Γιὰ μιά καλή χρονιά

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

 

Θά σοῦ πάει καλά ὅλη ἡ χρονιά, ὄχι ἄν μεθᾶς τήν πρώτη τοῦ μηνός, ἀλλά ἄν καί τήν πρώτη τοῦ μηνός καί κάθε μέρα κάνεις αὐτά πού ἀρέσουν στόν Θεό. Διότι ἡ ἡμέρα γίνεται κακή ἤ καλή ὄχι ἀπό τή δική της φύση, ἀφοῦ δέν διαφέρει ἡ μιά μέρα ἀπό τήν ἄλλη, ἀλλά ἀπό τή δική μας ἐπιμέλεια ἤ ραθυμία.

Ἄν κάνεις τήν ἀρετή, σοῦ ἔγινε καλή ἡ μέρα. Ἄν κάνεις τήν ἁμαρτία, ἔγινε κακή καί γεμάτη κόλαση. Ἄν ἐμβαθύνεις σ' αὐτά κι ἔχεις αὐτές τίς διαθέσεις, θά 'χεις καλή ὅλη τή χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ἐλεημοσύνες. Ἄν ὅμως ἀμελεῖς τήν προσωπική σου ἀρετή κι ἐμπιστεύεσαι τήν εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς σου στίς ἀρχές τῶν μηνῶν καί στούς ἀριθμούς τῶν ἡμερῶν, θά ἐρημωθεῖς ἀπ' ὅλα τά ἀγαθά σου.

Αὐτό, λοιπόν, ἐπειδή τό ἀντιλήφθηκε ὁ διάβολος κι ἐπειδή φροντίζει νά καταλύσει τούς κόπους μας γιά τήν ἀρετή καί νά σβήσει τήν προθυμία τῆς ψυχῆς, μᾶς ἔμαθε νά βάζουμε στίς μέρες τήν ἐτικέτα τῆς εὐτυχίας ἤ τῆς δυστυχίας. Ἕνας πού ἔπεισε τόν ἑαυτό του ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι κακή ἤ καλή, οὔτε στήν κακή θά φροντίσει γιά καλά ἔργα, διότι τάχα ἄδικα τά κάνει ὅλα καί χωρίς σέ τίποτα νά ὠφελήσει, ἐξαιτίας τῆς κακορρίζικης ἡμέρας· οὔτε στήν καλή πάλι θά τό κάνει αὐτό, διότι τάχα σέ τίποτα δέν τόν ἐμποδίζει ἡ προσωπική του ραθυμία, ἐξαιτίας τῆς καλορρίζικης ἡμέρας, κι ἔτσι καί ἀπό τίς δύο πλευρές θά προδώσει τή σωτηρία του. Κι ἄλλοτε μέν διότι δῆθεν ἀνώφελα κοπιάζει, ἄλλοτε διότι δῆθεν περιττά, θά ζήσει μέσα στήν ἀργία καί τήν πονηριά. Γνωρίζοντας, λοιπόν, αὐτό πρέπει νά ἀποφεύγουμε τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου καί νά βγάλουμε ἀπό τό νοῦ μας αὐτήν τήν ἰδέα καί νά μή προσέχουμε τίς μέρες οὔτε νά μισοῦμε τή μιά καί ν' ἀγαποῦμε τήν ἄλλη...

Ὁ χριστιανός δέν πρέπει νά γιορτάζει μόνο μῆνες οὔτε πρωτομηνιές οὔτε Κυριακές, ἀλλά σ' ὅλη του τή ζωή νά ἔχει τή γιορτή πού τοῦ πρέπει. Καί ποιά γιορτή τοῦ πρέπει; Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέει· «Ὥστε ἑορτάζωμεν μή ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδέ ἐν ζύμῃ κακίας καί πονηρίας, ἀλλ' ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (Α΄ Κο 5,8).

Ὅταν λοιπόν ἔχεις καθαρή τή συνείδηση, ἔχεις πάντα γιορτή· τρέφεσαι μέ καλές ἐλπίδες καί ἐντρυφᾶς στήν προσδοκία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν· ὅπως, ὅταν δέν ἔχεις παρρησία κι ἔχεις πέσει σέ πολλά ἁμαρτήματα, ἀκόμη κι ἄν εἶναι μύριες γιορτές καί πανηγύρια δέν θά 'σαι σέ καθόλου καλύτερη θέση ἀπό ἐκείνους πού πενθοῦν. Διότι, τί ὄφελος ἔχω ἐγώ ἀπό τή λαμπρή μέρα, ὅταν τήν ψυχή μου τή σκοτίζει ἡ συνείδηση;

Ἄν λοιπόν θέλεις νά 'χεις καί κάποιο κέρδος ἀπό τήν πρωτομηνιά, κάνε τό ἑξῆς. Ὅταν βλέπεις ὅτι συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, εὐχαρίστησε τόν Κύριο, διότι σέ ἔβαλε σ' αὐτήν τήν περίοδο τῶν ἐτῶν. Δημιούργησε κατάνυξη στήν καρδιά σου, ξαναλογάριασε τόν χρόνο τῆς ζωῆς σου, πές στόν ἑαυτό σου: Οἱ μέρες τρέχουν καί περνοῦν, τά χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος τοῦ δρόμου προχωρήσαμε. Ἄραγε τί καλό κάναμε; Μήπως ἄραγε φύγουμε ἀπό δῶ ἄδειοι κι ἀπογυμνωμένοι ἀπό κάθε ἀρετή; Τό δικαστήριο εἶναι κοντά, ἡ ζωή μας τρέχει πρός τό γῆρας.

Διαλογισμός ή Προσευχή; – π. Καλλίνικος Νικολάου

1012012

Το απόγευμα της Τρίτης 13/12/2011, στα πλαίσια του Αντιαιρετικού Σεμιναρίου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Βύρωνος, ομίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Καλλίνικος Νικολάου, Ιεροκήρυξ της Μητροπόλεώς μας, με θέμα: ’’Διαλογισμός ή Προσευχή;’’ Παρακολουθήστε την πολύ ωραία εισήγηση του π. Καλλινίκου.

Να τι σημαίνει συγκρητισμός των θρησκειών.

ΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ…

ΕΙΝΑΙ ἀλήθεια πὼς τὶς τελευταῖες δεκαετίες παρατηρεῖται, ἀκόμη καὶ στὶς ἀνεπτυγμένες δυτικὲς κοινωνίες, ἀναβίωσι τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου. Αὐτὸ δείχνουν ὅλες οἱ ἔρευνες. Ἡ διαφορὰ ὅμως εἶναι ὅτι ὁ κόσμος ἀπʼ τὴ μία ἐκκλησιάζεται καὶ ἀπʼ τὴν ἄλλη ἀσχολεῖται μὲ πρακτικές τοῦ ἰνδουϊσμοῦ, τοῦ ταοϊσμοῦ, τοῦ βουδισμοῦ κ.λπ. πράγμα ποὺ ἀποδίδεται στὰ ἀποτελέσματα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἡ ὁποία ὠθεῖ τὰ πράγματα στὸ συγκρητισμὸ τῶν θρησκειῶν. Ἀπʼ αὐτὴ τὴν τακτικὴ προκύπτει ἡ ἀντίληψι ὅτι ὅλα εἶναι σχετικὰ καὶ πὼς κανένας μὰ κανένας δὲν κατέχει τὴν ἀλήθεια, ἑπομένως οὔτε καὶ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ κανένας δὲν εἶναι ἡ ἀλήθεια, οὔτε ὁ Χριστός! Κάποιος μελετητὴς ἔγραψε ἐπʼ αὐ τοῦ: ≪Τὸ ἄτομο πλέον παύει νὰ εἶναι “πιστός” καὶ μετατρέπεται σὲ “seeker”, δηλαδὴ σʼ ἕνα ὑποκείμενο ποὺ ψάχνει ἀκατάπαυστα, σʼ ἕνα ἀεὶ ταξιδιώτη, ποὺ ἐξερευνᾶ ἕνα πο λυποίκιλο, ἀπέραντο, ἀτελείωτο πνευματικὸ τοπίο. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ λεγόμενη ≪Νέα Ἐποχή≫ (New Age) θρησκευτικότητα- πνευματικότητα≫! Γιὰ νὰ βρεῖ τί;...

Τὴν ἀλήθεια πού οὕτως ἢ ἄλλως τὸν ἔχουν κάνει νὰ πιστεύη πώς δὲν ὑπάρχει πουθενά;
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30/12/2011

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀπαντᾶ εἰς τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς διὰ τὸν Πάπαν

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀπαντᾶ εἰς τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς διὰ τὸν Πάπαν

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποκαλοῦν τὸ Βατικανὸν κανονικὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία σώζει τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ εἶναι αἵρεσις, καὶ τὸν Πάπαν Ἁγιώτατον Ἀδελφὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης. Ὅσοι ἀνήκομεν εἰς τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν – ἀντιπαπικὸν μέτωπον θεωροῦμεν ὅτι οἱ Οἰκουμενισταὶ προδίδουν τὴν πίστιν μὲ τὰς θέσεις των αὐτάς, διότι τὸ Βατικανὸν εἶναι Κράτος καὶ ὁ Πάπας Ἀρχηγὸς τῆς μεγαλυτέρας αἱρέσεως, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προέρχονται ὅλαι αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ περισσότερα κινήματα ἀθεΐας. Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος τῆς Σερβίας, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀντιοικουμενιστὴς καὶ ἀντιπαπικὸς ἔλεγε διὰ τὸν Πάπαν:

“Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: Τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἰδία: τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη Θεὸς τοῦ ἑαυτοῦ του...

Ἀλλὰ τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μὲ τὸν διάβολον. Διότι καὶ αὐτὸς θέλει νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του, νὰ ἀντικαταστήση τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἑαυτόν του. Καὶ εἰς τὴν ὑψηλοφροσύνην του αὐτὴν διὰ μιᾶς ἔγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὅλος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ… Ἡ πτῶσις τοῦ Πάπα ἔγκειται ἀκριβῶς εἰς τὸ νὰ θέλη νὰ ἀντικαταστήσῃ τὸν Θεάνθρωπον μὲ τὸν ἄνθρωπον…”.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30/12/2011

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Η λύσις των πνευματικών προβλημάτων

Η ΛΥΣΙΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στήν ἐποχή μας εἶναι καταπονημένοι πνευματικά παρόλο πού ἔχουν ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά καί πολλές εὐκολίες ἐξαιτίας τῆς τεχνολογικῆς προόδου. Ἀντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα καί καταφεύγουν στούς "εἰδικούς" γιά τή λύση τους, ἀγνοώντας ὅτι τά καθαρῶς πνευματικά θέματα δέν μποροῦν νά τά λύσουν αὐτοί, πού στήν προσωπική τους ζωή τά ἀρνοῦνται. Συνήθως οἱ ψυχολόγοι ἀναλαμβάνουν τή λύση τῶν πνευματικῶν προβλημάτων, δίνοντας πλῆθος συμβουλῶν, χωρίς νά ἐρευνοῦν τή φύση τῶν προβλημάτων, ἡ ὁποία ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν ἠθικό νόμο καί τή συνείδηση. Ἡ μέθοδός τους παραθεωρεῖ τήν ἀποτελεσματική παρέμβαση τοῦ κληρικοῦ καί ἀρνεῖται τήν ἐκ Θεοῦ βοήθεια. Ἡ ὅποια ἐπιτυχία τῶν ψυχολόγων δέν διαρκεῖ. Ἀνακουφίζει πρόσκαιρα, χωρίς νά λύνει τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἐπανέρχονται καί μάλιστα ὀξύτερα.

Οἱ συνειδητοί χριστιανοί καταφεύγουν στούς ἔμπειρους κληρικούς καί τούς ἐμπιστεύονται τή λύση τῶν πνευματικῶν τους προβλημάτων...

Ἐκεῖνοι μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ πετυχαίνουν πολλά, κάτω ἀπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Πρῶτα πρέπει νά ὑπάρχει ὀρθή πίστη, ἡ ὁποία θά συνοδεύεται ἀπό συνεχῆ καί θερμή προσευχή. Ἀπαραίτητη εἶναι καί ἡ ὑπομονή στούς πειρασμούς. Ἀπό αὐτά τά τρία ἀπορρέουν ὅλα τά ἀγαθά. Εἶναι οἱ πνευματικές βάσεις πάνω στίς ὁποῖες θά στηριχθεῖ καί ὁ κληρικός.Ὁ ὅσιος Μάρκοςὁ Ἀσκητής, ἀναφερόμενος σε αὐτόν πού θέλει νά βοηθήσει κάποιον ἀδελφό, ἐπισημαίνει: "Εἶναι καλό νά ὠφελεῖ κανείς διά τοῦ λόγου, ἐκείνους πού ρωτοῦν γιά τά πνευματικά τους προβλήματα. Εἶναι ἀνώτερο ὅμως νά συνεργεῖ στή λύση τους μέ τήν προσευχή καί τήν ἀρετή του. Διότι ἐκεῖνος πού προσφέρει τόν ἑαυτό του στό Θεό μέ τήν προσευχή καί τήν ἀρετή του, βοηθάει καί τόν πλησίον καί τόν ἑαυτό του".

Τρία λοιπόν χρειάζονται γιά νά γίνει ἀποτελεσματική ἡ παρέμβαση τοῦ κληρικοῦ στή λύση τῶν προβλημάτων ἑνός ἀδελφοῦ. Πρέπει να συνυπάρχουν. Ὁ λόγος προφανῶς μαλακώνει καί παρηγορεῖ τον ἀδελφό. Διαλύει τά ἀδιέξοδα, φωτίζει καί ἀμβλύνει τήν φανταστική συμφορά. Προετοιμάζει τό ἔδαφος τῆς ψυχῆς, γιά νά δεχτεῖ τήν ἐκ Θεοῦ βοήθεια, ἡ ὁποία ἐξασφαλίζεται μέ τήν προσευχή, τόσο τοῦ κληρικοῦ ὅσο καί τοῦ ἀδελφοῦ. Σημαντικό ρόλο παίζει καί ἡ ἀρετή τοῦ κληρικοῦ. Πείθει εὔκολα καί τόν ἀδελφό καί τό Θεό. Ὁ ἐνάρετος ἔχει ἔμπρακτη ἀγάπη, γιά τόν πάσχοντα ἀδελφό καί θεοπειθῆ προσευχή. Ἔχει, θά ἔλεγα, μιά μοναδική δύναμη νά βοηθήσει τόν ἀδελφό, νά γίνει συνοδοιπόρος του στή ζωή, ἀλλά καί παρηγορητής του. Εἶναι μακάριοι οἱ ἀδελφοί, πού ἐμπιστεύονται τά πνευματικά τους προβλήματα σέ στοργικούς καί ἄξιους κληρικούς. Βρίσκουν αὐτό πού δέν μποροῦν νά προσφέρουν οἱ "εἰδικοί" ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν χωρίς νά δέχονται τήν ἐκ Θεοῦ βοήθεια.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 23/12/2011

Aρχιμανδρίτου Κυρίλλου, Καθηγουμένου μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Ευχετήριο μήνυμα για το νέο έτος

«Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶς Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ὁ αἰώνιος καί πάντοτε ἐπίκαιρος Θεῖος λόγος μᾶς καλεῖ νά ἀξιοποιοῦμε τήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσίν» (Ἐφεσ. 5,15-16). Ἡ θεία αὐτή προτροπή εἶναι τό μόνο ἀποτελεσματικό ἀντίδοτο στήν ἀκατάσχετη ροή τοῦ χρόνου, πού πάντοτε εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἀβεβαιότητα τοῦ αὔριο...

Ἡ ὑποδοχή τοῦ νέου ἔτους (κατά τό κοσμικό χρονοδιάγραμμα) γίνεται κατά τόν συνήθη τρόπο: φώτα, εὐχές, γλέντια… καί πρό πάντων «ἐλπίδες». Οἱ ἑορτασμοί ἐξανεμίζονται σέ ἐλάχιστη ὥρα. Δυστυχῶς ὅμως τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τίς «ἐλπίδες» ἀμέσως μόλις συναντηθοῦν μέ τήν σκληρή πραγματικότητα τῆς ροῆς τοῦ χρόνου…

Τότε τί μᾶς ἀπέμεινε;

Ἀσφαλῶς ἡ μόνη, ἀληθινή καί ἀκαταίσχυντη ΕΛΠΙΔΑ μας, ὁ Κύριος καί Θεός καί Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός! Αὐτός πού ἔδωσε τά πάντα, «κενώθηκε» ἐντελῶς πρός χάριν ἑνός ἑκάστου. Ὄχι μόνον μέ τήν ἄκρα ταπείνωσίν Του ἀλλά καί μ’ αὐτό τό ἀθωότατο αἷμα Του ὑπέγραψε τά ἐχέγγυα τῆς διαρκοῦς καί ἀμετάπτωτης ἐλπίδος μας. Πού ἀρχίζει ἀπό τόν «νῦν αἰῶνα» καί δέν τελειώνει ποτέ!

Τό 2012- ὅλοι τό προαισθανόμαστε- δέν προμηνύεται καλύτερο ἀπό τό ἀπερχόμενο ἔτος. Αὐτό ὅμως δέν θά μᾶς κάνει ἀπέλπιδες καί νωθρούς. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἄς μᾶς φέρει σέ συναίσθησιν ὥστε «συνιέντες τὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου» νά ἔρθουμε πιό κοντά Του καί νά παραδώσουμε τά πάντα σ’ Αὐτόν! Καί Αὐτός, ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἔχει τόν τρόπο νά ἀλλάξει τά πάντα σέ μία στιγμή!

Εὐχόμαστε ὁλόψυχα ὁ Δωρεοδότης Κύριός μας νά προσφέρει κατά τό νέο ἔτος κάθε ἀπαραίτητο πνευματικό καί ὑλικό ἀγαθό σέ κάθε ἄνθρωπο ἐπί τῆς γῆς.

Μετ’ εὐχῶν καί ἀγάπης ἐν Χριστῷ,

ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος
† Ἀρχιμ. Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Η έννοια και ο ρόλος της Ορθόδοξης εκκλησίας!

Ενδιαφέρον θεολογικό πόνημα του Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου 

 
Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα 

Ένα ενδιαφέρον θεολογικό πόνημα για την έννοια και τον ρόλο της εκκλησίας στην σημερινή κοινωνική
 πραγματικότητα, 
κάτω από την σκιά της τεχνοκρατούμενης εποχής, «έπεσε» στα χέρια μου εντελώς τυχαία θα έλεγα και ομολογώ
 πως 
ξεφυλλίζοντάς το επαναπροσδιόρισα πολλές συγκεχυμένες έννοιες που βρίσκονται παγιωμένες σε ατομικό και
συλλογικό
 επίπεδο.
Και το πόνημα έχει μια επικαιρότητα καθώς η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία καθώς το
 σημερινό μοντέλο ανάπτυξης που μέσα από τον υπερκαταναλωτισμό και ην ευζωία έχει ανατρέψει το παραδοσιακό 
αξιακό σύστημα αφήνοντας τον σύγχρονο έλληνα μετάρσιο στο κενό να αιωρείται χωρίς σταθερό προσανατολισμό,
 χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, χωρίς πίστη για την ζωή του την ίδια. 
«Η Ορθόδοξη εκκλησία μας ως θεραπευτήριο ψυχών»
Γράφει λοιπόν ο προηγούμενος : «…ο όρος εκκλησία προέρχεται από το ρήμα εκκαλώ, που σημαίνει καλώ σε 
συγκέντρωση, σε συνάθροιση. Η εκκλησία είναι η Σύναξη στο δείπνο της Ευχαριστίας όλων όσων έχουν την
ίδια ορθή πίστη και αποτελούν τα μέλη της …
«Το άθροισμα των αγίων, το εξ’ ορθής πίστεως και πολιτείας αρίστης συγκεγκροτημένον, καλείται εκκλησία» 
παρατηρεί
ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης.
«…η Αγία μας εκκλησία είναι η καλή και σοφή και στοργική μας Μάνα. Η γαλακτοτροφούσα, η 
παιδαγωγούσα, η θεραπεύουσα, η συγχωρούσα, η αγιάζουσα, η ουρανοδρομούσα. Μέσα σ’ αυτήν
αναγεννιόμαστε πναυματικά, στην αγκαλιά της γαλουχούμαστε και ανδρωνόμαστε και επιτυγχάνουμε 
την σωτηρία μας …», τονίζει ο π. Αθανάσιος για να θυμίσει: «εάν είσαι αμαρτωλός, έλα στην Εκκλησία
 να πεις τις αμαρτίες σου, Κι’ αν δίκαιος, έλα για να μην χάσεις την αρετή σου. Γιατί η Εκκλησία
 είναι λιμάνι και για τους δύο»(αγ. Χρισοστόμου, περί μετανοίας Β΄1, ΕΠΕ 30,113).
Για να καταλήξει στο εξής σημαντικό : «…Η Αγία μας Εκκλησία και μόνον αυτή, έχει την δύναμη να
 παίρνει σκιές ανθρώπων, συντρίμμια ψυχών, να παίρνει λάσπη και βούρκο και με αυτά τα υλικά να 
δημιουργεί καλλιτεχνήματα, ανθρώπινα πρότυπα.
Η Εκκλησία μας και μόνο αυτή, μπορεί να παίρνει βαρυποινίτες από τα κάτεργα της αμαρτίας και ν
α τους αναδεικνύει ασκητές και οσίους, μάρτυρες και ομολογητές. Και αυτά τα θαυμάσια με μοναδικό
αντίτιμο ένα δάκρυ, ένα λόγο «αμάρτησα Κύριε», ένα «Θεέ μου, ελέησέμε και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό»
, ένα ταπεινό γονάτισμα και μια ταπεινή ομολογία κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού…».
Και συνεχίζει ο γέροντας για τον ρόλο της Εκκλησίας σήμερα : «…Η κραυγή αγωνίας του εγκαταλελειμμένου και
 αποπροσανατολισμένου λαού που σχοινοβατεί, η κραυγή της Ιστορίας που παραχαράσσεται, της πίστεως
 και των ιδανικών που διακυβεύονται, της ελευθερίας και των αρχών που βιάζονται, αυτή η κραυγή, ταπεινά
 φρονούμε, πως θα πρέπει να φθάνει στ’ αυτιά των εκκλησιαστικών μας εκπροσώπων, των ποιμένων και πατέρων
 μας …».
Για να καταλήξει : «…Η Αγία μας Εκκλησία είναι η Κιβωτός της σωτηρίας μας…, νοσοκομείο ψυχών και
 θεραπευτήριο παθών…».
Επίλογος
Αν επεσήμανα μερικά από τα ωραία που εμπεριέχει αυτό το θεολογικό πόνημα είναι γιατί το περιεχόμενό 
του κυρίως απευθύνεται στην διοικούσα εκκλησία και ειδικά την ηγεσία της η οποία αυτή πρώτη οφείλει
 να μεταλαμπαδεύσει τον σωτηριολογικό της λόγο και ρόλο.
Ο βαθύτατα θρησκευόμενος Ελληνικός λαός τώρα έχει ανάγκη πνευματικής και ηθικής στήριξης, τώρα έχει
ανάγκη την παρουσία της, τον παρηγορητικό της λόγο, την πρόταση για τον επαναπροσδιορισμό της ζωής τηw
ανθρώπινης υπάρξεως. 

Aπίστευτο!!! Ο Μητροπολίτης έφυγε από την Εκκλησία γιατί...κρύωνε!!! Έπεσαν από τα σύννεφα στην κυριολεξία οι πιστοί

Έπεσαν από τα σύννεφα στην κυριολεξία οι πιστοί που εκκλησιάστηκαν στην 
εκκλησία του χωριού Κάτω Δολοί στη Μεσσηνιακή Μάνη, ανήμερα Πρωτοχρονιά.  
Το χωριό γιόρταζε το καθολικό του, οι ετοιμασίες είχαν ολοκληρωθεί για τη φιλοξενία 
των επισκεπτών σύμφωνα με το έθιμο.

Η παρουσία του Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσοστόμου θά έδινε την παραπάνω
 αίγλη στη γιορτή. Μόνο που ο Σεβασμιώτατος είχε άλλη γνώμη. Αφού μπήκε 
με την ακολουθία του στην εκκλησία, έμεινε λίγο και έφυγε εκνευρισμένος.

Στο τέλος της λειτουργίας λύθηκε το μυστήριο: ο- σεμνός – παππάς του χωριού 
ανακοίνωσε στους πιστούς ότι ο σεβασμιώτατος δεν έμεινε να χοροστατήσει γιατί κρύωνε !!!
Τα σχόλια που ακολούθησαν τα καταλαβαίνει ο καθένας. Τέτοιες μέρες, γιορτινές
 αλλά δύσκολες και ο ποιμένας «κρύωνε». Τι να πεί το νεογέννητο στη φάτνη!!!

Ένα μικρό συμπλήρωμα ως αποκρυστάλλωση απόψεων ενός αδικημένου Πατριάρχη και παρηγκωνισμένου Ιεράρχη από τη φυσική του θέση.

Εν Ελλάδι,1/1/2012

…Παρ’ όλα ταύτα ο λαός καλείται να αποδώσει την κατά Θεό δικαιοσύνη διότι εκφράζει με τη καρδιά του τα βαθύτερα πιστεύω της αληθείας. 

Το παρόν μικρό συμπλήρωμα επί των όσων έχουμε γράψει, ως ελαχίστη τιμή στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίο (μάρτυρα της Πίστεως), αποτελεί τη δική μας άποψη που παίρνει διαστάσεις εκρηκτικές, για το ελάχιστο δικαίωμα που έχει το Ιερόν Ποίμνιο να πιστεύει σε απόψεις που φωτίζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Άλλωστε περιμένουμε και χειρότερα από τους νυν κρατούντες Ιεράρχες στον Ορθόδοξο κόσμο.

Επισημαίνουμε τις τέσσερις παραμέτρους που διασαφηνίζουν το «status quo» του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων, κυρίως για τους ανενημέρωτους:

α) Η εισπήδηση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων σε μετόχια του Πατριαρχείου Αυστραλίας, με αποτέλεσμα την ύπαρξη των Μητροπολιτών Βόστρων (τότε Λύδδης) Τιμοθέου και Καπιτολιάδος Ησυχίου και επαπειλούμενης καθαίρεσης του τότε Πατριάρχου Ιεροσολύμων Διοδώρου (1991-1993).

β) Μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Βουλγαρικής Εκκλησίας περί τα τέλη Δεκεμβρίου 1990, όπου απαιτούσε να απομακρυνθεί ο κανονικός και νόμιμος Πατριάρχης Μάξιμος και να εγκατασταθεί στο Πατριαρχικό θρόνο ο Νευροκοπείου Ποιμήν.

γ) Μεταξύ Βαρθολομαίου και «Μακαριστού» Χριστοδούλου για το θέμα των νέων χωρών.

δ) Το έγκλημα των Ιεροσολύμων με την εν ψυχρώ εκδίωξη του κανονικού Πατριάρχη Ειρηναίου και την εγκατάσταση στο θρόνο (είναι υπό διερεύνηση η εξαγορά του, των 13 εκατομμυρίων δολαρίων… και τη συνενοχή των Ελλήνων πολιτικών και της Ελλαδικής Εκκλησίας) του μοιχεπιβάτη Θεοφίλου. Ο κ. Βαρθολομαίος ανέχεται τον αυθαίρετο εγκλεισμό του κανονικού Πατριάρχη Ειρηναίου σε μια ιδιότυπη φυλακή, με κρυφό δεσμοφύλακα τον κ. Θεόφιλο, χωρίς να έχει καν απαγγελθεί επίσημη κατηγορία εναντίον αυτού.

Και ενώ όλα τα ενδιαφερόμενα μέλη (Παλαιστινιακή Αρχή κλπ.), διακηρύσσουν την μη συμμετοχήν του στις αναφερόμενες επίμαχες πράξεις, συναινεί στην διαδικασία φυσικής εξοντώσεως του Πατριάρχου Ειρηναίου έτσι ώστε οι πραξικοπηματίες να συνεχίσουν απερίσπαστοι το έργο τους. Όμως αυτό συνιστά βεβήλωση του φρικτού Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου, γιατί εκεί χύθηκε το αίμα Ενός και Μόνου Αθώου για να αποπλύνει τα αμαρτήματα της ανθρωπότητος.

Η ενδεχόμενη θυσία αυτή του Πατριάρχη αποτελεί Βεβήλωση των ανωτέρω. Μήπως η σημερινή τραγική κατάσταση της ανθρωπότητος και ιδιαίτερα του Ελληνικού Έθνους (με τα όσα συμβαίνουν στη καταρράκωση ηθών και εθίμων, κανόνων και συντάγματος, οικονομίας και μειωμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων...) είναι αποτέλεσμα της Βεβηλώσεως του Παναγίου Τάφου;

Υ.Γ.: Οι «κρίσεις» συνέβησαν επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου σε τέσσερις επίσημες σημαντικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, δύο με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, μία με την Εκκλησία της Βουλγαρίας και μετά της Ελλαδικής Εκκλησίας...τυχαίο;

O νοών νοείτω.

Τα πικρά Χριστούγεννα της Ορθοδοξίας

Τα πικρά εφετινά Χριστούγεννα της Ορθοδοξίας,
στα επίκαιρα προπύργια της Πίστεως.

Επί τη ευκαιρία, τώρα που ο κόσμος διέρχεται πνευματικήν ζάλην.

 Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011 Άγιον Όρος:

Ο εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης με άγημα 30 πάνοπλων αστυνομικών δύο γιατρούς και ιατροδικαστή μεταβαίνει στη μονή Βατοπεδίου για να συλλάβει τον ηγούμενο Εφραίμ που είχε κριθεί προφυλακιστέος για κακούργημα. Τι κι αν μόλις πριν λίγες μέρες είχε γυρίσει από τη Ρωσία όπου είχε πάει την Αγία Ζώνη, τί κι αν είχε συναντήσει τον πρόεδρο και τον Πρωθυπουργό της χώρας αυτής. Κρίνεται ύποπτος φυγής και παρ’όλο ότι είναι άρρωστος θα παραμείνει φρουρούμενος στο κελί του μέχρι να βελτιωθεί η υγεία του για να οδηγηθεί στη φυλακή. Και το περιβόλι της Παναγιάς είναι γεμάτο από πάνοπλους αστυνομικούς που «καταλύουν»με τον τρόπο αυτό κάθε έννοια μοναχισμού, ησυχασμού, επικοινωνίας με το Θείο.
Στην κοσμική Ελλάδα; Όλοι οι αρχιερείς παίρνουν θέση υπέρ του Εφραίμ. Δράττονται της ευκαιρίας ότι είναι παραμονή των Χριστουγέννων και σκανδαλίζονται οι πιστοί λόγω της ιερότητας των ημερών και υπερασπίζονται τον ηγούμενο. Το ίδιο κάνουν και ορισμένοι πολιτικοί αρχηγοί. Το ίδιο κάνουν και ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της Ρωσίας που σχεδόν «τελεσιγραφικά» στέλνουν μηνύματα υπέρ του Εφραίμ, παρ’ όλο που έχουν έννομο πνευματικό συμφέρον αφού όλες οι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους έχουν Ρώσους μοναχούς. Βεβαίως πέραν από κάθε «σκηνικό», οι καιροσκόποι κοσμοεξουσιασταί όργανα του Αντιχρίστου, του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας, όλο και ανακαλύπτουν «προϋποθέσεις» για να κτυπούν το ράσο, τον μοναχισμό, την Ορθοδοξία, το άβατον και εμμέσως πλην σαφώς το Άγιον Όρος.

 Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011 Ιεροσόλυμα :

Μέσα σ’ ένα κελί του Πατριαρχικού συγκροτήματος ο κανονικός Πατριάρχης Ειρηναίος περνάει ως εσώκλειστος (όχι από δική του έμπνευση), μια ακόμη ημέρα μοναξιάς. Στον Πατριάρχη Ειρηναίο δεν απαγγέλθηκε ποτέ επίσημα καμιά κατηγορία. Δεν τον κάλεσε κανένας εισαγγελέας έστω και για ανάκριση. Κι όμως εδώ και πέντε χρόνια είναι κλειδωμένος απ’ έξω, από τον άνθρωπο τον οποίο εχειροτόνησε ο ίδιος. Ο Αρχιεπίσκοπος Θαβωρίου, ο νέος Αβεσαλώμ της Ορθοδοξίας δεν διστάζει να κρατεί έγκλειστο τον πνευματικό του πατέρα, τον κανονικό και νόμιμο Πατριάρχη Ειρηναίο. Και σαν να μη φθάνει αυτό, στο προκλητικό χριστουγεννιάτικο μήνυμα του αποφαίνεται ότι «απληστία και διαφθορά οδήγησαν στη σημερινή κρίση». Άραγε τι εννοούσε…; Ποιόν φωτογράφιζε…;
Για τον Πατριάρχη Ειρηναίο καμιά διαμαρτυρία από κανέναν μεγαλόσχημο εντός ή εκτός της Λέσχης... Οι αρχιερείς μας – με μοναδική τιμητική εξαίρεση τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιο –δεν αναφέρονταν τίποτε για τα Ιεροσόλυμα. Είναι λένε θέμα της τοπικής Εκκλησίας, ως ανήκεστος υπεκφυγή. Λες και η ζωή και η υγεία ενός ανθρώπου απασχολεί μόνο τους δικούς του. Ακόμη και οι θανατοποινίτες δεν εκτελούνται αν δεν είναι σε άριστη σωματική υγεία: Φθάσαμε να μάθουμε από τις εφημερίδες («ΕΛ. ΩΡΑ) ότι ο Πατριάρχης Ειρηναίος έδεσε με σχοινί τα δόντια του στην πόρτα για να τα βγάλει… Κι όλα αυτά, σε μια από τις πιο αναπτυγμένες Επιστημονικά Χώρες του κόσμου, το Ισραήλ.
Κανείς δεν ενοχλείται από τις αυθαιρεσίες του διορισμένου κ. Θεόφιλου (μπορεί εξ άλλου να αποτελούν και διατεταγμένη υπηρεσία –εκτέλεση εντολών των ατόμων που τον ανέβασαν στον Πατριαρχικό Θρόνο).

Η ενδεχόμενη «εισπήδηση» των Αρχιερέων μας αν εκφράσουν λόγω συμπαθείας προς τον χειμαζόμενο κανονικό Πατριάρχη θυμίζει τα λόγια του Ευαγγελίου «και ούτοι ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσι, αλλ’ίνα φάγωσι το Πάσχα». Θα πάψουν να είναι φίλοι προς τον Καίσαρα της Νέας Ρώμης που ενώ έφερε τον Πατριάρχη Ειρηναίο σ’αυτή την κατάσταση ποδοπατώντας το κανονικό δίκαιο, τώρα «νίπτει τας χείρας του» ως Πόντιος Πιλάτος.
Τι θα κάνει τώρα ο Παναγιώτατος με τον ηγούμενο Εφραίμ που είναι στην αρμοδιότητά του…; Μπορούμε να το φανταστούμε, αλλά περιμένουμε και να το δούμε…!
Αλλά και οι Έλληνες πολιτικοί με πρώτους τους δύο πρώην πρωθυπουργούς γιατί δεν παίρνουν θέση στο θέμα του Πατριάρχη; Τι φοβούνται; Από ποιους εντέλλονται;
Πρώτα ο «κουρασμένος της Ραφήνας» ( κ. Καραμανλής) που δεν δίστασε από το βήμα της βουλής να πει ότι «ο Πατριάρχης πρέπει να σταθεί στο ύψος του όπως του υπεδείχθη» παραβιάζοντας με τον πλέον προκλητικό τρόπο το ανεξάρτητο εκκλησίας και πολιτείας (καταλύοντας δηλαδή το Σύνταγμα).
Και ύστερα «ο ιπτάμενος» (Γ. Παπανδρέου), ο οποίος ως υπουργός των εξωτερικών είχε νομιμοποιήσει τον Πατριάρχη Ειρηναίο, τον άνθρωπο που στεκόταν δίπλα του όταν αποχαιρετούσε τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου. Βλέπετε ο Πατριάρχης Ειρηναίος δεν ήταν ο αρεστός ούτε στην Εκκλησιαστική, ούτε στην Πολιτική ηγεσία. Ήταν η «λύση ανάγκης» καθώς ο εκλεκτός του μακαριστού Χριστόδουλου, αλλά και των Ρώσων, μητροπολίτης Βόστρων Τιμόθεος δεν μπορούσε να εκλεγεί, επειδή δεν ήταν αποδεκτός από τον κ. Βαρθολομαίο (πρβλ. Σ. Τζούμα Χριστόδουλος σ. 178 -179), ο οποίος τον είχε καθαιρέσει μαζί με άλλον ένα αρχιερέα ( καπιτωλιάδος Ησύχιο) γιατί είχαν εισπηδήσει στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας (πρ βλ. Επισκόπου Αριανζού Ιωσήφ (νυν μητροπολίτου Προικονήσου):Η κρίση στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων 1991 -1993 –Πατριαρχικές Εκδόσεις 2000).
Ο τότε υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας ήθελε για Πατριάρχη Ιεροσολύμων τον αείμνηστο Ελβετίας Δαμασκηνό, ο οποίος είχε και αυτός κώλυμα εκλογιμότητας γιατί δεν ανήκε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (ήταν εξωκλιματικός).
Έτσι όλοι πίστευαν ότι ο Πατριάρχης Ειρηναίος θα ήταν το υποχείριο της Εκκλησιαστικής και Πολιτικής ηγεσίας και θα τον χρησιμοποιούσαν κατά το δοκούν. Ποιο Άγιο Πνεύμα…; Εδώ είναι Εκκλησία του κόσμου και όχι του Θεού (...όποιος διαθέτει πλάτες). Όταν όμως διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για αληθινό εκκλησιαστικό ανάστημα, φρόντισαν να τον φέρουν σ’αυτή τη θέση αναμένοντας την φυσική εξόντωση του από τον Πανδαμάτορα χρόνο, τον εμπαιγμό και τις κακουχίες.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν. Όλοι οι Έλληνες αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι βιώνουν τις δυσκολίες της κρίσης. Αλλά ακόμη περισσότερο τις βιώνει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Παραδομένη σε μετριότητες από πλευράς ηγεσίας προσπαθεί να παντρέψει το πνεύμα του Ευαγγελίου με το κοσμικό φρόνημα. Οι ηγέτες της ξέρουν ότι είναι ο εύκολος στόχος, ιδιαίτερα όταν χειρίζονται και διαχειρίζονται τόσο μεγάλες περιουσίες. Όμως τα προβλήματα δημιουργούνται όταν παραμερίζεται ο θεμελιωτής της και όλοι λειτουργούν σύμφωνα με το κοσμικό φρόνημα. Το δράμα του Πατριάρχη Ειρηναίου είναι εκείνο που μορφοποιεί με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο το μέγεθος του προβλήματος. Θα έλθουν ακόμη δυσκολότερες μέρες. και όσο οι εκκλησιαστικοί ηγέτες θα επιδιώκουν τον ρόλο του κοσμικού άρχοντα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η κρίση. Όσο θα παραμερίζεται ο Χριστός που με τόση προσμονή περιμένουν οι κουρασμένες καρδιές, τόσο θα βυθιζόμαστε στην απόγνωση. Ας ευχηθούμε το άστρο της Βηθλεέμ να τους φωτίσει για να ξαναβρούν τον νοητό ήλιο της Δικαιοσύνης.