ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΧΑΤΖΗ – «ΒΑΠΤΙΣΜΑ» ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

πηγή

        Πριν από καιρό δημοσιεύτηκε ανακοίνωση του 
Υπουργείου Τουρισμού του Ισραήλ, σύμφωνα με την
 οποία απαγορεύτηκαν προσωρινά οι «βαπτίσεις» χριστιανών
 προσκυνητών στον Ιορδάνη ποταμό, λόγω σοβαρής μόλυνσης
 των υδάτων του ποταμού.  Η κυβέρνηση του κράτους του 
Ισραήλ διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα καθαριστεί ο ποταμός 
και θα επιτραπούν ξανά οι «βαπτίσεις».

        Με αφορμή αυτή τη δημοσίευση θεώρησα 
σκόπιμο να ασχοληθώ με το θέμα των «βαπτίσεων» στα 
νερά του Ιορδάνη, από χριστιανούς προσκυνητές. 
Οι «βαπτίσεις» αυτές άρχισαν να με προβληματίζουν 
από τα φοιτητικά μου χρόνια κατά πόσον «ωφελούν» αυτούς
 που τις κάνουν και το σπουδαιότερο: αν είναι σύμφωνες 
με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία.

        Είναι γεγονός ότι η λαϊκή ευσέβεια εκδηλώνεται με 
διάφορους τρόπους, οι οποίοι συχνά αγγίζουν ή και 
ξεπερνούν τα όρια της εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας. 
Με άλλα λόγια δεν είναι σύμφωνοι με την ευαγγελική 
αλήθεια, τη θεολογία και την πρακτική της Εκκλησίας. 
Υπάρχουν αντιλήψεις, συνήθειες και πρακτικές στη
 λαϊκή ευσέβεια με τις οποίες ουδέποτε συμφώνησε η 
Εκκλησία μας και έκαμε μεγάλες προσπάθειες να τις 
ξεριζώσει από τις ψυχές των πιστών. 
Η εκκλησιαστική μας ιστορία μας πληροφορεί 
πως η αθρόα μεταστροφή ειδωλολατρών στη νέα
 πίστη κατά τους πρώτους αιώνες συνετέλεσε
 να εισβάλλουν πλήθος παγανιστικών στοιχείων στη
 ζωή της Εκκλησίας. Η ζύμωση της ανθρώπινης 
ψυχοσύνθεσης ολόκληρων χιλιετιών στον 
παγανιστικό σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία 
ήταν αναπόφευκτο να μη μεταφερθούν στοιχεία τους 
στην Εκκλησία από τους προσήλυτους στη νέα 
πίστη. Μια από αυτές τις συνήθειες ήταν οι 
επαναλαμβανόμενες «βαπτίσεις», κατάλοιπο
 των επαναλαμβανόμενων παγανιστικών «βαπτίσεων»,
 όπως ήταν το «ταυροβόλιο», ήτοι η «βάπτιση» των πιστών 
του Μίθρα στο αίμα του θυσιαζομένου ταύρου, που γινόταν
 προς τιμή του «θεού» και για τον πρόσκαιρο «εξιλασμό» των
 πιστών του. Κατά την εορτή των «Πλυντηρίων» στην 
αρχαία Αθήνα μετέφεραν το άγαλμα της Αθηνάς
 από τον Παρθενώνα στο Φάληρο, όπου το 
«βάπτιζαν» στη θάλασσα. Κατόπιν «βαπτίζονταν» 
οι πιστοί, για να «αγιαστούν» από τα νερά. Κάτι 
ανάλογο γινόταν και με άλλα ξόανα σε άλλες 
πόλεις, τα «βάπτιζαν» στους ποταμούς, τις λίμνες
 και τη θάλασσα και κατόπιν ακολουθούσαν οι 
πιστοί. Το ίδιο έκαναν και οι Αιγύπτιοι, όπου «βάπτιζαν»
 το ξόανο της Ίσιδας στο Νείλο. Σήμερα οι σύγχρονοι
 παγανιστές Ινδουιστές «βαπτίζονται» κάθε χρόνο κατά
 εκατομμύρια στα νερά του Γάγγη για να «αγιαστούν».   

        Η αγία μας Εκκλησία αναγνωρίζει ένα βάπτισμα,
 άπαξ και δια παντός τελεσθέν, εις άφεση αμαρτιών
 και ζωή αιώνιο. Στο Σύμβολο της Πίστεως 
ομολογούμε «Εν Βάπτισμα», το οποίο έχει αιώνια ισχύ 
και δε χρειάζεται καμιά επανάληψη. Δια του αγίου 
Βαπτίσματος ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας και 
της φθοράς αποθνήσκει στην ιερή κολυμβήθρα και 
ανίσταται νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος. Εγείρεται
 νέα ύπαρξη, η οποία έχει υπερβεί πια την απλή βιολογική
 της κατάσταση και ανάγεται στο επίπεδο της αθανασίας.
 Ο απόστολος Παύλος τονίζει πως δια του αγίου 
Βαπτίσματος «ο παλαιός ημών άνθρωπος 
συνεσταυρώθη, ίνα καταργηθή το σώμα 
της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς 
τη αμαρτία» (Ρωμ.6,5). Ο βαπτισμένος άνθρωπος 
απέβαλε τη βαριά και σαθρή στολή των
 «δερματίνων χιτώνων» του (Γεν.3,21), δηλαδή
 τη φθορά και το θάνατο και ενδύθηκε το Χριστό, 
δηλαδή την αφθαρσία και τη θέωση. 
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτήσθητε, Χριστόν 
ενεδύσασθε» (Γαλ.3,27) διαλαλεί ο άγιος 
απόστολος των Εθνών, για να καταλάβουν οι άνθρωποι 
την υπέρτατη δωρεά του Θεού προς αυτούς. 
Το άγιο Βάπτισμα είναι η

συσσωμάτωση του ανθρώπου στο μυστικό σώμα 
του Χριστού, ο οποίος πια αποτελεί αναπόσπαστο 
οργανικό κύτταρό Του. Ο Χριστός σώζοντας το 
δικό Του άγιο σώμα, σώζει εξάπαντος και τα κύτταρα 
που το αποτελούν. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας! 
Βεβαίως το μυστικό σώμα του Χριστού είναι η Εκκλησία 
Του, της οποίας κεφαλή είναι ο Ίδιος (Εφεσ.5,23). 
Δια του αγίου Βαπτίσματος ο άνθρωπος 
εισέρχεται στην Εκκλησία, συσσωματώνεται με 
το Χριστό και σώζεται.             

        Όμως διάφοροι αιρετικοί κατά καιρούς δίδαξαν
 αλλότριες διδασκαλίες για το ιερό αυτό μυστήριο, ώστε
 να δημιουργείται συχνά μεγάλη σύγχυση σε πολλούς. 
Σήμερα στον ευρύτερο προτεσταντικό χώρο κυριαρχούν
 απίστευτες κακόδοξες παρεκκλίσεις, τέτοιες ώστε έχει 
εκλείψει η βιβλική και πατερική παράδοση για το άγιο Βάπτισμα.

         Όμως δυστυχώς και στον ορθόδοξο χώρο 
υπάρχει μια σοβαρή παρεκτροπή, η οποία εστιάζεται 
στην πρακτική της επανάληψής του. Φοβούμαι πως η 
συνήθεια του χατζη- «βαπτίσματος» στον Ιορδάνη ποταμό 
υπάγεται σε αυτή την κατηγορία εκτροπής. Από ιστορική 
άποψη η συνήθεια αυτή χάνεται στο μεσαίωνα. Προφανώς
 ξεκίνησε ως ευσεβής μιμητική πράξη των προσκυνητών στο
 σημείο του ποταμού  που σύμφωνα με την παράδοση
 βαπτίσθηκε ο Χριστός. Με τον καιρό όμως η πράξη 
αυτή εξελίχτηκε σε πραγματική  «τελετουργία». 
Οι «βαπτισμένοι» στον Ιορδάνη θεωρούν 
τον εαυτό τους «ξεχωριστό», «λυτρωμένο», 
«αγιασμένο». Μάλιστα παίρνουν και τίτλο, 
τον οποίο προσάπτουν στο όνομά τους, το «
χατζής», που σημαίνει «άγιος»!

        Φρονούμε ότι το χατζη – «βάπτισμα» στον
 Ιορδάνη ενέχει βαθύτερες σοβαρές συνέπειες σε 
αυτούς που το επιτελούν και οι οποίοι 
δεν τις αντιλαμβάνονται. Επαναλαμβάνουμε
 πως το άγιο Βάπτισμα που αξιωθήκαμε να λάβουμε
 από την Εκκλησία μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Μαζί με το μυστήριο του Αγίου Χρίσματος λάβαμε 
τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, μας δόθηκαν 
ευλογίες και οπλιστήκαμε με δυνατότητες που αν 
όλα αυτά τα αξιοποιήσουμε μπορούμε να σωθούμε 
και να αναχθούμε ακόμα και ως την κατά χάριν
 θέωση. Με το άγιο Βάπτισμα λάβαμε την
 υιοθεσία του «Θεού διά Χριστού»  (Γαλ.4,7).
 Προς τι λοιπόν το χατζη – «βάπτισμα» του Ιορδάνη; 
Τι περισσότερο μπορεί να μας δώσει από το άγιο 
Βάπτισμα; Απολύτως τίποτε! Ο αγιασμός μας συντελείται 
αποκλειστικά μέσα από τα μυστήρια και τις αγιαστικές 
πράξεις της Εκκλησίας μας και όχι στα λύματα 
του μολυσμένου Ιορδάνη. Αντίθετα μάλιστα: 
μπορεί να θεωρηθεί ύβρη και άρνηση του 
αγίου Βαπτίσματος, δηλαδή εθελούσια αποκοπή 
από το σώμα της Εκκλησίας! «Αγιασμός» εκτός 
της Εκκλησίας έχει μόνο υποκειμενική ψυχολογική σημασία!

       Είναι ανάγκη η Εκκλησία μας και ιδιαίτερα το
 παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων,  να
 ασχοληθεί με το θέμα αυτό. Να ενημερωθούν 
οι πολυάριθμοι προσκυνητές στους θεοβάδιστους 
άγιους τόπους να μην ξεπερνάει η ευσέβειά τους 
τα όρια που έχει θέσει η Εκκλησία.
 Οι λεγόμενες «ιερές αποδημίες»(θρησκευτικός 
τουρισμός) μπορούν να θεωρηθούν χρήσιμες για 
ψυχολογική ευεξία, τόνωση του θρησκευτικού
 συναισθήματος, αποκόμιση σπάνιων εμπειριών. 
Σε καμιά περίπτωση όμως δε μπορούν 
να αντικαταστήσουν την αποκλειστικότητα της 
Εκκλησίας, σε κάθε τόπο και χρόνο, να αγιάζει τους 
πιστούς. Η επίσκεψη ιερών τόπων, το άγγιγμα 
ιερών αντικειμένων και οι αυτοσχέδιες 
«τελετουργίες» είχαν και έχουν πρωτεύουσα 
σημασία για τους εκτός της Εκκλησίας 
θρησκευόμενους. Αντίθετα για μας τους
 Ορθοδόξους πιστούς πρωτεύουσα σημασία
 έχει (πρέπει να έχει) η οντολογική μας 
ένωση με το Λυτρωτή μας Χριστό, δηλαδή η 
καθολική συμμετοχή μας στο εκκλησιαστικό
 σώμα, η συνειδητή μυστηριακή κοινωνία μας
 και η βίωση των σωτηριωδών δωρεών, οι οποίες 
απορρέουν από την αιώνια και πραγματική 
ένσαρκη παρουσία Του στον κόσμο. Όλα
 τα άλλα έχουν δευτερεύουσα ή 
μηδαμινή σημασία!     

Είχε σύζυγο ο Ιησούς;

Το αμφιλεγόμενο «Ευαγγέλιο της Συζύγου του Ιησού» θέλει τον Χριστό παντρεμένο. Δύο σημαντικοί μελετητές της Καινής Διαθήκης το αμφισβητούν

Εχει διαστάσεις μόλις 4 x 8 εκατοστά, ονομάστηκε κάπως καθ’ υπερβολή «Ευαγγέλιο της Συζύγου του Ιησού» και, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε διεθνή αίσθηση. Οταν στις 13 Σεπτεμβρίου η Κάρεν Κινγκ, καθηγήτρια Θεολογίας του Χάρβαρντ και η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε μία από τις αρχαιότερες ακαδημαϊκές έδρες των ΗΠΑ, παρουσίαζε  το εύρημά της σε συνέντευξη Τύπου στη Νέα Υόρκη ήταν ανήσυχη για το πώς θα γινόταν αντιληπτή στο ευρύ κοινό η ανακάλυψή της. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι οι τίτλοι των εφημερίδων, αλλά η γνησιότητα του κειμένου. Μιλώντας στο BHmagazino δύο σημαντικοί βρετανοί μελετητές της Καινής Διαθήκης, οι καθηγητές Φράνσις Γουότσον του Πανεπιστημίου του Ντάραμ και Πολ Φόστερ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, αμφισβητούν την αυθεντικότητα και τη σημασία του ευρήματος, τονίζοντας ότι αν το κείμενο αποδεικνύει κάτι αυτό δεν είναι ο γάμος του Κυρίου, αλλά η ποικιλία των δοξασιών ανάμεσα στους πρώτους χριστιανούς.

Μικροσκοπικά δεδομένα

Ο πάπυρος, που αποτελεί το κατά Κάρεν Κινγκ «Ευαγγέλιο της Συζύγου του Ιησού», περιήλθε εις γνώσιν της υπό μυθιστορηματικές συνθήκες το 2010, όταν ο ιδιοκτήτης του, ο οποίος επιθυμεί να παραμείνει άγνωστος για να μην καταστεί στόχος επίδοξων αγοραστών, επικοινώνησε μαζί της και της ζήτησε να το μεταφράσει. Συλλέκτης σπάνιων ελληνικών, αραβικών και κοπτικών (αιγυπτιακής κοινής της ρωμαϊκής περιόδου) παπύρων, δήλωσε ότι είχε αποκτήσει το συγκεκριμένο σπάραγμα το 1997 ως τμήμα μιας παρτίδας εγγράφων.

Οι οκτώ γραμμές του κειμένου δεν συνθέτουν καν πλήρεις προτάσεις, διαβάζοντας όμως τις φράσεις «Ο Ιησούς τούς είπε: η σύζυγός μου...», «θα γίνει μαθήτριά μου», «η Μαρία είναι άξια», η ερευνήτρια θεώρησε ότι οπωσδήποτε έχρηζε περαιτέρω μελέτης – αν μη τι άλλο επρόκειτο για το μοναδικό γραπτό της χριστιανικής γραμματείας που αναφέρεται ρητά σε σύζυγο του Ιησού, με την ονομαστική αναφορά να στρέφει την προσοχή προς τη (συνήθη ύποπτο) Μαρία Μαγδαληνή. Οταν δύο διεθνούς φήμης παπυρολόγοι, στους οποίους η Κινγκ έδειξε το χειρόγραφο, δεν αμφισβήτησαν την αυθεντικότητά του, πείστηκε και εκείνη ότι βρισκόταν μπροστά σε ένα γνήσιο νέο απόκρυφο ευαγγέλιο.

Τα 40 ευαγγέλια

Τι ακριβώς εστί «απόκρυφο ευαγγέλιο»; Τα «απόκρυφα» ή «μη κανονικά» ευαγγέλια αποτελούν παραδόσεις για τη ζωή και τη διδασκαλία του Χριστού, που έμειναν εκτός Καινής Διαθήκης, όπως αυτή συγκροτήθηκε από την επίσημη Εκκλησία μεταξύ 2ου και 4ου μ.Χ. αιώνα. Προηγουμένως, τόσο η χαλαρή οργάνωση των χριστιανικών κοινοτήτων όσο και οι συνθήκες στις οποίες διαδιδόταν το μήνυμα, είχαν αποτέλεσμα μια ποικιλία διαφοροποιήσεων – «αν και όχι χάος», όπως μας είπε ο Φράνσις Γουότσον, καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ.

Οπως περιγράφει ο Γουότσον: «Στη βάση των ίδιων ευαγγελίων μπορούσαν να διατυπώνονται διαφορετικές πεποιθήσεις: ένας γνωστικός της Βαλεντινιανής Σχολής, που διαχώριζε τον Θεό του Ιησού από την κατώτερη δημιουργό θεότητα της Παλαιάς Διαθήκης, μπορούσε να εκτιμά τα ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη, ερμηνεύοντάς τα διαφορετικά. Κάποια από τα μη κανονικά ευαγγέλια, επίσης, ήταν αρκετά συμβατικά σε όσα εξέφραζαν. Και ας μην ξεχνάμε ότι τα ευαγγέλια δεν είχαν ταμπέλες στην εποχή τους: ο “Θωμάς” δεν γνώριζε ότι θα έγραφε ένα μη κανονικό ευαγγέλιο ούτε ο “Ιωάννης” ένα κανονικό, η διάκριση αυτή δεν υπήρχε ακόμη. Η “ένταξη” των τεσσάρων ευαγγελίων στον κανόνα της Καινής Διαθήκης έγινε κατά κύριο λόγο επειδή ήταν πιο διαδεδομένα και αποδεκτά από τα υπόλοιπα, έτσι ώστε σταδιακά να διαμορφωθεί ομοφωνία για την περίπτωσή τους».

Τα προϊόντα μιας εποχής όπου διδαχές του Ιησού ή «ευαγγέλια» κυκλοφορούσαν ανεμπόδιστα σε πλήθος παραλλαγών μπορεί να αποσύρθηκαν σταδιακά από το προσκήνιο της ιστορίας, δεν εξαφανίστηκαν όμως. Μεγάλες «βιβλιοθήκες» παρόμοιων εγγράφων ανακαλύφθηκαν το 1897 στις αρχαίες χωματερές της Οξυρρύγχου και το 1945 στο Ναγκ Χαμαντί της Αιγύπτου: ως αποτέλεσμα, ο Πολ Φόστερ, λέκτορας Θεολογίας της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, υπολογίζει στο βιβλίο του «The Apocryphal Gospels. A Very Short Introduction» (Oxford University Press, 2009) ότι ο αριθμός των μη κανονικών ευαγγελίων που διασώζονται σήμερα κυμαίνεται γύρω στα 40. Κείμενα όπως το «Ευαγγέλιο του Θωμά» ή το «Ευαγγέλιο του Ιούδα», διεθνές μπεστ σέλερ το 2006, σε μετάφραση και έκδοση της National Geographic Society, δεν νοούνται για την ιστορική επιστήμη και τη βιβλική ερμηνεία ούτε ως αντιφάσκοντα προς τα κανονικά ούτε ως ψήγματα μιας αλήθειας κρυμμένης από την επίσημη Εκκλησία, αλλά ως σταθμοί μιας εξελικτικής διαδικασίας, σκηνές από το making of του χριστιανισμού.

Το γνήσιο της (υπο)γραφής

Ωστόσο, το ζήτημα της αυθεντικότητας δικαίως είθισται να τίθεται πάντοτε πρώτο σε τέτοιες περιπτώσεις, προτού περάσουμε σε θέματα ουσίας και περιεχομένου. Εκεί, άλλωστε, εστιάζονται και οι ενστάσεις των συναδέλφων της Κάρεν Κινγκ, ορισμένες από τις οποίες, αναφορικά με τη γραφή και τη γραμματική του «Ευαγγελίου της Συζύγου», ήδη εκφράστηκαν στο Διεθνές Συνέδριο Κοπτικών Σπουδών στη Ρώμη στις 18 Σεπτεμβρίου, όπου η Κινγκ παρουσίασε τα προσωρινά της συμπεράσματα. Ελλείψει μιας φασματοσκοπικής εξέτασης μελάνης που θα επιβεβαιώσει την ηλικία του χειρογράφου, οι αμφιβολίες επεκτάθηκαν.

Σε μια σειρά εμπεριστατωμένων δικτυακών κειμένων του που δημοσιεύτηκαν την περασμένη εβδομάδα σε ακαδημαϊκούς ιστότοπους με αντικείμενο την Καινή Διαθήκη και την ερμηνεία της Βίβλου, ο Φράνσις Γουότσον, αναγνωρισμένη αυθεντία στον τομέα του, συνέκρινε το σπάραγμα με υπάρχοντα χωρία άλλων απόκρυφων ευαγγελίων και διατύπωσε την πεποίθησή του ότι το θραύσμα της Κινγκ αποτελείται από κλεμμένα αποσπάσματα του «Ευαγγελίου του Θωμά». Η επιλογή των φράσεων, η διάταξή τους στον πάπυρο και η εσωτερική συνοχή του κειμένου κάνουν τον Γουότσον να κλίνει προς την άποψη ότι με τα μέχρι στιγμής δεδομένα πρόκειται για σύγχρονη πλαστογραφία: «Είναι κάτι που συμβαίνει στο πλαίσιο της ανεύρεσης γνήσιου υλικού αρχαίων ευαγγελίων. Συνέβη το 1892 με ένα τμήμα του “Ευαγγελίου του Πέτρου”, το 1956 με τις κοπτικές μεταφράσεις του “Ευαγγελίου του Θωμά”, το 2006 με το “Ευαγγέλιο του Ιούδα”. Η πιο επιτυχημένη πλαστογραφία ήταν αυτή του λεγόμενου “Μυστικού Ευαγγελίου του Μάρκου”» που δημοσιεύτηκε το 1973. Αν δώσει κανείς πίστη στα λεγόμενα του Γουότσον (ο οποίος δεν παραλείπει να αφήσει για τον εαυτό του ένα περιθώριο λάθους), η Κινγκ εξαπατήθηκε – συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που αποδειχθεί γνήσιο το «Ευαγγέλιο της Συζύγου», προσθέτει άραγε κάτι στις γνώσεις μας για τον Ιησού και την εποχή του; Κατηγορηματικά «όχι», απαντά ο Πολ Φόστερ, λέκτορας Θεολογίας της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, στον οποίο θέσαμε το συγκεκριμένο ερώτημα. Ο Φόστερ παρατηρεί ότι οι οκτώ γραμμές κειμένου στον διαστάσεων επαγγελματικής κάρτας πάπυρο «δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από ήδη γνωστές θεματικές του λεγόμενου “Ευαγγελίου του Φιλίππου”», ενός από τα πολλά απόκρυφα γνωστικά ευαγγέλια του 4ου μ.Χ. αιώνα. «Ελάχιστα θα άλλαζε τις γνώσεις μας για την πρώιμη χριστιανική περίοδο, εφόσον ξέρουμε ήδη ότι από τον 2ο ως τον 4ο μ.Χ. αιώνα ο χριστιανισμός υπήρξε ένα εξαιρετικά διαφοροποιημένο θρησκευτικό κίνημα. Κανείς, φυσικά, δεν υποστηρίζει ότι όσα λέει το κείμενο αποτελούν ιστορική πραγματικότητα, μόνο ότι κάποιοι χριστιανοί θεώρησαν χρήσιμο να μεταχειριστούν τη μεταφορά, ή ίσως και τη δοξασία, ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή. Οσον αφορά τώρα το εύρος των εν λόγω δοξασιών, το κείμενο πάλι δεν προσθέτει κάτι καινούργιο: οι κώδικες του Ναγκ Χαμαντί μάς έχουν ήδη καταστήσει κοινωνούς τους».

Το θείο ζεύγος

Το γιατί ένας έγγαμος Ιησούς θα αποτελούσε σκάνδαλο έχει να κάνει τόσο με τον ρόλο των φύλων εντός της Εκκλησίας όσο και με την πολιτισμική ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων χριστιανισμού. Ο Φράνσις Γουότσον αναγνωρίζει ότι η σεξουαλική ζωή του Κυρίου δεν είναι παίξε-γέλασε: «Για τη χριστιανική παράδοση, η οποία αποδίδει μεγάλη σημασία στην αγαμία, ο Ιησούς είναι ο απόλυτος άγαμος» επισημαίνει στο δικτυακό κείμενό του με τίτλο «Inventing Jesus’ Wife» και συμπληρώνει: «O Ιησούς αυτού του κειμένου δεν αποκηρύσσει μόνο την αγαμία του, αλλά και την κοινότητα για την οποία αυτή αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό».

Επειτα, είναι και η έντονη διένεξη για τη χειροτονία των γυναικών που επανέρχεται κυκλικά στο προσκήνιο των δυτικών εκκλησιών εδώ και 30 χρόνια, με την Αγγλικανική να αποδέχεται τις ιέρειες, προκαλώντας πονοκεφάλους τόσο στο Βατικανό όσο και στις ομόλογές της προτεσταντικές: η ισότητα που υπονοεί ένας θείος γάμος θα αναζωπύρωνε το ζήτημα με απρόβλεπτες συνέπειες. Γι’ αυτό, άλλωστε, και η Κινγκ, η οποία στο παρελθόν είχε βρεθεί στο στόχαστρο φανατικών οπαδών της κυριολεξίας της Βίβλου εξαιτίας των ερευνών της, φρόντισε εξαρχής να ξεκαθαρίσει πως οτιδήποτε και αν ανακάλυψε, δεν πρόκειται για πιστοποιητικό γάμου: «Το απόσπασμα υπονοεί ότι κάποιοι πρώιμοι χριστιανοί ακολουθούσαν μια παράδοση που ήθελε τον Χριστό νυμφευμένο. Γνωρίζουμε ότι τον 2ο μ.Χ. αιώνα υπήρξε μια διαμάχη αναφορικά με τον γάμο του Ιησού, στο πλαίσιο μιας διένεξης για το αν οι πιστοί πρέπει να κάνουν έρωτα και να παντρεύονται» τόνισε στους «New York Times».

Και η πολύφερνη νύφη Μαρία Μαγδαληνή; Ο καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Πέτρος Βασιλειάδης επισημαίνει ότι «δεν υπάρχει καμιά απολύτως ιστορική ένδειξη, ή έστω υποψία, ότι η Μαγδαληνή ήταν πόρνη, ερωμένη ή σύντροφος του Ιησού. Αντίθετα, είναι πέρα για πέρα επιβεβαιωμένο ότι ήταν προβεβλημένη μαθήτριά του, απόστολος των αποστόλων». Ηταν η ταύτισή της με άλλες ανώνυμες γυναίκες που αναφέρονται στα ευαγγέλια και η εξίσωσή της με μετανοημένη μοιχαλίδα από τον Πάπα Γρηγόριο τον Μέγα τον 6ο μ.Χ. αιώνα που παγίωσαν «τον μύθο της Μαρίας της Μαγδαληνής ως της πόρνης με τη χρυσή καρδιά». Η Μαρία Μαγδαληνή υπήρξε επομένως θύμα των περιστάσεων. Μένει να φανεί αν το ίδιο συνέβη και με την Κάρεν Κινγκ. 

Ο Χριστός ξανατυπώνεται

Για έναν επιχειρηματικό νου, βέβαια, οι παραδόσεις των μη κανονικών ευαγγελίων θα ήταν ιδανικές προς εμπορική χρήση. Εξού και η σύγχρονη φιλολογία περί γάμων, Μαρίας Μαγδαληνής και τέκνων του Κυρίου, που χρονολογείται από το 1982, όταν οι «ερευνητές» Μάικλ Μπέιτζεντ, Ρίτσαρντ Λι και Χένρι Λίνκολν δημοσίευσαν το «The Holy Blood and the Holy Grail» (εκδ. Delacorte Press, 1982), επιστημονικοφανές συμπίλημα με άκρως προκλητικό περιεχόμενο: ο Ιησούς παντρεύτηκε μυστικά τη Μαρία Μαγδαληνή, απέκτησε μαζί της ένα ή περισσότερα παιδιά, των οποίων οι απόγονοι μετανάστευσαν στη Νότια Γαλλία, αναμείχθηκαν σε ενδογαμίες με τις τοπικές οικογένειες ευγενών και κατέληξαν γενάρχες των Μεροβιγγείων, βασιλικού οίκου των Φράγκων στον πρώιμο Μεσαίωνα. Το βιβλίο χαιρετίστηκε από μελετητές και κριτικούς ως «ψευδοϊστορικό», κάτι που δεν το εμπόδισε να σκαρφαλώσει στις λίστες των ευπώλητων φθάνοντας τα 2.000.000 αντίτυπα. Τις δικές του δάφνες έδρεψε το 2003 ο Νταν Μπράουν: αντιγράφοντας στον «Κώδικα Ντα Βίντσι» την κεντρική ιδέα των Μπέιτζεντ, Λι και Λίνκολν, με την απλή προσθήκη ενός αρρενωπού καθηγητή ερμηνευτικής των συμβόλων, μιας σέξι βοηθού και των στερεοτύπων μιας ταχύρυθμης αστυνομικής πλοκής, κούνησε το σέικερ και κατασκεύασε ένα εκδοτικό φαινόμενο 81 εκατ. αντιτύπων και εσόδων ύψους 250 εκατ. δολαρίων.

πηγή

μρταφορά απο...

Χαιρετισμός και ομιλία του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ στην έναρξη της Ημερίδας: «Νέα ταυτότητα-εισητήριο χωρίς επιστροφή»

http://anavaseis.blogspot.gr

Ψευδεται ασυστολα ο νεος μητροπολιτης Αρναιας

πηγή

Υπαρχει κανενας χριστιανος ή και Ελληνας που ειναι ευχαριστημενος απο την παρουσια και παραμονη στον μητροπολιτικο θρονο των Αθηνων του Ιερωνυμου Λιαπη;

ΟΥΔΕΙΣ, πλην καποιων μονιμων κολακων και κορακων που απομυζουν την ικμαδα της Εκκλησιας.

Ουτε και αυτος ο φιλος του ο Δωδωνης. 

Τον περιεγραψε θαυμασια σε επιστολη του που την κυκλοφορησε παντου και με ολα τα μεσα ενημερωσεως.

Φρικτη επιστολη περιγραφουσα ολοκληρο το ....εργο του, στον θρονο των Αθηνων.

Χαθηκαν ολες οι μαχες της Εκκλησιας και δεν κερδηθηκε ουτε μια.

Μια ανικανοτητα ανθρωπου πρωτου μεγεθους, κατα τον Δωδωνης, που εκφραζει την αληθεια και μονο.

Πού τα ειδε αυτα που ειπε στην προσφωνησι του ο νεος μητροπολιτης Αρναιας που ετοιμαζεται να ανεβη στη Μακεδονια;

Με ΨΕΜΜΑΤΑ εγκαινιαζει την εναρξι της νεας σταδιοδρομιας του;

"Δαπαναστε και λυωνετε για τον κοσμο που πεινα και διψα πνευματικα".

Τι μας ειπες ρε Θεοκλητε;

Που τα βλεπεις αυτα και τα λες;

Δεν ντρεπεσαι να λες τετοια κολοσσιαια ψεμματα;

Τετοια του ελεγες οταν τον συναντουσες, και σε διορισε μητροπολιτη;

Αυτος ναι, τρεχει στις φιεστες και εκει δαπαναται και εκει ξημεροβραδυαζει.

Βγαζει ομοιους του δεσποταδες και τους στελνει στα περατα της Ελλαδος, για να παρουσιασουν εργο μηδενικο. 

Για ποια πεινα πνευματικη δαπαναται ο ανθρωπος και λυωνει;

Ποτε τον ειδατε να ανοιγη το στομα του και να μιλαει;

Ναι, δαπαναται ο εκλεκτος σου, οχι βεβαια με τα δικα του χρηματα αλλα της Εκκλησιας, δηλαδη του λαου και παλι, για να τρεφη τους Πακιστανους και τους Αφγανους.

Τιποτα αλλο δεν θα αφησει σαν αναμνησι, οταν ερθη η ευτυχης ημερα για την Εκκλησια, που θα μας αδειαση την γωνια, ειτε εθελουσιως, ειτε ....βιαια!!!

Ειπε, λοιπον, το νεο ...λουλουδι της Μαντινειας και Κυνουριας.  

Απευθυνόμενος προς τον Αρχιεπίσκοπο τόνισε: «Μακαριώτατε, έχετε στα χέρια σας, το τιμόνι της Εκκλησίας σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς, προς Δόξαν Θεού και του λαού! Δαπανάστε και λιώνετε για τον κόσμο που πεινά και διψά πνευματικά».

«Σας ευγνομονώ για το χέρι που μου δώσατε, γιατί στηρίξατε την υποψηφιότητά μου για την θέση του Μητροπολίτη Ιερισσού. Παρακαλώ τον Θεό γρανιτένια να σας δίνει την υγεία», πρόσθεσε ο κ. Θεόκλητος.

Γιατι οχι;

Για να τρωτε και να πινετε και να γλεντοκοπατε στις ατελειωτες δεσποτικες φιεστες και στα πανηγυρια σας.

Υγεια γρανιτενια για να ζηση ετη μαθουσαλιεα για να μην αφηση τιποτα ορθιο και να απουσιαζει τελειως η Εκκλησια απο το προσκηνιο.

Οτι ακριβως θελει και ο Διαβολος και ολο το συναφι του.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΙΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΝΗΣΟΥΣ… και ο Ρομπέν των δασών!

Ρωμανού Ξ. Ανδρούτσου HOΡΘΟΔΟΞΙΑ ΥΠΗΡΞΕ ΣΤΗΝ ΟΥΑΛΛΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, ΣΤΗΝ ΣΚΩΤΙΑ, ΣΤΗΝ ΚΟΡΝΟΥΑΛΗ, ΣΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 37 μ.Χ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ «ΜΕΓΑ ΣΧΙΣΜΑ» ΤΟΥ 1054 μ.Χ.



 Και κάποιοι εκ των ορθοδόξων Αγίων και Ηρώων τους…





Κατά την Παράδοση της Εκκλησίας, ο Χριστιανισμός προήλθε από την Έφεσο και εγκαθιδρύθηκε στις Βρετανικές Νήσους κατά το έτος 45 μ.Χ. Ο Άγιος Αριστόβουλος, ένας εκ των Εβδομήντα Αποστόλων που αναφέρονται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (10:1), ο οποίος κοιμήθηκε περίπου το 90 μ.Χ., ήταν, ως Επίσκοπος Βρετανίας, ένας από τους πρώιμους οργανωτές του Χριστιανισμού στους Κέλτες, στην Βρετάνη και στην Βρετανία, σύμφωνα με τον Δωρόθεο Τύρου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον θεωρεί «Απόστολο της Βρετανίας». Σε αυτόν (και σε άλλους, μαζί του) οφείλουμε τις αρχές της Εκκλησίας στις Βρετανικές Νήσους, γύρω στο 37-45 μ.Χ.






Είναι αλήθεια, ότι η Εκκλησία στις Βρετανικές Νήσους κράτησε την γνήσια Λειτουργική του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος, ως γνωστόν, έζησε στην Έφεσο στα κατοπινά χρόνια.
Ο Άγιος Γκίλντας ο Σοφός (ένας Ουαλλός μοναχός, μαθητής του Αγίου Ίλλτυντ (†512) περιέγραψε στην Ιστορία του, ότι ο Χριστιανισμός ήλθε στην Βρετανία την τελευταία χρονιά της αυτοκρατορίας του αυτοκράτορα Τιβερίου Καίσαρα περίπου το 37 μ.Χ. Ο Άγιος Αθανάσιος δηλώνει, ότι η Βρετανική Εκκλησία αποδέχτηκε τις αποφάσεις της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 325 μ.Χ. Και πάλι, το 359 μ.Χ., Βρετανοί Επίσκοποι παραβρέθηκαν στην Σύνοδο του Ρίμινι. Κοντολογής, η Εκκλησία δεν ήταν μόνον άρτια εγκαθιδρυμένη σε μεγάλη έκταση των Βρετανικών Νήσων εκείνα τα χρόνια, αλλά επιπλέον, έχουμε και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο να μας λέει, ότι ήταν αμιγώς Ορθόδοξη (Chrysostomi Orat.’O Qeos Cristos).
 Πολύ σύντομα ο Μοναχισμός έκανε την εμφάνισή του και πολύ γρήγορα έγινε εξαιρετικά δημοφιλής. Στην πραγματικότητα η Βρετανική Εκκλησία από τον 5ο αιώνα και μετά, οργανώθηκε βάση των μοναχικών γραμμών. Εκατοντάδες μοναστήρια και ασκηταριά, μεγάλα και μικρά, εξαπλώθηκαν κατά μήκος των Βρετανικών Νήσων.


«Ρομπέν των Δασών»
 Ένας Ορθόδοξος Μάρτυρας; 


Ο Ελληνοαμερικανός Ορθόδοξος, πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης (†2001) που ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου Γέηλ και αργότερα καθηγητής στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτει, ότι ο Ρόμπεν του Λόκσλεϋ ή «Ρομπέν των Δασών», ήταν ένας Ορθόδοξος επαναστάτης o oποίος μαζί με τον αδελφικό του φίλο «Μικρό Ιωάννη» πολέμησαν κατά των Φραγκονορμανδών εισβολέων στην Mάχη του Χέιστινγκς το 1066 μ.Χ.
 Στην διάρκεια εκείνης της εποχής, κάποιοι Ιρλανδοί Σάξωνες πιάστηκαν σκλάβοι, μερικοί πήγαν στην μητέρα Κωνσταντινούπολη για να ενταχθούν στο τάγμα των Βαράγγων του «Βυζαντινού» Έλληνα αυτοκράτορα και κάποιοι άλλοι σαν τον Ρομπέν, παρέμειναν στην πατρίδα τους να παλέψουν εναντίον του βάρβαρου εισβολέα.
 Οι Άγγλοι στρατιώτες που πήγαν στην Κωνσταντινούπολη ήταν πολλοί περισσότεροι από τους Σκανδιναβούς Βάραγγους στρατιώτες του Έλληνα αυτοκράτορα, των οποίων στρατηγός τους, ήταν ο Νορβηγός Χάραλντ Χαντράδα Γ΄. Κάτι που σημαίνει ότι εκείνη την εποχή, η Νορβηγία ήταν ακόμη Ορθόδοξη! Μετά τους πανηγυρικούς εορτασμούς των επαναστατών προς τιμήν της νίκης τους το 1089 μ.Χ. εναντίον των εισβολέων, ο Ρομπέν τραυματίστηκε σε μια μάχη, πήγε σε ένα κοντινό μοναστήρι, ζήτησε βοήθεια από μια Νορμανδή μοναχή αλλά εκείνη τον άφησε να πεθάνει από αιμορραγία, επειδή αυτή, μόλις είχε αρνηθεί την Ορθοδοξία προς χάριν του Παπισμού!
Η αγγλική ιστορία που αναφέρει ότι ο Ρομπέν πάλεψε εναντίον του «κακού Βασιλέα Ιωάννη» και υπέρ του «καλού Βασιλέα Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου», είναι ένας έξυπνος μύθος! Από τότε και στο εξής και μετά την οριστική ήττα των Ορθοδόξων επαναστατών, ο απλός Ορθόδοξος λαός τοποθετήθηκε από τους κατακτητές σε μικρά χωριά και οι άνθρωποι μακριά ένας από τον άλλον. Tότε ο σκλαβωμένος λαός εξαναγκάστηκε να ζει με 40.000 κάστρα από στρατιώτες να τον παρακολουθούν από το πρωί έως το βράδυ!
Nα πώς και γιατί οι Ορθόδοξοι, τότε, Ιρλανδοβρετανοί σκλάβοι, εξαναγκάστηκαν να χάσουν την Ορθόδοξη Πίστη τους, ενώ παράλληλα και οι Επίσκοποί τους δολοφονήθηκαν από τους κατακτητές.



To μοναστήρι του “Kirklees Priory” στο οποίο ο Ρομπέν αφέθηκε στον θάνατο το 1089 μ. Χ, ήταν ένα Κιστερκιανό γυναικείο μοναστήρι που σήμερα βρίσκεται στο “Kirklees Park” του Clifton κοντά στο Brighouse, στο Yorkshire της Αγγλίας 




Ο τάφος του Ρομπέν όπως είναι σήμερα στο Kirklees Park

Το παρόν αποτελεί απάνθισμα από τις κάτωθι πηγές:

Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Ρωμανίδου, «Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη», εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 47-48, 328-329.

http://www.oodegr.com/english/brit_celt_orthodoxy/brit_celt_orthodoxy.htm

http://www.orthodoxresurgence.com/petroc/index.htm#A%20BRIEF                                                          Από:http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/xwres/aglia/istoria_ws_sxisma_1.htm

http://www.johnsanidopoulos.com/2010/05/fr-john-romanides-on-robin-hood-and.html                         Από:http://www.romanity.org/htm/rom.02.en.the_cure_of_the_neurobiological_sickness_of_rel.03.htm#s25

http://en.wikipedia.org/wiki/Kirklees_Priory

http://www.oodegr.com/english/istorika/britain/British_saints.htm

http://oodegr.com/oode/synaxaristis/agioi_dysi/agioi_dysi-skandinavia.htm

Πολλές ευχαριστίες στον κ. Θωμά Δρίτσα και στους πνευματικούς του αδελφούς που μας παρείχαν πολλές από αυτές τις θαυμάσιες πληροφορίες.

http://www.romnios.gr/category/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/

πηγή

μεταφορά απο..

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ: Οι «καιροί» των εθνών τελειώνουν!

Η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει καταπατημένη από τα διάφορα έθνη, μέχρι που θα τελειώσουν οι «καιροί_των_εθνών» και θα ολοκληρωθεί η περίοδος καταπάτησής της (Λουκ. ΚΑ΄24). 

Η πατρίδα τους βρέθηκε διαδοχικά κατακτημένη από τους Ρωμαίους, τους Πέρσες, τους Βυζαντινούς, τους Σαρακηνούς, τους Σταυροφόρους, τους Αιγυπτίους, τους Τούρκους, τους Βρετανούς και τους Ιορδανούς. Κι όμως στον 20ό αιώνα ξαφνικά οι «καιροί_των_εθνών» φθάνουν στο τέλος τους. 

Πράγματι, με σχέδιο του ΟΗΕ για Διανομή της Παλαιστίνης, ιδρύεται το 1948 το κράτος του Ισραήλ, ένα νέο κράτος, ανύπαρκτο ως τότε στους χάρτες, προκειμένου ν’ αποκτήσουν οι Εβραίοι της Διασποράς μια εθνική εστία. Ξαφνικά ο εβραϊκός λαός επιστρέφει στη Γη της Επαγγελίας εκπληρώνοντας τις προφητείες της Αγίας Γραφής! 
Η «συκιά» που ξαναβλαστάνει
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Στα Ευαγγελικά κείμενα ο Χριστός αναφέρει τη σχετική παραβολή της «ξηρανθείσης_συκής». (Ματθ. ΚΑ΄18-19). Η συκιά που την καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως, συμβολίζει σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας το γένος των Εβραίων (Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων, Ισίδωρος Πηλουσιώτης κ.ά.). Ο Κύριος καταράσθηκε το λαό Του γιατί δεν βρήκε καρπούς (έργα πίστης) αλλά μόνο φύλλα (το γράμμα του νόμου). Βεβαιώνει όμως ότι η συκιά θα βλαστήσει ξανά, θα ξαναβγάλει φύλλα (το κράτος του Ισραήλ θα αναστηθεί και θα αναπτυχθεί) και ειδοποιεί ότι όταν θα δούμε να γίνονται αυτά πρέπει να ξέρουμε ότι το τέλος είναι κοντά, ότι ο ερχομός Του (η Δευτέρα Του Παρουσία) έχει σχεδόν φθάσει, «είναι_στην_πόρτα», όπως λέει χαρακτηριστικά! (Ματθ. ΚΔ΄32-33, Λουκ. ΚΑ΄29-31). [...] 

Απόσπασμα από το βιβλίο "" Κόκκινο χαλί για τον Αντίχριστο

πηγή

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης, Ο επίσκοπος και η πόρνη

πηγή

Ο επίσκοπος και η πόρνη

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Είναι γνωστό, ότι ο Χριστός καταδίκαζε με δριμύτητα την υποκρισία, το φαρισαϊσμό και τον ηθικισμό των κατ’ επίφαση ευσεβών.

Σκοπός του δεν ήταν να κρίνει ή να διαπομπεύσει τους αμαρτωλούς, αλλά να τους καλέσει σε μετάνοια. Σε μια συζήτηση που είχε με τους πρεσβυτέρους και τους αρχιερείς του λαού, ανέφερε την παραβολή των δύο γιων (βλ. Ματθ. 21, 28-31). Σύμφωνα με αυτήν, «ένας πατέρας στέλνει τους δύο γιους να εργασθούν στο αμπέλι. Αρχικά, ο πρώτος αρνείται, ενώ ο δεύτερος δέχεται. Στην συνέχεια όμως, ο πρώτος μετανιώνει και πηγαίνει να εργασθεί, ενώ ο δεύτερος που φάνηκε καταρχήν πρόθυμος, δεν προσέρχεται». Τους ρωτάει τότε ο Χριστός: ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα; Εκείνοι απαντούν, ο πρώτος.

β) Με αφορμή την απάντηση, αλλά και τη μετάνοια του πρώτου γιού, διδάσκει ο Χριστός: «Σας βεβαιώνω, πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 21,31). Τα λόγια αυτά βρίσκουν εφαρμογή στο βίο της αγίας Πελαγίας, που η Εκκλησία τιμά στις 8 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με το Συναξάρι, στην Αντιόχεια ζούσε μια γυναίκα «περιφανής και πλουσία, πολλά ωραία τω σώματι και υπέρκαλλος, τη δε ψυχή ρερυπωμένη και βέβυλος».

γ) Η γυναίκα αυτή δεν είχε άλλη φροντίδα, παρά να τονίζει τη φυσική της ωραιότητα και να στολίζεται, για να παγιδεύει τους εραστές της. Για τα μαργαριτάρια που φορούσε, την αποκαλούσαν Μαργαριτώ. Στην πόλη βρισκόταν εκείνη την εποχή ο επίσκοπος Νόννος, προσκεκλημένος του αρχιεπισκόπου Αντιοχείας και παρόντων πολλών αρχιερέων κήρυττε έξω από το ναό του αγίου Ιουλιανού. Την ώρα εκείνη, περνούσε η Πελαγία με τη συνοδεία της. Καθόταν στολισμένη σε άμαξα. Έλαμπαν τα κοσμήματά της και μοσχοβολούσε ο αέρας από τα αρώματά της.

δ) Οι άλλοι αρχιερείς απέστρεψαν το πρόσωπό τους, για να μην την βλέπουν. Όμως, ο μακάριος Νόννος την παρατηρούσε προσεκτικά για πολλή ώρα. Ύστερα στέναξε και χωρίς να κατακρίνει την πλούσια εταίρα είπε: «Αλλοίμονο, σε μας τους αμελείς και αχρείους. Θα ντραπούμε την ημέρα της κρίσεως για την πόρνη αυτή, η οποία για να αρέσει σε θνητούς ανθρώπους τόσο πολύ καλλωπίζεται, ενώ εμείς δεν επιμελούμαστε την ψυχή μας, για να αρέσουμε στον ζώντα Θεό».

ε) Ο λόγος του επισκόπου έφερε κατάνυξη στην καρδιά του και η προσευχή του κέντρισε και το ενδιαφέρον της Πελαγίας. Την άλλη μέρα ακούοντας η Πελαγία από κοντά τη διδαχή του σοφού ανδρός, ζήτησε να κατηχηθεί και να βαπτισθεί. Με πλήρη επίγνωση της κατάστασής της απευθύνεται προς τον άγιο Νόννο λέγοντας: «Βάπτισόν με και οδήγησον προς μετάνοιαν, ότι εγώ ειμί της ανομίας το πέλαγος και της απωλείας η άβυσσος». Με πνεύμα ταπεινώσεως και συντριβής βαπτίζεται και την αναδέχεται μια ενάρετη μοναχή, ονόματι Ρωμάνα.

στ) Η Πελαγία ανακαινισμένη πνευματικά παραδίδει τον πλούτο της στον άγιο επίσκοπο για τους πτωχούς. Ελευθερώνει τους δούλους και μια νύκτα ενδύεται ανδρικό «τρίχινο και ρακώδες χιτώνιο», και αναχωρεί στα Ιεροσόλυμα. Εκεί ασκείται για τρία χρόνια στο Όρος των Ελαιών, ως μοναχός Πελάγιος, φθάνοντας σε υψηλά μέτρα αρετής. Ύστερα από Θεία πληροφορία ο άγιος Νόννος στέλνει τον υποτακτικό του Ιάκωβο να τη συναντήσει. Εκείνος δεν την αναγνωρίζει, διότι το κάλλος ήταν μαραμένο και η σάρκα ξηραμένη από την εγκράτεια.

ζ) Όταν αναγγέλλεται ο θάνατος του Πελαγίου, έρχεται πλήθος πατέρων από τα περίχωρα για να ενταφιάσουν το ιερό λείψανο. Τότε αποκαλύπτεται, ότι πρόκειται για την Πελαγία και εκπλήσσονται όλοι με το θαυμαστό γεγονός, αλλά και τις ανεξερεύνητες βουλές του Θεού, «ο οποίος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2,4).

Μακεδονία,7/10/2012

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Δίχως πνευματικότητα

πηγή

Δίχως πνευματικότητα

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία μάλλον δεν είχε ποτέ αγαθές σχέσεις με το κράτος. Το κράτος πάντοτε την υποψιαζόταν, τη φοβόταν, τη ζήλευε.

Ήθελε να κυριαρχεί, να την κατευθύνει και να το χειροκροτεί για τις αποφάσεις του. Η Εκκλησία είχε πλήρη εξάρτηση από το κράτος και είχε τοποθετήσει ανθρώπους δικούς του, για να την επηρεάζουν και να πληροφορούνται τις όποιες κινήσεις. Στα μέσα του 19ου αιώνος ο εναγκαλισμός του κράτους ήταν σφιχτός, ορισμένες φορές και ασφυκτικός. Συν τω χρόνω, ορισμένα πράγματα κάμφθηκαν. Η κεντρική όμως κρατική εξουσία, δυστυχώς μέχρι σήμερα, συνεχίζει να της φέρεται ως μητριά και όχι ως μητέρα.

Αρκετοί έχουν γράψει αρκετά, περί του συστήματος «της νόμω κρατούσης πολιτείας» και της δυσπραγίας των σχέσεών τους. Υπάρχουν βέβαια, εκατέρωθεν παρεμβάσεις. Η ελεύθερη και ζώσα Εκκλησία δεν έχει ακόμη αφεθεί να επικρατήσει. Φωνές ηρωικών ιεραρχών και άλλων κληρικών έμειναν στη σιωπή και τη λήθη. Η πολιτεία, μερικές φορές, έδωσε μία, για τα μάτια του κόσμου, χαλάρωση των δεσμών. Όμως η χαλαρή, χλιαρή και χλομή απελευθέρωση δεν χάρισε όλη την ελευθερώτρια χάρη στην Εκκλησία. Αλλά, κι εντός της Εκκλησίας υπήρξαν τάσεις αφόρητου δεσποτισμού και απολυταρχίας. Ο επίσκοπος αποφάσιζε και διέταζε δίχως γνώμης του πρεσβυτερίου, κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον οποίο επικαλούνται συνεχώς ορισμένοι μόνο για να πουν ότι ο κάθε επίσκοπος είναι σε τύπο και τόπο Χριστού.

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για κάποιους διακριτούς ρόλους, τους οποίους επικαλούνται διάφοροι αδαείς. Θέλουν την Εκκλησία να σιωπά, να είναι στην άκρη άπραγη, να δίνει μόνο λίγο ψωμί. Από τη μία το επιθετικό κράτος και από την άλλη το εκκλησιαστικό σώμα να ματώνει από εμφύλιους σπαραγμούς, δεν προχωρά στο διασάλπισμα του νικηφόρου μηνύματος της θανατώσεως του θανάτου, της προγεύσεως του παραδείσου, της ανακαινιστικής μεταμορφώσεως του ανθρώπου.

Κάποιοι μοντέρνοι χτυπούν βάναυσα την Εκκλησία, συχνά με αναλήθειες, ότι δήθεν περιορίζει, δεσμεύει, δημιουργεί ενοχές και ταλαιπωρεί τα πρόσωπα. Τι προτείνουν; Συνθήματα ανταρσίας, ακηδεμονίας, ακυβερνησίας, αδιαφάνειας και χειρότερης αιχμαλωσίας. Η έπαρση, η κακή συνήθεια, η εύκολη ζωή, δεν αφήνουν τον άνθρωπο να αγωνισθεί για αξίες, αρετές και ήθη. Λησμονείται ο πλούσιος και ωραίος εγχώριος πολιτισμός και εισάγονται ξενόφερτα νούμερα, που έξω απορρίφθηκαν από καιρό. Αγαπά καθυστερημένα ο Νεοέλληνας κάτι που μισήθηκε από τους ξένους. Τρέχουν στους διδασκάλους της Άπω Ανατολής για εσωτερικό διαλογισμό, όταν οι άγιοί μας τα είπαν ξεκάθαρα πριν εκατοντάδες χρόνια.

Αν βρεθεί ένας να πει ή να γράψει κάτι διαφορετικό, θα κυνηγηθεί χαιρέκακα. Είναι δύσκολο σήμερα να διαφέρεις, να μην κάνεις ό,τι κάνουν οι πολλοί, να μη λες ό,τι λένε όλοι. Η Εκκλησία θεωρείται από κάποιους μειονεκτικούς και αθεόφοβους σκοταδιστική, μαύρος μεσαίωνας, αγκυλωμένη στο παρελθόν, γηρασμένη και άρρωστη. Δεν της επιτρέπεται λοιπόν, να εκφέρει σύγχρονη γνώμη, κρίση, παρατήρηση και πρόταση.

Σπάνιες πια στα τηλεοπτικά παράθυρα οι σεμνές φωνές, οι νηφάλιες σκέψεις, οι αντικειμενικές γνώμες. Όσοι φωνάζουν κατά της διαφθοράς, εν πολλοίς υποκρίνονται. Δεν λένε, γιατί να υπάρχει διαφάνεια και πώς θα εμπνευστεί. Η απουσία της ορθόδοξης πνευματικότητος έδωσε όλο το βάρος στο ίδιον συμφέρον, το οικονομικό. Ζωή δίχως πνευματικότητα είναι νύχτα δίχως αναμονή χρυσοπόρφυρης ανατολής...

Μακεδονία,7/10/2012