Ορθόδοξη Εκκλησία και Οικουμενισμός

Αρχ. Ιουστίνος Πόποβιτς (+1979)
Ο φημισμένος για την αρετή και την αγιότητα του βίου του και για την βαθύνοια της σκέψεώς του σύγχρονός μας Γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς, Σέρβος κληρικός και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Βελιγραδίου, κοιμήθη το 1979 εξόριστος στη γυναικεία Ι. Μονή Αρχαγγέλων Τσέλιε Σερβίας, της οποίας ήταν Πνευματικός, διωκόμενος από το αθεϊστικό καθεστώς της χώρας του. Ο λόγος του, ακραιφνώς Ορθόδοξος, βαθιά θεολογικός και φιλοσοφικός, αποδείχθηκε πολλές φορές προφητικός και αποκαλυπτικός.

Συνέλαβε την ουσία του δράματος του αποστατημένου ανθρώπου και υπέδειξε με πειστικότητα τη λύση του δράματος αυτού, που συνίσταται στην επιστροφή του προς την αλήθεια της Θεανθρώπινης κοινωνίας της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας. Κεντρική ιδέα του είναι ότι κάθε ουμανισμός (ευρωπαϊκός ανθρωπισμός) είναι μια μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου για τη λύση του δράματός του. Στα χρόνια μας επρόκειτο να επαληθευτούν με τραγικό τρόπο τα λόγια, οι αγωνιώδεις εκκλήσεις και προειδοποιήσεις του προς τους συμπατριώτες του. Ο κοφτερός λόγος του αναφορικά με την κίνηση του Οικουμενισμού (κοινού ονόματος των ψευδοχριστιανισμών της Ευρώπης, όπως εύστοχα σημειώνει), που επιδιώκει την ανάρμοστη ένωση θρησκευτικών δογμάτων και θρησκειών, είναι πολύ χρήσιμος στο να μας εφοδιάσει με Ορθόδοξα κριτήρια ερμηνείας των οικουμενιστικών (διαχριστιανικών και διαθρησκειακών) προκλήσεων των ημερών μας.

Ανθρωπιστικός Οικουμενισμός

Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών (ανθρωπισμών), με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι οι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικό όνομά των είναι η παναίρεσις. Διατί; Διότι στο διάστημα της ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις ηρνούντο ή παραμορφώνουν ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού, οι δε ευρωπαϊκές αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο και στην θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, ων το όνομα «λεγεών».

Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλάθητου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως γεννήθηκαν και γεννώνται συνεχώς άλλες αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιο των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παποκαισαρισμός, η Ιερά Εξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτία, ο ιησουϊτισμός, η σχολαστική, η καζουιστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών...

Ο Προτεσταντισμός; Είναι το πλέον πιστό τέκνο του Παπισμού, το οποίον δια της ορθολογιστικής σχολαστικής του πίπτει δια μέσου των αιώνων από την μίαν αίρεσιν στην άλλην αίρεσιν και πνίγεται συνεχώς στα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. Προς τούτοις, η παπιστική υψηλοφροσύνη και η «αλάθητος» αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικός και ερημώνει τας ψυχάς των πιστών του. Κατ' αρχήν έκαστος Προτεστάντης είναι ένας ανεξάρτητος πάπας εις όλα τα ζητήματα της πίστεως. Τούτο δε πάντοτε οδηγεί από τον ένα πνευματικόν θάνατον στον άλλον΄ τέλος αυτού του «αποθνήσκειν» δεν υπάρχει, καθ' ότι ο αριθμός των πνευματικών θανάτων του ανθρώπου είναι αναρίθμητος.

Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, τότε δια τον παπιστικόν-προτεσταντικόν Οικουμενισμόν με την ψευδοεκκλησίαν του και τον ψευδοχριστιανισμό του δεν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδόν του, άνευ ολοψύχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χριστού και της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. Η μετάνοια είναι το φάρμακο δι' εκάστην αμαρτίαν, φάρμακο δοθέν στον άνθρωπον από τον μόνον Φιλάνθρωπο.

Άνευ της μετανοίας και εισδοχής στην Αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι αφύσικο και αδιανόητο να ομιλή τις περί της ενώσεως «των Εκκλησιών», περί του διαλόγου της αγάπης, περί της intercommunio (δηλ. διακοινωνίας). Το σπουδαιότερο όλων είναι να γίνη τις «σύσσωμος» το Θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας του Χριστού και δια τούτου κοινωνός της ψυχής της Εκκλησίας, του Άγιου Πνεύματος, και κληρονόμος όλων των αιωνίων αγαθών του Θεανθρώπου.

1. Ο σύγχρονος «διάλογος της αγάπης», ο οποίος τελείται υπό τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αλήθειας (Β' Θεσ. 2, 13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους «αγάπης της αληθείας» (Β' Θεσ. 2, 10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια΄ η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα. Η αλήθεια είναι η καρδιά κάθε θεανθρώπινης αρετής, επομένως και της αγάπης. Και κάθε μία από αυτές κηρύττει και ευαγγελίζεται τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού ως τον μόνο ο οποίος είναι η σάρκωση και η εικόνα της Θείας Αλήθειας, δηλαδή της Παναλήθειας. Εάν τυχόν υπήρχε περίπτωση να είναι η αλήθεια οτιδήποτε άλλο και όχι ο Θεάνθρωπος Χριστός, τότε αυτή θα ήταν μικρή, ανεπαρκής, πεπερασμένη, θνητή. Τέτοια θα ήταν η αλήθεια, εάν ήταν νόημα, ιδέα, θεωρία, νους, επιστήμη, φιλοσοφία, κουλτούρα, ο άνθρωπος, η ανθρωπότητα, ο κόσμος ή όλοι οι κόσμοι, ή οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε ή όλα αυτά μαζί. Η αλήθεια όμως είναι Πρόσωπο και μάλιστα το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδος, και ως εκ τούτου είναι αθάνατη και μη πεπερασμένη, αιώνια. Διότι στον Κύριο Ιησού η Αλήθεια και η Ζωή είναι ομοούσιες: η Αλήθεια η αιώνια και η Ζωή η αιώνια (πρβλ. Ιω. 14, 6' 1, 4.17). Εκείνος ο οποίος πιστεύει στον Κύριο Ιησού αυξάνει ακαταπαύστως δια της Αληθείας Του στις θείες της απεραντοσύνες. Αυξάνει με όλο το είναι του, με όλη τη διάνοιά του, με όλη την καρδιά και την ψυχή του. Εν Χριστώ οι άνθρωποι ζούμε «αληθεύοντες εν αγάπη», διότι μόνον έτσι μπορούμε να «αυξήσωμεν εις Αυτόν τα πάντα, ος εστίν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφ. 4, 15). Αυτό πραγματοποιείται πάντοτε «συν πάσι τοις αγίοις» (Εφ. 3, 18), πάντοτε μέσα στην Εκκλησία και δια της Εκκλησίας, διότι αλλιώς δεν μπορεί ο άνθρωπος να αυξάνει σ' Εκείνον, «ος εστίν η κεφαλή» του σώματος της Εκκλησίας, δηλαδή στον Χριστόν.
Ας μην απατούμε τον εαυτό μας. Υπάρχει και ο «διάλογος του ψεύδους», όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλο. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον «πατέρα του ψεύδους», τον διάβολο, «ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού» (Ιω. 8, 44). Οικείος είναι και σ' όλους τους εκούσιους ή ακούσιους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το «καλό» τους δια του κακού, να φθάσουν στην «αλήθεια» τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει «διάλογος της αγάπης» χωρίς τον διάλογο της αλήθειας. Διαφορετικά τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι' αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητεί να είναι «η αγάπη ανυπόκριτος» (Ρωμ. 12, 9).

Ο αιρετικο-ουμανιστικός χωρισμός και η διαίρεση της αγάπης και της αλήθειας είναι σημάδι ελλείψεως της θεανθρώπινης πίστεως και της απολεσθείσης πνευματικής θεανθρώπινης ισορροπίας και ορθοφροσύνης. Εν πάση περιπτώσει τούτο δεν ήταν ποτέ ούτε είναι η οδός των Πατέρων. Μόνο οι Ορθόδοξοι, ριζωμένοι και θεμελιωμένοι «συν πάσι τοις αγίοις» στην αλήθεια και στην αγάπη, έχουν και αναγγέλλουν, από την εποχή των Αποστόλων μέχρι σήμερα, αυτή τη θεανθρώπινη σωτηριώδη αγάπη προς τον κόσμο και προς όλα τα κτίσματα του Θεού. Ο γυμνός ηθικιστικός μινιμαλισμός [=μειωμένη χριστιανική ηθική] και ο ανθρωπιστικός ειρηνισμός του σύγχρονου Οικουμενισμού πράττουν μόνο ένα πράγμα: φέρνουν στο φως τις φυματικές ουμανιστικές ρίζες τους, δηλαδή την αρρωστημένη φιλοσοφία τους και την ανθρώπινη, «κατά την παράδοσιν των ανθρώπων» (Κολ. 2, 8), ανίσχυρη ηθική τους. Φανερώνουν επί πλέον την κρίση της ανθρωπιστικής πίστεώς τους στην αλήθεια και την δοκητιστική [=μη πραγματική αντίληψη] αναισθησία τους για την ιστορία της Εκκλησίας, δηλαδή για την αποστολική και καθολική συνέχειά της, στην αλήθεια και στη χάρη. Ενώ ο αποστολικός αγιοπατερικός θεονούς και η ορθοφροσύνη ευαγγελίζονται με το στόμα του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού την εξής αλήθεια της πίστεως: «Η πίστη είναι η βάση των αρετών που ακολουθούν, εννοώ της ελπίδας και της αγάπης, θέτοντας έτσι σαν βάση την αλήθεια με τρόπο ασφαλή» (Ρ.G. 90, c. 1189Α).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αγιοπατερικό μέτρο της αγάπης προς τους ανθρώπους και της σχέσεως προς τους αιρετικούς, που κληρονομήθηκε από τους Αποστόλους, έχει oλοτελώς θεανθρώπινο χαρακτήρα. Τούτο εκφράζουν θεοπνεύστως οι εξής λόγοι του ίδιου Αγίου: «Και δεν τα γράφω αυτά, μη γένοιτο, επειδή θέλω να θλίβονται οι αιρετικοί, ούτε νοιώθοντας χαρά για την κακοποίησή τους, αλλά περισσότερο γιατί χαίρομαι και αγάλλομαι μαζί τους για την επιστροφή τους. Γιατί τί είναι πιο ευχάριστο για τους πιστούς από το να βλέπουν τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού να μαζεύονται όλα μαζί; Ούτε τα γράφω αυτά παρακινώντας σας να δείξετε τη σκληρότητα του Φιλάνθρωπου. Όχι τέτοια μανία! Αλλά τα γράφω αυτά για να σας παρακαλέσω να εκτελείτε και να εφαρμόζετε, με προσοχή και μετά από εξέταση, τα καλά σε όλους τους ανθρώπους και να γίνεσθε τα πάντα σε όλους, ανάλογα με το τι χρειάζεται καθένας τους από εσάς. Και θέλω και εύχομαι να είστε απόλυτα σκληροί και αμείλικτοι μόνο στο να μη συμπράξετε με τους αιρετικούς στη σύσταση και συγκρότηση της φρενοβλαβούς (αιρετικής) δοξασίας τους. Και τούτο διότι εγώ ορίζω ως μισανθρωπία και ως χωρισμό από τη θεία αγάπη την προσπάθεια ενισχύσεως της πλάνης (της αιρέσεως), που έχει ως συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη φθορά εκείνων που έχουν ήδη πέσει σ' αυτήν» (Ρ.G. 91, c. 465C).

2. Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, που διατυπώθηκε από τους αγίους Αποστόλους, από τους αγίους Πατέρες, από τις αγίες Συνόδους, γύρω από το θέμα των αιρετικών είναι η εξής: οι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε μπορούν να είναι Εκκλησία. Γι' αυτό δεν μπορούν οι αιρέσεις να έχουν τα αγία Μυστήρια, ιδιαίτερα το Μυστήριο της Ευχαριστίας, αυτό το Μυστήριο των Μυστηρίων. Γιατί ακριβώς η θεία Ευχαριστία είναι το παν και τα πάντα στην Εκκλησία: δηλαδή είναι και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς και η ίδια η Εκκλησία και γενικά κάθε τι που ανήκει στον Θεάνθρωπο.

Η «intercommunio», δηλαδή η διακοινωνία με τους αιρετικούς στα αγία Μυστήρια, ιδιαιτέρως στη θεία Ευχαριστία, είναι η πλέον αναίσχυντη προδοσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, η προδοσία του Ιούδα. Πρόκειται μάλιστα περί προδοσίας ολόκληρης της Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας του Θεανθρώπου, της Εκκλησίας της Αποστολικής, της Εκκλησίας της Αγιοπατερικής, της Εκκλησίας της Αγιοπαραδοσιακής, της Εκκλησίας της Μιας και μοναδικής. Εδώ θα πρέπει να σταματήσει κάποιος τον χριστοποιημένο νου του και τη συνείδηση μπροστά σε μερικά άγια γεγονότα, άγια μηνύματα και άγιες εντολές.
Πρώτον, πρέπει να διερωτηθούμε σε πια εκκλησιολογία και σε πια θεολογία με θέμα την Εκκλησία θεμελιώνεται η λεγόμενη «intercommunio»; Γιατί ολόκληρη η Ορθόδοξη Θεολογία της Εκκλησίας γύρω από το θέμα της Εκκλησίας βασίζεται και θεμελιώνεται όχι στην inter-communio (δια-κοινωνία), αλλά στη θεανθρώπινη πραγματικότητα της communio δηλαδή στη θεανθρώπινη Κ ο ι ν ω ν ί α (πρβλ. Α΄ Κορ. 1, 9. 10, 16-17. Β΄ Κορ. 13, 13. Εβρ. 2, 14. 3, 14. Α΄ Ιω. 1, 3), ενώ η έννοια inter-communio, δια-κοινωνία, είναι καθ' εαυτήν αντιφατική και ολότελα αδιανόητη για την Ορθόδοξη καθολική συνείδηση.

Το δεύτερο γεγονός, και μάλιστα ιερό γεγονός της Ορθοδόξου πίστεως, είναι το εξής: Στην Ορθόδοξη διδασκαλία για το θέμα της Εκκλησίας και των αγίων Μυστηρίων, το μόνο και το μοναδικό μυστήριο είναι η ίδια η Εκκλησία, το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού, ούτως ώστε αυτή να είναι και η μόνη πηγή και το περιεχόμενο όλων των θείων Μυστηρίων. Έξω από αυτό το θεανθρώπινο και παμπεριεκτικό Μυστήριο της Εκκλησίας, το Παν-μυστήριο, δεν υπάρχουν ούτε μπορούν να υπάρχουν «μυστήρια»΄ επομένως, και ουδεμία «δια-κοινωνία» (inter-communio) υπάρχει στα Μυστήρια. Ως εκ τούτου μόνο μέσα στην Εκκλησία, στο μοναδικό τούτο Παμμυστήριο του Χριστού, μπορεί να γίνει λόγος για τα Μυστήρια. Γιατί η Εκκλησία η Ορθόδοξη, καθώς είναι το Σώμα του Χριστού, είναι η πηγή και το κριτήριο των Μυστηρίων και όχι το αντίθετο. Τα Μυστήρια δεν μπορούν να αναβιβάζονται πάνω από την Εκκλησία, ούτε να θεωρούνται έξω από το Σώμα της Εκκλησίας.

Ένεκα τούτου, σύμφωνα με το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και σύμφωνα με ολόκληρη την Ορθόδοξη Παράδοση, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξη άλλων μυστηρίων έξω απ' αυτήν, ούτε τα θεωρεί ως μυστήρια, μέχρις ότου προσέλθει κάποιος με μετάνοια από την αιρετική «εκκλησία», δηλαδή ψευδοεκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Μέχρι τότε που μένει κάποιος έξω από την Εκκλησία, χωρίς να έχει ενωθεί μαζί της δια της μετανοίας, μέχρι τότε αυτός είναι για την Εκκλησία αιρετικός και αναπόφευκτα βρίσκεται έξω από τη σωτηριώδη Κοινωνία = communio. Γιατί «τίς μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τίς δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β' Κορ. 6, 14).

Ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος, με την εξουσία που έλαβε από τον Θεάνθρωπο, δίνει εντολή: «Αιρετικόν ανθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ. 3, 10). Εκείνος, λοιπόν, ο οποίος, όχι μόνο δεν παραιτείται από τον «αιρετικόν άνθρωπον» αλλά δίνει σ' αυτόν και τον ίδιο τον Κύριο την θεία Ευχαριστία, αυτός βρίσκεται στην αποστολική και θεανθρώπινη αγία πίστη; Επί πλέον ο αγαπημένος Μαθητής του Κυρίου Ιησού, Απόστολος της αγάπης, δίνει εντολή: άνθρωπος ο οποίος δεν πιστεύει στη σάρκωση του Χριστού και δεν παραδέχεται την ευαγγελική γι' Αυτόν διδασκαλία ως Θεανθρώπου «μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν» (Β' Ιω. 1, 10).

Ο Κανόνας ΜΕ' των αγίων Αποστόλων βροντοφωνεί: «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω΄ ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω» (Πρβλ. Κανόνα ΛΓ' της εν Λαοδικεία Συνόδου). Η εντολή αυτή είναι σαφής, ακόμη και για τη συνείδηση του κουνουπιού. Δεν είναι έτσι;

Ο Κανόνας ΞΔ' των αγίων Αποστόλων διατάζει: «Ει τις κληρικός, ή λαϊκός, εισέλθη εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω». Και τούτο είναι σαφέστατο και για την πλέον πρωτόγονη συνείδηση.

Ο Κανόνας Μς' των αγίων Αποστόλων:«Επίσκοπον ή πρεσβύτερον αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα ή θυσίαν καθαιρείσθαι προστάττομεν. Τίς γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τίς μερίς πιστώ μετά απίστου;». Είναι οφθαλμοφανές και για τους αόμματους ότι η εντολή αυτή ορίζει κατηγορηματικά ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε στους αιρετικούς κανένα άγιο Μυστήριο και ότι αυτά πρέπει να τα θεωρούμε ως άκυρα και χωρίς θεία Χάρη.

Ο θεόπνευστος φορέας της αποστολικής και αγιοπατερικής καθολικής Παραδόσεως της Εκκλησίας του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ευαγγελίζεται από την καρδιά όλων των αγίων Πατέρων, όλων των αγίων Αποστόλων, όλων των αγίων Συνόδων της Εκκλησίας την εξής θεανθρώπινη αλήθεια: «Ο άρτος και ο οίνος δεν είναι τύπος του Σώματος και Αίματος του Χριστού (μη γένοιτο), αλλά το ίδιο το Σώμα του Κυρίου θεωμένο... Δια μέσου αυτού καθοριζόμενοι ενωνόμαστε με το Σώμα του Κυρίου και με το Πνεύμα Του και γινόμαστε Σώμα Χριστού (=η Εκκλησία)... Και ονομάζεται μετάληψη΄ γιατί δια μέσου αυτής μεταλαμβάνουμε την Θεότητα του Ιησού. Κοινωνία δε ονομάζεται και είναι αληθινά, επειδή δια μέσου αυτής κοινωνούμε με τον Χριστό και μετέχουμε τη σάρκα Του και τη Θεότητά Του. Δια μέσου αυτής κοινωνούμε και ενωνόμαστε μεταξύ μας. Γιατί επειδή μεταλαμβάνουμε από έναν άρτο, όλοι είμαστε ένα Σώμα Χριστού και ένα Αίμα, και γινόμαστε μέλη ο ένας του άλλου, αποτελώντας ένα σώμα (σύσσωμοι) του Χριστού. 

Γι' αυτό λοιπόν, ας φυλαχτούμε με κάθε τρόπο να μην παίρνουμε μετάληψη αιρετικών, ούτε να τους δίνουμε. Μη δίνετε τα άγια στους σκύλους, λέγει ο Κύριος, ούτε να ρίχνετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στους χοίρους (Ματθ. 7, 6), για να μη γίνουμε συμμέτοχοι στην (αιρετική) κακοδοξία και συνεπώς και στην καταδίκη τους. Γιατί εάν βέβαια η θεία μετάληψη είναι ένωση με τον Χριστό και μεταξύ μας, τότε οπωσδήποτε ενωνόμαστε με τη θέληση μας και με όλους που μεταλαμβάνουν μαζί μας. Γιατί αυτή η ένωση γίνεται με τη θέλησή μας και όχι χωρίς τη γνώμη μας. Γιατί όλοι ένα σώμα είμαστε, επειδή μεταλαμβάνουμε από τον ένα άρτο, όπως λέγει ο θείος Απόστολος» (Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδ. Ορθ. πίστεως 4,13, PG 94, c. 1149. 1152.1153. Πρεβ. Α΄ Κορ. 10, 17).

Ο ατρόμητος ομολογητής των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών (άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης) αναγγέλλει σ' όλους τους ανθρώπους όλων των κόσμων: «Το να κοινωνεί κανείς από αιρετικό ή ολοφάνερα διαβεβλημένο ως προς τον βίο του, τον αποξενώνει από τον Θεό και τον εξοικειώνει με τον διάβολο» (Ρ.G. 99, c. 1668C). Σύμφωνα με τον ίδιο ο άρτος των αιρετικών δεν είναι «σώμα Χριστού» (Ρ.G. 99, c. 1597Α). Γι' αυτό, «Όπως λοιπόν o θείος άρτος, όταν μετέχουν σ’ αυτόν οι Ορθόδοξοι, όλους όσους μετέχουν τους κάνει να αποτελούν ένα σώμα’ έτσι ακριβώς και o αιρετικός (άρτος), καθιστώντας μεταξύ τους κοινωνούς αυτούς που μετέχουν απ' αυτόν, τους εμφανίζει ένα σώμα αντίθετο στον Χριστό» (Ρ.G. 99, c. 1480CD).
Επί πλέον «Η κοινωνία που δίνεται από τους αιρετικούς, δεν είναι κοινός άρτος, αλλά φαρμάκι (=δηλητήριο), που δεν βλάπτει το σώμα αλλά που μαυρίζει και σκοτίζει την ψυχή» (Ρ.G. 99, c.1189C)πηγή

Η μεγάλη ωφέλεια από τη νηστεία

ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοί, αγνοώντας τη μεγάλη ωφέλεια της νηστείας, την τηρούν με δυσφορία ή και την αθετούν. Και όμως, τη νηστεία πρέπει να τη δεχόμαστε με χαρά, όχι με βαρυγγώμια ή φόβο. Γιατί δεν είναι σ’ εμάς φοβερή, αλλά στους δαίμονες. Φέρτε την μπροστά σ’ έναν δαιμονισμένο, και θα παγώσει από το φόβο, θα μείνει ακίνητος σαν πέτρα, θα δεθεί με δεσμά αόρατα, όταν μάλιστα δει να τη συνοδεύει η αδελφή της και αχώριστη συντρόφισσά της, η προσευχή. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε: «Το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει από τον άνθρωπο, στον οποίο έχει μπει, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» ( Ματθ. 17:21 )

Αφού λοιπόν, η νηστεία διώχνει μακριά τους εχθρούς της σωτηρίας μας και είναι τόσο φοβερή στους δυνάστες της ζωής μας, πρέπει να την αγαπάμε και όχι να τη φοβόμαστε. Αν κάτι πρέπει να φοβόμαστε , αυτό είναι η πολυφαγία, προπαντός όταν συνδυάζεται με τη μέθη. Γιατί αυτή μας δένει πισθάγκωνα και μας σκλαβώνει στα τυραννικά πάθη, ενώ η νηστεία ,απεναντίας, μας απαλλάσσει από την τυραννία των παθών και μας χαρίζει την πνευματική ελευθερία. Όταν, λοιπόν, και εναντίον των εχθρών μας πολεμάει κι από τη δουλεία μας λυτρώνει και στην ελευθερία μας ξαναφέρνει, ποιάν άλλη απόδειξη της αγάπης της χρειαζόμαστε;

Δεν είναι μόνο οι μοναχοί που έχουν σ’ όλη τους την ισάγγελη ζωή σύντροφο τη νηστεία, μα και πολλοί κοσμικοί χριστιανοί , που με τα φτερά της έχουν ανέβει κι αυτοί σε ύψη ουράνιας φιλοσοφίας.

Σας θυμίζω πως οι δύο κορυφαίοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας, μολονότι και από άλλες αρετές είχαν πολλή παρρησία στον Θεό, όποτε ήθελαν να μιλήσουν μαζί Του , στη νηστεία κατέφευγαν. Αυτή τους οδηγούσε κοντά στον Κύριο…

… “Τη φοβόμαστε” θα πεις, “γιατί φθείρει και εξασθενίζει το σώμα”. Θα μπορούσα να σου απαντήσω ότι τόσο ο εξωτερικός άνθρωπος , δηλαδή το σώμα, φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός, δηλαδή η ψυχή, μέρα με τη μέρα ανανεώνεται (πρβλ. Β΄ Κορ. 4:16 ) .  Από το άλλο μέρος, όμως, αν θελήσεις να εξετάσεις καλά το πράγμα, θα διαπιστώσεις πως η νηστεία περιφρουρεί και τη σωματική υγεία. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, ρώτησε τους γιατρούς, και καλύτερα θα σου τα πουν αυτοί, που ονομάζουν την ολιγοφαγία μητέρα της υγείας, ενώ απεναντίας, λένε πως από την πολυφαγία προέρχονται πάρα πολλές αρρώστιες, οι οποίες , σαν αυλάκια νερού που πηγάζουν από μολυσμένη πηγή, καταστρέφουν το σώμα.

Ας μη φοβώμαστε , λοιπόν, τη νηστεία, που από τόσα κακά μας απαλλάσσει. Αυτό δεν το λέω χωρίς λόγο. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να ρίχνονται ασυγκράτητα στο φαγητό και το πιοτό τόσο πριν όσο μετά τη νηστεία, καταστρέφοντας την ωφέλειά της. ‘Έτσι, δηλαδή, γίνεται στην ψυχή ό,τι και σ’ ένα άρρωστο σώμα, που, μόλις αρχίσει να συνέρχεται και κάνει να σηκωθεί από το κρεβάτι, του δίνει κάποιος μια δυνατή κλωτσιά και το ρίχνει κάτω χειρότερα. Κάτι τέτοιο λοιπόν ,γίνεται και στην ψυχή μας, όταν πριν ή μετά τη νηστεία επισκιάσουμε τη νηφαλιότητα, που χαρίζει αυτή, με το σκοτισμό, που φέρνει η κραιπάλη.

Αλλά και όταν νηστεύουμε, δεν φτάνει η αποχή από ορισμένες τροφές, για να ωφεληθούμε ψυχικά. Υπάρχει κίνδυνος, τηρώντας τις νηστείες της Εκκλησίας, να μην κερδίσουμε τίποτα. Πώς; Όταν μένουμε μακριά από τα φαγητά, δεν μένουμε όμως μακριά από την αμαρτία∙ όταν δεν τρώμε κρέατα, τρώμε όμως το βιός των φτωχών∙ όταν δεν μεθάμε με κρασί, μεθάμε όμως με την πονηρή επιθυμία∙ όταν περνάμε τη μέρα νηστικοί, βλέποντας όμως αισχρά θεάματα. Έτσι η νηστεία μας είναι ανώφελη. Γι’ αυτό ας τη συνδυάσουμε με τον πόλεμο εναντίον των παθών, με την εγκράτεια από κάθε αμάρτημα, με την προσευχή και τον πνευματικό αγώνα. Έτσι μόνο θα έχει καρπούς και θα είναι μια θυσία ευάρεστη στο Θεό.

Από το βιβλίο : «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Β΄»
ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2006

 πηγή

Απλές σκέψεις εκκλησιολογικής συνέπειας... Αν ο Παπισμός ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, τότε...

π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Υποστηρίζεται στο χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως ότι ο Παπισμός ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι μία από τις Τοπικές Εκκλησίες που όλες μαζί συγκροτούν την Εκκλησία, τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Συνέπεια της αντιλήψεως αυτής είναι η πεποίθηση ότι ο Πάπας έχει πλήρη ιεροσύνη με αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, είναι κανονικός Επίσκοπος, διάδοχος του Απ. Πέτρου και τελεί απολύτως έγκυρα μυστήρια που προσφέρουν την αυτή σώζουσα Θ. Χάρη που παρέχεται και δια των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Καρπός της αντιλήψεως αυτής είναι η περί «αδελφών Εκκλησιών» συζήτηση και η απόφαση της Ζ΄ Συνελεύσεως της Ολομελείας της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών στο Balamand την 17-24.6.1993, γνωστή ως ‘συμφωνία Balamand’: «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός».

Τι σημαίνει όμως «εκκλησία»; Η λέξη είναι εξαιρετικά πολυσήμαντη. Αρχικά αναφερόταν στην απλή λαϊκή συνέλευση (πχ. «εκκλησία του δήμου»). Αργότερα περιορίστηκε και σήμερα χρησιμοποιείται αποκλειστικά σε θρησκευτικά πλαίσια προσδιορίζοντας κάποιες κοινότητες χριστιανικές (πχ. προτεσταντικές εκκλησίες) ή ακόμα και μη χριστιανικές (εκκλησία των Μορμόνων), ή τέλος και κοινότητες που χρησιμοποιούν τη θρησκευτικότητα ως προσωπείο (πχ. εκκλησία της Σαϋεντολογίας, εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά). Επίσης, υπό τον όρο «εκκλησία» πολλές φορές εννοείται ο κλήρος, ή το σύνολο των θεσμών που ανήκουν στην εκκλησιαστική ζωή, ή ακόμα και οι ίδιες οι ακολουθίες.

Όμως στην αμιγώς θεολογική γλώσσα, στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία, με τον όρο «Εκκλησία» προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο το ίδιο το Σώμα του Σαρκωθέντος Θεού Λόγου, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Ακριβώς την ίδια σημασία έχει η λέξη Εκκλησία όταν συνοδεύεται από το επίθετο ‘Τοπική’, για να προσδιορίσει την σε συγκεκριμένο τόπο φανέρωση της Μίας Εκκλησίας του Χριστού. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε την πλήρη και ουσιαστική ταύτιση της Τοπικής με την Καθολική Εκκλησία και ό,τι ισχύει για το μέρος (την Τοπική Εκκλησία), ισχύει και για το καθ’ όλον («την κατά την οικουμένην Εκκλησίαν») και το αντίστροφο.

Συνεπώς, όταν χρησιμοποιείται ο όρος «Εκκλησία» είναι απαραίτητο να διευκρινίζουμε με ποια έννοια. Σε μία συζήτηση όπου προσεγγίζουμε γεγονότα από ιστορικής, νομικής, κοινωνιολογικής κοκ πλευράς γίνεται ασφαλώς και η ανάλογη χρήση του όρου «εκκλησία», οπότε αναφερόμαστε σε απλή θρησκευτική κοινότητα ή θρησκευτική συνάθροιση, η οποία πόρρω απέχει από την αυστηρή θεολογική της έννοια. Υπό αυτή την έννοια έχουμε εκατοντάδες εκκλησίες, που καλύπτουν ένα μεγάλο τμήμα της θρησκευτικής έκφρασης και οργάνωσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για το χαρακτηρισμό μιας κοινότητος ως ‘εκκλησία’, αλλά προέχει ο αυτοπροσδιορισμός της: η κάθε κοινότητα, ή ομάδα είναι ‘εκκλησία’, επειδή έτσι θέλει και αυτοχαρακτηρίζεται.

Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά όταν αναφερόμαστε στον όρο «Εκκλησία» από θεολογικής πλευράς. Στην Ορθόδοξη Θεολογία ο όρος «Εκκλησία» είναι αυστηρά μονοσήμαντος. Προσδιορίζεται – όπως αναφέρθηκε – αποκλειστικά και μόνο το Σώμα του Χριστού, το οποίο έχει ως κεφαλή Του τον ίδιο το Χριστό^. τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο! Κάθε τι το οποίο ανήκει σε αυτό το Θεανθρώπινο Σώμα είναι Εκκλησία, ό,τι δεν ανήκει σε Αυτό, δεν είναι Εκκλησία! Από αυτή τη βασική και θεμελιώδη θεολογική αρχή, ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, δηλ. ο ίδιος ο Χριστός, προέρχονται και οι βασικές ιδιότητες της Εκκλησίας:

• Μία, διότι δε νοείται τεμαχισμός ή διχασμός στο άχραντο Σώμα του Χριστού,
• Αγία, διότι είναι η Πανάμωμος Νύμφη του Λυτρωτού, την οποία ο ίδιος ο Κύριος παρέστησε «εαυτώ ένδοξον… μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων αλλ’ ίνα ή αγία και άμωμος» (Εφεσ. 5, 27). Μάλιστα η κάθαρση αυτή έγινε με το Άχραντο Δεσποτικό Του Αίμα.
• Καθολική, διότι, όντας «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της καθολικής Αλήθειας και η προοπτική της εκτείνεται σε ολόκληρη τη δημιουργία και
• Αποστολική, διότι είναι ο αποκλειστικός φορέας της Αποστολικής Διδαχής και της Αποστολικής Διαδοχής, τις οποίες και διασώζει και μεταδίδει μέσα στους αιώνες.

Με βάση τα ανωτέρω:

α) Είναι προφανές ότι από θεολογικής απόψεως η ύπαρξη πολλών Εκκλησιών είναι εντελώς αδιανόητη, εκτός εάν αναφερόμαστε στις Τοπικές Εκκλησίες, τις κατά τόπους φανερώσεις της Μίας Εκκλησίας του Χριστού.

β) Δε νοείται στην Εκκλησία το οποιοδήποτε ψεγάδι ή λάθος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία κατέχει και κηρύττει την πληρότητα της Θ. Αποκαλύψεως, την παραδεδομένη Αποστολική Διδαχή, δηλ. την Αλήθεια. Είναι εντελώς αδιανόητο το παραμικρό λάθος σε θέματα πίστεως. Τα μέλη της Εκκλησίας ασφαλώς και μπορεί να σφάλλουν^. ποτέ όμως η Εκκλησία δε μπορεί να διατυπώσει ως δόγμα πίστεως υποχρεωτικό για τη σωτηρία, το οποίο αργότερα να… ανακαλέσει ως εσφαλμένο. Η ύπαρξη λανθασμένης διδασκαλίας, εσφαλμένου δόγματος, ακυρώνει τις βασικές ιδιότητές Της:

§  παύει η Εκκλησία να είναι Αγία – ως «έχουσα σπίλον ή ρυτίδα» ψευδοδιδασκαλίας ^.

§  παύει η Εκκλησία να είναι Καθολική – ως μη κατέχουσα το πλήρωμα της Αληθείας^.

§  παύει η Εκκλησία να είναι Αποστολική – διότι πλέον δεν κατέχει και δεν μεταδίδει την ανόθευτη Αποστολική Διδαχή, αλλά ψευδοδιδασκαλίες.

γ) Η Αποστολική Διδαχή, δηλ. η πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν επιδέχεται εκ μέρους των πιστών αμφισβήτηση ή άρνηση. Όποιος, ανεξάρτητα με το βαθμό που έχει, συνειδητά και συστηματικά αρνείται το οποιοδήποτε δόγμα πίστεως της Εκκλησίας δεν μπορεί να παραμένει μέλος Της. H Εκκλησία εκφράζεται αλαθήτως στις Οικουμενικές Συνόδους. Η Σύνοδος που θα χαρακτηριστεί από την Εκκλησία του Χριστού ως «Οικουμενική» είναι ταυτόχρονα σε θέματα πίστεως αλάθητη. Είναι εντελώς αδιανόητη για ένα πιστό η άρνηση των δογματικών αποφάσεων μιας Οικουμενικής Συνόδου. Αν συμβεί αυτό, ο πιστός αυτός δεν μπορεί να παραμείνει μέλος της Εκκλησίας.

δ) Η απόλυτη αναίρεση της Εκκλησίας είναι η αίρεση, δηλ. η συνειδητή άρνηση της καθολικότητας της Αλήθειας. Γι’ αυτό Εκκλησία και αίρεση είναι δύο έννοιες απολύτως ασυμβίβαστες: Η Εκκλησία εκφράζει την καθολικότητα^. η αίρεση είναι η άρνησή της. Η Εκκλησία είναι το φως^. η αίρεση το σκοτάδι. Η Εκκλησία είναι η σωτηρία^. η αίρεση η απώλεια. Η Εκκλησία είναι η θεοσέβεια^. η αίρεση είναι αθεΐα. Η Εκκλησία είναι η ευθεία οδός^. η αίρεση η «στρεβλότης». Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός^.η αίρεση ο αντίχριστος. Η Εκκλησία είναι η Αλήθεια του Χριστού^. η αίρεση η δαιμονική πλάνη.

Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων χρησιμοποιούν για την αίρεση πολύ σκληρές εκφράσεις για να καταδειχθεί το πόσο φρικτή και απαίσια κατάσταση είναι. Μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται ως «φαυλότης φέρουσα τον όλεθρον», «ελεεινή πλάνη» στην οποία «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί, «μεμιασμένη κοινωνία», «ρίζα πικρίας», «μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις». Επίσης, η αίρεση «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρία» και αθεΐα και γι’ αυτό ο ακολουθών αυτή «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος εξωθείσθω και εκπιπέπτω».

Μετά τις πιο πάνω απλές και από όλους αποδεκτές γενικές εκκλησιολογικές αρχές, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το κεντρικό ερώτημα: «Μπορούμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να χαρακτηρίζουμε την σημερινή υπό τον Πάπα Ρώμης χριστιανική κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού; [Ο όρος Εκκλησία δε χρησιμοποιείται συμβατικά, αλλά με την αμιγώς θεολογική του έννοια]. Αν η απάντηση είναι θετική, ότι πράγματι ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως την πρώτη χιλιετία προ του Σχίσματος, ποιες οι αναπόφευκτες εκκλησιολογικές συνέπειες αυτής της παραδοχής;

Νομίζω ότι αν αποδεχθούμε τους Λατίνους ως Εκκλησία του Χριστού, τότε για να έχουμε στοιχειώδη εκκλησιολογική συνέπεια,είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι:

1.    Το σύνολο των δογμάτων που πρεσβεύουν είναι αληθές. Κατά συνέπεια, δε νοείται η παραμικρή αμφισβήτηση της παπικής διδασκαλίας και πίστης, ούτε και των παπικών δογμάτων περί πρωτείου και αλαθήτου. Όποιος εμμένει στην άρνηση έστω και ενός δόγματος πίστεως αντιστρατεύεται την αποστολική διδαχή και καθίσταται παραχρήμα αιρετικός και άξιος αναθέματος.

2.    Οι υπό του Παπισμού καθορισθείσες μετά την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 14 «Οικουμενικές» Σύνοδοι έχουν ερμηνεύσει αλαθήτως την ευαγγελική αλήθεια, αλαθήτως έχουν εκφράσει την αποστολική διδαχή και οι δογματικοί τους όροι συνιστούν υποχρεωτικά για όλους τους Χριστιανούς δόγματα πίστεως άκρως απαραίτητα για τη σωτηρία. Συνεπώς, οι αποφάσεις των «Οικουμενικών» αυτών Συνόδων πρέπει να γίνουν και από μας τους Ορθοδόξους πλήρως αποδεκτές. Να υπενθυμίσουμε ότι στις 14 παπικές «Οικουμενικές» Συνόδους μεταξύ άλλων εντάσσονται:

a.    Οι ενωτικές σύνοδοι της Λυών (1274) και της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Πρακτικά για μας τους Ορθοδόξους σημαίνει ότι οφείλουμε να τιμούμε ως Άγιο τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο που συμμορφώθηκε και αγωνίστηκε να επιβάλλει τη δογματική απόφαση της Συνόδου της Λυώνος και όχι τους Αγιορείτες Οσιομάρτυρες που αντιστάθηκαν μέχρις αίματος και την πολέμησαν! Οφείλουμε να τιμούμε ως Αγίους τους Ισίδωρο Κιέβου και Βησσαρίωνα Νικαίας που αποσκίρτησαν στον παπισμό γινόμενοι Καρδινάλιοι, αποδέχθηκαν και συμμορφώθηκαν με τη δογματική απόφαση της «Οικουμενικής» Συνόδου της Φλωρεντίας και όχι τον Μάρκο τον Ευγενικό που αντιστάθηκε και την πολέμησε μέχρι τέλους! Είναι απόδειξη, τουλάχιστον, εκκλησιολογικής σχιζοφρένειας να θεωρούμε τον Παπισμό ως Εκκλησία και ταυτόχρονα να τιμούμε ως Άγιο τον Μάρκο τον Ευγενικό!

b.    Η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1869/70), η οποία καθόρισε ως δόγματα πίστεως υποχρεωτικά για τη σωτηρία: α) το πρωτείο του Απ. Πέτρου επί των άλλων Αποστόλων, β) το πρωτείο εξουσίας του Πάπα Ρώμης εφ’ όλης της Εκκλησίας, και γ) το αλάθητο του Πάπα, όταν αυτός αποφαίνεται ex cathedra. Τυχόν αμφισβήτηση ή άρνηση των δογμάτων αυτών επισύρει τα τέσσερα “anathema sint” (= ανάθεμα έστω) της «Οικουμενικής» αυτής Συνόδου. Χρήση των αποφάσεων αυτών έγινε με την καταδίκη του σύγχρονου μεγάλου Ρ/Καθολικού ΘεολόγουHans Küng, o οποίος αρνήθηκε το παπικό αλάθητο!

3.    Αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία του Χριστού τότε – ω! τότε… – όλοι οι μετά το σχίσμα Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, οι Άγιοι, οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι... βλάσφημοι! Διότι είναι φρικτή, φοβερά φρικτή βλασφημία, να χαρακτηρίζεται η Εκκλησία, δηλ. η άσπιλος Νύμφη του Χριστού μας, ως αίρεση, ως δαιμονική επινόηση! Να υπενθυμίσουμε ότι σε αυτή τη φρικτή βλασφημία έχουν περιπέσει όλοι – ανεξαιρέτως όλοι – οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν ασχοληθεί με τις παπικές διδασκαλίες και όλοι ομοφώνως έχουν αποφανθεί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση! Μεταξύ άλλων: Μ. Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, Αγ. Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Αγ. Μάρκος Ευγενικός, Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, Αγ. Νεκτάριος κ.ά. Μάλιστα ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει τα εξής φοβερά: «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα… το δόγμα περί αλαθήτου του Πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις αλλά παναίρεσις... είναι αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού»!

Είναι εντελώς αδιανόητο να αποδέχομαι τον Παπισμό ως Εκκλησία του Χριστού και ταυτόχρονα να τιμώ τους ανωτέρω ως Αγίους που τον χαρακτήρισαν ως αίρεση!

4.    Το ίδιο ισχύει και για τις μετά το σχίσμα Τοπικές Συνόδους της Ανατολής που καταδικάζουν τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Και αυτές πρέπει να καταδικαστούν ως… βλάσφημες! Μεταξύ άλλων:

1.         Σύνοδος 879, εν Κωνσταντινουπόλει (Η΄ Οικουμενική Σύνοδος): αιρετική πλάνη η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.

2.         Σύνοδος 1170, εν Κωνσταντινουπόλει: «βουλήν κατεβάλοντο, ίνα τελείως αποκόψωσι τελείω χωρισμώ τον Πάπα και πάντας τους συν αυτώ... ούτε αυτούς τελείω αναθεματισμώ παρέδωσαν, καθώς και τας λοιπάς αιρέσεις... φήσαντες το Αποστολικόν “αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπτε ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκρητος”».

3.         Σύνοδος 1450, εν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας): καταδίκη της ενωτικής Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας και των αιρετικών διδασκαλιών των Λατίνων.

4.         Σύνοδος 1722, εν Κωνσταντινουπόλει: «να αποδιώχνετε το ψεύδος... να απέχετε μακριά από τις καινοτομίες και τους νεωτερισμούς των Λατίνων, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα δόγμα και μυστήριο και παράδοση της Εκκλησίας που να μην το φθείρουν και το νοθεύσουν».

5.         Σύνοδος 1838 εν Κωνσταντινουπόλει: «να προφυλάξωμεν τα γνήσια τέκνα της Ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού... τα βάραθρα των αιρέσεων και τους ψυχοφθόρους κρημνούς της παπικής πλάνης των... ίνα γνωρίσητε όσον το διάφορον ημών των Ορθοδόξων από των Κατόλικων, ίνα μη απατάσθε από του λοιπού από τα σοφίσματα και καινοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών... της ματαιόφρονος και σατανικής τούτων αιρέσεως».

6.         Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, 1848: «από αυτές τις αιρέσεις που διαδόθηκαν σε μεγάλο μέρος της οικουμένης, για τους λόγους που γνωρίζει ο Κύριος, ήταν κάποτε ο Αρειανισμός. Σήμερα είναι και ο Παπισμός... (το filioque) είναι αίρεση και αυτή που την πιστεύουν αιρετικοί... γι’ αυτό και η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων Πατέρων, ανατολικών και δυτικών, κήρυξε και παλαιά επί των Πατέρων μας, και αποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικώς... ότι είναι αίρεση και οι οπαδοί του αιρετικοί... Επίσης οι συνάξεις που συγκροτούνται από αυτούς είναι αιρετικές και κάθε κοινωνία πνευματική των Ορθοδόξων τέκνων... με αυτούς είναι αντικανονική, όπως ορίζει ο ζ΄ κανόνας της Γ΄ Οικ. Συνόδου».

7.         Σύνοδος 1895, εν Κωνσταντινουπόλει: «υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές που αφορούν στα θεοπαράδοτα δόγματα της πίστεώς μας και στο θεοσύστατο κανονικό πολίτευμα της διοικήσεως των Εκκλησιών... Η Παπική Εκκλησία... όχι μόνο αρνείται να επανέλθει στους Κανόνες και τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά στο τέλος του 19^ου αι. ευρύνοντας το υφιστάμενο χάσμα, επισήμως ανακήρυξε και αλάθητο... Η σημερινή Ρωμαϊκήείναι Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Πατέρων, της παρερμηνείας της Γραφής και των όρων των Οικουμενικών Συνόδων. Γι’ αυτό ευλόγως και δικαίως αποκηρύχθηκε και αποκηρύσσεται εφ’ όσον μένει στην πλάνη της».

Από τις ανωτέρω απλές σκέψεις είναι προφανές ότι αν εμείς οι Ορθόδοξοι αποδεχόμαστε τη Ρ/Καθολική Κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού (εν τη θεολογική εννοία) οφείλουμε να είμαστε συνεπείς με αυτή την εκκλησιολογία και να τροποποιήσουμε αναλόγως τις πεποιθήσεις και τις ενέργειές μας! Ειδάλλως παίζουμε εν ου παικτοίς ή στην καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους, εντός, εκτός και επί τα αυτά!

Ενστάσεις:

α) Θα μπορούσε όμως κάποιος να αντιλέξει: ο παπισμός έχει πολλά στοιχεία εκκλησιαστικότητας (το μεγαλύτερο μέρος της δογματικής και ηθικής διδασκαλίας, της ιεραρχίας, της λατρείας κοκ)^. δεν επαρκούν αυτά για να τον θεωρήσουμε Εκκλησία;μήπως θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως σχετικώς Εκκλησία του Χριστού; Ασφαλώς όχι! διότι δεν αρκούν λίγα ή πολλά ή τα περισσότερα στοιχεία εκκλησιαστικότητας, γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την πληρότητα και καθολικότητα. Η παραμικρή έλλειψη αλήθειας την ακυρώνει^. η ελαχίστη ύπαρξη πλάνης τη νοθεύει. Άλλωστε, ο θεόπνευστος αποστολικός λόγος είναι κατηγορηματικός: «όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί γέγονε πάντων ένοχος» (Ιακ. 2, 10).

β) Τι θα γίνουν τα εκατομμύρια των Καθολικών^. θα καταδικασθούν από το Θεό στην κόλαση και θα σωθούν μόνο οι Ορθόδοξοι; Το έλεος του Θεού δεν φτάνει στους ανθρώπους αυτούς; Στο ερώτημα αυτό οφείλεται αναλυτικότερη απάντηση:

 Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι ένα ιδεολογικό σύστημα που έχει απαντήσεις για οποιαδήποτε θεολογικο-φιλοσοφικο-υπαρξιακό ερώτημα. Μπορεί να αποφαίνεται μόνο για τα θέματα τα οποία έχει φανερώσει η Αποκάλυψη του Θεού και σε όποιο βαθμό Αυτή τα έχει αποκαλύψει! Για τα υπόλοιπα οφείλουμε να σιωπούμε, τιμώντας τα μυστήρια που ο Θεός θέλησε να κρατήσει για τον Εαυτό Του! Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε σχολαστικισμό ή και σε βλασφημία θεωρώντας το όποιο ιδεολόγημά μας διδασκαλία και λόγο Θεού! Αυτό βέβαια δεν απαγορεύει τη δική μας συμβολή στην εμβάθυνση στην «άπαξ παραδοθείσα πίστιν τοις αγίοις» (Ιουδ. 4) ή τη δική μας αναζήτηση απαντήσεως στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Αντιθέτως μάλιστα αυτό συνιστά ιερή διακονία στο Σώμα του Χριστού, υπό μία προϋπόθεση: η διακονία αυτή να εδράζεται στην μέχρι τώρα εκκλησιαστική εμπειρία και παράδοση και να γίνεται αποδεκτή από τη σημερινή εκκλησιαστική συνείδηση. Από τον κίνδυνο της παρεκκλίσεως από την «άπαξ παραδοθείσα πίστιν» μας προφυλάσσει η Χάρις του Θεού, όταν εμείς ταπεινά την επιζητούμε και δεχόμαστε να διατυπώσουμε όχι τις δικές μας «εξυπνάδες», αλλά ό,τι ο Θεός διά των Αγίων Του θέλησε να μας αποκαλύψει… Έτσι στο ανωτέρω ερώτημα νομίζω ότι η απάντηση είναι μία: το πώς θα κρίνει ο Θεός τους Ορθοδόξους ή τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους είναι δική Του ευθύνη και δική Του... μέριμνα!Δεν μας έχει αποκαλύψει τίποτα και ως εκ τούτου δεν δικαιούμαστε όχι μόνο να μιλάμε, αλλά ούτε και να σκεφτόμαστε για λογαριασμό Του, αν δεν θέλουμε να καταντήσουμε βλάσφημοι! Εύστοχα έχει επισημανθεί ότι δεν γνωρίζουμε ποιοςάνθρωπος σώζεται, αλλά το πώς ο άνθρωπος σώζεται (π. Γ. Μεταλληνός). Εμείς οφείλουμε να εγκαταλείψουμε εαυτούς και αλλήλους – όλους τους ανθρώπους, ολόκληρο τον κόσμο – στην αγάπη και το άπειρο έλεός Του! Είναι τυχαίο άραγε ένα από τα μεγαλύτερα θεολογικά πνεύματα, ο μεγάλος Ωριγένης αναζητώντας και ασχολούμενος με παρόμοια θέματα για τα οποία η Θ. Αποκάλυψη σιωπά, έπεσε σε πλάνη;

Ας προσέξουμε όμως κάτι ακόμα: Προτύπωση της Εκκλησίας του Χριστού ήταν ο αρχαίος Ισραήλ, που ήταν «ο Λαός του Θεού». Αυτό δε σήμαινε όμως ότι η αγάπη, το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού περιοριζόταν μόνο σε αυτόν και όχι στα άλλα έθνη. Το προφητικό κήρυγμα είναι σαφέστατο, με χαρακτηριστική περίπτωση τη σωτηρία της Νινευή. Το ότι η αγάπη του Θεού σκέπασε τη Νινευή δε σημαίνει ότι και οι Νινευίτες εντάχθηκαν στο λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Παρόμοιο περιστατικό έχουμε και στις Πράξεις (κεφ. 10) με τον αλλοεθνή Κορνήλιο στον οποίο η Θ. Χάρις πλούσια χορηγήθηκε^. αυτό όμως δεν αρκούσε^. δεν τον κατέστησε και αυτομάτως μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, του Νέου Ισραήλ, αλλά τον προετοίμασε για να βαπτισθεί και έτσι να γίνει μέλος της Εκκλησίας! Συνεπώς η Χάρις του Θεού και η Αγάπη Του και το Έλεός Του δεν περιορίζονται, αλλά εκτείνονται σε ολόκληρη τη δημιουργία, η οποία προσκαλείται να γίνει Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενη την πληρότητα της αποκαλυφθείσης Αλήθειας, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού.

πηγή

ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΦΩΤΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Κωνσταντῖνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Ἡ πιό σκοτεινή ὥρα τῆς νύκτας εἶναι λίγο πρίν ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου. Ἔτσι καί τώρα. Ἐνῶ ἀκούω φωνές ἀπαισιοδοξίας γιά τήν οἰκονομική, κοινωνική καί πνευματική κρίση τοῦ τόπου μας, ἀρχίζω νά βλέπω τό φῶς πού γλυκοχαράζει. Ὄχι, δέν θά σᾶς μιλήσω γιά ἀριθμούς, ποσά καί δόσεις δανείων ἀπό τούς ἑταίρους μας. Ἄλλοι εἶναι εἰδικότεροι ἐμοῦ. Θέλω νά μοιρασθῶ μαζί σας τήν ἐλπίδα πού τρέφει κάθε Χριστιανός. Τήν ἐλπίδα πού ἔρχεται μετά ἀπό προσευχή, ἀπό μελέτη τῆς Ἱστορίας μας,  ἀλλά καί ἀπό ἀνάγνωση τῶν ἐλπιδοφόρων μηνυμάτων πού φέρνει τό ξημέρωμα.
Ἔχω πλήρη ἐπίγνωση τῶν δυσχερειῶν τῆς κοινωνίας μας, τοῦ λαοῦ μας, τῶν συνανθρώπων μας. Ἀλλά πιστεύω αὐτό πού άκούω καί ἀπό σοφούς Γέροντες καί πνευματικούς. Ὅτι ἡ κρίση θά μᾶς φέρει πλησιέστερα πρός τίς πραγματικές ἀξίες. Θά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβουμε ὅτι εἴχαμε διαλέξει τόν λανθασμένο δρόμο τοῦ ὑλισμοῦ, εὐδαιμονισμοῦ καί καταναλωτισμοῦ. Ὅτι τώρα μπορουμε νά κάνουμε μία καλύτερη προσωπική καί ἐθνική ἐνδοσκόπηση. Νά ἀνακαλύψουμε τό χρυσάφι πού κρύβει ἡ γῆ μας, ἡ παράδοσή μας, ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Γραμματεία μας. Νά ξαναβροῦμε τόν ἑαυτό μας πού εἴχαμε χάσει. Νά παύσουμε νά παρασυρόμαστε ἀπό ὀθνεῖες ἰδεολογίες, οἱ ὁποῖες ἀλλοτε μᾶς ἀνάγκαζαν νά λησμονοῦμε τήν ἐθνική μας ταυτότητα καί ἀλλοτε νά ἀδιαφοροῦμε γιά τήν κοινωνική δικαιοσύνη. Ξενόφερτα ἤθη καί βιβλία ἤθελαν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό ἐθνικό καί τό κοινωνικό εἶναι ἀσυμβίβαστα. Ὅτι ὁ πατριωτισμός καί ὁ σεβασμός στή διαχρονική πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ συγκρούονται μέ τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον. 
Κι ὅμως στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας αὐτές οἱ δύο ἀξίες ἐναρμονίζονται καί συνυπάρχουν. Ὁ Ἅγιος Αὐτοκράτωρ τῆς Νικαίας Ἰωάννης Βατάτζης ( 13ος αἰών) ὀνομάσθηκε Ἐλεήμων , διότι βοήθησε κάθε φτωχό καί πονεμένο ὑπήκοό του, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀγωνίσθηκε μέ τή γραφίδα καί μέ τό ξίφος ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας καί ὑπέρ τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητος τῶν Βυζαντινῶν. Ὁ  Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός συνδύαζε τόν προφητικό λόγο γιά τό ποθούμενο καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδος μέ τό κήρυγμα κατά τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί κατά τοῦ ρατσισμοῦ.
Καί νά πού ἔρχονται τά αἰσιόδοξα μηνύματα. Σταχυολογῶ ὁρισμένα ἐνδεικτικά: 
Στή συζήτηση γιά τό περιεχόμενο καί τή χρησιμότητα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἔρχεται νά ταράξει τά ὕδατα ἡ καταλυτική παρέμβαση τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Σύσσωμη ἡ Ἀθωνική Πολιτεία διακηρύττει τήν πεποίθηση ὅτι τό μάθημα πρέπει να παραμείνει ριζωμένο στήν Χριστιανική Ὀρθοδοξία. Καί στό νομικό πεδίο ἔρχεται νά ἐνισχύσει τήν ἑλληνορθόδοξη παιδεία ἡ ἀπόφαση τῶν σοφῶν δικαστῶν τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, οἱ ὁποῖοι ἀκυρώνουν κάθε ἄστοχη ἐνέργεια διαφόρων «Ἀνεξαρτήτων Ἀρχῶν» καί ὁρίζουν ὅτι μόνο οἱ ἀλλόθρησκοι καί ἑτερόδοξοι δικαιοῦνται νἀ ἀπαλλάσσονται ἀπό τό μάθημα.
Στόν τομέα τῆς Ἱστορίας ἔχουμε μία εὐχάριστη ἔκπληξη. Ἀπό ἐκδοτικό οἶκο πού δέν συνδέεται μέ τήν Ἐκκλησία ἤ κάποιο Χριστιανικό σωματεῖο ἐξεδόθη μόλις πρό δύο μηνῶν μία πλήρης καί τεκμηριωμένη μελέτη πού ἀποδεικνύει ὅτι βεβαίως ὑπῆρξε Κρυφό Σχολειό λόγῳ σκληρῶν διωγμῶν τῆς ἑλληνικῆς Παιδείας ἐπί Τουρκοκρατίας. Ὁ Γιῶργος Κεκαυμένος μέ τό βιβλίο του «Τό Κρυφό Σχολειό – Τό Χρονικό μιᾶς Ἱστορίας», ἀπό τίς Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, δίνει ὁριστική ἀπάντηση σέ ἐκείνους , οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦσαν τήν Ἐκκλησία ὡς κατασκευάστρια μύθων καί ἐξωράϊζαν τήν Ὀθωμανική καταπίεση.
Ἡ γλῶσσα μας ἀδικεῖται ἀπό τούς Ἕλληνες καί κυρίως ἀπό ὁρισμένα σχολικά βιβλία καί ἀπό τά Μ.Μ.Ε. Ὅμως ἄλλοι λαοί φαίνεται ὅτι κατανοοῦν καλύτερα τόν θησαυρό πού ἐμεῖς δέν ἀξιοποιοῦμε. Στή Βρετανία ἀνεκοινώθη ὅτι ἀπό τόν Σεπτέμβριο τά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ θά μποροῦν νά διδάσκονται τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά ὡς μάθημα ἐπιλογῆς. Ἐνῶ ἀπό τήν Αὐστραλία ἔρχεται ἡ εἴδηση ὅτι ἐκεῖ διδάσκουν τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί τό πολυτονικό σέ μικρά παιδιά ὡς τήν καλύτερη θεραπεία γιά τίς δυσλεξίες.
Ἀπό τίς ΗΠΑ ἔρχεται ἡ ὁμολογία ὅτι ἡ περιβόητη παγκοσμιοποίηση δέν εἶναι νομοτέλεια οὔτε λύνει ὅλα τά προβλήματα. Σέ ἐπίσημη κυβερνητική ἔκθεση, ἡ ὁποία συνετάγη ἀπό δεκάδες ἐπιστήμονες καί πολιτικούς-οἰκονομικούς ἀναλυτές μέ τόν τίτλο «Παγκόσμιες Τάσεις μέ προοπτική τό 2030», ἡ Ὑπερδύναμη ἀμφισβητεῖ τή δική της παγκοσμιοποίηση τῶν κεφαλαίων, τῶν Χρηματιστηρίων, τῶν ἠθῶν καί τῶν ἐθίμων. Ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἀποδεχόμαστε τήν Οἰκουμενική διάσταση τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας καί τοῦ Ἕλληνος λόγου. Ὅμως ἀμφισβητοῦμε τήν ὑλιστική παγκοσμιοποίηση, ἡ ὁποία γκρεμίζει τά σύνορα γιά νά μεταδώσει πιό γρήγορα τήν κρίση μιᾶς χώρας σέ πολλές ἄλλες καί γιά νά πολτοποιήσει τήν ἐθνική ταυτότητα καί ἰδιοπροσωπία τῶν λαῶν. 
Ἐπί Ρωμαιοκρατίας οἱ Ἕλληνες ἐπιβιώσαμε διότι ἀντισταθήκαμε μέ τόν δικό μας ἰδιαίτερο τρόπο. Ἀφοῦ πολεμήσαμε στό πεδίο τῆς μάχης και ὑπετάγημεν ἀπό τή δύναμη τῶν ὅπλων κατορθώσαμε νά κατακτήσουμε τόν Λατῖνο κατακτητή μέ τή γλῶσσα μας, τόν πολιτισμό μας καί τά ἤθη καί ἔθιμά μας. Ἔτσι θά ἀντιδράσουμε καί στή σύγχρονη κρίση. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ἀπάντηση θά εἶναι ξεχωριστή καί μοναδική. Θά ἀντισταθοῦμε στίς συνέπειες τῆς κρίσης ὄχι μόνο μέ οἰκονομικά μέτρα, ἀλλά μέ τήν πίστη μας στόν Θεό, μέ τήν αἰσιοδοξία πού διδάσκει ἡ Ἱστορία μας, μέ τήν ἐπιχειρηματικότητα πού ἁρμάτωνε ἔμπορικά καράβια ἐπί Τουρκοκρατίας καί τά μετέτρεπε ὅταν χρειαζόταν σέ πολεμικά, μέ τήν ἀλληλεγγύη πού μᾶς διδάσκουν τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες, μέ τήν ἀγάπη μας γιά τά γράμματα καί τήν παιδεία, μέ τό φιλότιμο τῶν Ἐθνικῶν Εὐεργετῶν πού προετοίμασαν τό 1821 καί τό 1912-13. Τό βλέπω τό φῶς πού γλυκοχαράζει. Τώρα πού φτάσαμε σέ πέσιμο πρωτάκουστο θυμόμαστε τόν Κωστῆ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος προφητεύει στήν Ἑλλάδα μας – καί στήν Κύπρο καί στήν Ὁμογένεια- ὅτι θά ξαναδεῖ νά «φυτρώνουν, ὦ χαρά, τά φτερά, τά φτερά τά πρωτεινά σου, τά μεγάλα». Θέλει δουλειά καί προπάντων Πίστη καί αὐτοπεποίθηση. Ἀλλά θά βγοῦμε ἀπό τό σκοτάδι τῆς κρίσης. Γιατί τό πιστεύουμε. Καί διότι τά ὅπλα μας εἶναι πρωτίστως πνευματικά, πολιτιστικά, ἠθικά.  Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἄς ἀναβαπτίσουμε τή νεολαία μας  στήν Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία καί τό φῶς δέν θά ἀργήσει!

πηγή

ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΑΠΑΘΗΣ , ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ...!

πηγή

Εδώ και έξι χρόνια, με συνοπτικές διαδικασίες, καταπατώντας κάθε ιερό και όσιο, και- κυρίως- με άνωθεν εντολή των Αμερικανικών Μυστικών Υπηρεσιών που είχαν την ευθύνη της ευρύτερης περιοχής στα Ιεροσόλυμα, ο Μακ. Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος, απομακρύνθηκε του θρόνου του, με ένα πλαστό και πέρα για πέρα, κατασκευασμένο κατηγορητήριο και με την" φτηνή" , προς τα έξω, αιτιολογία οτι για να γίνει ευκολότερα αποδεκτή και πιστευτή, η κατηγορία που του προσήψαν, απώλεσε δήθεν, την έξωθεν καλή μαρτυρία, επειδή "πούλησε" κτίρια και εκτάσεις του Πατριαρχείου σε φίλους του αλλόπιστους, στην Ισραηλινή Κυβέρνηση... οι οποίοι είχαν στοχεύσει, ευθύς εξ αρχής, στα λεγόμενα φιλέτα του Πατριαρχείου μέσα στο Πατριαρχείο, για να βάλλουν πόδι στη γειτονιά του Πατριαρχείου, το οποίο συνορεύει με τους εγκατεστημένους, εδώ και χρόνια, Παλαιστινίους!


Ο Ειρηναίος τότε κατηγορήθηκε άδικα και με ένα ψευδές και παραφουσκωμένο κατηγορητήριο- σαθρό και από εκκλησιαστικής κανονικότητος, αλλά και από πολιτικής νομιμότητος- οδηγήθηκε ενώπιον μίας υπερσυνόδου που συνήλθε στο Φανάρι -διότι έτσι ήθελαν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι- και έθεσαν τον Ειρηναίο εκτός του ιστορικού θρόνου των Ιεροσολύμων!

Τα κατηγορητήρια με τα οποία τον τύλιξαν σε μία κόλλα χαρτί, αποδείχθηκαν σήμερα ψεύτικα και ο Ειρηναίος θεωρήθηκε αθώος και απαλλαγμένος από κάθε κατηγορία, για την οποία οδηγήθηκε σε αυτή τη δυσχερή θέση από τους αδελφούς του, τους Αγιοταφίτες, αλλά και από τους συνεπισκόπους του και κυρίως από τους Προκαθημένους των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών!

Οι ίδιες δυνάμεις που ήθελαν τον Ειρηναίο εκτός μάχης, ανέδειξαν ως διάδοχό του, έναν εξαμηνίτη Επίσκοπο, εκλογή και χειροτονία του Ειρηναίου όταν ξεκίνησε η κρίση, τον από Θαβωρίου Θεόφιλο.

Η ειρωνεία είναι ότι αυτά για τα οποία κατηγορούσαν τον Ειρηναίο και τον κήρυξαν έκπτωτο, τα κάνει σήμερα, όπως καταγγέλουν οι τοπικές εφημερίδες στο Τελ Αβίβ και στην περιοχή των Παλαιστινίων, ο διάδοχός του Θεόφιλος και όμως δεν ιδρώνει το αυτί κανενός!
Ο Πατριάρχης Ειρηναίος έκτοτε παραμένει ακούσια έγκλειστος- φυλακισμένος στο σπίτι του, μέσα στο Πατριαρχείο και από τότε δεν έχει βγεί ποτέ έξω, ούτε για λόγους υγείας, διότι έχει απειληθεί πώς μόλις βγεί- δι´οιονδήποτε λόγο-θα του πάρουν το σπίτι και δε θα τον αφήσουν να επιστρέψει σε αυτό!

Κι όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα αδιάφορα μάτια των απανταχού Ορθοδόξων!

Παρά την συντελεσθείσα αδικία και τον αισχρό τρόπο με τον οποίο απομακρύνθηκε του Θρόνου του,-όχι από ετεροδόξους και αλλοπίστους, αλλά από Ορθοδόξους αδελφούς του,-ένας Πατριάρχης, εξακολουθεί μέχρι σήμερα φυλακισμένος και η Ορθόδοξη κοινότητα μένει σιωπηλή και ασυγκίνητη!

Ο μόνος Ορθόδοξος Ιεράρχης που κατά καιρούς "σηκώνει" δημοσιογραφικά και εκκλησιστικά το θέμα και φωνάζει για το άδικο του εγκλεισμού του Ειρηναίου, είναι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος! Οι υπόλοιποι σιωπούν!! Και το χειρότερο: όταν πηγαίνουν στους Αγίους Τόπους για προσκύνημα, δεν μπαίνουν ούτε καν στον κόπο να ζητήσουν να δούν τον Ειρηναίο.. Για να μην κακοκαρδίσουν τον Θεόφιλο!

Ναι όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα.. Κατά τα άλλα είμαστε χριστιανοί.. Αλλά το "αγαπάμε αλλήλους" που είπε ο Χριστός, το λέμε για να το ακούν και να το εφαρμόζουν οι άλλοι και όχι εμείς !!! 

Πετράκης Γιάλλουρος - Ο ήρωας μαθητής της Ένωσης

Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938. Γιος της οικογένειας Ζαχαρία και Αννεζούς Γιάλλουρου, ενώ είχε ακόμα 5 αδέλφια, τους Λευτέρη, Μαρία, Καίτη, Νίκο και Γιάννη. Δολοφονήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στην Αμμόχωστο από εγγλέζο υπαξιωματικό, κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης την οποία καθοδηγούσε. 

Όταν φονεύθηκε ήταν τελειόφοιτος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, ενώ ήταν απόφοιτος του δημοτικού σχολείου Ριζοκαρπάσου. Από μικρός έβραζε μέσα του ο καημός για την Ελλάδα και την Ένωση. Κάθε του λόγος και κουβέντα ήταν για την Ελλάδα. Όπως χαρακτηριστικά αφηγείται η μητέρα του, συνέχεια της τόνιζε. ''Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας''. Κι ας ήταν μόλις δεκαεφτάμισή χρονών όταν έφυγε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τεράστιας Ελληνικής ψυχής του, όταν αιμόφυρτος από τη σφαίρα που του τρύπησε την καρδιά, συνέχισε, κάνοντας τα τελευταία βήματα του, πριν εισέλθει στο πάνθεον τον ηρώων, φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει, αυτό για το οποίο θυσιάστηκε: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ». Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια. Με αυτά έφυγε από τη σκλαβωμένη Κύπρο, και μας έδειξε το δρόμο για τη Λευτεριά.

Με το ξέσπασμα του αγώνα τον Απρίλη του 1955, γράφει στον πατέρα του, διδάσκοντας μας σήμερα τι είναι φιλοπατρία: «Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια»

Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), συμμετέχει στη μαθητική εκδρομή - προσκύνημα στη μητέρα Ελλάδα μαζί με το σχολείο του. Καταθέτουν στεφάνι στον Άγνωστο στρατιώτη. Ο Πετράκης δεν μπορούσε να  μην ήταν εκεί. Σημαιοφόρος του Γυμνάσιου Ριζοκαρπάσου, με τη μαθητική στολή και το πηλήκιο του. Ενθουσιασμένος από τη επίσκεψη του στη Ελλάδα, γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος»

Επιστρέφοντας από την μητέρα Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Έκανε τα πρώτα του βήματα για να ενταχθεί στο αντάρτικο.

Τον Οκτώβριο του 1955, ο Πετράκης άριστος μαθητής, παραλαμβάνει την Ελληνική σημαία του σχολείου του, από τον διευθυντή του, Γυμνασίαρχο Χαράλαμπο Φελά. Παραλαμβάνει το ιερό χρέος. Το αντιλαμβάνεται.

Την 7^η Φεβρουαρίου, οι μαθητές ξεχύνονται στους δρόμους της Αμμοχώστου, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει το Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Ο Πετράκης εκεί, μπροστάρης της διαδήλωσης, με την γαλανόλευκη του. Με τη γαλανόλευκη θα πορευθεί και θα αφήσει και την τελευταία του πνοή στους δρόμους τις Αμμοχώστου. Δεν την αποχωρίστηκε ποτέ! Γνώριζε τη σημασία του να είσαι Έλληνας, γνώριζε πως είναι να αγωνίζεσαι σαν Έλληνας, μας έδειξε ότι γνώριζε και πώς είναι να πεθαίνεις σαν Έλληνας. Με το αίμα του να κυλάει στην άσφαλτο της κατεχόμενης μας σήμερα γης, πήρε άριστα και στο νόημα του να είσαι Ελληνας. Εξεταστές του οι ήρωες που έφυγαν πριν απ’ αυτόν. Μαθητές του, όλοι εμείς.

Ο Πετράκης Γιάλλουρος μας φωτίζει το δρόμο. Το δρόμο της Ελευθερίας, της αδούλωτης Ελληνικής ψυχής. Ο τάφος του μεγάλου αυτού ήρωα, βεβηλωμένος στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο είναι ο φάρος, για να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν οι νέοι το 1955, για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Είναι χρέος μας, να κυματίσουμε την γαλανόλευκη ΞΑΝΑ πάνω στον τάφο του Πετράκη στο Ελληνικό Ριζοκάρπασο, στην σκλαβωμένη από το τούρκο κατακτητή Καρπασία.

πηγή

ΑΙΤΕΙΤΑΙ, ΚΑΙ ΔΟΘΗΣΕΤΑΙ ΥΜΙΝ

Αρχιμ. Κύριλλος

Ο Χριστός είπε για τους μαθητές Του ότι αυτοί είναι το αλάτι της γης και το φως του κόσμου (Ματθ 5,13-14). Στα παλαιά χρόνια το μόνο συντηρητικό για την διατήρηση των  τροφίμων ήταν το αλάτι. Και η παρουσία του χριστιανού μέσα στον κόσμο οφείλει να είναι ωφέλιμη, να δίνει γεύση μιας πιστής ζωής και αφοσιωμένης στον Χριστό, ώστε να διατηρεί την κοινωνία και να αποτρέπει την σήψη και την παρακμή. Ο χριστιανός οφείλει να είναι φως του κόσμου, υπόδειγμα με την ζωή του, να ακτινοβολεί με την παρουσία του την χάρη του Θεού, αληθινό φως στο πυκνό σκοτάδι της πλάνης και της αμαρτίας, να αποκαλύπτει τα έργα του διαβόλου που προσπαθεί να συσκοτίσει την μεγάλη αλήθεια για το έργο του Θεού υπέρ του ανθρώπου. Ο κόσμος πρέπει να βλέπει την παρουσία του Θεού στα φωτεινά πρόσωπα και τα έργα των χριστιανών.

Ο Χριστός μας βεβαιώνει πως ο Πατέρας μας ο ουράνιος γνωρίζει τι είναι αυτά που χρειαζόμαστε. »Ζητείτε και σας δοθεί. Γυρεύετε και θα βρείτε. Χτυπήσατε και θα σας ανοιχθεί» (Λουκ 11,9). Η προσευχή μας δεν έχει σκοπό να πληροφορήσει τον Θεό για τις ανάγκες μας, γιατί ως Παντογνώστης ήδη τις ξέρει. Με την προσευχή επικοινωνούμε με τον Θεό, Του μιλάμε ως παιδιά προς τον στοργικό μας Πατέρα που μας αγαπά και ενδιαφέρεται για μας. Αναγνωρίζουμε την εξάρτησή μας από Αυτόν. Η προσευχή συμβάλλει στην πνευματική πρόοδο. Όπως όταν αναπτύσσουμε στενή σχέση με κάποιον, τον γνωρίζουμε καλύτερα, έτσι και ο Θεός μας αποκαλύπτεται όταν Του ανοίξουμε την καρδιά μας και πράττουμε το θέλημά Του. Ό,τι ζητήσουμε σύμφωνα με το θέλημά Του στο όνομα του Χριστού, θα μας δοθεί όπως μας βεβαιώνει ο λόγος του Κυρίου.

Σε μία περιοχή υπήρχε ένα ποταμάκι που το νερό του ερχόταν ψηλά από το βουνό και ήταν καθαρό. Από κάποιο σημείο και μετά τα νερά του θόλωναν και έπαιρναν ένα κιτρινωπό χρώμα. Στο σημείο εκείνο κάποια βιοτεχνία έριχνε απόβλητα και βρώμιζε το καθαρό νερό. Και ο κόσμος σήμερα είναι γεμάτος από κάθε λογής απόβλητα προϊόντα της αμαρτίας που θολώνουν το καθαρό νερό της ζωής. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να πάμε στον Χριστό, την πηγή της ζωής, εκεί θα βρούμε το καθαρό νερό που θα μας ξεδιψάσει. »Όποιος πει από το νερό που θα του δώσω εγώ, αυτός δεν θα διψάσει ποτέ» (Ιω. 4,14).

»Ο Θεός έχει πει δεν θα πάψω να σε φροντίζω ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Εβρ. 13,5-6). Πιο όμορφη υπόσχεση από αυτήν του Θεού δεν υπάρχει! Όταν γύρω μας υπάρχει δυστυχία και κακία, όταν περνάμε δοκιμασίες, ας γνωρίζουμε ότι ο Κύριος είναι πάντοτε μαζί μας, μέσα στις δυσκολίες, τον πόνο, έτοιμος να μας βοηθήσει. Ο Θεός φροντίζει και κατευθύνει κάθε περίσταση προς όφελός μας. Σε αντίξοες συνθήκες ας θυμόμαστε ότι »όλα συντελούν για το τελικό καλό εκείνων που αγαπούν τον Θεό, αυτών που ο Θεός έχει καλέσει κατά την προαίρεσή Του» (Ρωμ 8,28). Είμαστε ήσυχοι γιατί εμπιστευόμαστε στην κυριαρχία και την αγάπη του Θεού για μας.

Ο Χριστός μας καλεί συνεχώς σε μετάνοια. Αν οι φοβερές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στον κόσμο δεν μας οδηγούν να γονατίσουμε στην προσευχή, τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Είμαστε τόσο πολυάσχολοι και ξεχνάμε να προσευχηθούμε ή να βρούμε χρόνο να μιλήσουμε στον Θεό. Όταν όμως έρθει η στιγμή που θα θρηνήσουμε και θα υποστούμε τις συνέπειες της απομακρύνσεως από τον Θεό. Ας φροντίσουμε εγκαίρως οι καρδιές μας να αναζητήσουν τον Κύριο, να προσευχόμαστε καθημερινώς, ώστε το Άγιο Πνεύμα να μας κρατά ζωντανούς πνευματικά και να οδηγήσει εμάς και άλλους πολλούς στον Χριστό.

Η ελευθερία είναι ένα μεγάλο αγαθό για το οποίο άνθρωποι και λαοί ολόκληροι δίνουν αγώνες για να την κατακτήσουν. Ο Θεός εξ αρχής θέλησε ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος. Μπήκε όμως η αμαρτία στον κόσμο και οδήγησε τον άνθρωπο στην χειρότερη υποδούλωση που θα μπορούσε να υπάρξει. Ο άνθρωπος έγινε έρμαιό της, άγεται και φέρεται από αυτήν καταστρέφοντας τον ίδιο και τις σχέσεις του με τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Γιατί αγνοεί τον Θεό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ασκεί εξουσία στον πλησίον του για να ικανοποιήσει τις φίλαυτες αμαρτωλές επιθυμίες του. Για αυτό η αδικία, η εκμετάλλευση κυριαρχούν. Ο άνθρωπος αδυνατεί να απελευθερωθεί από την εξουσία της αμαρτίας. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και να δώσει ουσιαστική ελευθερία, κοινωνική και πνευματική. »Αν λοιπόν σας ελευθερώσει ο Υιός, τότε θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» (Ιω. 8,36).

Τι κάνουμε ως πιστοί όταν αντιμετωπίζουμε μία δύσκολη κατάσταση και πρέπει να λάβουμε μία κρίσιμη απόφαση; Από ποιον θα ζητήσουμε συμβουλές και καθοδήγηση; »Κύριε, δείξε μου τις οδούς σου…οδήγησέ με στην αλήθεια και δίδαξέ με» (Ψαλμ. 24,4-5) Ο Δαυίδ προσευχόμενος ζητάει από τον Θεό να του δείξει τον δρόμο Του, να τον διδάξει και να κατευθύνει τα βήματά του, και να τον οδηγήσει στην αλήθειά Του. Ο Χριστός είπε ότι »τα δικά μου πρόβατα ακούνε την φωνή μου και με ακολουθούν» (Ιω 10,27). Εμείς για να παραμείνουμε πιστοί και να μην χαθούμε μέσα στον λαβύρινθο και την σύγχυση του κόσμου πρέπει να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Όταν κατανοήσουμε πόσο μας αγάπησε ο Χριστός και έδωσε την ζωή Του θυσία για μας πάνω στον Σταυρό, τότε θα μεγαλώσει η επιθυμία μας να κάνουμε το θέλημά Του στην ζωή μας. Αν υποφέρει σήμερα η κοινωνία είναι γιατί ο καθένας θέλει να κάνει το δικό του θέλημα. Όμως άλλος τρόπος για την ευτυχία μας δεν υπάρχει από τον δρόμο της υπακοής στο θέλημα του Θεού, όπως μας αποκαλύφθηκε από τον Χριστό μέσα από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Χρειαζόμαστε καθοδήγηση, διδασκαλία, κατεύθυνση. Ας βάλουμε τον Χριστό οδηγό στην ζωή μας και Εκείνος θα μας διδάξει την Αληθινή Ζωή και την μοναδική Οδό.

»Γιατί, αν ομολογήσεις με το στόμα σου τον Κύριο Ιησού και πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο Θεός Τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς» (Ρωμ 10,9). Όμως για να ομολογήσουμε τον Χριστό, πρέπει πρώτα να Τον γνωρίσουμε, να μελετήσουμε τον Λόγο Του, που είναι η Αγία Γραφή, να αναπτύξουμε μαζί Του μία στενή προσωπική σχέση αναγνωρίζοντάς Τον ως Σωτήρα και Λυτρωτή μας. Το να πιστέψουμε στον Χριστό με όλη μας την καρδιά σημαίνει να παραχωρήσουμε την ζωή μας και την θέλησή μας σε Αυτόν, να την καθοδηγεί και να την φωτίζει με το Άγιο Πνεύμα.

Όταν στην ζωή μας συναντούμε δυσκολίες και νοιώθουμε να γονατίζουμε από το βάρος τους, έρχονται στιγμές που παρακαλάμε τον θεό να μας λυτρώσει. Όμως ο Κύριος είπε ότι »Όποιος δεν σηκώσει τον σταυρό του να με ακολουθήσει, δεν είναι άξιος για Μένα» (Ματθ 10,28). Για το καθένα μας υπάρχει ένας προσωπικός σταυρός που είναι όμως στα μέτρα μας και τις δυνάμεις μας. Ο Θεός δεν επιτρέπει σε κανέναν να δοκιμασθεί περισσότερο από όσο αντέχει και δίνει την κατάλληλη έκβαση σε κάθε μας πρόβλημα. Όταν λοιπόν αισθανόμαστε τον προσωπικό μας σταυρό, το δικό μας φορτίο να είναι δυσβάστακτο ας κοιτάξουμε τους συνανθρώπους μας γύρω που κουβαλούν μεγαλυτέρους σταυρούς και ας στρέψουμε το βλέμμα μας στον Χριστό που σήκωσε τον Σταυρό με το φορτίο των αμαρτιών όλης της ανθρωπότητας χωρίς γογγυσμούς και δισταγμούς. Σε κάθε περίπτωση ας παρακαλούμε τον Χριστό όχι να μας πάρει τον σταυρό που φέρουμε, αλλά να μας δίνει δύναμη και ενίσχυση να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία και δοκιμασία, όσο βαριά και αν μας φαίνεται.

Αν μέσα στις δυσκολίες και τους πειρασμούς της ζωής νοιώθουμε αποθαρρυμένοι και ανίσχυροι να τα βγάλουμε πέρα, ας θυμηθούμε ότι ο Κύριος προσεύχεται για μας, όπως προσευχήθηκε στον Πατέρα Του να στηρίξει τον Σίμωνα Πέτρο στην πίστη. »Είπε ακόμη ο Κύριος: Σίμωνα! Σίμωνα! Μάθε ότι ο Σατανάς ζήτησε την άδεια να σας κοσκινήσει σαν το σιτάρι. Εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να μην εξαφανισθεί η πίστη σου» (Λουκ 22,31-32). Αν έρχεται ο πονηρός και μας δοκιμάζει και προσπαθεί να μας απογοητεύσει λέγοντάς μας ότι είμαστε αμαρτωλοί και δεν υπάρχει σωτηρία, ας μην τον ακούσουμε. Να θυμηθούμε ότι ο Χριστός ανέβηκε στον Γολγοθά και έχυσε το Αίμα Του στον Σταυρό για την σωτηρία μας. Όταν νοιώθουμε την πίστη και τις δυνάμεις εξασθενημένες ας μην απελπιζόμαστε. Να έχουμε θάρρος και ελπίδα στον Κύριο που βρίσκεται στα δεξιά του Πατρός Του και προσεύχεται και μεσιτεύει για όλους εμάς. Ας κρατηθούμε στην πίστη μας και θα δούμε την χάρη και την ευλογία του θεού στην ζωή μας.

πηγή

Η συκοφαντία είναι λάσπη - μα λάσπη ιαματική

Πώς να σηκώνουμε την συκοφαντία

«Γνωρίζω πόσο δύσκολα υποφέρεται η συκοφαντία. Είναι λάσπη- μα λάσπη ιαματική.Υπομονή! Αργά ή γρήγορα θα λήξει η δοκιμασία. Ο Ιατρός των ψυχών θα αφαιρέσει το τσουχτερό κατάπλασμα. Συκοφαντούσαν και τον Κύριο: «Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών». «Δαιμόνιον έχει και μαίνεται». 

Τι μεγάλη δόξα, να μετέχουμε στα παθήματα του Χριστού! Σηκώστε ταπεινά κι αγόγγυστα το σταυρό σας. Μην λιποψυχείτε. Αν η συνείδησή σας δεν σας κατακρίνει, μπορείτε να υψώνετε πάντα με θάρρος το βλέμμα σας στο Θεό και να στέκεστε με παρρησία μπροστά Του. Τι πιο σπουδαίο από αυτό; Να ζείτε και να φέρεστε φυσιολογικά. 

Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη. Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά- καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον» (Από το βιβλίο, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»).

πηγή

Ο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ > ΒΙΝΤΕΟ

πηγή

 

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 10 Φεβρουαρίου 2013 - ΙΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. κε´ 14-30)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. Πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα. ῾Ωσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο. ῾Ο δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε

τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ᾿ αὐτῶν λόγον. Καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· Κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς. ῎Εφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. Προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· Κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς. ῎Εφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. Προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· Κύριε, ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν. ᾿Αποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ. ῎Αρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα. Τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ· καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ῾Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν παραβολή· «῾Η βασιλεία τοῦ Θεοῦ μοιάζει μ᾿ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος, φεύγοντας γιὰ ταξίδι, κάλεσε τοὺς δούλους του καὶ τοὺς ἐμπιστεύτηκε τὰ ὑπάρχοντά του. Σ᾿ ἄλλον ἔδωσε πέντε τάλαντα, σ᾿ ἄλλον δύο, σ᾿ ἄλλον ἕνα, στὸν καθένα ἀνάλογα μὲ τὴν ἱκανότητά του, κι ἔφυγε ἀμέσως γιὰ τὸ ταξίδι. Αὐτὸς ποὺ ἔλαβε τὰ πέντε τάλαντα, πῆγε καὶ τὰ ἐκμεταλλεύτηκε καὶ κέρδισε ἄλλα πέντε. Κι αὐτὸς ποὺ ἔλαβε τὰ δύο τάλαντα, κέρδισε ἐπίσης ἄλλα δύο. ᾿Εκεῖνος ὅμως ποὺ ἔλαβε τὸ ἕνα τάλαντο, πῆγε κι ἔσκαψε στὴ γῆ καὶ ἔκρυψε τὰ χρήματα τοῦ κυρίου του. ῞Υστερα ἀπὸ ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα, γύρισε ὁ κύριος ἐκείνων τῶν δούλων καὶ ἔκανε λογαριασμὸ μαζί τους. Παρουσιάστηκε τότε ἐκεῖνος ποὺ εἶχε λάβει τὰ πέντε τάλαντα καὶ τοῦ ἔφερε ἄλλα πέντε. “Κύριε”, τοῦ λέει, “μοῦ ἐμπιστεύτηκες πέντε τάλαντα· κοίτα, κέρδισα μ᾿ αὐτὰ ἄλλα πέντε”. ῾Ο κύριός του τοῦ εἶπε· “εὖγε, καλὲ καὶ ἔμπιστε δοῦλε! ᾿Αποδείχτηκες ἀξιόπιστος στὰ λίγα, γι᾿ αὐτὸ θὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ πολλά. ῎Ελα νὰ γιορτάσεις μαζί μου”. Παρουσιάστηκε κι ὁ ἄλλος μὲ τὰ δύο τάλαντα καὶ τοῦ εἶπε· “κύριε, μοῦ ἐμπιστεύτηκες δύο τάλαντα· κοίτα, κέρδισα ἄλλα δύο”. Τοῦ εἶπε ὁ κύριός του· “εὖγε, καλὲ καὶ ἔμπιστε δοῦλε! ᾿Αποδείχτηκες ἀξιόπιστος στὰ λίγα, γι᾿ αὐτὸ θὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ πολλά. ῎Ελα νὰ γιορτάσεις μαζί μου”. Παρουσιάστηκε κι ἐκεῖνος ποὺ εἶχε λάβει τὸ ἕνα τάλαντο καὶ τοῦ εἶπε· “κύριε, ἤξερα πὼς εἶσαι σκληρὸς ἄνθρωπος. Θερίζεις ἐκεῖ ὅπου δὲν ἔσπειρες καὶ συνάζεις καρποὺς ἐκεῖ ποὺ δὲν φύτεψες. Γι᾿ αὐτὸ φοβήθηκα καὶ πῆγα κι ἔκρυψα τὸ τάλαντό σου στὴ γῆ. ῾Ορίστε τὰ λεφτά σου”. ῾Ο κύριός του τοῦ ἀποκρίθηκε· “δοῦλε κακὲ καὶ ὀκνηρέ, ἤξερες πὼς θερίζω ὅπου δὲν ἔσπειρα, καὶ συνάζω καρποὺς ἀπ᾿ ὅπου δὲν φύτεψα! Τότε ἔπρεπε νὰ βάλεις τὰ χρήματά μου στὴν τράπεζα, κι ἐγὼ ὅταν θὰ γυρνοῦσα πίσω θὰ τὰ ἔπαιρνα μὲ τόκο. Πάρτε του, λοιπόν, τὸ τάλαντο καὶ δῶστε το σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἔχει τὰ δέκα τάλαντα. Γιατὶ σὲ καθέναν ποὺ ἔχει, θὰ τοῦ δοθεῖ μὲ τὸ παραπάνω καὶ θά ᾿χει περίσσευμα· ἐνῶ ἀπ᾿ ὅποιον δὲν ἔχει, θὰ τοῦ πάρουν καὶ τὰ λίγα ποὺ ἔχει. Κι αὐτὸν τὸν ἄχρηστο δοῦλο πετάξτε τον ἔξω στὸ σκοτάδι. ᾿Εκεῖ θὰ κλαῖνε, καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια’’». ᾿Αφοῦ τὰ εἶπε ὅλα αὐτά, πρόσθεσε μὲ ἔμφαση· «῞Οποιος ἔχει αὐτιὰ γιὰ ν᾿ ἀκούει ἂς τὰ ἀκούει». 
πηγή