Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Πέμπτη, Απριλίου 04, 2013

Το Μαγικό Χαρτάκι




Ένα μοναχός, που ζούσε σε κοινοβιακό μοναστήρι, πολεμούνταν από τους λογισμούς αναχωρήσεως από το κοινόβιο. Μία μέρα πήρε ένα χαρτί και κάθησε και έγραψε σ’ αυτό όλες τις αιτίες για τις οποίες οι λογισμοί του έλεγαν να φύγει.
Αφού τις απαρίθμησε όλες, από κάτω έγραψε και μία ερώτηση, που την απηύθυνε στον εαυτό του: «Τα υπομένεις όλα;». Τέλος, σαν απάντηση στην ερώτηση αυτή έγραψε:»Εις το όνομα Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού, ναι, θα τα υπομένω!». Κι αφού τύλιξε το χαρτί, το έδεσε στη ζώνη του.
 
 
 
 

Όταν λοιπόν κάποια από τις αιτίες εκείνες του ερχόταν στο μυαλό και τον ενοχλούσαν οι λογισμοί της αναχωρήσεως από το κοινόβιο, εκείνος έτρεχε, πήγαινε ιδιαιτέρως, έβγαζε το χαρτί από τη ζώνη του και το διάβαζε. Κι όταν έφθανε στη φράση «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού θα υπομένω..», απευθυνόταν στον εαυτό του και έλεγε: «Πρόσεξε ταλαίπωρε, γιατί δεν συμφώνησες με άνθρωπο αλλά με τον Θεό», και αμέσως ησύχαζε. Έτσι έκανε ο μοναχός αυτό όσες φορές κάποια αιτία δημιουργούσε στην ψυχή του ταραχή, και παρέμενε ατάραχος.
Όταν οι άλλοι μοναχοί αντιλήφθηκαν αυτό που κάνει ο αδελφός και πως ζει ειρηνικά διαβάζοντας εκείνο το χαρτί, ενώ αυτοί πολλές φορές εξ αιτίας του πειρασμού ταράζονταν, τον φθόνησαν και τον μίσησαν. Πήγαν όλοι μαζί στον ηγούμενο και του είπαν:
- Αββά, ο αδελφός αυτός είναι γόης και στη ζώνη του κρύβει μαγικά. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να μείνουμε μαζί του. Ή θα διώξεις αυτόν από εδώ, ή εμάς.
Ο ηγούμενος, χωρίς να αγνοήσει την ενέδρα του εχθρού, γιατί γνώριζε την ταπείνωση και την ευλάβεια του μοναχού, τους λέει:
- Πηγαίνετε να προσευχηθείτε και θα προσεύχομαι και εγώ, και μετά από τρεις ημέρες θα σας απαντήσω.
Τη νύχτα, ενώ ο μοναχός κοιμόταν, πηγαίνει ο ηγούμενος με προσοχή, του λύνει τη ζώνη, και αφού διάβασε το χαρτί του φόρεσε πάλι την ζώνη και έφυγε. Όταν πέρασαν οι τρεις ημέρες, ήλθαν οι μοναχοί στον ηγούμενο, για να μάθουν την απάντησή του. Ο ηγούμενος καλεί τον αδελφό και του λέει:
- Γιατί σκανδαλίζεις τους αδελφούς;
Ο αδελφός πέφτει κάτω στο έδαφος και λέγει:
- Αββά, αμάρτησα, συχώρεσέ με, και να προσεύχεσαι για εμένα.
Ο αββάς τότε, απευθύνεται στους αδελφούς.
- Τι είπατε γι’ αυτόν;
Εκείνοι αποκρίνονται:
- Ότι είναι μάγος, και έχει τα μαγικά σύνεργα στη ζώνη του.
- Βγάλτε λοιπόν από τη ζώνη του τα μαγικά σύνεργα, του λέγει ο αββάς.
Εκείνοι όρμησαν να του λύσουν τη ζώνη, μα εκείνος δεν τους άφηνε.
- Κόψτε την, πρόσταξε ο ηγούμενος.
Όταν την έκοψαν, βρήκαν το «μαγικό χαρτί». Ο ηγούμενος δίνει τότε το χαρτί σε έναν από τους διακόνους, προστάζοντάς τον ν’ ανέβη σε ένα ψηλό μέρος και από εκεί να το διαβάσει. Και τούτο για να ντροπιαστεί περισσότερο ο πονηρός διάβολος, που έσπειρε στις ψυχές των αδελφών αυτή τη διαβολή.
Μόλις οι αδελφοί άκουσαν αυτά που έγραφε το χαρτί, και μάλιστα την τελευταία φράση, «Εις το όνομα του Χριστού θα τα υπομένω όλα», δεν ήξεραν απ’ την ντροπή τους τι να κάνουν. Έβαλαν μετάνοια στον ηγούμενο και του είπαν:
- Αββά, αμαρτήσαμε!
- Μη βάζετε μετάνοια σε εμένα, τους λέει ο ηγούμενος, αλλά στο Θεό και στον αδελφό που κατηγορήσατε, για να σας συγχωρέσει.
Πράγματι, έτσι έκαναν. Τότε ο αββάς λέει στον αδελφό:
- Ας προσευχηθούμε, αδελφέ στο Θεό να τους συγχωρέσει.
Και προσευχήθηκαν γι’ αυτούς. 
 
πηγή   &    πηγή

Αιτίες για τις οποίες οι προθέσεις μας για μια καλύτερη και άγια ζωή δεν έχουν αποτέλεσμα



Ο πρώτος και κύριος λόγος για τον οποίο η πρόθεσή μας να διορθωθούμε και να ζήσουμε μια άγια ζωή παραμένει χωρίς αποτέλεσμα βρίσκεται στο γεγονός ότι η πρόθεσή μας είναι συχνά πάρα πολύ ασαφής και αόριστη.
Ένας αμαρτωλός, για παράδειγμα, λέει στον εαυτό του: «Είναι καιρός να σταματήσω τις αμαρτίες, να διορθώσω τους τρόπους μου! Μετανοώ! Θα σταματήσω τις αμαρτίες!». Η πρόθεση είναι αρκετά αόριστη. Και γι’ αυτό το λόγο, αν και μπορεί να είναι 

ειλικρινής, είναι αναξιόπιστη και μπορεί να μην οδηγήσει στην επιθυμητή διόρθωση. Εκείνος που έχει ειλικρινή επιθυμία να αλλάξει τον εαυτό του πρέπει καταρχήν να καθορίσει τι ακριβώς πρέπει να διορθωθεί. Πρέπει να καθορίσει ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία του και ποια μέσα πρέπει να χρησιμοποιήσει ενάντιά της, και ποιους κινδύνους πρέπει να αποφύγει, για να μην πέσει πάλι σ’ αυτήν, δεδομένου ότι έχει γίνει μια συνήθεια, ένα μέρος της ζωής του. Όλες αυτές οι σκέψεις και η αυτοεξέταση πρέπει να προηγηθούν και μόνο τότε να παρθεί η απόφαση, και αυτή θα πρέπει να είναι συγκεκριμένη, όπως για παράδειγμα: «Αρκετά! με τη βοήθεια του Θεού δεν πρόκειται πλέον να πέσω σ’ αυτήν και σ’ αυτήν την αμαρτία. Πρόκειται να διακόψω αυτή την κακή συνήθεια. Δεν πρόκειται πλέον να σχετισθώ με εκείνους συγκεκριμένα τους ανθρώπους που με ενθαρρύνουν σε αυτή τη συνήθεια. Πρόκειται να διακόψω εκείνη την ανθυγιεινή σχέση. Πρόκειται να χρησιμοποιήσω αυτά κι αυτά τα μέσα ενάντια σε αυτή την αμαρτία. Πρόκειται να οπλιστώ και να συγκεντρώσω όλες τις δυνάμεις μου εναντίον της, όταν αρχίζει πάλι να με βάζει στον πειρασμό».

Το ίδιο πράγμα πρέπει επίσης να ειπωθεί για την απόφαση να ζήσουμε μια δίκαιη ζωή. Με κανένα τρόπο, δεν είναι αρκετό να αυτοϊκανοποιούμαστε με δηλώσεις του τύπου: «Από αυτή τη στιγμή πρόκειται να ζήσω μια θεάρεστη ζωή». Μια τέτοια δήλωση δεν είναι αρκετά καθορισμένη, και αν και μπορεί να βγαίνει από την καρδιά μας, είναι αμφισβητήσιμο αν θα έχει κάποια επίδραση. Αυτός που επιθυμεί να εγκαταλείψει τη ζωή της αμαρτίας και να ζήσει μια δίκαιη ζωή πρέπει καταρχήν να εξετάσει ποιες υποχρεώσεις δυσκολεύεται περισσότερο να πραγματοποιήσει και ποιες δε θέλει να πραγματοποιήσει, τι ακριβώς εμποδίζει την εκπλήρωσή τους, τι πρέπει να κάνει, ποια μέσα πρέπει να υιοθετήσει για να τα εκπληρώσει ευκολότερα. Αφού το κάνει αυτό, πρέπει να πάρει μια συγκεκριμένη απόφαση, όπως: «Τώρα, με τη βοήθεια του Θεού θα προσπαθήσω σκληρά να εκπληρώσω αυτήν την υποχρέωση στην οποία μέχρι τώρα έχω ανταποκριθεί τόσο φτωχά. Θα οδηγήσω τον εαυτό μου στη χρήση αυτών και αυτών των μέσων προς εκπλήρωσή της. Παραδείγματος χάριν, όταν με προσβάλλει κάποιος θα είμαι πιο υπομονετικός. Δε θα αρχίσω την αυθάδη και βρομερή γλώσσα, ή καλύτερα ακόμα, δε θα απαντήσω καθόλου. Μ’ αυτές κι αυτές τις παρέες, θα είμαι προσεκτικότερος σε όσα λέω. Σ’ αυτές τις περιστάσεις, θα προσπαθώ να προσεύχομαι θερμά, κάτι που δεν έχω κάνει μέχρι τώρα. κ.ο.κ.» Γενικά, όσο πιο καθορισμένη είναι η πρόθεσή κάποιου να αλλάξει την αμαρτωλή ζωή του και να ζήσει δίκαια, τόσο περισσότερο αυτό θα ταιριάζει στις ιδιαίτερες περιστάσεις, την κατάσταση της ψυχής του, τη σχέση του με τους άλλους, κ.λπ., και τόσο περισσότερη ελπίδα υπάρχει να το πραγματοποιήσει. Όταν κάτι είναι τόσο καθορισμένο, ο άνθρωπος μπορεί ευκολότερα να κατευθύνει τις σκέψεις και τη δύναμή του σε ένα ζήτημα και φυσικώς επόμενο είναι ότι πιο εύκολα θα επιτύχει τον επιθυμητό στόχο.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι καλές μας προθέσεις αποτυγχάνουν, είναι επειδή δεν είμαστε αρκετά σταθεροί στην απόφασή μας. Μόλις και μετά βίας δύο ή τρεις ημέρες περνούν μετά την απόφασή μας κι εμείς, μέσα στην καθημερινή ρουτίνα της ζωής, εν μέσω κοσμικών ενδιαφερόντων και επιδιώξεων, έχουμε ήδη ξεχάσει την πρόθεσή μας, αν και τότε έγινε με την κατάλληλη σταθερότητα. Γι’ αυτό το λόγο, εάν επιθυμούμε αληθινά η καλή μας πρόθεση να πραγματοποιηθεί, τότε ο καθένας μας, κάθε πρωί μετά από τις πρωινές μας προσευχές, πρέπει αμέσως να φέρνουμε στο μυαλό μας και να ανανεώνουμε την απόφασή μας, λέγοντας με την καρδιά μας: «Υποσχέθηκα στο Θεό να αποχωριστώ αυτήν εδώ την αμαρτία. Θέλησα πραγματικά να εκπληρώσω αυτή τη δέσμευση. Πρέπει να κρατήσω την υπόσχεσή μου!» Αφού ανανεώσουμε τις καλές μας προθέσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, πρέπει επιμελώς να προσευχηθούμε στο Θεό για να μας δώσει την απαραίτητη δύναμη για να τα βγάλουμε πέρα. Επιπλέον, η πρόθεσή μας πρέπει να ανανεώνεται μ’ αυτό τον τρόπο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Και όταν έρχεται το βράδυ, δεν πρέπει ποτέ να πηγαίνουμε για ύπνο χωρίς πρώτα να εξετάσουμε τις καρδιές μας για να δούμε πώς έχουμε περάσει την ημέρα: τηρήσαμε την υπόσχεσή μας στο Θεό; Και εάν συνέβη να πήγαμε ενάντια στην απόφασή μας, ενάντια στην υπόσχεσή μας, κατόπιν πρέπει αμέσως να ζητήσουμε τη συγχώρεση του Θεού, και άλλη μια φορά να ανανεώσουμε την απόφασή μας και προσεκτικά να επιτηρούμε τον εαυτό μας*. Με τέτοιον τρόπο φέρονται οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της ψυχής τους, και κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνουν τη σωτηρία!

Ο τρίτος λόγος που αποτυγχάνουμε στην πρόθεσή μας να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή, είναι ο υπερβολικός φόβος των δυσκολιών που συνδέονται με ένα τέτοιο. Μια αγία ζωή δεν επιτυγχάνεται χωρίς εργασία, χωρίς βάσανα και δυσκολίες. Απαιτεί συχνά μια παρατεταμένη και άγρια μάχη. Πρέπει να απομακρυνθούμε από τις ευκαιρίες της αμαρτίας, που τόσες πολλές υπάρχουν. Πρέπει να θυσιάσουμε τις διάφορες διασκεδάσεις που είναι τόσο ευχάριστες, να εγκαταλείψουμε πολλές κοσμικές ενασχολήσεις που κάνουν ενδιαφέρουσα τη ζωή μας, και να υπομείνουμε πολλά δυσάρεστα πράγματα που, λόγω της φιλαυτίας μας, συχνά είναι τόσο δύσκολο να ανεχτούμε. Παραδείγματος χάριν, αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από τη φυσική μας κλίση προς το θυμό. Για να διώξουμε το θυμό, πρέπει ήσυχα να υπομείνουμε πολλά από αυτά που θεωρούμε αφόρητα, και στα οποία η συνηθισμένη μας αντίδραση θα ήταν ένας ποταμός χονδροειδών λέξεων. Μερικές φορές δεν πρέπει να δικαιολογούμε τον εαυτό μας ακόμα και όταν έχουμε δίκιο. Συχνά πρέπει να είμαστε σιωπηλοί όταν αισθανόμαστε την παρόρμηση να μιλήσουμε. Συχνά πρέπει να υποχωρούμε, ακόμα και όταν δεν το απαιτεί η περίπτωση. Πρέπει συχνά να αντέχουμε τις προσβολές των άλλων και να μη δείχνουμε την ενόχλησή μας. Συχνά να πιέζουμε τον εαυτό μας να ανέχεται υπομονετικά, όταν συκοφαντούμαστε ή κοροϊδευόμαστε ως ανόητοι και δειλοί. Όλα αυτά πρέπει να τα υπομείνουμε, αν επιθυμούμε αληθινά να ελευθερωθούμε από το θυμό.

Ανάμεσα σε όλες τις δυσκολίες για να απομακρυνθούμε από το θυμό ή οποιαδήποτε άλλη αμαρτία που μας φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλη, η ψυχή μας περιέρχεται συχνά σε απελπισία και όλη η δύναμή μας φαίνεται να εξατμίζεται. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει αμέσως να σκεφτόμαστε διάφορες ιερές αλήθειες και εμπειρίες που μπορούν να αποκαταστήσουν την προηγούμενη ζωντάνια μας, την προηγούμενη δύναμή μας, και να μας δώσουν την ελπίδα ότι θα εγκαταλείψουμε την αμαρτία που αποφασίσαμε να αφήσουμε. Κατά συνέπεια πρέπει να θυμόμαστε ότι ανεξάρτητα από το πόσο αδύναμος είναι κάποιος, με τη βοήθεια του Θεού μπορεί να κάνει και να υπομείνει τα πάντα αρκεί μόνο να το επιθυμεί αληθινά και να χρησιμοποιεί τη δύναμη που του δίνεται από το Θεό. Πρέπει να θυμόμαστε τα εκατομμύρια των αγίων που έχουν προηγηθεί και την αυταπάρνησή, την υπομονή και την αντοχή τους, τις οποίες άφησαν ως παράδειγμα για μας και για ολόκληρο τον κόσμο. Πρέπει να θυμηθούμε ότι προπάντων ο Θεός επιθυμεί τη διόρθωσή μας, και γι’ αυτό το λόγο, γνωρίζοντας την αδυναμία μας και τις ανάγκες μας, θα έρθει σίγουρα προς ενίσχυσή μας, αρκεί μόνο να στρεφόμαστε σε αυτόν με ένθερμη προσευχή και να χρησιμοποιούμε τα μέσα και τη δύναμη που μας έχει δώσει. Πρέπει να θυμηθούμε ότι οι δυσκολίες που συνοδεύουν πάντοτε οποιοδήποτε σημαντικό εγχείρημα φοβίζουν μόνο τους δειλούς και οκνηρούς, ότι μόνο τα πρώτα βήματα κατά μήκος της πορείας για τη διόρθωσή μας είναι δυσάρεστα και δύσκολα, ότι όσο μακρύτερα πηγαίνει κανείς κατά μήκος μιας τέτοιας πορείας, τόσο ευκολότερη και λιγότερο επίπονη γίνεται, ότι οποιαδήποτε νίκη κερδίζουμε από τον εχθρό μας μας καθιστά πολύ ισχυρότερους και ικανότερους να υπομείνουμε τις μελλοντικές επιθέσεις. Πρέπει να θυμόμαστε συχνότερα το αίσθημα της ειρήνης και της ικανοποίησης που θα δοκιμάσουμε όταν στις τελευταίες ημέρες και ώρες της ζωής μας θα αντικρίσουμε το παρελθόν μας, τις δυσκολίες που έχουμε ηρωικά υπερνικήσει, τα πολλά βάσανα που με χριστιανική υπομονή αντέξαμε, τους αμέτρητους πειρασμούς που κατανικήσαμε με την αγάπη μας για το Θεό, όλες τις ευγενείς πράξεις που εκτελέσαμε κρυφά μόνο κάτω απ’ το βλέμμα του Θεού, όλες τις καλές πράξεις που κάναμε για το συνάνθρωπό μας, την πίστη με την οποία εκπληρώσαμε τις υποσχέσεις μας, βιάζοντας συχνά τον εαυτό μας στο έπακρον για να το πετύχουμε. Τέλος, πρέπει να υπενθυμίζουμε συχνότερα στον εαυτό μας ότι για όλα αυτά θα ανταμειφθούμε τόσο πολύ στη μέλλουσα ζωή, ώστε όλες οι δυσκολίες εδώ σε αυτή τη ζωή, όλα τα βάσανα που υπομένουμε σε αυτό τον κόσμο για χάρη μιας αγίας ζωής, θα μας φανούν πολύ μικρότερες, στην πραγματικότητα ασήμαντες, σε σύγκριση με τις θεϊκές ανταμοιβές. Ω, Παντοκράτορ Κύριε! Τώρα μετράμε κάθε λεπτό δοκιμασίας και βασάνου και σπάνια στοχαζόμαστε την ευλογημένη αιωνιότητα που ευχαριστεί τις ψυχές των δίκαιων και πιστών Σου δούλων. Αδελφέ! Στην προσπάθειά σου για μια θεάρεστη ζωή, όταν ζυγίζεις τις επίγειες δυσκολίες και τις θλίψεις σου, βάζε συχνότερα στη ζυγαριά αυτή την αιωνιότητα! Θα ξεπεράσει σε βάρος όλες τις δοκιμασίες σου, όλη την ευχαρίστηση των κοσμικών ενασχολήσεων, τις ηδονές και τις διασκεδάσεις.

Ο τέταρτος λόγος που η απόφασή μας να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή συχνά αποτυγχάνει βρίσκεται στο γεγονός ότι θέλουμε αμέσως να γίνουμε άγιοι. Πολλοί άνθρωποι, όταν αισθάνονται μία φορά αποστροφή προς την αμαρτωλή συμπεριφορά τους, παίρνουν σταθερή απόφαση να αλλάξουν τους τρόπους τους και να κάνουν μια καλή αρχή προς αυτή τη μεταμόρφωση. Αλλά επειδή αυτό δε συμβαίνει όσο γρήγορα θα ήθελαν, και είτε από συνήθεια είτε από βιασύνη ξαναπέφτουν συχνά στις παλιές τους αμαρτίες, αποθαρρύνονται και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο γι’ αυτούς να αλλάξουν ζωή

Αδελφέ! Αδελφή! Οι άνθρωποι δε γίνονται άγιοι σε μια νύχτα. Ο παλαιός άνθρωπος δεν κάμπτεται εύκολα για να μεταμορφωθεί στον καινό άνθρωπο. Ένα μεγάλο δέντρο δεν πέφτει μόνο με ένα χτύπημα του τσεκουριού. Το ίδιο ισχύει και με κάθε κακό πάθος το οποίο έχει ριζώθει τόσο βαθιά μέσα μας. Ο δρόμος για την τελειότητα ή την πνευματική ωριμότητα, περνά σχεδόν πάντα απαρατήρητος, όπως και τόσα πράγματα στη φύση. Ο πνευματικός άνθρωπος περνά μέσω των διάφορων σταδίων της ωρίμανσης, ακριβώς όπως ο φυσικός άνθρωπος. Πολύς χρόνος ξοδεύεται στην παιδική ηλικία πριν φθάσει στην πληρότητα και τη δύναμη της ανδρικής ηλικίας. Υπάρχει μια μεγάλη περίοδος αδυναμίας, και μόνο τότε αρχίζει να γίνεται κανείς όλο και ισχυρότερος, μέχρι τελικά να γίνει άντρας. Ακόμη, ένα ώριμο κότσαλο καλαμποκιού δεν είναι στην αρχή παρά μόνο ένας σπόρος, έπειτα μια μικρή λόγχη της χλόης, έπειτα ένας μίσχος, και τελικά ένα κότσαλο καλαμποκιού. Αλλά ούτε αυτό το κότσαλο δεν είναι ώριμο κατευθείαν, αλλά αυξάνεται, κατόπιν ανθίζει, κατόπιν φουντώνει και μόνο στο τέλος γίνεται ώριμο. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για την ψυχή! Ούτε ο καλύτερος άνθρωπος δεν γίνεται κατευθείαν άγιος. Η αρετή του αναπτύσσεται τον περισσότερο καιρό αργά και αθόρυβα. Η καλή γη που δέχεται έναν καλό σπόρο καρποφορεί εν υπομονή, λέει ο Κύριος (Λουκ. η΄ 15). Το να πέσει κανείς, βέβαια, δεν είναι καλό και θα ήταν καλύτερα να μη γίνει. Αλλά αυτός που πέφτει και μετά γρήγορα σηκώνεται, γίνεται σοφότερος και προσεκτικότερος, ανανεώνει την καλή του προαίρεση, προσεύχεται θερμά στο Θεό να του δώσει νέα δύναμη για μια αγία ζωή. Οι πτώσεις, η αποτυχία δεν είναι μεγάλο εμπόδιο για έναν τέτοιο άνθρωπο στην πορεία του προς την τελειότητα. Ακόμη και κατά την διάρκεια της πτώσης του, κερδίζει δύναμη (Σειράχ γ΄ 31) και όπως ο απόστολος Παύλος, προχωρά μπροστά προς το σημείο του βραβείου της άνω κλήσεως, ξεχνώντας τα παρελθόντα (Φιλ. γ΄ 13-14).

Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους η καλή μας προαίρεση να φύγουμε μακριά από την αμαρτία και να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή είναι συχνά ανεκπλήρωτες. Ας αποφύγουμε αυτές τις παγίδες και ας προσπαθήσουμε να πάρουμε μια απόφαση όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη. Ας θυμόμαστε συχνότερα και ας ανανεώνουμε συνεχώς την απόφασή μας, και ας μην απελπιζόμαστε, αν δε φτάνουμε αμέσως στην τελειότητα, αλλά να ξεπερνάμε θαρραλέα τις δυσκολίες που συναντάμε κατά μήκος του δρόμου με τη σταθερή ελπίδα της βοήθειας του Θεού.

από τις Συνομιλίες του Μητροπολίτου Γρηγορίου του Novgorod

Σημείωση του Ιστοχώρου Orthodox Info : Στην προσπάθεια για την πραγματοποίηση μιας καθημερινής αυτοεξέτασης και μιας πιο προσεκτικής Εξομολόγησης, ίσως σας βοηθήσει η εξής συμβουλή που μου έχουν δώσει: Αφιερώστε λίγο χρόνο και φτιάξτε ένα «ερωτηματολόγιο» που ανταποκρίνεται στις δικές σας συγκεκριμένες ανάγκες, αμαρτίες κ.λπ. Για παράδειγμα, μπορείτε να κάνετε μια λίστα είκοσι ερωτήσεων όπως «Μήπως έχω δείξει ότι μου λείπει η υπομονή ή ευχαριστία για τα τρέχοντα προβλήματά μου;» ή «Έχω τηρήσει το πνεύμα της νηστείας, τρώγοντας λιγότερο τις ημέρες νηστείας, και σε ποσότητα, αλλά και σε γεύση;». Αυτό θα αποτελέσει μια προσωπική λίστα που μπορείτε να ενημερώνετε, όσο η συνείδηση των αμαρτιών σας θα βαθαίνει. Μπορείτε ακόμη να φτιάξετε έναν πίνακα, με μια σειρά για κάθε ερώτηση και μια στήλη για κάθε μέρα της εβδομάδας. Εκεί σημειώστε αν παραπατήσατε σε κάποιο σημείο. Έπειτα αυτό τον πίνακα μπορείτε να τον χρησιμοποιήσετε για να προετοιμαστείτε με πολλή προσοχή για την επόμενη εξομολόγηση.

Εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ π. Schmemann Alexander




Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Σαρακοστὴ χωρὶς νηστεία. Ὅμως φαίνεται ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι σήμερα ἢ δὲν παίρνουν τὴ νηστεία στὰ σοβαρὰ ἤ, ἂν τὴν παίρνουν, παρεξηγοῦν τὸν πραγματικὸ πνευματικὸ σκοπό της. Γιὰ μερικοὺς νηστεία σημαίνει ἕνα συμβολικὸ «σταμάτημα» σὲ κάτι· γιὰ μερικοὺς ἄλλους νηστεία εἶναι μία προσεκτικὴ τήρηση τῶν νηστευτικῶν κανόνων.

Ἀλλὰ καὶ στὶς δύο περιπτώσεις σπάνια ἡ νηστεία συνδέεται μὲ τὴν ὅλη προσπάθεια τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἐδῶ θὰ πρέπει πρῶτα πρῶτα νὰ προσπαθήσουμε νὰ καταλάβουμε τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ νηστεία καὶ ὕστερα νὰ ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας: Πῶς μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ἐφαρμόσουμε αὐτὴ τὴ διδασκαλία στὴ ζωή μας;

Ἡ νηστεία ἢ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὶς τροφὲς δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ μία χριστιανικὴ συνήθεια. Ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει ἀκόμα σὲ ἄλλες θρησκεῖες ἢ καὶ πέρα ἀπὸ τὶς θρησκεῖες, ὅπως λόγου χάρη, σὲ μερικὲς εἰδικὲς θεραπεῖες κλπ. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι νηστεύουν (ἀπέχουν ἀπὸ τὸ φαγητὸ) γιὰ πάρα πολλὲς αἰτίες ἀκόμα καὶ γιὰ πολιτικούς, μερικὲς φορὲς λόγους.

Εἶναι πολὺ βασικὸ λοιπὸν νὰ ξεχωρίσουμε τὸ μοναδικὸ περιεχόμενο στὴ χριστιανικὴ νηστεία. Αὐτὸ μᾶς ἀποκαλύπτεται πρῶτα ἀπ' ὅλα στὴν ἀλληλοεξάρτηση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ δύο γεγονότα ποὺ βρίσκονται στὴν Ἁγία Γραφή: τὸ ἕνα στὴν ἀρχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὸ ἄλλο στὴν ἀρχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Τὸ πρῶτο γεγονὸς εἶναι τὸ «σταμάτημα τῆς νηστείας» ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο. Ἔφαγε, ὁ Ἀδάμ, ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό. Ἔτσι μᾶς παρουσιάζεται ἡ πρώτη ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός, ὁ Νέος Ἀδὰμ -καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δεύτερο γεγονὸς- ἀρχίζει μὲ νηστεία. Ὁ Ἀδὰμ πειράσθηκε καὶ ὑπόκυψε στὸν πειρασμό. Ὁ Χριστὸς πειράσθηκε καὶ νίκησε τὸν πειρασμό. Ἡ συνέπεια τῆς ἀποτυχίας τοῦ Ἀδὰμ εἶναι ἡ ἔξωσή του ἀπὸ τὸν Παράδεισο καὶ ὁ θάνατος. Ὁ καρπὸς τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ συντριβὴ τοῦ θανάτου καὶ ἡ δική μας ἐπιστροφὴ στὸν Παράδεισο.

Τὰ περιορισμένα περιθώρια ποὺ διαθέτουμε ἐδῶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ δώσουμε λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις γιὰ τὸ νόημα αὐτοῦ τοῦ παραλληλισμοῦ. Ὁπωσδήποτε ὅμως εἶναι φανερὸ ὅτι ἀπ' αὐτὴ τὴν ἄποψη ἡ νηστεία μᾶς παρουσιάζεται σὰν κάτι ποὺ ἔχει ἀποφασιστικὴ καὶ τελειωτικὴ σημασία. Δὲν εἶναι μία ἁπλὴ «ὑποχρέωση», ἕνα ἔθιμο· εἶναι δεμένη μ' αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τῆς σωτηρίας καὶ τῆς καταδίκης.

Στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἁμαρτία δὲν εἶναι μόνο ἡ παράβαση τῆς ἐντολῆς ποὺ φέρνει σὰν συνέπεια τὴν τιμωρία· εἶναι πάντοτε ἕνας ἀκρωτηριασμὸς τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεό. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἡ ἱστορία τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας μᾶς παρουσιάζεται σὰν μία πράξη τροφῆς. Ἡ τροφὴ εἶναι μέσο ζωῆς· αὐτὸ μᾶς κρατάει ζωντανούς. Ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι ἡ βασικὴ ἐρώτηση: Τί σημαίνει νὰ εἶναι κανεὶς ζωντανὸς καὶ τί σημαίνει «ζωή»;

Γιὰ μᾶς σήμερα αὐτοὶ οἱ ὅροι ἔχουν πρωταρχικὰ μία βιολογικὴ ἔννοια: ζωὴ εἶναι συγκεκριμένα αὐτὸ ποὺ τελικὰ ἑξαρτιέται ἀπὸ τὴν τροφὴ καί, ἀκόμα γενικότερα, ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο. Ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ γιὰ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση αὐτὴ ἡ ζωὴ «...ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ», ταυτίζεται μὲ τὸ θάνατο γιατί ἀκριβῶς εἶναι μία θνητὴ ζωή, γιατί ὁ θάνατος κυριαρχεῖ πάντοτε μέσα της. Ὁ Θεός, τὸ ξέρουμε αὐτό, «δὲν δημιούργησε τὸ θάνατο». Αὐτὸς εἶναι ὁ Δοτήρας τῆς Ζωῆς. Πῶς λοιπὸν ἡ ζωὴ ἔγινε θνητή; Γιατί ὁ θάνατος καὶ πάλι ὁ θάνατος εἶναι ἡ μόνη ἀπόλυτη βεβαιότητα κάθε ὕπαρξης;

Ἡ Ἐκκλησία ἀπαντάει: διότι ὁ ἄνθρωπος ἀρνήθηκε τὴ ζωὴ ὅπως τὴν ἔκανε ὁ Θεὸς καὶ τοῦ τὴν πρόσφερε, καὶ προτίμησε μία ζωὴ ποὺ νὰ ἑξαρτιέται ὄχι ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ ἀλλὰ «ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ».

Ὄχι μονάχα παράκουσε τὸ Θεὸ καὶ αὐτοτιμωρήθηκε, ἀλλὰ ἄλλαξε ὁλόκληρη τὴ σχέση ἀνάμεσα στὸν ἑαυτό του καὶ σ' ὅλη τὴν κτίση. Σίγουρα ὁ κόσμος δόθηκε στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεὸ σὰν «τροφή», σὰν μέσο ζωῆς· ἀκόμα ἡ ζωὴ ἦταν γιὰ νὰ γίνει κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ· δὲν εἶχε δικό της σκοπὸ ἀλλὰ περιεχόταν ὁλόκληρη στὸ Θεό. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ἰωάν. 1,14).

Ἔτσι ὁ κόσμος καὶ ἡ τροφὴ δημιουργήθηκαν σὰν μέσα ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Θεὸ καὶ μόνον ἂν ὁ ἄνθρωπος δεχόταν ν' ἀνοιχτεῖ στὸ Θεὸ θὰ τοῦ πρόσφεραν ὅλα αὐτὰ τὴ ζωή. Ἡ τροφὴ αὐτὴ μόνη της, μέσα της, δὲν ἔχει ζωὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει ζωή. Μόνο ὁ Θεὸς ἔχει Ζωὴ καὶ εἶναι Ζωή. Μέσα στὴν τροφὴ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς - καὶ ὄχι οἱ θερμίδες - εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς. Ἔτσι ἡ τροφή, ἡ ζωή, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία μαζί Του ἦταν ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πράγμα.

Ἡ ἀπύθμενη τραγωδία τοῦ Ἀδὰμ εἶναι ὅτι ἔφαγε γιὰ δικό του ὄφελος. Ἀκόμα δὲ περισσότερο ἀπ' αὐτὸ εἶναι γιατί ἔφαγε «χωρισμένος» ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γίνει ἀνεξάρτητος ἀπ' Αὐτόν. Καὶ ἂν τὸ ἔκανε αὐτὸ ἦταν γιατί πίστευε πὼς ἡ τροφὴ εἶχε μέσα της ζωὴ καὶ ἔτσι ἐκεῖνος γευόμενος αὐτὴ τὴν τροφὴ θὰ γινόταν σὰν τὸ Θεό, θὰ εἶχε δηλαδὴ μέσα του δική του ζωή! Μὲ ἄλλα λόγια: πίστευε στὴν τροφή, ἐνῶ ὁ σκοπὸς πίστης, ἐμπιστοσύνης καὶ ἐξάρτησης εἶναι ὁ Θεὸς καὶ μόνο ὁ Θεός. Ὁ κόσμος καὶ ἡ τροφὴ ἔγιναν ὁ Θεός του, ἡ πηγὴ καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς του. Ἔγινε σκλάβος τους.

Ἀδὰμ - στὰ Ἑβραϊκὰ - σημαίνει «ἄνθρωπος». Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ δικό μου ὄνομα καὶ τὸ κοινὸ ὄνομα γιὰ ὅλους μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμα Ἀδάμ, εἶναι ἀκόμα ὁ σκλάβος τῆς «τροφῆς». Μπορεῖ νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι πιστεύει στὸ Θεό, ἀλλὰ ὁ Θεός, δὲν εἶναι ἡ ζωή του, ἡ τροφή του, τὸ περιεχόμενο ποὺ ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του. Μπορεῖ νὰ λέει ὅτι παίρνει τὴ ζωή του ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλ' ὅμως δὲν ζεῖ «ἐν τῷ Θεῷ» καὶ γιὰ τὸ Θεό. H ἐπιστήμη του, οἱ ἐμπειρίες του, ἡ αὐτοσυνειδησία του, ὅλα κτίζονται πάνω στὴν ἴδια βάση: «ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ». Τρῶμε γιὰ νὰ διατηρούμαστε ζωντανοί, εἴμαστε ζωντανοὶ ἀλλὰ ὄχι «ἐν τῷ Θεῷ». Ἀκριβῶς αὐτὴ εἶναι ἡ ἁμαρτία ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐτυμηγορία τοῦ θανάτου ποὺ κρέμεται πάνω ἀπὸ τὴ ζωή μας.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Νέος Ἀδάμ. Ἔρχεται νὰ ἐπανορθώσει τὴν καταστροφὴ ποὺ ἐπέβαλε στὴ ζωὴ ὁ Ἀδάμ, νὰ ἀποκαταστήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀληθινὴ ζωή. Καὶ ὁ Χριστὸς ἐπίσης ἀρχίζει μὲ νηστεία: «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα, ὕστερον ἐπείνασε» (Ματθ. 4,2). Ἡ πείνα εἶναι ἡ κατάσταση ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία ἀναγνωρίζουμε τὴν ἐξάρτησή μας ἀπὸ κάτι ἄλλο - τὴ στιγμὴ ποὺ νιώθουμε κατεπείγουσα καὶ ἀπαραίτητη ἀνάγκη γιὰ τροφὴ καταλαβαίνουμε ὅτι δὲν ἔχουμε τὴ ζωὴ μέσα μας. Εἶναι αὐτὸ τὸ ὅριο πέρα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἢ πεθαίνω ἀπὸ ἀσιτία ἢ ἀφοῦ ἱκανοποιήσω τὸ σῶμα μου ἔχω ξανὰ τὸ αἴσθημα τῆς ζωῆς μέσα μου.

Αὐτὴ ἀκριβῶς, μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τὴν τελικὴ ἐρώτηση: Ἀπὸ τί λοιπὸν ἐξαρτᾶται ἡ ζωή μου; Καὶ ἐφ' ὅσον ἡ ἐρώτηση δὲν εἶναι ἁπλὰ μία ἀκαδημαϊκὴ ἐρώτηση, ἀλλὰ τὴν νιώθω μ' ὁλόκληρο τὸ σῶμα μου, εἶναι ἐπίσης καὶ στιγμὴ πειρασμοῦ.

Ὁ Διάβολος ἦρθε στὸν Ἀδὰμ μέσα στὸν Παραδεισο· ἦρθε ἐπίσης καὶ στὸ Χριστὸ μέσα στὴν ἔρημο. Πλησίασε δηλαδὴ δύο πεινασμένους ἀνθρώπους καὶ τοὺς εἶπε: Χορτάστε τὴν πείνα σας, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἐξαρτάσθε ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ τὴν τροφή, ὅτι ἡ ζωὴ σας βρίσκεται στὴν τροφή. Καὶ ὁ μὲν Ἀδὰμ πίστεψε καὶ ἔφαγε, ὁ Χριστὸς ὅμως ἀρνήθηκε τὸν πειρασμὸ καὶ εἶπε: ὁ ἄνθρωπος «οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται». Ἀρνήθηκε νὰ δεχτεῖ αὐτὸ τὸ ψέμα ποὺ ὁ διάβολος ἐπιβάλλει στὸν κόσμο· τὸ κάνει δὲ ὁλοφάνερη ἀλήθεια χωρὶς καμιὰ ἐπιπλέον συζήτηση, τὸ κάνει θεμέλιο γιὰ ὅλες τὶς ἀπόψεις μας, τὶς ἐπιστῆμες, τὴν ἰατρική, πιθανὸν καὶ γιὰ τὴ θρησκεία.

Κάνοντας αὐτὰ ὁ Χριστὸς ἀποκατέστησε τὴ σχέση ἀνάμεσα στὴν τροφή, τὴ ζωὴ καὶ τὸ Θεὸ· σχέση τὴν ὁποία εἶχε σπάσει ὁ Ἀδὰμ καὶ ποὺ ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ τὴ σπάζουμε κάθε μέρα.

Τί εἶναι, λοιπόν, νηστεία γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανούς;

Εἶναι ἡ εἴσοδός μας καὶ ἡ συμμετοχή μας σὲ κείνη τὴν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν τροφή, τὴν ὕλη καὶ τὸν κόσμο. Μὲ κανένα τρόπο ἡ δική μας ἐλευθερία δὲν εἶναι πλήρης. Μὲ τὸ νὰ ζοῦμε ἀκόμα στὸ μεταπτωτικὸ κόσμο, στὸν κόσμο τοῦ παλιοῦ Ἀδάμ, μὲ τὸ νὰ εἴμαστε μέρος του, ἐξακολουθοῦμε νὰ ἐξαρτόμαστε ἀπὸ τὴν τροφή.

Ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς ὁ θάνατός μας - ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶναι ἀνάγκη ὁπωσδήποτε νὰ περάσουμε - ἔγινε χάρη στὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ μία διάβαση πρὸς τὴ ζωή, ἔτσι καὶ ἡ τροφὴ ποὺ τρῶμε καὶ ἡ ζωὴ ποὺ μᾶς δίνει μπορεῖ νὰ γίνει ζωὴ «ἐν τῷ Θεῷ» καὶ γιὰ τὸ Θεό. Ἕνα μέρος τῆς τροφῆς μας ἔχει ἤδη γίνει «τροφὴ ἀθανασίας» - τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὁ «ἐπιούσιος ἄρτος» ποὺ παίρνουμε ἀπὸ τὸ Θεὸ μπορεῖ νὰ εἶναι σ' αὐτὴ τὴ ζωή μας καὶ σ' αὐτὸν τὸν κόσμο, ἐκεῖνο ποὺ μᾶς δίνει δύναμη, νὰ εἶναι ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ μᾶλλον παρὰ ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπ' Αὐτόν.

Παρ' ὅλα αὐτὰ ὅμως μόνο ἡ νηστεία εἶναι ἐκείνη ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει μία τέτοια μεταστροφή, μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὴν ὑπαρξιακὴ βεβαίωση ὅτι ἡ ἐξάρτησή μας ἀπὸ τὴν τροφὴ καὶ τὴν ὕλη δὲν εἶναι ὁλοκληρωτικὴ καὶ τέλεια· ὅτι ἑνωμένη μὲ τὴν προσευχή, τὴ χάρη καὶ τὴ λατρεία μπορεῖ νὰ γίνει πνευματική.

Ὅλα αὐτὰ σημαίνουν, ἂν τὸ νιώσουμε βαθιά, ὅτι ἡ νηστεία εἶναι τὸ μόνο μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἐπανορθώνει τὴν ἀληθινὴ πνευματική του φύση. Δὲν εἶναι μία θεωρητικὴ ἀλλὰ μία ἀληθινὰ πρακτικὴ πρόκληση γιὰ τὸν «πατέρα τοῦ ψεύδους» ποὺ καταφέρνει νὰ μᾶς πείσει ὅτι ἑξαρτιόμαστε μόνο ἀπὸ τὸ ψωμὶ καὶ νὰ οἰκοδομήσει ὅλη τὴν ἀνθρώπινη γνώση, τὴν ἐπιστήμη καὶ ὅλη τὴν ὕπαρξη πάνω σ' αὐτὸ τὸ ψέμα.

Ἡ νηστεία εἶναι ἕνα ξεσκέπασμα αὐτῆς τῆς ἀπάτης καὶ ταυτόχρονα μία ἀπόδειξη ὅτι ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ψέμα. Ἔχει ὕψιστη σημασία τὸ ὅτι ὁ Χριστός, ἐνῶ νήστευε συνάντησε τὸ Σατανᾶ καὶ τὸ ὅτι ἀργότερα εἶπε ὅτι ὁ Σατανᾶς δὲν ἀντιμετωπίζεται «εἰ μὴ ἐν νηστείᾳ καὶ προσευχῇ».

Ἡ νηστεία εἶναι ὁ πραγματικὸς ἀγώνας κατὰ τοῦ Διαβόλου γιατί εἶναι ἡ πρόκληση στὸ νόμο ποὺ τὸν κάνει «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου». Καὶ ὅμως ἂν κάποιος πεινασμένος ἀνακαλύψει ὅτι μπορεῖ πραγματικὰ νὰ γίνει ἀνεξάρτητος ἀπ' αὐτὴ τὴν πείνα, ὅτι δὲν θὰ καταστραφεῖ ἀπ' αὐτὴ ἀλλὰ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ὅτι μπορεῖ νὰ τὴ μετατρέψει σὲ πηγὴ πνευματικῆς δύναμης καὶ νίκης, τότε τίποτε δὲν ἀπομένει ἀπ' αὐτὸ τὸ μεγάλο ψέμα στὸ ὁποῖο ζούσαμε μετὰ ἀπὸ τὸν Ἀδάμ.

Πόσο ἄραγε ξεφύγαμε ἀπὸ τὴν συνηθισμένη ἀντίληψη τῆς νηστείας - ὅτι νηστεία δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀλλαγὴ φαγητῶν, ἢ τὸ τί ἐπιτρέπεται καὶ τί ἀπαγορεύεται -, ἀπ' ὅλη τὴν ἐπιφανειακὴ ὑποκρισία; Τελικὰ νηστεύω σημαίνει μόνο ἕνα πράγμα: πεινάω. Νὰ φτάνω δηλαδὴ στὰ ὅρια ἐκείνης τῆς ἀνθρώπινης κατάστασης ὁπότε φαίνεται καθαρὰ ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν τροφὴ καί, καθὼς εἶμαι πεινασμένος ν' ἀνακαλύπτω ὅτι αὐτὴ ἡ ἐξάρτηση δὲν εἶναι ὅλη ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅτι αὐτὴ ἡ πείνα εἶναι πρῶτα ἀπ' ὅλα μία πνευματικὴ κατάσταση καὶ ποὺ αὐτή, στὴν πραγματικότητα, εἶναι πείνα γιὰ τὸ Θεό.

Στὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, νηστεία πάντοτε σημαίνει τέλεια ἀποχὴ ἀπὸ τὴν τροφή, κατάσταση πείνας, ὤθηση τοῦ σώματος στὰ ἄκρα. Ἐδῶ ὅμως ἀνακαλύπτουμε ἀκόμα ὅτι ἡ νηστεία σὰν μία σωματικὴ προσπάθεια δὲν ἔχει κανένα νόημα χωρὶς τὸ πνευματικὸ συμπλήρωμά της «... ἐν νηστείᾳ καὶ προσευχῇ». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι χωρὶς τὴν ἀντίστοιχη πνευματικὴ προσπάθεια, χωρὶς νὰ τρεφόμαστε μὲ τὴ Θεία Πραγματικότητα, χωρὶς ν' ἀνακαλύψουμε τὴν ὁλοκληρωτική μας ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ μόνο ἀπ' Αὐτόν, ἡ σωματικὴ νηστεία θὰ καταντήσει μία πραγματικὴ αὐτοκτονία.

Ἂν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς πειράστηκε ἐνῶ νήστευε, ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ πιθανότητα ν' ἀποφύγουμε ἕναν τέτοιο πειρασμό. Ἡ σωματικὴ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητη μὲν ἀλλὰ χάνει κάθε νόημα καὶ γίνεται ἀληθινὰ ἐπικίνδυνη ἂν ξεκοπεῖ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ προσπάθεια - ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν αὐτοσυγκέντρωση.

Ἡ νηστεία εἶναι μία τέχνη ποὺ τὴν κατέχουν ἀπόλυτα οἱ ἅγιοι. Θὰ ἦταν ἀλαζονικὸ καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ μᾶς ἂν δοκιμάζαμε αὐτὴ τὴν τέχνη χωρὶς διάκριση καὶ προσοχή. Ἡ λατρεία τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς μᾶς ὑπενθυμίζει συνέχεια τὶς δυσκολίες, τὰ ἐμπόδια καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ περιμένουν ὅσους νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ στηριχτοῦν στὴ δύναμη τῆς θέλησής τους καὶ ὄχι στὸ Θεό.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἐκεῖνο ποὺ πρῶτα ἀπ' ὅλα χρειαζόμαστε εἶναι μία πνευματικὴ προετοιμασία γιὰ τὴν προσπάθεια τῆς νηστείας. Καὶ αὐτὴ εἶναι νὰ ζητήσομε ἀπὸ τὸ Θεὸ βοήθεια καὶ ἐπίσης νὰ κάνουμε τὴ νηστεία μας θεο-κεντρική. Νὰ νηστεύουμε ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ξανανιώσουμε ὅτι τὸ σῶμα μας εἶναι ναὸς τῆς Παρουσίας του. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ξαναβροῦμε ἕνα θρησκευτικὸ σεβασμὸ γιὰ τὸ σῶμα, τὴν τροφή, γιὰ τὸ σωστὸ ρυθμὸ τῆς ζωῆς. Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν πρὶν ἀρχίσει ἡ νηστεία, ὥστε ὅταν ἀρχίσουμε νὰ νηστεύουμε νὰ εἴμαστε ἐφοδιασμένοι μὲ πνευματικὸ ὁπλισμό, μὲ τὸ δράμα καὶ τὸ πνεῦμα τῆς μάχης καὶ τῆς νίκης.
Κατόπιν ἔρχεται ἡ ἴδια ἡ νηστεία. Σύμφωνα μὲ ὅσα εἴπαμε παραπάνω ἡ νηστεία μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ σὲ δύο ἐπίπεδα: πρῶτα σὰν ἀσκητικὴ νηστεία καὶ δεύτερον σὰν γενικὴ νηστεία.

Ἡ ἀσκητικὴ νηστεία περιλαμβάνει μία δραστικὴ μείωση τῆς τροφῆς ἔτσι ὥστε ἡ συνεχὴς κατάσταση πείνας νὰ μπορεῖ νὰ βιωθεῖ σὰν ὑπενθύμιση τοῦ Θεοῦ καὶ σὰν διαρκὴς προσπάθεια συγκέντρωσης τοῦ νοῦ μας στὸ Θεό. Ὅποιος τὸ ἔχει δοκιμάσει αὐτὸ - ἔστω καὶ γιὰ λίγο - ξέρει ὅτι ἡ ἀσκητικὴ νηστεία ἀντὶ νὰ μᾶς ἀδυνατίζει, μᾶς ξαλαφρώνει, μᾶς εὐκολύνει στὴν αὐτοσυγκέντρωση, μᾶς κάνει νηφάλιους, χαρούμενους καὶ καθαρούς.

Αὐτὸς ποὺ νηστεύει ἔτσι, παίρνει τὴν τροφὴ σὰν ἀληθινὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι συνέχεια στραμμένος πρὸς τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο ὁ ὁποῖος, ἀνεξήγητα, γίνεται ἕνα εἶδος τροφῆς. Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ἐδῶ γιὰ τὴν ἀκριβῆ ποσότητα τῆς τροφῆς ποὺ πρέπει νὰ τρώει κανεὶς κατὰ τὴν ἀσκητικὴ νηστεία, οὔτε γιὰ τὸ ρυθμὸ καὶ τὴν ποιότητα τῆς τροφῆς· ὅλα αὐτὰ ἑξαρτιόνται ἀπὸ τὶς ἀτομικές μας δυνατότητες καὶ τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. Ἀλλὰ ἡ βάση εἶναι ξεκάθαρη: εἶναι μία κατάσταση ἑνὸς μισοπεινασμένου ἀνθρώπου τοῦ ὁποίου ἡ «ἀρνητικὴ» φύση συνέχεια μεταμορφώνεται ἀπὸ τὴν προσευχή, τὴ μνήμη, τὴν προσοχὴ καὶ τὴν αὐτοσυγκέντρωση σὲ «θετικὴ» δύναμη.

Ὅσο γιὰ τὴν γενικὴ νηστεία εἶναι ἀνάγκη αὐτὴ νὰ περιορίζεται σὲ διάρκεια καὶ νὰ συνδυάζεται μὲ τὴ Θεία Εὐχαριστία. Μὲ τὶς παροῦσες συνθῆκες ζωῆς ἡ καλύτερη μορφὴ αὐτῆς τῆς νηστείας εἶναι ἡ μέρα πρὶν ἀπὸ τὴ βραδινὴ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων. Εἴτε νηστεύουμε αὐτὴ τὴ μέρα ἀπὸ νωρὶς τὸ πρωὶ εἴτε ἀργότερα, τὸ βασικὸ σημεῖο εἶναι νὰ ζοῦμε ὅλη τὴ μέρα σὰν μία μέρα προσδοκίας, ἐλπίδας, μία μέρα πείνας γιὰ τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Δηλαδὴ νὰ αὐτοσυγκεντρωθοῦμε καὶ νὰ σκεφτοῦμε αὐτὸ ποὺ πρόκειται νὰ ἔρθει, τὸ δῶρο ποὺ θὰ πάρουμε καὶ ποὺ γιὰ χάρη του ἀπαρνούμαστε ὅλα τ' ἄλλα δῶρα.

Ὕστερα ἀπ' ὅσα εἴπαμε, πρέπει πάντα νὰ θυμόμαστε ὅτι ὅσο περιορισμένη καὶ ἂν εἶναι ἡ νηστεία μας - ἐφ' ὅσον εἶναι ἀληθινὴ νηστεία - θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν πειρασμό, στὴν ἀδυναμία, στὴν ἀμφιβολία καὶ στὸν ἐρεθισμό. Μ' ἄλλα λόγια δηλαδὴ θὰ εἶναι μία πραγματικὴ μάχη καὶ πιθανὸν ν' ἀποτύχουμε πολλὲς φορές. Ἀλλὰ ἂν ἀνακαλύψουμε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι μάχη καὶ προσπάθεια, τότε βρήκαμε τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς νηστείας.

Μία πίστη ποὺ δὲν ἔχει ξεπεράσει τὶς ἀμφιβολίες καὶ τὸν πειρασμὸ σπάνια μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἀληθινὴ πίστη. Δυστυχῶς, δὲν ὑπάρχει καμιὰ πρόοδος στὴ χριστιανικὴ ζωὴ χωρὶς τὴν πικρὴ ἐμπειρία τῆς ἀποτυχίας. Πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι ἀρχίζουν νὰ νηστεύουν μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ σταματοῦν μετὰ τὴν πρώτη ἀποτυχία. Θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ὅτι ἀκριβῶς σ' αὐτὴ τὴν πρώτη ἀποτυχία ἔρχεται ἡ πραγματικὴ δοκιμή. Ἂν μετὰ τὴν ἀποτυχία καὶ τὴν συνθηκολόγηση μὲ τὶς ὀρέξεις μας καὶ τὰ πάθη μας ξαναγυρίσουμε ὅλα ἀπ' τὴν ἀρχὴ καὶ δὲν ὑποχωρήσουμε ὅσες φορὲς κι ἂν ἀποτύχουμε, ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ νηστεία μας θὰ φέρει τοὺς πνευματικοὺς καρπούς της.

Ἀνάμεσα στὴν ἁγιότητα καὶ τὸν ἀπογοητευτικὸ κυνισμὸ βρίσκεται ἡ μεγάλη καὶ θεϊκὴ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς - ὑπομονὴ πρῶτα ἀπ' ὅλα γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Δὲν ὑπάρχει σύντομος δρόμος γιὰ τὴν ἁγιότητα· γιὰ κάθε σκαλοπάτι πρέπει νὰ πληρώσουμε ὁλόκληρο τὸ ἀντίτιμο. Ἔτσι, τὸ καλύτερο καὶ ἀσφαλέστερο εἶναι ν' ἀρχίσουμε μὲ τὸ ἐλάχιστο - ἀκριβῶς λίγο πάνω ἀπὸ τὶς φυσικές μας δυνατότητες - καὶ ν' αὐξήσουμε τὶς προσπάθειές μας λίγο λίγο, παρὰ νὰ ἐπιχειρήσουμε πηδήματα σὲ μεγάλα ὕψη στὴν ἀρχὴ καὶ νὰ σπάσουμε μερικὰ κόκκαλα πέφτοντας στὴ γῆ!

Σὰν συμπέρασμα: ἀπὸ μία συμβατικὴ καὶ τυπικὴ νηστεία - δηλαδὴ νηστεία ἀπὸ ὑποχρέωση καὶ συνήθεια - πρέπει νὰ γυρίσουμε στὴν πραγματικὴ νηστεία. Ἂς εἶναι περιορισμένη καὶ ταπεινὴ ἀλλὰ νὰ εἶναι συνεχὴς καὶ ἀποφασιστική. Ἂς ἀντιμετωπίσουμε ἔντιμα τὶς πνευματικὲς καὶ φυσικές μας δυνατότητες καὶ ἂς ἐνεργήσουμε ἀνάλογα· ἂς θυμόμαστε πάντως ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ νηστέψουμε χωρὶς νὰ προκαλέσουμε αὐτὲς τὶς δυνατότητες, χωρὶς νὰ ἐνεργοποιήσουμε στὴ ζωή μας τὰ θεϊκὰ λόγια «τὰ ἀδύνατα παρ' ἀνθρώποις δυνατά ἐστι παρὰ τῷ Θεῷ»

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ Του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

15Του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε,
επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως

και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,
η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης.

Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον.
Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.

Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.
Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως
εκ του νοός μου αφάνισον.


Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων
και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς
εκ της καρδίας μου μείωσον.

Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.

Δίδαξον τους οφθαλμούς μου
βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.

Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως
ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών.

Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον,
ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.


Κάθαρόν μου το στόμα,
ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα
τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.

Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς
τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια ,
και βιώ κατ ‘ αυτά από σου κραταιούμενος.


Δια γαρ σου , πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα,
περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα
Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα,
την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον,
πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν. 

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΤΟΥ ΕΝ ΜΑΛΕΩ

15Γιορτάζουμε σήμερα 4 Απριλίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Γεωργίου, του εν Μαλεώ.

Από νεαρή ηλικία αγάπησε ολόψυχα τον Κύριο. Επειδή όμως οι γονείς του, παρά τη θέληση του, θέλησαν να τον παντρέψουν, ο Γεώργιος έγινε μοναχός και επιδόθηκε με όλη του τη δύναμη σε κάθε είδους άσκηση, δηλαδή νηστεία, σκληραγωγία, προσευχή, μελέτη των θείων Γραφών και άλλα.

Πολλοί που προσέτρεχαν στον Όσιο, φωτίζονταν και επέστρεφαν δια της μετανοίας στον Χριστό. Αλλά επειδή ήταν πολλοί αυτοί πού τον επισκέπτονταν, δεν τον άφηναν ήσυχο να προσευχηθεί και ο Όσιος αποσύρθηκε στο όρος Μαλαιό όπου ησύχαζε.

Αλλά και εκεί μαζεύτηκε πλήθος Μοναχών, τους οποίους ο όσιος καθοδηγούσε με προσευχή και άσκηση. Τόσο δε πρόκοψε στην αρετή, ώστε έγινε ξακουστός και θαυμαστός και στους άρχοντες, ακόμα και στους βασιλείς, στους οποίους είχε γράψει πολλές και αξιόλογες συμβουλευτικές επιστολές για διάφορα ζητήματα.

Το τέλος της επίγειας ζωής του, προείπε ο Όσιος πρίν τρία χρόνια. Έτσι αφού ασθένησε για λίγο, μάζεψε τους μοναχούς του όρους Μαλαιό και αφού τους έδωσε θείες συμβουλές παρέδωσε τη δίκαια ψυχή του στον Θεό, πού τόσο αγάπησε από βρέφος.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείον Γεώργιον, δικαιοσύνης καρπούς, πλουσίως εξήνεγκας, δι' ενάρετου ζωής, Γεώργιε Όσιε, συ γαρ καθάπερ φοίνιξ, εν ασκήσει βλαστήσας, τρέφεις τη δωρεά σου, την Χριστού Εκκλησίαν όθεν αεί ευχαρίστως, τιμά την μνήμη σου.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΤΩ ΜΑΛΑΙΩ

Τῌ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Μνήμη 

τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου τοῦ ἐν τῷ Μαλαιῷ

Τῇ Δ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, 

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου τοῦ ἐν τῷ Μαλαιῷ.

Ψυχὴν ὁ Γεώργιος ἀσμένως δίδως,
Ψυχῶν γεωργῷ καὶ φυτουργῷ σαρκίων.
Τῇ δὲ τετάρτῃ ἀπῆρε Γεώργιος εἰς πόλον εὐρύν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεοδούλου 
καὶ Ἀγαθόποδος.

Πρῶτος θάλασσαν εἰσιὼν Ἀγαθόπους,
Ἔργοις ὑπῆρχε Χριστόπους Θεοδούλῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,

 Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Φερβούθας
 καὶ τῆς παιδίσκης αὐτῆς καὶ τῆς συνοδίας αὐτῆς.

Ἁπλῆν με πλάττεις, Χριστὲ διπλὲ τὴν φύσιν,
Ἔχεις δὲ πρισθεῖσάν με διπλῆν Φερβούθαν.
Δούλας ἀληθεῖς Δεσπότου Θεοῦ δύο,
Δούλην τε καὶ Δέσποιναν ἔπρισε πρίων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ 

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ποπλίου.

Ἐν οὐρανοῖς, Πόπλιε, μισθὸς σοι μέγας,
Πρὸς οὓς ἀπαίρων χαῖρε καὶ κρότει μέγα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμων Πλάτωνος,
 Ἡγουμένου Μονῆς τοῦ Στουδίου.

Πλάτων ἀρίστην εὖ μετεπλάσθη πλάσιν,
Χριστῷ πλάσαντι συγκραθεὶς πλάσιν ξένην.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 

οἱ τρεῖς Ὅσιοι, Θεωνᾶς, Συμεών, καὶ Φερβῖνος,
 ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.

Ψυχὰς δέχου τρεῖς οὐ κεκηλιδωμένας,
Ψυχῶν ἀκηλίδωτε τῶν θείων τόπε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ζωσιμᾶ,
 τοῦ κηδεύσαντος τὴν Ὁσίαν Μαρίαν τὴν Αἰγυπτίαν.

Ζῶσαν προπέμψας Ζωσιμᾶς τὴν Μαρίαν,
Θανοῦσαν εὗρεν· ἀλλὰ νῦν ζῶσιν ἅμα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 

ὁ ὅσιος Θεωνᾶς, ὁ ἐν τῇ μονῇ τοῦ Παντοκράτορος
 ἀσκήσας, ὕστερον δ' ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης γενόμενος, 
ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

«Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΖΗΤΗΣΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟ»!



ΔΗΛΩΣΗ Χ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ(κατέθεσε για τη λίστα Λαγκάρντ)
ΕΚΘΕΤΟΣ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΣΟΚ ΜΕ ΜΑΣΟΝΟΥΣ. Ο ΛΑΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ

• Έλαβε 100.000 € οικονομική ενίσχυση από τους τέκτονες; Αποδέχεται δωρεά όπως και αυτή του απατεώνα Λαυρεντιάδη;
Συγκλονίζει η δήλωση του πρώην τμηματάρχη της Διεύθυνσης Ελέγχου του υπουργείου Οικονομικών κ. Χρήστου Αθανασίου, ότι «την Ελλάδα κυβερνάει η μασονία, ενώ όλο τον κόσμο τον ελέγχουν 75 μασονικά σχήματα».
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν –δις- ενώπιον της Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής τόσο στις 21 Φεβρουαρίου, όσο και λίγες ημέρες αργότερα στην ίδια επιτροπή, κατά την κατάθεσή του για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ.


Συγκεκριμένα, ο κ. Αθανασίου εμφανίστηκε λάβρος εναντίον των υπουργών Οικονομικών της χώρας και κυρίως κατά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ο πρώην τμηματάρχης της Διεύθυνσης Ελέγχου του υπουργείου Οικονομικών, στην κατάθεσή του ενώπιον της Προανακριτικής επιτροπής της Βουλής για την λίστα Λαγκάρντ, υπογράμμισε ότι από πλευράς των υπουργών οικονομικών διαχρονικά, αν δεν υπήρξε συγκάλυψη, τουλάχιστον υπήρξε προκλητική ανοχή, αναφορικά με το φαινόμενο της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής που γίνεται από τους πλούσιους Έλληνες.

Συνεχίζοντας με μεγαλύτερη ένταση, τόνισε ότι «η υπόθαλψη της διαφθοράς έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται υπουργείο Οικονομικών. Λέγονται υπουργοί. Στην αυλή τους είναι οι διεφθαρμένοι», υπογράμμισε με νόημα ο κ. Αθανασίου. Το αρμόδιο στέλεχος του υπουργείου οικονομικών, «κάρφωσε» τον κ. Καπελέρη αναφορικά με την ύπαρξη λίστα Φαλτσιάνι, επισημαίνοντας ότι ο κ. Καπελέρης του απάντησε: «Χρήστο υπάρχει, είναι στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου και είναι επτασφράγιστο μυστικό». Εξαπολύοντας δε επίθεση κατά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, είπε ότι ο ίδιος είχε δώσει εντολή να σταματήσει η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.

Ο κ. Αθανασίου αμέσως μετά, άφησε εμβρόντητα τα μέλη της Προανακριτικής Επιτροπής αποκαλύπτοντας ότι έστειλε αναφορά για όλα αυτά τα θέματα στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο γιατί όπως είπε: «Πιστεύω ότι είναι ο μόνος θεσμός που μπορεί να αντιμετωπίσει τη μασονία που μας κυβερνάει σήμερα. Εγώ έχω αυτήν την αντίληψη. Πιστεύω ότι πολλά πράγματα δεν είναι τυχαία». Ο κ. Αθανασίου, είπε ορθά-κοφτά στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την εξουσία της μασονίας. Έστειλε μάλιστα επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο, ζητώντας την παρέμβασή του για την αντιμετώπισή της, διότι όπως υποστήριξε, ο θεσμός της Εκκλησίας είναι ο μόνος που μπορεί να αντιμετωπίσει την μασονία!

Αλλά και στην επόμενη εμφάνισή του ενώπιον της Προανακριτικής Επιτροπής ο κ. Αθανασίου, ξεκίνησε την κατάθεσή του ενημερώνοντας τη Βουλή για τα «75 μασονικά σχήματα» που κυβερνούν τον κόσμο! Σ' εκείνο το σημείο οι περισσότεροι βουλευτές αποχώρησαν διαμαρτυρόμενοι και μόνο δύο τρεις παρέμειναν να τον ακούσουν.




Από τότε, κοντεύουν να συμπληρωθούν 2 μήνες και ...άκρα του τάφου σιωπή έχει σκεπάσει την σοβαρή υπόθεση. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υποτίθεται ότι έχει λάβει επιστολή του κ. Αθανασίου, σύμφωνα με τις δηλώσεις του τελευταίου, στην οποία ζητείται η παρέμβασή του για την αντιμετώπιση της «μασονίας που κυβερνά την Ελλάδα». Ο Μακαριώτατος όμως δεν έχει απαντήσει επί του σοβαρού αυτού ζητήματος. Ακόμη κι αν δεν έχει λάβει τη σχετική επιστολή θα έπρεπε να δώσει απάντηση, δεδομένου ότι το θέμα έχει λάβει δημοσιότητα από τα ΜΜΕ. Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει ανοίξει το στόμα του να μιλήσει. Μακαριώτατε, η Μασονία κυβερνά την Ελλάδα;

Ο Αρχιεπίσκοπος προκαλεί αρνητική εντύπωση και για τον επιπλέον λόγο ότι εδώ κι ένα μήνα –περίπου- η «Ελεύθερη Ώρα» του έχει ζητήσει να απαντήσει για ποιο λόγο παραμένει Αντιπρόεδρος του ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας, μιας Τράπεζας η οποία ελέγχεται κατά 94% από το ΚΙΣ, δίνοντας την εντύπωση ότι πάει... αγκαζέ με το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο! Η σιωπή του Αρχιεπισκόπου σε τέτοια καυτά θέματα δημιουργεί εύλογα ερωτήματα.

Μεγαλύτερο όμως ήταν το σοκ που ήρθε πριν από μερικές ημέρες, από φωτογραφίες που δημοσίευσαν αρκετές ιστοσελίδες, στις οποίες ο Αρχιεπίσκοπος εμφανίζεται να φωτογραφίζεται μαζί με μασόνους μέσα στην Μητρόπολη οι οποίοι μάλιστα, όπως λέει η είδηση, έδωσαν 100.000 δολάρια στην Εκκλησία της Ελλάδος!

Οι ιστοσελίδες που ανήρτησαν πρώτες τις επίμαχες φωτογραφίες και τη σχετική είδηση, είναι οι εξής:
1ον 29-3-2012 http://apollonios.pblogs.gr/2013/03/oi-masonoi-edwsan-100-000efrw-ston-ierwnymo-gia-thn-mhtropolh-at.html

2ον 31-3-2012 http://diadrastiko.blogspot.gr/2013/03/100000.html
3ον χωρίς ημερομηνία http://www.osmth-greece.org/site/index.php/drastiriotites-dioikisewn/dioikhsh-anatolikhs-makedonias/42-istorikes-stigmes/335-episkepsi-megalou-ethnikou-dioikhtou-me-ta-melh-tou-ypatou-tou-sumvouliou-ths-mee-ston-prokathimeno-ths-ekklhsias-ths-ellados-arxiepiskopo-kk-ierwnumo
Ιδού και τι λέει η είδηση-σοκ:

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ!!ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΕΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ!! ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΕΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ!!!

Την Τετάρτη 22/02/12 και ώρα 12:30 πραγματοποιήθηκε η συνάντηση της ηγεσίας του Υπάτου Συμβούλιου της Μεγάλης Επικράτειας της Ελλάδος με τον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών . Με τον Μακαριότατο συζητήθηκαν θέματα όπως η Οικονομική Δωρεά των 100.000 $ του τάγματος για την αποκατάσταση ζημιών της Μητρόπολης Αθηνών που έχουν υποστεί από τους σεισμούς του 1999. Επίσης για την συμβολή του τάγματος στο θεάρεστο έργο της διανομής τροφίμων σε άστεγους και απόρους της Αθήνας . Συζητήθηκαν και άλλα θέματα του τάγματος προς ενημέρωση στον Μακαριότατο. Η συνάντηση διήρκησε περίπου 45'.!!

Τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα:
Μπορεί να αποδέχεται η Εκκλησία δωράκια από την Μασονία;
Οι Ιεροί Κανόνες δεν είναι σαφείς; Η Εκκλησία μπορεί να χρηματοδοτείται και να δέχεται δωρεές που προέρχονται από πορνεία, κλοπή και κάθε είδους παρόμοια αμαρτωλή δραστηριότητα;


Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει κατηγορηθεί και στο παρελθόν για τις μεγάλες δωρεές τις οποίες αποδέχτηκε ασμένως από τον απατεώνα Λαυρεντιάδη. Βρίθουν τα καταγγελτικά σε βάρος του Μακαριότατου δημοσιεύματα, για την αποδοχή από μέρους του των δωρεών Λαυρεντιάδη, τον οποίο μάλιστα τίμησε με το Ανώτατο Παράσημο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που είναι το Μετάλλιο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου!!!

Χαρακτηριστικά, αναδημοσιεύουμε το από τις 29 Δεκεμβρίου 2012 ρεπορτάζ των "Κοινός Νούς" – Εφημερίδα "Στόχος", που αναρτήθηκε και στην ιστοσελίδα filopatria:

«Την Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών παρουσίασε στην Παλαιά Βουλή την νέα φιλανθρωπική της οργάνωση που ονομάζεται «Αποστολή». Παρόντος του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδος, Τζέφρυ Παπανδρέου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος στην ομιλία του ευχαρίστησε πλειστάκις τον παριστάμενο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, για την οικονομική βοήθεια που προσέφερε στην «Αποστολή» και τον απεκάλεσε «Μεγάλο Ευεργέτη της Αρχιεπισκοπής». Εκατό ημέρες αργότερα, την Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010, παρουσία του Καρόλου Παπούλια, έγιναν τα εγκαίνια του νέου πενταώροφου κτηρίου της «Αποστολής» στον Νέο Κόσμο. Μεγάλος Δωρητής ήταν ο κ. 38χρονος κ. Λαυρεντιάδης, τον οποίο ο Αρχιεπίσκοπος εξυμνούσε καθ' όλη την διάρκεια της τελετής και τελικά τον βράβευσε με το Ανώτατο Παράσημο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που είναι το Μετάλλιο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Σημειωτέον ότι το πολυπόθητο μετάλλιο απένειμε στον κ. Λαυρεντιάδη ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας!

Το πενταώροφο κτήριο της «Αποστολής» στον Νέο Κόσμο απ' όπου ξεκινούν όλες οι φιλανθρωπίες της Ελλαδικής Εκκλησίας προς τους Λαθρομετανάστες είναι εξ ολοκλήρου δωρεά του Λαυρεντιάδη από τα κλεμμένα...».

Μακαριότατε, δεν νομίζετε ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις σκανδαλίζουν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας το οποίο αν μη τι άλλο, αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ζητεί στήριγμα πνευματικό και χριστιανικό; Οι χριστιανοί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε σας Μακαριότατε, που ως πεφωτισμένο ηγέτη αναμένουν να τηρείτε στο ακέραιο και με υπερβάλλοντα ζήλο τα όσα κηρύττει ο Λόγος του Κυρίου. Αν μη τι άλλο οι πιστοί θα ανέμεναν μία απάντησή σας.

πηγή

Τετάρτη, Απριλίου 03, 2013

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΟΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ - "Είναι ζεστό το αίμα στην Ευρώπη ακόμη"...



Μια επώνυμη συγκλονιστική μαρτυρία προρήσης του Γέροντα Παΐσιου για το "μαύρο μέλλον" της ΕΕ λόγω Γερμανίας, έρχεται από τον Σταύρο Βαλίδη πρώην διοικητή Αστυνομικού τμήματος τού Αγίου Όρους:

"Τόν Γέροντα Παϊσιο τόν γνώρισα, όταν μέ αξίωσε ό Θεός νά υπηρετήσω ώς διοικητής τού Αστυνομικού Τμήματος τού Αγίου Όρους.

Τόν Νοέμβριο τού 1991 μαζί μέ έναν συνάδελφο αστυνομικό κατηφορίσαμε από τίς Καρυές γιά τό κελλί του. Εκείνη τήν εποχή ξέραμε καλά ότι, άν τήν ημέρα έμπαιναν 300 προσκυνητές, οί μισοί από αυτούς πήγαιναν στόν πατέρα Παϊσιο..

Στήν επάνω πόρτα τού φράκτη σέ καλωσόριζε μιά πινακίδα πού έγραφε ” κεραστείτε ” καί από κάτω υπήρχε ένα κουτί μέ λουκούμια. Υπήρχε ακόμη τρεχούμενο νερό καί μερικά σιδερένια κύπελλα γιά νά πίνουν οί προσκυνητές.

Όταν φθάσαμε, ήταν ευτυχώς εκεί καί σκάλιζε τόν κήπο του.

Εκείνο πού μού έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι ό Γέροντας, άν καί απομονωμένος από τόν κόσμο, γνώριζε σχεδόν τά πάντα πού συνέβαιναν, από πλευράς αστυνομεύσεως καί εθνικής ασφάλειας καί αφορούσαν τό Αγιο Ορος. Ηταν ακόμη ενήμερος γιά όλα όσα συνέβαιναν στήν Ελλάδα.

Μού έλεγε, ότι οί ξένες δυνάμεις στήν Ευρώπη μέ τά τεράστια κεφάλαια πού διαθέτουν, έχουν σάν στόχο νά αλλοιώσουν τίς αρχές, τίς παραδόσεις, καί τούς θεσμούς τού Αγίου Ορους. Τό πολύ χρήμα, οί ανέσεις, τά περιουσιακά στοιχεία, ή διάνοιξη δρόμων, τά μηχανήματα, καί οί ευκολίες, ήτανε θέματα πού τόν προβλημάτιζαν.

Θυμάμαι κάποια φορά, πού είχα συνοδεύσει ώς διοικητής τής Αστυνομίας τρείς ξένους επισήμους, πού ήθελαν νά γνωρίσουν τόν ” μεγάλο ασκητή Παϊσιο “, μέσα από όσα είχαν ακούσει γι΄ αυτόν στήν πατρίδα τους.

Ενας από αυτούς τόν ρώτησε γιά τήν Ενωμένη Ευρώπη, καί πήρε τήν εξής απάντηση.

-Είναι πολύ ζεστό ακόμη τό αίμα…

Οί επίσημοι απόρησαν μή μπορώντας νά καταλάβουν τήν κρυπτογραφημένη απάντησή του.

Αργότερα πού τόν ρώτησα τί σημαίνει , ότι είναι ακόμη ζεστό τό αίμα, μού είπε.

-Είναι αδύνατο, καί θά φανεί αυτό αργότερα, νά υπάρξει ποτέ συνεργασία τών Αγγλων, τών Γάλλων, τών Γερμανών, τών Ιταλών, τών Αυστριακών, κλπ. όταν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι πού χάσανε στόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τούς πατεράδες καί τούς θείους τους. Είναι ποτέ δυνατόν νά ονομάζει ό ένας τόν άλλο “σύμμαχε” καί νά τό εννοεί;

Μή βλέπουμε, λοιπόν, τά πράγματα κοντόφθαλμα καί μόνο χάριν τής Οικονομίας. Θά βγεί ό Εθνικισμός στήν επιφάνεια καί τότε…".

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...