17ΙΟΥΝ
Το κείμενο αυτό δεν έχει γραφτεί από κάποιον που έχει τα προσόντα να γίνει Αρχιεπίσκοπος και γι’ αυτό έχει κάποιες σοβαρές ελλείψεις. Επίσης δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτό προσφωνήσεις και ευχαριστίες καθώς και διάφορα αγιογραφικά χωρία που βρίσκει κανείς συνήθως σε αντίστοιχα κείμενα. Καταγράφει απλώς και μόνο τι θα ήθελε να ακούσει ο αρθογράφος του (ένας απλός παπάς που θέλησε να κρατήσει ανωνυμία) σε ένα ενθρονιστήριο λόγο το 2008 μ.Χ.Ένας μεγάλος Γολγοθάς, αρχίζει για μένα σήμερα μιας και με εντολή της σεπτής ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος βρίσκομαι επικεφαλής του Σώματός της. Αλλά ο σταυρός μου γίνεται ακόμη μεγαλύτερος γιατί καλούμαι να ποιμάνω μία νέα επαρχεία, ίσως την πολυπληθέστερη επαρχία της ελλαδικής Εκκλησίας.
Τα πλήθη του λαού που προσκύνησαν το σκήνωμα του Μακαριστού προκατόχου μου δείχνουν πως υπάρχει ακόμη κόσμος που κάτι περιμένει από τους Εκκλησιαστικούς του ηγέτες, κόσμος που στέκεται και μας παρακολουθεί και μας αξιολογεί με ποικίλα κριτήρια γνωστά και άγνωστα.
Διαδέχομαι έναν σπουδαίο εκκλησιαστικό άνδρα με μεγάλα οράματα για την Εκκλησία και σίγουρα η σκιά του θα με συνοδεύει για πολλά χρόνια. Αλλά όσο σπουδαίος και αν ήταν, την ορμή και το πάθος του για δημιουργία σταμάτησε η κοινή μοίρα όλων μας, ο θάνατος. Στέλνοντας σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα πως ότι και αν σχεδιάσουμε εμείς εδώ στη γη μια μέρα θα έρθει ένα τέλος και μάλιστα αυτό το τέλος δεν θα είναι τόσο μακρινό όσο υπολογίζουμε.
Η νέα διακονία μου ξεκινά σε μία κρίσιμη για την Εκκλησία και τη χώρα μας περίοδο. Δεν υπάρχουν πλέον γύρω μας αυτονόητα πράγματα. Δεν μιλάμε όλοι πια την ίδια γλώσσα σε αυτό το τόπο με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Η κοινωνία μας αλλάζει συνεχώς πρόσωπο, εμείς όμως έχουμε ένα μήνυμα να στείλουμε στο κόσμο ένα μήνυμα που έρχεται από την εποχή του Χριστού οδεύει στα έσχατα και αυτό το μηνυμα μιλά για τη ζωή και το θάνατο και πρέπει να πάει σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Τι θα κάνουμε γι’ αυτό;
Όλη η μέριμνα και όλη η προοπτική μας πρέπει να κινείται γύρω από τη μετάδοση του μηνύματός μας. Δεν ξέρω αν οι λέξεις ιεραποστολή ή μαρτυρία είναι αρκετές για να περιγράψουν αυτό που θέλω να πω.
Ο προκαθήμενος μιας Εκκλησίας είναι σίγουρα ηγέτης και οδηγός αλλά πρώτα απ’ όλα είναι διάκονος γιατί το πρωτείο του είναι πρωτείο διακονίας και όχι εξουσίας. Δυστυχώς οι επίσκοποι δεν έχουμε μάθει να υπάρχουμε ως διάκονοι αλλά ως αρχές και εξουσίες μιας λογικής ποίμνης.
Δεν αρκούν τα οράματα ενός ηγέτη για την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση χρειάζεται και η σύμπραξη του Εκκλησιαστικού σώματος. Την περίοδο που προηγήθηκε της εκλογής μου έγινε λόγος για την λεγόμενη λειτουργία της Συνοδικότητας στην Εκκλησία. Αδελφοί μου, η Συνοδικότητα δεν είναι ζητούμενο της ιεραρχίας μόνο. Είναι ζητούμενο σε όλα τα επίπεδα της ζωής της Εκκλησίας μας.
Από την ιεραρχία μέχρι την τελευταία ενορία πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να υπάρχουμε συνοδικά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του. Αναφέρω λοιπόν πως στην αρχιεπισκοπή Αθηνών θα λειτουργήσει δωδεκαμελής επιτροπή από πρεσβύτερους εκλεγμένους από το σώμα των κληρικών που θα έχει συμβουλευτικό ρόλο προς τον Αρχιεπίσκοπο και θα παίρνει αποφάσεις για θέματα διοίκησης που αφορούν την αρχιεπισκοπή. Αυτό όμως είναι και ένα μήνυμα προς τους προϊστα-μένους των ναών για το πώς θα πρέπει να διοικούν το ναό τους. Το λαϊκό στοιχείο στην Εκκλησία μας δεν είναι διακοσμητικό των ακολουθιών και πρέπει να αξιοποιηθεί με διάκριση όπου είναι δυνατόν.
Και σε αυτό το σημείο θέλω να απευθυνθώ στους κληρικούς της αρχιεπισκοπής μας. Πατέρες, έρχομαι σαν πατέρας και αδελφός γιατί ξέρω ότι κανείς δεν με θέλει Δεσπότη. Γνωρίζω πως καμιά εντολή ή εγκύκλιος δεν είναι αρκετή για να αντικαταστήσει το φιλότιμο και την εργατικότητά σας αλλά δεν μπορεί και να ενεργοποιήσει την ακηδία και την αδιαφορία ορισμένων. Αξίζει τον κόπο όλοι μαζί να κάνουμε μια νέα αρχή στη διακονία μας. Κανένα άνοιγμα προς την κοινωνία δεν θα έχει νόημα αν πρώτα εμείς που διακονούμε την Εκκλησία δεν νιώθουμε οικογένεια και μέλη ενός Σώματος.
Τα τελευταία χρόνια είχε γίνει λόγος για τη λεγόμενη λειτουργική αναγέννηση. Διάφοροι θεολόγοι (ας μου επιτραπούν οι όροι προοδευτικοί και συντηρητικοί) περιχαρακώθηκαν στις θέσεις τους και αρνήθηκαν να έρθουν σε έναν γόνιμο διάλογο. Δεν πιστεύω πως οι συνθήκες είναι ώριμες για αλλαγές. Όμως θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους πώς θα γίνει οι πιστοί μας να προσεγγίσουν πιο ζωντανά και ενεργά την λατρευτική μας ζωή. Οι συνθήκες της ζωής άλλαξαν, τα ωράρια των ανθρώπων επίσης. Εμείς ως πότε θα κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε; Δεν θα ήταν φρόνιμο να σταματήσει ο διάλογος που υπάρχει και από τις δύο πλευρές.
Κι ο διάλογος δεν θα πρέπει να υπάρξει μόνο για τα της λατρείας. Ο διάλογος χρειάζεται με όλους και με όλα. Ο χριστιανός πρέπει να είναι ένας άνθρωπος διαλόγου και συνεννόησης. Δεν υπάρχουν πια αυτονόητα στην εποχή μας. Όλα είναι σε κρίση και εμείς πρέπει να σταθούμε δίπλα στις ανάγκες των ανθρώπων, δίπλα στις αγωνίες και τις αναζητήσεις τους με σοβαρότητα και εκκλησιαστικό ήθος. Αν εμείς πρώτοι σεβόμαστε τον εαυτό μας και ζούμε με σεμνότητα τον εαυτό μας, τιμάμε την αποστολή μας και ζούμε με σεμνότητα και φόβο Θεού, δεν μπορεί κανείς να μας πειράξει. Ο εχθρός είναι εντός και όχι εκτός των τοιχών.
Μην περιμένετε να κάνω εξαγγελίες για έργα. Προέχει ο αγώνας για την μεταξύ μας ενότητα. Κάθε τι θα έρθει στην ώρα του και με αποφάσεις της Ιεραρχίας και όχι του Αρχιεπισκόπου. Είμαι πρώτος μιας ομάδας ανδρών που μπορούν να έχουν λόγο και γνώμη καλύτερη από τη δική μου. Γι’ αυτό θα έπρεπε να εξεταστεί το ενδεχόμενο η Ιεραρχία να συνεδριάζει συχνότερα για να μπορεί να αποφασίζει πιο αποτελεσματικά επί πολλών και σοβαρών θεμάτων.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, μέτρο και κριτήριο πάντων πρέπει να είναι η αγάπη. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Δεν χρειάζεται να τους κάνουμε ακόμη δυσκολότερους με το μίσος και τα πάθη μας. Να σκεφτόμαστε όλοι ότι είμαστε πάντα κάτω από το βλέμμα και την Κρίση του Θεού. Είμαστε διαχειριστές κι όχι ιδιοκτήτες των όσων οι αγάπη Του μας παραχώρησε. Αυτά ισχύουν για όλους, ανεξαρτήτως αν το διακόνημά τους είναι μικρό ή μεγάλο.Ζητώ τις προσευχές όλων σας.
Ανωνύμου Ιερέως
