Η Εργασία της γυναίκας έξω από το σπιτικό της Αρχιμ. Ιωαννίκιου Κοτσώνη

Η απασχόληση της γυναίκας σε επαγγελματικές δραστηριότητες έφερε πολλά τα κακά. Είναι τόσα τα μειονεκτήματα αυτής της απασχολήσεως ώστε αποτελεί μέγα κοινωνικό
και οικογενειακό πρόβλημα.

Η σύγχρονη γυναίκα υπέκυψε κατά κανόνα -εκτός από εξαιρέσεις φωτεινές- στα μοντέρνα συνθήματα της δυτικής κοινωνίας περί δήθεν απελευθερώσεως και ισότητας.
Και αντί να απελευθερωθεί υποδουλώθηκε. Στο χρήμα. Στη φιλαργυρία. Στη φιλοδοξία. Στη φιληδονία. Αντί να εξισωθεί με τον άνδρα ισοπεδώθηκε ηθικά.
Έχασε το μεγαλείο της. Απώλεσε το κάλλος της. Σαν παρθένος. Σαν μητέρα. Σαν σύζυγος.

Η αγχώδης επαγγελματική απασχόληση έξω από το σπίτι δημιουργεί στη γυναίκα:

1. Ανισορροπία της προσωπικότητάς της.

2. Αναποδογύρισμα των αξιών και προτεραιοτήτων. Έβαλε πρωτεύον την εργασία, δευτερεύον την μητρότητα, δευτερεύον την συζυγία και την οικογένεια.

3. Άγχος και αγωνία και στειρότητα.

4. Διαταραχή του νευρικού συστήματος. Αναγκάζεται να εργάζεται και έξω, και να τρέχει να προλάβει τις εργασίες του σπιτιού.



5. Αυτάρκεια και ανεξαρτησία οικονομική. Άλλο το δικό της πορτοφόλι. Έλλειψη κοινοκτημοσύνης.

6. Αίτια για το εύκολο, αντιευαγγελικό, αντιχριστιανικό διαζύγιο.

7. Κινδύνους για την ηθική της υπόσταση από την επικοινωνία με προϊσταμένους και συναδέλφους.

8. Απόρριψη της ευλογημένης τεκνογονίας, της μητρότητος και της τρυφερότητας, που είναι δώρο του Δημιουργού στη γυναίκα. 
Πολλά παιδιά μεγαλώνουν χωρίς την μάνα στην ουσία. Αύξηση της εγκληματικότητας.

9. Άρση της συζυγικής πίστεως. Στεγανά και εγωισμοί στον ψυχικό κόσμο των συζύγων.

10. Διάλυση του μυστηρίου του γάμου και της οικογενείας ή δύο οικογενειών και κατάρρευση της κοινωνίας έξω από την Ελληνορθόδοξη Παράδοση.

Η αληθινή μητέρα κάνει την καλύτερη επιλογή: Προτιμά την ειρήνη και την συνοχή της συζυγίας και της οικογενείας από τα πολλά χρήματα. 
Συνήθως τα πολλά χρήματα διαλύουν τις οικογένειες. Αν υπάρχει απόλυτη ανάγκη να εργασθεί, προτιμά μία εργασία μέσα στην οικογένεια.

Ο Ντε Γκωλ έλεγε μία σοφή κουβέντα:
“Δεν έχει ανάγκη η Γαλλία από εργατικές γυναίκες. Έχει ανάγκη από Γαλλίδες μητέρες”. Κι' εμείς, με πόνο ψυχής για το μέλλον της αγαπημένης μας Πατρίδος, λέγουμε:
“Δεν έχει ανάγκη η Ελλάδα από εργάτριες ή στρατιωτίνες γυναίκες. Έχει ανάγκη από Ελληνίδες μητέρες”.
πηγή

Αρχιμ. Ιωαννίκιου Κοτσώνη

Δεν θέλω να πεθάνει το Έθνος μου...

του Ίωνα Δραγούμη

«Δεν θέλω να πεθάνει το Έθνος μου, το Έθνος
 αυτό, που τόσα έκαμε στην ζωή του, το έξυπνο, 
το τόσο ανθρώπινο. Για να το φυλάξω από τον
 θάνατο πρέπει τώρα να το κάμω πεισματάρικο
 στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας 
είναι και υπερβολικό το αίσθημα που θέλω 
να δώσω στους Έλληνες. Μόνον έτσι θα ζήσει
 το ΕΘΝΟΣ. Σε όποιους με κατηγορούν ή με
 περιγελούν, γιατί τους κεντρώ το Εθνικό τους
 αίσθημα και τους μιλώ αποκλειστικά, 
θα λέγω: Λοιπόν θέλετε να πεθάνει το Έθνος
 σας; Αν το θέλετε, πέστε το καθαρά, μην κρυβόσαστε.»

πηγή

Τυπικόν της 5ης Φεβρουαρίου 2012

Κυριακή: ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Τελώνου καί Φαρισαίου).  Τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀγάθης.  Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν  Πολυεύκτου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ἦχος α΄. – Ἑωθινόν Α΄. Ἄρχεται τό Τριῴδιον. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ  Ἀπολυτίκιον:  «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».  Κοντάκιον:  «Ὁ μήτραν παρθενικήν...».  Ἀπόλυσις:  Μικρά· «Ὁ ἐν ἀγκάλαις...». ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Τῆς Παναγίας Ἀχράντου...» τῆς Μ. Συναπτῆς  κατέρχονται ἀπό τά στασίδια αὐτῶν ὁ Πρωτοψάλτης  καί ὁ Λαμπαδάριος, ποιοῦσι σχῆμα εἰς τήν Ὡραίαν Πύλην,  καί προσέρχονται ὁ μέν Πρωτοψάλτης ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος  τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ Λαμπαδάριος ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τῆς  Παναγίας, ποιοῦσι μετάνοιαν, προσκυνοῦσι τήν εἰκόνα,  λαμβάνουσι τά Τριῴδια, ποιοῦσι καί αὖθις μετάνοιαν,  προσέρχονται ἔμπροσθεν τοῦ Πατριάρχου, ποιοῦσι μετάνοιαν,  ἀνέρχονται κατά σειράν τάς βαθμίδας τοῦ Θρόνου, ἀσπάζονται  τήν δεξιάν Αὐτοῦ, ποιοῦσι καί αὖθις μετάνοιαν καί ἀνέρχονται  εἰς τά στασίδια αὐτῶν. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα ·«Τάς ἑσπερινάς ἡμῶν εὐχάς...  – Κυκλώσατε, λαοί, Σιών...  – Δεῦτε, λαοί, ὑμνήσωμεν...».  2. – Τό 1 Στιχηρόν Ἀνατολικόν· «Εὐφράνθητε, οὐρανοί...».  3.–  Τά 2 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Τριῳδίου·  «Μή προσ­ευξώμεθα φαρισαϊκῶς...  – Φαρισαῖος κενοδοξίᾳ νικώμενος...» εἰς 3,  τό πρῶτον δίς καί  4.– Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·«Λέγε, Συμεών...  – Δέχου, Συμεών...  – Δεῦτε καί ἡμεῖς...». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου· «Παντοκράτορ Κύριε...». Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Τήν παγκόσμιον δόξαν...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν· «Τῷ πάθει σου, Χριστέ...» καί  τά κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου· «Ἀγαλλιάσθω ἡ κτίσις...  – Βασιλεύς ὑπάρχων... – Γυναῖκες μυροφόροι...». Δόξα:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου· «Βεβαρημένων τῶν ὀφθα­λ­μῶν μου...». Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς...», ζήτει  τοῦτο εἰς τό Δόξα, τῆς Λιτῆς. Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον·«Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...» καί  2.– Δόξα, Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...». Ἀπόλυσις: «Ὁ ἐν ἀγκάλαις τοῦ δικαίου Συμεών βασταχθῆναι  καταδεξάμενος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν καί ἀναστάς ἐκ νεκρῶν,  Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν...». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών  τοῦ ἤχου·«Μίαν τρισυπόστατον ἀρχήν...»,  τά Τριαδικά· «Ἄξιόν ἐστιν...». Τρισάγιον  καί τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».  ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό·«Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...».  2.– Δόξα, τό αὐτό καί  3.– Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».  Καθίσματα:  Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας καί εἰς τό Καί νῦν,  ἀντί τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν, ἀνά ἕν τῆς Ἑορτῆς· «Χορός ἀγγελικός...»  καί· «Ὁ ὤν σύν τῷ Πατρί...». Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή – οἱ Ἀναβαθμοί καί  τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Ὁ Ἀναστάσιμος·«Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος δεξιά...»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ.  2.– Τοῦ Τριῳδίου· «Παραβολαῖς ἐμβιβάζων...» μετά στίχου· «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι» καί  3.– Τῆς Ἑορτῆς· «Ῥανάτωσαν ὕδωρ νεφέλαι...»  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ μετά στίχου· «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι», ἅπαντες εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Τό Ἀναστάσιμον Κοντάκιον καί ὁ Οἶκος (χῦμα) καί τά· Μεσῴδια Καθίσματα:  1.– Τοῦ Τριῳδίου· «Ταπείνωσις ὕψωσε...».  2.– Δόξα·«Ταπείνωσις ὕψωσε...» καί  3.– Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν τῷ ὄρει τῷ Σινᾷ...» Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τοῦ Τριῳδίου. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας καί τό Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου. Καταβασίαι:  «Χέρσον ἀβυσσοτόκον...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό Α΄ Ἑωθινόν· «Οἱ ἕνδεκα Μαθηταί ἐπορεύθησαν...», κτλ. «’Ανάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...». Ὁ Ν΄ Ψαλμός:  Δόξα· «Τῆς μετανοίας...». Καί νῦν·  «Τῆς σωτηρίας...» καί εἰς τόν στίχον· «Τά πλήθη...». Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Θεοτόκε ἡ ἐλπίς...  – Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καί γράμματι...». «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια:  1.–Τό Α΄ Ἀναστάσιμον·«Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν...».  2.–Τοῦ Τριῳδίου· «Ὑψηγορίαν φύγωμεν...» καί  3.– Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν Πνεύματι τῷ ἱερῷ...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Ὑμνοῦμεν σου, Χριστέ...  – Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας...  – Ὁ τόν ᾅδην σκυλεύσας...  – Τήν θεοπρεπῆ σου συγκατάβασιν» καί  2.– Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Τριῳδίου·  «Μή προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς.. .– Φαρισαῖος κενοδοξίᾳ νικώμενος...  – Τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου...  – Τοῦ Φαρισαίου τήν μεγάλαυχον φωνήν...», μετά τῶν πρό  αὐτῶν στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Ἀνάστηθι, Κύριε ὁ Θεός μου...».  β΄.– «Ἐξομολογήσομαί σοι...». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου· «Ταῖς ἐξ ἔργων καυχήσεσι...». Καί νῦν:  «Ὑπερευλογημένη...». Δοξολογία:  Μεγάλη.  «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα:  Τῆς Ἑορτῆς, μετ’ ἐφυμνίων, εἰς μέν τό  β΄· «Σῶσον ἡμᾶς... ὁ ἐν ἀγκάλαις τοῦ δικαίου Συμεών βασταχθείς...»,  εἰς δέ τό γ΄· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον·«Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...».  2.– Τῆς Ἑορτῆς·«Χαῖρε, κεχαριτωμένη...» καί  3.– Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Ὁ μήτραν παρθενικήν...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς λγ΄ ἑβδομάδος  Ἐπιστολῶν·«Παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ...» (Β΄ Τιμ. γ΄ 10-15). Εὐαγγέλιον:  Κυριακῆς ις΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ (Τελώνου καί Φαρισαίου)·  «Ἄνθρωποι δύο...» (Λουκ. ιη΄ 10-14). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν...». Κοινωνικόν:  «Αἰνεῖτε...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις:  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Τήν ἑβδομάδα ταύτην γίνεται κατάλυσις εἰς πάντα.

Ταπείνωση: Οδός σωτηρίας και απάθειας

Ταπείνωση: Οδός σωτηρίας και απάθειας

Τα στάδια της ταπεινώσεως.

Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με

 εκατομμύρια σκαλοπάτια. 

Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη

 γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει,

 ακουμπά στον ουρανό.

 Το πρώτο είναι η στοιχειώδης 

ταπείνωση, και το τελευταίο 

είναι η "τελεία" ταπείνωση, 

που είχε η Παναγία.

Η στοιχειώδης ταπείνωση 

περιλαμβάνει: την πίστη στον

 Τριαδικό Θεό, στη διδασκαλία

 της Γραφής και της Εκκλησίας.

 Να πιστεύεις δηλαδή σ' όσα λέει

 το "πιστεύω" κι όχι όπως εσύ 

νομίζεις. Την ταπείνωση αυτή 

την έχουν όλοι οι ορθόδοξοι 

χριστιανοί. Μετά το πρώτο 

σκαλοπάτι αρχίζει η

 γνήσια ταπείνωση, 

που συνεχώς ανέρχεται.

Διαφορετική είναι η 

ταπείνωση των αρχαρίων

 και διαφορετική των τελείων.

 "Άλλη η ταπείνωση, όταν

 επικρατεί ο χειμώνας των παθών, άλλη, όταν 

έρθει η άνοιξη των καρπών, κι άλλη, όταν έρθει το

 θέρος των αρετών"

 Λόγος 25. Άλλη η ταπείνωση, όταν κανείς βρίσκεται στο πεδίο της καθάρσεως,

 άλλη, όταν βρίσκεται στο στάδιο του φωτισμού, κι άλλη στο στάδιο της θεώσεως.
Την προοδευτική αυτή πορεία της ταπείνωσης την παραθέτουμε συνοπτικά,

 έχοντες ως οδηγό πάντοτε τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος Λόγος.
Πρώτο στάδιο.

"Όταν αρχίζει να ανθίζει μέσα μας, μισούμε αμέσως μετά πόνου κάθε

 ανθρώπινη δόξα και ευφημία" Λόγος 25.8 και "υποδεχόμαστε την ατιμία

 με ανοικτά τα χέρια και την αγκαλιάζουμε ως "φάρμακο" καθαρτικό των

 αμαρτιών μας" Λόγος 25.27. Ταυτόχρονα εξορίζουμε το θυμό και την οργή.

Δεύτερο.
"Η καρδιά δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντες, ούτε και τους κατακρίνει", 

ακόμα και στη διάνοια.

 Τρίτο.
"Η αναμφίβολη αμφιβολία για την δύναμη των καλών μας έργων",

 όπως χαρακτηριστικά λέει ο όσιος Ιωάννης, "και η συνεχής έφεση 

για μάθηση" γύρω από την πνευματική ζωή.

Τέταρτο.
"Προχωρώντας στην πνευματική ηλικία κάθε καλό που κάνουμε το θεωρούμε

 μηδέν ή βδέλυγμα. Κάθε μέρα που περνά, νοιώθουμε πως αυξάνεται το 

βάρος των αμαρτιών μας, εξαιτίας των κρυφών και ασυναίσθητων αμαρτιών

 και αμελειών, που σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής. Το δε πλήθος των

 χαρισμάτων που χορηγεί ο Θεός το βλέπουμε σαν αιτία μεγαλύτερης

 τιμωρίας, γιατί δε μας αξίζει. Λόγος 26.28.

Πέμπτο.
Εισήλθες στην τροχιά της τελείας ταπείνωσης. "Θα γνωρίσεις ότι απέκτησες

 μέσα σου την οσία αυτή ουσία, από τον κατακλυσμό του αρρήτου φωτός

 και τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής".

 Β. Πέρασες το πρώτο σκαλοπάτι;

α. Όταν δεν καυχιέσαι για φυσικά χαρίσματα.

 Πώς θα καταλάβεις, αν ξεπέρασες τη στοιχειώδη μορφή της ταπείνωσης;

 Να, το σημείο: "Αν ο λογισμός δεν καυχάται πλέον για φυσικά προτερήματα 

αυτό είναι σημάδι, ότι αρχίζει να έρχεται η υγεία. Καυχάσαι με τη διάνοια,

 ότι είσαι ρήτορας, καλλικέλαδο αηδόνι, ευφυής, εύρωστος, ωραίος;

 Μάθε, ότι είσαι ακόμα στο πρώτο σκαλοπάτι της μεγάλης κλίμακας 

της ταπείνωσης! Έχεις ακόμα ν' ανεβείς χιλιάδες σκαλοπάτια.

β. Όταν υπακούς.

 "Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος μας, "θεωρεί το θέλημά του πεπλανημένο 

και το αποστρέφεται με βδελυγμία. Υπακούει στους δασκάλους του, 

χωρίς να εξετάζει και να περιεργάζεται τη ζωή τους". Αν δεν υπακούς 

στον ιερέα σου, επειδή τον θεωρείς αμαρτωλό, πατάς ακόμα το πρώτο

 σκαλοπάτι! Με την ευκαιρία: Γιατί δεν υπακούς; Από ταπείνωση ή από εγωισμό;

γ. Όταν έχεις αυτομεμψία.

 "Η ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκή σκέπη, που σκεπάζει τα μάτια μας να

 μη βλέπουμε τα κατορθώματα μας" και έτσι ανάβει μέσα μας το θείο φως

, και βλέπομε τα σφάλματα μας. Οπότε συνεχώς καταδικάζομε τον

 εαυτό μας.
Γράφει το βιβλίο της "Κλίμακος": "Η οσία ταπείνωση δεν καταδικάζει

 τους άλλους", αλλά καταδικάζει στη διάνοια συνεχώς και ειλικρινώς 

τον εαυτό μας" και μόνο τον εαυτό μας. Κι αυτό σημαίνει στη πράξη:

Φιλονίκησες με κάποιον. Ακούτε και οι δύο σας το ίδιο κήρυγμα‡

 ότι αιτία της φιλονικίας είναι ο εγωισμός. Αν έχεις αυτομεμψία,

 θα πεις: "φιλονίκησα με τον αδελφό μου, επειδή έχω εγωισμό.

 Αν δεν έχεις, θα πεις, φιλονίκησε μαζί μου, επειδή έχει εγωισμό.

 Καλά του τα λέει ο κήρυκας!..".

Αυτομεμψία, όχι ταπεινολογία.

Η αληθινή αυτομεμψία έχει μέσα της την ανόθευτη ταπείνωση.

 Λες: "είμαι ο χειρότερος αμαρτωλός". Αν το πιστεύεις, ό,τι και 

να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, δεν εξεγείρεσαι. Σου είπε 

αυτό που πιστεύεις. Και αν αρχίζει να σε επαινεί, ούτε καν

 σε συγκινεί ο έπαινός του. Επειδή ακριβώς δεν σε εκφράζει.
Αν όμως δεν πιστεύεις, ότι είσαι ο χειρότερος αμαρτωλός, ό,τι και να σου 

πει εις βάρος σου ο άλλος, θυμώνεις. Και αν αρχίσει να σε επαινεί, 

μέσα σου θα ευχαριστιέσαι. Γιατί σε εκφράζουν οι έπαινοί του.

 Πού είναι λοιπόν η ταπείνωση σου; Ταπεινολογούσες! ...;

Γράφει ο μεγάλος γιατρός μας, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: 

"όποιος λέει ότι οσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου 

(δηλ. της ταπεινώσεως) και συγχρόνως, όταν ακούει επαίνους,

 συγκινείται κάπως η καρδιά του, ή βλέπει ότι δονείται από τη 

δύναμη των επαινετικών λόγων η καρδιά του, αυτός, ας μην

 απατάται, έχει πλανηθεί". Η καρδιά του, (κατά τον Προφήτη Ησαΐα), 

έχει στάχτη και αυτός νομίζει πως έχει χρυσάφι.

 Γ. Ταπείνωση και έργα.

Είναι γνωστή η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.

 Ο Φαρισαίος ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Νήστευε, 

προσεύχονταν, έκανε ελεημοσύνες. Αντίθετα ο Τελώνης 

ήταν περιφρονητής του θείου νόμου, "έπινε το αίμα τού 

φτωχού λαού". Αυτοί οι δύο ήταν τα δύο άκρα της εποχής εκείνης.

 Και πήγαν στο Ιερό για προσευχή. Και ο Θεός δέχτηκε ως 

ευωδιαστό θυμίαμα την προσευχή του Τελώνη! Ο άδικος Τελώνης

 νίκησε το δίκαιο Φαρισαίο.
Τα καλά έργα έφεραν στο Φαρισαίο υπερηφάνεια "μυίαι

 θανατούσαι σαπριούσι ελαίου ηδύσματος", δηλ. όταν ψοφήσουν

 οι μύγες στο μυρωμένο λάδι, βρωμίζουν όλο το λάδι.

 Η υπερηφάνεια αχρήστεψε όλα τα καλά έργα του Φαρισαίου. 

"Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και όταν 

απουσιάζει η ταπείνωση, όλα τα κατορθώματά μας είναι άχρηστα".

 Αντίστροφα τα αμαρτωλά έργα έφεραν στο Τελώνη συντριβή, ταπείνωση.

 Και αυτή η ταπείνωση ήταν τόσο ισχυρό καλλυντικό, ώστε μετέτρεψε

 σε ευωδία τη δυσωδία των ακάθαρτων έργων του. "Καλλίτερα ένας 

νέος φτωχός και συνετός από βασιλιά ασύνετο και άφρονα", λέει η Γραφή.

 Στην περίπτωση μας ο φτωχός και συνετός νέος είναι ο Τελώνης, ενώ 

ο ασύνετος βασιλιάς είναι ο Φαρισαίος.Δηλαδή, καλλίτερα αρέσει στο

 Θεό ένας αμαρτωλός με ταπείνωση και συντριβή, παρά ένας ενάρετος

 με εγωισμό.

 Με άλλα λόγια: ο Θεός δε θέλει αμαρτίες με ταπείνωση. Θέλει έργα 

με ταπείνωση. Θέλει τα έργα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του

 Τελώνη. "Του Φαρισαίου τας αρετάς σπεύσωμεν μιμείσθαι και ζηλούν

 την του Τελώνου ταπείνωσιν" (Τριώδιον, Κυριακή του Τελώνου, ωδή ε.)

Δ. Ταπείνωση: Ο θησαυρός των αγαθών.

α. "Εταπεινώθην και έσωσέ με" Ψαλμ. 114.6.

 Ο Μέγας Αντώνιος είδε σε όραμα την οδό που οδηγεί στη βασιλεία 

του Θεού. Την είδε γεμάτη από παγίδες και ...; συγκλονίστηκε! Γιατί 

άραγε; Είδε παγίδες εκεί που δεν περίμενε να δει. Εκεί που αυτός ο 

μεγάλος έμπειρος των παγίδων του διαβόλου, ούτε καν τις υποψιαζόταν!

 Κύριος γνωρίζει, τι είδε!!! Και τρομαγμένος λέει στο Θεό: "αν ο

 δρόμος αυτός κρύβει τέτοιες παγίδες, ποιος θα τις ξεπεράσει;" Και

 η απάντηση τού Θεού ήταν "Η ταπείνωση!" (Γεροντικό).

Ο Κύριος "τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει" (Ψαλμ. 33). Θα σώσει

 τον ταπεινό στο πνεύμα, αυτόν που δεν θεωρεί τον εαυτό του σοφό,

 αλλά φτωχό. Και γι αυτό δεν ακολουθεί τον λογισμό του, όσο καλός

 και αν του φαίνεται. "Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος Ιωάννης, "και

 όταν ακόμα όλα τα σκέπτεται και τα πράττει κατά Θεό και τότε

 ακόμα δεν δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του". Και τη συμβουλή 

που θα πάρει αμέσως την εφαρμόζει, γιατί είναι φτωχός "τω πνεύματι".
Είπεν ο Αβάς Ησαΐας: "η απλότητα του χαρακτήρα και το να μη θεωρεί

 κανείς τον εαυτό του σπουδαίο αγιάζουν την καρδιά του ανθρώπου 

και τον καθιστούν απρόσβλητο από το διάβολο". Και οδηγείται ολοταχώς

 προς τη βασιλεία του Θεού! Στενή η οδός που οδηγεί στη βασιλεία του

 Θεού. Και η πύλη του παραδείσου είναι και στενή αλλά και χαμηλή. 

Και για να την περάσεις πρέπει να "ξεφουσκώσεις", από τον εγωισμό

 και να ταπεινωθείς. "Χωρίς ταπείνωση κανείς δεν πρόκειται να

 εισέλθει στον ουράνιο νυμφώνα".

β. "Επί τίνα επιβλέψω;"

Ο Θεός φαίνεται να μονολογεί και να λέει: «και επί τίνα επιβλέψω,

 αλλ' επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου»

 (Ησ. 66.2).Που θα πει:  Ποιόν άνθρωπο πάνω στη γη να συμπαθήσω; 

Ποιόν άλλο, παρά τον ταπεινό, τον ήσυχο και τον τρέμοντα τους

 λόγους μου. Πρώτα βάζει τον ταπεινό. «Ιδού λοιπόν, τι ο άνθρωπος

 δύναται να προσφέρει εις τον Θεόν εις ανάπαυσιν και κατοικίαν.

 Την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν του. Ούτε οι 

μεγαλοπρεπείς ναοί, ούτε άλλο τι εις την άψυχον δημιουργίαν, ούτε

 τα αφιερώματα, τα εις τους ναούς προσφερόμενα, αρέσκουν εις 

τον Κύριον του ουρανού και της γης όσον η καρδία η ταπεινή και

 η μετά φόβου επιμελουμένη την τήρησιν των εντολών του. Χριστιανέ! 

Αυτόν τον οποίον δεν χωρεί ο κόσμος ολόκληρος, δύναται να χωρέσει

 η πτωχή σου καρδία. Και να εύρη ο αυτάρκης και πάμπλουτος Θεός

 ανάπαυσιν εις την γυμνήν καρδίαν σου.» 

(Τρεμπέλα Υπόμνημα εις τον Ησαία)

Με άλλα λόγια ο ίδιος ο Θεός μας λέει ότι η συμπάθειά Του είναι ο

 ταπεινός! Απ' αυτόν μαγεύεται και σαγηνεύεται. Και γι' αυτό σ' αυτόν

 δίνει τη χάρη Του. "Ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν".

 Το έδειξε άλλωστε εμπράκτως με την παραβολή του Τελώνη

 και του Φαρισαίου.

γ. Ταπείνωση: Μητέρα χαρισμάτων.

 Εφόσον η ταπείνωση σαγηνεύει το Θεό, είναι λογικό να εμφανίζεται

 ο Θεός σε ταπεινές ψυχές. "Απλότητι δε και ταπεινώσει ο Θεός 

εμφανίζεται και ου κόποις" (Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός). 

"Η γάρ σωματική γύμνασις προς ολίγον εστίν ωφέλιμος" (Α' Τιμ. 4.8.

 Πολλοί ασκητές προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο χαρισμάτων,

 αγάπη, θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα, λιώνουν τη σάρκα 

τους στην άσκηση. Αδίκως βασανίζονται διότι λησμόνησαν οι ταλαίπωροι,

 λέει ο όσιος Ιωάννης, ότι κυρίως η ταπείνωση είναι η μητέρα αυτών των

 χαρισμάτων και όχι ο κόπος.

 Ε. Πως αποκτάται.

 "Εράσθητι αυτής και δοξάσθητι" (Παροιμ. 4.6).

 Το αγιογραφικό αυτό χωρίο χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, 

όταν ομιλεί για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Να επιδιώκεις, 

λέει, την ταπείνωση σαν να την έχεις ερωτευθεί.
Για την απόκτησή της απαιτείται και η κατά δύναμη σωματική

 άσκηση. Προπαντός δε η πολύπλευρη εσωτερική άσκηση.

 Και να ένας τρόπος:
Έλεγε Γέρων: "Συνήθισε να λες σιγά - σιγά από την καρδιά σου

 για τους αδελφούς: "Πραγματικά αυτοί είναι ανώτεροί μου στην

 εκτέλεση των εντολών του Θεού. Και πάλι: Είναι σπουδαιότεροί μου.

 Έτσι θα θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο όλων. Και θα κατοικήσει 

το πνεύμα του Θεού μέσα σου. Ο Μ. Βασίλειος λέει κάτι πιο

 "τολμηρό": "Να μην υπερηφανεύεσαι ποτέ εις βάρος του 

άλλου ούτε ακόμα και αυτών των υπερβολικά αμαρτωλών!

" Να μην επιτρέψεις δηλαδή ποτέ στο λογισμό σου να καυχηθεί,

 ότι είσαι καλύτερος και από τον χειρότερο εγκληματία!

 Σου κακοφαίνεται; Άρα έχεις καλή ιδέα για τον εαυτό σου! 

Ένας λόγος παραπάνω να εφαρμόσεις την σοφή παραίνεση

 του Μ. Βασιλείου.  Ο Απ. Παύλος το έλεγε και το πίστευε:

 "Είμαι ο πρώτος αμαρτωλός του κόσμου"(Α' Τιμ. 1.15).

πηγη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΡΟΥ ΚΩ ΚΑΙ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ κ.κ. ΠΑΙΣΙΟΥ

«Ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στην ωραία και ψυχικά ωφέλιμη ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, 

την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου θεμελιώνεται η μεγάλη διδασκαλία, που καλείται αρετή της ταπεινοφροσύνης,

 στο μεγάλο χριστιανικό οικοδόμημα της σωτηρίας του ανθρώπου.

Δύο άνθρωποι πήγαν να προσευχηθούν στο Ιερό, ο ένας ο Φαρισαίος,

 άνθρωπος εγωϊστής και υπερήφανος, και ο άλλος Τελώνης, άνθρωπος

 που αναλογίζεται το βάρος των αμαρτιών του, κτυπά ο στήθος του, κλαίει 

και λέγει μετά πολλών δακρύων «ο Θεός ιλασθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Και γεννάται το ερώτημα ποίων, εκ των δύο εκείνων ανθρώπων, η προσευχή

 έγινε δεκτή από τον Θεό, ή με άλλα λόγια ποιος κατέβηκε δικαιωμένος, 

από τον τόπο της προσευχής, το ναό του Σολομώντος, ο υπερήφανος και

 αλαζόνας Φαρισαίος, ή ο ταπεινός και συντετριμμένος τη καρδία Τελώνης, 

ασφαλώς ο Τελώνης.

Τον Τελώνη δικαιώσας και την Χαναναίαν ελεήσας, ο Δίκαιος Κριτής, ο

 Κύριος της Δόξης Χριστός, ο Οποίος ήλθε εξ’ ουρανού να καλέσει 

αμαρτωλούς σε μετάνοια είπε το, «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, 

ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».

Ταπεινοφροσύνη, η μεγάλη αυτή υψοποιός χριστιανική αρετή, είναι η 

βαθειά συναίσθηση της ατέλειας και αναξιότητας του ανθρώπου απέναντι

 του τελείου Θεού. Η ταπεινοφροσύνη είναι η πρώτη και κυρία βάση της

 ύψωσης και της σωτηρίας του ανθρώπου και κατά συνέπεια το θεμέλιο 

και η βάση όλων των χριστιανικών αρετών και τη αληθινής χριστιανικής

 ζωής.

Αυτή ακριβώς την διαπίστωση την βλέπει με τα μάτια της ψυχής του,

 ο καθαρός στη καρδία άνθρωπος, στους λόγους του Σωτήρα Χριστού,

 «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι , ότι αυτών εστίν η βασιλεία 

των ουρανών».

Μακάριοι είναι εκείνοι που συναισθάνονται, όπως ο Τελώνης, 

την πνευματική τους πτώχεια, και τα πάντα τα αποδίδουν στο Θεό, 

τον Δημιουργό του παντός ζητούντες την χάρη και την ευλογία Του,

 με ταπείνωση, με υπομονή και εγκαρτέρηση.

Η μεγάλη αρετή της ταπείνωσης και τους αμαρτωλούς δικαιώνει, ως τον

 τελώνη, ως τον ληστή, ως την πόρνη και την αιμορροούσα γυναίκα, αλλά

 και τους δικαίους προφυλάσσει από την αμαρτία και τις προσευχές τους 

τις μεταφέρει στον θρόνο του Παντάνακτος Θεού.

Ο ταπεινός άνθρωπος δια της υπομονής και της εγκαρτέρησης γίνεται φίλος

 Χριστού και αποκτά το «γνώθι σ’ αυτόν», πού είναι πράγμα δύσκολο να 

γνωρίζει, ζητά όμως με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, δια της προσευχής

 να προαχθεί ηθικά και να γίνει άξιος μαθητής Εκείνου, «όστις είναι ο πράος 

και ταπεινός τη καρδία».

Ο ταπεινός στην καρδιά άνθρωπος συναισθανόμενος τις αμαρτίες του

 προσπίπτει ταπεινά ενώπιον του αγαθού Θεού και λαμβάνει την θεία χάρη, 

διότι ο Θεός «επί πάντα ταπεινόν επιβλέπει και τους ταπεινούς τω πνεύματι

 σώζει», ενώ απεναντίας «πάντα υψηλοκάρδιον, ως ακάθαρτον

 αποστρέφεται και οφθαλμούς υπερηφάνων ταπεινοί».

Έτσι ο υπερήφανος, ο αλαζών, ο εγωιστής, πέφτει και συντρίβεται υπό

 το βάρος της υπερηφάνειας του, της αλαζονείας του, του εγωισμού του,

 ενώ ο ταπεινός εργάζεται το αγαθό, το καλό, την αρετή και υψώνεται και

 προάγεται κατά Χριστό και συγχρόνως αποδίδει στο Θεό την ηθική του

 αξία και ικανότητα, διότι παρ Αυτού έλαβε τα πάντα. «Τι έχεις, ό ούκ έλαβες »

 λέγει ο Απόστολος Παύλος.Η ταπεινοφροσύνη είναι «το θεμέλιον της

 αγιότητος», μας λέγει ο άγιος Κυπριανός «θεμέλιός εστι της καθ’ ημάς 

φιλοσοφίας» και ο χρυσούς την γλώττα Ιωάννης λέγει, χωρίς την αληθινή ταπεινοφροσύνη δεν είναι δυνατό να υπάρχει χριστιανική αρετή και δη 

και μάλιστα μετάνοια, μετάνοια ειλικρινή, ως αυτή του Τελώνη της σημερινής

 ευαγγελικής περικοπής.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι, ο ταπεινός στη καρδιά άνθρωπος κερδίζει

 τον Χριστό, την άκρα Ταπείνωση και γίνεται φίλος Χριστού.Μετάνοια, είναι

 και λέγεται η ανακαίνιση της ψυχής του αμαρτωλού ανθρώπου, η

 μεταβολή των φρονημάτων και αισθημάτων του χριστιανού σύμφωνα με

 τον άγιο νόμο του ευαγγελίου.«Η αμαρτία, ως λέγει ο Υψιπέτης 

ευαγγελιστής Ιωάννης, εστίν η ανομία» και παράβαση κατ’ ακολουθία

 των αγίων εντολών του Θεού και φοβερά συνέπεια αυτής είναι να

 απομακρύνει και τελικά να αποχωρίζει τον άνθρωπο από το φως και

 τη ζωή και να τον ρίπτει στο σκότος και τον θάνατο, τον 

πνευματικό θάνατο.

Αδελφοί μου,

Ας επιδείξουμε και εμείς, λοιπόν, ταπείνωση και ειλικρινή μετάνοια, 

ως ο Τελώνης για να δυνηθούμε να λάβουμε παρά του Δωρεοδώτου

 Θεού, Πατρός των Φώτων, παρά του Οποίου πάσα δόσης αγαθή και

 πάν δώρημα τέλειο, την πνευματική μας ανύψωση και αποκατάστασή

 μας στην άνω Αυτού βασιλεία.

Η Εκκλησία μας από σήμερα μας εισαγάγει στην κατ’ εξοχή περίοδο της

 ταπείνωσης, της μετάνοιας, και της προσευχής, που είναι η περίοδος

 του Τριωδίου και μας καλεί λέγοντας δια του υμνωδού της «της 

μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ το πνεύμα μου,
προς ναόν τον άγιον σου, ναόν φέρον του σώματος όλον εσπιλωμένον,

 αλλ’ ως οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάχνω σου ελέει».

Αδελφοί μου αγαπητοί,

«Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε»,

 ας τρέξουμε λοιπόν και εμείς στο στάδιο των αρετών αγωνιζόμενοι με

 την υψοποιό ταπείνωση δια να μας ανυψώσει στα ύψη της θείας θεωρίας

 η πανσθενής χείρ του Θεού Πατέρα εν καιρώ.

«Ταπεινωθήτε ούν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώσει εν

 καιρώ», μας λέγει ο θεηγόρος Απόστολος Πέτρος .

 ΑΜΗΝ. 

Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος