”Εάν επάθατε δεινά εξ αιτίας των σφαλμάτων σας,
μην αιτιάσθε τους θεούς διά την τύχην σας.
Διότι σεις είσθε εκείνοι οι οποίοι, υποστηρίζοντες
μην αιτιάσθε τους θεούς διά την τύχην σας.
Διότι σεις είσθε εκείνοι οι οποίοι, υποστηρίζοντες
όσους σας επιβάλλουν μίαν δουλείαν σκληράν,
τους ενισχύετε κατά τον τρόπον τούτον.
Ο καθείς από σας περιπατεί με το βήμα της Αλεπούς (=είστε πονηροί),
τους ενισχύετε κατά τον τρόπον τούτον.
Ο καθείς από σας περιπατεί με το βήμα της Αλεπούς (=είστε πονηροί),
ομαδικώς όμως είσθε κουφοί και επιπόλαιοι.
Διότι προσέχετε εις τα κολακευτικά λόγια ενός γόητος ανδρός
αλλά τα επακόλουθα που θα προκύψουν δεν σας απασχολούν”
Διότι προσέχετε εις τα κολακευτικά λόγια ενός γόητος ανδρός
αλλά τα επακόλουθα που θα προκύψουν δεν σας απασχολούν”
Ελεγεία του Σόλωνα (8D-11W)
A’ Η κρίση είναι πνευματική
.
1. Ομιλία του π. Νικολαου Λουδοβίκου
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος (γενν.: 1959, Βόλος), είναι συγγραφέας, διδάκτορας θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθηγητής δογματικής και φιλοσοφίας στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, επιστημονικός συνεργάτης-συγγραφέας στο μεταπτυχιακό θεολογικό πρόγραμμα του Ανοικτού Ελληνικού Πανεπιστημίου, λέκτορας στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, ενώ έχει εργαστεί στο ερευνητικό κέντρο για τον αρχέγονο χριστιανισμό Tyndale House του Κέμπριτζ, έχει διδάξει και δώσει σεμινάρια στο Κέντρο Προχωρημένων Θεολογικών και Θρησκευτικών Σπουδών (C.A.R.T.S.) της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, στο Πανεπιστήμιο του Ντύρχαμ, και μέχρι σήμερα δίνει διαλέξεις σε διάφορα Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Κέντρα. Ο π. Λουδοβίκος έχει σπουδάσει ψυχολογία, παιδαγωγική, θεολογία και φιλοσοφία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Παρίσι (στην Σορβόνη -Paris IV, και στο Καθολικό Ινστιτούτο του Παρισίου) και το Κέμπριτζ.
2. Λόγοι Γέροντος για την κρίση και για την μετάνοια μας.
Η εκκλησία μας έχει έναν άγιο που ονομάζεται Νικόλαος ο στρατιωτικός.
Αυτός έζησε κοντά στο 800 μ.Χ. και ήταν στρατιωτικός την εποχή που βασίλευε ο Νικηφόρος Πατρίκιος.
Είχαν μαζευτεί τα στρατεύματα του Νικηφόρου και κατευθύνονταν για να πολεμήσουν ενάντια στους Βούλγαρους. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής ο άγιος Νικόλας κατέλυσε σε ένα πανδοχείο (πρέπει να είχε αξιωματική θέση). Όταν ο άγιος πήγε στο δωμάτιο του να κοιμηθεί, εμφανίστηκε η κόρη του πανδοχέα με σκοπό να αμαρτήσει μαζί του.
Αλλά ο άνθρωπος που έχει συνείδηση, του τι πρέπει να πράξει στη ζωή του, ξέρει και να χειριστεί τις περιστάσεις ανάλογα. Όπως θα κατάλαβες την απέτρεψε από τον κακό σκοπό που είχε στο νου της. Και μάλιστα αυτό έγινε 3 φορές εκείνη την βραδιά.
Αργότερα είδε στο όνειρό του ότι βρισκόταν ψηλά σε λόφο, από κάτω γινόταν μεγάλη μάχη με τους Βούλγαρους. Εκεί δίπλα του σε ένα θρόνο καθόταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός και είχε το δεξί του πόδι επάνω από το αριστερό. Του λέει.
«Κοίτα το πεδίο και πες μου τι βλέπεις»
«Βλέπω τους Ρωμαίους να νικάνε»
αλλάζει θέση τα πόδια του και βάζει το αριστερό πάνω από το δεξί και του λέει
«Κοίτα τώρα τι βλέπεις»
«Βλέπω τους Βούλγαρους να νικάνε»
και νικήσανε και όλη η πεδιάδα ήταν σπαρμένη με πτώματα εκτός από ένα πολύ μικρό κομμάτι όσο χωράει για να ξαπλώσει ένα άτομο.
Και του λέει ο Ιησούς
«Αυτό το κομμάτι ήταν το δικό σου, επρόκειτο να σκοτωθείς στην μάχη αυτή, αλλά επειδή στάθηκες αγνός θα αξιωθείς να ζήσεις»
Όπως και έγινε.
Αργότερα ο Νικόλας έγινε μοναχός και ευαρέστησε πολύ τον Θεό.
Και τώρα σε ρωτάω υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που αν τους τύχει κάτι τέτοιο θα αντιδράσουν παρόμοια ; Ναι παιδί μου υπάρχουν, αλλά είναι πολύ λίγοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα.
Οι περισσότεροι δεν σκέφτονται και κάνουν πράξεις άλογες, ικανοποιούν την σάρκα τους και μετά όταν έρχεται η συμφορά του Θεού τότε τα βάζουν και μαζί του. Γιατί σε μένα λένε, τι έκανα ;
Σκέψου καταστάσεις στη ζωή μας και θα δεις ότι για όλα τα άσχημα και κακά που μας έρχονται φταίμε αποκλειστικά και μόνο εμείς. Πηγαίνουμε σε διάφορα εστιατόρια, πίνουμε και μετά πιάνουμε το τιμόνι στα χέρια μας για να οδηγήσουμε και είμαστε κινούμενη μηχανή θανάτου.
Ερχόμαστε σε επαφή με το άλλο φύλλο ενώ είμαστε σε μέθη ή υπό την επήρεια ναρκωτικών και το παιδί μας έρχεται στον κόσμο προβληματικό. Ταλαιπωρούμαστε μια ζωή εμείς και ταλαιπωρούμε και το παιδί μας για τη δική μας την αμαρτία.
Ακόμη οι άνθρωποι μετέχουν της ομοφυλοφιλίας, κολάνε ασθένειες φοβερές και μετά …; πάλι φταίει ο Θεός που έδωσε αυτή την αρρώστια στους ανθρώπους.
Σκοτώνουμε, κλέβουμε, λέμε ψέματα με το παραμικρό και η ψυχή μας γίνεται ένας βούρκος.
Για ότι μας τυχαίνει στη ζωή μας κατηγορούμε τον Θεό. Αλλά δεν ξέρουμε να επιρρίψουμε και στον Θεό ότι καλό μας τυχαίνει ή για ότι μας έχει προστατέψει.
Προχθές μια κυρία με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε γιατί συγκρούστηκε το αυτοκίνητό της με ένα φορτηγό και …; Του έλεγε του Θεού …; «τι έχω κάνει και τα παθαίνω αυτά ;» Δεν μπορούσε να δει το θαύμα που έκανε ο Κύριος επάνω της, ότι δηλαδή βγήκε ακέραια από το αμάξι. Και συνέχιζε και είχε την απαίτηση από τον Θεό ότι έπρεπε να την προφυλάξει να μην τρακάρει καθόλου. Αλλά ο Θεός ξέρει τι κάνει και οι βουλές του είναι άγνωστες σε εμάς. Το πώς κατεργάζεται την σωτηρία μας είναι κρυφό και μέγα μυστήριο. Είμαστε αχάριστοι και βιαστικοί στη ζωή μας. Τα θέλουμε ΟΛΑ και ΤΩΡΑ.
Ένα ελαφρυντικό που έχουμε είναι ότι δεν έχουμε εκκλησιαστική παιδεία. Δεν ξέρουν πλέον οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τι είναι σωστό και τι όχι. Αλλά αυτό δεν τα απαλλάσσει τελείως από το βάρος της αμαρτίας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας αυτό το κρυφό ρολογάκι που χτυπάει και μας λέει «αυτό πρέπει, το άλλο όχι».
Κοίτα στον βίο του αγίου Νικολάου που σου είπα. Είχε παιδεία χριστιανική, ήξερε πώς να φερθεί, δεν αμάρτησε, την επόμενη μέρα η ζωή του θα παιζόταν κορώνα γράμματα. Θα άφηνε τον εαυτό του ανοχύρωτο για την απόλαυση μιας στιγμής;
Κοίτα τώρα και τι έπαθε ο Ελληνικός στρατός επί Βενιζέλου. Προχωρήσαμε βαθειά μέσα στην Τουρκία αλλά από πολλούς Έλληνες η συμπεριφορά τους δεν ήταν η πρέπουσα. Γίνανε καταστροφές και λεηλασίες. Την κατάληξη την γνωρίζουμε, αλλά να ξέρεις, όσοι δεν φερθήκανε σωστά κανείς δεν γύρισε σπίτι του. Και συνεχίζουμε και βλέπουμε τον Ελληνισμό στη Σμύρνη (λίγο πριν την μεγάλη καταστροφή) να ζει μέσα στην πολυτέλεια έχοντας ξεχάσει τον Θεό και ήρθε η συμφορά κατακέφαλα.
Τα ίδια γίνανε και στην Κύπρο. Έτσι ζούσε ο κόσμος αμαρτωλά και τους πήρε ο Θεός το μισό νησί.
Βλέπεις τι τους πήρε ; Μόνο το μισό νησί. Άνετα μπορούσαν οι Τούρκοι να την πάρουν ολόκληρη την Κύπρο. Αλλά δεν τους έδωσε ο Θεός τέτοιο πνεύμα. Αντίθετα έδωσε στους Κυπρίους μια τελευταία ευκαιρία. Να βλέπουν τη μισή πατρίδα τους σκλαβωμένη. Και τώρα πρέπει να αποφασίσουν αν θα την ξαναπάρουν πίσω με την μετάνοια ή αν όχι η Δαμόκλειος σπάθη θα πέσει ολοκληρωτικά πάνω τους.
Όταν οι αμαρτίες οι προσωπικές γίνουν μαζικές σε ένα έθνος τότε η τιμωρία έρχεται σε όλο το έθνος. Και το αντίθετο φυσικά, όταν οι άνθρωποι ζουν με σύνεση τότε τους προστατεύει ο Θεός και δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν. Όσο μικρό και αν είναι το κράτος και όσο και δυνατός και αν είναι ο εχθρός. Κοίτα στην παλαιά διαθήκη τον Δαυίδ, έκανε καταμέτρηση στα στρατεύματά του και οργίστηκε ο Θεός με αυτή του την πράξη. Δεν ήταν φυσικό να κάνει καταμέτρηση ; Για τον Θεό δεν ήταν. Γιατί έδινε βάση στον αριθμό της δύναμής του και όχι στη δύναμη του Θεού. Είναι απαίτηση Του να δίνουμε βάση στη δύναμή Του και όχι στις δικές μας δυνάμεις.
Μόνο η μετάνοια παιδί μου θα σώσει το έθνος μας. Και μετάνοια σημαίνει σταματάμε την αμαρτία και εμπιστευόμαστε την πορεία μας στα χέρια του Θεού.
Νομίζεις τώρα, έτσι όπως είναι τα πράγματα αν βγει όλος ο Ελληνικός λαός στους δρόμους ότι θα καταφέρει τίποτε ; Και αυτή η κυβέρνηση να φύγει θα έρθει άλλη χειρότερη. Είναι θολωμένη η διάνοιά μας και δεν ξέρουμε τι πρέπει ή ποιόν πρέπει να διαλέξουμε. Και εκλογές να γίνουν στα ίδια χάλια θα πέσουμε γιατί «Κατά την καρδία του λαού και οι άρχοντες αυτού». Δεν έχουμε ηγέτη να μας οδηγήσει. Το καταλαβαίνεις πόσο φοβερό είναι αυτό που σου λέω. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες και δεν υπάρχει ένας σωστός άντρας να μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα. Δεν αξίζουμε να έχουμε σωστό ηγέτη και έτσι δεν μας εμφανίζει ο Θεός τον άνθρωπο που χρειαζόμαστε. Όταν καταλάβουμε τα λάθη μας και αρχίσουμε να μετανοούμε τότε θα ξεχειλίσει η οργή από μέσα μας. Τότε θα δει ο Θεός την θέλησή μας για το καλό και θα γίνει το «ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ»
Και τώρα είμαστε οργισμένοι. Ξέρεις γιατί ; Γιατί μας χαλάσανε τη ζωούλα μας, τη βόλεψή μας, δεν είναι η μορφή της οργής που πρέπει να αισθανόμαστε.
Βλέπουμε ότι πάνε να μας κάνουν μια μπουκιά οι μεγάλες δυνάμεις των Σιωνιστών και σίγουρα θα το καταφέρουν αν δεν μετανοήσουμε.
Ορίστε πλησιάζουν Χριστούγεννα, πόσοι έχουν ξεκινήσει τη νηστεία ; πόσοι θα πάνε να εξομολογηθούν ;
Λένε …; εγώ νομίζω ότι η νηστεία …; να δεν είπε πουθενά ο Θεός να νηστεύουμε …; τα βγάλανε οι παπάδες αυτά …; και άλλες γελοιότητες. Ή λένε …; εξομολογούμαι …; ναι …; τα λέω μπροστά στην εικόνα και ξέρει ο Θεός.
Τα Χριστούγεννα για τον κόσμο γίνανε γαλοπούλα, στολισμένο δένδρο, δώρα, ένας χοντρός άι Βασίλης που κάνει χου χου χου και κάπου εκεί στην άκρη βλέπουν και τον Χριστούλη (έτσι τον ονομάζουν) …; ε …; μπράβο, Χριστούλης …; ωραία, και φτάνει τόσο με τον Χριστούλη λένε.
Δεν έχει ιδέα ο κόσμος τι σημαίνει η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Το πόσο μεγάλο μυστήριο είναι. Αν το καταλαβαίναμε θα μέναμε με το στόμα ανοικτό. Παιδεία εκκλησιαστική και ιστορία χρειαζόμαστε. Αλλά ποιος θα την μάθει στον κόσμο ; Σήμερα οι άνθρωποι είναι σαν ένα χωράφι που περιμένει να το σπείρεις αλλά δεν υπάρχουν σπορείς. Γι αυτό θα ξεχειλίσει η οργή του Θεού επάνω μας και η εκκαθάριση θα ξεκινήσει από το ιερατείο. Ο κόσμος ομοιάζει με μια μπάλα χιονιού που όσο κατρακυλάει στον γκρεμό τόσο περισσότερο χιόνι μαζεύει και τόσο πιο ασταμάτητη είναι η πορεία της.
Έναν Άγγελο χρειαζόμαστε να φωνάξει το «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ»
3. Ομιλία του π. Ανανία Κουστένη για την κρίση.
Ο Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης είναι μια πνευματική μορφή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.Γεννήθηκε το έτος 1945 στην Δημητσάνα Αρκαδίας και ακολούθησε τον δρόμο του μοναχισμού, για να δοθεί στον Θεό και τον άνθρωπο. Έλαβε ανθρωπιστική παιδεία με σπουδές στην Θεολογία και την Βυζαντινή Φιλολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών, αξιοποιώντας τις γνώσεις του στην υπηρεσία των ανθρώπων. Έχει μεταφράσει τον Ρωμανό τον Μελωδό και η πνευματική του δραστηριότητα είναι ανεξάντλητη. Ο λόγος του είναι ένας λόγος τιμής και αρχοντιάς, θαλπωρής και παραμυθίας, ελπίδας και χάριτος. Είναι ένας λόγος που εμπνέει και ενθουσιάζει, που διδάσκει και ξεκουράζει και που ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο.Ο πατήρ Ανανίας Κουστένης, μας παίρνει απαλά από το χεράκι και μας υψώνει πνευματικά και ψυχικά, φέρνοντας στην καρδιά το φως και την δροσιά της άνοιξης. Είναι η λεβέντικη και συνάμα ταπεινή ελληνική ψυχή με την αστείρευτη καλοσύνη και την αφειδώλευτη αγάπη.
4. π. Ιωάννης Ρωμανίδης: Η εθνική μας ψυχασθένεια
Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο “Εμπειρική Δογματική”,
σελ 34-37, Εκδ. Ι. Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας).
.
Τώρα μιλάω εδώ ως ένας Αμερικάνος, πώς να το πούμε. Εγώ έχω μεγαλώσει στην Αμερική. Εμείς έχουμε μια μεθοδολογία ερεύνης που στην Ελλάδα δεν την καταλαβαίνουν όχι μόνον οι θεολόγοι αλλά ούτε οι φιλόλογοι. Βλέπω και οι φιλόλογοι και αυτοί είναι όλοι συνθηματολόγοι εδώ στην Ελλάδα. Αυτοί που καταλαβαίνουν είναι οι άνθρωποι των θετικών επιστημών.
(…)Εγώ τουλάχιστον είμαι από την Αμερική και οι Αμερικανοί είναι πραγματιστές και όχι ιδεολόγοι. Ο Αμερικανός στο κάθε τι που κάνει προσπαθεί να βρη μια σωστή περιγραφική ανάλυση, να περιγράψη κάτι σωστά και μετά, βάσει αυτής της σωστής περιγραφικής αναλύσεως, να εφαρμόση μια μεθοδολογία για να φέρη κάποιο αποτέλεσμα. Και αυτό το αποτέλεσμα για τον Αμερικανό είναι η αλήθεια… (αν δεν έχη επιτυχία) δεν είναι αληθές, είναι κάτι το ψεύτικο και πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή για να βρούμε πώς θα πετύχουμε τον σκοπό. Αυτό γίνεται σ’ όλους τους κλάδους. Δεν είναι κανένας κλάδος που να μην είναι κριτήριο της αλήθειας η επιτυχία.(…)Στην Αμερική τουλάχιστον μεγαλώνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε προοριζόμαστε δηλαδή για έρευνα και τέτοια πράγματα. Όταν ακούσης κάτι, ούτε θα το δεχτής ούτε θα το απορρίψης. Αυτό που ακούς θα το ακούσης με ενδιαφέρον.
.
Εδώ στην Ελλάδα ο Έλληνας έχει διαμορφωθή κατά τέτοιο τρόπο, που αμέσως σπεύδη να λάβη θέση. Και μένα μού ‘κανε εντύπωση όταν πρωτοήλθα εις την Ελλάδα, μόλις ανοίξεις το στόμα σου και πεις κάτι, ο Έλληνας αισθάνεται υποχρεωμένος να λάβη θέση. Έχει γίνει ψυχοπαθής. Εξ’ απόψεως ενός ξένου ο Έλληνας είναι ψυχοπαθής. Διότι ένας άνθρωπος ο οποίος αισθάνεται την υποχρέωση μόλις ακούση κάτι να λάβη θέση υπέρ ή κατά, κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό αυτού του ανθρώπου. Δεν πάει καλά, διότι άμα ακούσεις κάτι, το σωστό είναι να το ακούσεις με πολύ ενδιαφέρον, να το σημειώσεις και μετά να μάθης όσο περισσότερα γι’ αυτό που λέει εκείνος και μετά να αναστείλεις την κρίση σου μέχρις ότου ημπορείς να το ελέγξης. Και για να ελέγξης κάτι πρέπει να μάθης πάρα πολλές πληροφορίες, αλλά και ερμηνευτικά κλειδιά, διότι πώς θα το ελέγξης αν δεν έχεις ερμηνευτικά κλειδιά;
.
(…)Στην Δύση πας σ’ έναν κύκλο καθηγητών, (εκεί συνήθως οι καθηγηταί συναντώνται σε κύκλους), μια φορά τον μήνα, μια φορά κάθε δύο βδομάδες, αυτοί που έχουν συγγενή κλάδο, συναντώνται. Και όταν κάποιος έχει κάτι καινούργιο, κάνει μία έρευνα και θέλη να πάρη την άποψη των άλλων, δηλαδή να διαβάση μια μικρή ανακοίνωση, δυο-τρεις σελίδες, πέντε σελίδες, διαβάζει την ανακοίνωση και λέει ότι μου φαίνεται αυτό, εκείνο, προσφέρει κάτι καινούργιο. Οι άλλοι καθηγητές μιλάνε, όταν τελειώση αυτός. Αρχίζει η συζήτηση, και λένε: “Α! πολύ ενδιαφέρον είν’ αυτό που μας είπατε, διότι με βοηθάει εμένα να καταλάβω αυτά που έχω βρει”. Και λέει αυτός πέντε – έξι πράγματα που βρήκε. Συμπληρώνει αυτός αυτά που είπε ο άλλος. Και υποστηρίζει κατά κάποιο τρόπο αυτό που είπε ο άλλος.Μετά ο άλλος λέει: “Ναι ξέρεις ωραία είναι αυτά που είπατε, αλλά εγώ έχω βρει αυτό και αυτό”. Και λέει ο άλλος “Τι λες; Δεν το πρόσεξα! Ευχαριστώ πολύ”. Και τον ευχαριστεί κιόλας, γιατί τον ενημερώνει σε πράγματα που δεν έχει υπόψη του. Οπότε στο τέλος, ο ένας συμπληρώνει κι’ ο ίδιος που έχει κάνει την ανακοίνωση φεύγει, όχι ακριβώς με τις ίδιες απόψεις που είχε, έχει προσαρμόσει πλέον τις γνώσεις του με αυτά που είπαν οι άλλοι. Δεν είναι το ίδιο πράγμα δηλαδή.Μετά γράφουν βιβλία και δίνουν τα βιβλία στους ειδικούς. Δηλαδή ένας βιολόγος γράφει ένα βιβλίο ή ένα άρθρο και τα δίνει σε πέντε – έξι άλλους βιολόγους και τους ρωτάει: “Τι νομίζετε γι’ αυτό το πράγμα;”. Κάθονται εκείνοι: “Α! ναι, αυτό έχεις δίκιο…Και εγώ βρήκα κάτι τέτοιο”. Και τον συμπληρώνει ας πούμε. Ο άλλος διορθώνει και στο τέλος βλέπεις τον ευχαριστεί και τον ένα και τον άλλο, διότι διάβασαν το χειρόγραφο και κάνανε παρατηρήσεις, διότι εξ αιτίας των, λέει, έχει βελτιωθή το κείμενο. Και το θέτει υπ’ όψη όλων, δηλαδή, και θέλει οι άλλοι να το διαβάσουν και, αν έχουν να συμπληρώσουν τίποτε, θέλει να το ακούση αυτό το πράγμα, διότι ο σκοπός είναι η έρευνα και η αποκάλυψη αληθειών κλπ.Λοιπόν, εδώ [σημ. ΟΟΔΕ: στην Ελλάδα] εγώ δεν έχω δει ποτέ σ’ έναν πρόλογο ένας καθηγητής της θεολογίας να το ‘χει δώσει σε πέντε – έξι άλλους και να τους ευχαριστεί, διότι διάβασαν το χειρόγραφο και κάνανε παρατηρήσεις και βοήθησαν στην βελτίωση του κειμένου. Δεν το ‘χω δει ποτέ! Έχετε εσείς υπόψη κανένα τέτοιο βιβλίο; Δεν γίνεται. Ενώ τα ξένα είναι όλα -τα γερμανικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά- γεμάτα από τέτοιους προλόγους και νομίζω ότι βασίζεται στον τρόπο που δίδασκαν τα παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο.
.
Διότι φαίνεται ότι εδώ στην Ελλάδα οι γνώσεις, συνήθως, είναι μια συρραφή από σλόγκαν, από συνθήματα κλπ. Είναι γνωστό αυτό, δηλαδή και δεν μπορεί σήμερα στον 20ο αιώνα ένα έθνος να επιβιώση με τέτοιον προσανατολισμό. Δεν μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα.Και νομίζω προ παντός στην θεολογία θα έπρεπε να είχε αρχίσει διάλογος μεταξύ ορθοδόξου θεολογίας και των θετικών επιστημών, εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί εδώ συνήθως οι πρωτοποριακές έρευνες πρέπει να έρχονται από αλλού, και μετά οι δικοί μας ακολουθούν.Να κάνουν πρωτοποριακές έρευνες, δεν το κάνουν, διότι αυτό στοιχίζει αντιδράσεις κ.τλ.
5. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος: Η προειδοποίηση που αγνοήσαμε.
.
Σημεία σήψης και διάλυσης
.
Άρθρο του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και μετέπειτα αειμνηστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου, που δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 1988, στην εφημερίδα “Πληροφόρηση” της Ιεράς Μητροπόλεως και δείχνει πως ακόμα και πριν απο περίπου 25 χρόνια κάποιοι μας προειδοποιούσαν που θα μας οδηγήσει ο χρεοκοπημένος τρόπος ζωής.
Ο δημόσιος βίος της χώρας πάσχει σε κρίσιμο σημείο. Οι θεσμοί δεινοπαθούν κάτω απο την ασφυκτική πίεση των νέων “ηθών”, που επιβάλλονται στη ζωή του Τόπου. Οι φορείς των θεσμών έχουν περιπέσει σε ανυποληψία. Το ατομικό συμφέρον κυριαρχεί, οι νόμοι παραβιάζονται , η αξιοκρατία έχει καταλυθή, οι ύβρεις μεταξύ δημοσίων ανδρών είναι καθημερινό φαινόμενο, η καθίζηση της αξιοπιστίας του κράτους είναι συγκλονιστική. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, ο Τύπος σύρεται απο τα πάθη, η νομή της εξουσίας εξαθλιώνει τους χαρακτήρες, πολιτικοί ηγέτες ξεσκεπάζονται ”ως δούλοι ηδονών”. Η πνευματική μας ηγεσία φαίνεται αλλοτριωμένη, η πολιτική εξοφλημένη, το διεθνές μα κύρος καθιζάνει, η δημόσια διοίκηση γραφειοκρατείται, η δουλειά λίγη, οι διεκδικήσεις δικαιωμάτων πληθωρικές, η παραγωγή σε πτώση, η οικονμία τρικλίζει. Η παιδεία εν διαλύσει, η αστυνομία χλευάζεται, οι τρομοκράτες κορυβαντιούν, η αναφσφάλεια κυριαρχεί. Είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης.
.
Και ο ιδιωτικός βίος ακολουθεί τα ίχνη του δημοσίου. Ο αμοραλισμός κερδίζει έδαφος και τα ήθη εκπίπτουν. Οι νέοι διολισθαίνουν στον παρασιτισμό και η οικογένεια χαλαρώνει. Το χρήμα θεοποιείται και οι αξίες χλευάζονται. Ποτέ άλλοτε ο λαός μας δεν έχει χάσει απο το οπτικό του πεδίο τα ιδανικά του Γένους όπως τώρα. Πολλοί διερωτώνται αν ζούμε ουσιαστικά η έχουμε παραδώσει το πνευμα. Η ξενοτροπη ζωή εξοβελίζει την παραδοσιακότητα που ωστόσο τιμάται και γεραίρεται…στα χαρτιά και στους χορούς. Γυμνισμός, ξεδιαντροπιά, εκτρώσεις, διαζύγια, πορνεία, κλοπές, διαρρήξεις, εγκλήματα, πατροκτονίες, μητροκτονίες, ναρκωτικά, βία, απάτες, όλα μαζί έστησαν χορό σε τούτο τον τόπο. Και η νέα γενιά ανδρώνεται μέσα σε κλίμα ενός ωχ-αδερφισμού και μιας αδιαφορίας για όλους και για όλα. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, αυτοθυσία, έχουν φθαρή στις συνειδήσεις, ώστε πολλοί ντρεπονται και τις λέξεις να προφέρουν.
.
Είμαστε στον χώρο της σήψης.
.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι καθοριστικές για πολλά χρόνια. Η συνάντησή μας στο ειρηνικό επίπεδο με τους λαούς της Ευρώπης είναι μία πρόκληση αλλά και μία απειλή.
.
Πρόκληση για ανανέωση και επίδοση στην δημιουργία και απειλή αυτοκαταστροφής και εξανδραποδισμού μας.
.
Προς το παρόν τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά. Πηγαίνουμε στην αναμέτρηση σαν με γυμνά πόδια στα αγκάθια. Ο λαός δεν έχει πιστέψει οτι κινδυνεύει. Γι’αυτό και δεν ανησυχεί , ούτε αλλάζει νοοτροπία. Με τέτοια σημεία σήψης και διάλυσης είναι δύσκολο να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια.
.
Το πιθανότερο είναι οτι θα πληρώσουμε βαρύ τίμημα εξ αιτίας πολλών κακών που μας συμβαίνουν. Και τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν τα ερείπια που θα σωρεύσει η άφρων τακτική μας. Μια κατάρα μας δέρνει αλύπητα και επέρχεται λαίλαπα.
.
Ας είναι αυτές οι γραμμές ένας κώδων αφύπνισης και μία σάλπιγγα ηχηρά. Πρέπει να ξαναβρούμε τα χαμένα να αποκτήσουμε τα λησμονημένα. Οι λαοί ζουν και προκόβουν με το πνεύμα κυρίως. Αυτό ακριβώς που, ενώ το κληρονομήσαμε, το έχουμε απωθήσει στο ράφι των εθνικών μας κειμηλίων…
6. Σαράντος Καργάκος: ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ “Η ωραία Ελλάς” (κηφηνείον-εκ του κηφήνα)
Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενεια κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»…
παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White colar workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό ρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλ λιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δου λειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τί ρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακό γουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτι κά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. [...]
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμη θούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύ τερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμί ζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοί ρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθή να δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα…
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
B’ Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες; Τι είδους Ελληνες;
1. Γ. Σουρής (1853-1919)
ο Ρωμηός
Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
Σε μιὰ καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρέκει
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τοὺς υπουργοὺς να βρίζω και την πολιτική.
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρέκει
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τοὺς υπουργοὺς να βρίζω και την πολιτική.
Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγὼ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και…
σοφές.
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγὼ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και…
σοφές.
Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και οποίους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλνω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλνω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τον νου στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
Στον καφετζή ξεσπάω, φωτιά κι εκεινος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω… δεκάρα τον καφέ!
Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω… δεκάρα τον καφέ!
2. Ελλάς το Μεγαλείο σου
Του Σεβ. Μητροπολίτη Προικονήσου Ιωσήφ
Ξεκίνησαμε μ΄ έναν μέλανα ζωμό κι ένα «μόλων λαβέ»
φθάσαμε αισίως στο «εν τούτω νίκα» και σε μια Αγία Σοφιά
προχωρήσαμε σε ένα «ελευθερία ή θάνατος»
με ένα τσίπουρο και ένα ξερίχι
ανεβήκαμε σε ένα «όχι!» και σε ένα «αέρα!»
με κρυοπαγήματα πυρπολημένου στήθους
ξελαρυγγιαστήκαμε φωνάζοντας «ψωμί,παιδεία, ελευθερία»,
για να καβαλικέψουμε, επί τέλους! Ένα αστραφτερό καλάμι
διπλού διαφορικού ελληναράδικο, φιλοσοφούντες φραπεστί,
ρεβόμενοι αστακομακαρονάδα και τιραμισού πατροπαράδοτο,
ώσπου να προσγειωθούμε- oh Mon Dieu!
σε ένα «ό,τι έχετε ευχαρίστηση!»
φθάσαμε αισίως στο «εν τούτω νίκα» και σε μια Αγία Σοφιά
προχωρήσαμε σε ένα «ελευθερία ή θάνατος»
με ένα τσίπουρο και ένα ξερίχι
ανεβήκαμε σε ένα «όχι!» και σε ένα «αέρα!»
με κρυοπαγήματα πυρπολημένου στήθους
ξελαρυγγιαστήκαμε φωνάζοντας «ψωμί,παιδεία, ελευθερία»,
για να καβαλικέψουμε, επί τέλους! Ένα αστραφτερό καλάμι
διπλού διαφορικού ελληναράδικο, φιλοσοφούντες φραπεστί,
ρεβόμενοι αστακομακαρονάδα και τιραμισού πατροπαράδοτο,
ώσπου να προσγειωθούμε- oh Mon Dieu!
σε ένα «ό,τι έχετε ευχαρίστηση!»
.
3. Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες;
Γράφει η Salina
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που κυκλοφορούσε στο ίντερνετ μια λίστα με χαρακτηριστικά τα οποία μας κάνουν και καλά περήφανους που είμαστε Έλληνες. Την μοιραζόμασταν με πολλή χαρά, νιώθαμε ιδιαίτεροι σαν λαός και ταυτιζόμασταν με τα χαρακτηριστικά αυτά (αν όχι όλοι και με όλα, σίγουρα αρκετοί, με αρκετά)
Αν το ξανακοιτάξουμε με μια προσεκτικότερη ματιά, πιο σοβαρά και με φόντο μας την οικονομική κρίση και τις δύσκολες στιγμές που περνάμε σαν λαός και σαν χώρα… θα διερωτηθούμε …για ποια σημεία της πιο κάτω λίστας είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες;
- Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
- Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε
- Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το …επόμενο πρωί
- Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα
- Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας
- Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
- Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
- Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα»
- Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
- Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (WinstonChurchill- 1941)
- Γιατί όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε τη ζεμπεκιά με περηφάνια
- Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
- Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη
- Γιατί έχουμε πάντα μια λύση -έστω και πλάγια- σε όλα
- Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια
- Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους
- Γιατί πίνουμε και καπνίζουμε περισσότερο από όλους και ζούμε περισσότερο από όλους.
- Γιατί εμείς γράφουμε την Ιλιάδα, και οι ξένοι την κάνουν έργο χιλιάδες χρόνια μετά.
- Γιατί μας αρέσουν τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
.
Μια κωμωδία που κατέληξε σε τραγωδία;
.
Θα συνειδητοποιήσουμε λοιπόν πως οι πιο πολλοί είναι οι λόγοι που θα έπρεπε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε.
Αυτή η λίστα (που κρύβει μέσα της μια νοοτροπία) παρουσιάζει μια Ελλάδα κι ένα λαό που δικαίως τον κατηγορούν στο εξωτερικό για τεμπέλη, σπάταλο, που ευθύνεται για την τωρινή κατάσταση και γι’ αυτό πληρώνει τώρα με αυτά τα αποτελέσματα.
Είναι τέτοιου είδους συμπεριφορές που οδήγησαν τους πολιτικούς να μας κατηγορούν κι αυτοί, πως μαζί τα φάγαμε. Αυτή η λίστα που μιλάει μόνο για έναν Έλληνα φυγόπονο, οκνηρό, αργόσχολο, γεμάτο πάθη για φαγητά, διασκεδάσεις, διακοπές, έρωτες, ποτά, καταχρήσεις, μπουζούκια, λουλουδοπόλεμο, αυτή η λίστα μας έχει φτάσει σε σημείο να πολεμάμε μεταξύ μας, για το ποιος έφταιξε πιο πολύ, για το ποιος προκαλεί με την κοινωνική του άνεση τώρα που οι πολλοί υποφέρουν, για το ποιος αγωνίζεται πιο πολύ και ποιος όχι να σώσει την πατρίδα ή το τομάρι του… Δεν θέλω να παρεξηγηθώ…Ντρέπομαι γι’ αυτή τη λίστα γιατί παλιά τη διάβαζα και εγώ με χαμόγελο και τώρα τη διαβάζω με θλίψη…
ΌΧΙ δεν είμαι περήφανη για το ένδοξο παρελθόν μας και μόνο και για ένα παρόν που αντί να έχει αγώνες και πάλες για επιτεύγματα ισάξια, έχει μόνο κραιπάλες και υπερβολές.
Δεν είμαι περήφανη για τους πολιτικούς που τόσα χρόνια συντηρούσαν τέτοιου είδους συμπεριφορές και προκαλούσαν με ακόμα χειρότερες. Με σκάνδαλα, με υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησαν, με έργα που ποτέ δεν υλοποίησαν γιατί τα δημόσια χρήματα τα κατασπαταλούσαν οι ίδιοι, με ψηφοφόρους που συντηρούσαν διορίζοντας τους σε θέσεις εργασίας αχρείαστες.
Δεν είμαι περήφανη για συμπεριφορές κανιβαλισμού, ξεκατινιάσματος και διαθέσεις να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, για να νιώσω καλύτερα. (Ο γείτονας παράλληλα ίσως να τάιζε και την κατσίκα του όσο «εγώ» έτρωγα τους μισθούς μου σε ρούχα και μπουζούκια και την άφηνα να λιμοκτονεί και τελικά να πεθάνει ή να μου την κατασχέσουν.)
Δεν είμαι περήφανη που κρίνουμε τους πάντες εκτός από τον εαυτό μας.
Δεν είμαι περήφανη για τη λογική του κι αύριο μέρα είναι… Δεν ξέρω πως θα είναι το αύριο και σε ποια Ελλάδα εδώ που την φτάσαμε…
Δεν είμαι περήφανη για τον Έλληνα που θυμώνει εύκολα (αλλά δεν κρατάει κακία ) και ξεχνάει εύκολα γιατί έχει μάθει να τον χειραγωγούν και να τον κατευθύνουν κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Δεν είμαι περήφανη για τις λαδιές, για τα λαδώματα, για τα φακελάκια, για τα πληρωμένα διπλώματα, για τα βύσματα, την αναξιοκρατία, το θράσος.
Δεν είμαι περήφανη που στο όνομα των ένδοξων Ολυμπιακών Αγώνων έγιναν οι πιο μεγάλες σπατάλες και καταχρήσεις από πολιτικούς, ενώ εμείς ξεχειλίζαμε από εθνική υπερηφάνεια και κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου…
Δεν είμαι περήφανη να βλέπω θρασύδειλες ανώνυμες επιθέσεις σε blogs και sites κοινωνικής δικτύωσης για το ποιός αγωνίζεται και ποιος αγωνιά περισσότερο ή λιγότερο από τον άλλο.
Αυτή είναι η λίστα με όλα τα ελαττώματα του Έλληνα.
Παλιότερα, κάποια από αυτά ίσως να μας φαινόντουσαν χαριτωμένα αλλά τα περισσότερα είναι το λιγότερο ενοχλητικά και στις μέρες μας καταστροφικά θα τολμούσα να πω!
Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαστε μόνο έτσι οι Έλληνες.
Όταν τα πράγματα φτάσουν σε ένα σημείο που δεν πάει άλλο γινόμαστε μια γροθιά. Ναι είμαστε της τελευταίας στιγμής, τσακωνόμαστε για το τίποτα αλλά όταν υπάρχει ανάγκη και μόλις εξαντλήσουμε τα περιθώρια είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο και τότε έχουμε φιλότιμο.
Είμαι λοιπόν περήφανη για τον Έλληνα που δουλεύει χωρίς να μας δουλεύει, που θαυμάζει τον καλύτερο του και προσπαθεί να τον φτάσει όχι να τον ρίξει. Είμαι περήφανη για τον Έλληνα που πονάει την πατρίδα του και θέλει να την φροντίζει με σεβασμό και υπευθυνότητα. Που προσπαθεί να πάρει τη δουλειά με την αξία του και όχι με την γνωριμία του. Που δεν βιάζεται να καταδικάσει τους πάντες αλλά δεν ξεχνάει και δεν εξαγοράζεται. Που ψηφίζει τον πολιτικό που θα προσφέρει στην πατρίδα, που δεν παραμυθιάζεται, που δεν βολεύεται.
Είμαι περήφανη για τον Έλληνα που μπορούμε να ξαναβρούμε σε μια πατρίδα που έχει χάσει την ταυτότητα της…
Είμαι περήφανη για τον Έλληνα που ξέρει να αγωνίζεται με πάθος και χωρίς πάθη, για ιδανικά, όχι για δανεικά…
.
.πηγή
