Το Απόδειπνο είναι μία ομπρέλα(Γέροντας Αμβρόσιος)

Είχε πάει μια φορά με κάποιο πνευματικό του παιδί και άκουσαν την ομιλία ενός γνωστού Ιεροκήρυκα, κάπου στην Αθήνα. Έπειτα υπήρξε συζήτηση και 

ένας νέος από το κοινό έκανε στον ιερέα την έξης ερώτηση:

-    Πάτερ, εγώ δεν μπορώ να διαβάζω το Απόδειπνο ή τον 

Εξάψαλμο, ούτε Θεία Λειτουργία να παρακολουθώ. Το μόνο 

πού μπορώ να κάνω είναι να λέω το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με»,

 θα σωθώ;

Εκείνος δεν του έδωσε ξεκάθαρη απάντηση. 

Ό Γέροντας, όμως, γύρισε εκείνη τη στιγμή στο πνευματικό του 

παιδί πού τον συνόδευε και του ψιθύρισε:

-Έπρεπε να του πει: «Ναι, θα σωθείς».

Έλεγε ότι το Απόδειπνο είναι μία ομπρέλα, ή όποια ανοίγει και

 σκεπάζει όλη την οικογένεια από τα κακά πνεύματα πού υπάρχουν 

τη νύχτα, ότι απωθεί και τούς κλέφτες ακόμη και σε θωρακίζει

 ό Θεός μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Σε μια γυναίκα, μάλιστα, 

είχε επιμείνει όχι μόνο στην πρωινή προσευχή, τότε πού είμαστε 

ξεκούραστοι, αλλά και στη βραδινή, παρά την κόπωση της ημέρας 

πού προηγήθηκε. Της τόνισε:

-     Το Απόδειπνο θα προσπαθείς να το λες κάθε βράδυ με τα 

παιδιά σου. Και πάντα θα διαβάζει ό ένας δυνατά, ενώ οι άλλοι 

θα συνοδεύουν... θα συμμετέχουν όλοι τέλος πάντων με κάποιον

 τρόπο. Ή, αν δεν γίνεται, να είστε όλη ή οικογένεια μαζί και

 ας το διαβάζει ό ένας.

Ήταν όμως με κατανόηση προς τον άλλο. Έτσι, όταν ή ίδια τον 

ρώτησε τί να κάνει με τα παιδιά της, αφού λόγω της ηλικίας ή 

των μαθημάτων τους δεν μπορούσαν να συμμετέχουν, της είπε:

-     Τότε ας το κάνει ό καθένας μόνος του, προκειμένου να μη 

γίνεται καθόλου. Και αν δεν μπορείτε να κάνετε όλο το Απόδειπνο,

 τότε πείτε τον 50ό ψαλμό του Δαβίδ 

(«Ελέησον με, ό Θεός, κατά το μέγα έλεος Σου»).

Γέροντας Αμβροσίος Λάζαρης ''Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου'

'Εκδ.Ακρίτα

πηγή/αντιγραφή

Γιά ποιό λόγο ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ Πατήρ ἤ τό Πνεῦμα· καί ποιές οἱ συνέπειες τῆς ἐνανθρώπησης.

 

Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

Ὁ Πατήρ δέν μεταπίπτει στόν Υἱό, παραμένει πάντα Πατήρ· ὁ Υἱός δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα, παραμένει πάντα Υἱός· τό Πνεῦμα δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα ἤ τόν Υἱό, παραμένει πάντα Πνεῦμα ἅγιο. Ἡ ἰδιότητα καθενός προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι σταθερή καί ἀμετάβλητη. Πῶς, ἄλλωστε, θά παρέμενε ἰδιότητα ἄν ἐναλασσόταν συνεχῶς περνώντας κάθε φορά σέ ἄλλο πρόσωπο; Γιαυτό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι πού γίνεται Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά παραμείνει ἀκριβῶς ἡ ἰδιότητα ἀμετακίνητη. Γιατί, ὄντας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παίρνοντας σάρκα ἀνθρώπου ἀπ τήν ἁγία Παρθένο, δέν ἀλλοτριώθηκε ἀπό τήν υἱική του ἰδιότητα.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνανθρώπησε γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δημιουργώντας τον τόν προόρισε.

Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα, διανοητή καί ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, δηλαδή νά ᾿ναι, ὅπως καί ὁ δημιουργός του, τέλεια ἐνάρετος, πράγμα κατορθωτό γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Γιατί οἱ ἀρετές, δηλαδή ἡ νηφαλιότητα, ἡ ἠρεμία, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ ἀγαθοσύνη, ἡ σοφία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀνεξικακία εἶναι πρωταρχικά, γνωρίσματα τῆς θείας φύσης. 

Ὁ Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του ( τόν δημιούργησε γιά νά μείνει ἄφθαρτος, τόν ἀνέβασε στήν ἀθανασία μέ τό νά τόν κρατᾶ κοντά του). Ἐμεῖς, ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε μέ τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς, καί περάσαμε στήν παράταξη τῆς κακίας μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Τίς γάρ μετουσία φωτί πρός σκότος; Καί ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζώη, πέσαμε στή φθόρα τοῦ θανάτου.

Ἐπειδή, τώρα, ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει, προσφέροντας καί ἐνεργώντας ὁ ἴδιος, τήν ἐξομοιωμένη μ᾿ αὐτόν εἰκόνα καί τόν ἀρχαῖο προορισμό. Κι ἀκόμα νά μᾶς διδάξει τό ἐνάρετο ἦθος τῆς βιωτῆς, αὐτό τό ἦθος πού ὁ ἴδιος μέ τήν ἐπίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο καί εὐκολοκατόρθωτο. Κι ἀκόμα νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή φθορά φέρνοντάς μας πάλι σέ κοινωνία μέ τή ζωή, μέ τό νά ἀνοίξει ὁ ἴδιος τό δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης. Καί ἀκόμα νά ξανακάνει καινούργιο τό θρυμματισμένο κι ἀγνώριστο κανάτι τῆς ὕπαρξής μας, νά λύσει τά δεσμά τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου ἐπάνω μας προκαλώντας μας νά ἀναγνωρίσουμε τήν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμα νά μᾶς γεμίσει κουράγιο καί νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά πολεμοῦμε τόν τύραννο μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση.

Μέ τήν ἐνανθρώπηση, λοιπόν, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καταργήθηκε ἡ λατρεία τῶν δαιμόνων, ὅλη ἡ κτίση ἁγιάστηκε μέ τό θεῖο του αἷμα, οἱ βωμοί καί οἱ ναοί τῶν εἰδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, λατρεύεται πιά ἡ ὁμοούσια Τριάδα, ἡ ἄκτιστη θεότητα, ὁ ἕνας ἀληθινός Θεός ὁ δημιουργός καί κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Τώρα πιά, πάλι, οἱ ἀρετές εἶναι κατορθωτός τρόπος ζωῆς, προσφέρθηκε ἡ ἐλπίδα μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· τώρα πιά οἱ δαίμονες τρέμουν τούς ἀνθρώπους πού προηγουμένως ἦταν τοῦ χεριοῦ τους. Καί τό πράγματι ἀξιοθαύμαστο, εἶναι πώς ὅλα αὐτά κατορθώθηκαν μέ τό σταυρό καί τά πάθη καί τό θάνατο. Κηρύχθηκε σ” ὅλη τή γῆ τό Εὐαγγέλιο τῆς ὑποταγῆς στό Θεό, ὄχι μέ πολέμους καί ὅπλα καί στρατούς πού σύντριβαν τούς ἐχθρούς. Κηρύχθηκε ἀπό λίγους γυμνούς, φτωχούς καί ἀγράμματους, πού διώχνονταν ἀπό παντοῦ, πού δέχονταν χτυπήματα, πού θανατώνονταν, πού κήρυτταν ἕνα σταυρωμένο καί νεκρό, πού ὅμως ἐπικράτησαν ἀπέναντι στούς σοφούς καί τούς ἰσχυρούς γιατί ἀκριβῶς τούς ἀκολουθοῦσε ἡ ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ σταυρωμένου. Ὁ θάνατος, ὁ πρίν τρομακτικός, νικιέται, καί καταδικάζεται τώρα ὁ ἀπόβλητος καί μισητός τῆς ζωῆς.

Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ· αὐτές εἶναι οἱ συνέπειες τῆς ἐπιβολῆς τῆς δύναμής του. Δέν ἔσωσε ἕνα λαό, ὅπως ὁ Μωυσῆς πού φυγάδευσε ἀπό τήν Αἴγυπτο τούς Ἑβραίους περνώντας τους μέσ” ἀπό τή θάλασσα γιά ν᾿ ἀπαλλαγοῦν ἀπό τή δουλεία τοῦ Φαραῶ. Ἔσωσε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τή φθορά τοῦ θανάτου καί τόν γεμάτο ἀπό κακία τύραννο, τήν ἁμαρτία. Καί ἔσωσε τούς ἀνθρώπους ὅλους, ὄχι πειθαναγκάζοντάς τους νά ἀσκήσουν τήν ἀρετή, ὄχι παραχώνοντάς τους στό χῶμα, ὄχι καίοντάς τους καί διατάσσοντας νά λιθοβολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί, ἀλλά πείθοντάς τους μέ πραότητα, ὑπομονή καί συγχωρετικότητα νά διαλέξουν τήν ἀρετή καί νά συναγωνίζονται στούς κόπους γι᾿ αὐτήν κι ἔτσι νά ἱκανοποιοῦνται. Προηγουμένως ὅταν ἁμάρταναν ἐτιμωροῦντο μέ χτυπήματα κι ὅμως ἐπέμεναν στήν ἁμαρτία καί τήν εἶχαν θεοποιήσει· τώρα δέχονται νά ὑφίστανται χτυπήματα γιά χάρη τῆς ὑπακοῆς στό Θεό καί γιά χάρη τῆς ἀρετῆς, δέχονται νά κακοπαθοῦν καί νά θανατώνονται.

Δόξα σέ Σένα Χριστέ, Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Σοφία καί Δύναμη καί Θεέ Παντοκράτορα. Τί νά Σοῦ ἀντιδωρίσουμε ἐμεῖς οἱ ἄπραγοι γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισες; Ὅλα μᾶς τά ᾿χεις δοσμένα Ἐσύ καί τίποτ᾿ ἄλλο δέν ζητᾶς ἀπό μᾶς πάρα ν᾿ ἀποδεχτοῦμε τή σωτηρία πού μᾶς πρόσφερες, δίνοντάς μας ἀκόμα καί τή δύναμη γιά νά τό κάνουμε. Καί τήν προσπάθειά μας πάλι νιώθεις γιά χάρη γιατί εἶσαι ἀπερίγραπτα ἀγαθός. Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Ἐσένα πού μᾶς ἔδωσες τήν ὕπαρξη, μά καί μᾶς χάρισες τήν αἰώνια ζωή· Ἐσένα πού καί ὅταν τήν χάσαμε καί τήν ἀρνηθήκαμε, μᾶς ὁδήγησες πίσω σ” αὐτήν μέ τήν ἐνανθρώπησή Σου πού καμιά γλώσσα δέν τολμᾶ νά ἑρμηνεύσει.

Οι πατέρες του Αγίου Όρους και η αγάπη

πηγή

Σημεία του Θεού προ μεγάλων γεγονότων

Πάντοτε πίστευαν οι άνθρωποι ότι κάθε μεγάλο γεγονός, προπάντων αν είναι κακό, προσημαίνεται.
Δύο τέτοια σημεία – απλά και συμβολικά, στο βάθος πολύ πιό φοβερά και από τα τέρατα 

– σημειώθηκαν στο διάστημα της πολιορκίας (της Κωνσταντινούπολης).
Το ένα, σύνθετο και συνυφασμένο με τρεις φάσεις, σημειώθηκε μ έ σ α στην Κωνσταντινούπολη.
Το άλλο το είδαν οι Τούρκοι ε π ά ν ω από την Κωνσταντινούπολη.
Το πρώτο το πληροφορήθηκα, διαβάζοντας το αντίγραφο του βιβλίου του Κριτόβουλου 

(ιστορικός του Μωάμεθ).
Το δεύτερο μου το πληροφόρησε το Χρονικό του Σφραντζή 

(ιστορικός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου).

Ο Κριτόβουλος γράφει : ” Κατά δε τας αυτάς ημέρας” (δηλαδή, λίγες μέρες πριν διατάξει

 και εξαπολύσει ο Μωάμεθ τη γενική επίθεση) “ξυνηνέχθη και τάδε, άπερ θεοσημείαι 

τινες ήσαν και προφοιβασμοί των εσομένων όσον ου τη πόλει δεινών. 

Προ γαρ τριών ή τεττάρων ημερών του πολέμου” (“πόλεμο” ονομάζει στο σημείο

 αυτό ο Κριτόβουλος τη γενική πολεμική ενέργεια) “θεοκλητούντων πάντων των 

εν τη πόλει ανδρών ομού τε και γυναικών, και περιερχομένων αυτήν μετά της εικόνος 

της θεομήτορος, αύτη των χειρών αίφνης εκπεσούσα των κατεχόντων, μηδεμίας

 ηστινοσούν ανάγκης ή βίας ηγησαμένης, πρηνής έπεσεν επ’ έδαφος.Πάντων ουν 

αναβοησάντων ευθύς και ξυνδεδραμεκότων ες ανάστασιν της εικόνος, αύτη μάλλον 

εβρίθη μολύβδου δίκην βαρυνομένη, ώσπερ ενισχυμένη τω εδάφει, και όλως

 δυσαπόσπαστος ην. Και τούτο εφ’ ικανήν ώραν εγίνετο, έως ου μετά βίας πολλής

 και κραυγής μεγάλης και δεήσεως πάντων οι τε ιερείς και βαστάζοντες μόλις 

ανέστησαν τε αυτήν και τοις των φερόντων ώμοις επέθεσαν. Τούτο παρά δόξαν

 γεγονός φρίκην τε πολλήν και αγωνίαν μεγίστην και φόβον πάσιν ενέβαλεν,

 ενόμιζον γαρ, ώσπερ δη και ην, επ’ ουδενί ξυμβόλω χρηστώ την πτώσιν ταύτην

 γενέσθαι.
Έπειτα δε ουκ έφθησαν μικρόν προβάντες, και ευθύς μετά τούτο, μεσημβρίας

 ούσης σταθεράς, βρονταί πολλαί και αστραπαί κατερράγησαν μετά νέφους, 

και υσέ γε λάβρον υετόν μετά χαλάζης σφοδροτάτης, ώστε μη δύνασθαι αντέχειν

 ή προβαίνειν έτι τους τε ιερείς και φέροντας την εικόνα και το πλήθος των ακολούθων,

 τη φορά των καταφερομένων υδάτων και τη βία της χαλάζης βαρυνομένους τε 

και κωλυομένους… Και τη μεν προτέρα ταύτα εγένετο, τη δ’ υστεραία έωθεν νέφος 

βαρύ την πόλιν πάσαν περιεκάλυψεν από πρωίας βαθείας έως εσπέρας.

Τούτο πάντως εδήλου την αποδημίαν του θείου και αναχώρησιν εκ της πόλεως 

ή την τελείαν ταύτης εγκατάλειψιν και αποστροφήν, νέφει γαρ το θείον κρυπτόμενον

 και παραγίνεται και πάλιν απέρχεται”.

Το δεύτερο σημείο το είδαν οι Τούρκοι.
Και θα μπορούσε να είναι ευοίωνο για μας, αν την τελευταία στιγμή δεν αποφάσιζε 

ο Θεός να αλλάξει το νόημα του σημείου αυτού.
Ταλαντεύθηκε τάχα ο Θεός;
Φοβάμαι ότι το ερώτημα τούτο είναι ανίερο και βέβηλο.
Ωστόσο, το διατυπώνω, γιατί δεν μπορώ να πω με καμμία βεβαιότητα ότι ο Θεός 

έχει πάρει τις αποφάσεις του πριν από όλους τους αιώνες.
Το ότι υπάρχει ο Θεός είναι το πιό γνωστό πράγμα στον κόσμο.
Ο ίδιος όμως, ο Θεός – δηλαδή, η υπόστασή του, η λειτουργία και εκδήλωση της 

παντοδυναμίας του – είναι το μέγα Άγνωστο.
Και δεν έχει, βέβαια, ο νους μας το δικαίωμα να κάνει υποθέσεις για το πώς ζει 

ο Θεός και πώς παίρνει τις αποφάσεις του, αλλά η καρδιά μας, γεμάτη αγάπη 

για τον Θεό, έχει τις αμφιβολίες της, όπως έχει αμφιβολίες για κάθε τί που αγαπάει

 πολύ.
Το σημείο, που την εμφάνισή του περιγράφει ο Σφραντζής, πρέπει να εμφανίσθηκε 

την τελευταία εβδομάδα πριν τη μεγάλη γενική επίθεση, δηλαδή μετά τις 20 Μαϊου.
“Ημών δε ούτως εχόντων” (δηλαδή, ενώ οι δικοί μας ματαίωναν κάθε προσπάθεια του εχθρού)

 “ο δε Ιουστινιανός φοβερός εφάνη τοις εναντίοις.Ιδού τις φήμη ψευδής ερρέθη εις το

 εναντίων στρατόπεδον, ότι εκ της Ιταλίας στόλος εις βοήθειαν της πόλεως έρχεται” 

 (η φήμη δεν ήταν ψεύτικη. γιατί ο Πάπας έστειλε πραγματικά ένα στόλο που, ωστόσο,

 δε μπήκε ποτέ στον Ελλήσποντο), ” ομοίως και ο Ίαγκος ο κυβερνήτης των Ουγγάρων” 

(ο Ιωάννης Ουνυάδης) ” μετά πλείστων στρατών ιππικών τε και πεζών”

 (η φήμη αυτή ήταν ανυπόστατη, γιατί ο Ουνυάδης δεν είχε, στις κρίσιμες εκείνες ώρες, 

τη δυνατότητα και τα μέσα να παρέμβει) ” και κατά του αμηρά αράς έλεγον και 

διεγόγγυζον, λέγοντες ότι αυτός έσεται ο αφανισμός του γένους αυτών δια το 

αδύνατα επιχειρίζεσθαι αυτούς.Ωσαύτως και ο αμηράς μεστός υπάρχων

 διαλογισμών και ταραχής και δειλίας, και πάσα η βουλή αυτού περίλυπος 

υπήρχε, πρώτον μεν διότι ερρέθη αυτοίς περί της βοηθείας, δεύτερον δε 

θεωρούντες πώς τοσούτον στράτευμα φαβερόν και αναρίθμητον δια ξεράς τε 

και θαλάσσης τοσούταις ημέραις ουδέν εκατόρθωσεν, και πολλάκις τοσούταις 

μηχαναίς και δυνάμεσι τας κλίμακας εν τοις τείχεσι βαλόντες κακώς απεπέμφθησαν

 και απεκριμνήσθησαν…τρίτον δε ό τ ι  ε θ ε ώ ρ ο υ ν  σ η μ ε ί ο ν”.
Ποιό ήταν το σημείο που έκαμε τους Τούρκους, αφού την πρώτη στιγμή το πήραν 

για καλό, να κυριευθούν από φόβο και κακά προαισθήματα;
Και πώς μεταμορφώθηκε το σημείο αυτό, κι από σημείο κακό για τους Τούρκους έγινε 

κακό για μας;
“Φως αστράπτον καταβαίνον εξ ουρανών και δι’ όλης της νυκτός άνωθεν της πόλεως 

εστός διέσκεπεν αυτήν. Και ώς είδον” (οι Τούρκοι) ” αυτό το φως, εν πρώτοις έλεγον 

ότι ο θεός ωργίσθη τοις Χριστιανοίς και ήθελεν αυτούς κατακαύσαι και ημίν παραδώσαι 

 δούλους. Έπειτα δε ως είδον ότι πάντοτε μετά αισχύνης εκ των τειχών και των κλιμάκων

 απεκρημνίζοντο και τοσαύτας μηχανάς ποιούντες και ουδέν ίσχυσαν, και ώς ήκουσαν 

και ψευδή φήμην περί του στόλου της Ιταλίας και του Ιάγκου, πάλιν περί του φωτός

 εκείνου έλεγον ότι ο θεός υπέρ των Χριστιανών πολεμεί και σκέπει αυτούς και 

αντιλήπτωρ αυτών εστί…
Και δια ταύτας τας αιτίας ο αμηράς… και πας ο στρατός αυτού λυπούμενος και 

κατηφής υπήρχον, ος βουληθείς επί την αύριον εγερθήναι και την πολιορκίαν λύσαι. 

Τη δε αυτή εσπέρα εν η επί την αύριον εβούλοντο ίνα απελθώσιν, ορώσι πάλιν,

 ως σύνηθες, το φως εκ των ουρανών καταβαίνον. Και ουχ ήπλωτο, ως σύνηθες τ

ο πρότερον, έως άνωθεν της πόλεως ιστάναι δι’ όλης της νυκτός, αλλ’ εκ μακρού

 μόνον εφάνη και ευθύς διασκορπισθέν αφανές εγένετο.

 Ως ουν είδον αυτό ο αμηράς και πάντες οι αυτού, χαράς πολλής πλησθέντες έλεγον,

 ο θεός τα νυν εγκατέλιπεν αυτούς. Και αυτό έκριναν οι της μιαράς αυτών 

και ασεβούς θρησκείας και πλάνης σοφοί και γραμματείς πως την πόλιν κερδήσωσι το φως εδήλου”.

Πώς, όμως, δ ε ν είδαν το φως αυτό οι δικοί μας στην Κωνσταντινούπολη;
Πώς δ ε ν το είδαν ο ύ τ ε  όσες νύχτες άνοιγε, απλωνόταν, και σκέπαζε προστατευτικά

 τη Βασιλεύουσα, ο ύ τ ε τη νύχτα εκείνη (28 Μαϊου) που πρόβαλε μονάχα για 

λίγες στιγμές και που ήταν απρόθυμο να την προστατεύσει;
Ποιός ξέρει!

Στη πόλη της Θεσσαλονίκης, πριν λίγες ημέρες (Νοέμβριο 2012) αισθανθήκαμε 

δέος και κάποιο πνευματικό τρόμο όταν δεν άνοιξε η λάρνακα του Αγίου Δημητρίου
 κατά την τελετή μυροβλησίας.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σημαίνει το σημείο του Κυρίου προς τον ελληνικό λαό.
Σίγουρα όμως ο Θεός θέλει να μας φέρει κοντά Του μέσα από πραγματική μετάνοια 

και πνευματική εγρήγορση.
Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα θαυμαστά της ζωντανής θρησκείας μας σαν

 εκδηλώσεις μαγείας και ψευδαίσθησης αλλά με πίστη και προσευχή μετανοίας 

να παρακαλούμε το Θεό να δείχνει την παρουσία Του στην καθημερινότητά μας.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κεκτημένο από τον άνθρωπο, αλλά όλα είναι

 προσφορά αγάπης και δωρεά της φιλανθρωπίας του Πλάστη μας και

 Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου.
Θεός υπάρχει, άνθρωποι δεν υπάρχουν.

Πηγή: ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΟ ΧΙΛΙΑ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΔΥΟ Τόμος Β’ (Παναγιώτου Κανελλόπουλου

πηγή

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, "Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο"

Από τις Διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, όπως τις διασώζει ο αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος:

Επήγεν ο Κύριος εις την κόλασιν και έβγαλε τον Αδάμ, την Εύαν και το γένος του. Ανέστη την τρίτην ημέραν. Εφάνη δώδεκα φοράς εις τους Αποστόλους του. Έγινε χαρά εις τον ουρανόν, χαρά εις την γην και εις όλον τον κόσμον. Φαρμάκι και σπαθί δίστομον εις την καρδίαν των Εβραίων και μάλιστα του διαβόλου. Δια τούτο και οι Εβραίοι δεν κατακαίονται άλλην ημέραν τόσον, ωσάν την Κυριακήν,

όπου ακούουν τον παπά μας να λέγει : “Ο αναστάς εκ νεκρών Χριστός ο αληθινός Θεός ημών”. Διότι εκείνο όπου εσπούδαζον οι Εβραίοι να κάμουν δια να εξαλείψουν το όνομα του Χριστού μας, εγύρισεν εναντίον της κεφαλής των. Πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να χαιρώμεθα πάντοτε, μα περισσότερον την Κυριακήν, οπού είναι η Ανάστασις του Χριστού μας. Διότι Κυριακή ημέραν έγινεν ο Ευαγγελισμός της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Κυριακήν ημέραν μέλλει ο Κύριος να αναστήσει όλον τον κόσμον.Πρέπει και ημείς να εργαζώμεθα τας εξ ημέρας δια ταύτα τα μάταια, γήινα και ψεύτικα πράγματα, και την Κυριακήν να πηγαίνωμεν εις την εκκλησίαν και να στοχαζώμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν, τον παράδεισον, την ψυχήν μας οπού είναι τιμιωτέρα από όλον τον κόσμον, και όχι να πολυτρώγωμεν, να πολυπίνωμεν και να κάμνωμεν αμαρτίας, ούτε να εργαζώμεθα και να πραγματευώμεθα την Κυριακήν. Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν. Και ή σε θανατώνει ο Κύριος παράκαιρα, ή την γυναίκα σου, ή το παιδί σου, ή το ζώον σου ψοφά, ή άλλον κακόν σου κάμνει. Όθεν, αδελφοί μου, δια να μη πάθετε κανένα κακό, μήτε ψυχικόν μήτε σωματικόν, εγώ σας συμβουλεύω να φυλάγετε την Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη εις τον Θεόν. Εδώ πώς πηγαίνετε, χριστιανοί μου ; Την φυλάγετε την Κυριακήν ; Αν είσθε χριστιανοί, να την φυλάγετε. Έχετε εδώ πρόβατα ; Το γάλα της Κυριακής τί το κάμνετε ; Άκουσε, παιδί μου, να το σμίγεις όλο και να το κάμνεις επτά μερίδια. Και τα έξ μερίδια κράτησέ τα δια τον εαυτό σου, και το άλλον μερίδιον της Κυριακής, αν θέλεις δώσε το ελεημοσύνην εις τους πτωχούς, ή εις την εκκλησίαν δια να ευλογήσει ο Θεός τα πράγματά σου. Και να τύχει ανάγκη και θέλεις να πωλήσεις πράγματα φαγώσιμα την Κυριακήν, εκείνο το κέρδος μη το σμίγεις εις την σακκούλα σου, διότι την μαγαρίζει. Αλλά δώσε το ελεημοσύνην, δια να σας φυλάγει ο Θεός.
πηγή

Ποιοί θέτουν τροχοπέδη στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς αἱρέσεως;

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ...ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;

Ὁ γ. Ἀγάθων τῆς Κωνσταμονίτου ὁμιλεῖ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, γιὰ τὸν Πατριάρχη καὶ τὸν γ. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτη

Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ κόσμῳ Γέροντες καὶ κληρικοί, σιωποῦν γιὰ τὴν πραγματοποιούμενη  Ἕνωση τῶν «Ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς Παπικούς· Ἕνωση –ποὺ κατὰ τὸν γέροντα Ἐφραίμ– ἔχει γίνει μυστικά! Γνωρίζουν πὼς ὅσο ἀντιδροῦν οἱ πιστοί, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα ἡ φανερὴ Ἕνωση. Καὶ ἐνῶ τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ διακηρύσσουν δημοσίως δὲν ἀντιδροῦν, ἀφήνοντας τοὺς ἀγνοοῦντας πιστοὺς νὰ γίνονται θύματα τῆς ἀγαπολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ περιμένουν παθητικὰ τὴν τελικὴ ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδὴ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναιρέσεως ποὺ ἑτοιμάζει τὴν ἔλευση  τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὴν Ἕνωση!

Στὸ διαδίκτυο ἁλιεύσαμε τὸ παρακάτω κείμενο μὲ τὸ Video ποὺ τὸ συνόδευε. Πρόκειται γιὰ μιὰ ὁμιλία-συζήτηση τοῦ γέροντος Ἀγάθωνος, Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Κωνσταμονίτου γιὰ τὸν Παπισμό, τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς θέσεις ἐπ’ αὐτῶν τοῦ γέροντα Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτη. Τὸ παραθέτουμε, μαζὶ μὲ τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο.

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ὁ Γέροντάς μου, Καθηγούμενος της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου, γέρων Αγάθων, ομιλεί στην ενορία μας. Απόσπασμα 3 (video). Στα πλαίσια του κατηχητικού μαθήματος φοιτητών και ενηλίκων του πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη, στον Ιερό Βυζαντινό Ναό Προφήτου Ηλιού Θεσσαλονίκης, εκτάκτως τον Νοέμβριο του 2008, μας τίμησε με την παρουσία του, ο καθηγούμενος της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους, πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης γ. Αγάθων. Κατόπιν παρακλήσεώς μας, ομίλησε στη σύναξη. Στο συγκεκριμένο σύντομο απόσπασμα ομιλεί για την αίρεση του Παπισμού».

Ἡ Ὁμιλία - Συζήτηση

π. Ἀγάθων: Ὁ Πάπας (ὁ Παπισμὸς) εἶναι αἵρεσις, δὲν ἔχει σχέση καμιὰ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸ σχίσμα ποὺ ἔγινε τὸ 1054... Πολὺ καλὰ γνωρίζετε, πὼς δύο παρατάξεις ὑπάρχουν ἐπάνω στὸν οὐρανό, ἢ Παράδεισος ἢ κόλαση. Μεσάζων δὲν ὑπάρχει. Ἢ θὰ εἶσαι Ὀρθόδοξος, ἤ, ἐὰν δὲν εἶσαι Ὀρθόδοξος, εἶσαι γιὰ τὴν κόλαση.

Ἀκροατής: Σωτηρία δὲν ἔχει.

π. Ἀγάθων: Δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Αὐτὰ εἶναι ξεκάθαρα. Ὄχι ἡμίμετρα, αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα μὲ τόν (σ.σ. δὲν ἀναφέρει ὄνομα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἐννοεῖ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο), ποὺ τὰ κάνει πλακάκια καὶ σάλτσα, ἂς ποῦμε. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, πρὶν πάει ὁ Πάπας, γιὰ νὰ καλύψει (ὅσα ἔγιναν στὸ Φανάρι τὸ 2006). Μετά, ποῦ νὰ παρουσιασθεῖ, τί νὰ πεῖ; Τί νὰ πεῖ; Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, πῆγε, ἀγκάλιασε τὸν Πάπα, –ἤμουν ἔξω (ἀπὸ τὸ Ὄρος) καὶ τὸ εἶδα στὴν τηλεόραση προσωπικά, καὶ τρία εἰκοσιτετράωρα εἶχα νὰ κοιμηθῶ– ὅταν τὸν εἶδα νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ νὰ πάει ν’ ἀγκαλιάζει τὸν Πάπα, μέσα μου εἶπα: αὐτός ἴχνος, μὰ ἴχνος, δὲν εἶχεἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, κεῖ μέσα ποὺ βρισκότανε; Ἂν εἶχε κάτι, ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο, δὲν θὰ ἔκανε αὐτὴ τὴν κίνηση. Εἶναι φοβερό. Φοβερό. Φοβερό.

Εἴπαμε, ἢ κόλαση ἢ Παράδεσος. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἐφόσον δὲν εἶσαι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν τὸ συζητᾶμε. Νὰ κάνουμε τί; Ἐν ὀνόματι τοῦπασαλείμματος “ἀγάπη”! Μὲ ποιόν;

Θὰ μὲ κοροϊδέψεις ἐμένα. Τὸ Θεὸ (ὅμως) θὰ τὸν κοροϊδέψεις; Τοὺς Ἁγίους Πατέρες θὰ τοὺς κοροϊδέψεις; Οἱ Πατέρες πῆραν θέση· ἀπὸ τὸ 1054 πῆραν θέση. Χωρίσαν τὰ τσανάκια τους. Ὀρθοδοξία καὶ Καθολικοί. Ὁ Πάπας; δὲν τὸ συζητᾶμε, δὲν τὸ συζητᾶμε, δὲν ὑπάρχει συζήτησις. Τώρα ὅμως, μὲ τὶς κινήσεις αὐτές, πάει τώρα νὰ κάνει πασαλείμματα, σὲ ποιόν;

π. Νικόλαος: Ἡ ἕνωση ἔγινε, γέροντα.

π. Ἀγάθων: Σ’ αὐτούς, ὅπως μοὖπε ὁ δικός μου ὁ γέροντας (ὁ δικός μου ὁ γέροντας εἶναι στὴν Ἀμερική, ὁ π. Ἐφραίμ), ἐμένα μοῦ εἶπε· γι’ αὐτοὺς  –μοῦ λέει–  ἡ Ἕνωση ἔγινε, ἁπλούστατα προσπαθοῦν (νὰ πᾶνε) ἀπὸ τὸ 100, στὰ 90, στὰ 80, στὰ 70, στὰ 60...

Ἀκροατής: Νὰ τὸ κλωσσήσουν, γέροντα.

π. Νικόλαος: Νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις.

π. Ἀγάθων: (Ναί). Νὰ ἔχουν πιὸ λίγες ἀντιδράσεις. Ξέρουν ὅτι θὰ ὑπάρχουν ἀντιδράσεις. Δὲν τὸ συζητοῦμε αὐτό. Ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ ἔχουν ὅσο γίνεται πιὸ λιγότερες ἀντιδράσεις.

Ἀκροάτρια: Τὸν κόσμο, ὅμως, γέροντα, μποροῦν νὰ τὸν κοροϊδέψουν, γιατὶ ὁ κόσμος ἔχει ἄγνοια. Ἔτσι δὲν εἶναι;

π. Ἀγάθων: Ναί, ὁπωσδήποτε. Ὁ κόσμος ἔχει ἄγνοια. Αὐτὸ σὲ μᾶς δὲν ἰσχύει, ὅπως εἴμαστε ἐμεῖς ἐδῶ πέρα καὶ τὰ πράγματα τὰ ψιλοκοσκινίζουμε καὶ εἴμαστε λίγο πιὸ ἐνημερωμένοι. Οἱ ἄσχετοι, ἂς ποῦμε, ποὺ θὰ πᾶνε Χριστούγεννα-Πάσχα καὶ τὸ Δεκαπενταύγουστο στὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖνοι οὔτε ποὺ καταλαβαίνουν. Λένε, καὶ τί διαφορὰ ἔχουμε, πάτερ;

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Γέροντα, δὲν εἶναι θέμα Συνόδου αὐτό; Εἶναι θέμα Συνόδου. Νὰ βγεῖ ἡ Σύνοδος καὶ νὰ πεῖ, αὐτό εἶναι κάλπικο, δὲν περνάει ἐδῶ μέσα.

π. Ἀγάθων: Ἠλία, ποιός θὰ μιλήσει;

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Συγγνώμη. Ὁ Πειραιῶς.

π. Ἀγάθων: Ἕνας (εἶναι), ἕνας.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Τὸ βούλωσε κι αὐτός...

π. Ἀγάθων: Τί νὰ κάνει ὁ ἕνας...

π. Νικόλαος: Δὲν τὸ βούλωσε.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Τὸ βούλωσε, ἀστειευόμαστε τώρα.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, δὲν τὸ βούλωσε, ἁπλούστατα τί νὰ κάνει ὁ ἕνας. Ὅταν ὑπάρχουν τόσοι Ἱεράρχες, ὁ Σεραφείμ, πῶς τὸν λένε;

π. Νικόλαος: Σεραφείμ.

π. Ἀγάθων: Δὲν τὸ βούλωσε, ἀλλὰ εἶναι ἕνας, τί νὰ κάνει;

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Κι ὁ Παπαφλέσσας ἕνας ἦταν, πῆγε στὸ Μανιάκι.

π. Νικόλαος: Ἔ, κι αὐτὸς (ὁ Σεραφείμ) ξεσήκωσε αὐτὴ τὴ στιγμή, αὐτὲς τὶς θέσεις ποὺ πῆρε.

π. Ἀγάθων: Νομίζω ὅτι πῆρε θέση, ἀπήντησε.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ἀπήντησε, γέροντα, ἀλλὰ δὲν προ-χώ-ρη-σε.

π. Ἀγάθων: Ἐσύ, πὼς θὰ ἤθελες, δηλαδή.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ἐγὼ θἄκανα ἐπανάσταση. Γέροντα, μέ συχωρεῖτε, ἀλλὰ εἶναι σοβαρὸ τὸ θέμα. Εἴπατε: Κόλαση καὶ Παράδεισος. Τί κάνει ἡ Ἁγία Σύνοδος...

π. Ἀγάθων: Αὐτὸ ποὺ λὲς εἶναι θεωρία.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Σκληρὴ ἡ καλογερική, γέροντα.

π. Ἀγάθων: Δὲν εἶναι σκληρή. ...Ἄλλο νὰ εἶσαι στὰ πράγματα ἐπάνω καὶ ἄλλο νὰ εἶσαι ἔξω. Ἔχει διαφορά. Ἔχει διαφορά. Θὰ ‘ρθεῖ ὅμως τὸ πρᾶγμα, βράζει τὸ καζάνι.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Βράζει, ἀλλὰ ὁ κόσμος ἀ-φο-μοι-ώ-νε-ται, κλωσσίζεται, κλωσσίζεται.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, Ἠλία, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι πιστεύουνε, τὸ πιστεύουνε. Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ πιστεύει ὁ Σεραφεὶμ τὸ πιστεύει. Τὸ ἔδειξε στὴν πράξη ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ εἶναι ἕτοιμος, εἴμαστε ἕτοιμοικοντά του, ἂς ποῦμε, νὰ πάρουμε θέση, ἀλλὰ νὰ ὡριμάσει. Παίρνω τὸν δικό μου (τὸν π. Ἐφραίμ) στὴν Ἀμερική, μοῦ λέει, ὄχι.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ὄχι ἀκόμη.

π. Νικόλαος: Εἶδες, περιμένει.

π. Ἀγάθων: (Μοῦ εἶπε), ἄφησε τὸν ἐχθρὸ νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά.

Ἀλλος ἀκροατής: Εἶπε, γέροντα, νὰ κάνει πρῶτα ὁ ἐχθρὸς τὴν ἐπίθεση.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, ἐμένα μοῦ εἶπε, ἄφησε νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά. Γι’ αὐτοὺς τὰ πράγματα εἶναι ἡ Ἕνωση. Γι’ αὐτοὺς ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει, ἔτσι μοῦ εἶπε. Ἁπλούστατα ἐσένα θὰ σοῦν βροῦν μιὰ πρόφαση. Κι ὅπως βρήκανε μετά. Βρῆκαν πρόφαση ὅτι πῆγε ὁ...

π. Νικόλαος: Ναί, δικαιολογήθηκαν.

π. Ἀγάθων: Ἄν γίνει ἡ Ἕνωση, τότε εἶναι πολὺ πλησίον. Ἂν γίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸ τέλος πλησιάζει ὕστερα.

Σχόλια – Ἐρωτήματα:

Μετὰ τὴν δημοσίευση αὐτῆς τῆς ὁμιλίας-συνομιλίας, σκέφτηκα τὰ ἑξῆς:

Οἱ Οἰκουμενιστὲς –σύμφωνα μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ γέροντος Ἐφραίμ– ἔχουν κάνει τὴν Ἕνωση καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐμπεδώσουνστὸ λαό, νὰ κάμψουν τὴν ἀντίσταση τῶν λίγων ποιμένων καὶ ὅσων πιστῶν τοὺς ἀκολουθοῦν. Ἐπιδιώκουν νὰ προβάλλονται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς –μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου– ὅλο καὶ λιγότερες ἀντιδράσεις. Νὰ ἀποδέχονται ὅλο καὶ περισσότεροι τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες ὡς Ὀρθόδοξους καθοδηγητές!

Ξεκίνησαν τὸ σχέδιο περὶ Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Τότε οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀκολουθοῦντες τὴν Εὐαγγελικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐντολὴ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», δὲν διεννοοῦντο νὰ ὀνομάσουν «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες» τὶς αἱρέσεις, καὶ ἀρνοῦνταν τὸν ὅρο Ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν». Γιατὶ πίστευαν μὲ συνέπεια ὅ,τι καὶ ὁμολογοῦσαν: πίστη, δηλαδή, εἰς «Μίαν» Ἐκκλησίαν καὶ ἄρα, ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν ἐν μετανοίᾳ στὴν «Μία» Ἐκκλησία. Τώρα, ὅμως, ὅλη αὐτὴ ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση πετάχτηκε στὰ σκουπίδια καὶ ὅπως εἶπε ὁ γέρων Ἐφραὶμ –κατὰ τὸν π. Ἀγάθωνα– «ἡ Ἕνωση ἔγινε», καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν προοδευτικά: ἀπὸ τὸ «100 προχώρησαν στὰ 90, στὰ 80, στὰ 70, στὰ 60»... (Σήμερα δὲ ἴσως νὰ τὸ ἔχουν φτάσει στὸ 40, τὸ 30 ἢ καὶ τὸ 20).

Καὶ παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ π. Ἀγάθων ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ γέροντας Ἐφραὶμ συμβουλεύει, νὰ μὴ προβοῦμε σὲ διαφορετικοῦ τύπου ἀντιδράσεων, νὰ περιμένουμε κι ἄλλο νὰ ὡριμάσει τὸ πρᾶγμα: «Ὄχι ἀκόμη, λέγει. Ἄφησε τὸν ἐχθρὸ νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά». Ἄφησε «νὰ κάνει πρῶτα ὁ ἐχθρὸς τὴν ἐπίθεση».

Παρόμοια ἀκούσαμε νὰ λέγει καὶ ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πατέρες. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτούς, μάλιστα, λένε ὅτι στηρίζονται στὴν γνώμη τοῦ γέροντα Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ Ἀτλαντικοῦ, ὑπηρετεῖ ἐκεῖ ἄλλο ἱεραποστολικὸ ἔργο, ἀντιμετωπίζει ἐκεῖ ἄλλες συνθῆκες, ἐφαρμόζει ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία γιὰ τὰ ἐκεῖ δεδομένα καὶ δὲν ἔχει τὶς γνώσεις καὶ τὴν εὐθύνη τὴν δική μας, γιὰ τὸν χῶρο μας.

Ἡ εὐθύνη ποὺ προκύπτει γιὰ μᾶς, προκύπτει ἀπὸ τὴν ὕπαρξη στὸν ἑλλαδικὸ καὶ εὐρωπαϊκὸ χῶρο, ἄλλων δεδομένων. Ἐμεῖς, δηλαδή, βλέπουμε καθημερινά: τὶς ἀνεξέλεγκτες καὶ ἀμέτρητες πλέον συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς· τοὺς διαλόγους «ἀγάπης» ἐν τῷ ψεύδει καὶ τῇ σκοπιμότητι· τὶς Ἡμερίδες ἐξοικειώσεως μὲ τὶς αἱρέσεις· τὶς παραχωρήσεις Ναῶν τῶν αἱρετικῶν στοὺς Ὀρθόδοξους καὶ ἀντίστροφα· τὶς ἀπὸ κοινοῦ τελέσεις ἀκολουθιῶν μὲ αἱρετικούς· τὶς ἐπιδόσεις ἀπὸ Πατριάρχες Κορανίου σὲ μουσουλμάνους καὶ τὸ στεφάνωμα μὲ μίτρα τοῦ αἱρετικοῦ Κόπτη Πατριάρχη ἀπὸ «ὀρθόδοξο» Πατριάρχη· τὶς ψευδενώσεις μὲ τοὺς μονοφυσίτες καὶ Κόπτες σὲ Ἀντιόχεια καὶ Ἀφρική. Ἐμεῖς ἐδῶ, ἐπίσης, βλέπουμε καὶ ἀνακαλύπτουμε καθημερινα ὅλο καὶ νέες αἱρετικὲς ἐνέργειες, καινοφανεῖς θεολογικὲς διατυπώσεις καὶ θεωρίες ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῶν Οἰκουμενιστῶν (Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα κ.ἄ.).

Μετὰ τὶς παραπάνω διαπιστώσεις-σκέψεις, κι ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ φθάσει ἡ φωνή μας στὸν γέροντα Ἐφραίμ, θὰ τοῦ ὑποβάλαμε  τὰ ἑξῆς,βασανιστικὰ γιὰ μᾶς, ἐρωτήματα:

Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀποδίδονται σ’ αὐτόν, τὸν ἐκφράζουν; Εἶναι δικές του συμβουλὲς ἢ οἱ λόγοι του παρερμηνεύονται; Εἶναι δυνατὸν ὁ γέροντας Ἐφραὶμ νὰ συμβουλεύει ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι ἡ Ἁγιοπνευματικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κεκριμένων αἱρετικῶν; Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀδιαφορεῖ ὁ διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς γιὰ τὴν ἐπικοινωνία καὶ ἀποδοχὴ τῶν «ὀρθόδοξων» Οἰκουμενιστῶν ὡς πνευματικῶν καθοδηγητῶν στὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Τὸ ὅτι δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τοὺς ἀφήνουμε ἐλεύθερους νὰ διδάσκουν καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Καὶ δὲν θὰ προστεθεῖ αὐτὴ ἡ παράλειψη στὸ πλῆθος τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων μας; Δὲν θὰ καταλογισθεῖ αὐτὸ ὡς ἀτολμία ἢ δειλία ἀπὸ τὸ Θεό;

Σημάτης Παναγιώτης

Ιερώνυμε, εσύ τι δώρο θα μου κάνεις σήμερα;

Ένα βράδυ των Χριστουγέννων ο άγιος Ιερώνυμος προσευχόταν γονατιστός στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Έστρεφε τον νου του στους μάγους, που αξιώθηκαν να δουν το Σωτήρα βρέφος, να τον προσκυνήσουν και να του προσφέρουν τα πολύτιμα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.
Και ενώ αυτά είχε στο νου του, άκουσε τη φωνή του Χριστού, που του έλεγε:
- Ιερώνυμε, εσύ τι δώρο θα μου κάνεις σήμερα;
- Ω! θείο Βρέφος, απάντησε ο άγιος. Ό, τι είχα τα άφησα όλα για Σένα. Σπίτια, αξιώματα, πλούτη. Τώρα είμαι φτωχός και ταπεινός καλόγηρος για Σένα. Δεν έχω πια τίποτα, που δεν σου το έχω προσφέρει.
- Έχεις κάτι Ιερώνυμε! Και αυτό το θέλω!

- Τι είναι αυτό , θείον Βρέφος;
- Οι αμαρτίες σου, Ιερώνυμε!
- Οι αμαρτίες μου; Και τι τις θέλεις Κύριε;
- Θέλω να σου τις συγχωρήσω, Ιερώνυμε. Μην αργείς να μου τις προσφέρεις.
Ο άγιος Ιερώνυμος άρχισε να κλαίει από συγκίνηση. Κατάλαβε ακόμη πιο βαθειά, ότι ο Χριστός δεν ήρθε να μας κρίνει, αλλά να μας σώσει από το χειρότερο κακό που υπάρχει στον κόσμο: από την αμαρτία. Έτρεξε στον πνευματικό και εξομολογήθηκε όλες τις αμαρτίες του.

πηγή