Η έννοια και ο ρόλος της Ορθόδοξης εκκλησίας!

Ενδιαφέρον θεολογικό πόνημα του Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου 

 
Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα 

Ένα ενδιαφέρον θεολογικό πόνημα για την έννοια και τον ρόλο της εκκλησίας στην σημερινή κοινωνική
 πραγματικότητα, 
κάτω από την σκιά της τεχνοκρατούμενης εποχής, «έπεσε» στα χέρια μου εντελώς τυχαία θα έλεγα και ομολογώ
 πως 
ξεφυλλίζοντάς το επαναπροσδιόρισα πολλές συγκεχυμένες έννοιες που βρίσκονται παγιωμένες σε ατομικό και
συλλογικό
 επίπεδο.
Και το πόνημα έχει μια επικαιρότητα καθώς η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία καθώς το
 σημερινό μοντέλο ανάπτυξης που μέσα από τον υπερκαταναλωτισμό και ην ευζωία έχει ανατρέψει το παραδοσιακό 
αξιακό σύστημα αφήνοντας τον σύγχρονο έλληνα μετάρσιο στο κενό να αιωρείται χωρίς σταθερό προσανατολισμό,
 χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, χωρίς πίστη για την ζωή του την ίδια. 
«Η Ορθόδοξη εκκλησία μας ως θεραπευτήριο ψυχών»
Γράφει λοιπόν ο προηγούμενος : «…ο όρος εκκλησία προέρχεται από το ρήμα εκκαλώ, που σημαίνει καλώ σε 
συγκέντρωση, σε συνάθροιση. Η εκκλησία είναι η Σύναξη στο δείπνο της Ευχαριστίας όλων όσων έχουν την
ίδια ορθή πίστη και αποτελούν τα μέλη της …
«Το άθροισμα των αγίων, το εξ’ ορθής πίστεως και πολιτείας αρίστης συγκεγκροτημένον, καλείται εκκλησία» 
παρατηρεί
ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης.
«…η Αγία μας εκκλησία είναι η καλή και σοφή και στοργική μας Μάνα. Η γαλακτοτροφούσα, η 
παιδαγωγούσα, η θεραπεύουσα, η συγχωρούσα, η αγιάζουσα, η ουρανοδρομούσα. Μέσα σ’ αυτήν
αναγεννιόμαστε πναυματικά, στην αγκαλιά της γαλουχούμαστε και ανδρωνόμαστε και επιτυγχάνουμε 
την σωτηρία μας …», τονίζει ο π. Αθανάσιος για να θυμίσει: «εάν είσαι αμαρτωλός, έλα στην Εκκλησία
 να πεις τις αμαρτίες σου, Κι’ αν δίκαιος, έλα για να μην χάσεις την αρετή σου. Γιατί η Εκκλησία
 είναι λιμάνι και για τους δύο»(αγ. Χρισοστόμου, περί μετανοίας Β΄1, ΕΠΕ 30,113).
Για να καταλήξει στο εξής σημαντικό : «…Η Αγία μας Εκκλησία και μόνον αυτή, έχει την δύναμη να
 παίρνει σκιές ανθρώπων, συντρίμμια ψυχών, να παίρνει λάσπη και βούρκο και με αυτά τα υλικά να 
δημιουργεί καλλιτεχνήματα, ανθρώπινα πρότυπα.
Η Εκκλησία μας και μόνο αυτή, μπορεί να παίρνει βαρυποινίτες από τα κάτεργα της αμαρτίας και ν
α τους αναδεικνύει ασκητές και οσίους, μάρτυρες και ομολογητές. Και αυτά τα θαυμάσια με μοναδικό
αντίτιμο ένα δάκρυ, ένα λόγο «αμάρτησα Κύριε», ένα «Θεέ μου, ελέησέμε και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό»
, ένα ταπεινό γονάτισμα και μια ταπεινή ομολογία κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού…».
Και συνεχίζει ο γέροντας για τον ρόλο της Εκκλησίας σήμερα : «…Η κραυγή αγωνίας του εγκαταλελειμμένου και
 αποπροσανατολισμένου λαού που σχοινοβατεί, η κραυγή της Ιστορίας που παραχαράσσεται, της πίστεως
 και των ιδανικών που διακυβεύονται, της ελευθερίας και των αρχών που βιάζονται, αυτή η κραυγή, ταπεινά
 φρονούμε, πως θα πρέπει να φθάνει στ’ αυτιά των εκκλησιαστικών μας εκπροσώπων, των ποιμένων και πατέρων
 μας …».
Για να καταλήξει : «…Η Αγία μας Εκκλησία είναι η Κιβωτός της σωτηρίας μας…, νοσοκομείο ψυχών και
 θεραπευτήριο παθών…».
Επίλογος
Αν επεσήμανα μερικά από τα ωραία που εμπεριέχει αυτό το θεολογικό πόνημα είναι γιατί το περιεχόμενό 
του κυρίως απευθύνεται στην διοικούσα εκκλησία και ειδικά την ηγεσία της η οποία αυτή πρώτη οφείλει
 να μεταλαμπαδεύσει τον σωτηριολογικό της λόγο και ρόλο.
Ο βαθύτατα θρησκευόμενος Ελληνικός λαός τώρα έχει ανάγκη πνευματικής και ηθικής στήριξης, τώρα έχει
ανάγκη την παρουσία της, τον παρηγορητικό της λόγο, την πρόταση για τον επαναπροσδιορισμό της ζωής τηw
ανθρώπινης υπάρξεως.