Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ


Στο τέλος Αυγούστου 2001, κάποιος τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Άγιο Νεκτάριο, για να τον βοηθήσει. Και ο Γέροντας:
- Άστον, παιδί μου, τον Άγιο. Αυτός είναι στην Αμερική. Τρέχει να σώσει ζωές.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι.
Λίγους μήνες νωρίτερα είχε πει ότι εκείνο που πρόκειται να συμβεί στην Αμερική θ' αλλάξει τον ρου της Ιστορίας:
- Μεγάλο κακό θα βρει την Αμερική, και όχι μόνο μέσα στον Σεπτέμβριο. Αλλοίμονο!
Αυτό το είχε προαναγγείλει επίσης και στον μακαριστό Επίσκοπο Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο σε μία από τις επισκέψεις του τελευταίου, και ήταν παρόντες κι άλλοι, χωρίς όμως να δώσει εξηγήσεις:
- Σεβασμιώτατε, να δείτε τί θα πάθουν οι Αμερικανοί σε δύο μήνες, είχε πει.
+
Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι, όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί.
+
- Τί να κάνω με τα παιδιά μου, γέροντα, που είναι δύσκολα; Μου φωνάζουν, κοιτάζουν τα επικίνδυνα προγράμματα της τηλεόρασης και επηρεάζονται.
- Μόνος ο Κύριος διορθώνει την κατάσταση, θα λες: «Κύριε, σώσε εμένα, διόρθωσέ με, και φώτισε και τα παιδιά μου να είναι κοντά Σου». Και ο Κύριος θα σε ακούσει και θα σου δώσει εκείνο που πρέπει.
- Μας ακούει, όμως, ο Κύριος; Φτάνει η φωνή μας εκεί;
- Δεν ξέρω ...; τον περασμένο μήνα τον πονούσαν τ' αυτιάExclamation mark
- Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.
- Δηλαδή, Γέροντα;
- Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από που ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα.
+
Μια μέρα το καλοκαίρι του 2005 είπε:
- Από εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τί θα δεις και τι θα ακούσεις. Δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο,
- Στην Ελλάδα θα συμβούν;
- Σε όλο τον κόσμο και σ' εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους.
+
Ο Γέροντας έλεγε για τη συντέλεια του κόσμου ότι θα διαρκέσει όσο κρατάει ο Εξάψαλμος, λίγα λεπτά. Την ώρα πού θα κρινόμαστε, στον ουρανό θα ψέλνουν τον Εξάψαλμο οι Άγγελοι.
-Όλοι οι άνθρωποι πού θα ζουν εκείνη τη στιγμή θα βιώσουν τον θάνατο ακαριαία και αμέσως μετά θα αναστηθούν, θα είμαστε όλοι με τα σώματα μας άϋλα, δεν θα πιάνουμε χώρο, ο ένας θα βλέπει το σώμα του άλλου και όλοι θα είναι στην ηλικία των 33 χρόνων.
Ο Κύριος θα κρατά το βιβλίο της ζωής, το Ευαγγέλιο, και αυτομάτως θα πηγαίνουμε δεξιά ή αριστερά από μόνοι μας, γιατί θα ξέρουμε αν είμαστε για τον Παράδεισο ή όχι. Γι' αυτό και στο Δεσποτικό, πού κάθεται ο Δεσπότης, στην εικόνα του Χριστού είναι ανοιχτό το βιβλίο και δεν υπάρχει καντήλι επάνω - δηλώνει ότι δεν υπάρχει έλεος στη Δευτέρα Παρουσία. Ενώ στο τέμπλο είναι κλειστό το βιβλίο πού κρατάει ο Χριστός και υπάρχει καντήλι, διότι ακόμη έχουμε έλεος.
+
-Επειδή έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ορισμένους ανθρώπους και τους έκανε αξιωματικούς.
+
-Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ο διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσοι τον πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει!
+
-Να προσέχετε, γιατί ο κακός στήνει παγίδες. Μη γελάτε! Είναι δίπλα μας κι εσείς δεν μπορείτε να τον δείτε. Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε!
Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να ντρέπονται να εξομολογηθούν.
Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες.
+
-Όσοι κάνουν το χάραγμα, δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας. Πρέπει ν' αποκτήσετε ισχυρή πίστη, μόνοι σας, με υπομονή, με καλοσύνη, με δικαιοσύνη. Να μη χάσουμε την πίστη! Σταθερή πίστη, και ο Θεός θα δώσει βοήθεια. Χωρίς την προσευχή, πάμε χαμένοι. Μη σκέφτεστε για το μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Να διαβάζετε Πατερικά κάθε μέρα από λίγο και ο Θεός θα φωτίζει. Ύστερα θα δυναμώνει ο νους σας.
+
-Η ευχή «Κύριε, ελέησον ...;» είναι σαν ένα σπαθί πού κόβει στα δύο τον Σατανά.
Βρεθήκαμε στους έσχατους καιρούς εμείς οι ταλαίπωροι, και οι μοναχοί και κοσμικοί, αλλά ο αγώνας είναι αγώνας. Δεν θα σταματήσεις τον αγώνα ούτε δευτερόλεπτο. Αγώνας μέχρι τέλους! και τότε ό Κύριος, πού στεφανώνει τους ανθρώπους και τους αποκαθιστά αιώνια, Εκείνος την τελευταία ώρα θα σου χαρίσει όχι πράγματα ψεύτικα και μάταια της ζωής αυτής, αλλά θα σε κάνει άξια να βασιλεύεις μέσα στη Βασιλεία του θεού. Αιώνια! Όχι για 1.000 χρόνια, για 100.000 χρόνια.
+
-Άλλη τόση να είναι η γη (σε πληθυσμό), μπορεί ο Θεός να τη θρέψει.
Περί αναστάσεως των σωμάτων μην αμφιβάλλετε. Να, είμαι 90 χρόνων. Αυτό το σώμα πρέπει να λιώσει στον τάφο, για να βγει καινούριο, άφθαρτο, αιώνιο, χωρίς να αρρωσταίνει, χωρίς να πονά, χωρίς να διψά, χωρίς να ζεσταίνεται, θα είναι όπως τα αγγελικά σώματα. Αρκεί να μην πέσουμε στην αμαρτία. Ο Θεός θέλει να Του πούμε ότι μόνο γι' Αυτόν θα ζούμε. Αν μείνουμε στην αμαρτία, τότε και τα καταχθόνια είναι αιώνια. Δεν αλλάζει από κει η κατάσταση, η βάσανος, η οδύνη, ο πόνος, οι φωτιές.
Εσάς στη Θεολογική Σχολή αυτά σας τα λένε μαλακά. Ούτε ο Ιάκωβος ούτε ο Πορφύριος τα έλεγαν αυστηρά. Έτσι έπρεπε να τα πουν, να τα ακούσει ο κόσμος και να μετανοήσει. Έρχεται ο διάβολος και με χτυπάει αλύπητα. Μου λέει: «Μην τους τα λες τόσο καθαρά. Άστους να κοιμούνται. Μην τους αφήνεις να ξυπνούν».
+
-Η αμαρτία μπαίνει από τα αισθητήρια όργανα. Πρέπει να τη σταματάμε στο μυαλό με την προσευχή και με την ευχή.
Ο φθόνος είναι το χειρότερο αμάρτημα και δεν έχουμε ελαφρυντικά. Πρέπει να φεύγει από μέσα μας.
Και οι Άγιοι αμάρτησαν, αλλά αγίασαν. Ως άνθρωποι, κι αυτοί έπεσαν σε παραπτώματα, αλλά αγίασαν.
+
(Για κάποιον πού υπέφερε από κατάθλιψη)
-Ακόμα δεν έχει τελειοποιηθεί ως προς την πίστη του. Όταν πιστέψουμε πραγματικά, μιλάμε στον Χριστό όπως σε φίλο, όπως στον πατέρα. Και τότε Αυτός θα συνομιλήσει μαζί μας. Ο Χριστός θα μας μιλήσει σε κάθε μας ζήτημα, είτε μέσω κάποιου άλλου είτε εσωτερικά θα μιλήσει και θα τον καταλάβουμε.
-Ο Θεός δεν έχει άκρες.
Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα.
Εάν σφάλλουμε, ο Άγγελος-φύλακας φεύγει, κάθεται πιο πέρα στενοχωρημένος. Αλλά μ' ένα «συγγνώμη», παιδί μου, όταν είναι από το βάθος της ψυχής μας, επιστρέφει.
Αυτοί πού φεύγουν την εβδομάδα των Παθών πάνε κατευθείαν επάνω. Είναι ευλογημένος ο άνθρωπος πού πεθαίνει Σάββατο και κηδεύεται Κυριακή. Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι ανοιχτός.
+
Οι δαίμονες κάποιες φορές του εμφανίζονταν και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις πού ήρθε σε αντιπαράθεση μαζί τους, προκειμένου να προστατέψει κάποιον άνθρωπο, μάλιστα κάποτε τον χτυπούσαν κιόλας. Αλλά αυτό δεν το αποκάλυπτε εύκολα.
Για παράδειγμα, μια φορά του εμφανίστηκε ένας γιγαντόσωμος δαίμονας πού του έδωσε μια γροθιά στο πρόσωπο και ο Γέροντας, ο οποίος τότε ήταν όρθιος και γερός, δεν δίστασε και του την ανταπέδωσε. Τα σημάδια των χτυπημάτων επάνω του μερικές φορές ήταν ορατά, σαν τότε πού τον είχαν δαγκώσει στο δεξί χέρι, ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα, και ο μακαριστός Επίσκοπος Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος, ο όποιος το είδε, γύρισε και είπε σε ένα πνευματικό παιδί του πού τον συνόδευε:
- Είδες τι του έχει κάνει ο σατανάς;
Μιαν άλλη φορά, όταν πλέον ήταν κατάκοιτος και δεν μπορούσε ούτε να εξομολογεί, ο γιατρός Θ. Ντούρος γύρευε Πνευματικό και ο Γέροντας τον εξομολόγησε, όμως τη νύχτα υπέφερε από τις επιθέσεις των δαιμόνων πού τον χτυπούσαν, γιατί πήρε επάνω του τις αμαρτίες του γιατρού. Αλλά όταν κάποτε ένα πνευματικό του παιδί του ζήτησε να τον συγχωρήσει που του έφερε τόση ταλαιπωρία μετά την εξομολόγηση, εκείνος τον ανέπαυσε:
- Αυτή είναι η δουλειά μου, παιδί μου, είπε.
+
Πήγε ο Γέροντας σε κάποιο Μοναστήρι μ' ένα νέο ιερέα, πνευματικό του παιδί, για να προσκυνήσουν. Στο αρχονταρίκι που κάθισαν, υπήρχε μία παλιά φωτογραφία μοναχών της Μονής. Την ώρα που έπιναν τον καφέ, έπιασε τη φωτογραφία και του είπε στο αυτί, δείχνοντας ένα μοναχό από τους 20 περίπου πού εικονίζονταν:
- Τους βλέπεις; Μόνο αυτός σώθηκε.
+
Δύο χρόνια πριν την κοίμηση του, είχε πει σε ένα πνευματικό του παιδί πού εκτιμούσε πολύ, όταν εκείνος του πρότεινε να τον πάει μια σύντομη βόλτα για να ξεσκάσει, λίγο μετά την έξοδο του από το «Αττικό» νοσοκομείο:
- Εγώ, Γιώργο, από εδώ πού είμαι πηγαίνω παντού. Τα βλέπω όλα.
Τα γνωστά περιστατικά είναι αποκαλυπτικά γι' αυτό το χάρισμα που του είχε δώσει ο Θεός, ιδίως κατά τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Για παράδειγμα, κάποια φορά αποκάλυψε ότι ήταν σε μια σπηλιά και έκανε λειτουργία με τους πρωτοχριστιανούς.
Τα πνευματικά του ταξίδια όμως, δεν αφορούσαν μόνο το παρελθόν. Μπορούσε να μεταφέρεται πνευματικά και να πληροφορείται για διάφορα πού συνέβαιναν και στο παρόν ή στο μέλλον. Μια φορά, για παράδειγμα, είχε εκμυστηρευτεί ότι ήταν στην Κρήτη και συλλειτουργούσε με έναν Ιερέα, αγαπημένο πνευματικό του παιδί, ήταν δε πολύ ευχαριστημένος από αυτό πού είχε ζήσει.
+
Όπως θα θυμούνται όλοι, το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2004 κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή του Σιγγιτικού κόλπου, οκτώ ναυτικά μίλια από το Άγιον Όρος, το ελικόπτερο Σινούκ, το οποίο μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο και τους 16 ανθρώπους πού ήταν μαζί του, κληρικούς και λαϊκούς. Το ίδιο βράδυ ο Γέροντας ήταν σε μεγάλη προσευχή. Έβλεπε που είναι και πονούσε γι' αυτό πού έβλεπε, γιατί το πρόσωπο του μαζευόταν και έκανε γκριμάτσες. Αποκάλυψε μόνο ότι οι άνθρωποι έφυγαν μαρτυρικά, γιατί κατάλαβαν ότι πεθαίνουν και πολύ ταλαιπωρήθηκαν.
Κάποιος τον ρώτησε:
- Γέροντα, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο, σ' αυτό το μέρος, και τόσο πολλοί;
- Τους μάζεψε όλους ο Θεός, παιδί μου, γιατί έτσι ήταν το θέλημα Του, απάντησε.
Αλλά έπειτα από κάποιες μέρες, όταν είχαν πάλι το θέμα αυτό στη συζήτηση, πρόσθεσε και τα εξής:
- Ο τρόπος πού πεθάνανε τους πάει στον Παράδεισο όλους.
+
Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έρχονται προς το φως, γιατί είναι πονηρά τα έργα τους. Όπως έλεγε και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Και όταν πηγαίνουν να μιλήσουν με κάποιον και ν' ακούσουν λόγο Θεού, πάλι μπερδεύονται πιο πολύ, επειδή τα έργα τους είναι πονηρά.
+
Από τα 10 εκατομμύρια Έλληνες τα 2 εκατομμύρια θα σωθούνε, γιατί κρατάνε. Γιατί, είδες τί μου λες; Δεν αλλάζεις πορεία όπως είσαι, μα να σου κόψουν το κεφάλι. Έτσι είναι τα 2 εκατομμύρια των Ελλήνων. Αλλά τα 8, πού τα πήρε ο λύκος και τα έπνιξε, που είναι; Και δεν ξέρεις τί διαφθορά υπάρχει μέσα στην Ελλάδα. Μέχρι αφαντάστου βαθμού καταστροφή ψυχική και σωματική.
+
Το 2.000 είχε πάει στο Μοναστήρι του Δαδίου ο ηγούμενος κάποιας Μονής με μία συντροφιά νέων. Όλοι περίμεναν ν' ακούσουν κάποιες καλές κουβέντες απ' τον Γέροντα Αμβρόσιο. Έπειτα από τις συστάσεις, ρώτησε ο ηγούμενος:
- Πώς τα βλέπετε τα παιδιά, Γέροντα;
Εκείνος έμεινε λίγο σκεφτικός, σκυθρωπός ίσως, κατόπιν σήκωσε το βλέμμα, τους κοίταξε και είπε:
- Δεν βλέπω ζέση!
Και μετά τη σιωπή που έπεσε στην παρέα, συνέχισε:
- Δεν μου λέτε, ποιόν αγαπάτε, τον ηγούμενο ή τον Χριστό; Μου φαίνεται ότι τον ηγούμενο αγαπάτε.
Εμμέσως πλην σαφώς καυτηρίασε τότε την τάση πού έχουν κάποιοι να έλκονται πίσω από Γέροντες - εννοούσε και τον εαυτό του βέβαια ...; Και ήταν απόλυτος σ' αυτό.
« ...;Δεν πρέπει να θεοποιούμε τους ηγουμένους και τους στάρετς, αλλά ο στόχος να είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι πού σώζει. Οι άλλοι είναι το μέσον, δεν είναι ο σκοπός».
+
-Οι Έλληνες έχουμε ανάγκη σοβαρής κατηχήσεως. Που είστε κύριοι καθηγηταί; 10.000 καθηγηταί θεολόγοι έπρεπε να βγείτε πάνω στις πλατείες να κηρύξετε το Ευαγγέλιο, όχι να περιμένετε μέσα στα Γυμνάσια και μέσα στους άμβωνες. Οι άμβωνες δεν φτιάνουν ανθρώπους! Γιατί;
Δυστυχώς, δεν λέγεται η αλήθεια, η οποία έπρεπε να λέγεται, μέσα στον χριστιανικό ναό. Κρύβεται η αλήθεια από εμάς όλους τους δασκάλους. Σας το λέω με πλήρη συνείδηση αυτό. Κρύβεται η αλήθεια, δεν διδάσκεται ο ελληνικός λαός όπως πρέπει. Αλλού τον προσανατολίζουμε και δεν του λέμε την αλήθεια, για να συνέλθει ο ελληνικός λαός και να συνέλθουμε κι εμείς.
Γιατί είναι τυφλωμένα τα πνεύματα μας, η καρδιά μας είναι σκοτισμένη, δεν έχει Πνεύμα Θεού, για να μεταδώσει και στον πλησίον, να μεταδώσει εις τον συνάνθρωπο Πνεύμα Θεού.
+
Μην περιμένουμε, αδελφοί μου χριστιανοί, να έρθει ένας προφήτης Ηλίας για να μας σώσει. Γιατί, αν έρθει εκείνη η εποχή, θα είναι πολύ τραγική για τον άνθρωπο, και πιο πολύ για εμάς τους χριστιανούς, όταν θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας στη γη.
Είναι εδώ στη γη, ο Προφήτης, εδώ είναι, μεταξύ μας, και θα έρθει (φανερωθεί) στην καθορισμένη ώρα του, η οποία θα είναι φοβερή για τους ψευδοπροφήτες σαν κι εμένα, χριστιανοί μου αδελφοί. Ψευδοπροφήτης είμαι κι εγώ, δυστυχώς, γιατί σας λέγω μόνο λόγια, δεν είμαι όμως στα έργα φτασμένος, και συγχωρέστε με.
Σχόλια Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου:
Κάποια αποφθέγματα αν και όχι φανερά προφητικά, είναι αποκαλυπτικά των τάσεων της εποχής μας, και από αυτή την άποψη επελέγησαν μαζί με τα άλλα, για να αποτελέσουν μια αλληλοσυμπληρούμενη ενότητα. Εξ άλλου οι προφητείες είναι για την Ορθοδοξία η πιο δυνατή έκφραση της διδασκαλίας της, όχι ένα είδος μαντικής πρόβλεψης χρόνων όπως νομίζουν οι οπαδοί των αστρολογικών προβλέψεων και των διφορούμενων τετράστιχων του Νοστράδαμου.
Παρατηρούμε στο 01 ότι ο γέροντας Αμβρόσιος προβλέπει και άλλη ενέργεια σαν της 11ης Σεπτεμβρίου στην Αμερική, πιθανόν αυτή που αναφέρεται σαν «BlackJack» στο «τι θα γίνει το 2012». Οι ενέργειες αυτές αποσκοπούν στην κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών, και γίνονται από το παρακράτος που ελέγχει (από το παρασκήνιο και τις μασονικές στοές) τις κυβερνήσεις σε ολόκληρη τη Δύση. Από αυτά τα γεγονότα πολύ θα υποφέρουν οι Χριστιανοί, αλλά για παρηγοριά τους ο Θεός θα στέλνει αγίους να τους ανακουφίζουν από τα πολλά τους βάσανα (02). Θα γίνονται και πολλά θαύματα, ακόμη και για την καθημερινή διατροφή των πιστών (03).
Τα γεγονότα τα βλέπει (04) ο γέροντας Αμβρόσιος να εξελίσσονται άσχημα από το 2005 και μετά. Τα ίδια έλεγε και ο γέροντας Βησσαρίων (βλ. «τι θα γίνει το 2012»). Πολλοί γνωστοί γέροντες που κοιμήθηκαν τα τελευταία χρόνια έλαβαν αξιώματα (06) από το Θεό, για να μπορούν να συνδράμουν τους πιστούς της αγωνιζομένης στη Γη Εκκλησίας. Τέτοιοι ήταν ο γ. Πορφύριος, ο γ. Παΐσιος, ο γ. Ιάκωβος ο Τσαλίκης κλπ, καθώς βέβαια και ο ίδιος ο γέροντας Αμβρόσιος τελευταία.
Ευτυχώς για όσους είναι ήδη πνευματικά έτοιμοι, τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα, και επειδή αυτοί που επιδιώκουν την ανατροπή κάθε νομιμότητας δουλεύουν τώρα σχεδόν φανερά με το διάβολο (προωθώντας παντού τον αποκρυφισμό), η κακία θα γενικευθεί (07). Αλλά αυτοί που θα πάνε με το διάβολο θα χαθούν.
Το χάραγμα ακόμα και πριν τον τελικό Αντίχριστο, είναι δείγμα υποτέλειας, όσων το λαμβάνουν, στο αντίχριστο πνεύμα αυτών που επιδιώκουν απολυταρχικό έλεγχο της ανθρωπότητας. Είτε αυτός ο έλεγχος γίνεται δια της βίας φανερά, πχ με πολέμους, είτε καλυμμένα μέσω καθοδηγούμενης αναρχίας, ψευτο-τρομοκρατίας κλπ. Επομένως έχει επιπτώσεις πνευματικές, δεν είναι κάτι ουδέτερο για την ψυχική σωτηρία αυτών που το λαμβάνουν, έστω και αν δεν έχει εμφανισθεί ο τελικός Αντίχριστος. Κατά τον γέροντα Αμβρόσιο (09) οι άνθρωποι που θα το λάβουν δεν θα έχουν ανάπαυση και σ' αυτή τη ζωή.
Η «Ευχή» σε διάφορες εκφράσεις της, όπως το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι ισχυρό πνευματικό όπλο (10). Οι δαίμονες απομακρύνονται από τα άτομα που προσεύχονται με αυτό τον τρόπο. Οι γέροντες όταν τα πνευματικά τους παιδιά είναι αδύναμα αποφεύγουν να μιλούν για τα πνεύματα της πονηρίας, για να μην προκαλέσουν στο νου τους πανικό και σύγχυση. Για τους Μοναχούς όμως και για όσους έχουν αποκτήσει κάποιες πνευματικές εμπειρίες, η αποκάλυψη του ρόλου των δαιμόνων για την εξαπάτηση των πιστών είναι ωφέλιμη, και αυτός ήταν ο λόγος που ο γέροντας Αμβρόσιος μιλούσε για το θέμα αυτό (11), ενώ πολλοί θεολόγοι, ιδιαίτερα της Δύσης, το αγνοούν.
Η Νέα Τάξη προσπαθεί με αδιάκοπους πολέμους να επιτύχει την επικράτησή της. Αλλά με μια απειροελάχιστη κίνηση σαν χάδι (13), ο Θεός θα ανατρέψει όλο τον μάταιο κόπο της και θα αναλάμψει παγκόσμια η Ορθοδοξία.
Οι δαίμονες σωματοποιούνται μερικές φορές, όταν το επιτρέψει ο Θεός, και επομένως δεν είναι περίεργη η εμπειρία του γέροντος μαζί τους (14), που μοιάζει με αυτή του Φιλ Σνάϊντερ που γράψαμε στο «τι θα γίνει το 2012». Βέβαια δεν πεθαίνουν (αφού είναι πνεύματα) αν τους πυροβολήσεις, αλλά απλώς φθείρεται ή και καταστρέφεται η προσωρινή υλοποίησή τους.
Δεν προσωποληπτεί ο Θεός στο θέμα της σωτηρίας. Αν δεν κάνουν προσπάθεια να σωθούν, τότε χάνονται και οι μοναχοί (15).
Ο γέροντας ήταν δυνατόν να ταξιδεύει στο χρόνο (16) και να έχει ρεαλιστικές εμπειρίες από τα ταξίδια του αυτά. Μάλιστα όχι μόνο στο μέλλον, για το οποίο αφήνουν ένα παραθυράκι οι εξισώσεις του Αϊνστάιν, αλλά ακόμη και στο παρελθόν!
Θυμηθείτε ότι η πτώση του Σινούκ (17) με τον πατριάρχη Αλεξανδρείας έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου (2004), όπως 3 χρόνια ενωρίτερα έγινε την ίδια ημέρα και το χτύπημα των Πύργων.
Οι σωσμένοι τελικά, κατά τη 2α Παρουσία, Έλληνες δεν αποκαλύφθηκε σε κανένα πόσοι θα είναι. Αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο γέροντας είναι όσοι ζούσαν στις μέρες του, και κατά δικιά του εκτίμηση μπορούσαν να σωθούν (19).
Ο σεβασμός και η αγάπη προς τους γέροντες πρέπει να ανεβαίνει στο αρχέτυπο, τον ηγούμενο των ψυχών μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό (20). Αλλιώς υπάρχει ιδιοτέλεια και ψεύτικη ανάπαυση της ψυχής, η οποία στην πραγματικότητα διατηρείται σε ένα είδος νάρκης. Τότε δεν υπάρχει και αληθινό Πνεύμα μέσα μας που να φωτίζει, και να ενισχύει την πίστη των άλλων. Πολύ περισσότερο δεν λέγεται ανοικτά και επίσημα (από άμβωνος) η αλήθεια (21). Αυτό είναι χαρακτηριστικό της γενικής υποκρισίας των εσχάτων ημερών μας, στις οποίες θα εμφανισθεί ο προφήτης Ηλίας να κηρύξει, με φωνή ασυμβίβαστη προς την επικρατούσα διαφθορά. Αλλά θα φανερωθεί ελάχιστα χρόνια πριν την 2α Παρουσία, όχι τώρα οπότε ούτε ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος δεν έγινε, γι αυτό να μην εξαρτάμε τη σωτηρία μας από την εμφάνισή του (22).
Από το βιβλίο:
Ιερά Μονή Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα»
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ
Επιλογή και σχόλια υπό Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου (www.imdleo.gr

Υπάρχει λύσις;;; Βεβαίως υπάρχει, η μόνη και μοναδική, η Ορθόδοξος!!!



Η μόνη λύσις :

Τελικά για να σταματήσει αυτή η απαίσια κατάσταση, έχομεν την βεβαιότητα, η Σύνοδος των Αγιοταφιτών Πατέρων, θα υιοθετήση την σωστήν διαδικασίαν εκλογής νέου Πατριάρχου. Δι’ όσους εκ των κληρικών και λαϊκών, τυχόν και δεν την γνωρίζουν, τήν αντιγράφομεν από τον Συναξαριστήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας ημών, τόμος ΙΒ σελ.521. Ιδού λοιπόν ο μόνος τρόπος εκλογής:

 Απολιπών τον βίον ο Αρχιερεύς των  Ιεροσολύμων Ζαχαρίας (609-632), συνηθροίσθη όλον το πλήθος εις την Εκκλησίαν και κλείσαντες τάς πύλας του Ναού και σφραγίσαντες επιμελώς, ανέμενον έξωθεν, ίνα ίδωσι ποίον Αρχιερέα και Ποιμένα θέλει τους εξαποστείλει ο Θεός, διότι τοιαύτην καλήν συνήθειαν είχον οι άνθρωποι εκείνοι. Οπόταν δηλαδή ήθελον να εκλέξουν νέον Αρχιερέα, έκλειον καλώς τας θύρας του Ναού και όστις ήθελε δυνηθή να ανοίξη αυτάς διά προσευχής, εκείνον ευθύς ως άξιον εχειροτονούσαν. Τότε λοιπόν, ως υπό θείας Χάριτος οδηγηθείς ο ιερός Μόδεστος, έφθασεν εις τάς πύλας του Ναού και ευθύς διά της προσευχής του αι θύραι ηνοίχθησαν και ο θείος Μόδεστος Αρχιερεύς του Θεού αποκατεστάθη, διά την απλότητα, την καθαρότητα και την αγάπην την οποίαν είχεν εις τον Θεόν. Χειροτονηθείς δε Αρχιερεύς ο Άγιος και αγωνιζόμενος καθ΄ εκάστην έτι περισσότερον, του εδόθη τοιαύτη Χάρις εκ Θεού και τοιαύτη πλουσιωτάτη δύναμις, ώστε εκτός από τα άλλα θαύματα και τας ιατρείας, τας οποίας έκαμεν εις τους ανθρώπους, εθεράπευε και τα ζώα.

Κατοπτρίσθητε, Αγιοταφίται Πατέρες, κατοπτρίσθητε «Ορθόδοξοι» Πατέρες των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, πού ως λύκοι ωρυόμενοι, με διαπλοκάς και μηχανορραφείας, προσπαθείτε να αλώσετε την Ορθοδοξία μας. Μετρήθητε διά του θείου αυτού τρόπου αναδείξεως Ποιμένων. Ζυγίσθητε επί του απαιτουμένου βάρους καθαρότητος των Ποιμένων. Πόσον ελλιπείς θα ευρεθήτε! Ναι! Θα ευρεθήτε τρομακτικώς ελλιπείς και μυστηριώδης τις χείρ θα γράψη και δι’ υμάς  « επί το κονίαμα του τοίχου  του οίκου» υμών ό,τι έγραψε διά τον βασιλέα της Βαβυλώνος Βαλτάσαρ: « Μανή, θεκέλ, φάρες»!

Θέλω νά μέ φωνάζετε




Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας,
μοναχής, από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. 
Την
άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.
Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με
αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη
από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά. Το μυαλό
της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου... Από τη γερόντισσα
Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα -
πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του
Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της
χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και
φωνάζοντας με πόνο και θέρμη
<<Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι>>.

<<Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με>>.
<<Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή>>.
Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα
ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή,
και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της,
παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της.
Φωτεινή σαν τον ήλιο. Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον
από την θεϊκή ακτινοβολία της, αλλά και από την απερίγραπτη ωραιότητά
της. Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο.
Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και
αρχαγγέλων. Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της
παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.
Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε
την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.
- Τι θέλεις να σου κάνω, Μαρία, παιδί μου; - Μαρία την λέγανε.
Και η άρρωστη αλλά η ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:
- Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ'
τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ. Κουράστηκε η πλάτη μου απ' την
ακινησία. Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι'
αυτό και Σε φωνάζω.
Και η Υπεραγία Θεοτόκος, η γλυκυτάτη Παναγία μας, που συμπονάει με
τους πόνους μας και τα βάσανά μας, της απάντησε:
- Αυτά θα σου τα δώσω. Και, γι' αυτό ήλθα, επειδή με φωνάζεις κάθε
μέρα, απ' το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιατί θέλω να με φωνάζετε! Να με
φωνάζετε συνεχώς. Και γω ακούω και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζεις, της
είπε.
Θέλω να με φωνάζετε όλοι σας, όλοι οι χριστιανοί, αυτό εννοούσε τώρα.
Πλημμύρισε, όχι μόνον το δωμάτιο από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία της, και
το ουράνιο άρωμά της, αλλά και ολόκληρο το σπίτι της. Όλα τα μέλη της
οικογένειάς της, κατά την μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας, έζησαν
αυτό το ολοζώντανο θαύμα.
Η δε ουράνια αυτή ευωδία παρέμεινε διάχυτη για μέρες μέσα στο σπίτι,
και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της άρρωστης. Το πρόσωπο της Μαρίας έλαμπε
από την πολλή χάρη που έλαβε. Και όχι μόνον άρχιζε να κινεί το σώμα
της, και να γυρίζει πλευρό με ευκολία, αλλά σε λίγες μέρες έγινε
τελείως καλά και σηκώθηκε υγιεστάτη.
Εγώ όμως δεν θα μείνω στο καταπληκτικό αυτό θαύμα της θείας παρουσίας
της Υπεραγίας Θεοτόκου, ούτε στο θαύμα της θεραπείας της άρρωστης.
Αλλά θα παραμείνω σ' αυτά που είπε η Παναγία μας, η Μητέρα όλων μας.
Τι είπε; <<Θέλω να με φωνάζετε>>. <<Θέλω να με επικαλείσθε. Και 'γω ακούω
και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζετε. >> <<Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ με>>,
<<Υπεραγία Θεοτόκε σώσε με>>,
<<Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου>>, και ό,τι άλλο νομίζετε ότι
μπορείτε να φωνάξτε απ' το βάθος της καρδιάς σας, αυτό που μας πονάει
συνήθως περισσότερο.

πηγή

Τα ονόματα των παθών (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος)



Όταν θέλουμε να ονομάσουμε όλα τα πάθη μαζί, τα λέμε «κόσμο». Και όταν θέλουμε να ξεχωρίσουμε και να δώσουμε στο καθένα το όνομά του, τα ονομάζουμε «πάθη». Και τα πάθη, καθώς διαδέχονται το ένα το άλλο, σχηματίζουν το δρόμο του κόσμου, και οπού τελειώνουν τα πάθη, εκεί παύει να υπάρχει ό δρόμος του κόσμου.

Τα πάθη είναι τα εξής:

Ό πόθος του πλούτου το να μαζεύει ό μοναχός γήινα και μη αναγκαία πράγματα
Η τρυφή του σώματος, από την οποία έρχεται το πορνικό πάθος.
Ο πόθος της τιμής, από τον όποιο προκύπτει ό φθόνος.
Ο πόθος της εξουσίας, ή φιλαρχία.
Ο στολισμός και ή ανόητη επίδειξη .
Η ανθρώπινη δόξα, πού είναι αιτία της μνησικακίας.
Ο φόβος ότι θα πάθει κάτι κακό το σώμα μας.


Όπου πάψει ή ενέργεια των παθών, εκεί πεθαίνει μαζί τους και ό κόσμος. Είπε κάποιος σοφός για τους αγίους, ότι όταν ζούσαν, ήταν ήδη πεθαμένοι διότι, ενώ ζούσαν με το σώμα τους, δε ζούσαν ζωή σαρκική. Και συ πρόσεξε να δεις ποια πάθη ζούνε μέσα σου, για να καταλάβεις πόσο ανήκεις στον κόσμο και για ποια πάθη είσαι δεμένος μαζί του και από ποια ελευθερώθηκες. Με δυο λόγια, κόσμος είναι ή εμπαθής ζωή και το σαρκικό φρόνημα Όποιος απαλλαγεί από τα πάθη του, έχει εξέλθει από τον κόσμο.

Τα πάθη δε σβήνουν γρήγορα
Όταν ή ζωή σου περάσει από την αρετή στην αμέλεια, τα πάθη θα σε ενοχλούν και δε θα βρίσκεις ειρήνη στην ψυχή σου. Άλλα μην απορήσεις γι' αυτό. Κοίταξε τι συμβαίνει με το έδαφος. Εάν οι ακτίνες του ήλιου πέσουν βαθιά μέσα στη γη, μετά από πολλή ώρα διατηρείται ακόμη ή θερμότητα της. Το ίδιο και με τα φάρμακα και με το μύρο. Ή οσμή των φαρμάκων και ή ευωδία του μύρου, πού διαχέεται στον αέρα, παραμένει πολλή ώρα, μέχρι να σκορπίσει και να εξαφανισθεί. Πόσο μάλλον το ίδιο συμβαίνει και με τα πάθη! Γιατί αυτά είναι σαν τα σκυλιά, πού συνήθισαν να γλύφουν το αίμα των ζώων στο σφαγείο και, όταν δεν υπάρχει πια αίμα, συνεχίζουν και γαβγίζουν μπροστά στις εισόδους του σφαγείου, μέχρι να σβήσει ή δύναμη της συνήθειας τους.

Δε θέλομε τα πάθη, αλλά... αγαπάμε τις αφορμές τους
τι γλυκές πού είναι οι αιτίες και οι αφορμές των παθών! Γιατί ό άνθρωπος μπορεί κάποτε να κόψει τα πάθη, οπότε, μακριά απ' αυτά, αισθάνεται γαλήνη και ευφροσύνη, όμως δεν μπορεί να αφήσει τις αιτίες. Γι' αυτό και, χωρίς να το θέλουμε, υφιστάμεθα πειρασμούς. Και ενώ λυπούμαστε για τα πάθη, πού μας τυραννούν, μας αρέσει να είναι μέσα μας οι αφορμές! Τις αμαρτίες δεν τις θέλουμε, όμως τα αίτια και τις αφορμές τους τα δεχόμαστε με μεγάλη ευχαρίστηση. Γι' αυτό το λόγο οι αφορμές, πού τις θέλουμε, μας σπρώχνουν να αμαρτήσουμε. Αυτός, λοιπόν, πού αγαπά τις αφορμές των παθών, είναι, χωρίς να το θέλει, υποχείριος και υπόδουλος στα πάθη.

Ή κενοδοξία ανοίγει το δρόμο των παθών

Ή κοσμική δόξα είναι σαν το βράχο στη θάλασσα, πού τον σκεπάζουν τα νερά, και ό πλοίαρχος δεν το ξέρει, μέχρι να χτυπήσει ή καρίνα του πλοίου και να βυθισθεί. Έτσι κάνει και ή κενοδοξία στον άνθρωπο, πού παραμένει κρυμμένη μέχρι να τον βυθίσει στα πάθη και να τον καταστρέψει. Είπαν γι' αυτήν οί άγιοι Πατέρες, ότι στην ψυχή πού πέφτει στην κενοδοξία, ξαναγυρίζουν όλα τα πάθη, πού νικήθηκαν με τη χάρη του Θεού, και αναχώρησαν.

Πώς εξουσιάζονται τα πάθη
Όποιος συγκρατεί τη γλώσσα του και δε μιλάει, σε όλους τους τρόπους του θα είναι ταπεινόφρων και, χωρίς να κοπιάσει, θα εξουσιάσει τα πάθη του. Τα πάθη εκριζώνονται και εκδιώκονται με την αδιάλειπτη μελέτη του Θεού, και αυτή ή μελέτη είναι το ξίφος πού τα θανατώνει.

Είναι καλύτερο να καταβάλλεις τα πάθη με καλούς λογισμούς, μνημονεύοντας τις αρετές, παρά με την αντίσταση. Διότι τα πάθη, όταν διεγερθούν και κινηθούν εναντίον σου για να σε πολεμήσουν, τότε εντυπώνουν στο νου σου διάφορα σχήματα και εικόνες, πού προκαλούν στην αμαρτία Αυτός ό πόλεμος εναντίον του νου μας έχει πολύ μεγάλη δύναμη, καθώς ταράζει τις παλιές μνήμες και μας θορυβεί. Εάν όμως, πάνω στην επίθεση τους, τους υποσκάπτεις με αγαθούς λογισμούς, όπως είπαμε, τότε ούτε ίχνος παθών δε φαίνεται πια στο νου σου, μετά την αποδίωξή τους.

Κανένας δεν μπορεί να νικήσει τα πάθη παρά με τις πρακτικές και αισθητές αρετές, ενώ το διασκορπισμό του νου μπορούμε να τον νικήσουμε μόνο με το να καταγινόμαστε με τα πνευματικά. Γιατί ό νους μας είναι ελαφρός και, αν δε δεσμευθεί με κάποιο πνευματικό λογισμό, δε θα πάψει να τριγυρίζει εδώ κι εκεί. Και άμα δεν κατορθώσουμε τις πρακτικές αρετές, δεν μπορούμε να φυλαχτούμε από τα πάθη. Γιατί, αν δε νικήσει κάποιος τους εχθρούς, δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Και αν ή ειρήνη δε βασιλεύει στην ψυχή μας, πώς είναι δυνατό να βρούμε και να χαρούμε τα αγαθά της; Τα πάθη είναι ένα διάφραγμα, πού δεν αφήνει να ενεργοποιηθούν οι κρυμμένες αρετές της ψυχής. Αν λοιπόν, δεν πέσουν πρώτα αυτά με τις φανερές αρετές, δε γίνονται αισθητές οι κρυμμένες αρετές της ψυχής. Και βέβαια, κανείς δεν μπορεί, ενώ είναι έξω από το τείχος, να συναναστραφεί με αυτούς πού είναι μέσα. Και όπως δεν μπορείς να δεις τον ήλιο μέσα στην ομίχλη, έτσι δεν μπορείς να αισθανθείς τη δύναμη της αρετής της ψυχής, ενόσω διαμένει γύρω της ή ταραχή των παθών.

Όπως ένας άνθρωπος, άμα πιει κρασί την ημέρα του πένθους, μεθάει και ξεχνάει κάθε λύπη και κάθε πόνο έτσι και εκείνος πού μεθάει από την αγάπη του Θεού σ' αυτό τον κόσμο, πού είναι το σπίτι του πένθους και του κλάματος, ξεχνάει όλους τους πόνους και τις λύπες του και γίνεται, από το μεθύσι αναίσθητος σε όλα τα πάθη της αμαρτίας. Αν ή καρδιά ενός ανθρώπου έχει στηριχθεί μόνο στην ελπίδα του Θεού, ή ψυχή του γίνεται ελαφρά σαν το πουλί πού πετάει, και συνεχώς ό νους του υψώνεται από τη γη και, καθώς μελετάει τα θεία, πετάει πάνω από τα ανθρώπινα, και απολαμβάνει και ευφραίνεται με τα αθάνατα μυστήρια του Υψίστου. Σ' αυτόν ανήκει ή δόξα και ή δύναμη εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ό έμπορος πού ταξιδεύει στη θάλασσα, φοβάται και τρέμει μήπως σηκωθεί τρικυμία και βυθισθεί ή ελπίδα των κόπων του. Και ό μοναχός, όσο ζει σ' αυτό τον κόσμο, κυριαρχείται από το φόβο, μήπως ξυπνήσει εναντίον του ή τρικυμία των παθών και χάσει όλους τους κόπους του, από τα νιάτα του ως τα γηρατειά του. Ό έμπορος έχει στραμμένο το βλέμμα του στη στεριά, και ό μοναχός στην ώρα του θανάτου.

Ό καπετάνιος βλέπει τα άστρα, όταν διαπλέει τη θάλασσα, και κατευθύνει το καράβι ανάλογα με τη θέση των άστρων, μέχρι να φθάσει στο λιμάνι. Έτσι και ό μοναχός έχει μπροστά στα μάτια της ψυχής του την ευχή, διότι με αυτήν διορθώνει την πορεία του, και κατευθύνεται ίσια στο λιμάνι πού προσεύχεται να φθάσει.

Επίμονο ξερίζωμα των αγκαθιών

Είναι για μας επιτακτική ανάγκη να ξεριζώσουμε από τη φύση μας τα αγκάθια των παθών, όσο ζούμε σ' αυτή τη γη. Με το επίμονο ξερίζωμα στο Χωράφι της ψυχής μας, εξαφανίζονται τα αγκάθια γιατί δεν έχει καθαρισθεί ακόμη εξολοκλήρου. Εάν λοιπόν, με την προσωρινή μας ραθυμία, ή με τη μικρή μας αμέλεια, βρίσκουν καιρό και αυξάνουν τα αγκάθια των παθών, και καλύπτουν και πιέζουν την καρδιά, και αποπνίγουν τον καλό σπόρο της, και κάνουν τον κόπο μας να πάει χαμένος, συμπεραίνουμε ότι πρέπει να την καθαρίζουμε κάθε μέρα πού περνάει. Γιατί, άμα σταματήσουμε, τα αγκάθια πληθαίνουν πολύ. Ας καθαρισθούμε, λοιπόν, απ' αυτά με τη χάρη του ομοουσίου και μονογενούς Υιού του Θεού, στον όποιο ανήκει ή δόξα, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, εις τους αιώνας.

Τα πάθη διορθώνονται με σωματικούς κόπους στην ησυχία

Να ξέρεις, αδελφέ μου, ότι τα κρυμμένα πάθη στην ψυχή μας δε διορθώνονται μόνο με τους σωματικούς κόπους μας, ούτε πάλι οι σωματικοί κόποι από μόνοι τους εμποδίζουν τους κακούς λογισμούς, πού διεγείρονται πάντοτε από τις αισθήσεις μας. Οι κόποι, βέβαια, φυλάγουν τον άνθρωπο από τις πονηρές επιθυμίες, για να μην τον νικήσουν, και από τη δαιμονική πλάνη, όμως δεν μπορούν από μόνοι τους να δώσουν στην ψυχή την ειρήνη και τη γαλήνη. Γιατί τα έργα του Θεού και οί κόποι μας τότε μόνο παρέχουν στην ψυχή την απάθεια, και νεκρώνουν τα γήινα μέλη μας, και μας χαρίζουν την ανάπαυση των λογισμών, όταν γίνονται στην ησυχία, οπότε οί σωματικές μας αισθήσεις αναπαύονται από την εξωτερική ταραχή και μπορούμε να αφοσιωθούμε, για κάποιο διάστημα, στην εργασία πού μας οδηγεί στη σοφία του Θεού. Γιατί, μέχρι να στερηθεί ό μοναχός τις συναντήσεις των διαφόρων ανθρώπων, και να συμμαζέψει τους σκόρπιους λογισμούς του, και να συγκεντρωθεί στον εαυτό του, δε θα μπορέσει να γνωρίσει το πάθος πού τον κυβερνάει. Γιατί, όπως είπε ό άγιος Βασίλειος, ή ησυχία είναι ή αρχή της κάθαρσης της ψυχής. Όταν δηλ. σταματήσουν οί ερεθισμοί και οί περισπασμοί από τον έξω κόσμο, τότε ή διάνοια μας επιστρέφει, και από κει πού ήταν σκόρπια από τους περισπασμούς, βρίσκεται μόνη της και ηρεμεί, και ξυπνάει ή καρδιά, για να εξερευνήσει τα θαυμάσια του Θεού. Και αν δείξει καλή υπομονή σ' αύτη την εργασία της ησυχίας, αρχίζει ό μοναχός και οδεύει, ολίγον κατ' ολίγον, στην καθαρότητα της ψυχής.

τι είναι απάθεια

Απάθεια είναι όχι το να μην αισθάνεσαι τα πάθη, αλλά το να μην τα δέχεσαι και να μη συγκατατίθεσαι σ' αυτά. Από τις πολλές και διάφορες αρετές, τις φανερές και τις κρυφές, πού αποκτούν οί αγωνιστές, εξασθενούν μέσα τους τα πάθη και δεν έχουν τη δύναμη να κινηθούν κατά της ψυχής. Έτσι, και ό νους δε χρειάζεται πάντοτε να προσέχει τις κινήσεις τους διότι κάθε ώρα και στιγμή, νύχτα και μέρα, είναι γεμάτος από καλούς λογισμούς, αφού μελετά τα θεία νοήματα και, κατά κάποιον τρόπο, συνομιλεί με αυτά. Όταν, λοιπόν, αρχίσουν τα πάθη να κινούνται μέσα στους αγωνιστές, ξαφνικά αρπάζεται ό νους από αυτά τα θεία νοήματα, πού τα αισθάνεται πολύ κοντά του, και έτσι, τα πάθη μένουν aνενέργητα, όπως είπε ό μακάριος Μάρκος ό ασκητής.

Ή ψυχή από τη φύση της είναι απαθής

Λοιπόν, τα πάθη είναι προσθήκη στον άνθρωπο, και ή αιτία για την ύπαρξη τους είναι ότι τα δέχεται ή ψυχή διότι ή ψυχή δημιουργήθηκε από το Θεό απαθής, χωρίς κανένα πάθος. Και όταν ακούσεις να ονομάζονται στην αγία Γραφή πάθη ψυχικά και σωματικά, να γνωρίζεις ότι ονομάζονται έτσι ως προς τις αιτίες τους, ότι δηλ. ή ψυχή και το σώμα είναι ή αιτία των παθών, επειδή τα δέχονται. Ή ψυχή, λοιπόν, από τη φύση της είναι απαθής. Βέβαια, οι μη χριστιανοί φιλόσοφοι αυτό δεν το παραδέχονται, και όσοι άλλοι τους ακούν και τους ακολουθούν. Άλλα εμείς οί ορθόδοξοι έτσι πιστεύουμε, ότι ό Θεός τον «κατ' εικόνα» άνθρωπο τον έπλασε απαθή. Και όταν λέω «κατ' εικόνα», δεν αναφέρομαι στο σώμα, αλλά στην ψυχή, πού είναι αόρατη, όπως ό Θεός.

Αν ήταν κάποτε ή φύση της ψυχής φωτεινή και καθαρή, διότι φωτιζόταν από το μακάριο φως του Θεού, ομοίως και όταν επανέλθει στην αρχαία εκείνη κατάσταση, γίνεται πάλι φωτεινή και απαθής. Επομένως, όταν ή ψυχή κινείται με εμπάθεια, βρίσκεται έξω από τη φυσική της κατάσταση, όπως μας βεβαιώνουν όσοι ζουν στην Εκκλησία και τρέφονται από την αγία της παράδοση.

Εάν λοιπόν, ή αρετή είναι φυσική υγεία της ψυχής, συμπεραίνουμε ότι τα πάθη είναι αρρώστια της ψυχής, γιατί ήρθαν σ' αυτήν αργότερα, μετά τη δημιουργία της, και την έβγαλαν από τη φυσική της υγιή κατάσταση. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι ή υγεία υπήρχε στη φύση της ψυχής πριν από την αρρώστια. Και αν αυτά είναι αληθινά, όπως και είναι, λοιπόν ή αρετή είναι φυσική κατάσταση της ψυχής, ενώ τα πάθη την πρόσβαλαν απ' έξω και δεν ανήκουν στη φύση της.

Εάν τα πάθη ήταν φυσικό ιδίωμα της ψυχής, για ποιο λόγο να βλαφτεί απ' αυτά; Διότι όσα είναι της φύσεως, δεν μπορούν να βλάψουν τη φύση τους.


Ο δρόμος της σωτηρίας Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ


Στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τονίζει ότι για να σωθούμε, για να γίνουμε δηλαδή μέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών, πρέπει να τηρούμε τουλάχιστον με καθημερινή συνέπεια δύο σπουδαίες θείες εντολές. Πρώτον, «να αγαπούμε τον Θεόν εξ’ όλης της καρδίας μας, εξ’ όλης της ψυχής μας και εξ’ όλης της διανοίας μας», και δεύτερον, «να αγαπούμε τον πλησίον μας, δηλαδή τον διπλανό μας, όπως τον εαυτόν μας».
Οι δύο αυτές θείες εντολές έχουν μια άμεση σχέση με την έννοια ότι, με την πρώτη εντολή της ακλόνητης πίστεώς μας στον αληθινό Θεό, θεωρούμε ότι ως αποτέλεσμα της τηρήσεως της πρώτης, οδηγούμαστε στη βίωση της δεύτερης να αγαπούμε το διπλανό μας όπως τον εαυτόν μας. Το διπλανό μας δηλαδή πρέπει να τον βλέπουμε ως τον άνθρωπο που έχει δημιουργηθεί «κατ’ εικόνα Θεού» και κατά συνέπεια μέσα από την επικοινωνία μας και την αγάπη μας προς το διπλανό μας και μάλιστα προς αυτόν που μας χρειάζεται, συναντούμε τον Θεόν.
Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, στην Πρώτη του Επιστολή (κεφ. 5, 19 –21), τονίζει ότι «όλοι εμείς οι πιστοί αγαπούμε τον Θεόν, επειδή έχουμε γνωρίσει και αισθανθεί ότι πρώτος ο Θεός μάς έχει αγαπήσει. Εάν όμως κάποιος πει ότι αγαπώ τον Θεόν και συγχρόνως μισεί το διπλανό του, είναι ψεύτης. Διότι εκείνος που δεν αγαπά τον διπλανό του, τον οποίο βλέπει καθημερινά, πώς είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεόν, που ποτέ δεν έχει δεί; Και αυτή την εντολήν μάς την έχει δώσει ο ίδιος ο Θεός, «εκείνος που αγαπά τον Θεόν να αγαπά το διπλανό του».
Έτσι οι δύο αυτές εντολές, η αγάπη προς τον Θεόν κι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπόν μας, απoτελούν το αναγκαίο μέσον, που θα μας οδηγήσει στον Παράδεισον.
Ο άνθρωπος έχει φύση σχετική. Αυτό σημαίνει ότι, εάν δεν συνειδητοποιήσει ότι εξαρτάται από το Δημιουργό του για να τελειωθεί με τη χάρη του, ακολουθώντας στη ζωή του το θέλημα του Θεού, τότε αναπόφευκτα θα εξαρτάται από ένα υλικό μέρος της δημιουργίας. Τότε θα έχει στη θέση τού Θεού ένα είδωλο, θα γίνει δηλαδή ειδωλολάτρης, υιοθετώντας στη ζωή του μια λανθασμένη θρησκευτικότητα, που στην πορεία της ζωής του θα γνωρίσει την απογοήτευση, την απόγνωση και την απελπισία. Η απομάκρυνση όμως του ανθρώπου από τον Θεόν θα έχει ως αποτέλεσμα να καλλιεργεί για τον εαυτό του την έπαρση και τον εγωϊσμόν με αποτέλεσμα να αδιαφορεί για τον διπλανό του και τελικά να καταντήσει να μισεί τον διπλανό του και να τον πολεμά, να τον αδικεί και να τον συκοφαντεί. Όταν συμβαίνει ο διπλανός του, που δέχεται τον πόλεμο αυτό, να είναι καλός χριστιανός, τον ανέχεται και προσεύχεται γι’ αυτόν που τον αδικεί, να τον φωτίσει ο Θεός και να μετανοήσει. Όταν όμως συμβαίνει να είναι και οι δύο άνθρωποι, που ζούν μακρυά από την αγάπη του Θεού, τότε ο πόνος κι αφανισμός και των δύο μέσα στη δυστυχία τους είναι θέμα χρόνου, που δεν μπορούν να τον αποφύγουν.
Ο σκοπός του Εκκλησιασμού μας κι η μελέτη της Αγίας Γραφής αποβλέπουν στην προετοιμασία μας να συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας, που απορρέουν από την χριστιανική μας ταυτότητα.
Η Εκκλησία μας μάς καλεί να μιμηθούμε τη ζωή των αγίων μας. Μας καλεί να μετέχουμε καθημερινά στη ζωή του Χριστού. Όπως δηλαδή ο Ιησούς Χριστός αγωνιούσε για τους ανθρώπους και μάλιστα αυτούς που υπόφεραν και τους επισκεπτόταν και τους φρόντιζε και τους δίδασκε, κατά τον ίδιο τρόπο, πρώτιστα οι κληρικοί μας, αλλά και όλοι μας οφείλουμε να κάνουμε το ίδιο.
Η Εκκλησία μας, όπως και στο παρελθόν, έρχεται πάντοτε να δώσει απάντηση στην παγκόσμια κρίση της εποχής μας, αναλαμβάνοντας με συναίσθηση ευθύνης την ποιμαντική καθοδήγηση του φιλανθρωπικού μας έργου.
Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν όλοι μας τις προσπάθειες της Εκκλησίας μας, να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας. Ας ζήσουμε κι εμείς το μεγαλείο της αγάπης, που ζούσαν οι πρώτοι χριστιανοί, το μεγαλείο της προσφοράς και της θυσίας, ο ένας για τον άλλον. 

Η ζωή μετά τόν θάνατο



Εισαγωγή


Έχει παρατηρηθεί από πολλούς ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για την ζωή και τον θάνατο. Τον απασχολεί έντονα το μυστήριο του θανάτου. Φυσικά αυτό συνδέεται με τα λεγόμενα υπαρξιακά ερωτήματα, που αναφύονται σε όλους, αλλά ιδιαίτερα στους νέους, και περικλείονται στα εξής: Τι είμαι, ποιο είναι το νόημα της ζωής, που πάω μετά τον θάνατο, υπάρχει ζωή μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα κ.λ.π.


Είναι γνωστόν ότι όχι μόνον οι σύγχρονοι ασχολούνται με τα θέματα αυτά, αλλά γενικά οι άνθρωποι όλων των εποχών και γενεών. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι φιλόσοφοι ασχολούνταν με την προέλευση της ζωής, την ύπαρξη της ψυχής, την είσοδο του κακού στον κόσμο και τον θάνατο. Έτσι τα θάματα αυτά ενώ παρουσιάζονται ως σύγχρονα, απασχόλησαν ανέκαθεν το πνεύμα του ανθρώπου.
Αν σήμερα παρατηρείται κάποια έξαρση, οφείλεται περισσότερο στην ανασφάλεια που αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Πραγματικά όταν γκρεμίζονται όλες οι ασφάλειες, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται απογοητευμένος από διάφορα γεγονότα, τότε είναι φυσικό να απασχολείται εντονώτερα με τα υπαρξιακά ερωτήματα.
Η Εκκλησία πάντοτε αντιμετώπιζε τέτοια ερωτήματα, και κυρίως το βασικότερο πρόβλημα, και το μεγαλύτερο μυστήριο, που είναι το μυστήριο του θανάτου. Ήδη η ενανθρώπηση του Χριστού είχε σαν σκοπό να νικηθεί το κράτος του θανάτου και του διαβόλου. Η θριαμβευτική νίκη του Χριστού πάνω στον θάνατο, έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα να τον νικήσει και εκείνος στα όρια της προσωπικής του ζωής. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία.

Όταν η Εκκλησία μιλάει για τον θάνατο, δεν το κάνει για να τρομάξει τους ανθρώπους και να τους δημιουργήσει πανικό, αλλά για να τους βοηθήσει να τον υπερβούν. Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι το πρόβλημα του θανάτου δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ούτε είναι ένα απλό γεγονός. Γεννιόμαστε με την φθαρτότητα και την θνητότητα. Με την γέννηση γεννιέται ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, που πρόκειται να πεθάνει. Όλος ο ανθρώπινος βίος είναι μια διαδοχή θανάτων. Οι αρρώστιες και γενικά η φθαρτότητα του σώματος υποδηλώνουν ότι μεταφέρουμε και κουβαλάμε πάνω μας τον θάνατο. Και οι διάφορες άσχημες αντιδράσεις μας ανάγονται στην βίωση του θανάτου. Οπότε, όταν μιλάει ‘Εκκλησία για τα θέματα αυτά βοηθάει αποτελεσματικά τον άνθρωπο. Δεν του σκορπά φόβο και πανικό, αλλά ελπίδα και παρηγοριά. Με αυτόν τον τρόπο χαίρεται την ζωή.
Μερικά από τα ερωτήματα αυτά, που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο, όπως το τί είναι ο θάνατος, τι είναι η ψυχή, τι γίνεται όταν η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα, μήπως διαλύεται η υπόσταση του ανθρώπου με τον θάνατο, τι είναι το καθαρτήριο πύρ, τι είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση, τι θα γίνη στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού κ.λ.π., θα αντιμετωπίσουμε στο βιβλίο αυτό.
Θα ήθελα στην εισαγωγή να κάνω μερικές γενικές παρατηρήσεις.


Κατ’ αρχάς τα όσα λέγονται στο παρόν βιβλίο εμπνέονται από την διδασκαλία της θείας Αποκαλύψεως, όπως φανερώθηκε στους αγίους κάθε εποχής και καταγράφηκε τόσο στην Αγία Γραφή, όσο και στους βίους και την διδασκαλία των αγίων Πατέρων. Άλλωστε, οι άγιοι Πατέρες είναι φορείς της θείας Αποκαλύψεως. 
Έπειτα, αναπτύσσοντας τα επιμέρους κεφάλαια, δεν ήταν δυνατόν να αποφευχθούν μερικές ταυτολογίες. Για παράδειγμα, όταν αντιμετωπίζει κανείς το θέμα του καθαρτηρίου πυρός κατά τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, απαραιτήτως πρέπει να μιλήσει για την Βασιλεία του Θεού, για τον Παράδεισο και την Κόλαση. Όμως, πρέπει να υπάρχει και ειδικό κεφάλαιο που να αναπτύσσεται το θέμα του Παραδείσου και της Κολάσεως. Ακόμη, στο κεφάλαιο "διαχρονική εσχατολογία" οπωσδήποτε κάτι πρέπει να επαναληφθεί από τα προηγούμενα κεφάλαια. Άλλωστε ξέρουμε πολύ καλά ότι τα θεολογικά θέματα, όπως και αυτή η ίδια η ζωή δεν μπορούν να κατατμηθούν απόλυτα και να ερμηνευθούν αυτόνομα και αποσπασματικά.
Επί πλέον ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι μερικά σημεία του παρόντος βιβλίου είναι δυσκολότερα στην κατανόηση, γιατί δίνουν την θεολογική ερμηνεία και ανάλυση αυτών των θαμάτων. Δεν μπορούν όλα να απλοποιούνται. Όταν τα θέματα απλοποιούνται πολύ, τότε μάλλον παραχαράσσονται και υποβιβάζονται. Αν ο αναγνώστης συναντήσει μερικές τέτοιες δυσκολίες, να μην απομακρυνθεί, αλλά να συνεχίσει πιο κάτω, που θα γίνει ευκολότερη η ανάγνωση και θα αντιληφθεί καλά ποια είναι η θέση της Εκκλησίας πάνω στο θέμα της ζωής και του θανάτου, τι γίνεται μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα.
Όπως είναι φανερό, στο παρόν βιβλίο εξετάζουμε θέματα που κινούνται από την έξοδο της ψυχής μέχρι την ζωή μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Αλλά αυτός ο "χώρος" είναι δύσκολος, γιατί κινείται μέσα στο μυστήριο. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, δεν είναι εύκολο όλα να ερμηνευθούν. Γνωρίζουμε μόνον ό,τι μας απεκάλυψε ο Χριστός και οι άγιοι. Επειδή συνάντησα μερικές δυσκολίες κατά την συγγραφή, γι’ αυτό ο αναγνώστης πρέπει να είναι επιεικής.
Η Εκκλησία, που είναι το αναστημένο Σώμα του Χριστού, είναι ο χώρος εκείνος που βιώνουμε την θριαμβευτική Του νίκη εναντίον του θανάτου και μετέχουμε από τώρα, ως εν αρραβώνι, της Βασιλείας του Θεού. Ευχή όλων μας είναι να ζούμε μέσα στην Εκκλησία, όπως ακριβώς το θέλει ο Χριστός, που είναι η Κεφαλή της, ώστε να αποκτήσουμε εμπειρίες της αιωνίου ζωής, οπότε δεν θα χρειάζονται διανοητικές αναλύσεις και λογική κατανόηση αυτών των εσχατολογικών θεμάτων. Θα ζούμε μια διαχρονική εσχατολογία. 


Έγραφα στην Αθήνα την 4 Δεκεμβρίου 1993, εορτή του μεγάλου πατρός της Εκκλησίας αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, του και μελωδού των τροπαρίων της εξοδίου ακολουθίας
Αρχιμ. Ιερόθεος Σ. Βλάχος

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ  ΙΕΡΟΘΕΟΥ
Η΄ ΕΚΔΟΣΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

πηγή

Ο ‘Αγιος Συμεών ο Θεοδόχος


03_02_06
Είναι ο τελευταίος Άγιος της Παλαιάς Διαθήκης και ο πρώτος της Καινής. Ονομάσθηκε Θεοδόχος, γιατί αξιώθηκε να προϋπαντήσει στο ναό και να πάρει στην αγκαλιά του τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, βρέφος σαράντα ημερών, όταν η Υπεραγία Θεοτόκος και ο Δίκαιος Ιωσήφ ήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να παρουσιάσουν και να αφιερώσουν το Θείο Βρέφος στον Θεό. Το γεγονός δηλαδή, το οποίο γιορτάζουμε στην εορτή της Υπαπαντής.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Άγιος Συμεών ήταν γυιός του Πατριάρχου των Εβραίων Χιλλέλ και πατέρας του διδασκάλου Γαμαλιήλ, ο οποίος αναφέρεται στις Πράξεις. Άλλοι λένε ότι ήταν πρόεδρος του Συνεδρίου και ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας πληροφορεί ότι ήταν άνθρωπος «δίκαιος και ευλαβής» και κατοικούσε στα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την παράδοση η κατοικία του υπήρχε σ’ ένα δασώδες προάστειο, Ν.Δ. της Ιερουσαλήμ. Το προάστειο αυτό ονομάσθηκε αργότερα Καταμόνας, επειδή σ’ αυτό αποσυρόταν συχνά ο Χριστός (κατά-μόνας), για να προσευχηθεί. Στην τοποθεσία αυτή σήμερα είναι κτισμένο ένα Μοναστήρι αφιερωμένο στο όνομά του.
Επίσης πιστεύεται, ότι ήταν ένας από τους 70 Εβραίους ερμηνευτές, τους οποίους ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος κάλεσε στην Αλεξάνδρεια με σκόπο να μεταφράσουν την Παλαιά Διαθήκη για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα της εποχής, την Κοινή Ελληνιστική. Μετά την αποπεράτωση αυτού του έργου, κατά την επιστροφή, ο Συμεών σχολίαζε με τους συνοδοιπόρους του την προφητεία του Ησαΐα: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ»(Ησ. ζ’ 14). Εξέφραζε μάλιστα την δυσπιστία του για την εκπλήρωση της προφητείας και το αδύνατο του πράγματος. Ξαφνικά  δέχθηκε αοράτως ένα ράπισμα και άκουσε μία φωνή, η οποία του έδινε την υπόσχεση ότι: «δεν θα πέθαινε, πριν ιδή τον Σωτήρα του Κόσμου».Θέλοντας μάλιστα να επιβεβαιωθεί για τα λεγόμενα, έρριξε στο Νείλο ποταμό το δαχτυλίδι του, λέγοντας ότι θα πίστευε, μονάχα αν θα το ξαναεύρισκε. Και πράγματι. Το ίδιο βράδυ, Θεού ευδοκία, βρήκε έκπληκτος το δαχτυλίδι του στα σπλάχνα ενός ψαριού, που ετοιμαζόταν να φάει.
Μετά τα θαυμαστά αυτά γεγονότα, σταθερός πλέον στην πίστη παρέμεινε στο ναό, προσευχόμενος και μελετώντας τα προφητικά βιβλία. Προετοίμαζε καθημερινά τον εαυτό του για την μεγάλη συνάντηση, διανύοντας την ζωή του, με σύνεση, με ευλάβεια, με δικαιοσύνη, με φόβο Θεού και με υπακοή στο θέλημα του Θεού, καθώς το δηλώνει εξ άλλου και το όνομά του. Γιατί «Συμεών» στα εβραϊκά σημαίνει υπακοή. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσε να αποκτήσει όλες τις αρετές και να ανέβει στα ύψη της τελειότητος.
Τα χρόνια περνούσαν. Ο πρεσβύτης Συμεών ανέμενε με μεγάλη λαχτάρα να συναντήσει τον ποθούμενο Μεσσία. Και όταν έφθασε σε βαθειά γηρατειά, σάραντα ημέρες μετά την γέννηση του Θεού Λόγου, πληροφορείται από το Άγιο Πνεύμα να πάει γρήγορα στο Ιερό. Χωρίς χρονοτριβή έφθασε μεταρσιωμένος στην είσοδο του Ιερού. Και εκεί εκπληρώθηκε η ουράνια υπόσχεση, για την οποία και μόνο ζούσε την μακροχρόνια ζωή του. Προϋπάντησε με σεβασμό και δέος τον Ιωσήφ τον Μνήστορα και την Παρθένο Κόρη, η οποία κρατούσε τον Δεσπότη Χριστό βρέφος και υποδέχθηκε στην γηρασμένη αγκαλιά του, σαν ιερέας και ανώτερος ιερέως, με χαρά και αγαλλίαση αλλά και με συστολή και φόβο, το αναμενόμενο Σωτήριο Βρέφος. Διέκρινε σ’ Αυτό με τα μάτια της ψυχής του το κρυμμένο φως της Θεότητος και ανεγνώρισε ότι είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος και ο αληθινός Θεός. Γι  αὐτό υμνώντας και ευλογώντας τον Θεό ανεφώνησε με χαρά: «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ». Παράλαβε Κύριε αυτήν την ώρα ειρηνικά την ψυχή μου, αφού εκπληρώθηκε ημεγαλύτερη επιθυμία της ζωής μου. «Ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ.», διότι αξιώθηκανα δω με τα μάτια μου και να εγγίσω με τα χέρια μου, Αυτόν που λαχταρούσαν να δουν όλοι οι προφήτες και περίμεναν όλες οι γενεές, το Φως όλων των λαών, τον Λυτρωτή του κόσμου.
Και μετά στρεφόμενος προς την Θεοτόκο είπε τα εξής προφητικά λόγια: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν καιανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, και εις σημείον αντιλεγόμενον· και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαίαόπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί». (Λουκ. β’ 34-35). Τα οποία σήμαιναν την βαθειά θλίψη, που σαν δίκοπο μαχαίρι θα διαπερνούσε τα σωθικά της Παναγίας, όταν θα έβλεπε τον Υιό Της κρεμασμένο και ατιμασμένο επάνω στον Σταυρό.
Ευθύς αμέσως πλήρης χαράς και ειρήνης ανεχώρησε από αυτήν την ζωή, σε ηλικία 270 ετών. Η ψυχή του πήγε στον Άδη, για να αναγγείλει στους εκεί ευρισκομένους το χαρμόσυνο Ευαγγέλιο, ως ο πρώτος Απόστολος του Χριστού. Το δε σώμα του τάφηκε στον ιδιόκτητο τάφο του, στο Καταμόνας, όπου ο τάφος του σώζεται μέχρι και σήμερα. Το ιερό του λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, επί αυτοκράτορος Ιουστίνου Β’ (565-578 μ.Χ.), στο ναό του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, τον οποίο είχε οικοδομήσει ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α’(527-565 μ.Χ.).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά την μνήμη του τήν 3ηΦεβρουαριου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1. Κωνσταντίνου Δουκάκη, Σάπφειρος του Νοητού Παραδείσου, εν Αθήναις 1890, σελ. 26-70.
2. Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Εορτοδρόμιον, Τόμος 1ος , έκδοσις «Ορθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη 1987, ερμηνεία εις τον κανόνα της Υπαπαντής, σελ. 333-375.
3. Ν. Μ. Δαμαλά, Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην, τόμος Β’, εν Αθήναις 1892, σελ. 154-168.
4. Ευθυμίου του Ζιγαβηνού, Ερμηνεία εις τα τέσσαρα Ευαγγέλια, υπό Θεοκλήτου Φαρμακίδου, τόμος 2ος , εν Αθήναις1842, σελ. 155-159, κεφάλ. Γ’, Ευαγ. κατά Λουκάν.
5. Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, έκδοσις Β’, Αδελφ. Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» Αθήναι, Ιούνιος 1972, Το κατά Λουκάν κεφ. Β’ 25-35, σελ. 102-111.
6. Στεργίου Ν. Σάκκου, Ερμηνεία στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον τόμος Α’, εκδόσεις «Χριστιανική Ελπίς», Θεσσαλονίκη 2008, Κεφάλαιο β’25-35, σελ. 111-117.
7. Migne, P.G. Τόμος 50ος , Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος εις την Υπαπαντήν,σελ. 808-812.
8. Α. Μαρίνου, Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήναι 1967, τόμος 11ος, λήμμα «Συμεών», σελ. 531-533 και Αθήναι 1966, τόμος 9ος λήμμα «Ο’ Μετάφρασις της Παλαιάς Διαθήκης», σελ. 667-673.
9. Αρχιμ. Κυρίλλου Αθανασιάδη, Το προσκυνητάρι του Καταμόνας, Ιεροσόλυμα 2005, σελ. 3-7.
10. Ζαχαρίου Κλ. Ραπτοπούλου, Ταξιδεύοντας στην Αγία Γη, Έκδοσις στ’, Λεμεσός 1996, Ιερά Μονή του Δικαίου Συμεών, (Κατά-μόνας), σελ. 107-109.
11. Γεωργίου και Βασιλικής Μπουτσούρη, Γνωριμία με την Αγία Γη Ισραήλ-Σινά και Αίγυπτο, Έκδοσις Ε’, Αθήναι 2004, Το Καταμόνας, σελ. 83-84.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...