Ἅγιος Μόδεστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων και η Ἁγία Θεοφανώ (16 Δεκεμβρίου).

 

Ὅσα ἀναφέρονται γιὰ τὸν Ἅγιο αὐτὸν στοὺς περισσότερους Συναξαριστές, ἀνήκουν στὴ σφαίρα τῆς φαντασίας καὶ μόνο. Τὸν πατέρα του Εὐσέβιο καὶ τὴν μητέρα τοῦ Θεοδούλη, ἀπὸ τὴν Σεβάστεια τῆς Παλαιστίνης, τοὺς θέλουν ἐπὶ Μαξιμιανοῦ (286 – 305) νὰ πεθαίνουν στὴ φυλακή, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι τὰ χρόνια τῆς πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ ἦταν ἀπὸ τὸ 632 μέχρι τὸ 634.

Ὁ Ἅγιος Μόδεστος, ἀνακαίνισε τὰ ἱερὰ προσκυνήματα, ποὺ καταστράφηκαν ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ ζήτησε τὴν συνδρομὴ τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν Ἀνατολή.
Ὀσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε καὶ ἀφοῦ ἔκανε πολλὰ γιὰ τοὺς Ἁγίους τόπους, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων ἔργων σου, τῇ ἐπιδείξει, πᾶσαν εὔφρανας, Σιὼν τὴν θείαν, τῶν Ἀποστόλων πλουτήσας τὴν ἔλλαμψιν, καὶ τῷ Σωτήρι ὁσίως ἱέρευσας, ἱεραρχίᾳ καὶ βίου λαμπρότητι. Πάτερ Μόδεστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἱεράρχης ὅσιος Πάτερ ἐδείχθεης, ἐν Σιὼν ὡς ἄγγελος, ἱερατεύσας τῷ Χριστῷ· διὸ ἀξίως δεδόξασαι, Πατριαρχῶν ἐγκαλλώπισμα Μόδεστε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Ἐκκλησίας ἄστρον λαμπρόν, καὶ Σιὼν τῆς θείας, ὁ κοσμήτωρ ὁ ἱερός· χαίροις Ἱεράρχα, Μόδεστε θεοφόρε, ἡμῶν πρὸς τὸν Δεσπότην, πρέσβυς θερμότατος.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργὴς Θεοφανούς. Ἦταν σύζυγος τοῦ βασιλιὰ Λέοντα τοῦ ἐπονομαζόμενου Σοφοῦ.

Ἡ Θεοφανώ, καταγόταν ἀπὸ ἐπιφανὴ οἰκογένεια τῆς Ἀνατολῆς, καὶ κατοικοῦσε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀναδείχθηκε βασίλισσα καὶ παρ’ ὅλα τὰ μεγαλεία καὶ τὸν πλοῦτο ποὺ τὴν πλαισίωνε, διατήρησε τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ τὴν μετριοφροσύνη ποὺ τὴν χαρακτήριζε πρίν. Προτιμοῦσε νὰ εἶναι ἁπλὰ ντυμένη καὶ νὰ βρίσκεται δίπλα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν χρειαζόντουσαν. Γι’ αὐτὸ ντυνόταν ἁπλὰ γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωρίζεται καὶ μὲ τὴν συνοδεία δύο ἔμπιστων ὑπηρετριῶν της, γύρναγε στὰ σπίτια τῶν φτωχῶν καὶ κατατρεγμένων καὶ πρόσφερε τὴν βοήθειά της.

Ἦταν τόση ἡ πίστη της, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ θαυματουργήσει. Ὅταν ἐγκατέλειπε ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη κάποιον ἀσθενή, διότι δὲν μποροῦσε νὰ τὸν θεραπεύσει, τοῦ ἐπανέφερε τὴν ὑγεία του ἡ Ἁγία μὲ τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς της. Παρ’ ὅλο τὶς πίκρες ποὺ δέχθηκε στὴν ζωή της ἡ Ἁγία Θεοφανὼ ὑμνοῦσε τὸν Κύριο μὲ μία ἄσβεστη φλόγα.
Ἀναπαύθηκε ἐν εἰρήνῃ καὶ τὸ ἅγιο λείψανό της βρίσκεται στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Προελομένη τὰ οὐράνια πόθῳ, Θεοφανὼ τὴν βιοτὴν διεξῆλθες, ἀγγελικῶς ἐν γῇ περιπολεύουσα· ὅθεν κατηξίωσαι, οὐρανίων χαρίτων, σὺν Ἀγγέλων τάξεσι, καὶ Ἁγίων χορείαις, παρισταμένη τῷ Παμβασιλεῖ· ὃν ἐκδυσώπει, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τὴν ἐν τῷ μέσῳ ἀνακτόρων ἀναλάμψασαν

Ὡς ἐν ἐρήμῳ ἁγιότητος ταῖς λάμψεσιν,

Ὡς θεόφρονα τιμήσωμεν βασιλίδα·

Βασιλείαν γὰρ λιποῦσαι τὴν ἐπίγειον

Τὴν οὐράνιον ἐνθέως ἐκληρώσατο·
Χαίροις λέγοντες, Θεοφανὼ παμμακάριστε.

Μεγαλυνάριον.
Τῆς θεοφανείας τῆς μυστικῆς, τὴν βουλὴν πληροῦσα, ὡς βασίλισσα νουνεχής, τῆς ὑπερκοσμίου, ἐπέβης βασιλείας, Θεοφανὼ Ὁσία ἀξιοθαύμαστε

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011 -Τυπικόν

16. Παρασκευή. ᾿Αγ­γαίου προφήτου (500 π.Χ.). Θεοφα­νοῦς βασιλίσσης (†894), Μο­δέ­στου ἀρχιεπ. ᾿Ιεροσολύμων (†634).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Παρ. κζ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Τιμ. α΄ 1-2, 8-18)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Παρ. ιγ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Μρ. θ΄ 33-41).

Σημείωσις. Εἰς τοὺς γεραίροντας τὸν ἅγιον Μόδεστον ναοὺς ἡ ἑορ­τά­σιμος αὐτοῦ ἀκολουθία (ἥ τις εὑρίσκεται ἐν ἰδιαιτέρᾳ φυλλάδι ἢ ἐν τέλει τοῦ Μηναίου) ψάλλεται ἄνευ Παρακλητικῆς· ἡ δὲ τοῦ Μηναίου καταλιμπάνεται (ψαλλομένη ἐν τοῖς ἀποδείπνοις).

Ο δίκαιος έχει τον Θεό με το μέρος του (Γερ. Παϊσίου)

Όλοι οι άνθρωποι δεν χωράνε σ’ αυτόν τον κόσμο σήμερα. Αν κάποιος θέλει να ζήσει τίμια και πνευματικά, δεν χωράει μέσα στον κόσμο.
- Γέροντα, γιατί δεν χωράει;
- Όταν είναι κανείς ευαίσθητος και βρεθεί σε ένα σκληρό περιβάλλον και του κάνουν την ζωή μαύρη, πώς να αντέξει; Ή πρέπει να βρίζει κ.λπ. ή να φύγει. Αλλά και να φύγει δεν μπορεί, γιατί χρειάζεται να ζήσει. Του λέει το αφεντικό: «Σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί δεν κλέβεις, πρέπει όμως να βάζεις και σάπια ανάμεσα στα καλά. Μέσα στις καλές μπάλες τριφύλλι πρέπει να βάλεις και λίγες χωνεμένες»! Τον βάζει και διευθυντή, για να τον κρατήσει· πρέπει όμως να κάνει και έτσι, γιατί αλλιώς θα τον πετάξει από την δουλειά. Μετά ο καημένος δεν κοιμάται, αρχίζει τα χάπια. Ξέρετε τί τραβάνε οι καημένοι άνθρωποι; Τί δυσκολίες, τί εκβιασμούς συναντούν πολλοί στις δουλειές τους από τούς προϊσταμένους; Τους κάνουν την ζωή μαύρη. Να παρατήσουν την δουλειά; Έχουν οικογένεια. Να καθίσουν; Βάσανα. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα· και τα δυό στενά. Πάει να σκάση κανείς. Κάνει υπομονή, παλεύει.
Σε άλλον του αφήνουν όλη την δουλειά και πάει ο συνάδελφος μόνο για να πληρωθεί. Γνωρίζω έναν που ήταν κάπου διευθυντής. Όταν άλλαξαν τα πράγματα, τον έβγαλαν από διευθυντή και έβαλαν άλλον του κόμματος, που ούτε το Λύκειο δεν είχε τελειώσει. Τον έκαναν διευθυντή, αλλά δεν ήξερε την δουλειά, και έτσι δεν μπορούσαν να πάνε σε άλλη θέση τον προηγούμενο.

Λοιπόν, τί κάνουν; Βάζουν στον ίδιο χώρο και δεύτερο γραφείο! Την δουλειά την έκανε ό παλιός διευθυντής και ο νέος καθόταν τσιγάρο, καφέ, κουβέντα… Τελείως αναιδής! Δεν του έκοβε κιόλας, έλεγε ό,τι του ερχόταν, και έπεφτε η ευθύνη μετά στον παλιό. Μέχρι που αναγκάσθηκε να φύγει ο καημένος. «Μήπως πρέπει να πάω κάπου άλλου; Ο χώρος είναι μικρός· δεν χωράνε δυό γραφεία. Καλύτερα, κάθησε εσύ εδώ», του είπε και σηκώθηκε και έφυγε, γιατί του έκανε και την ζωή μαύρη. Και δεν είναι μια μέρα, δυό. Κάθε μέρα να έχεις έναν τέτοιον στο κεφάλι σου, είναι βάσανο!
Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση. Τον αδικούν, τον πατούν – «πατούν επί πτωμάτων», έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. Αυτός που θέλει να ζήσει με αρετή και να είναι τίμιος στην δουλειά του, είτε εργάτης είναι είτε έμπορος είτε οτιδήποτε είναι, πρέπει να το πάρει απόφαση ότι, όταν αρχίσει την δουλειά του, θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει λ.χ. ούτε τα ενοίκια, αν έχει μαγαζί, για να του έρθει η ευλογία του Θεού. Όχι όμως να πηγαίνει με τον σκοπό: «Αν φθάσω μέχρις εκεί, μετά θα έχω πελατεία»! Να μην πάει με τέτοιο σκοπό, γιατί τότε ο Θεός δεν θα του δώσει. Αλλά όταν πει: «Θα ζήσω κατά Θεόν, δεν θα κάνω αδικίες, θα πω ότι αυτό αξίζει πενήντα δραχμές και εκείνο διακόσιες δραχμές», ο Θεός δεν θα τον αφήσει. Κάποιος άλλος εν τω μεταξύ εκείνο που θα το δίνει αυτός πενήντα δραχμές, θα το δίνει πεντακόσιες δραχμές και θα πλουτίσει. Τελικά όμως ο απατεώνας αυτός θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει ούτε τα ενοίκια και θα το κλείσει το μαγαζί του, γιατί ο κόσμος πληροφορείται, ενώ σιγά-σιγά ο τίμιος δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα από την πελατεία που θα έχει· θα παίρνει συνέχεια υπαλλήλους! Αλλά στην αρχή θα δοκιμασθεί. Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών· περνάει από τα λανάρια.
Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης

+ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΙΤΟΣ Κ. ΧΟΡΤΑΤΟΣ 1950-2011

αντιγραφή απο

Ένας λαμπρός Κληρικός,ένας φίλος και αδελφός "έφυγε" αργά εχθές το βράδυ για το αιώνιο ταξίδι που οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών.

Ο Αρχιμανδρίτης ΤΙΤΟΣ ΧΟΡΤΑΤΟΣ δεν είναι πια κοντά μας.Προτίμησε να γιορτάσει την Θεία Γέννηση εκεί ψιλά μαζί με τους Αγγέλους ψάλλοντας με την κατανυκτική του φωνή το " Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη ..".

Στην αγία Πόλη της Βηθλεέμ ,που τόσο αγάπησε και ύμνησε,φτερουγίζει τώρα το πνεύμα του.Εκεί στο ιερό προσκύνημα των απλοϊκών Ποιμένων,που τόσο γλαφυρά μας το παρουσίασε σε ένα από τα πολλά συγγράμματά του,θα περιστρέφεται η αγαθή του ψυχή.Στην Ναζαρέτ, στην Γεθσημανή,στον Ιορδάνη ποταμό,στον Γολγοθά και στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού θα είναι έντονη η νοερή του παρουσία,αφού τα λάτρεψε και έδωσε όλες του τις πνευματικές δυνάμεις για την προάσπιση και ανάδειξή τους μέσα από τα δοκίμιά του.

Ο κατά πνεύμα Αδελφός και πολύτιμος ΦΙΛΟΣ π.Τίτος,κατά κόσμον Διονύσιος,Χορτάτος γεννήθηκε στην Βαρβάσαινα του Πύργου Ηλείας στις 16 Ιουνίου 1950 από γονείς ευσεβείς τον Κωνσταντίνο και την Ρωξάνη.Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του γράφτηκε στην Ριζάρειο Εκκλ.Σχολή και στην συνέχεια στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ..Χειροτονήθηκε Διάκονος στην Κομοτηνή στις 23 Αυγούστου 1972 από τον μακαριστό Μητροπολίτη,τότε Μαρωνείας και μετά ταύτα Ν.Ιωνίας και Φιλαδελφείας Τιμόθεο που του έδωσε το όνομα του αυταδέλφου του Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου.Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1976 ,υπό του ιδίου Μητροπολίτου,στον Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αναργύρων Ν.Ιωνίας και έλαβε ταυτόχρονα και το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.Υπηρέτησε στον Ι.Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ν.Φιλαδελφείας και στην συνέχεια στον Ι.Ναό της Ζωοδόχου Πηγής Καλογραίζης.τον οποίο και ανήγειρε εκ βάθρων.Ταυτόχρονα υπηρέτησε και ως καθηγητής Μέσης Εκπαιδεύσεως.Επί Πατριάρχου Ιεροσολύμων Διοδώρου έλαβε απόσπαση για το παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων όπου υπηρέτησε ως Γραμματεύς των Πατριαρχικών Γραφείων και Ηγούμενος της Ι.Μονής των Αγίων Θεοδώρων Ιεροσολύμων,θέσεις που διατήρησε και επί Πατριάρχου κ.Ειρηναίου.

Επέστρεψε στην Ελλάδα λόγω κλονισμού της υγείας του και έλαβε την σύνταξή του,χωρίς όμως να πάψει να εργάζεται στον Αμπελώνα του Κυρίου.Ιερουργούσε και κήρυττε τον Θείο λόγο ενώ υπήρξε πολυγραφότατος με ειδική ενασχόληση την εκκλησιαστική ιστορία και την ιστορία των Αγίων Τόπων.

Η νεκρώσιμος Ακολουθία του μακαριστού Αδελφού θα τελεσθεί αύριο Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου στις 9 το πρωί στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής Καλογραίζης ενώ η ταφή του σκηνωματός του θα γίνει στην γενέτειρά του στον Πύργο Ηλείας.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΔΕΛΦΕ,ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΕ !

π.Τιμόθεος Ηλιάκης

ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ

ΣΤΟΝ Ι.ΝΑΟ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΛΟΓΡΑΙΖΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΜΟΥ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΙΤΟΣ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
πηγή

Μια αφανής αγία...

Σε μια κωμόπολι της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή , ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.

Ήταν περίπου 18-20 ετών , όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών. Εν συνεχεία, αφού έμαθε καλώς να διαβάζη, της χάρισε και μια Καινή Διαθήκη , γραμμένη στην ίδια γλώσσα, στη γλώσσα των τυφλών.

Άρχισε λοιπόν η κοπέλα να τη διαβάζη ψηλαφώντας τη με τα δάχτυλα. Κι όσο τη μελετούσε, τόσο και μάθαινε τι ήταν ο Χριστός και τι έκανε γι’ αυτήν προσωπικά καθώς και για ολόκληρο τον κόσμο. Και όσο μάθαινε, τόσο γαλήνευε και τόσο ειρήνευε η ταραγμένη της καρδιά. Ο πόνος από τα τόσα βασανιστικά χρόνια που πέρασε, μαλάκωσε μέσα από τη μελέτη της Καινής Διαθήκης. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά γέμισε από χαρά και ειρήνη. Πλημμύρισε από ευτυχία. «Βρήκα τη χαρά, έλεγε. Τώρα άνοιξαν τα μάτια της ψυχής μου κι αν λείπουν τα μάτια του σώματος, δεν με πειράζει. Με τα μάτια της ψυχής μπορώ να δω όλο τον κόσμο». Έβλεπε το φως του Θεού σε κάθε Θεία Λειτουργία και εχαίρετο. ( Εμείς που είμαστε «ανοιχτομάτηδες» το βλέπουμε αυτό το Φως;…) .

Κάποτε όμως έπαθε μια φοβερή δερματική νόσο που επρόσβαλε ακόμη και τα χέρια της, τα οποία «κάηκαν» , με αποτέλεσμα να χάση από τα δάχτυλά της την αφή. Δεν μπορούσε πλέον να ψηλαφήση την Αγία Γραφή ούτε και κανένα άλλο ιερό βιβλίο.

Η λύπη της και ο πόνος της ήταν απερίγραπτος . Έκλαιγε μέρα-νύχτα. Είχε χάσει τη δυνατότητα να παίρνη δύναμι και χαρά μέσα από το άγιο Βιβλίο. Της είχε μείνει όμως η προσευχή. Διότι, όταν ήταν στη Θεσσαλονίκη, στη Σχολή τυφλών ένας Αγιορείτης μοναχός, της δίδαξε τον τρόπο πώς να λέγη την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Έκανε λοιπόν πολλή προσευχή , για να δώση ο Ιησούς Χριστός μια καλή λύσι. Και ο Θεός απάντησε.

Μια μέρα πήρε με λαχτάρα το ιερό Βιβλίο , την Καινή Διαθήκη, και το έφερε στο στόμα της, για να ασπαστή τα γράμματά του, που αυτά τα γράμματα , μας μεταφέρουν τη σοφία του Θεού, τη λύτρωσι και τη σωτηρία. Και τότε ανακάλυψε κάτι παράξενο: κατάλαβε ότι μπορούσε να διαβάζη την γραφή των τυφλών με τα χείλη της! Και ξαναγέμισε η ζωή της χαρά, που της την έδινε πάλι η μελέτη του λόγου του Θεού. Και μέσα απ’ αυτή την παράδοξη μελέτη, ήλθε η δοξολογία, ήλθε η ευχαριστία, ήλθε η ζώσα προσευχή.

Μελετούσε και ύστερα έκανε προσευχή μετά δακρύων για όσους είχαν τα ίδια προβλήματα με σωματικές αναπηρίες και ασθένειες και ιδιαιτέρως προσευχή για όσους ήσαν τυφλοί στην ψυχή από την αμαρτία. Με την προσευχή της έβλεπε το θρόνο του Θεού και Τον παρακαλούσε και Τον ικέτευε για τους πτωχούς , τα ορφανά, τους ανέργους, τους αστέγους, για όλους τους ασθενείς. Για τους καλούς και τους κακούς, για τους αγαθούς και πονηρούς, για τους δικαίους και αδικουμένους, αλλά και για εκείνους που εξακολουθούν να αδικούν τον κόσμο… για τους άρχοντας και τους αρχομένους. Όλοι τους να φωτιστούν κι όλοι τους να δουν το Φως το αληθινό, τον Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου!

Κάποτε, αρρώστησε βαρειά. Εξομολογήθηκε για τελευταία φορά και κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων. Και ζήτησε την Καινή Διαθήκη, είπε να την ανοίξουν και ανοιχτή να της την ακουμπήσουν στα χείλη της.

Άπλωσε τα χέρια της η Ασπασία και την κράτησε γερά, αλλά ξεψυχισμένα. Οι οικείοι της κατά Θεία Πρόνοια την άνοιξαν στο Α΄ κεφάλαιο του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Και επαναλαμβάνοντας συνεχώς το «Εν αρχή ην ο Λόγος ,και ο Λόγος ην προς τον Θεόν», πέταξε η ψυχούλα της ψηλά στον ουρανό, ενώ συγχρόνως πλημμύρισε το δωμάτιό της με άρρητη γλυκύτατη ευωδία.

Είναι κι αυτή μια αφανής αγία!...

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»ΠΡΩΤ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011 ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΟΥ ΓΥΝ. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»ΣΕΡΓΟΥΛΑ ΔΩΡΙΔΟΣ

 

Κυκλοφορεί το φύλλον της 16.12.11 του «Ορθοδόξου Τύπου»

Μερικά ἀπό τά περιεχόμενά του:

◇ Μὲ καταθέσεις εἰς τὴν Ἑλβετίαν, προνόμια καὶ παχυλὰς ἀμοιβὰς οἱ ἐκκλησιομάχοι πολιτικοί. Τοὺς συκοφάντας τῆς Ἐκκλησίας δὲν τοὺς ἀγγίζει ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωσις τοῦ λαοῦ

◇ Κατάρα διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τὸ Κατάρ, Μακαριώτατε.

◇ Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συγχαίρει τούς μεταπατερικούς θεολόγους.

◇ Πικρά δικαίωσις τοῦ «Ὀρ­θοδόξου Τύπου». Πρίν ἐ­κτε­θοῦν οἱ διοικήσεις τῶν Ἑλληνοφώνων Πατριαρχείων καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

◇ Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Τοῦ Πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ.

◇ Ὑπεύθυνος διά τόν λιμόν τῆς Πατρίδος μας ἡ ἄνευ πνευματικῶν ἐφέσεων ξενόδουλος μετριοκρατία. Τοῦ Σεβ. Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου.

◇ Πόσας μερίδας φαγητοῦ ἔδωσαν τά κόμματα καί οἱ πολιτικοί;

◇ Οἱ Μορμόνοι καὶ ὁ Νηπιοβαπτισμός. Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου.

Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.

Σκέψεις για τα Χριστούγεννα που έρχονται......

Παιδί μου, αν μπορούσαμε να δούμε πόσο μας αγαπάει ο Θεός, πόσο καλός είναι ο Θεός, θα τρελαινόμασταν.

· (Παραμονή Χριστουγέννων) Σήμερα γεννιέται ο Χριστός, κι άλλοι τραγουδάνε και χορεύουν σε τραπέζια και θυσιάζουν το βρέφος.

· Δεν μπορούμε να είμαστε και με τον Χριστό κα[ με τον πονηρό. Πρέπει ν' αποφασίσουμε.

· Τι θέλει ο Κύριος; Αλήθεια, δικαιοσύνη και πίστη. Κι αυτά πού έχει ή καρδιά μας να τα έχουν και τα χείλη μας - όχι άλλα τα χείλη και άλλα ή καρδιά.

(π.Αμβρόσιος Ι.Μ. Δαδίου)

Η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας

 

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

«Θέλω ν' ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ' είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο πού ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού, πού έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, πού κατέβηκε από το ύψος Του, και πού σκέπασε την αρετή της μεγαλοσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του...

Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει, αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ' έτσι μίλησε μ' αυτή. Σκέπασε τη μεγαλοσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα πού επήρε από την Παρθένα και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας καί πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιο τον Χριστό ντύθηκε».

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος

 

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρα Ἐλευθερίου. Ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος εἶναι ἀπὸ τοὺς πρώτους μάρτυρας τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Πατρίδα εἶχε τὴ Ρώμη. Ὁ πατέρας του ἦταν ὕπατος, ἀνώτατος δηλαδὴ ἀξιωματοῦχος τοῦ κράτους, καὶ ἡ μητέρα του, Ἀνθία τὸ ὄνομα, ἦταν μαθήτρια τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Πολὺ νωρὶς ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα κι ἡ μητέρα του τὸν ἀνάθρεψε μὲ πολλὴ στοργὴ καὶ φροντίδα. Τὸν παρουσίασε στὸν τότε ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης, κοντὰ στὸν ὁποῖο ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα. Σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος, γιὰ τὴ μεγάλη του ἐπίδοση στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ τὴν ἄλλη του ἀρετή, χειροτονήθηκε διάκονος, πρεσβύτερος καὶ ἐπίσκοπος.

Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος ἦταν ἐπίσκοπος Ἰλλυρικοῦ, δηλαδὴ ἐδῶ κοντὰ σ’ ἐμᾶς, στὴν Αὐλώνα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἀπὸ τότε στὴν ἱερὴ ἐκείνη γῆ ἔπνεε χριστιανικὸς ἄνεμος κι ἀκουότανε ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ μόνο τώρα, γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ξέρει ὁ Θεός, στὰ μέρη ἐκεῖνα δὲν τολμοῦν οἱ ἄνθρωποι οὔτε τὸ σταυρό τους νὰ κάμουν. Σήμερα στὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐλευθερίου, ἂς προσευχηθοῦμε κι ἂς τὸν παρακαλέσουμε θερμὰ νὰ λυπηθῆ τοὺς ἀδελφούς μας στὴ Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ μένουν χωρὶς τὴ θεία Λειτουργία, χωρὶς τὴν εὐλογία καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ βαπτίζουν τὰ παιδιά τους, κι ὅταν ἀποθνήσκουν νὰ θάβονται χωρὶς ἱερέα.

Ἂς μὴ μᾶς κάνη ἐντύπωση ὅτι ἀπὸ τόσο μικρὴ ἡλικία ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος ἦταν ἐπίσκοπος. Ἡ Ἐκκλησία τότε ἀκόμα δὲν εἶχε θεσπίσει κανόνες γιὰ τὴν ἡλικία τῶν κληρικῶν, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους τώρα οἱ διάκονοι χειροτονοῦνται μετὰ τὰ 25, οἱ πρεσβύτεροι μετὰ τὰ 30 καὶ οἱ ἐπίσκοποι μετὰ τὰ 35. Ἀλλὰ γιὰ τὸν ἅγιο Ἐλευθέριο ἔχει ἐφαρμογὴ ἐκεῖνο ποὺ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τὸν Τιμόθεο· «μηδείς σου τῆς νεὸτητος καταφρονείτω», ἂς μὴ σὲ καταφρονῆ κανένας γιὰ τὴ νεαρή σου ἡλικία. Ἀλλὰ κι ἐκεῖνο, ποὺ διαβάζομε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅτι «γῆρας τίμιον οὐ τὸ πολυχρόνιον οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται». Ἀξιοσέβαστος δὲν εἶναι κανένας μόνο γιὰ τὰ χρόνια της ἡλικίας του.

Σὲ νεαρώτατη ἡλικία, ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος ἦταν σεμνὸς καὶ συνετός, σὰν τὸν πιὸ σεβαστὸ κι ἀξιότιμο γέροντα, καὶ τερμάτισε τὸ βίο του μὲ σκληρὸ μαρτυρικὸ θάνατο. Τί καλύτερο τάχα νὰ ζηλέψη ἕνας νέος, ἂν εἶναι νὰ πεθάνη, παρὰ ἕναν ἀνδρεῖο καὶ τιμημένο θάνατο; Οἱ ἀρχαῖοι, ὅταν πήγαιναν στὴ μάχη, τραγουδοῦσαν· «Τεθνάμεναι γὰρ καλὸν ἐνὶ προμάχοισι πεσόντα ἀνδρ’ ἀγαθόν...»· εἶναι καλὸς ὁ θάνατος νὰ πέση ὁ γενναῖος στὴ μάχη. Μὰ νὰ πέση ἕνας νέος γιὰ τὴν πίστη του στὸ Χριστό, δὲν εἶναι ἁπλῶς καλὸ καὶ ἡρωικό, μὰ ἀσύγκριτα πολὺ περισσότερο, εἶναι ὑπέρτατη θυσία γιὰ τὸ ἀπόλυτο ἀγαθὸ ποὺ εἶναι ὁ Θεός. Ὁ πιστός, ποὺ πέφτει στὴ μάχη τῆς πίστης, δὲν εἶναι ἤρωας· εἶναι μάρτυρας τῆς ἀνάστασης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος, μὲ τὸ ζῆλο, τὴν πραότητα καὶ τὴ σοφή του διδασκαλία, γρήγορα ἔφερε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων τῆς σημερινῆς Βορείου Ἠπείρου. Γι’ αὐτὸ οἱ φανατικοὶ εἰδωλολάτρες τὸν κατάγγειλαν στὸν αὐτοκράτορα Ἀδριανό. Ὁ αὐτοκράτορας ἔστειλε στὴν Αὐλώνα ἕνα στρατηγὸ μὲ στρατιῶτες κι ἔφεραν τὸν Ἅγιο στὴ Ρώμη. Στὸ δρόμο πολλοὶ ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες, βλέποντας κι ἀκούοντας τὸν ἅγιο Ἐλευθέριο, πίστεψαν καὶ βαπτίσθηκαν. Στὴ Ρώμη ὁ Ἀδριανὸς προσπάθησε μὲ ὑποσχέσεις νὰ μεταπείση τὸν Ἅγιο, μὰ ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε· «Πῶς θὰ καταδεχθῶ νὰ προσκυνήσω γιὰ Θεοὺς ἀναίσθητα καὶ ἄψυχα ἀγάλματα; Θαυμάζω πὼς ἐσεῖς, λογικοὶ ἄνθρωποι, προσκυνᾶτε ξύλινους καὶ πέτρινους θεούς, καὶ περιφρονεῖτε τὸ δημιουργό τοῦ κόσμου ἀληθινὸ Θεό!

Δὲν χρειάζεται νὰ διηγηθοῦμε τὰ μαρτύρια, μὲ τὰ ὁποῖα οἱ δήμιοι βασάνισαν τὸν Ἅγιο· εἶναι τὸ ἕνα πιὸ σκληρὸ ἀπὸ τ’ ἄλλα, ὅσα μπορεῖ νὰ σκεφθῆ καὶ νὰ βρῆ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων. Τὸν ξάπλωσαν ἐπάνω σ’ ἕνα σιδερένιο κρεββάτι κι ἄναψαν ἀπὸ κάτω φωτιά, γιὰ νὰ τὸν ψήσουν. Τὸν ἔβαλαν γιὰ νὰ τὸν βράσουν μέσα σὲ πίσσα. Τὸν ἔρριξαν γιὰ νὰ τὸν κάψουν μέσα σὲ πυρωμένο φοῦρνο. Τὸν ἔδεσαν γιὰ νὰ τὸν σύρουν στὸ δρόμο ἀγριεμένα ἄλογα. Τὸν πέταξαν στὰ ἄγρια θηρία, γιὰ νὰ τὸν κατασπαράξουν. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν φύλαξε ἀπ’ ὅλα, ὥστε καὶ ἀπὸ τοὺς δήμιους, ποὺ τὸν βασάνιζαν, πολλοὶ πίστεψαν στὸ Χριστό. Στὸ τέλος ὁ αὐτοκράτορας ἔβγαλε διαταγὴ νὰ ἀποκεφαλισθῆ. Ἔτσι ἔλαβε τὸ διπλὸ στεφάνι τῆς νίκης ὁ ἱερέας καὶ μάρτυρας ἅγιος Ἐλευθέριος. Ἀμήν

Ο Άγιος Ελευθέριος και η μητέρα του Ανθία. (15 Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Ελευθέριος και η μητέρα του Ανθία έζησαν τον 2^ο μ. Χ. αιώνα, στα χρόνια του Αδριανού, 118-139. Ήταν από τη Ρώμη, Έλληνας στην καταγωγή, καθώς κι η μητέρα του. Τότε οι Ρωμαίοι είχαν υποταχθεί στο πνεύμα των Ελλήνων. Στον πολιτισμό των Ελλήνων. Στη γλώσσα των Ελλήνων. Κι έχουμε πολλούς, πάρα πολλούς εκεί Ρωμαίους Έλληνες. Κι οι πάπες οι πρώτοι ήταν Έλληνες, Αθηναίοι. Και η μητέρα του ήταν χήρα, τον έφερε στην Εκκλησία, έγινε αναγνώστης, έγινε διάκονος, πρεσβύτερος και επίσκοπος. Τον έστειλαν στο Ιλλυρικό, σημερινή Αλβανία, κι έκανε θαύματα. Έφερε πολύ λαό στην Εκκλησία. Στέλνει, λοιπόν, ένα δήμιο, ο αυτοκράτορας, να τον συλλάβει, την ώρα που λειτουργούσε, μπαίνει ο δήμιος μέσα, ο Φήλιξ, που σημαίνει ευτυχής. Και ακούει τον άγιο, και τί έκανε ο δήμιος, ο οποίος είχε προσωπείο δημίου και καρδιά χριστιανού; Μαγεύτηκε. Λέει: «Πού πάω;» Πέφτει στα πόδια του. «Έμενα μ’ έστειλαν να σε πιάσω και να σε δέσω, να σε πάω, πού να πάω; Εσένα να δέσω ή εμένα να δέ­σω;» λέει. Τί ωραία! Και βαφτίζεται. Κι οι στρατιώτες. Αλλά τους λέει ο Ελευθέριος: «Θέλω να με πάτε στον αυτοκράτορα, Εσείς να κάνετε το καθήκον σας. Κι εγώ σας ευχαριστώ.» Πάνε, λοιπόν, εκεί, κι έφυγε ο Φήλιξ. «Πήγαινε στο σπίτι σου εσύ. Δεν είναι ανάγκη να μαρτυρήσεις. Φτάνει που βαφτίστηκες.» Τί ωραία! Τί διάκριση! Τον υπέβαλαν, λοιπόν, σε δεινά βασανιστήρια κι ένας, μάλιστα, έπαρχος εκεί, της Ρώμης, ο Κορρέμων, έφτιαξε ένα καμίνι, το έκαψε, το ξάνακαψε, κι εκεί που ήσαν έτοιμοι να ρίξουν τον Ελευθέριο, του ήρθε μια ιδέα του ανθρώπου αυτού, μια φώτιση, δηλαδή, του Κορρέμονος, και τί κάνει; Φωτίσθηκε, λέει, από το Άγιο Πνεύμα, φωτίσθηκε, λέει: «Θα πέσω εγώ μέσα», λέει στον αυτοκράτορα. «Γιατί τους ταλαιπωρείς τους ανθρώπους; Τί τον καις αυτό τον άνθρωπο; Αυτός είναι ευεργέτης του κόσμου. Δεν τον βλέπεις;» Άνοιξαν τα μάτια της ψυχής του. Και πως λέει ο Γκαίτε; «Στην ψυχή, σαν ξημερώσει, το φως του ήλιου ας πάει να σβήσει.» Πέφτει μέσα και δεν καίγεται. Ήταν σαν τους Τρεις Παίδες στην κάμινο. Κι εδροσίζετο. Θεού επιστασία. Και βγαίνει μετά. Και του έκοψε το κεφάλι αμέσως ο αυτοκράτορας. Του λέει: «Μας έχεις εξευτελίσει, Κορρέμων.» Και μετά υπέβαλαν σε πολλά δεινά βασανιστήρια, τί σε φωτιές, τί στο ένα, τί στο άλλο, τον άγιο Ελευθέριο κι εκείνος έμεινε αήττητος. Ελεύθερος. Ελεύθερος πολιορκημένος, για να θυμηθούμε και τον Σολωμό. Και στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι. Και πήγε κι η μανούλα του και αγκάλιασε το λείψανό του κι έκλαιγε η καημένη. Και πήγαν στρατιώτες και αποκεφάλισαν κι αυτήν. Και πήγαν μαζί μάνα και γιός. Ο άγιος Ελευθέριος μεγάλη προσωπικότητα.
(Αρχ. Ανανία Κουστένη, «Χειμερινό Συναξάρι», εκδ. Ακτή)