἔφυγε ἀπὸ πάνω σου, αἰσθάνεσαι ὅτι ζεῖς τὴ χαρὰ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς, τῆς ἐπιστροφῆς στὸν Πατέρα.

"Ὁ Παράδεισος ἄνθισε στὴν καρδιά μου ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἐξομολογήθηκα" γράφει ὁ Ντοστογιέφσκι στοὺς "Ἀδελφοὺς Καραμαζώφ".

Αὐτὴ ἡ Χαρὰ εὐχόμεθα νὰ ἀνθίσει στὶς καρδιὲς ὅλων μας.

Αγ. Νικάνορας

Ο άγιος Νικάνορας είναι ο δικός μας Άγιος εδώ στη Δυτική Μακεδονία. Το μοναστήρι του, επάνω από την αριστερή όχθη καθώς κατεβαίνει ο ποταμός Αλιάκμονας στην επαρχία Γρεβενών, για πεντακόσια και παραπάνω χρόνια είναι το ιερό προσκύνημα του τόπου μας. Και τα άγια λείψανά του κάθε χρόνο από χωριό σε χωριό μεταδίδουν τη θεία χάρη στα σπίτια, στα ζώα και στα χωράφια των χριστιανών. Από γενεά σε γενεά οι άνθρωποι κρατάνε την παράδοση της ιερής μνήμης του και θυμούνται τα πολλά θαύματά του.
Ο άγιος Νικάνορας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1363. Οι γονείς του Ιωάννης και Μαρία ήσαν ευγενείς άνθρωποι και ευσεβείς χριστιανοί. Δεν είχαν όμως παιδιά, στα οποία θα άφηναν τα καλά τους και τα οποία θα τους γηροκομούσαν. Προσεύχονταν λοιπόν και παρακαλούσαν ο Θεός να τους δώσει ένα παιδί. Η μητέρα του σε μια ολονυκτία στον ναό του αγίου Μηνά, σε μια στιγμή που λίγο αποκοιμήθηκε, είδε σε όραμα τον άγιο Μηνά, που της είπε πως θα κάμει παιδί. Πραγματικά η αγία γυναίκα, σαν παλιά η αγία Άννα, ύστερα από λίγο καιρό συνέλαβε και γέννησε παιδί, που το ονόμασαν Νικόλαο. Ήταν ο ύστερα όσιος και θαυματουργός Νικάνορας.
Ο Νικόλαος, σαν παιδί που γεννήθηκε με προσευχή κι ανατράφηκε με πολλή φροντίδα από τους ευσεβείς γονείς του, έδειξε από μικρός τί θα γινότανε. Όταν ήταν είκοσι ετών πέθανε ο πατέρας του, κι η μητέρα του ήθελε να τον βάλει σε κόσμο. Εκείνος προφασιζότανε κι έπαιρνε αναβολή από τη μητέρα του. Ύστερα από λίγο καιρό ο Θεός πήρε και τη μητέρα του, κι ο Νικόλαος έμεινε ελεύθερος να πάρει το δρόμο του. Έμεινε λίγο καιρό ακόμα στη Θεσσαλονίκη, ξέκαμε και μοίρασε την περιουσία του, έγινε μοναχός με το όνομα Νικάνωρ, χειροτονήθηκε ιερέας και, οδηγημένος από το Άγιο Πνεύμα, το 1400 σε ηλικία 47 ετών ήταν στη Σαρακίνα. Εκεί έμεινε για καιρό κι οι άνθρωποι είδαν την αγιότητα και τα θαύματα του.
Όταν έγινε πολύ γνωστός, θέλοντας να αποφύγει τις τιμές του κόσμου, ο όσιος Νικάνορας έφυγε από τη Σαρακίνα κι ήλθε στο Καλλίστρατο όρος κι εκεί, πάλι οδηγημένος από το Θεό, ανέβηκε με κόπο σε μια σπηλιά πάνω από το ποτάμι του Αλιάκμονα κι έμεινε εκεί μέσα σε μεγάλη νηστεία και προσευχή. Αυτό το ασκηταριό του οσίου Νικάνορα υπάρχει ακόμα και πολλοί ευσεβείς χριστιανοί κατορθώνουν να ανεβούν ως εκεί για να προσκυνήσουν. Ήταν πια γνωστή η μεγάλη ταπεινοσύνη και η οσιότητα του αγίου Νικάνορα, ώστε παντού μιλούσαν γι’ αυτόν. Μια μέρα λοιπόν στον Όλυμπο ο άγιος Διονύσιος είπε στους μοναχούς και τους μαθητές του· «Βλέπετε, αδελφοί, τί μεγάλο θησαυρό κρύβει από κάτω εκείνο το φτωχό και τριμμένο ράσο!».
Αυτό ήταν αρκετό, όταν το έμαθαν δυο ευσεβείς χριστιανοί, που ποθούσαν το δρόμο της άσκησης, ήλθαν να βρουν τον όσιο Νικάνορα στο ασκηταριό του.
Εκείνος στην αρχή δεν τοις δέχτηκε, μα όταν κατάλαβε πως αυτοί αληθινά θέλανε να ασκητέψουν, τους πήρε μαζί του και τους έκαμε μονάχους. Μια νύχτα τότε, εκεί που προσευχότανε, ο Άγιος άκουσε μια φωνή·«Νικάνορ, ανέβα γρήγορα στο βουνό. Σκάψε και θα βρεις κρυμμένη την εικόνα μου. Εκεί να χτίσεις εκκλησία και κελιά στο όνομά μου». Ο όσιος Νικάνορας δεν μπορούσε να μην υπακούσει στην εντολή. Ανέβηκε στο βουνό, έσκαψε και βρήκε την εικόνα, πήρε τεχνίτες κι άρχισε να κτίζει το μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα Χριστού. Αυτό είναι το μοναστήρι της Ζάβορδας, που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Στις 7 Αυγούστου το 1419 ο όσιος Νικάνορας κοιμήθηκε ειρηνικά, σε ηλικία 56 ετών. Λειτούργησε το πρωί, ευλόγησε τους μοναχούς και τους λαϊκούς, πλάγιασε στο ξυλοκρέββατό του και παράδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Σπουδαία και γνωστή είναι η διαθήκη του, που άφησε στους μοναχούς για την πνευματική διοίκηση του μοναστηρίου. «Να φυλάσσετε ακριβώς την παράδοσιν των αγίων Πατέρων…», γράφει προς τους μοναχούς, σαν τελευταία του επιθυμία και εντολή. Παρεκτός όμως από τη διαθήκη του οσίου Νικάνορα, ιερή κληρονομιά και θησαυρός στον τόπο μας είναι τα άγια λείψανά του, τα οποία αναβλύζουν ευωδία πνευματική και τα οποία προσκυνούν με πίστη «οι εν ανάγκαις όντες και θεραπεύονται». Αμήν.

(Επισκόπου Διονυσίου(+), Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Εικόνες έμψυχοι»)

Ποιo τo γνωρισμα του ορθοδοξου δεσποτη και παπα, σ’ αυτα τα δυσκολα χρονια

 

Συμβουλες του Μητροπολιτου Φλωρινης

π. Αυγουστινου Καντιωτου στους ορθόδοξους χριστιανούς

για να διακρίνουν τους καλούς επισκόπους και τους ευλαβείς ιερείς.

• Είμαστε σε χρόνια δύσκολα και θα πρέπει να προσέχουν οι χριστιανοί.
  Οι κακοί ποιμένες, λέει ο απόστολος Παύλος, είναι «λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου»(Πραξ. κ΄, 29).
  Στις μέρες μας φιλόδοξοι και ανάξιοι κληρικοί αντί για καθαίρεση πήραν προαγωγή και κατέλαβαν υψηλές εκκλησιαστικές θέσεις!!! Γνωρίζουν οι σκοτεινές δυνάμεις ότι τα όπλα τους είναι ανίκανα να βλάψουν την Ορθόδοξη Εκκλησία όταν την πολεμούν απ’ έξω, γι’ αυτό ρίχνουν άφθονο χρήμα, εξαγοράζουν ιερατικές συνειδήσεις, και προωθούν με τις διασυνδέσεις που έχουν βρώμικα πρόσωπα στις ανώτερες εκκλησιαστικές θέσεις.
  Ας προσέχουν οι χριστιανοί και να μην τους συγκινούν οι μίτρες και οι πατερίτσες, όταν αυτοί που τις φέρουν δεν βαδίζουν στα χνάρια των αγίων πατέρων και είναι οικουμενισταί, φιλάργυροι, ομοφυλόφιλοι και δειλοί·
  Ας δούμε τι μας συμβουλεύει ο αγωνιστής ιεράρχης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος

________

_____

Ποια τα γνωρισμα του ορθοδοξου δεσποτη και παπα

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνουτου 1971)

Τελειώνω με το σύνθημα του Απόστολου Παύλου· «Εἴ τις ὑμᾱς εὐαγγελίζεται παρʼ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Προσέξετε τι λέει ο Απόστολος Παύλος; Εάν κανείς λέει πράγματα τα οποία είναι αντίθετα από την Ιερά Παράδοσι της Εκκλησίας, τότε αυτός, «ει τις»· όποιος νάναι. Μπορεί να είναι λαϊκός, αυτός που ζητάει, να βάλει δυναμίτη και να ανατρέψει την Εκκλησία του Χριστού· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι γυναίκα· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι παπάς· ανάθεμα. Μπορεί να είναι δεσπότης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι αρχιεπίσκοπος· ανάθεμα. Μπορεί να είναι πατριάρχης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι βασιλεύς· ανάθεμα. Ακόμα προχωρεί ο απόστολος και λέει· Απόστολος εγώ· “ανάθεμα». Αν ακόμα υποθέσουμε ότι άγγελος έρθει από τα ουράνια και διδάξει ενάντια προς τα δόγματα· “ανάθεμα”. Αυτό το ανάθεμα ακούγεται μέσα στην προς Γαλάτας επιστολή και σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού μας.

Αγαπητοί. Πρέπει να ομολογήσουμε μια πικρά αλήθεια. Ότι όσοι είναι ορθόδοξοι, μέσα εις το έθνος μας και προσπαθούν και αγωνίζονται να κρατήσουν την Oρθοδοξία είναι ολίγοι, πολύ ολίγοι. Το ρεύμα το μεγάλο, το απέραντο ρεύμα είναι εκείνοι οι οποίοι σιγά-σιγά έχουν απομακρυνθεί από την ορθόδοξη πίστη μας. Θα πω ένα λόγο που ποτέ δεν τον είπα. Θα τον πείτε εγωιστικό, θα τον πείτε όπως θέλετε, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά. Μια ζυγαριά για ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους. Η ζυγαριά αυτή πια είναι;

Πιο είναι το γνώρισμα του παπά; Να μαζεύει πρόσφορα, να λειτουργάει, να κάνει ωραίες ακολουθίες; Να κηρύττει χαριτωμένα και να χριστολογεί από τον άμβωνα και να δακρύζουν τα μάτια μερικών δεσποιναρίων δια τους στοχαστικούς του λογισμούς; Πιο είναι το γνώρισμα του παπά, του δεσπότη σε αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Το γνώρισμα του δεσπότη και παπά είναι η μαχητικότης. Είναι η παρρησία. Είναι εκείνο που είπε ο Απόστολος Παύλος, ότι· «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν διωχθήσονται». Όσοι διώκονται. Εάν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη, αρχιεπίσκοπο που δεν διώκεται, αλλά απολαμβάνει της αγάπης και εκτιμήσεως όλων(*) είναι εκείνο που είπε ο Χριστός· «όταν είπωσι πάντες οι άνθρωποι εύγε-ευγε». Να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς. Ή εάν είναι ορθόδοξος, δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, τη χιονοστοιβάδα αυτή η οποία κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο.

Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. Ο Μέγας Αθανάσιος ολίγος, ένας ήτο, αλλά κράτησε ως Άτλας ολόκληρη την Ορθοδοξία. Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του την πίστη ολόκληρη, ολόκληρη την Ορθοδοξία. Ο Ιερός Φώτιος. Τα ίδια. Ολίγοι είναι. Αλλά δεν νικάει κανείς με τα νούμερα. Νικάει με την πίστη. Γιατί όσα αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος. Όσο αξίζει ένας λαϊκός ή μια γυναίκα, δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς.

Λοιπόν, μη πτωούμεθα. Διότι γίνεται αυτή η προδοσία δεξιά και αριστερά. Ένα μόνο σας λέγω· Μην μου λέτε· ότι αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική. Αυτός άνοιξε Ακαδημία του Πλάτωνος. Αν το ακούσεις· Θαύμα. Θαύμα! Μέτρησε τον· μέτρησε τον αν έχει μια σπίθα από τον Μάρκο τον Ευγενικό. Μετρήσε τον αν έχει μια σπίθα από τον Ιερό Φώτιο. Μετρήσετε τον αν έχει μια σπίθα από Κυρουλάριο. Μέτρησέ τον αν έχει μια σπίθα από τον Παπουλάκο· αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου. Το λέγω· Έχω επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος Επισκόπου, έχοντας τεραστίας ευθύνας. Έχοντας επίγνωση ότι τα πάντα είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε.· τολμώ, ίσως τελευταία φορά από του βήματος τούτου να πω: Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, η Παναγιά, μαζί μας, μαζί με όλους εκείνους που αγωνίζονται για την Εκκλησία. Όσοι είναι με τον διάβολο, να κάτσουν κάτω. Να κλείσουν τα στόματα τους, διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η διαλεκτικότητά των, διάβολος είναι τα επιχειρήματα τους, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυρρανιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.

Εμείς έχουμε ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των εφήβων των Αθηνών. Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος, επάνω στην Ακρόπολη ορκιζόταν και λέγανε: »Η μόνος ή μετʼ άλλων, τα όσια και ιερά υπερασπιώ». Και εγώ μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία ότι· Ή μόνος ή μετʼ άλλων τα όσια και τα ιερά της πίστεως θα τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανήδος του αίματος μου.

Εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίως, τα οποία ουδέν λέγουν, αντί επαίνων – να προσευχηθείτε πολύ, γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη εκτραχύνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων, όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, όπου τέλος πάντων κρατιέται ακόμα η ιδέα της ορθοδοξίας, αλλά εις όλα τα πλάτη και τα μήκη ο Εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για να ξεριζώσει μέσα από τα βάθη των ανθρώπων την Ορθόδοξο Πίστη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν. Δεν ξέρω σε πιο Άγιον Όρος θα καταφύγουμε. Δεν ξέρω τι θα υποστούν οι επίσκοποι οι οποίοι έκοψαν το μνημόσυνο του [πατριάρχου] Αθηναγόρα και άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας. Δεν ξέρω τι θα γίνει, ένα γνωρίζω· Ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και οι ποταμοί να ξηρανθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω, το πιστεύω ακραδάντως ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.

Ο λόγος μου απόψε ηδύνατο να γίνει οξύτερος. Σας μίλησα από περιοπής. Όταν φτάσει η στιγμή του αγώνος τότε και εμείς έχουμε το σχέδιο μας και πας πιστός, και εσείς όλοι στον αγώνα. Είστε εδώ τρεις χιλιάδες. Αυτά τα οποία σας είπα, να τα σκορπίσετε παντού. Ο ένας να γίνει δύο. Οι δύο, τέσσερις. Οι τέσσερις, οκτώ. Να γίνει κύμα θαλάσσης. Μεγάλο κύμα θαλάσσης. Να ξεπλύνουμε την πατρίδα μας. Εις τρόπον η Ελλάς να γίνει άστρον του ουρανού. Ορθόδοξος τόπος. Παράδεισος ορθοδοξίας. Αμήν.

Όπου ακούετε ορθόδοξο κήρυγμα, όπου υπάρχουν αγωνισταί οι οποίοι διώκονται· το τονίζω· Όποιος δεν διώκεται, δεν είναι γνήσιος. Είναι κάλπικος παράς. Όπου διώκεται επίσκοπος, αρχιμανδρίτης, ηγούμενος, κήρυκας του Ευαγγελίου, κοντά του να είστε. Τους άλλους μακριά. Δεν είναι γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας, υστερούνται της παρρησίας, η οποία είναι το πρώτο προσόν εις τας τοιαύτας κρίσιμους στιγμάς.

______
(*) Των σιωνιστών και μασώνων, των φαύλων και ανηθίκων. Είδαμε τον σέρβο πατριάρχη Ειρηναίο και τον επίσκοπο Μπούλοβιτς να ανάβουν λυχνίες στη συναγωγή των Εβραίων. Είδαμε και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο να τιμάται στην μεγάλη Εβραϊκή συναγωγή της Αμερικής.

Πρόσωπα που προγεύονται την αιώνια ζωή...

...Αυτη η καθαρή και άμεση σχέση ανάμε­σα στο υπερβατικό και τον άνθρωπο εκ­δηλώνεται σε όλες τις περιστάσεις και τις καταστάσεις της ζωής. 
Η συναίσθηση ότι ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν μπορεί να πέσει χωρίς τη θέληση του Θεού, προσφέρει γαλήνη καί ειρήνη εσωτερική, που φαίνονται καθαρά στα πρόσωπα των πιστών. Έτσι συναντά κανείς, μερικές φο­ρές, κυρίως σε μοναστήρια, πρόσωπα μο­ναχών που θα νόμιζες πως έχουν κατέβει απευθείας από κάποια παλιά εικόνα. 
"Ε­νας γέροντας μοναχός, ο πατήρ Κόνων, διηγόταν πως στα νειάτα του, ως υποτα­κτικός ενός αγίου γέροντα, αρρώστησε βαριά. Ο γιατρός του έγραψε φάρμακα, που έπρεπε να τα παίρνει μαζί με γάλα. Αλλά τότε ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και ο νεαρός μοναχός ρώτησε σχετικά τον πνευματικό του. Ο γέροντας ήταν κατη­γορηματικός: Όχι γάλα κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. «Αλλά ο γιατρός —αν­τέτεινε ο μοναχός— μου είπε πως αν δεν πάρω γάλα θα πεθάνω». «Καλώς, ας πε­θάνεις λοιπόν, παιδί μου, ας πεθάνεις», του αποκρίθηκε. «Είναι, ίσως, θέλημα τον Θεού». Φυσικά, ο νεαρός μοναχός υπάκουσε στο γέροντα του. «Και, όπως βλέπετε, εί­μαι ακόμη εν ζωή»,  μας έλεγε χαμογελών­τας (*).

Ο πατήρ Κόνων πάντα χαμογελάει. Είναι ο Άγιος Νικόλαος του μοναστηρί­ου. Καλεί στο κελλί του όλους τους προ­σκυνητές του μοναστηρίου και τους προ­σφέρει καρύδια, ψωμί, μήλα, μέλι. Το κελ­λί του είναι πάντα γεμάτο από κόσμο. "Ο­λοι του ζητούν μια συμβουλή ή, απλά, μια ζεστή λέξη. «Όταν δεχόμαστε τους ξέ­νους, είναι ο Θεός που επισκέπτεται το σπίτι μας», τους λέει.  

Εί­ναι ο δοχειάρης του μοναστηρίου και φροντίζει για όλους. Αλλά ποτέ δεν βάζει τροφή στο στόμα του. Όταν κάποιος επι­μείνει, παίρνει ένα κομμάτι ψωμί, που το ξεχνά στο χέρι του. «Μόλις σηκώθηκα απ' το τραπέζι», δικαιολογείται. Περνάει με διακριτικότητα από όλα τα πράγματα, λες και είναι μια άυλη ύπαρξη, που ζει μονάχα από το πνεύμα. 

Ο ορθόδοξος μοναχισμός έχει πολ­λούς τέτοιους εκπροσώπους, που τα πρό­σωπα τους, θα έλεγα, είναι άυλα: Έχουν εκλείψει απ' αυτά τα σημάδια των παθών, του άγχους, των μερίμνων. Είναι πρόσω­πα που προγεύονται, από τώρα, την αιώ­νια ζωή, που ακτινοβολεί το φως του πνεύματος — ζωή της απόλυτης γαλήνης. Είναι πολυάριθμοι αυτοί οι μοναχοί, δια­φόρου ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας και θεο­λογικής μορφώσεως, αλλά έχουν ως κοι­νό τους γνώρισμα μια διαφάνεια, μια α­νέκφραστη οντότητα, ξεχωριστή ο καθέ­νας, άλλα όμοια, έχουν ευγένεια, χιούμορ —ναί, χιούμορ— και μια απεριόριστη δεξι­ότητα ν' ανακαλύπτουν την ομορφιά του κόσμου, για τους ίδιους και για τους άλ­λους, να την αξιοποιούν ως ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Καί πάνω απ' όλα, μια ψυχική ισορροπία: αυτή η σοφία, για την οποία μιλούν οι Πατέρες — πέρα από κά­θε αυστηρότητα, πέρα από την ενόχληση του αμαρτωλού και την ανέκκλητη κατα­δίκη.

Lidia Staniloae-περιοδικό ''Σύναξη'' /proskynitis

Ο άγιος Γέροντας των αγιορείτικων δασών Τύχων ο Ρώσος (γνωρίστε τον εδώ, αξίζει)

(*) Σημείωση του blog μας: Αυτή η απόλυτη αυτοπροσφορά του π. Κόνωνα στο Θεό (μια ερωτική προσφορά εμπιστοσύνης, γεμάτη από θείο έρωτα - δηλ. την έλξη προς το Θεό) είναι η διαφορά του από μένα, που εκείνον τον κάνει μεγάλο πνευματικό αθλητή, ενώ εγώ είμαι ένας δειλός που σε κάθε πρόβλημα κλαίγεται...
Βέβαια, σ' αυτό το σημείο ο άνθρωπος φτάνει σταδιακά, κι αυτό ακριβώς είναι η οδός του Χριστού, η οδός της κάθαρσης της καρδιάς από τα πάθη, του φωτισμού από το Άγιο Πνεύμα και τελικά της θέωσης (ένωσης με το Θεό). Δε σημαίνει καθόλου εγκατάλειψη της ζωής, αλλά την απόχτηση της συνείδησης πως η αληθινή ζωή είναι η ενότητα με το Χριστό, άρα είτε ζω εδώ, είτε στον ουρανό (μάλλον πολύ περισσότερο στον ουρανό), δε με απασχολεί ο σωματικός θάνατος - το μυστικό όλων των χριστιανών μαρτύρων.
Αξίζει νομίζω να δείτε την περίπτωση του π. Νικόδημου, που αρνήθηκε να δεχτεί μεταμόσχευση καρδιάς, ξέροντας πως το μόσχευμα θα αφαιρεθεί από δότη που είναι ακόμα ζωντανός ("εγκεφαλικά νεκρός"): Ένας άγγελος έφυγε από ανάμεσά μας.
Είμαι πολύ δειλός, για να ζητήσω τέτοιες δοκιμασίες από τον Κύριο. Ο Χριστός το ήξερε, γι' αυτό μας έδωσε την προσευχή που λέει "μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμός" (=μη μας βάλεις σε δοκιμασία). Γενηθήτω το θέλημά Σου, Αιώνιε Φίλε.