Όσιος Δομετιανός Επίσκοπος Μελιτηνής

Δομετιανὸς τῆς φθορᾶς ἀπηλλάγη, Εἴπερ φθορὰν χρὴ τὸν βίον τοῦτον λέγειν.

Βιογραφία Ο Όσιος Δομετιανός έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. και ήταν γιος πλουσίων γονέων, του Θεοδώρου και της Ευδοκίας. Φιλομαθής ο Δομετιανός και πολύ προσεκτικός στο να διατηρεί καθαρή τη ζωή του από μικρή ηλικία, δεν παρασύρθηκε από τα πολλά υλικά πλούτη αλλά επιδόθηκε στο να μάθει τα ελληνικά γράμματα και τις άγιες Γραφές και πράγματι προόδευσε πολύ στις σπουδές του. Αργότερα παντρεύτηκε μια ευσεβέστατη σύζυγο, που γρήγορα όμως την έχασε αλλά θέλησε να μείνει πιστός στη μνήμη της και γι' αυτό έγινε κληρικός και αφοσιώθηκε ολοσχερώς στην υπηρεσία της εκκλησίας. Η δε μεγάλη προσωπική του αξία δεν άργησε να τον ανεβάσει στην επισκοπή της Μελιτηνής στη Μεσοποταμία. Ο Δομετιανός, μαζί με τα εκκλησιαστικά πλεονεκτήματα του, κατείχε και μεγάλη πολιτική ικανότητα και επιδεξιότητα. Γι' αυτό και ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος, του εμπιστεύθηκε σπουδαία πολιτική αποστολή στο βασιλιά των Περσών Χοσρόη τον Β'. Η επιτυχία, με την οποία την εξετέλεσε, έκανε τον αυτοκράτορα να παραχωρεί κατά καιρούς στον επίσκοπο Μελιτηνης μεγάλα χρηματικά ποσά, που ο Δομετιανός τα ξόδευε στις εκκλησιαστικές ανάγκες και την ίδρυση πτωχοκομείων. Πέθανε τον Ιανουάριο του 602 μ.Χ., σε μια από τις επισκέψεις του στην Κωνσταντινούπολη. Η κηδεία του έγινε με μεγάλη επισημότητα και ενταφιάσθηκε με τιμές από τον Πατριάρχη Κυριακό στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Λέγεται, ότι λίγο καιρό μετά, το ιερό λείψανο αυτού ανεκομίσθη στη Μελιτηνή και έκανε πολλά θαύματα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ὡς καθαρὸς καὶ φωτισμοῦ θείου πλήρης, τὴν τοῦ ποιμαίνειν ἐπιστεύθης φροντίδα, τοὺς ἄρνας Πάτερ ὅσιε Χρίστου τοῦ Θεοῦ ὅθεν δι' ἀσκήσεως, καὶ ποικίλων θαυμάτων, τῆς ἱεραρχίας σου, τὴν χλαμύδα κοσμήσας, τῆς Ἐκκλησίας Δομετιανέ, ὤφθης κοσμήτωρ, αὐτῆς προϊστάμενος.

Τυπικόν της 10ης Ἰανουαρίου 2013

Πέμπτη: Τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Νύσσης  καί Δομετιανοῦ, Ἐπισκόπου Μελιτινῆς.

Ἀπόστολος:  Τοῦ Ἱεράρχου· «Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις...» (Ἐφεσ. δ΄ 7-13), ζήτει τοῦτον τῇ Κυριακῇ μετά τά Φῶτα. Εὐαγγέλιον:  Μεθέορτον· «Ἡρῴδης ὁ τετράρχης...» (Λουκ. γ΄ 19-22), ζήτει τοῦτο τῇ Δευτέρᾳ α΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ.

Θαύμα Παναγίας Μαλεβής: Το αγόρι που πάλεψε με τον καρκίνο

Η μοναχή Αγνή μας είπε: «Το 2007 είχε έρθει στο μοναστήρι ένα αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών, το οποίο βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τέλος. 

Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο. Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε. Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο.

Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει "μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά".

Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και
συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».

Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει.

Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα... Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη.

Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.

xristianos.gr

Πῶς πολεμεῖται ἡ ἀπόγνωση;

 

Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ ἀπόγνωση καί ἡ ἀποθάρρυνση, πού κυριαρχεῖ στό πνεῦμα του, ὅταν διαπιστώνει ὅτι ἐνίοτε ἤ συχνά ὑποκύπτει στά πάθη, ζεῖ ἁμαρτάνοντας καί ἀδυνατεῖ ν' ἀντισταθεῖ στούς πειρασμούς. Ὁ Χρυσόστομος, παρακολουθώντας τήν κοσμοπολίτικη κοινωνία τῆς ἀχαλίνωτης ἠθικά Ἀντιόχειας, γνώριζε ὅτι ἡ ἀπόγνωση σημαίνει πλήρη νίκη τοῦ διαβόλου, διότι ὁδηγεῖ τόν πιστό σέ παραίτηση ἀπό τόν πνευματικό ἀγώνα καί τελικά σέ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γι' αὐτό γινόταν ἀπόλυτος κι ἐξηγοῦσε ὅτι ὁ Θεός ζητάει κυρίως ἀπό τόν ἄνθρωπο νά μήν καταληφθεῖ ἀπό τήν ἀπόγνωση. Ἦταν τόσο προσγειωμένος καί εἶχε τόσο ρεαλισμό στήν σκέψη του, ὥστε δέν συζητοῦσε γιά ἁγνότητα ἤ θεοπτικές καταστάσεις, ἀλλά προσπαθοῦσε νά πείσει τούς ἀνθρώπους νά βροῦν τό θάρρος, νά ὑπερβοῦν τήν ἀπόγνωση καί τήν ντροπή μέ τήν ἐξομολόγηση.

"...ἕν μόνον ἐπιζητεῖ (=ὁ Θεός) παρ' ἡμῶν· μή ἀπογνῶναι, ἀλλά ἀποστῆναι τοῦ πλημμελήματος καί πρός ἐξομολόγησιν ἐπειχθῆναι. Κἄν τοῦτο ποιήσωμεν, ταχεῖαν ἡμῖν τήν συγχώρησιν ἐπαγγέλλεται" (Εἰς τόν πλούσιον καί εἰς τόν Λάζαρον, Ζ´2: PG 48,1047).

"Ἵνα τοίνυν καί ἡμεῖς τῆς παρ' αὐτοῦ φιλανθρωπίας ἀπολαύσωμεν, ἐξομολογεῖσθαι τά ἑαυτῶν ἁμαρτήματα μή ἐπαισχυνώμεθα· μεγάλη γάρ τῆς ἐξομολογήσεως ἡ ἰσχύς καί πολλή ταύτης ἡ δύναμις" (Εἰς τόν Σταυρόν, Β´33: PG 49,413).

Ἡ ὁμολογία τῶν ἁμαρτημάτων, ἡ ἐξομολόγηση, ἀποτελεῖ ὅρο καθοριστικό γιά τήν ἀπέραντη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.

"Οὐδέν γάρ οὕτω τόν Θεόν ἵλεων ποιεῖ, ὡς τό τά οἰκεῖα ὁμολογεῖν ἁμαρτήματα" (Εἰς τόν ΡΗ´ Ψαλμόν 7: PG 55,438).

Οἱ ὅροι ἐξομολόγησις καί ὁμολογία ἐναλλάσσονται, ἀλλά δηλώνουν τήν ἴδια πράξη καί διαδικασία, πού προϋποθέτει ὀδυνηρή μετάνοια, μεταστροφή καί ἀλλαγή φρονήματος, διαθέσεως καί πορείας πνευματικῆς. Ἡ μετάνοια εἶναι ἀληθινή καί ριζική, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θρηνεῖ, ὀδύρεται καί ὁμολογεῖ αὐτήν μέ δάκρυα. Ὅταν δηλαδή ἐξομολογεῖται μέ τόν πόθο καί τήν ἀπόφαση νά ζήσει πλέον διαφορετικά, γεγονός πού ἀπαιτεῖ συνεχή πνευματικό ἀγώνα, νήψη καί ἄσκηση. Ἔτσι γίνεται ἡ κάθαρση καί ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά παραπτώματα, πού στεροῦν τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό.

πηγή

Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρειάζεται

Μια φορά κάποιος ζήτησε απ' το Θεό ενα λουλούδι και μια πεταλούδα.

Ο Θεός όμως αντί γι' αυτά Του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια.

Αυτό στεναχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε.

Είπε μέσα του, λοιπόν:
-Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους...

Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις.

Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα 'χε ξεχάσει.

Προς έκπληξή του, απ' τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο.Είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι.

Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα.

Ο ΘΕΟΣ τα κάνει πάντα όλα σωστά!

Ο τρόπος που ενεργεί είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος, ακόμα κι αν σε μας φαίνεται λανθασμένος.

Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε ΤουΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει,πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη κατάλληλη στιγμή.

Αυτό που θέλεις... δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι!

Το ΑΓΚΑΘΙ του σήμερα... Είναι το ΛΟΥΛΟΥΔΙ του αύριο!

~ Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρειάζεται ~

Ποιὸ χαρακτηρίζεται ὡς τὸ πιὸ μεγάλο ραντεβού;

Ποῦ κατάντησε ἡ σύχρονη ζωή!

Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο γεμᾶτο «παλαβομάρες». Ὁ θόρυβος καί τό τρέξιμο ἔγιναν πλέον τρόπος ζωῆς.

Οἱ γιατροί μᾶς φωνάζουν:

Ἡ ἠχορύπανση βλάπτει τήν ὑγεία. Ἐσύ ὅμως, πού πιστεύεις στόν Θεό, τήν προσοχή σου πρέπει νά τήν στρέψεις σέ κάτι ἄλλο, πιό σοβαρό: στήν διάλυση τοῦ ἐσωτερικοῦ σου κόσμου. Καί ἄν δέν τό ἔχεις συνειδητοποιήσει, δέν ἔχεις καταλάβει τίποτα ἀπό τήν μεγάλη ἀξία τῆς ἀρετῆς πού λέγεται ἡσυχία. Καί ἀσφαλῶς, θά ἔχει πέσει στήν ἀντίληψή σου, ὅτι πολλοί ἄνθρωποι αἰσθάνονται ἄβολα, ὅταν κάποια στιγμή χρειασθῆ νά τηρήσουν σιωπή.

Γιατί ἄραγε;
 

* * *
 

Τό κεφάλι μας ἔχει καταντήσει σφηκοφωλιά· γιά πράγματα μάταια καί ἀνώφελα. Γι’ αὐτό καί δέν μποροῦμε νά εἴμαστε οὔτε λεπτό ἤρεμοι καί εἰρηνικοί. Οὔτε μέ τόν ἑαυτό μας. Οὔτε μέ τούς ἄλλους. Πόσα περιττά λόγια ξεστομίζουμε, ὅταν ἀνοίγουμε ἀπερίσκεπτα τό στόμα μας!.. Οἱ παλαιοί ἤξεραν, τί ἐννοῦσαν, ὅταν ἔλεγαν: Τά λόγια εἶναι ἄργυρος· καί ἡ σιωπή χρυσάφι.

Ἡ κατάσταση αὐτή, ἡ σύγχυση, ἡ φασαρία, ὁ θόρυβος, εἶναι φοβερή· εἶναι μιά στροφή πρός τά ἔξω, καί κάνει τόν ἄνθρωπο νά μή μπορεῖ νά ἰδεῖ, ἔστω γιά λίγο, τόν ἑαυτό του. Νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του. Γιατί ὁ ἄνθρωπος μόνο τότε ἀρχίζει νά κατανοεῖ οὐσιαστικά τόν ἑαυτό: ὅταν κλείσει τά αὐτά τῆς καρδιᾶς του στήν «ἠχορύπανση» καί τά ἀνοίξει στόν «ἦχο» τῆς συνείδησης.

Καί ἄς μήν ἔχωμε ψευδαισθήσεις. Ὁ ἐξωτερικός θόρυβος θά μᾶς συνοδεύει μέχρι καί τήν τελευταία μας ἀναπνοή.
 

* * *
 

Λοιπόν. Τότε πού ἡ ἀρρώστια σέ «δένει» στό κρεβάτι καί σέ ξεκόβει ἀπό τό καθημερινό «τρέξιμο»· τότε πού εἶσαι μόνος σου μέ τόν ἑαυτό σου, ἐκμεταλλεύσου τήν εὐκαιρία. Κάνε μιά ἐνδοσκόπηση. Ἰδέ τόν ἑαυτό σου. Καί εἰπέ στόν ἑαυτό σου:

• Ποῦ τρέχεις, ψυχή μου;

• Ποῦ βαδίζεις;

• Πῶς βαδίζεις;

• Τί σκέπτεσαι;

• Τί σέ βασανίζει;

Ὁ Θεός βρίσκεται στήν ἡσυχία· στήν ἠρεμία· στήν σιωπή!

Γιά νά ἀκούσεις τήν φωνή Του, ὀφείλεις νά «κλέβεις» λίγα λεπτά τήν ἡμέρα· γιά νά ἔχεις μιά συνάντηση, ἕνα ραντεβού, μέ τόν ἑαυτό σου. Ἄφησε τούς ἄλλους καί τά ἄλλα. Ἀλήθεια! Ὑπάρχει στόν κόσμο πρᾶγμα πιό πολύτιμο ἀπό τόν ἑαυτό σου; Ἀπό τήν ψυχή σου;

Λοιπόν. Θέλεις νά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου; Θέλεις νά συναντήσεις τόν Θεό; Ψάξε νά Τόν βρεῖς στήν ἡσυχία· στήν ἠρεμία· στήν σιωπή. Ὅταν σκέψεις καί συναισθήματα ἐναρμονισθοῦν καί γίνουν ἕνα, τότε θά ἀκούσεις στά βάθη τῆς καρδιᾶς σου μιά φωνή, νά σέ καλεῖ: Δεῦρο, (=ἔλα) πρός τόν Πατέρα!

Ἄν ἀφήσεις τήν ζωή σου νά κυλάει ἀνάμεσα στόν «θόρυβο» καί στόν διασκορπισμό τοῦ 

σύγχρονου τρόπου ζωῆς, ἡ ζωή σου θά μείνει χωρίς νοήμα.

• Δέν εἶναι κρῖμα νά ἀσχολούμαστε μέ ὅλους τούς ἄλλους ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό μας;

• Δέν εἶναι κρῖμα νά ἀσχολούμαστε μέ ὅλα τά ἄλλα, ἐκτός ἀπό τήν ψυχή μας;
 

* * *

Ἄς κάνομε σύνθημά μας τήν προτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας: «Εἰς ἑαυτόν ἐπανάγου,

 ἄνθρωπε». Κάμε στροφή, ἄνθρωπε! ξαναγύρισε στόν ἑαυτό σου!

Καλό χρόνο λοιπόν! Μέ κάποι

α αὐτοσυγκέντρωση, μέ κάποια στροφή στά ἔσω,

 ἤ μέ μιά ὅλο καί πιό ξέφρενη διάσπαση; 

πηγή

Με τι να μετρούσα τον άνθρωπο, αν δεν τον μετρούσα με τον Ιησού;

                                

Έχω γράψει πολλά στη ζωή μου. Χιλιάδες είναι οι τυπωμένες σελίδες που έχουν

 συνδεθεί με το όνομα μου. Γιατί τάχα αισθάνθηκα την ανάγκη, προλογίζοντας

 ειδικά το βιβλίο μου τούτο, να μιλήσω με τρόπο εξομολογητικό;  

Ίσως γιατί κανένα βιβλίο μου δεν είναι τόσο δικό μου όσο είναι αυτό. 

Ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, η πίστη – είναι τάχα όλα

 αυτά δικά μου; Ναι, είναι πολύ δικά μου, περισσότερο από όλα τα 

θέματα που έχω πραγματευθεί ως τώρα. Είναι δικά μου και είναι 

ολονών, γι΄ αυτό ακριβώς είναι και πολύ δικά μου. 

Για πρώτη φορά μετράω την εποχή μου –αλλά και το παρελθόν

 και το μέλλον- με μέτρα τόσο μεγάλα όπως είναι ο Ιησούς, η 

σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, ο πόνος, η πίστη. 

Τα μέτρα αυτά είναι σχεδόν ασύλληπτα. 

Πώς τόλμησα να τα χρησιμοποιήσω για να μετρήσω μ΄ αυτά 

την εποχή μου;  Δεν έχω το αίσθημα ότι χρειάσθηκε τόλμη 

για να το κάνω. Ήταν χρέος μου, ένα απλό και αυτονόητο χρέος, 

να χρησιμοποιήσω τα πιο μεγάλα μέτρα που υπάρχουν στον κόσμο.

 Με τι να μετρούσα τον άνθρωπο, αν δεν τον μετρούσα με τον Ιησού; 

Με τι να μετρούσα τη γνώση και τα γνωστά, αν δεν τα μετρούσα 

με το άγνωστο και με την πίστη; 

Αλλά και αν υποτεθεί ότι χρειαζόταν ιδιαίτερη τόλμη για να κάμω ό,τι έκαμα,  την τόλμη αυτή θα τη γεννούσε μέσα μου η έντονη συνείδηση της παιδαγωγικής  αποστολής μου. Οι μέρες μας είναι δύσκολες. Η ιστορία φυλλοροεί. Ποτέ δεν είχαν τόσο  γυμνωθεί τα δέντρα της. Κάποια πολύ μεγάλα  γεγονότα σημειώνονται ή πλησιάζουν. Γεγονότα τέτοια,  που για την υποδοχή τους πρέπει να ΄ναι οι άνθρωποι πολύ  προετοιμασμένοι. Και φοβούμαι ότι ποτέ δεν ήταν η ψυχή του  ανθρώπου τόσο απροετοίμαστη, όσο είναι στις μέρες μας…  Στην εποχή μας κλονίσθηκαν όλα. Η ψυχή των ανθρώπων έχει  πολύ αδειάσει. Οι πιστοί είναι λίγοι. Κι αυτή η πίστη των πιστών  είναι επίσης λίγη…  Και το μεταφυσικό κενό εκτείνεται και εντείνεται τη στιγμή που  προμηνύονται οι πιο μεγάλες εξελίξεις, ίσως και οι πιο μεγάλες  ανθρώπινες δοκιμασίες στην ιστορία του κόσμου.  Τα προμηνύματα είναι πραγματικά πολύ βαρειά. Δεν υπάρχουν  μόνο προμηνύματα.  Έχουν αρχίσει τα μεγάλα γεγονότα. Και η ψυχή των ανθρώπων  είναι απροετοίμαστη. Είναι αδειανή. Πώς θα ανθέξει στα γεγονότα  που έρχονται ή που άρχισαν να σημειώνονται; Παναγιώτης Κανελλόπουλος, από τον πρόλογο στο βιβλίο του  Ο χριστιανισμός και η εποχή μας http://www.faneromenihol.gr

Διαχρονικαὶ θέσεις

Ὁ Παπισμὸς δὲν ἀπεκήρυξε τὰς κακοδοξίας καὶ τὰς 

αἱρέσεις του. 

Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος βαδίζει 

πρὸς τὴν ψευδοένωσιν κάμνων ἀπαραδέκτους 

ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμοὺς μετὰ τῶν Παπικῶν. 

Ὀφείλει ὅμως νὰ γνωρίζῃ αὐτό, τὸ ὁποῖον ἀναγράφεται 

εἰς τὴν σελίδα 530 τοῦ βιβλίου «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός»

 τοῦ μακαριστοῦ 

Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη :

«Πᾶσα Ἕνωσις, ἀγνοοῦσα τὴν δογματικὴν ἕνωσιν

 ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει, θὰ καταδικασθῇ ὡς ἀνίερον 

πραξιπόπημα ὑπὸ τῆς Πανορθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς

 Συνειδήσεως, οἱ δὲ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀποτολμήσουν πραξικοπηματικὴν ἕνωσιν, θὰ ἐκπέσουν αὐτομάτως τῆς

 Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ θὰ εὑρεθοῦν εἰς τὴν παράταξιν 

τῶν Ἐξωμοτῶν, φέροντες ὡς ἄλλοι Βησσαρίωνες, 

τὸ αἰώνιον στίγμα τοῦ προδότου τῆς Ὀρθοδοξίας».

πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Το 1913 που αξίζει να θυμόμαστε

ΤΟ 1913 ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Δεν ήταν μόνον το 2012 επετειακή χρονιά. Και το 2013, που έχει ήδη ξεκινήσει, είναι μία χρονιά με πολλές επετείους. Κλείνουν 100 χρόνια από το ένδοξο 1913, από την ολοκλήρωση των Βαλκανικών Πολέμων και την υπογραφή των Συνθηκών Ειρήνης που κατοχύρωσαν στο χαρτί αυτά που κερδίσαμε με μάχες και με αίμα. Θυμίζω εν τάχει τα κυριώτερα γεγονότα του 1913, τα οποία επηρέασαν την μετέπειτα πορεία του Ελληνισμού.

Στις 5 Ιανουαρίου 1913 έγινε η νικηφόρος για τον Ελληνικό Στόλο ναυμαχία του Μούδρου στη Λήμνο. Ο τουρκικός στόλος κρύφτηκε ντροπιασμένος στα Στενά των Δαρδανελλίων.

Στις 21 Φεβρουαρίου πήραμε τα Γιάννενα. Η πρωτεύουσα της Ηπείρου δυσκόλεψε τον Στρατό μας, διότι οι Τούρκοι είχαν πολλές γραμμές αμύνης με τη βοήθεια των βαρέων πυροβόλων και του ορεινού όγκου. Στην τελική νίκη συνετέλεσαν: α) το άριστο δίκτυο πληροφοριών που είχε οργανώσει μέσα στα τουρκοκρατούμενα Γιάννενα το ελληνικό κλιμάκιο υπό τον Νικόλαο Χαντέλη και β) η ευφυία του Ταγματάρχη Βελισσαρίου.

Στις 5 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκε ο βασιλεύς Γεώργιος, ένας συνετός Δανός πρίγκηπας που προσαρμόσθηκε στα καθήκοντα του Συνταγματικού βασιλέως και συμπαθήθηκε από τους Έλληνες. Μυστήριο παραμένουν τα κίνητρα του δολοφόνου Σχοινά, ο οποίος σκοτώθηκε πέφτοντας από ψηλό παράθυρο. Παράφρων ή πράκτωρ των Γερμανών και των Αυστριακών;

Στις 17 Μαίου υπογράφεται στο Λονδίνο η λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Η Οθωμανική Τουρκία χάνει όλα τα βαλκανικά της εδάφη πλην μιας λωρίδας γύρω από την Κωνσταντινούπολη, ενώ η Ελλάς, η Σερβία, η Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο απολαμβάνουν εδαφικά κέρδη ως νικητές.

Στις 17 Ιουνίου η Βουλγαρία επιτίθεται κατά των πρώην συμμάχων της Ελλήνων και Σέρβων και αρχίζει ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος. Στις 21 Ιουνίου το μέτωπο Κιλκίς-Λαχανά δίνει μία θριαμβευτική νίκη στα ελληνικά όπλα, αλλά ο φόρος αίματος είναι βαρύς.

Αρχές Ιουλίου ο στρατός μας περνά τα Στενά του Στρυμόνος και απειλεί τη Σόφια. Στις μάχες αυτές σκοτώνεται ο ήρωας των Ιωαννίνων Βελισσαρίου και ο εγγονός του Θ. Κολοκοτρώνη, αξιωματικός και Μακεδονομάχος Γεώργιος Κολοκοτρώνης.

Στις 17 Ιουλίου αρχίζει στο Βουκουρέστι η διάσκεψη ειρήνης, αφού πλέον και η Ρουμανία έχει εισέλθει στον πόλεμο κατά των Βουλγάρων,. Η ηττημένη Βουλγαρία παραχωρεί εδάφη. Η Ελλάς πανηγυρίζει δύο νίκες αλλεπάλληλες. Η οδός Βουκουρεστίου στο κέντρο των Αθηνών μας θυμίζει την ευχάριστη εκείνη Συνθήκη.

Όμως οι διπλωματικές διελκυστίνδες δεν είχαν τελειώσει. Εντός του 1913 έχουμε τη γέννηση δύο σοβαρών ζητημάτων. Του Βορειοηπειρωτικού και των διωγμών κατά των Ελλήνων Μικρασιατών. Ο Στρατός μας ελευθέρωσε την ενιαία Ήπειρο από τον τουρκικό ζυγό, Βόρειο και Νότιο. Όμως η Ιταλία και η Αυστρουγγαρία για να ελέγχουν το στόμιο της Αδριατικής αποφάσισαν να δημιουργήσουν το αλβανικό κράτος ενώνοντας ετερόκλητα μουσουλμανικά φύλα με τους Έλληνες μιας πανάρχαιας ελληνικής γης. Το τεχνητό κράτος χρειαζόταν ελληνικό έδαφος για αν γίνει βιώσιμο. Οι Μεγάλοι έθεσαν στον Βενιζέλο το δίλημμα: «Αν δεν εγκαταλείψετε τη Βόρειο Ήπειρο θα ξαναδώσουμε στην Τουρκία τη Χίο και τη Λέσβο». Ο Πρωθυπουργός προτίμησε τα νησιά και ζήτησε τη ρητή διαβεβαίωση των Αλβανών ότι θα απολαμβάνει όλα τα δικαιώματά της η ελληνική εθνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Υπόσχεση που δεν τηρήθηκε ποτέ μέχρι σήμερα.

Στα τέλη του 1913 η ηττημένη Τουρκία άρχισε να μετακινεί Μουσουλμάνους από την ελληνική –πλέον- Μακεδονία και να τους εγκαθιστά στη Μικρά Ασία. Έτσι άρχισαν οι πρώτες διώξεις κατά του Μικρασιατικού Ελληνισμού, οι οποίες έλαβαν σκληρότερο χαρακτήρα το 1914. Οι αναθεωρητές ιστορικοί ας προσέξουν ότι το δράμα των Μικρασιατών άρχισε 6 χρόνια πριν αποβιβασθεί ο Ελληνικός Στρατός στη Σμύρνη.

Μην λησμονούμε το 1913!

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 8/1/2013

Περί νοεράς προσευχής

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+) 

Μέρος Πρώτον: Στοιχεία Ορθοδόξου ανθρωπολογίας και Θεολογίας

---

12. Περί νοεράς προσευχής

Το θέμα τώρα της νοεράς προσευχής είναι πολύ ενδιαφέρον. Η νοερά προσευχή είναι μία καθαρά εμπειρική κατάστασις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται περί εμπειρίας. Ούτε ένας ψυχίατρος μπορεί να αρνηθή ότι η νοερά προσευχή είναι καθαρή εμπειρία. Η διαφορά μας με τους ψυχιάτρους θα ήταν όχι στο γεγονός αυτό καθ’ εαυτό, αλλά στην αιτία που προκαλεί την νοερά προσευχή. Δηλαδή, αν το θέμα αυτό τεθή υπ’ όψιν των επιστημόνων των θετικών επιστημών, π.χ. ψυχολόγων, ψυχιάτρων, παθολόγων, βιολόγων κ.λ.π. σαν ένα φαινόμενο άξιο παρατηρήσεως και μελέτης, θα είναι υποχρεωμένοι οι άνθρωποι αυτοί, εφαρμόζοντες την επιστημονική μέθοδο ερεύνης, να προβάλουν υποθέσεις.

Βέβαια η Εκκλησία έχει την δική της κατατεθειμένη εμπειρία του φαινομένου. Ένας, που έχει νοερά προσευχή μέσα του, «ακούει» ο ίδιος την προσευχή αυτή να λέγεται μέσα στην καρδιά του. Και υπάρχει εκατοντάδων ετών παράδοσις αυτής της πνευματικής καταστάσεως. Από τους αγίους έχει δοθή μία συγκεκριμένη ερμηνεία σ’ αυτήν την πάραδοσι της νοεράς προσευχής και βάσει αυτής της ερμηνείας η Εκκλησία γνωρίζει ότι η νοερά προσευχή είναι μία πνευματική εμπειρία και ότι είναι αποτέλεσμα της επενεργείας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτή είναι μια μακραίωνη παράδοσις, που κανείς δεν μπορεί να αρνηθή την ύπαρξί της, διότι υπάρχουν πάρα πολλά συγγράμματα των Πατέρων επάνω στο θέμα αυτό, εκτός από όσα αναφέρονται γι’ αυτήν στην Αγία Γραφή. Και υπάρχουν σήμερα άνθρωποι, που ζουν αναμεταξύ μας, οι οποίοι γνωρίζουν από προσωπική τους εμπειρία, επειδή την ζουν, ενεργουμένη μέσα τους, την νοερά προσευχή.

Οπότε, εφ’ όσον αυτοί οι επιστήμονες αποδεχθούν αυτήν την πραγματικότητα, μετά θα πρέπη να προβάλουν τις δικές τους υποθέσεις για να εξηγήσουν το φαινόμενο αυτό της νοεράς προσευχής. Βέβαια μεταξύ τους θα υπάρχουν και μερικοί, που θα πουν ότι αυτό είναι ένα εφεύρημα των παπάδων, ιδίως εδώ στην Ελλάδα! Θα πουν ότι αυτά τα λένε οι παπάδες, ότι είναι προϊόν της φαντασίας τους. Μακάρι όμως οι παπάδες να ησχολούντο με τέτοια πράγματα εδώ στην Ελλάδα.

Άλλοι τώρα από αυτούς τους επιστήμονες ίσως πουν ότι αυτό είναι ένα είδος υπνωτισμού. Είχα μία σχετική συζήτησι με γιατρούς, μάλιστα με καθηγητές Πανεπιστημίου, οι οποίοι έλεγαν ότι αυτό είναι ένα είδος υπνωτισμού! Όμως, έστω, ας είναι έτσι γι’ αυτούς. Αλλά ένας ψυχίατρος είναι υποχρεωμένος να ασχοληθή συστηματικά με το θέμα αυτό.

Σχετικά με τον υπνωτισμό τώρα, ο οποίος πράγματι είναι μία εμπειρία. Ο ψυχίατρος όμως θα πρέπη να μπορή να εξακριβώση, αν η νοερά προσευχή είναι ένα είδος υπνωτισμού ή όχι. Ο υπνωτισμός μπορεί να οδηγήση σε παραίσθησι, που σημαίνει σε ασυνταξία ως προς την σωστή σύνθεσι των εμπειρικών εντυπώσεων, που έχει ο άνθρωπος μέσα στην μνήμη του. Όμως όλα τα στοιχεία, που συνθέτουν μία παραίσθηση, είναι παρμένα από τις αισθήσεις. Διότι ο άνθρωπος που φθάνει σε παραίσθησι, φθάνει σ’ αυτήν, όχι διότι έχει χάσει την επαφή του με τα αισθητά, αλλά επειδή η μνήμη του έχει εκτροχιασθή και η σύνθεσις των εντυπώσεων, που γίνεται μέσα στο μυαλό του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αταξία στην ταξινόμησι των εντυπώσεων. Έτσι έχομε τους ανισόρροπους, καθώς και αυτούς που ονειρεύονται στον ξύπνιο τους. Τα στοιχεία δηλαδή των αισθήσεων, που συνθέτουν μία παραίσθησι, είναι υπαρκτά. Εκείνος, που βρίσκεται σε παραίσθησι μπορεί να βλέπη κάτι, που δεν υπάρχει εκείνην την στιγμή μπροστά του, που είναι όμως υπαρκτό²⁴.

Όσον αφορά στον υπνωτισμό, εκείνος που υπνωτίζεται μπαίνει σε μία κατάστασι κώματος, σαν δηλαδή να βρίσκεται σε κώμα και, αφού βρίσκεται σε κωματώδη κατάστασι, ενθυμείται πράγματα από το παρελθόν και απαντά στα ερωτήματα εκείνου που τον υπνώτισε. Οπότε, σαν υπνωτισμένος που είναι, δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα.

Όσον αφορά τώρα στην νοερά προσευχή, δεν έχομε να κάνωμε με κάτι υπαρκτό, που έχει ήδη κατατεθή στην μνήμη και το οποίο ανακαλείται από την μνήμη και έτσι ονειρεύεται ο άνθρωπος. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όπως σε μία παραίσθησι, που βλέπει κανείς κάτι, χωρίς όμως να υπάρχει πράγματι γύρω του εκείνο που βλέπει εκείνην την στιγμή ούτε να υποπίπτη στις αισθήσεις του εκείνην την στιγμή. Στην περίπτωσι της νοεράς προσευχής ό,τι συμβαίνει στην καρδιά του ανθρώπου και ό,τι αισθάνεται ο άνθρωπος, λαμβάνει χώραν εκείνην την στιγμή που το αισθάνεται. Δεν είναι κάτι του παρελθόντος. Είναι μία εμπειρία τουπαρόντος. Το να είναι επίσης κανείς σε εγρήγορσι πνεύματος, πράγμα που συμβαίνει κατά την νοερά προσευχή, δηλαδή ούτε υπνωτισμένος να είναι ούτε να βρίσκεται σε παραίσθησι, και ταυτόχρονα να βιώνη κάτι το πολύ ξεκάθαρο μέσα του, μέσα στην καρδιά του, κάποιον άλλον, που προσεύχεται μέσα του για λογαριασμό του «στεναγμοίς αλαλήτοις»²⁵, τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει στον υπνωτισμό. Κατά την νοερά προσευχή ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδησι ότι κάτι οικείο προς την φύσι του και ενεργούμενο έσωθεν, όχι όμως από τον ίδιο λαμβάνει χώρα μέσα του, το οποίο όχι μόνο βιώνει ξεκάθαρα αλλά ταυτόχρονα το παρατηρεί, και το οποίο μπορεί εκούσια να συμμετέχη.

Το βάρος την αποδείξεως την αληθείας αυτής της εμπειρίας δεν ανήκει στους Ορθοδόξους, οι οποίοι την κατέχουν, αλλά στους επιστήμονες, οι οποίοι την αμφισβητούν ή θέλουν να την ερευνήσουν. Αν πάλι οι επιστήμονες δώσουν ιδική τους ερμηνεία σ’ αυτό το φαινόμενο της νοεράς προσευχής, αυτοί οι ίδιοι θα πρέπη να αποδείξουν ότι η ιδική τους ερμηνεία είναι η σωστή ερμηνεία. Διότι οι Ορθόδοξοι έχουν παράδοσι αιώνων της ερμηνείας της νοεράς προσευχής, της οποίας η αλήθεια είναι αδιαφιλονείκητος για τους Ορθοδόξους. Και είναι αυτή η ερμηνεία αδιαφιλονείκητος, διότι δεν είναι ερμηνεία παρελθούσης εμπειρίας, η οπoία δεν μπορεί να εξακριβωθή ή να επαναληφθή, αλλά είναι ερμηνεία μιας ζώσης, αληθινής, σημερινής εμπειρίας και πραγματικότητος, που συνεχώς επαναλαμβάνεται και συνεχίζεται και παραδίδεται από γενεά σε γενεά μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία.

Η Εκκλησία στην γλώσσα της, που είναι η εκκλησιαστική γλώσσα, λέγει διά στόματος του αποστόλου Παύλου: «Δεν μιλούμε με την ανθρώπινη σοφία, αλλά με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος»²⁶. Τι εννοεί μ’ αυτό; Γιατί ο Απόστολος αντιπαρατάσσει την δύναμι του Αγίου Πνεύματος με την σοφία του κόσμου τούτου; Διότι ο άνθρωπος, που έχει γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, που έχει δηλαδή έλθει μέσα του το Άγιο Πνεύμα και έχει κατοικήσει μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος αισθάνεται ζωντανά μέσα στην καρδιά του την δύναμι, δηλαδή την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και έτσι δεν πείθεται ότι έχει γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος από λόγια άλλων ούτε από φιλοσοφικά ή θεολογικά επιχειρήματα άλλων, αλλά γνωρίζει ότι είναι ναός του Αγίου Πνεύματος από άμεση και προσωπική του εμπειρία· διότι νιώθει, ακούει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, που κάνει τον παπά και τον ψάλτη μέσα στην καρδιά του. Δηλαδή είναι η συμμαρτυρία του Αγίου Πνεύματος στο πνεύμα του ανθρώπου εκείνο το πράγμα, που δίνει στον άνθρωπο αυτόν την απόλυτη βεβαιότητα ότι έχει γίνει το σώμα του ναός του Θεού, αφού το Πνεύμα το Άγιο ήλθε και σκήνωσε στην καρδιά του. Αυτήν την κατάστασι περιγράφει ο απόστολος Παύλος, όταν λέγη: «Το Πνεύμα του Θεού κράζει μέσα στις καρδιές μας το αββά ο Πατήρ»²⁷. Φωνάζει δηλαδή μέσα μας το Άγιο Πνεύμα απευθυνόμενο προς τον Πατέρα και λέγει: «Πατέρα μου»!

Αυτό λοιπόν, που περιγράφει ο απόστολος Παύλος, είναι μία πραγματικότητα ή μία φαντασιοπληξία; Πετούσε στα σύννεφα ο απόστολος Παύλος, όταν το έλεγε αυτό; Αν προσέξετε καλά σε όσα λέει ο απόστολος Παύλος στο κεφ. 8 της προς Ρωμαίους επιστολής του, θα δήτε ότι μιλάει για πραγματική προσευχή στην καρδιά του ανθρώπου. Αλλά δεν είναι μόνο ο απόστολος Παύλος που μιλάει έτσι. Και ο Δαυΐδ στους Ψαλμούς του μιλάει έτσι και η Παλαιά Διαθήκη μιλάει έτσι. Γι’ αυτό βλέπομε εδώ ποιος ήταν ο λόγος που οι αρχαίοι Χριστιανοί, που προητοιμάζοντο για την νοερά προσευχή, πρώτα αποστηθίζανε όλο το Ψαλτήρι. Αυτήν τη μεγάλη σημασία είχε το Ψαλτήρι γι’ αυτούς· στο να τους βοηθήσει να εργασθούν την νοερά προσευχή.

Δεν ξέρω πόσοι Χριστιανοί σήμερα έχουν διαβάσει ολόκληρο το Ψαλτήρι. Τα παληά χρόνια το διάβαζαν επάνω στους πεθαμένους πριν την κηδεία. Ίσως τότε να ήταν η μόνη φορά που διάβαζαν ολόκληρο το Ψαλτήρι. Το διάβαζε ο παπάς και, αν είχε κοντά του κανένα ψάλτη, έβαζε και τον ψάλτη και το διάβαζε. Τα παληά χρόνια, για να χειροτονηθή κανείς επίσκοπος, έπρεπε να αποδείξη ότι ήξερε το Ψαλτήρι²⁸. Γιατί; Γιατί το Ψαλτήρι είχε τόσο μεγάλη σημασία μέσα στην Εκκλησία; Διότι το Ψαλτήρι έχει προσευχές σχετικές με την νοερά προσευχή. Διότι η νοερά προσευχή στην Εβραϊκή παράδοσι, στην Προφητική παράδοσι, αλλά και στην αρχαία Χριστιανική παράδοσι, γινόταν και με τους Ψαλμούς. Γι’ αυτόν τον λόγο λέει ο απόστολος Παύλος «προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι και τω νοΐ. Ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ και τω νοΐ»²⁹. Οπότε η νοερά προσευχή δεν είναι μόνο προσευχή με λόγια, αλλά είναι και ψαλμωδία, ψαλμός δηλαδή. Γι’ αυτό έχομε και δείγματα από την Παράδοσι ότι η νοερά ευχή γινόταν και με τους Ψαλμούς. Ένα από αυτά τα παραδείγματα είναι εκείνο του Αγίου Ιωάννου του Κασσιανού, ο οποίος διδάσκει νοερά προσευχή με Ψαλμούς. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες γι’ αυτό το πράγμα³⁰.

Οπότε χρειάζεται καμμία φιλοσοφική απόδειξις γι’ αυτά τα θέματα, εφ’ όσον εκείνοι, που πιστεύουν και έχουν φθάσει σ’ αυτήν την κατάσταση της νοεράς προσευχής, έχουν μέσα τους αυτήν την εμπειρία; Και, εφ’ όσον υπάρχη αυτή η εμπειρία, σε τι χρειάζεται η μεταφυσική; Σε τι χρειάζεται η φιλοσοφία; Σε τι βοηθάει η φιλοσοφία; Βοηθήθηκε ποτέ κανείς ουσιαστικά στην ζωή του από καμμία φιλοσοφία στο να αποκτήση αυτήν την κατάστασι της νοεράς προσευχής, που ενεργεί αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά, ώστε να γίνη ναός του Αγίου Πνεύματος;

Όταν κανείς δεν έχη τέτοια εμπειρία, αλλά θέλη να την αποκτήση, τότε πηγαίνει και διδάσκεται από τους έχοντας την εμπειρία αυτή. Η εμπειρία αυτή της νοεράς προσευχής είναι συνήθως - αν και υπάρχουν εξαιρέσεις - απαραίτητη προϋπόθεσις για να φθάση κάποιος στην εμπειρία της θεώσεως, κατά την οποία αποκτά εμπειρία της ακτίστου δόξης του Θεού. Αυτή η εμπειρία της θεώσεως είναι αποκλειστικά δώρο Θεού, το οποίο ο Θεός χαρίζει σε όποιους θέλει, όταν θέλη και για όσο θέλει και δεν εξαρτάται από την ανθρώπινη προσπάθεια. Προϋπόθεσις όμως υπό συνήθεις συνθήκες είναι το να έχη κανείς την νοερά προσευχή.

Σημειώσεις

---

24. Αυτό συμβαίνει με τα παραισθησιογόνα, όπως π.χ. το LSD. Βέβαια, παραίσθησι μπορεί να έχη κάποιος και κατά τον υπνωτισμό, όταν εισαχθή από τον υπνωτιστή δαιμονική ενέργεια, οπότε ο υπνωτισμένος έρχεται σε επαφή με πονηρά πνεύματα.

25. Βλ. Ρωμ. 8, 26.

26. Α’ Κορ. 2, 4: «... Και ο λόγος μου και το κήρυγμά μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως».

27. Γαλ. 4, 6. «Ότι δε εστε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζον· αββά ο πατήρ».

28. Κανών β’ της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου.

29. Α’ Κορ. 14, 15.

30. Στο «Ρουμανικό Γεροντικό», που έγραψε ο π. Ιωαννίκιος Μπάλαν, (έκδ. «Ορθοδόξου Κυψέλης»), αναφέρεται η περίπτωσις ενός λαϊκού Χριστιανού, ο οποίος είχε αδιάλειπτη την νοερά προσευχή, απαγγέλλοντας διαρκώς του Ψαλμούς.

πηγή