Το ωμοφόριο Ορθοδόξου επισκόπου, που θαυματουργικά μένει ανέπαφο από τη φωτιά

πηγή

Διηγήσεις από την Ορθόδοξο Παράδοσι
αναφερόμενες στην αίρεσι των Μονοφυσιτών

Το ωμοφόριο Ορθοδόξου επισκόπου, που θαυματουργικά 
μένει ανέπαφο από τη φωτιά, επιστρέφει πρώην Σεβηριανό μοναχό.

Μας διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες για το μακάριο Εφραίμιο, πατριάρχη Αντιοχείας, ότι είχε πολύ ζήλο και θέρμη για την ορθόδοξη πίστη. Όταν λοιπόν άκουσε κάποτε για κάποιο στυλίτη στα μέρη της Ιεραπόλεως ότι ανήκει στους αιρετικούς Σεβηριανούς και Ακεφάλους, οι οποίοι είχαν αποκοπεί από την Εκκλησία, πήγε προς αυτόν με σκοπό να τον μεταστρέψει. Μόλις λοιπόν έφτασε κοντά του, άρχισε ο θείος Εφραίμιος να παρακαλεί και να νουθετεί το στυλίτη να προστρέξει στον αποστολικό θρόνο και να έρθει σε μυστηριακή κοινωνία με την αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία. Του αποκρίθηκε ο στυλίτης και είπε: «Εγώ δεν θα δεχτώ τη σύνοδο στην τύχη». Του λέει ο θείος Εφραίμιος: «Και με τί τρόπο θέλεις να σε θεραπεύσω πλήρως και να σου αποδείξω ότι, με τη χάρη του Χριστού Ιησού και Κυρίου Θεού μας, είναι ελεύθερη η αγία Εκκλησία από κάθε ακαθαρσία αιρετικής διδασκαλίας;» Του λέει ο στυλίτης: «Ν’ ανάψουμε φωτιά, κύριε πατριάρχη, και να μπούμε μέσα εγώ και σεις κι όποιος βγει αβλαβής, αυτός είναι ορθόδοξος κι αυτόν οφείλουμε να ακολουθήσουμε». Το είπε αυτό, για να τρομάξει τον πατριάρχη. Τότε ο θείος Εφραίμιος αποκρίνεται στο στυλίτη: «Έπρεπε, παιδί μου, να μ’ ακούσεις σαν πατέρα και τίποτε περισσότερο να μη ζητήσεις από μας. Επειδή όμως ζήτησες πράγμα που ξεπερνά την αθλιότητά μου, θαρρώ στους οικτιρμούς του Υιού του Θεού ότι για τη σωτηρία της ψυχής σου κάνω κι αυτό». Τότε λέει ο θείος Εφραίμιος στους παρευρισκομένους: «Ευλογητός Κύριος, φέρτε εδώ μερικά ξύλα». Κι ήρθαν τα ξύλα. Τα άναψε λοιπόν ο πατριάρχης μπροστά στο στύλο και λέει στο στυλί¬τη: «Κατέβα κι ας μπούμε κι οι δυο, κατά την απόφασή σου». Επειδή όμως ο στυλίτης έμεινε έκπληκτος από την πίστη του πατριάρχη στο Θεό και δεν ήθελε να κατεβεί, του λέει ο πατριάρχης: «Δεν πρότεινες εσύ να γίνει αυτό; και πώς τώρα δεν θέλεις να το κάνεις;» Τότε έβγαλε ο αρχιεπίσκοπος το ωμοφόριο που φορούσε, ήρθε κοντά στη φωτιά και προσευχήθηκε και είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μας, ο οποίος καταξίωσες να σαρκωθείς αληθινά για μας από τη Δέσποινά μας, την αγία Θεοτόκο και αειπάρθενο Μαρία, δείξε μας την αλήθεια». Κι όταν τελείωσε την ευχή, τίναξε το ωμοφόριό του στη μέση της φωτιάς. Αφού λοιπόν η φωτιά κράτησε τρεις ώρες και κατάφαγε τα ξύλα, πήραν το ωμοφόριο σώο, αβλαβές και ακέραιο, χωρίς να βρεθεί σ’ αυτό ίχνος καψίματος. Τότε ο στυλίτης, είδε το γεγονός, πληροφορήθηκε, αναθεμάτισε το Σεβήρο και την αίρεσή του, προσήλθε στην αγία Εκκλησία, κοινώνησε από τα χέρια του μακαρίου Εφραιμίου και δόξασε το Θεό (1)

1) Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον ένθ. αν., σ. 41-43

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ 
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ – ΤΕΥΧΗ 12-13

Κυριακή Ι' Ματθαίου- Ο έλεγχος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ὁ ἔλεγχος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη…» (Ματθ. 17,17)

(Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου) 

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο.Τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ διαφέρει κάπως ἀπὸ τὰἄλλα· ἐνῷ στὰ εὐαγγέλια τῶν ἄλλων Κυριακῶνἀκούγεται γλυκειὰ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, σὰντῆς μάνας ποὺ καλεῖ τὰ παιδιὰ κοντά της, ἐδῶ ἡ φωνή του γίνεται αὐστηρή. Νομίζει κανεὶςὅτι ὁ οὐρανὸς γέμισε σύννεφα, ὁ ἥλιος σκοτείνιασε, ἀστράφτει καὶ βροντᾷ καὶ πέφτουν ἀστροπελέκια, καθὼς ἀκούει·«Ὦ γενεὰ ἄ πιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»(Ματθ. 17,17).

Αὐστηρὸς ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ γιὰ ποιόν λέγεται; ποιά εἶνε ἡ ἄπιστη αὐτὴ γενεά; Εἶνε πρῶτα ὁ Ἰουδαϊκὸς λαός. Κανένας ἄλλος λαὸς στὸν κόσμο δὲν εὐεργετήθηκε τόσο ὅσο ὁ Ἰσραήλ. Ἡ ἱστορία του εἶνε μιὰ ἱστορία θαυμάτων. Θαύματα κατὰ τὸ παρελθὸν διὰ τοῦ Μωυσέως, τῶν κριτῶν, τῶν βασιλέων καὶ τῶν προφητῶν, πρὸ παντὸς ὅμως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά τους. Τότε αὐξήθηκαν καὶ πολλαπλασιάσθηκαν τὰ θαύματα σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης καὶ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. Ἔγιναν ἀμέτρητα.

Κι ὅπως λέει στὸ τέλος τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, ἂν γράφονταν ἕνα πρὸς ἕνα σὲ βιβλία ὅσα ἔκανε ὁ Χριστός, δὲν θὰ χωροῦσε ὁ κόσμος τοὺς τόμους(βλ. Ἰω. 21,25). Διότι θαύματα δὲν εἶνε μόνο αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο· εἶνε καὶ ἄλλα, ὅπως ὅλη ἡ δημιουργία,ἀπὸ τὸ ἄνθος, τὸ κρίνο τοῦ ἀγροῦ, τὸ φύλλοτοῦ δέντρου, τὸ μυρμήγκι, τὴ μέλισσα, μέχριτὸν ἄνθρωπο –σὰν σῶμα μὲ τὰ κύτταρά του καὶ σὰν ψυχή–, τὸ κάθε ἄστρο καὶ τοὺς γαλαξίες, ποὺ ἐρευνοῦν καὶ θαυμάζουν οἱ ἐπιστήμονες. Ὄντως «θαυμαστὰ τὰ ἔργα Κυρίου»(Σ. Σειρ. 11,4).Βλέποντας ὅλα αὐτὰ τί ἔπρεπε νὰ κάνουν οἱ Ἰουδαῖοι; Ἔπρεπε νὰ πιστέψουν. Πίστεψαν;

Δὲν πίστεψαν, ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ μικρὴ μειοψηφία. Μερικοὶ βοσκοί, ψαρᾶδες, χωρικοὶ καὶ λίγες γυναῖκες, ὁ κατώτερος λεγόμενος λαός, αὐτοὶ πίστεψαν. Οἱ ἄλλοι; μίσησαν τὸ Χριστὸ καὶ τέλος τὸν σταύρωσαν στὸν κρανίου τόπον. Ἔχει λοιπὸν δίκιο ὁ Χριστὸς νὰ λέῃ· «Ὦ γενεὰ ἄπι-στος καὶ διεστραμμένη! ἕως πό τε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».

Αὐτὸ ὅμως, ἀγαπητοί μου, ποὺ λέει ὁ Χριστὸς κατ᾿ ἐξοχὴν γιὰ τὸν Ἰουδαϊκὸ λαό, ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς . Διότι κ᾽ ἐμεῖς εἴμαστε περιούσιος λαός, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοτέρους λαούς, μὲἱστορία τριῶν - τεσσάρων χιλιάδων ἐτῶν, λαὸς ποὺ εἶχε θαυμαστὰ ἐπιτεύγματα ἀλλὰ καὶ εἶδε θαύματα στὴ ζωή του. Ἄλλα ἔθνη μεγάλα καὶ κραταιὰ καταποντίσθηκαν καὶ χάθηκαν, τὸ δικό μας ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχῃ  ἀκόμη στὸν κόσμο.

Δὲν εἶνε ὑπερβολὴ ἂν ποῦμε ὅτι ἡ χώρα μας εἶνε χώρα ἁγίων. Μὲ δέος πρέπει νὰ πατοῦμε τὸ ἱερό της χῶμα. Ἂν πᾷς στὴν Κέρκυρα εἶνεὁ ἅγιος Σπυρίδων, ἂν πᾷς στὴνΚεφαλονιὰ εἶνε ὁ ἅγιος Γεράσιμος, ἂν πᾷς στὴ Ζάκυνθο εἶνε ὁ ἅγιος Διονύσιος, ἂν πᾷς στὴν Πάτρα εἶνε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, ἂν πᾷς στὴν Κόρινθο εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἂν πᾷς στὴ Θεσαλονίκη μας εἶνε ὁ ἅγιος Δημήτριος…Καὶ ὅμως ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες δὲν ἐκτιμήσαμε αὐτὲς τὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.Μήπως αὐτὰ ποὺ λέμε εἶνε ὑπερβολικά;

Ἂς ἐξετάσουμε λοιπὸν τοὺς ἑαυτούς μας ὅλοι,κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἂν ζοῦμε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει ὁ Κύρι-ος; Ἂς πάρουμε πρόχειρα μερικὲς ἐντολές

.⃝ «Ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ», λέει (Ἔξ. 20,9. Δευτ. 5,13) , θὰ ἐργάζεσαι ἕξι μέρες. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο ἐργασία. Ἡ ἐργασία εἶνε ἀπὸ τὸ Θεό, τὴν εὐλόγησε ὁ Χριστός. Ἦρθε Κυριακή, χτύπησε καμπάνα; Ἔχεις αὐτιά; ἄκου· ἔχεις πόδια; κάνε φτερὰ καὶ τρέξε στὴν ἐκκλησία.

Νὰ ἐκκλησιαστῇς ὁπωσδήποτε, νὰ σὲ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ πῇς ἕνα «Εὐχαριστῶ» γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες του, ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» ἀπ᾽ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου,ἕνα «Ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», ἕνα «Μνή-σθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 18,13· 23,42). Δυστυχῶς αὐτὸ δὲν γίνεται. Ὁ πολὺς λαὸς ἀπουσιάζει. Μιὰ στατιστική, ποὺ ἔγινε ἔδειξε, ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ ἐκκλησιάζονται μόνο δύο (2%), τόσο μόνο.Πρέπει νά ᾽νε καμμιὰ μεγάλη ἑορτή, γιὰ νὰγίνῃ τὸ δύο τέσσερα, ἕξι, δέκα, δεκαπέντε,εἴ κοσι. Τὸν ἄλλο χρόνο οἱ πολλοὶ ἀπουσιά-ζουν. Εἶνε μικρὴ ἁμαρτία ὁ λαός μας νὰ μένῃμακριὰ ἀπὸ τὸν ἁγιασμὸ τῶν μυστηρίων

⃝ Ἄλλη ἐντολὴ εἶνε τὸ «Οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ» (Ἔξ. 20,7. Δευτ. 5,11) . Νὰπροσέχῃς πῶς πιάνεις στὸ στόμα σου τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, ὅλων τῶν ἁγίων. Νὰ τὰ σέβεσαι τὰ ὀνό-ματα αὐτά. Ἀντὶ σεβασμοῦ ὅμως σήμερα τί ἀ-κοῦμε;

Φρικτὲς βλασφημίες. Ἦταν κάποτε ἐ-ποχὴ ποὺ βλαστήμια δὲν ἀκουγόταν στὸν τό-πο μας. Τώρα; Φρίκη! Δὲν θὰ βρῇς χωριὸ καὶ συνοικισμὸ ποὺ νὰ μὴν ἀκούγεται βλαστήμια.Βλαστημοῦν πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μεσάνυχτα· βλαστημοῦν στοὺς δρόμους, στ᾽ αὐτοκίνητα, στὶς ἐργασίες, στὰ καφφενεῖα, στοὺς στρατῶνες… Ἂν πᾷς ὅμως στὴν Τουρκιά, οὔτε ἕνας δὲ βλαστημάει ἐκεῖ τὸν Ἀλλάχ. Ἂνπᾷς καὶ στοὺς Ἑβραίους, κανείς δὲ βλαστημάει ἐκεῖ τὸν Ἰεχωβᾶ. Ἐμεῖς, ποὺ ἔχουμε τὴ ζωντανὴ θρησκεία μὲ τὰ θαύματα, γίναμε τὸ πλέον βλάσφημο ἔθνος, ἡ χώρα τῶν βλασφήμων. Κάποτε πρῶτοι στὴ βλαστήμια ἔρχοντανοἱ Ἰταλοί, τώρα ἐρχόμαστε ἐμεῖς. Δὲν ἁμαρ-τάνει ὅμως μόνο αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἁμαρτάνει κι ὁ ἄλλος ποὺ ἀκούει καὶ δὲν διαμαρτύρεται. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε· Ἂν βλαστημήσῃς τὴ μάνα μου καὶ τὸν πα-τέρα μου, σὲ συγχωρῶ· ἂν πάρῃς μαχαίρι καὶ μοῦ κόψῃς τὴ μύτη, μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια,μοῦ ξερριζώσῃς τὰ δόντια, μὲ κάνεις κομμάτια, θὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημᾷς Χριστὸ καὶ Παναγιά, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!Ὅπως ἐσὺ δὲν θέλεις ν᾽ ἀκοῦς νὰ βρίζουν τὴμάνα σου, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός. Καὶ ὅμως καμμιά γυναίκα στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑβρίζεται τόσοχυδαίως ὅπως ἡ Παναγιά. Χυδαίως, χυδαιό-τατα ὑβρίζουν τὴν Παναγιά, καὶ κανείς δὲν ὑ-ψώνει φωνὴ διαμαρτυρίας. Ὁ ἱερὸς Χρυσό-στομος λέει· Βλαστημάει κάποιος; Φώναξέ τον, παρακάλεσέ τον μὲ δάκρυα νὰ κόψῃ τὴ βλαστήμια. Δὲν τὴν κόβει, ἐπιμένει; Ἔχεις χέρι; χτύπα τὸ βλάστημο· χέρι ποὺ θὰ χτυπήσῃ βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Νά γιατί ὁ Χριστὸς λέει καὶ σ᾽ ἐμᾶς· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διε- στραμμένη!» . Τὴν ἐντολὴ τοῦ ἐκκλησιασμοῦδὲν τὴν τηροῦμε, τὴν τιμὴ τοῦ ὀνόματος τοῦΘεοῦ τὴν καταπατοῦμε. Λοιπόν;

⃝ Νὰ ποῦμε ἄλλη ἐντολή; «Οὐ μοιχεύσεις» (Ἔξ.20,13. Δευτ. 5,18) . Ἕνας ἄντρας –μία γυναίκα, λέει τὸΕὐαγγέλιο, κανείς ἄλλος ἀνάμεσά τους. Καὶ πράγματι ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου ἦταν ἰσχυρός.Τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο στὴν πατρίδα μας,μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτου χώριζε τὸἀντρόγυνο. Τώρα ὅμως τὰ διαζύγιαπλήθυναν. Οἱ μισοὶ σχεδὸν γάμοι διαλύονται. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!»

.⃝ Ἄλλη ἐντολὴ λέει «οὐ φονεύσεις» (Ἔξ. 20,15. Δευτ. 5,17) .Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θανατώσῃς ἄνθρωπο. Ἡ ζωὴ εἶνε δῶρο τοῦ Θεοῦ ἱερό, θαῦμα ἐμπρὸς στὸ ὁποῖο ἡ ἐπιστήμη μένει ἔκπληκτη καὶ παρ᾽ ὅλες τὶς προσπάθειές της δὲν μπορεῖ νὰτὸ ἐξιχνιάσῃ. Ὅ,τι λοιπὸν δὲν μπορεῖς νὰ δημιουργήσῃς, μὴν τὸ καταστρέφεις. Ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος οὔτε τὴν ἐντολὴ αὐτὴ σεβάστηκε. Ἡ ἐποχή μας ἀποδεικνύεται ἡ πιὸ αἱματηρή.

Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ἔγιναν, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι φονεύθηκαν. Καὶ τὸ αἷμαἐξακολουθεῖ νὰ τρέχῃ ποτάμι καθημερινῶς…Καὶ μόνο στὸν πόλεμο; καὶ σὲ καιρὸ εἰρήνηςἑκατομμύρια ἄνθρωποι φονεύονται μὲ τὶς ἐκτρώσεις . Ὅποιος σκοτώνει ἕνα παιδί, σκοτώ-νει ἕνα ἀγγελούδι, σκοτώνει τὸ Χριστό! Ἂνσκοτώσῃς ἕναν ἄνθρωπο, ἴσως κάποια ἀφορμὴ σοῦ ἔδωσε· ἐνῷ τὸ ἀγγελούδι αὐτὸ ποὺεἶνε μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, τί κακὸ σοῦἔκανε; Δὲ γεννᾶνε πλέον οἱ Ἕλληνες. Μεγάλη κατάρα. Σχολεῖα κλείνουν ἐλλείψει παιδιῶν. Στὰ χωριὰ δὲν γίνονται πλέον βαπτίσεις παρὰ μόνο κηδεῖες γερόντων. Τὸ 1911 – 1912 ἕνας Ἕλληνας πέθαινε τὸ πρωί, καὶ μέχρι τὸ βράδυ γεννιόντουσαν ὀχτώ. Τώρα ἕνας Ἕλληνας πεθαίνει, καὶ μέχρι τὸ βράδυ μισὸς γεννιέται. Σβήνει τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ ἔθνος κ᾽ ἐμεῖς κινδυνεύουμε νὰ γίνουμε οἱ νεκροθάφτεςτου. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!» .

Μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, ἀλλὰμέχρι πότε; Προτοῦ ἐκσπάσῃ ἡ ὀργή του, ἂς μετανοήσουμε . Νὰ τηρήσουμε τὶς θεῖες ἐντολές του. Νὰ ζήσουμε μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία,αὐτὰ ποὺ διώχνουν τὸν διάβολο καὶ ἑλκύουντὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἔλεγχος τοῦ Κυρίου ἔχειαὐστηρότητα, ἀλλὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἀ-ποβλέπει στὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὄχι «γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη» · νὰ γίνουμε «γενεὰ ζητούντων τὸν Κύριον» (Ψαλμ. 23,6) , ᾧ ἡδόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γερμανοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ - Πρεσπῶντὴν 4-8-1991.

Κυριακή Ι' Ματθαίου- «Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία».εκ της Ιεράς ,Μητροπόλεως Πάφου

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Α΄ Κορ. Δ΄ 9 – 16

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. ΙΖ΄ 14 – 23

 «Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία».

 Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, οι μαθητές του Κυρίου δεν πετυχαίνουν να διώξουν από το σεληνιαζόμενο νέο, το φοβερό δαιμόνιο που μαστίζει αυτό για χρόνια. Γι΄ αυτό και ρωτούν  ιδιαίτερα τον Κύριο να τους πει που οφειλόταν η αδυναμία τους αυτή. Κι ο Ιησούς μαζί με τ΄ άλλα που τους λέει, προσθέτει ότι το γένος αυτό των δαιμονίων, δεν βγαίνει από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Έτσι, οι λόγοι αυτοί του Κυρίου, φανερώνουν τη δύναμη που έχουν η προσευχή και η νηστεία, στον αγώνα κατά του διαβόλου. Πρόκειται, πράγματι, για δυο ισχυρά πνευματικά όπλα που είναι απαραίτητα στον αγώνα εναντίον των δαιμόνων και γενικά πολύ αποτελεσματικά, στην καθημερινή πνευματική μας ζωή. Και παρ΄ όλο ότι και τα δυο είναι σπουδαία και σημαντικά, εμείς σήμερα θα περιορισθούμε μόνο στη νηστεία, για να δούμε πως καθορίστηκε και πόσο σπουδαία σημασία έχει αυτή για τη ζωή μας.

Η νηστεία, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι η πρώτη εντολή που δόθηκε στους ανθρώπους. Όταν ο Θεός, μετά τη δημιουργία, έλεγε στους πρωτοπλάστους, να φάγετε απ΄ όλα τα δένδρα του παραδείσου, « από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν ου φάγεσθε απ΄ αυτού » ( Γεν. Β΄ 17), έδινε σ΄αυτούς και την πρώτη εντολή. Σαν τέτοια την δέχονται οι Τρείς Ιεράρχες της Εκκλησίας μας. Για τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, η νηστεία είναι « αρχαία εντολή» και για το Μέγα Βασίλειο ότι « ενομοθετήθη εν τω  Παραδεί-σω». Και ο Ιερός Χρυσόστομος, συμπληρώνοντας, λέει ότι αν στον Παράδεισο η νηστεία ήταν αναγκαία, «πολλώ μάλλον», είναι αναγκαία, «εκτός του Παραδείσου». Γι΄ αυτό και γίνεται συχνά λόγος για τη νηστεία στην Αγία Γραφή, τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη. Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος, ενήστευσε και όχι μόνο ενήστευσε, αλλά και ενέκρινε τη νηστεία και έδωσε και συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς πρέπει να γίνεται για να είναι θεάρεστη και να διαφέρει από τη φαρισαϊκή (Ματθ. ΣΤ΄ 16 – 18 ).

Δεν είναι επομένως ανθρώπινη εφεύρεση η νηστεία, όπως νομίζουν μερικοί. Είναι θεσμός ιερός της Εκκλησίας βασισμένος στο νόμο του Θεού. Ο ίδιος ο Ιησούς, όπως είδαμε και πιο πάνω, ενήστευσε, υποδεικνύοντας σ΄όλους εμάς τη νηστεία και την προσευχή, σα μέσο εγκράτειας και κίνητρο πνευματικής ανάτασης. Όταν οι Απόστολοι επρόκειτο να αναλάβουν κάποια σπουδαία αποστολή, όπως ήταν η διάδοση του Ευαγγελίου στα Έθνη, ενήστευαν, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων  (Πραξ. ΙΓ΄ 2 – 3). Όταν οι Απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, επρόκειτο να έλθουν στην Κύπρο, για να κηρύξουν τον χριστιανισμό για πρώτη φορά στα Έθνη, οι Προφήτες και οι Διδάσκαλοι, που ανήκαν στην Εκκλησία Αντιοχείας, τους απέστειλαν στην σημαντική αυτή αποστολή, αφού ενήστευσαν και προσευχήθηκαν. Κι εδώ αξίζει να πούμε ότι τη βάση των χριστιανικών νηστειών , αποτέλεσαν στην αρχή, τα Πάθη και η Ανάσταση του Χριστού. Γι΄ αυτό και από την πρώτη εκείνη εποχή, έχουμε ιερούς κανόνες, που καθορίζουν και εξηγούν ορισμένες νηστείες. Πρώτη και αρχαιοτάτη είναι η πρίν το Πάσχα νηστεία, γνωστή και σα νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που έχει την προέλευσή της από τους Αποστολικούς Χρόνους, σε ανάμνηση των Παθών του Κυρίου και του αποχωρισμού. Έχουμε μετά τη νηστεία των Χριστουγέννων, των Αγίων Αποστόλων και του Δεκαπενταυγούστου, που διανύουμε, τη νηστεία της Τετάρτης, για την προδοσία του Ιούδα και της Παρασκευής, για το Σταυρικό θάνατο του Χριστού και ακολουθούν οι ημερήσιες νηστείες.

Μας έδωσε, λοιπόν, το παράδειγμα της νηστείας ο Κύριος. Θα πρέπει παρακινούμενοι κι εμείς από αυτό να Τον μιμούμαστε. Να αγαπήσουμε τη νηστεία, την εγκράτεια, την κάποια κακοπάθεια, αφού τόσο πολύ αυτά μας βοηθούν στον αγώνα μας. Κι όσοι δεν εμποδιζόμαστε από λόγους υγείας, να τηρούμε τη νηστεία της Εκκλησίας μας με κάθε επιμέλεια. Η νηστεία είναι μια βία που πράττει θεληματικά ο άνθρωπος, που στενοχωρεί τη φύση του και τη βιάζει να πεινά….και να διψά, για να καθαρισθεί από τις κακίες της, μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος. Και προσθέτει: Είναι εγκράτεια τροφών, αλλά και εγκράτεια παθών και ότι όταν λέγουμε νηστεία, εννοούμε όχι μόνο την αποχή ορισμένων τροφών αλλά και την των αμαρτημάτων. « Τι γαρ όφελος», μας λέει και πάλιν, « όταν ορνίθων και ιχθύων απεχόμεθα, τους δε αδελφούς δάκνωμεν και κατεσθίωμεν»; ( Ομιλ. Γ΄ εις ανδριάντας ). Και είναι από την πείρα βεβαιωμένο ότι η κατά Θεό νηστεία, όταν γίνεται χωρίς επίδειξη και αλαζονεία, μας βοηθά πάρα πολύ πνευματικά. Μας κάμνει προθυμότερους στην προσευχή, υπομονητικότερους, περισσότερον ειρηνικούς και μας βοηθά σε πνευματικότητα και συγκεκριμένα στην ταπείνωση.

Σαν ιερός θεσμός και εντολή που έχει μεγάλη σημασία, η νηστεία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπακοή στην Εκκλησία. Γιατί το να δεχθούμε για ένα χρονικό διάστημα να μη τρώγουμε ορισμένα φαγητά, που πολλές φορές μας ευχαριστούν, μόνο και μόνο γιατί το καθορίζει η Εκκλησία, τούτο σημαίνει πολλά. Σημαίνει ότι παρακολουθούμε τη ζωή και την πορεία της Εκκλησίας στον κόσμο αυτό και συντασσόμαστε με αυτή. Προετοιμαζόμαστε για τις γιορτές, όπως θέλει η Εκκλησία. Δεν ανήκουμε στους αδιάφορους και κατ΄ όνομα μόνο χριστιανούς, ούτε πολύ περισσότερο, στους εχθρούς και πολέμιους της Εκκλησίας. Δεν φτιάχνουμε ένα χριστιανισμό και μια θρησκεία της αρεσκείας μας, που να μη μας ενοχλεί και να μη θίγει την άνεση μας, αλλά συμμορφωνόμαστε ευχάριστα σ΄αυτά που η Εκκλησία αποφασίζει.

Αδελφοί μου. Η νηστεία δεν είναι σκοπός αλλά μέσο για κάποιο ανώτερο σκοπό, που είναι η ωφέλεια της ψυχής μας . Η νηστεία είναι εξάσκηση και εκγύμναση της θέλησης και προετοιμασίας για τους πνευματικούς αγώνες. Είναι όπλο, με το οποίο αποκρούουμε τους πειρασμούς. Φάρμακο με το οποίο ο νους γίνεται λαμπρότερος και η καρδιά μας καθαρότερη. Για τούτο και οι Πατέρες της Εκκλησίας, λένε ότι η νηστεία είναι « μήτηρ σωφροσύνης» , «παιδαγωγία ψυχής» και «θύρα του Παραδείσου» . Αλλά και η ιατρική επιστήμη ούτε λίγο ούτε πολύ συμφωνεί με τη νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα τα συμπεράσματα επίπονων και μακροχρόνιων μελετών, που έχουν δημοσιευθεί και δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά διεθνούς κύρους, αναφέρουν διαιτητικές οδηγίες, που συμπίπτουν με αυτά που ορίζει και διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Με βάση και τους Ιερούς Κανόνες , οι ασθενείς απαλλάσσονται από τη νηστεία. Όλοι όμως εμείς οι υγιείς ας την αγαπήσουμε. Ας τη διανύουμε με ευχάριστη διάθεση. Τότε θα δούμε πόσο ωφέλιμη είναι και πόση σημασία έχει για τον αγώνα μας, ο ιερός αυτός θεσμός της νηστείας.

Κυριακή Ι' Ματθαίου (Ματθ. Ιζ΄ 14-23) του Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Κωνστάνταρου

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να διαφωνεί με την αλήθεια ότι η ζωή κρύβει περιπέτειες και δυσκολίες μεγάλες. Υπάρχουν όμως ορισμένες περιπτώσεις που ο άνθρωπος (επιστήμη, νόμος, πολιτεία...), δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτε για να μην υποστηρίξουμε ότι με την παρέμβασή του, υφίσταται κίνδυνος τα πράγματα να καταλήξουν στο χειρότερο.

Μια τέτοια τραγική όντως περίπτωση, μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στην περικοπή της Κυριακής.

Ο δύστυχος πατέρας “γονυπετών” παρακαλεί τον Ιησού να του θεραπεύσει το παιδί, το οποίο “σεληνιάζεται και κακώς πάσχει, πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ”.

Και φυσικά, αφού ο Κύριος έλεγξε την απιστία των ανθρώπων, επετίμησε το φοβερό δαιμόνιο και “εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης”.

Επιτελέστηκε λοιπόν ένα θαύμα που συγκλόνισε τους παρισταμένους και που απέδειξε την παντοδυναμία και την κυριότητα του Χριστού!

Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό, ότι στην συνέχεια, και μέσα στην ομάδα των μαθητών,  ο Κύριος επεξηγεί τόσο την αιτία που οι μαθητές δεν κατόρθωσαν να εκβάλλουν το δαιμόνιο (διά την απιστίαν υμών), όσο και τον τρόπο με τον οποίον “εκπορεύεται το γένος αυτό των δαιμόνων”.  Και η νίκη εναντίον του κακού, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην Πίστη, σε συνδυασμό με την νηστεία και την προσευχή.

Ένα σημείο που συγκινεί στην Ευαγγελική Περικοπή είναι και η ταπείνωση του ίδιου του πατέρα μπροστά στον Ιησού. 

Φυσικά, ο άνθρωπος, όπως ομολογεί ο ίδιος, είχε απευθυνθεί πρώτα στους μαθητές. Όμως, ούτε εκεί μπόρεσε να βρει αυτό που ποθούσε. Και οπωσδήποτε, πριν φθάσει στους μαθητές, θα είχε επισκεφθεί και οποιονδήποτε στην ευρύτερη περιοχή που υπήρχε ελπίδα να θεραπεύσει το παιδί του.

Ας προσπαθήσουμε έστω και για λίγο να φανταστούμε και να ζήσουμε τον πόνο του πατέρα, και γενικώς τα βάσανα των γονεών σε παρόμοιες περιπτώσεις. “Θέε μου”, έλεγε μια πονεμένη ψυχή, “απάλλαξε το σπλάχνο μου από τον πόνο, και ρίξε σ' εμένα την αρρώστια του”!

Και οπωσδήποτε, σε τέτοιες καταστάσεις ο γονέας υποφέρει πολύ περισσότερο από το παιδί του. Είναι δε τόσες οι αιτίες. Ασθένειες σωματικές, αδυναμίες ψυχικές, καταστάσεις επώδυνες που πραγματικά σύρουν ολόκληρη την οικογένεια. Όταν μάλιστα συνυπάρχει με το σταυρό της ασθένειας και αυτός της οικονομικής δυσχέρειας, τότε χρειάζονται τεράστια αποθέματα υπομονής.

Υπομονής που καρποφορεί στο οργωμένο από την αγρυπνία (του πόνου) χωράφι της πίστεως και ανθοφορεί από την νηστεία και την προσευχή.

Συγκινεί πάντως το γεγονός ότι ο πατέρας της περικοπής, έκανε την κίνηση που έπρεπε.  Απευθύνθηκε στον μόνο Ιατρό, στον Θεάνθρωπο, ο οποίος μπορεί να δώσει τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα και τη θεραπεία σε όλες τις παθήσεις. Είναι αυτός που και μόνο στην Παρουσία Του, τα δαιμόνια “σπαράσσουν” και εξερχόμενα ομολογούν ότι “αυτός είναι ο Υιός του Θεού”!

Αλλά, προβάλλει τώρα μπροστά μας και ένα άλλο καταλυτικό ερώτημα.

Σήμερα, υφίστανται τέτοιες καταστάσεις; Υπάρχουν νέοι οι οποίοι “κακώς σεληνιάζονται”;

Θα βρισκόμασταν εκτός πραγματικότητας, εάν υποστηρίζαμε το αντίθετο. Μάλλον τονίζουμε ότι εάν στους περασμένους καιρούς υπήρχαν σπάνιες περιπτώσεις νέων που βασανίζονταν, κατά τον τρόπο που περιγράφει το Ευαγγέλιο, σήμερα τα πράγματα έχουν φθάσει να είναι σε πολύ χειρότερη μορφή.

Γιατί, ναι μεν, σε κάθε εποχή και τόπο υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν κρούσματα “σεληνιασμού”, αλλά η εποχή μας κατέχει το “προσόν” οι νέοι να χάνουν τον ηθικό τους προσανατολισμό και την πνευματική τους ισορροπία “πέφτοντας εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ” των παθών και των ποικίλων διαστροφών.

Υπάρχει χειρότερο πυρ από την δαιμονική φωτιά των σαρκικών παθών που η εποχή μας και η κοινωνία μας, όχι απλώς αναζωπυρώνουν, αλλά και επιμένουν μάλιστα να τα παρουσιάσουν ως φυσιολογικό τρόπο ζωής; Και υπάρχει χειρότερο ύδωρ από το μολυσμένο νερό της αθείας, της απιστίας και των καταστροφικών αιρέσεων και της παραθρησκείας;

Από την άποψη λοιπόν αυτή, σήμερα, πολλές νέες και όχι μόνο, ψυχές, σπαράσσουν και βασανίζονται σε πολύ χειρότερη μορφή από το δαιμονισμένο νέο της Ευαγγελικής περικοπής.

Και ναι μεν, ο ταλαίπωρος αυτός νέος, είχε τον πατέρα του, που τελικώς τον οδηγεί εκεί που έπρεπε για να θεραπευτεί.

Τα δικά μας παιδιά όμως σήμερα, μέσα στην παραζάλη του δικού τους παραλογισμού, ποιούς έχουν άραγε ώστε να τα οδηγήσουν στην θεραπεία;

Την πολιτεία; Μα, για ποιά πολιτεία, φίλοι μου κάνουμε λόγο, όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις και τα ίδια τα καθ' ύλην αρμόδια υπουργεία (παιδείας ;;; ), ως Μήδεια στραγγαλίζουν τα παιδιά μας;  Και ποιό πνεύμα αθλητισμού, φερ' ειπείν, μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι ελευθερώνει και αναδεικνύει την προσωπικότητα, όταν αποκλείονται εκ των ολυμπιακών αγώνων ταλαντούχες προσωπικότητες , για δήθεν “ρατσιστικά” ανέκδοτα; (ενώ από την άλλη, δεν “κουνιέται φύλλο” για τα ποντιακά ανέκδοτα από τους ευαίσθητους αυτούς αντιρατσιστές;).

Μήπως πάλι υφίσταται η οικογένεια που θα οδηγήσει τους νέους σε δρόμους ορθούς κι ευλογημένους; Κάποτε σ' έναν τόπο που ανθούσε η Ρωμιοσύνη, μπορούσες να θαυμάσεις και να δεις τι εστί Ελληνοχριστιανική οικογένεια, δηλ. “κατ' οίκον εκκλησία”.

Μήπως πάλι είναι δυνατόν ορισμένοι γονείς ν' απευθυνθούν σε πρόσωπα και σε χώρους που κανονικά θα 'πρεπε να “εκδιώκονται τα δαιμόνια” και να επέρχεται η θεραπεία; Αλλ' ας  κλείσουμε αμέσως την παρένθεση αυτή, διότι κινδυνεύουμε για κάποιες περιπτώσεις να ακούσουμε και πάλι τον ελεγκτικό λόγο του Ιησού... “ού δύνασθε θεραπεύσαι, δια την απιστίαν υμών”...

Επομένως, τι γίνεται; Ποιός θ΄αναλάβει να παίξει τον ρόλο του τραγικού πατέρα και ποιός στη συνέχεια θα εκβάλλει τα δαιμόνια; Ποιός θα πονέσει; Ποιός θα θρηνήσει την κατάσταση της κοινωνίας μας και μάλιστα των νέων; Υπάρχει κανείς που “γονυπετών” και εκ βαθέων θα κράξει : “Κύριε, σώσον ημάς.  Κύριε, σώσον τον τρυφερό ανθό του Έθνους μας, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει”;

Ναι, φίλοι μου. Ας μην απελπιζόμαστε. Ας μην πέφτουμε στην χειρότερη παγίδα του διαβόλου που είναι η απογοήτευση. Θα ζούμε μεν με ρεαλισμό και θα βλέπουμε τα πρόσωπα και τις κατατάσεις στη σωστή τους διάσταση, ταυτοχρόνως όμως ως πιστοί και μάλιστα Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μέσα στις καρδιές μας θα ψάλλουμε ακαταπαύστως τη συμφωνία της ελπίδας.

Ουδέποτε έπαυσαν να υπάρχουν οι αυθεντικές, οι καθοδηγητικές μορφές, οι πατέρες που νυχθημερόν δέονται στον Ιησού υπέρ των τέκνων τους. Ουδέποτε η αγάπη του Θεού θα μας αφήσει ορφανούς, παρά τα βάσανα και τις αστοχίες μας.

Και ας μη λησμονούμε ποτέ, ότι τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει η αδυναμία και η απιστία, αλλ'  Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, ο μεγάλος Ιατρός και Σωτήρας μας ο οποίος σε κάθε ψυχή και μάλιστα νεανική και πονεμένη τονίζει: “Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ, μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ και δουλεύσω. Ήλθον γαρ διακονήσαι, ού διακονηθήναι. Εγώ και φίλος, και μέλος, και κεφαλή, και αδελφός, και μήτηρ, πάντα εγώ. Μόνο οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σε, και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε. Άνω υπερ σου εντυγχάνω τω Πατρί, κάτω υπέρ σου παραγέγονα παρά του πατρός. Πάντα μοι συ, και αδελφός, και συγκληρονόμος, και φίλος, και μέλος.

Τι πλεόν θέλεις;”

Αμήν.

π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα

Τυπικόν της 12ης Aὐγούστου 2012 Κυριακή Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.

,2 Κυριακή: Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.  Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φωτίου καί Ἀνικήτου.  Τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Σεργίου, Στεφάνου,  Κάστορος καί Παλάμωνος. Τῶν Ἁγίων Δώδεκα Μαρτύρων  στρατιωτῶν, τῶν ἐκ Κρήτης.

Ἦχος α΄ – Ἑωθινόν Ι΄. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιoν:  «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Κοντάκιον:  «Ἐπί τοῦ ὄρους μετεμορφώθης...». Ἀπόλυσις:  Μικρά· «Ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ...». ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Τάς ἑσπερινάς ἡμῶν εὐχάς...  – Κυκλώσατε, λαοί, Σιών...  – Δεῦτε, λαοί, ὑμνήσωμεν...».  2.– Τά 3 Στιχηρά Ἀνατολικά·  «Εὐφράνθητε, οὐρανοί...  – Τόν σαρκί ἑκουσίως...  – Τῷ ζωοδόχῳ σου τάφῳ...» καί  3.– Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Πρό τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε, ὄρος οὐρανόν ἐμιμεῖτο...  – Πρό τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε, παραλαβών...  – Εἰς ὄρος ὑψηλόν...  – Ὄρος τό ποτε ζοφῶδες..». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς·«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου»,  ζήτει τοῦτο εἰς τό Δόξα, τῆς Λιτῆς. Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Τήν παγκόσμιον δόξαν...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν·  «Τῷ πάθει σου, Χριστέ...»  καί τά κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου·  «Ἀγαλλιάσθω ἡ κτίσις...  – Βασιλεύς ὑπάρχων...  – Γυναῖκες μυροφόροι...». Τρισάγιον. Δόξα, Καί νῦν:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Νόμου καί προφητῶν σε, Χριστέ...», ζήτει καί τοῦτο εἰς τό Καί νῦν, τῆς Λιτῆς. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...» καί  2.– Δόξα, Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Ἀπόλυσις: « Ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ μεταμορφωθείς ἐν δόξῃ ἐνώπιον  τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν καί Ἀποστόλων καί ἀναστάς  ἐκ νεκρῶν, Χριστός ὁ ἀληθινός...». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών·  «Μίαν τρισυπόστατον ἀρχήν...», τά  Τριαδικά·  «Ἄξιόν ἐστιν...». Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον  τῆς Ἑορτῆς·«Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...».  2.– Δόξα, τό αὐτό καί  3.– Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Καθίσματα:  Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας καί εἰς τό Καί νῦν,  ἀντί τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν, ἀνά ἕν τῆς  Ἑορτῆς·  «Τήν τῶν βροτῶν ἐναλλαγήν...»καί·  «Ἐπί τό ὄρος τό Θαβώρ...». Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή –  οἱ Ἀναβαθμοί καί τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Ὁ Ἀναστάσιμος· «Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος δεξιά...»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί  2.– Ὁ α΄ τῆς Ἑορτῆς·  «Ῥήματα ζωῆς...» μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ μετά στίχου·  «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι», ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Τό Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς (χῦμα) καί τό· Μεσῴδιον Κάθισμα: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπί τό ὄρος τό Θαβώρ...», ἅπαξ. Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος: Τά Ἀναστάσιμα. Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι: «Σταυρόν χαράξας...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό Ι΄ Ἑωθινόν· «Ἐφανέρωσεν ἑαυτόν Ἰησοῦς... ἐπί  τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος...», κτλ. Ἡ Τιμιωτέρα.  «Μυστικός εἶ, Θεοτόκε...». Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς: «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια  1.– Τό Ι΄ Ἀναστάσιμον· «Τιβεριάδος θάλασσα...» καί  2.– Τῆς Ἑορτῆς· «Φῶς ἀναλλοίωτον, Λόγε...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Ὑμνοῦμέν σου, Χριστέ...  – Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας...  – Ὁ τόν ᾅδην σκυλεύσας...  – Τήν θεοπρεπῆ σου συγκατάβασιν...» καί 2.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἑορτῆς·  «Πρό τοῦ τιμίου Σταυροῦ σου...  – Ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός...  – Παρθενικῆς ἐκ νεφέλης σε τεχθέντα...»  εἰς 4, τό πρῶτον δίς, μετά στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοί καί σή ἐστιν ἡ γῆ, τήν οἰκουμένην  καί τό πλήρωμα αὐτῆς σύ ἐθεμελίωσας».  β΄.–«Θαβώρ καί Ἑρμών ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται». Δόξα:  Τό Ι΄ Ἑωθινόν· «Μετά τήν εἰς ᾅδου κάθοδον...». Καί νῦν:  «Ὑπερευλογημένη...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα:  Τῆς Ἑορτῆς, μετ’ ἐφυμνίων, εἰς μέν τό  β΄· «Σῶσον ἡμᾶς... ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ...», εἰς δέ τό  γ΄· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...».  2.– Τῆς Ἑορτῆς·«Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...» καί 3. – Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπί τοῦ ὄρους μετεμορφώθης...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς ι΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν· «Ὁ Θεός ἡμᾶς τούς Ἀποστόλους...»(Α΄ Κορ. δ΄ 9-16). Εὐαγγέλιον: Κυριακῆς ι΄ ἑβδομάδος  .Ματθαίου· «Ἄνθρωπός τις προσ­ῆλθε...»(Ματθ. ιζ΄ 14-23). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν...». Κοινωνικόν:  «Αἰνεῖτε...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις.  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Τῷ ἑσπέρας τῆς αὐτῆς ἡμέρας ὁ  Ἑσπερινός τῆς Ἀποδόσεως τῆς Ἑορτῆς,  ἄνευ τῶν Ἀναγνωσμάτων καί  ὁ Μέγας  Παρακλητικός Κανών.                                                       Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...»,τρίς.

Κυριακή Ι Ματθαίου, Η υγιής μερίδα Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

,

Αγίων Αναργύρων Υωτίου και Ανικήτου
Η υγιής μερίδα

Δύο εκ των εικοσιενός, συνολικά, Αγίων Μαρτύρων και Ιατρών
Αναργύρων, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, διαρκούσης
της Θεομητορικής περιόδου του Δεκαπενταυγούστου. Πρόκειται για
τους Αγίους Ανίκητο και Υώτιο, συγγενείς κατά σάρκα, θείο και
ανιψιό, αντίστοιχα.  Κατάγονταν από τη Νικομήδεια. Όταν ο
Διοκλητιανός θέλησε να κινήσει διωγμό κατά των Φριστιανών, μίλησε
μπροστά στην ΢ύγκλητο με τους πιο υβριστικούς λόγους εναντίον
τους. Εκεί ήταν παρών και ο Ανίκητος, που, όταν άκουσε τα λόγια του
βασιλιά, όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά σηκώθηκε με θάρρος, δήλωσε
ότι είναι Φριστιανός και είπε στο Διοκλητιανό: «Πλανάσαι, βασιλιά, αν
νομίζεις ότι με τα μέτρα κατά των Φριστιανών θα πετύχεις τους
ασεβείς σκοπούς σου. Μάθε ότι οι Φριστιανοί αποτελούν σήμερα την
υγιέστερη μερίδα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και θα ήταν ανόητοι
και αναίσθητοι αν πίστευαν στα είδωλα. Γι’ αυτό, όποια μέτρα και αν
πάρεις εναντίον τους, στο τέλος ζημιωμένος θα είσαι εσύ, ενώ αυτοί θα
είναι ένδοξοι μάρτυρες».
Ο Διοκλητιανός, προσβεβλημένος από την παρατήρηση του
Ανικήτου, διέταξε και τον έριξαν τροφή σε ένα τρομερό λιοντάρι.
Αλλά το λιοντάρι σταμάτησε την άγρια ορμή του και ημέρεψε σαν
πρόβατο, μπροστά στον άνθρωπο του Θεού. Σότε έγινε μεγάλος σεισμός
και συνετρίβησαν πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα. Κατόπιν, τον
έβαλαν σε τροχό, πάνω από αναμμένη φωτιά. Αλλά, ω του θαύματος, ο
τροχός σταμάτησε και η φωτιά έσβησε. Σότε έτρεξε και τον αγκάλιασε
ο ανεψιός του Υώτιος. Μόλις είδαν αυτό οι ειδωλολάτρες, έδεσαν και
τους δύο μέσα στο λεγόμενο λουτρό του Αντωνίου. Και, αφού
υπερθέρμαναν το νερό, παρέδωσαν και οι δύο ένδοξα το πνεύμα τους.
Εντύπωση προκαλεί, πέραν της μαρτυρικής παρρησίας του
Ανικήτου και του Υωτίου, ο λόγος που ο πρώτος απηύθυνε προς τον
ειδωλολάτρη αυτοκράτορα, σύμφωνα με την οποία οι Φριστιανοί είναι
η πλέον υγιής μερίδα της αυτοκρατορίας. Ο λόγος αυτός δεν είχε
τίποτα το εγωπαθές και υπερήφανο. Αντιθέτως, ήταν λόγος της
αυτοσυνειδησίας ανθρώπων που βίωναν την αυθεντικότητα της
Φριστιανικής αλήθειας, ζούσαν μέσα στην αλήθεια της πρώτης
μαρτυρικής Εκκλησίας, με τρόπο καθαρό και γνήσιο.
Η βίωση της Φριστιανικής πίστεως, διαχρονικά καθιστά τους
Φριστιανούς την πλέον υγιή μερίδα της κοινωνίας. Και δε θα
μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού οι Φριστιανοί μετέχουν της

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου που ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, συνέβη μετά την κάθοδο του Χριστού από το όρος Θαβώρ, όπου μεταμορφώθηκε δείχνοντας την δόξα της Θεότητάς Του στους τρεις Μαθητές που παρευρέθηκαν στο θαυμαστό αυτό γεγονός, γεγονός που εορτάσαμε και εμείς την περασμένη Δευτέρα έξι Αυγούστου.

Πλησίασε, μας λέει η σημερινή περικοπή, ένας άνθρωπος τον Ιησού, και γονατιστός Τον παρακαλούσε να λυπηθεί και να σώσει το παιδί του, το οποίο σεληνιάζονταν και ταλαιπωρούνταν πολύ, γιατί πολλές φορές έριχνε τον εαυτό του στη φωτιά ή στο νερό. Απελπισμένος, είχε απευθυνθεί προηγουμένως στους μαθητές του Χριστού, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί, οπότε κατέφυγε στον ίδιο τον Κύριο. Τότε ο Ιησούς είπε: “ Ω γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; έως πότε θα σας ανέχομαι; φέρτε μου το παιδί εδώ”. Και με ένα Του λόγο έδιωξε το δαιμόνιο και από εκείνη τη στιγμή το παιδί θεραπεύτηκε.

Όταν οι μαθητές ιδιαιτέρως Τον ρώτησαν για ποιο λόγο δεν μπόρεσαν οι ίδιοι να διώξουν το δαιμόνιο, ο Χριστός τους απάντησε: Εξαιτίας της απιστίας σας. Αλήθεια σας λέω, ότι εάν έχετε πίστη σαν το σπόρο του σιναπιού, θα πείτε σε αυτό το βουνό «μετατοπίσου από εκεί» και αυτό θα μετατοπιστεί, και τίποτα δεν θα σας είναι αδύνατο. Αυτό δε το γένος του δαιμονίου που ήταν στο παιδί δεν βγαίνει παρά μόνο με «προσευχή και νηστεία».

           Ένα παρόμοιο ερώτημα σαν αυτό των μαθητών μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Γιατί δεν μας ακούει Θεός; γιατί δεν εισακούγονται οι προσευχές μας; γιατί δεν εκπληρώνονται τα αιτήματά μας; Η απάντηση είναι ότι ο Θεός σιωπά στην προσευχή μας γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά και ζωντανή πίστη. Τα όσα του ζητάμε μένουν ανεκπλήρωτα και αναπάντητα, διότι δεν τον πλησιάζομε με εμπιστοσύνη και δεν τον παρακαλούμε με θερμή αγάπη και καθαρή καρδιά. Η πίστη, η εμπιστοσύνη και η αγάπη προς τον Θεό ανοίγει τον δρόμο της αληθινής επικοινωνίας μαζί Του. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει λεγοντας: « Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ.7,7.) μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη, όπως επισημαίνει αλλού: «όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ.21,22.) Δεν έχει σημασία να νιώθουμε, η να λέμε ότι πιστεύουμε πολύ, αλλά αρκεί το λίγο, σαν τον κόκκο του σιναπιού, αρκεί η πίστη μας αυτή να είναι σταθερή, δυνατή, ακράδαντη. Αν πιστέψουμε ότι ο Θεός βρίσκεται δίπλα μας και έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει σε κάθε είδους σωματικής, η πνευματικής δυσκολίας, τότε πράγματι στον αγώνα μας θα έχουμε τον ισχυρότερο σύμμαχο, τον νικητή του θανάτου, την πηγή της ζωής, τον Αναστημένο Κύριο. Ο Ιησούς όμως προσθέτει και κάτι άλλο που φωτίζει το ερώτημα των μαθητών και το δικό μας: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Η χριστιανική μας υπόσταση δεν ορίζεται μόνο από την πίστη, μια πίστη που πολλές φορές μπορεί να είναι θεωρητική και άκαρπη. Η πίστη μόνη στον Θεό δεν αρκεί, αλλά χρειάζεται αγώνας πνευματικός, χρειάζεται άσκηση στη ζωή μας. Αξεχώριστο και συστατικό στοιχείο πίστης είναι η πράξη, όχι μόνο η ορθοδοξία αλλά και η ορθοπραξία.

Δύο από τις βασικές εκδηλώσεις μιας γνήσιας χριστιανικής ζωής είναι η προσευχή και η νηστεία. Για να μας ακούσει ο Θεός οφείλουμε να προσευχόμαστε. Να προσευχόμαστε με εμπιστοσύνη, όπως είπαμε, και θερμή διάθεση, με επιμονή και αφοσίωση. Στο ναό μαζί με όλους τους άλλους αδερφούς μας, στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στο δρόμο, στη πόλη, στην εξοχή, την ημέρα, την νύχτα. Τότε ακουγόμαστε και αυτό αποδεικνύεται από την προσευχή των Αγίων με την δύναμη της οποίας γίνονται θαύματα. Ο Κύριος δίπλα στην προσευχή τοποθετεί και τη νηστεία. Την προσπάθεια για την προσευχή πρέπει να τη συνοδεύει και η άσκηση του σώματος. Η προσευχή και η νηστεία δεν αποτελούν ούτε έθιμο, ούτε υποχρέωση, αλλά οφείλουν να είναι εκούσιες κινήσεις της καρδιάς μας προς τον Θεό

Η προσευχή και η νηστεία αποτελούν μίμηση του Χριστού, ο οποίος μετά την Βάπτισή Του επί σαράντα ημέρες αποσύρθηκε στην έρημο, νηστεύοντας και προσευχόμενος στον Θεό – Πατέρα. Αν ο ίδιος ο θεάνθρωπος Κύριος νήστεψε, κατανοούμε πόσο απαραίτητη είναι η νηστεία για εμάς. Η νηστεία δεν βοηθά μόνο τον άνθρωπο στον αγώνα του για την χαλιναγώγηση των παθών, αλλά κάνει την προσευχή του ακόμα πιο δυνατή και τον καθιστά έτοιμο στο να ελκύσει αφ' ενός μεν την χάρη του Θεού, και αφ' ετέρου στο να αποκρούσει επιτυχώς κάθε πειρασμική προσβολή. Η νηστεία δεν αποτελεί αποστροφή προς τις τροφές, ούτε διαδικασία «εξαγνισμού», καμία τροφή δεν θεωρείται ακάθαρτη. Η νηστεία αποτελεί άσκηση, δηλαδή μέσα από την εκούσια αποχή από συγκεκριμένες τροφές εξασκούμε- εκπαιδεύουμε το νου και την ψυχή μας στο να αντιστέκεται στους διάφορους λογισμούς και στις επιθυμίες. Δεν είναι σκοπός αλλά εργαλείο μέσο για να ανεβούμε πνευματικά. Με την νηστεία , σε συνδυασμό πάντα με την προσευχή, σταδιακά καθαρίζεται η ψυχή από τους πονηρούς λογισμούς και τελικά προσεγγίζει ακόμα πιο πολύ τον Θεό.

Η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσευχή και η άσκηση μέσα από τη νηστεία, αποτελούν και σήμερα, που όλα γύρω μας κλονίζονται και τείνουν να καταρρεύσουν, την σιγουριά της πνευματικής μας ανόρθωσης, την σιγουριά ότι ο Θεός ακούει αυτά για τον οποίο τον παρακαλούμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Ματθ. ιζ΄ 14-23) «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΙΟΝ» (Ἡ γέννηση καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν) Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης

(Ματθ. ιζ΄ 14-23)

  «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΙΟΝ»

(Ἡ γέννηση καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν)

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅσοι ἔχουν παιδιά μποροῦν νά καταλάβουν τόν πόνο ἐκείνου τοῦ πατέρα, πού πλησίασε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τόν παρακάλεσε γιά τό ἄρρωστο παιδί του. Μιά ἀρρώστια τοῦ παιδιοῦ εἶναι πάντα μεγάλη δοκιμασία γιά τούς γονεῖς, καί μάλιστα ὅταν ἡ ἀρρώστια εἶναι ἀνίατη. Ὁ πατέρας, γιά τόν ὁποῖο λέει τό σημερινό Εὐαγγέλιο, δέν παρέλειψε νά περιγράψῃ τήν τραγική εἰκόνα τοῦ παιδιοῦ του, πού συχνά ἔβλεπαν τά μάτια του· «σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει· πολλάκις πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ»· σεληνιάζεται καί βασανίζεται πολύ· πολλές φορές πέφτει στή φωτιά καί πολλές φορές στό νερό. Μιά τέτοια εἰκόνα εἶναι σπαραγμός καί μαχαίρι στίς καρδιές τῶν γονέων.  Καταλαβαίνουμε λοιπόν μέ τί καημό καί μέ ποιά ἐλπίδα ὁ πατέρας ἔφερε τό ἄρρωστο παιδί του στόν Ἰησοῦ Χριστό, καί μέ τί πόνο μέσα του καί μέ τί τόνο στή φωνή του εἶπε τό «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν». Κύριε, λυπήσου το παιδί μου. Τό παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ πατέρα μᾶς δίνει ἀφορμή νά μιλήσουμε σήμερα γιά τούς γονεῖς καί γιά τά παιδιά τους.

Ἡ μεγάλη τιμή, πού ἔδωκε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, εἶναι ὅτι τόν κάλεσε συνεργό του στό μεγάλο καί δημιουργικό ἔργο τῆς διαδοχῆς τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἀπάνω στή γῆ. Κανένα ἀπό τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι τόσο ἱερό καί σπουδαῖο, ὅσο ἡ γέννηση παιδιῶν. Ἡ «ἔννομος συζυγία καί ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα», καθώς τό ἀκοῦμε στήν ἀκολουθία τοῦ Γάμου, ὄχι μόνο εἶναι θεῖο θέλημα, ἀλλά καί μέγιστη τιμή καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία εὔχεται στούς νυμφίους, στήν ὥρα τῆς ἱερῆς ἀκολουθίας τοῦ Γάμου «καρπόν κοιλίας», «τήν ἐπί τέκνοις χάριν» καί «εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν». Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά πλάσῃ τή γυναῖκα, ὁ Θεός εἶπε: «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον ἐπί τῆς γῆς· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ’ αὐτόν»· δέν εἶναι καλό πρᾶγμα νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος ἀπάνω στή γῆ· ἄς κάμωμεν σ’ αὐτόν βοηθό, ὅμοιο μέ αὐτόν. Ἔτσι μέ τό γάμο ἁρμόζεται ἡ γυναῖκα μέ τόν ἄνδρα, «εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων»· γιά νά βοηθᾶνε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί νά συνεχίζεται τό ἀνθρώπινο γένος.

Λένε γιά τό Λεωνίδη τόν πατέρα τοῦ Ὠριγένη πώς, ὅταν ὁ Ὠριγένης ἦταν νήπιο στήν κούνια, πήγαινε κρυφά, ὅταν κοιμότανε, καί τόν φιλοῦσε στό στῆθος· αἰσθανότανε ὁ πατέρας κι ἔβλεπε σ’ ἐκεῖνο τό νήπιο τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στό σπίτι του. Πραγματικά τά παιδιά εἶναι ἡ εὐλογία καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν οἰκογένεια. Οἱ φροντίδες καί οἱ κόποι γι’ αὐτά εἶναι ἡ χαρά τῶν γονέων τους. Ἡ μητέρα, ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα νά γεννήσῃ, ἔχει λύπη· κυριεύεται ἀπό φόβο καί ἀγωνία, δοκιμάζει πόνους μεγάλους, ὥστε κάθε μεγάλος σωματικός πόνος νά παραβάλλεται μέ «ὠδῖνας τικτούσης», μέ πόνους πού ὑποφέρει ἡ γυναῖκα ὅταν γεννᾶ. Ἀλλά μόλις γεννήσῃ τό παιδί, «οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διά τήν χαράν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον»· ἡ χαρά πού αἰσθάνεται ἡ μητέρα μόλις γεννήσῃ τό παιδί, τήν κάνει νά ξεχάσῃ κάθε θλίψη καί κάθε πόνο. Γεννήθηκε ἄνθρωπος στόν κόσμο! Τί άλλο παραπάνω ἀπ’ αὐτό; Ἕνας νέος ἄνθρωπος ἦρθε στό σπίτι, ἕνα καινούριο μέλος προστέθηκε στήν οἰκογένεια· μιά ἔμψυχη ὕπαρξη, ἕνα πρόσωπο, μέ τή θέση του στόν κόσμο καί τά δικαιώματά του, μέ τήν εὐθύνη του καί τόν προορισμό του.

Ἀλλά τά παιδιά δέν εἶναι μόνο ἡ χαρά τῶν γονέων τους, εἶναι κι ἡ ἐλπίδα κι ἡ προσδοκία τους. Γιά τά παιδιά τους οἱ γονεῖς κάνουν ὄνειρα καί στά παιδιά τους ἀκουμπᾶνε τόν ἑαυτό τους. Ὅταν ἐκεῖνοι θά γεράσουν, αὐτά θά τούς κρατήσουν, αὐτά θά τούς στηρίξουν, αὐτά θά τούς περιθάλψουν, αὐτά θά τούς τιμήσουν, αὐτά θά τούς κλείσουν τά μάτια. Λένε γιά τούς πελαργούς πώς ἀνοίγουν τήν πλευρά τους καί ποτίζουν μέ τό αἷμα τους τά μικρά πουλιά τους. Ὕστερα τά παιδιά τους αὐτά, ὡδηγημένα ἀπό αἴσθημα, πού ὁ Θεός ἔβαλε φυσικά μέσα τους, ὅταν γεράσουν οἱ γονεῖς τους καί πέσουν τά φτερά τους, μαζεύονται γύρω τους καί τούς σκεπάζουν καί τούς ζεσταίνουν μέ τά δικά τους φτερά, τούς φέρνουν τροφή καί στά μεγάλα τους ταξίδια τούς σηκώνουν στή ράχη τους. Ἀπό αὐτό ὑπάρχει στήν ἑλληνική γλῶσσα ἡ λέξη «ἀντιπελάργησις», πού θά πῇ· ἡ ἀνταπόδοση τῆς εὐεργεσίας ἀπό τά παιδιά στούς γονεῖς, καί γενικά ἡ ἀνταπόδοση κάθε εὐεργεσίας σέ κάθε ἄνθρωπο.

Μά τά παιδιά γιά τούς γονεῖς δέν εἶναι μόνο χαρά καί προσδοκία, εἶναι καί εὐθύνη καί χρέος, πού ἔχουν οἱ γονεῖς γι’ αὐτά. Γιατί δέν εἶναι ἀρκετό οἱ γονεῖς νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, καί δέν φτάνει μόνο νά τά θρέψουν καί τά μεγαλώσουν, μά πρέπει καί τά ἀναθρέψουν· οἱ χριστιανοί γονεῖς, σύμφωνα μέ τήν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου, νά ἀναθρέψουν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Οἱ γονεῖς εἶναι οἱ φυσικοί προστάτες πρῶτα τῆς σωματικῆς ὑγείας τῶν παιδιῶν τους. Περισσότερο ἀπό τά ἄλλα ζῶα ὁ ἄνθρωπος γεννιέται γυμνός καί ἄοπλος, καί χρειάζονται πολλά χρόνια γιά νά ἀνδρωθῇ καί νά μπορῇ νά προστατέψῃ καί να συντηρήσῃ τόν ἑαυτό του. Τό σῶμα εἶναι ἡ βάση τῆς φυσικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ τοῦτο τόν κόσμο καί οἱ γονεῖς ἔχουν χρέος νά φροντίσουν γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν τους, καί πρίν νά τά γεννήσουν κι ὅταν θά τά φέρουν στόν κόσμο. Ἡ τροφή καί ἡ ἐνδυμασία καί ἡ ἄλλη φροντίδα γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν εἶναι ἱερό χρέος τῶν γονέων, πού δέν μποροῦν νά ἔχουν λιγώτερη στοργή ἀπό κείνη πού ἔχουν τά ζῶα πρός τά νεογνά τους. Εἶναι πραγματικά συγκινητικός καί πολύ διδακτικός ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο τά τετράποδα καί τά πουλιά φροντίζουν γιά τήν τροφή καί τήν προστασία τῶν παιδιῶν τους.

Ἕνα ἀπό τά ἁγιώτερα αἰσθήματα στόν κόσμο εἶναι ἡ μητρότητα. Οὔτε μποροῦμε νά περιγράψουμε τί αἰσθάνεται ἡ μητέρα, ὅταν ἐννιά μῆνες κυοφορῇ μέσα της κι ὅταν ὕστερα κρατάῃ στούς κόλπους της καί θηλάζῃ τό παιδί της, ὅταν θυσιάζεται καί δίνῃ τή ζωή της γιά τή ζωή τοῦ παιδιοῦ της. Αὐτό μόνο μία μητέρα τό ξέρει καί μπορεῖ νά τό περιγράψῃ. Ἀλλά περισσότερο ἀπό τή φυσική ζωή εἶναι ἡ ψυχή τοῦ παιδιοῦ καί περισσότερο ἀπό τήν ἔγνοια γιά τήν τροφή ἤ, γιά νά τό ποῦμε μετριώτερα, ἴση μέ αὐτή εἶναι ἡ φροντίδα γιά τήν ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν εἶναι μέγα καί δύσκολο ἔργο· ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει πώς εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν». Καί, καθώς τό εἴπαμε, αὐτό εἶναι χρέος μά καί δικαίωμα τῶν γονέων· κανένας δέν μπορεῖ νά ὑποκατασταθῇ στό δικαίωμά τους αὐτό. Μέσα στό σπίτι πού γεννήθηκε, μέσα στήν οἰκογένεια ἀνατρέφεται ὁ ἄνθρωπος καί, καθώς λένε οἱ παιδαγωγοί, ὁ καθένας γίνεται ὅ,τι θά γίνη κοντά στούς γονεῖς του μέσα στά πέντε πρῶτα χρόνια. Χωρίς αὐτή τήν ἀνατροφή, εἶναι μάταιος ὁ κόπος τῶν γονέων μόνο γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν τους καί νά ἐξασφαλίσουν σ’ αὐτά γιά τή ζωή τούς μόνο ὑλικά ἀγαθά.

Οἱ γονεῖς ἔχουν χρέος νά φροντίσουν γιά τήν παιδεία καί γιά τήν ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν τους, ἀλλά πρίν ἀπό αὐτά καί μαζί μέ αὐτά νά τά ἀναθρέψουν μέσα στό σπίτι μέ τό λόγο καί μέ τό παράδειγμά τους. Μάλιστα ἡ μητέρα ἔχει τό μέγα προνόμιο,  μαζί μέ τό γάλα καί τό αἷμα της, νά ποτίσῃ τό παιδί της μέ τήν εὐσέβεια καί τό φόβο τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνο, πού ὅταν λείπῃ οἱ ἄνθρωποι χάνουν τόν ἑαυτό τους καί τόν προορισμό τους, εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἔχομε πλεῖστα παραδείγματα, ὅπου μεγάλοι ἄνδρες καί ἅγιοι της Ἐκκλησίας ὅ,τι ἔγιναν τό χρεωστοῦσαν στίς μητέρες τους καί στήν ἀνατροφή πού πῆραν μέσα στήν οἰκογένειά τους. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού ἀκριβῶς ὅ,τι ἦταν τό χρεωστοῦσε στή μητέρα του λέει τά ἑξῆς· «… ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ἡ κακία τοῦ κόσμου εἶναι δυσκολοξερίζωτη, εἶναι γιατί κανένας δέν φροντίζει γιά τά παιδιά του… Δέν παύω νά σᾶς προτρέπω καί νά σᾶς παρακαλῶ καί νά σᾶς ἐξορκίζω· πρίν ἀπ’ ὅλα δῶστε καλή ἀνατροφή στά παιδιά σας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Τό θέμα τοῦ κηρύγματός μας σήμερα εἶναι ἀπό τά πιό σπουδαία καί κρίσιμα θέματα κάθε καιροῦ. Ἄς τελειώσουμε ὅμως γιά σήμερα κι ἄς ξαναφέρωμε στή σκέψη μας τόν πατέρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, πού πῆρε τό ἄρρωστο παιδί καί τό πῆγε στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», πού γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων γεννήθηκε «παιδίον νέον» καί κρατήθηκε στίς ἀγκάλες κι ἀνατράφηκε στά χέρια τῆς γυναίκας καί μητέρας, πού ἡ Ἐκκλησία τήν ὀνόμασε Παναγία καί Θεοτόκο. Κάθε μητέρα καί κάθε πατέρας, μέσα στούς τόσους κινδύνους πού διατρέχουν τά παιδιά σήμερα, ὀφείλει νά πάρῃ τό παιδί του καί νά ζητήσῃ τήν προστασία καί τήν προτροπή του κοντά στόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ τά ἴδια ἐκεῖνα λόγια· «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν». Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως