Μείνον Κύριε μεθ ' ημών ότι προς εσπέραν εστίν και κέκλικεν η ημέρα...

Είναι έντονα φορτισμένη η ώρα η αποδειπνή.
Και τί δεν θυμόμαστε;! Και τί δεν αισθανόμαστε!

Δοξολογία στον Θεό πού είδαμε την εσπέρα και την νέα εκκλησιαστική ημέρα.
Ανασκόπηση της ημέρας και έλεγχο αμαρτιών.
Υπενθύμιση της ημέρας Κυρίου πού έρχεται σαν κλέφτης στην νύχτα και φως στο σκοτάδι του κόσμου.
Ο ύπνος φέρνει στον νού τον αιώνιο ύπνο. Η κοίμηση τον πνευματικό θάνατο.
Φόβος και ανασφάλεια για όλα όσα παραμονεύουν στο σκοτάδι.
Παράθεση πνεύματος και σώματος και ψυχής στα χέρια και στις πτέρυγες του Θεού.
Θλίψη για το ψηλαφητό σκοτάδι του κόσμου.
Ομολογία για την παντοδυναμία και την αρμοδιότητα του Κυρίου των Δυνάμεων πάνω στην εξουσία του σκότους.
Αναμονή για την ανέσπερη μέρα.
Αναζήτηση του αιωνίου φωτός.

Η ακολουθία και η ώρα του Αποδείπνου μου φέρνει πάντα στην θύμηση τους στίχους του
μεγάλου Αλεξανδρινού.
Την νύκτα, Δέσποτα Χριστέ μου,
τον νου και την ψυχή μου φύλαττέ μου
σαν γύρω μου αρχινούν και περπατούνε

Όντα και Πράγματα που όνομα δεν έχουν

και τ’ άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν

και κάμνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε —

και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν

σαν να καγχάζουν άφωνα που τώρα με φοβίζουν.

Το ξέρω, ναι, με καρτερούνε

σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε

οπόταν ίσως σέρνομουν μαζύ των — μες στο σκότος

με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος.

Κι αποφρενιάζουν ο καιρός να ξαναρθή ο πρώτος.

Μα δεν θα νάρθη πια ποτέ· γιατί είμαι εγώ σωμένος,

εις του Χριστού τ’ όνομα βαπτισμένος.

Τρέμω σαν αισθανθώ το βράδυ

σαν νοιώσω που μες στο βαθύ σκοτάδι

επάνω μου είναι μάτια καρφωμένα....

Κρύψε με από την όρασί των, Δέσποτά μου.

Και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μη αφίσεις ώς τ’ αυτιά μου

κανέν’ από τα λόγια των ναρθή τα αφορεσμένα,

μην τύχη και μες στην ψυχή μου φέρουν

καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ’ τα κρυφά που ξέρουν.

π. Παντελεήμων Κρούσκος