Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012 -Τυπικόν

2. Δευτέρα (προεόρτια τῶν Φώτων). Σιλβέστρου ῾Ρώ­μης (†335)· Θεαγένους (†320), Θεοπίστου, Σερ­γίου καὶ Θεοπέμ­­πτου μαρτύρων, Κοσμᾶ (Α΄) Κων/πόλεως, Γεωργίου τοῦ ῎Ιβη­ρος (†1770), Σεραφὶμ ἐν Σάρωφ (†1833).

Κοντάκιον τὸ προεόρτιον. ᾿Από­στολος ἡμέρας, Δευτ. λ΄ ἑβδ. ἐπ. (῾Εβρ. η΄ 7-13)· Εὐαγ­γέ­λι­ον προεόρτιον, Πέμπτης διακαιν. (᾿Ιω. γ΄ 1-15).

Οι ευθύνες της Ορθοδοξίας το 2012 Νέα βήματα προς όφελος των πιστών

 ου Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ Κυκκώτη

Προσευχώμαστε με την ανατολή του νέου έτους να μη ζήσουμε ξανά  παρόμοιες τραγωδίες που έζησε η Ανθρωπότητα κατά το έτος 2011, όπως η πυρηνική έκρηξη στη Φουκοσίμα στην Ιαπωνία, οι αδικοχαμένοι άοπλοι συνάνθρωποί μας που έχασαν τη ζωή τους στις Αραβικές χώρες, η τραγωδία της Κύπρου, αλλά κι η παγκόσμια οικονομική κρίση που κτύπησε την Ευρώπη κι ιδιαίτερα την Ελλάδα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διά της Ηγεσίας της καλείται προληπτικά να συμβάλει στην επικράτηση της ειρήνης και της ευημερίας με την ευαισθητοποίηση όλων μας να προστατεύονται με κάθε τρόπο τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η προστασία των δημοκρατικών θεσμών, αλλά κι ο συντονισμός κι η στενώτερη συνεργασία των αρμοδίων διά την σωστή αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων που απειλούν την παγκόσμια ασφάλεια, ως επίσης και την επιστράτευση των υγειών δυνάμεων της Ανθρωπότητας για τη προστασία του Περιβάλλοντος.

Η φωνή των Ορθοδόξων Προκαθημένων με επικεφαλής τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο είναι μια ζωντανή ελπίδα για την υπέρβαση των αδιεξόδων που απειλούν την ειρηνική επιβίωση της Ανθρωπότητας, όπως είναι η σωστή αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η επικράτηση της ειρήνης με τη στενώτερη συνεργασια όλων των Πολιτικών Αρχηγών όλων των χωρών του κόσμου. Αυτό διαφάνηκε μέσα από τα Χριστουγιεννιάτικα μηνύματά τους.

Όσο κι αν μας περικυκλώνουν απαισιόδοξα  μηνύματα για το μέλλον των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο η ελπίδα της Ορθοδοξίας ότι θα ζήσουμε  σε ένα καλύτερο ειρηνικό  κόσμο αποτελεί ακόμη την άλλή διάσταση που εκφράζει τη θέση της Ορθοδοξίας ότι υπάρχει επιτέλους κι ο Θεός που ρυθμίζει μερικά πράγματα διαφορετικά από ό,τι υπολογίζουν οι άνθρωποι που ζουν μακρυά από την πίστη στο Θεό.

 ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Διαχρονικά για δυό χιλιάδες χρόνια πρωταρχική διακονία της Ορθοδοξίας ήταν πάντοτε η ποιμαντική της ευθύνη να οδηγήσει τους ανθρώπους και μάλιστα τα Μέλη της Εκκλησίας στην εν Χριστώ σωτηρίαν. Ποτέ όμως ο σωτηριολογικός προσανατολισμός  της  προς την Βασιλεία των Ουρανών την κράτησε μακρυά από τα καθημερινά πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα των ανθρώπων. Άλλωστε η οδός προς την Βασιλεία των Ουρανών ανοίγει για τον άνθρωπον όταν αγωνίζεται για την εξάλειψη των κοινωνικών αδικιών και της καταπατήσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν συμμετέχει δυναμικά για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρηνικής συμβιώσεως των λαών. Αυτό έκαναν όλοι όσους η Εκκλησία μας τιμά ως αγίους και μάρτυρες της. Αυτό καλείται και σήμερα η Ορθοδοξία να πράξει με την ανατολή του νέου έτους.

 ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ

Ήδη με την ιστορική πρωτοβουλία του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου να πραγματοποιηθεί η γνωστή Σύναξη Κορυφής των Ορθοδόξων Προκαθημένων στο Φανάρι τον Οκτώβριο του 2008 καθόρισε και τις κατευθυντήριες γραμμές της παρουσίας της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο.

Ως γνωστόν οι βασικές κατευθυντήριες γραμμές είναι οι ακόλουθες:
Α) Η προώθηση και ολοκλήρωση της προετοιμασίας της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Β) Η ενεργοποίηση της συμφωνίας του έτους 1993 για το θέμα της Ορθοδόξου Διασποράς.

Γ) Η ενίσχυση των θεολογικών δυνάμεων στους διεξαγομένους διαλόγους με τους μη Ορθοδόξους.

Δ) Η διακήρυξη του ζωηρού Ορθοδόξου ενδιαφέροντος για την προστασία του Φυσικού περιβάλλοντος.

Ε) Η λειτουργία της  Διορθοδόξου Επιτροπής για τη μελέτη των ζητημάτων της Βιοηθικής.

Οι περισσότεροι από τους παραπάνω στόχους κινούνται μέσα στα πλαίσια της πραγματοποιήσεως των οραματισμών των Ορθοδόξων Προκαθημένων και μάλιστα του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου για μια γόνιμη παρουσία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο.

ΔΙΑΣΠΟΡΑ, ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ ΚΑΙ ΔΙΠΤΥΧΑ

Ήδη οι εργασίες της Διορθόδοξης Επιτροπής της Γενεύης ξεκίνησαν ελπιδοφόρα με τις πρώτες  περιφερειακές συνάξεις των Ορθοδόξων Επισκόπων υπό την προεδρία των τοπικών Αρχιερέων του Οικουμενικού Πατριαρχείου για καλύτερο συντονισμό της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο και στις τοπικές κοινωνίες που δραστηροποιούνται δίνοντας  δυναμικά και ενωμένα η Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία την παρουσία της και τη συμβολή της  στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η πορεία προς την λύση του προβλήματος της Διασποράς ήδη πήρε τον δρόμον της και το επόμενο βήμα είναι όταν ο χρόνος ωριμάσει να προχωρήσουμε και στην κανονική εκκλησιαστική προσέγγιση των θεμάτων του Αυτοκεφάλου και των Διπτύχων.

ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η θετική πορεία των παραπάνω θεμάτων θα συμβάλει  άμεσα και στην καλύτερη προετοιμασία για την σύντομη σύγκληση επιτέλους  της  Μέλλουσας να συνέλθει Πανορθοδόξου Συνόδου, που αποτελεί ακόμη το μεγαλύτερο οραματισμό όλων των Ορθοδόξων για να τοποθετηθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία υπεύθυνα με την αποστολική διδασκαλία της σε επίκαιρα θέματα της εποχής μας που σχετίζονται άμεσα με την εν Χριστώ οδόν της σωτηρίας των μελών της, αλλά και τη συμβολή της Ορθοδοξίας για να οδηγηθεί η Παγκόσμια Κοινωνία έξω από τα αδιέξοδα που βρέθηκε με την απομάκρυνση της από την οδό του Θεού.

Οι Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και μάλιστα ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα κριθούν από την Ιστορία ανάλογα με τη στάση τους, αν μπορέσουν να ανταποκριθούν με ενότητα και αγάπη στο ύψος των περιστάσεων που καλούνται να διαδραματήσουν ως η σύγχρονη φωνή των διαδόχων των Αποστόλων για την αντιμετώπιση των κρίσεων της εποχής μας.

Ο συντονιστικός ρόλος του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου για την παρουσία της Οικουμενικής Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο είναι πλέον μια πραγματικότητα που μας βοηθά όλους μας κι ιδιαίτερα τους Προκαθημένους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών να ενώσουμε τις φωνές των περισσότερων σήμερα από τρακόσια εκατομμύρια  Ορθοδόξων πιστών να μπορούν να διαδραματίζουν ένα μεγαλύτερο και σοβαρότερο ρόλο σε τοπικό και διεθνές κοινωνικό γίγνεσθαι, προστατεύοντας αρχές και αξίες που σχετίζονται με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοκρατικών αρχών και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών για την προστασία του Περιβάλλοντος.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Οι αποτυχίες των παγκοσμίων συνδιασκέψεων κορυφής για τη Κλιματική Αλλαγή στην Κοπενχάγη, στο Καντού και στο Ντέρπαν αποτελούν πρόσκληση για όλους μας να εργασθούμε ως Ορθόδοξοι για την συνεχή πίεση προς κάθε κατεύθυνση για άμεσα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και το περιορισμό των ρύπων. Η αναβολή δυναμικών δεσμευτικών μέτρων το 2020 δεν είναι κι η καλύτερη επιλογή για να σωθεί ο Πλανήτης μας. Η επόμενη συνάντηση Κορυφής στο Ντουπάι (COP 18) πρέπει να σηματοδοτήσει άμεσα τη συμμετοχή όλων των χωρών σε μια νέα μορφή εφαρμογής των αρχών του Πρωτοκόλλου του Κιότο, για να μη αποκαλούν οι επόμενες γεννιές τη δική μας ως τη γεννιά των δολοφόνων.

ΔΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Οι Διεκκλησιαστικοί και Διαθρησκειακοί Διάλογοι που αποβλέπουν στην ενίσχυση της ενότητας τους σώματος της Ανθρωπότητας, όσο κι αν υπάρχουν αυτοί που τους υποθάλπτουν και τους πολεμούν, προχωρούν, έστω και με αργά βήματα, σταθερά προς την πορεία της συμφιλιώσεως και της ειρηνικής συναλλαγής, έτσι ώστε εις το όνομα της θρησκείας να μη πραγματοποιούνται εγκλήματα και κοινωνικές αδικίες, αλλά η κοινή ευθύνη να προστατεύεται με κάθε τρόπο η ανθρώπινη ζωή ως δώρον Θεού.

Η απουσία της Ορθοδοξίας από το Διαθρησκειακό Διάλογον δεν συμβάλλει στην αντιμετώπιση του θρησκευτικού φανατισμού που εν πολλοίς συνδέεται και με την υπόθεση της τρομοκρατίας, που απειλεί πλέον αθώους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη μας. Τα φαινόμενα της Νιγηρίας και της Αιγύπτου, αλλά και της Αγίας Γης πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά. Τα ενενήντα τοις εκατόν των θυμάτων από θρησκευτικό φανατισμό είναι χριστιανοί.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η συνεργασία της Εκκλησιαστικής Ηγεσίας με την Πολιτική και τον Επιστημονικό και Ακαδημαϊκό κόσμο είναι πλέον μονόδρομος για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθωμεν από τα αδιέξοδα που βρίσκεται η Ανθρωπότητα για να μπορέσει να επιβιώσει. Ο διάλογος μας ωφελεί όλους μας, η συνεχής αντιπαράθεση δεν οδηγεί πουθενά, ή μάλλον καταστρέφεί όλες εκείνες τις υγιείς δυνάμεις που ενωμένες μας βοηθούν να προστατέψουμε το σώμα μιας τοπικής κοινωνίας και τελικά το σώμα της Ανθρωπότητας. Είναι απαράδεκτο, μέσα στους ναούς στη Θεία Λειτουργία να προσευχώμαστε «υπέρ πάσης αρχής και εξουσίας» και ταυτόχρονα δημόσια να υποθάλπτουμε την εκλελεγμένη πολιτική Ηγεσία με τη δημιουργία διχασμού. Η ευθύνη κάθε τοπικής Εκκλησίας είναι να καλλιεργεί πρώτιστα την ενότητα της τοπικής κοινωνίας. Μόνο έτσι συμβάλλει στην εν Χριστώ σωτηρία των μελών της.

Είναι λάθος να επηρεαζόμαστε απαισιόδοξα από τοπικά κοινωνικά και οικονομικά ή εθνικά προβλήματα μιας τοπικής κοινωνίας ή μιας χώρας και να αφήνουμε απαισιόδοξα μηνύματα και για την παρουσία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο. Και στους μεγαλύτερους διωγμούς της η Ορθοδοξία είτε από τους ειδωλολάτρες ρωμαίους αυτοκράτοτες είτε από άλλους πολέμιους της ποτέ της δεν έπαψε να είναι αισιόδοξη με την ελπίδα ότι θα ανατείλουν καλύτερες ημέρες για όλους μας.

Αυτό το μήνυμα της αισιοδοξίας καλείται και σήμερα η Ορθοδοξία να δώσει στον σύγχρονο κόσμο για να κρατήσουμε την ελπίδα της επιβίωσης μας ζωντανή.

Η μεγαλύτερη μας αμαρτία είναι να αδιαφορούμε για τις κοινωνικές αδικίες που μπορούν να γίνονται σε βάρος συνανθρώπων μας, έστω κι αν ζουν μακρυά μας. Η Παγκόσμια Κοινωνία είναι ταυτόχρονα και ένα μικρό χωριό, μια δική μας γειτονειά που αν αδιαφορήσουμε, τα προβλήματα των «άλλων και των ξένων» θα είναι και δικά μας.

Η συμβολή της Ορθοδοξίας προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να είναι συνεχής, διακριτική, συμφιλιωτική, γόνιμη, ενωτική, ειρηνική και διακονική.

ΝΕΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

1.      Ενίσχυση της ορατής ενότητας των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών με την καθιέρωση της ετήσιας συναντήσεως των Ορθοδόξων Προκαθημένων με πρωτοβουλία του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και τη συνεργασία των υπολοίπων Προκαθημένων.

2.      Σύσφιξη των Διορθοδόξων σχέσεων με τη δημιουργία στελεχών και έκδοση εντύπου για τις Διορθόδοξες σχέσεις

3.      Προοπτικές κοινής δράσης των τοπικών ορθοδόξων Εκκλησιών σε Διεθνείς οργανισμούς για κοινωνικά προβλήματα

4.      Δημιουργία Διορθόδοξων Επιτροπών για θέματα,

Α. Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης

Β. Περιβάλλοντος

Γ. Ιεραποστολής

Δ. Διαθρησκειακών Θεμάτων, Θρησκευτικής ανεκτικότητας και θρησκευτικής ελευθερίας.

Ε. Διαχριστιανικών Σχέσεων

Στ. Κοινωνικών Προβλημάτων, Φτώχειας και Φιλανθρωπίας

Ζ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Φυλετικών Διακρίσεων, Μετανάσταυσης, Προσφύγων, Εμπορίας Ανθρώπων και θεμάτων Ασφαλείας και Ειρήνης.

Είναι καιρός όλες οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες με το συντονιστικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναλάβουν και την ευθύνη να στηρίξουν και ηθικά και υλικά τη λειτουργία των νέων αυτών Διορθόδοξων Επιτροπών. (Περισσότερα για τις προοπτικές κοινής δράσης των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών βλέπε στο βιβλίο του Σεραφείμ Κυκκώτη, Ενότητα και Μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο, σελίδες 233 – 343, εκδόσεις Παναγόπουλος, Αθήνα, 2005).

Η θεία σοφία του δωδεκαετούς Ιησού

Λκ 2,20-21· 40-52 Περιτομή

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Το κυρίως εορταζόμενο γεγονός σήμερα είναι η περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η συζήτηση που είχε ο δωδεκαετής Ιησούς με τους διδασκάλους του Ισραήλ.

Στα γεγονότα αυτά εξ άλλου αναφέρεται και η ευαγγελική περικοπή, την οποία θ’ ακολουθήσουμε.

Όταν συμπληρώθηκαν, λέει, οι ημέρες της περιτομής του παιδιού, που γινόταν την ογδόη ημέρα της ζωής του κάθε Ιουδαίου, έγινε η περιτομή του και του δόθηκε το όνομα Ιησούς, που το είχε προαναγγείλει ο άγγελος προτού να συλληφθεί στην κοιλιά της μητέρας του... 

Και το παιδί μεγαλώνοντας και δυναμώνοντας σωματικά με την επενέργεια της θεότητος που ήταν μέσα του, γέμιζε από σοφία, και η χάρη του Θεού ήταν πάνω του.

Κατά την περιτομή, ως γνωστόν, έκοβαν το δέρμα που καλύπτει το εμπρόσθιο μέρος του γεννητικού οργάνου, δηλαδή την καλύπτρα της βαλάνου.

Η καλύπτρα αυτή λεγόταν ακροβυστία, η δε περικοπή τηςπεριτομή.

Είχε ορισθεί από το Θεό να γίνεται σε κάθε αρσενικό παιδί του Ισραήλ, για να ξεχωρίζουν οι Ιουδαίοι από τα άλλα έθνη.

Μαζί με την περιτομή δινόταν και το όνομα.

Στο Χριστό δόθηκε το προφητευμένο όνομα Ιησούς, που σημαίνει σωτήρας.

Στο χριστιανικό κόσμο η περιτομή αντικαταστάθηκε από το βάπτισμα.

Η περιτομή του Χριστού, όπως και η εννεάμηνος κύησή του, και η γέννησή του, και η σταυρωσή του δεν δείχνουν μόνο την ταπείνωσή του, αλλά πιστοποιούν και την ανθρώπινη φύση του και την εξομοίωσή του με τους κοινούς ανθρώπους, και αποστομώνουν τους μονοφυσίτες, που έλεγαν ότι δεν σαρκώθηκε πραγματικά αλλά κατά φαντασίαν.

Το μεγάλωμα και το δυνάμωμα του Ιησού αναφέρονται στην ανθρώπινη φύση του.

Όχι στη θεία.

Η θεία ήταν όλη επάνω του, μέσα του, και εκδηλωνόταν όλο και περισσότερο, καθώς μεγάλωνε σωματικά.

Αν η θεότητά του εκδηλωνόταν ολόκληρη από τη βρεφική του ηλικία, δεν θα γινόταν πιστευτό ότι είναι αληθινός άνθρωπος, και οι μονοφυσίτες θα πανηγύριζαν.

Θα μπορούσε λ.χ. να μας σώσει και ως βρέφος, αλλά χρειάστηκε να φτάσει τα 33 του για να μας σώσει.

Αν πάλι η θεότητά του ήταν προοδευτική και όχι όλη εφάπαξ, θα πανηγύριζαν οι αρνούμενοι τη θεότητά του.

Αλλ’ η σωστή κατανόηση του στίχου δεν αφήνει περιθώρια στην εκατέρωθεν κακοπιστία των αιρετικών.

Και συνεχίζει ο ευαγγελιστής Λουκάς.

Οι γονείς του Ιησού πήγαιναν κάθε χρόνο στην Ιερουσαλήμ κατά τη γιορτή του πάσχα.

Κι όταν ήταν δώδεκα ετών είχαν ανεβεί πάλι στα Ιεροσόλυμα, όπως το επέβαλλε το έθιμο της γιορτής.

Σαν τέλειωσαν οι ημέρες του πάσχα, στην επιστροφή ο Ιησούς, το παιδί, είχε παραμείνει στα Ιεροσόλυμα, και δεν ήξεραν ο Ιωσήφ και η μητέρα του.

Με την ξεγνοιασιά ότι ο Ιησούς είναι στο καραβάνι, προχώρησαν δρόμο μιας μέρας,

Και (το βράδυ) τον αναζητούσαν στους συγγενείς και στους γνωστούς.

Κι επειδή δεν τον βρήκαν σ’ αυτούς, γύριζαν πίσω στην Ιερουσαλήμ αναζητώντας τον.

Εκεί, μετά από τρεις μέρες συνολικά, τον βρήκαν στο ιερό να κάθεται ανάμεσα στους διδασκάλους και να τους ακούει και να τους ρωτάει συνεχώς.

Και όλοι όσοι τον άκουγαν καταπλήσσονταν από τη σύνεσή του και τις απαντήσεις του.

Κι όταν τον είδαν έμειναν κι αυτοί κατάπληκτοι, και του λέει η μητέρα του·

Παιδί μου, γιατί το έκανες αυτό;

Να, ο πατέρας σου κι εγώ με πολλή αγωνία σε αναζητούσαμε.

Και τους λέει·

Για ποιο λόγο με ζητούσατε;

Δεν ξέρατε ότι πρέπει να είμαι στα του πατέρα μου; 

Αλλ’ αυτοί δεν κατάλαβαν αυτό που τους είπε.

Και κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ, και ζούσε με υποταγή σ’ αυτούς.

Και η μητέρα του όλα αυτά τα λόγια του τα διατηρούσε μέσα στην καρδιά της.

Και ο Ιησούς προόδευε στη σοφία και στο ανάστημα και στη χάρη για το Θεό και για τους ανθρώπους. 

Σχόλια.

1. Ο Ιωσήφ και η μητέρα του Ιησού σίγουροι όντες ότι ο Ιησούς ακολουθεί το καραβάνι, πράγμα που σημαίνει ότι τον είχαν εμπιστοσύνη, ξενοιάστηκαν.

Όταν όμως το βράδυ διαπίστωσαν ότι δεν είναι με τους συγγενείς και τους γνωστούς, όπως νόμιζαν, που συνοδοιπορούσαν και αυτοί στο ίδιο καραβάνι, ανησύχησαν και γύρισαν πίσω στην Ιερουσαλήμ, προφανώς περπατώντας όλη τη νύχτα.

2. Ο δωδεκαετής Κύριος καθόταν άκουγε και υπέβαλλε ερωτήσεις τη μία πίσω από την άλλη, για να μάθει ή μάλλον για να δει τί θ’ απαντήσουν.

Η έκπληξη των διδασκάλων προφανώς οφείλονταν στο γεγονός ότι οι ερωτήσεις του Ιησού ήταν σοβαρές, δυσαπάντητες, και πρωτότυπες, οι δε απαντήσεις του πρόδιδαν πρώιμη και προηγμένη γνώση και απροσδόκητη σοφία και σύνεση για ένα παιδί στην ηλικία του.

Το γεγονός βεβαιώνει την προηγούμενη πληροφορία ότι «Το παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ην επ’ αυτώ» (40), και η επόμενη «Και Ιησούς προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις» (52).

Προφανώς ένα μέρος των συζητήσεων να άκουσαν και ο Ιωσήφ και η μητέρα του.

3. Η ερώτηση της μητέρας του περιέχει ελαφρώς και το στοιχείο της επιπλήξεως, διότι η αγωνία τους έως ότου τον βρουν ήταν πολύ μεγάλη και η ταλαιπωρία τους ουκ ολίγη.

Η δε απάντηση του Ιησού περιέχει ελαφρώς κάποια στοιχεία ανταποδόσεως του ελέγχου προς αυτούς, διατηρώντας όμς το σεβασμό παιδιού προς γονείς.

Προφανώς ήθελε να τους πει ότι τα όσα θαυμαστά είδαν και άκουσαν μέχρι τώρα για το πρόσωπό του (σύλληψη, γέννηση, προσκύνηση των μάγων, αστέρι, αγγελοφάνιες, διάσωση από τον Ηρώδη, λόγια του Συμεών του πρεσβύτου, λόγια της Άννας του Φανουήλ, εκπλήρωση αρχαίων προφητειών, απαντήσεις και ερωτήσεις τώρα προς τους διδασκάλους του Ισραήλ), θα έπρεπε να τους είχαν δώσει να καταλάβουν ότι είναι Γιος του Θεού και ότι αρέσκεται να βρίσκεται σε χώρους και συζητήσεις που ανήκουν στη δικαιοδοσία του Πατέρα του, και ότι δεν κινδυνεύει να χαθεί ούτε χρήζει πια αμέσου κηδεμονίας, όπως μέχρι τώρα που ήταν βρέφος ή νήπιο.

Αυτοί βέβαια δεν κατάλαβαν τί εννοούσε, αλλά η μητέρα του διατηρούσε στη μνήμη της όλα όσα άκουγε έβλεπε και αισθανόταν για το γιό της και εν καιρώ τα επεξεργαζόταν σε συνδυασμό με όσα της είπε ο Γαβριήλ στον ευαγγελισμό της, και διαπίστωνε γεμάτη θαυμασμό να εκτυλίσσεται μπροστά της το θαύμα του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου με πρωταγωνιστή το Γιο της. Αργότερα τα διηγήθηκε αυτά στο Λουκά, και εκείνος τα κατέγραψε στο Ευαγγέλιό του.

4. Αφού ακόμη ούτε οι άνθρωποί του δεν είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν το ρόλο του, και εξάλλου δεν είχε έρθει ακόμη και η ώρα του, μπήκε πάλι στην υποταγή τους με την έννοια της υποταγής ενός κοινού παιδιού της ηλικίας του στους γονείς του, έως ότου ανδρωθεί και γίνει πειστικότερος για τη θεία αποστολή του

Ευλογημένα Ανατρεπτική... Καλή Χρονιά!!!

Ευλογημένα Ανατρεπτική... Καλή Χρονιά!!!

Ευλογημένα... Ανατρεπτική, Καλή Χρονιά!!! 

♥* .˛.*.2012*★* *★ 。*.˛.★*♥♫♥*♥♫♥**♥♫♥ 

Θα τα ανατρέψουμε όλα Φέτος!!!

by Siglitiki 

Το Ευαγγέλιο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας

Η Περιτομή του Ιησού Χριστού

 

Το Ευαγγέλιο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας

και η απόδοσή τους στην νεοελληνική.

Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο

Κεφ. 2, χωρία 20 έως 21 και χωρία 40 έως 52

20 Καὶ ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς.

21 Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλίᾳ.

40 Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ᾿ αὐτό.

41 Καὶ ἐπορεύοντο οἱ γονεῖς αὐτοῦ κατ᾿ ἔτος εἰς ῾Ιερουσαλὴμ τῇ ἑορτῇ τοῦ πάσχα. 42 καὶ ὅτε ἐγένετο ἐτῶν δώδεκα, ἀναβάντων αὐτῶν εἰς ῾Ιεροσόλυμα κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἑορτῆς 43 καὶ τελειωσάντων τὰς ἡμέρας, ἐν τῷ ὑποστρέφειν αὐτοὺς ὑπέμεινεν ᾿Ιησοῦς ὁ παῖς ἐν ῾Ιερουσαλήμ, καὶ οὐκ ἔγνω ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ. 44 νομίσαντες δὲ αὐτὸν ἐν τῇ συνοδίᾳ εἶναι ἦλθον ἡμέρας ὁδὸν καὶ ἀνεζήτουν αὐτὸν ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ ἐν τοῖς γνωστοῖς· 45 καὶ μὴ εὑρόντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ ζητοῦντες αὐτόν. 46 καὶ ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας τρεῖς εὗρον αὐτὸν ἐν τῷ ἱερῷ καθεζόμενον ἐν μέσῳ τῶν διδασκάλων καὶ ἀκούοντα αὐτῶν καὶ ἐπερωτῶντα αὐτούς· 47 ἐξίσταντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες αὐτοῦ ἐπὶ τῇ συνέσει καὶ ταῖς ἀποκρίσεσιν αὐτοῦ. 48 καὶ ἰδόντες αὐτὸν ἐξεπλάγησαν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ εἶπε· τέκνον, τί ἐποίησας ἡμῖν οὕτως; ἰδοὺ ὁ πατήρ σου κἀγὼ ὀδυνώμενοι ἐζητοῦμέν σε. 49 καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· τί ὅτι ἐζητεῖτέ με; οὐκ ᾔδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ πατρός μου δεῖ εἶναί με; 50 καὶ αὐτοὶ οὐ συνῆκαν τὸ ρῆμα ὃ ἐλάλησεν αὐτοῖς. 51 καὶ κατέβη μετ᾿ αὐτῶν καὶ ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ, καὶ ἦν ὑποτασσόμενος αὐτοῖς. καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τὰ ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. 52 Καὶ ᾿Ιησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις.

ΑΠΟΔΟΣΗ

Και επέστρεψαν οι βοσκοί και δόξαζαν και υμνούσαν τον Θεό, γι' όλα, όσα άκουσαν και είδαν, όπως τους είχε ειπωθεί.

Και όταν συμπληρώθηκαν οκτώ ήμερες για να κάνουν την περιτομή του παιδιού, του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως ονομάστηκε από τον άγγελο πριν συλληφθεί στην κοιλιά της Παναγίας.

Το δε παιδί μεγάλωνε και δυνάμωνε κατά το πνεύμα, επειδή γέμιζε από σοφία και η χάρη του Θεού ήταν επάνω του.

Και οι γονείς του πήγαιναν κάθε χρόνο στην Ιερουσαλήμ για την εορτή του Πάσχα. Όταν ήταν δώδεκα ετών ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα κατά το έθιμο της εορτής, και όταν τελείωσαν τις ήμερες ενώ επέστρεφαν, παρέμεινε το παιδί Ιησούς στην Ιερουσαλήμ χωρίς να το καταλάβουν ό Ιωσήφ και ή μητέρα του. Επειδή δε νόμισαν πώς ήταν με συντροφιά περπάτησαν τρεις ήμερες δρόμο και τον αναζητούσαν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνωστούς. Και επειδή δεν τον βρήκαν γύρισαν στα Ιεροσόλυμα και τον αναζητούσαν εκεί.

Ύστερα από τρεις μέρες τον βρήκαν να κάθεται στο Ναό ανάμεσα στους διδασκάλους και να τους ακούει και να τους ρωτά. Όλοι δε όσοι τον άκουαν θαύμαζαν για τη νοημοσύνη και τις απαντήσεις του.

Και όταν τον είδαν εξεπλάγησαν και η μητέρα του, του είπε: «Παιδί μου, γιατί μας φέρθηκες έτσι; Ο πατέρας σου και εγώ σε ζητούσαμε με μεγάλη ανησυχία».

Και αυτός τους είπε: «Γιατί με ζητούσατε; Δεν ξέρατε πώς πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;» Άλλα αυτοί δεν κατάλαβαν τι εννοούσε μ' αυτό πού τους είπε. Και επέστρεψε μαζί τους στη Ναζαρέτ και εξακολουθούσε να υπακούει σ' αυτούς. Η μητέρα του φύλαγε στην καρδιά της όλα αυτά τα γεγονότα.

Και ο Ιησούς προώδευε σε σοφία και σωματική ανάπτυξη και σε Χάρη εκ μέρους του Θεού και των ανθρώπων.

Από την προς Κολοσσαείς Επιστολή

του Αποστόλου Παύλου

Κεφ. 2, χωρία 8 έως 12

8 Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν· 9 ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς, 10 καὶ ἐστὲ ἐν αὐτῷ πεπληρωμένοι, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλὴ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, 11 ἐν ᾧ καὶ περιετμήθητε περιτομῇ ἀχειροποιήτῳ ἐν τῇ ἀπεκδύσει τοῦ σώματος τῶν ἁμαρτιῶν τῆς σαρκός, ἐν τῇ περιτομῇ τοῦ Χριστοῦ, 12 συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ᾧ καὶ συνηγέρθητε διὰ τῆς πίστεως τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ τῶν νεκρῶν.

ΑΠΟΔΟΣΗ

Προσέχετε μήπως σας παρασύρει με τη φιλοσοφία και με κούφια απατηλά πράγματα σύμφωνα με την ανθρώπινη παράδοση, σύμφωνα με τα στοιχεία αυτού του κόσμου και όχι κατά Χριστό. Γιατί στον Χριστό κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της Θεότητας σε σωματική μορφή. Και στον Χριστό είσθε πλήρεις και αυτός είναι η Κεφαλή κάθε αρχής και εξουσίας. Στον Χριστό επίσης έχετε περιτμηθεί όχι με περιτομή πού έκαναν ανθρώπινα χέρια, αλλά με την αποβολή των αμαρτιών της σαρκός, δηλαδή με την περιτομή του Χριστού.

Και ενταφιαστήκατε μαζί Του κατά το βάπτισμα, όπου και αναστηθήκατε μαζί Του δια της πίστεως στη δύναμη του Θεού, πού τον ανέστησε από τους νεκρούς.

Η Περιτομή του Χριστού

Και υπέστρεψαν οι ποιμένες δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν επί πάσιν οις ήκουσαν και είδον καθώς ελάληθη προς αυτούς. Και ότε επλήσθησαν ημέραι οκτώ του περιτεμείν το παιδίν, και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το κληθέν υπό του αγγέλου προ του συλληφθήναι αυτόν εν τη κοιλία. Το δε παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ην επ’ αυτό. Και επορεύοντο οι γονείς αυτού καιτ’ έτος εις Ιεροσόλυμα τη εορτή του Πάσχα. Και ότε εγένετο ετών δώδεκα, αναβάντων αυτών εις Ιεροσόλυμα κατά το έθος της εορτής. Και τελειωσάντων τας ημέρας, εν τω υποστρέφειν αυτούς υπέμεινεν Ιησούς ο παις εν Ιερουσαλήμ, και ουκ έγνω Ιωσήφ και η μήτηρ αυτού. Νομίσαντες δε αυτόν εν τη συνοδεία είναι, ήλθον ημέρας οδόν και ανεζήτουν αυτόν εν τοις συγγενέσι και εν τοις γνωστοίς. Και μη ευρόντες αυτόν υπέστρέψαν εις Ιερουσαλήμ ζητούντες αυτόν. Και εγένετο μεθ’ ημέρας τρεις εύρον αυτόν εν τω ιερώ καθεζόμενον εν μέσω των διδασκάλων και ακούοντα αυτών και επερωτώντα αυτούς, εξίστατο δε πάντες οι ακούοντες αυτου επί τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού. Και ιδόντες αυτόν εξεπλάγησαν, και προς αυτόν η μήτηρ αυτού είπε: «τέκνον, τι εποίησας ημίν ούτως; Τι ότι εζητείτε με; Ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμεν σε». Και είπε προς αυτούς:«Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δει είναι με;» Και αυτοί ου σύνηκαν το ρήμα ο ελάλησεν αυτοίς. Και κατέβη μετ’ αυτών και ήλθεν εις Ναζαρέτ, και ήν υποτασσόμενος αυτοίς, και η μήτηρ αυτού διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής. Και ο Ιησούς προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις». (Λουκάς 2,20-21 και 2, 40-52) Απόδοση στα νεοελληνικά Οι βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν, ήταν όλα όπως τους είχαν ειπωθεί. Όταν συμπληρώθηκαν οχτώ ημέρες, έκαναν στο παιδί περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί στην κοιλιά της μάνας του.Κάθε χρόνο, τη γιορτή του Πάσχα οι γονείς του Ιησού πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα. Όταν έγινε 12 χρόνων, ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα στη γιορτή όπως συνήθιζαν. Όταν τελείωσε η γιορτή και γύριζαν πίσω, το παιδί ο Ιησούς παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ, χωρίς να το ξέρουν ο Ιωσήφ και η μητέρα του. Νομίζοντας ότι ήταν μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, περπάτησαν μιας μέρας δρόμο και ύστερα άρχισαν να τον αναζητούν ανάμεσα στους συγγενείς και στους γνωστούς. Δεν τον βρήκαν, όμως, και γύρισαν στα Ιεροσόλυμα να τον αναζητήσουν. Τον βρήκαν ύστερα από τρεις ημέρες στο ναό καθισμένο ανάμεσα στους νομοδιδασκάλους, να τους ακούει και να τους κάνει ερωτήσεις. Όλοι όσοι τον άκουγαν έμεναν κατάπληκτοι για τη νοημοσύνη και τις απαντήσεις του. Μόλις τον είδαν οι γονείς του απόρησαν, και η μητέρα του τού είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό; Ο πατέρας σου κι εγώ σε αναζητούσαμε με πολλή αγωνία». Ο Ιησούς τους απάντησε: « Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρετε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;» Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν τα λόγια που τους είπε. Ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ και ζούσε κοντά τους με υπακοή. Η μητέρα του όμως διατηρούσε μέσα στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς μεγάλωνε και πρόκοβε στη σοφία, και η χάρη που είχε ευαρεστούσε το Θεό και τους ανθρώπους. (Λουκάς 2,20-21 και 2, 40-52) Ερμηνεία της ευαγγελικής περικοπής Η περιτομή κατά την Παλαιά Διαθήκη γινόταν σε όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων την όγδοη μέρα από τη γέννησή τους. Η περιτομή εκτός από λόγους υγείας σήμαινε βαθύτερα την περιτομή και περικοπή από την καρδιά κάθε κακού, που δεν είναι αρεστό στο Θεό. Ο Ιησούς Χριστός δεν είχε ανάγκη την περιτομή αφού δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος αλλά Θεάνθρωπος. Υπέμεινε όμως όλες τις ταπεινώσεις του ανθρώπου, για να υπάκουσε στο Νόμο και να υψώσει τον άνθρωπο. Η γιορτή της περιτομής είναι από τις μικρές δεσποτικές εορτές και γιορτάζεται 8 ημέρες από τα Χριστούγεννα. Δεν πρέπει να συνδέουμε την γιορτή της περιτομής με την εορτή του Αγίου Βασιλείου. Η γιορτή της περιτομής του Χριστού μπορεί να συνδεθεί με την Κυριακή του Θωμά. Και οι δύο εορτάζονται 8 ημέρες μετά από κάποιο σημαντικό γεγονός. Η μία αποτελεί τη βεβαίωση της τέλειας ενανθρώπησης του Χριστού, ενώ η άλλη αποτελεί τη βεβαίωση της Ανάστασης του Χριστού. Ερμηνεία της εικόνας Ζωγραφίζεται μέσα σε ναό. Η Παναγία κρατά στα χέρια της τον Ιησού και από πίσω της βρίσκεται ο Ιωσήφ. Στα δεξιά ο αρχιερέας με ένα μικρό μαχαίρι κάνει την περιτομή και πίσω του ένα παιδί κρατάει μια λαμπάδα. Απολυτίκιο Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες, Θεός ων κατ’ ουσίαν, Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Και Νόμον εκπληρών Περιτομήν, Θελήσει κατεδέχη σαρκικήν, Όπως παύσης τα σκιώδη, Και περιέλης το κάλυμμα των παθών ημών. Δόξα τη αγαθότητι τη ση, Δόξα τη ευσπλαχνία σου, Δόξα τη ανεκφράστω Λόγε συγκαταβάσει σου. Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Πήρες ανθρώπινη μορφή χωρίς να υποστείς αλλοίωση, Εσύ που είσαι στην ουσία Θεός. Και για να εκπληρώσεις το Νόμο καταδέχτηκες να υποστείς περιτομή με τη θέλησή σου, Για να παύσεις έτσι τα σκιώδη και να αφαιρέσεις το κάλυμμα των παθών μας. Ανήκει δοξολογία στην αγαθότητά Σου. Ανήκει δοξολογία στην ευσπλαχνία Σου. Ανήκει θείε Λόγε, δοξολογία στην απερίγραπτη συγκατάβασή Σου

Συναξαριστής 1 Ιανουαρίου

Συναξαριστής

Ἡ Περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ

 

Ὁ Μωσαϊκὸς νόμος διέταζε τὴν περιτομὴ τῶν ἀρσενικῶν παιδιῶν (Ἐξοδ. ΙΒ´ 43-49), (Γεν. ΙΖ´ 9-19), ἡ ὁποία γινόταν κατὰ τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ αὐτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ παιδιοῦ (Λευϊτ. ΙΓ´ 3).

Ἡ τελετὴ αὐτὴ ἐλάμβανε χώρα μέσα σὲ κτίριο τῆς Συναγωγῆς, τὸ πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων.Ἔτσι καὶ ἡ περιτομὴ τοῦ βρέφους Ἰησοῦ ἔγινε στὴ Συναγωγὴ τῆς Βηθλεέμ.

Ἡ χειροποίητος αὐτὴ περιτομὴ στὸ σῶμα ἦταν τύπος, ποὺ συμβόλιζε τὴν περιτομὴ τῆς καρδιᾶς, ἐνεργούμενης ἀπ᾿ εὐθείας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ (Δευτ. Γ´ 16, Λ´ 6). Γιὰ τὴν δεύτερη αὐτὴ περιτομή, τὴν ἀχειροποίητο, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει:

«Περιετμήθητε περιτομῇ ἀχειροποιήτῳ ἐν τῇ ἀπεκδυθεῖ τοῦ σώματος τῶν ἁμαρτιῶν τῆς σαρκός, ἐν τῇ περιτομῇ τοῦ Χριστοῦ, συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι» (Κολ. Β´ 11-12).
Δηλαδή, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, περιτμηθήκατε καὶ μὲ περιτομὴ πνευματική, ποὺ ἐνεργεῖται ἀπ᾿ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ συνίσταται στὸ γδύσιμο καὶ τὴν ἀποβολὴ τοῦ σώματος, ποὺ δούλεψε στὶς ἁμαρτίες τῆς σάρκας. Τὸ γδύσιμο δὲ αὐτὸ εἶναι ἡ περιτομή, ποὺ πήρατε ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅταν θαφτήκατε μαζί Του, διὰ τοῦ Ἅγιου Βαπτίσματος.

Τὸ Βρέφος ὅμως τῆς φάτνης, ἀφοῦ γεννήθηκε μὲ τὸν Παλαιὸ Νόμο, ἔπρεπε νὰ ὑποβληθεῖ καὶ Αὐτὸ στὸν τύπο, ὁ ὁποῖος εἶχε δικαίωμα νὰ ἰσχύει μέχρι τῆς καταργήσεώς του.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὢν κατ' οὐσίαν πολυεύσπλαγχνε Κύριε, καὶ νόμον ἐκπληρῶν περιτομήν, θελήσει καταδέχῃ σαρκικήν, ἵνα παύσῃς τὰ σκιώδη, καὶ περιέλῃς τὸ κάλυμμα τῶν παθῶν ἡμῶν. Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ, δόξα τῇ εὐσπλαγχνία σου, δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει σου.

Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὁ τῶν ὅλων Κύριος, περιτομὴν ὑπομένει, καὶ βροτῶν τὰ πταίσματα, ὡς ἀγαθὸς περιτέμνει· δίδωσι, τὴν σωτηρίαν σήμερον κόσμῳ· χαίρει δὲ, ἐν τοῖς ὑψίστοις καὶ ὁ τοῦ Κτίστου, Ἱεράρχης καὶ φωσφόρος, ὁ θεῖος μύστης Χριστοῦ Βασίλειος.

Μεγαλυνάριον 
Σάρκα ὀκταήμερος ὡς βροτός, ὁ τῶν ὅλων Κτίστης, περιτέμνεται νομικῶς, τὴν ἐξ ἀκρασίας, ἡμῶν κακίαν τέμνων· αὐτοῦ τὴν ἀγαθότητα μεγαλύνωμεν. 

---

 

Ὁ Μέγας Βασίλειος

 

 

«... τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας».
Μὲ τὴν φράση αὐτή, τὸ ἀπολυτίκιο, ἀπόλυτα ἐπιτυχημένα, τονίζει τὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τοῦ Ἅγιου Βασιλείου, ποὺ μὲ τὴν θεία διδασκαλία του στόλισε μὲ ἀρετὲς τὰ ἤθη καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Μέγας αὐτὸς πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γεννήθηκε τὸ 329, κατ᾿ ἄλλους τὸ 330 μ.Χ., στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου, σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ φίλου του, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Τὰ δὲ ἐγκυκλοπαιδικὰ λεξικὰ ἀναφέρουν σὰν πατρίδα τοῦ Μ. Βασιλείου τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας.

Οἱ γονεῖς του Βασίλειος (καὶ αὐτός), ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου καὶ Ἐμμέλεια, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἂν καὶ κατὰ κόσμον εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, εἶχαν συγχρόνως καὶ ἀκμαιότατο χριστιανικὸ φρόνημα. Αὐτοὶ μάλιστα ἔθεσαν καὶ τὶς πρῶτες -καθοριστικῆς σημασίας- πνευματικὲς βάσεις τοῦ Ἁγίου.

Μὲ ἐφόδιο αὐτὴ τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή, ὁ Βασίλειος ἀρχίζει μία καταπληκτικὴ ἀνοδικὴ πνευματικὴ πορεία. Ἔχοντας τὰ χαρίσματα τῆς εὐστροφίας καὶ τῆς μνήμης, κατακτᾷ σχεδὸν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς του. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, κατακτᾷ τὴν θεία θεωρία τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τὴν κάνει ἀμέσως πράξη μὲ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωή του. Ἂς ἀναφέρουμε ὅμως, περιληπτικά, τὴν πορεία τῶν δραστηριοτήτων του.

Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν Καισαρεία καὶ κατόπιν στὸ Βυζάντιο, ἐπισκέφθηκε, νεαρὸς ἀκόμα, τὴν Ἀθήνα, ὅπου ἐπὶ τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τὶς σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, ἀστρονομία καὶ ἰατρική, ἔχοντας συμφοιτητές του τὸν Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ (τὸν θεολόγο) καὶ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη.

Ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἐπέστρεψε στὴν Καισάρεια καὶ δίδασκε τὴν ρητορικὴ τέχνη. Ἀποφάσισε ὅμως, νὰ ἀκολουθήσει τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὰ κέντρα τοῦ ἀσκητισμοῦ, γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας στὴν Αἴγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία καὶ Μεσοποταμία.
 

Ὅταν ἐπέστρεψε, ἀποσύρθηκε σὲ μία Μονὴ τοῦ Πόντου, ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, καὶ ἀσκήθηκε ἐκεῖ μὲ κάθε αὐστηρότητα γιὰ πέντε χρόνια (357-362). Ἤδη τέλεια καταρτισμένος στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Εὐσέβιο. Ὁ ὑποδειγματικὸς τρόπος τῆς πνευματικῆς ἐργασίας του δὲν ἀργεῖ νὰ τὸν ἀνεβάσει στὸ θρόνο τῆς ἀρχιερωσύνης, διαδεχόμενος τὸν Εὐσέβιο στὴν ἐπισκοπὴ τῆς Καισαρείας (370).

Μὲ σταθερότητα καὶ γενναῖο φρόνημα, ὡς ἀρχιερέας ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μὲ τοὺς ὀρθόδοξους λόγους ποὺ συνέγραψε, κατακεραύνωσε τὰ φρονήματα τῶν κακοδόξων. Στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀναδείχτηκε ἀδαμάντινος, οὔτε κολακεῖες βασιλικὲς τοῦ Οὐάλεντα (364-378), ποὺ πῆγε αὐτοπροσώπως στὴν Καισάρεια γιὰ νὰ τὸν μετατρέψει στὸν Ἀρειανισμό, οὔτε οἱ ἀπειλὲς τοῦ Μοδέστου μπόρεσαν νὰ κάμψουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἁγίου. Ὑπεράσπισε μὲ θάῤῥος τὴν Ὀρθοδοξία, καταπλήσσοντας τὸν βασιλιὰ καὶ τοὺς Ἀρειανούς.

Ἀκόμα, ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς ἠθικῆς σήψεως καὶ ἐπέφερε σοφὲς μεταῤῥυθμίσεις στὸ μοναχισμό. Ἡ δὲ ὑπόλοιπη ποιμαντορικὴ δράση του, ὑπῆρξε ἀπαράμιλλη, κτίζοντας τὴν περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα μὲ εὐαγῆ Ἱδρύματα, ὅπως πτωχοκομεῖο κ.ἄ., ὅπου βρῆκαν τροφὴ καὶ περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ἡλικίας, γένους καὶ φυλῆς.

 

Νὰ ἀναφέρουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἔργων του, ἔγραψε καὶ Θεία Λειτουργία, πού, μετὰ τὴν ἐπικράτηση αὐτῆς τῆς συντομότερης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τελεῖται 10 φορὲς τὸ χρόνο: τὴν 1η Ἰανουαρίου (ὅπου γιορτάζεται καὶ ἡ μνήμη του), τὶς πρῶτες πέντε Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὶς παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανείων, τὴν Μ. Πέμπτη καὶ τὸ Μ. Σάββατο.

Στὰ πενήντα του χρόνια ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐξαιτίας τῆς ἀσθενικῆς κράσεώς του καὶ τῆς αὐστηρῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του (ὁρισμένες πηγὲς λένε ἀπὸ βαριὰ ἀῤῥώστια τοῦ ἥπατος ἢ τῶν νεφρῶν), τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 378 ἢ κατ᾿ ἄλλους τὸ 379 μὲ 380, ἐγκαταλείπει τὸ φθαρτὸ καὶ μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἀφήνοντας παρακαταθήκη καὶ Ἱερὴ κληρονομιὰ στὴν ἀνθρωπότητα ἕνα τεράστιο πνευματικὸ ἔργο.

 

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’.
Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου· δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας. Βασίλειον ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον
Ὥφθης βάσις ἄσειστος τῇ Ἐκκλησίᾳ, νέμων πᾶσιν ἄσυλον, τὴν κυριότητα βροτοῖς, ἐπισφραγίζων σοῖς δόγμασιν, Οὐρανοφάντορ Βασίλειε Ὅσιε.

Ὁ Οἶκος 
Τῆς σωφροσύνης ὁ κρατήρ, τὸ στόμα τῆς σοφίας, καὶ βάσις τῶν δογμάτων, Βασίλειος ὁ μέγας, πᾶσιν ἀστράπτει νοερῶς. Δεῦτε οὖν, καὶ στῶμεν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ, θερμῶς ἐνατενίζοντες, τοῖς θαύμασι τοῖς τούτου τερπόμενοι, καὶ ὥσπερ λαμπηδόνι ἀστραφθέντες τῷ φωτὶ αὐτῶν, θαλφθῶμεν τῷ τοῦ βίου καθαρτικῷ πνεύματι, μιμούμενοι αὐτοῦ τὴν πίστιν, τὴν ζέσιν, τὴν ταπείνωσιν, δι' ὧν οἶκος ἐδείχθη τοῦ ὄντως Θεοῦ· πρὸς ὃν βοῶντες ὑμνοῦμεν, οὐρανοφάντορ Βασίλειε Ὅσιε.

Κάθισμα 
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ λόγον.
Ἑξανοίξας τὸ στόμα λόγῳ Θεοῦ, ἐξηρεύξω σοφίαν κήρυξ φωτός, καὶ φρόνημα ἔνθεον, τῇ οἰκουμένῃ κατέσπειρας· τῶν γὰρ Πατέρων ὄντως, κυρώσας τὰ δόγματα, κατὰ Παῦλον ὤφθης, τῆς πίστεως πρόμαχος· ὅθεν καὶ Ἀγγέλων, συμπολίτης ὑπάρχεις, καὶ τούτων συνόμιλος, ἀνεδείχθης μακάριε, Θεοφάντορ Βασίλειε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον 
Τὸν οὐρανοφάντορα τοῦ Χριστοῦ, μύστην τοῦ Δεσπότου, τὸν φωστῆρα τὸν φαεινόν, τὸν ἐκ Καισαρείας, καὶ Καππαδόκων χώρας, Βασίλειον τὸν μέγαν, πάντες τιμήσωμεν. 

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

---

 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ πατέρας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου θεολόγου

Ἡ Ναζιανζὸς τῆς Καππαδοκίας λεγόταν παλιότερα Διοκαισάρεια, καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ Γρηγόριος, πατέρας Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἦταν ἀπὸ ἕνα τῶν κοντινῶν χωριῶν, τὴν Ἀριανζό.

Πρὶν μπεῖ στὸν κλῆρο, ἦταν ἀνώτερος δημόσιος ὑπάλληλος, καὶ σὲ θέση, ποὺ μποροῦσε νὰ χρηματίζεται, ὄπως κατὰ κανόνα ἔκαναν καὶ οἱ συνάδελφοί του. Ἡ τιμιότητά του ὅμως δὲν τὸν ἄφησε νὰ κάνει ἄνομο κέρδος οὔτε μία δραχμή.

Στὴν ἀρχὴ ὁ Γρηγόριος ἀνῆκε σὲ μία θρησκευτικὴ αἵρεση, ποὺ οἱ ὀπαδοὶ της ὀνομάζονταν Ὑψιστάριοι. Στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη τὸν ὁδήγησε ἡ εὐσεβέστατη καὶ μορφωμένη σύζυγός του, Νόννα. Τότε ὁ Γρηγόριος ἦταν πολὺ νέος.

Βαπτίστηκε τὸ 325, ἀναδείχτηκε ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ τὸ 328 καὶ ἐπισκόπευσε γιὰ 45 χρόνια.

Κατὰ τὴν ἐπισκοπική του σταδιοδρομία, ἔζησε μὲ τρόπο ἄξιο γιὰ νὰ τὸν ἁγιοποιήσει. Καὶ τὸ ἄξιζε καὶ μόνο μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ τὴν σύζυγό του Νόννα, ἁγία κι αὐτή, προῆλθαν δυὸ γιοί, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Καισάριος ὁ ἰατρός, ἀνακηρυγμένοι ἅγιοι, καὶ μία κόρη, ἡ Γοργονία, ἁγία καὶ αὐτή.

Ὁ Γρηγόριος παρέδωσε εἰρηνικὰ καὶ μὲ ἁγιότητα τὴν ψυχή του στὸν Θεό.

---

 

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἡγούμενος Τριγλίας

Δὲν γνωρίζουμε πολλὰ πράγματα γιὰ τὴν ζωή του. Ξέρουμε μόνο ὅτι ἦταν ἡγούμενος μίας ἀπὸ τὶς τέσσερις γνωστὲς Μονὲς στὴν Τριγλία. Δηλαδὴ τοῦ Μιδηκίου, Βαθέος Ρύακος, τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καὶ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου.
Ποιᾶς ἀπ᾿ αὐτὲς ὅμως καὶ πότε ἔζησε μᾶς εἶναι ἄγνωστο.

Τὴ μνήμη του ἀναφέρει μόνο ὁ ἅγιος Νικόδημος στὸν Συναξαριστή του.

---

 

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Πελοποννήσιος

Ὁ ἅγιος αὐτὸς Νεομάρτυρας, καταγόταν ἀπὸ τὴν Τρίπολη τῆς Πελοποννήσου. Ἄγνωστο γιὰ ποιοὺς λόγους συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους στὸ Ὀντεμίσιο (Τέμισι) τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 1776 καὶ πιεζόμενος νὰ ἀσπαστεῖ τὸ κοράνιο στάθηκε ἀκλόνητος στὴν πίστη τῶν πατέρων του. Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο λοιπὸν τὸν κρέμασαν καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.