Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης και οι Συμιακοί

Κείμενο. ΕΛΕΝΗ ΖΑΧΑΡΙΟΥ – ΜΑΜΑΛΙΓΚΑ Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος θεωρήθηκε από τους Ιουδαίους Προστάτης του Ισραήλ, από τους Χριστιανούς Προστάτης του Νέου Ισραήλ ,δηλαδή της Εκκλησίας του Χριστού και στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Προστάτης του Αυτοκράτορα και ταυτόχρονα Προστάτης του βυζαντινού στρατού ως Αρχιστράτηγος των ουρανίων στρατιών , των αγγέλων. Από τον 5ο , ίσως και από τον 4ο μ.Χ. αιώνα, άρχισαν οι φιλόθρησκοι Χριστιανοί να αφιερώνουν ναούς στους αγγέλους. Σύμφωνα με την παράδοση ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε στην Κωνσταντινούπολη το <<Μιχαήλιον>> ιερό αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στις Χώνες της Φρυγίας , κοντά στις αρχαίες Κολοσσές, όπου ο Αρχάγγελος Μιχαήλ πραγματοποίησε μέγα θαύμα, <<Το εν Χώναις θαύμα>> , ιδρύθηκε λαμπρότατος ναός αφιερωμένος στη χάρη Του , στον οποίο επραγματοποιούντο πολλά θαύματα. Σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία , με εστία τη Φρυγία , οι πιστοί ευλαβούντο πολύ τους αγγέλους και ιδιαίτερα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ , έφθασε δε μια μερίδα , τον 4ο μ.Χ. αιώνα, να απονέμει στους αγγέλους λατρευτική προσκύνηση. Έτσι αναφάνηκε εκεί η αγγελολατρία που οι οπαδοί της , οι αγγελικοί , λάτρευαν τους αγγέλους , αντί να τους απονέμουν τιμητική μόνο προσκύνηση. Η Εκκλησία με τη Σύνοδο της Λαοδικείας το 363 μ.Χ. καταδίκασε ως αίρεση την αγγελολατρία με το 35ο Κανόνα της και τους αγγελικούς ως αιρετικούς. Διακήρυξε δε, ότι μόνο στο Θεό αρμόζει λατρεία , ενώ στους αγγέλους και τους αγίους απονέμεται τιμητική μόνο προσκύνηση. Απόηχος του μεγάλου σεβασμού των Χριστιανών της Μικράς Ασίας προς τους αγγέλους και ιδιαίτερα προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ έφθασε στη Σύμη. Η Σύμη μικρό, ορεινό και άγονο νησί στο στόμιο του Κόλπου της Σύμης , που περιέχεται μέσα στον ευρύτερο κόλπο της Δωρίδας, στα ΝΔ παράλια της Μ. Ασίας σαν προέκτασή της , αποτελούσε ανέκαθεν ένα ενιαίο χώρο, οικονομικό και πολιτισμικό , με την απέναντί της μικρασιατική παραλιακή ζώνη, τα Πέρα, έχοντας μαζί της εμπορικές ανταλλαγές υλικών αγαθών και πολιτιστικές αλληλεπιδράσεις . Ως εκ τούτου, η Σύμη, καθώς είχε πυκνή επικοινωνία με τη Μ.Ασία , ενστερνίστηκε τον μεγάλο σεβασμό των εκεί χριστιανών προς τους αγγέλους και μάλιστα προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Οι Συμιακοί , θαλασσινοί στην πλειονότητά τους , στο πρόσωπο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ είδαν τον ταχύτατο και αποτελεσματικό Προστάτη τους στους κινδύνους της θάλασσας και της στεριάς, τον φερέγγυο Μεσολαβητή προς τον Θεό για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, τον πρόθυμο Παραστάτη και Φύλακά τους στον δρόμο της ζωής τους. Δεν είναι λοιπόν να απορούμε , γιατί οι Συμιακοί ίδρυσαν στη Σύμη 9 ναούς (2 Μόνες και 7 εξωκλήσσια), όσα και τα τάγματα των αγγέλων και τους αφιέρωσαν στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Α΄ Οι Μονές αυτές στη Σύμη είναι: 1. Η Σταυροπηγιακή Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Ρουκουνιώτη [:πατριδωνυμικό επίθετο από το μικροτοπωνύμιο τα Ρουκουνά ή Ρούκουνα (ενν. κτήματα, όπου κτίστηκε η Μονή) + πατριδων. επίθημα - ιώτης ] ή απλά Μιχαήλης. Βρίσκεται στην περιοχή Μέσα Νημοράκι στην Έρεικα. Πανηγυρίζει στις 8 Νοεμβρίου (:Σύναξη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων ταγμάτων). 2. Η Ιερά Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη ή απλά Ο Πανορμίτης (: πατριδων. επίθετο από το τοπωνύμιο Πάνορμος + πατριδων. επίθημα – ίτης) ή Παερμιώτης (: πατριδων. επίθ. από το τοπωνυμ. Πάνερμος + πατριδων. επίθημα – ιώτης και αφαίρεση του ν). Είναι κτισμένη στον μυχό του λιμανιού Πάνορμος ή Πάνερμος στα ΝΔ του νησιού . Πανηγυρίζει στις 8 Νοεμβρίου.
Όσες Μονές και Εξωκκλήσια πανηγυρίζουν στις 8 Νοεμβρίου ( : Σύναξη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ), εορτάζουν <<δευτερευόντως >> και στις 6 Σεπτεμβρίου (ανάμνηση του εν Χώναις θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ) και όσες πανηγυρίζουν στις 6 Σεπτεμβρίου εορτάζουν και στις 8 Νοεμβρίου. Οι περισσότερες από τις προσωνυμίες που δόθηκαν στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στις Μονές και στα Εξωκκλήσια του στη Σύμη είναι δηλωτικές της τοποθεσίας ή του ονόματος του ιδιοκτήτη της τοποθεσίας , όπου κτίστηκαν. Μόνο οι προσωνυμίες Κουρκουνιώτης και Θαρρινός αναφέρονται σε ιδιότητες του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Από όλες τις Μονές και τα Εξωκκλήσια της Σύμης ξεχωρίζει η Ιερά Μόνη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη , ο Πανορμίτης ή Παερμιώτης. Ο Πανορμίτης, κτισμένος στα ΝΔ της Σύμης , στον μυχό του Πανόρμου ή Πανέρμου που είναι ένα ασφαλέστατο λιμάνι στο γραφικότερο τοπίο του νησιού , αποτελεί φυσικό καταφύγιο των ναυτιλλλομένων σε καιρό τρικυμίας. Η τοποθεσία της Μονής Πανορμίτη είναι εξαίρετη. Βρίσκεται στον εμπορικό δρόμο που συνδέει την Κωνσταντινούπολη με την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου , που ήταν από το 18ο μ.Χ. αιώνα καινούργιος εμπορικός άξονας της Μεσογείου. Ξεκινώντας ο ναυτικός από την Κώνσταντινούπολη με προορισμό την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και περιπλέοντας τα παράλια της Νοτιοδυτικής Μ. Ασίας, περνούσε έξω από το λιμάνι του Πανορμίτη. Όλα σχεδόν τα εμπορικά σκάφη , καθώς και εκείνα που μετέφεραν προσκυνητές στους Αγίους Τόπους , όταν περνούσαν έξω από το νησί της Σύμης ,-όχι μόνο σε περίπτωση τρικυμίας αλλά σχεδόν πάντοτε-, έμπαιναν στο λιμάνι του Πανορμίτη για να προσκυνήσουν οι ναυτικοί τον Μεγαλόχαρο. Αυτό καταδεικνύεται και από τις χρηματικές δωρεές και από τις προσφορές ειδών και αφιερωμάτων, που προσέφεραν στη Μονή του Πανορμίτη οι πλοίαρχοι εμπορικών σκαφών , που εισέπλεαν στο λιμάνι του Πανορμίτη.Το πλήθος των θαυμάτων του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη σε διάφορες περιστάσεις (:κινδύνου ναυαγίου ή πνιγμού στη θάλασσα, ασθένειας, οικογενειακών προβλημάτων, οικονομικής δυσπραγίας) τον καθιέρωσε σε Πολιούχο της Σύμης και προσέδωκε μεγάλη αίγλη στη Μονή του στο λιμάνι του Πανόρμου της Σύμης. Του απέδωσαν επίσης της προσωνυμία του Προστάτη και Βοηθού των θαλασσινών (: ναυτικών, ψαράδων, σφουγγαράδων) όχι μόνο των Δωδεκανήσων, αλλά και των νησιών και λιμανιών όλου του Αιγαίου και εξακόντισαν την ακτινοβολία της φήμης του και της Ιεράς Μονής του έξω από τη Σύμη και την Ελλάδα , ακόμη και σε μακρινές χώρες. Η αυτοκράτειρα της Ρωσίας Μεγάλη Αικατερίνη απέστειλε στη Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη πολύτιμα δώρα : Ένα ΄Αγιο Ποτήριο , ένα βαρύτιμο και περίτεχνο κάλυμμα του Ευαγγελίου , ένα χρυσοκέντητο Επιτάφιο πάνω σε βαθυκόκκινο βελούδο και μια μεγάλη καμπάνα με ποσότητα χρυσού στο μέταλλό της , που την κάνει ιδιαίτερα γλυκόηχη. Οι Συμιακοί ένιωθαν και νιώθουν ασφαλείς , που έχουν Προστάτη και Φύλακα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη , ένα Αρχιστράτηγο των Ουρανίων στρατιών. Σ΄ αυτόν ανέθεσαν την προστασία και της διαφύλαξη από τους κινδύνους των παιδιών και των συζύγων τους οι Συμιακές: –<<Ω Παερνιώτη Συμιακέ και με τους μαμουdζάδες (= μπότες), βοήθα τους θαλασσινούς κι όλους τους βουττηστάδες (= γυμνοί δύτες)>> (Ελ.Ζ.Μ.) –<<Χρουσό bαερμιωτάκι μου, με τα ΄κατώ καdήλια, γλέπε μου το παιδάκι μου,΄α σου τα κάμω χίλια>> (Ελ.Ζ.Μ.) –<<΄Α πάω θέλω να γραφτώ σκλάβα στον bαερνιώτη, για να φυλάει του γιούκα μου την ακριβή dου νιότη>> (Ν.ΧΑΒ.) Κι όταν, σαν ηρωίδες του Παπαδιαμάντη , οι Συμιακές σπεύδουν στα ξωκκλήσια για να παρακολουθήσουν την Θεία Λειτουργία που τελείται με δική τους πρωτοβουλία , είναι σχεδόν αδύνατο να μη ζητήσουν και τη συμπαράσταση του Αρχαγγέλου: Το μπαερνιώτη βάλλω μπρός (=εμπρός) και τος Σωτήρη (=τον Σωτήρα Χριστό) πίσω, Τη Παναγιά τη Στρατερή πάω να λειτουργήσω, ΄Α ΄ψω (=να ανάψω) τα καντηλάκια Της και να τη φροκαλήσω (=σκουπήσω). (Ν.ΧΑΒ.) Στα συμιακά νανουρίσματα η μητέρα του βρέφους μαζί με την Παναγία και τον Χριστό, επικαλείται και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ με τις προσωνυμίες που έχει στις Μονές και τα Εξωκκλήσια της Σύμης: Νάννι νάννι ναννουριάdζω (=νανουρίζω) Και της Παναγιάς φωνάdζω, Για να θρέψει το παιδίμ μου Και να γιάνει (=γιατρέψει) την ψυχήμ μου. Έλα Παναγιά Μεγάλη (: Παναγία του Κάστρου) Στου παιδιού μου το κεφάλι. Φώναξε του Παερμιώτη, Να του δώννει ωραιότη. Φώναξε του Κουρκουνιώτη, Με την όμορφή dου νιότη (= κορμοστασιά) Φώναξε και του Σωτήρη (= του Σωτήρα Χριστού), Να το κάμει νοικοκύρη. Φώναξε του Μιχαήλη , Να ΄ρτει να το με(γ)αλύνει. Φώναξε του Κοκκιμίδη, Που ΄χει χάδια να του γίδει (= δίνει). Παναγιά μου, Παναγιά μου, Θάρρος και παρηγοριά μου! (Ν.ΧΑΒ.) Η ίδια θερμή πίστη της μάνας προς τη Μητέρα όλου του κόσμου, την Παναγία , προς τον Χριστό και προς τον Πανορμίτη εκφράζεται και στο παρακάτω ταχτάρισμα: Το παιδάκι μου ΄γαπώ Τίνα θα ΄βρω να το πω ΄Α το πω της Παναγιάς ΄Α του δώννει την υγειά. ΄Α το πω και του Σωτήρη, ΄Α το κάμει νοικοκύρη. ΄Α το πω του Παερμιώτη, ΄Α ΄ρτει κάτω να το γλέπει. (Ν.ΧΑΒ.) Στις βαφτίσεις που γίνονται στο Καθολικό της Μονής του Πανορμίτη πολλές φορές οι γονείς του παιδιού -ύστερα από τάξιμο- βάζουν νονό και τον ίδιο τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη. Στις περιπτώσεις αυτές ο Ηγούμενος της Μονής ή ο ιερέας που θα τελέσει το Μυστήριο της Βάφτισης παίρνει από το Ιερό μια εικόνα του Αρχαγγέλου , δένει επάνω της την άκρη μιας μακριάς άσπρης κορδέλας , στερεώνει της άλλη της άκρη στην κολυμβήθρα και δίνει την εικόνα σε ένα αγόρι να την κρατάει και να στέκει πλάι στους αναδόχους. Με τον τρόπο αυτό ο Πανορμίτης γίνεται συνανάδοχος και παίρνει υπο την προστασία του το νεοφώτιστο. Το όνομα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ή μια από τις προσωνυμίες του στις Μονές και τα Εξωκκλήσια του , είναι το επικρατέστερο βαφτιστικό όνομα στη Σύμη : Μιχάλης, Πανορμίτης, Θαρρινός, Θαρρινή, Καϊλλιώτης, Κοκκιμίδης, Περιbλιώτης. Στους γάμους, όταν οι φίλες της νύφης λένε τα παινέματα ( =δίστιχα που εξυμνούν τα χαρίσματα της νύφης), για να εξάρουν την ομορφιά της , ως σημείο αναφοράς χρησιμοποιούν τη μορφή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπως εικονίζεται στις εικόνες του στις Μονές και τα Εξωκκλήσια της Σύμης : Μάτια του Κουρκουνιώτη έχεις και bράτσα τ΄ Αυλακιώτη, Το καμαροφρυδάκις σου μοιάdζει του Παερνιώτη. (ΕΛ.Ζ.Μ.) Παλιού κρασιού χνουδιάν (=άρωμα) έχεις , παλιού μελιού γλυκάδα, Του Παερμιώτη μοιάdζεις του εις τη μελαχρινάδα. (ΕΛ.Ζ.Μ.) Λίγο πριν την έναρξη του Μυστηρίου του Γάμου, οι κοπέλες που είπαν τα <<παινέματα>> στη νύφη και τον γαμπρό , συνηθίζουν να τραγουδούν το επόμενο δίστιχο μπροστά στην επιβλητική ασημοποίκιλτη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη , δίπλα από στο Ιερό του Καθολικού της Μονής Του: Ω Παερμιώτη Συμιακέ, κατίβα (=κατέβα) απ΄το θρονίσ Σου. Στ΄αντρόϋνο bου γίνεται, να δώκεις την ευκή Σου. (ΕΛ.Ζ.Μ.) Από κανένα εικονοστάσι συμιακού σπιτιού δεν λείπει η εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ , τοποθετημένη πλάϊ στις εικόνες της Παναγία και του Χριστού. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η σκέψη των Συμιακών τρέχει , όπως πάντα στον αγαπημένο τους Αρχάγγελο Μιχαήλ, όπως φαίνεται από τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα που τραγουδιόντουσαν στη Σύμη γύρω στο τέλος του 19ου αιώνα : Αρκιμηνιά κι αρκιχρονιά, ΄ψηλή μου δεdρολιβανιά ΄Ψηλό δεdρόν εβγήκε Ψηλά ΄ναι dα κλωνάρια του κι ολόχρυση η κορφή του Και στα περικλωνάρια του στέκετ(αι) η Παναγία. Κι ο Μιχαήλ Αρχάgελος επέρασε και λέεει: ΄Δωσήτε (δώσετε) μού τα κλειδιά τα μαργαριταρένα Να ΄ννοίξω το bαράδεισο να πιώ νερό δροσάτο Να ππέσω ν΄ αποκοιμηθώ σε μια μηλιά (α)πο κάτω Να ππέσου d΄ άνθη πάνω μου, τα μήλα στη bοδιάμ μου Και τα χρυσά τριαdάφυλλα τριγύρω στα μαλλιά μου” ……………………………………………………………… Πού ΄χεις το γιο, τομ μονογιό, τογ γιό ντο γκανακάρη, Στολίdζεις το gαι λούννεις το και το σκολειό το bέbεις (=στέλλεις). Κι ο δάσκαλος τον έβγαλε για να καλαναρχήσει Κι εξίφυέ dου το κερί κι έκαψε dο χαρτί (=βιβλίο) dου Κι ελέρωσε dα ρούχα του τα χρυσοκεdημένα Οπού του τα κεdούσανε οι τρεις βασιλοπούλες : Η μια ήτο dου πρίgηπα κι άλλη του βεdζύρη, Και η τρίτη η μικρότερη ήτο dου βασιλέα, ………………………………………………………………… Σας εύχομαι ΄Καλή νύχτα, χρόνους πολλούς να dζήτε. Δωσήτε μας το gόπομ μας, να πάμε σ΄άλλη bόρτα. Εις έτη πολλά και του χρόνου!>>. (ΕΛ.Ζ.Μ.) Τα δημιουργήματα της συμαϊκής λαϊκής μούσας καθρεφτίζουν γνήσια και καθαρά τα μύχια συναισθήματα των Συμιακών για τον Πολιούχο τους. Νιώθουν γι΄ αυτόν αγάπη , τρυφερή στοργή, απόλυτη εμπιστοσύνη για τη δική του ανταπόκριση. Τον αισθάνονται δικό τους, συγγενή τους, πατριώτη τους, οικείο τους. Γι΄ αυτό και οι επικλήσεις τους: << Ω Παερμιώτη Συμιακέ>>, <<Παερμιωτάκιμ μου χρουσό>>. Οι Συμιακοί παρέλαβαν βέβαια από τους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας την τιμητική προσκύνηση και τον ευλαβικό σεβασμό προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ , όμως περνώντας τον μέσα από το φίλτρο της δικής τους ευαισθησίας και ψυχικής ιδιοσυστασίας , τον εταύτισαν με Φορέα της χαράς και Φρουρό της ευτυχίας. Αξίζει να τονίσουμε ότι για το λόγο αυτό ο Συμιακός υποσυνείδητα τον αποσυνέδεσε από την ιδέα του ψυχαγωγού, παρόλον ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ συνήθως, όπως συμβαίνει και στις Μονές και τα Εξωκκλήσια του στη Σύμη , εικονίζεται να πατάει σε ένα άπνοο σώμα του οποίου κρατά την ψυχή με το αριστερό του χέρι για να την μεταφέρει στον Θεό. Γνωρίζει ασφαλώς πολύ καλά ο Συμιακός την παράδοση που θέλει τον Αρχάγγελο Μιχαήλ ψυχοπομπό, όπως αποδεικνύει το παρακάτω τετράστιχο: Στου Παερνιώτη το πλατύ στεκούdαι (=στέκονται) τρεις παdιέρες. Η μια ΄ στράφτει κι η μια βροdά κι η μια καρδιές μαραίνει. Που ΄στράφτει ΄ναιν η Παναγιά και που βροdά ο Γιός Της Και που μαραίνει τις καρδιές είναιν ο Παερνιώτης. (ΕΛ.Ζ.Μ.) Όμως αρνείται πεισματικά να δεχθεί τη σχέση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με το θάνατο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, αντίθετα προς τα κοινώς παραδεδειγμένα, αποδίδει τον θάνατο στην απουσία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη: Ο Παερνιώτης έλειπε κι η Παναγιά εκοιμάτο, Κι εβάλα dο κορμάκισ σου στην πλάκαν αποκάτω. (Μ.ΣΚΕ.) Οι Συμιακοί δηλαδή είναι ανυποχώρητοι στη θέση τους : ο Αρχάγγελος Μιχαήλ συνδέεται πάντοτε με τη ζωή και μόνο μ΄αυτήν. Η ψυχή των Συμιακών γεμίζει περηφάνεια για τον Πολιούχο τους: Από τα Δωδεκάνησα η Σύμη ΄ναιν η πρώτη , Γιατ΄έχει στις αgάλες της τομ μέγα bαερνιώτη. (ΕΛ.Ζ.Μ.) Αλλά και όλοι εκείνοι που μέσω των Συμιακών ναυτικών γνώρισαν τον Πανορμίτη , νιώθουν μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη προς αυτόν. Στα περισσότερα λιμάνια των Κυκλάδων συναντά κανείς σκάφη εμπορικά (όπως στην Αιγιάλη της Αμοργού) και ημερόπλοια τουριστικά (όπως στην γραμμή Πάρου-Αντίπαρου)με την ονομασία << Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης>>. Η πολύ μεγάλη αγάπη των Συμιακών προς τον Πανορμίτη διατηρείται αμείωτη και στις μέρες μας και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Δεν είναι λίγες οι Κυριακές που οι Συμιακοί της πόλεως της Σύμης έρχονται να εκκλησιαστούν στον Πανορμίτη. Χάρη δε στη διάνοιξη αυτοκινητόδρομου , ασφαλτοστρωμένου, από την πόλη ως τη Μονή, η δια ξηράς επικοινωνία της πόλεως της Σύμης με τη Μονή Πανορμίτη είναι πλέον πολύ πιο εύκολη και απαιτεί 25’ μόνο διαδρομή. Ο αριθμός των βαφτίσεων που τελούνται στο Καθολικό της Μονής αυξάνει ραγδαία . Στη λαμπρή του πανήγυρη, στις 8 του Νοέμβρη, <<συbούππουλοι>> (=συν γυναιξί και τέκνοις) προσέρχονται να του προσφέρουν το τάμα τους , να του εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για όσα τους έχει προσφέρει με τη μεσολάβησή του στον Δωρεοδότη Θεό και να παρακαλέσουν να συνεχίσει και στο μέλλον να << τους -ι-νιάdζεται>> (=να ενδιαφέρεται γι΄ αυτούς) και να τους προστατεύει. Με ανάλογο τρόπο συμπεριφέρονται προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη και οι εκτός Σύμης Συμιακοί στα μέρη που εξωθήθηκαν να μετοικήσουν , όπως : στη Ρόδο, Πειραιά, Αθήνα, Αττική, Θεσσαλονίκη, στην Αίγυπτο και άλλες χώρες της Αφρικής (στο παρελθόν) , στις Η.Π.Α., στον Καναδά, στη Νότιο Αμερική, στην Αυστραλία. Οι συμαϊκές παροικίες εκεί διατηρούν και αναπαράγουν τα ήθη και τα έθιμα της Σύμης , χρησιμοποιούν το συμαϊκό ιδίωμα στις μεταξύ τους συναναστροφές , ανεγείρουν Ναούς και τους αφιερώνουν στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη, δίνουν το όνομά του στα Παροικιακά τους Σωματεία και προσφεύγουν πάντοτε σ΄ αυτόν για βοήθεια και προστασία. Ο ασίγαστος όμως πόθος των ξενιτεμένων Συμιακών είναι ν΄αξιώνονται να επισκέπτονται -και μάλιστα τις ημέρες της πανήγυρής του- την Ιερά Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Πανορμίτη, να του εκφράσουν και από κοντά , μαζί με τον ευλαβικό τους σεβασμό , την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους για όσα τους έχει βοηθήσει να επιτύχουν και να εναποθέτουν σ΄ αυτόν τους πόθους, τα όνειρα και τις ελπίδες για το μέλλον. Έτσι αισθάνονται ανανεωμένοι και γεμάτοι από αισιοδοξία για τη συνέχιση του αγώνα της ζωής. Και το θαυμαστό είναι ότι τα συναισθήματά τους αυτά τα μεταγγίζουν στους ή στις συζύγους τους, στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. —————————————————————————————- 1. Μιχαήλ: Κύριο όνομα εβραϊκό που σημαίνει «Τίς ως ο Θεός;>>. 2. Αρχάγγελος: ΄Αρχων άγγελος, πρώτος από τους αγγέλους, Αρχιστράτηγος των αγγέλων. 3. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ως στρατηγός των Ασωμάτων Δυνάμεων, προστάτης του Βυζαντινού αυτοκράτορα και του στρατού του, εικονίζεται κρατώντας στο αριστερό χέρι την υδρόγειο σφαίρα με ένα σταυρό επάνω και στο δεξί χέρι σκήπτρο. 4. ΄Αγγελοι: Πνεύματα ουράνια, άυλα, ανώτερα πνευματικά και λογικά όντα. Δεν έχουν διακεκριμένο γένος, δεν πολλαπλασιάζονται και δεν πεθαίνουν. Δεν είναι πανταχού παρόντες, όπως ο Θεός, αλλά μετακινούνται ταχύτατα από τόπο σε τόπο. Εδημιουργήθηκαν από τον Θεό κατά τη δημιουργία του κόσμου πριν από τον υλικό κόσμο. Επειδή παρέμειναν πιστοί στον Θεό, είναι ελεύθεροι από την αμαρτία και διευθύνονται πάντοτε προς το αγαθό. Είναι ανώτεροι από τον άνθρωπο. Οι άγγελοι στον ουρανό: Α΄ Υμνούν και δοξολογούν τον Θεό, όπως κατά τη νύκτα των Χριστουγέννων. Β΄ Διακονούν τον Θεό: 1) Είναι ταχύτατοι αγγελιοφόροι, -γι΄ αυτό και ονομάζονται άγγελοι-, των μηνυμάτων του Θεού προς τους ανθρώπους, όπως στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γι΄ αυτό εικονίζονται με φτερά φυτρωμένα στις πλάτες τους. 2) Είναι μεσολαβητές για τα αιτήματα των ανθρώπων προς τον Θεό. 3) Είναι προστάτες, φύλακες των ανθρώπων στους κινδύνους που διατρέχουν. 4) Από το 203 μ.Χ. θεωρούνται και ψυχαγωγοί που παραλαμβάνουν την ψυχή των ανθρώπων κατά τον θάνατό τους και την μεταφέρουν στον ουρανό. 5. Κατά τον ΙΑ΄ αιώνα οι Βυζαντινοί ονόμασαν Χώνες τις Κολοσσές, την αρχαία μεγάλη πόλη της Φρυγίας της Μ. Ασίας κοντά στη Λαοδίκεια και την Ιεράπολη. Οι Χώνες ήταν φημισμένες για τον περιώνυμο ναό τους, τον αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, στον οποίο κατά την παράδοση γίνονταν πολλά Θαύματα. Εχθροί της χριστιανικής πίστεως; θέλοντας να καταστρέψουν τον Ναό αυτό, προκάλεσαν εκεί εκτροπή του ρεύματος των ποταμών Λυκόκαστρου και Κούφου με σκοπό να παρασυρθεί ο Ναός και να καταρρεύσει. Ο κίνδυνος αποσοβήθηκε με την εμφάνιση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ που κάνοντας το σημείο του σταυρού σταμάτησε το ρεύμα του νερού, εκτύπησε με το δόρυ του τη γη ζητώντας να χωνεύσει τα νερά. Από τότε τα καλοκαίρια το έδαφος της περιοχής σχίζεται και σχηματίζει μεγάλα χάσματα, στα οποία εξαφανίζονται οι παραρρέοντες ποταμοί Λυκόκαστρος και Κούφος. 6. Η Σύμη και π.Χ. και μ.Χ. είχε πυκνή επικοινωνία με τα απέναντί της μικρασιατικά παράλια, τα Πέρα. Ιδιαίτερα στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 2Οού αιώνα τα Πέρα, με επίκεντρο τη Σταδιά (Datça), αποτελούσαν τη φυσική ενδοχώρα της Σύμης. Εκεί είχαν oι Συμιακοί τα κτήματά τους, εκεί μετέφεραν πολλοί βοσκοί τα ποίμνιά τους για βοσκή. Η άσκηση της ιχθυαλιείας και σπογγαλιείας γινόταν ελεύθερα από τους Συμιακούς όχι μόνο στα παράλια της Σύμης αλλά και στα μικρασιατικά παράλια από την Κνίδο και τη Σταδιά (Datça) ως τα Λώρυμα (Απλοθήκα < αρχ. οπλοθήκη) κι ακόμη πιο πέρα. 7. Τα είδη της υφαντουργίας, τα ναυτιλιακά εφόδια, τα γεωργικά εργαλεία, τα αποικιακά και άλλα εισαγόμενα τρόφιμα οι πόλεις της περιοχής των παραλίων της ΝΔ και Ν. Μικράς Ασίας τα προμηθεύονταν από τη Σύμη που, ασκώντας διαμετακομιστικό εμπόριο, είχε το προβάδισμα στην οικονομία του ΝΑ Αιγαίου από τα μέσα του 19ουμέχρι την Πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Γινόταν βέβαια και η αντίστροφη κίνηση σε άλλους Τομείς της οικονομίας. Η ναυπηγήσιμη ξυλεία εισαγόταν στη Σύμη από τις μικρασιατικές ακτές χωρίς φόρο εισαγωγής. Βλ. Ελένη Ζαχαρίου-Μαμαλίγκα, Οι ψαράδες της Σύμης. Οικονομική – Κοινωνική – Πολιτιστική όψη (Διδακτορική διατριβή), Ρόδος 1986, σσ. 19, 21, 22. 8. Τα 9 τάγματα των αγγέλων είναι: Τα Σεραφείμ, τα Χερουβείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Δυνάμεις, οι Εξουσίες, οι Αρχές, οι Αρχάγγελοι, οι ΄Αγγελοι. 9. Στη ΝΑ Κρήτη ρούκουνας, ο σημαίνει: η γωνιά του σπιτιού, ο ακρογωνιαίος λίθος και ρουκουνιώτης λέγεται ο πλούσιος. Πρβλ. τη φράση: Καστρινοί ρουκουνιώτες. 10. Γαβριήλ: κύριο όνομα εβραϊκό που σημαίνει: «Ήρωας του Θεού». 11. Αρχικά η Μονή Πανορμίτη πανηγύριζε στις 6 Σεπτεμβρίου, αλλά, προς χάρη των σφουγγαράδων και των πληρωμάτων των σπογγαλιευτικών συγκροτημάτων, μετέθεσε την πανήγυρη στις 8 Νοεμβρίου, για να μπορούν να είναι παρόντες όλοι σι εργάτες της θάλασσας στη γιορτή του Προστάτη τους. (Γύρω στις 14 Σεπτεμβρίου επέστρεφαν στη Σύμη σι γυμνοί δύτες, οι βουττηστάδες, ενώ γύρω στις 31 Οκτωβρίου οι μηχανοδύτες, οι μηχανικοί). 12. Η προσωνυμία Θαρρινός ήταν προσφιλής στα Πέρα. Στο Κύριο αγκυροβόλιο των Λωρύμων (της Απλοθήκας) σώζονται τα ερείπια Ναού αφιερωμένου στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Θαρρινό. Βλ. Ι. Χ. Παπαχρίστοδούλου (Εφόρου Κλασικών Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου), Η Ροδισκή Περαία και η συμβολή των Δ., Ν. και Μ. Χαβιαρά στην ιστορική και αρχαιολογική έρευνά της; Ροδιακά Γράμματα, τεύχ. 1 (1992), σ. 166. Σε εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, φερμένη το 1922 από τα Πέρα στον ενοριακό ναό της Σύμης Παναγιά η Χαρτωμένη (< Κεχαριτωμένη), υπάρχει η επιγραφή: Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Θαρρινός. «Θαρρινό dov ελέα κι εις τα Πέρα τον Αρκάgελο», βεβαιώνει ο γιος του κομιστή της εικόνας από τα Πέρα Γιάννης Ελευθερίου Χατζηπέτρος, ο Καραμακκιώτης (= αυτός που ήλθε από τα Καράμακκα, συμαϊκή παροικία στα Πέρα). Η προσωνυμία Θαρρινός, σύμφωνα με αφηγήσεις ανθρώπων που σώθηκαν με επέμβαση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, προήλθε από την προτροπή «Θάρρει!» (= έχε θάρρος), που τους απηύθυνε το Ταξιάρχης την ώρα που κινδύνευαν. 13. Καϊλλής = Καϊλλιώτης = Λιβισιανός (κάτοικος Λιβισιού ή καταγόμενος από το Λιβίσι). Το Λιβίσι στην Τουρκική λέγεται Kayá Kayá + τουρκ. πατριδωνυμική κατάλ. -li> kayli (= Καϊλλής) Καϊλλής + ελλην. πατρίδων. κατάλ. -ιώτης> Καϊλλιώτης .”Ο τύπος δηλαδή Καϊλλιώτης είναι ethnicum ex ethnicis. Το 1922 κατέφυγαν στη Σύμη πρόσφυγες και από το Λιβίσι, όπως μαρτυρούν τα πατριδωνυμικά τους επίθετα: Καϊλλής Καϊλλιώτης, Λεβεσανός, που κατέληξαν, όπως συνήθως, να γίνουν οικογενειακά τους επώνυμα. Στο Λιβίσι ο μεγαλοπρεπής Μητροπολιτικός Ναός είναι αφιερωμένος στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. 14. Βλ. Νίκο Γ. Σβορώνο, Ανάλεκτα Νεοελληνικής Ιστορίας και Ιστοριογραφίας, Αθήνα 1983, Β΄ ΄Εκδοση, σσ. 222-223. 15. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση τριών αδελφών καπετάνιων από το Βόλο που σκάρωσαν 3 μεγάλα τρεχαντήρια 150 τόνων το κάθε ένα, και ανέλαβαν να εκτελούν το δρομολόγιο Βόλος – Αλεξάνδρεια Αιγύπτου για τη μεταφορά σταφυλιών (Το 1915). Για να ευοδωθούν τα ταξίδια τους έβαλαν «συνεταίρο» τους τον Πανορμίτη. Σε κάθε ταξίδι επιστροφής στο Βόλο έμπαιναν στο λιμάνι του Πανορμίτη και παρέδιδαν στον τότε Ηγούμενο της Μονής Ιγνάτιο Αγγελινίδη (1896-1918) το ¼ από τα καθαρά κέρδη τους για τη Μονή. Βλ. Ελένη Ζαχαρίου-Μαμαλίγκα, Ένας Συμιακός ψαράς αυτοβιογραφείται. Προλογίζει ο Καθηγητής Μιχάλης Γ. Μερακλής. Δωδεκανησιακόν Αρχείον, ΔΙΛΕ, Τόμ. 7, Αθήνα (1996), σσ. 114-115. 16. Οι δωρεές των Υδραίων προς τον Πανορμίτη ήταν οι πλουσιότερες. Με δική τους χρηματική προσφορά κτίστηκε η ωραία αίθουσα υποδοχής της Μονής, η γνωστή με το όνομα «Υδραϊκόν». Βλ. Δημοσθένη Χαβιαρά, Περιγραφή της εν Σύμη Ιεράς Μονής Πανορμίτου, εν Σάμω, 1911, σσ. 43-48. 17. Για βιβλιογραφία σχετική με τη Μονή Πανορμίτη βλ. Ι. Μ. Χατζηφώτη, Ιερά Μονή Πανορμίτη Σύμης, Δ΄ έκδ. 1990, σσ. 88, 89. 18. Τα Πρωτοχρονιάτικα αυτά Κάλαντα τα κατέγραψα το 1995 από τον Οσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη της Ι. Μ. Πανορμίτη Ιερόθεο Κοενάκη που τα έμαθε από τη νονά του Κατίνα Κρητικού 87 χρόνων. Στη νονά του τα είχε διδάξει ΄τ Αννάκι τον Σαρελλιού, 96 χρόνων, απ΄ τον ΄Αι Γιώργη του Χωριού της Σύμης. 19. Ναοί αφιερωμένοι στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη έχουν ανεγερθεί από απόδημους Συμιακούς εκτός Σύμης: Α΄ Στη λοιπή Ελλάδα: 1) Στην Ελευσίνα, 2) Έξω απ΄ το Ξυλόκαστρο, 3) Στο Λαγονήσι, Β΄ Στο Εξωτερικό: 1) Στην Αφρική: α΄) Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, β΄) στην Κινσάσα. 2) Στη Βόρειο Αμερική: στο Κάμπελ Οχάιο των Η.Π.Α. 3) Στην Αυστραλία: Στο Νόρθ Σύδνεϋ. Υπάρχουν και περιπτώσεις που συμαϊκοί Παροικιακοί Σύλλογοι ή Συμιακοί ως άτομα προσφέρουν μεγάλου μεγέθους Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη σε Ναό της επιλογής τους. ΄Οπως: 1) Στο δεξιό κλίτος του Ι. Ναού του Αγίου Νικολάου Πειραιά είναι αναρτημένη μεγάλη εικόνα του Πανορμίτη, δωρεά του Συλλόγου Συμαίων Πειραιά «Ο Πανορμίτης». 2) Στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, στην Κοιλάδα των Τεμπών, έχει προσφέρει μεγάλη εικόνα του Πανορμίτη ο αείμνηστος Συμαίος Αγαπητός Ι. Διακογιάννης, Καθηγητής της Ψυχιατρικής στο Α.Π.Θ. Σημείωση της συγγραφέως Στα δημοτικά στιχουργήματα που προέρχονται: 1) Από την προσωπική μου συλλογή σημειώνω βραχυγραφικά ΕΛ.Ζ.Μ. 2) Από Μιχ. Θ. Σκευσφύλακα, Ο Πανορμίτης και η περιώνυμη Μονή του, Αθήναι 1961, σημειώνω ΜΙ..ΣΚΕ.. και 3) Από Νικήτα Δ. Χαβιαρά, Λαογραφία της νήσου Σύμης, τομ. 1ος Τεύχ. Α΄, Παιδική Ζωή, Αθήναι 1964, Φωτοανατύπωση 2001, σημειώνω Ν.ΧΑΒ. Σημ: Η ανωτέρω εργασία έχει δημοσιευτεί στον 39ο τόμο της ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ 1998-2003 στις σσ. 354-368

Συναξαριστής 8 Νοεμβρίου

Ἡ Σύναξη (Πανήγυρις) τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ καὶ τῶν λοιπῶν Ἀσωμάτων καὶ Οὐρανίων ἀγγελικῶν Ταγμάτων

Κατὰ τὴν Ἅγια Γραφὴ οἱ ἄγγελοι στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ μορφὴ ὁρατὴ (οἱ ἄγγελοι εἶναι ἀόρατα ἀγαθὰ πνεύματα κοντὰ στὸ, Θεό) σὲ σπουδαῖες ἱστορικὲς περιστάσεις, ποὺ πρόκειται νὰ ἐκδηλωθεῖ ἢ νὰ ἐκτελεσθεῖ κάποια μεγάλη θεία θέληση.

Τὴ σχέση, τώρα, ποὺ ἔχουν οἱ ἄγγελοι μὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ τὴν ἀποστολή τους, βλέπουμε ἐπίσης μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Καὶ ἰδιαίτερα, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη, ἂν διαβάσεις τοὺς Ψαλμοὺς 33, στίχ. 8 καὶ 90, στίχ. 10-12, στὴν δὲ Καινὴ Διαθήκη (Ματθ. ιη´ 10), καθὼς ἐπίσης καὶ στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, κεφ. α´ στίχ. 14, ὅπου ὁ συγγραφέας ἀναφωνεῖ: «οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;». Δηλαδή, δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄγγελοι πνεύματα ὑπηρετικά, τὰ ὁποῖα ἐνεργοῦν ὄχι ἀπὸ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλ᾿ ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἐκείνους ποῦ μέλλουν νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή;

Ἐπικεφαλῆς δὲ τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων εἶναι οἱ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Τὸν Μιχαὴλ συναντᾶμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Π.χ. ὅταν ὁ Ἀβραὰμ μέλλει νὰ θυσιάσει τὸν Ἰσαάκ, στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, στὸν Ἠλία καὶ ἄλλου. Τὸν Γαβριὴλ συναντᾶμε στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅπως στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἄλλου.

Στὴν μνήμη, λοιπόν, τῶν ἀποστολῶν καὶ τοῦ ἔργου ποὺ ἐπιτελοῦν οἱ ἄγγελοι, ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε τὴν γιορτὴ τῆς 8ης Νοεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

Κοντάκιον Ἦχος β’.
Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοῖ θείας δόξῃς, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί, καὶ ἀρχηγοὶ Ἀσωμάτωv, τὸ συμφέροv ἡμῖv αἰτήσασθε, καὶ τὸ μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι.

Ὁ Οἶκος
Ἔφης φιλάνθρωπε ἐν Γραφαῖς σου, πλήθη χαίρειν Ἀγγέλων ἐν οὐρανῷ, ἐπ' ἀνθρώπῳ ἑνὶ μετανοοῦντι, Ἀθάνατε· ὅθεν ἡμεῖς οἱ ἐν ἀνομίαις, ἀναμάρτητε, μόνε καρδιογνῶστα, σὲ δυσωπεῖν καθ' ἑκάστην τολμῶμεν ὡς εὔσπλαγχνον, οἰκτεῖραι καὶ καταπέμψαι ἀναξίοις κατάνυξιν, Δέσποτα, παρέχων ἡμῖν συγχώρησιν· ὑπὲρ πάντων γὰρ ἡμῶν πρεσβεύουσιν, οἱ τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι.

Περί τής Δημιουργίας τών Αγγέλων-Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Περί τής Δημιουργίας τών Αγγέλων Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως Πηγή: "ΙΕΡΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΤΟΙ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ", κεφ. 4. Μεταγλώττιση στην Νεοελληνική υπό Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Δράγα, δφ, δθ, δθ. Πηγή: http://www.saintjohnthebaptist.org/articles/CREATION_OF_THE_COSMOS_CH_3_4_5.html#_ftn13

1. Εκτός από τη δημιουργία του αισθητού κόσμου και τη δημιουργία του ανθρώπου, δημιούργησε ο Θεός και άλλα λογικά όντα; Μάλιστα. Ο Θεός δημιούργησε και έναν άλλο κόσμο, πνευματικό, που υπερβαίνει τον αισθητό, και άλλα όντα, νοερά, λογικά και αυτεξούσια. 2. Από που γνωρίζουμε για τον υπεραισθητό κόσμο; Μαθαίνουμε για αυτόν και την ύπαρξη των αγγέλων από τις Άγιες Γραφές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. 3. Που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη η ύπαρξη των αγγέλων; α) Στη Γένεση, και συγκεκριμένα στο εδάφιο 16:78 κτλ., αναφέρεται ότι φανερώθηκε άγγελος στην Άγαρ. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά σε αγγέλους, ακολουθούν, όμως, και διάφορες άλλες αναφορές σε αγγέλους στο βιβλίο της Γένεσης. β) Στο Δευτερονόμιο, εκεί που μιλάει ο Μωϋσής για αγγέλους, διαβάζουμε, ότι «όταν ξεχώριζε ο Κύριος τα έθνη, διασπείροντας τα παιδιά του Αδάμ, καθόρισε όρια για τα έθνη που αντιστοιχούσαν σε αριθμό με τους αγγέλους του Θεού» (Δευτ. 32:8-9). γ) Επίσης σε όλα τα βιβλία της Αγίας Γραφής υπάρχουν αναφορές σε αγγέλους. Στο βιβλίο του Ιώβ λέγονται τα εξής αξιοσημείωτα: «Ιδού ήλθαν οι άγγελοι του Θεού και παρουσιάστηκαν ενώπιον του Κυρίου, και ήλθε μαζί τους και ο Διάβολος» (Ιώβ 1:6), και πιο κάτω, «όταν έγιναν τα άστρα, τότε οι άγγελοί μου με δοξολόγησαν με μεγάλη φωνή» (38:7, παράβαλε και 40:14). Επίσης υπάρχουν αναφορές στο βιβλίο των Βασιλειών, των Αριθμών, κτλ.[14] 4. Που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη η δημιουργία του υπεραισθητού κόσμου; Υπάρχουν πολλά σημεία στην Καινή Διαθήκη που αναφέρουν αγγέλους ή αγαθά πνεύματα, όπως επίσης και διαβόλους και πονηρά πνεύματα. Ιδιαίτερα για τη δημιουργία των αγγέλων μας αναφέρει ο απόστολος Παύλος τα εξής: ότι «Στον Υιό βασίστηκε η κτίση όλων των κτισμάτων που βρίσκονται στον ουρανό και στη γη, των ορατών και των αοράτων, δηλ. οι θρόνοι, οι κυριότητες, οι αρχές, οι εξουσίες, όλα έγινα για Εκείνον και με αναφορά σε Εκείνον» (Κολ. 1:16). 5. Γιατί οι άγγελοι ονομάζονται πνεύματα; Ονομάζονται πνεύματα επειδή η φύση τους είναι πνευματική και επειδή είναι άϋλοι και ασώματοι. 6. Που αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι οι άγγελοι είναι ασώματοι; Στον Ευαγγελιστή Λουκά αναφέρονται τα εξής: «Ψηλαφίστε με και δείτε ότι το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά όπως με βλέπετε να έχω εγώ» (Λουκ. 24:39). Επίσης, ο απόστολος Παύλος, όταν παραινεί τους Εφεσίους να ενδυθούν ολόκληρη την πανοπλία του Θεού για να μπορέσουν να αντισταθούν στις μεθοδίες του διαβόλου, λέει τα εξής: «ότι η πάλη αυτή δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά στις αρχές και εξουσίες, στους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου, δηλ. στα πνευματικά (όντα) της πονηρίας που βρίσκονται στα επουράνια» (Εφ. 6:12-13). 7. Τι λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας για την πνευματική φύση των αγγέλων; Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε, ότι οι άγγελοι δεν μετέχουν στην παχυλή γήινη ύλη. Η γνώμη αυτή των Πατέρων διατυπώθηκε στην 7ηΟικουμενική Σύνοδο (787) που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας και έχει ως εξής: «Αυτές λοιπόν τις πολύτιμες και σεπτές εικόνες, όπως προελέχθη, τις τιμούμε, τις ασπαζόμαστε και τις προσκυνούμε τιμητικά, δηλ. τις εικόνες των ... και των αγίων και ασωμάτων αγγέλων» (Βλ. Ιερούς Κανόνες). Ο Μέγας Βασίλειος αποδίδει στους αγγέλους ένα σώμα που είναι αέρινο και πύρινο. Στο 16ο κεφάλαιο του συγγράμματός του Περί του Αγίου Πνεύματος αναφέρει τα εξής: «Οι Άγγελοι έχουν ένα πάρα πολύ λεπτό σώμα, διότι δεν είναι εντελώς ασώματοι όπως είναι ο Θεός. Για αυτό το λόγο βρίσκονται σε κάποιο τόπο, και γίνονται ορατοί με το είδος του δικού τους σώματος όταν φανερώνονται στους αγίους». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρούν τους αγγέλους ασώματους σε σύγκριση με τον άνθρωπο. «Λέγονται ασώματοι και άυλοι σε σύγκριση με εμάς, γιατί κάθε τι το κτιστό που συγκρίνεται με τον Θεό, ο οποίος είναι ο μόνος ασύγκριτος, βρίσκεται να είναι κάπως παχύ και υλικό, αφού μόνο το Θείο είναι πραγματικά άυλο και ασώματο».[15] Ο άγιος Ιλάριος λέει, ότι «κάθε τι το κτιστό είναι κατ ανάγκη και σωματικό».[16] Ο Ωριγένης θεωρεί τους αγγέλους λεπτοσώματους[17] και το ίδιο ισχύει και με πολλούς άλλους Πατέρες.[18] 8. Υπόκειντο οι άγγελοι στην αμαρτία; Μάλιστα, υπόκειντο, επειδή κάθε λογικό και ηθικά ελεύθερο δημιούργημα, που έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει ελεύθερα, υπόκειται στην αμαρτία. Κατά συνέπεια αυτό ισχύει και για τους αγγέλους. Ο Δαμασκηνός αναφέρει τα εξής: «είναι λοιπόν η φύση των αγγέλων λογική, νοερά και αυτεξούσια, τρεπτή κατά τη γνώμη, δηλαδή εθελότρεπτη, αφού κάθε τι το κτιστό είναι και τρεπτό».[19] 9. Τι λέει η Αγία Γραφή γι αυτό; Η Αγία Γραφή λέει, ότι μερικά από τα αγγελικά τάγματα έπεσαν σε αμαρτία. Ο απόστολος Ιούδας λέει «ότι τους αγγέλους που δεν τήρησαν την αρχή τους, αλλά εγκατέλειψαν το κατοικητήριό τους, τους επιφυλάσσει αιώνια δεσμά σε ζοφερό σκοτάδι την ημέρα της μεγάλης κρίσης» (Ιούδας 6). Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός λέει, ότι «έβλεπε το Σατανά[20] να πέφτει από τον ουρανό σαν αστραπή» (Λουκάς 4:18). 10. Πως ονομάζονται οι άγγελοι που τήρησαν την αρχή τους; Οι άγγελοι αυτοί ονομάζονται αγαθά πνεύματα, αντίθετα μ’ εκείνους που δεν τήρησαν την αρχή τους και ονομάζονται πονηρά πνεύματα και διάβολοι. 11. Υπόκεινται τώρα πλέον οι αγαθοί άγγελοι στην αμαρτία; Όχι δεν υπόκεινται, διότι η εμμονή τους στην αγάπη και κοινωνία προς το Θεό, και η ελεύθερη ροπή τους προς το αγαθό, αλλά και η (αγαθή) εκλογή τους απέβη για αυτούς κατά κάποιο τρόπο φυσική και ηθική αναγκαιότητα. Έτσι η εκλογή τους είναι πάντα το αγαθό, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος τους αγιάζει και τους διατηρεί πάντοτε αγαθούς. Συνεπώς οι άγγελοι αυτοί έχουν αποβεί άτρεπτοι. Ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης λέει: ότι «Οι άγγελοι είναι δυσκίνητοι προς το κακό, όχι όμως ακίνητοι. Μετά την Ανάσταση του Χριστού έγιναν ολοκληρωτικά ακίνητοι, όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη. Για αυτούς σωτηρία είναι η ατρεψία, που τους κάνει να μη φοβούνται την μεταβολή προς το χειρότερο και την απώλεια που επακολουθεί με αυτήν. Έτσι λοιπόν έλαβαν οι άγγελοι την ατρεψία, δηλ. από αυτό που πήραν από το Δεσπότη έμπρακτα, δηλ. τη γνώση της οδού προς την σωτηρία, την εξύψωση και την ομοίωση με Αυτόν, δηλ. την ταπείνωση που είναι αντίθετη από την έπαρση». 12. Υπάρχει τώρα πλέον στα πονηρά πνεύματα η δυνατότητα επιστροφής τους στο Θεό; Όχι δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτή, και πρώτα-πρώτα γιατί η βούλησή τους ταυτίστηκε με το κακό, για αυτό και πάντοτε σκέπτονται και εκλέγουν το κακό. Έπειτα, γιατί έγινα και παραμένουν εχθροί του Θεού. Και τρίτον, γιατί αποχωρίστηκαν από το Θεό, και ο χωρισμός τους αυτός σημαίνει αιώνιος θάνατος. Αυτό που είναι θάνατος για τον αμαρτωλό είναι η πτώση από την αρχή τους για τους πονηρούς αγγέλους. 13. Πόσα είναι τα αγγελικά τάγματα, δηλ. τα τάγματα της ουράνιας ιεραρχίας; Τα αγγελικά τάγματα είναι εννέα, και υποδιαιρούνται σε τρεις τριαδικές διακοσμήσεις. Η πρώτη τριάδα είναι: τα Σεραφείμ, τα Χερουβίμ και οι Θρόνοι. Η δεύτερη τριάδα είναι: οι Κυριότητες, οι Δυνάμεις και οι Εξουσίες. Η Τρίτη τριάδα είναι: οι Αρχές, οι Αρχάγγελοι και οι Άγγελοι. 14. Τι λένε οι Γραφές για τον αριθμό των αγγέλων; Οι Γραφές λένε ότι ο αριθμός των αγγέλων είναι πολύ μεγάλος: «χιλιάδες χιλιάδων και μυριάδες μυριάδων» (Δανιήλ 7:10). Ότι υπάρχουν «περισσότερες από δέκα λεγεώνες αγγέλων» (Ματθ. 6:33). Ότι αποτελούν «πλήθος ουρανίου στρατιάς» (Λουκάς 2:13). Ότι υπάρχουν «μυριάδες αγγέλων» (Προς Εβραίους 12:22). 15. Τι λένε οι Γραφές για τη δύναμη των αγγέλων; Οι Γραφές λένε ότι η δύναμη των αγγέλων είναι πολύ μεγάλη και ενεργεί και στον πνευματικό και στον υλικό κόσμο. Μέσα στη Γραφή αναφέρονται ως «άγγελοι ισχυροί» και ως «εξέχοντες σε δύναμη» (Β΄ Προς Θεσσαλονικείς 1:7, Ψαλμός 103:20, Βασιλειών 19:35). 16. Ποίες είναι οι ενασχολήσεις των αγγέλων; Οι άγγελοι βλέπουν το πρόσωπο του Θεού και Τον λατρεύουν, αλλά και διακονούν τις βουλές της Θείας Πρόνοιας (Ματθ. 18:10, Αποκ. 5:11, Α Πετρ. 1:12, Γεν. 28:12, Πράξεις 12:7,23, Ψαλμός 91:10-12, Βασιλειών Β 19:35, Χρονικών Β 16, Ματθ. 13:30-39 και 25:17). 17. Είναι οι άγγελοι αθάνατοι κατά φύση; Όχι, δεν είναι. Οι άγγελοι είναι αθάνατοι κατά χάρη, αφού είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο Δαμασκηνός λεει ρητά: «άγγελος είναι ουσία νοερά … αθάνατη, όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη, γιατί κάθε τι που έχει αρχή έχει κατά φύση και τέλος. Μόνον ο Θεός που υπάρχει πάντοτε καί που υπερβαίνει και το ‘πάντοτε’ κτλ., είναι κυριολεκτικά αθάνατος».[21] 18. Ποιές είναι οι διάφορες σημασίες που έχει η λέξη άγγελος στην Αγία Γραφή; Σημαίνει απλούς απεσταλμένους (Ιώβ 1:14, Λουκάς 7:24, 9:52),Προφήτες (Ησ. 42:19, Μαλαχ. 3:1), Ιερείς (Μαλαχ. 2:7), ιεροκήρυκες της Νέας Διαθήκης (Αποκάλ. 1:20), απρόσωπους πράκτορες, όπως π.χ. ένας στύλος νεφέλης (Εξ. 14:9), μιά πανώλη (Β Σαμ. 24:16,17), ανέμους (Ψαλμ. 104:4),Λοιμούς – ένα όνομα που προσδίδεται στους κακοποιούς αγγέλους (Ψαλμ. 78:49), σκόλοπα εις την σάρκα του Παύλου, δηλ. σκόλοπα ‘άγγελο σατάν’(Βν Κορ. 12:7), το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος: “Άγγελον του προσώπου αυτού” και “Άγγελον της Διαθήκης” (Ησ. 63:9, Μαλαχ. 3:1). Η λέξη όμως άγγελος κυρίως εφαρμόζεται στα λογικά και ουράνια όντα (Ματθ. 25: 31). 19. Τι ήσαν τα Χερουβίμ; Τα Χερουβίμ ήσαν ιδανικά πλάσματα που συνίσταντο από τέσσερα μέρη, δηλ. από άνθρωπο, βου, λέοντα και αετό. «Η υπερέχουσα όψη ήταν η όψη του ανθρώπου, αλλά ο αριθμός των προσώπων, ποδών και χειρών διέφερε ανάλογα με τις περιστάσεις. (Ιεζεκ. 1:6, πρβλ. και Ιεζεκ. 41:18, 19, και Έξοδ. 25:20). 20. Ποιά είναι η ετυμολογία της λέξης Σεραφείμ, και τι λένε οι Γραφές περί αυτών; Η λέξη σημαίνει κάτι που καίει, λάμπει, θαμπώνει και αναφέρεται στην Γραφή μόνο μία φορά (Ης. 6:2,6). 21. Υπάρχει απόδειξη ότι οι άγγελοι ανήκουν σε διάφορες τάξεις; Μάλιστα υπάρχει· 1ον) από τη διατύπωση της Γραφής: ο Γαβριήλ διακρίνεται από το ότι στέκεται ενώπιον του Θεού (Λουκ. 1:9) με την έννοια ότι κατέχει κάποια υψηλή θέση. Ο Μιχαήλ διακρίνεται ως ένας από τους άρχοντες (Δανιήλ 10:13). Επίσης τα επίθετα αρχάγγελοι, θρόνοι, αρχαί, κυριότητες, δυνάμεις (Ιούδ. 9, Εφ. 1:21) μαρτυρούν την ύπαρξη τάξεων. Σημειώσεις [14] Ο Μωυσής δεν αναφέρει στη Γένεση και μάλιστα στα κεφάλαια περί δημιουργίας του κόσμου τίποτε το σχετικό με τη δημιουργία των αγγέλων, επειδή ο σκοπός του είναι να παρουσιάσει τη δημιουργία του ορατού κόσμου (Βλ. Χρυσόστομο και Ψαλμ. 8:4, Ιώβιο Μοναχό στου Φωτίου την Βιβλιοθήκη, κώδ. 222, σ. 591). Ο Αθανάσιος (ερώτ. 4) λέει: για ότι το έκανε αυτό ο Μωυσής για να μη δώσει αφορμή ειδωλολατρείας στους Ιουδαίους (Βλ. Θεοδωρ., ερώτ. 2 Εις την Γένεσιν και Χρυσοστόμου Εις την Γένεσιν Ομιλ. 1). Όσο αφορα στο χρόνο κατά τον οποίον δημιουργήθηκαν οι άγγελοι οι γνώμες των θεολόγων διχάζονται. Ο Ωριγένης πίστευε ότι η δημιουργία των αγγέλων προηγήθηκε από τη δημιουργία των ανθρώπων και του αισθητού κόσμου. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Ιωάννης, ο Δαμασκηνός και άλλοι Πατέρες διδάσκουν ότι οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από τα ορατά κτίσματα. Ο Θεοδώρητος δέχεται ότι οι άγγελοι δημιουργήθηκαν την πρώτη ημέρα, όπως λέγεται στην αρχή της Γενέσεως, ότι δηλ. ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη την πρώτη ημέρα. Ο άγιος Επιφάνιος συμφωνεί με τη γνώμη αυτή. Από το εδάφιο Ιώβ 38:1 εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι άγγελοι υπήρχαν την τέταρτη ημέρα, διότι λέει ο Κύριος στον Ιώβ: «Όταν έγιναν τα άστρα, τότε όλοι οι άγγελοί μου με δοξολόγησαν με μεγάλη φωνή». Τη διάκριση του πλήθους των αγγέλων σε τάξεις ή τάγματα (Δαν. 7:10, Ματθ. 26:53, Λουκάς 2:13, Εβρ. 12:22, Αποκ. 5:11) την μαρτυρούν εκτός από τους Πατέρες (Κλήμης Ρώμης 6:1, 6:16, 7:2, Κύριλλος Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις 6:6, 7:11, 11:11, 17:23, Γρηγόριος ο Θεολόγος Λόγος 34, Δαμασκηνός Έκδοση της Ορθοδόξου Πίστεως II:3, και ιδιαιτέρως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο Περί Ουρανίου Ιεραρχίας 6 και άλλοι) και η Αγία Γραφή η οποία διακρίνει: Αγγέλους (Α Πέτρ. 3:22ff), Αρχαγγέλους (Α Θεσσ. 10:16, Ιούδας 9), Χερουβίμ (Γεν. 3:24, Αποκ. 4, 5, 6), Σεραφείμ (Ησ. 6:2,1), Δυνάμεις (Εφ. 1:21, Ρωμ. 8:31), Θρόνοι, Αρχές, Εξουσίες και Κυριότητες (Εφ. 1:21, Κολ. 1:16, Ρωμ. 8:31, Δαν. 10:13); Γι' αυτό και η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Ωριγένη που είπε μεταξύ άλλων ότι όλοι οι άγγελοι είχαν την ίδια φύση και δύναμη, και μόνο εκείνοι από αυτούς που αποστάτησαν διακρίθηκαν σε τάξεις (Βλ. 5η Οικουμ. Σύνοδος κανόνες 2 και 14). Βλ. Επίσης Δαν. 7:10, Ψαλμ. 96:1, 102:20, 148:2, Αποκ. 4:1, 7:11-12, Βασιλείου του Μεγ. Εις τον Ψαλμόν 27, Εις τον Ησαίαν 6, Γρηγόριος Θεολόγος Λόγος 34, Θεοδωρήτου Επιτομή θείων δογμάτων 7, Ιωάννου Δαμασκηνού Έκδοση της Ορθοδόξου Πίστεως ΙΙ,10. Ψαλμ. 101:20. [15] Δαμασκηνός, Έκδοση Ορθοδόξου Πίστεως, 2:18. 16] Βλ. Εις το Κατά Ματθαίο, κεφ. 2. [17] Περί Αρχών, Ι.1.7 και ΙΙ.. [18] Βλ. Πηδάλιο Νικοδήμου, σελ. 131 σημ. 1. [19] Δαμασκηνός, Έκδοση Ορθοδόξου Πίστεως, 2:18. [20] Σατανάς σημαίνει εχθρός, εχθρός του Θεού και των ανθρώπων, της αγαθότητας και κάθε είδους αρετής, ως και πηγή κάθε είδους κακίας μέσα στον κόσμο. Η λέξη Σατανάς αναφέρεται 5 φορές στην Παλαιά Διαθήκη και 25 φορές στην Καινή. Επίσης ισάριθμες είναι και οι αναφορές στη λέξη διάβολος. [21] Δαμασκηνός, Έκδοση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ΙΙ,16.

Η γιορτή των αγγέλων! - "Άγνωστοι" αρχάγγελοι

Γιατί οι άγγελοι γιορτάζουν 8 Νοεμβρίου;

Κατά τον άγιο Δημήριο του Ρωστώφ, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τοποθετήσει τη "σύναξη" των αγίων αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και όλων των "επουράνιων δυνάμεων" στις 8 Νοεμβρίου, για τον εξής λόγο:

Κατά το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο, πρώτος μήνας του χρόνου ήταν ο Μάρτιος και ο Νοέμβριος ήταν ένατος (το λέει και τ' όνομά του, "ένατος" στα λατινικά). Επειδή οι άγγελοι διακρίνονται σε εννέα "τάγματα", η γιορτή τους τοποθετήθηκε τον ένατο μήνα.

Επειδή εξάλλου οι άγγελοι θα συνοδεύσουν τον Ιησού Χριστό κατά τη δευτέρα παρουσία Του και θα συνεργαστούν ποικιλότροπα, κατά την Αποκάλυψη, στην υπόθεση της σωτηρίας των ανθρώπων κατά την ανατολή της αιώνιας ημέρας, της "Όγδοης Ημέρας της Δημιουργίας", η γιορτή τους τοποθετήθηκε την όγδοη ημέρα του ένατου μήνα.

Τέλος, την ίδια μέρα, 8 Νοεμβρίου, γιορτάζεται και το όνομα Σταμάτης (αν και υπάρχει άγιος Σταμάτιος), σε ανάμνηση της παρέμβασης του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που "σταμάτησε" την αποστασία των αγγέλων προς τον Εωσφόρο φωνάζοντας "στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού" (ας σταθούμε σωστά, με συστολή απέναντι στο Θεό), ερχόμενος "εν τω μέσω του ουρανού".

Η γιορτή των αγγέλων δεν είναι "μνήμη", αφού δεν υπάρχει ημέρα κοίμησης στους αγγέλους, αλλά μόνο "σύναξη", δηλ. συγκέντρωση των χριστιανών για να τους τιμήσουν. Άλλες γιορτές των αγγέλων είναι η Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στις 26 Μαρτίου (μια μέρα μετά τον Ευαγγελισμό, δηλ. την επίσκεψή του στην Παναγία), και το θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις Κολοσσές της Φρυγίας (6 Σεπτεμβρίου).

Ποιους αγγέλους ξέρουμε;

Εκτός από τα "εννέα τάγματα" των αγγέλων, για τα οποία μπορείς να δεις εδώ, μας παραδίδονται από τα αρχαία χρόνια και κάποια προσωπικά ονόματα αγγέλων, ή έστω ονόματα που έχουν δώσει σε ανθρώπινη γλώσσα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία γενικά γνωρίζουμε ως αρχαγγέλους τους Μιχαήλ και Γαβριήλ και τους Ραφαήλ και Ουριήλ (ο τελευταίος εμφανίζεται και σε όραμα του αγίου Νήφωνα για τη δευτέρα παρουσία). Ιδιαίτερα στη Ρωσική Ορθοδοξία αναγνωρίζονται κι άλλοι αρχάγγελοι, που τα ονόματά τους είναι παρμένα από εξωβιβλικές πηγές, απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αρχαία έργα. Άραγε είναι πραγματικά πρόσωπα ή μυθικά; Κατά τη γνώμη μου, πραγματικά, εφόσον η τοπική παράδοση μιας έστω ορθόδοξης Εκκλησίας τα αναγνωρίζει.

Από εδώ παίρνουμε στοιχεία για τους αρχαγγέλους και τις συμβολικές απεικονίσεις τους (συμπληρώνουμε με μερικά στοιχεία ακόμη).

Στην ορθόδοξη εικονογραφία, κάθε άγγελος έχει μια συμβολική αναπαράσταση:

Ρωσική εικόνα του Αρχαγγέλου Ιελουδιήλ.

Μιχαήλ (Michael) στην εβραϊκή γλώσσα σημαίνει "Ποιος είναι σαν το Θεό;" ή "Ποιος είναι ίσος με τον Θεό;" Ο άγιος αρχάγγελος Μιχαήλ, εικονίζεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια ως στρατιωτικός διοικητής, ο οποίος κρατά στο δεξί του χέρι το δόρυ με το οποία επιτίθεται στον Εωσφόρο / Σατανά, και στο αριστερό του χέρι ένα πράσινο κλαδί φοίνικα. Στην κορυφή του δόρατος υπάρχει μια λινή κορδέλα με ένα κόκκινο σταυρό. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ιδιαίτερα θεωρείται ότι είναι ο φύλακας της Ορθοδόξου Πίστεως και αγωνιστής κατά των αιρέσεων.
Γαβριήλ (Gabriel) σημαίνει «άνθρωπος του Θεού». Είναι ο προάγγελος των μυστηρίων του Θεού, ειδικά της Ενανθρώπισης του Χριστού και όλων των άλλων μυστηρίων που σχετίζονται με αυτό. Απεικονίζεται ως εξής: στο δεξί του χέρι, κρατάει ένα φανάρι με ένα αναμμένο δαδί στο εσωτερικό, και στο αριστερό του χέρι, ένα καθρέφτη πράσινου ίασπι. Ο καθρέφτης σημαίνει την σοφία του Θεού, που είναι μυστηριώδης.

Ραφαήλ (Raphael) σημαίνει "θεραπεία του Θεού" ή "ο Θεός θεραπεύει". Ο άγγελος εμφανίζεται στο βιβλίο του Τωβίτ, στην Παλ. Διαθήκη. Απεικονίζεται να οδηγεί τον Τωβίτ με το δεξί του χέρι, και κρατώντας ένα αλαβάστρινο βάζο με φάρμακα στο αριστερό του χέρι [ή ένα κουτί, όπως οι άγιοι γιατροί]. (Μια ενδιαφέρουσα ερμηνευτική προσέγγιση του Τωβίτ εδώ).

Αρχάγγελοι. Από εδώ (όπως και η παρακάτω εικ.). Ποιος είναι ποιος, θα το βρείτε από τις περιγραφές. Όπως θα δείτε, δεν τηρούνται ακριβώς όλα τα εικονογραφικά στοιχεία που αναφέρονται στην παράδοση.

Ουριήλ (Uriel) σημαίνει "Φωτιά του Θεού" ή "Φως του Θεού". Εμφανίζεται στο παλαιοδιαθηκικό απόκρυφο Γ΄ Έσδρα (εξωβιβλικό), αλλά και σε όραμα του αγίου Νήφωνα, όπως είπαμε. Απεικονίζεται κρατώντας ξίφος εναντίον των Περσών στο δεξί του χέρι, και μια φλόγα στο αριστερό του.

Σελαφιήλ (Sealtiel) σημαίνει "μεσίτης του Θεού" (Γ΄ Εσδράς 5:16) και θεωρείται ο αρμόδιος για την άνοδο των ανθρώπινων προσευχών στον ουρανό. Απεικονίζεται με το πρόσωπο και τα μάτια του συνεσταλμένα, κρατώντας τα χέρια του στο στήθος σε στάση προσευχής.
Ιελουδιήλ (Jegudiel) σημαίνει "δοξάζοντας το Θεό". Θεωρείται ο άγγελος που σχετίζεται με την εντιμότητα και το ήθος των επίγειων βασιλέων και αρχόντων. Απεικονίζεται να φέρει ένα χρυσό στέμμα στο δεξί του χέρι και ένα τριπλό μαστίγιο στο αριστερό.
Βαραχιήλ (Barachiel) σημαίνει «Ευλογία του Θεού». Απεικονίζεται να κρατάει ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι, μπροστά στο στήθος του.

Ιερεμιήλ (Jeremiel) σημαίνει "ανάταση του Θεού". Θεωρείται ο εμπνευστής και αφυπνιστής της έγερσης ενός ανθρώπου προς τον Θεό (Γ΄ Έσδρας 4:36). [Είναι ο αρχάγγελος με τη ζυγαριά στην εικόνα].

Οι απεικονίσεις αυτές ίσως σκανδαλίσουν κάποιους ορθόδοξους χριστιανούς, αλλά παρακαλώ να μη είμαστε βιαστικοί στο να σκανδαλιζόμαστε. Φυσικά κυκλοφορούν πολλές πλάνες για τους αγγέλους, δεδομένου ότι όλες οι "εμπειρίες αγγέλων" δεν είναι οπωσδήποτε εμπειρίες φωτεινών αγγέλων. Το ότι τα παραπάνω ορθόδοξα στοιχεία είναι άγνωστα στην ελληνική παράδοση δεν σημαίνει ότι είναι απορριπτέα, αιρετικά ή ψευδή...
Άγιοι άγγελοι, σας παρακαλούμε, πρεσβεύστε στο Θεό για μας και για όλο τον κόσμο.

Οἱ Ἅγιοι Ταξιάρχες

Παντελεήμων Λαμπαδάριος (Μητροπολίτης Ἀντινόης)

Στὴ Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ ὅλων τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων

Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή, ἐπιδιώκει τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀρχῶν τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἰσότητας. Ἀναζητεῖ τὴν ἀναγνώρισή του ὡς ἄτομο ἀξίας. Ὁ κόσμος εἶναι κουρασμένος καὶ ταλαιπωρημένος ἀπὸ τὶς ἀκατάπαυστες διαμάχες καὶ ἐκμεταλλεύσεις τῶν κοσμικῶν δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἀποβλέπουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον στὸ προσωπικό τους συμφέρον καὶ στὴν ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, ἔχει παραμερισθεῖ, διότι, ὅπου κυριαρχεῖ τὸ συμφέρον, ἐκεῖ καταπατεῖται ὁ ἄνθρωπος.

Μέσα ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀπρόσωπη καὶ ψυχρὴ κοινωνία, καλούμεθα ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ μεταλλαμπαδεύσουμε τὸ φῶς τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεως καὶ νὰ λάμψουμε μὲ τὴν ἔμπρακτη καὶ ζωντανὴ μαρτυρία τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς καὶ πολιτείας. Διότι, ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ὁδός, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν σωστὴ θεώρηση περὶ τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ζωῆς καὶ περὶ τὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Εἶναι ἡ μοναδικὴ δύναμις, ποὺ ἀγκαλιάζει τὴν σκληρὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ψυχὴ καὶ ἐμφυτεύει μέσα τῆς τὴν μετάνοια. Εἶναι ἡ μόνη, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν λάσπη τῆς ἁμαρτίας στὴν ἁγιότητα καὶ τὸν ἀποκαθιστᾶ στὴν υἱοθεσία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ζεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι ἑπόμενο νὰ βιώνει τὴν κυριαρχία ἑνὸς σκότους ποὺ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ δεῖ καὶ νὰ ἀντιλαμβάνεται ὀρθὰ τὰ διάφορα προβλήματα τῆς ζωῆς. Τὸ θρησκευτικὸ δόγμα παίζει ὁπωσδήποτε σημαντικὸ ρόλο στὴ ζωὴ τοῦ ἀτόμου. Βάσει τοῦ ὀρθοῦ ἢ μὴ δόγματος διαμορφώνεται ὁ ὅλος βίος τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας οἱ Ἅγιοι Ταξιάρχες ἔχουν ἰδιαίτερη θέση καὶ ἀξία.

Ἐκεῖνο ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ὀρθόδοξο χριστιανό, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν ἁμαρτία, τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ καὶ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, καὶ ἀφοσιώνεται πλήρως στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του. Χωρίζεται ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλ’ οὐδέποτε ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό του. Θέλει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ζεῖ ἀγγελικὴ πολιτεία, μιμούμενος τὴν φωτοφόρο ζωὴ τῶν Ἀγγέλων, ἀλλὰ γίνεται ταυτόχρονα φῶς καὶ παράδειγμα γιὰ τοὺς γύρω του, τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν διαβιούντας.

Στὴν σύγχρονη ἐποχή, ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι ἀξιωθήκαμε ἀπὸ τὴ θεία Χάρη νὰ λάβουμε τὸν θεῖο φωτισμό, ἔχομε χρέος νὰ διατηρήσουμε τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναμένο μέσα στὶς λυχνίες τῆς καρδιᾶς μας, τροφοδοτοῦντες αὐτὸ διαρκῶς μὲ καινούργιο λάδι ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ καλὰ ἔργα. Ἡ θεία Χάρις τοῦ Θεοῦ δόθηκε. Χρέος μας εἶναι νὰ προσθέτουμε στὶς ἀρχικὲς θεῖες ἐνέργειες τὶς δικές μας καλὲς πράξεις, τὰ ἔργα πίστεως, ὥστε τὰ μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ἐνσωματωθοῦν πλήρως μὲ τὴν ὅλη προσωπικότητά μας. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀναδεικνυόμεθα ἄτομα ἀναγεννημένα, υἱοὶ φωτός, ἄξιοι τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς κλήσεώς μας ὡς τέκνα Θεοῦ.

Ὅλοι ὀφείλομε μετ’ αὐταπαρνήσεως καὶ ἐθελοθυσίας νὰ ὑπηρετήσουμε τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό μας. Οἱ κοινωνίες μικρὲς καὶ μεγάλες, περιμένουν μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ 21ου αἰώνα τὴν ἐμφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ νὰ ἰλαρύνει μὲ τὴν παρουσία της, νὰ φωτίσει μὲ τὴ διδασκαλία της, νὰ καθοδηγήσει μὲ τὸ παράδειγμά της καὶ νὰ ἠθικοποιήσει μὲ τὴ ἠθική της ὅλες ἐκεῖνες τὶς ψυχές, ποὺ ὁ ἰσχυρὸς ἄνεμος τῆς ἁμαρτίας προσπαθεῖ νὰ βυθίσει στὸ ἀπύθμενο βυθὸ τῆς ἀγνωσίας.

Οἱ σημερινοὶ ἑορταζόμενοι Ἅγιοι Ταξιάρχες, εἶναι τὸ ὑπόδειγμα γιὰ τὸν κάθε Χριστιανό, διότι ὡς λύχνοι καιόμενοι καὶ ὡς λαμπάδες τηκόμενες ὑπηρετοῦν μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση τὸ θεῖο θέλημα, ἀναδεικνυόμενοι προστάτες καὶ βοηθοὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ μὲ ἐλπίδα καταφεύγουν σ’ αὐτοὺς καὶ μὲ πίστη ἐπιζητοῦν τὴν Χάρη τους. Ὡς πολύφωτοι ἀστέρες μέσα στὸ λαμπρὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διαχέουν τὸ φῶς τῆς ἀγγελικῆς πολιτείας σ’ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς.

Τὸ σημαντικὸ σημεῖο, ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῶν Ταξιαρχῶν, εἶναι τὸ ἐὰν ὁ λύχνος τῆς χριστιανικῆς μας ὑπάρξεως φέγγει ἐπὶ τοῦ λυχνοστάτου, ἐὰν οἱ χριστιανικές μας ἀρχὲς σελαγίζουν ἀπὸ ὁποιαδήποτε κοινωνικὴ θέση κι ἂν κατέχουμε, ἐὰν χύνει στοὺς γύρω του τὸ παρήγορο καὶ ἰλαρώτατο φῶς τῆς Πίστεως, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀγάπης.

Οἱ Ἅγιοι Ταξιάρχες ἀναδείχθηκαν μὲ τὴν ἀφοσίωσή τους στὸν Ἕνα Ἀληθινὸ Θεὸ κανόνες τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ὑπῆρξαν οἱ προστάτες καὶ οἱ ὑπερασπιστὲς ὅλων ἐκείνων ποὺ χειμάζονται ἀπὸ τὰ ποικιλόμορφα προβλήματα τῆς καθημερινότητας.

Τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πεθαίνουν καθημερινὰ ἀπὸ τὴν μάστιγα τῆς πείνας, δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀφήνουν ἀδιάφορους καὶ ἀσυγκίνητους, ἐπειδὴ οἱ συγκαιρίες μᾶς βοήθησαν νὰ ἔχουμε κάποια οἰκονομικὴ ἄνεση καὶ μιὰ καλύτερη ζωή. Οἱ ἀρρώστιες, ποὺ θερίζουν τοὺς ἀδελφούς μας, πρέπει νὰ ἀνάψουν τὴν συμπόνια μέσα στὴν χριστιανική μας ψυχή. Στὴ σκέψη μας πρέπει νὰ κυριαρχοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς δίδαξε, ὅτι δὲν πρέπει νὰ θυσαυρίζουμε θυσαυροὺς ἐπάνω στὴ γῆ, ἀλλά, νὰ θυσαυρίζουμε θυσαυροὺς στὴν οὐράνια καὶ πνευματικὴ τράπεζα τοῦ θείου Ἐλέους. Διότι, “μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται”.

Ἡ σημερινὴ γιορτὴ τῶν Ταξιαρχῶν μᾶς δίδει τὴν ἀφορμὴ νὰ κάνουμε μία ἀνασκόπηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Νὰ ἐξετάσουμε, κατὰ πόσο ἐφαρμόζουμε τὶς θεῖες ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, κατὰ πόσο εἴμεθα πιστοὶ στὸν Σωτῆρα μας, κατὰ πόσο ἐπιβλέπουμε στὶς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν, κατὰ πόσο ἀνακουφίζουμε τὸν πόνο τῶν ἀσθενῶν. Καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ἂς τοῦ ζητήσουμε νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς “φῶς Χριστοῦ”. Νὰ ζήσουμε μία ἀγγελικὴ πολιτεία, μιμούμενοι τοὺς δύο Παμμεγίστους Ταξιάρχας Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Καὶ τέλος, νὰ διασκορπίζουμε, μὲ τὴν παραδειγματική μας ζωή, τὰ μηνύματα τῆς ἐλπίδας γιὰ μιὰ καλλύτερη κοινωνία ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὶς συμφορὲς τοῦ βίου, τὸν πόνο καὶ τὴν δυστυχία.

Στὴ Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ

 

Παντελεήμων Λαμπαδάριος (Μητροπολίτης Ἀντινόης)

Στὴ Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ ὅλων τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων


Ἡ ἀγάπη τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ εἶναι μία ἰδιότητα ποὺ ἐξωτερικεύεται μὲ τὴ δημιουργία ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία τόσον τοῦ ἀοράτου κόσμου ἢ τοῦ κόσμου τῶν ἀγγέλων, ὅσον μὲ τὴν δημιουργία τοῦ ὑλικοῦ καὶ ὁρατοῦ σύμπαντος. Ἡ ἀποκορύφωση τῆς ὅλης δημιουργικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται μὲ τὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τελικὰ μὲ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ὁ κόσμος τῶν Ἀγγέλων ἦταν ἡ πρώτη δημιουργικὴ πράξη τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι εἶναι νοητὰ κτίσματα, ἄυλα πνεύματα καὶ ἀεικίνητα. Οἱ Ἄγγελοι εἶναι ἐλεύθερα καὶ αὐτεξούσια πνεύματα· εἶχαν τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία, ἐὰν ἤθελαν, νὰ μείνουν σταθεροὶ στὴν ἁγιότητα, ἢ νὰ στραφοῦν πρὸς τὸ κακό, ὅπως συνέβη μὲ τὸν Ἑωσφόρο, ποὺ ἐπινόησε τὸ κακό, καὶ ὅλους τοὺς ἀγγέλους ποὺ τὸν ἀκολούθησαν καὶ ἔπεσαν. Οἱ Ἄγγελοι εἶναι ἀσώματοι καὶ ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸ δοξολογώντας ἀκατάπαυστα τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ἄπειρή Του δύναμη. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τοὺς ἀγγέλους ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀθανάτους καὶ ξένους πρὸς τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Εἶναι ὅμως τρεπτοὶ ὡς πρὸς τὴν φύση καὶ τὴ γνώμη τους, δηλαδὴ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀλλάξουν τὴν φύση τους καὶ ἀπὸ τὸ καλὸ νὰ μεταπηδήσουν στὸ κακό. Τὴν δόξα καὶ λαμπρότητά τους τὴν λαμβάνουν ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ Ἄγγελοι εἶναι περιγραπτοί, δὲν παρευρίσκονται παντοῦ, ὅπως συμβαίνει μὲς τὸν Θεό.

Σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἄγγελοι διαιροῦνται σὲ τρεῖς Τάξεις καὶ ἐννέα οὐράνια Τάγματα. Ἡ πρώτη Τάξη περιλαμβάνει: τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ, τὰ πολυόμματα Χερουβεὶμ καὶ τοὺς Θρόνους· ἡ δεύτερη Τάξη ἔχει: τὶς Κυριότητες, τὶς Δυνάμεις καὶ τὶς Ἐξουσίες· καὶ ἡ τρίτη Τάξη: τὶς Ἀρχές, τοὺς Ἀρχαγγέλους καὶ τοὺς Ἀγγέλους.

Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων. Σύναξη σημαίνει συνάθροιση – συγκέντρωση. Γιατί γιορτάζουμε τὴ Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων καὶ ὅλων τῶν ἐπουρανίων Ἀγγελικῶν Ταγμάτων;

Ὁ Θεός, ὅταν δημιούργησε τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς ἔδωσε νὰ ἔχουν τὴν ἀπόλυτη ἐλεύθερα γνώμη. Ἔπρεπε ὅμως νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἦταν ἄξιοι τῆς τιμῆς μὲ τὴν ὁποία τοὺς κόσμησε. Γι’ αὐτὸ δοκιμάστηκε ἡ πίστη τους. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὁ Ἑωσφόρος, ποὺ ἦταν ὁ πρῶτος ὅλων τῶν ἀγγελικῶν Ταγμάτων, αὐτὸς ποὺ ἦταν ὁ ὡραιότερος, δυνατότερος καὶ λαμπρότερος, ὑπερηφανεύθηκε καὶ πίστεψε ὅτι μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὸν Θεὸ καὶ νὰ στήσει τὸν θρόνου του ὑπεράνω του Θεοῦ. Αὐτὸ ἦταν τὸ ἁμάρτημά του. Ὑπερηφανεύθηκε! Ἐπαναστάτησε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ μαζί του παρέσυρε μεγάλο ἀριθμὸ ἀγγέλων, ποὺ μὲ τὴν πτώση τους μετατράπηκαν ἀπὸ φωτεινοὺς ἀγγέλους σὲ σκοτεινοὺς καὶ ἀπὸ ἁγίους σὲ πονηρούς. Ὅταν ἔπεσαν οἱ πονηροὶ ἄγγελοι, ποὺ ὀνομάζονται δαίμονες, συγκεντρώθηκαν ὅλα τὰ ἐπουράνια Τάγματα καὶ ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ στάθηκε στὸ κέντρο καὶ ἀναφώνησε: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου Θεοῦ» καὶ ἀμέσως οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι στάθηκαν πιστοὶ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἀκολούθησαν τὴν πονηρὰ σκέψη τοῦ Ἑωσφόρου. Αὐτό, λοιπόν, τὸ γεγονὸς ἑορτάζουμε σήμερα. Δὲν γιορτάζομε τὴν πτώση τοῦ Ἑωσφόρου καὶ τῶν πονηρῶν του πνευμάτων, ἀλλὰ γιορτάζομε τὴ συνάθροιση τῶν ἁγίων Ἀγγέλων ποὺ ἔδειξαν πίστη ὀρθὴ καὶ ἀκλόνητη στὸν Ἕνα Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Δημιουργὸ τῶν ὅλων. Συναθροίστηκαν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴν πίστη τους στὸ Δημιουργό τους καὶ ἀπὸ τότε παρέμειναν σταθεροὶ στὴν ἁγιότητα καὶ στὸ καλό.

Ἡ σημερινὴ γιορτὴ τῶν Ἀρχαγγέλων ἔχει νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει δύο πράγματα: Πρῶτον, ἐὰν οἱ ἄγγελοι ποὺ ἔπεσαν στὴν ὑπερηφάνεια, ἔχασαν τὴν ἀξία τους καὶ τὴ λαμπρότητά τους ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, πόσο μᾶλλον θὰ συμβεῖ σὲ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἐὰν δὲν στεκόμαστε στὸ ὕψος τῶν ἀρετῶν; Ἐὰν στὸν Ἑωσφόρο συνέβηκε τόσο ἀνεπανόρθωτο κακό, ἐπειδὴ δὲν πρόσεξε καὶ στράφηκε στὸ κακό, πόσο μᾶλλον θὰ συμβεῖ σ’ ἐκείνους ποὺ θεληματικὰ μένουν προσκολλημένοι στὴν ἁμαρτία; Δεύτερον, πρέπει νὰ παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τὴν πιστότητα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων.

Σήμερα, ἡ κοινωνία μᾶς προκαλεῖ συνεχῶς καὶ πρέπει καθημερινὰ νὰ ὁμολογοῦμε πίστη ὀρθὴ στὸ Χριστό. Ὅταν ἡ ἁμαρτία, μὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ κι ἂν ἐμφανίζεται, ὑψώσει τὰ ἑλκυστικά της δίχτυα γιὰ νὰ μᾶς αἰχμαλωτίσει, τότε θὰ πρέπει νὰ φανοῦμε σταθεροὶ στὶς ἀρετές. Πρέπει νὰ βροντοφωνήσουμε μὲ πίστη: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου», γιὰ νὰ μὴ συμβεῖ καὶ σὲ μᾶς αὐτὸ ποὺ συνέβη στὸν Ἑωσφόρο.

Καθημερινὰ πρέπει νὰ ἀντιστεκόμαστε κατὰ τοῦ κακοῦ, γιατί ἡ πάλη μας δὲν εἶναι πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ ἐναντίον τῶν ἀρχῶν καὶ τὶς ἐξουσίες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος αὐτοῦ. Σ’ αὐτὸ τὸν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ θὰ ἔχουμε συμπαραστάτες τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι θὰ πρεσβεύουν συνεχῶς στὸν Κύριο γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἀμήν.

Λόγος εις τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.(Aγ.Νικοδήμου του Αγιορείτη)

Αν ίσως, αγαπητοί μου Πατέρες και αδελφοί, ήθελε δοθή εις έμέ τον ταπεινόν το χάρισμα τούτο, το να αποκτήσω δηλαδή μίαν γλώσσαν από έκείνας όπου έχουσιν οι Άγγελοι, ως λέγει ό του Χριστού Απόστολος Παύλος, εάν τάς γλώσσας των Αγγέλων λαλώ, βέβαιον και ακόλουθο ήταν ότι με την άγγελικήν αυτήν γλώσσαν ήθελε δυνηθώ να εγκωμιάσω κατ’ αξία τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ, τους Αρχαγγέλους του Κυρίου• διότι φυσικώ τω τρόπω, κάθε όμοιον με το όμοιον πάλιν δύναται να επαινεθή και εις τους άλλους να παρασταθή. Ανίσως και είχα μίαν από τάς πύρινους και άΰλους έκείνας γλώσσας όπου εδόθησαν εις τους ιερούς και θείους Αποστόλους, πρεπόντως ήθελε λαλήσω τα υπερφυσικά εγκώμια των πύρινων και άύλων Αρχιστρατήγων. Άνίσως —καν το ελάχιστον— ήθελε έχω καθαρισμένη την γλώσσαν μου, ωσάν ό Ησαΐας από την Σεραφική εκείνη λαβίδα, ήταν έλπίς ότι ήθελε ειπώ κάποιον τι άξιον της των Ταξιαρχών μεγαλοπρέπειας. Άλλ’ επειδή είμαι στερημένος όλων τούτων των καλών και γλώσσαν έχω όχι άγγελικήν, άλλ’ ανθρώπινη όχι πύρινη, αλλά πήλινη όχι άυλον, άλλα υλική όχι καθαράν, άλλ’ ακάθαρτον και προς τούτοις όχι ρητορική και ευμέθοδον, άλλ’ αμαθή και αμέθοδο —τι πρέπει να προσμένητε; Το να ακούσητε δηλαδή ολίγα τινά και ευτελή περί των ιερών Αρχαγγέλων. Αφήνων λοιπόν εις ένα μέρος το να εξετάσω οποία είναι ή φύσις των Αρχαγγέλων και πότε δημιουργήθησαν, και πώς και πού και τίνι τρόπω νοούσι, και πώς μεταβαίνουσιν από τόπου εις τόπον, και τα άλλα αγγλοπρεπή αυτών ιδιώματα, περί των οποίων οι Θεολόγοι διδάσκουσι, και μάλιστα ή φιλάγγελος και μεγαλόδοξος γλώσσα Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, θέλω αποδείξει μόνον εις το παρόν εγκώμιο ότι ό θείος Μιχαήλ και ό ιερός Γαβριήλ εστάθησαν οι εξαίρετοι ύπηρέται των εξαίρετων ενεργειών και έργων του Παντοδυνάμου Θεού• και προσέχετε δια να το καταλάβητε.
Δύο είναι κατά τους Θεολόγους αί κυριώτεραι ενέργειαι και τα εξαίρετα προσόντα και ιδιώματα του αγίου Θεού: το εν ή δικαιοσύνη, ήτις και απονομία και κρίσης ονομάζεται, και το άλλο ή Αγαθότης, ήτις και χρηστότης και ευσπλαχνία και έλεος ονομάζεται• περί ων λέγει ό Δαβίδ• έλεον και κρίσιν ασομαί σοι Κύριε. Με την δικαιοσύνην ό Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, όταν αμαρτάνωσι και δεν φυλάττωσι τάς eντολάς του και με την αγαθότητα πάλιν τους ελεεί και ευσπλαγχνίζεται.
Τώρα ό Αρχάγγελος Μιχαήλ έρχεται να είναι ό εξαίρετος Άγγελος της του Θεού δικαιοσύνης, διότι αυτόν βλέπομεν να μεταχειρίζηται υπηρέτη εις το να παιδεύη μεν και να σωφρονίζη τους κακούς, να φυλάττη δε και να υπερασπίζηται τους καλούς• καθώς τούτο είναι φανερό και από πολλά άλλα μέρη της θείας Γραφής και μάλιστα από τον θάνατον μεν όπου έδωκεν ό Μιχαήλ εις τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, διαφύλαξιν δε και ζωήν εις τα πρωτότοκα των Εβραίων.
Ό δε Αρχάγγελος Γαβριήλ φαίνεται να είναι ό εξαίρετος Άγγελος της αγαθότητας και ευσπλαχνίας του Θεού, διότι αυτόν βλέπομεν να μεταχειρίζηται υπηρέτη, όταν έχη να κάμη εις τινας καμμιάν εξαίρετων εύσπλαγχνίαν και έλεος• καθώς και τούτο ομοίως είναι φανερό και από άλλα πολλά, μάλιστα δε από τα αγαθά ευαγγέλια οπού έφερε εις τον κόσμον ό Γαβριήλ, του μεγάλου ελέους της ελεύσεως του Χριστού.
Τρία είναι τα εξαίρετα και μεγαλύτερα έργα οπού έκαμε ό Θεός: πρώτον ή δημιουργία του νοητού κόσμου, δεύτερον ή δημιουργία του αισθητού κόσμου και τρίτον ή ένσαρκος οικονομία του Θεού Λόγου. Και εις τα τρία ταύτα πρώτους και εξαίρετους υπηρέτας μεταχειρίζεται τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ.
Δημιουργεί πρώτον ό Θεός τον νοητό κόσμο εκ του μη όντος εις το είναι, ήτοι τον εμπύρινον λεγόμενον ουρανόν, και τον γεμίζει, ωσάν από τόσα λαμπρότατα άστρα, από τα μυριάριθμα πλήθη των άυλον Αγγέλων, τον στολίζει από τάς τρεις τριαδικάς Ιεραρχίας: των Θρόνων, Χερουβείμ και Σεραφείμ• των Κυριοτήτων, Δυνάμεων και Εξουσιών των Άρχων, Αρχαγγέλων και Αγγέλων και επάνω εις όλα ταύτα τα εννέα τάγματα κατασταίνει πρώτους ηγεμόνας και διδασκάλους τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ. Και τίνι τρόπω; Ακούσατε:
Ό Μιχαήλ, με το να εστάθη ευγνωμονέστατος δούλος του Θεού Παντοκράτορας, έκαμε νοητό πόλεμον εις τον Ούρανόν με τον αποστάτη διάβολο και τους αγγέλους του, όταν υπερηφανεύθηκαν κατά του Θεού του ζώντος και εκρήμνισεν αυτούς εις τα καταχθόνια της γης, καθώς είναι γεγραμμένον εις την Ιεράν Αποκάλυψιν: Και έγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ ό Μιχαήλ και οι Άγγελοι αυτόν πολέμησαν μετά του δράκοντας… και εβλήδη ό δράκων ό μέγας, ό όφις ό αρχαίος, ό καλούμενος διάβολος και ό σατανάς, ό πλανών την οικουμένη όλην, εβλήθη εις την γήν, και οί άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν. Όθεν δια την μεγάλην ανδραγαθία ταυτην όπου έκαμε κατεστάθη πρώτος επάνω εις όλα τα εννέα τάγματα των Αγγέλων και τους δίδαξε να φυλάττουν προς τον Θεόν ευγνωμοσύνη, υπακοή, ταπείνωσιν και διαμονή μετ’ αυτού παντοτινή και αχώριστο.
Ό δε Γαβριήλ, με το να ενεπιστεύθη μόνος από όλους τους άλλους Αγγέλους το μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας, καθώς λέγει ό θείος Χρυσόστομος —συν αύτω δε και οί εις τον Ευαγγελισμό μελωδοί σοι μόνω θαρρών το μυστήριον και έγινε ό πρώτος και εξαίρετος τούτου υπηρέτης από την αρχήν έως τέλους, κατεστάθη και ό πρώτος ηγεμών και διδάσκαλος όλων των αγγελικών ταγμάτων, έως και αυτών των ανωτάτων Χερουβείμ και Σεραφείμ, και τους δίδαξε όλους τους απόκρυφους λόγους και γνώσεις οπού μέσα εις το βάθος του μυστηρίου τούτου σκεπάζονται. Και αν ό Παύλος λέγει ότι δια της Εκκλησίας εγνωρίσθη ταίς Αρχαίς και ταίς Εξουσίαις ή πολυποίκιλος σοφία του Θεού, τούτο πρέπει να νοήται ότι έγινε δια μεσιτείας του θείου Γαβριήλ, ό οποίος καθώς έμαθε αμέσως παρ’ αυτού του σαρκωθέντος Λόγου και του τούτω συνόντος Αγίου Πνεύματος την πολυποίκιλο ταυτην σοφία —ήτις είναι κατά τον Νύσσης Γρηγόριο το να νικήση ό Θεός τα εναντία με τα εναντία: την ύπερηφάνειαν με την ταπείνωσιν, την δόξαν με την άτιμίαν, την δύναμιν με την άσθένειαν, την σοφία με την μωρίαν— και ούτω μετέδωκε την πολυποίκιλο ταυτην σοφία και εις όλας τάς τάξεις των Αγγέλων χωρίς να φθονήση, λέγων εις αύτάς εκείνο του Σολομώντος: αδόλως έμαθαν, αφθόνως μεταδίδωμι.
Ότι δε ό Γαβριήλ εστάθη πρώτος εις όλα τα εννέα τάγματα και εκ τούτου είναι φανερό: Είναι κοινή δόξα της Εκκλησίας και μάλιστα και του Άββά Ισαάκ ότι από τον Χριστόν λαμβάνουσι κάθε φωτισμό όλαι αϊ τάξεις των Αγγέλων, αναβαίνοντας κατά Παύλον υπεράνω πάσης Αρχής και Εξουσίας και Δυνάμεως και παντός ονόματος εν τω μέλλοντι αίώνι ονομαζόμενου. Ομοίως είναι κοινή δόξα ότι από την Θεοτόκο, ανωτέρα ούσα των Σεραφείμ ασυγκρίτως, πάσαι φωτίζονται αϊ Αγγελικέ τάξεις, ως μάλιστα τούτο λέγει ό Θεσσαλονίκης Γρηγόριος (λόγω πρώτο εις τα ΕΙΣΟΔΙΑ και λόγω εις την Κοίμησιν). Επειδή δε πλησιέστερος του Χριστού και της Θεοτόκου άλλος δεν είναι από τον Γαβριήλ, λοιπόν δι` αυτού φωτίζονται πασαι αί των Αγγέλων τάξεις. Ει γαρ και ό θείος Διονύσιος λέγει ότι πρώτη τάξις είναι ή των Θρόνων και ογδόη ή των Αρχαγγέλων, αλλά τούτο νοείται προ της ενανθρωπήσεως• μετά την ενανθρώπισιν γαρ ανεστράφη ή τάξις κατά τον άγιον Ισαάκ και οι πρώτοι έγιναν έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι.
Και τοιουτοτρόπως και οι δύο ομού Αρχάγγελοι, ό Μιχαήλ και ό Γαβριήλ, με το ιερόν αυτό και τελειοποιόν μάθημα της αγίας ταπεινώσεως όπου παρέδωκαν εις όλους τους Αγγέλους, τους τελείωσαν και τους έκαμαν να είναι όχι μόνον δυσκίνητοι εις το κακόν, καθώς ήταν προτήτερα κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο , αλλά και πάντη ακίνητοι εις την κακίαν και άτρεπτοι, ως λέγει ό μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος και ό ιερός Νικήτας και ό σχολιαστής Γρηγορίου του Θεολόγου .
Δημιουργεί δεύτερον ό Θεός εις εξ ημέρας τον αισθητόν τούτον κόσμον, στολίζει τον ούρανόν με τα πολυποίκιλα άστρα και τους φωστήρας, καλλωπίζει την γήν με τα διάφορα φυτά και ζώα, γεμίζει τον αέρα από τα γλυκύτατα των πετεινών κελαδήματα, τελευταίον δημιουργεί τον άνθρωπον και τον βάλλει εις τον Παράδεισον και τον διορίζει να φύλαξη την παρά πάντων εγνωσμένη θείαν του εντολή. Άλλ’ ό άνθρωπος —οίμοι!— γίνεται παραβάτης της εντολής και εξορίζεται από τον Παράδεισον της τρυφής εις ταύτην την πολύδακρυν γήν. Καί εδώ πάλιν μεταχειρίζεται ό Θεός τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ εξαίρετους ύπηρέτας της προνοίας και κρίσεως όπου έδειξε εις τον άνθρωπον εν διαστήματι πέντε και ήμισυ χιλιάδων χρόνων. Δια τούτο ό μεν θείος Μιχαήλ, ευθύς οπού εξωρίσθη ό Αδάμ, συμπόνεσε την συμφορά του και τον δίδαξε —ως άπειρον έτι όντα— πώς να γεωργή την γήν, πώς να σπείρη, πώς να θερίζη και απλώς πώς να κυβερνά την πολύμοχθο του ζωήν από τροφήν έως ενδύματα, καθώς είναι γνώμη τινών ιεροδιδασκάλων της Εκκλησίας. Αυτός ό ίδιος Μιχαήλ δεν έλειπε από το να προνοείται και να διαφυλάττει όλους τους προ Νόμου Προπάτορας: τον Σήθ, τον Ένώς, τον Ενώχ, τον Νώε, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τους δώδεκα Πατριάρχες• τώρα μεν οδηγών αυτούς εις την έπίγνωσιν του μόνου αληθινού θεού, τώρα δε παιδεύων και τιμωρών όλους εκείνους οπού ήθελε του εναντιωθούν. Αυτός έστάθη ό παιδαγωγός και δημαγωγός όλου του Ισραηλιτικού λαού προπορευόμενος και συμπορευόμενος με αυτόν, νικών τα αλλόφυλα έθνη όπου τον πολεμούν και οδηγών αυτούς εις την γήν της επαγγελίας.
Και εδώ είναι άξιον να θαυμάσωμεν την μεγαλειότητα του θείου Μιχαήλ. Διότι, τα μεν έθνη τα διεμοιράσθησαν οι Άγγελοι και επεστάτει ένας εις ένα έθνος και άλλος εις άλλο, τον δε Ισραηλιτικό λαόν δεν επήρε Άγγελος εις την μερίδα του, άλλ’ αυτός ό ίδιος ό Θεός, καθώς λέγει ό Μωυσής εις την ωδή: Έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν Αγγέλων Θεού, και εγεννήθη μερίς Κυρίου λαός αυτόν Ιακώβ. Και όμως αυτός ό Θεός λέγει πολλαίς φοραίς εις τον Μωϋσή ότι αντί εαυτού θέλει δώσει επιστάτη εις τον Ισραήλ τον Άγγελόν του, ήτοι τον θείον Μιχαήλ, καθώς ερμηνεύουσιν οι διδάσκαλοι. Διό και ό Αρεοπαγίτης Διονύσιος λέγει ότι ή θεολογία άρχοντα του Ιουδαίων λάου τον Μιχαήλ ονομάζει. Βλέπετε προνόμια; Βλέπετε πώς ό Μιχαήλ έστάθη ό αόρατος μεσίτης και διάκονος δια μέσου του οποίου έδωκεν ό Θεός τον Νόμον εις τον Μωϋσή εν τω ορει τω Σινά; Διότι, αν ό νόμος εδόθη δια των άλλων Αγγέλων, ως λέγει ό Παύλος: ει ό δι’ Αγγέλων λαληθείς λόγος και πάλιν: τι ούν ό νόμος;.., διαταγής δι’ Αγγέλων εν χειρι μεσίτου , πόσο μάλλον εδόθη δια του Αρχαγγέλου αυτών Μιχαήλ;
Ό δε θειος Γαβριήλ δεν έλειπε και αυτός τώρα μεν να ευαγγελίζηται τα χαροποιά μηνύματα της γεννήσεως πολλών στείρων προ νόμου και μετά τον νόμον, τώρα δε να σαφηνίζη εις τους Προφήτας τάς αποκαλύψεις και οράματα όπου εβλεπον και δια τούτων πάντων να τους οδηγή εις την πίστιν του ελευσομένου Μεσσία• καθώς και ονομαστί φέρεται ό Γαβριήλ εις την θείαν Γραφήν ότι συνέστησε φανερότατα εις τον Προφήτη Δανιήλ όχι μόνον πώς έχει να γεννηθεί και να σταυρωθεί ό Χριστός, αλλά και εις πόσους χρόνους έχουν ταύτα να γίνουν.
Και οί δύο ομού Αρχάγγελοι φαίνονται φανερά ενωμένοι εις την προφητεία του Δανιήλ την αναγνωσθείσαν άφ’ εσπέρας, έχουσα ούτως: Ό Δανιήλ νήστευσε είκοσι μίαν ημέρας εις την Βαβυλώνα και παρακαλεί τον Θεόν δια να ελευθέρωση τους Εβραίους από την αιχμαλωσία των Περσών και Βαβυλωνίων. Ό Αρχάγγελος Γαβριήλ πρόσφερε του Δανιήλ την δέησιν έμπροσθεν τον Θεού. Ό δε Άγγελος όπου ήταν άρχων εις εκείνα τα έθνη αντεστέκετο και μπόδιζε την ελευθερία των Εβραίων —όχι με κακόν σκοπό, αλλά διότι πολλοί από τους ειδωλολάτρες συναναστρεφόμενοι με τους Εβραίους πίστευαν εις τον αληθή Θεόν, καθώς ερμηνεύει ό Ιερώνυμος• ίσως δε μπόδιζε και διότι δεν απεκαλύφθη θεόθεν ή των Εβραίων ελευθερία— άλλ’ ό άρχων Μιχαήλ ήλθε και βοήθησε εις τον Γαβριήλ και ούτω δια των δύο Αγγέλων ηλευθερώθησαν οί Ιουδαίοι.
Τέλος πάντων ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, οτε έμελλε να έλθη εις τον κόσμον ό Υιός του Θεού δια να τελείωση το μέγα και εξαίρετων έργον της σωτηρίας των ανθρώπων. Και εδώ πάλιν εξαίρετους ύπηρέτας του μεταχειρίζεται τους δύο Αρχαγγέλους• με ταύτην όμως την διαφοράν: ότι ό Γαβριήλ γίνεται πρώτος και Ο Μιχαήλ δεύτερος• διότι έπρεπε ό Γαβριήλ, όστις δήλοι «Θεός και άνθρωπος» κατά τον άγιον Πρόκλον, να γίνη και πρώτος λειτουργός του Θεανθρώπου Λόγου. Όθεν αυτός ό θεοειδέστατος Γαβριήλ μόνος αποκαλύπτεται το μυστήριον τούτο, ως είπωμεν. Αυτός και αποστέλλεται προς την Παντοβασίλισσαν και Αειπάρθενο Μαριάμ και της φέρει τα της χαράς ευαγγέλια, λέγων εις αυτήν τον κοσμοσωτήριο ασπασμό, το Χαίρε Κεχαριτωμένη, ό Κύριος μετά σου. Αυτός ό ίδιος Γαβριήλ ευαγγελίζεται εις τους ποιμένας τα χαρμόσυνα γενέθλια του σαρκωθέντος Δεσπότου, οδηγεί δι’ αστέρος τους μάγους, μηνύει κατ’ όναρ εις τον Ιωσήφ να καταβή εις Αίγυπτο ν και εκείθεν πάλιν να άναβή εις γήν Ισραήλ, ευαγγελίζεται εις τάς Μυροφόρους την Ανάστασιν του Σωτήρος και εν τη Ανάληψη καταβάς προλέγει εις τους Αποστόλους την δευτέραν έλευσιν του αναληφθέντος Χριστου.
Ομοίως και ό θείος Μιχαήλ θέλουσιν τίνες ότι αυτός να ήταν ό Άγγελος όπου ενίσχυσε και δυνάμωσε τον Ιησούν αγωνιώντα δια το πάθος, ως λέγει ό ιερός Λουκάς: ήλθε άπ’ ουρανού Άγγελος ενισχύων αυτόν, συμπεραίνοντας τούτο από την ονομασία του, επειδή Μιχαήλ θέλει να ειπεί «δύναμις Θεού»• δύναμις δε και ισχύς είναι το αυτό. Αυτός συν τω Γαβριήλ ευηγγέλισε την Άνάστασιν εις τάς Μυροφόρους, ως λέγει ό Δαμασκηνός Ιωάννης εις τον των Αρχαγγέλων κανόνα. Αυτός συν τω Γαβριήλ προείπε εις τους Μαθητάς την ελευσιν Χριστού του αναληφθέντος. Αυτός λέγουσι να λύτρωσε τον Απόστολο Πέτρο από την φυλακήν και επέταξε τον Ηρώδη και έγινε σκωληκόβρωτος. Είδετε τώρα πώς ό Μιχαήλ και ό Γαβριήλ έστάθησαν οί δύο εξαίρετοι ύπηρέται των εξαίρετων ενεργειών και έργων του Θεού, καθώς ήταν ή πρότασίς μας;
Και λοιπόν ό Μιχαήλ και ό Γαβριήλ είναι οί δύο φωτεινότατοι οφθαλμοί του παντεπόπτου Θεού με τους οποίους βλέπει και φωτίζει όλον τον ορατόν και αόρατο κόσμον. Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι αϊ δύο κραταιόταται χείρες του Παντοκράτορας, με τάς οποίας διοικεί όλα τα πάντα, ουράνια και επίγεια. Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι οί δύο ταχύτατοι και μυριόπτεροι πόδες του πανταχού παρόντος Κυρίου, με τους οποίους περιέρχεται και εμπεριπατεί όχι μόνον την οικουμένη όλην, άλλ’ έως και αύτάς τάς άϋλους ψυχάς των ανθρώπων, έως και αύτάς τάς σκοτεινοτάτας αβύσσους. Δια τούτο εις μίαν στιγμήν βλέπεις αυτούς να εύρίσκωνται εις το ένα άκρον του κόσμου και εις την άλλην στιγμήν να εύρίσκωνται εις το άλλο άκρον, τώρα να θαυματουργούσιν εις την στεριά και τώρα να αρπάζωσιν από τα βάθη της αβύσσου τους καταβυθισθέντας.
Μιχαήλ, Ο Άγγελος του θείου φόβου• Γαβριήλ, ό Άγγελος της θείας χαράς. Μιχαήλ, ή παιδευτική δεξιά του Δικαίου• Γαβριήλ, ή ελεημονητική δεξιά του Φιλάνθρωπου. Μιχαήλ, ό επί των δυνάμεων Γαβριήλ, ό εξ απορρήτων. Μιχαήλ, το βλοσυρό όμμα του Κριτου• Γαβριήλ, το ήμερων βλέμμα του Προνοητού. Μιχαήλ, αί φοβεραι φωναί και βρονταί και αστραπαί καί σάλπιγγες της καταβάσεως του Θεού εν τω Όρει Σινά Γαβριήλ, αί γαληναί αύραι, οί ήμεροι ασπασμοί, τα ιλαρά φώτα καί αί αψοφητί επί πόκον ερχόμενε σταγόνες της καταβάσεως του Θεού Λόγου εις την κοιλίαν της Μαριάμ. Μιχαήλ, ό έξοχος διάκονος του Παλαιού Νόμου• Γαβριήλ, ό εκλεκτός υπηρέτης της νέας χάριτος του Ευαγγελίου.
Ό Μιχαήλ είχε λόγον της εισαγωγικής πράξεως, διότι υπηρετεί εις τον Νόμον, όστις κατά Παύλον παιδαγωγός γέγονεν ημίν εις Χριστό ό Γαβριήλ είχε λόγον τελειωτικής θεωρίας, διότι υπηρετήσαν εις το μυστήριον του Χριστού, όστις ήτο το τέλος του Νόμου καί το συμπέρασμα. Ό Μιχαήλ ήταν αρχή καί ό Γαβριήλ τέλος. Ό Μιχαήλ προπαιδευτής και ό Γαβριήλ τελειωτής. Ό Μιχαήλ Άλφα καί ό Γαβριήλ Ωμέγα. Άλλα δεν ήταν ενάντιοι ή ασύμφωνοι αναμεταξύ των, μη γένοιτο• άλλ’ ως ούτε πράξης είναι χωρίς την θεωρίαν ούτε ή θεωρία χωρίς την πράξιν κατά τους Πατέρας, τοιουτοτρόπως ούτε ό Μιχαήλ είναι χωρίς τον Γαβριήλ ούτε ό Γαβριήλ χωρίς τον Μιχαήλ. Καθώς ό Νόμος περιέχεται εν τω Ευαγγελία καί το Εύαγγέλιον εν τω Νόμω, τοιουτοτρόπως εν τω Μιχαήλ ευρίσκεται ό Γαβριήλ καί εν τω Γαβριήλ ευρίσκεται ό Μιχαήλ καί ένας με τον άλλον είναι ηνωμένοι περισσότερον παρά όπου είναι ή ψυχή με το σώμα. Δια τούτο, οπού ό Μιχαήλ εκεί καί ό Γαβριήλ καί οπού ό Γαβριήλ εκεί καί ό Μιχαήλ. Πάντοτε καί πανταχού οί δύο αχώριστοι• αχώριστοι εις τον Ούρανόν, αχώριστοι εις την Πάλαιαν Διαθήκην, αχώριστοι εις την Νέαν. Καί εις τάς θαυματουργίας αχώριστοι. Καί αν ό Μιχαήλ παιδεύη τους κακούς, τους παιδεύει προς σωφρονισμόν, δια να φοβώνται την δύναμιν καί μεγαλειότητα του Θεού καί μη καταφρονούν αυτήν από την πολλήν αυτού αγαθότητα. Καί αν ό Γαβριήλ πάλιν τους ευσπλαγχνίζεται, τούτο το κάμνει, δια να ελπίζουν καί μη έλθουν εις απελπισμό από τον πολύν φόβον. Καί οί δύο ομού ένα σκοπό έχουν: την σωτηρίαν των ανθρώπων καί το να πληρώσουν το του Θεού πανάγαθο θέλημα, ως τούτου αγαθοί Αγαθάγγελοι.
Δεν είναι ανάμεσα εις τους δύο Αρχαγγέλους κανένας πρώτος, όχι! Διότι ή υπερβάλλουσα αγάπη οπού έχουν τους αναγκάζει να γίνεται ό εις τον άλλον δεύτερος. Δεν είναι ανάμεσα εις αυτούς δεύτερος, διότι ή ίση αρχαγγελική αξία οπού έχουν τους θέλει να είναι ό καθείς πρώτος. Ώστε καί οί δύο είναι καί οί πρώτοι, καί οί δύο είναι καί οί δεύτεροι. Καί ποίοι άλλοι είναι οί δύο λαμπρότατοι φωστήρες, με τους οποίους εστόλισεν ό Θεός τον εμπύρινον ούρανόν του αγγελικού διακόσμου, ίσοι εις το μέγεθος, ίσοι εις την αξία, ίσοι εις την λαμπρότητα, ίσοι εις την ταχύτητα, παρά οί δύο Αρχάγγελοι; Ποίοι άλλοι είναι οί δύο ουράνιοι πόλοι, ό αρκτικός και ό ανταρκτικός, ό βόρειος και ό νότιος, επάνω εις τους οποίους κυκλογυρίζει ό Θεός το νοητό της Εκκλησίας στερέωμα, παρά οι δύο Αρχάγγελοι; Ποίοι άλλοι είναι οί δύο εκείνοι περιφανείς στύλοι, τους οποίους Έστησε ό Σολομών έμπροσθεν του οίκου Κυρίου (και Σολομών εποίησε δύο στύλους έμπροσθεν του οίκου;), ειμή οί δύο Αρχάγγελοι, τους οποίους Έστησε ό ειρηνικός «Σολομών» Χριστός έμπροσθεν του άνω καί κάτω κόσμου, δια να τους βλέπουν όλοι οί εισερχόμενοι καί να θαυμάζουν την μεγαλειότητα των καί να επικαλώνται την βοήθειάν των; Της οποίας δια να έχομεν πολλήν χρείαν διώρισεν ή Εκκλησία να τελήται ή Σύναξις των Αρχαγγέλων κάθε Δευτέραν.
Καί λοιπόν, αν κατά τους Θεολόγους οί Θρόνοι κρίνωσι, τα Σεραφείμ μας θερμαίνωσι, τα Χερουβείμ μας σοφίζωσιν, αί Κυριότητες κελεύωσιν, αί Δυνάμεις ενεργώσιν, αί Εξουσίαι διατηρώσιν, αί Αρχαί εθναρχώσιν, οί Αρχάγγελοι τα της πίστεως διοικώσι καί οί Άγγελοι λειτουργώσιν, όμως ό Μιχαήλ καί ό Γαβριήλ ως τούτων πάντων ταξιάρχαι περισσότερον μας κρίνουσι, μας θερμαίνουσι καί μας σοφίζουσι, περισσότερον μας κελεύουσι, μας ενεργούσι καί μας διατηρούσι, περισσότερον ενθαρχούσι, διοικούσι την πίστιν καί μας λειτουργούσι. Καί αν κατά τον αγιον Νικήταν αί ανώτεραι τρεις τάξεις των Αγγέλων δοξολογούσιν απαύστως την Αγίαν Τριάδα με τον ύμνον Γέλ, Γέ λ, όπερ δήλοι «ανακυκλισμός» (καί «ανακάλυψης» κατά τον κρυφιομύστην Διονύσιο) καί αι μέσαι τρεις τάξεις με το Άγιος, Άγιος, Άγιος, καί αί ύστερε τρεις τάξεις με το Αλληλούια, αλλά της τοιαύτης ακαταπαύστου δοξολογίας προεξάρχοντες καί συμμελωδοί καί συν-θεολογούντες είναι ό Μιχαήλ καί ό Γαβριήλ.
Κατά άλήθειαν απορώ, αδελφοί, καί δεν ήξεύρω τι να ειπώ περί των θαυμαστών Αρχαγγέλων! Βλέπω εικονισμένο τον θειότατο Μιχαήλ, όλον φοβερόν εις το είδος, όλον αστραπόμορφο εις την όψιν, όλον αρματωμένο εις τάς χείρας, καί από τον φόβον μου καθηλούνται κατά τον Προφήτη αϊ σάρκες μου, αφήνω τον κόσμον καί μελετώ την ώρα όπου έχω να αποθάνω. Βλέπω καί τον θείον Γαβριήλ, όλον ημερότατων εις το είδος, όλον χαριέστατον εις την θέαν, όλον γαληνότατον εις όλα τα μέλη, καί παρευθύς λησμονώ τον θάνατον, λησμονώ τον φόβον, καί όλος ένθους από την χαράν καί την ηδονή γίνομαι. Στοχάζομαι από το εν μέρος τα φοβερά θαυμάσια του Μιχαήλ, εδώ να θερίζη με την σπάθη του χιλιάδας ανθρώπων, εκεί να ανασπά ψυχάς αμαρτωλών ανελεήμονος, καί έμφοβος γίνομαι καί την δικαίαν κρίσιν του Θεού δειλιώ καί παρ’ ολίγον απογινώσκομαι. Στοχάζομαι από το άλλο μέρος καί τα κοσμοχαρμόσυνα ευαγγέλια του ωραιότατου Γαβριήλ, καί πληρούμαι όλος από ελπίδας, καί του Κριτου την φιλανθρωπία εννοώ, καί παρ’ ολίγον ένδον της βασιλείας των ουρανών γίνομαι. Βλέπω καί τους δύο Αρχαγγέλους ομού, καί μοί φαίνεται ότι βλέπω τους δύο εκείνους ουρανομήκης στύλους όπου οδηγούν τους Ισραηλίτες εις την κάτω Ιερουσαλήμ, τον Μιχαήλ ωσάν τον στύλων του πυρός και τον Γαβριήλ ωσάν τον στύλων της Νεφέλης, οίτινες οδηγώσι συμφώνως τους Χριστιανούς εις την άνω Ιερουσαλήμ, την επουράνιον πόλιν.
τι να πολυλογώ, αδελφοί; Θέλετε να ειπώ περί των Αρχαγγέλων ένα μεγάλον, άλλα αρμόδιο νόημα; Οι δύο Αρχάγγελοι έχουν εικόνα των δύο φύσεων του Χριστού, της Θεότητας λέγω και ανθρωπότητας. Ό Μιχαήλ έχει εικόνα της Θεότητας, διότι έστάθη ταύτης ένδικος υπερασπιστής, και ό Γαβριήλ της ανθρωπότητας, διότι έστάθη ταύτης υπηρέτης και ευαγγελιστής. Να ειπώ ακόμη και μεγαλύτερον; Ό Μιχαήλ και ό Γαβριήλ έχουν αναλογία με τον ενυπόστατον Λόγον του Πατρός και με το Πανάγιον Πνεύμα αυτού. Ό Μιχαήλ ομοιάζει τρόπον τινά με τον ενυπόστατον Λόγον, διότι καθώς δι’ αυτού ό Πατήρ διέκρινε και διεχώρισεν όλα τα όντα και απέδωκε εις το καθ’ ένα εκείνο το είδος και την εικόνα οπού του έπρεπε, ούτω δια του θείου Μιχαήλ, Αγγέλου όντος της δικαιοσύνης, διέκρινε τους καλούς από τους κακούς, όσον Αγγέλους τόσον και ανθρώπους, και απέδωκε εις τον καθ’ ένα το δίκαιον οπού του έπρεπε. Ό δε Γαβριήλ ομοιάζει με το Αγιον Πνεύμα, διότι καθώς δι’ αυτού ό Πατήρ τελείωσε την πλάσιν του κόσμου, ούτω δια των ευαγγελίων του Γαβριήλ τελείωσε την του Κόσμου ανάπλασιν. Ω δόξαις! Ώ λαμπρότητες, ω μεγαλεία των Αρχαγγέλων!
Καί λοιπόν δεν σε φοβούμεθα, διάβολε• όχι, δεν σε φοβούμεθα. Δεν δειλιάζομεν πλέον τάς επιβουλάς σου. Δεν βάνομεν εις τον νουν μας τους λυπηρούς λογισμούς οπού μας προσβάλλεις. Καταφρονούμεν ως βέλη νηπίων τα βέλη και τα τόξα σου. Εχομεν γαρ, εχομεν βοηθούς και άγρυπνους ημών φύλακας τους δύο μέγιστους Αρχαγγέλους. Εχομεν τον ηλιόμορφο Μιχαήλ, ό όποιος σε κατεκρήμνισεν από τους ουρανούς εις τα καταχθόνια• εχομεν τον ιεροπρεπέστατον Γαβριήλ, ό όποιος με της χαράς του τα ευαγγέλια διέλυσεν ως αράχνην την πρώτη λύπην και κατάρα όπου προξένησες εις το γένος μας. Έμαθες με την δοκιμήν, αρχέκακε δράκον, πόσον είσαι ασθενέστατος έμπροσθεν του κραταιοτάτου μας Αρχιστρατήγου Μιχαήλ, όταν ωσάν εν κυνάριον ή ζωύφιον σε απεδίωξε από το νεκρό σώμα του Μωϋσέως, ειπών σοι μόνον επιτίμησε σοι Κύριος. Αυτός και τώρα ομού με τον συναρχιστράτηγόν του Γαβριήλ θέλει σε επιτιμήσει και θέλει σε φυγαδεύσει από ημάς, τους επικαλούμενους πάντοτε το όνομα των δύο τούτων. Όπου δε το όνομα αυτών επικαλεσθεί, εκείθεν διώκεται και καταργείται ή δύναμίς σου, διότι οΰτως απεφάσισε ό Θεός εις τον Ιώβ, να περιπαίζησαι ως ένα ουδέν από τους Αγγέλους του, λέγων περί σου ουκ εστίν όμοιον αντω επί της γης πεποιημένον, εγκαταπαίζεσθαι υπό των Αγγέλων μου.
Εάν όμως άγαπώμεν, πατέρες και αδελφοί, να διαμένωσιν αχώριστοι από ημάς οι Αρχάγγελοι, πρέπει όσον το δυνατόν να άπέχωμεν από κάθε κακίαν, επειδή λέγει ό μέγας Βασίλειος ότι, καθώς ό καπνός διώκει τάς μέλισσας, ούτω και ή πολύδακρυς αμαρτία διώκει από ημάς τους αγαθούς αγγέλους. Και ομού με το όνομα του Μιχαήλ ας ένθυμώμεθα και την ώραν του θανάτου και της φοβέρας κρίσεως και κολάσεως, ομού δε με το όνομα του Γαβριήλ ας ένθυμώμεθα και της βασιλείας των ουρανών την χαράν και απόλαυσιν.
Άλλ’ ω υπερένδοξοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, τα γλυκύτατα παρά πάσιν Άγγέλοις και άνθρώποις και πράγματα και ονόματα• οί της δικαιοσύνης του Θεού και αγαθότητας Άγγελοι• οί των εξαίρετων έργων του Θεού ύπηρέται εξαίρετοι• οί δύο άργυροχρυσοπτέρυγοι αετοί• οί της ζωαρχικής Τριάδος δύο μέγιστοι Αρχιστράτηγοι- οί με όμμα ακλινές βλέποντες το άκτιστον φως της τρισηλίου Θεότητας• οί του Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων δύο αρχισατράπαι και πρώτο σύμβουλοι οί του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού σωματοφύλακες άμεσοι• ζεύγος αρχαγγελικό και ηγαπημένον δυάς κοσμοπόθητε και παντοπόθητε• των Αγγέλων απάντων τα αγλαίσματα- των Χριστιανών τα καυχήματα• κατ’ εξοχήν δε και εξαιρέτως οδηγοί και υπερασπισταί του Μοναχικού τάγματος των μιμούμενων ως δυνατόν την άγγελικήν υμών πολιτείαν! Προσδέξασθε το παρόν εφύμνιον οπού σας προσφέρομεν ημείς άπαντες οί συναθροισθέντες σήμερον προς δοξολογίαν του Παντοκράτορας και Φιλάνθρωπου Θεού και εις μνήμην της ιεράς Υμών Συνάξεως. Προσδέξασθε ως δώρον τούτο και σημείον ελάχιστον ευχαριστίας, ανθ’ ων καθ` έκάστην ημάς τους ευτελείς ευεργετείτε, περιθάλπετε και πολυτρόπως εκ παντός κακού διασώζετε. Και σας παρακαλούμεν δουλικός να μη λήψη άφ’ ημών ή πατρική πρόνοια σας, άλλ’ ως συμπαθέστατοι και ευσπλαγχνικώτατοι, πλησιάζετε πάντοτε εις ημάς και περιτειχίζετε μας, δια να μας γεμίζητε από θεωρίας αγίας και πνευματικάς εννοίας και δια να φεύγωσιν από ημάς εξ αίτιας του πλησιασμού σας όλοι οί πονηροί και αισχροί λογισμοί και απλώς όλοι οί αόρατοι και ορατοί εχθροί οπού μας πειράζουσιν επειδή τοιαύτας χάριτας προξενείτε, οπού και αν πλησιάστε. Λέγει γαρ ό άγιος Μάρκος ό ασκητής οΰτως: Όταν οί άγιοι Άγγελοι πλησιάσωσιν ημίν, πληρούσιν ημάς θεωρίας πνευματικής. Ομοίως και ό Άββάς Ισαάκ• Οτε οί άγιοι Άγγελοι σε πλησιάσωσι περιτειχίζοντες, πάντες οί πειράζοντες αποστήσονται. Και επειδή οί θεολογούντες λέγουσι ότι εξ τίνα χαρίζουσιν οί Άγγελοι εις τους ανθρώπους εν τη παρούση ζωή, μη λείπετε, ω θείοι Αρχάγγελοι, από του να χαρίζητε ταύτα και σεις εις ημάς, τα όποια είναι ταύτα: πρώτον, το να διώκετε από τα σώματα και ψυχάς μας όλας έκείνας τάς βλάβας οπού ημπορούν να μας ακολουθήσουν από έσωθεν και έξωθεν δεύτερον, το να μας παρακινείτε πάντοτε εις τα καλά, φωτίζοντες τον μεν νουν μας με τάς θείας εκλάμψεις, γλυκαίνοντες δε την θέλησιν και τάς καρδίας μας με τάς θείας χάριτας• τρίτον, το να εμποδίζητε από ημάς τάς ορμάς και επιβουλάς των δαιμόνων τέταρτον, το να προσφέρητε τάς προσευχάς μας εις τον Θεόν, ως ό Άγγελός Ραφαήλ πρόσφερε την προσευχήν του Τωβίτ και οι εν τη Αποκαλύψει Άγγελοι τάς προσευχάς των Αγίων πέμπτον, το να πρεσβευήτε πάντοτε εις τον Θεόν υπέρ ημών και έκτον, να μας παιδεύητε πατρικώς ενίοτε, όταν ατακτώμεν, όχι δι’ εκδίκησιν, καθώς μας παιδεύουν οι πονηροί δαίμονες, αλλά δια διόρθωσιν και σωφρονισμόν και τούτο γαρ χάρις λογίζεται εις ημάς.
Και αύθις παρακαλούμεν, επακούσατε της δεήσεως ημών, φιλανθρωπότατοι του θεού Αρχιστράτηγοι, και παύσατε με τάς αέναους πρεσβείας σας την καθ’ ημών του θεού αγανάκτησιν, πείθοντες τούτον να παράβλεψη ως Πολυέλεος τα πταίσματα ημών άπαντα, με όσα εν έργω ή εν λόγω ή εν διάνοια αυτόν καθ’ έκάστην παραπικραίνομε. Ναι, αμαρτωλοί είμεθα —το ομολογούμεν— και παραβάται των αγίων αυτού εντολών, αλλά πλην αυτού Θεόν άλλον ου γινώσκομεν. Αξιώσατε ημάς, ω Παρθένοι και έφοροι των παρθένων Αρχάγγελοι, να διαπερνώ-μεν την ζωήν μας εν σωφροσύνη και παρθενία, καθώς υπεσχέθημεν, όταν φορέσαμε το Αγγελικόν τούτο Σχήμα. Φανείτε προστάται και άγρυπνοι φύλακες, τόσον ημών, όσον και πάντων των εορταζόντων την πανάγια σας Σύναξιν. Και εν όσο μεν ευρισκόμεθα εις την παρούσαν ζωήν, διώκετε άφ’ ημών τα σκάνδαλα, ως είπωμεν, και μηχανάς πάντων των ορατών και αοράτων εχθρών εν δε τη ώρα του θανάτου παρασταθείτε εις ημάς τους αμαρτωλούς βοηθοί, ο εις από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά, σκεπάζοντας ημάς με τάς χρυσάς πτέρυγας σας, ίνα μη δη ή ψυχή μας την ζοφεράν όψιν των πονηρών δαιμόνων. Και ούτω παραλαβόντες ημάς οδηγήσατε εις τάς αιωνίους και φωτεινός της των ουρανών βασιλείας σκηνάς, ίνα δοξολογώμεν αεί μεθ’ υμών την μίαν εν Τριάδι Θεότητα, ή πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

Ποιά είναι η ζωή των αγγέλων και των δαιμόνων; (+Α. Θεοδώρου, Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου)

Η φύση των πνευμάτων, αν και άυλη και ασώματη, δεν παύει να είναι τρεπτή και αλλοιωτή. Αναλλοίωτη και άτρεπτη είναι μόνο η φύση του Θεού, που είναι το απόλυτο πνεύμα. Σε σύγκριση με αυτή, η φύση των αγγέλων είναι σχετικά άυλη. Κατά την αντίληψη ορισμένων, αυτή περιβάλλεται από ένα λεπτό, αδιόρατο και αιθέριο σώμα, χωρίς καμιά σχέση βέβαια με την υλικότητα των φυσικών κτισμάτων.
Στην ηθική και πνευματική σφαίρα την τρεπτότητα των πνευμάτων προσδιορίζει η ελευθέρη βούλησή τους. Όταν πλάστηκαν, είχαν τη δυνατότητα να μένουν ή να μη μένουν κοντά στο Θεό. Ήσαν ελεύθερα να εμμένουν την πιστότητά τους στο αγγελικό τους αξίωμα ή να μην την τηρούν. Απ’ αυτό προήλθε η κατοπινή τους διάκριση σε αγγέλους αγαθούς και δαίμονες, δηλαδή σε πνεύματα αγαθά και πονηρά.
Η διάκρισή τους αυτή έπρεπε να περάσει από μια πορεία ηθικής δοκιμασίας, χωρίς βέβαια να δοθεί σ’ αυτούς από το Θεό η τήρηση μιας συγκεκριμένης εντολής, όπως δόθηκε στον άνθρωπο. Η ηθική κίνηση του πνεύματος βρισκόταν μέσα στη φύση του, εξαρτώμενη από την ελεύθερη τοποθέτηση και την κίνηση της βουλήσεώς του. Και μέρος μεν των πνευμάτων —ίσως το μεγαλύτερο— κάνοντας καλή χρήση της ηθικής ελευθερίας του και μένοντας πιστά στο λόγο της υπάρξεώς του, στο τέλος παγιώθηκαν στο αγαθό, και εισήλθαν στο στάδιο της μακαρίας δόξης του Θεού, χωρίς να υπάρχει στο έξης το ενδεχόμενο εκπτώσεώς τους από το αγαθό. Οι άγγελοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αμαρτήσουν, την οποία είχαν φυσικά μέχρι της σταθεροποιήσεώς τους στο θέλημα του Θεού. Είναι άτρεπτοι και αμετακίνητοι προς την κακία. Σε αντίθεση με αυτούς, ένα μέρος των πνευμάτων —μικρότερο πιθανότατα εκείνων, οπωσδήποτε όμως μεγαλύτερο του συνολικού αριθμού των ανθρώπων— ακολούθησε άλλη πορεία. Αυτοπροαίρετα αποσκίρτησαν από το αγαθό, αποστάτησαν από τον δημιουργό τους και πρόδωσαν το αγγελικό τους αξίωμα. Έτσι η πεσμένη φύση τους παγιώθηκε στο κακό, χωρίς να έχουν καμιά άλλη δυνατότητα εξελίξεως. Ο Εωσφόρος (ο πρώτος άγγελος, ο φορέας του φωτός της δόξης του Θεού) και η σκοτεινή δορυφορία του ταυτίστηκαν οριστικά με την κόλαση, στην αντιθετική τους διαπάλη με τη βασιλεία του Θεού, τη χώρα των αγαθών πνευμάτων.
Φυσικά ο τρόπος με τον οποίο έγιναν όλα αυτά, είναι κάτι που διαφεύγει την ιστορική μας πείρα και αντίληψη. Είναι κάτι στο οποίο πιστεύουμε σαν φανερωμένο από το Θεό. Είναι λόγος πίστεως και όχι φυσικής πείρας και ιστορικής μαθήσεως.
Η ζωή των αγγέλων και των δαιμόνων είναι ζωή άυλη και πνευματική, όπως άυλη και πνευματική είναι και η φύση τους. Φυσικά κάτι τέτοιο εμείς, που ζούμε την υλικοπνευματική φύση μας στο χώρο και το χρόνο, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι η φύση των πνευμάτων καλύπτει το χώρο και το χρόνο, ή ότι βρίσκεται έξω και πέρα από κάθε έννοια και κατηγορία χωροχρονική. Αυτό μόνο στο Θεό συμβαίνει, που είναι απόλυτο πνεύμα, βρίσκεται σε όλα και συγχρόνως υπέρκειται όλων. Τα πνεύματα άλλωστε είναι όντα κτιστά και πεπερασμένα και, ως τέτοια, δεν μπορούν να έχουν τις ιδιότητες τού Θεού. Να λέγαμε, ότι ζουν σε ένα ιδιαίτερο «μυστηριακό» τόπο και χρόνο; Πιθανόν. Φυσικά στις κινήσεις τους, που είναι ταχύτατες και αστραπιαίες, τα πνεύματα δεν εμποδίζονται από τη χρονική στιγμή και την παχύτητα των υλικών σωμάτων.
Η ζωή των αγαθών πνευμάτων εξελίσσεται με ηρεμία και γαλήνη στη φωτεινή ακτίνα της θείας ενέργειας. Είναι πλήρως αφιερωμένα στο Θεό. Είναι λειτουργικά πνεύματα, τα οποία διακονούν τους σκοπούς της θείας Βασιλείας. Εξαγγέλλουν στους ανθρώπους τις βουλές του Θεού (γι’ αυτό και άγγελοι) εκτελούν το θέλημά του, φυλάσσουν και προστατεύουν τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους πιστούς, από κάθε επιβουλή του εχθρού και κάθε λογής κινδύνους, και τους ενισχύουν στη διάπραξη του αγαθού και της αρετής. Ως δορυφορία πνευματική του Θεού, ως υπηρέτες του «Παμβασιλέως της δόξης» και λειτουργοί της θείας βασιλείας, παράλληλα με το διακονικό έργο τους, απευθύνουν διαρκή αίνο και ανύμνηση στο όνομα του παντοκράτορος Θεού, δοξολογώντας ακατάπαυστα τη θεία του μεγαλειότητα. Ποιά να είναι άραγε η φύση της απόκοσμης «μυστηριακής» εκείνης αρμονίας, που βγαίνει από τα φλογισμένα χείλη αναρίθμητων αγγελικών φύσεων και δονεί τα άυλα σώματα της θείας Βασιλείας; Πόσο θελξικάρδιος ο ήχος των εορταζόντων το κράτος της θείας παναρχίας, το μέλος το γλυκύ και παναρμόνιο, το οποίο θα επιτείνει και η χαρά των σωσμένων ανθρώπων στο φωτεινό χώρο του Θεού;
Οι άγγελοι, ως όντα πνευματικά και ασώματα, είναι ελεύθερα από κάθε υλικό συσχετισμό. Δεν έχουν ανάγκη τροφής για να συντηρηθούν. Δεν έχουν ανάγκη αναπαραγωγής του είδους τους, ούτε πάλι πολλαπλασιάζονται -αν και αυτό ελέχθη- κατά ένα τρόπο μυστηριώδη και άρρητο. Πλάστηκαν «εφ’ άπαξ» από το Θεό. Δεν ασθενούν ούτε πεθαίνουν. Δεν κουράζονται στην άσκηση του λειτουργικού και δοξολογικού έργου τους. Ούτε, αντίθετα, αισθάνονται ανία και κόρο, από τη δήθεν μονοτονία της ζωής τους. Αυτά ισχύουν μονάχα για τη ζωή των ανθρώπων, που εξελίσσονται στον τόπο και το χρόνο και υφίστανται μεταβολές και μεταπτώσεις στη ζωή τους, και όχι για τα άυλα πνεύματα του Θεού.
Η ζωή όμως των δαιμονικών φύσεων είναι εντελώς αντίθετη από τη ζωή των αγαθών πνευμάτων. Ούτε και το ασήμαντο ίχνος θείας ενέργειας δεν υπάρχει στη φύση τους. Ούτε και η παραμικρότερη λάμψη στο αβυσσώδες έρεβος της σκοτεινιασμένης ουσίας τους. Είναι πλάσματα πωρωμένα και αναίσθητα. Είναι ντυμένα στο πυκνό ηθικό σκοτάδι, όπως κατάντησαν μετά την αποστασία τους. Τόση είναι η κακομορφία και τόση η κακοσμία της ηθικής τους σήψεως, ώστε να μη μπορεί να τις αντικρύσει γυμνές το κτιστό πλάσμα και να ζήσει. Ένα απύθμενο μίσος σαλεύει την αγριεμένη φύση τους ενάντια στο Θεό και τα κτίσματά του. Μισούν θανάσιμα τη δημιουργία και ιδιαίτερα τον άνθρωπο, του οποίου ζηλεύουν τα υψηλά προνόμια και τη δόξα του. Σπείρουν παντού τον όλεθρο και την καταστροφή. Η ιδιαίτερη χαρά τους είναι να βασανίζουν τον άνθρωπο και να τον απομακρύνουν μακριά από το Θεό, κατά το δικό τους αποτρόπαιο πρότυπο. Αυτό εννοείται κάνουν πάντοτε με την ανοχή του Θεού. Αν και η δύναμή τους, ως σκοτεινή συμπυκνωμένη ενέργεια, είναι τόση, ώστε εν ριπή οφθαλμού να καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν, όμως δεν έχουν εξουσία να κάνουν αυτοπροαίρετα εκείνο που θέλουν. Η δύναμή τους είναι πάντοτε ελεγχόμενη. Κάνουν τόσο, όσο τους επιτρέπει το σχέδιο της πρόνοιας του Θεού για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Απόλυτη εξουσία θα έχουν μόνο στη κόλαση, που θα είναι ο αιώνιος φυσικός βιότοπος της σκοτεινής τους υποστάσεως στον οποίο, βασανιζόμενοι πρώτα αυτοί, θα βασανίζουν στη συνέχεια με όλη την φρικαλεότητα του κολασμένου πάθους τους και σε βαθμό υπέρτατο και ασυγκράτητο το μακάβριο περιεχόμενο της εγκληματικής βουλιμίας τους, τα κολασμένα πλάσματα!
Μια κάποια αίσθηση της κακότητας αυτής των δαιμονικών φύσεων —τηρουμένων φυσικά των αναλογιών— έχουμε εδώ στη γη την περίπτωση των δαιμονισμένων ανθρώπων! Ο διάβολος (ένας ή πολλοί) μπαίνουν μέσα στο πλάσμα και κυριαρχούν στο σώμα και το πνεύμα του. Του αφαιρούν την προσωπικότητά του και στη θέση της τοποθετούν το δικό τους εγώ. Κυριαρχούν στο άθλιο πλάσμα, το δυναστεύουν και το βασανίζουν. Πολλές φορές προσπαθούν να το οδηγήσουν στο θάνατο. Πώς επιτρέπει άραγε αυτό ο Θεός; Κανένας δεν γνωρίζει. Φρίττουμε από φόβο μπροστά στο φαινόμενο, αγνοούντες το βαθύτερο λόγο της ανεξιχνίαστης θείας βουλής. Φυσικά πολλοί από τους δαιμονιζόμενους γίνονται καλά, πράγμα που κατά έναν τρόπο εκφράζει την κρύφια παιδαγωγία του Θεού. Πάντως το φαινόμενο είναι μια μικρή πικρή πρόγευση του τί μέλλει να συμβεί στο μελλοντικό τόπο της βασάνου. Κόλαση προ της κολάσεως!

(Α. Θεοδώρου, Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών, «Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά», εκδ. Απ. Διακονία, σ.51-65)