«ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ: Δύο φορὲς τὸν περασμένο αἰώνα αἱματοκυλίσατε τὴν Εὐρώπη, ὁδηγήσατε τὴ χώρα σας σὲ ὁλικὴ καταστροφή. Πάρτε τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας. Μὴν ἐπαναλάβετε τὸ ἴδιο λάθος τρίτη φορά». (Πρόδρ. Ἐμφιετζόγλου)

“Θαρσεῖν χρῆ“Ἔξοδος ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο μὲ ἐθνικοὺς ὅρους

 Πρόδρομος Ἐμφιετζόγλου(Ὁμιλία στὶς 23 Φεβρουαρίου 2012)

.           “Δεν εἶναι κρίμα νὰ γονατίσεις, κρίμα εἶναι νὰ μὴν ξανασηκωθεῖς καὶ νὰ προχωρήσεις”.

.          Γονατίσαμε, ἀπὸ τὰ λάθη μας, ὄχι μόνο οἰκονομικὰ ἀλλὰ καὶ πολιτικά, ἠθικά, πνευματικὰ καὶ πολιτιστικά. Καὶ ἄλλες φορὲς ὅμως τὸ Ἔθνος μας γονάτισε, ἀλλὰ πάντα εἶχε τὶς δυνάμεις νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ προχωρήσει. Καὶ τώρα πρέπει – καὶ μποροῦμε – νὰ ξανασηκωθοῦμε.
.          Χρειάζεται πίστη. Πίστη στὸν Θεό, πίστη στὴν πατρίδα, πίστη στὶς δυνάμεις μας. Χρειάζεται ὅμως καὶ ἀποφασιστικότητα, πεῖσμα, θυσίες καὶ σοφία.
.          Πρῶτα πρέπει νὰ δοῦμε τὰ λάθη μας, ποὺ μᾶς ἔφεραν σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Νὰ τὰ παραδεχθοῦμε, νὰ διδαχθοῦμε, νὰ μὴν τὰ ἐπαναλάβουμε. Πρέπει νὰ ἀλλάξουμε, νὰ γεννᾶμε, νὰ παράγουμε, νὰ γίνουμε καλλίτεροι. Νὰ ἐπιλέξουμε τὴ νέα ἡγεσία τῆς χώρας μὲ μόνο γνώμονα τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, τοὺς καλλίτερους γιὰ τὴν πατρίδα. Νὰ διορθώσουμε τὰ τοῦ οἴκου μας. Νέα κρατικὴ ὀργάνωση, ἀποτελεσματική, μὲ περιορισμὸ δαπανῶν ποὺ νὰ συμβάλει στὴν ἀνάπτυξη, νὰ καταπολεμήσει τὴν ἀναξιοκρατία καὶ τὴν διαφθορά, ποὺ νὰ βοηθάει, ἀντὶ νὰ διώχνει τὰ καλλίτερα παιδιά της.
.          Μία διακυβέρνηση, ποὺ ἐπιτέλους θὰ στείλει στὴ φυλακὴ ὅσους ἔκλεψαν τὴν πατρίδα, θὰ ἐπαναφέρει τὸ αἴσθημα εὐθύνης, ἐμπιστοσύνης, ἀξιοκρατίας καὶ δικαιοσύνης σὲ ὅλους τους πολίτες.
.        Ὅλα τὰ ἀνωτέρω, εἶναι εὔκολα στὴ θεωρία, ὅμως δύσκολα στὴν πράξη. Καὶ τὸ χειρότερο, χρειάζονται χρόνο. Καὶ χρόνο δὲν ἔχουμε. Πρέπει λοιπόν, ἄμεσα νὰ ἀποφασίσουμε δύο κρίσιμα ἀποφασιστικὰ βήματα, ποὺ θὰ ἀνατρέψουν τὴν σημερινὴ παρακμιακὴ αὐτοκαταστροφικὴ κατάσταση, νὰ κόψουμε τὰ δεσμὰ τοῦ μνημονίου, τοῦ σημερινοῦ μας γόρδιου δεσμοῦ.
.          Πρέπει λοιπὸν τώρα, πρῶτον, νὰ κηρύξουμε τὴν Α.Ο.Ζ. μας καὶ νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε τὰ πλούσια ἐνεργειακὰ ἀποθέματα καὶ δεύτερον, νὰ θέσουμε ἐπίσημα καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε τὶς ὀφειλόμενες Γερμανικὲς πολεμικὲςἐπανορθώσεις.

Α.Ο.Ζ

.          Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ Α.Ο.Ζ. (χάρτης), σύμφωνα μὲ τὸ Δίκαιο τῆς Θάλασσας ποὺ ψηφίσθηκε στὸ Montego Bay, στὶς 10 Δεκεμβρίου τοῦ 1982 καὶ ὁριστικοποιήθηκε μὲ τὶς πράξεις τοῦ Ο.Η.Ε. τὸν Μάρτιο τοῦ 1986 καὶ τὸν Ἰούλιο τοῦ 1993. Τὴν ἐν λόγῳ συνθήκη τὴν κυρώσαμε τὸ 1995 καὶ βέβαια, σύμφωνα καὶ μὲ τὸ Σύνταγμά μας, ὑποχρεούμεθα νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε. Καὶ ἀπορεῖ κανείς. Γιατί δὲν κηρύξαμε τὴν Α.Ο.Ζ μας τόσα χρόνια. Γιατί αὐτὴ ἡ συστηματικὴὕποπτη σιωπή; Ἐγκληματικὴ ἀμέλεια ἢ “φοβικὸ συνδρομο”;.          Φτάνει πιὰ μὲ αὐτὸ τὸ “φοβικὸ συνδρομο”. Φοβόμαστε τοὺς Τούρκους, τοὺς Ἀμερικάνους, τοὺς Γερμανούς, ἀκόμα καὶ τοὺς Σκοπιανούς! Φτάνει πιά.
.          Δὲν φοβήθηκε ἡ ματωμένη Κύπρος, ποὺ κήρυξε καὶ ὁριοθέτησε τὴν κυπριακὴ Α.Ο.Ζ. μὲ τὴν Τουρκία πάνοπλη στὸ νησί. Δὲν φοβήθηκε ὁ Τάσσος Παπαδόπουλος, οἱ δικοί μας γιατί φοβοῦνται ἐδῶ καὶ 25 χρόνια; Τώρα ὅμως διαφαίνονται ἐπιτέλους τὰ πρῶτα ἐλπιδοφόρα σημάδια. Οἱ ἀγῶνες τοῦ Καθηγητῆ Καρυώτη καὶ ἀρκετῶν ἄλλων ἀρχίζουν νὰ ἀποδίδουν. Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς διεκήρυξε τὴν Ἑλληνικὴ ΑΟΖ ὡς πρώτη προτεραιότητα καὶ σύντομα ξεκινοῦν συνομιλίες μὲ τὴν Αἴγυπτο γιὰ τὴν ὁριοθέτηση τῆς Ἑλληνοαιγυπτιακῆς ΑΟΖ.
.          Τὸ 1912 ὁ Βενιζέλος διπλασίασε τὴν Ἑλλάδα. Τὸ 2012 μποροῦμε νὰ τὴν διπλασιάσουμε καὶ πάλι. Καὶ πέραν τῆς τεράστιας γεωπολιτικῆς ἀναβάθμισης τῆς χώρας μας, νὰ ἀρχίσουμε ἄμεσα τὴν ἐκμετάλλευση τῶν κοιτασμάτων φυσικοῦ ἀερίου καὶ πετρελαίου ὅλης τῆς Α.Ο.Ζ. μας. Τὸ Ἰσραὴλ καὶ ἡ Κύπρος ἄνοιξαν τὸ δρόμο. Ἐμεῖς πρέπει νὰ μὴ χάσουμε στιγμὴ πλέον.
.          Οἱ σημερινὲς ἐκτιμήσεις τῆς ἀξίας τῶν κοιτασμάτων, ὑπερβαίνουν τὰ 3 τρισεκατομμύρια € καὶ ὅπως ἀπεδείχθη, μὲ τὶς ἀντίστοιχες γεωτρήσεις στὸ Ἰσραὴλ καὶ Κύπρο, ἡ πραγματικότητα ὑπερβαίνει τὶς ἐκτιμήσεις. Λοιπὸν ἄμεσα Α.Ο.Ζ. – ἄμεσα προκήρυξη διαγωνισμῶν στὰ 10 πρῶτα οἰκόπεδα – ὄχι μόνο στὸ Ἰόνιο – ἀλλὰ καὶ στὸ Αἰγαῖο, ἀνατολικά τῆς Θάσου, νότια τῆς Κρήτης, νότια τοῦ Καστελλόριζου.
.          Προτείνω τὴν παραχώρηση ὅλων τῶν δικαιωμάτων ἐξόρυξης καὶ ἐκμετάλλευσης στὴν «Ἑλληνικὴ Ἑταιρεία Ὑδρογονανθράκων», τὴν ἐκτίμηση τῆς ἀξίας τῶν κοιτασμάτων ἀπὸ διεθνεῖς οἴκους καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ 20% τῶν μετοχῶν τῆς Ἑταιρείας στοὺς ἁπανταχοῦ Ἕλληνες. Μὲ ἐκτίμηση σημερινῆς ἀξίας 1 τρισεκατομμυρίου € λοιπὸν καὶ προσφορὰ τοῦ 20% τῶν μετοχῶν στὴ μισὴ ἀξία, μπορεῖ νὰ συγκεντρωθοῦν 100 δισεκατομμύρια €. Καὶ ἂν μείνουν ἀδιάθετες μετοχές, αὐτὲς μπορεῖ νὰ διατεθοῦν στὸ παγκόσμιο ἐπενδυτικὸ κοινό. Μὲ σφιχτὸ χρονοδιάγραμμα, ἡ διαδικασία μπορεῖ νὰ ὁλοκληρωθεῖ σὲ 1 χρόνο. Μετὰ ἀπὸ 4 χρόνια, ὅταν θὰ ἔχουν προχωρήσει οἱ ἔρευνες, ὅταν τὸ ἑλληνικὸ φυσικὸ ἀέριο καὶ πετρέλαιο θὰ ρέουν στὴν Εὐρώπη ἀποτρέποντας τὴν ἐνεργειακή της ἀσφυξία, τότε μπορεῖ νὰ γίνει ἐπανεκτίμηση τῆς ἀξίας τῆς Ἑταιρείας καὶ ἔκδοση νέων μετοχῶν καὶ πάλι μὲ παρόμοια διαδικασία.
.          Καὶ βέβαια, πρέπει νὰ θέσουμε μὲ παρρησία στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Α.Ο.Ζ. εἶναι καὶ Εὐρωπαϊκὴ Α.Ο.Ζ., ὅτι ὅταν τὰ παγκόσμια ἀποθέματα φυσικοῦ ἀερίου καὶ τὸ πετρέλαιο θὰ λιγοστεύουν, ἄρα οἱ τιμὲς θὰ ἀνεβαίνουν, ἡ Εὐρώπη θὰ ἔχει τὴν δική της ἐνέργεια, ποὺ δὲν θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἕνα “ἐπεισόδιο” στὰ στενὰ τοῦ Ὀρμοὺζ ἢ στὸ Σουέζ, οὔτε σὲ διαμάχες Ρωσίας – Οὐκρανίας, οὔτε στοὺς ἐκβιασμοὺς τῆς Τουρκίας.
.         Καὶ βέβαια, πρέπει νὰ ὑποστηρίξουν καὶ νὰ χρηματοδοτήσουν τὰ ἐνεργειακὰ ἔργα ὑγροποίησης καὶ ἀγωγοῦ φυσικοῦ ἀερίου Ἰσραὴλ –Κύπρου – Κρήτης – Ἠπείρου – Ἰταλίας καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέψουν πειρατικὲς ἐνέργειες οἱουδήποτε ἀντίθετες μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ τῆς ἴδιας τῆς Ἕνωσης.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ

.          Οἱ Γερμανοὶ δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦν τὰ ἐγκλήματα ποὺ διέπραξαν στὴν πατρίδα μας τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μᾶς ἐρείπωσαν καὶ μᾶς λεηλάτησαν. 300.000 Ἕλληνες πέθαναν ἀπὸ τὴν πείνα. Ἔκαψαν 1.700 χωριά, δολοφόνησαν χιλιάδες Ἕλληνες. Τὸ Δίστομο δὲν ξεχνιέται, ὅποια ἀπόφαση καὶ ἂν βγάλει ἡΧάγη..          Μᾶς χρωστοῦν λοιπόν, δὲν τοὺς χρωστοῦμε. Καὶ μᾶς χρωστοῦν τὶς πολεμικὲς ἐπανορθώσεις, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀναγκαστικὸ κατοχικὸ δάνειο!

Ἡ Ἰταλία καὶ ἡ Βουλγαρία πλήρωσαν – πρέπει νὰ πληρώσει καὶ ἡ Γερμανία. Τὸ 1990 ἡ Γερμανία ἑνοποιήθηκε, ἄρα καὶ ἡ τελευταία δικαιολογία ἐξέλιπε. Νὰ τηρήσουν καὶ τὸ λόγο ποὺ ἔδωσε ὁ Καγκελάριός τους Erhard τὸ ’64. Τὰ κράτη ἔχουν συνέχεια καὶ οἱ ὑποχρεώσεις πρέπει νὰ τηροῦνται ἑκατέρωθεν. Ὁ Χίτλερ τὸ παραδέχθηκε, πλήρωσε μάλιστα δύο δόσεις, πῶς μπορεῖ ἡ Μέρκελ νὰ τὸἀρνεῖται;.          Τί μᾶς ὀφείλουν λοιπὸν τώρα οἱ Γερμανοί; Μὲ μέσο τόκο 6% ἀπὸ τὸ ’44 μέχρι τώρα, μᾶς ὀφείλουν 165 δισεκατομμύρια $ ἀπὸ τὸ κατοχικὸ δάνειο καὶ 335ἀπὸ τὶς πολεμικὲς ἐπανορθώσεις, ἤτοι 500 δισεκατομμύρια $. Κατ’ ἄλλους ὑπολογισμοὺς – τοῦ Γάλλου Οἰκονομολόγου Delpla – τὸ ποσὸ ἀνέρχεται σὲ 575 δισεκατομμύρια $, ἤτοι περὶ τὰ 440 δισεκατομμύρια €.
.          Εἶναι ἐπιτέλους καιρὸς τὸ θέμα νὰ τεθεῖ ἐπίσημα, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὴν Γερμανία καὶ νὰ ὁριστικοποιηθεῖ ὁ τρόπος ἀποπληρωμῆς. Ἐπίσημα, ὑπεύθυνα,ἀνυποχώρητα, χωρὶς “φοβικὸ συνδρομο”..           Καὶ νὰ δώσουμε καὶ μία συμβουλὴ στὴν Μέρκελ, τὸν Σόιμπλε καὶ ὅσους μᾶς εἰρωνεύονται, ὑποτιμοῦν καὶ ἐξευτελίζουν: “Δύο φορὲς τὸν περασμένο αἰώνα αἱματοκυλίσατε τὴν Εὐρώπη, ὁδηγήσατε τὴ χώρα σας σὲ ὁλικὴκαταστροφή. Πάρτε τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας. Μὴν ἐπαναλάβετε τὸ ἴδιο λάθος τρίτη φορά”..          Τὰ 100 δισεκατομμύρια € ἀπὸ τὴν μετοχοποίηση τοῦ 20% τῶν πόρων τῆς Ἑλληνικῆς Α.Ο.Ζ., σὺν τὴν τμηματικὴ καταβολὴ ἀπὸ τὶς πολεμικὲς ἐπανορθώσεις τῆς Γερμανίας, δὲν θὰ ἀλλάξουν μόνο τὴν σημερινὴ οἰκονομικὴ ἀθλιότητα στὴν Ἑλλάδα. Θὰ ἀποτελέσουν τὸ ἀπαραίτητο οἰκονομικὸ ἐφαλτήριο, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ὑπερηφάνειά μας. Θὰ μᾶς βοηθήσουν – σοφότεροι πιὰ – νὰ προχωρήσουμε, νὰ γεννᾶμε, νὰ δημιουργοῦμε, νὰ παράγουμε πολιτισμό, ὅ,τι κάναμε ἐδῶ καὶ 3.000 χρόνια!

.        Ἐμπρὸς λοιπόν, “Θαρσεῖν Χρῆ”.

.              ”Θαρσεῖν χρῆ τὰχ΄ αὔριον ἔσετ΄ ἄμεινον” Χρειάζεται θάρρος, αὔριο ὅλα θὰ εἶναι καλύτερα.

πηγή

Τυπικόν της 2ας Mαρτίου 2012

Παρασκευή: Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἠσυχίου τοῦ Συγκλητικοῦ  καί τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Νικολάου τοῦ Πλανᾶ  καί Ἰωακείμ Βατοπαιδινοῦ, τοῦ ἐπονομαζομένου· «Παπουλάκη».

Ὅλαι αἱ Ἀκολουθίαι, ὡς προδιετυπώθησαν. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΔΩΡΩΝ Προοιμιακός – Τά· «Πρός Κύριον...». Εἰς τό·«Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια: 1.– Τό Στιχηρόν Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου·  «Δεῦτε πιστοί ἐπεργασώμεθα...», δίς. 2.– Τά 4 Στιχηρά Μαρτυρικά  τοῦ δ΄ ἤ­χου· «Ὁ ἐνδοξαζόμενος... – Ὁ τῶν ἁγίων Μαρτύρων...  – Ἔχοντες παῤῥησίαν... – Ἱερεῖα ἔμψυχα...» καί  3.– Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου· «Δεῦτε φιλομάρτυρες... – Τήν θεοδώρητον χάριν...  – Δῶρον Θεοῦ ὑπέρτατον... – Θείων δωρεῶν ἐπώνυμον...». Δόξα: Τό Ἰδιόμελον τοῦ Ἁγίου· «Ὀργάνῳ χρησάμενος...». Καί νῦν: Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Ὁ διά σέ Θεοπάτωρ...». Καθεξῆς ἡ λοιπή Ἀκολουθία καί ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων. Τῷ ἑσπέρας: Οἱ Χαιρετισμοί τῆς Θεοτόκου. Τό Μικρόν Ἀπόδειπνον, ὡς ἐν τῷ  Ὡρολογίῳ, μέχρι τοῦ· «Ἄξιόν ἐστιν...». Μετά ἄρχεται ὁ  Κανών τῆς Θεοτόκου· «Ἀνοίξω τό στόμα μου...».  «Τῇ ὑπερμάχῳ...» ἀργῶς καί ἡ α΄ Στάσις τοῦ  Ἀκαθίστου Ὕμνου· «Ἄγγελος πρωτοστάτης...». «Τῇ ὑπερμάχῳ...»  σύντομον. Τρισάγιον. Τό Κοντάκιον τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου·  «Πίστιν Χριστοῦ ὡσεί θώρακα...». «Κύριε, ἐλέησον», μ΄.  «Ὁ ἐν παντί καιρῷ...» καί ἐφεξῆς ἡ λοιπή Ἀκολουθία  τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου. Μετά τό· «Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου...»,  τό Εὐαγγέλιον τῆς Παννυχίδος τῆς Παρασκευῆς α΄ ἑβδομάδος  Νηστειῶν· «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος...» (Ἰω. ιε΄ 1-7).  Μικρά Ἀπόλυσις.«Εὐξώμεθα...».  «Τήν ὡραιότητα...». «Δι’ εὐχῶν...».

Η ΑΓΙΑ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΔΟΚΙΑ Η ΑΠΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ

«Η οσία Ευδοκία ήταν από την Ηλιούπολη της επαρχίας Λιβανησίας της Φοινίκης, κατά τους καιρούς της βασιλείας του Τραϊανού, που έζησε πρώτα ακόλαστη ζωή, παρασύροντας πολλούς εραστές με την ομορφιά της και μαζεύοντας πολύ πλούτο. Ύστερα όμως προσήλθε στον Χριστό, όταν άκουσε κάποιο μοναχό Γερμανό στο όνομα, ο οποίος κήρυσσε λόγους ευσεβείας και μετανοίας. Βαπτίζεται λοιπόν από τον επίσκοπο Θεόδοτο, καθώς πείστηκε σε θείες αποκαλύψεις. Διότι της φάνηκε ότι ανήλθε στους ουρανούς, σαν να είχε βγει από τον εαυτό της και καθοδηγείτο από άγγελο, και ότι οι άγγελοι τη συνέχαιραν για την επιστροφή της, όπως και ότι κάποιος μαύρος και φοβερός στην όψη βρυχιόταν και κραύγαζε ότι τάχα αδικείται, αν του την έπαιρναν.

Η Ευδοκία λοιπόν μοίρασε τον πλούτο της, τον έδωσε σε πτωχούς και πήγε σε μοναστήρι. Εκεί ζούσε τον δρόμο της ασκήσεως θεάρεστα, έως ότου οι πρώην εραστές της την κατήγγειλαν και την οδήγησαν στον Αυρηλιανό, που είχε τότε ανέβει στον βασιλικό θρόνο. Όταν όμως θαυματούργησε και ανέστησε τον υιό του βασιλιά που είχε πεθάνει, οδήγησε και τον βασιλιά στην πίστη του Χριστού. Μετά από αρκετά χρόνια δικάζεται από τον Διογένη τον ηγεμόνα της Ηλιούπολης, αλλά καθώς θαυματούργησε και πάλι, ελευθερώνεται. Τέλος ο Βικέντιος, που διαδέχτηκε τον Διογένη, έδωσε διαταγή και την έκοψαν το κεφάλι».

Η αγία Ευδοκία αποτελεί τύπο και σύμβολο της δύναμης της μετανοίας, όπως και άλλες μεγάλες άγιες της Εκκλησίας μας, σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία για παράδειγμα. Και θα ‘λεγε κανείς ότι όπως η Εκκλησία μας προβάλλει στο τέλος της Σαρακοστής την οσία Μαρία, για να δώσει θάρρος στους ραθύμους, ώστε, έστω και την τελευταία στιγμή, να μετανοήσουν – ο Κύριος έχει πει δέχεται τον εργάτη της τελευταίας ώρας όπως τον εργάτη της πρώτης, αρκεί να μην υπάρχει πονηρία μετάθεσης της ώρας της μετάνοιας – έτσι και τώρα, ήδη στην αρχή της Σαρακοστής, δίνει ισχυρή ώθηση μετανοίας, με την ευκαιρία της μνήμης της συγκεκριμένης οσίας. Διότι και αυτή, σαν την πόρνη του Ευαγγελίου που ο Κύριος συγχώρησε λόγω της μετανοίας της, σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία που είπαμε, ενώ η ζωή της ήταν βουτηγμένη στην ασωτία, ευθύς ως άκουσε λόγο πίστεως και μετανοίας, πίστεψε κι άλλαξε τρόπο ζωής τόσο, ώστε να γίνει καλόγρια, να κάνει θαύματα, να δώσει και την ίδια τη ζωή της προς χάρη του Κυρίου της.

Ο υμνογράφος μάλιστα Ιωάννης ο μοναχός, στο Δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της ακολουθίας της, κινούμενος στα χνάρια της ποιητικής έμπνευσης της αγίας υμνογράφου Κασσιανής, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ίδιες εκφράσεις, μας φέρνει ενώπιον του μεγαλείου της καρδιακής συντριβής της: «Άφησε τα ωραία και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς, σήκωσε τον σταυρό στους ώμους της και προσήλθε να σε νυμφευθεί, Χριστέ. Και με θρηνητικά δάκρυα φώναζε: Μη με απορρίψεις την πόρνη, συ που καθαρίζεις τους ασώτους. Μη περιφρονήσεις τα δάκρυα που χύνω για τις φοβερές αμαρτίες μου. Αλλά δέξου με, όπως την πόρνη εκείνη που σου πρόσφερε το μύρο, και να ακούσω κι εγώ: η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στον δρόμο της ειρήνης» («Καταλιπούσα τα τερπνά και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς, και τον σταυρόν αραμένη επ’ ώμων, προσήλθε του νυμφευθήναί σοι, Χριστέ, και σηυν οιμωγαίς δακρύων εβόα∙ Μη με την πόρνης απορρίψης, ο ασώτους καθαίρων∙ μη μου τα δάκρυα παρίδης των δεινών οφλημάτων∙ αλλά δέξαι με, ώσπερ την πόρνην εκείνην, την το μύρον σοι προσενέγκασαν, και ακούσω καγώ∙ η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην»). Ο υμνογράφος πράγματι μας κατανύσσει περιγράφοντας τον εσωτερικό αγώνα της οσίας Ευδοκίας και μας ανάγει στην πνευματική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας, τότε που το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, αιρόμενοι στα φτερά της ποίησης της αγίας Κασσιανής, γινόμαστε μέτοχοι και εμείς της συντριβής της γυναίκας εκείνης του Ευαγγελίου, που έλουσε με τα δάκρυα της αγάπης της τα πόδια του Κυρίου. Είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό στον Ιωάννη τον μοναχό, τον άγιο υμνογράφο.

Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας βέβαια μας τονίζουν και άλλες όψεις της αγιασμένης ζωής της οσιομάρτυρος. Κι αξίζει κανείς πρώτον να σταθεί στο πώς η οσία μπόρεσε να ξεπεράσει την παθολογική στροφή της στα αμαρτωλά πάθη της. Μας λέει λοιπόν ότι μόνο η δύναμη της αγάπης του Χριστού ήταν εκείνη που της έδωσε τη δύναμη. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πάθη του και τη γοητεία που ασκεί ο αμαρτωλός κόσμος πάνω σ’ αυτά, αν δεν υπάρξει η μεγαλύτερη δύναμη ελευθερίας στον κόσμο, η δύναμη και η αγάπη του Χριστού. «Προτίμησες, Ευδοκία, τον σεμνό Νυμφίο Χριστό, αντί της αγάπης των εραστών που φθείρουν την ψυχή, και απόθεσες τον εαυτό σου στον άφθαρτο έρωτά Του» («Αγάπης εραστών των φθαρτικών σεμνόν προτιμήσασα Νυμφίον, τω έρωτι, Ευδοκία, τω αφθάρτω επανέθου σαυτήν») (ωδή ς΄). Και δεύτερον, ο υμνογράφος μας παραλληλίζει την οσία, λόγω της καταγωγής της από τη Σαμάρεια, με τη Σαμαρείτιδα του Ευαγγελίου του αγίου Ιωάννου, τη μετέπειτα αγία μεγαλομάρτυρα Φωτεινή. Για να πει: «η Σαμαρείτις Ευδοκία δεν σου πρόσφερε, Σωτήρα Κύριε, νερό, σαν εκείνην του Ευαγγελίου παρά το φρέαρ του Ιακώβ, αλλά το αίμα της που έρρευσε από τον τράχηλό της, όταν αποκόπηκε για χάρη Σου η αγία κεφαλή της» («Η Σαμαρείτις ουχ ύδωρ Ευδοκία, αλλ’ αίμα, Σώτερ, εκ τραχήλου σοι φέρει») (στίχοι κοντακίου). Πράγματι: δεν υπάρχει ανώτερο δώρο προς τον Χριστό από την προσφορά του ίδιου μας του εαυτού. Διότι στην πραγματικότητα πρόκειται περί αντιδώρου, αφού Εκείνος πρώτος μας πρόσφερε ως δώρο το δικό Του αίμα. Όταν Εκείνος μας τα έχει δώσει όλα, δεν μπορούμε εμείς να κινηθούμε σε μικρότερη κλίμακα. Απλώς το γνωρίζουμε: η προσφορά η δική μας γίνεται με τη χάρη και πάλι Εκείνου και κατανοείται ως συμμετοχή στη δική Του θυσία.-

πηγή

Συναξαριστής 1 Μαρτίου

Ἡ Ἁγία Εὐδοκία ἡ ἀπὸ Σαμαρειτῶν, Ὁσιομάρτυς

 

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ἠλιούπολη τῆς Συρίας καὶ ἔζησε ἐπὶ Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.). Περνοῦσε τὴν ζωή της μέσα στὴν πορνεία καὶ τὶς ἀκολασίες. Ἡ ἐκθαμβωτικὴ καλλονή της εἵλκυε πολλοὺς ἐραστὲς καὶ ἔτσι συγκέντρωσε πολὺ πλοῦτο.

Τὸ θεῖο ἔλεος ὅμως εὐδοκεῖ, ὥστε καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ παρεκτράπησαν ἠθικὰ νὰ μὴ χάνουν ὁλότελα τὴν ἠθικὴ συναίσθηση, ἀλλὰ νὰ μένει κάτι ἀπὸ τὸν ἠθικὸ πόθο. Ἔτσι καὶ ἡ Εὐδοκία. Μετὰ ἀπὸ μία ἀρρώστια της, εἴτε ἀπὸ κορεσμό, εἴτε ἀπὸ ἐγωισμὸ πρὸς τοὺς φίλους της, διότι τὴν περίοδο ποὺ ἦταν ἄρρωστη τὴν εἶχαν ἐγκαταλείψει, δὲ συνέχισε τὴν προηγούμενη ζωή της.

Ἐγκατέλειψε τὴν πόλη καὶ ἐπέστρεψε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο. Θέλησε νὰ μείνει ἄγνωστη καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐγκαταστάθηκε στὰ τελευταῖα σπίτια τῆς πόλης. Ἐκεῖ, γνωρίζει μὲ θαυματουργικὸ τρόπο τοὺς χριστιανοὺς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἀναπαύεται τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου (καὶ νουθεσιῶν κάποιου μοναχοῦ ὀνόματι Γερμανοῦ), ποὺ ἀμέσως βαπτίζεται χριστιανὴ (ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Θεόδοτο) καὶ μὲ τὴν μετάνοιά της καθαρίζεται ἀπὸ τὰ ἔκτροπα τῆς προηγούμενης ζωῆς. Ἀπὸ τότε ἀλλάζει ζωή.

Δίνει τὴν περιουσία της στὰ ὀρφανὰ καὶ τοὺς φτωχοὺς καὶ γίνεται πιστὴ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ μάλιστα μέχρι μαρτυρικοῦ θανάτου. Ἔτσι ἡ Ἁγία Εὐδοκία ἔρχεται νὰ μᾶς θυμίσει τὰ αἰώνια λόγια του Κυρίου μας: ὅτι «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Οἱ τελῶνες, δηλαδή, καὶ οἱ πόρνες, ποὺ στὴν ἀρχὴ ἔδειξαν ἀπείθεια στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μετὰ μετενόησαν καὶ πίστεψαν ἔμπρακτα σ᾿ Αὐτόν, θὰ προλάβουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐσᾶς, ποὺ μόνο στὰ λόγια πιστεύετε στὸ Θεό, ἐνῷ στὴν πράξη εἶστε ἄπιστοι.

 

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Φόβον ἔνθεον, ἀναλαβοῦσα, κόσμου ἔλιπες, τὴν εὐδοξίαν, καὶ τῷ Λόγῳ Εὐδοκία προαέδραμες, οὐ τὸν ζυγὸν τὴ σαρκί σου βαστάσασα, ὑπερφυῶς ἠγωνίσω δι' αἵματος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Εὐδοκία τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς.
Ὁ εὐδοκήσας ἐκ βυθοῦ ἀπωλείας, πρός εὐσεβείας τόν ἀκρότατον ὅρον, ἀναγαγεῖν σε ἔνδοξε ὡς λίθον ἐκλεκτόν, οὗτος καί τόν βίον σου, τῇ ἀθλήσει λαμπρύνας, χάριν ἰαμάτων σοι, Εὐδοκία παρέχει· ὃν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, Ὁσιομάρτυς, Ἀγγέλων ἐφάμιλλε.

Κάθισμα 
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.
Φωτισθεῖσα τῇ αἴγλῃ τῇ θεϊκῇ, τὸν τῆς πλάνης κατέλιπες σκοτασμόν, καὶ βίον ἀνέλαβες, μετὰ σώματος ἄϋλον, χαρισμάτων δὲ θείων, πλησθεῖσα τοῦ Πνεύματος, ἐκ ψιλῆς προσρήσεως, νεκροὺς ἐξανέστησας· ὅθεν ἐπὶ τέλει, μαρτυρίου στεφάνῳ, ἐνθέως κεκόσμησαι, καὶ τὸν δόλιον ᾔσχυνας, Εὐδοκία Ἰσάγγελε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου. 

---

 

Ἡ Ὁσία Δομνίνα ἡ Νέα

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Κῦρο τῆς Συρίας καὶ ἔζησε κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 5ου αἰῶνα. Οἱ γονεῖς της, εὐσεβεῖς καὶ πλούσιοι, τὴν εἶχαν ἀναθρέψει χριστιανικότατα, καὶ τῆς παρεῖχαν τὰ μέσα γιὰ ἐλεημοσύνες καὶ ἄλλα καλὰ ἔργα.

Ὁ ἐπίσκοπος Θεοδώρητος, βλέποντας τὴν τόσο ζωντανὴ εὐσέβειά της, τὴν ἐκτιμοῦσε πολὺ καὶ τὴν χρησιμοποιοῦσε σὰν παράδειγμα στὶς πλούσιες νέες, ποὺ νόμιζαν, ὅτι μποροῦσαν νὰ συμβιβάσουν τὴν χριστιανοσύνη τους μὲ τὶς κοσμικὲς ἐπιδείξεις καὶ ματαιότητες. Καί, ὅσες φορὲς ἔβλεπε κόρη, ποὺ ποθοῦσε νὰ ἀκολουθήσει τὸν Εὐαγγελικὸ δρόμο, τῆς συνιστοῦσε νὰ συναναστρέφεται τὴν Δομνίνα. Ἡ δὲ Δομνίνα, καθοδηγοῦσε μὲ πολλή ἀδελφικὴ στοργὴ καὶ ταπεινοφροσύνη, προσπαθώντας νὰ μὴ φαίνεται, ὅτι ὑπερτερεῖ, πολλὲς φορὲς μάλιστα κάνοντας τὴν μικρότερη.

Κατὰ τὰ δειλινά, ἡ Δομνίνα συνήθιζε νὰ πηγαίνει στὴ γειτονική της ἐκκλησία, ὅπου ἔκανε δεήσεις μέσα στὴ σιγὴ τοῦ ναοῦ. Ἔτσι, μὲ τέτοιες ἅγιες ἀσχολίες, τελείωσε ἡ Δομνίνα τὴν ζωή της καὶ πῆγε στὰ ἀθάνατα σκηνώματα, ποὺ ἀποτέλεσαν τὸ διαρκῆ καὶ διακαῆ πόθο της σ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς της.

---

 

Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα

 

Ἔζησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Θερμὴ χριστιανή, ἐργαζόταν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς πίστης μεταξὺ τῶν γυναικῶν τῆς εἰδωλολατρείας. Καταγγέλθηκε καὶ ὁμολόγησε ἀμέσως τὴν θεάρεστη δραστηριότητά της.

Τότε τὴν ὑποχρέωσαν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ἡ Ἀντωνίνα ἀρνήθηκε σθεναρὰ καὶ μάλιστα συνηγόρησε μπροστὰ στὸν ἔπαρχο ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Μετὰ ἀπὸ βασανιστήρια, τὴν ἔριξαν σὲ σκοτεινὴ ἀπομόνωση μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ καμφεῖ τὸ φρόνημά της. Ὅταν τὴν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακή, ἡ Ἀντωνίνα ἀντέταξε τὴν ἴδια ἄρνηση στὶς προτροπὲς καὶ τὶς ἀπειλὲς τοῦ κριτῆ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τότε τὴν ἔβαλαν μέσα σ᾿ ἕνα σακὶ καὶ τὴν ἔριξαν μέσα στὴ λίμνη τῆς Νίκαιας, παίρνοντας ἔτσι τὸ ἀθάνατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

(Ἡ μνήμη της ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 12η Ἰουνίου).

---

 

Οἱ Ἅγιοι Μάρκελλος καὶ Ἀντώνιος

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Σίλβεστρος καὶ Σωφρόνιος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

 

Ὁ Ἅγιος Νεστοριανός

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Χαρίσιος, Νικηφόρος καὶ Ἀγάπιος

Δὲν ὑπάρχει καμία πληροφορία γιὰ τὴν ζωή τους.

---

 

Ὁ Ἅγιος Σίλβεστρος Πατριάρχης

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο σελ. 36 ὡς ἑξῆς: «Ἐν τὴν Ἀναστάσει, τοῦ ἁγίου πατριάρχου Σιλβέστρου». Ἡ πανήγυρή του γινόταν στὸν ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλὰ ἄγνωστο ποιᾶς πόλης Πατριάρχης ἦταν ὁ Σίλβεστρος, ποὺ τὴν μνήμη του γιορτάζει ἡ ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος καὶ ὁ Ὅσιος Εὐδόκιμος

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν στὴ Σκήτη τοῦ Κολιτζοῦ τῆς περιοχῆς Βατοπαιδίου. Ὅμως, σὲ μία ἐπιδρομή τους οἱ Ἀγαρηνοὶ πειρατὲς τὸν αἰχμαλώτισαν καὶ τὸν πούλησαν σὰν δοῦλο σ᾿ ἕναν ἄλλο Ἀγαρηνό.

Αὐτὸς τὸν εἶχε δεμένο μὲ ἁλυσίδες, γιὰ τὸν φόβο μὴν ἀποδράσει, καὶ τὸν χρησιμοποιοῦσε στὶς πιὸ σκληρὲς καὶ βαριὲς ἐργασίες. Διὰ τῆς προσευχῆς καὶ κατὰ τὴν στιγμὴ ποὺ βρισκόταν στὴ φυλακή, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τὸν ἐλευθέρωσε.

Τότε ὁ Ὅσιος ἀμέσως γύρισε στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὸν Γέροντά του. Ἀλλ᾿ ὁ Γέροντας, μόλις τὸν εἶδε, τοῦ ἔκανε παρατήρηση διότι ἔφυγε κρυφὰ χωρὶς τὴν ἔγκριση τοῦ κυρίου του, καὶ τοῦ εἶπε ἀμέσως νὰ γυρίσει πίσω. Ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος ἔκανε ὑπακοὴ καὶ ἐπέστρεψε στὸν Ἀγαρηνὸ κύριό του.

Ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ συγκίνησε τὸν Ἀγαρηνό, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς καὶ οἱ δυὸ γιοί του, μαζὶ μὲ τὸν ὅσιο Ἀγάπιο, νὰ ἔλθουν στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ γίνουν μοναχοί.

Γιὰ δὲ τὸν ὅσιο Εὐδόκιμο, βλέπε βιογραφικό του σημείωμα τὴν 5η Ὀκτωβρίου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Παρασκευὰς ὁ Τραπεζούντιος, νεομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς νεομάρτυρας δὲν ἀναφέρεται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστές. Ἦταν ἀπὸ τοὺς προύχοντες τῆς Τραπεζοῦντας καὶ μαρτύρησε τὴν 1η Μαρτίου 1659 μὲ ἀπαγχονισμό. Τὸ σῶμα του παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Νύσσης. Κατόπιν ἀνακομίσθηκε στὴ Μονὴ Θεοσκεπάστου τῆς Τραπεζοῦντας.

---

 

Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ ὁσιομάρτυρας

Ἄγνωστο ποὺ καὶ πότε μαρτύρησε, μᾶλλον ὅμως ἐπὶ τῶν εἰκονομάχων, ἀφοῦ οἱ Συναξαριστὲς σημειώνουν ὅτι ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων διὰ τοῦ πυρὸς ἐτελειώθη.

---

 

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία Ἀντρέγιεβνα  (Ρωσίδα)

Διὰ Χριστὸν σαλή.

---

 

Ὁ Ἅγιος Danid (Οὐαλλός)

 

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴν Οὐαλία καὶ ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἀπὸ νεαρὰ ἡλικία ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἀποσύρθηκε στὴ νῆσο τοῦ Οὐάϊτ, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὸν Γέροντα Παυλίνο. Κήρυξε πρὸς τοὺς Βρετανοὺς καὶ ἀνοικοδόμησε ναὸ στὴν πόλη Γκλαστένμπουρυ, ὅπου κατὰ τὴν παράδοση κήρυξε ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας ποὺ εἶχε, κατὰ τὴν παράδοση, μαζί του τὸ Ποτήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ τὸν Ἀκάνθινο Στέφανο τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ἵδρυσε δώδεκα μοναστήρια στὰ ὁποῖα ἐπέβαλε τοὺς κανόνες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ μοναχοὶ μιλοῦσαν σπάνια καὶ ὡς κύριο ἔργο τους εἶχαν τὴν προσευχή.

Ὁ Ἅγιος ἔλαβε μέρος σὲ δύο Συνόδους κατὰ τοῦ Πελαγιανισμοῦ, ποὺ ἔγιναν στὴν πόλη Μπρέβυ τὸ 512 ἢ 519 μ.Χ. καὶ στὴν πόλη Βικτόρια λίγο ἀργότερα. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Συνόδου ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Οὐαλίας, ἀλλὰ ἀποδέχθηκε τὴν ἐκλογή του μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις.
Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 544 μ.Χ.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.
 

---

 

Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος ἐκ Ρωσίας

 

Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος τοῦ Ζελένσκ, κατὰ κόσμον Μηνᾶς, γεννήθηκε στὴν πόλη Βελίκι Λούκι τῆς Ρωσίας κατὰ τὸν 16ο αἰῶνα μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους, τὸν Κοσμᾶ καὶ τὴν Σταφανίδα, οἱ ὁποῖοι πέθαναν δέκα χρόνια μετὰ τὴν γέννησή του. Τὴν κατὰ Θεὸν διαπαιδαγώγησή του καὶ φροντίδα τοῦ μικροῦ Μηνᾶ ἀνέλαβε ἕνας πνευματικὸς καὶ ἀγαθὸς λευΐτης τοῦ ναοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς γενέτειράς του, ποὺ λίγο ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ὀνομάστηκε Βογολέπιος. Ὁ Ὅσιος ἐπισκεπτόταν τακτικὰ τὸν γέροντά του καὶ λίγο ἀργότερα, ἰκανοποιώντας τὸν πόθο τῆς ψυχῆς του, κείρεται μοναχὸς καὶ λαμβάνει τὸ ὄνομα Μαρτύριος. Μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια ἀσκήσεως καὶ προσευχῆς ὁ Ὅσιος, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του, πῆρε μαζί του τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Τιχβὶν καὶ ᾖλθε στὴ νῆσο Βέρντε, κοντὰ στὴν περιοχὴ Ζελένσκ, ὅπου καὶ ἀσκήτευε. Ἐκεῖ ἔκτισε ἕνα μικρὸ ναὸ πρὸς τιμὴν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θεοτόκου.

Ἕνα βράδυ, μετὰ τὴν προσευχή του, εἶδε ξαφνικὰ στὸ ὄνειρό του τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ ἐπιπλέει πάνω στὸ νερό. Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κάλεσε τὸν Ὅσιο νὰ πάει νὰ βρεῖ τὴν ἱερὴ εἰκόνα. Πράγματι, ὁ Ὅσιος Μαρτύριος κατέβηκε στὴν λίμνη καὶ εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά ἐπιπλέει ἐπάνω στὸ νερό. Τότε τὴν πῆρε μὲ εὐλάβεια καὶ δέος καὶ τὴν μετέφερε στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του.

Τὸ ἔτος 1570, ὁ Ὅσιος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Νόβγκοροντ καὶ διορίσθηκε ὡς ἡγούμενος τὸ ἔτος 1582.
Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1603. Παραδίδοντας τὴν ἁγία ψυχή του στὸν Κύριο ἀνέπεμψε τὴν τελευταία ἐπὶ γῆς ἱκεσία του: «Κύριε, χάρισε τὴν εἰρήνη σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς».

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΡΤΙΟΥ

Μνήμη τῆς ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Εὐδοκίας τῆς ἀπὸ Σαμαρειτῶν.
Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Εὐδοκίας

 τῆς ἀπὸ Σαμαρειτῶν.

Ἡ Σαμαρεῖτις οὐχ ὕδωρ Εὐδοκία,
Ἀλλ' αἷμα, Σῶτερ, ἐκ τραχήλου σοι φέρει.
Μαρτίου ἀμφὶ πρώτῃ ἡ Εὐδοκία ξίφος ἔτλη.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Δομνίνης, καὶ τῶν σὺν αὐτῇ.

Τῶν ἀρετῶν φέρουσα φόρτους Δομνῖνα,
Θεῷ προσῆλθεν ἔμπορος πανολβία.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀντωνίνης.

Θάλαμος ἡ θάλασσα νυμφικὸς γίνῃ,
Ἀντωνῖναν κρύπτουσα νύμφην Κυρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Μάρκελλος καὶ Ἀντώνιος, πυρὶ τελειοῦνται.
Χώνη τις ἡ κάμινος Ἀθληταῖς δύο,
Οἳ χρυσίου λάμπουσιν ἐν ταύτῃ πλέον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Σίλβεστρος

 καὶ Σωφρόνιος ξίφει τελειοῦνται.

Οὐ καρτερῶν Σίλβεστρε θρησκεύειν πλάνην,
Σὺν Σωφρονίῳ τὴν τομὴν ἐκαρτέρεις.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεστοριανὸς ξίφει τελειοῦται.

Εἰς τοὐπίσω τράχηλον ἐξειλκυσμένος,
Νεστοριανὸς τὴν σφαγὴν πρόσω φέρει.

Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Τεχνολογία καὶ Πίστις

Μιχαηλίδης Μιχαὴλ (Θεολόγος)

Τὸ ἰδανικὸ καὶ τὸ ἄριστο θα ‘τανε ἂν συμβάδιζε ὁ τεχνολογικὸς μὲ τὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ πολιτισμό. Ἄν, δηλαδή, ὑπῆρχε ἁρμονικὴ σύζευξη πνευματικῶν καὶ ὑλικῶν ἐπιτευγμάτων.Ἀλλά, γιὰ νὰ γίνει τοῦτο κατανοητό, θὰ πρέπει νὰ διευκρινισθεῖ ἡ ἔννοια τῆς τεχνολογικῆς καὶ τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ προόδου.

Στὰ νεώτερα χρόνια χρησιμοποιοῦνται οἱ ὅροι «πολιτιστικὸς» καὶ «πολιτισμικός», ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «πολιτισμὸς» καὶ ἀποδίδουν κυρίως τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν τεχνικὸ πολιτισμὸ (civilisation) καὶ στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια (culture). Ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἀλαζονικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικές του ἐπιτυχίες, θεώρησε τὸν ἑαυτὸ του αὐτάρκη, ἔλαβε κιόλας διαζύγιο ἀπ’ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν πίστη. Θεοποίησε, ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ θεοποίησε, κατὰ κάποιο τρόπο καὶ τὴ μηχανή. Ἔχασε καὶ τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴ θεογνωσία.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἔννοια καὶ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, χάνει κάθε ἔννοια καὶ γνώση τῆς ἀξίας τῆς ζωῆς. «Μάταιοι μὲν γὰρ πάντες ἄνθρωποι φύσει, οἷς παρῆν Θεοῦ ἀγνωσία καὶ ἐκ τῶν ὀρωμένων ἀγαθῶν οὐκ ἴσχυσαν εἰδέναι τὸν ὄντα οὔτε τοῖς ἔργοις προσχόντες ἐπέγνωσαν τὸν τεχνίτην» (Σοφ. Σολ. ΙΓ΄ 1).

Μάταιοι καὶ ἀνόητοι μέχρι σήμερα καὶ ὅσοι ἄθεοι, ἀρνοῦνται καὶ τὸν Δημιουργὸ καὶ τὰ ἔργα Του. «Ἐκ γὰρ μεγέθους καλλονῆς κτισμάτων ἀναλόγως ὁ γενεσιουργὸς αὐτῶν θεωρεῖται» (Σοφ.Σολ. ΙΓ΄ 5). Ὅποιος ἔχει σαφῆ ἀντίληψη Θεοῦ καὶ δημιουργίας, αὐτὸς δὲ μπορεῖ ποτὲ νὰ διαπιστώσει διάσταση πνεύματος καὶ τεχνικῆς ἱκανότητας. Ὅπως δὲν ἀντιμάχεται ἡ ψυχὴ μὲ τὸ σῶμα ἢ τὸ σῶμα μὲ τὴν ψυχή, ἔτσι καὶ δὲν ἀντιμάχεται ὁ πολιτιστικὸς ἄνθρωπος μὲ τὸν πολιτισμικό, ὅταν μάλιστα κατευθύνονται ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τὴν ἔμπνευση τοῦ Πνεύματος. «Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν» δίδαξε ὁ Κύριος (Ἰωάν. ΣΤ΄ 63).

Ἡ τεχνολογία, κατὰ τὸ λεξικὸ τοῦ Μπαμπινιώτη, εἶναι «τὸ σύνολο τῶν τεχνικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν γνώσεων, ποὺ ἀξιοποιοῦνται στὴν παραγωγὴ ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν». Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς σωματικὲς καὶ διανοητικὲς δυνάμεις, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸν Θεό, δημιούργησε –καὶ συνεχίζει νὰ δημιουργεῖ– ἕνα λαμπρὸ πολιτισμό, εἴτε σὰν civilisation, εἴτε σὰν culture. Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ μορφὴ τοῦ πολιτισμοῦ εἴτε εἶναι πολιτιστικὸς καὶ τεχνολογικός, εἴτε εἶναι πολιτισμικὸς μὲ τὴν ἐξειδικευμένη μορφὴ τῆς τέχνης, ἀποβλέπει στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔχει ἀπὸ πολὺ παλαιὰ διακηρύξει ἡ Γραφή, ὅτι: «Αὐτὸς (ὁ Θεὸς) ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ.ΛΗ΄ 6). Οἱ πιὸ ὄμορφες σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας τοῦ πολιτισμοῦ, ὑπῆρξαν ἐκεῖνες ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔδωσε στὰ ἔργα του – ὅποια κι ἂν ἦσαν αὐτὰ– τὴ ζωογόνα πνοὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, κάθε ἀνθρώπινο ἔργο –ὅσο ἐκθαμβωτικὸ κι ἂν εἶναι– ἂν τοῦ λείπει ἡ θεία πνοή, θὰ τοῦ λείπει καὶ ἡ ἀξία τοῦ «αἰωνίου».

Στὴν ἐποχὴ μας παμμέγιστα φαντάζουν τ’ ἀνθρώπινα ἔργα – προπάντων τὰ τεχνολογικὰ– ἀλλὰ παραμένουν ψυχρά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος, δίχως πνευματικὲς ἐνατενίσεις. Εἶχε κάνει αἴσθηση, ὅταν κάποτε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Μενέλαος Παλλάντιος ἀπευθυνόμενος στὴν ὁλομέλεια τοῦ σώματος ὑπογράμμισε τὴν ἀνάγκη: «νὰ ἡγηθεῖ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μιᾶς παγκόσμιας ἐκστρατείας, ποὺ θὰ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν ἁρμονικὴ σύζευξη τεχνολογίας καὶ πνεύματος, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἔτσι ἴσως κάποτε ἀποκατασταθεῖ ἡ ἠρεμία στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου». Ἀναφέρθηκε ἐπίσης, «στὸ κενὸ ποὺ ὑπάρχει σήμερα ἀνάμεσα στὶς ἠθικὲς ἀξίες καὶ τὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη, μὲ συνέπεια τὸν πνευματικὸ ἀποπροσανατολισμὸ καὶ τὴ δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ πρόσθεσε ὅτι, «τὸ τίμημα τῆς ὑλικῆς εὐημερίας ποὺ δίνει στὸν ἄνθρωπο ἡ τεχνολογία, εἶναι ἡ κοινωνική του ἀπομόνωση, ἡ βία, τὸ ἄγχος καὶ ἡ ἀνασφάλεια».

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, ὅταν πληροφορήθηκε ἀπὸ κάποιο ἱερέα γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση ἱεροῦ ναοῦ ἀπ’ τοὺς Σέρβους στὴν Ἀμερική, στὴν ἀπαντητική του ἐπιστολὴ (ἀρ. 250), γράφει καὶ αὐτά: «Γνωρίζω ὅτι ἡ μεγαλύτερη εἰρωνεία ἦταν ἐκείνων ποὺ ἔλεγαν: «ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐργοστάσια καὶ ὄχι ἀπὸ ναούς»! Καὶ παρακάτω ἔγραψε: «Τὰ ἐργοστάσια τσάκισαν τὰ νεῦρα τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἐκκλησίες εἶναι ἀναγκαῖες γιὰ νὰ φέρουν εἰρήνη καὶ δύναμη στὴν ψυχή... Τὰ ἐργοστάσια ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἐργασία, οἱ ναοὶ τὴν προσευχή. Ἐργασία καὶ προσευχὴ σὲ ἁρμονία. Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόγραμμα τῶν πρώτων ἐποίκων τῆς Ἀμερικῆς. Στὴ σύγχρονη Ἀμερικὴ ἡ ἐργασία ἐπισκιάζει τὴν προσευχή. Ἔτσι χάθηκε ἡ ἁρμονία τῆς ἐξωτερικῆς καὶ ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς σύγχρονης Ἀμερικῆς... Ἡ Ἀμερικὴ θὰ θεραπευθεῖ, ὅταν ἡ προσευχὴ θὰ σταθεῖ πλάϊ στὴν ἐργασία καὶ ἡ ἐκκλησία πλάϊ στὸ ἐργοστάσιο».

Ἔτσι πρέπει νὰ βλέπει τὴν ἐργασία καὶ τὸν τεχνικὸ πολιτισμὸ σὲ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν προσευχή, κάθε ἀληθινὸς χριστιανός, ὅπως ἀκριβῶς, ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Καὶ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ἔζησε στὴν Ἀμερικὴ καὶ γνώρισε ἀπὸ κοντὰ τὴν ἀμερικανικὴ νοοτροπία. Ἡ ἐργασία καὶ ἡ τεχνολογία δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ σὲ τίποτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ χριστιανικὴ πνευματικὴ ζωή, ἀλλ’ οὔτε ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν τεχνολογία. Εὐλογημένη ἡ συμπόρευση καὶ τῶν δύο.

Η Παναγία στο Ισλάμ

24grammata.com/ θρησκεία

Το Κοράνι αποδίδει ξεχωριστή Τιμή στην Παναγία και στον Χριστό (η μισαλλοδοξία θα έρθει αργότερα από τους ανθρώπους και όχι από τις  Ιερά Κείμενα)

Άχμαντ Ελντίν

Στην ιερά παράδοση(χαντιθ) του Προφήτη Μωάμεθ αναφέρεται ότι η Παναγία ήταν από τις λίγες γυναίκες που πέτυχε την τελειότητα σαν άνθρωπος.(Al-Bukhari- τόμος 5 βιβλίο 62)

Πραγματικά η Παρθένος Μαρία, η όπως αποκαλείται στο Κοράνι Μάριαμ, που είναι και η σωστή προφορά του ονόματος της, έχει μια ιδιαίτερη θέση στο Ισλάμ και συγκεκριμένα στο Ιερό Κοράνι. Το 19ο κεφάλαιο του Κορανίου είναι αφιερωμένο στην Παρθένο Μαρία με τον τίτλο «Σουρα Μαριαμ» δηλαδή το «Κεφάλαιο της Μάριαμ» Και είναι ακόμα πιο εκπληκτικό όταν αναλογιστεί κανείς(ιδιαίτερα ένας Χριστιανός) ότι σε ολόκληρη την Αγία Γραφή η μητέρα του Ιησού δεν πολύ αναφέρεται στα ιερά κείμενα, ενώ την ίδια ώρα το Κοράνι κάνει συχνές αναφορές στο όνομα της, την ιστορία της, και την παρουσιάζει στους Μουσουλμάνους ως ένα παράδειγμα πίστης και τελειότητας. Και όλα αυτά πέρα από το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στην μνήμη της.

Σε αυτήν εδώ την έκθεση θα δούμε την ιστορία της πως περιγράφεται στο Κοράνι και πως τιμάται σαν άνθρωπος. Θα προσθέτω και κάποια προσωπικά σχόλια για την καλύτερη κατανόηση από τον αναγνώστη.

Η γέννηση της

Το Κοράνι αναφέρει:

Κοίτα! Η γυναίκα του Ιμράν είπε: Ώ! Κύριε μου! Σου αφιέρωσα εκείνο που βρίσκεται στη κοιλιά μου, για δική Σου έκτακτη εξυπηρέτηση. Δέξου λοιπόν τούτο από εμένα γιατί Εσύ ακούς και γνωρίζεις τα πάντα”.

Κι όταν την γέννησε είπε: “Ω! Κύριε μου! Κοίτα! Λευτερώθηκα από μια κόρη”. Ο ΑΛΛΑΧ βέβαια γνώριζε τι γέννησε. Και με κανένα τρόπο το αγόρι δεν εξισώνεται με το κορίτσι. “Την ονόμασα Μαριάμ, και την εμπιστεύομαι καθώς και τους απογόνους της, στη δική Σου προστασία απ’ τον Σατανά τον απόβλητο”. ( Κοράνι 3:35-36)

Η γυναίκα του Ιμραν όπου είναι η μητέρα της Παναγίας, εξαιτίας της αφοσίωσης που είχε στον Θεό υποσχέθηκε να αφιερώσει το παιδί της προς την εξυπηρέτηση Του όπου ζήτησε από τον Θεό να δεχθεί το τάμα της αυτό. Είχε ελπίδα να κάνει αγόρι μιας και τότε ήταν η πρακτική των αγοριών να εξυπηρετούν και να είναι υπεύθυνοι για τους ναούς του Θεού. Κάνοντας όμως κόρη πίστεψε ότι το τάμα της δεν πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο της. Ωστόσο αποφάσισε να ολοκληρώσει το τάμα της, και ονόμασε το κοριτσάκι Μάριαμ. Προσευχήθηκε στο Θεό και ευχήθηκε για το κοριτσάκι της να την προστατεύει ο Θεός, αυτή και τα μελλοντικά της παιδιά από τον Σατανά. Στο παρακάτω χωρίο του Κορανίου βλέπουμε και την αποδοχή του τάματος και της ευχής της από τον Θεό

Και τη δέχτηκε ο Κύριος της με ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να μεγαλώσει με καλό τρόπο ( Κοράνι 3:37)

Η ανατροφή της

Συνεχίζοντας τον στίχο 37 του Κορανίου από το κεφάλαιο 3 διαβάζουμε:

Και τη δέχτηκε ο Κύριος της με ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να μεγαλώσει με καλό τρόπο, και την άφησε στις φροντίδες του Ζαχαρία. Όσες φορές ο Ζαχαρίας επισκεπτόταν το κελλί της, έβρισκε να υπάρχουν εκεί αρκετά τρόφιμα, κι είπε: “Ω! Μαριάμ! Από πού έρχονται αυτά σε σένα;!” Κι εκείνη απάντησε: “Από τον ΑΛΛΑΧ, γιατί ο ΑΛΛΑΧ προμηθεύει τα προς συντήρηση σ’ όποιον θέλει, χωρίς λογαριασμό.

Εδώ βλέπουμε ότι ο Θεός κυριολεκτικά φρόντιζε την Παναγία, και άκουσε την ευχή της Μητέρας της για προστασία και για μια καλή ανατροφή βάζοντας την έτσι υπό την προστασία του Προφήτη Ζαχαρία. Μέσα από την αφοσίωση της, την καλή ανατροφή της, και πάνω από όλα να την ακολουθεί η ευχή της μητέρας της, η Μάριαμ έγινε αυτό που την χαρακτηρίζει το Ιερό Κοράνι, η καλύτερη από όλες τις γυναίκες του κόσμου:

Κοίτα! Οι άγγελοι είπαν: “Ω! Μάριαμ! Ο ΑΛΛΑΧ σε διάλεξε και σ’ εξάγνισε, προτιμώντας σε ανάμεσα απ’ όλες τις γυναίκες των εθνών. ( Κοράνι 3:42)

Ο Ευαγγελισμός

Στο κεφάλαιο του Κορανίου «Μάριαμ» η Παναγία δέχεται μια επίσκεψη από έναν αγγελιοφόρο του Θεού:

Και να διηγηθείς στο Βιβλίο (το Κοράνιο) (την ιστορία) της Μαριάμ, όταν αποσύρθηκε – από την οικογένεια της – σε ένα τόπο στα Ανατολικά. Είχε τοποθετηθεί ένα προπέτασμα (για να προφυλάξει τον εαυτόν της) απ’ αυτούς. Τότε στείλαμε σ’ αυτήν το πνεύμα μας (έναν άγγελο) που παρουσιάστηκε μπροστά της – σαν ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Εκείνη είπε: Αναζητώ καταφύγιο, από σένα, στον Οικτίρμονα (ΑΛΛΑΧ) αν (Τον) φοβάσαι (μη με πλησιάζεις)”. Εκείνος είπε: “Είμαι μόνο ένας απεσταλμένος από τον Κύριο σου, (να χαρίσω) σε σένα ένα άγιο υιό”. Εκείνη είπε: “Πώς θα έχω γιο, εφ’ όσον κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μ’ έχει αγγίξει, κι ούτε είμαι ακόλαστη;” Εκείνος είπε: “Έτσι (θα γίνει), είπε ο Κύριος σου, αυτό για Μένα είναι εύκολο. Και (επιθυμία Μας είναι) να τον προσδιορίσουμε σαν ένα Θεϊκό Σημείο για τους ανθρώπους και Έλεος από Μας. Είναι μια υπόθεση που (έτσι) έχει θεσπιστεί.” (Κοράνι 19:16-21)

Σε αυτούς τους στίχους περιγράφεται πως η Παναγία δέχτηκε επίσκεψη από τον άγγελο Γαβριήλ ο οποίος της παρουσιάστηκε με αντρική μορφή. Μη γνωρίζοντας ποιος είναι φοβήθηκε για τον εαυτό της. Ο άγγελος την βεβαίωσε ότι είναι αγγελιοφόρος του Θεού και ένας άγγελος για να της ανακοινώσει τα «καλά νέα» για την απόκτηση ενός υιού. Σοκαρισμένη κάνει ερωτήσεις για το πώς θα γίνει αυτό, πράγμα που επιβεβαιώνει την αγνότητα της. Ο Άγγελος της εξηγεί ότι μια τέτοια σύλληψη η οποία είναι θαυματουργή είναι εύκολη για τον Θεό, το μόνο που έχει να κάνει είναι να πει «Γενηθήτω» και γίνεται. Και όλα αυτά είναι θέματα που έχουν θεσπιστεί από Αυτόν για μεγάλους σκοπούς ως προς το όφελος της ανθρωπότητας.

Το Θαύμα

Έπειτα με θαυματουργό τρόπο η Παναγία μένει έγκυος. Η ιστορία της εγκυμοσύνης της είναι πραγματικά όμορφη και συγκινητική όπως την περιγραφή το Κοράνι.

Έτσι τον σήκωσε (στη κοιλιά της) συνέλαβε – και αποσύρθηκε μαζί του σ’ ένα απόμακρο μέρος. Και την οδήγησαν οι πόνοι του τοκετού στον κορμό μιας χουρμαδιάς, και είπε (μέσα στην αγωνία της): ” Αλίμονο μου! Μακάρι να πέθαινα πριν απ’ αυτό και να ήμουν ένα πράγμα ξεχασμένο κι αόρατο”! Αλλά (μια φωνή) την κάλεσε από κάτω της (απ’ την χουρμαδιά) “Μην λυπάσαι! γιατί ο Κύριος σου έχει προβλέψει ένα ποταμάκι κάτω από σένα”. “Και κούνησε – προς τη μεριά σου τον κορμό της χουρμαδιάς, και θα
πέσουν πάνω σου φρέσκοι – ώριμοιχουρμάδες”. “Κι έτσι τρώγε και πίνε και δρόσισετο μάτι (σου να ησυχάσεις), Κι αν δεις κανένα ανθρώπινο πλάσμα (και σε ρωτάει) να του πεις: Έχω, πραγματικά, υποσχεθεί
νηστεία  στο  Φιλεύσπλαχνο  (ΑΛΛΑΧ) ( Κοράνι 19:22-26)

Έχουμε λοιπόν την Παναγία να πηγαίνει έξω από την πόλη απόμακρα από την βηθλεέμ περίπου 4 με 6 μίλια από την Ιερουσαλήμ, με πόνους τοκετού, και με φόβο στο τι πρόκειται να της συμβεί. Είναι το πρώτο της παιδί, και δεν έχει άντρα. Τι θα έλεγε ο λαός της οι Ιουδαίοι; Τι θα κάνουν; Πως θα αντιδράσει η μικρή Μάριαμ; Με όλα αυτά στο μυαλό της να την αγχώνουν εύχεται να ήταν νεκρή.

Ο Θεός όμως που της έδωσε αυτό το θαύμα και τον όποιο λάτρευε η ίδια, και αφιέρωσε όλη της την ζωή δεν θα την εγκαταλείψει. Μια φωνή ήρθε και ακούστηκε από κάτω της με σκοπό να την ηρεμήσει, να την γαληνέψει και να την καθοδηγήσει τι να κάνει. Και όταν γέννησε, η φωνή την συμβούλεψε να μην μιλήσει σε κανέναν και να μην προσπαθήσει να εξηγήσει τίποτα σε κανέναν ( όσον αφορά το παιδί της). Να μείνει σιωπηλή και όλα θα πάνε καλά.

Τέλος, ήλθε μαζί (με το μωρό της) στη γενιά της σηκώνοντας το (στα χέρια της). Κι (εκείνοι) είπαν: “Ω! Μαριάμ! Πραγματικά έφερες ένα καταπληκτικό πράγμα! “Ω! αδελφή του Ααρών!(αδέλφια στην πίστη όχι βιολογικά) Ο πατέρας σου δεν ήταν ένας άνδρας του πονηρού, κι ούτε η μητέρα σου μια γυναίκα ακόλαστη!” Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό. Είπαν: “Πώς – είναι δυνατό – να μιλήσουμε με ένα παιδί που είναι στην κούνια”; ( Κοράνι 19:27-29)

Και η στιγμή όπου η Παρθένος Μαρία φοβόταν έφτασε. Αφού γέννησε τον Ιησού γύρισε μαζί με το παιδί πίσω στο λαό της. Εκεί έρχεται αντιμέτωπη με τους Ιουδαίους. Όταν την είδαν με το μωρό έμειναν άφωνοι και κατάπληκτοι. Στα μάτια τους ήταν ένα έγκλημα, το έγκλημα ενός παράνομου παιδιού (έμεινε έγκυος χωρίς να παντρευτεί – έτσι πίστευαν) Το «επιχείρημα» τους ήταν ότι πως μπόρεσε να κάνει κάτι τόσο κακό και αμαρτωλό όταν την θεωρούσαν μοντέλο αγνότητας, και προερχόταν από μια ενάρετη, σεβάσμια και αγνή οικογένεια. Όμως η μικρή Μάριαμ έμενε σιωπηλή όπως η θεϊκή φωνή την είχε συμβουλέψει λίγο πιο πριν. Μένει σιωπηλή και κάνει μια παράξενη κίνηση προς αυτούς.

Δείχνει κάνοντας νόημα προς το μωρό, τον Ιησού. Το πλήθος εξοργίστηκε με αυτήν την κίνηση της, λέγοντας της τι είδους απάντηση είναι αυτή; Μας παραπέμπεις στο μωρό για την υπεράσπιση σου; Και είχαν δίκιο. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν είναι λογικό να απαντάς με τέτοιον τρόπο σε κατηγορίες. Όμως η κατάσταση δεν ήταν φυσιολογική και καθόλου συνηθισμένη. Και τότε έγινε το πρώτο θαύμα του Ιησού.

Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό. Είπαν: “Πώς – είναι δυνατό – να μιλήσουμε με ένα παιδί που είναι στην κούνια”; Είπε (το παιδί): “Είμαι στ’ αλήθεια -ένας δούλος του ΑΛΛΑΧ. Μου έδωσε το Βιβλίο (την αποκάλυψη) και με έκανε ένα προφήτη. “Και με έχει κάνει ευλογημένο
οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, και έχει επιτάξει σε μένα την Προσευχή και τη φιλανθρωπία εφ’ όσον βρίσκομαι στη ζωή. “Και (Αυτός) μ’ έχει κάνει καλοκάγαθο στη μητέρα μου, και όχι υπεροπτικό ή άθλιο,”(Γι’ αυτό) η Ειρήνη είναι πάνω μου κατά την ήμερα, που γεννήθηκα, και την ήμερα που θα πεθάνω, και την ήμερα που θα εγερθώ για (μια άλλη, την ημέρα της κρίσης) ζωή”! (Κοράνι 19:29-33)

Και όλοι πάγωσαν στην θέα και στο άκουσμα ενός μωρού, μόλις ημερών να μιλά και να αντικρούει τους κατήγορους της μητέρας του. Αυτό είναι το πρώτο του θαύμα η υπεράσπιση της αγνής του και άγιας μητέρας από τις άθλιες συκοφαντίες των Ιουδαίων. Τονίζοντας επίσης ότι είναι ο Προφήτης και Απόστολος του Θεού που τον έκανε ο δημιουργός του καλοκάγαθο στην σπουδαία μητέρα του. Ειρήνη τον συνοδεύει από την ημέρα της γέννησης του, την ημέρα του θανάτου του, και την ημέρα της ανάστασης του, στην ημέρα τις κρίσης οπού θα αναστηθούμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.

Ο Θεός επίσης σε ένα άλλο μέρος του Κορανίου κατηγορεί τους Ιουδαίους που πρόσβαλαν την Παναγία. Τους αποκαλεί συκοφάντες γιατί είπαν ότι απόκτησε μωρό με άνδρα ενώ δεν ήταν παντρεμένη.

Γιατί κι αρνήθηκαν την Πίστη κι είπαν για τη Μαριάμ (τη μητέρα του Ιησού) μια σοβαρή ψεύτικη κατηγορία. (συκοφαντία), ( Κοράνι 4:156)

Αν κάποιος κάνει μια προσεκτική μελέτη στο πρώτο θαύμα του Ιησού που κάνει αναφορά η Καινή Διαθήκη και στο πρώτο θαύμα του Ιησού κατά το Κοράνι θα διαπίστωση ενδιαφέροντα πράγματα. Στην Καινή Διαθήκη το πρώτο θαύμα του Ιησού είναι να μετατρέψει το νερό σε κρασί. Στο Κοράνι το πρώτο θαύμα του Ιησού είναι να υπερασπιστεί την μητέρα του από τις συκοφαντίες και τις κατηγορίες.

Όπως είδαμε λοιπόν η Παρθένος Μαρία έχει μια ξεχωριστή θέση στο Ισλάμ, και όχι μόνο αυτή αλλά και ο υιός της ο Ιησούς. Μέσα από τις ιστορίες τους βλέπουμε μια τρομερή πιστή και εμπιστοσύνη που είχαν στον Θεό, που σαν Μουσουλμάνοι μπορούμε να μάθουμε πολλά. Οι φίλοι μας οι Χριστιανοί από την άλλη πρέπει να αναρωτηθούν για ποιο λόγο το Ισλάμ κάνει τέτοια τιμητική αναφορά στον Ιησού και στην Παναγία; Γιατί ο Μωάμεθ αφού είναι ένας ψευδοπροφήτης για αυτούς κάνει τέτοιες δηλώσεις για την Παναγία και τον Ιησού; Γιατί το Κοράνι εξυψώνει τόσο πολύ αυτά τα άτομα όταν θεωρείτε ένα «σατανικό» βιβλίο; Πολλές τέτοιες ερωτήσεις μπορούν να γίνουν δείχνοντας την ανακολουθία των Χριστιανών που αρνούνται να δεχτούν την αλήθεια του Κορανίου και την Προφητική ιδιότητα του Μωάμεθ. islamforgreeks.org

Περί της παρθένου που εξέπεσε.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΠΟΥ ΕΞΕΠΕΣΕ

Πρεσβυτέρου Χαραλάμπους Νεοφύτου

Έτυχε να δω, στα Ιεροσόλυμα, μία παρθένα, η οποία φόρεσε στο σώμα της σιδερένια αλυσίδα και την είχε για έξη χρόνια χωρίς να τη βγάλει μένοντας κατάκλειστη με πολλή σκληραγωγία και εγκράτεια. Όμως η δυστυχής, υπερηφανεύτηκε ότι τάχα έγιναν αγία και έφτασε στα μέτρα της τελειότητας. Από το συλλογισμό αυτόν, παραχώρησαν η Χάρη εκείνου πού βδελύσσεται τους υπερήφανους, για να πέσει η ταλαίπωρη στο λάκκο της ανομίας.

Μία μέρα έπεσε σε πορνεία με τον υπηρέτη πού την προμήθευε τα χρειαζούμενα για να ζήσει και έμεινε στην αμαρτία της φθοράς της παρθενίας της. Αυτό σίγουρα το έπαθε, επειδή έκανε την αρετή για να την επαινούν οι άνθρωποι και όχι για την αγάπη του Θεού και τη σωτηρία της, και έτσι κατάντησε στην καταφρόνηση των ανθρώπων. Έφυγε ο φύλακας της σωφροσύνης και παραδόθηκε η άθλια στο βυθό της ακαθαρσίας.

Το παράδειγμα της παρθένας αυτής θα πρέπει να μας διδάξει, να προσέχει ο καθένας να κάνει εκείνο που μπορεί για τη δόξα του Θεού και προπάντων όσο μπορεί κρυφά από τους ανθρώπους, γιατί εκείνο που γίνεται για ανθρωπαρέσκεια, είναι μισητό στο Θεό. Ας το προσέξουμε αυτό, γιατί ως συνήθως τα περισσότερα των έργων μας είναι μολυσμένα με την αυτοπροβολή και ανθρωπαρέσκεια και για τούτο δεν έχουμε τη θεία βοήθεια που περιμένουμε.

Η ανθρωπαρέσκεια είναι τείχος που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό και τον αφήνει στο έλεος του πονηρού για να δοκιμάζεται.

Από το βιβλίο: ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΔΟΔΕΙΧΤΗΣ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

10   ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2012 

πηγή