ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!

ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ 

ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

 ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!

Μετά τήν πρόσφατη διαμαρτυρία μου στό διαδίκτυο καί 

σέ ἀρμόδιες ἀρχές

 σχετικά μέ τίς σχολικές ἐπισκέψεις σέ ἰουδαϊκές συναγωγές ,

 ἀλλά καί ἔν 

ὄψει τῆς ριζικῆς «μετάλλαξης» τοῦ Μαθήματος τῶν

 Θρησκευτικῶν πού 

μαγειρεύει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας  ἀπό ὁμολογιακό,

 σέ πολυθρησκειακό-γνωσιολογικό, ἀπευθύνομαι ἀγαπητοί Γονεῖς σέ ἐσᾶς καί 

σᾶς ἐνημερώνω τά ἑξῆς:

Βάσει τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος:

Οἱ γονεῖς ἔχουν τό δικαίωμα νά ἐπιλέγουν τό θρήσκευμα 

τῶν τέκνων 

τους, ἀποτελεῖ σημαντικό μέρος τῆς ἐπιμέλειάς τους καί

 προστατεύεται

 ἔμμεσα ἀπό τό Σύνταγμα στό ἄρθρο 21, ὅπου

 κατοχυρώνεται ἡ 

προστασία τῆς οἰκογένειας. Ἡ ἐπιλογή θρησκείας εἶναι

 τόσο σημαντική,

 ὥστε ὁ Ἄρειος Πάγος ἔχει δεχθεῖ ( ΑΠ 1321/1992 ) 

ὅτι ἀκόμη κι

 ἄν ἀφαιρεθεῖ ἡ ἐπιμέλεια ἀπό τόν ἕνα γονέα, 

ἡ ἐπιλογή τοῦ

 θρησκεύματος τοῦ τέκνου, ἐξακολουθεῖ νά ἀνήκει

 στόν πυρήνα τῆς

 γονικῆς μέριμνας καί πρέπει νά γίνει κι ἀπ’ τούς

 δύο γονεῖς. 

Μόνο σέ περίπτωση ἀσυμφωνίας ἀνάμεσα στούς

 δύο γονεῖς,

 ἀναλαμβάνει νά ἀποφασίσει τό Δικαστήριο

 ἀντί γιά αὐτούς

 καί μέ βάσει τό μεγαλύτερο συμφέρον τοῦ

 παιδιοῦ ( ΑΚ 1512 ).

Ἐπίσης στό ἄρθρο 13 παρ. 2 τοῦ Ἑλληνικοῦ

 Συντάγματος, 

ἀπαγορεύεται ὁ προσηλυτισμός!

 Προσηλυτισμός εἶναι ἡ

 μέ ἀθέμιτα 

μέσα προσπάθεια διείσδυσης στή θρησκευτική 

συνείδηση τοῦ

 ἄλλου καί ὁ προσεταιρισμός της. 

Μέσα στόν ὅρο «ἀθέμιτα μέσα», 

περιλαμβάνονται ὅλοι οἱ δόλιοι τρόποι 

προσέγγισης ὅπως: 

οἰκονομικές παροχές καί ὑποσχέσεις, κατάχρηση θέσης 

ἐξουσίας, ὁποιαδήποτε παράνομη συμπεριφορά,

 ἐκμετάλλευση

 τῆς ἀπειρίας - ἀδυναμίας τοῦ ἄλλου κλπ. 

Σ’ αὐτό τό τελευταῖο, προσπίπτει ἡ περίπτωση τῶν 

ἀνήλικων μαθητῶν! Ἡ παρουσίαση ἄλλων θρησκειῶν

 ἐκτός τῆς

 ἐπικρατούσης στό ἔθνος μας Ὀρθόδοξης Πίστεως ὡς

 «καλές», ἀποτελοῦν προσηλυτισμό στήν ἄπειρη καί

 ἀδύναμη 

κρίση τους καί ἐναντιώνονται στό νόμιμο δικαίωμα τῶν

 γονιῶν τους

 νά ἐπιλέγουν τά θρησκευτικά πιστεύω τῶν παιδιῶν τους. 

Μήν ξεχνᾶμε,

 ὅτι τό ἴδιο τό Ἑλληνικό Σύνταγμα συντάσσεται

 ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ

 ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ!

Βάσει τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαίου:

Ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου στό 

ἄρθρο 2 Α’ Πρόσθ. Πρωτ. ΕΣΔΑ, ὁρίζει ὅτι τό κράτος ὀφείλει 

«νά σέβεται το δικαίωμα τῶν γονέων νά ἐξασφαλίζουν 

τή μόρφωση

 καί ἐκπαίδευση τῶν τέκνων τους σύμφωνα μέ τίς δικές τους

 θρησκευτικές καί φιλοσοφικές πεποιθήσεις».

Ὡς ἐκ τούτου λοιπόν καί σύμφωνα μέ τά παραπάνω

 νομίμως

 κατοχυρωμένα ἀγαπητοί Γονεῖς, ἔχετε κάθε δικαίωμα

δυναμικῆς

 παρέμβασης στά Σχολεῖα, στά Γραφεῖα Ἐκπαίδευσης, 

στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο, στό Ὑπουργεῖο Παιδείας,

 στήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων, στήν Ἀνώτατη 

Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητῶν, στήν Ἱερά Σύνοδο, 

στούς Ἐπισκόπους τῆς πόλης σας καί σέ ὅποια ἄλλη ἀρμόδια

 γιά τό θέμα ἀρχή, ὥστε νά διαμαρτυρηθεῖτε-ἀποτρέψετε,

 τόν ὀργανωμένο ἀποχριστιανισμό τῶν παιδιῶν σας ἀπό τή

 Νέα Ἐποχή, πού «νοιάζεται» γιά ἐσᾶς….ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ!

Οἱ συντριπτικά ἐλάχιστες μειονότητες ἀλλόθρησκων πολιτῶν,

 καθώς καί οἱ μεμονωμένες περιπτώσεις ἀλλόθρησκων μαθητῶν

 πού φιλοξενοῦνται στή χώρα μας, ἐπί δεκαετίες γνωρίζουν τά

 νόμιμα δικαιώματά τους, τά ἐπικαλοῦνται καί τά διεκδικοῦν

 καταφεύγοντας ἀκόμη καί σέ ἔνδικα μέσα, προκειμένου νά 

προασπίσουν τά πιστεύω τους…ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ!

Ἐμεῖς, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ὀρθόδοξων Ἑλλήνων

 ( 98% τοῦ πληθυσμοῦ )….ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει

 ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν 

τῶν ἀνθρώπων,

 ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ

ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου 

τοῦ ἐν οὐρανοῖς»

( Ματθ. η’, 22 )

Ἄν δέ θέλουμε νά ξυπνήσουμε μία μέρα στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα 

ὡς ξένοι κι ἀνεπιθύμητοι...Ἄν θέλουμε  νά συνεχίσουμε νά 

εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί Ἕλληνες μέ τίς δικές 

μας παραδόσεις, 

πρέπει νά ὁμολογοῦμε Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί νά 

προασπίσουμε τώρα περισσότερο ἀπό ποτέ, τήν πανταχόθεν 

βαλλόμενη Πίστη μας! Γιά νά ἔχουν εὐλογημένο αὔριο τά παιδιά

 μας στόν τόπο τους!

Καλόν ἀγώνα!

Μέ τιμή,

Μ.Σ. Ἐκπαιδευτικός

ο Πόλεμος των πονηρών πνευμάτων

πηγή

ΕΡ.: Πώς μας πολεμούν τα πονηρά πνεύματα;

ΑΠ.: Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξέρετε ότι, στον δαιμονικό πόλεμο

 εναντίον των ανθρώπων, κάθε πονηρό πνεύμα έχει τον δικό του ρόλο.

 Κάθε αμαρτία γίνεται με την παρακίνηση ή και τη συνεργεία ορισμένου

 δαιμονίου και κάθε πάθος υποστηρίζεται από ορισμένο δαιμόνιο. 

Έτσι, τα ηγετικά δαιμόνια είναι οχτώ, όσα και τα θανάσιμα πάθη: 

της γαστριμαργίας,

 της πορνείας, 

της φιλαργυρίας, 

της λύπης, 

της οργής, 

της ακηδίας, 

της κενοδοξίας, 

της υπερηφάνειας.

Κάθε πονηρό πνεύμα, πολεμώντας μας, ενεργεί με τους δικούς του

 τρόπους, ανάλογα με το πάθος που υποστηρίζει. Όλα, 

πάντως, τα δαιμόνια συνεργάζονται μεταξύ τους, για να μας

 βυθίσουν σε όσο το δυνατό περισσότερα πάθη και να μας 

κάνουν δούλους της αμαρτίας, ώστε να μας χωρίσουν από

 το Θεό και να μας οδηγήσουν στον αιώνιο θάνατο.

Βέβαια, η δύναμη των δαιμόνων δεν είναι ανεξέλεγκτη και ή 

δραστηριότητα τους δεν είναι απεριόριστη. Μας πολεμούν μόνο 

αν τους το επιτρέψει ο Θεός -και όσο τους το επιτρέψει, ποτέ 

πάντως πέρα από τα όρια της αντοχής μας (Α’ Κορ. 10:13)- , 

για να δοκιμαστούν η προαίρεσή μας, η πίστη μας και η αγάπη

 μας σ’ Εκείνον, ή αν τους δώσουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα με

 την αμέλειά μας, τη ραθυμία μας, την απροσεξία μας 

και, προπάντων, την υπερηφάνειά μας.

Τα πονηρά πνεύματα μας πολεμούν με πολλούς τρόπους. 

Με ποιούς;

Πρώτον, με τους εμπαθείς λογισμούς, με τους οποίους 

αιχμαλωτίζουν το νου, τον σκοτίζουν και τον πειθαναγκάζουν 

να συναινέσει στην αμαρτία.

Δεύτερον, με τα πάθη, που υπάρχουν μέσα μας, από τα οποία 

παίρνουν τις αφορμές για να υποκινήσουν τους εμπαθείς λογισμούς.

Τρίτον, με τις σωματικές αισθήσεις -την ακοή, την αφή, τη γεύση, 

την όσφρηση και, προπάντων, την όραση- μέσ’ από τις οποίες, 

σαν από πόρτες, περνούν στη ψυχή ποικίλα εξωτερικά ερεθίσματα, 

που ξεσηκώνουν τα πάθη μας και μας σπρώχνουν στην αμαρτία.

Τέταρτον, με άλλους ανθρώπους, τους οποίους βάζουν είτε να μας 

κατατρέχουν και να μας αδικούν είτε να μας παρασύρουν στην αμαρτία.

Πέμπτον, με θλίψεις, βάσανα και αρρώστιες.

Μας πολεμούν και με άλλους τρόπους τα πονηρά πνεύματα, αλλά

 οι κυριότεροι είναι αυτοί οι πέντε. Όπως κι αν μας πολεμούν,

 πάντως, καθόλου δεν μπορούν να μας βλάψουν, εφόσον με τα 

θεία Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος έχουμε 

λάβει τη χάρη και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, εφόσον 

έχουμε βαθιά πίστη στο Θεό και εφόσον αγωνιζόμαστε για την 

τήρηση των εντολών Του με σταθερότητα και ανδρεία, με

 ταπεινοφροσύνη και υπομονή, με προσευχή και νηστεία, με 

τακτική Εξομολόγηση και συχνή θεία Κοινωνία.

(Γέροντος Ευστρατίου, «Απαντήσεις σε ερωτήματα Χριστιανών»,

 Ι. Μ. Παρακλήτου

ΘΕΟΔΟΤΟΥ ΑΓΚΥΡΑΣ

Τῌ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοδότου Ἀγκύρας.
Τῇ Ζ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,

 Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοδότου τοῦ ἐν Ἀγκύρᾳ.
Χεὶρ Θεόδοτον, ἣν Θεοῦ χεὶρ ξηράνοι,
Θεῷ δοτὸν τίθησι, πλήξασα ξίφει.
Θεόδοτος ἑβδομάτῃ τυθεὶς ἕλεν οὐρανὸν εὐρύν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ζηναΐδος τῆς θαυματουργοῦ,

 καὶ τῶν Ἁγίων γυναικῶν, Αἰσίας καὶ Σωσάννης,

 μαθητριῶν Παγκρατίου Ἐπισκόπου Ταυρομενίου.
Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ ἁγιωτάτῳ αὐτῶν Μαρτυρείῳ, ἐν τοῖς Βασιλίσκου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λυκαρίωνος.

Ἄφωνος ἥκει πρὸς ξίφος Λυκαρίων,
Ἔναντι τοῦ κείροντος οἷον ἀρνίον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ταράσιος καὶ Ἰωάννης ξίφει τελειοῦνται.

Ἰωάννην τέμνουσι σὺν Ταρασίῳ
Οὐ πρὸς τέμνον ἐκταραχθέντας ξίφος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Στέφανος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἐπώνυμος Στέφανος οὗ φορεῖ στέφους,
Ὁ πρακτικὴ χεὶρ ἀρετῶν οἶδε πλέκειν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ο. Ὅσιος Ἄνθιμος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἄνθην ἐνεγκὼν Ἄνθιμος χριστοῦ βίου,
Πρὸ τῆς τελευτῆς ἀρετῶν καρπὸν φύει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Σεβαστιανὴ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σεβαστιανῆς, ὡς τὰ λοιπὰ τοῦ βίου,
Σεβαστὰ πᾶσι, καὶ τὸ τοῦ βίου τέλος.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΗ καὶ ΦΩΤΕΙΝΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΡΟ ΤΟΥ ΤΑΙΝΑΡΟΥ: «Κι ἐὰν ἀκόµη γκρεµίσετε τὶς ἐκκλησίες, πάντοτε θὰ ὑπάρχουν πάλλουσες ψυχὲς ἀνθρώπων οἱ ὁποῖες θὰ ἔχουν µετατραπεῖ σὲ Σπήλαια τῆς Βηθλεὲµ καὶ σὲ Πανάγιους Τάφους …»

ΕΙΣ. ΣΧ. : «Ἀπολαῦστε» τὸ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ καὶ δολερὸ χριστομίσος καὶ τὸ πικρὸ φαρμάκι ποὺ φωλιάζει στὴν …«μὴ ψυχὴ» [συμφώνως πρὸς τὴν δεδηλωμένη ἀθεΐα αὐτῶν] τῶν ἐπηρμένων καὶ ἐπελαυνόντων… «Διαχειριστῶν τῆς Ἐθνικῆς μας “Τύχης Ἀγαθῆς”» [μετὰ τὶς 17 Ἰουνίου].
.           Συγχρόνως ὅμως θαυμάστε τὴν ΛΕΒΕΝΤΙΑ καὶ ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ (καὶ ἑλληνικῆς) ΨΥΧΗΣ (τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ Νικολάου Ἀντωνοπούλου). Μακάρι νὰ ὑπῆρχαν ΧΙΛΙΟΙ, ΜΟΝΟΝ ΧΙΛΙΟΙ τέτοιοι ΨΥΧΩΜΕΝΟΙ Ἕλληνες Χριστιανοὶ!
.           Ἀλλὰ ἴσως γι᾽ αὐτὸ βουλιάξαμε, ἐπειδὴ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΑΜΕ, ἐπειδὴ ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ, ἐπειδὴ  περιστείλαμε τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα, θεωρήσαμε πὼς ἡ παρρησία εἶναι φονταμενταλισμὸς καὶ προτιμήσαμε τὴν ἀπόλαυση τῶν ἐγκοσμίων ἐπιτυχιῶν, τῶν δημοσίων σχέσεων, τῆς Κρατικῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐπικοινωνιακῶν πυροτεχνημάτων, τῶν πάσης φύσεως ἰδιοτελειῶν. Κι ἐνῶ ἔχουμε καταποντισθεῖ ἐμεῖς ρέγχουμε καὶ ἀτάραχοι διαιωνίζουμε τὸν μινιμαλισμό, τὰ ἀνώδυνα χριστιανικὰ λογάκια, τὰ μεταπατερικὰ μασκαριλίκια, τὶς φιλολογικὲς καὶ ἄλλες ὄμορφες  θεολογικοκαλλιτεχνικὲς παρουσιάσεις ! Μάλιστα!
.        Ἐν τούτοις ὑπάρχουν ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ! 

Ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
(ἀρ. τ. 2047, 15.06. 2012)

Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.         Ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου καὶ τὴν ἀδούλωτη Μάνη ὁ ἐκπαιδευτικὸς στὰ Ἄλικα τῆς Μάνης κ. Νικ. Ἀντωνόπουλος, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὑπάρχουν ἀληθινοὶ δάσκαλοι µὲ ζωντανὴ πίστη καὶ γνήσια ἀγάπη, ἔστειλε ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν καθηγήτρια καὶ ἤδη βουλευτὴ τῆς Δηµοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Μαρία Ρεπούση, γνωστὴ ἀπὸ τὸ προδοτικὸ βιβλίο ἱστορίας της ϛ´ Δηµοτικοῦ. Ἀφορµὴ τὰ ἑξῆς, ποὺ ἔγραψε ἐκείνη στὴν σελίδα της στὸ Τουΐτερ τὴν Κυριακὴ 22 Ἀπριλίου:

.         «Ἀνοίγουν αὔριο τὰ σχολεῖα µετὰ τὶς διακοπὲς τοῦ Πάσχα. Τὰ παιδιὰ µαζὶ µὲ τοὺς δασκάλους ἢ τοὺς καθηγητές τους θὰ ὑποχρεωθοῦν καὶ πάλι … νὰ στηθοῦν στὸ προαύλιο γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἀλήθεια σὲ ποιό ἄλλο εὐρωπαϊκὸ σχολεῖο γίνεται αὐτό; … Νοµίζω σὲ κανένα. Γνωρίζετε ἐσεῖς κανένα σχολεῖο ποὺ νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ πρωινὴ προσευχή; … νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸς ὁ ἐκκλησιασµός; Καὶ νὰ ὑπάρχουν εἰκόνες ἁγίων στοὺς τοίχους; Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβληµα σήµερα στὴν Παιδεία µας; Ὄχι οἱ µισθοὶ ἐξαθλίωσης τῶν ἐκπαιδευτικῶν;».
.           Καὶ ὁ κ. Ἀντωνόπουλος τῆς ἀπαντάει: « … Αὐτὸ ποὺ µπορῶ νὰ καταθέσω εἶναι ἡ προσήλωση, ἡ χαρά, ἡ ἐνεργὴς συµµετοχὴ τῶν παιδιῶν – µαθητῶν µου κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρωινῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασµοῦ καὶ τοῦ µαθήµατος τῶν θρησκευτικῶν. Καὶ τὸ ἴδιο θὰ σᾶς βεβαιώσουν καλόπιστα χιλιάδες ἄλλοι ἐκπαιδευτικοι τῆς πατρίδας µας ποὺ µπαίνουν σὲ σχολικὲς αἴθουσες. … Τὴν ἡµέρα ποὺ διατυπώσατε τὰ παραπάνω “βαθυστόχαστα” ἦταν ἡ Κυριακὴ τοῦ ἀποστόλου Θωµᾶ. Σᾶς καλεῖ λοιπὸν ἡ ἡµέρα, σὰν ἄλλος ΑΠΙΣΤΟΣ Θωµᾶς, νὰ βάλετε τὸ δάκτυλό σας ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ τότε νὰ εἶστε βέβαιη ὅτι θὰ τρέξετε κι ἐσεῖς νὰ πεῖτε τὴν ἴδια προσευχὴ τῶν ἡµερῶν αὐτῶν µὲ τοὺς µαθητές µας, δηλαδὴ τὸ “Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάµενοι”.
.             Παράλληλα … διακρίνω ἕνα µίσος γιὰ τὶς ἱερὲς εἰκόνες ἀπὸ µέρους σας … ἡ ἠµέρα ποὺ ἄνοιξαν τὰ σχολεῖα σᾶς διδάσκει. Ἦταν ἡ Δευτέρα 23 Ἀπριλίου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου … Κι αὐτὸ διότι κι ὅλες τὶς εἰκόνες νὰ ξεκρεµάσετε ἀπὸ τοὺς τοίχους, οἱ µυριάδες ναοὶ τοῦ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ στὴν ὕπαιθρο καὶ στὶς πόλεις θὰ µαρτυροῦν καὶ θὰ θυµίζουν τὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν Ἑλλήνων στὸν Χριστό. Κι ἐὰν ἀκόµη κι αὐτὲς τὶς γκρεµίσετε, ὅπως συνέβη παλαιότερα σὲ Ρωσία, Μ. Ἀσία, Β. Ἤπειρο καὶ Κύπρο, καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας (ὅταν κατ᾽ ἐσᾶς “περνούσαµε καλά”), πάντοτε θὰ ὑπάρχουν πάλλουσες ψυχὲς ἀνθρώπων οἱ ὁποῖες θὰ ἔχουν µετατραπεῖ σὲ Σπήλαια τῆς Βηθλεὲµ καὶ σὲ Πανάγιους Τάφους … ».
.            Καὶ τελειώνει τὸ ὁµολογιακὸ κείµενό του ὁ ἀξιέπαινος ἐκπαιδευτικὸς µὲ τὴν διαβεβαίωση ὅτι
.          «-Δὲν θὰ πάψουµε νὰ προσευχόµαστε καὶ νὰ ἐκκλησιαζόµαστε µὲ τοὺς µαθητές µας.
-Δὲν θὰ σταµατήσουµε νὰ διδάσκουµε τὸ µάθηµα τῶν Θρησκευτικῶν.
-Δὲν θὰ ἐπιτρέψουµε νὰ πραγµατοποιηθοῦν τὰ χυδαῖα ὄνειρα τῶν ὀλίγων ἔναντι τῶν εὐσεβῶν ἐπιθυµιῶν τῶν πολλῶν.
Σταµατῶ ἐδῶ! Σᾶς χαιρετῶ ἐνηµερώνοντάς σας ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ὑπὸ τὴν σκιὰ τοῦ Φάρου τοῦ Ταινάρου …
Νικόλαος Παν. Ἀντωνόπουλος, Προϊστάµενος Δηµοτικῶν Σχολείων Ἀλίκων Μάνης».

.         Ὁ ἀκρίτας δάσκαλος τῆς ἀνδρειωµένης Μάνης σκόρπισε ἀπὸ τὸν Φάρο τοῦ Ταινάρου φῶς, δύναµη, χαρὰ καὶ ἐλπίδα! Ἐλπίδα πὼς ἡ Ἑλλάδα, ἔχοντας τέτοιους φλογεροὺς ἐκπαιδευτικούς, εἶναι καὶ θὰ δίνει φῶς σὲ ὅλο τὸν κόσµο! 

πηγή

Η Αυτοεκτίμηση που βλάπτει τη ψυχή ...

πηγή

Προσέχετε τον εαυτό σας. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη συναίσθησι της μηδαμινότητός μας. Ενώ όσο αυξάνει η εκτίμησις του εαυτού μας σε κάτι, τόσο βαδίζουμε στην καταστροφή. Ο εχθρός θα το εκμεταλλευθή αυτό. Θα πλησιάση και θα επιχειρήση να πετάξη κανένα πετραδάκι στον δρόμο μας για να σκοντάψουμε. Μια ψυχή που δίνει στον εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…».
«Πόσο χρήσιμο θα ‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας κατηγορή. Να χαίρεσθε , αν ποτέ συμβή αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνο να σας επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να πλανηθή ή να σκοντάψη κανείς; Απέχετε πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας άγιο και άξιο να συμβουλεύη τους άλλους;».
«Στο Κίεβο ασκήτευε κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και μόνωσι. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός και άλλα πάθη. Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε τους λογισμούς του στον μακαριστό στάρετς Παρθένιο. Εκείνος του έδωσε χρήματα και τον έστειλε στην αγορά λέγοντας: «Αγόρασε κρέας και φάγε το μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε. Να πώς οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.Συχνά να ελέγχετε και σεις τον εαυτό σας στο σημείο αυτό. Γιατί δεν είναι μικρή συμφορά… Λένε ότι η υπερηφάνεια είναι κλέφτης που βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έρχεται συχνά σε συνεννόησι με τους εξωτερικούς κλέφτες , τους ανοίγει πόρτες και παράθυρα, κι εκείνοι μπαίνουν και αρπάζουν κάθε θησαυρό».

«Αγωνισθήτε, ενώ συναναστρέφεσθε με άλλους και φροντίζετε για τις βιοτικές υποθέσεις, συγχρόνως να σκέπτεσθε τον Θεό και να έχετε την συναίσθησι ότι βρίσκεται κοντά σας και σας κατευθύνει σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι δεν θα διασπάσθε στην εσωτερική σας εργασία. Η διάσπασις είναι η πρώτη επιτυχία του διαβόλου.Η δεύτερη επιτυχία του είναι η προσκόλλησις της καρδιάς σε κάτι το γήινο και η αιχμαλωσία των αισθημάτων και των σκέψεων σ’ αυτό. Αυτή είναι χειρότερη επιτυχία του εχθρού.Προσπαθήστε ν’ αποδεσμεύεσθε από κάθε αιχμαλωσία της καρδιάς και από κάθε διάσπασι της εσωτερικής σας εργασίας. Ο τρόπος είναι ένας: Να μην απομακρύνεται η προσοχή από τον Κύριο και την συναίσθησι της παρουσίας Του.Οι υπερβολές δεν οδηγούν ποτέ σε καλό. Το πρώτο βήμα για την υπερηφάνεια είναι η κενοδοξία , η πεποίθησις δηλαδή ότι είμαι κάτι. Το δεύτερο είναι η οίησις, η συναίσθησις δηλαδή του ότι όχι απλώς είμαι κάτι, αλλά κάτι σπουδαίο ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Από την κενοδοξία και την οίησι γεννιέται πλήθος υπερήφανων λογισμών, βδελυκτών στον Θεό. Η αυτογνωσία και η βίωσι της μηδαμινότητός μας μπορεί εδώ να βοηθήση. Συχνά ας φέρνουμε στην μνήμη μας σφάλματα του παρελθόντος και ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας γι΄ αυτά».
«Τιμιώτατε πρωτοπρεσβύτερε. Σας ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη διδασκαλία σας. Απλή και βαθειά, σύντομη και ολοκληρωμένη, μεστή και απέρριτη. Ας ευλογήση ο Κύριος τους ποιμαντικούς σας κόπους σ’ όλο το πλάτος τους. Σας δόθηκε η χάρις όχι μόνο να διδάσκετε, αλλά και να πράττετε. Ας σας ενισχύη ο Κύριος να υπηρετήτε καρποφόρα τους αδελφούς χριστιανούς.Εσείς βρίσκεσθε δε δράσι. Για μένα ήλθε ο καιρός να παραδώσω τα όπλα. Εσείς είσθε ο ποιμένας ο καλός, εγώ ο αρχιποιμένας ο άχρηστος. Για τις αμαρτίες μου αδυνάτισα σωματικά και ακόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου τίποτε καλό δεν φαίνεται, μπροστά μου τίποτε αξιόλογο δεν ελπίζεται. Μένει μόνο: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Είθε να ευδοκήση ο Κύριος, έστω κι αυτή η κραυγή να βγαίνη μέσ’ απ’ την καρδιά».
«Να καλλιεργήτε μέσα σας τον φόβο του Θεού και την ευλάβεια ενώπιον του απερίγραπτου μεγαλείου Του. Να έχετε καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη . Να θεωρήτε όλους ανώτερούς σας. Ν’ αγαπάτε την σιωπή, την μόνωσι, την συνομιλία με τον Κύριο, που θα γίνη χειραγωγός και διδάσκαλός σας.Τα άγια δάκρυα αποτελούν εκδήλωση θείου ελέους και ασφάλεια στην πνευματική ξηρασία και στην σκλήρυνσι των αισθημάτων. Μην τα περιφρονήτε και μην τα διώχνετε.Τα αμαρτωλά δάκρυα προκαλούν οίησι, αγαπούν την επίδειξι και παρέρχονται σύντομα.Όταν σας πλησιάζη η υπερηφάνεια διώξτε την και τοποθετήστε στην θέσι της το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή».
«Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνω ότι το απόρθητο φρούριό μας είναι η ταπείνωσις. Δύσκολα την αποκτά κανείς. Μπορεί να θεωρή ταπεινό τον εαυτό του και να μην έχη ίχνος απ’ αυτή. Ο σωστότερος ή ο μοναδικός δρόμος για την ταπείνωσι είναι η υπακοή και η απάρνησις του ιδίου θελήματος. Χωρίς αυτά είναι δυνατόν ν’ αναπτύξη κανείς εσωτερικά εωσφορικό εγωισμό, παρά την εξωτερική ταπεινή συμπεριφορά και τις ταπεινολογίες.Σταθήτε λοιπόν και αναρωτηθήτε, αν έχετε υποκοή και απάρνησι του ιδίου θελήματος».
«Αγωνισθήτε ν’ αποκτήσετε ταπείνωσι. Η ταπείνωσις είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού. Για χάρι της όλα θα τα συγχωρήση ο Θεός. Δεν θα εξετάση τις ελλείψεις που είχε ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωσι καμιά άσκησι δεν μπορεί να μας βοηθήση.Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθή. Χωρίς όμως αυτό το εισητήριο δεν θα του επιτρέψουν να μπη στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».
«Η ταπείνωσις πρέπει ν’ αποτελή το φόντο της ζωής σας, όπως και του καθενός που ζη ειλικρινά την εν Χριστώ ζωή».
«Αγωνισθήτε στον εαυτό σας με όλες σας τις δυνάμεις και ο Θεός θα σας βοηθήση. Έχετε σαν σκοπό ν’ αποκτήσετε «πνεύμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Όταν υπάρχουν αυτά, σημαίνει ότι βρίσκεσθε σε καλή κατάστασι. Τότε έχετε την σκέπη και την βοήθεια του Θεού. Τότε η προσήλωσις στον Θεό είναι σταθερή και η ενθύμησίς Του αδιάλειπτη».
«Προσπαθήστε να παλέψετε με το ευέξαπτο του χαρακτήρος σας. Το πάθος αυτό εκδηλώνεται όταν κάποιος ενεργήση αντίθετα με την δική σας θέλησι, επιθυμία ή εντολή. Όσο όμως ζη μέσα σας η υπερηφάνεια τίποτε δεν θα κατορθώσετε. Αυτή όλα τα κυβερνά. Αν μπορήτε πετάξτε την πέρα από την εξώπορτα του σπιτιού σας και απαγορέψτε της να ξαναπαρουσιασθή.Να σκέπτεσθε την πανταχού παρουσία του Θεού , καθώς και την ώρα του θανάτου. Η μνήμη του Θεού και του θανάτου είναι οι καλύτεροι διδάσκαλοι για την θεραπεία των παθών».
«Είθε να σας διατηρήση ο Κύριος το χάρισμα των δακρύων για πάντα। Αυτά μαλακώνουν την καρδιά και χαρίζουν την κατάνυξι . Πρέπει όμως να τα κρύβετε. Διότι η υπερηφάνεια ολόγυρά τους περιφέρεται , όπως ο σκύλος γύρω από την τροφή».

Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου»

«ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Μετάφρασις από τα ρωσικά

ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΣΤΟ ΚΑΛΥΒΑΚΙ ΤΟΥ π.ΠΑΙΣΙΟΥ (Μητρ.Νικολάου Χατζηνικολάου)

Πέμπτη 13 Αυγούστου, προπαραμονή της Παναγίας. Πάντα με το παλαιό ημερολόγιο. Ξύπνησα στις 6 το πρωΐ. Βαρεια μέρα σήμερα. Συννεφιά, ζέστη, υγρασία. Το πρωϊνό μας, πλούσιο: τοάϊ, καφές, ψωμί, μαρμελάδα, μέλι, γλυκό κερασάκι. Πολύ γεμάτο από πηγαία φιλόξενα αισθήματα. Oτι είχαν οι άνθρωποι, τα βγαλαν. Ο.τι είχαν στα ντουλάπια τους, ο,τι είχαν στις καρδιές τους. Μαζί με την ...

ευλογία παίρνουμε την ευγνώμονα άνάμνηση της άβραμιαίας φιλοξενίας του π. Χρυσοστόμου καί αναχωρούμε στίς 9:30 π,μ. Σνγκινήθηκα αλλά δεν αναπαύθηκα.Κάτι άλλο περίμενα.


Ό καιρός ελαφρώς ξεμπούκωσε.Αμυδρός ήλιος καί ατμοσφαιρική θολουρα. Στόχος μας ό π. Παΐσιος. Τα μάτια αχόρταγα ρουφούν. Το μυαλό άκατάπαυστα δουλεύει. Σήμερα θά δούμε αυτό που ως τώρα φανταζόμασταν. Θεέ μου! τί γλυκεία αίσθηση δεν μου δημιουργούσε αυτός ό πόθος του αυθεντικού ασκητισμού μέσα μου! Πέρασαν τρία τέταρτα πορείας. "Ηδη είμαστε αρκετά κοντά. Θέλω φοβερά να δω, αλλά δεν θελω καθόλου να μιμηθώ. Αυτό είναι μόνο για να το θαυμάσω- όχι για να το κάνω. Αρνούμαι να το δεχθώ, έστω καί ως υποψία ή απόμακρο ενδεχόμενο μέσα μου. Αυτό αποκλείεται. Εγώ θα γίνω επιστήμονας! Θέλω να κατακτήσω αυτήν τήν ζωή. Αυτήν πού βλέπω. Για την άλλη... «έχει ό Θεός»!

Σε λίγο, να 'σου καί φαντάζει το ταπείνό καλυβάκι του π. Παϊσίου. Απέχει περίπου δεκαπέντε λεπτά. Ή στέγη του από λαμαρίνα. Ένα κυπαρίσσι ακριβώς δίπλά του σε υποβάλλει. Είναι κάπως πιο χαμηλά από μας. Μπορεί όμως καί να 'ναι το ψηλότερο σημείο της γης!... Κατεβαίνουμε το μονοπάτι με τα πόδια καί τό ανεβαίνουμε με την ψυχή. Δεν μιλούμε μεταξύ μας. Σάν κάτι μυστηριακό να προσδοκούμε. Κι εδώ έχει απόλυτη ησυχία κι ας ακούγονται πουλάκια ή τζιτζίκια ή το θρόισμα των φύλλων. Αυτή ή ησυχία δεν είναι παράξενη ή ασυνήθιστη μόνο, αλλά αναδίδει μια βαθειά αίσθηση μυστηρίου. Δεν σε προκαλεί για απόλαυση, αλλά σου δημιουργεί κατάνυξη. Δεν ξεκουράζει, αλλά αφυπνίζει. Σιωπάς καί τα πάντα μέσα σου λειτουργούν τόσο έντονα όσο ποτέ. Αγωνιάς, αλλά εΐσαι πρωτόγνωρα ειρηνικός. Προσδοκάς... "Οχι, ή ησυχία εδώ δεν έχει καμμία σχέση με την ησυχία των Καρυών μετά την δύση του ηλίου, ούτε πολύ περισσότερο με την ησυχία της Δάφνης μετά την αναχώρηση του λεωφορείου. Οι άλλες ησυχίες σε κάνουν να μην ακούς τίποτε. Αυτή σου γεννά νέες ακοές, σου φέρνει μηνύματα καί μελωδίες πού είναι του άλλου κόσμου. Μέσα σ' αυτήν την ησυχία ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου, κατανοείς τα βάθη σου- αντιλαμβάνεσαι τα βάθη Του, ακούς αυτά πού «ους ουκ ήκουσε»(Α' Κορ. β' 9), «άρρητα ρήματα» (Β' Κορ. ιβ' 4). Κάτι ακούγεται εδώ πού δεν ακούγεται πουθενά άλλου.

Να! Βρισκόμαστε κιόλας έξω από τηνπόρτα της καλύβης. Της καλύβης του Τιμίου Σταυρού. "Εξω από το άσκητήριο του π. Παϊσίου. "Έχω φόβο. Αυτό κυριαρχεί μέσα μου. Το καταλαβαίνω. Άλλα απροσδιόριστο φόβο. "Ανομολόγητο δέος καί ανέκφραστο θαυμασμό. Χτυπάμε διακριτικά, αν καί κάπως επίμονα, την πόρτα της αυλής. "Ενα σίδερο κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από τα σύγχρονα ηλεκτρικά κουδούνια. Περνούν πέντε λεπτά. ' Απόκριση καμμία. Μπορεί καί να μη μας ανοίξει. Αυτό, λένε, είναι το πιο πιθανό. Συνήθως δεν διακόπτει την συνομιλία του με τον Θεό. Εμείς πάντως ελπίζουμε. Ψιθυρίζουμε μεταξύ μας. Δεν τολμούμε να μιλήσουμε πιο δυνατά άπ' όσο χρειάζεται για να ακουγόμαστε. Ούτε αποφασίζουμε να ξαναχτυπήσουμε. Χωρίς αμφιβολία το πρώτο χτύπημα ακούστηκε μέσα στην υποβάλλουσα ησυχία. Ή επανάληψη του θα την μόλυνε με τον εγωισμό καί την ανυπομονησία μας. Ό γέροντας σίγουρα προσεύχεται, αφού αδιαλείπτως αυτό κάνει. Το χτύπημα δεν είναι για να ακούσει αυτός• αυτός ακούει. Είναι για να ζητιανέψουμε έμεϊς. Να ζητήσουμε πριν εκείνος δώσει, όχι να λάβουμε χωρίς την ταπείνωση της αιτήσεως. Προκρίνουμε την αναμονή. Περιμένουμε άλλο ένα πεντάλεπτο.


Μόλις αποφασίζουμε να ξαναδοκι¬μάσουμε, να, κάτι ακούγεται, μια πόρτα πού ανοίγει. Καί κάποιος φαίνεται. Εΐναι αυτός πού κρύβεται καί μόλις τώρα φανερώνεται. «Δόξα σοι, ό Θεός», ακούν τ' αυτιά μου την φωνή του. «Δόξα σοι, ό Θεός», ακούει κι ή καρδιά μου την φωνή της. Μας άνοιξε, είπα ανακουφιστικά, αν καί με κάποιον φόβο, μέσα μου. "Ερχεται αργά καί σταθερά, σιωπηλός. Ανοίγει την πορτούλα.
Στόν χαιρετισμό μας «ευλογείτε», ή τρεμάμενη από την κατάνυξη καί ασθενική από την σπάνια χρήση φωνή του άπαντα:
Ό Κύριος. Περάστε.
Ρίχνω μια βαστική ματιά επάνω του. Ούτε άντεξα ούτε τόλμησα για δεύτερη. Ή καρδιά μου χτυπά γρήγορα. "Έχω περιέργεια να ανακαλύψω το μυστήριο της άγιωσύνης του. Και φόβο,να μην άποκαλύψει το μυστικό της άμαρτωλότητός μου. Αυτός κρύβεται από ταπείνωση,εγώ απο εγωισμό.


Μπαίνουμε στο απέριττο καλυβάκι, τον. Ολα μικρά. Οί πόρτες στενές καί χαμηλές.Τα ταβάνια επίσης χαμηλά. Άκομη καί οι γεωμετρικές διαστάσεις έχουν ταπείνωση εδώ. Προχωροϋμε στο έκκλησάκι του. Το τέμπλο απλό, σανιδένιο. Εικόνες ρώσικες αναγεννησιακές, από σκέτο χαρτί, στερεωμένες με πινέζες και καρφιά στο πλαίσιο πού δημιουργεί το σανίδι του τέμπλου, δίχως ξύλινη πλάτη. Με λίγη πίεση σχίζονται. Όλα στα όρια της φυσικής αντοχής καί άναγκαιόίτητος, Εμείς προσκυνούμε καί ό π. Παϊσιος συνοδεύει ισοκρατώντας:''Δόξα σοι ό Θεός'', «Κύριε έλέησον».


Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ σ' όλες σχεδόν τις εικόνες τα χέρια των αγίων ήταν λειωμένα, στην εικόνα του Κυρίου, τα πόδια Του ήταν σβησμένα. Κάποια άλλη φορά, έκλεψα την ευκαιρία καί του φανέρωσα την παρατήρηση μου. Μου είπε τότε:
Στό πρόσωπο φιλούμε με αγάπη, στα χέρια από σεβασμό, στα πόδια φιλούμε μόνο με συντριβή. Τον Θεό δεν Τον άσπαζόμεθα στο πρόσωπο, όταν υπάρχουν τα πόδια Του. Τους αγίους τολμούμε να τους φιλήσουμε στα χέρια. Τον Χριστό όμως μόνο στα πόδια αντέχουμε να Τον ασπασθούμε.
Καί έτρεχαν τα μάτια του...
"Εξω από το καλύβι ό τάφος του παπα-Τύχωνα, γέροντος του π. Παϊσίου, πού είχε κοιμηθεί προ τριετίας. Δύο-τρείς ρίζες δενδρολίβανο. ένα κλήμα κι ένα κυπαρίσσι από αυτά πού μόνο πού τα βλέπεις σου ανεβάζουν την ψυχή στον ουρανό.


Μπαίνουμε στο άρχονταρίκι του, στο καθιστικό του, δύο επί δυόμισυ περίπου μέτρα. Όχι μεγαλύτερο. Μια φυσική προεξοχή στην ρίζα του τοίχου, με μια καφέ στρατιωτική κουβέρτα έπάνω της.παίζει το ρόλο του καναπέ. Το κέρασμα του, νερό καί λουκούμι. Περιμένουμε κάτι να μας πει. Αυτός τίποτε, ήρεμα σκυμμένος, πλέκει ένα κομποσχοίνι χωρίς νό βγάλει λέξη για αρκετή ώρα. Κάποιος σπάει την σιωπή. Δεν θυμάμαι τί ακριβώς ρώτησε. Θυμάμαι μόνο το πώς ό γέροντας με την τρεμουλιαστή φωνή του περιέγραφε την αγάπη του Θεού πρώτα, καί πώς ή αίσθηση της γεννά καί την δική μας αγάπη σ'Αυτόν. Όλα τα παρουσίαζε τόσο γλυκά. Μιλούσε για τα γλυκίσματα του Θεοϋ, την λιακάδα της παρουσίας Του, την αρχοντιά των αγίων, την λεβε¬τιά των μαρτύρων καί το δικό μας φιλότιμο.

Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα, μι ανάλογο τόνο, ρυθμό καί λεξιλόγιο, περιέγραφε το μεγαλείο της προσευχής ως αίσθησης της παρουσίας του Θεού καί κίνησης της δικής μας αγάπης προς Αυτόν. Εγώ μόνο άκουγα. Ρουφούσα με μάτια, αυτιά καί σκέψη ο,τι μπορούσα, κυρίως πέραν από όσα έλεγε ή έδειχνε. Το υφός του εννοούσε, ασφαλώς, περισσότερο από τον λόγο του. Αυτό έλεγε όσα αυτός
έκρυβε. Οί ερωτήσεις γίνονταν έτσι για τις ερωτήσεις. Εγώ δεν άνοιξα το στόμα μου, πήρα όμως την απόφαση να ξαναπάω με συγκεκριμένο ρεπερτόριο έρωτήσεων. Διψούσα για το πέραν του συμβατικού, του ηθικά σωστού, του μετρίου. Είχα βαρεθεί τους τσελεμεντέδες της πνευματικής ζωής. Εδώ ήταν εμφανές το αυθεντικό και μερακλίόικο. "Εφτιαχνε δικά του φαγητά, πού έγλειφες τα δάχτυλα σου. Δεν άκουγε μόνο τα «άρρητα ρήματα» της ησυχίας, αλλά μέσα στην αφάνεια του ό άνθρωπος αυτός φανέρωνε.


Εδώ άκούς τα άρρητα καί βλέπεις τα αθέατα. Κάθε άσκητήριο είναι σαν ένα βαθύ πηγάδι. Από κεΐ μέσα το εξηγούν οί Φυσικοί- μπορεί καταμεσήμερο να δείς καί τ'άστρα. Όπως τα τοιχώματα του πηγαδιού απορροφούν τίς ανακλώμενες επάνω τους ακτίνες του ηλίου, έτσι καί ό τόπος της ασκήσεως απορροφά κάθε ήχο, εικόνα ή μέριμνα, δίνοντας στον ασκητή την δυνατότητα να ακούει, να βλέπει καί να σκέπτεται καθαρά καί απερίσπαστα.
Πολύ ευγενικά καί χαριτωμένα, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να πηγαίνουμε. "Ηδη εμείς βιαζόμασταν. Βγήκαμε στην αυλή. Εκείνος επιστρέφει να μας φέρει ως ευλογία από ένα κομπο-σχοινάκι πού ό ίδιος έπλεξε. Δίπλα μας, στην κουφάλα ενός δένδρου, διακρίνω ένα γυάλινο βάζο με φουντούκια ωμά. Επάνω έγραφε «ευλογία». Τα πάντα εδώ προσφέρονται ως ευλογία. "Ερχεται μαζί
μας να μας δείξει ένα μονοπάτι για να συντομεύσουμε τον δρόμο μας. Τον άποχαιρετούμε. Παίρνουμε την ευχή του κα ξεκινούμε.
Σκέψεις πολλές ζάλιζαν τον νου μου. Μήπως πήγαμε φιλοπερίεργα καί όχι από δίψα; Μήπως τελικά έχασε τον χρόνο του μαζί μας; Από την δική μας ζωή εξαρτάται ή αξία του δικού του χρόνου. Γύρισα πίσω να κλέψω μια ματιά, να δω εστω την ράχη του. Εΐχε εξαφανισθεί. Βιαζόταν να επιστρέψει στην προσευχή του!
Στόν π. Πάίσιο πήγα καί το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Καί τότε θυμάμαι την χάρη καί την γλύκα των λόγων του.
Τί σπουδάζετε, παλληκάρια; μας ρώτησε.
Φυσική, του απαντούμε.
Καί οί δύο φυσικοί είστε; "Ε, τότε πρέπει να μάθετε καί την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται ή διάσπαση του ατόμου μας. "Αν δεν ταπεινωθούμε ωστέ να διασπάσουμε το άτομο μας. δέν θά βγεί ή πνευματική ενέργεια πού χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα ης φύσεως μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θά μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.
Τι ωραίος αιφνιδιασμός! Μας μίλησε ιήν γλώσσα μας με την γλώσσα του.
"Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. «Ό ζυγός μου χρηστός καί το φορτίον μου έλαφρόν εστί» (Ματθ. ια' 30), λέγει ό Κύριος.
Μα «στενή ή πύλη καί τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ. ζ' 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα καί ευγενικά.
Τα ξίγγια, ευλογημένε, την κάνουν κενή. Πέταξε τα καί θα δεϊς πόσο εύκολα είναι τα πράγματα.
Ή αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια πρός όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού.Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο καί άλλους λιγότερο, πρέπει να ύποψιασθούμε εγωισμό.
Όσο ξεχνούμε τον εαυτό μας, τόσο αγνωρίζουμε στην ζωή μας τίς εύλογίες του Θεού. Καί τί δεν μας δίνει ό πανάγαθος Θεός! (Τί ζεστά καί γλυκά πού το είπε αυτό το «πανάγαθος»!) Ώρες ώρες νοιώθουμε τα κόκκαλα της υποστάσεως μας σαν κέρινα, να μην αντέχουν το βάρος των δωρεών Του. Κάτω από την αγάπη του Θεού τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν.


Μας μίλησε καί για τα θαυμαστά της προσευχής καί της χάριτος του Θεου, πώς γνώρισε κάποιον μοναχό πού με απλότητα, βασιζόμενος στην αγιογραφική ρήση καί στον λόγο του Κυρίου ότι έχει δώσει στους δικούς Του την εξουσία «του πατεΐν επάνω οφεων καί σκορπιών» (Λουκ. ι' 19), αυτός έπιανε δηλητηριώδη φίδια με τα χέρια του καί τα πετούσε έξω από την μάνδρα δίχως κανέναν φόβο. Επίσης για κάποιον πού ή χάρις του Θεοϋ κατά τίς στιγμές της προσευχής του τον μετέφερε σε μάκρυνα μέρη, οπού έπιτελοϋσε θαυμαστά έργα καί φανέρωνε την δύναμη του Θεού, καί μετά τον επέστρεφε. Αυτός κάποτε, όταν ξύπνησε, βρήκε ένα λουλούδι πού μόνο στην Κασπία φύεται. Έκεί τον είχε πάει ό Θεός.Μ' όλα αυτά έσπαζε ό γέροντας το κέλυφος του ορθολογισμού μας. Δημιουργούσε υποψίες άλλου φρονήματος ζωής. Μια υποψία όμως δεν κατάφερε να γεννήσει μέσα του. Την υποψία της κλήσεως μου. Εγώ επίμονα αρνιόμουν να δω προς αυτήν την κατεύθυνση...

"Υστερα από δώδεκα χρόνια, το 1988, βρέθηκα στο "Ορος με σύμμαχο την κλήση μου αυτήν την φορά. Είχε ένα κατάξερο καλοκαίρι. Για μήνες δεν είχε πέσει ούτε μία σταγόνα βροχής. Οι πηγές, τα ρυάκια είχαν στερέψει- οι βρύσες είχαν στεγνώσει. Κανενός τα κηπευτικά δέν μπορούσαν να αναπτυχθούν. "Εβλεπες τίς ντοματιές καί καμμιά δέν ξεπερνούσε το ένα μέτρο ύψος. Σάν φυματικές κοπέλλες κρέμονταν από τα στηρίγματα τους δημιουργώντας ένα θέαμα αποκαρδιωτικό. Το ίδιο καί χειρότερα οι πιπεριές, οί κολοκυθιές καί οί αγγουριές.


Εξαίρεση ο κήπος του π. Παϊσίου. Αυτός δεν φιύτευε άπ' όλα τα λαχανικά. Μόνον αυτά πού δέν χρειάζονταν μαγείρεμα, μια πού το ασκητικό του πρόγραμμα δεν μπορούσε να συμπορευθεί με κάτι τέτοιο. "Εβαζε εννέα ρίζες ντοματιές και μια άγγουράκια. Οί άπότιστες ντοματιές του, την χρονιά εκείνη, ξεπερνούσαν τα δυο μέτρα- όσο τους έλειπε το νερό, τόσο κέρδιζαν σε ύψος. Οί δέ ντομάτες του ήταν σαν μικρά πεπόνια. "Έκθαμβος άντίκρυζα το θαύμα. Το ζών ΰδωρ της θεϊκής χάριτος αντικαθιστούσε την αναγκαιότητα του νεροϋ της φύσεως.
Με το ελάχιστο νεράκι καί την πολλή μας προσδοκία στον Θεό. Τον παρακαλούμε πνευματικά καί μεταμορφώνει την φύση. "Οσο ή λογική αύτού του κόσμου καί ή παχύτητα της έπιγειότητος συστέλλονται μέσα μας, τόσο ζωντανότερος καί άληθινότερος προκύπτει ό Θεός καί στην ατμόσφαιρα της ψυχής μας καί στο περιβάλλον της ζωής μας.
Αστειευόμενος μ' έβαζε ανάμεσα στα φυτά καί μου έλεγε:
- Κρίμα, καί νόμιζα πώς είσαι ψηλός. Εδώ σε ξεπερνούν καί οί ντοματιές μου. Καί πού να τις πότιζα κιόλας!
Από τις ντοματιές του π. Παϊσίου παρηγορήθηκε ολόκληρη ή περιοχή, όλα τα κελλιά. Δεν ξέρω τελικά αν τρεφόμασταν με ντομάτες, σίγουρα όμως γευόμασταν την ευλογία του Θεού.
Αυτός πού ήθελε τα λίγα, απολάμβανε τα πολλά. Μια τέτοια εμπειρία πώς κανείς να την ξεχάσει; Αυτά τα βιώματα αρδεύουν καί τις πιο χέρσες ψυχές των Αγιορειτών καί τις αναγκάζουν στους άνυδρους καιρούς μας να παράγουν με θαυμαστό τρόπο τους πιο χυμώδεις καί ευγευστούς καρπούς της εποχής μας. «Αυτών ή πίστις καί ζωή την οικουμένην στηρίζει».


Μου έλεγε συχνά ότι, όταν επισκέπτεται ό Θεός την καρδιά, ό άνθρωπος γίνεται τόσο λεπτός καί απαλός στην σχέση του με την φύση, πού δεν την ενοχλεί, οΰτε αμύνεται απέναντι της, δεν σπάει ένα λουλουδάκι, δεν πατάει μια τσουκνίδα, δεν σκοτώνει ένα μυρμήγκι, δεν διώχνει απότομα μια μύγα, αλλά σέβεται το σπασμένο κλαδάκι, το άκαρπο δένδρο, το ενοχλητικό ζωύφιο, το απειλητικό ζώο. Όταν συναντήσεις ένα θηρίο ή ένα φίδι, αν το αγαπάς έτσι, δεν θα σε πειράξει, σε αγαπά κι εκείνο. Γίνεσαι φίλος της κτίσης καί αυτή σου ανταποδίδει την αγάπη καί την εμπιστοσύνη. Την σέβεσαι στον στεναγμό καί στην αδυναμία της,την ποτίζεις με προσευχή καί αυτή σου άπαντα με θαυμαστούς καρπούς. Οί ντομάτες, ή συγκομιδή πού παίρνεις, δεν είναι συνέπεια μιας φυσικής νομοτέλειας, αλλά απόδειξη της ευλογίας του Θεου. "Ετσι μεταμορφώνεται το περιβάλλον σε ναό καί οί νόμοι άντικαθίστανται από το θαύμα καί την θεϊκή παρέμβαση. Αυτή εΐναι ή ασκητική οικολογία.




Ό π. Παΐσιος του 1988 καί οί ντοματιές του επαλήθευαν τα λόγια της γλυκόηχης διδασκαλίας του, του 1976 και επιβεβαίωναν τις βαθειές εντύπωσεις πού χάραξαν την υπόσταση μου κατά τι ευλογημένη εκείνη συνάντηση του 1971 Θυμάμαι, τότε, δεν είχα ανάγκη να τον βλέπω ούτε ακόμη καί να τον άκούω. Μου αρκούσε ή αίσθηση ότι βρέθηκα δίπλα σ' έναν υπερβατικό άνθρωπο, γνώρισα έναν ασκητή, αντάμωσα έναν άγιο.

(Από το βιβλίο:'''Άγιον "Ορος, το ύπέρτατο σημείο της γης''
Έκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000)

πηγή