Σας καλώ σε προσευχή και ενότητα - Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος

 

Σας καλώ σε προσευχή και ενότητα. Πρέπει να διαφυλάξουμε την ενότητα του λαού μας πάση θυσία, γιατί ένας ενωμένος λαός και τα λάθη μπορεί να τα διορθώσει, ενώ ένας διχασμένος λαός θα χάσει και το δίκιο του.

Πληρώσαμε ακριβά στον τόπο μας τον διχασμό και τη διχόνοια. Για εμάς το πιο σπουδαίο όπλο είναι η προσευχή, γι' αυτό ας την εντείνουμε αυτό τον καιρό να φωτίζει ο Θεός τους ηγέτες μας, να κρατεί την ενότητα και τις αντοχές του λαού μας, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε και αυτή τη δυσκολία προς χάριν των παιδιών μας. Η Εκκλησία μας θα παραμείνει η ενοποιός δύναμη του λαού μας

Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος

ιστολόγιο  Αναστάσιος

Βίοι παράλληλοι. Παλαιός Ισραήλ και σύγχρονη Ελλάδα

 

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

ΠΑΛΑΙΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Ο παλαιὸς Ἰσραὴλ ἦταν ὁ εὐλογημένος λαὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν υἱοθέτησε καὶ σ’ αὐτὸν ἐμφανίστηκε ἔνδοξα ὁ Θεός. Σ’ αὐτὸν εἶχαν δοθεῖ οἱ ἐπαγγελίες, ὁ Νόμος καὶ ἡ λατρεία (βλ.Ρωμ. θ΄ 4). Ἀπέλαυε τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ. Μόνο αὐτὸς λάτρευε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ μέσα στὸ πέλαγος τῆς εἰδωλολατρίας τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς εἶχε ἀναδείξει μεταξὺ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ στὶς κρίσιμες στιγμὲς τῆς Ἱστορίας του ἡγέτες μεγάλους: τὸν Μωυσῆ, τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, τὸν Δαβίδ, τὸν Σολομώντα. Καὶ προφῆτες μεγάλους: τὸν Σαμουήλ, τὸν Ἠλία, τὸν Ἐλισσαῖο, τὸν Ἡσαΐα, τὸν Ἱερεμία, τὸν Ἰεζεκιὴλ κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ νουθετοῦσαν τὸ λαό, ἡγοῦντο στοὺς νικηφόρους πολέμους κατὰ τῶν ἐχθρῶν του, τὸν ἐνέπνεαν καὶ τὸν στήριζαν. Ἀπὸ τοὺς πατέρες τοῦ Ἰσραὴλ κατάγεται ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν ἀνθρώπινή του φύση (βλ. Ρωμ. θ΄ 5).

Ὅταν ὅμως ὁ Ἰσραὴλ ἀποστατοῦσε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ βυθιζόταν στὴν ἀσέλγεια, τὴν ποικίλη ἁμαρτία καὶ τὴν εἰδωλολατρία, οἱ μὲν προφῆτες ὄρθωναν τὸ ἀνάστημά τους, ὕψωναν τὴ φωνή τους καὶ ἤλεγχαν ἄρχοντες καὶ λαό. Ὁ δὲ Θεὸς παραχωροῦσε νὰ ταλαιπωροῦν τὸ λαό του τὰ γύρω ἀπὸ αὐτὸν ἔθνη, οἱ εἰδωλολάτρες Χαναναῖοι, Φιλισταῖοι, Ἀμμωνίτες, Μωαβίτες καὶ ἄλλοι ὅμοιοι μὲ αὐτοὺς λαοί. Αὐτοὶ ὁρμοῦσαν ἐναντίον τοῦ Ἰσραήλ, λεηλατοῦσαν τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά του, ἔσφαζαν ἢ αἰχμαλώτιζαν τοὺς Ἰουδαίους καὶ βύθιζαν τὸν περιούσιο λαὸ στὴ δυστυχία. Ὅλα αὐτὰ τὰ παραχωροῦσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ συνεφέρει τὸ λαό, νὰ τὸν συνετίζει καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφή. Καὶ ὅταν ὁ λαὸς μετανοοῦσε, ἐρχόταν καὶ πάλι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁπότε τὰ πράγματα κυλοῦσαν ἤρεμα καὶ εἰρηνικά.

Ἀλλὰ καὶ ὁ λαός μας εἶναι κατ’ ἐξοχὴν εὐεργετημένος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ θεοκίνητος Παῦλος καὶ ὁ πρωτόκλητος τοῦ χοροῦ τῶν Δώδεκα ἀπόστολος Ἀνδρέας, ἔφεραν στὴν Ἑλλάδα τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ μεῖς τὸ δεχθήκαμε δοξάζοντας τὸν Τριαδικὸ Θεό. Καὶ δανείσαμε τὴ γλώσσα μας γιὰ νὰ γραφοῦν σ’ αὐτὴν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλὰ καὶ νὰ μεταφρασθοῦν σ’ αὐτὴν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὴν ἴδια γλώσσα εἶναι γραμμένα ἐπίσης τὰ πρακτικὰ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τὰ συγγράμματα τῶν θεοφόρων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐξάλλου τὰ χώματα τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κύπρου καὶ τοῦ εὐρύτερου ἑλληνικοῦ χώρου εἶναι ποτισμένα μὲ τὰ αἵματα τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως. Σ’ αὐτὸ τὸ χῶρο φυλάσσονται σήμερα μυροβλύζοντα Λείψανα – μερικὰ μάλιστα ὁλόσωμα –πολλῶν μαρτύρων, ὁσίων καὶ ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀφήνουμε τὰ ἱερὰ Προσκυνήματα μὲ τὶς θαυματουργὲς εἰκόνες τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἄλλων ἁγίων. Ἀπὸ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ἑλλάδα ξεκίνησαν οἱ ἱεραπόστολοι ποὺ μετέδωσαν τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὸν πολιτισμὸ στὴν Εὐρώπη. Σήμερα δὲ Ἕλληνες ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς μεταλαμπαδεύουν τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο, στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἄπω Δύση. Στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει τὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος μὲ τὴν Ὀρθόδοξη οἰκουμενικὴ ἀκτινοβολία του.

Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος. Πλὴν ὅμως σήμερα οἱ Ἕλληνες παρουσιαζόμαστε ὅτι λησμονήσαμε αὐτὲς τὶς εὐεργεσίες καί – πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσουμε, ἔστω κι ἂν δὲν ἀρέσει σὲ κάποιους – γίναμε ἀποστάτες ἢ πολέμιοι τοῦ Θεοῦ.

Διότι ἄρχοντες καὶ λαὸς ἔχουμε παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν θεόσδοτο νόμο, ἢ ὀρθότερα, οἱ ἄρχοντές μας νομοθετοῦν ἀσύστολα καὶ προκλητικὰ κατὰ τοῦ Θεοῦ! Μὲ νόμους τῆς πολιτείας κτυπήσαμε κατάστηθα τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου, νομιμοποιώντας τὸν πολιτικὸ γάμο.

Τώρα δὲ τὸ ἐξευτελί ζουμε ἐντελῶς, καθὼς ἑτοιμαζόμαστε νὰ ἀναγνωρίσουμε τοὺς «γάμους» τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀφοῦ προλειάναμε τὸ δρόμο μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς ἐλεύθερης συμβιώσεως!

Διώξαμε τοὺς ἱερεῖς ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ἀποκλείοντας τὰ παιδιά μας ἀπὸ τὸ λυτρωτικὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Σχεδὸν καταργήσαμε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Εἴμαστε στὰ πρόθυρα ψηφίσεως νόμου περὶ ἐλεύθερης χρήσεως ναρκωτικῶν, ὁ ὁποῖος πλήττει κατάστηθα τὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ ἡ νεολαία ἐνθαρρύνεται στὴ χρήση τους. Καὶ παρατάσσουμε διάφορες δικαιολογίες, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀκούγεται καὶ τὸ γελοῖο ἐπιχείρημα, γιὰ νά...ἀποσυμφορήσουμε τὶς φυλακές! Χωρὶς νὰ σκεφθοῦμε ὅτι ἀποσυμφορώντας τὶς φυλακὲς θὰ προξενήσουμε συμφόρηση__ στὰ νεκροταφεῖα – ἴσως γι’ αὐτὸ σπεύσαμε νὰ νομιμοποιήσουμε τὴν καύση τῶν νεκρῶν – καὶ θὰ αὐξήσουμε τὴ δουλειὰ τῶν γραφείων κηδειῶν!... Ἐνῶ ἔχουμε τεράστιο πρόβλημα ὑπογεννητικότητος, νομιμοποιήσαμε τὶς ἐκτρώσεις,τὶς ὁποῖες καὶ χρηματοδοτοῦμε! Κάναμε στὸ Θεὸ τάμα νὰ κτίσουμε Ναὸ εὐγνωμοσύνης γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ τώρα ἐδῶ καὶ 190 χρόνια δὲν τὸ πρα γ ματοποιήσαμε· ἐνῶ θὰ κτίσουμε τέμενος γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους ποὺ μᾶς βασάνιζαν καὶ μᾶς ἔσφαζαν ἐπὶ 500 χρόνια!...

Ἀλλὰ τί νὰ πρωτοαναφέρουμε ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀνταρσίας μας κατὰ τοῦ εὐεργέτου μας Θεοῦ; Τί τὸ παράξενο λοιπὸν ἂν γίναμε περίγελως στοὺς γείτονές μας, «μυκτηρισμὸς καὶ χλευασμὸς τοῖς κύκλῳ ἡμῶν»; (Ψαλμ. οη΄ [78] 4).

Οἱ Τοῦρκοι ἐδῶ καὶ σχεδὸν 50 χρόνια μᾶς ἐμπαίζουν καὶ μᾶς ἀπειλοῦν ἀνοικτά. Τὸ ἴδιο, τὰ τελευταῖα χρόνια, καὶ οἱ Σκοπιανοὶ καὶ οἱ Ἀλβανοί. Ὅπως καὶ τὸν παλαιὸ Ἰσραὴλ τὰ γύρω ἔθνη. Καὶ τότε μὲν ὑπῆρχαν οἱ ἄγρυπνοι προφῆτες ποὺ ἤλεγχαν ἄρχοντες καὶ λαὸ καὶ καλοῦσαν σὲ μετάνοια. Σήμερα οἱ προφητικὲς φωνὲς ποὺ ἀκούγονται ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐλάχιστες.

Οἱ δὲ πολιτικοί μας προεξάρχουν στὴν ἀποστασία μὲ τρόπο κατεξοχὴν προκλητικό, ἀφοῦ νομοθετοῦν κατὰ τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ καὶ κατὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἰδίου τοῦ ἔθνους. Ἐνῶ τὰ ΜΜΕ καὶ κρατικὰ ὄργανα κάνουν ὅ,τι τοὺς εἶναι δυνατὸν γιὰ νὰ λησμονηθεῖ ἡ ἱστορία, τὰ ἤθη, ἡ εὐσέβεια, ἡ γενναιότητα καὶ ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα μας.

Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ ἐκπλαγοῦμε ἐὰν ὁ Θεὸς σηκώσει τὴ χάρη του καὶ ἀποστρέψει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἂς μὴ θεωρηθεῖ ὁ λόγος αὐτός, λόγος ἀπαισιοδοξίας ἢ κινδυνολογίας. Τὰ ἔθνη ποὺ λησμονοῦν ἢ ἐναντιώνονται κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγουν μόνα τους τὸ δρόμο τῆς καταστροφῆς τους. Αὐτὸς εἶναι νόμος διαχρονικὸς καὶ παγ κόσμιος, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια. Ὁ ὁποῖος ὅμως μπορεῖ νὰ ἀκυρωθεῖ, ἂν δείξουμε ἔμπρακτη μετάνοια καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ ὁ λαός.

Μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπευθυνθοῦμε στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τοῦ ποῦμε τὸ λόγο τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡμῖν καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου» (Ψαλ. μγ΄[43] 27).

«Ο ΣΩΤΗΡ»1/11/2011

Συναξαριστής 2 Νοεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Ἀκίνδυνος, Ἀφθόνιος, Πηγάσιος, Ἐλπιδοφόρος (ἢ Ἐλπιδηφόρος) καὶ Ἀνεμπόδιστος

Ἦταν ἀξιωματοῦχοι τοῦ Πέρση βασιλιᾶ Σαπὼρ τοῦ Β´.

Ἐπειδή, ὅμως, ὁμολόγησαν ὅτι εἶναι χριστιανοί, συνελήφθησαν καὶ μαστιγώθηκαν σκληρά. Ἔπειτα, τοὺς ἔριξαν στὶς φλόγες μίας μεγάλης φωτιᾶς. Ἀλλὰ οἱ θερμὲς δεήσεις τους πρὸς τὸ Θεὸ προκάλεσαν φοβερὴ θύελλα μὲ βροχή, ποὺ ἔσβησε τὴν φωτιά. Αὐτὸ προκάλεσε φόβο στοὺς Πέρσες, καὶ τὸν ἴδιο τὸ Σαπώρ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναβάλει τὸ θάνατο τῶν γενναίων χριστιανῶν.

Ἀλλὰ μετὰ μερικὲς μέρες, τοὺς ἔφερε καὶ πάλι στὸ κριτήριο. Ἀφοῦ εἶδε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀλλάξει τὸ χριστιανικό τους φρόνημα, ἀποκεφάλισε πρῶτο τὸν Ἀφθόνιο.

Ἔπειτα, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἐλπιδοφόρο, τοῦ εἶπε νὰ φανεῖ λογικός, σὰν ἐγγράμματος ποὺ ἦταν καὶ μποροῦσε νὰ διακρίνει τὸ ψέμα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.

Ὁ Ἐλπιδοφόρος του ἀποκρίθηκε ὅτι γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς πιστεύει στὸ Χριστό, διότι Αὐτὸς εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». Δηλαδὴ ὁ σωστὸς δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ στὴν πραγματικὴ καὶ πηγαία ζωή, ποὺ ἀξίζει κανεὶς νὰ πεθάνει γι᾿ αὐτή

. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἐλπιδοφόρου ἐξαγρίωσε τὸν Σαπὼρ καὶ ἀμέσως τὸν ἀποκεφάλισε. Οἱ θυσίες αὐτὲς ἐνθάῤῥυναν ἀκόμα περισσότερό τους ὑπόλοιπους, καὶ ἔμειναν ἀκλόνητοι στὴν πίστη τους.

Τότε ὁ Σαπὼρ διέταξε νὰ τοὺς ῥίξουν μέσα σὲ ἀναμμένο καμίνι. Ἔτσι, μαρτυρικὰ καὶ ἔνδοξα, παρέδωσαν ὅλοι τὴν μακάρια ψυχή τους στὸ ζωοδότη Χριστό.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀκίνδυνον μέλψωμεν, σὺν Ἀφθονίω ὁμού, κλεινὸν Ἀνεμπόδιστον, Ἐλπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ἔνδοξον οὗτοι γὰρ ἀκινδύνως, ἑξαφθόνου κρατῆρας, πηγάζουσι τοῖς ἐλπίδι, ἀρραγεῖ προσιούσι, χαρίτων ἀνεμποδίστων, κρήνην θεοβρυτον.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς.
Τὴ τῆς Τριάδος καλλονὴ λαμπρυνθεῖσα, ἡ πενταυγὴς τῶν Ἀθλητῶν θεία φάλαγξ, τὰς τῶν τυράννων ἤμβλυνε δεινὰς προσβολᾶς, ἄφθονον ἀκίνδυνον, ἀνεμπόδιστον χάριν, ἄπασι πηγάζουσα, τοῖς ἐλπίδι καὶ πόθω, ἐνθέως προσιούσι δὶ' αὐτῶν, τῷ πάντων Κτίστη, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἠμῶν.

---

Οἱ Ἅγιοι συγκλητικοί

Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Σεβάστεια καὶ μαρτύρησαν ἐπὶ ἄρχοντος αὐτῆς Αὐξάνοντος, δούκα Μαρκέλλου καὶ Μάρκου Ἀγρικολάου. Τὰ ὀνόματά τους δὲν διασώθηκαν στὴ γῆ, λάμπουν ὅμως ἀθάνατα στὸν οὐρανό.

Ὅταν ὁ Λικίνιος (315 μ.Χ.), ἀντιμαχόμενος τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο κήρυξε βαρὺ διωγμὸ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης, ὁμάδα συγκλητικῶν εἶχε τὸ θάῤῥος νὰ πεῖ φανερὰ στὸ βασιλιὰ ὅτι ἡ διαταγή του ἦταν ἔγκλημα ἀπέναντι στὸ Θεό, ποὺ δὲν θ᾿ ἀργοῦσε νὰ στείλει τὴν διδακτικὴ τιμωρία.

Ὁ Λικίνιος τοὺς ἀποκάλεσε θρασεῖς καὶ διέταξε νὰ τοὺς θανατώσουν. Ἐκεῖνοι δέχτηκαν μὲ γενναιότητα, ἂν καὶ ἄφηναν πίσω οἰκογένειες, ἐκτεθειμένες καὶ αὐτὲς στὴ μανία τοῦ θανάτου. Πέθαναν ὅλοι μαζί, ἐνθαῤῥύνοντας καὶ μακαρίζοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, μέσα στὴ φωτιά.

---

Οἱ Ἅγιοι Εὐδόξιος, Ἀγάπιος καὶ ἄλλοι ὀκτὼ Μάρτυρες, Ἀττικὸς, Μαρίνος, Ὠκεανός, Εὐστράτιος, Καρτέριος, Νικοπολιτιάνος, Στύραξ καὶ Τωβίας

Ὅλοι ἦταν στρατιῶτες στὴν πόλη Σεβάστεια, κατὰ τὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Λικινίου.

Ὅταν ἐξετάστηκαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τῆς Σεβάστειας Αὐξάνιο καὶ ἀπὸ τὸν δούκα Μάρκελλο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Μᾶρκο Ἀγρικόλαο, ὁμολόγησαν μὲ θάῤῥος τὴν χριστιανική τους πίστη καὶ βασανίστηκαν σκληρὰ μὲ διάφορους τρόπους. Στὸ τέλος τοὺς ἔριξαν στὴ φωτιὰ καὶ τοὺς ἔκαψαν ζωντανούς, παίρνοντας ἔτσι ὅλοι τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

(Πιθανὸν νὰ εἶναι ἀπὸ τοὺς πιὸ πάνω ἁγίους μάρτυρες Συγκλητικούς).

---

Οἱ Ἁγίες Κυριακή, Δομνίνα καὶ Δόμνα

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

Ὁ Ὅσιος Μαρκιανός «ὁ ἐν τῇ Κύρῳ»

Ἦταν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς πόλης Κύρου.

Περιφρόνησε τὰ ἐγκόσμια, ἀναχώρησε στὴν ἔρημο καὶ κλείστηκε μέσα σ᾿ ἕνα στενότατο κελί, ὅπου ἀσκήτευε μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ἔτσι, ἀπόκτησε τὴν φήμη ἁγίου σ᾿ ὅλην τὴν γύρω περιοχὴ καὶ ἀφοῦ ἔκανε καὶ ἀρκετὰ θαύματα μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Τὸ βίο του συνέγραψε ὁ Θεοδώρητος Κύρου στὴ Φιλόθεο Ἱστορία του.

---

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Ἰβηροσκητιώτης

(Βλέπε βιογραφία του τὴν 1η Νοεμβρίου, ὅπου καὶ ἡ ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του).

Το δημοψήφισμα του ΓΑΠ: Αυτοματισμός της κατάρρευσης ή εκτέλεση «εντολής»;

Η καταρρέουσα κυβέρνηση αιφνιδίασε τον πολιτικό κόσμο και τον ελληνικό λαό με το Δημοψήφισμα που εξήγγειλε, για τη νέα δανειακή σύμβαση, ο πρωθυπουργός- ανδρείκελο…
Ο πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος ψελλίζει αμήχανα…
Όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις γνωρίζουν άριστα ότι ένα τέτοιο Δημοψήφισμα δεν θα σπείρει απλώς άγριες πολιτικές θύελλες, αλλά θα σημάνει και την τελειωτική και παταγώδη ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του καθεστώτος.
Είναι σίγουρο, και αυτό το γνωρίζουν ΟΛΟΙ, ότι ο ελληνικός λαός, θα πει ΟΧΙ στην κατοχική δανειακή Σύμβαση, όποιο δόλιο τέχνασμα και αν εφευρεθεί…
Ένα τέτοιο ΟΧΙ πετάει την Ελλάδα έξω από την ΕΕ, εκβιάζει και εξαναγκάζει τα καθεστωτικά κόμματα να «αγωνιστούν» για το ΝΑΙ στη δανειακή Σύμβαση, δηλαδή τα «ξεβρακώνει» κυριολεκτικά και προκαλεί ανεξέλεγκτο χάος: Οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό…

Γιατί, λοιπόν, ο ΓΑΠ πέταξε αυτή τη «βόμβα» που επιταχύνει, εντείνει και πυροδοτεί εκρηκτικά τους ρυθμούς κατάρρευσης του καθεστώτος;

Αναμφίβολα ΟΧΙ μόνο η κυβέρνηση των ανδρεικέλων βρίσκεται σε βαθύ αδιέξοδο και καταρρέει, σαν σκουληκιασμένο σύκο, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ το καθεστώς με το κομματικό του τοπίο.

Από την άλλη, η λαϊκή ΟΡΓΗ παίρνει εκρηκτικές και ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ροπές και μορφές.

Σε τέτοιες καταστάσεις καταρρέουσας πτώσης οι καθεστωτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα οι κυβερνητικές οδηγούνται σε ανακλαστικές κινήσεις όμοιες με εκείνες του παγιδευμένου και ανήμπορου ζώου.

Όλες οι κινήσεις της κυβέρνησης, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, έχουν αυτόν τον χαρακτήρα του πανικού, της αυθάδειας και της ηλιθιότητας που γεννάει ο πανικός.

Αποτελεί, συνεπώς, το Δημοψήφισμα του ΓΑΠ, ένα τέτοιο αυτοματισμό του αδιεξόδου και πανικού;

Πιστεύουμε ΟΧΙ.

α). Ο ΓΑΠ είναι πιόνι και εκτελεστής «εντολών». Σήμερα άλλωστε σε κανέναν πολιτικό δεν υπάρχει στοιχειώδης αυτοτέλεια και ανεξαρτησία. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον ΓΑΠ.

Σήμερα κυβερνούν απευθείας οι «νταβάδες», ιδιαίτερα εκείνοι των διεθνών μαφιών του χρήματος. Οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι καθεστωτικοί πολιτικοί είναι οι «μαϊντανοί» τους, τα διακοσμητικά τους ντεκόρ…

β). Αυτοί, λοιπόν, οι «νταβάδες» και τα επιτελεία τους δεν θα έβαζαν μια τέτοια «βόμβα» (Δημοψήφισμα) επιτάχυνσης της κατάρρευσης του καθεστώτος. Δεν έχουν εξαντλήσει όλα τα «χαρτιά» τους, όπως αυτό των εκλογών (και άλλα) που ζητούν ΟΛΑ, πλέον, τα υπόλοιπα κόμματα.

Βεβαίως, σε τέτοιες στιγμές οξύτατης κρίσης κατάρρευσης, οι «νταβάδες» τρώγονται σαν τα σκυλιά και θα ήταν δυνατόν, μέσα από αυτόν το λυσσαλέο πόλεμο, να οδηγηθούν κάποιοι σε πράξεις τυχοδιωκτισμού, όπως το Δημοψήφισμα του ΓΑΠ.

Αυτή η εκδοχή φαίνεται όμως ότι δεν ανταποκρίνεται στα σημερινά ελληνικά πράγματα διότι το ΣΥΝΟΛΟ των ελληνικών κομμάτων και καθεστωτικών επιτελείων είναι αντίθετο με την αυτοκτονική πρωτοβουλία του Δημοψηφίσματος.

γ). Ο λυσσαλέος, ωστόσο, πόλεμος υπάρχει, διαρκώς εντεινόμενος, σε διεθνές επίπεδο και μάλιστα μεταξύ αμερικανικής αυτοκρατορίας και ΕΕ.

Οι ΗΠΑ βρίσκονται προ των πυλών της κατάρρευσής τους και επιχειρούν, με νύχια και με δόντια, να ξεπεράσουν αυτήν τη δραματική τους κατάσταση σε βάρος όλου του άλλου κόσμου και ιδιαίτερα σε βάρος του πιο αδύνατου και προβληματικού ιμπεριαλιστικού πόλου: Της ΕΕ.

Η ΕΕ με τη σειρά της πτωχεύει τα αδύνατα καπιταλιστικά κλαδιά της για τη διάσωση των ισχυρών: Της Γερμανίας, κατά πρώτο λόγο.

Η Ελλάδα, ως πρώτο θύμα αυτής της κατάστασης, έχει οδηγηθεί (με τα κυβερνητικά της ανδρείκελα, αλλά και τη νομιμοποίηση που παρείχε το σύνολο των καθεστωτικών κομμάτων) σε χρεοκοπία και σε εν δυνάμει αποικία των Γερμανών.

Παράλληλα η Ελλάδα αποτελεί και τον πιο αδύνατο κρίκο της ΕΕ, έναν κρίκο που με το σπάσιμό του θα επιταχύνει τους ρυθμούς κατάρρευσης της ευρωζώνης και του Ευρώ.

Η κατάρρευση της ευρωζώνης και του Ευρώ είναι αναπόφευκτη. Αυτό ακριβώς το γεγονός επιδιώκει να εκμεταλλευτεί, προς όφελός του, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

ΣΥΝΕΠΩΣ η ανώμαλη και παταγώδης κατάρρευση του ελληνικού καθεστώτος συμφέρει τους Αμερικανούς διπλά:

α). Προκαλεί θύελλες μέσα στην ΕΕ που μπορεί να τις αξιοποιήσουν κερδοσκοπικά…

β). Ισχυροποιεί τις επεμβάσεις τους στην Ελλάδα μετατρέποντάς την σε δική τους αποικία…

Συνθέτοντας όλο το παζλ καταλήγουμε: Ο ΓΑΠ, ως ηλίθιος, αλλά και πειθήνιος υπάλληλος των Αμερικανών προωθεί το Δημοψήφισμα, ενεργώντας κατ’ εντολήν των αφεντικών του…

πηγή

Τί νὰ λέμε σὲ ὅσους κατηγοροῦν εὔκολα κληρικούς

Γέρων Παΐσιος

Ρωτήσαμε μιὰ μέρα τὸν Γέροντα γιὰ τὸ ἑξῆς πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μᾶς λέτε συνέχεια νὰ ἔχουμε καλὸ λογισμό, θὰ σᾶς ποῦμε ὅμως, μία περίπτωση, γιὰ νὰ δοῦμε τί μᾶς συμβουλεύετε νὰ ἀπαντοῦμε. Ἔρχονται μερικοὶ ἄνθρωποι καὶ μᾶς λένε:

Ὁ τάδε ἱερέας παίρνει πολλὰ λεφτὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια, ὁ δεῖνα καπνίζει πολλλὰ τσιγάρα καὶ πηγαίνει στὰ καφενεῖα, ὁ ἄλλος λένε πὼς εἶναι ἀνήθικος καί, γενικά, βγάζουν ἕνα δριμὺ κατηγορητήριο ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ μάλιστα παρουσιάζουν μαζὶ κι ἀποδείξεις τῶν ὅσων λένε. Σ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τί μποροῦμε νὰ λέμε;»

Τότε, ὁ Γέροντας ἄρχισε νὰ μᾶς λέει: «Γνώρισα ἐκ πείρας ὅτι σ' αὐτὴ τὴ ζωὴ οἱ ἄνθρωποι εἶναι χωρισμένοι σὲ δύο κατηγορίες. Τρίτη δὲν ὑπάρχει -ἢ στὴ μία θὰ εἶναι ἢ στὴν ἄλλη. Ἡ μία, λοιπόν, κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Ἡ μύγα ἔχει τὴν ἑξῆς ἰδιότητα: νὰ πηγαίνει πάντα καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι βρώμικο ὑπάρχει. Γιὰ παράδειγμα, ἂν ἕνα περιβόλι εἶναι γεμάτο λουλούδια, ποὺ εὐωδιάζουν, καὶ σὲ μία ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ κάποιο ζῶο ἔχει κάνει μία ἀκαθαρσία, τότε μιὰ μύγα, πετώντας μέσα σ' αὐτὸ τὸ πανέμορφο περιβόλι, θὰ πετάξει πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἄνθη καὶ σὲ κανένα δὲν θὰ καθίσει. Μόνο ὅταν δεῖ τὴν ἀκαθαρσία, τότε ἀμέσως θὰ κατέβει καὶ θὰ καθίσει πάνω σ' αὐτὴν καὶ θὰ ἀρχίσει νὰ τὴν ἀνασκαλεύει, ἀναπαυόμενη στὴ δυσωδία ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα αὐτὸ καὶ δὲ θὰ ξεκολλᾶ ἀπὸ ἐκεῖ.

Ἂν τώρα ἔπιανες μιὰ μύγα, καὶ αὐτὴ μποροῦσε νὰ μιλήσει καὶ τὴ ρωτοῦσες νὰ σοῦ πεῖ μήπως ξέρει ἂν πουθενὰ ὑπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε ἐκείνη θὰ ἀπαντοῦσε πὼς δὲ γνωρίζει κἄν τί εἶναι αὐτά. Ἐγώ, θὰ σοῦ πεῖ, ξέρω πὼς ὑπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ἀκαθαρσίες ζώων, μαγειρεῖα, βρωμιές. Ἡ μία λοιπὸν μερίδα τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Εἶναι ἡ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχει μάθει πάντα νὰ σκέφτεται καὶ νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ ὅ,τι κακὸ ὑπάρχει, ἀγνοώντας καὶ μὴ θέλοντας ποτὲ νὰ σταθεῖ στὸ καλό.

Ἡ ἄλλη κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα. Ἡ ἰδιότητα τῆς μέλισσας εἶναι νὰ βρίσκει καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι καλὸ καὶ γλυκὸ ὑπάρχει. Ἂς ποῦμε, γιὰ παράδειγμα, πὼς σὲ μία αἴθουσα, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀκαθαρσίες ἔχει κάποιος τοποθετήσει σὲ μία γωνιὰ ἕνα λουκούμι. Ἂν φέρουμε ἐκεῖ μία μέλισσα, ἐκείνη θὰ πετάξει και δὲν θὰ καθήσει πουθενὰ ἕως ὅτου βρεῖ τὸ λουκούμι καὶ μόνον ἐκεῖ θὰ σταθεῖ.

Ἂν πιάσεις τώρα τὴ μέλισσα καὶ τὴ ρωτήσεις ποῦ ὑπάρχουν σκουπίδια, αὐτὴ θὰ σοῦ πεῖ ὅτι δὲ γνωρίζει, θὰ σοῦ πεῖ ἐκεῖ ὑπάρχουν γαρδένιες, ἐκεῖ τριανταφυλλιές, ἐκεῖ θυμάρι, ἐκεῖ μέλι, ἐκεῖ ζάχαρη, ἐκεῖ λουκούμια καὶ γενικὰ θὰ εἶναι γνώστης ὅλων τῶν καλῶν καὶ θὰ ἔχει παντελῆ ἄγνοια ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ὁμάδα, τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ἔχουν καλοὺς λογισμοὺς καὶ σκέπτονται καὶ βλέπουν τὰ καλά.

Ὅταν σ' ἕνα δρόμο βρεθοῦν νὰ περπατοῦν δύο ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὶς δύο αὐτὲς κατηγορίες, τότε φτάνοντας στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ὅπου ἕνας τρίτος ἔκανε τὴν «ἀνάγκη» του, ὁ ἄνθρωπος τῆς πρώτης κατηγορίας, θὰ πάρει ἕνα ξύλο καὶ θ' ἀρχίσει νὰ σκαλίζει τὶς ἀκαθαρσίες. Ὅταν, ὅμως περάσει ὁ ἄλλος, τῆς δεύτερης κατηγορίας, ποὺ μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα, προσπαθεῖ νὰ βρεῖ τρόπο νὰ τὶς σκεπάσει μὲ χῶμα καὶ μὲ μία πλάκα, γιὰ νὰ μὴν αἰσθανθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι περαστικοὶ τὴ δυσωδία αὐτή, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὶς βρωμιές». Καὶ κατέληξε ὁ Γέροντας:

«Ἐγὼ σὲ ὅσους ἔρχονται καὶ μοῦ κατηγοροῦν τοὺς ἄλλους -καὶ μὲ δυσκολεύουν- τοὺς λέω αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ τοὺς ὑποδεικνύω νὰ διαλέξουν σὲ ποιὰ κατηγορία θέλουν νὰ βρίσκονται καὶ ἀναλόγως νὰ ψάξουν νὰ βροῦν καὶ τοὺς ἀνάλογους ἀνθρώπους τῆς κατηγορίας τους».

Ἡ σημασία τοῦ Ἡσυχασμοῦ

Ζιάκας Θεόδωρος

Ὁ Ἰωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός ὡς αὐτοκράτωρ καί ὡς μοναχός


Συνεκτικός ἱστός ὄχι μόνο τοῦ Βυζαντίου, ὡς πολυεθνικοῦ σχήματος, ἀλλά καί τῶν ἐπιμέρους ἐθνικῶν συνιστωσῶν του ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη.

Τό συνάγουμε καί ἀπό τίς ἑξῆς δύο θεμελιώδεις διαπιστώσεις: α) Ὅτι ὁ Ἡσυχασμός ἀποδείχθηκε ἐθνικό σωσίβιο ἀνθεκτικότατο ὄχι μόνο γιά τούς Ἕλληνες ἀλλά καί γιά τούς Σλάβους.(1) β) Ὅτι ἡ «ἑλληνίζουσα» πρόταση ὑπῆρξε τελείως οὐτοπική. (2) Ἄς ὑπενθυμίσουμε, ἐπιπροσθέτως, ὅτι ὁ ἀποκλεισμός μιᾶς τρίτης λύσης -οὔτε παπική Τιάρα οὔτε τουρκικό Σαρίκι- εἶχε τελεσιδικίσει στά πεδία τῶν μαχῶν.

Ἡ μόνη «ἀναγέννηση» πού τελεσφόρησε ἦταν ἡ ἡσυχαστική. Χάρη στό ἡσυχαστικό κίνημα ἡ Ἐκκλησία κατόρθωσε νά ἀποσυνδεθεῖ ἀπό τούς δύο ἄλλους πόλους τῆς βυζαντινῆς «τρόικας» (τό Θρόνο καί τή Σχολή) καί νά ἀποφύγει τήν σύν-κατάρρευση. Ἀναγνωρίζοντας ὡς φορέα τῆς θρησκευτικῆς αὐθεντίας τόν ταπεινό ἀσκητή (καί ὄχι τόν μεγαλόσχημο θρησκευτικό ἀξιωματοῦχο), ὁ Ἡσυχασμός ἐπέτρεψε στήν Ἐκκλησία νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τίς καθεστωτικές δουλεῖες της καί νά ξαναβρεῖ τόν αὐτοθυσιαστικό ἑαυτό της. Ἔδωσε ἔτσι τή δυνατότητα στόν Ἑλληνισμό νά ἀναδιπλωθεῖ στήν προσωποκεντρική αὐθεντικότητα τῆς Πίστης του καί νά ἐνεργοποιήσει, μέσω αὐτῆς, τήν οἰκουμενική του λειτουργικότητα, ἡ ὁποία εἶχε ἀρχίσει νά ἐξαρθρώνεται καί στό πνευματικό ἐπίπεδο. Ἡ ἐπιτυχία τῆς ἡσυχαστικῆς ἀναγέννησης, ἐπιβεβαιώνοντας τή μοναδικότητα τῆς στρατηγικῆς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀναδεικνύει τήν κατανόηση τῆς ἱστορικῆς σημασίας τοῦ Ἡσυχασμοῦ σέ σημεῖο-κλειδί γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἀγκυλωτικῶν νεωτερικῶν ἀναγνώσεων τῆς ἱστορίας τοῦ νεότερου Ἑλληνισμοῦ.(3)

Σύμφωνα μέ μία ἀξιοσημείωτη κρίση τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ, ἄλλη θά ἦταν ἡ ἐξέλιξη τῆς σχέσης «Φιλοσοφίας καί Ἡσυχίας», ἄν τό ἱστορικό περιβάλλον δέν εἶχε διαμορφωθεῖ τόσο ἀντίξοο ἀπό πολιτική ἄποψη. Θά ἀποφευγόταν τουλάχιστον ἡ ἀδυναμία εἰρηνικῆς συνύπαρξης Φιλοσοφίας καί Ἡσυχίας. (4) Ἡ ἱστορία τοῦ βασιλιᾶ Ἰωάννη ΣΤ' Καντακουζηνοῦ (1341-1354) (5) προτείνεται, ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, ὡς ἀφετηρία γόνιμου προβληματισμοῦ. Στό πρόσωπο τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ συνέπεσαν καί οἱ τρεῖς πόλοι τῆς κατά τόν Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο (1815-1881) βυζαντινῆς «τριαρχίας»: ὁ ἀκαταπόνητος πολεμιστής βασιλιάς, ὁ ἐπιφανής ἕλλην λόγιος καί ὁ ἡσυχαστής μονάχος (Ἰωάσαφ). Ἡ μορφή τοῦ καβαφικοῦ «Κύρ Γιάννη» εἶναι ἰδιαζόντως τραγική, γιατί ἡ ἑνότητα τῶν τριῶν πόλων πού κατόρθωσε νά ἐνσαρκώσει στό πρόσωπό του εἶχε ἤδη καταστραφεῖ στό ἱστορικό πεδίο. Τονίζω τήν ἀνάγκη μελέτης τῆς τριπολικῆς σχέσης Λόγου, Πίστης καί Πολιτικῆς, ἐπειδή δέν εἶναι ἄσχετη μέ τήν κατοπινή σχιζοείδεια τῆς ταυτότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.(6)

Ἐπανερχόμενος στό θέμα τῆς «ἀναγέννησης», ὀφείλω νά ἐπισημάνω ὅτι, γιά νά ἔχουμε ἀξιόπιστη εἰκόνα, πρέπει νά δοῦμε καί τί εἴδους «ἀναγέννηση» ἔλαβε χώρα (ἄν ἔλαβε) στούς δύο ἄλλους πόλους τοῦ βυζαντινοῦ συστήματος: τόν βασιλικό θεσμό καί τήν ἑλληνική λογιοσύνη. Ποιές ἦταν ἐκεῖ οἱ «ἀναγεννητικές» ἀπόπειρες, ποιό χαρακτήρα εἶχαν καί γιατί δέν τελεσφόρησαν; Ἄς ὑποθέσουμε, γιά τήν οἰκονομία τῆς συζήτησης, ὅτι, ἄν ὑπῆρχαν «ἀναγεννήσεις», ὁμόλογες τῆς ἡσυχαστικῆς, καί στίς δύο ἄλλες συνιστῶσες τοῦ βυζαντινοῦ σχήματος καί ἐπιτύγχαναν, ἴσως κατόρθωνε τό Βυζάντιο νά ἀποφύγει τήν κατάρρευση.

Στό σημεῖο ὅμως αὐτό πρέπει νά διατυπώσω τήν ἀπορία μου: Γιατί οἱ νεωτερικοί νόες μας, οἱ κατά τά ἄλλα τομώτατοι, ἀρνοῦνται πεισματικά νά ἀναγνωρίσουν τήν «ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ» ἐκεῖ ὅπου ὄντως ὑπῆρξε καί χάρη στήν ὁποία ὄντως ἐπιβίωσε ὁ Ἑλληνισμός, δηλαδή τήν ἡσυχαστική ἀναγέννηση; Γιατί ἡ μεταξύ τους κρατοῦσα ἄποψη εἶναι, ἀντιθέτως, ὅτι «φταίει ὁ ἡσυχασμός», ποὺ δέν μπόρεσαν οἱ ἄλλες «ἀναγεννήσεις» νά ἐπιτύχουν τήν ἀποτροπή τῆς κατάρρευσης;

Ἀπό τό βιβλίο: Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Ὁ σύγχρονος μηδενισμός, Ἐκδόσεις Ἁρμός




-----------------------------------

1. Γιά τόν μή ἐνημερωμένο ἀναγνώστη σημειώνω ὅτι ἡ λεγόμενη «ἡσυχαστική ἔριδα» ξεκίνησε ἀπό τήν ἐπίθεση τοῦ «ἑλληνίζοντος» μονάχου Βαρλαάμ ἀπό τήν Καλαβρία ἐναντίον τῆς ἀσκητικῆς πνευματικότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί διαίρεσε τό Βυζάντιο σέ δύο ἀντιμαχόμενα στρατόπεδα. Τήν ὑπεράσπιση τῶν «ἱερῶς ἡσυχαζόντων» ἀνέλαβε ὁ μοναχός Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ κατοπινός ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης καί Ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἡ διαμάχη συμπεριέλαβε ὅλα τά μεγάλα πνευματικά ζητήματα, μέ ἄξονα τή θεολογία τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν, βάσει τῆς ὁποίας κατοχυρώνεται στό πεδίο τῆς Πίστης ἡ μετοχή τοῦ προσώπου στήν ἀπόλυτη ἐλευθερία. Μέ τή θεολογία τῶν Ἐνεργειῶν ὁ Ἡσυχασμός ἐπαναβεβαίωσε τήν πίστη στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ὄρθωσε ἔτσι ἀποτελεσματικό φράγμα στήν ἀνελεύθερη δυτική καί ἀνατολική πνευματικότητα, σώζοντας τήν ἑλληνικότητα στό πεδίο ὁρισμοῦ της: τό πνευματικό-ψυχικό.

2. Ἡ «ἑλληνίζουσα» πρόταση προσέλαβε καί τυπικά ἐθνοκρατικά χαρακτηριστικά ἀπευθυνόμενη στό βασιλιά Μανουήλ Β' Παλαιολόγο (1391-1425) ἀπό τόν Πλήθωνα-Γεμιστό (1355-1452), τό μέντορα τῆς «ἀναγέννησης» τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων στήν Ἰταλία. Ὡς πλατφόρμα ἐθνοκρατικῆς «ἀναγέννησης» τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ πρότασή του κρίνεται ἐντελῶς ἐξωπραγματική.

3. Μία μνημοτεχνική κωδικοποίηση τοῦ «ἡσυχαστικοῦ» διχασμοῦ εἶναι ἡ ἑξῆς: Παλαμικοί/Ἀντιπαλαμικοί. Καντακουζηνικοί/Παλαιολογικοί. Ἀντιουμανιστές/Οὑμανιστές. Συντηρητικοί/Κοινωνικοί μεταρρυθμιστές. Ἀντιλατίνοι/Λατινόφρονες. (Hans George Beck, Ἡ Βυζαντινή χιλιετία, σ. 338, μτφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, ἔκδ. ΜΙΕΤ, Ἀθήνα 1990.)

4. Ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς εἶναι ἀπό τούς ἐλάχιστους νεωτερικούς στοχαστές μας πού ἀντιλαμβάνεται τόν κρίσιμο ρόλο τοῦ Ἡσυχασμοῦ γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐπιπλέον, διαπραγματεύεται τή σχέση «Φιλοσοφίας καί Ἡσυχίας» μέ τέτοια ἐπάρκεια, πού ἐκπλήσσει ἀκόμα καί τόν ἐναυρυνόμενο ὡς «εἰδικό» στό θέμα Μητροπολίτη Ναυπάκτου (βλ. βιβλιοκριτική του στό: http ://www.alopsis.gr).

5. Γιά τή ζωή καί τό ἔργο τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ, βλ. Donald Μ. Nicol, Ἰωάννης Καντακουζηνός, Ὁ ἀπρόθυμος αὐτοκράτορας, μτφρ. Κατερίνα Χαλμάκου, ἔκδ. Γκοβόστης, Ἀθήνα 2008.

6. Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς χαρακτήρισε τό 1354, χρονιά πού ὁ Δημήτριος Κυδώνης μετέφρασε τή Θεολογική Σοῦμα τοῦ Ἀκινάτη, ὡς ἱστορικό ὁρόσημο μεγαλύτερης πολιτισμικῆς σημασίας ἀπό τό 1453, ἔτος τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλης ἀπό τούς Τούρκους. (Ὀρθοδοξία καί Δύση στή νεώτερη Ἑλλάδα, σ. 9, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1992.) Ἡ μετάφραση ὅμως ἦταν ἔργο τοῦ Ἡσυχασμοῦ. Ἡ ἀπόφαση γιά τή γνωριμία τῶν Ἑλλήνων μέ τό διανοητικό τέρας τῆς καθολικῆς Δύσης ἦταν τοῦ βασιλιᾶ Ἰωάννη ΣΤ' Καντακουζηνοῦ, συνειδητοῦ ἡσυχαστῆ καί φίλου τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Δέν ἦταν ἀπόφαση τῶν «λατινοφρόνων». Βέβαια, ὁ Κυδώνης, «χαμένος στή μετάφραση», ἔγινε καθολικός. Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Κυδώνη ἔχει τή σημασία της, ἀλλά δέν ἀγγίζει τήν οὐσία τοῦ ζητήματος. Ποιό ἦταν ἄραγε τό σκεπτικό τῆς πολιτικῆς ἀπόφασης; (Γιά τό σχῆμα τῆς σχιζοείδειας στή δομή τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ταυτότητας, τίς καταβολές τῆς ὁποίας καλούμαστε νά ἀναζητήσουμε στήν ἐποχή αὐτή, βλ. Πέρα ἀπό τό Ἄτομο, σσ. 361-365.)

Το προνήπιο του Προδρόμου, το ταχύπλοο ρασάκι, ο άγιος Δαβίδ ο Γέροντας...

 

Το προνήπιο του Προδρόμου (από εδώ)

Ο Δαυίδ, γιος του Παπα-Χριστόδουλου και της Θεοδώρας, γεννήθηκε στη Γαρδινίτσα, απέναντι ακριβώς από την Εύβοια, γύρω στα 1519.

Από μικρός ακόμη, καθόταν με τις ώρες στην Εκκλησία και ιδίως μπροστά στην εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, λες και επικοινωνούσε μαζί του, πράγμα που τράβηξε την προσοχή των δικών του…

Έτσι, ένα πρωινό, όταν το παιδί είχε φτάσει στα τρία του χρόνια, ξύπνησε ο παπάς και η παπαδιά και δε βρήκαν το Δαβίδ στο κρεβάτι του!

Βγήκαν έξω ανήσυχοι, ψάξανε παντού, στη γειτονιά ακόμη και στην εκκλησιά, αλλά τίποτα! Όλη τη μέρα έψαχναν κατάκοποι…

Σαν έφτασε το βράδυ, απελπίστηκαν! Μήπως τράβηξε κατά τη θάλασσα (κοντά στο Ταλάντιο), μήπως έπεσε; Μήπως χτύπησε; Όμως ο Δαβίδ, τον ήξεραν τον Δαβίδ τους. Τριών ετών και είχε τέτοια σύνεση και τέτοια ευσέβεια… Ήταν ξεχωριστό παιδί, ποτέ όμως δεν τους είχε ανησυχήσει.

Ήταν Τρίτη όταν χάθηκε… Πέμπτη είχε πάει τώρα! Βούιξε όλος ο τόπος: «χάθηκε ο Δαβίδ! Το Άγιο παιδί του παπά»!..

Λιώσανε από την αγωνία οι δικοί του! Ένα τρίχρονο παιδάκι μόνο του; Μέσα στη νύχτα, χωρίς φαγητό; Ζούσε άραγε; Ανάπνεε το αγγελούδι τους; Που βρισκόταν; Τι συνέβη; Θεέ μου δώσε τέλος στη δοκιμασία! Που είναι ο Δαβίδ; Τι απέγινε;

Έξω από το όμορφο, γεμάτο ανθρωπιά χωριό, έστεκε μια Εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου, του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Κάτι από ψηλά, φαίνεται κίνησε την σκέψη της βουρκωμένης παπαδιάς και είπε στον άντρα της:

-Δεν πάμε να λειτουργήσουμε την Εκκλησία αυτή παπά το Σάββατο; Αύριο το πρωί; Τον αγαπά τόσο πολύ τον Άγιο! Θα τον παρακαλέσουμε και εμείς. Να καλέσουμε όλο το χωριό. Κάποιου Αγίου η προσευχή θα φτάσει στο θρόνο του, με την πρεσβεία του Τιμίου Προδρόμου!

-Να πάμε παπαδιά, καλά που το σκέφτηκες, απάντησε εκείνος αναθαρρεύοντας!..

Την άλλη ημέρα πήρε τα άμφιά του, το πρόσφορο που είχε ζυμώσει η παπαδιά, τα ιερά σκεύη για τη Θεία Λειτουργία και με τα υπόλοιπα παιδιά πήγε στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου, όπου σε λίγο θα ερχόταν όλο το χωριό…

Φτάνοντας χαράματα, είδαν την πόρτα της Εκκλησίας ορθάνοιχτη

-Μπα, έκανε ο Ιερέας. Την είχα αφήσει ανοιχτή την Εκκλησία;

Μπαίνει παραξενεμένος τότε μέσα και…

-Μα τι είναι αυτό Κύριέ μου; κάνει με συντριβή και πέφτει στα γόνατα κλαίγοντας!

Ξοπίσω ερχόταν και η παπαδιά, αλλά την πρόλαβε ένα παιδί:

-Μάνα κοίταξε! Ο Δαβίδ είναι μπροστά στην Εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, με τα χέρια σταυρωμένα-!!!

Με το χαμένο παιδί του στην γλυκιά πατρική αγκαλιά, ρώτησε ο παπάς να μάθει τι είχε συμβεί:

-Πώς βρέθηκες εδώ; Τόσες μέρες που ήσουνα κρυμμένος»;

-Τι θα πει που βρισκόμουν. Δεν με βλέπετε; Είμαι στο σπίτι του Τιμίου Προδρόμου. Μ΄ έφερε ο ίδιος εδώ και κάθισε στη θέση του. Και εγώ κάθομαι και τον καμαρώνω. Δεν μου κάνει καρδιά να φύγω από κοντά του. Κι έπειτα πώς θα έφευγα μόνος μου; Δεν ξέρω το δρόμο.

-Μα πώς σ΄ έφερε; Αυτός είναι στην Εικόνα του.

-Α εσείς δεν ξέρετε. Σηκώνεται και περπατάει, λέει ό,τι θέλει, παρουσιάζεται και στον ύπνο σου και τότε που ξυπνάς.

-Μα τι είναι αυτά που λες παιδί μου;

-Μα αφού σας λέω. Παρουσιάστηκε εκείνη την ημέρα τα ξημερώματα στον ύπνο μου και μου είπε: «Θέλεις να έλθεις στο σπίτι μου;». Κι εγώ του λέω: «πού είναι το σπίτι σου; Εγώ σε ξέρω στην Εκκλησία στην Εικόνα σου». Και τότε μου είπε: «Έχω και σπίτι. Ακολούθησέ με και θα δεις». Σηκώθηκα γρήγορα και τον ακολούθησα.

-Μα δεν φοβήθηκες παιδί μου;

-Μα πώς να φοβηθώ, αφού ήταν ο Τίμιος Πρόδρομος κοντά μου. Με κρατούσε από το χέρι. Μόνο που τότε ήταν ζωντανός. Ίδιος όπως ήταν στην Εικόνα. Αυτός μ΄ έφερε εδώ και όταν φθάσαμε στη θέση του μπροστά, μπήκε στην Εικόνα. Ο τελευταίος λόγος που άκουσα από τα χείλη του ήταν: «Θα έλθει εδώ ο πατέρας σου το Σάββατο να τελέσει τη Θεία Λειτουργία». Γι΄ αυτό δεν γύρισα στο σπίτι. Εσάς περιμένω. Έχει τόσο γλυκιά μορφή και από την αγάπη του, που είναι γεμάτη η καρδιά του.

Τα μάτια του παιδιού άστραφταν και ολόκληρο το πρόσωπό του ήταν φωτισμένο. Και απορούσε, που ανησυχούσαν οι δικοί του. «Μα αφού σας είπα ήταν ο Πρόδρομος κοντά μου. Δεν με βλέπετε κάθε μέρα που πάω και στέκομαι μπροστά του; Εσύ πατέρα δεν το είδες πόσο μ΄ αγαπάει και πόσο τον αγαπάω;

Μιλούσε σαν μεγάλος. Σαν ολοκληρωμένος άνθρωπος. Σαν να είχε θεία φώτιση κι έλεγε λόγια που για την ηλικία του δεν πρέπει να ήταν γνωστά. Οι συλλογισμοί του ήταν σκεπτικό μεγάλου.

Τελέστηκε και η Θεία Λειτουργία με όλο το χωριό, μέσα σε μεγάλη κατάνυξη. Και από την ημέρα εκείνη παρακολουθούσαν όλοι με διαφορετικά μάτια αυτό το παιδί. Τι τάχα επρόκειτο να γίνει; Ποιο δρόμο θ' ακολουθούσε;

Όσιος Δαυίδ (από εδώ)



Από μικρό παιδί ο Όσιος είχε την ευλογία του Θεού και την προστασία του ίδιου του Τιμίου Προδρόμου! Δεν ήταν λοιπόν δυνατό να τραβήξει άλλο δρόμο παρά εκείνο της Μοναδικής Πολιτείας [Σημ. του blog μας: Εννοεί τη ζωή του μοναχού (καλόγερου). Εδώ θα διαφωνήσω με το συντάκτη του άρθρου. Κι ένα παιδί με θαυμαστές εμπειρίες από το Θεό μπορεί ως ενήλικας να Τον αρνηθεί και να ζήσει ως άπιστος ή ανήθικος άνθρωπος. Η ελευθερία του ποτέ δεν καταργείται].

Περνώντας από έξοχους δασκάλους, στα μοναστήρια και τα ασκητήρια της περιοχής, συναντά τον γέροντα που ανέλαβε την πνευματική του τελειοποίηση, το σκαρφάλωμα προς την κορυφή της αρετής. Μαζί του θα περάσει πολλά χρόνια σε διάφορα πνευματικά ασκητήρια (Όσσα στη Μαγνησία, Μεγίστη Λαύρα στο Άγιο Όρος) που γέμιζαν χαρά και Χάρη τον νεαρό Όσιο στην ηλικία, αλλά «γέροντα» -όπως τον αποκαλούσαν όλοι- στη σοφία, τη σύνεση και την ταπείνωση!

Όταν δε ο γέροντάς του Οσίου Δαβίδ, ο Ακάκιος, χειροτονείται Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτης, τον παίρνει κοντά του και του αναθέτει την ηγουμενία σε ένα δύσκολο τόπο, γεμάτο «αγκάθια» κακίας και «πέτρες» εγωισμού αμετακίνητες. Όμως και αυτά με την υπομονή, την προσευχή και την αυτοθυσία του ο Άγιος θα καταφέρει να τα αλλάξει. Τα αγκάθια σε λουλούδια του μοναχισμού και τις πέτρες σε μεταμελημένη γη επαγγελίας…

Η Θεία Χάρη

Όμως όσο και αν κάνει προσπάθεια να κρύψει τη Χάρη του Θεού που τον ξεχειλίζει, μια ημέρα, επιτρέπει ο Θεός να μαρτυρηθεί η αγιοσύνη του Οσίου Του! Εκείνες τις ημέρες έμενε εκεί στο μοναστήρι της Βαρνάκοβας ο Πατριάρχης Ιερεμίας. Ήταν χάραμα όταν ο Εκκλησιαστικός Ρήτορας Εμμανουήλ, που ήταν στη συνοδεία του Πατριάρχη, μπαίνοντας στο Ναό για την ετοιμασία της Θείας Λειτουργίας και καθώς σήκωνε το κεφάλι του από τον ασπασμό της εικόνας του Χριστού, βλέπει τότε τον ηγούμενο Δαβίδ μπροστά στην Πρόθεση, με το πρόσωπό να λάμπει σαν τον ήλιο και τα πόδια του να μην πατάνε καν στο δάπεδο!!!



Στα χέρια των τυράννων

Αργότερα, όταν είχε ιδρύσει ο Άγιος ένα μικρό μοναστήρι στο όρος Στείρι, έγινε και δραπέτευσαν μερικά ελληνόπουλα που τα είχε σκλάβους ο Τούρκος Πασάς στη Λιβαδειά. Τότε συκοφαντήθηκε ως ένοχος ο Όσιος Δαβίδ! [Όχι ότι δεν θα μπορούσε να εμπλέκεται ή να έχει δώσει καταφύγιο σε κάποια απ' αυτά - δείτε την εμπλοκή των αγίων Κοσμά του Αιτωλού & Φιλοθέης της Αθηναίας στο θέμα των σκλάβων (& Χριστιανισμός και δουλεία)].

Αμέσως, Τούρκοι στρατιώτες, όρμησαν και τον έσυραν μπροστά στα πόδια του πασά, ξυλοκοπώντας τον απάνθρωπα και βασανίζοντάς τον τόσο, που τον άφησαν μισοπεθαμένο! Μετά μάλιστα από μερικές ημέρες, καταπληγωμένο καθώς τον είχαν, τον κρέμασαν από τα χέρια, έτσι που αργότερα, όταν θα προσέτρεχαν οι Χριστιανοί με μαζεμένα μπόλικα χρήματα για να τον ελευθερώσουν, δεν θα μπορούσαν να του τα κατεβάσουν!..

Θαυμαστός πλους! (Το "ταχύπλοο ρασάκι")

Ελεύθερος πια από τον τύραννο, αποφάσισε να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση και να τραβήξει κατά τα μέρη του Ευβοϊκού.

Όταν λοιπόν έφτασε στην παραλία της Αταλάντης, παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει απέναντι στην Βόρειο Εύβοια. Ο βαρκάρης όμως βλέποντάς τον με το τριμμένο φτωχικό του ρασάκι, του αρνήθηκε, περιφρονώντας τον απόλυτα! Ο Όσιος του Θεού, χωρίς να γογγύσει καθόλου από τη συμπεριφορά του βαρκάρη, έβγαλε το τριμμένο ρασάκι του, το άπλωσε πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού, προσευχήθηκε στον Κύριο των πάντων, ανέβηκε πάνω στο ρασάκι του και άρχισε, ω του Θείου θαύματος, να ταξιδεύει!!! ["Ν": Ο Ρεθυμνιώτης άγιος Γέροντας Γεννάδιος (1887-1983) και οι παλαιότεροι άγιοι Ιωάννης Ερημίτης και Λαυρέντιος των Μεγάρων επίσης διέσχισαν τη θάλασσα απλώνοντας πάνω το ράσο τους].

Στις Ροβιές

Το «ταχύπλοο ρασάκι», μπροστά στα συγκλονισμένα και μετανοημένα μάτια του βαρκάρη, έβγαλε τον Όσιο Δαβίδ στην παραλία των Ροβιών. Και τα βήματά του τον οδήγησαν μέσα στο ανέπαφο -ακόμα και σήμερα - εκπληκτικό δάσος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας! Εκεί ασκήτεψε τότε, σε μια σπηλιά που τη βλέπει και τώρα ο προσκυνητής.

Και εκεί, στα απάτητα ψηλόκορφα, η Αγιοσύνη του δεν άργησε να γίνει γνωστή, πρώτα στους απλοϊκούς βοσκούς των βουνών και ύστερα σε όλα τα γύρω χωριά! Μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους βοσκούς θα αποτελούσαν και τον πρώτο πυρήνα του νέου μοναστηριού. Άνθρωποι αγνοί, καθαροί, με απλότητα όπως τους έπλασε ο καλός Θεός!



Κούτσουρο ο θησαυρός…

Για να γινόταν όμως το νέο μοναστήρι, που θα ΄ταν το καταφύγιο των σκλάβων, χρειαζόταν πρώτα πρώτα αρκετά χρήματα για να χτιστεί. Ο Όσιος έδειξε σε όλους το μέρος που θα χτιζόταν, στην κορυφή του βουνού, τους ζήτησε να ετοιμάζουν τεχνίτες και υλικά και εκείνος θα γύριζε τον κόσμο να μαζέψει χρήματα.

Έτσι και έγινε και ο Όσιος έφτασε ως απάνω στη Ρωσία, που ήταν γεμάτη Έλληνες και γενικότερα Ορθοδόξους Χριστιανούς, που του πρόσφεραν πολλά χρήματα και πολύτιμα δώρα για τη Μονή, τόσα, θησαυρός ολάκερος, που ήταν αδύνατο να τον μεταφέρει ο Όσιος από τη Ρωσία πίσω στην Εύβοια! Αλλά να τι τον φώτισε ο Θεός να κάνει.

Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα σε αυτό τα χρήματα και τα δώρα, έκανε το σημείο του Σταυρού, έριξε το κούτσουρο με το θησαυρό σ΄ ένα ποτάμι της Ρωσίας, προσευχήθηκε και στο τέλος είπε:

«Έως ότου φθάσω στο νησί της Εύβοιας, να φθάσει και το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών».

Το ξύλο που έσπαζε τα …τσεκούρια

Πράγματι, όταν μετά από καιρό ο Όσιος Δαβίδ επέστρεψε από τη Ρωσία και έφθασε στις Ροβιές, είδε το κούτσουρο με το θησαυρό να τον περιμένει στην παραλία!

Μάλιστα οι κάτοικοι των Ροβιών, που πρώτη τους φορά έβλεπαν τέτοιο ξύλο, προσπαθούσαν με τα τσεκούρια τους να τ΄ ανοίξουν. Μάτια όμως, γιατί τα τσεκούρια τους στράβωναν ή έσπαγαν και το ξύλο ούτε άνοιγε!!!

Το Αγιονέρι

Σαν έφτασε τελικά με το θησαυρό απάνω στο βουνό ο Όσιος, είδε ότι είχαν αρχίσει ήδη να χτίζουν το μοναστήρι, αλλά όχι εκεί που τους είχε υποδείξει, αλλά παρακάτω, όπου είναι και σήμερα, επειδή στην κορυφή πίστευαν οι μοναχοί και οι τεχνίτες ότι δεν θα έβρισκαν νερό.

Τότε ο Άγιος σκαρφάλωσε εκεί πάνω στο δασωμένο βράχο, έκανε ολόθερμη προσευχή στο Θεό να ανοίξει μια πηγή κι ύστερα χτύπησε με το ραβδί του την πέτρα! Την άλλη μέρα όταν την μετακίνησε, πετάχτηκε τόσο νερό που τον έβρεξε!!! Ο Θεός είχε κάνει και πάλι το θαύμα του με την προσευχή τού Αγίου!

Μάλιστα ακόμη και σήμερα στο μοναστήρι, μπορεί να πιει κανείς από το άφθονο αυτό και ευλογημένο, ιαματικό νερό, από το Αγιονέρι όπως το λένε, το οποίο τρέχει σε βρύση μέσα στη Μονή Οσίου Δαβίδ του γέροντος!

Μοναστήρι Οσίου Δαβίδ (από εδώ)

Μετά από μεγάλη περιοδεία ως επάνω στη Ρωσία και κυρίως από τις προσφορές των γύρω από το μοναστήρι αγνών και λιγοστών κατοίκων του βουνού, άρχισε τελικά - πριν 500 σχεδόν χρόνια - να χτίζεται το μοναστήρι, εκεί που το βλέπει κανείς και σήμερα!

Ένα μοναστήρι που έμελλε να γίνει το καταφύγιο των σκλάβων και η ευωδιαστή ανάσα της Εύβοιας, με αγιασμένους ηγουμένους, που πάσχισαν να μοιάσουν στον κτήτορα της Μονής, τον Όσιο Δαβίδ, που πάντα καθώς φαίνεται φροντίζει γι΄ αυτήν!



Ο γέροντας Ιάκωβος

Πέρασαν κάπου 500 χρόνια από τότε, όταν στα 1952, ένας άλλος, ασκητής εν τη καρδία αυτού, από το χωριό Φαράκλα της Εύβοιας, θέλοντας να πάει στους Αγίους Τόπους, σκέφτηκε να περάσει πρώτα από το Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, να πάρει την ευλογία. Κάνοντας μια κοπιαστικότατη οδοιπορία μέσα από βουνά και λαγκάδια, πλησίαζε στην Ιερά Μονή όταν βλέπει ξαφνικά το μέρος αλλαγμένο, διαφορετικό από ότι το ήξερε, αντικρίζοντας μια Μονή μεγαλόπρεπη, ωραιότατη σε μια άλλη εποχή βαλμένη! Ο τόπος είχε μεταβληθεί σε ένα πανευφρόσυνο μέρος, με μια μικρή θαυμάσια πολιτεία ασκητών! Έξω μάλιστα από τη Μονή τον περίμενε ένας σεβάσμιος γέροντας ασπρογέ-νειος. Ήταν ο Όσιος Δαβίδ! Ο νεαρός ασκητής τον χαιρέτησε τότε και τον ρώτησε:

-Γέροντα, τι ωραίο μέρος είναι αυτό εδώ; Τι ωραία σπιτάκια είναι αυτά; Πού βρέθηκαν εδώ, δεν τα έχω ξαναδεί!

-Είναι παιδί μου η πολιτεία των Ασκητών. Ο κάθε ένας έχει το σπιτάκι του, του απάντησε ο Άγιος.

Και εκείνος αιχμαλωτισμένος από το παραδεισένιο θέαμα του λέει:

-Γέροντα είναι δυνατό να μου δώσετε κι εμένα ένα τέτοιο σπιτάκι; Πολύ το επιθυμώ.

-Παιδί μου, αν έμενες εδώ, θα σου δίναμε ένα, αλλά εσύ ήρθες να προσκυνήσεις και να φύγεις.

-Γέροντα, θα μείνω!

Και τότε, μόλις έδωσε την υπόσχεσή του, του φάνηκε ότι άνοιξε ο τοίχος του Μοναστηριού, μπήκε μέσα ο Γέροντας και ξανάκλεισε ο τοίχος. Και μαζί με τον Όσιο, χάθηκαν όλα. Και αντί για την πανευφρόσυνη πολιτεία των ασκητών, φάνηκε ο τόπος όπως πράγματι ήταν τότε. Ένας άγριος λόγγος, ένα ρουμάνι ακαλλιέργητο. Το δε Μοναστήρι, ήταν σαν εξωκλήσι με δυο τρία κελιά, σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλειμμένο…

Και το έργο άρχιζε…

[Για τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο δες και εδώ και εδώ].

 

Γιαγιά να με περιμένεις.

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…
Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πόρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…
Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…
Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

* * *

Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.

(Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, Αναπλ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών.
«Παραμυθητική Θεολογία», εκδ. Δομή

Οὐσία καί βάθος μέσα στόν γάμο

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Λόγια ἀγάπης νά τῆς λές:…

Ἐγὼ ἀπὸ ὅλα, τή δική σου ἀγάπη προτιμῶ καὶ τίποτε δέν μοῦ εἶναι τόσο βασανιστικὸ ἤ δυσάρεστο, ὅσο τὸ νά βρεθῶ κάποτε σὲ διαστάση μαζί σου. Κι ἂν ὅλα χρειασθεῖ νά τὰ χάσω, …κι ἂν στούς ἐσχάτους βρεθῶ κινδύνους, ὁτιδήποτε κι ἂν πάθω, ὅλα μοῦ εἶναι ἀνεκτὰ κι ὑποφερτά, ὅσο ἐσύ μοῦ εἶσαι καλά. Καὶ τὰ παιδιά, τότε μοῦ εἶναι περιπόθητα, ἐφ’ ὅσον ἐσὺ μᾶς συμπαθεῖς…

Ἴσως κάποτε σοῦ πεῖ: Ποτὲ ὡς τώρα δέν ξόδεψα ἀπὸ τὰ δικὰ σου, ἔχω ἀκόμη τὰ δικά μου, πού μοῦ ‘δωσαν οἱ γονεῖς μου. Τότε πές της: Τὶ λές καλή μου; Ἔχεις ἀκόμη τὰ δικὰ σου; Ποιά λέξη μπορεῖ νά ‘ναι χειρότερη ἀπὸ αὐτή; Σῶμα δέν ἔχεις πιὰ δικό σου κι ἔχεις χρήματα; Δέν εἴμαστε δύο σώματα μετὰ τὸ γάμο, ἀλλὰ γίναμε ἕνα. Δέν ἔχουμε δύο περιουσίες, ἀλλὰ μία… Ὅλα δικὰ σου εἶναι, κι ἐγὼ δικὸς σου εἶμαι, κορίτσι μου.

Αὐτὸ μὲ συμβουλεύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας δέν ἐξουσιάζει τὸ σῶμα του, ἀλλὰ ἡ γυναῖκα. Κι ἂν δέν ἔχω ἐγὼ ἐξουσία στό σῶμά μου, ἀλλὰ ἐσύ, πόσο μᾶλλον δικὰ σου εἶναι τὰ χρήματα… Ποτὲ νά μὴν τῆς μιλᾶς μὲ πεζὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ φιλοφροσύνη, μὲ τιμή, μὲ ἀγάπη πολλή. Νά τὴν τιμᾶς, καὶ δὲ θὰ βρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά ζητήσει τὴν τιμὴ ἀπὸ ἄλλους…

Νά τὴν προτιμᾶς ἀπὸ ὅλους γιά ὅλα, γιά τὴν ὀμορφιά, γιά τή σωφροσύνη της, καὶ νά τὴν ἐγκωμιάζεις. Νά κάνεις φανερὸ ὅτι σ’ ἀρέσει ἡ συντροφιὰ της κι ὅτι προτιμᾶς νά μένεις στό σπίτι γιά νά ‘σαι μαζὶ της ἀπὸ τὸ νά βγαίνεις στήν ἀγορά. Ἀπὸ ὅλους τοὺς φίλους νά τὴν προτιμᾶς, καὶ ἀπὸ τὰ παιδιά πού σοῦ χάρισε, κι αὐτὰ ἐξαιτίας της νά τὰ ἀγαπᾶς.

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Εύβοια

 

Καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτσα Λοκρίδος και ήταν υιός ιερέως. Τρίχρονος ακόμη της του Τιμίου Προδρόμου «επισκοπής και εμφανείας έτυχε, παραδόξως αυτώ οφθέντι και οδηγήσαντι τούτον εν τω ιδίω ιερώ σήκω». Από τότε «ανήγετο εν φόβω Κυρίου, ταίς θείαις μελέταις τρεφόμενος». Μόλις δεκαπέντε ετών φορά το μοναχικό σχήμα, από τον μετέπειτα μητροπολίτη Ναυπάκτου Ακάκιο.

Κατόπιν ήλθε «εις τον λιμένα της αρετής», το Άγιον Όρος, στη μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου «πάν είδος ταμιευσάμενος ενάρετου επιδόσεως», επέστρεψε στη μονή πού ρασοφόρεσε. Συνέχισε τον αγώνα του «αδιακρίτω υπακοή και πλούτω βαθείας φρονήσεως, ή παιδιόθεν συνήκμασεν, εξού και το επώνυμον του Γέροντος είληφε».

Για τον πλούτο των αρετών του χειροτονήθηκε Ιερεύς και έγινε ηγούμενος της μονής της Παναγίας της Βαρνάκοβας, πού είναι κοντά στη Ναύπακτο. Αρνήθηκε επίμονα να χειροτονηθεί αρχιερεύς, παρά την αξιωσύνη του. Όταν λειτουργούσε, ήταν περικυκλωμένος από θείο φως και στεκόταν ψηλά από τη γή.

Ασκήθηκε στο όρος Στείριο και κατέληξε στην πλησίον της Λίμνης Ευβοίας ορεινή περιοχή, όπου συνέστησε τη μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Συγκέντρωσε πολλούς φίλους της αρετής ως μαθητές, «της φήμης αυτού πανταχού εξεληλυθυίας». Έκανε πολλές ελεημοσύνες, περιόδευε διάφορες μητροπόλεις και με την ευλογία των αρχιερέων κήρυττε τον λόγο του Θεού στα διψασμένα πλήθη του υπόδουλου Γένους.

Τέλος, «πλείστα θαύματα κατεργασάμενος, και πολλούς οδηγήσας προς σωτηρίαν, και μέγας φανείς εν λόγω και έργω, και προειπών την προς Χριστόν ανάλυσιν, εκοιμήθη τον Οσίοις πρέποντα ύπνον». Οι τελευταίοι λόγοι του προς τους μαθητές του ήταν: «Ιδού, αδελφοί, ο Δεσπότης Χριστός ήλθεν».

Τα τίμια λείψανα του θαυματουργού οσίου Δαβίδ φυλάγονται στη μονή του, καθώς και προσωπικά του αντικείμενα. Τον βίο του έγραψε ο μαθητής του Χριστόφορος. Ο βίος και η ακολουθία του εξοδόθησαν αρκετές φορές. Ακολουθίες νεώτερες συνέθεσαν ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και ο Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας.