Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς...

"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεσθε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς". Αγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως (1222-1240)

Η ΑΤΥΠΗ ΙΕΡΑ ΚΛΗΡΙΚΟΛΑΪΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΣ ΒΟΛΟΥ ΑΝΕΚΗΡΥΞΕ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟ ΘΕΟΛΟΓΟ ΤΟΝ Κ.ΖΗΖΙΟΥΛΑ

 

η άκρα ταπείνωση

Στο Διήμερο της Δοξολογίας, στο οποίο παρήλασαν απο την Ακαδημία όλοι οι οπαδοί και ωφελημένοι απο την δύναμη (την πολιτική)του κ.Ζηζιούλα, απολαύσαμε τους πιό ωραίους ψαλμούς στην Κοσμική δόξα. Στην διασημότητα, στην κοσμική αναγνώριση. Και οι τρείς πειρασμοί της Ερήμου απαντήθηκαν καταφατικά και η Έρημος μετεμορφώθη σε μία όαση εκπληρώσεως όλων των κρυφών πόθων του ανθρώπου για αυτοθέωση.

Ξεχάστε όλοι σας την αυτοσυνειδησία του Γιανναρά. Είναι ξερό ψωμί μπρός στην αυτοθέωση που προσφέρει ο κ.Ζηζιούλας. Το Ορθόξοδο θεμέλιο της αυτοπαραδόσεως μας στον Εωσφόρο. Τέλος με την παράδοση επιτέλους. Το μέλλον το εσχατολογικό σφραγίστηκε με την Αυτο-παράδοση.

Ας θυμηθούμε όμως λίγους απο τους Θείους ψαλμούς. Μαθητής του Φλωρόφσκυ, αλλά δυστυχώς συμμαθητής τού Ρωμανίδη. Όσοι γνώρισαν τον Μακαριστό Ρωμανίδη καταλαβαίνουν το αβάσταχτο βάρος να ανταγωνιστεί η ευαισθησία του κ. Ζηζιούλα την πηγαία πίστη του Ρωμανίδη, την ασυγκρατητη. Ελεγε χαριτολογώντας ο Γάλλος Ρενάν: ποιός θα’θελε ποτέ για συγκάτοικο του τον Απ.Παύλο; Ε λοιπόν αυτή η κόλαση έτυχε στον λεπτό Ζηζιούλα. Ό οποίος όμως στα μουλωχτά άρχισε γρήγορα να υφαίνει ένα θεολογικό σύστημα ακριβώς αντίθετο του Ρωμανίδη. Με σκοπό να τον σβύσει απο την ύπαρξη, σαν νέος Κάϊν. Αντίθετο αλλά εξαρτημένο κατά πάντα απο το σύστημα του αντιπάλου του. Όποιος γνωρίζει, καταλαβαίνει!

Εξαφανίζουμε λοιπόν τις άκτιστες ενέργειες του Γρ. Παλαμά, αλλοιώνουμε τους Καππαδόκες με την βοήθεια του Μ.Αθανασίου (ο Ρωμανίδης ήταν Καππαδόκης) εκμηδενίζουμε την θεραπευτική πλευρά της Εκκλησίας, αρνούμαστε το προπατορικό, διότι δυσκολεύει την ένωση των Εκκλησιών, και όλα όσα απέκτησε η παράδοση μας μέ τους Αγίους θεολόγους της, τα φορτώνει στον Επίσκοπο. Για άλλη μία φορά, στο Χόλλυγουντ της Ακαδημίας Βόλου, ο Salieri σκοτώνει τον Μότσαρτ.

Η Εκκλησία είναι ένα θεραπευτήριο διδάσκει ο Ρωμανίδης. Όχι η Εκκλησία λύνει τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου δηλώνει ο Ζηζιούλας. Καλά δέν είναι το ίδιο; Δέν είναι ακριβώς το ίδιο; Η μία θεωρία εμπνέεται απο το Αμερικάνικο πνεύμα της εποχής και η άλλη απο το Ευρωπαϊκό. Η σύναξη και η παρουσία του Επισκόπου, είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδος. Οπότε δέν χρειαζόμαστε ούτε προσευχές, ούτε φώτα άκτιστα, ούτε άκτιστες ενέργειες, ούτε άφεση αμαρτιών. Αυτή η Σύναξη φωτίζεται με μία ακτίνα απο τα έσχατα, δηλ, απο την Βασιλεία. Οπότε δέν χρειαζόμαστε ούτε κάθαρση, ούτε φωτισμό, ούτε Θέωση. Κάθε Κυριακή μπαίνουμε στην Βασιλεία, γεμίζουμε εσχατολογικό υλικό και βγαίνουμε. Κάτι σαν Φλάς. Αριστερά, δεξιά. Σημασία έχει να καταργήσουμε την ευθεία οδό του Κυρίου, διότι είναι η οδός της Μετάνοιας, της αμαρτίας, και της συγχωρήσεως. Ο Χριστός είναι στα έσχατα δέν κατοικεί πιά εδώ, ξενοίκιασε, έχει αντιπροσώπους! Χριστοκεντρικός ο Ρωμανίδης; Πνευματοκεντρικός ο Ζηζιούλας!

Μάθαμε λοιπόν απο πειστικό καθηγητή του Αγίου Σέργιου, ότι το έργο του κ.Ζηζιούλα βρίσκεται επίσης σε διαλεκτική σχέση με το έργο του Λόσκι. Και ποιό είναι το έργο του Λόσκι; Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος, με την οποία θέλησε να χτυπήσει τον δάσκαλο του τον Ζιλσόν, ο οποίος τραβιόταν με την ταυτότητα ‘Θεού και Είναι’ του Ακινάτη. Πολύτιμη η ιδέα τού Ακινάτη για την οντολογία του κ. Ζηζιούλα αλλά πολύτιμη και η ιδέα του Λόσκι. Ο επίσκοπος λοιπόν του κ. Ζηζιούλα ενσαρκώνει τον ίδιο τον παράκλητο! Παίρνει την θέση της ΠΑΝΑΓΙΑΣ. Γίνεται η νέα Κεχαριτωμένη της Οικουμενικής Εκκλησίας. Γι’αυτό και ο Γιανναράς είχε τον λογισμό να πάρουμε το αειπάρθενο απο την Θεοτοκο, και να το αποδώσουμε στον Ζηζιούλα. Και πώς φαίνεται αυτό; Απο το γεγονός ότι αφαιρεί κάθε εξουσία δεσμείν και λύειν απο τους παπάδες, εφόσον καταργεί την Θ. Κοινωνία, μεταμορφώνοντας την σε Ευχαριστία της Σύναξης. Αναβαθμίζει τόσο πολύ τον Επίσκοπο, που ο Επίσκοπος δίνει πλέον τα χαρίσματα στον λαό και στην Σύναξη, για να τα ισορροπεί και να τα κρατά σε τάξη, δείχνοντας την πνευματική του εξουσία σε όλους. Γι’αυτό τον λόγο και ο κ.Γιανναράς είχε πεί πώς μετά θάνατον θα αποκτήσουμε σώμα Παρακλήτου, κάτι που είχε ήδη παρατηρήσει στον φίλο του κ.Ζηζιούλα, ο οποίος είχε πολύ χαριτωμένο σώμα, κεχαριτωμένο.

Η Φιλοσοφία της ετερότητος, η οποία συναντά εύκολα την εποχή μας, με την αποδοχή των αιρέσεων, των περιθωριακών ανθρώπων, των μεταναστατών κ.τ.λ. και επίσης απηχεί τέλεια (εικονίζει) το πολυπολιτισμικό μοντέλο, (απόδειξη μοντερνισμού και ελευθέρου πνεύματος), μαθαίνουμε πώς κατάγεται απο το Ευαγγέλιο: εν τω οίκω του Πατρός μου πολλαί μοναί εισίν! Όπως πολλά είναι και τα Χαρίσματα! Και γι’αυτό η Εκκλησία είναι η διαλεκτική του ΕΝΟΣ με τα πολλά! Οι πολλοί έχουν ανάγκη την συχνή τους επαφή με τον ΕΝΑ (τον ίδιο) για να αποκτούν ενότητα. Τουλάχιστον κάθε Κυριακή. Και έτσι κάθε Κυριακή, ενωμένοι με τον ΕΝΑ συμμετέχουν στην αιώνια αγάπη του Πατρός και του Υιού. Παίρνουν Θεία αγάπη, θυσιαστική, καί τί τήν κάνουν; Ναρκισσισμό! Γιατί ότι πάιρνεις εύκολα, εύκολα το χάνεις.

Και ερχόμαστε στον Χριστιανισμό και στην πίστη του κ.Ζηζιούλα: Κατανοεί τον Χριστό μέσω του επισκόπου! Δια του επισκόπου! Το Filioque εμβαθύνει και αγκαλιάζει όλες τις λεπτομέρειες της Εκκλησιαστικής ζωής. Και επινοεί και μία θανατηφόρο Τριαδολογία, η οποία σκοπό έχει την αναγνώριση του Πρωτείου του Πάπα! Ερμηνεύει τον Πατέρα σαν Θεό, σαν οντολογική Αρχή της Τριάδος. Ενώ οι Πατέρες έβλεπαν τον Πατέρα σαν Αιτία κινήσεως της Τριάδος. Αντιθέτως οι Πατέρες διδάσκουν πώς η ύπαρξη των Τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι ταυτόχρονη. Όπως ακριβώς και η ένωση των δύο φύσεων στην υπόσταση του Υιού, υπήρξε ταυτόχρονη.
Ας δούμε για άλλη μία φορά τί έχει να μας πεί επί του θέματος ο Άγιος Μάξιμος. Και επιμένουμε στον Άγιο Μάξιμο, διότι υποτίθεται είναι ο αγαπημένος τους. Ερμηνεία στο «Πάτερ Ημών» : περιέχεται στον Β τόμο της φιλοκαλίας! «Πάτερ ημών ο έν τοις Ουρανοίς αγιασθήτω το ονομά σου ελθέτω η βασιλεία σου». Τα λόγια της προσευχης περιέχουν φανέρωση του Πατέρα, και του ονόματος και της Βασιλείας, για να μάθουμε εξ’αρχής να σεβόμαστε την εν Μονάδι Τριάδα και να την επικαλούμαστε και να την προσκυνούμε. Επειδή όνομα του Πατέρα είναι ο Μονογενής Υιός και βασιλεία του Θεού είναι το Άγιο Πνεύμα, με ουσιώδεις υποστάσεις. Γιατί ο Πατέρας δέν απόκτησε έκ των υστέρων το όνομα ούτε ώς αξίωμα που έλαβε εκ των υστέρων νοούμε την Βασιλεία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ. Γιατί η σχέση μεταξύ των Τριών Προσώπων υποδηλώνει την συνύπαρξη τους, και δέν επιτρέπει αυτά, των οποίων είναι και λέγεται σχέση, να θεωρούνται μεταγενέστερα το ένα απο το άλλο! Η σχέση δέν δηλώνει τί είναι, αλλά πώς έχουν μεταξύ τους! Έτσι βιαζόμαστε να τιμήσουμε την ομοούσια και υπερουσία Τριάδα ώς δημιουργική αιτία της υπάρξεως μας και διδασκόμαστε επίσης να ομολογούμε τη χάρη τής υιοθεσίας με το να αξιωνόμαστε να ονομάζουμε Πατέρα κατά χάρη τον εκ Φύσεως Δημιουργό».

Δέν είναι όμως Χριστιανός ο Ζηζιούλας. Είναι ένας ράφτης, που ράβει το Ορθόδοξο κουστούμι του Πάπα, διότι ακούστηκε να λέει: Ο Πατέρας είναι Θεός. Δέν είμαστε συνέχεια της Θρησκείας των Εβραίων, η οποία είναι Μονοθεϊστική; ΌΛΑ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ.

Αδιάφοροι Αρχιερείς συμμετείχαν στο Συμπόσιο και ο Βόλος απέκτησε δύο επισκόπους, όπως δέν έπρεπε. Ευτυχώς που είναι εκτός Εκκλησίας και οι δυό τους.

Δι’ευχών των Ανοήτων Μετα-Πατέρων.

Η μεγαλύτερη διασκέδαση είναι να ακούμε τον Ζηζιούλα να εύχεται Εκκλησιαστικά. Π.χ. Να έχουμε την ευχή της Παναγίας, ή ο Θεός μαζί μας. Απίστευτος. Ζωντανεύει όμως, όπως όλοι μας όταν λέει : να είστε όλοι καλά!

Αμέθυστος

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Γ. Μελέτη, Θεολόγου

Τα όνειρα χρειάζονται πολλή προσοχή γιατί μπορεί να γίνουν εφιάλτης του ανθρώπου. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι πιστοί που τα πιστεύουν, αιχμαλωτίζονται σ’ αυτά και τα κάνουν οδηγό στη ζωή τους. Αν δουν κάποιο όνειρο αναρωτιούνται τι σημαίνει ή αν θα επαληθευθεί.

Έτσι αντί να αρχίσουν την ημέρα τους χαρούμενα και δημιουργικά, με ευχαριστία προς τον Θεό, είναι κατηφείς, ανήσυχοι, με αγωνία για το τι θα τους συμβεί, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν την ημέρα τους.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε τις παγίδες του πονηρού, ο οποίος τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται ακόμη και πραγματοποιώντας τα για να δεσμεύσει τον άνθρωπο και να αιχμαλωτίσει την ψυχή του.

Υπάρχει όμως και κάποια ερμηνεία. Οι ψυχολόγοι δίνουν διάφορες εξηγήσεις. Συνήθως τα αποδίδουν στη μερική ή ανάπλαση των καθημερινών γεγονότων. Ακόμη λένε ότι είναι επαναφορά απωθημένων καταστάσεων από τον κόσμο του υποσυνείδητου.O Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τα όνειρα ως προέκταση και συνέχεια των φροντίδων της ημέρας. Πάντως τα περισσότερα όνειρα, είτε είναι ήρεμα είτε εφιαλτικά για τον ύπνο του ανθρώπου, προέρχονται από τις καθημερινές μέριμνες και ασχολίες.

Η Αγ. Γραφή γενικά καταδικάζει την πίστη στα όνειρα. Γι’ αυτούς που βλέπουν ευχάριστα όνειρα και ενθουσιάζονται, το βιβλίο της Σ. Σειράχ λέγει : « ασύνετος και άφρονας είναι αυτός που ζει με τις απατηλές ελπίδες των ονείρων. Μοιάζει με τον άνθρωπο που κυνηγά τη σκιά και τον άνεμο. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που θα δώσει την καρδιά του στα όνειρα».

Σε διάφορες εποχές παρουσιάζονταν στον Ισραηλιτικό λαό ψευδοπροφήτες, που τον εξαπατούσαν και του έλεγαν, ότι ο Θεός τους μίλησε και τους αποκάλυψε το θέλημα Του με όνειρα. Όλοι αυτοί απαιτούσαν πίστη στο ψεύδος και την απάτη ων ονείρων.

Υπάρχουν βέβαια και τα αποκαλυπτικά όνειρα στη Π. Διαθήκη, με τα οποία ο Θεός γνωστοποιεί κάποιες από τις βουλές Του στους ανθρώπους. Στην Κ. Διαθήκη τα όνειρα είναι σπάνια και έχουν το χαρακτήρα τα προειδοποιήσεως ορισμένων προσώπων από τον Θεό, για να ενεργήσουν σύμφωνα με το θέλημα Του. Οπωσδήποτε όμως δεν χρησιμοποιούνται ως μέσο αποκαλύψεως του Θεού. Γι’ αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος αυτές τις εξαιρέσεις να τις προεκτείνουμε και στην εποχή μας. Η Αγ. Γραφή όχι μόνο τα απορρίπτει, αλλά και τα καταδικάζει.

Ο Μ. Βασίλειος για να προφυλάξει τους χριστιανούς από την πλάνη γράφει : « όσοι προσέχουν στα όνειρα, στις μαντείες κ.λ.π. και ζητούν να παρασύρουν και μας, εξουθενώνουν την αλήθεια. Πίσω από τα όνειρα κρύβεται η πλάνη των δαιμόνων».

( « Ερωτήματα στον Ιησού Χριστό» )

π.Γ.Στ.

Δύο ποδοσφαιριστές ήρωες του 1940!

Διαβάστε τις συγκλονιστικές ιστορίες δύο Ελλήνων ποδοσφαιριστών που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας για την πατρίδα!

Ο ήρωας του Παναθηναϊκού
O Δημήτρης Πιερράκος κέρδισε τομοναδικό προπολεμικό πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 1930. Είχε γεννηθεί στο Γύθειο, το 1909. αλλά από μικρός και συγκεκριμένα το 1912 ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην Ένωση Αμπελοκήπων για να τον εντοπίσουν οι υπεύθυνοι των «πρασίνων» και να τον πάρουν στην ομάδα τους το 1926 όταν ήταν 17 χρόνων. Έπαιξε σε ένα ματς με το Γουδί, αλλά η καθιέρωση άργησε δύο χρόνια, όταν ο Μιχάλης Παπαδόπουλος ολοκλήρωσε τη δική του καριέρα. Έπαιξε 4 φορές στην εθνική ομάδα (1931-33) και σημείωσε ένα γκολ στη Λεωφόρο κόντρα στη Γιουγκοσλαβία.

Την 28η Οκτωβρίου 1940 πήγε στο στρατολογικό γραφείο για να καταταχτεί. Εκεί του είπαν ότι μπορούσε να μείνει πίσω επειδή ήταν περασμένης κλάσης, αλλά και γνωστός. Εκείνος δεν ήθελε να ακούσει κάτι τέτοιο και πήγε στο μέτωπο ως ασυρματιστής.
Το πρωί της 18ης Νοεμβρίου, το πρωί, έπιασε ένα Ιταλό αεροπόρο που είχε πέσει με το αλεξίπτωτό του, αιχμάλωτο και πήγε τα σχετικά «μπράβο» από τους ανωτέρους του. Τη μέρα εκείνη η μονάδα του Πιερράκου βρισκόταν στο χωριό Διποταμιά. Εκεί κάποια στιγμή άρχισε το ιταλικό πυροβολικό τις βολές. Όλοι έτρεξαν να κρυφτούν. Ο Πιερράκος όμως δεν έφυγε καθώς ήθελε να τελειώσει ένα γράμμα που έγραφε στον αδελφό του. Εκεί ήταν που τον βρήκε το μοιραίο, όταν ένα θραύσμα οβίδας τον σκότωσε!
Ο Πιερράκος μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες στρατιώτες θάφτηκε στην Αλβανία. Ο αδερφός του, Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να βρει τα οστά και τον τόπο που είχαν ταφεί. Ο άνθρωπος που τον βοήθησε προερχόταν και αυτός από τον χώρο του αθλητισμού. Ήταν ο έφεδρος λοχίας, τότε, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος που είχε διατελέσει προπολεμικά σύμβουλος στον Άρη. Αυτός υπέδειξε τον τόπο, αλλά κι ένα Έλληνα βορειοηπειρώτη που είχε βοηθήσει στη ταφή. Το 1950 λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να πάει στην Αλβανία και να βρει τον τάφο του αδερφού του. Αναγνώρισε το κρανίο του αφού λίγο πριν τον πόλεμο είχε βγάλει κάποια δόντια της κάτω σιαγώνας και μετέφερε τα οστά του στην Ελλάδα. Στις 19 Νοεμβρίου 1950 τα οστά τυλίχτηκαν με τη σημαία του Παναθηναϊκού και θάφτηκαν στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Ο ήρωας του ΠΑΟΚ Ο προπολεμικός τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ, Νίκος Σωτηριάδης γεννήθηκε στα Μουδανιά της Προύσας το 1908 και με τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη με την οικογένειά του.
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην ομάδα του Λευκού Αστέρα και το 1932 πήγε στον ΠΑΟΚ. Όμως εκεί υπήρχε ένας καλός τερματοφύλακας, ο Χαλκιάς κι ο Σωτηριάδης έπρεπε να περιμένει. Στις 19 Φεβρουαρίου 1933 έπαιξε κόντρα στον Ηρακλή. Ο «Δικέφαλος του Βορρά΄» κέρδισε 4-1 με τον ίδιο να πραγματοποιεί μια εκπληκτική εμφάνιση.
Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ που φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας και ο μοναδικός που αγωνίστηκε σʼ αυτήν προπολεμικά. Στην εθνική ομάδα έπαιξε μία φορά. Στον αγώνα με τη Παλαιστίνη για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1938.
Στις 28 Ιανουαρίου 1941, πολεμώντας με το βαθμό του λοχία στο 50ο Σύνταγμα Πεζικού στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ξεχύθηκε μαζί με άλλους στρατιώτες έξω από το χαράκωμα στο ύψωμα της Τσέροβας, στην Κλεισούρα, προσπαθώντας να κυριέψει το πολυβολείο των Ιταλών. Μία ριπή όμως, τον γάζωσε στο στήθος και έφυγε ηρωικά μαχόμενος σε ηλικία 33 ετών.
Στα Αλβανικά βουνά σκοτώθηκε και ο μπακ του ΠΑΟΚ Γιώργος Βατίκης, ωστόσο δεν έγιναν γνωστές οι συνθήκες του θανάτου του.

sday.gr

πηγή: συν-οδοιπορία

ΠΟΤΕ ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ-Διδακτική ιστορία

 

Τον καιρό που τα παγωτά ήταν πιο φθηνά απ’ότι σήμερα,ένα παιδάκι δέκα ετών μπήκε στο ζαχαροπλαστείο και κάθησε σ’ένα τραπέζι.Η σερβιτόρα τον σέρβιρε μ΄ένα ποτήρι νερό.’’Πόσο κάνει ένα παγωτό σοκολάτα και με αμύγδαλα από επάνω;’’τη ρώτησε το παιδί.’’Εξήντα δραχμές ‘’απάντησε εκείνη.Το παιδι έβγαλε από την τσέπη μία χούφτα νομίσματα και άρχισε να μετράει.’’Και πόσο κάνει χωρίς αμύγδαλα;’’ρωτησε πάλι σχεδόν ντροπιασμένος.

Άλλοι πελάτες περίμεναν να δώσουν παραγγελία και η κοπέλα άρχισε να χάνει την υπομονή της.’’Σαράντα πέντε δραχμές’’του είπε κάπως απότομα.

Το παιδί άρχισε να μετράει πάλι τα νομίσματα και είπε αποφασιστικά’’Θέλω ένα παγωτό σοκολάτα χωρίς αμύγδαλα από επάνω’’.Η σερβιτόρα του έφερε τη παραγγελία μαζί με την απόδειξη και έφυγε.

Το παιδί έφαγε το παγωτό,πλήρωσε στο ταμείο και έφυγε.

Όταν η σερβιτόρα ήρθε να μαζέψει κόμπιασε και τα μάτια της δάκρυσαν.Εκεί δίπλα από το άδειο πιατάκι και το ποτήρι με το νερό βρισκόνταν ,όμορφα τακτοποιημένα,νομίσματα αξίας δεκαπέντε δραχμών.Ήταν το φιλοδώρημά της(συνεπώς το παιδί είχε χρήματα για να βάλει και αμύγδαλα από πάνω,αλλά δεν θα είχε να αφήσει κάτι και ούτε θύμωσε για την αγένεια)

ΠΟΤΕ ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ

πηγή

Στάχτη είμαι και πηλός(Αρχ.Αιμιλιανός Σιμανοπετρίτης)

Τίποτε δεν είναι τυχαίον εις τον κόσμο.Την ζωή μας και όλα τα της ζωής μας τα διοικεί ο Δεσπότης Χριστός.Εις τον πόνον και τας πικρίας μας έρχεται εις συνάντησιν το Άγιο Πνεύμα και εξάγει χαράν θεοδώρητον.
Δεν αντιλαμβανόμεθα πολλάκις την παρουσίαν του,διότι είμεθα απερροφημένοι από την καθημερινότητα των μεριμνών μας.Όμως Aυτό, πνέον όπου θέλει, πνέει και εις την καρδίαν μας κα την δροσίζει .Ως βάλσαμον χύνεται επάνω μας η θεία παράκλησις.
Το έλεος του Θεού κατέρχεται από τον ουρανόν κα πλημμυρίζει την ζωήν μας. Όσον πιο πολλαί είναι αι οδύναι μας τόσο περισσότεραι αι επισκέψεις του Θεού.
Ανοίγεις τα πνευματικά βιβλία και βλέπεις να σου μιλά ο Θεός. Νοιώθεις αμέσως το φτερούγισμα του Πνεύματος. Νοιώθεις να απαντά ο Θεός στις απορίες σου.
Βλέπεις να διαλύη τα σκοτάδια σου, να ανοίγει τους δρόμους σου, όταν υπάρχει μπροστά σου αδιέξοδο. Βλέπεις να μην αφήνει κανένα σημάδι σκοτεινό μέσα στο περασμά σου. Τότε γεμάτος χαρά φωνάζεις “νυν ηρξάμην λαλήσαι προς τον Κύριο μου. Εγώ δε ειμί γη και σποδός”.
Άρχισα να κουβεντιάζω με τον Θεό μου, με τον Χριστόν μου. Και τι είμαι εγώ που μιλάω μαζί του;

Στάχτη είμαι, πηλός είμαι. Μου κάνει όμως αυτήν την χάρι ο Θεός.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ.
Πηγή: http://imverias.blogspot.com/Αντιγραφή

Γιατί δεν πρέπει να σβήνονται γρήγορα τα κεριά που ανάβουν στα μανουάλια οι Χριστιανοί στην Εκκλησία;

Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου (26/10), ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν.
Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς. Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε: "Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες. Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κόλαση στην ψυχή του".
Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει. Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού προσκύνησε παραμέρισε λίγο να προσευχηθεί και μετά έφυγε. Τότε ο Ονησιφόρος πήγε να τις σβήσει, επαναλαμβάνοντας δηλαδή αυτή του την κακή συνήθεια. Τότε, αμέσως ο Άγιος του είπε με φοβερή φωνή: "Πάλι τα ίδια άρχισες Ονησιφόρε;". Αμέσως τότε από τον φόβο του, έπεσε ο Ονησιφόρος λιπόθυμος και μόλις ήλθε πάλι στον εαυτό του, μετανόησε για την πράξη του και έκτοτε δεν την επανέλαβε, αλλά και μάθαμε την ωφέλεια που προκύπτει από μια τόσο απλή και ευλαβική πράξη, που όταν γίνεται με πίστη, έχει τεράστια δύναμη.

(εκ του Μεγάλου Συναξαριστού της Ορθ. Εκκλησίας, Ματθ. Λάγγη)/orthodox-answ

Η Χώρα σε Κατοχή

πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

Η Χώρα σε Κατοχή

Κατοχή! Μια απαίσια περίοδος κατά την οποία η χώρα στέναζε φριχτά κάτω από το σιδερένιο πέλμα αδίστακτου βάρβαρου κατακτητή. Για τούς μεγαλύτερους στην ηλικία αποτελεί έναν εφιάλτη.

Δεν ήταν η πρώτη ούτε η μόνη. Ο τόπος πέρασε από πολλές κατοχές. Η φρικιαστικότερη ήταν αναμφιβόλως αυτή των 400 χρόνων σκλαβιάς.

Κάθε μία από αυτές τις απίστευτα τραγικές κατοχές προξένησε αμέτρητες καταστροφές στον τόπο, καμία όμως δεν μπόρεσε να υποδουλώσει ψυχή και το φρόνημα τού λαού. Γιατί;

Διότι η ψυχή και το φρόνημα του λαού βρισκόταν κάτω από άλλου είδους κατοχή, ευεργετική κατοχή. 3.000 χρόνια διαρκεί αυτή η κατοχή και δεν επιτρέπει στους επίδοξους κατακτητές να κυριεύσουν έδαφος πνευματικό σ’ αυτόν τον τόπο...

Γι’ αυτή την παράδοξη κατοχή θα κάνουμε λόγο στο κείμενό μας τούτο.

Πανάρχαια κατοχή

Κατά τον πλέον τέλειο τρόπο παρουσιάστηκε αυτή η «κατοχή» σ’ ένα λόγο τού κορυφαίου ρήτορα όλων των αιώνων, τού Δημοσθένη, 4 αιώνες προ Χριστού. Είπε:

«…δεδόχθαι τῇ βουλῇ καί τῷ δήμῳ τῷ Ἀθηναίων, εὐξαμένους καί θύσαντας τοῖς θεοῖς καί ἥρωσι τοῖς κατέχουσι τήν πόλιν καί τήν χώραν τήν Ἀθηναίων… διακοσίας ναῦς καθέλκειν εἰς τήν θάλατταν…»•

«έχει αποφασισθεί», είπε ο Δημοσθένης, «από τη βουλή και τη συνέλευση των πολιτών της Αθήνας, αφού πρώτα προσευχηθούν και θυσιάσουν στους θεούς και τούς ήρωες πού κατέχουν την πόλη και την περιοχή των Αθηναίων, να ναυπηγηθούν και να βγουν στη θάλασσα 200 πλοία… (προκειμένου να πολεμήσουν)».

Είναι φανερό ότι το βάρος τού κειμένου αυτού βρίσκεται στις λέξεις «τοῖς θεοῖς καί ἥρωσι τοῖς κατέχουσι τήν πόλιν καί τήν χώραν τήν Ἀθηναίων». Με τη φράση αυτή ο Δημοσθένης περιγράφει το υπέροχο βίωμα των πολιτών της αρχαίας Αθήνας: το βίωμα ότι η πόλη και το κράτος τους βρίσκεται κάτω από την εξουσία των ηρώων τους και των θεών που λάτρευαν ως προστάτες τους• προκειμένου μάλιστα για την Αθήνα τη θεά Αθηνά, αφού βρισκόμαστε προ Χριστού και οι πρόγονοί μας ήταν ειδωλολάτρες.

Στην εξουσία των αγίων

Αυτό το καίριο αλλά ατελές τότε βίωμα βρήκε την τέλεια πραγμάτωσή του, όταν η Ελλάδα μας γνώρισε τη χριστιανική πίστη. Τότε, αυτό πού ήταν πριν ομιχλώδες και προπαρασκευαστικό, έγινε μέσα στην Εκκλησία ουσιαστικό και ψηλαφητό: Κάθε πόλη και περιοχή βρέθηκε κάτω από την κατοχή των ηρώων της και των κατά χάριν θεών, των αγίων της!

Την αλήθεια αυτή τη διατυπώνει εκφραστικότατα σε ένα λαμπρό κείμενό του ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

«Τι να πολυλογώ; Οι άγιοι πάντες διά μέσου των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος όπου ηξιώθησαν εν τω κόσμω τούτω, έγιναν θεοί κατά χάριν και υιοί τού Θεού… Και άλλοι μεν εξουσιάζουν ένα μέρος τού κόσμου, άλλοι δε άλλο• ο ένας μίαν νήσον και επαρχίαν και ο άλλος άλλην: Ο Σπυρίδων την Κέρκυραν• ο Γεράσιμος την Κεφαλληνίαν• ο Διονύσιος την Ζάκυνθον• ο Δημήτριος την Θεσσαλονίκην• ο Γεώργιος την Καισάρειαν της Παλαιστίνης• ο Νικόλαος τα Μύρα της Λυκίας και οι λοιποί καθεξής εξουσίασαν τούς τόπους εκείνους, εις τούς οποίους εμαρτύρησαν ἠ εκοιμήθησαν, ἠ με τα λείψανά των ηγίασαν» (Γυμνάσματα Πνευματικά, Μελέτη ΛΔ΄).

Συγκλονιστική αλήθεια! Η χώρα μας βρίσκεται ολόκληρη κάτω από καθεστὠς κατοχής! Την κατέχουν οι άγιοί μας και οι ήρωές μας! Η χώρα μας δεν είναι δική μας! Ανήκει στους αγίους της και τους ήρωές της, σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν, μαρτύρησαν! Όλες οι πόλεις και τα χωριά της βρίσκονται κάτω από την κατοχή ενός αγίου, του πολιούχου τους, και εμπνέονται από το ηρωικό παράδειγμα των ηρώων που σε κάποια φάση της ιστορίας πότισαν με το αίμα τους το χώμα τους φυλάσσοντας τις Θερμοπύλες της ελευθερίας.

Εγγύηση ελευθερίας

Τί είδους όμως είναι αυτή η κατοχή; Είναι φανερό πως πρόκειται για πνευματικής φύσεως κατοχή. Κατοχή της καρδιάς των πολιτών, δηλαδή στην αγάπη τού λαού προς τούς αγίους και τούς ήρωες.

Κι αυτό πρακτικότερα σημαίνει ότι, όσο περισσότερο την καρδιά μας την κατέχει η αγάπη, η ευλάβεια και η τιμή προς τους αγίους και τους ήρωές μας, τόσο περισσότερο εκείνοι ευλογούν και προστατεύουν τον τόπο μας.

Κι όταν αυτό συμβαίνει, τότε άλλου είδους κατοχή δεν μπορεί να απειλήσει τον τόπο. Μπορεί κάποτε εχθροί να περάσουν τα σύνορά του, μπορεί να επιβάλουν καθεστώς τυραννικό, μπορεί να βασανίσουν, να φυλακίσουν, να εξορίσουν, να θανατώσουν… Όμως…

Όμως την ψυχή τού τόπου δεν θα την κατακτήσουν ποτέ! Η ψυχή του τόπου, το πνεύμα του, το φρόνημά του ανήκει στους αληθινούς κατόχους του, τους αγίους, δηλαδή τους νέους κατά χάριν θεούς, και τους ήρωες.

Είναι συγκλονιστικό: Μάς κρατάνε οι νεκροί! Οι από τους αστοιχείωτους θεωρούμενοι νεκροί, που στην πραγματικότητα είναι ολοζώντανοι. Μας κρατάνε οι «νεκροί», γι’ αυτό είμαστε ανίκητοι, ελεύθεροι, αδούλωτοι. Αυτοί κρατούν αδούλωτη την Ελλάδα, που έχει τη μεγαλύτερη «παραγωγή» παγκοσμίως αγίων και ηρώων.

Και θα συνεχίσουν να την κρατούν και στο μέλλον. Αρκεί βέβαια να τους κατέχουμε και εμείς με αγάπη στα βάθη της καρδιάς μας.

Κι αυτό είναι αναμφιβόλως το χρέος και η ευθύνη όλων μας.

Τα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ μιλούν για το «αβγό του φιδιού»

Πολλοί «αριστεροί» αναδείχτηκαν και αναρριχήθηκαν στην πολιτική και δημοσιογραφική αρένα του καπιταλιστικού καθεστώτος γιατί είχανε την ικανότητα να επενδύουν με «αριστερά» χρώματα και επιχρυσωμένες, αντικαθεστωτικές φόρμες τα σοφίσματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και ιδιαίτερα τη «φιλοσοφία» της αστικής σκέψης: Αυτή των απλουστεύσεων και σχηματοποιήσεων…

Το ΠΑΣΟΚ ανήγαγε σε επιστήμη την «αριστερή» ταχυδακτυλουργία και ρητορεία των υπεραπλουστεύσεων.
Ένα από αυτά τα ρητορικά τεχνάσματα είναι το «αβγό του φιδιού»: Το σύγχρονο ιδεολόγημα του πλανητικού φασισμού.
Αυτό το ιδεολόγημα ανασύρεται κάθε φορά που εκδηλώνεται η λαϊκή αγανάκτηση και ΟΡΓΗ εναντίον των κυβερνητικών ανδρεικέλων και του καθεστώτος γενικά.

Εν χωρώ, τότε, αρχίζουν να ωρύονται οι κυβερνητικοί υπάλληλοι των διεθνών και εγχώριων ληστών και δημίων, καθώς και τα μίσθαρνα όργανα της προπαγάνδας τους: «Επωάζεται το αβγό του φιδιού»!!!!

Έχουν κατασκευάσει και προωθούν υστερικά οι ίδιοι (πολιτικά- τηλεοπτικά) και τα ανάλογα «άλλοθι», τους ποικίλους και πολύχρωμους τυχοδιώκτες και προβοκάτορες του καθεστώτος: Από Καρατζαφέρη και CIA μέχρι τα οργανωμένα τάγματα των μυστικών υπηρεσιών: Κουκουλοφόρους και πολύμορφους τρομοκράτες εκτελεστές…

Πάντα λοιπόν όταν αρχίζει να ανεβαίνει ο πυρετός της λαϊκής αγανάκτησης πετάνε τη «φόλα» του «αυγού του φιδιού», συνδέοντας τήν καθολική και γενικευμένη ΟΡΓΗ του λαού με την επώαση του αβγού του φιδιού, είτε μέσω των «ακροδεξιών» κατασκευασμένων σκιάχτρων, είτε μέσω των δικών τους κουκουλοφόρων, είτε ακόμα και μέσω κάποιων επεισοδιακών, βίαιων εκδηλώσεων («νόμιμα τέκνα της ανάγκης») της υπερχειλίζουσας λαϊκής οργής.

Αυτό κάνανε και με τη γενικευμένη, μαζική και καθολική κατακραυγή του ελληνικού λαού εναντίον της κυβέρνησης και του κατοχικού καθεστώτος που εκφράστηκε στην εθνική εορτή, μέσω των εθνικών παρελάσεων.

Σύσσωμα τα κυβερνητικά ανδρείκελα άρχισαν να κρώζουν περί επώασης του αβγού του φιδιού. Πιο υστερικά κραύγαζαν οι πασοκικές «γλίτσες» του νεόπλουτου πασοκικού γενιτσαρισμού: Καχριμάκης, Παπουτσής, Μπεγλίτης και άλλα αλαλάζοντα κύμβαλα των ανδρεικέλων-δεκανέων της κατοχής μας.

Τόσο αβυσσαλέο θράσος και τέτοια γλοιωδέστατη αυθάδεια των υπαλλήλων του νεοταξικού φασισμού: Των εκτελεστών του 4ου Ράιχ, των πωρωμένων δολοφόνων του ελληνικού λαού και της ολοκληρωτικής κατάλυσης και αποτέφρωσης της Ελληνικής κοινωνίας.

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε παράκρουση αυθάδειας και παράνοιας των κυβερνητικών γενιτσάρων και δωσίλογων: Να εκτελούν οι ίδιοι, με «φασιστικό» οίστρο, τα «συμβόλαια θανάτου» του πλανητικού φασισμού, να υπογράφουν τις αποικιοκρατικές συμβάσεις του 4ου Ράιχ, να είναι κατοχικά ανδρείκελα και να μιλούν για «επώαση του αβγού του φιδιού»!!!!

Βεβαίως δεν μιλάμε για τον πλήρη ακρωτηριασμό και αφανισμό της κοινωνικής και πολιτικής επιστήμης.

Ακόμα και αν δεχτούμε αυτόν το νεοταξικό μύθο (το σύγχρονο «αριστερό» ιδεολόγημα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου) περί «αβγών του φιδιού»), αυτά δεν επωάζονται από τα λαϊκά κινήματα, αλλά από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, του κυβερνητικού του οικοδομήματος και την ΠΡΟΔΟΣΙΑ των δυνάμεων εκείνων που μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης και του λαού…

Το «αβγό του φιδιού» στην εποχή των ΕΘΝΙΚΩΝ ιμπεριαλισμών επωάστηκε από την ιμπεριαλιστική κτηνωδία σε συνδυασμό με την ΠΡΟΔΟΣΙΑ των ηγεσιών της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού.

Ας μελετήσουν λίγο, οι ανιστόρητοι και πολιτικά ραχιτικοί λακέδες του καθεστώτος, το φαινόμενο του φασισμού στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών…

Αν δεχτούμε, συνεπώς, αυτό το νεοταξικό σόφισμα (σήμερα είναι σόφισμα) περί «επώασης του αβγού του φιδιού», ΤΟΤΕ αυτοί που το επωάζουν είναι οι ίδιοι που δολοφονούν ανελέητα τις κοινωνίες από κοινού με τα δορυφορικά τους «αριστερά» δεκανίκια που δολοφονούν καθημερινά τους λαϊκούς αγώνες και αφήνουν ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΗ τη λαϊκή ΟΡΓΗ…

Ωστόσο, όλα αυτά περί εκκόλαψης του «αβγού του φιδιού» είναι καθεστωτικές σοφιστείες παραπλανητικές, αναμασήματα των νέων ιδεολογημάτων του πλανητικού φασισμού.

Το «αβγό του φιδιού» είναι το κλούβιο, πλέον, αβγό του παλιού φασισμού…

Σήμερα έχουμε το αβγό του κροταλία: Του πλανητικού φασισμού!!!

Αυτοί που μιλάνε σήμερα για «αβγά του φιδιού» είναι οι γενίτσαροι του πλανητικού φασισμού: τα λέπια του κροταλία…

Μιλάνε για «αυγά του φιδιού» για να συγκαλύψουν τον επελαύνοντα πλανητικό φασισμό και να παρασιωπήσουν κάθε ΑΝΑΦΟΡΑ σε λαϊκές επαναστάσεις και εξεγέρσεις, αλλά και να τους «κολλήσουν» από την αρχή τη συκοφαντική ετικέτα της «ακροδεξιάς» και του «αυγού του φιδιού»…

Έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι όταν βρίσκεσαι μέσα στα σαγόνια του πλανητικού, φασιστικού κροταλία δεν μπορούν να υπάρξουν τα παλιά «αυγά του φιδιού».

Η πλανητική νεοταξική προπαγάνδα, στην Ελλάδα οι επιδοτούμενες (και από το Σόρος) «αριστερές» ποικιλίες, τώρα και τα κυβερνητικά ανδρείκελα, μιλάνε για «αυγά του φιδιού» για δύο λόγους:

α). Να συγκαλύψουν το «αυγό του κροταλία», δηλαδή τον πλανητικό φασισμό της Νέας Τάξης που ζούμε.

β). Να ενοχοποιούν τα λαϊκά κινήματα, τις διαμαρτυρίες και τις εξεγέρσεις των λαών και να τα στιγματίζουν σαν «ακροδεξιά», «εθνικιστικά», «ρατσιστικά», «κουκουλοφόρικα» και CIA…

Γι αυτούς του δόλιους σκοπούς συντηρούν ή και κατασκευάζουν κάποια ακροδεξιά «σκιάχτρα» ή τυχοδιωκτικά κόμματα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. (όπως και τους κουκουλοφόρους…).

ΚΑΜΙΑ τέτοια ακροδεξιά κατάσταση ή τέτοιο τυχοδιωκτικό κόμμα δεν μπορεί να εκκολάψει «αυγά του φιδιού», δηλαδή φασισμούς που θρέφτηκαν και πριμοδοτήθηκαν από τα ισχυρά ΕΘΝΙΚΑ κεφάλαια των παλιών ΕΘΝΙΚΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΩΝ.

ΟΙ παλιοί φασισμοί έχουν περάσει τελεσίδικα και ανεπιστρεπτί...

ΣΗΜΕΡΑ κυριαρχούν τα ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΑ κεφάλαια και επιβάλλουν τον ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ καταγγέλλοντας τα κλούβια αυγά των παλιών φασισμών του ιμπεριαλιστικού ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

Έτσι, προετοιμάζουν και προλειαίνουν το έδαφος για τη συκοφάντηση και τον αφορισμό των λαϊκών εξεγέρσεων και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ που έρχονται.

Να, γιατί τα κυβερνητικά ανδρείκελα του πλανητικού φασισμού ωρύονται για τα κλούβια «αβγά του φιδιού»: Συγκαλύπτουν το φασισμό που υπηρετούν και προωθούν με ρητορείες περί «αβγών του φιδιού» και ταυτόχρονα επιχειρούν να συκοφαντήσουν και να στιγματίσουν τη γενικευμένη λαϊκή ΟΡΓΗ εναντίον τους και εναντίον της ΚΑΤΟΧΗΣ μας από το ΦΑΣΙΣΜΟ των διεθνών ληστών και δημίων, των κερδοσκόπων και νέων αποικιοκρατών…

πηγή

Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω…

Όλα αυτά τα αγαθά που έχομε κάθε μέρα γύρω μας και τα νομίζομε τίποτα, ένα ζεστό κρεβάτι, ένα καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε, ρούχα να φορέσαμε, φιλική συντροφιά, τους δικούς μας – Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά την αξία τους, να καταλαβαίνω το πόσο εύκολα μπορούν όλα αυτά να γίνουν άφαντα μέσα σε μια μέρα από μπροστά μου και να
μεταμορφωθώ σε ένα βρωμερό, πειναλέο, κουρελιασμένο ανθρώπινο πλάσμα, πού άλλα ανθρώπινα (αυτό είναι το απίστευ­το) πλάσματα το σπρώχνουν με τον υποκόπανο ή με κλοτσιές μέσα σε μπουντρούμια ή συρματοπλεγμένα στρατόπεδα, με μια ψωριασμένη κουβέρτα, ωσότου αρρωστήσει, σακατευτεί, ξεψυχήσει, παλαβώσει ή άποσκελετωθεί της πείνας…

Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθη­μερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, πού τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι… Θεέ μου, κάνε με.
Ζήσιμος Λορεντζάτος – Σύμμεικτο 558
πηγή