ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (Λουκά κεφ. Ζ΄ στίχοι 11-18)-Η ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναΐν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (Λουκά κεφ. Ζ΄ στίχοι 11-18)

1. Η ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναΐν.

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι ο μόνος από τους ιερούς ευαγγελιστές που μας διηγείται, πως ο Χριστός ανάστησε θαυματουργικά το μοναχογιό της χήρας μητέρας στη Ναΐν. Η Ναΐν είναι μια κωμόπολη και βρίσκεται στα νότια του όρους Θαβώρ, στη Γαλιλαία.

Η Εκκλησία με τη σημερινή περικοπή θέλει να μας παρουσιάσει δυο βασικές αλήθειες: α) Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Κύριος και Θεός μας. Με τη θεία ζωή και δύναμη Του νικάει το θάνατο και β) Ο Κύριος είναι η ελπίδα και η ζωή μας. Με την ένδοξη Ανάσταση Του μας άνοιξε το δρόμο για την αιώνια ζωή.

Β. ΚΕΙΜΕΝΟ

«Καί ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν καί συνεπορεύοντο αὐτῶ οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἱκανοί καί ὄχλος πολύς. Ὡς δέ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καί ἰδού ἐξεκομίζετο τεθνηκῶς υἱός μονογενής τή μητρί αὐτοῦ, καί αὐτή ἦν χήρα, καί ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανός ἤν σύν αὐτή. Καί ἰδών αὐτήν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτῇ καί εἶπεν αὐτῇ· μή κλαῖε· Kαί προσελθῶν ἤψατο τῆς σοροῦ, οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν, καί εἶπε· νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι. Καί ἀνεκάθισεν ὁ νεκρός καί ἤρξατο λαλεῖν, καί ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ. ἔλαβε δέ φόβος πάντας καί ἐδόξαζον τόν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἠμίν, καί ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ».

Εκείνο τον καιρό πήγαινε ο Ιησούς σε μια πόλη που την έλεγαν Ναΐν. Και πήγαιναν μαζί του πολλοί μαθητές και πολύς κόσμος. Και μόλις πλησίασε στην πύλη της πόλεως, να κι έβγαζαν ένα πεθαμένο, μοναχογιό στη μητέρα του που ήταν και χήρα και ήταν μαζί της πολύς κόσμος από την πόλη. Κι όταν την είδε ο Κύριος τη λυπήθηκε και της είπε· Μην κλαις· και πλησίασε κι ακούμπησε το χέρι του στο φέρετρο. Εκείνοι που σήκωναν τον πεθαμένο σταμάτησαν και ο Κύριος είπε· Παλληκάρι, σε σένα λέγω, σήκω επάνω. Και σηκώθηκε καθιστός ο νεκρός μέσα στο φέρετρο κι άρχισε να μιλάει και ο Κύριος τον έδωκε στη μητέρα του. Και τους έπιασε όλους φόβος και δόξαζαν το Θεό κι έλεγαν πως μεγάλος προφήτης παρουσιάστηκε μεταξύ τους και πως ο Θεός επισκέφτηκε το λαό του.

Γ. ΑΝΑΛΥΣΗ - ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Στο σημερινό θαύμα ο Κύριος ανασταίνει το μοναχογιό μιας πονεμένης χήρας μητέρας. Ο Κύριος νιώθει τον πόνο της δύστυχης μάνας, γι' αυτό και βρίσκεται πολύ κοντά της. Η παρηγοριά που της πρόσφερε ήταν η θαυματουργική ανάσταση του γιου της. Με το θαύμα αυτό ο Κύριος λέγει στη μητέρα και σ' όλους εμάς που διαβάζουμε την περικοπή, πως ο θάνατος νικήθηκε και μετατράπηκε σε ύπνο. Αυτό το χαρούμενο μήνυμα μας μεταφέρουν όλα τα θαύματα της αναστάσεως των νεκρών που έκαμε ο Κύριος. έτσι έγινε με το σημερινό θαύμα, με τη θυγατέρα του Ιάειρου (Βλέπε Λουκά η' 41-56) και το Λάζαρο (Βλέπε Ιωάννη ια' 1-44).

2. Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου. Οι Πρωτόπλαστοι, με την παρακοή τους, περιφρόνησαν την εντολή του Θεού κι εφαγαν απ ο το δέντρο του καλού και του κακού. έτσι έδειξε ο άνθρωπος, πως δε χρειάζεται στη ζωή του το Θεό. Ο Θεός όμως είναι η ζωή μας και το αληθινό φως του κόσμου. Αφού ο άνθρωπος αρνήθηκε με την αμαρτία του το Θεό, βρέθηκε αναγκαστικά στο θάνατο. έχασε το φως, που είναι ο Χριστός και βρήκε το σκοτάδι.

3. «Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού» ήρθε στον κόσμο για να μας λυτρώσει απ ο το σατανά και το θάνατο. Ο Κύριος με το σταυρικό θάνατο Του και την ένδοξη Ανάσταση Του κατάργησε το θάνατο και μας χάρισε την αγάπη και την αιώνια ζωή. Το χαρμόσυνο αυτ ο μήνυμα του Ευαγγελίου αποτελεί την πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας μας, που αδιάκοπα ψάλλει: « Ο Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ Σου (= στο λα ο σου)». Η Εκκλησία μας καλεί όλους να πάρουμε μέρος στη θεία Λειτουργία και να δεχτούμε μέσα μας τη ζωή του Χριστού με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Όταν κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, παίρνουμε μέσα μας τη ζωή του Θεού και έτσι νικάμε το θάνατο. Ο Μέγας Αθανάσιος ονομάζει τη Θεία Ευχαριστία «φάρμακο αθανασίας».

Δ. Δίδαγμα:

«Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή»

Ε. ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΡΗΤΟΡΩΝ

1. «Όποιος πιστεύει σε μένα, κι αν ακόμα πεθάνει (σωματικά) θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα δε θα πεθάνει ποτέ»

(Ο Κύριος, Ιωάννη ια' 25-26).

2. «Ξέρει αγαπητέ, ο Χριστός απ ο πόνο. Πόνεσε και ο ίδιος πάνω στο Σταυρό όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Και αισθάνεται καλά το δικό μας πόνο. Και είναι κάθε στιγμή έτοιμος να απλώσει το άγιο χέρι Του για να σφουγγίσει τα δάκρυα, να μαζέψει το αίμα, να ρίξει βάλσαμο παρηγοριάς στις θλιμμένες καρδιές μας. Η ζωή είναι γεμάτη θλίψη, πόνο και πικρίες, λέγει ο Κύριος. Όμως έχετε θάρρος, γιατί εγώ, ο αρχηγός και εμψυχωτής σας, νίκησα. Κοντά μου θα νικήσετε και σεις»

(Μητροπολίτη Νικαίας ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Λύχνος τοις ποσί μου, Αθήνα 1965 σελ. 150

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζ΄ 11-16)-Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζ΄ 11-16)

Συγκινητική αλλά και γεμάτη πίστη η περικοπή του Ευαγγελιστή Λουκά που θα ακούσουμε την Κυριακή που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς.

Η μητέρα, χτυπημένη από τον θάνατο του συζύγου της, δέχεται τώρα ένα δεύτερο, μεγαλύτερο χτύπημα στην ύπαρξή της, με τον θάνατο του μοναδικού της παιδιού.

Περίπτωσις όντως τραγική, που ίσως η μεγαλύτερη βοήθεια σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν είναι τόσο τα παρηγορητικά λόγια, όσο η συμπαράσταση στο δάκρυ «κλαίειν μετά κλεόντων».

Αλλά δόξα τω Θεώ, υπάρχει και η δεύτερη σκηνή της περικοπής. Η συνάντηση του πόνου με τον Ίδιο τον Αρχηγό της Ζωής.

Ο Ιησούς γνωρίζει και βιώνει περισσότερο απ’ όλους το δράμα του θανάτου.

Γνωρίζει όσο κανένας άλλος το φοβερό «μυστήριον του θανάτου». Άλλωστε γι αυτό ήρθε. Για να νικήσει και κατασυντρίψει το αποτέλεσμα της αμαρτίας, δηλ. τον θάνατο, και «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο».

Η συνάντησις είναι συγκλονιστική. Δεν απευθύνεται απλά μ’έναν παρηγορητικό λόγο στη μητέρα του νεκρού παιδιού. Με απέραντη αγάπη, την προστάζει κάτι το ακατανόητο. «Μη κλαίε». Μα πώς να μην κλάψει αφού αποχωρίζεται το μονάκριβο σπλάχνο της; Ναι. «Μη κλάιε», διότι Αυτός που βρίσκεται μπροστά σου είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Και όπως με το παντοκρατορικό του πρόσταγμα «είπε και εγεννήθησαν», Αυτός ο ίδιος τώρα, με την Θεϊκή του θέληση και αγάπη, πραγματοποιεί αυτό που θέλοντας και μη θα γευθούν στο τέλος της ιστορίας, όλοι οι «κεκοιμημένοι απ’ αρχής έως εσχάτων».

Είναι τόσο χαρακτηριστικοί οι λόγοι του Κυρίου, τους οποίους αποδίδει επ’ ακριβώς ο Έλληνας Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς: «… ήψατο της σορού… και είπε. Νεανίσκε σοι λέγω, εγέρθητι».

Καμμία απολύτως δύναμη δεν είναι δυνατόν να αντισταθεί στην θέληση του Ιησού.

Και ζωντανός τώρα ο νέος, προσφέρεται στην εκστατική του μητέρα.

Καμμία ανθρωπίνη περιγραφή δεν μπορεί να αποτυπώσει τα αισθήματα τα οποία βιώνει ο άνθρωπος μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Γι αυτό και «έλαβε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν».

Όπωσδήποτε, όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα κληθούμε, αν δεν έχουμε ήδη, να αντιμετωπίσουμε μια παρόμοια οδυνηρή εμπειρία, όπως ακριβώς και η χήρα μητέρα της Ευαγγελικής περικοπής. Κάποιο προσφιλές μας πρόσωπο, θα αναχωρήσει απ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, και εμείς «οι περιλειπόμενοι», θα δώσουμε τις πνευματικές εξετάσεις στο θέμα του θανάτου.

Ας μη περάσει ποτέ από το νου κανενός ότι ο θάνατος επιφέρει την εκμηδένιση.

Η ψυχή συνεχίζει να υπάρχει μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα, απολαμβάνοντας η βασανιζόμενη, αναλόγως του πως έζησε ο άνθρωπος όταν βρισκόταν σ’ αυτή την ζωή.

Και όχι μόνο τούτο «Προσδοκούμε ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Επομένως, αφού ο Χριστός δια του Σταυρικού θανάτου και της ενδόξου Αναστάσεώς Του, νίκησε τον χειρότερο εχθρό των ανθρώπων, τον θάνατον, ο πιστός Χριστιανός, τώρα έχει όχι απλώς ελπίδα, αλλά την βεβαιότητα της ζωής. Όχι μόνο ο αποχωρισμός των αγαπημένων προσώπων μας είναι εντελώς προσωρινός, αλλά ζούμε την βεβαιότητα ότι θα αναστηθούμε στην ένδοξη και νέα ζωή που μας αναμένει.

Το θαύμα της αναστάσεως του υιού της χήρας της Ναῒν, επί της ουσίας, αυτήν ακριβώς την αλήθεια πιστοποιεί. Και εμείς δεν έχουμε, παρά ως πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με αυτή την βεβαιότητα να ζούμε και να αγωνιζόμαστε.

Τελειώνοντας να τονίσουμε ότι ο Χριστός, δεν συνάντησε στάχτη μπαίνοντας στην Ναῒν και δεν ευλόγησε κάποια τεφροδόχο. Συνάντησε, μίλησε και άγγιξε το νεκρό σώμα του νέου ανθρώπου. Το σώμα αυτό που ήταν ναός της ψυχής και τώρα με την Θεϊκή προσταγή, αυτή η ίδια η ψυχή επιστρέφει, όχι στην τέφρα αλλά στο σώμα το οποίον ζωντανό πλέον «ανεκάθισεν και ήρξατο λαλείν» και ο Ιησούς «έδωκεν τη μητρι αυτού».

Είθε ο Κύριος να μας χαρίζει τον φωτισμό του και να ζούμε τις θείες αυτές διδασκαλίες της πίστεώς μας.

Αμήν.

π.Ιωήλ
Κόνιτσα

Συνέντευξη του πατρός Χρυσάνθου Στελλάτου στο ΣΚΑΙ ΠΑΤΡΑΣ 89.4

 

 

Τα συσσίτια ολοένα και αυξάνονται με την εκκλησία να προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες των φτωχών που γίνονται φτωχότεροι. Γονείς αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ενώ ηλικιωμένοι δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ρεύματος και της ΔΕΥΑΠ. Η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη. Ο πατέρας Χρύσανθος Στελλάτος μεταφέρει το κλίμα.

Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα απο το ΣΚΑΙ ΠΑΤΡΑΣ 89.4 πατώντας πατώντας

Η Κιβωτός της αγάπης του παπά Αντώνη

«Από το παράθυρό μου έβλεπα νέα παιδιά εγκαταλειμμένα, μπλεγμένα στα ναρκωτικά και την εξαθλίωση. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τα βοηθήσω. Στην αρχή ήταν μια παρέα εφήβων. Πλησίασα και ζήτησα να παίξουμε έναν αγώνα μπάσκετ. Σήμερα στην Κιβωτό έρχονται 187 παιδιά όλων των ηλικιών. Η πόρτα μας γι΄ αυτά θα είναι πάντοτε ανοιχτή».



O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου είναι εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Κολωνού. Η περιοχή είναι, από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν πολλές συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει, όπως λέει. Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους".



«Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας είναι η αγάπη και σε αυτή βασιζόμαστε», λέει γεμάτος ικανοποίηση.



Η Κιβωτός ιδρύθηκε το 1998 από τον 26άχρονο τότε Ιερέα, που διαπιστώνοντας τις πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης των παιδιών θέλησε να βοηθήσει με σκοπό να ανατρέψει και να βελτιώσει αυτήν την άσχημη κατάσταση και να αποτελέσει η Κιβωτός μία εστία φροντίδας συμπαράστασης και ελπίδας για το μέλλον αυτών των παιδιών της "άλλης" Αθήνας.



Η Κιβωτός





Η «Κιβωτός του Κόσμου» μεριμνά για παιδιά που βίωναν καθημερινά την εγκατάλειψη, το ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, την Ακαδημία Πλάτωνος. Ιδρύθηκε το 1998, από τον εικοσιεξάχρονο τότε πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με σκοπό να αποτελέσει μια εστία φροντίδας, συμπαράστασης και ελπίδας για το μέλλον των παιδιών της «άλλης» Αθήνας.



Η Κιβωτός φροντίζει σήμερα περίπου 200 παιδιά, από βρέφη έως δεκαοκτώ ετών, σε μια πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική κοινότητα που ανθεί και μεγαλουργεί με την αγάπη του Θεού. Τα 150 Ελληνόπουλα, μαζί με παιδιά από χώρες όπως η Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ουκρανία, Ρωσία, Καζακστάν, Γκάνα, Αφγανιστάν και Ιράκ, βιώνουν όλα μαζί αρμονικά τη στοργή και την ειρήνη της Κιβωτού, που τα ανακουφίζει από τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση και την αναλφαβητισμό.



Ομάδες εθελοντών φροντίζουν ανιδιοτελώς τις βασικές ανάγκες των παιδιών όπως σίτιση, ένδυση, ψυχαγωγία, περίθαλψη, σxολική ένταξη, ενώ παράλληλα άλλες τα διδάσκουν φροντιστηριακά μαθήματα, τους παρέχουν επαγγελματική κατάρτιση, πάντα με την διαρκή φροντίδα και προσευχή του Πατέρα Αντωνίου. Όλοι μαζί, ενωμένοι, με την αγάπη και τις δωρεές φυσικών προσώπων και εταιριών, συμβάλλουμε στην κοινωνική ένταξη και καταξίωση αυτών των παιδιών.





Στόχος του Πατέρα Αντωνίου είναι να μην ιδρυματοποιούνται τα παιδιά, αλλά να παραμένουν μαζί με τη μητέρα τους. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, οι άστεγες αλλά και άπορες μητέρες ενισχύονται μηνιαίως με οικονομικά βοηθήματα, για ενοίκια μικρών κατοικιών, λογαριασμούς νερού και ηλεκτρικού ρεύματος. Ταυτόχρονα διαρκής προσπάθεια της Κιβωτού είναι η εύρεση εργασίας στις μητέρες, με απώτερο σκοπό να σταθούν στα πόδια τους, να πάρουν τη ζωή και την ευθύνη των παιδιών τους στα χέρια τους.





Παρά τις σοβαρότατες ελλείψεις της Κιβωτού σε μέσα, υποδομές και πόρους, το έργο της είναι σημαντικό και έχει αναγνωρισθεί με εθνικές και παγκόσμιες διακρίσεις.



Η Κιβωτός βραβεύτηκε στην Παλαιά Βουλή το Νοέμβριο του 2003 από τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο ως μία από τις καλύτερες οργανώσεις για τη μέριμνα του παιδιού στην Ελλάδα.



Το Ευρωπαϊκό παρατηρητήριο ενάντια στο Ρατσισμό και την Ξενοφοβία επέλεξε την Κιβωτό ως το "Φωτεινότερο παράδειγμα ενάντια στο Ρατσισμό και την Ξενοφοβία στην Ελλάδα" για το έτος 2003.



Το Δεκέμβριο του 2004 η Κιβωτός βραβεύτηκε από την UNESCO για το έργο της.



Στις 5 Δεκεμβρίου 2005, η Κιβωτός βραβεύτηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, ξανά ως μία από τις καλύτερες οργανώσεις στην Ελλάδα για τη μέριμνα του παιδιού.



Το Δεκέμβριο του 2008 η «Κιβωτός του Κόσμου», βραβεύτηκε στο πρόσωπο του Πατέρα Αντωνίου

με την απονομή Βραβείου από την Ακαδημία Αθηνών για βράβευση Έλληνα που διακρίθηκε για πράξη ανθρωπισμού και κοινωνικής αρετής.



Σας προσκαλούμε να επισκεφθείτε την «Κιβωτό του Κόσμου» για να γνωρίσετε τα παιδιά μας, τους εθελοντές μας, το περιβάλλον μας, και το ελπιδοφόρο όραμα του αγώνα μας.

Οι δωρεές σας είναι απαραίτητες για τη διαρκή μας προσπάθεια.



Μαζί μπορούμε!





Μπες στην ιστοσελίδα της Κιβωτού του Κόσμου, απ' όπου και τα παραπάνω κείμενα.

8 Οκτωβρίου Συναξαριστής

 

Ὁσία Πελαγία, Ἁγία Πελαγία ἡ Παρθένος, Ἁγία Ταϊσία, Ἅγιος Ἰγνάτιος, Ὁ Ἅγιος Δοσίθεος.


Ἡ Ὁσία Πελαγία

Ζοῦσε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἀνῆκε στὴν τάξη τῶν ἐλαφρῶν γυναικών. Ἦταν πόρνη. Ἡ ζωή της ἦταν βουτηγμένη μέσα στὸν οἶστρο τῶν ἁμαρτωλῶν ἡδονῶν. Ἡ ἀκολασία εἶχε πωρώσει τόσο τὴν συνείδησή της, ὥστε καμιὰ ἔννοια μετανοίας νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εἰσχωρήσει στὴν ψυχή της.
Ἑπομένως, θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανείς, ἦταν καταδικασμένη ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωή της στὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Ὅμως ὄχι! Ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριός μας διαβεβαίωσε ὅτι «αἱ τελώναι καὶ αἱ πόρνοι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».
Δηλαδή, οἱ τελῶνες καὶ οἱ πόρνες, ποὺ στὴν ἀρχὴ ἔδειξαν ἀπείθεια στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κατόπιν εἰλικρινὰ μετάνιωσαν, προλαμβάνουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐσᾶς, ποὺ μόνο μὲ τὰ λόγια δείξατε ὑπακοὴ στὸν Θεό, στὴν πράξη ὅμως ὑπήρξατε ἀπειθεῖς καὶ ἄπιστοι.
Πράγματι ἡ Πελαγία τυχαῖα σὲ κάποια σύναξη χριστιανῶν ἄκουσε θερμὸ κήρυγμα περὶ ἁγνότητας, τοῦ ἐπισκόπου Νόννου. Τὰ λόγια του ἤλεγξαν καὶ συγκλόνισαν τὴν ψυχή της. Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπαρνήθηκε τὴν ἄσωτη ζωή της, πούλησε τὰ διάφορα κοσμήματά της καὶ τὰ χρήματα τὰ διαμοίρασε στοὺς φτωχούς.
Ἀφοῦ κατηχήθηκε καὶ βαπτίσθηκε, μετὰ ὀκτὼ ἡμέρες πῆγε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου μὲ σκληρὴ ἄσκηση πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή της.




Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐξ ἀκανθῶν καθάπερ ῥόδον εὐῶδες, τῇ Ἐκκλησίᾳ Πελαγία ἐδείχθης, ταῖς ἐναρέτοις πράξεσιν εὐφραίνουσα ἡμᾶς· ὅθεν καὶ προσήγαγες, ὡς ὀσμὴν εὐωδίας, τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, τὸν σὸν βίον Ὁσία. Ὃν ἐκδυσώπει σώζεσθαι ἡμᾶς, παθῶν παντοίων, ψυχῆς τε καὶ σώματος.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Πελάγει ἀρετῶν, ἀληθῶς ἰσαγγέλων, τὸ πέλαγος τῶν σῶν, ἐγκλημάτων Ὁσία, πανσόφως ἐβύθισας, καὶ δακρύων τοῖς ῥεύμασιν, ἐναπέπνιξας, τὸν πολυμήχανον ὄφιν· ὅθεν ἤστραψας, ὥσπερ λαμπὰς μετανοίας, τὴν κτίσιν φαιδρύνουσα.

Μεγαλυνάριον.
Φερωνύμως πέλαγος γαληνόν, πλεύσασα Ὁσία, μετανοίας τῆς ἱερᾶς, Μῆτερ Πελαγία, τοῖς ἐν πελάγει βίου, λιμὴν σωτηριώδης, ὤφθης καὶ ἄκλυστος.





    
Ἡ Ἁγία Πελαγία ἡ Παρθένος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας καὶ ἀπὸ ἔνδοξο γένος (στὰ χρόνια του βασιλιὰ Νουμεριανοῦ 282 – 284).
Ὅταν ἔμαθε ὁ ἄρχοντας τῆς Ἀντιόχειας ὅτι ἡ Πελαγία ἦταν χριστιανή, ἔστειλε στρατιῶτες γιὰ νὰ τὴ συλλάβουν. Αὐτοὶ περικύκλωσαν τὸ σπίτι της καὶ ἑτοιμάζονταν νὰ τὴν ἁρπάξουν. Ὅταν τὸ ἔμαθε ἡ Ἁγία, ζήτησε ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες νὰ περιμένουν λίγο. Ὅποτε, σήκωσε τὰ χέρια της καὶ τὰ μάτια της στὸν οὐρανὸ καὶ προσευχήθηκε θερμὰ πρὸς τὸν Θεὸ νὰ μὴ ἐπιτρέψει νὰ τὴν ἁρπάξουν οἱ στρατιῶτες, ἀλλὰ νὰ φύγει ἀπ’ τὴν ζωὴ αὐτὴ, ἁγνὴ καὶ παρθένος.
Ἔπειτα ἄνοιξε τὸ παράθυρο καὶ ἔριξε τὸν ἑαυτό της στὸ κενό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τραυματιστεῖ θανάσιμα καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγνὴ ψυχή της στὸν Θεό, προκειμένου βέβαια νὰ τὴν προφυλάξει ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῶν ἀγροίκων στρατιωτῶν.
Περίφημο ἐγκώμιο γιὰ τὴν Ἁγία αὐτὴ ἔγραψε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.





    
Ἡ Ἁγία Ταϊσία

Ἡ ὀμορφιὰ της ἦταν ἀπὸ τὶς σπάνιες. Πλεονέκτημα, ποὺ  ἀποβαίνει ὀλέθριο, ὅταν δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὸ διατηροῦμε ἁγνὸ μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν φωτεινὴ διάκριση, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη.
Δυστυχῶς γιὰ τὴν Ταϊσία, αὐτὴ ποὺ ἐπιβουλεύτηκε τὴν τιμή της ἦταν ἡ ἴδια της ἡ μάνα. Γυναῖκα χυδαία, ποὺ ἤθελε πολὺ πλοῦτο, καὶ δὲν δίστασε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὴν κόρη της γιὰ νὰ τὸν ἀποκτήσει.
Ἔτσι ἡ Ταϊσία, παρασύρθηκε στὸ δρόμο τῆς ἀτιμίας μόλις 17 ἐτῶν. Ἔγινε καὶ ἡ ἴδια πλούσια ἀλλὰ καὶ πόρνη. Οἱ τίμιοι ἄνθρωποι τὴν ἀπεχθάνονταν. Καμιὰ οἰκογενειακὴ πόρτα δὲν ἦταν ἀνοικτὴ γι’ αὐτήν.
Οἱ ἴδιοι οἱ ἐκμεταλλευτὲς τῆς σάρκας της, ποτὲ δὲν θὰ τὴν ἔφερναν νὰ γνωριστεῖ μὲ τὶς μητέρες τους καὶ τὶς ἀδελφές τους. Διότι εἶχε καταντήσει ἕνα ἀντικείμενο σαρκικῆς ἱκανοποίησης καὶ τίποτα περισσότερο. Τότε ἡ Ταϊσία ἔπεσε σὲ θλίψη μεγάλη, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ἔχασε ἕνα πρόβατο, ὅμως δὲν ἔπαψε νὰ τὸ ἀναζητεῖ.
Ὅταν λοιπὸν ὁ Παφνούτιος ἀπὸ τὴν Σιδῶνα ἔμαθε τὴν ψυχική της κατάσταση, προσευχήθηκε καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ψυχή της. Καὶ δὲν ἀστόχησε. Τὴν ἐπισκέφθηκε καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ πέτυχε τὸ θαῦμα! Καυτὰ δάκρυα μετανοίας κύλησαν στὰ μάγουλα τῆς Ταϊσίας.
Πέταξε ὅλα της τὰ πλούτη στὴν θάλασσα, διότι τὸ τίμημα τῆς ἀτιμίας δὲν ἄξιζε νὰ χρησιμοποιηθεῖ στὸ ἱερὸ ἔργο τῆς ἐλεημοσύνης. Ἀπὸ τότε ἔζησε φτωχά, ἀλλὰ πλούσια σὲ πίστη, σὲ μετάνοια, σὲ σωφροσύνη, σὲ προσευχή, σὲ ὑπακοή, σὲ ταπείνωση καὶ καλοσύνη.
Ἔγινε δεκτὴ σὲ εὐσεβὴ ὅμιλο γυναικῶν καὶ πέθανε φροντίζοντας ἀρρώστους καὶ ἀνήμπορους ἀνθρώπους.





Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας

Τὸ χωριὸ Ζαγορὰ τῆς ἐπαρχίας Τυρνάβου, ἦταν ἡ πατρίδα τοῦ Ἰγνατίου. Οἱ γονεῖς του Γεώργιος καὶ Μαρία, παρέλαβαν τὸν γιὸ τους Ἰωάννη, αὐτὸ ἦταν τὸ κατὰ κόσμον ὄνομά του, καὶ μετακόμισαν στὴ Φιλιππούπολη.
Ὁ Ἅγιος ἀπὸ μικρὸ παιδί, ἔδειχνε μεγάλο ζῆλο στὶς ἀρετὲς καὶ πῆγε σ’ ἕναν αὐστηρὸ γέροντα. Στὸ διάστημα ὅμως αὐτό, οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τὸν πατέρα του καὶ μὲ τὴ βία τούρκεψαν τὴν μητέρα του καὶ τὶς δυὸ ἀδελφές του. Ὅταν τὸ ἔμαθε ὁ Ἰωάννης, πῆγε στὸ Βουκουρέστι καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Στὸν δρόμο ὅμως συνελήφθη ἀπὸ Ὀθωμανοὺς καὶ γιὰ νὰ γλιτώσει τὸ θάνατο τοὺς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ γίνει Ὀθωμανός. Ὅταν ἔφτασε στὸ Ἅγιον Ὄρος, κατέληξε στὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅπου ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἰγνάτιος. Ἐκεῖ ὁ ἡγούμενος Νικηφόρος ὁ Γέροντας τὸν ἐμπιστεύθηκε στὸν Γέροντα Ἀκάκιο.
Ἀργότερα πῆρε τὴν εὐχὴ νὰ μαρτυρήσει καὶ στὶς 29 Σεπτεμβρίου 1814 ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου μπροστὰ στὸν κριτὴ πέταξε τὸ τούρκικο φέσι, ποὺ φόρεσε ἐπίτηδες καὶ ὁμολόγησε τὸν Χριστό.
Ἄγρια καὶ φρικτὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ ἀκολούθησαν. Ἀλλὰ ὁ Ἰγνάτιος ἔμεινε σταθερὸς στὴν ἀπόφασή του.
Τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὶς 8 Ὀκτωβρίου 1814 ὤρα ἕκτη. Ὁ συνοδός του Γρηγόριος ἀγόρασε τὸ λείψανό του καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸ τοῦ νεομάρτυρα Εὐθυμίου, τὰ μετέφερε στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Ὁ Ἰγνάτιος, μαζὶ μὲ τοὺς συνασκητές του μάρτυρες, Εὐθύμιο καὶ Ἀκάκιο, γιορτάζουν μαζὶ τὴν 1η Μαΐου.



Ὁ Ἅγιος Δοσίθεος τοῦ Βερκνεοστρόβ


Ὁ Ἅγιος Δοσίθεος τοῦ Βερκνεοστρόβ, ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Εὐφροσύνου Σπασοελεαζάροβ († 15 Μαΐου).
Τὸ 1470 ἵδρυσε τὴ μονὴ Βερκνεοστρόβ στὴ λίμνη Πσκόβ ὅπου και μόνασε

Στιγμές αγιότητας τριών καθημερινών ανθρώπων...

 

Η πιο καλή φάση που μπορεί να σου τύχει!

Ο Θεός, όπως έχουμε ματαπεί, έρχεται κυρίως σε δυο περιπτώσεις: στην τέλεια αγάπη και στην τέλεια απελπισία. Εδώ έχουμε δυο περιπτώσεις καθαρής καρδιάς. Εσύ που λες "αν δω κι εγώ, θα πιστέψω", έχει τέτοια καρδιά; Μπορείς καν να δεχτείς ως κάτι θετικό αυτό που έκαναν οι δυο παρακάτω άνθρωποι, ιδίως ο πρώτος. Αν μπορέσεις να το εγκρίνεις στη συνείδησή σου, θα είναι ένα πρώτο βήμα...

Μια σημαντική διαφορά της ορθόδοξης πνευματικότητας από τις άλλες πνευματικές παραδόσεις του κόσμου είναι ότι σου διδάσκει τον τρόπο της κάθαρσης της καρδιάς - βάζοντάς τον βέβαια στην αρχή ενός δρόμου που οδηγεί στη θέωση κι όχι απλά σ' ένα δρόμο για να "βρεις τον εαυτό σου", πράγμα γήινο και ατελές. Αυτή είναι και η εμπειρική γνώση του Θεού, αλλά και η επιβεβαίωση πως ιστορίες σαν τις παρακάτω δεν είναι παραμύθια για γιαγιάδες. Δεν τα πιστεύεις; Καλά κάνεις - δεν καλείσαι να πιστέψεις κάτι που δεν έχεις ζήσει. Εφάρμοσέ τα στη ζωή σου και θα δεις ο ίδιος.

Ο απατημένος σύζυγος που αγάπησε πολύ

Ελληνοαμερικανός οικογενειάρχης είδε το Άκτιστο Φως

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Ο πατήρ Παϊσιος μου είπε", του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη", σελ. 27-29 [ολόκληρο εδώ]. Το post από εδώ.

Ο γέροντας μου διηγήθηκε την έξης ιστορία: «Μία φορά είχε έρθει εδώ ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός. Ορθόδοξος ήταν, αλλά δεν είχε πολλά με τη θρησκεία... Ούτε τη νηστεία της Παρασκευής δεν κρατούσε... ούτε πολύ πήγαινε στην Εκκλησία. "Έζησε μία εμπειρία και ήθελε να τη συζητήσει. "Ένα βράδυ, ενώ προσευχόταν στο διαμέρισμά του «άνοιξε ο ουρανός». "Ένα φως τον έλουσε, και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Βρισκόταν λουσμένος μέσα στο φως για πολλή ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο!

Θαύμασα! Γιατί ένοιωσα και κατάλαβα ότι ήταν «εκ Θεού». Ήταν πραγματικό... Είδε το «άκτιστο φως»[*]. Τι έκανε στη ζωή του; Πώς ζούσε και αξιώθηκε τέτοια θεία πράγματα;
Ήταν παντρεμένος, είχε γυναίκα και παιδιά. Του λέει ή γυναίκα του: «Βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σπίτι, θέλω να πηγαίνω καμιά βόλτα». Ε! δεν δούλευε κιόλας, άρχισε να γυρίζει με τις φίλες της και να τον τραβάει κάθε βράδυ έξω. Μετά από λίγο διάστημα, του λέει: «θέλω να βγαίνω μόνη μου με τις φίλες μου». Το δέχτηκε και αυτό για χάρη των παιδιών του. Μετά, «θέλω να πάω μόνη μου διακοπές...» Τι να κάνει; της έδινε και λεφτά και το αυτοκίνητο.

Μετά ζήτησε να της νοικιάσει ένα διαμέρισμα να ζει μόνη της, κουβαλούσε και τους φίλους της εκεί. Της μιλούσε, τη συμβούλευε, «βρε τι θα νοιώθουν τα παιδιά μας;» Τίποτα αυτή. Στο τέλος του πήρε πολλά λεφτά και έφυγε. Στεναχωριόταν!

Μετά από λίγα χρόνια έμαθε ότι είχε καταντήσει πόρνη στα μαγαζιά του Πειραιά!

Στεναχωρέθηκε! Έκλαιγε! Σκεφτόταν να πάει να τη βρει. Τι να της πει όμως;...

Γονάτισε να προσευχηθεί: «Θεέ μου... φώτισε με, τι να πω... τι να κάνω... για να σωθεί αυτή ή ψυχή...». Βλέπεις την πονούσε. Ήθελε «να σωθεί αυτή ή ψυχή». Ούτε αντρικός εγωισμός, ούτε μνησικακία, ούτε περιφρόνηση... πονούσε για την κατάντια της. Ποθούσε τη σωτηρία της. Τότε άνοιξε ο Θεός τον ουρανό... τον έλουσε με το φως Του.

Βλέπεις;... Βλέπεις;... Αυτός στην Αμερική... σε τι περιβάλλον ζούσε;... Ενώ πόσοι ζούμε μέσα στο Άγιον Όρος, μέσα στους Αγίους, μέσα στη χάρη της Παναγίας και προκοπή δεν κάνουμε!

Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!»

[*] «ακτιστο φώς»: Λέγεται άκτιστο, δηλαδή αδημιούργητο, χωρίς αρχή, δηλαδή θεϊκή ενέργεια, Θεός. Υψηλότατοι πνευματικοί ασκητές το ζουν. Ποθητός στόχος της ασκητικής ζωής. Θεωρείται εμπειρία θέωσης. Μετέχει η ανθρώπινη στη Θεία ενέργεια, «...θείας φύσεως κοινωνοί...». Περί άκτιστου Φωτός ειδικότερα εδώ.

Το άρθρο αυτό στα Αγγλικά

Γέροντας Παΐσιος

Ο λαϊκός αχθοφόρος που ανέστησε νεκρό

Από το ίδιο βιβλίο, σελ. 166-168. Αφηγείται ο Γέροντας Παΐσιος. Από εδώ.

...Είχα γνωρίσει κάποτε έναν άνθρωπο πολύ καλό και ευαίσθητο. Αφού να φανταστείς ούτε στο μοναστήρι δεν ερχόταν να φιλοξενηθεί για να μη δώσει βάρος στους μοναχούς... Ήμουν τότε αρχοντάρης στη σκήτη των Ιβήρων, βγαίνω μία στιγμή στο μπαλκόνι το μεσημέρι, βλέπω κάποιον κάτω να ξαπλώνει πάνω στις πέτρες... Βρε, λέω, τι κάνει αυτός εκεί; Ανησύχησα. Πήγα και τον βρήκα.

— Τι κάνεις εδώ, ευλογημένε; Γιατί δεν έρχεσαι στο μοναστήρι να φιλοξενηθείς;

— Όχι, όχι, καλά είμαι εδώ, μη στεναχωριέσαι. 

Τον βίαζα να έρθει και αυτός δεν ήθελε. Μου λέει «Όλη νύχτα οι πατέρες κάνουν αγρυπνία... κουράζονται, νηστεύουν... πάνε να ξεκουραστούν λιγάκι το μεσημέρι, να πάω εγώ να τους ανησυχήσω; Δεν πάει!»

Είδες καλούς λογισμούς που έκανε; αυτό δείχνει ψυχική και πνευματική υγεία... ενώ άλλοι έρχονται με απαίτηση να τους υπηρετήσεις και μετά όλο κακούς, λογισμούς κάνουν... να σε κατηγορήσουν κιόλας. Τέλος πάντων. Τελικά τον έπεισα, τον πήρα στο μοναστήρι, γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι.

Άκου να δεις τι έκανε αυτός ό άνθρωπος. Αυτός από μικρός έμεινε ορφανός, δε γνώρισε γονείς, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Όταν μεγάλωσε, δούλευε αχθοφόρος στο λιμάνι, στη Θεσσαλονίκη.

Παντρεύτηκε και χάρηκε πολύ. Γιατί βρήκε την οικογένεια που του έλειπε. Τα πεθερικά του τα είχε σαν τους γονείς του. Πιασαν ένα σπίτι κοντά στα πεθερικά και τα αγαπούσε πολύ. Αφού να φανταστείς, όταν σχολούσε από τη δουλειά, πρώτα πήγαινε από τα πεθερικά του, να τα χαιρετήσει, να δει αν χρειάζονται τίποτα, και μετά πήγαινε σπίτι να δει τη γυναίκα του.

Ήταν και πολύ ευλαβής. Έλεγε και την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με». Κουβαλούσε και προσευχόταν.

Τον στεναχωρούσε το θέμα ότι τα πεθερικά του δεν πίστευαν. Ο πεθερός του μάλιστα βλασφημούσε και αυτό τον πίκραινε πολύ... Παρακαλούσε λοιπόν τον Θεό να μην τους πάρει απ' αυτή τη ζωή πριν μετανοήσουν... Με παρακάλεσε και μένα να κάνω προσευχή γι' αυτό το θέμα.

Μία φορά λοιπόν αρρώστησε ο πεθερός του και τον πήγαν στο νοσοκομείο: Στο ΑΧΕΠΑ. Ήταν μέρες εκεί. Μία μέρα λοιπόν μετά τη δουλειά πήγε στο νοσοκομείο κατευθείαν, χωρίς να περάσει από το σπίτι. Ψάχνει για τον πεθερό του, δεν τον βρίσκει στο δωμάτιο... Ψάχνει ρωτάει... «Ποιος, αυτός; πέθανε,... τον έχουν κάτω στα ψυγεία, εκεί πού φυλάν τους νεκρούς» του λένε.

Του ήρθε σαν να τον χτύπησε κεραυνός. «Γιατί, Θεέ μου, τον πήρες αφού δεν ήταν έτοιμος; αφού δεν πρόλαβε να μετανοήσει; γιατί, Θεέ μου;».

Άρχισε να προσεύχεται με πόνο, βαθειά. «Τι είναι για το Θεό να τον φέρει πίσω; Τίποτα» σκέφτηκε και άρχισε να παρακαλεί τον Θεό.

Κατεβαίνει κάτω, ψάχνει το νεκροτομείο, τον βρίσκει παγωμένο, νεκρό. Τον πιάνει από το χέρι. «Έλα, πάμε, του λέει, πάμε σπίτι». Ζωντάνεψε ό νεκρός, σηκώθηκε και τον ακολούθησε.

— Αλήθεια, γέροντα, έγινε αυτό; τον ρώτησα εμβρόντητος.

— Αλήθεια, βρε, αλήθεια.

— Και ζει αυτός ο άνθρωπος ακόμα;

— Όχι, έχει πεθάνει τώρα... έζησε μερικά χρόνια ακόμα, μετανόησε, καλοσύνεψε... έγινε αρνάκι, και τον πήρε ο Χριστός στον Παράδεισο...

Ήμουν κατάπληκτος.

— Γίνονται στις μέρες μας τέτοια πράγματα;... ρώτησα με θαυμασμό.

— Είδες... και ήταν λαϊκός. Είχε όμως πολύ απλότητα!!! και βαθειά πίστη. Δε λέει ό Χριστός, «ο πιστεύων εις εμέ α εγώ ποιώ και μείζονα τούτων ποιήσει»; Γιατί να μας φαίνεται παράξενο; Ο Χριστός δεν ανέστησε νεκρούς; Το Λάζαρο, το γιο της χήρας, την κόρη τού Ιαείρου! Οι Απόστολοι δεν ανάσταιναν νεκρούς;... Στους βίους των Αγίων δε διαβάζουμε τόσα και τόσα;

Γιατί μας φαίνεται παράξενο;

Το άρθρο αυτό στα Αγγλικά

"Καλημέρα, Συμεών. Ο Χριστός είμαι. Υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω..."

 

Η Ευλογία της Απλότητας

Σσσσστ! Ησυχία... κοιμάται!

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας.
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».

Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ – πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

(Από το βιβλίο ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 2008, σελ. 350-351, Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής).

Πηγές που δίνονται: Χορωδία Ι.Ν.Ζ.Π. Καμινίων, Ζωντανό Ιστολόγιο

Η αποκρυφιστική μαγεία της Ιουδαϊκής Καμπάλα

 

Το παρακάτω είναι τμήμα άρθρου του Texe Marrs, όπως παρουσιάζεται, με κάποιες προσθήκες, στο blog Snippits and Snappits / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η «Καμπάλα» (Kabbahal), δεν έχει καμιά σχέση με την Παλαιά Διαθήκη και έχει τις ρίζες της «στα εσωτεριστικά και θεοσοφικά ρεύματα των Ιουδαϊκών κύκλων, της εποχής που είδε την γέννηση του Χριστιανισμού», όπως γράφει ο Εβραίος καθηγητής Γκερσόμ Σολέμ στο βιβλίο του «Εισαγωγή στην Καμπάλα», κατατάσσεται στο χώρο του Μυστικισμού και του Αποκρυφισμού.

Δεν είναι μόνο «τρόπος σκέψης», αλλά και «πίστη», που καλλιεργείται έντεχνα με εσωτεριστικές και θεοσοφικές διδασκαλίες.

Η λέξη Καμπάλα σημαίνει «να δέχεσαι».

Το σύμβολο της Καμπάλα είναι ένα κόκκινο βραχιολάκι που, φορούν στον καρπό του αριστερού χεριού τους.

Το κόκκινο βραχιολάκι των καββαλιστών, που έχουν δεμένο στον καρπό του αριστερού χεριού τους πιστεύουν ότι φέρνει καλή τύχη, βοηθά τον εξορκισμό των κακών πνευμάτων, είναι φορέας του θείου φωτός, απομακρύνει το σκοτάδι και πωλείται προς 26 δολάρια το κομμάτι.

Πολλοί Εβραίοι κρατούν αποστάσεις από τον αποκρυφισμό της, που στην Ευρώπη υπήρξε η βάση της Θεοσοφίας, του Τεκτονισμού και του Ροδοσταυρισμού. (Άλλες πληροφορίες για την Καμπάλα ΕΔΩ και ΕΔΩ).

Τα Μαγικά Σύμβολα της Ιουδαϊκής Καμπάλα

Η Καμπάλα είναι το θεμελιώδες στοιχείο της σύγχρονης μαγείας. Σχεδόν όλες οι μεγάλες μάγισσες και μάγοι αυτού του αιώνα ήταν Καβαλιστές. ~ William J. Schnoebelen, in The Dark Side of Freemasonry.

Στις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90, η πιο καυτή πνευματική τάση ήταν το κίνημα της Νέας Εποχής (New Age). Καθώς προχωρούμε προς τα εμπρός μέσα από την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, το τελευταίο πνευματικό φαινόμενο - πανάκεια για όλα τα προβλήματα - φαίνεται να είναι η εβραϊκή Καμπάλα). Η Καμπάλα δεν είναι κάτι καινούργιο, φυσικά. Υπάρχει εδώ και αιώνες.

Η Καμπάλα στην πραγματικότητα είναι αρχαία μαγεία. Είναι ένα εξωτικό μείγμα διαβολικής, άλλοτε ευφάνταστης, Νεοεποχίτικης μυστικιστικής πρακτικής που ολοκληρώνεται από μια φιλοσοφική κλίση της εβραϊκής υπεροχής.

Ο ορθόδοξος Ιουδαϊσμός, ή Φαρισαϊσμός, είναι γεμάτος με καββαλισμό και οι Εβραίοι ραβίνοι αποτελούν τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Καμπάλα (Σχ. ΚΟ: μπορείτε να δείτε την υπεράσπιση της Καμπάλα - στα ελληνικά - από τον Ραββίνο Μορντεχάϊ Ι.Φριζή σε δύο βίντεο. Εδώ το πρώτο)

Διασημότητες και Καμπάλα

Η πρόσφατη έκρηξη στο ενδιαφέρον για την Καμπάλα ενισχύεται από τα πολλά μεγάλα ονόματα των celebrities που έχουν πρόσφατα ασπασθεί την Καμπάλα ως την θαυματουργή απάντηση σε όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. Ένας μυστικός ρεπόρτερ του BBC, που διείσδυσε σε καμπαλιστική ομάδα στο Λονδίνο είδε την Madonna και τον Guy Ritchie να φωνάζουν μυστικιστικά ξόρκια για να "καθαρίσει" το Τσερνομπίλ, η περιοχή στην Ουκρανία που έγινε γνωστή από την πυρηνική καταστροφή στο εργοστάσιο το 1986.

Η Madonna παραδέχεται ότι οι άκρως σεξουαλικές παραστάσεις της πάντα συνδέονται με μασονικά θέματα, σύμβολα και τελετουργικά. Η Madonna άλλαξε το όνομά της ‘Εσθήρ’.

Φώτο: Η κα Hilton, με την κόκκινη κλωστή της Καμπάλα.

Εκτός της Paris Hilton, με την Καμπάλα συνδέονται : Britney Spears, Roseanne Barr, David Beckham, Demi Moore, Shirley MacLaine, Ashton Kutcher, Sandra Bernhard, Barbra Streisand, Νταϊάν Κίτον, Γκουίνεθ Πάλτροου, Goldie Hawn, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Μάικλ Τζάκσον, Mick Jagger, Uri Gellar, Diane Ladd, Laura Dern και μια λεγεώνα άλλων «αστέρων».

Ο Mick Jagger μετά το τραγούδι του, "Συμπάθεια για τον Διάβολο" ("Sympathy for the Devil") δηλώνει τώρα Καββαλιστής;

Πολλοί επώνυμοι τελευταία απεικονίζονται στην τηλεόραση και στα περιοδικά με το χαρακτηριστικό κόκκινο βραχιολάκι. Πρόσφατη φωτογραφία με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον με το βραχιολάκι – ενώ και η Ρεπουμπλικάνα πολιτικός από την Φλόριντα, Katherine Harris, είναι καμπαλίστρια και μάλιστα το 2000, ήθελε να θεραπεύσει άρρωστα δέντρα με καββαλιστικό νερό (!). Ο Ρεπουμπλικάνος Newt Gingrich, φέρεται να είναι υποστηρικτής της Καμπάλα, και μερικοί λένε ότι ο συντηρητικός παρουσιαστής talk show Rush Limbaugh και ο ραββίνος του είναι, επίσης, στην καμπάλα.

Ανάμεσα στους πιο διαβόητους καββαλιστές είναι τα αστέρια της άλλοτε πρώτης κωμικής σειράς "The Jerry Seinfeld Show." Ο παραγωγός του σόου Seinfeld ήταν ο Larry David, ένας Εβραίος, και οι τέσσερις του cast ήταν Εβραίοι, και καβαλιστικές χειρονομίες, αποκρυφιστική γλώσσα, και μαγικές τελετουργίες παρουσιάζονταν συγκεκαλυμμένα σε πολλά επεισόδια.

Ο ρεπουμπλικάνος εκπρόσωπος του Κόμματος και πρώην Πρόεδρος της Βουλής Newt Gingrich, που παρουσιάζεται εδώ να φοράει Ιουδαϊκό σκούφο, είναι μέσα στην New Age καβαλιστική μαγεία και είναι αμειβόμενος εκπρόσωπος των σιωνιστικών συμφερόντων.

Ο Jason Alexander, ο οποίος έπαιξε στο "George Costanza", εμφανίζεται σε τηλεοπτικό περιοδικό με μια κατάφωρα καβαλιστική πόζα, σχηματίζοντας και με τα δύο του χέρια το «El Diablo» σύμβολο.

Ο Michael Richards, ο οποίος έπαιζε και αυτός στο Seinfeld, φαίνεται επίσης ποζάρει στο εξώφυλλο του μασονικού περιοδικού ‘Scottish Rite Journal’, ενώ μέσα λέει ότι είναι χαρούμενος που είναι Μασόνος.

Ο κ. Σποκ, από το Star Trek, που υποδύεται ο Leonard Nimoy, έγινε διάσημος για την παροχή του χαιρετισμού Vulcan με το δεξί του χέρι. Ο Nimoy, που είναι Εβραίος, λέει ότι το σημείο αυτό είναι η ίδια χειρονομία που αναφέρεται στις εβραϊκές Συναγωγές όταν ο ραβίνος και οι πρεσβύτεροι φέρνουν έξω τα Άγια των Αγίων.

Βασίζεται στο εβραϊκό γράμμα "shin". Στην ουσία, στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή, κάθε φορά που Σποκ έδινε τον "shin" Vulcan χαιρετισμό, ήταν επίκληση στην καβαλιστική μαγεία.

Η Τεκτονική Στοά και η καμπάλα

Ο Ελευθεροτεκτονισμός έχει εξάρει εδώ και πολύ καιρό την Καμπάλα, και ανώτατοι αξιωματούχοι της έχουν παραδεχθεί ότι τα τελετουργικά και οι διδασκαλίες της Στοάς, είναι παρμένα από την Εβραϊκή παράδοση. Ο γνωστός μεγάλος Μασόνος Albert Pike, (Sovereign Grand Commander of the Scottish Rite) έγραψε: "Γεμίζεις με θαυμασμό, όταν διεισδύεις στο Ιερό της Καμπάλα."

Το πόσα οφείλει η Μασονία στην Καμπάλα αποδεικνύεται από τη μελέτη των Ιπποτών του Kadosh βαθμού (30^ου). Ο Ed Decker, διευθυντής των Free the Masons Ministries, αναφέρει ότι τα στολίδια αυτού του τελετουργικού βαθμού συνδέονται τόσο ξεδιάντροπα φανερά με ένα "Υψηλού επιπέδου Καμπαλιστικού συμβολισμού."

Όταν κάποιος είναι περιτριγυρισμένος από μαύρες κουρτίνες, ένα κρανίο, και ένα φέρετρο με ένα καλυμμένο ιππότη να μιλάει από μέσα, δεν χρειάζεται να είναι πνευματικός γίγαντας για να διακρίνει ότι αυτό δεν είναι μίας θεοσεβής οργάνωση!

Επιβεβαιώνοντας τα πορίσματα του Decker, ο γιατρός James L. Holly, ο οποίος έχει κάνει μεγάλα έργα στην αποκάλυψη του Ελευθεροτεκτονισμού, στο έργο του ‘The Southern Baptist Convention and Freemasonry’, δείχνει πως ο 30^ος μασονικός βαθμός οδηγεί απροσδόκητα σε μια άμεση πνευματική σχέση με τον Σατανά. Στην τελετή, ο Σατανάς προσωποποιείται ως ένας μυστηριώδης καβαλιστικός μυστικιστής.

Ο Richardson στο ‘Monitor of Freemasonry’ λέει ότι, «οι Ιππότες του Kadosh βαθμού είναι στενά συνδεδεμένοι με το αρχαίο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, καθώς τιμά τις παλιές τελετές τους."

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, τα μέλη του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών λάτρευαν τον Baphomet, τον ειδεχθή αρσενικό / θηλυκό Εωσφορικό τραγόμορφο θεό και τελούσαν βλάσφημες τελετές, ουρούσαν ένα σταυρό και επιδίδονταν σε σοδομισμό.

Ο Τεκτονισμός είναι Εβραϊκός

Το 1855, ο γνωστός Ραβίνος Isaac Wise έγραψε: «Ο Τεκτονισμός είναι ένα εβραϊκό ίδρυμα, του οποίου η ιστορία, οι βαθμοί, οι επίσημες συναντήσεις, οι κωδικοί πρόσβασης, και οι εξηγήσεις είναι Ιουδαϊκοί από την αρχή μέχρι το τέλος".

Η εβραϊκή εφημερίδα Tribune, το 1927, σε ένα κύριο άρθρο, δήλωσε: «Ο Ελευθεροτεκτονισμός βασίζεται στον Ιουδαϊσμό. Εξαλείψτε τις διδασκαλίες του Ιουδαϊσμού από το μασονικό τελετουργικό και τι απομένει;»

Ο Ray Novosel, από την Αυστραλία γράφει το 2004: Οι σιωνιστές ηγέτες του κόσμου, οι άνδρες σε θέσεις επιρροής με τις διάφορες μασονικές οργανώσεις παντού, έχουν εργαστεί για μια «καθολική παγκόσμια επανάσταση», η οποία θα φέρει την Παγκόσμια Θρησκεία και την Παγκόσμια Κυβέρνηση. Πολλές τεκτονικές Στοές είναι αποκλειστικά εβραϊκές, όπως είναι οι ελέγχοντες από την B'nai B'rith Στοές ~ η μητέρα της περίφημης Anti Defamation League (ADL).

Οι Εβραϊκές Ρίζες της Μασονίας

Μία δημοφιλής φιλο-Τεκτονική ιστοσελίδα, σε ένα άρθρο με τίτλο "Ιουδαϊσμός και Μασωνία", σχολιάζει: οι Εβραίοι συμμετείχαν ενεργά στις αρχές του Τεκτονισμού στην Αμερική. Υπάρχουν στοιχεία ότι ήταν μεταξύ εκείνων που καθιέρωσαν τον Τεκτονισμό σε επτά από τις δεκατρείς ιδρυτικές πολιτείες ... Ένας Εβραίος μασόνος, ο Moses M. Hays, βοήθησε να εισαγάγει τον Σκωτικού Τύπου Τεκτονισμό στην Αμερική ... Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένων Ραβίνων, συνέχισαν να συμμετέχουν στο Τεκτονικό κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλη την αμερικάνικη ιστορία. Υπήρξαν 51 εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνοι Μάγιστροι...

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’ ήταν οπαδός της εβραϊκής Καμπάλα. Στις 22 Μαρτίου 1984, ο Πάπας δέχτηκε τα μέλη της διαβόητης B'nai B'rith Τεκτονκής Στοάς της Νέας Υόρκης, που αποτελείται αποκλειστικά από σημαίνοντες Εβραίους, στο Βατικανό.

«Είμαι υπερήφανος που είμαι Μασόνος», γράφει ο ραβίνος Seymour Adas, 32^ου βαθμού, σε αυτό το τεύχος του περιοδικού ‘The New Age’ (Απρίλιος 1987).

Σημείωση: Το όνομα του περιοδικού έκτοτε έχει αλλάξει σε ‘The Scottish Rite Journal’, για να κρύψει τη σύνδεση των Τεκτόνων με τον αποκρυφισμό κίνημα της Νέας Εποχής.

Η Καμπάλα περιέχει τέτοια εξουσία και δαιμονική διδασκαλία, υπεραρκετή για να δώσει την ιδεολογία και την κινητήρια δύναμη που απαιτείται για να παρασύρει τον κόσμο και να κρατήσει μία τέτοια σατανική συνωμοσία ζωντανή μέσα στους αιώνες ... Η Καμπάλα είναι πηγή διδασκαλίας των Τεκτόνων καθώς και άλλων ομάδων. ~ John Torrell, εκδότης, The Dove.

Καμπάλα: Τα ιερά βιβλία της μαύρης μαγείας του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού που αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της βάσης των δυτικών μυστικών εταιριών, από τον Ροδοσταυρισμό ως τον Ελευθεροτεκτονισμό και την OTO. Η Καμπάλα είναι η ίδια που προέρχεται από τη μαγεία της αρχαίας Βαβυλώνας και της Φαραωνικής Αιγύπτου, Craig Heimbichner, Blood on the Altar.

Η Καμπάλα είναι ένα σύστημα του ιουδαϊκού μυστικισμού και μαγείας και είναι το θεμελιώδες στοιχείο της σύγχρονης μαγείας. Σχεδόν όλες οι μεγάλες μάγισσες και μάγοι αυτού του αιώνα ήταν Καβαλιστές. ~ William J. Schnoebelen, The Dark Side of Freemasonry

Η εβραϊκή Καμπάλα είναι μια σειρά από αποκρυφιστικά συγγράμματα που είναι τόσο δαιμονικά όσο και κάθε ξόρκι που ποτέ έχει παρουσιαστεί στη μαγεία. Το Λεξικό Webster μας λέει ότι η Καμπάλα είναι "μία απόκρυφη θρησκευτική φιλοσοφία που αναπτύχθηκε από ορισμένους Εβραίους λόγιους." ~ James Lloyd, The Apocalypse Chronicles (Vol. VII, No. 1, 2005)

Ο Καββαλισμός είναι καθαρός Ιλλουμινατισμός επειδή διδάσκει το διεστραμμένο μυστικό δόγμα ότι, τελικά, το υψηλότερο επίπεδο οδηγεί στο ότι το «άγιο φίδι» είναι ο αληθινός Θεός. Ότι όλα τα κακά που ένα άτομο κάνει μέσω της αλχημείας, μαγικά μετατρέπονται σε δικαιοσύνη. Και ότι, ναι, ο Εωσφόρος είναι ο Κύριος. Ο Σατανάς είναι ο αληθινός και μοναδικός θεός. Αυτό είναι το βασικό δόγμα της Καββαλισμού. Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι η φρίκη και η ντροπή της εβραϊκής Καμπάλα.

πηγή

Ένα σκάνδαλο, πολλές αμαρτίες και ένας άγιος!

Ιωάννης Αντ. Παναγιωτόπουλος

Λέκτορας στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΟΨΗ

Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.





Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;





Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θυμίζαν κάτι απόμακρο.

Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μια νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους. Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νομίζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της. Γιατί ακόμη κι όταν ο ίδιος ζει «καθώς πρέπει», πρέπει να μαρτυρήσει, πρέπει να ζήσει την μαρτυρία και το μαρτύριο. Τελικά ποιος είναι το σκάνδαλο, ο άλλος ή εμείς; Μήπως εγώ είμαι αυτός που θέτω στον άλλο το προσωπείο που μου ταιριάζει να τον βλέπω; Μήπως γιατί φοβάμαι μην αποκαλυφθεί το δικό μου προσωπείο;

Και τελικά τι κάνουμε με το σκάνδαλο, ποιος το κουβαλά, ποιος θα «σώσει» το σκάνδαλο; Το ερώτημα είναι ουσιαστικό, γιατί το σκάνδαλο του άλλου έχει μια θεμελιακή λειτουργία: Γεμίζει τα δικά μας κενά, τα κενά του εγωισμού μας. Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε, είναι εύκολο να γκρεμίσουμε, αλλά είναι δύσκολο να πούμε τον καλό λόγο, να δουλέψουμε για το κοινό καλό! Υιοθετούμε επιλογές απάνθρωπες καταρχήν για τον εαυτό μας, που οδηγούν στην κάθε μορφής κρίση, η οποία δεν είναι υπόθεση ιδεολογίας, θεωρίας ή δομών, είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα της λειτουργίας χωρίς πραγματικό σκοπό, η είσοδος σε έναν μηχανισμό κατάρρευσης και φθοράς. Σήμερα ζούμε με μοναδική ένταση την ποιοτική απώλεια των εσωτερικών κριτήριων μιας κοινωνίας που δεν «κοινωνεί», αλλά μόνο «επικοινωνεί» τα αδιάλειπτα κενά της. Η «πραγματική ζωή» δεν είναι η δική μας, αλλά του αλλού. Εντούτοις οφείλουμε να αναζητήσουμε την δική μας ζωή, γιατί στην τελική Κρίση το δικό μας βιβλίο, της ζωής μας, θα είναι αδειανό.