Μετάνοια σημαίνει...

Μετάνοια σημαίνει ανανέωσις του βαπτίσματος.

Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεόν για νέα ζωή.

Μετανοών σημαίνει αγοραστής της ταπεινώσεως.

Μετάνοια σημαίνει μόνιμος αποκλεισμός κάθε σωματικής παρηγορίας.

Μετάνοια σημαίνει σκέψις αυτοκατακρίσεως, αμεριμνησία για όλα τα άλλα και μέριμνα για την σωτηρία του εαυτού μας.

Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα της ελπίδος και αποκήρυξις της απελπισίας.

Μετανοών σημαίνει κατάδικος απηλλαγμένος από αισχύνη.

Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωσις με τον Κύριον, με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματά μας.

Μετάνοια σημαίνει καθαρισμός της συνειδήσεως.

Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων.

Μετανοών σημαίνει επινοητής τιμωριών του εαυτού του.

Μετάνοια σημαίνει υπερβολική ταλαιπωρία της κοιλίας (με νηστεία) και κτύπημα της ψυχής με υπερβολική συναίσθησι.

 Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, Λόγος Ε΄, Περί Μετανοίας

:πηγή

Τι είναι η προσευχή...

 Η προσευχή είναι «ενεργούμενη αγάπη, αγγελική κίνησις, δύναμις ασωμάτων, έργον και ευφροσύνη αυτών... πληροφορία καρδίας, σωτηρίας ελπίς, αγνισμού σημείον, αγιότητος σύμβολον, Θεού επίγνωσις... Πνεύματος Αγίου αρραβών, το του Ιησού αγαλλίασμα, ευφροσύνη ψυχής, έλεος Θεού, καταλλαγής σημείον, Χριστού σφραγίς, ακτίς νοητού ηλίου... χάρις Θεού... σοφία Θεού... Θεού φανέρωσις... ησυχίας αφορμή, αγγελικής πολιτείας τεκμήριον».

Γρηγόριος Σιναΐτης

πηγή

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ....

πηγή

Τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ κόσμο ,
που σκέφτεται αν πρέπει να ψηφίσει ή όχι.

Και αν ψηφίσει ,τότε που πρέπει να
 ρίξει την ψήφο του.

Η δική μου απάντηση είναι ελεύθερα
 σε οποιοδήποτε αντιμνημονιακό κόμμα.

Η λευκή ψήφος και το να μην πάμε να 
ψηφίσουμε είναι ανώφελο,και θα δώσουν
 την ευκαιρία στα μνημονιακά κόμματα να 
αυξήσουν τα ποσοστά τους.

Ούτως ή άλλως αύριο αρχίζει η τελική αντίστροφη 
μέτρηση.<<Θα γίνει κάτι που θα δείχνει ότι φταίμε 
εμείς>>όπως λέει και μια προφητεία.

Ας είναι αυτό το κάτι η ψήφος μας με την σκέψη
 στο τι θέλει ο Θεός.
Κόσμος απελπισμένος χωρίς δουλειά,κόσμος 
που έκλεισε τα μαγαζιά του,κόσμος που 
αυτοκτόνησε,κόσμος απλήρωτος,κόσμος άνεργος.

Πόσο ακόμα;
Αύριο αρχίζει η τελική αντίστροφή μέτρηση και 
όπως μου είπε κάποτε ένας Γέροντας
<< το ΠΑΣΟΚ θα είναι το πρώτο κόμμα που 
θα διαλυθεί!>>.

Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας ,το χρωστάμε
 στα παιδιά μας που τους έκοψαν τα <<όνειρα>>
και στην πατρίδα μας που κάποιοι πίστεψαν 
ότι μπορούν έτσι απλά και εύκολα να την 
ξεπουλήσουν.

Οι πολιτικοί έκαναν το λάθος να κηρύξουν
 εκλογές.

Εμείς οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε αυτό
 το λάθος για να ανατρέψουμε την κατάσταση.

Από το μηδέν ΤΩΡΑ και όχι μετά από 50 
χρόνια,θα ξανακτίσουμε την Ελλάδα,πιο 
μεγάλη,πιο δίκαιη ,πιο πλούσια.

Μετάνοια και ψήφος σωστός για να πάμε
 μπροστά με οδηγό τον Χριστό.
Ο ουρανός τόσα χρόνια ζητάει Μετάνοια.

Η ώρα έφτασε.

Κοντά στους πνευματικούς μας με εξομολόγηση
 για να διώξουμε τους δαίμονες της κλεψιάς,
της απελπισίας ,της πορνείας,της 
απογοήτευσης,του φόνου[αυτοκτονίες]

Για να επιστρέψει το χαμόγελο,να έρθει
 η ανάκαμψη,η δικαιοσύνη,η εργασία,τα
 όνειρα,γιατί είμαστε όλοι Χριστιανοί και 
αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Για να μεγαλώσει η πατρίδα μας.

Ναι ,θα περάσουμε δύσκολα.

Ναι ,θα περάσουμε πείνα,αλλά δεν 
είναι η πρώτη φορά!

Οι παππούδες μας το 1940 ,και οι
 παππούδες μας το 1821 δεν 
πέρασαν δύσκολα;

Δεν πέρασαν πείνα;

Nαί!

Αλλά τα κατάφεραν να έχουν μια 
Ελλάδα ελεύθερη!

Πάλι εμείς με τους αγώνες μας θα 
δώσουμε τα φώτα του πολιτισμού 
σε ολόκληρη την Οικουμένη.

Αυτοί επέλεξαν να είμαστε μπροστάρηδες
 στην κρίση.

Αυτοί μας έδωσαν αυτή την ευκαιρία και
 το μεγαλείο να είμαστε μπροστά από τα
 γεγονότα σε ολόκληρη την Οικουμένη.

Ελληνικά και ορθόδοξα!

Ἐκλογές - Σιατίστης Παῦλος

Εκλογές - Σιατίστης Παύλος.
Ομιλεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος.

Κυριακή του Παραλύτου Ἀρρώστια καὶ μοναξιά (Ἰω. 5, 1-15) Αρχιμανδρίτης Νικάνωρ Καραγιάννης

Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ βρίσκεται σὲ ἕνα ἱερὸ καὶ θαυματουργὸ τόπο, τὴν κολυμβήθρα Βηθεσδά. Ἐκεῖ συναντᾶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν ἀρρώστια καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀνάγκη γιὰ βοήθεια, παρηγοριὰ καὶ θεραπεία. Στὸ διάλογό Του μὲ τὸν παράλυτο μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἀρρώστια του ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γιὰ τριάντα ὀχτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν κατάκοιτος. Ὁ Χριστὸς «γνοὺς ὅτι πολὺν χρόνον ἤδη ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;».


Ἡ καρτερία στὴν ἀσθένεια καὶ ἡ ἀνοχὴ τῶν ἄλλων
Ἡ θαυματουργικὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ στὴ Βηθεσδὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς θεραπεῖες ποὺ περιγράφουν τὰ Εὐαγγέλια. Κάθε φορά, ὅμως, ποὺ τὴ διαβάζουμε καλούμαστε μεταξὺ ἄλλων νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ πρόβλημα τῆς ἀνθρώπινης ἀρρώστιας, ὀδύνης καὶ μοναξιᾶς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνάγκης γιὰ κατανόηση καὶ συμπαράσταση. «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», δὲν ἔχω ἄνθρωπο νὰ μὲ καταλαβαίνει, νὰ μοῦ συμπαρασταθεῖ, νὰ μὲ βοηθήσει. Τὴν ἴδια κραυγὴ ἐπαναλαμβάνουν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι ἀνάμεσά μας. Κάποτε, μάλιστα, καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μὲ πικρὸ παράπονο γιὰ τὸ πρόβλημά μας. Τὸ παράπονο ἀπέναντι στὴν ἀδιαφορία τῶν ἄλλων κρύβει μέσα του θλίψη, πόνο, ἀδικία, πικρία, δυσαρέσκεια, ἴσως, ἀκόμη, καὶ θυμὸ γιὰ τὴ σκληρότητα τῶν ἄλλων γύρω μας. Ἀνορθώνει ἕνα τεῖχος ποὺ μᾶς ἀπομονώνει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀφοῦ δὲν μᾶς καταλαβαίνουν καὶ δὲν συμπάσχουν μαζί μας. Βέβαια, στὴν πραγματικότητα, κάθε φορὰ ποὺ παραπονιόμαστε ἐμεῖς ὀρθώνουμε ἕνα ἀδιαπέραστο τεῖχος ἀπὸ τὴν ἀδυναμία μας νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς ἀποδεχθοῦμε ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.

Στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ ὑπάρχει μία εἰδοποιὸς διαφορά. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς φαίνεται ὅτι εἶχε μεγάλη ὑπομονὴ γιὰ τὴ μακροχρόνια ἀρρώστια ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσε. Δοκιμάζει, ὅμως, ἀμέτρητες ἀπογοητεύσεις. Ἐνῶ «ἄγγελος κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἔταρασσε τὸ ὕδωρ», καὶ κάθε φορὰ «ὁ πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο», αὐτὸς ἔμενε μὲ τὸ παράπονο ὅτι «ἄλλος πρὸ αὐτοῦ καταβαίνει» καὶ θεραπεύεται. Τὰ χρόνια περνᾶνε καὶ αὐτὸς ἐξακολουθεῖ νὰ προσδοκᾶ καὶ νὰ περιμένει. Νὰ ἀνανεώνει τὴν ἐλπίδα του γιὰ ἄλλη μία εὐκαιρία.

Ὅμως ὁ παραλυτικὸς ἦταν ἀνεκτικὸς καὶ μακρόθυμος καὶ μὲ τὴν ἀνάλγητη ἀπάθεια καὶ ἐγωιστικὴ ἀδιαφορία τῶν ἄλλων. Τριάντα ὀχτὼ χρόνια καθηλωμέvος στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου εἶχε κατανοήσει καὶ εἶχε ἀποδεχθεῖ τοὺς ἀνθρώπους ὅπως ἀκριβῶς ἦταν, σκληρούς, ἀδιάφορους καὶ ἀνάλγητους. Εἶχε συμφιλιωθεῖ μὲ τὴ δοκιμασία τῆς ἀρρώστιας του. Ζοῦσε τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ νιώθει μέσα στὴ μοναξιὰ του «ἀπερριμένος», ἄχρηστος, ξεχασμένος καὶ περιφρονημένος. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ τρομακτικὸ αἴσθημα ποὺ μπορεῖ νὰ νιώσει κάποιος. Καὶ ὅμως, ὁ παραλυτικὸς δὲν φωνάζει. Δὲν διαμαρτύρεται ἐναντίον τῶν ἄλλων. Δὲν κρίνει καὶ δὲν καταδικάζει τοὺς γύρω του. Μέσα στὴν ἀδυναμία καὶ τὴ δυστυχία του δὲν στρέφεται κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν παραλογίζεται. Μὲ τὴν καρτερικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθένειάς του καὶ τὴν ἐπιείκειά του πρὸς τοὺς ἄλλους ἄνοιξε τὴν καρδιά του νὰ δεχθεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Περίμενε τὴν ἐπίσκεψη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.


Ἡ ὑπερνίκηση τῆς μοναξιᾶς
Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας καὶ ἡ ὀργάνωση τῆς κοινωνίας μας ἐπιβεβαιώνουν τὴ φράση τοῦ λογοτέχνη: «ποτὲ ἄλλοτε οἱ στέγες τῶν σπιτιῶν δὲν ἦταν τόσο κοντὰ ὅσο σήμερα, ἀλλὰ καὶ ποτὲ ἄλλοτε οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων δὲν ἦταν τόσο μακριὰ ὅσο σήμερα». Αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς τρομερῆς μοναξιᾶς τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἐπιτείνεται στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ πόνου, τῆς ἀρρώστιας καὶ τῶν ποικίλων δυσχερειῶν τῆς ζωῆς. Τότε ὁ ἄνθρωπος πνίγεται μέσα στὴν ἀπομόνωσή του καὶ ἐπαναλαμβάνει τὸ λόγο τοῦ ἀρχαίου φιλοσόφου «ἄνθρωπον ζητῶ», ἀφοῦ, σὰν τὸν παραλυτικό, «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας ζωντανεύει τὸ διάλογο τοῦ παραλυτικοῦ μὲ τὸν Χριστό, ἀνανεώνει τὴν πίστη μας καὶ μᾶς γεμίζει παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα. Στὸ ἄκουσμα τῆς φράσης τοῦ παραλύτου «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», παρουσιάζει τὸν Χριστὸ νὰ τοῦ ἀπαντᾶ «διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, στὴν κάθε μοναξιά μας ἂς καλλιεργοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ἂς συναισθανόμαστε τότε περισσότερο τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κατανοεῖ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ποὺ μᾶς συμπαραστέκεται καὶ συμπάσχει μαζί μας. Ἂς στρέφουμε τὸ βλέμμα μας σὲ Ἐκεῖνον, γιὰ νὰ ὑπερνικοῦμε τὴ μοναξιὰ λέγοντάς του «ἐλθὲ ὁ Μόνος πρὸς μόνον, ὅτι μόνος εἰμὶ καθάπερ ὁρᾶς»- ἔλα ἐσὺ ποὺ εἶσαι Μοναδικὸς σὲ ἐμένα ποὺ εἶμαι μοναχικός, γιατί βλέπεις πὼς εἶμαι μόνος. Ἀμήν.

Κυριακή του Παραλύτου - Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ στήριγμα τῶν ἀνθρώπων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κ.κ. Ιωήλ

«Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος»

Παρατηρώντας τὰ Εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα βλέπουμε πὼς τὰ περισσότερα καὶ μάλιστα τὰ μεγάλα θαύματα τὰ ἔκανε ὁ Χριστὸς κατὰ τὶς μεγάλες ἡμέρες τῶν Ἰουδαίων. Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ μὲ τὴ διδασκαλία Του. Τὴν ἐκφωνοῦσε συνήθως στὶς μεγάλες γιορτές, ποὺ συνέρρεε πολὺς κόσμος. Στὶς γιορτὲς τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας, τῆς Πεντηκοστῆς κ.λ.π. στὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ ἦταν ἡ μητρόπολη τῶν Ἰουδαίων, μαζευόταν πολὺς κόσμος. Ὅπως ἐπίσης συναθροιζόντουσαν καὶ πολλοὶ ἄρρωστοι ποὺ εἶχαν τὴν ἐλπίδα τους, ὅτι μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς κάνει καλά. Ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀσθενῶν νὰ γίνουν καλά, δὲν ἦταν τόσο μεγάλη, ὅσο ἦταν μεγάλη ἡ θέληση τοῦ Χριστοῦ νὰ τοὺς κάνει καλά.


Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε εὐεργετικὴ σ’ ὅλους
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πὼς «ὅπου ἂν φανῇ ὁ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καὶ ἡ σωτηρία», δηλαδὴ ὅπου θὰ φανεῖ ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ σωτηρία. Μπῆκε μέσα στὸ σπίτι τοῦ Ζακχαίου κι ὁ ἀρχιτελώνης μετανόησε. Εἰσῆλθε στὸ τελωνεῖο τοῦ Ματθαίου καὶ ἀμέσως μετατρέπει τὸν ἄνδρα καὶ τὸν κάνει Εὐαγγελιστή. Θάπτεται ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ ἐγείρονται οἱ νεκροί. Κατεβαίνει στὸν Ἅδη καὶ ζωοποιοῦνται οἱ κάτοικοί του. Χαρίζει τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, τὴν ἀκοὴ στοὺς κωφοὺς καὶ περιέρχεται τὶς κολυμβῆθρες, ὅπως τὴν Βηθεσδά, καὶ θεραπεύει τὸν Παράλυτο. Ἐὰν ἐμβαθύνουμε περισσότερο, θὰ λέγαμε πὼς ὁ Χριστὸς γίνεται ἄρτος στοὺς πεινῶντες, ὕδωρ, ποὺ κρύβει μέσα του τὴ ζωή, στοὺς διψῶντες, ἀνάσταση στοὺς νεκρούς, ἰατρὸς στοὺς νοσοῦντες, ἡ ἀπολύτρωση τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ὅλα αὐτὰ τὰ πραγματοποιεῖ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. «Ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰωάν. 4,34), θὰ τονίσει ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἂς ποῦμε καὶ μία ἔκφραση ποὺ τὴ χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος. Ὅλοι θὰ ἔχουμε ἀκούσει τὴ λέξη ἀλήτης. Ἀλήτης στὴν κυριολεξία σημαίνει ὁ περιπλανώμενος, ὁ πλάνης, ὁ ἀνέστιος. Ἀργότερα στὰ νεότερα χρόνια πῆρε τὴν ἔννοια τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰωσὴφ θὰ πεῖ πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «δι’ ἐμὲ ἀλήτης γεγονώς», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ περιπλανήθηκε ἀπ’ ἐδῶ κι ἀπ’ ἐκεῖ καὶ ἔκανε τὰ πάντα γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.


Ὁ Χριστὸς ἔδινε περισσότερα ἀπ’ ὅ,τι τοῦ ζητοῦσαν
Πράγματι ὁ Χριστὸς ἔδινε πιὸ πολλὰ ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ ζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Π.χ. Ὁ σημερινὸς παραλυτικὸς βλέποντας τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ πάνω του ἴσως σκέφθηκε καὶ ἤλπιζε περισσότερο πὼς τὸ πιὸ πιθανὸ ἦταν νὰ τὸν βοηθοῦσε ὁ Κύριος νὰ πέσει μέσα στὸ νερὸ κατὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων, ὅταν θὰ ταραζόντουσαν τὰ νερά. Πιθανῶς στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔβλεπε κάποιον ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του, ποὺ τὸν εἶχαν λησμονήσει.Ὁ παράλυτος ἤθελε ἕνα καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε δέκα. Τὸν ἔκανε καλά, τόσο καλά, ὥστε αὐτὸς ποὺ τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια δὲν μποροῦσε νὰ κουνηθεῖ, τώρα νὰ σηκώνει τὸ κρεββάτι του καὶ νὰ φεύγει μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια ὅλων. Ἔχουμε κι ἄλλες τέτοιες περιπτώσεις. Ὁ κάθε ἄρρωστος, κατὰ τὸν ἅγιο Κύριλλο, ἔστω κι ἂν τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει οἱ πάντες, «ἔσχεν βοηθὸν Υἱὸν τοῦ θεοῦ τὸν μονογενῆ».


Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ποὺ δὲ σταματᾶ ποτέ. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος φέρνει τὸ παράδειγμα τῆς κολυμβήθρας. Μέσα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας ὄχι ἕνας καὶ δύο, ἀλλ’ ὁλόκληρη ἡ Οἰκουμένη κι ἂν μπεῖ, θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες τῆς ἁμαρτίας. Ὄχι μία φορὰ τὸ χρόνο, ἀλλὰ κάθε μέρα θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς ἀπὸ τὶς ψυχικὲς ἀρρώστιες. Ἡ χάρη τοῦ θεοῦ δὲ δαπανᾶται ποτέ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ κοινὸς τρόπος καθάρσεως τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὴ μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση καὶ μὲ τὴ θεία Εὐχαριστία καθαριζόμαστε ἀπὸ τὰ πολυπληθῆ καὶ πολυειδῆ πάθη μας. Ὀφείλουμε νὰ δώσουμε τὴ διάθεσή μας καὶ τὸν ἑαυτό μας στὸ Χριστὸ ποὺ ψάχνει εὐκαιρίες νὰ μᾶς θεραπεύσει. Στὸν καθένα μας ἀκούγεται ἡ ἐρώτηση τοῦ Σωτῆρος «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,6). Στὸ φιλάργυρο, στὸν ἐγωιστή, στὸν ἐνεργούμενο ἀπὸ τὸ πονηρὸ πάθος τοῦ θυμοῦ ἢ τῆς πορνείας ἢ τῆς μνησικακίας ἀπευθύνεται τὸ ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως ὀφείλουμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε ὁλοκάρδια στὴν πρόσκλησή Του καὶ νὰ μὴν ἐξοικειωθοῦμε μὲ μία χρονίζουσα κατάσταση ἀθλιότητας καὶ ἁμαρτίας. Νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὰ πράγματα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κρατοῦν παράλυτους πνευματικά. Νὰ ἀφήσουμε τὸ θεὸ νὰ ἐνεργήσει ἀνεμπόδιστα, γιατί ἡ ἁμαρτωλὴ θέλησή μας παρεμποδίζει τὴ χάρη Του.


Ἀδελφοί μου,

Ἡ σωτηρία μας ἂς εἶναι ἡ πολυχρόνια ἐπιθυμία μας, ὥστε νὰ καταξιώσουμε τὴν ὕπαρξή μας καὶ νὰ βροῦμε τὴν ὄντως ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

KΥΡΙΑΚΗ Δ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ( Του Παραλύτου) του π. Θ. Βαμβίνη

KΥΡΙΑΚΗ  Δ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ( Του Παραλύτου)

Ευαγγέλιο : Ιωάν. ε 1- 15

  

            Ο παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής διήγησης είναι ο άνθρωπος που έχει πλέον πεισθεί, ότι δεν υπάρχει πλέον διέξοδος στο πρόβλημα του. Κάθεται καθηλωμένος στο κρεβάτι του, ανίκανος να κινηθεί. Η παράλυση του σώματος δεν τον αφήνει να τρέξει και να μπει πρώτος στην κολυμπήθρα, όταν ο άγγελος ταράζει τα νερά της. Σ’ αυτή την κατάσταση τον βρίσκει ο Χριστός απογοητευμένο τριάντα οκτώ χρόνια  δίπλα στην κολυμπήθρα , δίπλα δηλ. στη θεραπεία, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να την αποκτήσει.

            Ο Χριστός αναπτύσσει μαζί του διάλογο προκειμένου να του δώσει τη δυνατότητα να εκφράσει τον πόνο του, να πει το πρόβλημα του. «Θέλεις υγιής γενέσθαι;».Σ’ αυτή την ερώτηση του Χριστού, αντί να πει αυθόρμητα « ναι Κύριε», εκφράζει αντίθετα, το λόγο που αποκλείει κάτι τέτοιο. « Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθεί το ύδωρ βάλει με εις την κολυμπήθραν». Στηρίζει λογικά την απελπισία του. Δεν είναι δυνατό να θεραπευθεί. Είναι ένας ζωντανός νεκρός. Έχει συμβιβαστεί με το πρόβλημα του. Κι αυτό μέσα στην απελπισία του δίνει τη δύναμη να ζει, να υπομένει το παράλυτο σώμα του.

            Δεν μπορούσε βέβαια ο παράλυτος να φανταστεί, ότι Αυτός που δρούσε στο νερό της προβατικής κολυμπήθρας, ήταν δυνατόν να τον επισκεφθεί ως άνθρωπος και να του δώσει με άλλο τρόπο τη θεραπεία που περίμενε από την κολυμπήθρα. Ο Χριστός ανατρέποντας την λογική απελπισία του, του είπε: « έγειρε, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει». Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος. Πήρε το κρεβάτι στους ώμους του και έκανε μέσα στο πλήθος φανερό το θαύμα. Με το κρεβάτι στους ώμους διακήρυττε, όχι μόνο την απαλλαγή του από την παράλυση του σώματος, αλλά και απαλλαγή της ψυχής του από την παράλυση της απελπισίας.

Δεν θα ασχοληθούμε με την μικροψυχία και την τυπολατρία των Ιουδαίων που του έλεγαν : « Σάββατον έστιν, ουκ έξεστι σοι άραι τον κράββατον». Θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην απελπισία, που βρίσκει λογικά επιχειρήματα.

            Η απελπισία είναι ισχυρό όπλο του διαβόλου. Μας προσβάλλει με ποικίλες ποιότητες και εντάσεις, ανάλογα με το πόσο και που έχουν δώσει το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας. Θα επισημάνουμε ορισμένες αιτίες που την προκαλούν, ή , πιο σωστά, ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις που γίνονται αφορμή να μας καταλάβει.

            Πρώτον είναι τα βιοτικά προβλήματα, οι δυσκολίες της ζωής, οι αποτυχίες στο επάγγελμα, οι οικονομικές κρίσεις, η φτώχεια. Είναι ακόμη οι αρρώστιες και ο θάνατος, η χηρεία και η ορφάνια. Όλα αυτά τα προβλήματα, όταν δεν αντιμετωπίζονται σωστά, με πίστη και ελπίδα, σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα, δείχνουν παντού το αδιέξοδο. Και όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι να στηρίζουν αυτούς που περνούν αυτές τις δυσκολίες, δημιουργείται στη ψυχή τους έντονο το αίσθημα της μοναξιάς. Ζουν έντονα το λόγο του παραλυτικού : « άνθρωπον ουκ έχω». Βέβαια ο άνθρωπος που δεν έχει κλείσει τη ζωή του στα στενά όρια της βιολογικής ζωής και δεν θεωρεί επιτυχία της ζωής του μόνο την επιτυχία στο επάγγελμα και τη συγκομιδή πλούτου, αυτός δεν προσβάλλεται  εύκολα από τέτοιου είδους απελπισία. Ως άνθρωπος μπορεί να κλυδωνίζεται, όμως δεν πνίγεται στα κύματα των λογισμών.

            Δεύτερον, είναι τα υπαρξιακά λεγόμενα προβλήματα , τα αδιέξοδα των ανθρώπων που έχουν κάποια ευαισθησία στα θέματα της ζωής τους. Η επιφανειακή χριστιανική ζωή δεν τους ικανοποιεί. Μία πίστη που δεν συνδέεται με την εμπειρία τους είναι αδιάφορη. Όταν όμως η σκέψη δεν φωτίζεται από την πίστη στο Θεό, που είναι η αγάπη, η ζωή παρουσιάζεται χωρίς νόημα. Κύριο στοιχείο της εμφανίζει το παράλογο. Κυριαρχείται από το ερώτημα « γιατί γεννήθηκα;» και βασανίζεται από το άγχος του θανάτου. Δεν έχει καμία ομορφιά, δεν οδηγεί πουθενά. Γι’ αυτό η απογοήτευση είναι η φυσική της κατάσταση. Αυτή η απογοήτευση είναι γόνιμη για την ορθόδοξη ζωή, αν αποδεσμευτεί απ’ την υπεροψία της λογικής και από τα τραύματα της υπερηφάνειας. Αν με ειλικρινή διάθεση και ταπεινό φρόνημα οδηγηθεί στην αναζήτηση της βαθιάς εμπειρίας της πίστεως.

            Tρίτον, είναι η αποτυχία μας να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η απελπισία που γεννιέται απ’ αυτήν την αποτυχία, κρύβεται πολλές φορές κάτω από έντονες κοινωνικές δραστηριότητες και πίσω από τη βιτρίνα μιας συνεπούς – για τα κοσμικά δεδομένα- χριστιανικής ζωής. Μπορεί να την καταλάβει κανείς απ’ την  τάση πολλών να χωρίζουν τους Πατέρες σε κοινωνικούς και νηπτικούς, και τις εντολές, σ’ αυτές  που είναι για τους μοναχούς και σ’ αυτές που αφορούν τους κοσμικούς χριστιανούς. Διασπούν την ενιαία ιερή παράδοση προκειμένου να βρουν στηρίγματα στην αβεβαιότητα τους. Θεωρούν τον εαυτό τους αδύναμο και το φορτίο των εντολών δυσβάσταχτο. « Δεν είναι αυτά για μας. Είναι για τους μοναχούς. Στην εποχή μας δεν είναι δυνατό να εφαρμοστούν», είναι συνηθισμένα λόγια που εκφράζουν όλη την απελπισία τους.

            Τέταρτον, είναι η απογοήτευση από πρόσωπα και θεσμούς που είχαμε ειδωλοποιήσει, καθώς και η αίσθηση ότι ο κόσμος όλο και περισσότερο απομακρύνεται από τον Θεό και οδηγείται στην αυτοκαταστροφή. Πολλοί πιστοί βλέπουν παντού εχθρούς της πίστεως. Παντού αντικρίζουν το σκοτάδι του κακού και πουθενά δεν βλέπουν φως. Είναι απελπισμένοι για το μέλλον του κόσμου. Το να βλέπει κανείς όμως παντού σκοτάδι είναι μία επικίνδυνη πνευματική κατάσταση. « Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», υπάρχουν όμως και οι φίλοι του Χριστού που νικούν τον κόσμο. Όταν κανείς συνηθίζει μόνο στο σκοτάδι, υπάρχει ο κίνδυνος σε κάποια στιγμή να θεωρήσει και το «φως σκότος».

            Η απελπισία λοιπόν εισβάλλει με πολλούς τρόπους στην ψυχή μας και εδραιώνεται μέσα μας με λογικά επιχειρήματα. Ο Χριστός, όμως , ο Λόγος του Θεού, ξέρει να δρα με τρόπους που δεν χωρά η λογική μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει,  το στηριγμένοι στους λογισμούς μας, να προκαθορίζουμε  το μέλλον μας. Ο Χριστός ξέρει να ανατρέπει όλες τις προβλέψεις. Είναι η Ζωή και η Ανάσταση. Και όπως από τον τάφο πήγασε τη ζωή, που « ο θάνατος ουκέτι κυριεύει», έτσι μπορεί να βλαστήσει την ελπίδα και στην πέτρα της πιο σκληρής ανθρώπινης απόγνωσης, και να της δώσει μάλιστα πλούσιους καρπούς. Ούτε οι δυσκολίες της ζωής, ούτε τα αδιέξοδα, ούτε η αδύναμη θέληση μας, ούτε το κακό που υπάρχει στον κόσμο, είναι ισχυρότερα απ’ την παντοδύναμη αγάπη του Θεού. Αρκεί με ειλικρινή πίστη να ομολογούμε ενώπιον Του την αδυναμία μας και να Τον «αφήνουμε» κατόπιν να δρα κατά την πανσοφία Του.

( π. Θ. Βαμβίνης)

ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τετάρτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, 

τοῦ Παραλύτου μνείαν ποιούμεθα, 

καὶ ὡς εἰκὸς τὸ τοιοῦτον ἑορτάζομεν θαῦμα.

Τὸ ῥῆμα Χριστοῦ σφίγμα τῷ παρειμένῳ.
Οὕτως ἴαμα τοῦτο ῥῆμα καὶ μόνον.

Τῷ ἀπείρῳ ἐλέει σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Μνήσθητι, Κύριε, πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας - Μέγας Βασίλειος

πηγή

Μνήσθητι, Κύριε, πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας,

 οὓς ἐδικαίωσας βασιλεύειν ἐπὶ τῆς γῆς. 
Χάρισαι αὐτοῖς βαθεῖαν καὶ ἀναφαίρετον

 εἰρήνην, λάλησον εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν

 ἀγαθὰ ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας σου καὶ 

παντὸς τοῦ λαοῦ σου, ἵνα ἐν τῇ γαλήνῃ 

αὐτῶν ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν, 

ἐν πάσῃ εὐΒασίλειοςσεβείᾳ καὶ σεμνότητι. 

Μέγας 

Γέροντας Παΐσιος: "Να παρακαλούμε να φωτίζει ο Θεός και αυτούς που...κυβερνούν"

Να παρακαλούμε να φωτίζη ο Θεός ανθρώπους όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και αυτούς που κυβερνούν, να έχουν φόβο Θεού, για να μπορέσουν κάτι να πουν.

Λίγο, μια φωτισμένη κουβέντα αν πουν, τακ, αλλάζουν μια κατάσταση.
Αν πουν μια ανοησία, μπορεί ολόκληρο κράτος να το τσαλακώσουν.
Μια άσχημη απόφαση είναι καταστροφή.
Δεν είναι μόνον η υλική δυστυχία, που πεινούν, που δυστυχούν οι άνθρωποι, η πνευματική δυστυχία είναι πιο μεγάλη.
Η προσευχή πολύ θα βοηθήση να τους φωτίση λιγάκι ο Χριστός.

Παίρνει το κατσαβιδάκι ο Χριστός, λίγο ένα στρίψιμο, μια βόλτα πίσω ...εντάξει, όλα τακτοποιούνται.
Σιγά-σιγά, όταν ο Θεός φωτίζη μερικούς ανθρώπους, τότε το κακό εξευτελίζεται μόνο του.
Γιατί το κακό μόνο του καταστρέφεται, δεν το καταστρέφει ο Θεός. Τελικά τα πράγματα θα έρθουν στην θέση τους!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ.

πηγή