Κάλλιστος Αγγελικούδης: "Κεφάλαια" (Περί προσευχής)

1. Αν θέλεις να μάθεις την αλήθεια ,πάρε σαν παράδειγμα και μιμήσου
 τον κιθαριστή· γέρνει λίγο προς τα κάτω το κεφάλι του και στήνοντας
 την ακοή του στο τραγούδι χτυπά με το πλήκτρο τις χορδές. και μόλις
 χτυπήσει μαζί τις χορδές με τέχνη, η κιθάρα αναδίδει τη μελω-δία, και 
ο κιθαριστής από τη γλυκύτητα της μελωδίας σκιρτά.

2. Ας σου γίνει, φιλόπονε εργάτη του αμπελώνα, το παράδειγμα

 διαφωτιστικό και μην απιστείς. Όταν, όπως ο κιθαριστής, 

προσέχεις πολύ εκεί, στο βάθος δηλαδή της καρδιάς, θα βρεις 

εύκολα αυτό που ζητάς. Γιατί η ψυχή που κυριεύθηκε πέρα ως 

πέρα από το θείο έρωτα, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

 Όπως λέει και ο θείος Δαβίδ: «Κόλλησε η ψυχή μου 

σ' Εσένα και σ' ακολουθεί»(Ψαλμ. 62, 9).

3. Κιθάρα λοιπόν, αγαπητέ, φαντάσου την καρδιά·

 χορδές τις αισθήσεις· πλήκτρο είναι η διάνοια, η οποία 

με το λογικό χτυπά με γνώση το πλήκτρο που είναι η 

μνήμη του Θεού, και από αυτήν έρχεται στην ψυχή 

μία ανέκφραστη ηδονή και καθρεφτίζονται θείες 

λάμψεις στον καθαρό νου.

4. Αν δεν κλείσομε τις αισθήσεις του σώματος, δε θα 

αναβλύσει μέσα μας το «αλλόμενον ύδωρ»(ιΩ. 4, 14),

το ορμητικό δηλαδή νερό που ο Κύριος χάρισε στη 

Σαμαρείτισσα, η οποία ενώ ζητούσε το αισθητό νερό,

 βρήκε να αναπηδά από μέσα της το νερό της ζωής.

 Γιατί όπως η γη έχει φυσικό το νερό και το αφήνει 

να χυθεί έξω, έτσι κι η γη της καρδιάς έχει φυσικό

 αυτό το νερό που πηγάζει και αναπηδά· και είναι 

σαν το πατρικό φως, το οποίο έχασε ο Αδάμ με την 

παρακοή.

5. Όπως το νερό από πηγή που τρέχει αέναα, έτσι 

αναβλύζει από την ψυχή και το ζωντανό νερό που

 αναπηδά. Αυτό το νερό κατοίκησε μέσα στην ψυχή 

του θεοφόρου Ιγνατίου και τον έκανε να λέει: «Δεν 

υπάρχει μέσα μου φωτιά φιλόυλη, αλλά νερό που

 ενεργεί και λαλεί».

6. Αυτή η μακάρια ή να πω καλύτερα τρισμακάρια, 

η νοερή δηλαδή νήψη της ψυχής, μοιάζει με νερό 

που αναπηδά και πηγάζει από το βάθος της καρδιάς. 

Το νερό που βγαίνει από την πηγή την κάνει να

 ξεχειλίσει, ενώ το νερό που αναπηδά από την καρδιά

 και κινείται αεικίνητα, να πω έτσι, από το πνεύμα, 

πλημμυρίζει όλο τον εσωτερικό άνθρωπο από θεϊκή 

δροσιά και πνοή, ενώ τον εξωτερικό άνθρωπο τον

 κάνει πύρινο.

7. Ο νους που καθάρθηκε από τα εξωτερικά και υπέταξε

 ολοκληρωτικά τις αισθήσεις του με την πρακτική 

αρετή, μένει ακίνητος όπως ο άξονας του ουρανού, 

στραμμένος σαν σε κάποιο κέντρο στο βάθος της καρδιάς·

 και έχοντας την ηγεμονία της κεφαλής, παρατηρεί 

προς τα εκεί, χρησιμοποιώντας σαν αστραπές τις λάμψεις 

της διάνοιας για να αντλούν από εκεί τα θεία νοήματα, 

και υποτάσσοντας όλες τις αισθήσεις του σώματος.

8. Ακούγοντας αυτά ένας που είναι αμύητος ή που έχει 

ανάγκη από γάλα(Α΄ Κορ. 3, 2), ας μην τα αγγίξει, γιατί

 είναι απαγορευμ;ένα έξω από την ώρα τους. το 

να θέλουν κάποιοι ν' αποκτήσουν πρόωρα αυτά 

που ταιριάζουν στην ωριμότητα και να βιάζονται 

κατά κάποιο τρόπο να μπουν στο λιμάνι της απάθειας

 χωρίς την πρέπουσα προεργασία, οι θείοι Πατέρες το

 θεώρησαν χάσιμο του νου και τίποτε άλλο. Γιατί 

εκείνος που δεν ξέρει γράμματα είναι αδύνατο να 

μελετά βιβλία.

9. Εκείνο που κινήθηκε μετά από αγώνα μέσα στην

 ψυχή από το Άγιο Πνεύμα, γαληνεύει την καρδιά

 και φωνάζει στο Θεό: «Αββά, Πατέρα!»(Γαλ. 4, 6). Εκείνο

 δεν έχει ούτε σχήμα ούτε μορφή· εμάς όμως μας 

μετασχηματίζει με τη λάμψη του θείου φωτός και φυσικά

 μας δίνει μορφή, με την πύρωση του θείου Πνεύματος.

 Αλλά και μας αλλοιώνει και μας μεταμορφώνει, όπως 

γνωρίζει μόνο Αυτός, με τη θεϊκή Του εξουσία.

10. Ο νους που καθάρθηκε με τη νήψη, εύκολα σκοτίζεται,

 αν με τη συνεχή μνήμη του Ιησού δεν παύει τελείως 

να ασχολείται με τα εξωτερικά. Εκείνος όμως που με 

τη φύλαξη του νου συνένωσε την πράξη με τη θεωρία, δεν

 ασχολείται με το να απορρίπτει θορύβους και να

αποτινάσσει κρότους ασυνάρτητους ή και αρθρωμένους. 

Γιατί όταν η ψυχή πληγωθεί από τον θείο έρωτα του Χριστού,

 τον ακολουθεί σαν Αγαπημένο.

11. Το να κατασιγάσουν τα πάθη και τα κινήματα της

 σάρκας εκείνοι που ζουν μέσα στον κόσμο, ή

και να σχολάζουν έλλογα σύμφωνα με το ρητό

«σχολάσετε και μάθετε»(Ψαλμ. 45, 11), μπορεί 

εύκολα να γίνει. Να τα εξαλείψουν όμως και να τα

 αφανίσουν, αδύνατο. Ο ερημικός βίος όμως μπορεί 

να τα ξεριζώνει τελείως.

12. Το νερό που αναβλύζει, άλλο κινείται πιο ορμητικά, 

άλλο πιο ήσυχα και αργά. Το πρώτο, λόγω της ταχύτητας 

της κινήσεως, ούτε να θολώσει εύκολα μπορεί, κι αν για λίγο θολώσει,

 εύκολα πάλι καθαρίζεται, επειδή είναι τέτοια η κίνησή του.

 Αν όμως λιγοστέψει η ροή του νερού και γίνει πολύ μικρή,

 όχι μόνο θολώνει, αλλά και μένει σχεδόν στάσιμο.

 Χρειάζεται λοιπόν να ξανακαθαριστεί κάπως και να

 ξανακινηθεί.

13. Τους αρχαρίους και αυτούς που βαδίζουν την

 ηθική και πρακτική οδό, ο δαίμονας τους

 πολεμάει με θορύβους ασυνάρτητους ή και αρθρωμένους. 

Στους θεωρητικούς παρουσιάζει μορφές φανταστικές,

 χρωματίζοντας φαινομενικά τον αέρα σαν να είναι φως 

ή καμιά φορά και φωτιά, για να παραπλανήσει με αυτά 

τα δαιμονικά τον αγωνιστή του Χριστού.

14. Αν θέλεις να μάθεις πώς πρέπει να προσεύχεσαι, 

πρόσεξε τον καρπό της προσοχής ή και της προσευχής 

και μην απατάσαι. Γιατί ο καρπός της, αγαπητέ, είναι 

κατάνυξη παντοτινή, συντριβή της καρδιάς, αγάπη 

προς τον πλησίον. Το αντίθετο ολοφάνερα είναι λογισμοί

 επιθυμίας, ψίθυροι καταλαλιάς, μίσος κατά του πλησίον 

και όσα όμοια.

------------------------------------------
(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. 

Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 

1986, ε΄τόμος, σελ. 131-133). 

Λόγος στην παραμονή των Φώτων. (Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου)

 

      [...] Αλλά τί να πούμε και για τον προερχόμενον από την έρημον Ιωάννη, το παράδοξο αυτό και πολυπόθητο για τους Ισραηλίτες θέαμα, τον άγγελο του Θεού, ο οποίος χειροτονήθηκε απόστολος πριν τους Αποστόλους; Όμως ένας τόσο μεγάλος Βασιλιάς τέτοιο στρατιώτη έπρεπε να έχει, αυτόν τον τόσο μεγάλο Προφήτη, ο μέγιστος Αρχιερεύς. Και ας κατανοήσουμε ποιό και πόσο μεγάλο μυστήριο έχουμε ενώπιον μας: επειδή ήταν ανάρμοστο, ενώ παρευρίσκεται ο νυμφαγωγός, να απουσιάζει ο νυμφίος, και ενώ η φωνή αναβοά, να μην ακούεται ο Λόγος, τί γίνεται, πώς τα οικονόμησε ο Θεός; Συστέλλεται κάπως στην αφάνεια ο Ιωάννης από τη βρεφική ακόμη ηλικία, ζώντας υπερφυσικά σαν κάποιος «λύχνος υπό μόδιον (κάδο)» μέσα στην έρημο· και εκεί ακούει θείες φωνές και αξιώνεται να δει θείες οπτασίες· μυσταγωγείται στα απόρρητα και διδάσκεται, όπως τότε που ήταν ακόμη έμβρυο, ποιός είναι ο Ιησούς, ότι δηλαδή είναι Υιός Θεού, και ότι εκείνος στον οποίο θα δει την πνευματοειδή περιστερά να «καταβή και να μείνη επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίσων (που θα βαπτίσει) εν Πνεύματι Αγίω».
Και όταν συμπληρώθηκε «το μέτρον της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» και η περίοδος της τριακονταετούς παρατάσεως έλαβε τέλος, τότε  «και ο λύχνος επί την λυχνίαν καιόμενος, και φαίνων πάσι τοις εν τη οικία αγαλλιάσιμα» – εάν εννοήσουμε ως οικία την Ισραηλιτική Συναγωγή. Επεφάνη δε τότε και το αληθινό φως που φωτίζει τον κόσμο. Ω του θαύματος! Ο ήλιος προς τον αστέρα, ο λόγος προς τη φωνή, ο νυμφίος προς τον φίλο, επειδή αυτό ήταν το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, ώστε με αυτόν τον τρόπο της προσεγγίσεως να εκπληρωθεί στο πρόσωπο του Ιησού «πάσα δικαιοσύνη», και για να μιλήσουμε ευαγγελικά, «ο μεν ένας να αυξάνη, ο δε άλλος να ελαττούται». Πράγματι, πώς θα ήταν δυνατόν να μη ελαττωθεί το φως του λύχνου, ή και να αποσυρθεί εντελώς, αφού ήδη ο Ήλιος της δικαιοσύνης με τα θαύματά του αστραποβολούσε εξαίσια; Βλέπεις πόσο χρονικό διάστημα χρειάσθηκε για να ολοκληρωθεί σωματικά ο Ιησούς, κατά την διάρκεια του οποίου υποτασσόταν στους γονείς του; «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού»! Γιατί άραγε; Όσοι είναι υψηλοί στις θεωρητικές αναβάσεις και γνωρίζουν τα βάθη του Πνεύματος, ας δώσουν ο καθένας τη δική του εξήγηση· κατά τη δική μου γνώμη όμως, για δύο λόγους: για να νομοθετήσει ο νομοθέτης όλων των νομοθετών με τη δική του υποταγή την υπακοή των τέκνων προς τους γονείς και για να αγιάσει όλα τα στάδια της ηλικίας και τρίτον για να μην επιδείξει ο παντέλειος κάποια ξένη προς τη δική μας και ανόμοια βιοτή, εφ’ όσον μάλιστα ήθελε να μας παρουσιάσει τον τέλειο τρόπο ζωής. Αφού και τώρα, μολονότι είχε φθά­σει στην τελεία ανδρική ηλικία, ο Άρειος τόλμησε να διακηρύξει ότι το σώμα του ήταν άψυχο· ο δε Απολινάριος, ακολουθώντας τον προηγούμενο ως προς την ασέβεια, να φλυαρήσει ότι ο Κύριός μας δεν είχε νου· ο δε νέος Μανιχαίος φθάνοντας στο αποκορύφωμα της ασέβειας, να δογματίσει ότι δεν πρέπει να εικονίζεται. Και ας δούμε πόση είναι η διαφορά του ενός από το άλλο· αυτός μεν που δίδει τον χαρακτηρισμό του άψυχου, αφαιρεί τη ζωή από το σώμα του Δεσπότη· διότι ό,τι στερείται ψυχής, βρίσκεται βεβαίως και έξω από τη ζωή. Εκείνος δε που φλυαρεί ότι ο Κύριος είναι άνους, τον συναριθμεί με την άλογη φύση επειδή κάθε τι που δεν έχει νου είναι και άλογο· ο άλλος δε που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να εικονίζεται, αρνείται εντελώς τη σωματική φύση του Δεσποτικού σώματος· διότι αφού δεν εικονίζεται σημαίνει ότι είναι ασώματο. Πράγματι αν έχει σώμα, και κάθε σώμα μπορείς να το αγγίσεις, και έχει κάποιο χρώμα, αναγκαίως έπεται ότι ημπορεί και να εικονισθεί, έκτος βέβαια εάν περιττολογούμε· διότι εάν δεν είναι δυνατόν να εικονισθεί, τότε αναμφιβόλως εξέρχεται από τα όρια του σωματικού και ανήκει στη φύση των ασωμάτων. Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να συγκρατήσει τη γλώσσα που ασεβεί, όταν υποστηρίζεται και από τη δύναμη της εξουσίας.
     Ας ανυψώσουμε όμως το βλέμμα στις προφητικές θεοπτίες και ας δούμε πως προτυπώνεται σ’ αυτές το ιερότατο βάπτισμα· διότι σ’ αυτό μας καλεί η συνέχεια του λόγου. Τί λέγει λοιπόν ο Ησαΐας; Ας αναφέρουμε εκλεκτικά^- «Ευφράνθητι έρημος διψώσα, ότι ερράγη (θα αναβλύσει) εν ερήμω ύδωρ, και φάραγξ εν γη διψώση». Απευθύνεται δηλαδή στην ανθρωπινή φύση, αυτή που είναι έρημος όσον αφορά την καρποφορία, η οποία προϋποθέτει πίστη και αγαθά έργα· και ως εκ τούτου, επειδή διψά το ύδωρ της υιοθεσίας, ανέβλυσε προς χάριν της σαν ρεύμα ποταμού το ύδωρ του Βαπτίσματος στον Ιορδάνη· και τότε τί έγινε; «Και έσται η άνυδρος εις έλη», εννοεί πλούσια σε πίστη· «και εις την διψώσαν γην, πηγή ύδατος έσται», η κρήνη αυτή της υιοθεσίας δηλαδή· «και εκεί έσται ευφρο­σύνη ορνέων», εκείνων δηλαδή που αναγεννιούνται με το βάπτισμα, οι οποίοι ως προς τον τρόπο της ζωής μοιάζουν με τα όρνεα, αφού και αυτά εκ φύσεως ευχαριστούνται να διαβιώνουν στα νερά. Αλλά και κατά τον Γεδεών τί είναι η πλήρης ύδατος λεκάνη; Και εδώ ο λόγος σημαίνει την όμοια με μήτρα κολυμβήθρα, η οποία έχει σχήμα κυκλικό και είναι τορνευμένη από παντού, όπως η αναμαρτησία· σ’ αυτήν ξεχύθηκε η ιαματική δροσιά του νοητού πόκου, η πλήρης Αγίου Πνεύματος. Εδώ αναγεννιούνται οι «νεοτελείς παίδες» του Θεού αντικαθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την «εκ σαρκός και αίματος» γέννησή τους· και ανυψώνονται «εις άνδρα τέλειον» τό­σον, ώστε να κατανικούν με την Τριαδική λατρεία το γένος των δαιμόνων. Και κατά τον Ηλία όμως, τί είναι η τριπλή έκχυση του ύδατος επάνω στο θυσιαστήριο και στο ολοκαύτωμα; Θεωρώ ότι φανερώνει ή την τριττή υπόσταση της θείας μακαριότητας, την οποίαν επικαλείται ο ιερέας κατά το βάπτισμα, ή την τριττή κατάδυση του βαπτιζόμενου. Και ο Νεεμάν ανέρχεται από το νερό, σύμφωνα με τη διαταγή του Ελισαίου, πλήρως καθαρισμένος· «επέστρεψε», λέγει, «η σαρξ αυτού ως σαρξ παιδαρίου μικρού, και εκαθαρίσθη». Το θαύμα αυτό συμβολίζει την πλήρη απαλλαγή του βαπτιζομένου από τις πληγές των αμαρτιών, και σημαίνει ότι αυτός ανέρχεται από το νερό με ψυχή καθαρισμένη από κάθε κηλίδα των προηγούμενων πλημμελημάτων.
Εάν μάλιστα θέλεις να μάθεις και το άμισθο της πνευματικής αναγεννήσεως, άκουσε τον Ησαΐα που λέγει; «Οι διψώντες. πορεύεσθε εφ’ ύδωρ και όσοι μη έχετε αργύριον, βαδίσαντες αγοράσατε, και φάγετε και πίεσθε άνευ αργυρίου και τιμής». Όποιος δηλαδή επιθυμεί κάποιο χάρισμα, ακόμη και αν δεν το λάβει, κέρδισε ζωή. Αλλά αυτά ούτως ή άλλως λαμβάνονται και μετέχοντα εδώ μερικώς· και η ιδική μου δε πτωχή διάνοια προσκόμισε ανάλογο με τη δεκτικότητά της αφιέρωμα στα προεόρτια. Συ όμως, παρακαλώ, κοίταξε τι γεγονότα θαυμαστά παρατηρούνται· οι κολυμβήθρες έχουν γεμίσει από νερά·  βλέπουμε τις πηγές και τις βρύσες, τους ποταμούς και τις λίμνες να έχουν γίνει δοχεία του Πνεύματος· η φύση των υδάτων ανυψώθηκε σε τιμή υπέρτιμο· φώτα πολύμορφα που μοιάζουν με αστέρια ετοιμάζονται να φωτίσουν  όλη τη γη κατά την ιερή εκείνη νύκτα. Σε κάθε δε πόλη και χώρα υπάρχουν κήρυκες της Εκκλησίας, οι οποίοι ιερουργούν τα θεία και υψηλά αυτά μυστήρια και αγιάζουν τα ύδατα διά της επιφοιτήσεως σε αυτά του θείου Πνεύματος. Είθε με την μετάληψή τους να αγιαστούμε και εμείς και να φωτισθούμε αυτή την ημέρα από το γεμάτο φως Πνεύμα, «εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα και το κράτος, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

(Πηγή: «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», εκδ. Ι. Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος, σ. 642-646.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ... Από τον Πατέρα Ελπίδιο

Ο Πατέρας Ελπίδιος από την Ορδόδοξη Ιεραποστολική αδερφότητα '' φως χριστού''

 μίλησε στο Ρ/Σ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 92,2 FM Nομού Πιερίας και στην εκπομπή '' πολιτικό 

βαρόμετρο'' με τον Ηλία Χρυσικό για τις δύσκολες μέρες που περνά η Ελλάδα ,

 για τα συσσίτια '' φώς χριστού'' που συνεχίζονται και δίνουν ελπίδα σε 

εκατοντάδες φτωχά παιδιά καθώς και για τα νέα έργα που είναι υπό εξέλιξη

Ακούστε όλη την συνέντευξη εδώ...

...σύντρομος γέγονεν ὁ Πρόδρομος...

Πρὸς τὴν φωνὴν τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, 

ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου, ἦλθες Κύριε,

 μορφὴν δούλου λαβών, Βάπτισμα αἰτῶν,

ὁ μὴ γνοὺς ἁμαρτίαν. Εἴδοσάν σε ὕδατα 

καὶ ἐφοβήθησαν· σύντρομος γέγονεν ὁ Πρόδρομος, 

καὶ ἐβόησε λέγων· Πῶς φωτίσει ὁ λύχνος τὸ Φῶς; 

πῶς χειροθετήσει ὁ δοῦλος τὸν Δεσπότην; 

Ἁγίασον ἐμὲ καὶ τὰ ὕδατα Σωτήρ, ὁ αἴρων

 τοῦ κόσμου τὴν ἁμαρτίαν.

Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρηστοῦ (6 Ιανουαρίου)

Ἀφοῦ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνδύθηκε τὸν παλαιὸ Ἀδάμ, δηλαδὴ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀφοῦ ἐκτέλεσε ὅλα τὰ ἐπιβαλλόμενα ἀπὸ τὸν ἰουδαϊκὸ Νόμο, πῆγε στον Ἰωάννη, για να βαπτισθεί. Ὄχι γιατὶ ὁ Ἴδιος τὸ εἶχε ἀνάγκη, ἀλλὰ για να ξεπλύνει τὴν ἀνθρωπίνη φύσῃ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἀδὰμ καὶ να ἐνδύσει τὴν γυμνότητά της μὲ τὴν πρώτη στολή που ἀστραποβολᾶ τὴν Θεϊκὴ λάμψη.

Ὁ Ἰωάννης ἐκήρυττε τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας καὶ ἔτρεχε πρὸς αὐτὸν ὁλόκληρη ἡ Ἰουδαία. Ὁ Κύριος κηρύττει τὸ βάπτισμα τῆς υἱοθεσίας καὶ ποιὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἐλπίσει σὲ Αὐτὸν δεν θὰ ὑπακούσει; Τὸ βάπτισμα ἐκεῖνο (τοῦ Ἰωάννου) ἦταν ἡ εἰσαγωγή, τὸ βάπτισμα αὐτὸ (τοῦ Κυρίου) εἶναι τὸ τελειωτικό. Ἐκεῖνο ἦταν ἡ ἀποχωρήση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, αὐτὸ εἶναι ἡ οἰκειώσῃ μὲ τὸν Θεό. Μὲ τὴν βάπτισή Του ἀπὸ τὸν Ἰωάννη, ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἕνα τέλος καὶ στὸ τυπικὸ αὐτὸ βάπτισμα, ὅπως τρώγοντας για τελευταία φορὰ τὸ Ἰουδαϊκὸ Πάσχα τὸ κατάργησε καὶ ἐγκαινίασε τὸ Πάσχα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Κατὰ τὴν βάπτιση τοῦ Κυρίου φάνηκε ὁ Υἱὸς Θεός, ἀλλὰ ἀποκαλύφθηκε καὶ ἡ Ἁγία Τριάδα, ὅπως χαρακτηριστικὰ ψάλλει καὶ ὁ ὑμνῳδὸς στο ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς: «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις». Ὁ Υἱὸς βαπτιζόταν, τοῦ Πατρὸς ἡ φωνὴ ἀκουγόταν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατερχόταν «ἐν εἴδει περιστερᾶς». Ἔτσι ὁ Χριστὸς ἔγινε πρωτότοκος ὅλων ἐκείνων ποὺ ἀναγεννιούνται πνευματικὰ καὶ ὀνομάζει ἀδελφοὺς ὅσους συμμετέχουν στην ὅμοια μὲ Αὐτὸν γέννηση διὰ ὕδατος καὶ Πνεύματος.

Μόλις ὁ Χριστὸς βαπτίσθηκε, ἁγίασε ὅλη τὴν φύσῃ τῶν ὑδάτων καὶ ἔθαψε μέσα στα ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνη, κάθε ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνακαίνισε καὶ ἀνέπλασε τὸν παλαιωθέντα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο καὶ τοῦ χάρισε τὴν οὐράνια Βασιλεία. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα οὐρανοῦ καὶ γῆς, φανερώθηκε κατὰ τὴν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ ἄνοιγμα τῶν οὐρανῶν.

Ὁ κατερχόμενος στὸν Ἰορδάνη Θεάνθρωπος συντρίβει τὶς κεφαλὲς τῶν ἀοράτων δρακόντων καὶ ἐλευθερώνει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἐξουσία τους. Μὲ τὴν βάπτισή Του στον Ἰορδάνη, ὁ Χριστὸς μᾶς ἐξάγει ἀπὸ τὴν σκιὰ τοῦ νόμου καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν καινὴ Χάρη.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ για τὴν ἐπιφάνεια τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοῦ τονίζει ὅτι διὰ Χριστοῦ «ἐπεφάνη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις». Στὴν ἐπιφάνεια τῶν ψευδῶν θεῶν ἡ Ἐκκλησία ἀντέταξε τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Βασιλέως Χριστοῦ, τὴν ἀληθινὴ Θεοφάνεια. «Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου, φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Μὲ αὐτὴ τὴν προφητεία τοῦ Ἡσαΐου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἀρχίζει νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου, τῆς ἐπιφανείας Του μεταξὺ τοῦ λαοῦ.

Απολυτίκιον. Ήχος α’.

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα· καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

Η Υπακοή. Ήχος β’.
Ὅτε τῇ ἐπιφανείᾳ σου ἐφώτισας τὰ σύμπαντα, τότε ἡ ἀλμυρὰ τῆς ἀπιστίας θάλασσα ἔφυγε, καὶ Ἰορδάνης κάτω ῥέων ἐστράφη, πρὸς οὐρανὸν ἀνυψῶν ἡμᾶς. Ἀλλὰ τῷ ὕψει τῶν θείων ἐντολῶν σου, συντήρησον Χριστὲ ὁ Θεός, πρεσβείες τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Αυτόμελον.
Ἐπεφάνης σήμερον τῇ οἰκουμένῃ, καὶ τὸ φῶς σου Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ' ἡμᾶς, ἐν ἐπιγνώσει ὑμνοῦντάς σε. Ἦλθες ἐφάνης τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

Μεγαλυνάριον.
Ἄφεσιν πηγάζων τοῖς ἐξ Ἀδάμ, ὁ τῆς ἀφθαρσίας, ἀνεξάντλητος ποταμὸς, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, βαπτίζεται θελήσει· ἀντλήσωμεν οὖν πάντες, ὕδωρ σωτήριον.

  

Ιορδάνης Ποταμός - Το Θαύμα 

πηγή : http://www.synaxarion.gr

Η Βάπτιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Η Βάπτιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Οι Χριστιανικές γιορτές είναι γεγονότα, που έχουν σκοπό να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας και για αυτό είναι λυτρωτικές για τον πιστό. Έτσι ο χρόνος για τον άνθρωπο, που συμμετέχει σε όλες τις γιορτές της Εκκλησίας, μεταφέρει το μήνυμα της εν Χριστώ αναγέννησης, την οποία καμία άλλη κοσμική γιορτή δεν μπορεί να προσφέρει ή να αντικαταστήσει.

Τα Θεοφάνεια ή Θεοφάνια ή γιορτή των Επιφανείων ή Αγίων Φώτων είναι μια από τις δεσποτικές γιορτές του Χριστού μας μέσα στο λειτουργικό πλαίσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που γιορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου. Είναι η τρίτη και τελευταία γιορτή του Δωδεκαημέρου (γιορτών των Χριστουγέννων). Η γιορτή αυτή είναι η αρχαιότερη μετά το Πάσχα δεσποτική γιορτή, που άρχισε κατά το 2ο αιώνα μ.Χ. και συνδέεται με την αποκάλυψη του Θεού, δηλαδή τη φανέρωση του ενός Τριαδικού Θεού στην ενανθρώπηση του Υιού του Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι η αρχή της δημόσιας φανέρωσης της ένσαρκης οικονομίας του Υιού του Θεού, που συνδέεται με τη βάπτιση Tου στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και η οποία τον ανέδειξε Σωτήρα και Λυτρωτή του κάθε πιστού. Η βάπτιση του Χριστού μας κατέστη ο θεμέλιος λίθος της σύνδεσης του κάθε πιστού με το μυστήριο της βάπτισής του, με το οποίο ξαναγεννιέται και εισέρχεται στη νέα εν Χριστώ ζωή.

Στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού η Μητρόπολη των Εορτών, τα Χριστούγεννα, και τα Θεοφάνεια γιορτάζονταν μαζί. Τον 4ο αιώνα μ.Χ., όμως, τα Χριστούγεννα χωρίστηκαν από τα Θεοφάνεια και αποτέλεσαν ιδιαίτερη Δεσποτική γιορτή, που γιορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου. 

Η αρχή της γιορτής είναι ανάλογη με τη γιορτή των Χριστουγέννων. Στις 6 Ιανουαρίου, οι Εθνικοί της Αιγύπτου και Αραβίας γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, το οποίο κατά τους αρχαίους υπολογισμούς συνέπιπτε με την 6η Ιανουαρίου. Στους ψεύτικους Θεούς των ειδωλολατρών, η Χριστιανική Εκκλησία πρόβαλε τον αληθινό Θεό, Βασιλέα Χριστό, τα αληθινά Θεοφάνεια. Επίσης, τη λατρεία του ήλιου, που νικά κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο το σκοτάδι της νύχτας, αντικατέστησε με τη λατρεία του αληθινού ήλιου, του Χριστού, μεσσία και λυτρωτή, που κατά τον Ησαΐα ανέτειλε στο εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενο κόσμο. Η φωνή του Πατέρα, που ακούγεται κατά τη βάπτιση του Χριστού υποδηλώνει την ενθρόνισή Του, ως του μόνου και αληθινού Βασιλέως και Κυρίου της ανθρωπότητας. Στον Ιορδάνη ποταμό, ο Χριστός αγίασε τα ύδατα, ώστε να γίνουν, σύμφωνα και με τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο σε ομιλία του για τον Μεγάλο αγιασμό στη γιορτή των Θεοφανείων, κατά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και τον καθαγιασμό του ύδατος από τον ιερέα ...πηγή αφθαρσίας, αγιασμού δώρον, λυτήριo (συγχωρητικό) αμαρτημάτων, αλεξιτήριο (φάρμακο) νοσημάτων, δαίμοσιν ολέθριον (εξολοθρευτικό δαιμόνων). Στους πρώτους μάλιστα Χριστιανικούς αιώνες, την ημέρα των Θεοφανείων γινόταν και ο φωτισμός, δηλαδή το βάπτισμα των κατηχουμένων, από το οποίο η γιορτή των Θεοφανείων ονομάστηκε και γιορτή των Φώτων.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στο ευαγγέλιό του, αναφαίρει τη σχέση της Βάπτισης του Χριστού και του μυστηρίου του βαπτίσματος. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μιλά, για το βάπτισμα του ύδατος, το οποίο εκείνος υπηρετούσε σύμφωνα με τη θεία εντολή, και εξηγεί, ότι ο ερχόμενος Χριστός θα το μετέτρεπε σε βάπτισμα Πνεύματος, με το οποίο θα εισέρχονταν οι άνθρωποι στη βασιλεία του Θεού: Ο Ιωάννης μαρτύρησε και είπε, ότι είδε το Πνεύμα να κατεβαίνει σαν Περιστερά από τον ουρανό και να μένει πάνω Του. Επίσης, είπε, ότι δεν τον γνώριζε, αλλά Εκείνος, που τον έστειλε του είπε, ότι σε όποιον δεις το Πνεύμα να κατεβαίνει και να μένει επάνω του, αυτός θα είναι Εκείνος, που θα βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο. Είπε, ακόμη, ότι το είδε αυτό και το μαρτύρησε, ότι δηλαδή αυτός είναι ο Υιός του Θεού (Ιωάνν.: Α: 32-34). Αυτό, ακριβώς διαβεβαίωσε, και ο ίδιος ο Κύριος, όταν είπε στον Νικόδημο, Αμήν, αμήν σου λέγω, εάν κάποιος δεν γεννηθεί εξ ύδατος και πνεύματος δεν είναι δυνατόν να εισέλθει εις την βασιλεία του Θεού (Ιωάνν.: Γ: 4-6). Η κάθοδος, λοιπόν, του Αγίου Πνεύματος στη βάπτιση του Χριστού φανέρωσε το μυστήριο του βαπτίσματος, το οποίο επιτελεί ο Χριστός με το Άγιο Πνεύμα. Είναι το βάπτισμα, το οποίο παρέδωσε ο Χριστός στους μαθητές Του σαν βασικό στοιχείο της αποστολικής διακονίας τους στον κόσμο.

Στους δύο συνοπτικούς Ευαγγελιστές, τους Ματθαίο και Μάρκο, τονίζεται η αναγκαιότητα του μυστηρίου του βαπτίσματος, ως μέσο συμμετοχής των ανθρώπων στη σωτηρία, που προσφέρει ο Χριστός. Αυτό φαίνεται, στην εντολή του Αναστημένου Κυρίου στους μαθητές Του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και να βαπτίσουν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Πορευθείτε λοιπόν, μαθητεύσατε όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας παράγγειλα ( Ματθ΄: ΚΗ: 19-20). Το ίδιο ακριβώς αναφέρει και ο Μάρκος με συντομότερο τρόπο. Πορευθείτε σε όλον τον κόσμο και κηρύξτε το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την κτίση. Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί (Μάρκ.: ΙΣΤ: 15-16).

Έτσι, το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή είναι η αφετηρία της επανασύνδεσής μας με το δημιουργό μας, που είναι και ο αρχηγός και τελειωτής της σωτηρίας μας. Το βάπτισμα του Προδρόμου ήταν βάπτισμα μετανοίας, που υποδήλωνε την επιστροφή του ανθρώπου στον Θεό και την υπακοή του στο θείο θέλημα. Ήταν ένα είδος προπαρασκευής και προετοιμασίας, που απέβλεπε στη μεσολάβηση του Θεού μέσω του Μεσσία, δηλαδή στη δικαίωση των ανθρώπων και στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια του Χριστού προς τον Βαπτιστή Ιωάννη (Ματθ. Γ: 14-17). Όταν ο Χριστός προσήλθε στο βάπτισμα του Ιωάννη, σαν άνθρωπος αποδέχτηκε το θείο θέλημα εκ μέρους ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τότε η μαρτυρία του ουράνιου Πατέρα, που τον αναγνώρισε σαν τον Υιό Του τον αγαπητό και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος σωματικά εν είδη περιστεράς σήμανε την αποδοχή του Χριστού από τον Πατέρα ως τον Μεσσία, που θα φέρει τη βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους. Στον Εσπερινό της παραμονής των Θεοφανείων, ακούγεται το Λύτρωση έρχεται ο Χριστός να δώσει με τη βάπτιση σε όλους τους πιστούς. Γιατί με αυτήν καθαρίζει τον Αδάμ, υψώνει τον πεσμένο, ντροπιάζει τον τύραννο, που προκάλεσε την πτώση, ανοίγει τους ουρανούς, κατεβάζει το θείο Πνεύμα, και χαρίζει την αφθαρσία (Ωδή 8η). Ακόμη, σήμερα στα ρείθρα του Ιορδάνη ήρθε ο Κύριος, και λέει στον Ιωάννη: Μη δειλιάσεις να με βαπτίσεις, γιατί ήρθα να σώσω τον Αδάμ τον πρωτόπλαστο (Οίκος). Τέλος, ως άνθρωπος ήρθες Χριστέ Βασιλεύ στον ποταμό, και δουλικό βάπτισμα σπεύδεις να λάβεις από τα χέρια του Προδρόμου, για τις δικές μας αμαρτίες, φιλάνθρωπε! (Σωφρονίου Ιεροσολύμων). Ο απόστολος Παύλος αναφαίρεται, επίσης, στην επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού (Τίτ.: Β: 13), και τονίζει ότι, διά του Χριστού, επεφάνη η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις (Τίτ.: Β: 11). Δεν παραλείπει, ακόμη, να μιλήσει για τον Θεό, που εφανερώθη εν σαρκί (Α´ Τιμοθ.: Γ: 16).  Αναμφίβολα, τόσο οι φράσεις του Αποστόλου των Εθνών, όσο και η εκκλησιαστική υμνωδία εισαγάγουν τους πιστούς στο μυστήριο της σωτηρίας και του αγιασμού.   Η γιορτή των Θεοφανείων είναι προσκλητήριο ανανέωσης και επιστροφής στον Κύριο της δόξης, ο οποίος αν και ήταν Θεός ταπείνωσε τον εαυτόν του και έγινε άνθρωπος, αναμάρτητος, συγχωρητικός και ελεήμων, η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Το βαθύτερο νόημα της γιορτής των Θεοφανείων, όμως, φανερώνεται σε εκείνους, που  θα καθαρίσουν με τον αγιασμό τις αισθήσεις τους από το σκοτάδι της αμαρτωλής καθημερινότητας, για να ελευθερωθούν και σωθούν.    

Κοντάκιο Θεοφανίων:

Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη
και το Φως Σου Κύριε εσημειώθη εφ΄ ημάς
εν επιγνώσει υμνούντας Σε
Ήλθες εφάνης το Φως το απρόσιτον.

Μεγαλυνάριο Θεοφανίων:

Σήμερον επέφανεν ο Σωτήρ
εν μορφή ως δούλου βαπτισθήναι
μετά σαρκός υπό Ιωάννου εν Ιορδάνου ρείθροις
ίνα βροτών εκπλύνει τα παραπτώματα.

 Δρ Ελένη Ρωσσίδου-Κουτσού, Φιλόλογος-Βυζαντινολόγος –Εκκλησία Κύπρου

Αναφορές:
Τρεμπέλα, Π., Μικρόν Ευχολόγιον τ. Β΄ (Αθήνα, 1998)∙ Ιδίου, Δογματική, τ. 3 (Αθήνα, 2003)∙ Φουντούλη, Ι., Απαντήσεις εις Λειτουργικάς Απορίας, ττ. Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄ (Αθήνα, 1991, 1994, 1997, 2003)∙ Φουντούλη, Ι., Λογική Λατρεία (Αθήνα, 1997).

πηγή ΑΚΤΙΝΕΣ

Όσο μεγάλος είσαι, τόσο πιο πολύ να ταπεινώνεις τον εαυτό σου. Όταν ανεβείς ψηλά, έχεις ανάγκη να ασφαλισθείς να μη πέσεις

Όσο μεγάλος είσαι, τόσο πιο πολύ να ταπεινώνεις τον εαυτό σου. Όταν ανεβείς ψηλά, έχεις ανάγκη να ασφαλισθείς να μη πέσεις. Γι’ αυτό και ο Κύριος μας λέγει: «Όταν κάνετε όλα όσα διαταχθήκατε να λέτε ότι είμαστε άχρηστοι δούλοι» (Λουκ. 17, 18). Γιατί υπερηφανεύεσαι αφού είσαι άνθρωπος, συγγενής της γης, ομοούσιος με τη στάχτη, και στη φύση και στη γνώμη και στη προαίρεση των πραγμάτων; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός, σήμερα υγιής, αύριον άρρωστος, σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος, σήμερα σε δόξα, αύριο σε ατιμία, σήμερα νέος, αύριο γέρος. Μήπως στέκεται τίποτα από τα ανθρώπινα σταθερό; Δεν μιμείται το δρόμο των ρευμάτων των ποταμών; Μόλις, δηλαδή, φαίνεται μάς εγκαταλείπει πιο γρήγορα και από τη σκιά. Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι άνθρωπε, ο καπνός, η ματαιότητα; Διότι ο άνθρωπος είναι όμοιος με τη ματαιότητα. Οι μέρες του είναι σαν του χορταριού. Ξηραίνεται το χορτάρι και πέφτει το άνθος του. Αυτά τα λέω, όχι για να ξευτελίσω την ουσία, αλλά να χαλιναγωγήσω την υπερηφάνεια. Διότι πράγματι ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και μάλιστα ο σπλαχνικός άνθρωπος. Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος
                                                                                                                        { Ηλιας 5 Δεκ 2012 }

Τυπικόν της 6ης Ἰανουαρίου 2012

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ  ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩ­ΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Πατριαρχική καί Συνοδική Θ. Λειτουργία. Τῇ Παρασκευῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, τά διά τήν Λιτήν Στιχηρά Ἰδιόμελα  τῆς Ἑορτῆς· «Ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς...», κτλ. (ἄνευ τοῦ Δόξα,  Καί νῦν) καί τά Στιχηρά Ἰδιόμελα τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ·  «Ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ...», κτλ. (ἐπίσης ἄνευ τῶν πρό αὐτῶν στίχων,  καθ’ ὅ μή ψαλέντα χθές), μετά τοῦ Δόξα, Καί νῦν αὐτῶν. Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν Ἰορδάνῃ...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκιον: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν Ἰορδάνῃ...», τρίς. Καθίσματα: Τῆς Ἑορτῆς τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας  καί τό μετά τόν Πολυέλεον, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ , ἅπαντα  ἐκ δευτέρου. Ἀναβαθμοί: Τό α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου· «Ἐκ νεότητός μου...». Προκείμενον: «Ἡ θάλασσα εἶδε καί ἔφυγεν, ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη  εἰς τά ὀπίσω». Στίχος: «Τί σοί ἐστι, θάλασσα, ὅτι ἔφυγες; καί σύ, Ἰορδάνη, ὅτι  ἐστράφης εἰς τά ὀπίσω;». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς ἀπό Ναζαρέτ...»  (Μᾶρκ. α΄ 9-11). Ὁ Ν΄ Ψαλμός: (Χῦμα). Δόξα· «Τά σύμπαντα σήμερον...». Καί νῦν, τό  αὐτό καί τό Ἰδιόμελον· «Θεός Λόγος ἐπεφάνη ἐν σαρκί...». Κανόνες: Οἱ δύο τῆς Ἑορτῆς· «Ἀδάμ τόν φθαρέντα ἀναπλάττει...» καί·  «Ὄρθρου φανέντος...» μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτῶν, ἄνευ στίχου  καί εἰς τά δύο τελευταῖα Δόξα, Καί νῦν, ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Ὑπακοή: «Ὅτε τῇ ἐπιφανείᾳ σου...». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος: Τῆς Ἑορτῆς. Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι: Οἱ Εἱρμοί ἀμφοτέρων τῶν Κανόνων·  «Βυθοῦ ἀνεκάλυψε...» καί·«Στείβει θαλάσσης...» (ἴδε ὑποσημ. 2). Ἡ Τιμιωτέρα: Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ’ αὐτῆς ἡ θ΄ ᾨδή ἀμφοτέρων  τῶν Κανόνων τῆς Ἑορτῆς, ὡς ἑξῆς: 1. Μεγάλυνον, ψυχή μου, τήν τιμιωτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων «Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα...». 2. Μεγάλυνον, ψυχή μου, τόν ἐν Ἰορδάνῃ ἐλθόντα βαπτισθῆναι. «Δαυΐδ, πάρεσο Πνεύματι...». 3. Μεγάλυνον, ψυχή μου, τόν ὑπό Προδρόμου τό βάπτισμα λαβόντα. «Ὁ Ἠσαΐας λούσασθε...». 4. Μεγάλυνον, ψυχή μου, τόν ἐκ τῆς πατρῴας φωνῆς μαρτυρηθέντα. «Συντηρώμεθα χάριτι, πιστοί καί σφραγῖδι...». 5. Σήμερον ὁ Δεσπότης, κλίνει τόν αὐχένα χειρί τῇ τοῦ Προδρόμου. «Ὤ τῶν ὑπέρ νοῦν τοῦ τόκου σου θαυμάτων...». 6. Σήμερον Ἰωάννης, βαπτίζει τόν Δεσπότην ἐν ῥείθροις Ἰορδάνου. «Ὤ τῶν ὑπέρ νοῦν τοῦ τόκου σου θαυμάτων...». 7. Δόξα· Μεγάλυνον, ψυχή μου, τῆς τρισυποστάτου  καί ἀδιαιρέτου Θεότητος τό κράτος. «Ἴδμεν τά Μωσεῖ τῇ βάτῳ δεδειγμένα...». 8. Καί νῦν· Μεγάλυνον, ψυχή μου, τήν λυτρωσαμένην  ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας. «Χρίεις τελειῶν τήν βρότειον οὐσίαν...». Καταβασία α΄: Μεγάλυνον, ψυχή μου, τήν  τιμιωτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων. «Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα...». Καταβασία β΄: Μεγάλυνον, ψυχή μου, τήν  λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας.«Ὤ τῶν ὑπέρ νοῦν...». Ἐξαποστειλάριον: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπεφάνη ὁ Σωτήρ...», τρίς. Αἶνοι: Τά 5 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς· «Φῶς ἐκ φωτός...  – Πῶς σε, Χριστέ... – Σύ ἐν Ἰορδάνῃ... – Τό ἀληθινόν φῶς...  – Ὁ περιβάλλων τόν οὐρανόν...» εἰς 6, τό πρῶτον δίς. Δόξα: Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Νάματα Ἰορδάνεια...». Καί νῦν: Τό ἕτερον Ἰδιόμελον· «Σήμερον ὁ Χριστός...», μέχρι τοῦ· «ἡμεῖς δέ, οἱ φωτισθέντες, βοῶμεν». Δοξολογία: Καί εὐθύς ὁ α΄ Χορός ἄ­ρ­χεται τῆς  Μεγάλης Δοξολογίας ἀπό τοῦ τελευταίου στίχου  τοῦ Ἰδιομέλου· «Δόξα τῷ φανέντι Θεῷ καί ἐπί γῆς  ὀφθέντι καί φωτίσαντι τόν κόσμον».       «Ἐν Ἰορδάνῃ...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα: Τῆς Ἑορτῆς. Ἀντίφωνον α΄. Ἦχος β΄. «Ἐν ἐξόδῳ Ἰσραήλ ἐξ Αἰγύπτου, οἴκου Ἰακώβ. Ἐγεννήθη Ἰουδαία ἁγίασμα αὐτοῦ. Ἡ θάλασσα εἶδε καί ἔφυγεν· ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω. Τί σοί ἐστι, θάλασσα, ὅτι ἔφυγες καί σύ Ἰορδάνη, ὅτι ἐστράφης  εἰς τά ὀπίσω;».      Δόξα... Καί νῦν...».  Ἀντίφωνον β΄. Ἦχος ὁ αὐτός.  «Ἠγάπησα, ὅτι εἰσακούσεται Κύριος τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου. Ὅτι ἔκλινε τό οὖς αὐτοῦ ἐμοί καί ἐν ταῖς ἡμέραις μου  ἐπικαλέσομαι. Περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, κίνδυνοι ᾅδου εὕροσάν με. Ἐλεήμων ὁ Κύριος καί δίκαιος, καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐλεεῖ.                      Δόξα... Καί νῦν... Ὁ Μονογενής Υἱός...».                    Ἀντίφωνον γ΄. Ἦχος α΄. «Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ , ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα  τό ἔλεος αὐτοῦ. Εἰπάτω δή οἶκος Ἰσραήλ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό  ἔλεος αὐτοῦ. Εἰπάτω δή οἶκος Ἀαρών, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος  αὐτοῦ. Εἰπάτωσαν δή πάντες οἱ φοβούμενοι τόν Κύριον, ὅτι ἀγαθός,  ὅτι εἰς τόν αἰῶνα   τό ἔλεος αὐτοῦ».                                          Εἴσοδος. Εἰσοδικόν, Ἦχος β΄: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.  Θεός Κύ­­­­­­ριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν. Σῶσον ἡμᾶς, Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ  ὑπό Ἰωάννου βαπτισθείς, ψάλλοντάς σοι, Ἀλληλούϊα». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκιον: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν Ἰορδάνῃ...». Κοντάκιον: Ὁμοίως· «Ἐπεφάνης σήμερον...». Ἀντί τοῦ Τρισαγίου: «Ὅσοι εἰς Χριστόν...». Ἀπόστολος: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ...»  (Τίτ. β΄ 11-14, γ΄ 4-7). Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Παραγίνεται ὁ Ἰησοῦς ἀπό τῆς Γαλιλαίας...»  (Ματθ. γ΄ 13-15). Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Μεγάλυνον, ψυχή μου... – Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσ­σα...». Κοινωνικόν: «Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος  πᾶσιν ἀνθρώποις. Ἀλληλούϊα». «Ἐν Ἰορδάνῃ...», κτλ. Ἀπόλυσις: Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Η ΤΕΛΕΤΗ  ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΕΝ Τῌ ΑΓΙᾼ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ  Ἐν τῇ Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ ὁ Μέγας Ἁγιασμός  τελεῖται εἰς τό τέλος τῆς Μ. Δοξολογίας. Εἰς τό μέσον τοῦ  Δοξαστικοῦ (εἰς τό· «εἴδοσάν σε ὕδατα καί ἐφοβήθησαν...»)  κατέρχεται τοῦ Θρόνου ὁ Πατριάρχης καί ἵσταται ἔμπροσθεν τοῦ  Κουβουκλίου τοῦ Ἁγιασμοῦ. Συμπληρωθέντος τοῦ  Δοξαστικοῦ ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος ἀναγινώσκει τάς Προφητείας  τοῦ Μ. Ἁγιασμοῦ καί οἱ λοιποί Διάκονοι ἐναλλάξ τό· «Σοφία·  πρόσχωμεν». Εἶτα ὁ Α΄ Δομέστικος τόν Ἀπόστολον. Ὁ  Ἀριστερός Χορός· «Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλ­ληλούϊα».  Ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος· «Σοφία· ὀρθοί,  ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου».  Ὁ Πατριάρχης· «Εἰρήνη πᾶσι».  Ὁ Δεξιός Χορός· «Καί τῷ Πνεύματί σου».  Ὁ Πατριάρχης· «Ἐκ τοῦ κατά Μᾶρκον  Ἁγίου Εὐαγγελίου τό Ἀνάγνωσμα».  Ὁ Δευτερεύων· «Πρόσχωμεν». Ὁ Ἀριστερός Χορός·  «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι». Ὁ Πατριάρχης· «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς...» .  Ὁ Δεξιός Χορός· «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι».  Καί εὐθύς ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος τήν Μ. Συναπτήν τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ . Ὁ Πατριάρχης ἀναγινώσκει μυστικῶς τήν εὐχήν·  «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μονογενής Υἱός...» .  Πληρωθείσης ὑπό τοῦ Μ. Ἀρχιδιακόνου τῆς  Μεγάλης Συναπτῆς, ὁ Πατριάρχης ἐκφώνως ἀναγινώσκει τάς εὐχάς· «Τριάς ὑπερούσιε...».  «Μέγας εἶ, Κύριε...». Ὁ Πατριάρχης· «Εἰρήνη πᾶσι».  Ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος· «Τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ  κλίνωμεν».  Ὁ Πατριάρχης· μυστικῶς τήν εὐχήν· «Κλῖνον,  Κύριε, τό οὖς σου...» καί τήν ἐκφώνησιν·  «Σύ γάρ εἶ ὁ ἁγιασμός...». Εἶτα λαμβάνει τόν  Σταυρόν καί τήν «ἁγιαστούραν» καί τά βαπτίζει  καί εἰς τά τρία δοχεῖα ψάλλων τό· «Ἐν Ἰορδάνῃ...»  καί ἀνά  μίαν οἱ Χοροί. Μετά ταῦτα ὁ Πατριάρχης ραντίζει τόν Ναόν καί τόν λαόν διά τοῦ Ἁγιασμοῦ  ψάλλων τό Κοντάκιον· «Ἐπεφάνης σήμερον...». Ἐν  συνεχείᾳ ὁ Πατριάρχης  εὐλογεῖ διά τοῦ Σταυροῦ τόν λαόν, τῶν Χορῶν  ψαλλόν­των τό· «Εἰς πολλά ἔτη,  Δέσποτα». Ἀνέρχεται ἐν  συνεχείᾳ εἰς τήν α΄ βα­θμί­δα τοῦ Θρόνου. Τοῦ Δεξιοῦ Χοροῦ ψάλλοντος τό· «Τριάδος ἡ φανέρωσις,  ἐν Ἰορδάνῃ γέγονεν...» (η΄ ᾨδή), κατέρχονται ἐκ  τῶν στασιδίων των οἱ συλλειτουργοῦντες Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς  καί ἁγιάζονται ὑπό τοῦ Πατριάρχου, ἐν συνεχείᾳ οἱ  ἱερουργοῦντες Κληρικοί, οἱ λοιποί Κληρικοί τῆς  Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, οἱ Ὀφφικιάλοι καί οἱ Χοροί. Εἰς τό τέλος τοῦ Ἁγιασμοῦ ὁ Ἀριστερός Χορός  ψάλλει τό Ἀπολυτίκιον· «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου...»  καί ἄρχεται ἡ Θεία Λειτουργία.