ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΥΡΩΝ ΤΗΣ ΛΥΚΙΑΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ – 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

πηγή

Orthodox Newsletter of St Theodore, Lanham

Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ / DECEMBER, 6^th, 2012                                 Τεύχος / Issue 98

Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ   /   By His Eminence Metropolitan PANTELEIMON of Antinoes

 

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

      O σκοπός της θείας ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου απέβλεπε στο να ελευθερώσει το ανθρώπινο γένος από την δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου.  Ήρθε ως ο αληθινός Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας.  Διά του θανάτου Του καταπάτησε τον Διάβολο και χάρισε διά της ενδόξου Αναστάσεώς Του ζωήν αιώνιο σ’ όλους εκείνους που θα πιστεύσουν και θα ομολογούν το όνομά Του.

     Ως ο Καλός Ποιμήν αναζήτησε και βρήκε το απολωλός πρόβατο.  Και αυτήν την αποστολή ανέθεσε στους Αποστόλους Του και δι’ αυτών στους άμεσους διαδόχους των.  Να προσέχουν τους εαυτούς τους από τους πνευματικούς κινδύνους που προξενεί η αμαρτία, αλλά και ταυτόχρονα να προσέχουν ολόκληρο το ποίμνιο του Χριστού από τις πλάνες και τις αιρέσεις.  Το Πνεύμα το Άγιο τοποθέτησε τους επισκόπους και πρεσβυτέρους στην Εκκλησία να ποιμαίνουν την εκκλησία του Θεού, την οποία o Kύριος «περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος» (Πράξ. 20:29).

      Και η Εκκλησία του Θεού ανάδειξε άξιους διαδόχους των Αποστόλων, οι οποίοι ως καλοί ποιμένες φρόντιζαν την πνευματική καθοδήγηση των πιστών.  Αναρίθμητοι υπήρξαν οι ιεράρχες εκείνοι, οι οποίοι θυσίασαν τα πάντα γιά τον Χριστό και τον συνάνθρωπό τους.  Δια του χριστιανικού βίου και της ενάρετης πολιτείας τους αναδείχθηκαν πνευματικά φώτα, που λάμπουν στο στερέωμα της Εκκλησίας και αποτελούν παραδείγματα άξια προς μίμηση απ’ όλους τους πιστούς.  Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πολύφωτους αστέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι και ο σημερινός εορταζόμενος άγιος Νικόλαος, Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας.

     Ο άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας (Μ. Ασίας) κατά το δεύτερο ήμισυ του 3ου μ.Χ. αιώνα.  Καταγόταν από πλούσια και περιφανή οικογένεια και έτυχε επιμελημένη μόρφωση.  Αφοσιώθηκε από τη νεαρά του ηλικία στα θεία.  Χειροτονήθηκε ιερέας και κατόπιν διαδέχθηκε τον αποθανόντα Επίσκοπο Μύρων της Λυκίας. 

     Ως επίσκοπος Μύρων ανέπτυξε σπουδαία κοινωνική δράση.  Ίδρυσε νοσοκομεία και πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα.  Προικισμένος με υψηλό χριστιανικό φρόνημα, ακαταμάχητο θάρρος και ζωτικότητα, εμψύχωνε τους διωκόμενους από τους Ρωμαίους μάρτυρας της Χριστιανικής Πίστεως, τους οποίους επισκέπτετο στις φυλακές.

       Σημαντικό ρόλο έπαιξε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, όπου υπερασπίσθηκε την θεότητα του Χριστού και καταδίκασε την αίρεση του Αρείου.  Κατά την διάρκεια της Συνόδου, έδωσε δείγματα της φλογερής του πίστεως.  Αδυνατών να ακούει τις βλάσφημες διδασκαλίες του αιρεσιάρχου Αρείου ενώπιον του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου, κτυπά στο στόμα τον Άρειο.  Η πράξη του αυτή, καταδικάζεται από τον Μέγα Κωνσταντίνο και ο ιεράρχης του Χριστού φυλακίζεται.  Την νύκτα τον επισκέπτονται ο Χριστός και η Θεοτόκος Μαρία.  Και ο μεν Κύριος του παραδίδει το Ιερό Ευαγγέλιο, η δε Θεοτόκος Μαρία το επισκοπικό ωμοφόριο.  Την επομένη αποφυλακίζεται θαυματουργικά και παρουσιάζεται ενώπιον της Συνόδου και ομολογεί την Ορθόδοξή του πίστη και διηγείται τα όσα συνέβησαν στην φυλακή.

     Ένεκα της ενάρετης ζωής του αξιώθηκε να λάβει από τον Κύριο το χάρισμα της θεραπείας.  Διά της Χάριτος του Χριστού επετέλεσε εν ζωή πολλά θαύματα, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται:  η απελευθέρωση των τριών στρατηγών από την θανατική καταδίκη, η θεραπεία των νοσούντων και ο πλουτισμός των φτωχών.  Αξιομνημόνευτη θα μένει στους αιώνες η διήγηση περί της φιλανθρώπου συμπαραστάσεως του αγίου Νικολάου στην αποκατάσταση των θυγατέρων του φτωχού συμπολίτου του.  Σύμφωνα μ’ αυτήν, κατά την διάρκεια της νυκτός, κρυφά και χωρίς να τον βλέπει κανείς, πήγαινε στην καλύβα του φτωχού και τοποθετούσε μεγάλα χρηματικά ποσά.  Κτυπώντας την πόρτα της καλύβας έτρεχε για να μη τον ίδει ο ευεργετούμενος φτωχός και δεχθεί ανθρώπινο έπαινο.

     Η κατ’ εξοχήν όμως θαυματουργική χάρις του Αγίου Νικολάου επεκτείνεται στους ανά την θάλασσα ευρισκομένους ναυτιλλόμενους πιστούς. Οι περισσότεροι ναυτικοί επικαλούνται τον άγιο Νικόλαο σε κάθε κίνδυνο που αντιμετωπίζουν.  Γι’ αυτό θεωρείται από την Ορθόδοξος Εκκλησία ως ο προστάτης των ναυτιλλομένων.  Δεν υπάρχει σκάφος που να μη φέρει σε περίοπτη θέση την ιερά εικόνα του.  Οι ιερές εικόνες του είναι γεμάτες από αφιερώματα, έκφραση της τιμής και της ευγνωμοσύνης των ναυτιλλομένων προς τον άγιο προστάτη τους.

      Ο άγιος Νικόλαος κοιμήθηκε το 330 μ.Χ.  Το δε ιερό λείψανο του κλάπηκε από τους δυτικούς σταυροφόρους το 1087 μ.Χ. και μεταφέρθηκε στο Μπάρι της Ιταλίας.

      Η σημερινή γιορτή μας προσκαλεί στο να μιμηθούμε την ζωή και την πολιτεία του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας, του θαυματουργού. 

      Ο Κύριος μας δίδαξε λέγοντας, ότι διά να κληρονομήσουμε την Ουράνιό Του Βασιλεία, οφείλομε να εφαρμόζουμε τις εντολές Του στην καθημερινή μας ζωή.  Η τιμή την οποία προσφέρομε στους αγίους της Εκκλησίας μας είναι να μιμούμεθα τις αρετές και τα κατορθώματά τους.  Γι’ αυτό, ας στρέψουμε τις καρδιές μας με ειλικρινή μετάνοια προς τον Κύριο του Ελέους.  Μιά και βρισκόμαστε στην περίοδο της νηστείας των Χριστουγέννων, ας τρέξουμε στο Ιερό Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως και ας ζητήσουμε την συγχώρηση των αμαρτιών  και των σφαλμάτων μας.  Ο Κύριος είναι πάντοτε έτοιμος να δεχθεί την μετάνοια όλων εκείνων που ζητούν ειλικρινά το έλεός Του. 

      Δια της μετανοίας και της σταθερής αποφασιστικότητα, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ας μιμηθούμε την πίστη, την φιλανθρωπία και την αγάπη του αγίου Νικολάου.  Έτσι θα εφαρμόσουμε τα ευαγγελικά λόγια και θα  τιμήσουμε τον σημερινό εορταζόμενο άγιο, όχι με μόνον με λόγια και ύμνους, αλλά με πράξη και έργα.

     Διά των πρεσβειών του εν αγίοις Πατρός ημών Νικολάου, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας, του θαυματουργού, ας παρακαλέσουμε να αξιωθούμε και εμείς της εν Χριστώ σωτηρίας και αγιασμού.  Χρόνια πολλά σ’ όλους.  Αμήν.

ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ «“ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ” ΤΑΛΙΜΠΑΝΙΣΜΟΥ» (Ἡ γενιά πού ἀνεβαίνει, δέν πρέπει αὔριο νά λένε ὅτι εἶναι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι.)

«Προοδευτικός» ταλιμπανισμός 

τοῦ Περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ»,


ἀρ. τ. 504, Δεκέμβριος 2012

Ὀρθὴ ἡ τοποθέτηση τοῦ κατωτέρω ἄρθρου. Μὲ μιὰ μόνον διαφορὰ: ὁ ἐπιτυχῶς ἀνομαζόμενος «Προοδευτικός» ταλιμπανισμός δὲν εἶναι ἰδεολογία σκέτη (-ισμός) ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ. Ἐργολαβία προοδευτικοῦ ταλιμπανισμοῦ, τὴν ὁποία διεκπεραιώνουν ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ.

.         Φαίνεται σχῆμα ὀξύμωρο ὁ τίτλος τοῦ παρόντος σημειώματος. Διότι πρόοδος καί ταλιμπανισμός εἶναι ἄντικρυς ἀντίθετα. Ταλιμπανισμός, εἶναι νεολογισμός πού ἐπικράτησε τά τελευταῖα χρόνια καί σημαίνει βίαιη καί φανατική ἀντίδραση σέ ὅ,τι τό προοδευτικό, τό ἀληθινό, τό γεμάτο ἐλπίδα, φῶς, ζωή καί δράση. Ὅμως τήν λέξη ἤ τόν ὅρο «προοδευτικός» στόν τίτλος τοῦ παρόντος σημειώματος, τόν ἔχουμε ἐντός εἰσαγωγικῶν. Καί βέβαια ὄχι χωρίς λόγος. Διότι τό ὀξύμωρο σχῆμα, ὅπως διατυπώνεται στόν τίτλο, εἶναι φαινόμενο πού τό συναντοῦμε ἐδῶ καί λίγα χρόνια στήν «ἑλληνίδα» χώρα, ὅπου «ἀνθεῖ φαιδρά πορτοκαλέα καί κοκκινίζ’ ἡ σταφυλή καί θάλλει ἡ ἐλαία», γιά νά θυμηθοῦμε τό στίχο τοῦ Ἄγγελου Βλάχου (1838-1920). Καί ἀπό τότε γίνεται ἀναφορά στήν φράση αὐτή γιά νά δείξουμε ὅτι τό πιό παράδοξο, τό πιό ἀπίθανο πράγμα μπορεῖς νά τό δεῖς στήν Ἑλλάδα, στή χώρα τῆς ὑπερβολῆς καί τῆς λάμψης τῶν κενῶν ἀνθρώπων. Αὐτῶν πού προβάλλουν ὡς πνευματικοί καί προοδευτικοί, ἐνῶ εἶναι κύμβαλα ἀλαλάζοντα καί ὄχι λίγες φορές κραυγαλέες μετριότητες.
.         Ἀπό αὐτές τίς μετριότητες, πού ἐπιμένουν νά αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «προοδευτικοί», μαστίζεται δυστυχῶς ἡ χώρα μας. Στό ὄνομα τῆς κατ’ αὐτούς «προόδου», ζητοῦν μέ μεθόδους ταλιμπανισμοῦ νά ἀποχριστιανίσουν καί νά ἀφελληνίσουν τόν λαό μας. Συνασπισμένοι σέ ὁμάδες ἤ συνωστιζόμενοι σέ ὑπουργεῖα, ἀλλάζουν τά ὀνόματα τῶν Ὑπουργείων –τό Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων, τό μετονόμασαν ἐτσιθελικά καί «προοδευτικά», «διά βίου μάθησης καί θρησκευμάτων»… Τό «Μακεδονίας-Θράκης» τό εἶχαν καταργήσει. Ἐκδίδουν ἐγκυκλίους πού ἀποκλείουν τούς ἱερεῖς ἀπό τά σχολεῖα, κάνουν «σπουδαιοφανεῖς» δηλώσεις γιά νά πείσουν τόν Ὀρθόδοξο λαό μας ὅτι ἡ πρωινή προσευχή στά σχολεῖα πρέπει νά καταργηθεῖ. Προτείνουν καί ἐπιμένουν νά μή θεωρεῖται ἡ βλασφημία ποινικό ἀδίκημα. Γράφουν βιβλία γιά νά μᾶς πληροφορήσουν ὅτι ὥς τώρα διδασκόμασταν στρεβλωμένα τήν ἑλληνική μας ἱστορία. Ὅτι τά φρικαλέα γεγονότα τοῦ 1922 στήν Σμύρνη, ὅπου  Ἕλληνες καί Ἀρμένιοι τουφεκίζονταν καί λογχίζονταν στούς δρόμους ἀπό τούς Τούρκους, ὅπου στήνονταν ἔκτακτα στρατοδικεῖα στά ὁποῖα δικάζονταν μόνο Ἕλληνες, ἐνῶ ἡ Σμύρνη καλυπτόταν ἀπό τεράστιες φλόγες καί ἡ πόλη εἶχε καταντήσει κόλαση, ἦταν ἁπλά ἐπεισόδια «συνωστισμοῦ»! Ἕνας τηλεοπτικός σταθμός, μή ἔχοντας κάτι ἄλλο νά προβάλει, δραστηριοποιήθηκε νά μᾶς πείσει ὅτι ἡ Τουρκοκρατία ἦταν γιά τήν Ἑλλάδα ἐποχή Παραδεισιακή, καί ὅτι οἱ τιτάνες τοῦ 1821 δέν ἦταν παρά ἀσύντακτοι κατσικοκλέφες. Καί οἱ προεστοί τοῦ Γένους, πού πρόσφεραν τίς περιουσίες τους γιά τόν Ἀγώνα, ἦταν στυγνοί ἐκμεταλλευτές τοῦ λαοῦ. Ἄλλο, «προοδευτικό» αὐτό κανάλι, δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τοῦ νά μᾶς ἐκπαιδεύει μέ τούρκικα σήριαλ καί μάλιστα στήν Τουρκική καί ὄχι μεταγλωττισμένα.
.         Οἱ πλεῖστοι ἀπό αὐτούς τούς ἐγχώριους «προοδευτικούς», πού ἐργάζονται μέ ταλιμπανικό ζῆλο γιά τό… «ἀνέβασμα τοῦ λαοῦ μας, χωμένοι σέ Ὑπουργεῖα, Ἐπιτροπές, Συνδέσμους». ἀπομυζοῦν τόν κρατικό κορβανά, κι οὔτε πού νοιάζονται γιά τήν ἀφάνταστη ταλαιπωρία τοῦ λαοῦ μας. Αὐτούς τούς ἐνδιαφέρει ἡ ἀποδόμηση κάθε τί Χριστιανικοῦ, Ὀρθόδοξου, Ἑλληνικοῦ. Καί ἡ ἀντικατάστασή του μέ ὅ,τι μή ἑλληνικό. Γι’ αὐτό καί τά παιδιά μας, βάλθηκαν ἀπό τό δημοτικό νά τά κάνουν νά ξεχάσουν τήν πίστη τῶν πατέρων τους καί νά γαλουχηθοῦν μέ τά «προοδευτικά» διδάγματα τοῦ ἀντίχριστου Ἰσλάμ, τοῦ Κομφούκιου, τοῦ Κρίσνα, τοῦ Βούδα, τῶν σατανικῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.Διότι ἔτσι θά κτίσουμε τήν Ἑλλάδα, τήν ὁποία τά σημερινά ἑλληνόπουλα, ἡ γενιά πού ἀνεβαίνει, δέν πρέπει αὔριο νά λένε ὅτι εἶναι  Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι..         Εἶχε δίκαιο ὁ ἀθάνατος Μακρυγιάννης, πού ἐπειδή εἶχε στήν καρδιά του τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα, κλαίγοντας γιά τόν ἄκομψο καί ἄτεχνο ἐξευρωπαϊσμό τῆς Ἑλλάδας ἔγραψε: «Ὁ Θεός ἄς κάμη τό ἔλεός Του νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τόν μεγάλον γκρεμόν ὅπου τρέχομεν νά τζακιστοῦμε»(Ἀπομνημονεύματα, ἐκδ. Μέρμηγκα, Ἀθήνα 1980, σελ. 545).
.         Ὅσοι πονοῦμε αὐτό τόν τόπο ἄς κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε σήμερα, γιά νά γλυτώσουμε ἀπό τόν «προοδευτικό» ταλιμπανισμό.
.         Ἄς μή τό ἀφήσουμε γιά αὔριο.

αντιγραφή

«ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΛΟΓῼ ΤΗΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑΣ ΜΑΣ» (γέρ. Ἰωσὴφ)

πηγή

Γέροντας Ἰωσὴφ Βατοπαιδινός:Ἔρχονται μεγάλοι πειρασμοὶ λόγῳ τῆς ἀμετανοησίας μας!
(Αὔγουστος 2007)

.          « Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με.» «Ὁ μὴ ἀγαπῶν με οὐ τηρεῖ τοὺς λόγους μου». Βλέπετε λοιπόν, ὄχι ὅταν λέμε ὅτι εἶμαι Χριστιανὸς, δὲν εἶμαι μουσουλμάνος, δὲν φτάνει τοῦτο ὅτι εἴπαμε πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ ζοῦμε πρακτικά, ὄχι ὀνομαστικά, «οὐ πᾶς ὁ λέγων μὲ Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται, ἀλλὰ ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς».
.          Τί εἶναι οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, μήπως θέλει ὁ Θεὸς νὰ τοῦ δώσουμε κάτι καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ βροῦμε νὰ τοῦ τὸ δώσουμε. Ὅλες οἱ ἐντολὲς μαζὶ ἔχουν ἕνα νόημα: μᾶς πείθουν νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὴν παλιανθρωπιά. Ἅμα δὲν εἴμεθα παλιάνθρωποι καὶ εἴμεθα Χριστιανοὶ νὰ αὐτὴ εἶναι ἡ βάσις.
.          Νὰ ἐκκλησιάζεσθε. Νὰ ἐκκλησιάζεσθε, νὰ κοινωνᾶτε τὰ Θεία Μυστήρια, ὅταν σᾶς ἐπιτρέπουν οἱ κανόνες οἱ πνευματικοί. Νὰ ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη, νὰ μὴν μνησικακεῖτε καὶ κατηγοράει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. «Ἄφετε καὶ ἀφεθήσεται ἡμῖν». Ἔτσι εἶναι. «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν». «Καλῶς ποιήσετε τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς». «Εὔχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων». Καὶ εἰδικὰ στὴν οἰκογένεια ἡ ἀγάπη. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ οἰκογένεια νὰ σταθεῖ σὰν οἰκογένεια.
.          Ἡ γυναίκα βλέπεις ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν κατασκευή της εἶναι κομμένη ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ ἔτσι πάντοτε ἔχει διάθεση ἀγάπης, θέλει πάντοτε ἀγάπη. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη πάντοτε στὸν γάμο τὴν ζητᾶ ἀπὸ τὸν σύζυγο. Πολλὲς φορὲς ἐμεῖς λέμε εἰς τοὺς ἰδανικοὺς συζύγους, ἔ, ἀφοῦ θέλει ἡ σύζυγός σου νὰ τὴν ἀγαπᾶς καὶ ἀφοῦ τὴν ἀγαπᾶς, λοιπὸν νὰ ξεχάσεις τὸ βαπτιστικό της ὄνομα καὶ νὰ τὴν ὀνομάζεις ἀγάπη μου, ἀγάπη μου καὶ ὅταν ἀκούει αὐτὴ ἔτσι, πετάει, πετάει ἀπὸ τὴν χαρά της. Διότι ἡ ἀγάπη στὴν μητέρα δὲν εἶναι τίτλος ὀνοματολογίας. Εἶναι γιατί εἶναι μητέρα, μητέρα χωρὶς ἀγάπη γίνεται; Ἄρα ἔχει ἀγάπη, εἶναι ἡ ἴδια εἶναι ἀγάπη.

.          Νὰ προσέχετε πολὺ ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, γέμισε ὁ τόπος ἀπὸ αἱρέσεις, ἀπὸ πλάνες, ἀπὸ μαγεῖες. Ἡ μαγεία ὀργιάζει. Νὰ προσέχετε πολύ. Τί κάνουμε γιὰ αὐτό, γιὰ τὶς αἱρέσεις, τὴν μαγεία; Τὶς αἱρέσεις ἐμεῖς δὲν θὰ ἀκολουθήσουμε, ἐμεῖς θὰ ποῦμε ὄχι κύριοι, κάτω τὰ χέρια, ἐμεῖς, ἐγὼ εἶμαι Ἕλληνας ὀρθόδοξος Χριστιανός, δὲν δέχομαι διδαχές, δὲν δέχομαι κατηχήσεις, δὲν ἀλλάζω τὰ ἰδανικά μου. Εἶμαι Ἕλληνας ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἔξω ἀπὸ ἐδῶ ὅλοι. Μὲ τὴν μαγεία; Ἔ, θὰ πᾶτε στὸν πνευματικό, ἔχει εἰδικὲς εὐχὲς καὶ τὰ ξέρουν οἱ κληρικοί, ἐξορκισμοί. Νὰ εἶστε ἕτοιμοι, ἔρχονται πειρασμοὶ μεγάλοι, ἐντὸς ὀλίγου θὰἔρθουν πολὺ μεγάλοι πειρασμοί, ἐξοντωτικοὶ πειρασμοί, νὰ μὴν τρομάξετε, νὰ κρατᾶτε καλὰ τὴν πίστη σας καὶ νὰ προσεύχεσθε. Αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται. Κρούετε καὶ ἀνοιγήσετε ἡμῖν. Κοίταξε, μᾶς προκαλεῖ ἡ πατρική Του στοργή. Δὲν μᾶς βαρέθηκε, μᾶς λέει ζητᾶτε με, φωνάξτε μέ, ἐγὼ δίπλα εἶμαι.

 .          – Τί πειρασμοὶ ἔρχονται, ποὺ εἴπατε πειρασμοὶ ἔρχονται;

.           – Ναί, ἔρχονται πειρασμοί, μὰ δὲν βλέπετε τί λέει, οἱ ἀμερικάνοι, οἱ ἑβραῖοι, τὸ ἑβραϊκὸ πνεῦμα ὅτι ὅποιος δὲν εἶναι ὁμοφυλόφιλος καὶ διεστραμμένος, αὐτὸς δὲν ἔχει δικαίωμα ζωῆς καὶ τώρα ἔβαλαν κανόνες, θὰ φυλακίζονται καὶ θὰ τιμωροῦνται. Αὐτὴ εἶναι ἡ διοίκηση τῆς συγχρόνου κοινωνίας.

 –Τὰ ἔσχατα γέροντα εἶναι κοντά;

–Ναί, ναί, κοντὰ εἶναι. Κοντὰ εἶναι, ἐπλήθυνε πολὺ ἡ ἁμαρτία καὶ δὲν ἀνέχεται ὁ Θεός. Καταστράφηκε ἡ οἰκογένεια, δὲν βλέπετε; Δὲν ὑπάρχει οἰκογένεια. Ὅταν ἡ τηλεκόλασις ὁμιλεῖ ἐλεύθερα: «Εἶναι τρέλα ἕνας ἄντρας νὰ ἔχει τὴν ἴδια γυναίκα». Ἀκοῦτε; Αὐτὰ εἶναι τὰ προϊόντα τῆς τηλεκόλασης, εἶναι προϊόντα τῶν μασόνων αὐτά, τῶν ἑβραίων. Νὰ εἶστε ἕτοιμοι γιατί ἔρχονται πειρασμοὶ μεγάλοι, νὰ μὴν τρομάξετε. Δὲν βλέπετε τώρα τί διατάζουν οἱ ἀμερικάνοι καὶ οἱ πέριξ. Διαδίδουν…., ἐπιβάλλουν τώρα τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ ὅποιος δὲν πειθαρχήσει φυλακίζεται καὶ τιμωρεῖται. Βλέπετε ποὺ ζοῦμε. Ἔ πῶς θὰ παρατείνει ὁ Θεός….Αὐτὸ ποὺ δὲν τὸ ἔχουν κάνει τὰ κτήνη εἰς τὴν παγκόσμιον ἱστορίαν. Δὲν ἀκούστηκε κτήνη νὰ συνέρχονται ἀρσενικὰ μὲ ἀρσενικά, οὐδέποτε δὲν συνέβη αὐτό. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ θηλυκά, ὅταν εἶναι μόνο εἰς τὴν περίοδον τῆς ἐγκυμοσύνης συνέρχονται, ὄχι ὅποτε θέλουν.
.              Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος κοίταξε ποῦ ἔφτασε. Σήμερα τὰ διαζύγια εἶναι καθημερινὸ καθῆκον. Προσέχετε ἀδελφοί μου νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας, γιατί ὁ θάνατος εἶναι δίπλα. Σὲ λίγο θὰ φύγομεν. Ποῦ θὰ πᾶμε; Θὰ περάσουμε ἀπὸ τὸ δικαστήριον, νὰ ἀπολογηθοῦμεν, ποῦ βάλαμε τὴν ζωή μας. Γιατί ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς προσωπικὰ καὶ μᾶς ἔδειξε καὶ πρακτικὰ καὶ διδακτικὰ τὸν τρόπον τῆς ἐπιστροφῆς. Αὐτὸ τὸ μιμήθηκαν τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων καὶ πέτυχαν τὸν ἁγιασμό. Νά, ποιά πρόφαση θὰ βροῦμε ἐμεῖς, ὅτι θὰ μᾶς δείξουν οἱ ἅγιοι, ἀφοῦκαὶ αὐτοὶ ἀπὸ ἐδῶ ἦταν ἀπὸ τὴν γῆ ἦταν;.            Ὅποιος ζεῖ τὴν Χριστιανικὴ ζωὴ ἔχει νὰ κερδίσει, ὄχι ὅποιος τὴν ἔχει ἀκούσει! Νὰ κρατήσετε μεταξύ σας ἀγάπη. Νὰ προσέχετε, νὰ μὴν κατηγορᾶτε. Νὰ μὴν κατακρίνετε. Καὶ ἐν ᾧ μετρεῖται, ἀντιμετρηθήσηται ἡμῖν. Ὅτι ἐμεῖς συγχωρᾶμεν αὐτοὺς ποὺ μᾶς πειράζουν, ἀναγκάζομεν τὸν Θεὸ νὰ συγχωρέσει καὶ Αὐτὸς ἐμᾶς. Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν. Καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς. Εὔχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων ἡμᾶς. Βλέπετε λοιπὸν ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἀπόλυτον καθῆκον. Νὰ κρατήσουμεν τὴν θέσιν τῶν προγόνων μας. Ξεχάσατε ὅτι οἱ πρόγονοί μας τί καλὴν ὁμαλὴν χριστιανικὴν ἀγαπημένην ζωὴν εἶχαν. Καὶ ὅταν ἦσαν καταπιεσμένοι ἀπὸ τὶς διάφορες δουλεῖες. Εἴχαμεν τὴν ἰσλαμικὴν κατάραν, πάνω στοὺς ὤμους μας ἐπὶ πόσους χρόνους καὶ δὲν πρόδωσαν οἱ πρόγονοί μας. Προτίμησαν, τὸν θάνατο, ἀλλὰ δὲν ἀρνήθηκαν. Ὄχι ἄνδρες καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ κοροῦλες μικρές. Μία εὐλαβεστάτη, κυρία Ἰουλίτα τὴν λέγανε, ἦταν πολὺ εὐσεβὴς καὶ ἐπειδὴ προσπάθησαν νὰ τὴν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστόν, δὲν δέχθηκεν καὶ τὴν κατηγόρησαν νὰ τὴν κάψουν ζωντανήν. Αὐτὴ εἶχε ἕνα μικρὸ μωρὸ στὴν ἀγκαλιά της, παιδάκι της δικό της ἦταν. Ὅταν τὴν βάλαν στὴ φωτιὰ αὐτήν, τὸ παιδάκι τὸ πῆραν, γιατί ἦταν ὄμορφο καὶ ἤθελαν νὰ τὸ κρατήσουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, οἱ τύραννοι. Τὸ παιδάκι ὅταν εἶδε ὅτι τὸ κρατοῦσαν καλὰ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ξεφύγει, ἔσκυψε καὶ τοὺς δάγκασε καὶ πόνεσαν. Τὸ πέταξαν καὶ ἔτρεξε καὶ πῆγε καὶ μπῆκε μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του μὲς τὴν φωτιά. Βλέπετε τὴν θέση τῶν Χριστιανῶν, τῶν πρακτικῶν Χριστιανῶν. Ὁ Κήρυκος. Ὁ Κήρυκος καὶ ἡ Ἰουλίττα. Τὸν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του ἄρχοντας, ὁ διοικητὴς τῆς περιφέρειας, τὸ μωρό, κατάλαβες, νὰ τὸ υἱοθετήσει καὶ ἐκεῖνο λέει ἐγὼ θὰ πάω ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ μάνα μου. Καὶ ὅρμησε καὶ ἔπεσε μέσα στὴν ἀγκαλιά της καὶ καήκανε μαζί. Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

.         Νὰ προσέξουμε γιὰ τὸ μέλλον μας ἀδερφοί μου. Γιατί ἐδῶ σὲ λίγο θὰ φύγωμεν. Δὲν εἴμεθα ἀπὸ ἐδῶ. Τὸ μέλλον εἶναι αἰώνιον καὶ ἀτελεύτητον. Ὅσοι ζήσουν κατὰ Θεόν, θὰ πᾶν μὲ τὸν Θεὸν αἰωνίως εἰς τὴν δόξαν Του. Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ ζῆσαν ἀντίθετα καὶ ζῆσαν παράλογα καὶ ἁμαρτωλά, αὐτοὶ θὰ πᾶν μὲ τὸν διάβολον εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν καὶ τὸ μέλλον εἶναι ἀτέλειωτο.
.           Οὔτε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ τοὺς σεσωσμένους ἔχει τέλος, ἀλλὰ οὔτε ἡ κόλασις. Λοιπὸν πρέπει νὰ προσέξωμεν γιὰ μία βλακείαν νὰ μὴ χάσωμεν τὸν παράδεισον καὶ τὸν Θεὸν καὶ πᾶμε μὲ τὸν διάολον στὴν αἰώνια κόλαση. Αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς.
.              Λοιπὸν εὐχώμεθα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μαζί σας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: imverias.blogspot.gr

Διορθώσεις ἀπομαγνητοφωνημένου κειμένου:
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

Η μητέρα να προσεύχεται σιωπηλά & με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή,

 αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική 

και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.
Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής

 στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον 

ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό 

πρόβλημα και γι' αυτό συμπεριφέρεται έτσι. 
Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται ,

 είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς

 να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. 

Αυτό θα κάνει τα αντίθετα. 
Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί 

και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να

 εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά

 του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του 

κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με 

αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει 

και θα τον μιμηθεί. 
Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής

 και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα.

 Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο 

παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. 
Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί 

κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα).

 Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί 

της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του

 ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει 

προς τη μητέρα του. 
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να 

λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα 

χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της. 

Γέροντας Πορφύριος

πηγή

Άνθρωπος, μόνος, απελπισμένος στο μεσόστρατο του πεπρωμένου

Είναι από όλους μας πια παραδεχτό, πως βιώνουμε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις της ιστορίας μας. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από αριθμούς για χρωστούμενα, για μειώσεις, για εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν, που ζητούνται, που μας πνίγουν. Υπάρχουν όμως κάποιοι αριθμοί και κάποια μεγέθη που στη σκέψη τους και κυρίως στην ανάλυσή τους δημιουργούν αισθήματα θλίψεις και πόνου. 3.500 χιλιάδες άνθρωποι τα τρία χρόνια της κρίσης επιχείρησαν να αυτοκτονήσουν (κάποιοι το πραγματοποίησαν) σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας. 300.000 χιλιάδες αμβλώσεις, 21.000 χιλιάδες άστεγοι στην Περιφέρεια Αττικής, 2.000 παιδιά υποσιτισμένα στην Αθήνα και χιλιάδες έλληνες να «ποτίζουν» την κατάθλιψή τους με ψυχοφάρμακα. Ο κατάλογος είναι δυστυχώς ατελείωτος (χιλιάδες σιτίζονται από τα συσσίτια της Εκκλησίας και εκατοντάδες ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό) και περιορίζομαι μόνο στα παραπάνω δυσβάσταχτα. Από την εκκλησιαστική θεώρηση που βλέπουμε τα πράγματα, μια σύντομη ερμηνεία, αποβαίνει τραγική. Για τους 3.500 χιλιάδες συνανθρώπους μας, που επιχείρησαν να αυτοκτονήσουν, αυτό σημαίνει ότι ή δεν άκουσαν ή δεν τους έπεισε το μήνυμα της Εκκλησίας για την νίκη του θανάτου και του κόσμου και την Ανάσταση του ανθρώπου. Για τις χιλιάδες αμβλώσεις, αυτή τη σύγχρονη ελληνική γενοκτονία , που δυστυχώς και η πολιτεία αδιαφορεί (με την σιωπή της Εκκλησίας;) φαίνεται πως και εδώ το μήνυμα της Εκκλησίας δεν κοινωνήθηκε. Για την αύξηση της φτώχειας το Ευαγγελικό μοίρασμα των χιτώνων έμεινε νεκρό. Για την αύξηση της κατάθλιψης και της μοναξιάς, ο Ευαγγελικός λόγος παραλλαγμένος είναι και πάλι επίκαιρος: «Γιατί παιδί μου βυθίζεσαι στην μοναξιά και την κατάθλιψη και γυρεύεις την λύτρωσή σου στα ψυχοφάρμακα; Γιατί Χριστέ μου δεν έχω άνθρωπο». 

Και μέσα σε όλα αυτά μεγάλη μερίδα από εμάς να βρίσκει καταφυγή στις ιδεολογίες, για πολιτική ελπίδα και λύση των προβλημάτων μας. Πιστεύουμε ακόμα στα ανθρώπινα γιατί δεν καταλάβαμε τον λόγο του Αισχύλου στον διάλογο του χορού με τον Προμηθέα. 

Χορός: Μήπως προχώρησες πιο πέρα από ό,τι μας είπες; 

Προμηθέας: Έσβησα από τους θνητούς το φόβο του θανάτου. 

Χορός: Τι γιατρικό τους έδωσες για τούτη την αρρώστια; 

Προμηθέας: Τους έδωσα τυφλές ελπίδες. 

Όσοι δεν είναι βυθισμένοι από εμάς στην απελπισία «τρώνε» τυφλές ελπίδες από πολιτικό λόγο Προμηθέα. 

Δεν ξέρουμε αν φανεί υπερβολικό, αλλά είναι πιστεύω μας πως αν όχι τη λύση τουλάχιστον την ανακούφιση και την ελπίδα για την αλλαγή όλων των παραπάνω την κρατάει η Εκκλησία, αν αναλάβει την αποστολή της και την προσαρμόσει στις σημερινές ανάγκες και συνθήκες. Ένα κείμενο ασφαλώς έχει περιορισμένες δυνατότητες αλλά αυτό δεν θα μας εμποδίσει στο να εκφράσουμε τις απόψεις μας έστω και συνοπτικά. Σκοπός μας είναι η εκκίνηση για έναν προβληματισμό και έναν ουσιαστικό διάλογο που πρέπει να αρχίσει. Ακόμα και οι αρνήσεις, πολλές φορές είναι ερεθίσματα για δημιουργικές αφετηρίες. 

Είναι σχεδόν καθημερινό γεγονός, δυστυχώς, οι αυτοκτονίες αλλά και τα ψυχικά συναισθήματα που κατακλύζουν όλους μας, όπως, η μοναξιά, η κατάθλιψη, η απογοήτευση και η ψυχική απελπισία. Ο συνάνθρωπός μας είναι μόνος και απελπισμένος. Υπάρχουν στην Εκκλησία της Ελλάδος χιλιάδες κληρικοί και χιλιάδες λαϊκά στελέχη (άνδρες και γυναίκες ) που πρέπει να ξαναπροσαρμόσουν το ρόλο τους σε σχέση με τον δοκιμαζόμενο συνάνθρωπό μας. Μέχρι σήμερα, πολλές φορές (σε αντίθεση με την πράξη και την διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων) περιμέναμε τον πονεμένο να μας βρει και να μας χτυπήσει την πόρτα για βοήθεια. Σήμερα πρέπει όλοι μας να βγούμε στους δρόμους και να αναζητήσουμε των πληγωμένο συνάνθρωπο μας. Και να πάμε παντού. Εκεί που προσπαθεί να θεραπευτεί, εκεί που δεν έχει φωνή, εκεί που εμπορεύεται, εκεί που εκπορνεύεται, εκεί που τον ποτίζουνε ουσίες, εκεί που πεθαίνει. Έτοιμοι για πραγματική συμπαράσταση, έτοιμοι για μαρτυρία Χριστού και για ελπίδα Αναστάσεως. Η Εκκλησία πρέπει να ξαναβρεί την λαϊκότητά της. Να γίνει πάλι ένα με τον λαό, που πονάει, που αγωνιά, που φιμώνεται, που πεθαίνει μόνος και αβοήθητος. Όσο δεν πράττουμε αυτήν την συνάντηση, ο λαός θα πιστεύει στο Θεό χωρίς την μεσολάβηση της Εκκλησίας. Ξέρω πως μια τέτοια αποστολή έχει κόστος για όλους μας. Πρέπει να απαρνηθούμε τους θρόνους, τις πολυτέλειες, να αντιταχθούμε στον άρχοντα, να παραμερίσουμε την ραστώνη και να βγούμε στους δρόμους. Το μπορούμε; Όσο θα το σκεπτόμαστε η λίστα της μοναξιάς και του θανάτου θα ανεβαίνει. Και τότε ποιος θα έχει την πνευματική ευθύνη; 

Στην σύγχρονη ελληνική γενοκτονία που πραγματοποιείται από τις αμβλώσεις, η Εκκλησία περιορίζεται σε έντυπες και ηλεκτρονικές διαμαρτυρίες πολύ περιορισμένες. Ακόμα και να αυξήσει αυτήν τη δραστηριότητα, μάλλον δεν φτάνει. Πόσο σημαντικό θα ήταν αν η Εκκλησία έλεγε στους ανθρώπους καθαρά και αληθινά πως εκείνη θα μεγάλωνε αυτά τα παιδιά που δολοφονούνται και θα αναλάμβανε το οικονομικό κόστος αλλά και ότι ακόμα χρειαζόταν για μια τέτοια αποστολή. Όσον αφορά το οικονομικό. Το συρτάρι του Θεού δεν αδειάζει ποτέ. Με την βοήθειά Του ξεκινάμε να πάμε να στεγνώσουμε τα δάκρυα όλων των πεταμένων παιδιών. Τι θαυμάσιο θα ήταν να βλέπαμε πολύτεκνους ιερείς με ένα παιδί ακόμα. Χριστιανικές οικογένειες να αναλαμβάνουν παιδιά για να μην χαθούν στα ιατρικά σφαγεία. Μοναχές και Μοναχούς έτοιμοι για το σταυρό μιας μητρότητας και μιας πατρότητας που δε γεύτηκαν και δεν επέλεξαν. Πατέρες και αδερφές Μοναχές, όχι σε συμβατική μοναχική προσφώνηση, αλλά σε κλήση ουσίας, ανάγκης, ευθύνης και ήθους χριστιανικής ζωής. Προσευχή τους το κλάμα των μωρών, κομποσκοίνι η διατροφή των νηπίων, αγρυπνία η αγωνία της αρρώστιας τους, κανόνας η διαπαιδαγώγησή τους, εργόχειρό τους η ένδυση των παιδιών. (Με τα παραπάνω δεν εννοούμε την κατάργηση της μοναχικής αποστολής, συγχωρέστε μου την υπερβολή της αγάπης).Το ξέρω, όλοι θα πουν πως δε γίνονται αυτά. Ίσως έχουν δίκαιο. Αλήθεια γιατί η Εκκλησία «σκότωσε» τη μήτρα που γεννά «Βασιλειάδες»; 

Για τους χιλιάδες αστέγους, πόσο σημαντικό θα ήταν αν άνοιγαν τα πνευματικά κέντρα των ενοριών, όχι για να τους στεγάσουν αλλά για να τους ανακουφίσουν λίγο, έστω λίγο, όταν βρέχει, όταν κάνει κρύο, όταν οι συνθήκες είναι απαγορευτικές για μια ζωή στο δρόμο. Πόσο σημαντικό θα ήταν αν οι χιλιάδες άστεγοι και άνεργοι, έκτιζαν με τα χέρια τους τα εγκαταλελειμμένα μοναστήρια και ξεχέρσωναν τη μοναστηριακή γη, φτιάχνοντας χριστιανικές κοινότητες. Το ξέρω όλοι θα πουν πως δεν γίνονται αυτά. Αλήθεια γιατί η Εκκλησία «ξέχασε» τη μήτρα που γεννά ορθόδοξο κοινοτισμό; 

Έφτασε η ώρα και δεν συγχωρείται η αργοπορία. Η Εκκλησία να ξεπεράσει την γραφειοκρατικοποίησή της, να σπάσει τη «συνενοχή» με το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο, να ξεριζώσει την «ψυχρότητα» και το «απολίθωμα» του θρησκευτικού βιώματος που εκφυλίζει τον χριστιανισμό σε στενόκαρδο ηθικισμό. Πόσος Χριστός περνάει σε όλα αυτά, ποια κινητικότητα ή ποια διακινδύνευση αναπτύσσουμε εμείς οι χριστιανοί για να περάσει; Ψάχνει ο άνθρωπος να δει στο πρόσωπό μας τον Χριστό και δεν τον αναγνωρίζει! 

Είναι όσο ποτέ άλλωστε επίκαιρα τα λόγια του Θεοτοκά: «Η ιστορία την ξαναφέρνει σήμερα (την Εκκλησία) στην αρχική της θέση του ποιμενάρχη, με το πνεύμα των πατέρων, αλλά μέσα σ' έναν κόσμο εντελώς καινούριο, μαζικό, δυναμικό, συνταρακτικό, κλυδωνιζόμενο. Οι νέες ιστορικές συνθήκες ζητούν από αυτήν να ξαναβρεί τις βαθύτερες πηγές της πνευματικότητας της, να γίνει πάλι εστία έντονης και γνήσιας πνευματικής ζωής, να συζητήσει ιδέες, να λύσει προβλήματα συνειδήσεων, να προσφέρει υψηλά πρότυπα πίστης και αρετής, να βοηθήσει τους σύγχρονους ανθρώπους, να δώσουν ένα νόημα στην ύπαρξή τους, και να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Προκύπτει δηλαδή για αυτήν ένα μεγάλο ζήτημα ιστορικής αναπροσαρμογής». 

Εμείς, οι χριστιανοί, είμαστε αντάρτες της υπακοής στην Εκκλησία και πρωταθλητές της ανυπακοής σε κάθε Καίσαρα. Καλούμαστε σήμερα, που οι συνάνθρωποί μας χάνονται στους δρόμους, στις πλατείες, στα σκοτεινά σοκάκια των ψυχών τους, να πετάξουμε τα προσωπεία και τους εφησυχασμούς της ακηδίας. Να αγαπήσουμε τον άλλον, ο οποίος είναι πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο. Ο άλλος είναι η σωτηρία μας, η ζωή μας, ο παράδεισός μας. Αυτό σημαίνει Εκκλησία. Να ο δρόμος μας σήμερα. Αγάπη, μετάνοια και συνάντηση με τον άλλον όπου και αν βρίσκεται. Η αμάθεια του λαού ήταν μέχρι χτες η σύμμαχος της νάρκης της Εκκλησίας. Όλοι στην συνάντηση του άλλου που πονά, αγωνιά και πεθαίνει. Όχι με θεαματικές «τηλεγενείς» επισκέψεις. Αλλά με μια μαρτυρία που φτάνει μέχρι το μαρτύριο. Ο συγκλονισμός μιας ολόκληρης ανθρωπότητας ώστε να μπει στο σωστό της δρόμο γίνεται μόνο με μάρτυρες. Και αυτόν τον συγκλονισμό μπορεί μόνο η Εκκλησία και οι χριστιανοί να προσφέρουν. Αυτό προϋποθέτει την ενδορθόδοξη εκκλησιαστική ενότητά μας. Είμαστε ενωμένοι όλοι γύρω από το ίδιο Ευαγγέλιο, όσο αυτό είναι κλειστό. Μόλις το ανοίξουμε τραβάει ο καθένας το δρόμο του. Αδιέξοδα τα μονοδιάστατα, αδιέξοδη η Ορθοδοξία της απόρριψης. Ώρα για ρήξη με τον εαυτό μας και τους κοσμοκράτορες του σκότους. Ώρα για έξοδο που αγκαλιάζει αδερφικά τους πάντες και περιχωρεί «εν αγάπη» όλους. Για να πάψει ο άνθρωπος να είναι μόνος, απελπισμένος στο μεσόστρατο του πεπρωμένου, που δεν ξέρει πού να πάει. 

Κώστας Ζουρδός

πηγή

Ο Οικουμενισμός στο Εξωτερικό έχει αλώσει τον Ελληνισμό.

 

Για Οικουμενισμό στο Εξωτερικό. Έχει αλωθεί ο Ελληνισμός τ

ου Εξωτερικού από τον Οικουμενισμό.
Απόσπασμα απο την ομιλία του θεολόγου-φιλόλογου

 κ. Νικόλαου Σωτηρόπουλου, με θέμα «Ο ανεκτίμητος θησαυρός».

 Αριθμός 272. Θα την βρείτε στο βιβλιοπωλείο "Ο Σταυρός"

Ζωοδόχου Πηγής 44, Αθήνα.

πηγή

Πότε η υπομονή είναι τέλεια.

H υπομονή σας πρέπει να είναι τέλεια και να κρα­τήσει ως το τέλος. Και πότε είναι τέλεια η υπομονή; Όταν σηκώνει κανείς τις δοκιμασίες όχι μόνο καρτε­ρικά, αγόγγυστα, αλλά και με χαρά, ευγνωμονώντας το Θεό για ό,τι παραχωρεί, όσο βαρύ κι αν είναι, όπως θα Τον ευγνωμονούσε για μια μεγάλη ευεργεσία. Πι­στέψτε ακράδαντα -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- πως, υπομένοντας την άδικη κατηγορία, αξιώνεστε να συμπεριληφθείτε στη χορεία των μαρτύρων. Δεν πρέπει να χαίρεστε γι’ αυτό; Απεναντίας, αφήνοντας την καρ­διά σας να κυριεύεται από τη λύπη και το παράπονο, εκμηδενίζετε την άξια και την ωφέλεια του θείου δώ­ρου.

Όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν από τον Κύριο στη δευτέρα παρουσία Του. Οι δίκαιοι, όμως, θα παρασταθούν στο θεϊκό Κριτήριο με αγαλλίαση ανέκφρα­στη, καθώς θα οδηγηθούν στην αγκαλιά του Θεού και στην αιώνια χαρά. «Είσελθε εις τήνχαράν του Κυρίου σου» (Ματθ. 25:21), θ’ ακούσει τότε κάθε γνήσιος δούλος του Χριστού, όποιος δηλαδή εχει πίστη ορθή και ζωή θεάρεστη. Πίστη και ζωή, βλέπετε, είναι οι δύο απαραίτητες προύποθέσεις της σωτηρίας. Όπως είπε ο ίδιος ο Ιησούς, «ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύ­ριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, άλλ’ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7:21).

«Υπομονής έχετε χρείαν» (Εβρ. 10:36). Η σοφή συμβουλή δεν είναι δική μου, αλλά του αποστόλου Παύλου. Να υπομείνετε, λοιπόν. Με την υπομονή κερδίζεται η σωτηρία της ψυχής, ή μάλλον αγοράζεται σαν ακριβό εμπόρευμα.

Υπομονή! Υπομονή και γενναιοψυχία! Πιστέψτε πως όλα από το Θεό προέρχονται και όλα για το καλό σας παραχωρούνται, εστω κι αν δεν μπορείτε να το δείτε καθαρά. Άλλωστε, η πίστη χρειάζεται σ’ εκείνα που δεν βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε. Τα ορατά και κατανοητά δεν απαιτούν πίστη. Γι΄ αυτό λέει ο απόστολος: «Έστι πίστις… πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ, 11:1).

Ο Κύριος ας σας ελεήσει και ας σας ανακουφίσει, όπως Εκείνος ξέρει, με τις πρεσβείες της πολυεύ­σπλαχνης Παναγίας Μητέρας Του και του ακοίμητου φύλακα αγγέλου σας. Να σκέφτεστε όσους υποφέρουν, όσους καταδιώκονται, όσους βασανίζονται, όσους καταπιέζονται… και να παίρνετε κουράγιο από την υπο­μονή τους.

Η υπέρβαση της δυσκολίας τι σημαίνει; Ότι υπομένετε. Υπομένοντας, φυσικά, πονάτε. Άλλά δεν γί­νεται αλλιώς.

Είστε, είναι αλήθεια, πολύ ευαίσθητη και πληγώ­νεστε βαθιά από την τραγική κατάσταση πού αντιμε­τωπίζετε. Βέβαια, για την -ψυχοσύνθεση σας δεν έχετε καμιά ευθύνη. Ευθύνη, όμως, έχετε για την πιθανή υποταγή σας σε εμπαθή αισθήματα. Αν οργίζεστε, μαλώνετε, κατηγορείτε, βαρυγγωμάτε, τότε αμαρτάνετε ενώπιον του Θεού. Αν μονάχα πονάτε, αλλά υπο­μένετε δίχως γογγυσμό, δεν αμαρτάνετε.

Πάνω άπ’ όλα ασκηθείτε στην αγάπη. Το αίσθημα της αγάπης ας κυριαρχεί στην καρδιά σας. Τα έργα της αγάπης ας κυριαρχούν στη ζωή σας. Αγάπη να νιώθετε για όλους και να δείχνετε σε όλους, ακόμα κι εκείνους που σας πικραίνουν.

Να λέτε: Δόξα τω Θεω για όλα! Δόξα τω Θεώ, που μου στέλνει κάτι για να υπομένω! Δόξα τω Θεώ, που μου δίνει μια ακόμα ευκαιρία για να μπω στη βασι­λεία Του, τη βασιλεία που ανήκει σ’ όσους υπομείνουν ως το τέλος: «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ, 24:13). Εμείς βάζουμε την υπομονή. Και ο Θε­ός τη σωτηρία.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου) Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

πηγή/αντιγραφή

Συγκλονιστικὴ ὁμιλία τοῦ Φράγκου Φραγκούλη: "Στὴν Καππαδοκία πηγαίνω στὰ ὑπόγεια καὶ μυρίζω λιβάνι καὶ βλέπω κεριὰ"

Δεῖτε  ὁλόκληρη τὴν ὁμιλία τοῦ στρατηγοῦ Φράγκου Φραγκούλη κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ νέου του βιβλίου "Ποιὰ Τουρκία; Ποιοὶ Τοῦρκοι;" ποῦ πραγματοποιήθηκε στὸ Βελλίδειο συνεδριακὸ κέντρο στὴ Θεσσαλονίκη στὶς 26 Νοεμβρίου. Μιλᾶ γιὰ τὴν τουρκικὴ καὶ ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, τὸ Πατριαρχεῖο, τὰ ἑκατομμύρια τῶν κρυπτοχριστιανῶν στὴν Τουρκία, τὸ ἔντονο ἑλληνικὸ στοιχεῖο σήμερα στή Μ.  Ἀσίαἐνῶ καταθέτει συγκλονιστικὲς προσωπικὲς μαρτυρίες καθὼς ἦταν ἐπὶ χρόνια στρατιωτικὸς ἀκόλουθος στὴν Ἄγκυρα. ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ!

πηγή

Δείτε ποιοι επώνυμοι άφησαν τη showbiz και κλείστηκαν σε μοναστήρι!

Γνώρισαν τη δόξα, τράβηξαν για καιρό τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, έζησαν ένα «παραμύθι», αλλά στη συνέχεια ακολούθησαν το δρόμο του θεού, το δρόμου του μοναχισμού!

Με αφορμή την υπόθεση της νεαρής ηθοποιού που επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού, σας παρουσιάζουμε κάποιες από τις ιστορίες γνωστών ανθρώπων που πέρασαν τις πύλες μοναστηριών.

Η Αλεξανδριανή Σικελιανού, η ηθοποιός που έγινε γνωστή από τη σειρά «Πρόβα νυφικού», άφησε μια λαμπρή καριέρα για να αφοσιωθεί στον Θεό. Αντί να ακολουθήσει τη δόξα, η ηθοποιός πήρε τον δρόμο του Θεού και έφτασε έως τα Ιεροσόλυμα. Αιτία για την απομάκρυνσή της από τα εγκόσμια λέγεται ότι στάθηκε μια ερωτική απογοήτευση που βίωσε!

   

Τα μελαγχολικά της μάτια αναπολούν ακόμα πρώην συνάδελφοί της Αλεξανδριανής Σικελιανού, της ηθοποιού που άφησε τα χνάρια της με το μικρό μεν αλλά ανεξίτηλο…

     

Η δε Γεωργία Αποστόλου, συντετριμμένη από τον χαμό του πρώην συντρόφου της με τον οποίο διατηρούσε άψογες σχέσεις, παράτησε τα πάντα και αφοσιώθηκε στον Θεό. Σήμερα φαίνεται ότι έχει αφήσει πίσω της το μοναστήρι, αφού στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ.

Η Άννια Φυσσούν, κόρη του Πέτρου Φυσσούν και εγγονή του αείμνηστου Κώστα Χατζηχρήστου, ή πια μοναχή Πορφυρία, πέρασε πριν από περίπου μία επταετία την πύλη του μοναστηριού. Η μοναχή Πορφυρία βρίσκεται σε μια μονή στην Εύβοια, η οποία τον χειμώνα αποκόβεται εντελώς από τον έξω κόσμο.

Τέλος η Ναταλία Λιονάκη, που έγινε γνωστή από τη σειρά «Σαράντα κύματα» αναζήτησε τη γαλήνη στην Ιερά Μονή Θεογεννήτορος έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης. Η υπόθεσή της απασχόλησε τα ΜΜΕ για αρκετό διάστημα. Τελικά, η Ναταλία Λιονάκη έμεινε ως δόκιμη στο μοναστήρι για περίπου πέντε μήνες, δεν άντεξε και επέστρεψε στα εγκόσμια, αλλά μακριά όμως από τα φώτα της δημοσιότητας.

πηγή

"Άγιε Νικόλαε, να ανέβης μαζί με το νερό, εάν θέλης να σου ανάβω το καντήλι"

πηγή

Η διήγηση που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» που συνέγραψε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μετά τη διήγηση παραθέτουμε ολόκληρη την εισαγωγή του βιβλίου αυτού που αναφέρεται στην πίστη, την απλότητα, την ταπείνωση και το αγωνιστικό πνεύμα των παλαιών Αγιορειτών Πατέρων σε αντίθεση με την εποχή μας στην οποία, όπως γράφει ο Γέροντας Παΐσιος, «έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική».

Στην Σκήτη των Ιβήρων, ο Γέρο-Νικόλαος από τη συνοδεία των Μαρκιανών μού διηγήθηκε για έναν Πατέρα, που είχε και αυτός παιδική απλότητα, ότι κάποτε, όταν είχε στερέψει το πηγάδι τους, είχε κατεβάσει την εικόνα του Αγίου Νικολάου στο ξεροπήγαδο, με το σχοινί δεμένη από τον χαλκά, και είπε:

- Άγιε Νικόλαε, να ανέβης μαζί με το νερό, εάν θέλης να σου ανάβω το καντήλι, αφού μπορείς να το κάνεις αυτό. Βλέπεις, έρχονται τόσοι άνθρωποι, και δεν έχουμε λίγο κρύο νερό να τους δώσουμε.

Ω του θαύματος! το νερό ανέβαινε σιγά-σιγά, και η εικόνα του Αγίου έπλεε επάνω, μέχρι που την έπιασε με τα χέρια του, την ασπάσθηκε με ευλάβεια και την πήγε στον Ναό.

Ολόκληρη η Εισαγωγή του βιβλίου "Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα"

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Πολύ με πειράζει η συνείδηση μου, που δεν κράτησα σημειώσεις με λεπτομέρειες για τους ενάρετους Πατέρες, που έζησαν τώρα τα τελευταία χρόνια, για τους οποίους μου διηγούνταν οι ευλαβείς Γεροντάδες, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, όπως επίσης και στην συνέχεια, για την μεγάλη μου αμέλεια, που δεν κράτησα, έστω στην μνήμη μου, όλα τα θεία γεγονότα, τα οποία έζησαν εκείνα τα άγια Γεροντάκια και μου τα διηγούνταν με πολλή απλότητα, για να με βοηθήσουν πνευματικά.

Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό. Ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.

Το πολύ αυτό κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στο σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πώς να ζήσει καλύτερα, με μεγαλύτερη άνεση και λιγότερο κόπο, δυστυχώς έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο –πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί “οι Άγιοι έδιναν αίμα και ελάμβαναν Πνεύμα”.

Και ενώ χαίρεται κανείς τώρα για την μεγάλη αυτή στροφή προς τους Αγίους Πατέρες και τον Μοναχισμό και θαυμάζει τους αξιόλογους νέους που αφιερώνονται με ιδανικά, συγχρόνως όμως και πονάει, γιατί βλέπει όλο αυτό το καλό υλικό να μη βρίσκει το ανάλογο πνευματικό προζύμι, και έτσι δεν ανεβαίνει η πνευματική αυτή ζύμη και καταλήγει να γίνει σαν το λειψό ψωμί.

Παλαιότερα, πριν και από είκοσι χρόνια, έβρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητας των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν. Από όπου δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνταν θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.

Ζώντας λοιπόν σε αυτή την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσες λογισμό αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά. Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στην μνήμη σου εκείνα τα θεία γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πνευματική κατάσταση.

Πού να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση –επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση- και η απιστία θα φθάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλιάς εποχής; Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και αν κάνει σε έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λπ.), δε θα μπορέσει να διακρίνει τη χάρη του Θεού. Ενώ, εάν έχει αγιότητα και ο ίδιος, θα δει τη θεία χάρη να ακτινοβολεί.

Για να δώσω μια ζωντανότερη εικόνα της χάριτος, και για να καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες το πνεύμα το Πατερικό που επικρατούσε πριν από λίγα χρόνια, θεώρησα καλό να αναφέρω, σαν παραδείγματα, μερικά περιστατικά από απλά γεροντάκια της εποχής εκείνης.

Όταν ήμουν αρχάριος στην Μονή Εσφιγμένου, μου είχε διηγηθεί ο ευλαβής Γέρο-Δωρόθεος ότι στο Γηροκομείο ερχόταν και βοηθούσε ένα Γεροντάκι με τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι η Ανάληψη, που εορτάζει η Μονή, ήταν μια μεγάλη Αγία όπως η Αγία Βαρβάρα και, όταν έκανε κομποσχοίνι, έλεγε: “Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών”! Μια μέρα είχε έρθει στο Γηροκομείο ένας φιλάσθενος αδελφός, και, επειδή δεν υπήρχε κανένα δυναμωτικό φάρμακο, το Γεροντάκι κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά, πήγε στο υπόγειο και από το παραθυράκι που έβλεπε προς την θάλασσα, άπλωσε τα χέρια του και είπε:

“Αγία μου Ανάληψη, δωσ’ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό”. Και ω του θαύματος! πετάχτηκε ένα μεγάλο ψάρι στα χέρια του, το πήρε πολύ φυσιολογικά, σαν να μη συνέβη τίποτε, και χαρούμενος το ετοίμασε, για να τονώσει τον αδελφό.

Ο ίδιος Γέροντας μου είχε διηγηθεί και για άλλον Πατέρα (νομίζω Παχώμιο), ο οποίος είχε πάει στην Καψάλα για ανώτερη άσκηση και είχε φθάσει σε μέτρα πνευματικά. Μια μέρα ένας πατέρας της Μονής είχε οικονομήσει δυο ψάρια και τα καθάριζε, για να πάει να τον δει και να του τα δώσει ευλογία. Την ώρα όμως που τα ετοίμαζε, ένας κόρακας ξαφνικά του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον π. Παχώμιο στην Καψάλα (απόσταση πεντέμισι ώρες).

Ο π. Παχώμιος είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και τη στιγμή που σκεφτόταν τι να τον φιλέψει, ο κόρακας του άφησε το ψάρι. Όταν ήρθε μετά ο αδελφός και το έμαθε αυτό, δόξασε και αυτός το Θεό, που τρέφει και στην εποχή μας τους ανθρώπους Του με τον κόρακα, όπως και τον Προφήτη Ηλία.

Επίσης στην Μονή Κουτλουμουσίου, πριν από λίγα χρόνια, ζούσε ένας Γέροντας, ο π. Χαράλαμπος, πολύ απλός αλλά και πολύ “βιαστής” όχι μόνο στα πνευματικά αλλά και στα διακονήματα, σε όλα ήταν προθυμότατος. Ο π. Χαράλαμπος θα έβγαζε τις περισσότερες δουλειές, γιατί στα τελευταία χρόνια είχαν μείνει λίγοι Πατέρες στην μονή και αυτοί γέροι. Είχε δε και την Βιβλιοθήκη, αλλά τον έβγαλαν, επειδή δεν έκλεινε ποτέ την πόρτα. Συνήθιζε να λέει: “Αφήστε τους ανθρώπους να διαβάζουν τα βιβλία”. Δεν του περνούσε λογισμός ότι υπάρχουν και άνθρωποι που κλέβουν βιβλία. Είχε πολλή αγνότητα και απλότητα.

Εκτός από τα πολλά διακονήματα που είχε, φύτευε ακόμα και δέντρα για τους μεταγενέστερους, γιατί πίστευε ότι η Μονή Κουτλουμουσίου πάλι θα επανδρωθεί. Τα μεν χέρια του συνέχεια εργάζονταν για τους άλλους, ο δε νους του και η καρδιά του εργάζονταν στα πνευματικά διά της αδιαλείπτου προσευχής Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με. Στην Ακολουθία πάντα πρώτος. Κρατούσε μάλιστα τον ένα χορό ως ψάλτης. Την ώρα δε που ο Κανονάρχης πήγαινε στον άλλο χορό να κανοναρχήσει, ο π. Χαράλαμπος έλεγε γρήγορα-γρήγορα την ευχή, για να μη διακόπτει την αδιάλειπτη προσευχή του.

Έτσι εργατικότατος και πνευματικότατος έζησε, χωρίς να το ρίξει κάτω. Αλλά, δυστυχώς, μια βαριά γρίπη μόνο τον έριξε στο κρεβάτι, και ο γιατρός είπε στους Πατέρες να μην απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θα τελειώσει η ζωή του. Ο Πατήρ το άκουσε κάτω από τις κουβέρτες και απήντησε:

- Τι, λες; Εγώ δεν πεθαίνω, αν δεν έρθει το Πάσχα να πω το Χριστός Ανέστη.

Πράγματι, πέρασαν δυο μήνες σχεδόν, ήρθε το Πάσχα, είπε το Χριστός Ανέστη, κοινώνησε και μετά αναπαύθηκε. Το φιλότιμο απλό Γεροντάκι είχε γίνει πραγματικό παιδί του Θεού και μαζί με τον Θεό καθόρισε την ημέρα του θανάτου του.

Στην Σκήτη των Ιβήρων, ο Γέρο-Νικόλαος από τη συνοδεία των Μαρκιανών μού διηγήθηκε για έναν Πατέρα, που είχε και αυτός παιδική απλότητα, ότι κάποτε, όταν είχε στερέψει το πηγάδι τους, είχε κατεβάσει την εικόνα του Αγίου Νικολάου στο ξεροπήγαδο, με το σχοινί δεμένη από τον χαλκά, και είπε:

- Άγιε Νικόλαε, να ανέβεις μαζί με το νερό, εάν θέλεις να σου ανάβω το καντήλι, αφού μπορείς να το κάνεις αυτό. Βλέπεις, έρχονται τόσοι άνθρωποι, και δεν έχουμε λίγο κρύο νερό να τους δώσουμε.

Ω του θαύματος! το νερό ανέβαινε σιγά-σιγά, και η εικόνα του Αγίου έπλεε επάνω, μέχρι που την έπιασε με τα χέρια του, την ασπάσθηκε με ευλάβεια και την πήγε στον Ναό. (Αυτό έγινε πριν από πενήντα χρόνια περίπου).

Στη ίδια Σκήτη, λίγο πιο πάνω από αυτή την Καλύβη, είναι οι “Άγιοι Απόστολοι”, όπου μένουν τώρα δυο Πατέρες, που είναι και κατά σάρκα αδέλφια. Στη Συνοδεία αυτή ήταν και ο Γέρο-Παχώμιος, στον οποίο έβλεπε κανείς ολοφάνερα την αγιότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Το Γεροντάκι αυτό ήταν πολύ απλό και τελείως αγράμματο αλλά πολύ χαριτωμένο. Στο Κυριακό της Σκήτης, όταν ερχόταν για να εκκλησιασθεί τις εορτές, ποτέ δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά πάντα όρθιος στεκόταν, ακόμα και στις ολονυχτίες, και έλεγε την ευχή. Όταν τύχαινε να τον ρωτήση κανείς “πού βρίσκεται η ακολουθία”, απαντούσε:

- Ψαλτήρια-ψαλτήρια λένε οι Πατέρες.Όλα ψαλτήρια τα έλεγε. Ούτε και από ψαλτικά ήξερε καθόλου, εκτός από το Χριστός Ανέστη, που έψαλε το Πάσχα. Πάντα πρόθυμος να κάνει τα θελήματα των άλλων, χωρίς να έχει καθόλου θέλημα δικό του.

Όση στενοχώρια και αν είχε κανείς, άμα έβλεπε τον Πατέρα Παχώμιο, του έφευγε. Όλοι τον αγαπούσαν, ακόμα και τα φίδια, που του είχαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. Στην περιοχή της Καλύβης ήταν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν νερά. Οι άλλοι δυο Πατέρες πολύ φοβούνταν τα φίδια, ενώ ο Γέρο-Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από τον φράχτη τους.

Μια μέρα ενώ πήγαινε βιαστικός στην Καλύβη των Μαρκιανών, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στην μέση του σαν ζώνη, για να τελειώση πρώτα την δουλειά του και μετά να το βγάλει έξω από την περιοχή τους. Ο Πατήρ Ιακώβος, μόλις τον είδε, τρόμαξε, και ο Πατήρ Παχώμιος παραξενεύτηκε για αυτό. Μετά μου έλεγε:

- Δεν ξέρω γιατί φοβάται από τα φίδια. Εκείνος ο δικός μας ο Πατήρ Ανδρέας φοβάται ακόμα και τους σκορπιούς! Εγώ τους μαζεύω στην χούφτα μου τους σκορπιούς από τα ντουβάρια και τους πετάω έξω από την Καλύβα. Τώρα που τρέμουν τα χέρια μου από το πάρκινσον, τα μεγάλα φίδια σβαρνίζοντας τα βγάζω έξω.

Ρώτησα τον Γέροντα:

- Γιατί δεν σε δαγκώνουν εσένα τα φίδια, Πάτερ Παχώμιε;

Μου απάντησε:

- Κάπου γράφει ο Ιησούς Χριστός σε ένα χαρτί “εάν έχεις πίστη, πιάνεις και τα φίδια και τους σκορπιούς, και δε σε πειράζουν”.

Το άγιο αυτό Γεροντάκι, ο Πατήρ Παχώμιος, είχε αναπαυθή στις 22-10-1967, ένα χρόνο πριν από τον Γέροντα Παπά-Τύχωνα, για τον οποίο θα αναφέρω στη συνέχεια, καθώς και για άλλους Οσίους Πατέρες, που αγωνίσθηκαν φιλότιμα στο Περιβόλι της Παναγίας, και εξαγνίσθηκαν με τη βοήθεια της Καλής μητέρας, της Αγνής Παρθένου. Έγιναν Στρατιώτες του Χριστού, νίκησαν τα πάθη τους, εξόντωσαν τον εχθρό διάβολο, αυτοί οι “Λοκατζήδες της Εκκλησίας μας”, και στεφανώθηκαν από τον Χριστό με άφθαρτο στεφάνι.

Πολλούς από αυτούς είχα γνωρίσει και από κοντά, αλλά, δυστυχώς, δεν τους μιμήθηκα και έτσι βρίσκομαι πολύ μακριά τους. Εύχομαι όμως με όλη την καρδιά μου να τους μιμηθούν όσοι θα διαβάσουν τα θεία κατορθώματα τους και παρακαλώ να εύχονται και εκείνοι για μένα τον ταλαίπωρο Παίσιο. Αμήν.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", 14η ανατύπωση, 2010