Βίος Ἀπαρηγόρητος

Τσιρόπουλος Κώστας

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ὡς παρεπίδημος τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Καὶ ἀκριβῶς, ἡ τραγικὴ ἐτούτη πραγματικότητα συνιστᾶ τὴν ριζική του ἔγνοια, τὸν ἀκοίμητο καημό του: ὅπως καὶ νὰ ζήσει, ὅσα κι ἂν δημιουργήσει, ὅλα μιὰ μέρα θὰ τὰ ἀφήσει γιὰ νὰ ξαναβυθισθεῖ στὸ χῶμα ἀπὸ ὅπου προῆλθε. Στὴν συγκλονιστική του, ὡστόσο, ἀπορία γιὰ ποιὸ σκοπὸ πλάσθηκε, γιὰ ποιὸ σκοπὸ ζεῖ καὶ ποιὸν σκοπὸ ὑπηρετεῖ ἀποχωρώντας ἀπὸ τὸν κόσμο, μόνο ἡ θρησκεία δίδει ὁλοκληρωτικὴ ἀπόκριση. Καὶ μόνο ὁ Χριστὸς ἀποκάλυψε πὼς τὸ ἔργο τῆς Δημιουργίας ἦταν καὶ παραμένει τὸ ἔργο Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μιᾶς Ἀγάπης ποὺ ὑπερβαίνει τὸ νοῦ, ποὺ συνιστᾶ τὸν μυστηριώδη ρυθμὸ τῆς ὕπαρξής μας ὡς Ἀνθρώπων.

Αὐτὸ τὸν ρυθμό, τὸν ἅγιο ρυθμό, συνέλαβε ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἡ Εὐρώπη βιώνοντας τὴν χριστιανοσύνη της μὲ τρόπους λατρευτικὰ ἐνθουσιαστικούς, διότι λειτούργησε μέσα στὸ πρόσταγμα τοῦ Μυστηρίου ποὺ ψυχώνει ὁλόκληρη τὴν Δημιουργία, καὶ τὸν Ἄνθρωπο τελικά. Μέσα στὸ πρόσταγμα τῆς διαδρομῆς, τῆς μετάβασης ἀπὸ τὸν κόσμο ἐτοῦτο τῶν αἰσθήσεων στὸν κόσμο τοῦ πνεύματος, τὸν ὑπεραισθητό, ποὺ συνιστᾶ τὸν ἀκήρατο κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ τὴν ἁγία προσδοκία ἡ Εὐρώπη ἄρχισε νὰ τὴν προσβάλει καὶ τελικά, νὰ τὴν ποδοπατάει, ἄλλοτε μὲ Σταυροφορίες, ἄλλοτε μὲ Ἱερὲς Ἐξετάσεις, καὶ στὸν περασμένο αἰώνα μὲ φριχτοὺς πολέμους χριστιανῶν κατὰ χριστιανῶν. Κι αἰφνίδια, ἔνιωσε ἡ Εὐρώπη νὰ χάνει τὴν ἀθάνατη, ἱερὴ πνοή της, εἶδε τὸν Ἄνθρωπο νὰ ἐξευτελίζεται, νὰ ποδοπατεῖται, νὰ ἐκμηδενίζεται, τὸν πολιτισμό της ὡς κανόνα συμπεριφορᾶς καὶ ζωῆς νὰ θρυμματίζεται καὶ νὰ ἀνακύπτει ἀπὸ τὰ φριχτὰ ἐρείπια τοῦ 20οῦ αἰώνα τὸ δυσπερίγραπτο σκιάχτρο τοῦ Μηδενισμοῦ. Αὐτοῦ τοῦ τραγικοῦ κενοῦ, ποὺ ἄδειασε τὸν Ἄνθρωπο, ἄδειασε τὴν ζωὴ καταντώντας τὴν ἀναιτιολόγητη, ἄδειασε τὸν πνευματικὸ πολιτισμό, ἄδειασε καὶ τὴν ἱστορία ὁλόκληρη. Καὶ οἱ πολίτες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ 21ου αἰώνα βιώνουν ἕναν βίο ἀναιτιολόγητο, ἀπαρηγόρητο, μιὰν ὕπαρξη πλασμένη τελικὰ γιὰ τὸν θάνατο, ὄχι γιὰ τὴν ζωή.

Καὶ τί ἀπόγινε ἡ ζωὴ χάνοντας τὸν ἱερό της σκοπὸ ποὺ τῆς ἐνέπνεε ὁ Θεός; Κατακλύστηκε ἀπὸ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀπὸ μηχανές, ἀπὸ διασκεδάσεις ποὺ ἐπιδιώκουν ν' ἀποσπάσουν ἀπὸ τὸν ἐρημωμένο Ἄνθρωπο τὴν τραγικὴ ἔγνοια τοῦ θανάτου του, ὡς ἀναπότρεπτου καθήκοντος τοῦ ὑπάρχειν. Ἡ ἀδιόρατη ἀλλὰ στυγνὴ καὶ τυραννικὴ συνωμοσία κατὰ τῆς Ἱερότητας τοῦ Ἀνθρώπου ποὺ ὀνομάστηκε «καταναλωτικὴ κοινωνία» παλεύει νὰ ἀποσπάσει τὴν προσοχὴ τοῦ θνητοῦ ἀπὸ τὴν θνητότητά του, νὰ τὸν πείσει γιὰ τὴν μηδαμινότητά του καὶ γιὰ τὴν μηδενικότητα καὶ τοῦ κόσμου, καὶ τὴν δική του, νὰ ἐξανεμίσει τὴν ἱερότητα τοῦ προσώπου του καὶ νὰ ρίξει τὸν ἄνθρωπο στὰ ἀπορρίματα ἑνὸς αἰώνα ποὺ ἦλθε λατρεύοντας τὸν Μηδενισμό.

Μέσα σ' ἐτούτη τὴν ὀδυνηρὰ ἀσφυκτικὴ κατάσταση τοῦ νέου αἰώνα, εἶναι ἀνάγκη ζωῆς ἢ θανάτου νὰ ὀρθωθεῖ καὶ πάλι ἡ ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὑψώνοντας καὶ πάλι τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀγάπης, νὰ ἐξορκίσει τὸ βασίλειο τῆς μηχανῆς, τὸν παροξυσμὸ τῆς κατανάλωσης, τὸ θράσος τοῦ μηδενισμοῦ ποὺ ἀπειλεῖ νὰ θρυμματίσει τὴν Δημιουργία τοῦ Θεοῦ —καὶ τὸν Ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ, ὡς Ὑπόμνημα Θεοῦ, ὡς ταξιδιώτη τοῦ κόσμου ἐτούτου, μὲ προορισμὸ νὰ ὑπερβεῖ τὰ ἐγκόσμια γιὰ νὰ ἐπιζήσει αἰώνια. Ὁ Ἄνθρωπος, τελικά, εἶναι ἕνα Μυστήριο, δὲν εἶναι ἕνας ἀριθμός. Καὶ μιὰ κοινωνία ποὺ μετρᾶ νυχθημερόν, κοινωνία ἀριθμηστική, ὑπηρετεῖ τὸν θάνατο. Ἂν ὅμως ὁ Ἄνθρωπος ὑπηρετεῖ μὲ τὸν λυσσαλέο καταναλωτισμὸ τὸν θάνατό του, τότε, ποιὸ νόημα δίδει στὴν ζωή του;

Ἰδοὺ πού, τελικά, ἀνακύπτει τὸ τραγικὸ αἴτημα νὰ νοηματισθεῖ καὶ πάλι ὁ Ἄνθρωπος, νὰ νοηματισθεῖ καὶ ὁ βίος του. Γιὰ νὰ νικηθεῖ, τελικά, ὁ Χρόνος ὁ τυραννικὸς μὲ τὴν Ἀνάσταση.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ...

Πατριάρχης Ιεροσολύμων προς Ρωμαιοκαθολικούς Θεολόγους:«είναι ορθόν να βλέπωμεν την ένωσιν όχι συναισθηματικώς αλλά πραγματικώς….»

Τήν Τετάρτην, 24ην Νοεμβρίου/ 7ην Δεκεμβρίου 2011, ἡ Γερμανική Θεολογική Σχολή τῶν Γερμανῶν Βενεδικτίνων μοναχῶν τῆς Μονῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Dormitio Abtei), ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον.

Ἡ ἐν λόγῳ Σχολή λειτουργεῖ ἀπό τριακονταετίας καί πλέον παρά τήν ὡς ἄνω Μονήν. Αὕτη δέχεται ἀνά ἔτος τριάκοντα περίπου ὑποτρόφους τριτοετεῖς φοιτητάς τῆς Θεολογίας, οἱ ὁποῖοι κατά τό διάστημα τῆς ἐτησίου αὐτῶν ἐνταῦθα φοιτήσεως γνωρίζουν τήν γεωγραφίαν καί τήν ἱστορίαν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῆς.

Ὁ ὁδηγός τῶν ἐν λόγῳ τριάκοντα φοιτητῶν μοναχός π. Νικόδημος ἐχαιρέτισε τόν δεχθέντα τούτους Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεοροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, εὐχαριστῶν ἀφ’ ἑνός διά τόν χρόνον τῆς ἐπισκέψεως καί ζητῶν νά εἴπῃ εἰς τούς φοιτητάς τά τῆς ἐμπειρίας Αὐτοῦ ὡς διαδόχου τοῦ πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τούς ἐν λόγῳ φοιτητάς ὡς σπουδαστάς τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας, ἐπαινῶν αὐτούς διά τό ἐνδιαφέρον αὐτῶν ὑπέρ τῆς Ἁγίας Γῆς καί συνιστῶν αὐτούς ἐμβάθυνσιν εἰς τήν μελέτην τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὑπό τό πρῖσμα τῆς Πατερικῆς Ἐξηγήσεως καί στρέφων τό ἐνδιαφέρον αὐτῶν εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν, λαβοῦσαν χώραν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, μέ κέντρον τήν Ἱερουσαλήμ, πνευματικήν πρωτεύουσαν ὅλου τοῦ κόσμου, ἁγιασθεῖσαν διά τοῦ αἵματος τῶν προφητῶν καί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀπαντῶν εἰς ἐρωτήσεις τῶν φοιτητῶν, ὁ Μακαριώτατος ἀνεφέρθη εἰς τόν ρόλον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς φρουροῦ τῶν Ἁγίων Τόπων καί μάρτυρος τοῦ λυτρωτικοῦ καί ἁγιαστικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὡς εἰρηνευτικοῦ καί συμφιλιωτικοῦ μεσολαβητοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μεταξύ πολιτικῶν ἤ θρησκευτικῶν διαφιλονεικουσῶν ὁμάδων.

Ὁ Μακαριώτατος ἀνεφέρθη ἐπίσης εἰς τό καταπραϋντικόν καί θεραπευτικόν ἔργον, τό συντελούμενον εἰς τάς ψυχάς τῶν προσκυνητῶν ἐκ τῆς ἐπισκέψεως αὐτῶν εἰς τά ἱερά προσκυνήματα, εἰς τά ὁποῖα μαρτυροῦνται τά σωτήρια λόγια καί ἔργα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί τῆς ἐρωτήσεως, πῶς δυνάμεθα νά εἴμεθα ἕν, ὡς ἐζήτησε παρ’ ἡμῶν ὁ Κύριος, ὁ Μακαριώτατος ἀπήντησε ὅτι εἶναι ὀρθόν νά βλέπωμεν τήν ἕνωσιν ὄχι συναισθηματικῶς ἀλλά πραγματικῶς, θεωροῦντες καί τάς διαφοράς ἡμῶν ὡς Χριστιανοί ἕτοιμοι νά ἐπιλύσωμεν αὐτάς ἐν τῇ παραδοθείσῃ ἑνότητι τῆς ἀποστολικῆς πίστεως καί ὄχι μόνον τά ἑνοῦντα ἡμᾶς σημεῖα. “Τό τέλος τῆς σωτηρίας ἡμῶν διέρχεται διά τῆς ὁδοῦ τῆς μετανοίας”, εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, “λαμβάνουσαν χώραν εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν”.

Εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐπισκέψεως ταύτης ὁ π. Νικόδημος ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον τόμον ἐκδόσεων τῆς Μονῆς τῶν Βενεδικτίνων μέ τήν Ἱεράν αὐτῶν Μονήν ἐπί τοῦ Ὄρους Σιών, ἐν ᾧ τό πρῶτον κατά τάς ἀρχάς αὐτῶν κατῴκησαν ἡ Ἁγιοσιωνῖται ἤ Ἁγιοταφῖται μοναχοί, ὁ δέ Μακαριώτατος ἐπέδωσε διά τούς Βενεδικτίνους φοιτητάς τῆς Σχολῆς τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.

Ο δειλός άνθρωπος πάσχει απο δύο ψυχικές ασθένειες.

Ο δειλός άνθρωπος, πάσχει κυρίως από δύο ψυχικές ασθένειες. Από ολιγοπιστία κι από φιλοσωματία. Όποιος αγωνίζεται να νικήσει αυτά τα δύο μεγάλα κακά είναι φανερό πως πιστεύει ολόψυχα στον Θεό κι είναι έτοιμος να δεχθεί όλα τα δυσάρεστα που τυχόν Εκείνος θα παραχωρήσει.
Η υπερβολική τόλμη πάλι και καταφρόνηση των κινδύνων γεννώνται ή από μεγάλη πίστη στον Θεό ή από τη σκληροκαρδία του ανθρώπου. Και τη σκληροκαρδία ακολουθεί απαραιτήτως η υπερηφάνεια, την πίστη όμως η αληθινή ταπεινοσύνη.(Αγ.Ισαάκ Σύρος)

πηγή

Ιερεύς Θωμάς Γερασιμέσκου . Ενας φλογερός Ιεραπόστολος.

 

Ένας από τούς μεγαλύτερους ιεραποστόλους στο διάστημα μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων στην περιοχή Γαλατσίου Ρουμανίας ήτο ό ιερεύς Θωμάς Γερασιμέσκου. Παρότι δεν ήτο μοναχός, έκανε μοναστηριακή ζωή ακολουθώντας εξ ολοκλήρου τον Χριστό. Αυτός όχι μόνο έδωσε όλη την περιουσία του στην υπηρεσία του Επουρανίου Βασιλέως, αλλά έδωσε και τον εαυτό του στον Κύριο λαμβάνοντας στον ώμο του τον σταυρό του εύκαίρως άκαίρως. Δεν παντρεύτηκε, αλλά το σπίτι και τα χωράφια των γονέων του τα πούλησε και αγόρασε ένα τυπογραφείο και μία τυπογραφική μηχανή. Μόνος του δούλευε εκεί και τύπωνε μικρά βιβλία για την Ορθόδοξη πίστη και ζωή και τα μοίραζε με τούς μαθητές του σε όλη την Ρουμανία. Όπου πήγαινε και μοίραζε βιβλία, τα πάθη των ανθρώπων κατευνάζονταν. Τούς μιλούσε και τα πρόσωπα τους έλαμπαν από την θεία Χάρι πού τούς επισκίαζε. Πολλοί άνθρωποι επέστρεφαν στην σωτηρία και άφηναν τα κοσμικά πάθη. Παράλληλα με αυτόν εργάσθηκαν και δύο άλλοι ιερείς ιεραπόστολοι, ό π. Θωμάς Κυρικούτσα και ό π. Πέτρος Τσιρίκα. Ό τυπογράφος ιερεύς, όπου άκουε ότι μπήκαν σ' ένα χωριό αιρετικοί, έτρεχε εκεί με βιβλία και επέστρεφε τα πρόβατα στο μαντρί του Χριστού, στην Εκκλησία. Μιλούσε καθαρά δίνοντας παράδειγμα την ίδια την ζωή του.
Τέτοιου είδους ιεραπόστολοι, οι όποιοι καίγονταν από αγάπη για τον Χριστό, δεν ξαναεμφανίσθηκαν στις ήμερες μας, κι αυτό είναι μία μεγάλη ανάγκη της Εκκλησίας μας: ή παρουσία και δράσις φλογερών ιεραποστόλων του λαού μας!
ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
πηγή

Η πίστη ως ατέλεστη τελειότητα – Νικολάι Μπερντιάεφ.

Ο «Οικονομισμός» στον σύγχρονο κόσμο.

Η εποχή μας είναι διαποτισμένη από τον οικονομισμό. Σφραγίζει το καθετί, καταπιέζει την ανώτερη ζωή. Ποτέ ως τα σήμερα ο άνθρωπος δεν είχε νιώσει τόσο τη σημασία της οικονομίας στη ζωή του, ούτε είχε συνείδηση του πόσο εξαρτάται από αυτήν. Ποτέ η παραγωγικότητα δεν είχε υπερεγκωμιασθεί, ούτε είχε μετατραπεί σε σκοπό αυτή καθ’ αυτή. Δεν είναι τυχαίο που η θεωρία του οικονομικού υλισμού θεμελιώθηκε στην εποχή μας. Ανταποκρινόταν απλά στην κατάσταση της ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η πνευματική ζωή του ανθρώπου υποτάχθηκε στην υλική. Αυτό το φαινόμενο της πραγματικότητος, εκφράστηκε παθητικά στη σκέψη ως αυτή η υλιστική θεωρία, για την οποία ολόκληρη η πνευματική ζωή δεν είναι παρά εποικοδόμημα της οικονομικής ζωής. Τα «ιδεολογικά εποικοδομήματα», που καταδικάζουν σήμερα υλιστές και σοσιαλιστές, είχαν σημαδέψει την ευγένεια του ανθρώπινου πνεύματος, την απαίτηση μιας ιερής επικύρωσης της ζωής. Αρχίσαμε να τα θέτουμε υπό κατηγορία και να τα ερμηνεύουμε υλιστικά, οπότε η υλική ζωή πήρε τα πρωτεία από την πνευματική. [… ]
Ποτέ μέχρι σήμερα ο τρόμος μπροστά στην ανάγκη, μπροστά στην αβεβαιότητα της ζωής, δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις. Ποτέ μέχρι σήμερα ο άνθρωπος δεν ένιωσε τόσο περισφιγμένος, συντριμμένος από όλες τις μεριές, εγκαταλειμμένος στην αυθαιρεσία της τύχης.
Ο ζυγός του οικονομισμού έχει για αιτία την απώλεια κάθε ιερής επιδοκιμασίας της οικονομική δραστηριότητος. Στην ανθρώπινη ζωή κάτι απόκτησε τρομερή ένταση στον 19ο και 20ο αιώνα. Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Από την αργή εργασία, ο άνθρωπος περνά στην εντατική εργασία, από τον ανέμελο ψυχικό τύπο, στον εντατικό. Δεν βλέπει πουθενά ανοιχτούς, όλα είναι στενά, περιορισμένα.
Ο άνθρωπος νιώθει καταπιεσμένος στη γη. Η αύξηση του πληθυσμού και των αναγκών έδεσαν τον άνθρωπο στην οικονομία. Η είσοδος της μηχανής ήταν μια από τις πιο ριζικές επαναστάσεις της ιστορίας, ταρακούνησε τα αιώνια θεμέλια της ζωής. Ο ρυθμός της ζωής άλλαξε. Ξεκόβει όλο και περισσότερο από τον ρυθμό της φύσης.
Η ζωή γίνεται όλο και λιγότερο φυσική, ο άνθρωπος γνωρίζει τη διάλυση και την δυσαρμονία.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η ανάγκη η οποία καθορίζει τη δύναμη της οικονομίας στην ανθρώπινη ζωή; Είναι η έκφραση μιας μη κοσμικής κατάστασης του κόσμου.
Το οριστικό ξεπέρασμα της ανάγκης, προϋποθέτει την έλευση της κοσμικής αρμονίας, το ξεπέρασμα της υλικής κατάστασης του κόσμου, δηλαδή του μη κοσμικού, του κομματιασμένου, του αλυσοδεμένου.
Η ύπαρξη των νόμων της φύσης, η ζωή του σώματός μας η οποία μας συνδέει με την φυσική ολόκληρου του κόσμου, σημαίνουν ότι η κατάσταση μέσα στην οποία βρίσκονται ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα είναι ατελής, άρρωστη, ελαττωματική. Είναι τρελοί όσοι από σάς σκέφτονται να φθάσουν στον κοινωνικό παράδεισο και στην ευδαιμονία, στην τέλεια ελευθερία, στο ξεπέρασμα του κακού και του πόνου, παραμένοντας ολότελα μέσα στο φυσικό σώμα, και μένοντας υποταγμένοι στο βασίλειο της υλικής φύσης και στους νόμους του.
Αυτό το βασίλειο απαιτεί την οικονομία του ανθρώπου, την οικονομική εργασία και μέριμνα. Οι ευαγγελικοί λόγοι για την αμεριμνησία των πουλιών του ουρανού και των χόρτων των αγρών απευθύνονται στον εσωτερικό πνευματικό άνθρωπο. Είναι εντελώς άσχετα με τον εξωτερικό χώρο της ζωής.

(Από το βιβλίο «Για την Κοινωνική Ανισότητα», εκδ. Π. Πουρναρά. Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία» τεύχος Οκτωβρίου 2011πηγή

Ἡ ἔσχατη ὑποτίμηση τῆς γυναίκας

 

Στὸν δικό μας αἰώνα, τὸν αἰώνα τῆς ἀνομίας καὶ τῆς πλήρους ἀδιαφορίας γιὰ τὴ λογική, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρουμε τὴν πνευματικὴ ὑγεία, πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἁμαρτάνουν ἐπιβαρύνουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ὀνομάζοντας τὴν ἁμαρτία «καλοσύνη». Αὐτὸ ἔκαναν στὶς μέρες μας οἱ «φεμινιστὲς» καὶ οἱ «φιλελεύθεροι» (ἕνας παράξενος ὅρος γιὰ νὰ περιγραφοῦν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἀνανεώνουν τὸ πρόγραμμα εὐγονικῆς τῶν Ναζὶ) μὲ τὸ νὰ ἐξυμνοῦν τὰ «εὐεργετήματα» τῶν ἐκτρώσεων, μετανομάζοντας συμβατικὰ αὐτό, ποὺ αὐταπόδεικτα εἶναι φρικτό, σὲ «συνταγματικὸ δικαίωμα» ἢ μία ἁπλὴ κλινικὴ «ἐπιλογή». Νομίζω ὅτι ἐνεργώντας ἔτσι κατόρθωσαν νὰ μεταμφιέσουν τὴν ἔσχατη ὑποτίμηση τῆς γυναίκας σὲ «φιλελευθερισμό».

Ἀπὸ τo 1973, τότε ποὺ ἡ ἔκτρωση ὕστερα ἀπὸ αἴτηση στὴν Ἀμερικὴ - γιὰ κάθε λόγο, γιὰ κάθε πρόσωπο, γιὰ βρέφη κάθε περιόδου κύησης - νομιμοποιήθηκε, κάθε ἀμερόληπτος παρατηρητὴς τῆς κοινωνίας μᾶς γνωρίζει ὅτι οἱ μόνοι ἄνθρωποι, ποὺ ἀληθινὰ «ἀπελευθερώθηκαν» μὲ τὸ ἐμπόριο τῶν ἐκτρώσεων, ὑπῆρξαν οἱ ἀνεύθυνοι ἄνδρες· αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ σεξουαλική τους δραστηριότητα. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρῶτοι, ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ἔκτρωση ὕστερα ἀπὸ αἴτηση στὴν Ἀμερική, εἶναι οἱ ἐκδότες καὶ οἱ ἰδιοκτῆτες τῶν μεγαλύτερων πορνογραφικῶν περιοδικῶν.

Παρὰ τὰ πολιτικὰ φεμινιστικὰ συνθήματα, ἡ αἰσθητική, πνευματικὴ καὶ φυσικὴ πραγματικότητα τῆς διάπραξης μίας ἔκτρωσης εἶναι ἐξευτελιστική. Πλησιάζει τὴ μορφὴ τοῦ δολοφονικοῦ ἰατρικοῦ βιασμοῦ. Εἶναι «ἀπελευθερωτικὴ» γιὰ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ βρέφη κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ἦταν «ἀπελευθερωτικὸ» τὸ Ἄουσβιτς γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Ὁδηγεῖ στὰ ἴδια ἀποτελέσματα μὲ τὴ σκληρὴ πορνογραφία: ἐκμεταλλεύεται, δυσφημεῖ καὶ ὑποβιβάζει τὶς γυναῖκες ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος στὸ ἐπίπεδο τῶν σεξουαλικῶν δουλοπαροίκων καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο σὲ ἁπλοὺς «παραγωγικοὺς πολίτες», γιὰ νὰ μὴν ἀποτύχουν στὴ σταδιοδρομία τους. Μετατρέπει τὴ μήτρα, ποὺ δίνει ζωή, σὲ θάλαμο θανατικῆς ἐκτέλεσης, μέσα στὸν ὁποῖο...

ἕνα παιδὶ κραυγάζει σιωπηλά, παλεύοντας, κλωτσώντας καὶ ὑποφέροντας γιὰ τὴ ζωή του, καθὼς ὁ ἐγκέφαλός του ἀπορροφᾶται ἀπὸ τὸν γυναικολόγο.

Ἡ πραγματοποίηση τῆς ἔκτρωσης, εἴτε αὐτὴ εἶναι «νόμιμη» εἴτε ὄχι, ὑποβιβάζει τὶς γυναῖκες σὲ κάτι λίγο περισσότερο ἀπὸ σεξουαλικὴ κινητὴ περιουσία τῶν ἀνδρῶν καὶ ἀπὸ περιουσία τῶν ἐπιχειρήσεων καὶ τῶν ὀργανώσεων ποὺ θεωροῦν τὴ διακοπὴ μίας σταδιοδρομίας ἀπὸ ἕνα νέο παιδὶ ὡς «ἁμάρτημα». Μέσα στὸ σεξουαλικὰ ἀπελευθερωμένο κλίμα τῶν ἥμερών μας οἱ ἄνδρες δὲν ἔχουν λόγο ἀκόμη καὶ νὰ προσποιοῦνται ὅτι βλέπουν τὶς γυναῖκες ὡς κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕνα μέσο ἐγωιστικῆς εὐχαρίστησης. Τὸ ὅτι ἢ λογική της ἔκτρωσης ὑποβιβάζει τὶς γυναῖκες σὲ δοῦλες τοῦ σέξ, μηχανὲς γιὰ σεξουαλικὴ ἱκανοποίηση καὶ παραγωγὴ παιδιῶν, ἀποτυπώνεται πολὺ καλὰ στὴν αὐξανόμενη χρήση τῶν βρεφῶν, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρώσεις, γιὰ ἰατρικὰ πειράματα καὶ «θεραπευτική», ἀκόμη καὶ καλλωπιστικὴ κατανάλωση. Οἱ γυναῖκες μὲ τὴν ἔκτρωση ὑποβιβάζονται σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ εἶναι φημισμένες τράπεζες γιὰ ἱστούς, ἐκκολαπτικὲς μηχανὲς γιὰ τὸν «ἐμβρυϊκὸ ἱστό», παραγωγικὲς μονάδες «ὑλικοῦ γιὰ μεταμόσχευση», ὄργανα καὶ ἐργοστάσια ἱστῶν καὶ «παραγωγικὲς» καριερίστριες, γιὰ τὶς ὁποῖες τὰ παιδιὰ ἀποτελοῦν ἕνα βάρος.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς νομιμοποίησης τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ σεξουαλικοῦ «φιλελευθερισμοῦ», ἡ ὑποβάθμιση τῶν γυναικὼν καὶ ἡ κατακόρυφη ἐπίπτωση τῶν βιασμῶν, ὅλα συγκλίνουν πρὸς ἕνα διεστραμμένο εἶδος συμμετρίας. Ὅπως γράφει ὁ Leon Kass**, «ἀδιάφορες ἀπὸ τὰ ἀποκλίνοντα μοτίβα τοὺς οἱ πράξεις τουβιαστὴ καὶ τῆς πόρνης ἔχουν ἕνα ἐσωτερικὸ μήνυμα, στὸ ὁποῖο συγκλίνουν. Καὶ τῶν δύο οἱ πράξεις εἶναι χωρὶς σεμνότητα, ντροπὴ ἢ σεξουαλικὴ αὐτοσυγκράτηση. Καὶ οἱ δύο εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὴ σχέση τῆς σεξουαλικότητας (ἰδιαίτερα στὴ γυναίκα) μὲ τὴν γέννηση παιδιῶν. Καὶ οἱ δύο θεωροῦν τὸ σὲξ ἁπλῶς ὡς ὑπόθεση τῆς ἐφήμερης καὶ ἀτομικῆς εὐχαρίστησης (ἰδιαίτερα ὁ ἄνδρας). Καὶ οἱ δύο εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ σὲξ ἀναφέρεται στὶς μελλοντικὲς γενεές· αὐτές, στὶς ὁποῖες ἐμεῖς προσφέρουμε ζωὴ καὶ τροφή, ξεπληρώνοντας μὲ τὸν μόνο τρόπο ποὺ μποροῦμε τὰ χρέη στοὺς δικούς μας προγόνους. Καὶ οἱ δύο εἶναι ἰδιαίτερα ἀδιάφοροι γιὰ τὸ γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια· αὐτοὺς τοὺς θεσμούς, γιὰ τοὺς ὁποίους κύριος σκοπὸς εἶναι νὰ δημιουργήσουν μία σωστὴ οἰκογένεια γιὰ καρποφόρα καὶ γενναιόδωρη ἀγάπη καὶ γιὰ κατάλληλη ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Frank Schaeffer «Χορεύοντας μόνος» (Dancing Alone), ἐκδόσεις Μακρυγιάννης, Μετάφραση Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Μύρου

* Ο Frank Schaeffer (γεννημένος στὶς 3 Αὐγούστου τοῦ 1952) εἶναι Ἀμερικανὸς σκηνοθέτης καὶ συγγραφέας, γιὸς τοῦ γνωστοῦ Εὐαγγελικοῦ θεολόγου καὶ συγγραφέα FrancisSchaeffer, τοῦ ὁποίου οἱ ἰδέες ἐπηρέασαν στὴν ἄνοδο τῆς λεγόμενης ‘χριστιανικῆς δεξιᾶς’ στὶς ΗΠΑ. Ο Frank Schaeffer, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνια ἔρευνα, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ‘90 μεταστράφηκε στὴν Ὀρθοδοξία.

**Ο Richard Leon Kass (γεννημένος στὶς 12 Φεβρουαρίου, 1939) εἶναι ἕνας Ἀμερικανὸς γιατρός, ἐπιστήμονας καὶ ἐκπαιδευτικός, ἀντίπαλός της κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς εὐθανασίας, κριτικὸς σὲ ὁρισμένους τομεῖς τῆς τεχνολογικῆς προόδου καὶ τῆς ἔρευνας σὲ ἔμβρυα. Διετέλεσε πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου, τοῦ Προέδρου γιὰ τὴ Βιοηθικὴ ἀπὸ τὸ 2001 ἕως τὸ 2005, ἐπὶ προεδρίας Μπούς.

http://eleftheroiellines.blogspot.com/

Ὁ άγιος Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και ο άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως για την αμφίεση – ενδυμασία των κληρικών

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Ὁ ἃγιος Συμεών Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ μέγας Πατήρ καί λειτουργιολόγος δίδει μιά σύντομη ἀλλά θαυμάσια πνευματική ἑρμηνεία τῆς ἱερατικῆς ἀμφιέσεως, ἐξηγῶντας ἔτσι τή σημασία πού ἔχει ἡ κληρική ἐνδυμασία τόσο γιά τούς κληρικούς ὃσο καί γιά τούς λαϊκούς. Στό βιβλίο “Περί τῶν ἱερῶν χειροτονιῶν” καί στά κεφάλαια ΡΠΕ΄ καί ΡΠΣΤ΄ ὁμιλεῖ “περί ἐνδυμάτων ἀνηκόντων κοσμικοῖς χειροτονηθεῖσι διακόνοις καί πρεσβυτέροις” καί πιό συγκεκριμένα “Περί ἱερῶν ἐνδυμάτων, ἱματίου, καμισίου καί τῶν λοιπῶν”. Λέγει λοιπόν ὃτι μετά τήν χειροτονία του ὁ ἱερεύς ἄν μέν προέρχεται ἀπό τή μοναχική τάξη ἐνδύεται τά συνήθη, μοναχικά δηλ. ἐνδύματα ἐνιῶ ἄν εἶναι ἀπό τούς “κοσμικούς” δηλ. τούς λαϊκούς “περιβάλλεται ἄμφια ἃ καί ὁ διάκονος ἀμφιέννυται, σημαντικά τῆς ἱερωσύνης, καί διά τήν εὐλάβειαν ὀξέα ἤ μέλανα καί κατά τό λεγόμενον ἱμάτιον ἐραμμένα” δηλ. φοράει ἐνδύματα σάν κι αὐτά τοῦ διακόνου πού φανερώνουν τήν ἱερωσύνη καί τά ὁποῖα εἶναι χάριν εὐλαβείας σκοῦρα ἤ μαῦρα καί ραμμένα ὃπως τό ἱμάτιο. Καί πιό κάτω λέγει ὃτι ὁ ἀναγνώστης πρίν δεχθεῖ τή σφραγίδα τῆς χειροθεσίας εὐλογεῖται ἀπό τόν ἀρχιερέα καί ἐνδύεται τό ἱμάτιο “μέλαν ὄν διά τήν ταπείνωσιν ὡς εἰρήκαμεν τε καί συστολήν. τοιαῦτα γάρ τά τοῦ πένθους.καί ἄχρι ποδῶν καί εὐρύχωρον διά τήν εὐλάβειαν μετά τῆς θείας ἀγάπης...Σταυροῦ δέ τύπον ἐπέχει τιῶ μήκει τε καί τοῖς μανικίοις. Tαῦτα μέν οὖν τά ἱμάτια κοινά πᾶσι...εἰς τιμήν τῆς ἱερωσύνης...Τοίνυν οἱ διάκονοί τε καί ἱερεῖς ὃμοια τοῖς ἱματίοις ἄνωθεν ἐνδύονται ἄμφια καί ἐπί κεφαλὴς τά σκιάδια καί λοιπά συνήθη φορέματα, πάντα σταυρόν ἐκτυποῦντα, ὡς καί αὐτό τό σκιάδιον. ἐπεί καί τοῦ ἐσταυρωμένου δι᾿ ἡμᾶς εἰσί λειτουργοί...” Μεταφράζουμε : “Αὐτό τό ἱμάτιο εἶναι μαῦρο, ὃπως εἴπαμε, χάριν ταπεινώσεως καί συστολῆς πού εἶναι τά χαρακτηριστικά τοῦ κατά Χριστόν πένθους. Κι εἶναι μακρύ ὡς τά πόδια καί εὐρύχωρο χάριν εὐλαβείας καί ὡς εἰκόνα τῆς θείας ἀγάπης. Παρουσιάζει ἀκόμα τύπο τοῦ Σταυροῦ μέ τό μῆκος καί τά μανίκια του. Λοιπόν αὐτά τά ἱμάτια εἶναι κοινά σ᾿ ὃλους τούς κληρικούς ὡς τιμή πρός τήν ἱερωσύνη. Καί οἱ διάκονοι καί οἱ ἱερεῖς φοροῦν ἐνδύματα ὃμοια μέ τά ἱμάτια καί στήν κεφαλή τους σκιάδια καί τά ὑπόλοιπα συνήθη γιά τούς ἱερεῖς φορέματα πού ὃλα τους τυπώνουν (εἰκονίζουν )τό Σταυρό καθώς καί τό σκιάδιο. Κι αὐτό, γιατί εἶναι λειτουργοί τοῦ Ἐσταυρωμένου”

Τί μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ ἃγιος Συμεών; ἄς τό δοῦμε ἀναλυτικά:

α) ὃτι οἱ κληρικοί ἃμα τιῆ χειροτονίᾳ τους φοροῦν ἐνδύματα σ η μ α ν τ ι κ ά τῆς ἱερωσύνης. Μέ τά ράσα τους οἱ κληρικοί φανερώνουν στόν κόσμο τή δωρεά τ῀ὴς ἱερωσύνης πού ἔλαβαν. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἡ ἔνσαρκη μαρτυρία σωτηρίας τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία πρέπει νά φανερώνεται στούς μέν πιστούς καί καλοπροαιρέτους ὡς ἐλπίδα, στούς δέ ἀπίστους ὡς ἔλεγχος.

β) ὃτι τά ἐνδύματα αὐτά εἶναι σκοῦρα καί συνηθέστερα μαῦρα. Γιατί; Γιά νά δηλώνεται ἡ εὐλάβεια, ἡ συστολή ἡ ταπείνωση δηλ. τό κατά Χριστόν πένθος πού πρέπει νά χαρακτηρίζει τόν κληρικό. Ἐξάλλου τό μαῦρο χρῶμα εἶναι ἀπόλυτα συμβατό μέ τήν αἰσθητική τῆς ἐνδυμασίας γενικώτερα, τόσο τῆς ἐπισήμου ὃσο καί τῆς σύγχρονης καθημερινῆς, ἀνδρικῆς καί γυναικείας. Τό μαῦρο ράσο μέ τίς χειρίδες του, εἶναι ἐν ταυτιῶ ταπεινό καί μεγαλειῶδες, ὃπως εἶπε καί ὁ Γκόγκολ. (ἄς τ᾿ ἀκούσει ὁ κ. Μπούμης πού συνεχίζει νά μιλάει γιά δυνατότητα τῶν τοπικῶν συνόδων νά ἐπιτρέπουν ἀκόμα καί λευκά ράσα ἀ λά...Μπίν Λάντεν!).

γ) ὃτι τά ἱερατικά ἐνδύματα είναι ραμμένα σάν ἱμάτια δηλ. εἶναι εὐρύχωρα καί μακριά μέχρι τά πόδια χάριν εὐλαβείας καί γιά νά εἰκονίζεται ἡ εὐρυχωρία τῆς θείας ἀγάπης κατ᾿ εἰκόνα τὴς ὁποίας πρέπει νά ζεῖ καί νά κινεῖται ὁ ἱερεύς.

δ) ὃτι ὑπάρχουν κι ἄλλα ἱερατικά ἐνδύματα, ἀντίστοιχα μέ τό ζωστικό (ἀντερί) καθώς καί κάλυμμα κεφαλῆ ς πού τότε ἦταν τό σκιάδιο καί τώραεἶναι ὁ ...ἀπόγονος του τό καλλυμαύχι.

ε) ὃτι ὃλη ἡ ἱερατική ἀμφίεση εἶναι ἓνας ζωντανός τύπος τοῦ Σταυροῦ ἐπειδή οἱ κληρικοί εἶναι λειτουργοί τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἐπειδή πρέπει ἡ ζωή τους νά σφραγίζεται ἀπό φρόνημα σταυρικό καί μέ τήν ἀμφίεσή τους ἀκόμη νά κηρύττουν τόν λόγον τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος “τοῖς μέν ἀπολλυμένοις” (γιά ὃσους χλευάζουν τό ράσο κι ὃ,τι αὐτό κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Συμεών ἐκφράζει) “μωρία ἐστί, τοῖς δέ σωζομένοις”(γιά ὃσους τιμοῦν κι εὐλαβοῦνται τό τίμιο ράσο κι ὃ,τι αὐτό ἐκφράζει) δύναμις Θεοῦ ἐστί” (Κορ.Α᾿ 1,18). Αὐτά μᾶς λέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Συμεών.

Ἂς ἔλθουμε τώρα σέ κάποιον ἄλλο ἃγιο Ἀρχιεπίσκοπο, τόν ἃγιο Λουκᾶ τόν Θαυματουργό, Ἀρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας, ὁ ὁποῖος ζεῖ περίπου 500 χρόνια ἀργότερα(1887-1961), στίς μέρες μας, στή Ρωσία. Τό Βίο του στά Ἑλληνικά (“῾O Ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς”), πλήρη χάριτος καί ὠφελείας πνευματικῆς, ὀφείλουμε στόν παιδικό φίλο, ἀδελφό καί συλλειτουργό π. Νεκτάριο Ἀντωνόπουλο, Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σαγματᾶ Θηβῶν. Ἀπό κεῖ εἶναι καί οἱ σελίδες στίς ὁποῖες παραπέμπουμε. Ὁ ἃγιος Λουκᾶς, διάσημος χειρουργός καί καθηγητής στή Ρωσία καί στό ἐξωτερικό ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως στήν κλήση τοῦ Θεοῦ καί δέχθηκε μέ χαρά τή δωρεά τῆς ἱερωσύνης καί τό συνακόλουθο ἱερατικό ἔνδυμα τό 1921, μέσα δηλ. στή φωτιά τοῦ κομμουνισμοῦ. “Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του” διαβάζουμε, “...χειρουργοῦσε καθημερινά, παρέδιδε μαθήματα στήν Ἰατρική Σχολή πάντα μέ τό ράσο του καί τό σταυρό του”.(σ.86) “...παντοῦ ὃπου πήγαινε κυκλοφοροῦσε μέ τήν ἱερατική του περιβολή...Πολλές φορές προσπάθησαν (οἱ ἄθεοι) νά τόν πείσουν νά σταματήσει νά κυκλοφορεῖ μέ τό ράσο καί τό σταυρό καί νά ἀφήσει τήν ἱερωσύνη...δέν ὑποχωροῦσε μέ τίποτα. Λειτουργοῦσε, κήρυττε, δίδασκε στό Πανεπιστήμιο μέ τό ράσο του...(σ.87).Κατά τήν ἐξορία του “κάποια μέρα τόν κάλεσαν στήν G.P.U. Παρουσιάστηκε, ὃπως πάντα, ὡς ἐπίσκοπος, μέ τό ράσο του καί τό εγκόλπιό του..”(σ.129). “Στό Λένιγκραντ τόν κάλεσε προσωπικά ὁ..πρόεδρος τῶν Σοβιέτ τῆς πόλης..τόν προέτρεψε νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἱερωσύνη καί νά βγάλει τό ράσο του. Τοῦ ὑποσχέθηκε δέ, ὃτι θά δημιουργοῦσαν εἰδικό ἐρευνητικό ἰνστιτοῦτο γιά τόν ἴδιο...Ὁ ἐπίσκοπος Λουκᾶς αρνήθηκε νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἱερωσύνη”.(σ.213). Κατά τήν τέταρτη(!) σύλληψή του ὁ ἃγιος ἔλεγε σ᾿ ἓνα συγκρατούμενό του: “Μοῦ λένε νά βγάλω τό ράσο, ἀλλά δέ θά τό κάνω ποτέ. Τό ράσο μέχρι τό θάνατό μου θά μείνει μαζί μου...”(σ. 242) “Ὁ γιατρός τῶν φυλακῶν Ὀμπόγιεφ τόν κάλεσε στό γραφεῖο του. Τοῦ εἶχαν δώσει ἐντολή νά τόν πείσει νά βγάλει τό ράσο του, νά μή δίνει “εὐλογία” καί γενικά νά μήν “τ ρ αβ ά ε ι τ ή ν π ρ ο σ ο χ ή “.ἔδωσε (ὁ ἃγιος) στόν Ὀμπόγιεφ νά καταλάβει μέ εὐγενικό τρόπο ἀλλά καί σταθερότητα ὃτι αὐτό πού τοῦ ἀνέθεσαν νά κάνει ἦταν ὑπεράνω τῶν δυνάμεών του”.(σ.243).

Σέ ἄλλη περίπτωση διηγεῖται ὁ ἴδιος: “Εἶχα πρόταση ἀπό τό ὑπουργεῖο Ὑγείας νά μιλήσω σ᾿ ἒνα συνέδριο...ἔδωσα τή συγκατάθεσή μου, ἀλλά ἔγραψα πώς ὁ διευθυντής τοῦ Ὑγειονομικοῦ μοῦ ἀπαγορεύει νά βγαίνω μέ τό ράσο καί ὃτι ὁ Πατριάρχης μού ἀπαγορεύει νά βγαίνω χωρίς ράσο. Εγραψα σχετικά στόν Πατριάρχη. Μοῦ ἀπάντησε μ᾿ ἓνα γράμμα ὃτι συμφωνοῦσε μαζί μου. Ἡ ἄποψή του εἶναι ὃτι ὃτι τό νά ἐμφανίζομαι ντυμένος στά πολιτικά καί νά κρύβω τά μαλλιά μου μπροστά στό ἀκροατήριο, ὃταν ὃλοι γνωρίζουν πώς εἶμαι ἀρχιερέας, σημαίνει πώς ντρέπομαι γιά τό ἱερατικό μου ἀξίωμα. ἄν τό συνέδριο θεωρεῖ ἀπαράδεκτη καί προσβλητική γιά τό κοινό τήν παρουσία τοῦ ἀρχιερέα, τότε καί ὁ ἀρχιερέας πρέπει νά θεωρεῖ ἀναξιοπρεπές γιά τόν ἑαυτό του νά παρευρίσκεται σ᾿ αὐτό τό συνέδριο...”.ὃταν τοῦ ἀρνήθηκαν νά ἐμφανισθεῖ μέ τό ράσο του “...Ζήτησα”, λέει, “νά μεταβιβάσουν στό διευθυντή τήν ἀπόφασή μου νά ἀποστασιοποιηθῶ ἀπό τούς ἐπιστημονικούς κύκλους”.(σ.302)

Σχετικά μέ τούς ἱερεῖς τῆς ἐπαρχίας του “ἀγανακτοῦσε ὃταν ἔβλεπε νά πίνουν ἤ νά καπνίζουν ἤ νά κυκλοφοροῦν χωρίς τήν ἱερατική τους ἐνδυμασία.Στούς ἱερεῖς αὐτούς ἔβαζε ἐπιτίμιο τρίμηνης ἀργίας”.(σ.312), ἐνιῶ σέ ἐπιστολή του ἔγραφε: “Στήν ἐπαρχία μας δέν ὑπάρχουν πιά ξυρισμένοι ἱερεῖς, ἀλλά πόσοι τέτοιοι ὑπάρχουν σέ ἄλλους τόπους. Πόσοι εἶναι πού ντρέπονται νά φορέσουν τά ράσα τους, πού εἶναι ντυμένοι σύμφωνα μέ τούς κοσμικούς! Χρόνια πρίν ὁ Γκόγκολ ἔγραφε γιά τήν ἐνδυμασία τοῦ κληρικοῦ: “Τό ἔνδυμά τους εἶναι ὑπέροχο καί μεγαλειῶδες. δέν ὑπόκειται στίς ἀλλαγές τῆς ἀνόητης μόδας”.(σ.314) Μήπως ὃμως ὁ ἃγιος φοροῦσε τά ράσα γιά ἐπίδειξη; Γράφει μιά δασκάλα: “Ὁ σεβασμιώτατος πάντα φοροῦσε ἐπιδιορθωμένα παπούτσια καί μπαλωμένο ράσο μέ ξεφτισμένους ἀγκῶνες. Κάθε φορά πού ἡ ἀνηψιά του τοῦ ἔλεγε νά ράψει καινούργια ροῦχα ἀπαντοῦσε: - Μπάλωνε, μπάλωνε Βέρα. Οἱ φτωχοί εἶναι πολλοί”.(σ.320) κι ἄλλη γράφει: “Φοράει τό παλιό ράσο ἀπό καραβόπανο καί τό πολύ παλιό ἀντερί ἀπό πολύ φτηνό ὓφασμα. Γιά νά πάει ἐπίσκεψη στόν Πατριάρχη, ἔπρεπε νά πλύνω καί τό ἓνα καί τό ἄλλο” (σ.330)

Μέ ὃλον αὐτόν τόν καταιγισμό τῶν παραπομπῶν ἀπό τό Βίο τοῦ ῾Αγίου Λουκᾶ γίνεται φανερή ἡ σημασία πού ἔδινε ὁ ἃγιος στό τιμημένο ράσο. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱερατικῆς του ζωῆς ἔγινε “ σάρξ ἐκ τῆς σαρκός του”, καύχημά του, προτιμότερο ἀπό τήν κοσμική του “υπόληψη”, τήν ἐπιστημονική του ἰδιότητα (ἄς τό προσέξουν οἱ ποικίλοι ἐπιστήμονες-κληρικοί πού προφασίζονται ὃτι δέν μποροῦν νά κυκλοφοροῦν στό χῶρο ἐργασίας τους μέ τά ράσα, ἀρνούμενοι ἔτσι τήν μαρτυρία τους καί τόν ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ)τήν δράση του τήν ἐλευθερία του καί τήν ἴδια του τή ζωή! Στήν πραγματικότητα δέν ἔκανε ἄλλο ἀπό τό νά ἐφαρμόσει στήν πράξη τή διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης, πού δέν εἶναι μιά αὐθαίρετη, ἰδιότροπη ἑρμηνεία τῆς σημασίας τοῦ ράσου ἀλλά ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καταγεγραμμένη καί ἀποκρυσταλλωμένη. Μέ ὃλη του τήν πολιτεία ὁ ἃγιος Λουκᾶς τί ἄλλο δείχνει σ᾿ ὃλους μας παρά τό σταυρικό καί πενθικό φρόνημα συμπυκνωμένο στό μπαλωμένο του ράσο. Αὐτό τό φρόνημα τό ἀπαραίτητο σ᾿ ἐκείνους τούς δίσεκτους καιρούς πού διωκόταν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού κρεμοῦσαν τούς ἱερεῖς στούς στύλους καί γκρέμιζαν τούς ναούς, πού ὀδηγοῦσαν στά στρατόπεδα καί τήν ἐξορία τούς πιστούς. Ὁ ἃγιος Λουκᾶς προτίμησε”συγκακουχεῖσθαι τιῶ λαιῶ του Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν” (Ἐβρ.11,25). Ταυτόχρονα μέ τό ράσο του εἰκόνιζε τήν εὐρυχωρία τῆς θείας ἀγάπης πού τήν εἶχε κάμει δική του θυσιάζοντας τά πάντα τόσο σά γιατρός, ὃσο καί σάν ἐπίσκοπος γιά νά θεραπεύσει τίς σωματικές καί πνευματικές ἀσθένειες τῶν χριστιανῶν καί ἐλεῶντας τούς πάντας ἀδιακρίτως.

Μᾶς λένε τίποτα ὃλα αὐτά; Μήπως δέν εἶναι απαραίτητο τό ἴδιο σταυρικό-ἀσκητικό-πενθικό φρόνημα καί σήμερα πού διώκεται λυσσαλέα μέσα κι ἔξω ἀπό τό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μέ τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό, τό ὀρθόδοξο ἦθος μέ τήν προσπάθεια ἐξευτελισμοῦ τῆς παρθενίας καί τῆς σωφροσύνης μέ τήν προσπάθεια κατοχυρώσεως τοῦ “ἐπιστημονικοῦ” φόνου τῆς δωρεᾶς ὀργάνων σώματος κ.λ.π. καί τῆς εὐλογίας τῶν ἀθέσμων μικτῶν γάμων, πού διώκεται ἡ ὀρθόδοξη παράδοση μέ τήν προσπάθεια μειώσεως τῶν ἱερῶν νηστειῶν, ἀλλοιώσεως τῆς θείας λατρείας κ.λ.π.; Μήπως καί σήμερα δέν πολεμεῖται τό ἱερό ράσο, ὣστε μέ τό πρόσχημα τῆς “ποιμαντικῆς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου” νά ἀπονευρωθεῖ ἡ ἱερατική παρουσία στήν καθημερινή ζωή, νά μεταβληθεῖ ὁ ἱερεύς σέ ὑπάλληλο μέ μαῦρο - καί ὄχι πάντα - κουστουμάκι, στήν καλλίτερη περίπτωση σέ κοινωνικό ἐργάτη πού ἱκανοποιεῖ τίς ψυχολογικές θρησκευτικές ἀνάγκες τοῦ λαοῦ, ὁπλισμένος μάλιστα μέ ψυχολογικές γνώσεις ἱκανές γιά νά προσφέρουν ὑπηρεσίες στόν β ί ο τῶν ἀνθρώπων ἀλλά ἀνήμπορεςγιά νά παράσχουν τήν ὄντως ζ ω ή, τόν Χριστό στήν κάθε ψυχή; Μήπως αὐτές οἱ δυνάμεις πού μάχονται τά ράσα μας δέν ἐπιδιώκουν ὃπως ἔκαναν καί μέ τόν ἃγιο Λουκᾶ-τί σύμπτωση ἀλήθεια!- “νά μήν προκαλοῦμε γύρω μας(στό δρόμο, στά μαγαζιά, στίς συγκοινωνίες) τήν προσοχή”; Δέν καίγονται τά σωθικά τους ὃταν κάθε στιγμή κυκλοφορῶντας παντοῦ μέ τά ράσα μας δίνουμε τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας στούς πιστούς, τήν ἐν Χριστιῶ μαρτυρία μας; ὃταν ὑπενθυμίζουμε μέ τό ἁγιασμένο ράσο μας “τά ἄνω”; Δέν φθονοῦν τήν ἱερατική μας, πνευματική ἐξουσία(ἐξουσία κατά πνευμάτων ἀκαθάρτων, ἐξουσία τελέσεως τῶν μυστηρίων, διδασκαλίας ἀκριβοῦς τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, ἐξουσία ἐλέγχου τῆς πλάνης,τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀδικίας, ἀφέσεως ἁμαρτιῶν) “ἣν ἔδωκεν ὁ Κύριος ἡμῶν εἰς οἰκοδομήν καί οὐκ εἰς καθαίρεσιν”ψυχῶν (B΄Κορ.10,8); Δέν τονίζουν ἐπίμονα μέ ἓνα περίεργο τρόπο διά τῶν θεωρητικῶν ἐκφραστῶν τους ὃτι ἡ ἱερωσύνη δέν εἶναι καθόλου ἐξουσία ἀλλά μόνο διακονία, πού στήν πράξη βέβαια ἐκφυλίζεται σέ διακονία τούτου δῶ τοῦ βίου, καθώς προείπαμε, σπρώχνοντας ἔτσι τά πράγματα στήν ἀποϊεροποίηση τοῦ κλήρου, καί τήν ἀλλοίωση τῆς ἱερατικῆς μας περιβολῆς, ὃπως τό πέτυχαν μέ τούς κληρικούς τοῦ ἐξωτερικοῦ;

Απόσπασμα από το άρθρο «Τρεις Αρχιεπίσκοποι και τα ράσα»

orthros.org/Greek/Keimena/3ArxiepkaiTaRasa.htm

Το ράσο (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

ΤΟ ΡΑΣΟ

Όταν, αγαπητοί μου, όταν ο άνθρωπος βρισκόταν στον παράδεισο, ο πρώτος εκείνος άνθρωπος δεν είχε ανάγκη από ενδυμασία, από ρούχα. Ήταν γυμνός. Αλλ’ όπως τα μικρά παιδιά, ενώ είναι γυμνά, δεν πονηρεύονται καθόλου αλλά παίζουν αθώα κι’ ευτυχισμένα στην αυλή των σπιτιών τους, έτσι και ο άνθρωπος, προτού αμαρτήσει, ήταν αθώος, και η γυμνότητα δεν τον σκανδάλιζε. Ρούχο του ήταν η αθωότητα.

Αλλ’ όταν ο Αδάμ αμάρτησε, τότε έφυγε η αθωότητα και ήρθε η πονηριά. Ο Αδάμ άρχισε να αισθάνεται ντροπή για τη γυμνότητά του κι’ έτρεξε να σκεπάσει το σώμα του με τα πλατιά φύλλα του δέντρου της συκιάς. Αργότερα ο άνθρωπος σκέπαζε τη γυμνότητά του με δέρματα ζώων που σκότωνε. Και όταν προόδεψε και ανακάλυψε τη ρόκα και τον αργαλειό, άρχισε να κατασκευάζει υφάσματα από μαλλί ή από βαμβάκι, και αργότερα από λινό και μετάξι. Έτσι αναπτύχθηκε η βιομηχανία και το εμπόριο των ενδυμάτων.

***

Στην αρχή οι ενδυμασίες ήταν απλές. Σκοπό είχαν να σκεπάσουν τη γυμνότητα και να προφυλάξουν τον άνθρωπο απ’ τις καιρικές μεταβολές του χειμώνα και του καλοκαιριού.

Η ενδυμασία είναι μια από τις ανάγκες του ανθρώπου. Γυμνός δεν μπορεί να περπατήσει στο δρόμο, εκτός αν έχασε το μυαλό του ή – ακόμα χειρότερο – αν έχασε τη ντροπή και έγινε ένας ξετσίπωτος άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα.

Αλλ’ όπως τις ανάγκες του φαγητού και του πιοτού η αμαρτία τις διέστρεψε, και το φαγητό έγινε πολυφαγία και γαστριμαργία και το πιοτό έγινε μέθη και ασωτία, έτσι διέστρεψε και τη φυσική ανάγκη της ενδυμασίας. Η κενοδοξία σπρώχνει τον άντρα ή τη γυναίκα να ντύνεται με φανταχτερά και ακριβά ρούχα, για να επιδεικνύεται στους ανθρώπους. Όπως λέει ο Χριστός στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, ο πλούσιος εκείνος ντυνότανε πορφύρα και βύσσο, ρούχα δηλαδή πανάκριβα που φορούσαν μόνο οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες (Λουκ. 16, 19).

***

Αλλ’ εκτός απ’ αυτό το σκοπό η ενδυμασία, απ’ την πιο αρχαία εποχή, χρησιμεύει και για άλλο σκοπό.

Χρησιμεύει και για να γίνεται κάποια διάκρισης. Άλλη δηλαδή ενδυμασία φορούν οι άντρες, άλλη οι γυναίκες. Κανόνας της Εκκλησίας μας απαγορεύει να ντύνονται οι άντρες με γυναικεία ρούχα και οι γυναίκες με αντρικά. Η απαγόρευσης δε αυτή στηρίζεται και πάνω στην ψυχολογική παρατήρηση, πως μαζί με την αλλαγή των ενδυμάτων γίνεται και μια σχετική αλλαγή σκέψεων και αισθημάτων γύρω από το φύλο.

Επίσης στρατιωτικοί, αξιωματικοί και οπλίτες όλων των εθνών, απ’ την ώρα που θα καταταγούν στο στράτευμα βγάζουν την πολιτική τους ενδυμασία και ντύνονται την καθορισμένη στολή του στρατιωτικού. Αλλιώς διατίθεται ο άνθρωπος όταν βλέπει τον αξιωματικό ή το στρατιώτη ντυμένο με τη στρατιωτική στολή και αλλιώς όταν τον βλέπει με τα πολιτικά. Αλλά και οι δικαστικοί σε ορισμένες χώρες όταν ανεβαίνουν στην έδρα για να δικάσουν παρουσιάζονται με ειδική στολή, τη στολή του δικαστικού.

***

Τα λέμε για να δώσουμε μια απάντηση σ’ εκείνους τους μοντέρνους που θέλουν να καταργήσουν την ειδική στολή των κληρικών. Αυτοί θέλουν τον παπά χωρίς ράσο, τον θέλουν με σακάκι και γραβάτα. -Έτσι ο παπάς λένε, θα μπορεί να μπαίνει παντού, σε θέατρα και κινηματογράφους, σε γήπεδα και σε άλλες κοσμικές συγκεντρώσεις και να κινείται ελεύθερα!… Αλλά ποιος μπορεί να αρνηθή, πως το ράσο, που αποτελεί ένα εξωτερικό γνώρισμα του κληρικού, συντελεί κατά κάποιο τρόπο να συστέλλεται ο κληρικός και να μην εκτρέπεται δημοσίως; Μπορείτε να φαντασθήτε τον Ιερέα μας χωρίς ράσο; Θα μοιάζει, όπως είπε κάποιος, σαν μαδημένος κόκορας!

Βέβαια το ράσο δεν κάνει τον παπά, αλλά η ειδικά αυτή περιβολή συντελεί στη διατήρηση κάποιου σεβασμού, τουλάχιστον σε χώρες που δεν κατήργησαν επίσημα τη θρησκεία και δεν έγιναν τυπικά και ουσιαστικά άθεα καθεστώτα. Σε καιρό διωγμών, όπως ήταν οι διωγμοί των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού, οι κληρικοί δεν φορούσαν ιδιαίτερη ενδυμασία, γιατί θα συλλαμβάνονταν αμέσως όλοι, θα εκτελούνταν και οι χριστιανοί θα έμεναν ορφανοί. Θα ήταν μια αφροσύνη. Οι κληρικοί τότε ήταν ντυμένοι όπως και οι λαϊκοί. Κανένας ειδωλολάτρης δεν θα μπορούσε να τους διακρίνει από την εξωτερική τους περιβολή. Οι ήρωες εκείνοι κληρικοί των πρώτων αιώνων δεν διακρίνονταν από την ενδυμασία τους, αλλ’ απ’ την υπέροχη ζωή τους.

Και στους δικούς μας χρόνους σε κράτη άθεα και ολοκληρωτικά, που έχουν κηρύξει φοβερό πόλεμο εναντίον της Χριστιανικής πίστεως και απαγορεύουν την εμφάνιση των κληρικών με την ιδιαίτερη ενδυμασία τους, οι κληρικοί δεν φορούν ράσο. Στην Τουρκία, όπου μισείται θανάσιμα ο χριστιανισμός, ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή απαγορεύθηκε το ράσο. Μόνο μια εξαίρεσης έγινε για τον Πατριάρχη να φοράει ράσο, όταν βγαίνει έξω από το Πατριαρχείο. Έτσι οι Τούρκοι θέλησαν να εκδικηθούν την Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί ξέρουν πολύ καλά πως ο κλήρος ήταν εκείνος που κράτησε 400 χρόνια και δεν άφησε να πεθάνει η εθνική συνείδησης όχι μοναχά στην Ελλάδα αλλά και των άλλων Βαλκανικών λαών. Οι Τούρκοι μισούν το Πατριαρχείο, μισούν τους Ιερείς μισούν και αυτό ακόμα το ράσο. Κυριολεκτικός δαιμονίζονται αν δουν ράσο. Είναι σα να βλέπουν την Ελληνική σημαία. Και πράγματι ράσο και φουστανέλα έκαναν την Ελληνική σημαία!

Και όχι μόνο οι Τούρκοι, αλλά και οι Αμερικανοί και οι Αυστραλοί και άλλοι λαοί δεν θέλουν να βλέπουν ράσο στους δρόμους. Τι τραβούν οι δικοί μας κληρικοί, όταν παρουσιάζονται στα «πολιτισμένα» αυτά κράτη με το ράσο! Μαζεύονται ανάγωγα παιδιά, τους κοροϊδεύουν και τους πετροβολούν. Γι’ αυτό οι περισσότεροι κληρικοί που υπηρετούν στο εξωτερικό αναγκάζονται να φορούν πολιτικοί ενδυμασία.

***

Καλά, θα πει κανείς, καλά οι Τούρκοι, οι Αμερικάνοι και άλλοι δεν θέλουν να βλέπουν τους ιερείς μας να φορούν ράσο αλλά οι Έλληνες, που ξέρουν τι πρόσφερε στην πατρίδα το ράσο, που στους δρόμους και στις πλατείες βλέπουν αγάλματα ιερέων και ιεραρχών που θυσιάστηκαν για γένος, οι Έλληνες πως τολμούν να περιφρονούν και να υποτιμούν το ράσο;

Το ράσο, η ιδιαίτερη αυτή ενδυμασία των ορθοδόξων κληρικών, έχει την ιστορία του, μια ιστορία ζυμωμένη με δάκρυα και αίματα, μια ιστορία που δεν πρέπει ποτέ να την ξεχνάμε.

Μ’ αυτά που λέμε δεν θεωρούμε το ράσο δόγμα τις πίστεως μας κάτι δηλαδή το αμετάβλητο. Αλλά κι όσοι νομίζουν, πως καταργώντας το ράσο και ντύνοντας τους ιερείς με μοντέρνα ενδυμασία θα εκσυγχρονισθεί και θα προοδεύσει η εκκλησία, σφάλουν οικτρά. Δεν φταίει το ράσο για τυχόν αποτυχίες και σκάνδαλα των σημερινών κληρικών. Αυτά, αν καταργηθεί το ράσο όχι μόνο δεν θα λιγοστέψουν, αλλά και θα αυξηθούν. Η εκκλησία μας στις μέρες τις πονηρές που ζούμε δεν έχει ανάγκη εξωτερικών μεταρρυθμίσεων, αλλ’ έχει ανάγκη εσωτερικών αλλαγών. Έχει ανάγκη αγίων και εμπνευσμένων κληρικών που θα φορέσουν και θα τιμήσουν το ράσο και θα το κάνουν λάβαρο των πιο ωραίων αγώνων για τη θρησκευτική, ηθική και εθνική αναγέννηση του Γένους μας.

Από το βιβλίο «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ» +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου σελ.168 -172

το αλίευσα εδώ

Δίπλα σου είναι ο άγγελός σου ...

 

...Την ώρα πού μπήκα στο δωμάτιο του, ήταν εκεί οι γιατροί, πού έκαναν την καθημερινή επίσκεψη τους στους θαλάμους των ασθενών. Κατά σύμπτωση οί γιατροί εκείνοι ήταν πρώην φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, μόλις με είδαν, ήρθαν κοντά μου καί με ενημέρωσαν για την κατάσταση της υγείας του Γέροντα. Όταν τελείωσαν κι έφυγαν οί γιατροί, πήγα καί κάθησα δίπλα στο Γέροντα Ιάκωβο, ό οποίος, μόλις με είδε, μου είπε το εξής, το όποιο μ' εκανε πραγματικά ν' άνατριχιάσω,γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ.

- Δεν σε ξέρω. Πρώτη φορά σε βλέπω. Άλλα βλέπω ότι πίσω σου στέκεται ό άγγελος σου.

Με συγκλόνισε κυριολεκτικά αυτό πού μου είπε. Δεν το λέω για υπερηφάνεια, Καί πρόσθεσε:

- Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο. Άλλα τον δικό σου τον είδα. Πρόσεξε να μη τον διώξεις από κοντά σου. Ανατριχιάζω ολόκληρος κάθε φορά, πού το σκέφτομαι, το ίδιο όπως την ώρα εκείνη. Κι ολοκλήρωσε ό Γέρων Ιάκωβος: -Αυτός ό άγγελος έχει κατονομασθεί την ήμερα της βαπτίσεώς σου. Από την ήμερα της βαπτίσεώς σου σε συνοδεύει καί δεν πρέπει να φεύγει από κοντά σου. Είναι αυτός, ό οποίος τελικά θα πάρει την ψυχή σου στα χέρια του καί θα την οδηγήσει την ήμερα της Κρίσεως. Κι όταν θα έρχονται οί δαίμονες καί θα λένε «αυτός έκανε εκείνο, έκανε το άλλο, διέπραξε αυτή την αμαρτία καί την άλλη», τότε ό άγγελος σου θα λέει «ναι, τα έκανε αυτά, αλλά ταυτόχρονα έκανε κι αυτό το καλό, έκανε καί το άλλο καλό». Αυτός είναι ό δικηγόρος, πού θα σε υποστηρίξει. Πρόσεξε, λοίπόν, να μην τον απομακρύνεις. Τον είδα να είναι κοντά σου. Από εκείνη την ώρα, ουδέποτε σταμάτησα να έχω την αίσθηση ότι δίπλα μου υπάρχει ένας άγγελος, ό δικός μου, προσωπικός άγγελος. Αυτό είναι ένα μέγα μήνυμα χαράς προς όλους όσους βαπτιστήκαμε Όρθόδοξοι χριστιανοί.

πηγή

Η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ένα κρουαζιερόπλοιο κατά τη διάρκεια μιας σφοδρότατης καταιγίδας βυθίστηκε και μόνο δύο από τους επιβάτες του κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι ένα μικρό ερημονήσι.
Οι δυο ναυαγοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, συμφώνησαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να προσευχηθούν στο Θεό.
Ωστόσο για να εξακριβώσουν ποιανού η προσευχή είναι ισχυρότερη αποφάσισαν να χωρίσουν την περιοχή στα δύο και να μείνουν στις αντίθετες πλευρές του νησιού.

Το πρώτο πράγμα για το οποίο προσευχήθηκαν ήταν τροφή.
Το επόμενο πρωινό, ο πρώτος άνδρας είδε ένα δέντρο γεμάτο φρούτα στην πλευρά του και ικανοποίησε την πείνα του.

Η άλλη πλευρά του νησιού παρέμεινε άγονη.

Μετά από μια εβδομάδα, ο πρώτος άνδρας ένοιωθε μοναξιά και αποφάσισε να προσευχηθεί για μια σύζυγο. Την επόμενη μέρα, μια γυναίκα βγήκε κολυμπώντας στη δική του πλευρά του νησιού. Στην άλλη πλευρά δεν έγινε τίποτα.
Το πρωί, βρήκε ένα πλοίο αραγμένο στη δική του πλευρά του νησιού.
Σύντομα ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα σπίτι, ρούχα, περισσότερη τροφή. Την επόμενη μέρα έγινε το θαύμα !

Ότι προσευχήθηκε του δόθηκε !
Ωστόσο ο δεύτερος άνδρας ακόμη δεν κατάφερε να αποκτήσει τίποτα.

Τελικά, ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα πλοίο ώστε αυτός και η σύζυγος του να μπορέσουν να φύγουν από το ερημονήσι.

Ο πρώτος άνδρας και η σύζυγος του επιβιβάστηκαν στο πλοίο και αποφάσισαν να αφήσουν τον δεύτερο άνδρα μόνο του στο νησί.

Θεώρησαν ότι ο δεύτερος άνδρας ήταν ανάξιος να λάβει τις ευλογίες του Θεού καθώς καμιά από τις προσευχές του δεν εισακούστηκαν.
Καθώς το καράβι ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ο πρώτος άνδρας άκουσε μια φωνή από τον παράδεισο να δονεί τον αέρα :

«Γιατί παρατάς τον σύντροφό σου στο νησί ;»
«Οι ευλογίες είναι μόνο δικές μου, καθώς εγώ ήμουν αυτός που προσευχήθηκε για να τις λάβει.
Από τις δικές του προσευχές δεν εισακούστηκε καμία και έτσι δεν του αξίζει τίποτα» απάντησε ο πρώτος άνδρας.

«Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος» τον επίπληξε η φωνή.

«Ο άνδρας αυτός προσευχόταν μόνο για ένα πράγμα το οποίο και εισακούστηκε. Αν δεν γινόταν αυτό εσύ δεν θα λάμβανες καμιά από τις ευλογίες μου».

«Πες μου» ρώτησε ο πρώτος άνδρας, «ποια ήταν η προσευχή του για την οποία του είμαι υποχρεωμένος ;»

«Προσευχόταν να εισακουστούν όλες οι προσευχές σου !»

Γέροντας Παϊσιος