«…εσείς είσθε ήδη νεκροί και σεσηπότες» ,από τον Σιατίστης Παύλο

Μια και κάποιοι μας σπρώχνουν να μπούμε στο χορό, ας μπούμε.

Η πατρίδα μας ζει πρωτοφανείς συνθήκες κατάρρευσης, εξαθλίωσης, καταστροφής.

Ο λαός μας οδηγείται σε μια εξουθενωτική φτώχεια, αλλά και σε ένα απίστευτο εξευτελισμό.

Φτώχεια ο λαός μας έζησε και στο παρελθόν, αλλά τότε αυτή η φτώχεια μας έκανε περήφανους γιατί ήταν καρπός αντίστασης.

Σήμερα ο λαός μας ζει μια κατάσταση ντροπής και ευτελισμού.

Η Πατρίδα μας έγινε περίγελως του κόσμου. Ποιός φταίει; Πρώτος και χειρότερος η πολιτική εξουσία αυτού του τόπου.

Μια εξουσία που κατέστρεψε το τόπο μόνο και μόνο για να συνεχίσει αδιατάρακτα τη νομή της.

Μήπως οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν ήξεραν καλά μαθηματικά, καλή οικονομία, καλή λογιστική; Τα ήξεραν όλα.

Τα έβλεπαν όλα και όμως συνέχισαν την πορεία προς την καταστροφή προκειμένου να νέμονται την εξουσία.

Υπήρξαν η ανίκανοι η διεφθαρμένοι η και τα δύο μαζί.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αγάπησαν αυτόν τον τόπο. Δεν νοιάστηκαν για το λαό παρά μόνο για τις μεθόδους εξαπάτησής του. Δεν σεβάστηκαν αυτό τον τόπο.

Παρακολουθήσαμε τέτοιες απίστευτες στιγμές στις τηλεοράσεις μας τον τελευταίο καιρό που έδειξαν περίτρανα ότι δεν τους έννοιαζε η σωτηρία αυτού του τόπου παρά μόνο πως θα κρατήσουν η πως θα αποκτήσουν την εξουσία.

Παρακακολουθήσαμε την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για το κράτος, καθώς ο προσωπικός τους πλουτισμός είναι πιο πολύ σημαντικός από τη σωτηρία της χώρας.

Σήμερα μας υποβάλλουν σε απίστευτες στερήσεις, οδηγούν τους πολίτες σε απόγνωση, εξοντώνουν τους ασθενέστερους, ποτέ τους εαυτούς τους, για να σώσουν δήθεν την χώρα.

Μας κουνούν απειλητικά το χέρι. Ποιοί θα μας σώσουν; αυτοί που μας κατέστρεψαν;

Αυτοί που λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο; Και γιατί δεν μας έσωσαν τόσα χρόνια; Τώρα έγιναν ικανοί;

Αλλά για ποιο λόγο να σώσουν την Ελλάδα, όταν θα έχουν αφανίσει το λαό της; Μήπως και πάλι για την πάρτη τους.

Ο «πολύς» αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης είπε τη χαρακτηριστική φράση «Μαζί τα φάγαμε».

Πρόκειται για πολύ σημαντική ομολογία, αλλά και αποκάλυψη μιας νοοτροπίας.

Της νοοτροπίας που ήθελε το Κράτος ιδιοκτησία δική τους. Και επειδή θεώρησαν το Κράτος ιδιοκτησία τους γι’αυτό το λεηλάτησαν και τα έφαγαν μαζί με την παρέα τους, αλλά όχι μαζί με το λαό.

Ναι κύριοι «τα φάγατε» μαζί με εκείνους που θεωρήσατε την Πατρίδα μας σαν ιδιοκτησία δική σας.

Πρέπει να είμαστε ευνουχισμένοι για να τους ανεχόμεθα, πρέπει να είμαστε ευνουχισμένοι για να τους φοβόμαστε, πρέπει να είμαστε μαζοχιστές για να τους ακούμε, πρέπει να είμαστε ηλίθιοι για να περιμένουμε κάτι καλό από αυτούς.

Το βράδυ των Χριστουγέννων η δημοσιογραφική αλητεία των Αθηνών οργίασε περιγράφοντας ανύπαρκτα σενάρια για ενδεχόμενα διαφυγής του Ηγουμένου του Βατοπεδίου.

Όλη η χολή και όλη η λάσπη των εξηρτημένων και ασυνείδητων δημοσιογράφων. Όχι, κύριοι.

Αν η δικαιοσύνη λειτουργούσε αληθινά εσείς θα είσασταν μέσα για την χρόνια παραπλάνηση και εξαπάτηση του λαού, για την προσπάθεια τρομοκράτησής του, για τη συνειδητή προσπάθεια σας να τσακίσετε την ελπίδα του.

Μάθαμε πλέον τις οβιδιακές μεταμορφώσεις σας. Με περισπούδαστο δήθεν ύφος και επιχειρήματα στηρίζετε το πολιτικό κατεστημένο αυτού του τόπου και τα συμφέροντα των ολίγων.

Γεμάτοι ειρωνία για όσους έχουν διαφορετική άποψη.

Όταν νοιώσατε ότι κινδυνεύετε, σαν τους ποντικούς πριν βουλιάξει το καράβι, επιχειρήσατε να διαχωρίσετε τάχα τον εαυτό σας.

Όταν είδατε την οργή του λαού προσπαθήσατε να σταθείτε απέναντι. Κάνατε τον «σκληρό» απέναντι στους ανθρώπους της εξουσίας.

Παίξατε το θέατρο σας με τους στην ουσία στενούς σας φίλους και συνεργάτες.

Κάνετε τους αυστηρούς δήθεν κριτές του κατεστημένου, ενώ στην πραγματικότητα είστε οι βασικοί στυλοβάτες του, οι σκληροί του βραχίονες, εσείς που δεν αφήσατε κανένα τίμιο άνθρωπο να φανερώσει την διαφοροποίησή του.

Υπήρξατε οι πιο στενοί συνεργάτες και προπαγανδιστές εκείνων που επιχείρισαν και επιχειρούν να πλήξουν την γλώσσα, την ιστορία και την πίστη αυτού του λαού για να κάμψουν τελικά το φρόνημα του, παράλλαλα με την προσπάθεια σας για τον εκμαυλισμό του μέσα από ποικίλες διόδους.

Πολεμήσατε με λύσσα την Εκκλησία γιατί ήταν και είναι ο μοναδικός αντίπαλος σας, γιατί ήταν και είναι πέρα από επί μέρους λάθη ανθρώπων η μοναδική αντίσταση.

Σκηνοθετήσατε σκάνδαλα και όταν κληθήκατε να τα αποδείξετε, δεν προσφέρατε καμμία απόδειξη. Συκοφαντήσατε με πάθος τήν Εκκλησία.

Την κατηγορήσατε ότι δεν πληρώνει φόρους, ποιοί; εσείς οι αληθινοί φοροφυγάδες και όταν κάποιοι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι σας διαβεβαίωσαν ότι η Εκκλησία πληρώνει φόρους εσείς συνεχίσατε τη συκοφαντία σε πείσμα της αλήθειας για να αποδείξετε το μέγεθος της διαφθοράς σας. Τρομοκρατηθήκατε όταν κυκλοφόρησε το κείμενο της Ιεραρχίας προς το λαό.

Ο λόγος; Τον είπε κάποιος από σας συνειδητά η ασυνείδητα σε πρωϊνή εκπομπή: «εγώ συμφωνώ με όσα λέει το φυλλάδιο. Είναι όλα αλήθεια! αλλά γιατί να τα λέει η Εκκλησία;»

Δεν σας ενδιέφερε και δεν σας ενδιαφέρει αν είναι αλήθεια, αλλά γιατί να την λέει η Εκκλησία.

Συνασπισθήκατε, συνεδριάσατε και οργανώσατε, εξηρτημένοι καναλάρχες και σιτιζόμενοι στα πρυτανεία της εξουσίας δημοσιογράφοι, την σπίλωση της Εκκλησίας και των ποιμένων της για να τσακίσετε την ελπίδα του λαού.

Κλείνετε μονίμως τα μάτια στο τεράστιο έργο αγάπης της Εκκλησίας, χάρις στο οποίο ο λαός δεν ξεσηκώθηκε ακόμη για να καταργήσει και εσάς και τα αφεντικά σας.

Κάνετε πως δεν το βλέπετε. Μιλάτε για αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία, ενώ ξέρετε την αλήθεια.

Σας είπε επανειλημένα ο Αρχιεπίσκοπος ότι ψεύθεσθε, ότι κατακρεουργείτε την Εκκλησία και εσείς δεν είχατε το θάρρος να τον καλέσετε για να τον διαψεύσετε.

Γιατί η Εκείνος ψευδόταν η εσείς. Η όλη Του παρουσία σας χαλάει τη συνταγή γιατί σας εκθέτει. Εσείς όμως συνεχίζετε δόλια. Ξέρετε καλά το μάθημα.

Προσπαθείτε να πατάξετε τους ποιμένες για να σκορπίσετε τα πρόβατα και να τα παραδόσετε στους λύκους των οποίων είσθε πειθήνια όργανα.

Έχετε σπουδάσει καλά την παροιμία «συκοφάντει-συκοφάντει και κάτι μένει».

Από αυτή την αλήθεια ενοχλήθηκε και ο θλιβερός υπουργός και ζήτησε τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας και την διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου.

Άμεσος ο εκβιασμός. Φθηνοί τρομοκράτες που νομίζουν ότι μπορούν να απειλήσουν την αλήθεια. Εκβιασμός που πηγάζει από τη φασιστική αντίληψη, ότι το κράτος είσθε εσείς.

Και παρά τα όσα χρωστάει στενό συγγενικό του πρόσωπο στο Δημόσιο, ο κύριος είναι ακόμη υπουργός.

Όλο αυτό το κατεστημένο επικάθισε σαν καρκίνος στα σπλάχνα του λαού και τον κατατρώγει. Υπονόμευσε τη ζωή και το μέλλον του.

Αλλά η ώρα του τέλους γι’αυτή την πολυεξαρτόμενη εξουσία που αντί να διακονεί δυναστεύει και απειλεί δεν είναι μακρυά. Η ώρα της ανατροπής δεν θα αργήσει.

Όσο κι’άν προσπαθείτε να υποδαυλίσετε τα ένστικτα των ανθρώπων και να παρουσιάσετε τους ευεργέτες του, την Εκκλησία του δηλαδή, σαν εκμεταλλευτές, η οργή του λαού θα ξεσπάσει επάνω σε όλους σας, τώρα που αρχίζουν να καταλαβαίνουν το παιχνίδι σας.

Ζηλώσατε τη δόξα του Νέρωνος. Καταστρέψατε την Ελλάδα και τώρα φοβισμένοι δείχνετε την Εκκλησία.

Ζει όμως Κύριος ο Θεός ημών και εσείς είσθε ήδη νεκροί και σεσηπότες. Θα συνεχίσουμε όμως πολύ σύντομα.

Ἐφ΄ ὅσον ὁ ἡγούμενος....

Ἠλιόπουλος Γιάννης

 

Ἐφόσον ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου -σύμφωνα μὲ τὸ πόρισμα τῆς σεβαστῆς κυρίας ἀνακρίτριας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀξιοσεβάστων δικαστῶν τοῦ Δικαστικοῦ Συμβουλίου ποὺ δέχθηκαν τὴν ἄποψή της- εἶναι ἄτομο μὲ ροπὴ στὸ ἔγκλημα, ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν τέλεση καὶ ἄλλων ἐγκλημάτων, ἀφοῦ:

-εὔκολα ἔπεισε (μόνος του, προφανῶς) περίπου 150 κρατικοὺς λειτουργοὺς (ὑπουργούς, ὑφυπουργούς, γενικοὺς γραμματεῖς, νομικοὺς συμβούλους τοῦ κράτους, βουλευτές, δικαστές, νομάρχες, δημάρχους κ. ἄ. καὶ τῶν δύο κυβερνησάντων κομμάτων), πράγμα ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπαναλάβει ἀνὰ πᾶσα στιγμή,

ἐνῶ ταυτόχρονα:

-ἔχει ἀνοικτὸ δίαυλο προσωπικῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Πούτιν καὶ τὸν Μεντβέντεφ,

-ἐπηρεάζει καὶ ἐλέγχει σημαντικοὺς ἐπιχειρηματίες σὲ Ἑλλάδα, Κύπρο, Ρωσία, Γεωργία κ. ἄ.,

-ἐλέγχει τὴν πολιτικὴ ζωὴ στὴν Κύπρο καὶ ἀνατρέπει τὸ σχέδιο Ἀνὰν τῶν Η.Π.Α.,

-παρεμβαίνει στὴ ζωὴ τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας,

-παραπλανᾶ τοὺς ἡγουμένους ὅλων τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

-ἐξαπατᾶ 120 μορφωμένους ἄνδρες, τοὺς πείθει νὰ γίνουν μοναχοὶ καὶ νὰ ζοῦν ἔγκλειστοι, μὲ νηστεία, ἀγρυπνία καὶ προσευχή,

-ἐπενδύει ἑκατομμύρια σὲ μετοχὲς καὶ ἀκίνητα χωρὶς νὰ μπορεῖ κανεὶς ἀπὸ τοὺς εἰδικούς, ποὺ ἐρεύνησαν ἐπὶ δύο ἔτη μὲ ἐντολὴ τῆς κυβέρνησης καὶ τῆς Βουλῆς, νὰ ἀνακαλύψει τὶς παρανομίες του, χωρὶς κανεὶς νὰ καταφέρει νὰ ξεσκεπάσει τὸ μεγαλοφυὲς σχέδιό του,


Ἐφόσον ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν (καὶ προφανῶς ἰσχύουν, ἀφοῦ αὐτὸ βεβαιώνει ἡ ἀνεξάρτητη, ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, πρόσφατη δικαστικὴ ἀπόφαση τῶν σεβαστῶν κυρίων δικαστῶν), προτείνω:

-νὰ ἀνακηρυχθεῖ ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ πρόσωπο τῆς χρονιᾶς γιὰ τὰ ἔτη 2000-2011,

-νὰ ἀποφυλακιστεῖ σήμερα καὶ νὰ τοῦ ζητηθεῖ μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο συγγνώμη γιὰ τὴν ταλαιπωρία ποὺ ἔχει ὑποστεῖ,

-νὰ ἐκλεγεῖ, μὲ διακομματικὴ συναίνεση, Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας, ἐπικεφαλῆς ὀλιγομελοῦς κυβέρνησης τεχνοκρατῶν.

Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐντός τοῦ τρέχοντος ἔτους θὰ ἔχει καταφέρει:

-νὰ πείσει τὴν κυρία Μέρκελ νὰ καταβάλει στὴν Ἑλλάδα τὶς ὀφειλόμενες κατοχικὲς ἀποζημιώσεις, ὕψους περίπου 1.000 δισεκατομμυρίων, σύμφωνα μὲ Γερμανοὺς εἰδικούς,

-νὰ ἐξοφλήσει ἔτσι τὸ σύνολο τοῦ κρατικοῦ χρέους καὶ νὰ ἐπαναφέρει τοὺς μισθοὺς καὶ τὶς συντάξεις στὰ πρὸ τῆς κρίσης ἐπίπεδα,

-νὰ προσελκύσει μεγάλες ἐπενδύσεις ἀπὸ τὴ Ρωσία, τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Κίνα,

-νὰ βαπτίσει Ὀρθόδοξο τὸν Πρόεδρο Ὀμπάμα, καὶ στὴ συνέχεια τουλάχιστον 20.000.000 Ἀμερικανούς,

-νὰ βαπτίσει τοὺς γνωστοὺς κρυπτοχριστιανοὺς Γκιοὺλ καὶ Ἐρντογάν, καὶ στὴ συνέχεια τουλάχιστον 5.000.000 Τούρκους,
(μὲ ὅ,τι αὐτὰ συνεπάγονται γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς χώρας μας)

-νὰ ὑπογράψει τριμερῆ συμφωνία Ἑλλάδος, Ἰσραὴλ καὶ Τουρκίας γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἐκμετάλλευση τῶν ἀπέραντων κοιτασμάτων πετρελαίου καὶ φυσικοῦ ἀερίου ποὺ κρύβει τὸ Αἰγαῖο.

-νὰ ἐπιβάλει τὴν ἀξιοκρατία, τὴ δικαιοσύνη, τὴ διαφάνεια, καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα στὸ Δημόσιο, σύμφωνα μὲ τὸ ὑπόδειγμα διοίκησης τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου,

-νὰ ἀναδιοργανώσει τὴν Παιδεία, τὴν Ὑγεία, τὴν Ἄμυνα, τὴν Οἰκονομία τῆς χώρας μας,

-νὰ πείσει τουλάχιστον 1.000.000 φιλήσυχους οἰκονομικοὺς μετανάστες νὰ ἐπιστρέψουν στὶς χῶρες τους, προκειμένου νὰ μεταλαμπαδεύσουν ἐκεῖ τὸν ἀρχαῖο καὶ σύγχρονο ἑλληνικὸ πολιτισμό.


Ὅλα αὐτὰ θεωροῦνται ἀπολύτως βέβαια, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση φυσικὰ ὅτι ἰσχύουν οἱ ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένες ἀπόψεις τῶν σεβαστῶν κυρίων δικαστῶν, βάσει τῶν ὁποίων διετάχθη ἡ προφυλάκισή του.


Γιατί ἀλλιῶς, ἐὰν δηλαδὴ ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ δὲν διαθέτει αὐτὲς τὶς ἱκανότητες, θὰ ἀρχίσω νὰ ὑποθέτω:

-ὅτι πρόκειται γιὰ σκευωρία,

-ὅτι ὑπουργοὶ καὶ βουλευτὲς συνωμότησαν γιὰ νὰ στήσουν μιὰν ἀνύπαρκτη ἱστορία,

-ὅτι δημοσιογράφοι πληρώθηκαν γιὰ νὰ γράψουν ὅσα ἔγραψαν,

-ὅτι δικαστὲς δὲν ἄντεξαν στὶς πιέσεις καὶ ἐξέδωσαν ἀνυπόστατες ἀποφάσεις,

-ὅτι ἡ κοινὴ γνώμη σκοπίμως παραπλανήθηκε,

-ὅτι κάποιοι, ἀκόμη καὶ σήμερα, πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία.


Πράγματα σχεδὸν ἀδιανόητα, δηλαδή...

Τι έπαθε ο εισαγγελέας που αδίκησε τον Άγιο Γέροντα;

Κάποτε ένας Άγιος Γέροντας συκοφαντήθηκε άδικα και απειλήθηκε από ένα εισαγγελέα με χυδαίο και βάναυσο τρόπο...

Ο κόσμος, τον Εφραίμ της εποχής εκείνης τον γιουχάριζε, τον κορόιδευε, τον ειρωνευόταν, τον κατηγορούσε.

Ο κόσμος και οι άρχοντές του, ταπείνωσαν τον Άγιο εκείνο Γέροντα, όμως ο Θεός τον δόξασε και θα τον δοξάζει εις πάντας τους αιώνες.

Στο παρακάτω συγκλονιστικό κείμενο θα διαβάσετε τι έκανε και τι έπαθε ο εισαγγελέας που κατηγόρησε άδικα τον Άγιο Νεκτάριο.

Βρωμερές συκοφαντίες
Πολλά όμως διασπείρονταν από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανεγέρσεως της Μονής. Πολύ τον κατέτρεξε και ο 
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήταν μασώνος
μοντέρνος, νεωτεριστής και έκανε πολύ κακό στην Εκκλησία.
Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών. Ο Μεταξάκης, που έκανε τόσα εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχε οικτρό τέλος.

Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεβάτι του νεκρό και με την γλώσσα του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσα, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ι. Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας!
Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοση και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχε άγιο τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνο από το 
Πανελλήνιο, αλλά και από όλη την Υδρόγειο.
Είναι αληθές, ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάσει και εκεί πολλές θλίψεις και πίκρες. ΙΙαρ’ όλη την εκεί εργασία του, πολλοί κακοί, άνθρωποι, όργανα του διαβόλου
έλεγαν, ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και, ότι όλα αυτά που κάνει, είναι υποκριτικά.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και, ότι το
Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν, ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι.
Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν 
στην Αίγινα Κερού είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη. Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρη της και πολλές 
φορές επιχείρησε να την σκοτώσει. Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, 
το δέχτηκε και το προστάτεψε. 
Η Κερού δεν μπορούσε να το χωνέψει και άρχισε να συκοφάντη τον Άγιο.

Ο Εισαγγελεύς πήρε την κατάθεση και την επομένη πήγε αγριεμένος στην Αίγινα με 
δυο χωροφύλακες. Παραβίασε την πόρτα, παρά τους κανονισμούς του Μοναστηριού, και μπήκε κατ’ ευθεία στο διαμέρισμα του Αγίου. Οι Μοναχές αναστατώθηκαν και 
άρχισαν να κλαίνε.

Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχτεί. Ο Ανακριτής έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή 
τότε γέροντα:
—Βρε παλιοκαλόγερε!... που είναι τα παιδιά που κάνεις; (Επακολούθησε αισχρότατη φράση). Αυτά κάνεις εδώ πέρα; Κατόπιν τον έπιασε από το ράσο και τον απειλούσε, 
λέγοντας:
Θα σου ξεριζώσω τα γένια τρίχα, τρίχα.
Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξι. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε:
—Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός!!
Και πράγματι! «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, Ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ».

Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαριά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του.
Το χέρι εκείνο, που έπιασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε.Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιο, για να τον συγχωρέσει. Πράγματι τον 
πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου, μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθεί. Ο Άγιος προσευχήθηκε στο Θεό πολύ. Ήταν ο μακάριος ανεξίκακος και 
μακρόθυμος. Τον συγχώρησε με την καρδιά του. Τού Εισαγγελέως έπειτα από δύο χρόνια του κόψανε το χέρι. Εκείνο το χέρι που κουνούσε, από το γιακά του ράσου,
τον Άγιο.
Το Μοναστήρι του όμως, παρ’ όλα αυτά, πρόκοψε. Εν τω μεταξύ η Αδελφότης μεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν και άλλες Αδελφές και μάλιστα μορφωμένες. Έγινε 
ένα πνευματικόν κέντρο, που ξεκούραζε ψυχικά και φώτιζε τους ανθρώπους.

π. Συμεών Κραγιόπουλος: "Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα "

Ένα μεγάλο λάθος των χριστιανών

Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Δεν μπορούσε να γίνει άνθρωπος, ας πούμε, χωρίς τους ανθρώπους. αλλά και δεν μπορούσε να είναι Θεάνθρωπος παρά εκ Πνεύματος Αγίου. Γεννήθηκε ο Κύριος ως άνθρωπος και γιορτάζουμε τη Γέννησή του αυτές τις ημέρες. Πλην όμως πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι όλα βέβαια γίνονται για μας τους ανθρώπους, σ' όλα έχουμε συμμετοχή οι άνθρωποι ως άνθρωποι, αλλά όλα όμως γίνονται διά του Πνεύματος του Αγίου.
Όσο και αν από την ανθρώπινη πλευρά ετοιμασθούμε, προσέξουμε, εργασθούμε, κοπιάσουμε, προσφέρουμε τα πάντα, δεν θα είναι τίποτε αυτό, εάν δεν έρθει το Άγιο Πνεύμα, εάν δεν εργασθεί το Άγιο Πνεύμα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα. Κάνουμε λάθος μεγάλο, όταν ως χριστιανοί δεν λαμβάνουμε υπόψιν αυτή την αλήθεια πάντοτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, ότι το Άγιο πνεύμα είναι εκείνο που ενεργεί τα πάντα. Αυτό δεν το λαμβάνουμε υπόψιν.

Όχι μόνο οι συνηθισμένοι χριστιανοί κάνουν πολλά πράγματα αυτές τις ημέρες λόγω των εορτών, όμως εντελώς από την ανθρώπινη πλευρά, αλλά και οι καλοί χριστιανοί, εκείνοι δηλαδή που υποτίθεται ότι έχουν μιά κάποια γνώση, εκείνοι που υποτίθεται ότι κάνουν πνευματικό αγώνα, εκείνοι που υποτίθεται ότι πιστεύουν και ζουν δια πίστεως, μένουν σ' αυτό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Και στο σπίτι που είναι και στο ναό όταν έρθουν, απλώς προσπαθούν ανθρωπίνως να συμμετάσχουν στο μυστήριο του Θεού.

Φυσικά ο άνθρωπος τι μπορεί να κάνει; Τα ανθρώπινα μπορεί να κάνει. Και θα λέγαμε ότι ο Θεός αυτό θέλει από τον άνθρωπο, να βάλει το ανθρώπινο μερτικό. Όμως αυτό πρέπει να γίνεται πάντοτε με την προϋπόθεση ότι θα ενεργήσει ο Θεός, πάντοτε με την προϋπόθεση ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός. Πρέπει να γίνεται έτσι, ώστε όλος ο κόπος, όλη η προσπάθεια, όλο το δόσιμο, όλη η ετοιμασία, όλη η ανθρώπινη εργασία να είναι ένα άνοιγμα της ψυχής στην Χάρι του Θεού, ένα άνοιγμα της ψυχής στην Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Πρωτίστως να πιστεύει κανείς έτσι και να αναμένει κατ' αυτόν τον τρόπο και πάντοτε μ' αυτή την ελπίδα να εργάζεται, αλλά και γενικότερα να παίρνει αυτή τη στάση.
Εργασία στην καθεμιά ψυχή εκ Πνεύματος Αγίου

Πολλές φορές στους πνευματικούς λεγόμενους ανθρώπους, που, όπως είπαμε, κάνουν κάποια προσπάθεια, και τον άλλο καιρό και μέσα στη εκκλησία γιγαντώνεται από μέσα τους... Ποιό άλλο; Η ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, ο εγωισμός που έχουν, η φιλαυτία που υπάρχει μέσα τους. Στους πνευματικούς ανθρώπους, καθώς μάλιστα αγωνίζονται πνευματικά, αυτά γιγαντώνονται. θα έλεγε κανείς, όχι απλώς απελευθερώνονται από τα δεσμά τους, τα οποία δεσμά μπορεί να βάλει ο άνθρωπος σ' αυτά, αλλά και σαν να ενισχύονται, σαν να φορτίζονται, σαν να προμηθεύονται επιπλέον και κάποια δύναμη ακόμη και ξεπετάγονται μέσα από την ψυχή και ορθώνονται. Πού; Ενώπιον του Θεού. Έτσι, δεν έχει περιθώρια το πνεύμα του Θεού να επισκιάσει την ψυχή. Δεν έχει περιθώρια να καταλαγιάσει, να κουρνιάσει, αν θέλετε, το πνεύμα του Θεού μέσα στην ψυχή, να εργασθεί, για να φωτίσει την ψυχή, για να την κάνει την ψυχή να νιώσει το μυστήριο του Θεού, να το καταλάβει όσο γίνεται, να το δεχθεί και να το ζει. Να γίνει δηλαδή μία εργασία στην καθεμιά ψυχή εκ Πνεύματος Αγίου και του ιδίου του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου, αλλά εκ Πνεύματος Αγίου.

Πώς μπορούμε να γιορτάσουμε Χριστούγεννα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα; Πώς μπορείς να καταλάβεις τί είναι Χριστούγεννα, να ζήσεις τα Χριστούγεννα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο Πνεύμα; Πώς μπορείς να καταλάβεις τί είναι Θεία Λειτουργία, τι είναι Θεία Κοινωνία, τι είναι αγάπη του Θεού, τι είναι όλα αυτά, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα, εάν δεν δώσει το Άγιο πνεύμα, εάν δεν δημιουργήσει το Άγιο πνεύμα; Τα ανθρώπινα, όσο τέλεια και αν είναι, είναι πάντοτε πολύ φτωχά και αμαρτωλά. Αν είσαι απλώς ένας χριστιανός, ένας πνευματικός άνθρωπος, θα πηγαίνεις, θα έρχεσαι κάτι ν' αρπάξεις από την Χάρι του Θεού. Αυτό δεν είναι δύσκολο· αυτό το κάνει ο καθένας. Όμως είναι δύσκολο να παραδεχθεί κανείς ότι είναι φτωχός, είναι δύσκολο να παραδεχθεί κανείς ότι, ό,τι και να κάνει, αν δεν ενεργήσει ο Θεός, δεν κάνει τίποτε.

Δύσκολο, ξεδύσκολο πρέπει να αποφασίσουμε...

Δύσκολο είναι να ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Ας βλέπει τον Κύριο ταπεινωμένο εκεί στη φάτνη. Ας βλέπει τον Κύριο θυσιαζόμενο για μας. Ας βλέπει την αγάπη του. Ο άνθρωπος και πάλι έχει τόση αγάπη στον εαυτό του! Είναι τόσο δεμένος με τα δικά του! Τα οποία μάλιστα δικά του τα φτιάχνει και πνευματικά, ενώ είναι φιλαυτία. Γι' αυτό, είπα, γιγαντώνεται ο εγωισμός. Είναι δύσκολο να ταπεινωθούμε. αλλά δύσκολο-ξεδύσκολο πρέπει να τον ξεπεράσουμε τον εγωισμό. 

Δύσκολο-ξεδύσκολο πρέπει να το αποφασίσει όποιος έχει διάθεση να γίνει χριστιανός αληθινός, όποιος έχει διάθεση, αν μπορώ να πω έτσι, να μην πάει γι' αυτόν χαμένο το έργο του Θεού, χαμένη η οικονομία του Θεού, το ότι δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος.

Όποιος έχει διάθεση να μην αφήσει να πάει χαμένο γι' αυτόν το έργο του Θεού, η οικονομία του Θεού, ας μην περιμένει άλλο, βλέποντας τον Κύριο, τον νεογέννητο Κύριο, βλέποντας την ταπείνωσή του, τη θυσία του, την αγάπη του, όλη αυτή τη συγκατάβασή του που γίνεται για τον άνθρωπο. δεν γίνεται για κανέναν άλλο ή για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γίνεται για τον άνθρωπο. Για σένα που έχεις τουπέ, για σένα που έχεις όλην αυτή την κατάσταση μέσα σου. Και μάλιστα μην τυχόν τη δει κανείς, μην τυχόν την αγγίξει κανείς· είσαι έτοιμος να αντιδράσεις. Μπορεί κατά τα άλλα να φαίνεσαι πνευματικός άνθρωπος και να κάνεις τον πνευματικό άνθρωπο, όμως βαθιά μέσα σου υπάρχει αυτό το θεριό.

Το θαύμα...

Ο Κύριος πέρα από όλα τα άλλα που θα κάνει, και με το παράδειγμα, και μ' αυτή την πραγματικότητα της ζωής του, έρχεται να ταρακουνήσει εσένα τον άνθρωπο που έχεις φιλότιμο, τον καλής διαθέσεως άνθρωπο. Ο άλλος δεν θα προσέξει, δεν θα δώσει σημασία. Σ' εσένα και για εσένα έρχεται ο Κύριος να σε κάνει επιτέλους να προσέξεις, να σε κάνει να φιλοτιμηθείς, να συγκινηθείς, να ταπεινωθείς και να ξεγράψεις τον εαυτό σου μια για πάντα ή, καλύτερα, να παρακαλέσεις να σε βοηθήσει να γίνει αυτό, διότι ο άνθρωπος και αυτό δεν μπορεί να το κάνει, όσο και αν θέλει.

Ο Κύριος ο οποίος άφησε τους ουρανούς για μας, όταν δει φιλότιμο άνθρωπο, όταν δει καλής διαθέσεως άνθρωπο, που πράγματι κατάλαβε περί τίνος πρόκειται και θέλει να ελευθερωθεί από τα δεσμά τού εγώ του και να γίνει κατά Θεόν άνθρωπος, άνθρωπος του Πνεύματος, θα ενεργήσει δραστικά -ξέρει πώς θα ενεργήσει-και το θαύμα αυτό θα γίνει.

Θαύμα είναι η ενανθρώπηση του Χριστού, αλλά και θαύμα είναι να παύσει ο άνθρωπος να είναι αυτό που είναι, δηλαδή παλαιός άνθρωπος και να γίνει νέος άνθρωπος. Διότι ό,τι θα γίνει, δεν θα είναι ένα κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά θα είναι ένα έργο του Αγίου Πνεύματος. Θαύμα είναι. Και αυτό το θαύμα έρχεται ο Κύριος δια του θαύματος του δικού του, ας πούμε, να πραγματοποιήσει σε καθεμιά ψυχή.

Να παρακαλέσουμε τον Κύριο...

 Ας ευχηθούμε, αδελφοί μου, ας ευχηθούμε. Είναι μυστήρια αυτά. Μπορεί να τα λέμε, να τα ξαναλέμε, αλλά πόσο καταλαβαίνει ο καθένας; Πόσο αγγίζει τον καθένα το μυστήριο; Ωστόσο όμως πρέπει να γίνει αυτό σ' όλους. Δεν εξαιρείται κανένας. Ο Κύριος θα μας φωτίσει, θα μάς βοηθήσει, θα θελήσει, αν θέλετε να πω έτσι, να κάνει λίγο ακόμη συγκατάβαση. Γιατί θέλει ο καθένας μας ιδιαίτερη συγκατάβαση και ιδιαίτερη ταπείνωση από τον Θεό και ιδιαίτερη αγάπη.

Να παρακαλέσουμε τον Κύριο που γιορτάζουμε τα γενέθλιά του και που, όσο μπορούμε, δείχνουμε την αφοσίωσή μας σ' αυτόν, την πίστη μας, την αγάπη μας, να κάνει και αυτό το ιδιαίτερο στον καθένα μας, ώστε να συντελεσθεί το θαύμα. Δηλαδή όντως να έρθει μέσα μας η Χάρις του Θεού, όντως να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός διά της Χάριτος του Θεού, όντως να παύσουμε να είμαστε παλαιός άνθρωπος και να γίνουμε νέος άνθρωπος, εν Χριστώ Ιησού δια Πνεύματος Αγίου.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ > Το μάτι της Ισραηλινής Mossad την ιδιωτική ζωη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου - Βίντεο

ΣΟΚ: Ένα κομμάτι ξερό ψωμί και δύο σταγόνες λάδι

e

Σοκαριστικές φωτογραφίες για την Ελλάδα του σήμερα και των τελευταίων ετών προωθούνται από mail σε mail και κάνουν το γύρο του διαδικτύου δίνοντας μια εφιαλτική εικόνα όσων πολλοί από εμάς έχουμε γίνει καθημερινά αυτόπτες μάρτυρες.

Δύσκολα περιγράφεται με λόγια η εικόνα των ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ξερό ψωμί, δυο σταγόνες λάδι στον πάτο του τενεκέ και λίγο κρέας στα κόκκαλα μιας μπριζόλας. Είναι Έλληνες που μια ζωή δούλεψαν και αγωνίστηκαν με αξιοπρέπεια. Η επιβράβευση; 'Ο,τι οι υπόλοιποι πετάνε στα σκουπίδια...

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες το 2010 και 2011 και δείχνουν μια σκληρή αλήθεια που όλοι ευχόμαστε και ελπίζουμε να μην δούμε και τη νέα χρονιά. Αρκεί άραγε μια ευχή για αυτούς τους ανθρώπους; Είναι ικανό ένα «Καλή χρονιά» να τους χορτάσει;

«Εἶμαι καὶ ἐγὼ Ἕλληνας» λένε Εὐρωπαῖοι ποὺ μᾶς στηρίζουν

 

Μέσω διαδικτύου Εὐρωπαῖοι πολίτες ποὺ θέλουν νὰ ἐκφράσουν τὴν στήριξή τους πρὸς τὴν Ἑλλάδα σὲ αὐτὴ τὴ δύσκολη περίοδο τῆς κρίσης, ξεκίνησαν τὸ «Κίνημα τῆς Νάντης» καὶ καταθέτουν αἰτήσεις στὶς κατὰ τόπους πρεσβεῖες τῆς Ἑλλάδας γιὰ νὰ ἀποκτήσουν καὶ τὴν ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τὴ «δικτατορία τῶν ἀγορῶν».

Στὴν ἰστοσελίδα jesuisgrec.blogspot.com, δημοσιεύεται τὸ κείμενο ποὺ ἔχει ὀνομαστεῖ «Ἡ ἔκκληση τῆς Νάντης» (ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη πόλη τῆς Γαλλίας ξεκίνησε ἡ πρωτοβουλία ἀλληλεγγύης πρὸς τὴν Ἑλλάδα) μὲ τὸ σλόγκαν «εἶμαι καὶ ἐγὼ Ἕλληνας».

«Πράγματι ὑπάρχει αὐτὸ τὸ φαινόμενο νὰ ζητεῖται διπλὴ ὑπηκοότητα εἰς ἔνδειξη συμπαράστασης μέσω ἑνὸς κειμένου ποὺ ἔχει οὐμανιστικὰ χαρακτηριστικά. Μέχρι στιγμῆς ἔχουν συγκεντρωθεῖ 180 συνολικὰ αἰτήματα στὰ προξενεῖα μας», λέει ὁ κ. Εὐθύμιος Ἀραβαντινός, ἐκπρόσωπος Τύπου στὴν ἑλληνικὴ πρεσβεία στὸ Παρίσι. «Τὰ περισσότερα ἠλεκτρονικὰ μηνύματα ἔφτασαν τὴν περίοδο τῶν Κανὼν καὶ δηλώνουν τὴν ἀλληλεγγύη τους, ὅμως μηνύματα ἐξακολουθοῦν νὰ ἔρχονται». «Εἶδα τὸ κείμενο στὸ Ἰντερνέτ, τὸ ὑπέγραψα καὶ τὸ ἔστειλα σὲ φίλους. Μοῦ ἀρέσει πολὺ ἡ Ἑλλάδα, ἡ φιλοσοφία της καὶ ὁ χαμογελαστὸς λαός της. Ἔχω ἄλλωστε πολλοὺς φίλους Ἕλληνες», λέει στὸ...

 «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς» ἡ συγγραφέας Κατρὶν Ντεπισί, ἡ ὁποία πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια ἀπέκτησε σπίτι στὴν Κρήτη κοντὰ στὴν Ἀλμυρίδα τοῦ Ἀποκόρωνα.

Ἂν καὶ ἐπίκεντρό της φιλελληνικῆς κίνησης εἶναι ἡ Γαλλία, ἀνάλογα αἰτήματα προωθοῦνται καὶ σὲ ἄλλες χῶρες, ὅπως στὴν Ὀλλανδία. Σύμφωνα μὲ τὸ γραφεῖο Τύπου τῆς πρεσβείας στὴ Χάγη, ὑπῆρξαν ἤδη αἰτήματα ἀνθρώπων ποὺ «αἰσθάνονται Ἕλληνες στὴν καρδιά».

Τὸ κείμενο ὑποστήριξης

«Εἴμαστε ἐξαγριωμένοι ἀπὸ τὴν ταπείνωση στὴν ὁποία ὑπόκειται ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ἀγανακτισμένοι ἀπὸ τὴ δειλία καὶ τὴν ἔλλειψη ὁράματος τῶν δυτικῶν κυβερνήσεων ἐνάντια στὴ δικτατορία τῶν χρηματαγορῶν..., καὶ ἐξαγριωμένοι ἀπὸ τὴν ταπείνωση στὴν ὁποία ὑπόκειται σήμερα ὁ ἑλληνικὸς λαός, κατηγορούμενος ἀδιάντροπα γιὰ ἀσωτία καὶ ἀπάτη, συλλογικὰ ὑποδεικνυ-ὄμενος ὡς ἔνοχος χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ αὐτοϋπερασπιστεῖ, καταδικασμένος σὲ μία ἀτελείωτη λιτότητα καὶ στὴ μετάνοια μὲ ὅρους ποὺ θυμίζουν τὸν λόγο τοῦ στρατάρχη Πετὲν τὸ 1940 γιὰ τὴν ἠθικὴ τάξη...

Δὲν ξεχνᾶμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ σήμερα θυσιάζουν τὴν Ἑλλάδα στὸν βωμὸ τῆς κερδοσκοπίας, κάνοντας πὼς ἐλπίζουν ὅτι ὁ οἰκονομικὸς φασισμὸς θὰ ἱκανοποιηθεῖ μὲ αὐτὴν τὴ μικρὴ χώρα καὶ ὅτι οἱ ἴδιοι θὰ γλιτώσουν...

Εἶναι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ποὺ ἐγκατέλειψαν τὴν Τσεχοσλοβακία στὸν Ἀδόλφο Χίτλερ στὸ Μόναχο τὸ 1938, ἐλπίζοντας πὼς θὰ τοῦ ἀρκοῦσε αὐτὴ ἡ καινούργια λεία ποὺ τοῦ προσέφεραν, ἀφοῦ εἶχαν πρὶν παρατήσει τὴ δημοκρατικὴ Ἱσπανία.

Δὲν ἀντέχουμε πιὰ νὰ βλέπουμε τοὺς νεόπλουτους (1% τοῦ πληθυσμοῦ παγκοσμίως) νὰ θριαμβεύουν, ἀγνοώντας τὸ ἀληθινὸ ἠθικὸ χρέος ποὺ ἡ Ἀνθρωπότητα ὀφείλει στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, διότι ἔδωσε στὴ Εὐρώπη τὸν πρῶτο σπόρο μίας ἄμεσης δημοκρατίας βασισμένης ἀκριβῶς στὴν κατάργηση τῶν χρεῶν καὶ στὴ χειραφέτηση τῶν πολιτῶν ἀπὸ τὴ δουλεία τους, πρὶν ἀπὸ 2.500 χρόνια».

Seleo.gr

Στις μεγάλες πόλεις ο μεγαλύτερος αριθμός αστέγων

Σε δεκαπέντε χιλιάδες υπολογίζεται ο αριθμός των αστέγων στην περιοχή της Αττικής, με την ευρύτερη σημασία του όρου, που περιλαμβάνει ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους και αναγκάζονται να μένουν περιστασιακά σε συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα ή ακόμη και στο αυτοκίνητό τους. Το πρόβλημα των αστέγων είναι ακόμη εντονότερο στη βόρεια Ελλάδα όπου ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι χαμηλότερος, και διαμορφώνεται ανάμεσα στις ηλικίες των είκοσι και τριάντα χρόνων. Το γεγονός αυτό αποδίδεται στις εντονότερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην περιοχή αυτή αλλά και στην έλλειψη επαρκών δομών παροχής υποστήριξης στην συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού.

Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από καταγραφές ψυχολόγων και άλλων ειδικών επιστημόνων, όπως επισημαίνει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο Μιχάλης Κατσιμίτσης, επιστημονικός συνεργάτης του ανεξάρτητου μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Ο Πολίτης». Με αφορμή μάλιστα την επικείμενη επίσκεψη του «Κοινωνικού Λεωφορείου του Πολίτη» στο «Φίλυρο» της Θεσσαλονίκης, μιλά για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία του οργανισμού, που έχει στόχο τη δημιουργία μιας διαδικτυακής πλατφόρμας και ενός ειδικού γραφείου που θα δίνουν δωρεάν πληροφορίες σε άστεγους και άνεργους για θέματα όπως είναι η ρύθμιση χρεών, ζητήματα εύρεσης εργασίας και πληροφορίες για μικρές επιδοτούμενες εναλλακτικές επιχειρηματικές προσπάθειες, καθώς και νομικές πληροφορίες.

«Ο «Πολίτης» ιδρύθηκε πριν από 18 χρόνια και πραγματοποιεί στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις. Όμως τα τελευταία δύο χρόνια ξεκίνησε ειδικές δράσεις για τους αστέγους και εδώ και ένα χρόνο το «Κοινωνικό Λεωφορείο του Πολίτη», ένα ειδικό λεωφορειάκι, επισκέπτεται περιοχές σε όλη τη χώρα, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να προωθήσει τις δράσεις του» αναφέρει ο κ. Κατσιμίτσης. Ενδεικτικά σημειώνει ότι μέσα στο 2011 το λεωφορείο, μαζί με τους 60 τουλάχιστον εθελοντές του, μετέβη μεταξύ άλλων στη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Δυτική Μακεδονία, την Πελοπόννησο και τα νησιά ενώ την ερχόμενη Τετάρτη θα βρεθεί για δεύτερη φορά στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στην πλατεία του Φιλύρου, στο πλαίσιο συνεργασίας με τον Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη.

Στο μεταξύ, σε έναν μήνα περίπου αναμένεται να δοθούν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα της μελέτης που υλοποιεί η μη κυβερνητική οργάνωση σχετικά με την καταγραφή των αστέγων και των συλλόγων νομίμων μεταναστών καθώς και τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της «κοινωνικής τράπεζας». Εκεί ο κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορεί να βρει πληροφορίες για το πώς μπορεί να έχει πρόσβαση σε φαγητό και στέγη αλλά και το πώς μπορεί να έρθει σε επικοινωνία με ειδικούς για νομικές συμβουλές, ψυχολογική υποστήριξη, παροχή υγειονομικής περίθαλψης και άλλα θέματα.

Δίνοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κινητοποίησης του «Πολίτη», ο κ. Κατσιμίτσης ανέφερε την περίπτωση της διανομής ενημερωτικού φυλλαδίου, γραμμένου σε διάφορες διαλέκτους, σε ιερόδουλες αφρικανικής προέλευσης που κατοικούν και δραστηριοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας.

«Η καμπάνια για τη δημιουργία της «Κοινωνικής Τράπεζας», αποτελεί μια παραλλαγή της «Ηθικής Τράπεζας», που ξεκίνησε από το Μπαγκλαντές και την Ινδία και υπάρχει τα τελευταία χρόνια σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά όχι στη χώρα μας. Η ανάγκη για τη δημιουργία της είναι περισσότερο από προφανής, σε μια εποχή έντονης οικονομικής κρίσης» προσθέτει.

Επιμέλεια: Παύλος Διονυσόπουλος

Μία προσευχὴ ποὺ βοηθᾷ στὸν αὐτοέλεγχο, τὴν ἠρεμία καὶ τὴν γαλήνη

Θεέ μου, κᾶνε με νὰ ἔχω εὐγένεια. Ὅταν οἱ πόρτες δίπλα μου βροντοῦν, βοήθησέ με νὰ μιλῶ ἤρεμα.

Ὅταν οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἄλλων ξεπερνοῦν τὴν ἀντοχή μου, δῶσε γλυκύτητα στὴ φωνή μου.

Ὅταν ἔχω νὰ κάνω μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ μὲ πληγώνουν, δῶσε μου τὴ σιωπὴ τῆς ταπεινοφροσύνης.

Νἆναι ἡ φωνή μου ἁπαλὴ ὅταν ὑπογραμμίζει, νἆναι τρυφερὴ ὅταν ὑποδεικνύει, ἔτσι ποὺ νὰ ἐγγίζει χωρὶς νὰ ξεσκίζει. Νὰ εἰσχωρεῖ στὴν καρδιὰ χωρὶς νὰ ματώνει.

Ἂς ἔχω θεέ μου, ἰσορροπία στὶς μικρὲς ἀναποδιὲς καὶ στὰ μεγάλα προβλήματα. Ἂς συνειδητοποιήσω πῶς ἡ εὐγένεια εἶναι ἡ δύναμη καὶ ὄχι ὁ πόλεμος ποὺ καταρρακώνει τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν ἄλλων καὶ θάβει τὴν δική μου ὑπόληψη.

Ἂς μὴν καταναλίσκω πολύτιμη ἐνέργεια μὲ τὴν διαπεραστική, ἄγρια φωνή μου, ποὺ μόνο θύελλες ξεσηκώνει καὶ καμία λύση δὲν δίνει.

Μαλάκωσε, Σὲ παρακαλῶ, τὶς τραχιὲς ἄκρες τοῦ χαρακτῆρα μου, ποὺ ἀπομακρύνουν τοὺς δικούς μου ἀπὸ τὴ φωλιά τους.

Προτοῦ σερβίρω τὴν συνταγὴ τοῦ σωστοῦ, ἂς ἔρθω στὴ θέση τοῦ ἄλλου γιὰ νὰ προλάβω τὸν ἑαυτό μου νὰ μὴ χειρονομεῖ ἀνεξέλεγκτα, ἀλλὰ νὰ κατανοεῖ γιὰ νὰ βοηθήσει.

Οἱ εὐγενικοί μου τρόποι, ἂς δημιουργοῦν κλίμα εὔκρατο στὸ σπιτικό μου γιὰ νὰ εὐδοκιμοῦν οἱ καρποὶ τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος.

Σὲ παρακαλῶ, Θεέ μου, γέμισε τὸ εἶναι μου μὲ τὴν Παρουσία Σου, γιὰ νὰ μπορῶ ἀληθινὰ νὰ χαμογελῶ καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ἐκτονώνονται ἀπὸ τὴν ἔνταση ποὺ τοὺς δημιουργεῖ ἡ καθημερινὴ ζωή.

Βοήθησέ με νὰ ἔχω τὴν δύναμη, εἰλικρινὰ νὰ ἐπαινῶ τὰ σωστὰ τῶν ἄλλων, γιὰ ν᾿ ἀρχίσουν ν᾿ ἀγαποῦν τὸ τέλειο, τὸ σεμνό, τὸ ὡραῖο.

Ἂς μποροῦσα νἄχω ἔντονη πνευματικότητα ἀλλὰ διακριτικὴ παρουσία γιὰ νὰ διψάσουν τὸ Ἅγιο καὶ νὰ ἀναζητήσουν Ἐσένα!

Ἂς μὴν ἐξάπτωμαι ὅταν δὲν συμφωνοῦν μαζί μου, ἀλλὰ νὰ χαίρωμαι τὴν ὀντότητα ποὺ ἀποκτοῦν.

Ἂς μὴν ἀπομακρύνωμαι ἀπὸ ἀγαπημένα μου πρόσωπα, ὅταν ζοῦν τὴν ἀνεξαρτησία ποὺ δικαιοῦνται, ἀλλὰ μέσα στὸν δρόμο Σου.

Ἂς μὴν ὑπενθυμίζω, Κύριε, λάθη παλιά, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ξαναρχίζουν τὸν ὡραῖο τους ἀγῶνα.

Ἂς ἔχω τὴν σοφία νὰ μὴν κάνω συγκρίσεις, γιὰ νὰ μὴν μειώνω τὴν αὐτοπεποίθησή τους.

Καὶ ὅταν τὸ πρόγραμμα τῆς ἡμέρας μου παραβιάζεται, ἂς ἔχω τὴν εὐελιξία νὰ προσαρμόζωμαι χωρὶς νὰ στενοχωρῶ.

Μοῦ εἶπες, Κύριε, πὼς ἡ εὐγένεια εἶναι συνώνυμη τῆς ἀγάπης. Δὲν μοῦ μένει, λοιπόν, παρὰ μέτρο ἀναφορᾶς μου νἆναι ὁ Ὕμνος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀποστόλου Σου, κι ἔτσι μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ἀπὸ τὴ δική Σου ἀγάπη, νὰ φέρωμαι εὐγενικά.

Βοήθησε, Κύριε!

Πηγή: εδώ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΑΥΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΑΥΤΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ

Τού Σεβ. Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας και Φιλαδέλφειας κ.κ Κωνσταντίνου

   Είναι γεγονός, ότι, λόγω της προόδου, την οποίαν έχει γνωρίσει ο μηχανο-τεχνικός πολιτισμός τού αιώνος μας, έχουν παραγνωρισθή και παραγκωνισθή πλείσται άλλαι αξίαι, και μάλιστα ο άνθρωπος, ο οποίος είναι η υπέρτατη των επιγείων αξιών και έχει, εν αντιθέσει προς παν άλλο επίγειο ον, υψηλόν και αιώνιον προορισμόν.

Επί της πίστεως ταύτης, περί τού ανθρώπου και της αξίας αυτού, έχει στηριχθή ολόκληρος ο Ελληνοχρι­στιανικός πολιτισμός, πολλοί εκπρόσωποι τού οποίου αφιέρωσαν ολόκληρους περί τούτου πραγματείας. Μεταξύ των εκπρο­σώπων αυτών τού Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, οι οποίοι ησχολήθησαν με το περί ανθρώπου πρόβλημα, συμπεριλαμβά­νεται και ο Μέγας της Εκκλησίας μας Πατήρ και Οικουμενικός Διδάσκαλος, ο Αγιος Βασίλειος, Αρχιεπίσκοπος Καισα­ρείας της Καππαδοκίας (330 - 379 μ.Χ.), τον οποίον η Εκκλησία μας εορτάζει την 1^ηνΙανουαρίου.

Ο Μέγας ούτος της Εκκλησίας μας Πατήρ αντιμετώπισε το περί τού ανθρώπου και της αξίας αυτού πρόβλημα, επί τη βάσει της περί αυτού διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, η οποία απετέλει και αποτελεί και σήμερον, δια πάντας τους θρησκεύοντας, το ταμείον, εντός τού οποίου ευρίσκεται αποτεθησαυρισμένη πάσα η θεία σοφία και, συνεπώς, η αλήθεια, περί παντός πράγματος.

Συμφώνως προς την διδασκαλίαν της Αγίας Γραφής, ο άνθρωπος, η κορωνίς αυτή των έργων τού Θείου Δημι­ουργού, δεν ευρέθη εις τον κόσμον εική και ως έτυχεν, αλλά εδημιουργήθη υπό τού Θεού εκ τού μη όντος, ο οποίος και έταξεν εις αυτόν κάποιον προορισμόν, ανώτερον και αγιώτερον εκείνου, τον οποίον έχουν πάντα τα λοιπά δημιουργήματα. Δια να πραγματώση όμως τον προορι­σμόν του αυτόν ο άνθρωπος, παρί­σταται ανάγκη να διάγη εν τω κόσμω τούτω με τρόπον όλως διάφορον εκείνου, με τον οποίον ζουν πάντα τα λοιπά όντα της Θείας Δημιουργίας.

Ποίος, λοιπόν, ο άνθρωπος, ποία η εν τω κόσμω θέσις αυτού, και ποίαι αι εκ της θέσεως αυτού απορρέουσαι υποχρεώσεις του;

Κατά την διδασκαλίαν της Αγίας Γραφής, ο άνθρωπος εν πρώτοις επλάσθη δια χειρός τού Θείου Δημιουργού και παρήχθη «εκ τού μη όντος εις το είναι»¹. Ο Μ. Βασίλειος μάλιστα λέγει σχετικώς, ότι μόνον ο άνθρωπος, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα δημιουργήμα­τα, επλάσθη δια των χειρών τού Θείου Δημιουργού˙ «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπο, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος-εις ψυχήν ζώσαν»².

Δια την δημιουργίαν τού ανθρώπου, εν αντιθέσει πάλιν προς ό,τι εγένετο δια τα άλλα δημιουργήματα, ειργάσθη σύνολος η Θεότης. Ενώ δηλαδή πάντα τα δημιουργήματα παρήχθησαν δια μόνου τού δημιουργικού προστάγματος τού Θεού³, δια την δημιουργίαν τού ανθρώπου σύνολος η Θεότης συνεσκέφθη και τρόπον τινά απεφάσισε˙ «ποιήσωμεν άνθρωπον»⁴.

Το έργον τούτο, η δημιουργία δηλαδή τού ανθρώπου, εγένετο όταν πλέον είχε συντελεσθή πάσα η άλλη δημι­ουργία, διότι ο άνθρωπος, ως κορωνίς της δημιουργίας και κατακλείς αυτής, έπρεπε να εύρη τα πάντα έτοιμα, δια να διακονηθή υπ' αυτών εις τον βίον του, εφ’ όσον ήτο κύριος και εξουσιαστής αυτών.

Κατά τον Μ. Βασίλειον ο άνθρωπος επλάσθη «σύνθετος, εκ ψυχής και σώματος»⁵. Εκ των δύο τούτων συστατικών, εκ των οποίων αποτελείται ο άνθρωπος, πρώτον, κατά την Αγίαν Γραφήν, εδημιουργήθη το σώμα εκ τού χοός, κατόπιν δε η ψυχή, δια τού θείου εμφυσήματος. Η ψυχή είναι ουρανία, το θείον εμφύσημα τού Δημιουργού Θεού προς το πρόσωπον τού ανθρώπου, ενώ το σώμα είναι χώμα εκ της γης⁶, το οποίον προϋπήρχε της δημιουργίας τού ανθρώ­που, παραχθέν και τούτο εις το είναι δια τού θείου προστάγματος.

Τα δύο αυτά συστατικά συνανέμιξεν η Θεία Σοφία και εδημιούργησε τον άνθρωπον, ο οποίος, ως εκ της φύσε­ώς του, ευρίσκεται μεταξύ ουρανού και γης και αποτελεί μίαν άλλην δημιουργιαν, «κόσμον έτερον», προικισμένο με ουράνια χαρίσματα. Αυτό το πλάσμα, ο άνθρωπος, συνενώνει εν εαυτώ δύο αντιθέτους κόσμους, τον υλικόν και τον πνευματικόν, τον χοϊκόν και τον θείον, τον γήϊνον και τον ουράνιον, εκ των οποίων εκάτερος κόσμος ζητεί τα εαυτού, ώστε η μεν ύλη, το χώμα, να έλκη και κατευθύνη προς τα άνω, προς τα θεία και επουράνια.

Ούτως, εξ αυτής της υφής της φύσεως τού ανθρώπου, διεξάγεται εντός της υπάρξεως αυτού αδιάκοπος αγών και πάλη αέναος, εφ’ όσον η μεν ύλη πιέζει προς τα κάτω, η δε ψυχή φέρει, αντιθέτως, προς τα άνω το διφυές αυτό ον, το οποίον όμως δέον να τείνη συνεχώς προς τα άνω, εκεί όπου ευρίσκεται ο θείος Δημιουργός του, ο οποίος επροίκισε τον άνθρωπον ακριβώς δι' αυτήν την αιτίαν με την ορθίαν στάσιν τού σώματος του. Λέγει σχετικώς ο Μέγας Βασίλειος· «όρθιον έπλασε μόνο των ζώων τον άνθρωπον, ίνα εξ αυτού τού σχήματος είδης, ότι εκ της άνωθεν συγγε­νείας έστιν η ζωή σου˙ τα μεν γαρ τετράπο­δα πάντα προς την γην βλέπει και προς την γαστέρα νένευκεν ανθρώπω δε έτοιμη προς ουρανόν η ανάβλεψις, ώστε μη σχολάζειν γαστρί, μηδέ τοις υπό γαστέρα πάθεσιν, αλλ' όλην έχειν την ορμήν προς την άνω πορείαν»⁷.

Εκ των σημειωθέντων εμφαίνεται όλως ιδιαιτέρα τιμή και η εύνοια, την οποίαν ο θείος Δημιουργός έτρεφε προς το πλάσμα του τούτο, τον άνθρωπον, και η οποία, εν αντιθέσει πάντοτε προς πάντα τα λοιπά δημιουργή­ματα αυτού, εξαίρεται ακόμη περισσότερον, εάν ληφθή υπ' όψει, ότι ο Θεός έπλασε το έργον τούτο «κατ' εικόνα και καθ' όμοίωσιν»⁸ αυτού τού ιδίου τού εαυτού του. Ο Θεός δηλαδή επροίκισε τον άνθρωπον με δύο ιδιότητας, αι οποίαι μαρτυρούν εξοφθάλμως την τιμήν και την ευνοιάν του προς αυτόν. Βεβαίως η «κατ' εικόνα» Θεού δημιουργία τού ανθρώπου, δεν σημαίνει, ότι ο Θεός έχει την μορφήν τού πλάσματός του, αφού ο ίδιος είναι άϋλος· «Πνεύμα ο Θεός»⁹, λέγει σχετικώς ο θείος Ευαγγελιστής, Κατά τον Μέγαν Βασίλειον η ιδιότης αυτή, το «κατ' εικόνα», σημαίνει την, κατά το πρότυπον τού Θεού, όστις είναι κυρίαρχος πάντων, κυριαρχίαν τού ανθρώπου επί πάντων των λοιπών δημι­ουργημάτων, έμψυχων και άψυχων, κα­θώς και την ανωτερότητα τούτου «υπέρ ουρανόν, υπέρ ήλιον, υπέρ τας των αστέρων χορείας»¹⁰, τα οποία είναι καθ' ολοκληρίαν υλικά, εν αντιθέσει προς τον δισύνθετον άνθρωπον. Τούτο άλλωστε εξάγεται και εκ της περί τού ανθρώπου διηγήσεως της Αγίας Γραφής, καθ' ην «και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον.., και αρχέτωσαν...»¹¹.

Επίσης η ιδιότης αύτη δηλοί ακόμη, ότι, κατά το πρότυπον πάλιν του θείου Δημιουργού, ο άνθρωπος οφείλει να είναι φιλάνθρωπος και φιλεύσπλαγχνος, διότι, κατά τον Μέγαν Βασί­λειον, «ουδέν ούτως ίδιον της φύσεως ημών, ως το κοινωνείν αλλήλοις, και χρήζειν αλλήλων και αγαπάν το ομόφυλον»¹². Επί πλέον η ιδιότης του «κατ' εικόνα»  μαρτυρεί ότι ο άνθρωπος επλαστουργήθη λογικός και αυτεξούσιος όπως είναι και ο πλαστουργήσας αυτόν Θεός.

Το «κατ' εικόνα» είναι μόνιμος ιδιότης του ανθρώπου, δοθείσα εις αυτόν ευθύς με την δημιουργίαν του. Ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν η ιδιότης αυτή να αλλοιωθή ή μεταβληθή, εφ’ όσον βασίζε­ται επί του θείου προτύπου, το οποίον είναι λογικόν, αυτεξούσιον, φιλεύσπλαγχνον και δίκαιον.

Ενώ η ιδιότης του «κατ' εικόνα» του ανθρώπου είναι μόνιμος και αμετάβλητος, η ετέρα εξ αυτών, το «καθ' ομοίωσιν», παρ' ότι εδόθη και αυτή άμα τη δημιουργία εις τον άνθρωπον, δεν είναι μόνιμος και αμετάβλητος, ως η πρώτη. Αυτήν την ιδιότητα πρέπει ο ίδιος ο κάτο­χος της να την διαπτύξη και μονιμοποίηση. Πρέπει δηλαδή ο άνθρωπος να προσπαθήση, να εργασθή και να κοπιάση, δια να τηρήση εις τον βίον του τας θείας εντολάς, ώστε να κατορθώση να γίνη όμοιος με τον Πλάστην του¹³.

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπον κατά τι υποδεέστερον των Αγγέλων «ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ' αγγέλους»¹⁴, λέγει ο Ιερός Ψαλμωδός. Το «βραχύ τι» τούτο, κατά το οποίον ο άνθρωπος διαφέρει των Αγγέλων, είναι το χοϊκόν σώμα του, το οποίον όμως δύναται να καταστήση, δια της αρετής, αθάνατον, και να γίνη και εις τούτο όμοιος προς τον Πλάστην του¹⁵.

Αλλά η εύνοια του Θεού προς τον άνθρωπον φαίνεται και εξ άλλων στοιχείων, τα οποία χαρακτηρίζουν αυτόν μόνον εν τω κόσμω. Ταύτα είναι: α) ο λόγος, τον οποίον ουδέν έτερον πλάσμα έχει, β) η αγάπη προς τον Θεόν, η οποία είναι έμφυτος εις τον άνθρωπον, μη διδα­σκόμενη και μη επιβαλλομένη έξωθεν προς αυτόν, γ) ο νους, με τον οποίον δύναται να «περινοή» τον Θεόν και ανάγεται εκ των δρωμενών εις τον Πλάστην του. Ακόμη ολόκληρος η άλλη δημιουργία, η οποία προηγήθη της του ανθρώπου, είχε σκοπόν να υπηρέτηση τον βασιλέα αυτόν της κτίσεως και παράσχη εις αυτόν βοήθειαν και άνεσιν εις τας ανάγκας του¹⁶.

Αυτός ο τόσον τιμηθείς και ευνοηθείς υπό του Θεού άνθρωπος, είχεν όλην την δυνατότητα, εργαζόμενος δια των αρετών το «καθ' ομοίωσιν», να ζη ως άγγελος επί της γης ενισχυόμενος εις τούτο υπό της χάριτος του Θεού¹⁷. Όμως, ελεύθερος ων, αντί να εκλέξη το αγαθόν τούτο, δια της ελευθέρας και αβίαστου αυτού βουλήσεως, εξέλεξε το όλως αντίθετον τούτου, το κακόν, γεγονός, το οποίον ωδήγησεν αυτόν εις πτώσιν εις την αμαρτίαν¹⁸. Ο άνθρωπος δηλαδή, επίστευσεν ανοήτως προς στιγμήν, ότι η υπεροχή του έναντι των άλλων δημιουρ­γημάτων, δεν ωφείλετο εις την θείαν προς αυτόν εύνοιαν, αλλά εις ιδικάς του δυνά­μεις, και ότι, ως εκ τούτου, ηδύνατο και αυτός να καταστή Θεός. Τούτο όμως ακριβώς απετέλει ύβριν κατά του θείου Δημιουργού, τού οποίου τας εντολάς παρέβη και ηθέτησε, και ούτω κατέστη ο ίδιος αίτιος της πτώσεως του και των δεινών, τα οποία επηκολούθησαν ταύτην¹⁹.

Τα μετά την πτώσιν του ανθρώπου επακολουθήσαντα δεινά, δεν περιωρίσθησαν εις μόνον τον παραβάντα τας θείας εντολάς γενάρχην των ανθρώ­πων, αλλά μετεδόθησαν και εις σύμπαν το ανθρώπινον γένος, το οποίον προήλθεν εκ του παραβάτου τούτου γενάρχου. Και είναι τα δεινά αυτά φρικτά και αλλεπάλ­ληλα^˙οι γενάρχαι των ανθρώπων εκδιώ­κονται ήδη, μετά την αμαρτίαν, εκ του παραδείσου της τρυφής και καθίστανται πλέον θνητοί^˙ «όσον γαρ αφίστατο της ζωής (δηλ. τού Θεού) ο άνθρωπος, τοσούτον προσήγγιζε τω θανάτω˙ ζωή γαρ ο Θεός, στέρησις δε της ζωής θάνατος»²⁰, λέγει ενδεικτικώς ο Μ. Βασίλειος.

Η ιδιότης της «κατ' εικόνα» Θεού υποστάσε­ως τού ανθρώπου αμβλύνεται και φθείρε­ται, και ο άνθρωπος μεταβάλλεται, επί μάλλον και μάλλον, εις χοϊκόν, γεγονός το οποίον παρωθεί τούτον προς το κακόν και την διαφθοράν. Το «καθ' ομοίωσιν» επίσης αποβάλλεται και δυσχεραίνεται, γεγονός το οποίον, και τούτο, καθιστά δυσκολοτέραν την μετά τού θείου επαφήν και επικοινωνίαν^21.

Η αμαρτία αφού απεμάκρυνε τον άνθρωπον από τον Θεόν, τον οποίον δεν ετόλμα πλέον να αντικρύση, κατέστησε και δεινήν την θέσιν του εντός τού κόσμου και απεξενώσεν αυτόν εκ της κυριαρχίας του επί της φύσεως· «έως μεν γαρ είχεν την προς τον Θεόν παρρησίαν, λέγει ο Μ. Βασίλειος, φοβερός και τοις θηρίοις ην επειδή δε προσέκρουσε, και τους έσχατους των συνδούλων εδεδοίκει λοιπόν»²².

Αλλά η αμαρτία επέφερε και έτερον  δεινόν διέκοψε την επαφήν πλάσματος και Πλαστού. Ο άνθρωπος, αμαρτήσας, δεν ήτο πλέον εις θέσιν να αντιλαμβάνεται τα θεία και ουράνια, και, συν τω χρόνω προϊόντι, ελησμόνησεν αυτόν τον Δημιουργόν του και ελάτρευσε την κτίσιν παρά τον Κτίσαντα, εκείνα δηλ. τα οποία «εποίησαν οι δάκτυλοι αυτού»²³. Εκ της αρχαίας δόξης και της εξόχου τιμής και ευνοίας, δια της οποίας περιεβάλλετο ο προ της αμαρτίας άνθρωπος, ήδη περέμενεν εν αυτώ μόνον το «κατ' εικόνα», και τούτο υποβαθμισμένον και εσπιλωμένον εκ της αμαρτίας, και ακόμη ο πόθος και ο στεναγμός δια την λύτρωσιν και την εκ των δεινών άνεσιν.

Όμως εις το κατάντημα αυτό, εις το οποίον, λόγω της απερισκεψίας του έφθασεν ο άνθρωπος, δεν εγκατελείφθη αβοήθητος υπό τού Δημιουργού του. Ο φιλάγαθος και παντελεήμων Θεός περιέβαλλε πάντοτε με την ιδίαν αγάπην το πλάσμα των χειρών του˙ «ου γαρ αφέθημεν - λέγει ο Μ. Βασίλειος - υπό της αγαθότητος τού Δεσπότου, ουδέ ανεκόψαμεν αυτού την εις ημάς αγάπην, αναισθη­σία των τιμών τον Ευεργέτην παρυβρίσαντες»²⁴, και «ότε ήλθε το πλήρωμα τού χρόνου»²⁵, όταν η εξαχρείωσις τού ανθρώπου είχε φθάσει πλέον εις το αποκορύφω­μά της, τότε εύρεν Εκείνος, ο θείος Δημι­ουργός, τον τρόπον και το μέσον της λυτρώσεως τού πλάσματος του.

Δεικνύων, δια μίαν ακόμη φοράν την αγάπην του και την εύνοιάν του προς το πλάσμα του, κενώνει εαυτόν και προσλαμβάνει σχήμα και μορφήν ανθρώ­που, και έρχεται εις την γην Εκείνος δια να ανυψώση εις τον ουρανόν τον πεσόντα εις την αμαρτίαν άνθρωπον «δια τούτο η μετά σαρκός επιδημία Χριστού, λέγει πάλιν ο Μ. Βασίλειος, αι των ευαγγε­λικών πολιτευμάτων υποτυπώσεις, τα πάθη, ο σταυρός, η ταφή, η ανάστασις, ώστε τον σωζόμενον δια μιμήσεως Χριστού την αρχαίαν εκείνην υιοθεσίαν απολαβείν»²⁶. Δια να βοηθήση, λοιπόν, το περιπεσόν εις την αμαρτίαν πλάσμα να επανεύρη τον δρόμον της ανόδου του εις τον ουρανόν και της επιστροφής πλησίον τού Πλαστού του, γίνεται άνθρωπος ο Υιός και Λόγος τού Θεού, ώστε, μιμούμενος αυτόν ο αμαρτήσας άνθρωπος, δυνηθή να συνενώση τα διεστώτα²⁷. Ο Υιός και Λόγος τού Θεού υφίσταται, χάριν τού ανθρώπου, και μίαν άλλην θυσίαν δεν γίνεται μόνον άνθρωπος ο ίδιος, αλλά καταδέχεται, Εκείνος, ο αναμάρτητος, να αναδεχθή επί των ώμων του την αμαρτίαν σύμπαντος τού ανθρωπίνου γένους και, ως αμαρτωλός ο ίδιος, να θυσιασθή επί τού σταυρού, προσφέρων εαυτόν θυσίαν «καθαιρετικήν των σωματικών παθών και διεγερτικήν των της ψυχής ιδιωμάτων»²⁸.

Με την σταυρικήν θυσίαν τού Κυρίου «τα αρχαία παρήλθε»²⁹, και ο πιστεύων την θυσίαν αυτήν τού Σωτήρος Χριστού ως απολυτρωτικήν θυσίαν υπέρ τού ανθρώπου, δύναται πλέον να επανέλθη εις την αρχαίαν πατρίδα, αφού βεβαίως εργάζεται και εις το στάδιον της αρετής, σμιλεύων το «καθ' ομοίωσιν».

Αλλά, ενώ αύτη είναι η θέσις τού Θεού έναντι τού ανθρώπου, έπεται, ότι και ο άνθρωπος έχει υποχρεώ­σεις και καθήκοντα, τόσον έναντι τού Δημιουργού και Ευεργέτου αυτού Θεού, όσον και έναντι των ομοίων του πλασμά­των, των συνανθρώπων του. Ποία είναι ταύτα;

α) Ο άνθρωπος επλάσθη υπό τού Θεού, κατά τρόπον όλως εξαίρετον, πεσών δε εις την αμαρτίαν δεν εγκατελείφθη αβοήθη­τος, αλλά «ανεπλάσθη» υπό τού Πλαστού του. Τούτο δημιουργεί εις αυτόν την υποχρέωσιν να ενθυμήται την ευγένειαν της καταγωγής του, αφού επλάσθη «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Θεού, και το καθήκον τού να διώκη, πάση δυνάμει, τα άνω³⁰. «Ως διεσχηματίσθης ούτω διάθου σεαυτού τον βίον, το πολίτευμα έχε εν ουρανοίς, αληθινή σου πατρίς η άνω Ιερουσαλήμ, πολίται και συμφυλέται οι πρωτότοκοι, οι απογεγραμμένοι εν ουρανοίς», λέγει χαρακτηριστικώς ο Μ. Βασίλειος³¹. Πάσα αντίθετος προς ταύτα τάσις και σκέψις και ενέργεια, μειώνει και υποβιβάζει τον τόσον ευνοηθέντα υπό τού Θεού άνθρωπον, ο οποίος δεν πρέπει ποτέ να λησμονή ότι «ου ο Χριστός έστιν, υπέρ τα γήϊνα είναι τη διανοία»³².

Επί πλέον ο άνθρωπος δεν πρέπει να λησμονή, ότι η παρούσα ζωή είναι μόνον το στάδιον των αγώνων, των υπό τού Χριστού σεσωσμενών, εν τω οποίω οφείλει να αγωνισθή, δια την ηθικήν του τελείωσιν. Άνευ τού αγώνος τούτου ουδείς δύναται να ανέλθη εις τα ουράνια σκηνώματα της δόξης τού Κυρίου, ο αγών δε αυτός είναι ο καταξιών την επίγειον ζωήν τού ανθρώπου³³.

β) Εάν ο άνθρωπος, μετά την υπέρ αυτού θυσίαν τού Υιού και Λόγου τού Θεού, εμμείνη εις την αμαρτίαν, έπεται, κατά φυσική συνέπειαν, ότι χάνει το «καθ' ομοίωσιν», διότι αρνείται να εργασθή δια τούτο. Τούτου όμως συμβαίνοντος μοιραίως πάλιν χάνει την ευγένειαν τού είδους του και μεταπίπτει εις την τάξιν των άλογων ζώων «σύνες σεαυτού της τιμής, λέγει ο Μ. Βασίλειος, ίνα μη παρεικασθής τοίς ανοήτοις κτήνεσι»³⁴. Όταν το τόσον ευνοηθέν και τιμηθέν υπό τού Θεού δημι­ούργημα τούτο μεταπίπτη εθελουσίως, λόγω της συμπεριφοράς του, εις την τάξιν των άλογων ζώων πως δύναται να ισχυρισθή, ότι έχει πλασθή «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» τού Πλαστού του;

γ) Ο άνθρωπος έχει καθήκον να αγαπά τον συνάνθρωπόν του. Το καθήκον τούτο απορρέει εκ τού ότι πάντες οι άνθρωποι επλάσθησαν υπό τού ενός και μόνον Δημι­ουργού, άρα είναι αδελφοί μεταξύ των και τέκνα τού ενός και αυτού πατρός, τού θείου Δημιουργού, όστις έπλασε πάντας εκ τού αυτού πηλού και επροίκισε πάντας μετά τού αυτού θείου εμφυσήματος. Επομενώς όταν πάσχη εν μέλος, δεν συμπάσχουν και πάντα τα λοιπά μέλη τού ιδίου σώματος; Σώμα εν είναι ολόκληρον το άνθρώπινον γένος, το οποίον, αρχικώς, ελάτρευε τον ίδιον Θεόν, κατήγετο εκ των αυτών πατέ­ρων, είχε τα αυτά ήθη και έθιμα, και ελάλει την ιδίαν γλώσσαν, ακριβώς «Ίνα τας βουλάς των καρδιών αλλήλοις αποκαλύπτωμεν»³⁵, δια να συνεννοούνται δηλαδή ευχερώς μεταξύ των και αλληλοβοηθώνται οι άνθρωποι.

Με την υπέρ τού ανθρώπου σταυρικήν θυσίαν του Κυρίου πάντες οι άνθρωποι κατέστημεν εν νέον είδος, («εν σώμα εν Χριστώ λαός περιούσιος, έθνος άγιον, εις λαός πάντες οι εις Χριστόν ηλπικότες»³⁶), απεξενωμένον εκ της αμαρτίας και τρεφόμενον δια τού τιμίου αίματος Εκείνου, όστις έσωσεν ημάς εκ της αμαρτίας.

Τας σχέσεις του, λοιπόν, έκαστος, έναντι των αδελφών συνανθρώπων του, δέον να ρυθμίζη συμφώνως προς την διδασκαλίαν τού Χριστού, μάλιστα αν λάβη τις υπ' όψει ότι, πας άνθρωπος, ασχέτως της εν τω κόσμω κοινωνικής και οικονομικής αυτού καταστάσεως, επλάσθη «κατ' εικόνα» Θεού. Επί πλέον τούτου, αφού οι πάντες επλάσθησαν υπό τού αυτού Δημιουργού, έπεται ότι είμεθα «πάντες αδελφοί, πάντες ενός πατρός έκγονοι»³⁷, και άρα το να αποστρέφεται τις τους αδελφούς του τούτους, ως «άγος και μίασμα» είναι μισητόν παρά τού Θεού³⁸. Καθήκον παντός είναι να συντρέχη τους αδελφούς εις τας χρείας αυτών και περιθάλπη «το συγγενές σώμα»³⁹.

Την έμπρακτον προς τον άνθρωπον αγάπην υπέδειξε και εδίδαξεν αυτός ο Θεός, όστις, δια την αιτίαν αυτήν, «εκενώσεν εαυτόν, μορφήν δούλου λαβών»⁴⁰, και εθυσιάσθη επί τού σταυρού, ίνα ανυψώση το πλάσμα του εις τους ουρανούς⁴¹. Εάν λοιπόν θέλωμεν να λεγώμεθα Χριστιανοί και οπαδοί Εκείνου, ο οποίος εθυσιάσθη υπέρ ημών, πως δυνάμε­θα να αθετώμεν τας εντολάς του, μάλιστα όταν ο ίδιος λέγη, ότι «εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχητε εν άλλήλοις»⁴², και ότι «ει αγαπάτε με τας εντολάς μου τηρήσα­τε»⁴³, και ακόμη όταν ο ίδιος λέγη ότι εν τη προς τον Θεόν και τον άνθρωπον αγάπη «όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται»⁴⁴;

Καθήκον λοιπόν έχει πας Χριστιανός να μιμήται την προς τον άνθρωπον αγάπην τού αρχηγού και θεμελιωτού της πίστεως, τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο τρόπος με τον οποίον θα εκφράζεται η τοιαύτη αγάπη, δεν έχει καμμίαν σημασίαν. Ό,τι χαρακτηρίζει την φιλάνθρωπον εκδήλωσιν τού Χριστιανού, είναι η διάθεσις της ψυχής αυτού και όχι ο τρόπος με τον οποίον θα εκδήλωση αυτήν.

Ο Κύριος, με όσα λέγει εις την παραβολήν της Κρίσεως⁴⁵, αφίνει να εννοηθή ότι κριτήριον δια την κληρονομίαν της βασι­λείας των ουρανών θα είναι η προς τον άνθρωπον εκδηλουμένη παντοιοτρόπως αγάπη ενώ φαίνεται σαφώς, ότι θέτει εις ήσσονα μοίραν πάντα τα λοιπά παραπτώ­ματα των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος ο κατ' εικόνα Θεού πλασθείς, προωρίσθη να ζη αιωνίως. Το τίμιον τούτο κτίσμα τού θείου Δημιουργού εκοσμήθη δι' αρετών και χαρίτων, τας οποίας οφείλει εν συνεχεία να διαπτύξη δια να επιτύχη το «καθ' ομοίωσιν», να γίνη δηλαδή όμοιος προς τον Πλάστην του.

Δια να βοηθήση εις τούτο, την θέωσίν του, τον άνθρωπον ο Θεός, εκενώσεν εαυτόν και εθυσιάσθη επί του σταυ­ρού. Εις τον άνθρωπον όμως απόκειται να οικειωθή την υπέρ αυτού θυσίαν τού Θεού, δια να δυνηθή να ζήση αιωνίως πλησίον τού Δημιουργού του, έργον το οποίον θα επιτύχη δια τού σεβασμού της ιδίας αυτού προσωπικότητος, αλλά και της του αδελφού αυτού πλησίον.

Σήμερον βεβαίως, παρά την ευμάρειαν και τον πλούτον και την διατυμπανιζομένην υπό πάντων ελευθερίαν τού ατόμου, η ανθρωπινή προσωπικότης έχει καταρρακωθή και έχει απωλέσει την αξίαν και τον προορισμόν της, ως ακριβώς συνέ­βαινε και κατά τους χρόνους, κατά τους οποίους έζη ο Μέγας της Εκκλησίας Πατήρ, ο Αγιος Βασίλειος, ο οποίος, δια να υποβοήθηση τον άνθρωπον εις πνευματικήν ανύψωσιν, ανέπτυξε δια των συγγραφών του την περί αυτού διδασκα­λίαν της Αγίας Γραφής. Ας ευχηθώμεν όπως το κήρυγμα του μεγάλου τούτου Πατρός της Εκκλησίας μας και Οικουμενικού Διδασκάλου δια την ηθικήν ανύψωσιν τού ανθρώπου, το οποίον κατά τας ημέρας του συνετέλεσεν εις το να αποδοθή εις το τίμιον τούτο κτίσμα η προσήκουσα τιμή και αξία, συντέλεση και πάλιν σήμερον να επανεύρωμεν πάντες τον δρόμον μας και αντιληφθώμεν τον προορισμόν μας, εκείνον τον οποίον ο Θεός έταξεν εις τον άνθρωπον, ώστε, ευχαίς και ικεσίαις αυτού, να υψωθώμεν εις τους ουρανούς και ζήσωμεν αιωνίως πλησίον τού Δημιουργού μας Θεού.

---

1. Πρβλ. Γεν. 1,1.
2. Γεν. 2, 7. Πρβλ. Μεγ. Βασιλείου, εις το «Πρόσεχε σεαυτώ» 6. Ελλ. Πατρ. MIGNE 31.212.
3. Πρβλ. Γεν 1, 3 «και είπεν ο Θεός γεννηθήτω φως· και εγένετο», ομοίως Γεν. 1,6 και «είπεν ο Θεός γεννη­θήτω στερέωμα...». Η προσταγή αύτη επαναλαμβάνεται και εις πάσας τας λοιπάς δημιουργικάς εκδηλώσεις τού Θεού.
4. Γεν. 1,26.
5. Ελλ. Πατρ. MIGNE 30,140, πρβλ. και Γεν. 2,7. 6. Πρβλ. Γεν. 2,7.
7. Μεγ. Βασιλείου εις το «πρόσεχε σεαυτώ» 6, Ελλ, Πατρ. ΜIGΝΕ31,216.
8. Πρβλ. Γεν. 1,26.
9. Πρβλ. Ιωάν. 4,24.
10. Μεγ. Βασ. Ομιλ. εις Ψαλμ. 48, Ελλ. Πατρ, MIGNE 29,449.
11. Βλ. Γεν 1,26.
12. Μεγ. Βασ. «όροι κατά πλάτος» 3, Ελλ. Πατρ. MIGNE 31,917.
13. Πρβλ. Μεγ. Βασ. ομιλ. εις ψαλμ. 48, Ελλ. Πατρ. MIGNE 49, 449, επίσης «περί κατασκευής τού ανθρώπου» 2, Ελλ. Πατρ. MIGNE 30,29.
14. Ψαλμ. 8,5.
15. Πρβλ. Μεγ. Βασ. ομιλ. εις ψαλμ. 48, Ελλ. Πατρ. MIGNE 29.449 έ.
16. Μεγ. Βασ. «όροι κατά πλάτος» 2, Ελλ. Πατρ. MIGNE 31, 908, ομιλ. 1η εις Εξαήμ. Ελλ. Πατρ. MIGNE 29,16.
17. Πρβλ. Μ. Βασ. «ουκ εστίν αίτιος των κακών ο Θεός», Ελλ. Πατρ. MIGNE 31,344 και 525.
18. Μ. Βασ. «όροι κατά πλάτος», Ελλ. Πατρ. MIGNE 31,332.
19. Βλ. Μ. Βασ. Ασκ. Διατ. 4, 1 Ελλ. Πατρ. MIGNE 31.1348 και 54.593.
20. «Ουκ εστίν αίτιος των κακών ο Θεός», Ελλ. Πατρ. MIGNE 31,345.
21. Πρβλ. Μ. Βασ. Λόγ. Ασκ., Ελλ. Πατρ. MIGNE 31,869.
22. Ομιλ. εις Γεν. 9, Ελλ. Πατρ. MIGNE 53,79.
23. Μ. Βασ. Ασκ. Διατ. 18,2, Ελλ. Πατρ. MIGNE 31.1384.
24. «Όροι κατά πλάτος», Ελλ. Πατρ. MIGNE 31, 913.
24. Γαλ.4,4.
25. Περί Αγ. Πνεύματος, 15,35, MIGNE 32,128.
27. Πρβλ. Μ. Βασ. Ομ. εις Ψαλμ. 61, MIGNE 29, 473.
28. Μ. Βασ. Επιστ. 260, MIGNE 32,964. 29.Β' Κορ.5.17.
30. Πρβλ. Μ. Βασ. Περί ταπεινοφρ. 3, MIGNE 31, 529.
31. Εις Εξαήμ. 9, MIGNE 29,192.
32. Μ. Βασ. εις Εξαήμ. 9, MIGNE 29,192.
33. Πρβλ. Μ. Βασ. Επιστ. 189. MIGNE 32.684.
34. Εις Ψαλμ. 48, MIGNE 29,452.
35. Μ. Βασ. εις το «πρόσεχε σεαυτώ» MIGNE 31, 197.
36. Μ. Βασ. Επιστ. 161, MIGNE 32,629.
37. Μ. Βασ. περί ελεημ. MIGNE 32,1160.
38. Πρβλ. Μ. Βασ. ομ. 21. MIGNE 31,553 έ.
39. Μ. Βασ. περί ελεημ. MIGNE 32,1161.
40. Φιλιπ. 2,7.
41. Πρβλ. Μ. Βασ. Όροι κατά πλάτος 2, MIGNE 31, 913.
42.Ιωάν.13,35. 43.Ιωάν.14,15.
44. Ματθ. 22, 40, πρβλ. και Μ. Βασ. Όροι κατά πλάτος, MIGNE 31,917.
45. Ματθ. 25,34 έ.

ΕΚ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΔΙΜΗΝΙΑΙΟΝ ΕΝΟΡΙΑΚΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ Ι.Ν. ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ Ν. ΙΩΝΙΑΣ

Έτος 4ον, Τεύχος 20ον · ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2002