Αποκαλύπτουμε τι είναι η οργάνωση ”Νέα Ακρόπολη”.

Ο ιδρυτής της Νέας Ακρόπολης J.A.Livraga σε τελετή με τους Εθνικούς αρχηγούς της Ν.Α. για τα 30 χρόνια (ιωβηλαίο) του, σαν αυτοκράτορας (ελαίω θεού) στην πνευματική αυτοκρατορία της Νέας Ακρόπολης.

Στό τελετουργικό σκεύος που κρατάει στα χέρια του διακρίνονται αριστερόστροφοιαγκυλωτοί σταυροί.

Δείτε καί τη συνέχεια τού άρθρου εδώ :

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ – Αποκαλύπτουμε τι είναι η οργάνωση ”Νέα Ακρόπολη”. Μέρος Β΄.

http://norfid.wordpress.com/2011/12/13/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%80%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9/

* (Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί από το βιβλίο του πρώην Διευθυντή της Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονικής, Γιάννη Γαραντζωτή : Το Ξεσκέπασμα της Απάτης,εκδόσεις στερέωμα) :

Σαν φοιτητές και σαν πολίτες, θα έχετε πιθανόν αντιληφθεί την παρουσία μιας κίνησης με το όνομα “Νέα Ακρόπολη” στο χώρο του πανεπιστημίου, αλλά και σε άλλα μέρη, όπου ο προσηλυτισμός είναι εύκολος (σημ. ή και σε αφίσες κολλημένες σε διάφορα σημεία των πόλεων).

Δίνουμε το λόγο στον Επίσκοπο Καρπασίας π. Χριστόφορο (Τσιάκκα), και στο“Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων Παραχριστιανικών – Παραθρησκευτικών Ομάδων και Σύγχρονων Ιδεολογικών Ρευμάτων” (Έκδοση Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης), στο οποίο ο π. Χριστόφορος παραθέτει αδιάσειστα στοιχεία για την ταυτότητα της τόσο παλιάς “Νέας Ακρόπολης”:

(Nueva Acropolis, Organizacion International Filosofica – Νέα Ακρόπολη, Διεθνής Φιλοσοφικός Οργανισμός)

Η κίνηση αυτή παρουσιάζεται στον Ελλαδικό χώρο ως “Φιλοσοφικό Κέντρο Νέα Ακρόπολη”. Το Ελληνικό της τμήμα ιδρύθηκε το 1981 από τον Γ. Α. Πλάνα (Georgios Alvarado Planas), αλλά πρόκειται για διεθνή οργάνωση που ίδρυσε ο  Αργεντινός Jorge Angel Livraga Rizzi, το 1957 με παρουσία σε 45 χώρες και 10.000 μέλη (σημ. σύμφωνα με στοιχεία των ιδίων).

Στην ομάδα αυτή ανήκει επίσης μια άλλη οργάνωση το “Φυσικοθεραπευτικό Κέντρο Πρωτοποριακής Έρευνας Σέραπις”.

Η διδασκαλία της Οργάνωσης

Η διδασκαλία της οργάνωσης αυτής είναι ολοκληρωτική και επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο, η Νέα Ακρόπολη “θέλει να κατασκευάσει ένα Νέο Άνθρωπο, μια Νέα και καλύτερη νοοτροπία για ένα Νέο και Καλύτερο για όλους κόσμο. Ο νέος κόσμος θα γίνει αφού δημιουργηθεί ο νέος άνδρας και η νέα γυναίκα, που θα αρμόζουν στην εποχή του Νέου Αιώνα”, ο “Νέος Άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος”.

Ο στόχος της Νέας Ακρόπολης

Η οργάνωση αυτή έχει ως σκοπό της “να δημιουργήσει τη νέα φυλή, την τάξη της εξουσίας. Σ’ αυτή φτάνει κάποιος με τη διαδικασία της αυτοεξέλιξης. Στον “Νέο Κόσμο” θα αναγνωριστούν ως πολίτες μόνο όσοι κατορθώσουν να βγουν από την “άρρωστη πνευματική νηπιότητα”, οι ευθύνες που θα αναλάβουν θα είναι ανάλογες με το βαθμό εσωτερικής εξέλιξης κάθε ατόμου” (Ο Αγγελιοφόρος, πολυγρ. Εκδ. Της Νέας Ακρόπολης, σ. 3, Τι είναι Νέα Ακρόπολις).

Οι αντιλήψεις της κίνησης

Κατά την αντίληψη της κίνησης, οι λαοί διευθύνονται σήμερα από τα “σιδερένια αφεντικά της ιδεολογικής κατοχής”, που έχουν “σάπια καρδιά”. Όμως σ’ αυτή τη σαπίλα θα φυτρώσουν οι νέοι σπόροι μιας “Νέας Εποχής” (Νέα Ακρόπολη 11, σ. 10).

Η οργάνωση καλύπτει προς τα έξω τις αληθινές της προθέσεις. Στο απόρρητο βιβλίο“Εγχειρίδιο του Οδηγητού”, που θεωρείται το ευαγγέλιο της κίνησης, ο Livragaαναφέρει: “Η προπαγάνδα πρέπει να προσφέρει εικόνα που να προσελκύει, εικόνα προσωπικής ευχαρίστησης, χωρίς να υποψιάζεται κάποιος πως οι άνθρωποι καλούνται ν’ αλλάξουν τρόπο ζωής και πως επιφορτίζονται με μεγάλες θυσίες ή προσπάθειες. Όταν δεθούν με την ομάδα, τότε μας κατανοούν και θεωρούν παράσημοτις θέσεις που προηγουμένως θα τους έφερναν φόβο” (Manuel du Dirigant).

Πολιτικές Απόψεις

Για να φτάσουμε στο “Νέο Κόσμο” πρέπει να εξουδετερωθεί η δημοκρατία, που είναι η αράχνη και “συνεπής πηγή δυστυχίας” (Γ. Λιβράγκα, Κοινωνικοπολιτική, σ. 42-44).

Ο “νέος κόσμος” θα κυβερνάται από τους “φιλοσόφους” (Κοινωνικοπολιτική, σ. 75).

Σύμφωνα με το “Εγχειρίδιο του Οδηγητού”, η επιθυμία για εξουσία είναι πάντοτε έκφραση της τάσης για τελειοποίηση και για ολοκλήρωση. Όσοι δεν έχουν αυτή την επιθυμία, είναι βλάκες ή ανόητοι Βούδες. Όποιος δε νοιώθει μέσα του τη δύναμη να είναι οδηγητής, δεν πρέπει να εξοντωθεί από τους άλλους. Είναι καλύτερο να υπηρετεί τους άλλους”.

Οι διάφορες τάξεις

Η κίνηση διαμορφώνει διάφορες τάξεις, που ονομάζονται “Λόγοι”.

Η “τάξη της εξουσίας” αποτελείται από τους “Ανωτέρους Ανθρώπους”, που οδηγούν τους “λιγότερο ικανούς”. Είναι “κυβερνήτες” και “Ώριμοι πνευματικά Μύστες” (Εισαγωγή στη Φιλοσοφία της Ιστορίας, πολυγρ. σ. 18-20). Κατά την ομάδα αυτή οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι (Κοινωνικοπολιτική, σ.80. Κοινωνικοπολιτική, Θέματα 1-4, πολυγρ. Θέμα 3, σ. 5).

Εκτός από την “τάξη της εξουσίας”, υπάρχει και η τάξη ή ο “Λόγος” των “γυναικείων ταγμάτων”. Στην κίνηση το αρσενικό είναι το σύμβολο του εξουσιαζομένου (Κοινωνιολογία, Θέμα 3, σ. 11).

Μια τρίτη “τάξη” είναι οι ταξιαρχίες των εργατών.

Η Νέα φυλή

Η οργάνωση λοιπόν αναλαμβάνει να δημιουργήσει τη “νέα φυλή”, την τάξη της εξουσίας. Σ’ αυτή φθάνει κάποιος με τη διαδικασία της αυτοεξέλιξης.

Στο “Νέο Κράτος” θα αναγνωριστούν ως πολίτες μόνο όσοι κατορθώσουν να βγουν από την “άρρωστη πνευματική νηπιότητα”. Οι ευθύνες που θα αναλάβουν θα είναι ανάλογες “με το βαθμό εσωτερικής εξέλιξης κάθε ατόμου” (Κοινωνικοπολιτική, θέμα 5, σ. 4-5).

Αυτή η ρατσιστική οργάνωση δεν έχει πρόβλημα να παρουσιάζεται προς τα έξω με νομοταγές προσωπείο, να εμφανίζεται υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών θεσμών. Όμως η πραγματική θέση και αξιολόγηση της δημοκρατίας και των δημοκρατικών θεσμών φαίνεται καθαρά στα έντυπά της, που δεν προορίζονται για το ευρύτερο κοινό:

Στην κορυφή του “Νέου Κράτους” θα είναι ο “Ένας”, ο “περισσότερο δυνατός και έξυπνος”. Δε θα υπάρχει δημοκρατικό σύστημα, γιατί αυτό κυριαρχεί μόνο στους λαούς που βρίσκονται σε “υπάνθρωπη κατάσταση” (Κοινωνικοπολιτική, Θέμα 4, σ. 2).

Ο Αγγελιαφόρος – πρόδρομος – καταστροφέας

Είναι ο “Αγγελιαφόρος της Νέας Ακρόπολης”, εκείνος που διακηρύσσει: “εγώ είμαι ο σπόρος, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα είναι ο σπόρος… Είναι ο πρόδρομος και οΑγγελιαφόρος. Οι σπόροι δεν αναπτύσσονται πάνω σε πέτρες. Γι’ αυτό είμαι εδώ” (ο Αγγελιαφόρος, σ. 1).

Για να επιβληθεί το νέο σύστημα πρέπει να γκρεμιστούν τα παλιά. Γι’ αυτό και ο “Αγγελιοφόρος” θεωρείται “καταστροφέας των ειδώλων”. Μπροστά στην “καταιγίδα της νέας ζωής και των καινούργιων ιδεών”, θα παραμερισθούν “οι δυνάμεις της σιγής” (ο Αγγελιαφόρος, σ. 1-2.18).

“Σώμα Ασφαλείας” (Corp de Securite), ένας ναζιστικού τύπου στρατός

Για την “εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια” της οργάνωσης λειτουργεί το“Σώμα Ασφαλείας” (Corp de Securite), το οποίο φροντίζει για την ασφάλεια μέσα στην ομάδα και για τη στεγανοποίησή της προς τα έξω.

Οι εκδηλώσεις αυτού του “σώματος” εμφανίζονται ως πρόγραμμα “αγωνιστικής σχολής”, π.χ. Τζούντο, καράτε κ.ο.κ.

Στο εξώφυλλο του Δελτίου του Corp de Securite (Bulletin du CS, Δεκέμβριος 1977) δημοσιεύεται η ακόλουθη παράσταση: Νεαρός άνδρας με περιβραχιόνιο και σκούφο, με το ένα πόδι γονατιστός, υψώνει το δεξί βραχίονα μπροστά στο έμβλημα της Νέας Ακρόπολης, που περιβάλλεται από τον ήλιο. Είναι ένας αετός, που στεφανώνεται από πυρσό, ένα φτερό και διπλός πέλεκυς. “Είμαστε το έμβρυο”, λέει η κίνηση, αλλά, προσθέτει: “Το Σώμα Ασφαλείας θα είναι μία μέρα ένας μεγάλος στρατός, μια μεγάλη δύναμη” (σ. 1).

Αναδημοσίευση από : http://orthodox-world.pblogs.gr/2008/06/apokalyptoyme-ti-einai-h-organwsh-nea-akropolh.html

Πηγή : http://www.xfd.gr/?p=968

*Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για να τίς δείτε σε μεγέθυνση. Σε πολλές απ’ αυτές έχουν καλυφθεί τα πρόσωπα των απλών μελών, γιά ευνόητους λόγους.

Ναζιστικοί Χαιρετισμοί

Υποψήφιος στη Δοκιμασία της Γής, χαιρετάει τον ”Εθνικό Αρχηγό” Γ.Πλάνα (στα αριστερά).

Ο J.A.Livraga χαιρετάει μέλη του Π.Σ.

Πρωινή αναφορά (στρατιωτικού τύπου) καί χαιρετισμός των σημαιών της Νεάς Ακρόπολης και της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια δράσης των Ζωντανών Δυνάμεων (Ζ.Δ.)

Ορκωμοσία Πελεκυφόρων από τον J.A.Livraga.

Μασωνικού τύπου αποκρυφιστικές τελετουργίες

Τελετή μέσα στην υπόγεια κρύπτη.

Ο J.A.Livraga χαιρετάει τελετουργικά τους ”Εθνικούς Αρχηγούς”.

”Ιεροποίηση” λαβάρου του Γ.Σ (Γυναικείου Σώματος), από τον ”Εθνικό Αρχηγό” Γ.Πλάνα.

Τελετές στο Ναό του Γυναικείου Σώματος Θεσσαλονίκης.

Μέλη του Γυναικείου Σώματος Θεσσαλονίκης στο Ναό της Αφροδίτης.

Ο Παγκόσμιος Αρχηγός J.A.Livraga καί ο ”Εθνικός Αρχηγός” Γ.Πλάνας μπροστά στα λάβαρα των Ζ.Δ. (Ζωντανών Δυνάμεων). Τό αριστερό σύμβολο είναι ίδιο με το σήμα των Rotary!

Το σύμβολο της Νέας Ακρόπολης στις ιστοσελίδες της, παρόμοιο με το Εβραικό Aleph.

Κοιτώντας το σύμβολο της Νέας Ακρόπολης στίς ιστοσελίδες της, βλέπουμε ότι είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο που καί τα δύο γράμματα, το Ν καί το Α, να μοιάζουν ίδια. Άρα γιά κάποιο λόγο ιδιαίτερο επελέγη το συγκεκριμένο μοτίβο. Είναι φανερό ότι οι σχεδιαστές του συμβόλου, προτίμησαν να αλλοιώσουν τα Ν καί Α, σε τέτοιο σημείο που δυσκολα αναγνωρίζονται (ειδικα το Ν). Απλά θέλησαν να εστιάζει το μάτι σε μία κοινή φόρμα. Έχοντας υπ’ όψιν μας τις θεωρητικές – αποκρυφιστικές απόψεις της οργάνωσης, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι δέν επιλέγουν τυχαία τα σύμβολα τους.

Μία περίεργη σύμπτωση; είναι ότι αυτή η μορφή είναι σχεδόν ίδια με το πρώτο Εβραικό γράμμα Aleph (το αντίστοιχο του δικού μας Άλφα).

Το Aleph στον εβραϊκό μυστικισμό αντιπροσωπεύει την ενότητα του Θεού. Έχει ιδιάιτερη συμβολική σημασία καί χρησιμοποιείται από τους καμπαλιστές σαν μαγικό σύμβολο.

Δείτε εδώ το πλήρες Εβραικό Αλφάβητο, γιά να διαπιστώσετε ότι μόνο το Aleph (Άλφα) είναι σχεδόν ίδιο. Τα υπόλοιπα γράμματα έχουν εντελώς διαφορετικές μορφές.

Ας δούμε και τι γράφει ο πρώην Διευθυντής της Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονικής Γιάννης Γαραντζωτής (έχει γράψει το βιβλίο : Το Ξεσκέπασμα της Απάτης) :

* Τα σχόλια ελήφθησαν από :

http://orthodox-world.pblogs.gr/2008/06/apokalyptoyme-ti-einai-h-organwsh-nea-akropolh.html

http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=2309&postdays=0&postorder=asc&start=75

” Ήταν το 1983 τον Δεκέμβριο, όταν έγινα μέλος στο παρακλάδι της Θεοσοφικής Εταιρείας, τη Νέα Ακρόπολη.

Από την πρώτη στιγμή που έγινα μέλος εργάστηκα με όλη μου την ψυχή για το δυνάμωμά της στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα ανέλαβα την αρχηγία της δομής στη Θεσσαλονίκη και έγινα ένας από τα τέσσερα ανώτερα στελέχη της κίνησης στην Ελλάδα, μέχρι την παραίτησή μου από την αρχηγεία τον Μάρτιο του 1991.

Τον Ιούνιο του ίδιου έτους έφυγα και από μέλος της Ν.Α. και τον Οκτώβριο μετά από εντατική έρευνα στην προϊστορία της οργάνωσης, ξεκίνησα ένα αγώνα ενημέρωσης για το τη πραγματικά ήταν αυτή η οργάνωση.

Στην αρχή πίστευα πως χρωστάω σε όσους έβαλα στη Ν.Α. και όχι μόνο σε αυτούς αλλά και σε όλους όσους είχα επηρεάσει με τις χιλιάδες αφίσες που κολλούσα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και σε όσους είχαν παρακολουθήσει τις διαλέξεις μου, τα θεατρικά και άλλες δραστηριότητες που είχα οργανώσει.

Πολύ χαρακτηριστικά, μπορώ να πω, πως η σκέψη που μου έδωσε την κινητήρια δύναμη να πάω κόντρα στη Ν.Α. για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι, πως όταν ανοίγουμε ένα λάκκο να πέσουν οι άλλοι μέσα, όταν καταλάβουμε το λάθος μας, προσπαθούμε με εντιμότητα να τον κλείσουμε και όχι να πάμε σπίτι μας χωρίς να ξανακοιτάξουμε πίσω μας.

Αυτές μου οι δράσεις βέβαια είχαν σαν αποτέλεσμα να γίνουν ποικίλα, όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια για μένα που από μόνος μου έγινα περισσότερο γνωστός στη μετά Ν.Α. εποχή μου παρά όταν ήμουν ένας από τους τέσσερεις ανώτερους στη οργάνωση.

Δεν λέω βέβαια για το πόσο με κατηγόρησαν και με συκοφάντησαν οι πρώην σύντροφοί μου, πιστοί πάντα στο εγχειρίδιο του οδηγητή του 1981.

Σήμερα, το να είσαι σε μια τέτοια οργάνωση θεωρώ πως είναι καθαρά θέμα βλακείας.

… δεν έχω παρά να του μεταφέρω τα λόγια του ιδρυτή της Ν.Α. ” O αληθινός καλλιτέχνης είναι ένα ειδικό είδος ιερέα και όχι ένας ναρκομανής, ομοφυλόφιλος, ή κρυφός εγκληματίας που αντί να μας σκοτώνει με σφαίρες μας επιτίθεται με πινέλα ή μπογιές ”  από τους Σπόρους Φωτός, εκδόσεων Νέας Ακρόπολης, β έκδοση 1989.G.A.Livraga .

Για τον Λιβράγκα,δηλαδή, ιδρυτή της Νέας Ακρόπολης, ο ναρκομανής και ο ομοφυλόφιλος είναι στο ίδιο επίπεδο με τον κρυφό εγκληματία. Αν αυτές οι σκέψεις δεν είναι ρατσιστικές, ε τότε ποιές είναι?

…μπορεί κάποιος να προχωρήσει στις ζωντανές δυνάμεις της Ν.Α. αν είναι ομοφυλόφιλος? …

… Η Ν.Α. κυβερνιέται από ένα ελέω θεού αυτοκράτορα, δηλ. από ένα απόλυτο ηγεμόνα που όπως όλοι του είδους του χρειάζεται αυλικούς και υπηρέτες, ψυχοσυνθέσεις τέτοιες που να τους συμφέρει μια απόλυτη εξουσία, διότι συγχωρεί και σ αυτούς να μεταχειρίζονται τους από κάτω τους με τους ίδιους εξουσιαστικούς νόμους …

… Η πρώτη αρχή της Ν.Α. είναι : ” ο σχηματισμός ενός πυρήνα παγκόσμιας αδελφότητας χωρίς διακρίσεις φυλής, δόγματος, φύλου, κοινωνικής τάξης, ή χρώματος ”.

Όταν κάποιος μιλάει για αδέλφια, αμέσως το μυαλό μας πηγαίνει στην οικογένεια και ότι αυτή συνεπάγεται…δηλ. την μάνα, τον πατέρα και τα παιδιά. Στη περίπτωση των χριστιανών, θεωρούνται όλοι μεταξύ τους αδέλφια γιατί όπως πιστεύουν είμαστε παιδιά του ίδιου προσωπικού θεού ή επίσης πολλές φορές μιλάνε για την έννοια της αδελφότητας θεωρώντας πως έχουν σαν ιδεολογικό πατέρα τους τον Χριστό και σαν μάνα τους το πρότυπο που έχουν για τις μητέρες δηλ. την Παναγία (μητέρα του Χριστού).

Οι θεοσοφιστές και όλοι οι άλλοι νεοεποχίτες γα ποιούς γονείς μπορούν να μιλάνε?

Μιλάνε επίσης, στη πρώτη αρχή, για τον σχηματισμό ενός πυρήνα, γιατί όμως μόνο πυρήνα? τι θα γίνουν οι άλλοι?

Μιλάνε επίσης για χωρίς διακρίσεις φυλής, δόγματος, φύλου, κοινωνικής τάξης, ή χρώματος. Γιατί δεν λένε απλά χωρίς διακρίσεις? οι πάρα πάνω είναι οι διακρίσεις που δεν ανέχονται στον πυρήνα τους ?. Ποιές είναι όμως οι διακρίσεις που ανέχονται? Μπορεί κάποιος με έιτζ π.χ να μπει στον πυρήνα τους? ή θα τους μολύνει?…

… Όλοι δε συγκλίνουν πως φασισμός είναι το σύστημα που απαιτεί τη θυσία της προσωπικότητας του ανθρώπου για το καλό της φυλής.

Το κύριο σύνθημα των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι ήταν…” ζήτω ο θάνατος ” …! Να μη μιλήσουμε για τις δοκιμασίες των Ες-Ες ή για τους καμικάζι, για να διαπιστώσουμε μια κοινή μεταφυσική αντίληψη.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τις στολές του σκληρού πυρήνα της θεοσοφικής εταιρείας, η οποία ιδρύθηκε το 1875 στη Ν.Υ και που δεν ήταν παρά μαύρες με κόκκινα περιβραχιόνια (κάτι θα σας θυμίζουν σίγουρα).

… Αλλά ας μιλήσουμε λίγο, για τον φασισμό, τον ναζισμό και τη Ν.Α. συσχετίζοντας μερικά από αυτά που μπορεί να διαβάσει κάποιος στη βικιπαίδεια με μερικά από τα στοιχεία της Ν.Α.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε πως ο φασισμός είναι αυταρχική ιδεολογία που έχει σαν στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτιστικών ή και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα. Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη fascio που με την σειρά της ετυμολογείται από το λατινικό fasces που σημαίνει ”ράβδοι δεμένες μαζί με έναν πέλεκυ ”. Η λέξη παραπέμπει στους littores που ήταν ένα είδος ομάδων σωματοφυλάκων των γερουσιαστών της αρχαίας Ρώμης οι οποίοι διακρίνονταν από μια ράβδο που κρατούσαν και η ποία ήταν σύμβολο της εξουσίας τους. Οι fasces ήταν στην αρχαία Ρώμη σύμβολο της εξουσίας των δικαστών και συμβόλιζαν ” την ισχύ δια της ενώσεως ”. Οι ράβδοι ήταν δεμένες γύρω από ένα διπλό πέλεκυ που έγινε σύμβολο του φασισμού. Η αντιστοιχία με τους φασίστες της δεκαετίας του 1920 βρίσκεται στο ότι οι πρώτες ομάδες φασιστών στην Ιταλία ονομάστηκαν fascio di combattimento δηλ. ομάδες – δέσμες μάχης. Απο το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο φασισμός είναι στιγματισμένος και πολύ λίγες πολιτικές ομάδες τα τελευταία 60 χρόνια τόλμησαν να ταυτιστούν ανοιχτά μαζί του. Η λέξη φασίστας χρησιμοποιείτε συνήθως με αρνητική σημασία, συχνά ως μια ετικέτα για επίκριση μιας αντίθετης άποψης, υποδηλώνοντας απολυταρχισμό και αντιδημοκρατική αντίληψη. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι ακόμα και μια φασιστική ομάδα να μη δέχεται να ονομάζεται έτσι.

(Το σήμα της Νεάς Ακροπολης. Το εβραικό εξάγραμμο αστέρι ειναι σχεδιασμένο απο το συγγραφέα ενώνοντας τις γραμμές στα 3 άσπρα και 3 μαύρα σημεία, πάνω στόν τροχό. Φαίνεται ο διπλός πέλεκυςπου χρησιμοποιούν οι Ναζιστές – καί όχι μόνο αυτοί – καί ο πυρσόςσύμβολο τού Προμηθέα – Εωσφώρου)

Στη Ν.Α. οι ανώτεροι ιεραρχικά αποκαλούνται πελεκυφόροι και φέρουν σαν διακριτικό γνώρισμα ένα διπλό πέλεκυ που στη κεντρική ράβδο τους έχουν δεμένες άλλες ράβδους όπως ακριβώς είναι και το σύμβολο του φασισμού.

Στη συνέχεια του θέματος βλέπουμε πως ο ναζισμός ή εθνικοσοσιαλισμός στοχεύει στην αντικατάσταση του δημοκρατικού συστήματος με καθεστώς που θα βασίζεται στην αρχή της ” κοινότητας ” με την έννοια της εθνικής και βιολογικής ενότητας, με επικεφαλής τον Φύρερ (ηγέτη). Ο όρος ” εθνικοσοσιαλισμός ”  χρησιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους εθνικοσοσιαλιστές για να χαρακτηρίσουν το κίνημα, ενώ ο όρος ναζισμός, ο οποίος στη Γερμανία χρησιμοποιείται πολύ σπάνια (οι εθνικοσοσιαλιστές δεν τον χρησιμοποιούν καν), προέρχεται απο την αγγλική λέξη nazism, η οποία έχει την ρίζα της στην συντόμευση της γερμανικής λέξης nationalsozialismus. Μετά την πτώση του Γ’ ράιχ ο όρος του εθνικοσοσιαλισμού υιοθετήθηκε από την κατοπινή Δυτική Γερμανία, ενώ στην Ανατολική Γερμανία, όπως και στην ΕΣΣΔ καθιερώθηκε ο όρος του φασισμού. Η φυλή αποτελούσε κεντρική έννοια της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Τέθηκε ως αίτημα ” η ανωτερότητα της άρειας φυλής ” , η οποία έπρεπε οπωσδήποτε να προστατευθεί από την ανάμειξη με άλλες φυλές που θα αποτελούσαν ” επιβλαβή επιρροή ” . Οι Ναζι πέτυχαν την απόλυτη κατάληψη της εξουσίας με τον ” εξουσιοδοτικό νόμο ” , ο οποίος παραχώρησε όλη τη νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση. Είχαμε δηλ. ενοποίηση της εκτελεστικής με την νομοθετική εξουσία. Έτσι ξεκίνησε το Γ Ράιχ.

Στην Αυτοκρατορία της Ν.Α τώρα διαπιστώνουμε το ίδιο ακριβώς φαινόμενο. Έχουμε απόλυτη ταύτιση της νομοθετικής, με την δικαστική και την εκτελεστική εξουσία.

Το φαινόμενο αυτό θεμελιώνεται ιδεολογικά στην πανθεϊστική εξελικτική θεώρησητης εν λόγω κίνησης, κατά την οποία όποιος είναι πιο εξελιγμένος πνευματικά, αυτός έχει και το δικαίωμα να είναι ταυτόχρονα και ανώτατος ιερέας και απόλυτος άρχων ελέω θεού και ανώτατος δικαστής και ανώτατος νομοθέτης.

Ευτυχώς στην αρχαία Ελλάδα δεν είχαμε πανθεϊσμό, αλλά πολυθεϊσμό και γι αυτό και έγινε δυνατό ,η πτώση της βασιλείας και η γέννηση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

(Το σήμα της Θεοσοφικής  Εταιρείας . Διακρίνονται καθαρά τα εξής σύμβολα :  α) ο αριστερόστροφοςαγκυλωτός σταυρός, απ΄όπου προφανώς τον δανείστηκε ο Livraga, αφού ήταν μέλος της εταιρείας, β) ο ουροβόρος όφις, άρχαίο σύμβολο των γνωστικών καί μετέπειτα τών Θεοσοφιστών, Μασόνων καί άλλων σκοτεινών αιρέσεων, γ) στην κορυφή τό Ινδουιστικό σήμα του Ομ (Aum), δ) τό Εβραικό εξαγράμματο αστέρι ή εξάλφα, γνωστό καί ως σφραγίδα του Σολομώντα, που χρησιμοποιέιται από μάγους καί αποκρυφιστές σε μαγικές τελετές), ε) Τέλος στο κέντρο το αρχαίο Αιγυπτιακό σύμβολο του Ankh ή Crux Ansata ή Κλεδί της ζωής ή κλειδί του Νείλου)

Σχετικά τώρα με την άρεια φυλή, στη Ν.Α. διδάσκεται (σύμφωνα πάντα με τιςδιδασκαλίες της Θεοσοφικής Εταιρείας) πως στο μέλλον θα αναπτυχθεί η έκτη υποφυλή της πέμπτης φυλής ή αλλιώς η ρίζα φυλή της άρειας φυλής. Κατά την γέννηση αυτής της φυλής, οι μεγάλες χώρες θα κομματιαστούν σε μικρά ανεξάρτητα κράτη, αλλά υποταγμένα σε μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η κοινή ιδιότητα των κρατών αυτών, θα είναι η πλήρης αδελφοσύνη και η πιο αυστηρή τάξη με ομαδικά συστήματα κάτω από την ιεραρχικοπατριαρχική διεύθυνση των αρίστων.

…και στη Γαλλία για νεοφασίστες τους κατηγορούν…γιατί όμως? Λέτε να φταίει οχαιρετισμός?… Λέτε να φταίνε οι μαύρες στολές με τα κόκκινα περιβραχιόνια? … Λέτε να φταίει η πυραμιδική μορφή της οργάνωσης της εξουσίας της?… Λέτε να φταίνε οι διδασκαλίες της? … Λέτε να φταίει η κατοχή όπλων,για την οποία έχουν κατηγορηθεί? …Λέτε να φταίει η εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες? … Λέτε να φταίει η αντίληψη που έχουν για τον αγκυλωτό σταυρό? …. Λέτε να φταίει τοχιτλερικό μουστάκι του Λιβράγκα?.Γιατί λοιπόν τους κατηγορούν ,σε όλο τον κόσμο,για νεοφασίστες? …Εσείς τι λέτε? Είναι νεοφασίστες? …

… Ο συνιδρυτής της νέας Ακρόπολης,Λιβράγκα, ήταν το αγαπημένο παιδί του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοτσέτ.

Το πραξικόπημα του δικτάτορα Πινοτσέτ στη Χιλή είχε σαν αποτέλεσμα περισσότερα από 3.200 άνθρωποι να εξαφανισθούν ή να εκτελεστούν, τουλάχιστον 80.000 άνθρωποι να φυλακιστούν και 200.000 να εγκαταλείψουν την χώρα για πολιτικούς λόγους. Οι εκπαιδευμένοι στις ΗΠΑ οικονομολόγοι της Χιλής είχαν προσπαθήσει να εισαγάγουν τις ιδέες της Σχολής του Σικάγου (αυτές που θέλουν να εφαρμόσουν σήμερα στην Ελλάδα) δηλ.ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση και περικοπές των κοινωνικών δαπανών, τηντριάδα της ελεύθερης αγοράς, με ειρηνικά μέσα, στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου, αλλά είχαν αντιμετωπίσει την ολοκληρωτική απόρριψη.

Με το πραξικόπημα του στρατού, τα Παιδιά του Σικάγου (όπως αυτοί που διοικούν το ΔΝΤ) και τα σχέδιά τους είχαν επανέλθει, μέσα σε ένα κλίμα πολύ πιο ευνοϊκό για το ριζοσπαστικό όραμά τους.

Σε αυτή τη νέα εποχή δε χρειαζόταν να συμφωνεί κανείς μαζί τους εκτός από μια δράκα ένστολων. Οι πιο σκληροί πολιτικοί τους αντίπαλοι ήταν νεκροί, φυλακισμένοι ή διωκόμενοι (σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες και τους καταλόγους της CIA).

Ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ, όταν κατέλαβε την εξουσία έδειξε με αδιάντροπη ικανοποίηση, υιοθετώντας ύφος μονάρχη και ισχυριζόμενος ότι ήταν το ” πεπρωμένο ” του να κυβερνήσει (σας θυμίζει τίποτα αυτή του η πεποίθηση, μέλη της Νέας ακρόπολης?) την χώρα.

Λάτρευε τις πομπώδεις τελετές (απόδειξη του δικαιώματός του να κυβερνά) και δεν έχανε ευκαιρία να φορέσει την πρωσσική στολή του, πάντα συνοδευόμενη από μανδύα ( όπως ακριβώς και όσα από τα μέλη των Ζωντανών Δυνάμεων που ανήκουν στο Πύρινο Σπαθί της Νέας Ακρόπολης).

Ο Πινοτσέτ , που απολάμβανε ιδιαίτερα την εξουσία που είχε αποκτήσει, έλεγε ” δεν είμαστε μια ηλεκτρική σκούπα που σάρωσε τους μαρξιστές για να επανέλθουν στην εξουσία οι κύριοι πολιτικοί ” δείχνοντας έτσι τα αισθήματά του για τη δημοκρατία καιισχυριζόμενος ακόμα πως η ανόρθωση της οικονομίας ήταν ζήτημα της επιστήμης και όχι υποκειμενικών ανθρώπινων επιλογών.

Για τον Πινοτσέτ τα οικονομικά ισοδυναμούσαν με δυνάμεις της φύσης τις οποίες πρέπει να σεβόμαστε και να υπακούμε. Αλήθεια από πού πήγασε σ αυτόν τον ¨άνθρωπο¨ τέτοια μεταφυσική αντίληψη?

Ο Πινοτσέτ, επίσης έλεγε οι άνθρωποι πρέπει να υπόκεινται σε δομές, επειδή η φύση μας δείχνει ότι μια βασική τάξη και κυριαρχία είναι αναγκαία. (σας θυμίζει τίποτα, μέλη της Ν.Α.?).

Αυτός ο αμοιβαίος ισχυρισμός, ότι δρούσαν δηλ. σύμφωνα με ανώτερους φυσικούς νόμους, αποτέλεσε τη βάση της συμμαχίας του Πινοτσέτ με τα Παιδιά του Σικάγου και πολλούς άλλους τυχάρπαστους τύπους όπως το αγαπημένο παιδί του δικτάτορα , τον συνιδρυτή της Ν.Α Λιβράγκα.

Στη Χιλή του Πινοτσέτ, όπως μας είχε πληροφορήσει ο ιδρυτής της Ν.Α. στη Ελλάδα,η Ν.Α. ήταν η μοναδική πολιτιστική οργάνωση και αυτό γιατί όπως μας είχε πει,όταν ο Πινοτσέτ έδωσε εντολή να κλείσουν όλοι οι πολιτιστικοί σύλλογοι, ο τότε αρμόδιος υπουργός είχε πει όχι για την Ν.Α. και αυτό γιατί εκεί πήγαινε η ανηψιά του και μάθαινε κιθάρα. Τότε το έχαψα εύκολα. Σήμερα ξέρω!…

… Γνώρισα τη Ν.Α. έχοντας παντελή άγνοια από πολιτική. Στην αρχή δεν δεχόμουνα να αναλάβω καμία υπευθυνότητα, αλλά σιγά σιγά όταν γνώρισα όλα αυτά που λέει η Ν.Α. άρχισα να νοιώθω την μικρότητά μου και το άπειρο ύψος της αποστολής μου και του καθήκοντός μου. Ξαφνικά ένοιωσα να αναστατώνεται όλη η ζωή μου και να αιχμαλωτίζεται η ύπαρξή μου από ένα δυνατό σκίρτημα, από την καινούρια ιδέα και την νέα πραγματικότητα… Μέρα, νύχτα, δεν μπορούσα να ζήσω και να σκεφτώ τίποτε άλλο έξω από την νέα πραγματικότητα. Το εσωτερικό μου όλο απορροφήθηκε από τη νέα έλξη της νέας ζωής. Δεν υπήρχα πια εγώ, αλλά η νέα πραγματικότητα, το νεοανακαλυφθέν ιδεώδες. Ζούσα και κινούμουνα μηχανικά, γιατί είχα απορροφηθεί ολοκληρωτικά. Σκέψη, φαντασία, βούληση ήταν όλα αιχμαλωτισμένα από τη νέα γοητεία. Έτσι σιγά σιγά ο χρόνος περνά χωρίς να συνειδητοποιείς από που ήλθες, που είσαι και που πας. Αρχίζεις να δέχεσαι το ένα μετά το άλλο άκριτα και να μαθαίνεις να τα υπερασπίζεσαι γιατί έχουν γίνει οι δικές σου αλήθειες, τα δικά σου όνειρα, τα δικά σου οχυρά.

… Για μένα η όλη κατάσταση ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ανακάλυπτα πως δεν υπήρχε ούτε αγάπη, ούτε φιλότιμο. Προς τι όλες αυτές οι διδασκαλίες? Αν έδινα εντολές, ξέρω πως όλοι θα τις εφάρμοζαν. Εθελοντικά όμως? Τι φτιάχναμε με τόσο κόπο, τόσα χρόνια? ανθρώπους ρομπότ, στρατιωτάκια χωρίς εσωτερική ώθηση, χωρίς αγάπη , γιατί?… Αυτή ήταν και η στιγμή που άλλαξα το στυλ της αρχηγίας μου. Τα έκανα όλα εθελοντικά. Εξηγούσα το γιατί πρέπει να γίνουν τα πράγματα και αν ήθελαν τα έκαναν ή δεν τα έκαναν, χωρίς να έχουν επιπτώσεις όπως γινόταν προηγουμένως. Δεν λειτουργούσε τίποτα, κάθε μέρα τα πράγματα γινόντουσαν και χειρότερα. Τον Μάρτιο του 1991 παραιτήθηκα από αρχηγός λόγω του ότι όπως είπα, απέτυχα να κάνω τους μαθητές μου, να κάνουν τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο…

… Σ εκείνη τη φάση της ζωής μου ήταν που ήλθε ένα διάταγμα του Λιβράγκα. Το διάταγμα διέταζε όλους τους πελεκυφόρους, τα ηγετικά στελέχη δηλαδή, να βρίσκονται στις 8 Μαΐου, στη κεντρική δομή της χώρας τους για να παρευρεθούν σε μια τελετή για τα 100 χρόνια από το θάνατο της Μπλαβάτσκυ, αλλιώς θα έπαυαν από πελεκυφόροι. Αυτό όμως ερχόταν σε αντίθεση με την πρώτη αρχή της Ν.Α., η οποία έλεγε πως στον πυρήνα της μπορούν να είναι όλοι οι άνθρωποι αδιακρίτως θρησκείας, χρώματος, φυλής, φύλου (στο σημείο αυτό πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας λίγο πάρα πάνω και να αντιληφθούμε την δυνατότητα ύπαρξης άλλων διακρίσεων, γιατί αν ήταν αλλιώς , τότε η πρώτη αρχή της Ν.Α. θα έλεγε απλά… χωρίς διακρίσεις) και στον όρκο που έδωσα με όλη μου την ψυχή, στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και όχι στο να κάνω επιμνημόσυνες τελετές για μια γυναίκα σαν την Μπλαβάσκι. Το πάρα πάνω γεγονός στάθηκε η αφετηρία του ψαξίματος μου στη προϊστορία της οργάνωσης στον κόσμο, που είχε σαν αποτέλεσμα να αποχωρήσω από αυτήν και να ταχθώ ανοιχτά απέναντί της. Εξ αιτίας όλων αυτών είναι που γράφω τώρα εδώ, γνωρίζοντας τώρα πια τι πραγματικά είναι ο φασισμός και τι ο ναζισμός. Που μοιάζουν και που διαφέρουν. Τότε όμως ειλικρινά δεν γνώριζα…

Ήμουν αρκετά χρόνια στην ΝΑ, δάσκαλος και με άλλα ωραία αξιώματα. Έφυγα για τον απλό λόγο ότι ήταν ένα αδιέξοδο! Δεν υπήρχε αρμονία, μόνο μία συνεχόμενη μάχη η οποία έβγαζε στο πουθενά. Σιγά σιγά κατέστρεφε την προσωπική μου ζωή αλλά και το ποιος πραγματικά ήμουν. Μου πήρε κάποιο καιρό να ξεκαθαρίσω τι έχει γίνει μέσα μου. Η σύγχυση μου οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι οι διδασκαλίες δεν ήταν πλήρεις.Μαζί με τις αλήθειες μαθαίναμε και ψέματα και αυτό οδήγησε σε εσωτερικές συγκρούσεις… Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι πολλοί περνάνε την ιδεολογία ότι η ΝΑ είναι ο μόνος δρόμος πνευματικής εξέλιξης, ο οποίος είναι ζωντανός και αξιόλογος σήμερα… Τα άλλα πνευματικά μονοπάτια θεωρούνται είτε μορφές “πνευματικού υλισμού” είτε απλά δεν κάνουν το έργο που κάνει η ΝΑ…

Η όλη διαδικασία που γίνεται όταν μπαίνει κάποιος στην σχολή έχει τα εξής κίνητρα, να σε κρατήσει στην σχολή και να σε κάνει να λες σε όλα ναι. Στην αρχή γίνεται η λεγόμενη “συγκριτική μελέτη” όλων των πολιτισμών, φιλοσοφιών, θρησκειώνκλπ. Η όλη αυτή μελέτη είναι σχεδιασμένη να σου περάσει κάποια μηνύματα.

…Στη συνέχεια η διαδικασία έχει ως εξής, προσπαθούνε να σε κάνουν να προσφέρεις.Μόλις αρχίσεις λίγο να δένεσαι και να υποκύπτεις, ζητάνε περισσότερα και περισσότερα από εσένα. Πρέπει να κάνεις περισσότερα για να γίνεις αυτό, κι άλλα για να γίνεις το άλλο κλπ. Στο τέλος τα μέλη καταλήγουν να ξοδεύουν όλο τον ελεύθερο τους χρόνο για την Νέα Ακρόπολη. Όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία και όλη τους την ενέργεια για να ζήσουν το όνειρο αυτό.

…Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι περισσότεροι γίνονται εργασιομανείς στην σχολή και τεμπέληδες στο σπίτι τους. Η ζωή δεν τους νοιάζει πια και αρχίζουν να παρακμάζουν. Όταν ένας δάσκαλος τους ζητάει να κάνουν κάτι το κάνουν, αλλά όταν είναι να κάνουν το παραμικρό για τον εαυτό τους απλά δεν μπορούν.

Συνεπώς η γνώση και η αλλαγή που βλέπουν είναι ψεύτικη. Δεν έχει γίνει το μέλος πραγματικά βουλητικός και εργατικός, αλλά υποβάλλεται από τον δάσκαλό του και από τα μαθήματα. Δεν βρίσκει το φως σε κάτι μέσα του αλλά σε κάτι έξω του, στην σχολή, στον δάσκαλο του.

Αργότερα νομίζει πως ο δάσκαλος του και η ΝΑ είναι το φως που έχει μέσα τουσυνεπώς πρέπει να ακολουθεί χωρίς αντίρρηση και να αφεθεί πλήρως στην φιλοσοφική αναζήτηση όσο κι αν κάποια πράγματα τον πειράζουν ή τον πληγώνουν.

Κάτι που συνειδητοποιεί κάποιος από ένα διάστημα και μετά είναι ότι έχει χάσει επαφή με τους γνωστούς του, τους φίλους του αλλά και με τον έξω κόσμο γενικά.Ο κύκλος του είναι μόνο ΝΑ και δεν έχει χρόνο για τίποτα άλλο. Ακόμα χειρότερα, δεν ζει στην πραγματικότητα, αλλά σε ένα video-game. Με κανόνες που ισχύουν μόνο σε αυτό.

Για παράδειγμα, όλοι σου λένε πόσο αλλάζεις, πόσο καλύτερος έγινες, αλλά όλοι αυτοί είναι ΝΑ. Αν πηγαίνεις με βάση το ρεύμα τους, τότε όλοι σου λένε πως όλα είναι καλά. Αν δεν είσαι ακριβώς όπως σε θέλουν, προσπαθούν να σε φέρουν στα μέτρα της σχολής.

Από ένα σημείο και μετά γίνεται ένα παιχνίδι εξουσίας. Ποιος θα καταφέρει να εξελιχθεί περισσότερο στα αξιώματα της ΝΑ; Όταν παίρνεις τίτλους, τότε εξελίσσεται και η ψυχή σου. Τα υπόλοιπα μέλη σε επευφημούν και όλα ωραία. Βέβαια αυτή η εξέλιξη μπορεί να μην έχει και καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Πολύ απλά, η γραμμή της ΝΑ είναι να μην βάζει τους καλύτερους και τους άξιους στα αξιώματα αλλά να βάζει αυτούς που δίνουν πιο πολλά για την ΝΑ. Αυτούς για τους οποίους είναι σίγουροι ότι δεν θα φύγουν. Συνεπώς οι λιγότερο έξυπνοι κάνουν μάθημα στους πιο έξυπνους. Με απλά λόγια, όποιος δίνει πιο πολλά, είναι και πιο πνευματώδης.

Από την άλλη όποιος δεν κάνει την εργασία του στην ώρα της πρέπει να πληρώσει πρόστιμο σε ευρώ! Μάλιστα διδάσκουν πως από τα αρχαία χρόνια έτσι δίδασκαν οι φαραώ! Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Ο ελεύθερος άνθρωπος απλά πρέπει να κάνει τα πράγματα στα οποία πιστεύει.

Ανεξάρτητα ράβδου και μαστιγίου. Έτσι οι μαθητές μαθαίνουν να τρέχουν για να αποφύγουν το μαστίγιο και να κερδίσουν το καρότο. Στην απλή ζωή όμως, που δεν υπάρχει καρότο και μαστίγιο, ποιος ο λόγος να βοηθήσεις τον διπλανό σου; Ποιος ο λόγος του να κάνεις το σπίτι σου ένα μέρος καθαρό και λειτουργικό; Εφόσον έχεις μάθεις να λειτουργείς σαν τον γάιδαρο; Βέβαια σου λένε πως δεν είναι έτσι. Πως το πρόστιμο σε βοηθάει να εξιλεωθείς! Πως πρέπει να κάνεις τα πράγματα ανεξάρτητα προστίμου, αλλά δυστυχώς άλλα λένε και άλλα κάνουνε.

Όταν ένα από αυτά τα μέλη που έχει δώσει την ζωή του στην ΝΑ δει ότι τα πράγματα είναι χάλια στην ζωή του, στην σχέση του αλλά και στην σχολή και φεύγει, τότε τον θάβουν στην λάσπη. Μία εβδομάδα πριν ήταν ένας λαμπρός άνθρωπος. Μόλις φύγει ο δάσκαλος πρέπει να πει ότι τελικά δεν ήταν λαμπρός αλλά ήταν ένας κατώτερος άνθρωπος, ένας κοινός σαν όλους τους άλλους. Πως είναι δυνατόν έναν άνθρωπο που έχει πραγματικά πολεμήσει και προσφέρει γι αυτό το ιδανικό, να το θεωρείς πλέον κατώτερο, να το χλευάζεις και να του πετάς λάσπη; Να του πεις ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που περάσατε μαζί για τις στιγμές που περάσατε. Αλλά βέβαια δεν θέλουν ο κόσμος να νιώθει ότι μπορεί να φύγει. Θέλουν να κρατάνε τα μέλη με νύχια και δόντια και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν φόβο και συκοφαντία δεν θα διστάσουν.

Έτσι πουλάνε παραμύθι. Σου λένε ότι φεύγοντας από την ΝΑ προδίδεις τους δασκάλους σου, τον εαυτό σου, τα ιδανικά σου. Με άλλα λόγια αποτυγχάνεις σαν άνθρωπος και φεύγεις από το θείο σχέδιο. Τι μεγάλο ψέμα! …

… Ένα άλλο παραμύθι της ΝΑ είναι η κοινωνική και πολιτιστική της δράση. Για να δούμε τι πραγματικά γίνεται. Το μέσο μέλος της ΝΑ ξοδεύει περίπου 20 ώρες την εβδομάδα εκεί, με τα νέα μέλη περίπου 10 ώρες και τα παλιά πάνω από 30. Σε ένα παράρτημα περίπου 50 ατόμων έχουμε 50 άτομα επί 20 ώρες επί 7 ημέρες = 7000 ώρες την εβδομάδα. Από αυτές τις ώρες πόσες είναι αφιερωμένες σε εθελοντική δράση για την προσφορά στην κοινωνία; 8-10 ώρες περίπου. Πόσες ώρες αφιερώνονται σε πολιτιστικές εκδηλώσεις; πάλι 8-10 ώρες περίπου. Συνεπώς λιγότερο από το 1% της προσπάθειας της ΝΑ. Πολύ απλά είναι μία βιτρίνα για να έχουν να παρουσιάζουν ότι προσφέρουν.

Το συναίσθημα για το μέλος που παλιώνει είναι το ίδιο. Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει εξέλιξη. Σου μαθαίνουν τα ίδια και τα ίδια. Πολύ απλά συνεχίζουν να προσαρμόζουν τα πάντα στην ιδεολογία της ΝΑ. Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται συγκριτική μελέτη. Απλά υπάρχει ένα δόγμα και τα πάντα προσαρμόζονται στο συγκεκριμένο δόγμα. Όταν κάποιος δάσκαλος προσπαθεί να διδάξει ή να εκφράσει την αρέσκεια του σε κάτι άλλο, επιφανειακά αποδέχεται αλλά κατά βάθος χλευάζεται. Καμία συζήτηση βέβαια, κάτι τέτοιο να διδαχτεί.

Συνεπώς η ΝΑ δεν είναι μία φιλοσοφική σχολή. Τα πάντα είναι μία μάσκα και το παραδέχονται κιόλας! Είναι ένα κίνημα που έχει σαν σκοπό να μεγαλώνει και να φέρνει περισσότερα μέλη. Υπάρχει μεθοδολογία ώστε ο καθένας να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο και να μπορούνε να παίρνουνε συνεχώς περισσότερα από αυτά που επιθυμούνε.

Το απόλυτο καλό είναι όταν θα καταφέρεις να γίνεις απόλυτο υποχείριο στους δασκάλους σου. Όταν δεν θα τους λες πλέον όχι αλλά μόνο ναι σε όλες τις απαιτήσεις σου. Αργότερα ανακαλύπτεις ότι γενικά πέρα από κάποιους βασικούς κανόνες, ο κάθε διευθυντής παραρτήματος το θεωρεί τσιφλίκι του και συνεπώς κάνει ότι γουστάρει.

Λένε ψέματα για τον ιδρυτή, ότι κάποια στιγμή διατάχθηκε να αρχίσει ποτό, τσιγάρο και να βρει μια γυναίκα για να έρθει σε επαφή με τα γήινα. Δηλαδή η γυναίκα του ήταν απλά ένα σκεύος. Κι όμως η γυναίκα του ήταν ιδρυτικό μέλος στην κίνηση και στη συνέχεια διαφώνησε ιδεολογικά. Τότε δημιούργησε την δική της σχολή. Πολλά παραρτήματα ΝΑ άλλαξαν μετατράπηκαν και έγιναν Hastinapura. Γιατί προσπαθεί ο Livraga να θάψει αυτήν την ιστορία; Για να μην χάσει το κοπάδι;

Ο Livraga υποτίθεται ότι πήρε το χρίσμα από τον Sri Ram για να ιδρύσει την ΝΑ; Ο Livraga όμως δεν έδωσε τα πρώτα περιοδικά ως ΝΑ αλλά ως θεοσοφικές μελέτες. Γιατί ποτέ ο Sri Ram δεν υποστήριξε ανοιχτά τον Livranga; Γιατί η ΝΑ εξαπλώθηκε στην Ευρώπη μετά τον θάνατο του Sri Ram; Πολύ απλά γιατί ο Livraga δεν πήρε κανένα χρίσμα. Εκμεταλλεύτηκε μία αδύναμη στιγμή την Θεοσοφικής Εταιρίας και πολλά παραρτήματα Θεοσοφικής μετατράπηκαν σε ΝΑ.

Στην ΝΑ πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Απλά έχουν δίκιο αυτοί και μόνο αυτοί και συνεπώς ακόμα και αν κάνουν πράξεις ή εργασίες οι οποίες βλάπτουν τους γύρω, ή την κοινωνία ή τα μέλη τα ίδια δεν πειράζει. Είναι οι λίγες απώλειες και τα μικρά λάθη που γίνονται σε κάθε κίνηση. Τι γίνεται όμως όταν τα λάθη γίνονται πιο πολλά από τα σωστά; Τι γίνεται όταν τα ψέματα γίνονται πιο πολλά από τις αλήθειες;

Τα μέλη απλά υποκύπτουν και δίνουν την ενέργεια τους στην σχολή, σε έναν δάσκαλο. Ο οποίος φαίνεται να είναι ψαγμένος λόγω της θέσης του. Στην τελική όμως δεν είναι καλύτερος από κανέναν.

Το μέλος τελικά γίνεται ένα ρομποτάκι. Πιστεύει στο ίδιο δόγμα με όλα τα ρομποτάκια και υπακούει όλες τις εντολές του. Ζει σε έναν κόσμο ψεύτικο και αποφεύγει την ζωή. Το μέλος οδηγείται στο να καταστρέψει την ζωή του και τον εγκέφαλο του. Και αυτό όχι από τα δικά του λάθη, αλλά από λάθη άλλον. Τότε ο δάσκαλος θα πει αυτός “έσπασε” ή “κάηκε” για το ιδεώδες, σαν ένα απλό πιόνι.

Αλήθεια πόσα μέλη έχουνε σπάσει; Πάρα πολλά, τα περισσότερα. Αν σήμερα υπάρχουν 300 μέλη στην ΝΑ στην Ελλάδα, έχουνε περάσει από την ΝΑ τουλάχιστον 4000 μέλη. Γιατί; η απάντηση τους είναι γιατί είναι ένας δρόμος δύσκολος. Η σωστή απάντηση είναι γιατί είναι ένας δρόμος στείρας υποταγής. Γιατί τα παλιά μέλη δεν ξαναπατάνε; Γιατί δεν πηγαίνουν να βοηθήσουν έστω και λίγο; Δεν τους θέλουν, θέλουνε μόνο ρομποτάκια, απόλυτα πιστά στο δόγμα. Μόλις κάποιο ξυπνήσει, απλά αποβάλεται από το σύστημα.

Ποιοι μένουν στην ΝΑ; Μένουν μόνο όσοι γίνονται αρχηγοί. Οι πιο παλιές καραβάνες. Αυτό γιατί έχουνε φτιάξει το τσιφλίκι τους, έχουνε φτιάξει τους κανόνες και έχουνε ρομποτάκια να τους ακολουθούν. Καθορίζουν την ζωή τόσον ατόμων. Όταν ένα ρομποτάκι δεν τους ακολουθεί πιστά ή τους προκαλεί, το πετάνε έξω για να συνεχίσουν την ομαλή ροή της μικρής τους κοινωνίας. Βέβαια δεν του λένε ανοιχτά να φύγει, αλλά το αφήνουν πίσω στα μαθήματα, το προσβάλουν και το πληγώνουν μέχρι να φύγει. Τώρα αν το ρομποτάκι έχει φέρει τον κόσμο του ανάποδα, αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Το ιδεώδες πρέπει να προχωρήσει.

Τι να το κάνεις όμως ένα ιδεώδες χωρίς ανθρώπους χαρούμενους, δυνατούς, εναρμονισμένους. Ναι λένε ότι αυτά θέλουνε αλλά δυστυχώς άλλα κάνουνε.

Εκτός από τα πολύ παλιά μέλη λοιπόν, υπάρχουν μετά μόνο καινούρια. Δηλαδή οι παλιές καραβάνες και τα νέα ψάρια. Τα οποία θα φάνε κάποιο καιρό μέχρι να ανακαλύψουν το παραμύθι. Όταν θα το ανακαλύψουν είτε θα είναι μικροί αρχηγοί και θα μείνουν λόγω εξουσιομανίας, είτε απλά θα φύγουν. Όταν φεύγει κάποιος θεωρείται ότι έχει κάνει μεγάλη ζημιά στον εαυτό του και το ιδεώδες. Αν θέλει να ξαναγυρίσει πρέπει να τα μάθει όλα από την αρχή.

Σχετικά με τις 3 αρχές, πρέπει να πούμε ότι με τις πράξεις του αναιρούνε και τις 3:

1) Η συγκέντρωση ανθρώπων από όλες τις θρησκείες, φιλοσοφίες, φυλές, πιστεύω κλπ Δεν ισχύει. Θα δεχτούνε μόνο αυτούς που θα υποταχτούνε στις δικές τους ιδεολογίες. Επίσης κρίνουν μέλη με βάση προσωπικά κριτήρια, προάγουν αυτούς που θέλουν και αφήνουν αυτούς που δεν θέλουν να “σπάσουν”. Δεν είναι εμφανές στην αρχή αλλά γίνεται πασιφανές στην πορεία

2) Η συγκριτική μελέτη όλων των φιλοσοφιών θρησκειών κλπ με σκοπό την αφύπνιση ολιστικής αντίληψης. Ένα μεγάλο ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα δόγμα. Το οποίο διδάσκεται παντού το ίδιο. Όποιος δεν ασπαστεί το δόγμα αποβάλλεται. Αν κάποιος προσθέσει κάτι που δεν υποστηρίζει το δόγμα, ή το αμφισβητεί, απλά λογοκρίνεται.

3) Η αφύπνιση των λανθανουσών δυνάμεων του ανθρώπου. Ο σκοπός της ΝΑ δεν είναι να κάνει το άτομο καλύτερο. Ο σκοπός της ΝΑ είναι να κάνει το άτομο ένα πειθήνιο ρομποτάκι. Αν καταστρέφεσαι προσωπικά, αλλά γίνεσαι καλύτερος στην σχολή είναι κάτι φυσιολογικό, είναι μέρος του ταξιδιού και συμβαίνει σε όλους. Αν βελτιώνεσαι σαν προσωπικά και δεν δίνεις παραπάνω στην ΝΑ, τότε είσαι ένας απλός εγωιστής.

Ο τρόπος με τον οποίο πασάρουν την γνώση είναι καθαρά αποκλειστικός. Δεν προσπαθούν να βάλουν καινούρια πράγματα μέσα, δεν προσπαθούν να μάθουν και να αλλάξουν. Παρά μόνο μένουν οι ίδιοι. Σαν τον Προκρούστη, προσαρμόζουν κάθε τι στο δόγμα τους.

Επίσης είναι αρκετά προσωπολάτρες. Κάνουν μνημόσυνα για άτομα που έφυγαν αλλά δεν ζήτησαν ποτέ μνημόσυνα. Λατρεύουν φωτογραφίες και αγάλματα. Οι περισσότερες οργανώσεις παρακμάζουν μετά τον θάνατο του οδηγητή. Έτσι και η ΝΑ σιγά σιγά σβήνει. Μπορεί να αυξάνεται σε αριθμό μελών αλλά η παρακμή έχει αρχίσει να φαίνεται, στην ιδεολογία, στις αποχωρήσεις των παλιών μελών, στις συζητήσεις που γίνονται.

Όσο για τον Γιάννη Γαρατζιώτη, δεν είναι ένα τυχαίο άτομο. Έχει δει πολλά, τον αποβάλλανε γιατί σταμάτησε να είναι ρομποτάκι και επίσης γιατί τον φοβηθήκανε ότι θα φάει την εξουσία από κάποιους. Τα παιχνίδια εξουσίας είναι κάτι καθημερινό για τα παλιά μέλη. Αστείο πως τον παρουσιάζουν σαν μαύρο μάγο και πως επιτέθηκαν εναντίων του. Δεν είναι τέλειος και μερικές φορές ακούγεται σαν πληγωμένο παιδί, αλλά τουλάχιστον αυτός μιλάει ανοιχτά.

Χρειάζεται αρκετό χρόνο να τα ανακαλύψεις όλα αυτά. Να δεις ότι το παιχνίδι τους δεν “βγαίνει” οδηγεί σε αδιέξοδο. Όταν αποφασίσεις να φύγεις μην φοβηθείς. Φεύγοντας δεν προδίδεις κανέναν, μόνο τις ψεύτικες προσδοκίες κάποιων. Η ψυχή σου θα είναι πάντα εκεί που θα τραγουδά η καρδιά σου, ανοιχτή, δυνατή και χαρούμενη.

Αυτά είναι η Νέα Ακρόπολη. Ας είναι κάποιος πολύ προσεκτικός. Ποτέ μην παραδίνεις την δύναμη σου σε κανέναν. Ποτέ μην γίνεσαι υποτακτικός. Ποτέ μην αποδεχτείς μία αλήθεια μόνο και μόνο επειδή σου την λέει κάποιος “δάσκαλος”. Μην γεμίσεις το μυαλό σου με ψέματα τα οποία θα δυσκολευτείς να τα ξεχωρίσεις από τις αλήθειες…

Ας δούμε και μερικά σχόλια αναγνωστών από τις ανωτέρω ιστοσελίδες :

http://orthodox-world.pblogs.gr/2008/06/apokalyptoyme-ti-einai-h-organwsh-nea-akropolh.html

http://www.xfd.gr/?p=968

http://www.cinemascope.gr/forum/index.php?topic=7068.0

http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=2309&postdays=0&postorder=asc&start=75

1) … Σήμερα δε που το κίνημα της “Νέας εποχής” ξεπροβάλλει πιό απειλητικό παρά ποτέ και κυριολεκτικά υπάρχει πλέον ανοιχτός πόλεμος και όχι παρασκηνιακός σε όλα τα επίπεδα με την Ελλάδα σε κοινωνικό,ιστορικό,θρησκευτικό επίπεδο με αποκορύφωμα την “κάρτα πολίτη” που είναι η προσπάθεια εισαγωγής και προετοιμασίας του σφραγίσματος,κάτι που ο πολύς δυστυχώς ανενημέρωτος Ελληνικός λαός δεν μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει,πιστεύω ότι χρειάζονται άτομα που έζησαν ενα μεγάλο διάστημα την NEW AGE εκ των έσω, να βγούν μπροστά στον αγώνα,διότι ο πόλεμος είναι ανοιχτός μαίνεται και χρειαζόμαστε έμπειρους και ικανούς στρατιώτες…

2) … ΑΝ ΣΕ ΤΣΕΚΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΟΥΝ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΣΕ ΣΑΝ ΜΑΖΑ…ΤΟΤΕ ΣΕ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ ΤΟΥΣ. ΑΥΤΟΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΘΕΛΟΥΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΜΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΣΗ-ΑΠΟΨΗ-ΓΝΩΜΗ-ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣ ΣΕ ΟΤΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΕΣΤ ΑΝΤΟΧΗΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΜΕ ΔΟΛΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΥΠΑΚΟΥΟ ΜΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ Η ΓΡΙΑ ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ … ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΘΕΟΣ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΟΤΙ ΣΤΗΝ Ν.Α ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ ΒΡΗΚΑΝ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΝΑΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΕΛΟΙΩΝ ΥΠΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑΝ ,ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ ΑΦΟΥ ΠΛΕΟΝ ΘΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ …

3) Η Νέα Ακρόπολη χαρακτηρίζεται από αυτούς που ασχολούνται με την παρακολούθηση των αιρέσεων και των συναφών παραθρησκευτικών οργανώσεων ωςμία ιδιαζόντως επικίνδυνη διεθνής νεοφασιστική αποκρυφιστική οργάνωση, η οποία γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα.

Είναι επικίνδυνη κυρίως λόγω της οικονομικής εξάρτησης υπό την οποία τελούν τα μέλη της, είναι διεθνής γιατί διαθέτει γραφεία και συνεργαζόμενες οργανώσεις σε 89 χώρες,

είναι νεοφασιστική διότι η οργάνωση της βασίζεται σε μοντέλο ανάλογο με τα παραστρατιωτικά μυστικιστικά τάγματα “ιπποτών” που έδρασαν στην Γερμανία του Μεσοπολέμου και επειδή προβάλλει στα μέλη της την ιδέα του “αυθεντικού ανθρώπου”, δηλαδή μίας new age Αριας φυλής.

Τέλος είναι αποκρυφιστική, διότι διαθέτει κώδικα συμπεριφοράς και παρέχει δρόμους προς την τελείωση του ανθρώπου, οι οποίοι περνούν μέσα από “μυστικές” και “κρυφές” σχεσεις του με το σύμπαν, την φύση και τις εκδηλώσεις τους.

Ιδρύθηκε από τον Αργεντινό Jorg Angel Livranga Rizzi. Η οργάνωση εμφανίζεται ως “φιλοσοφικό κέντρο”, που προσφέρει ομιλίες με ελεύθερη είσοδο.

Στόχος της είναι η εξουδετέρωση της δημοκρατίας, η οποία “κυριαρχεί στους λαούς που βρίσκονται σε υπανθρώπινη κατάσταση”, και η δημιουργία μιάς νέας φυλής υπερανθρώπων εξουσιαστών.

Η οργάνωση κάνει τελετές σε ναούς προς τιμήν αρχαίων θεοτήτων και διαθέτει “Σώμα Ασφαλείας” που πρακτικά είναι ιδιωτικός στρατός στην Αργεντινή.

Στις περισσότερες περιπτώσεις χωρών που ανήκουν στην σφαίρα επιρροής της η εταιρεία στην έδρα τους έχει αναρτημένη τόσο την εθνική όσο και την δική τους σημαία. Όταν η εθνική σημαία βρίσκεται κάτω από την δική τους στον ίδιο ιστό, σημαίνει ότι η οργάνωση θεωρεί ότι η εν λόγω χώρα μελλοντικά θα ανήκει στην υπό ίδρυση αυτοκρατορία της, σε εθνικό επίπεδο.

Η Νέα Ακρόπολη διατηρεί 11 γραφεία στην Ελλάδα, εκ των οποίων τα 9 πυρήνες και τα 3 βοηθητικά. Στην χώρα μας υπάρχουν ελάχιστες προσφυγές εναντίον της και οι περισσότερες απασχολούν τα αστικά δικαστήρια. Ακριβής αριθμός μελών δεν είναι διαθέσιμος από καμία κρατική Αρχή, αλλά η Οργάνωση τελεί υπό στενή παρακολούθηση στην ευρωζώνη, για πιθανή τέλεση οικονομικών εγκλημάτων και για παραβίαση των νόμων περί ατομικών ελευθεριών και προσωπικών δεδομένων.

Η Εκκλησία της Ελλάδος την καταχωρεί ανάμεσα στις 20 πιό επικίνδυνες αιρέσεις – οργανώσεις που δρούν στην χώρα και η θέση της στην λίστα είναι αμέσως μετά από την εκκλησία της Σαηεντολογίας.

Η Οργάνωση διαθέτει επίσης διεθνείς εκδόσεις αλλά και ελληνικές με τοπικό περιεχόμενο, ενώ συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους περιοδικών που ασχολούνται με θεματολογία του ενδιαφέροντος της και δημοφιλή ιστοσελίδα με ανάλογο περιεχόμενο.

4) …Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να προκαλούν σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο αγανάκτηση για την ωραιολογία των παραθρησκευτικών ομάδων και των μεταμφιέσεων τους προκειμένου να παρασύρουν μέσα στα παραθρησκευτικά φιλοσοφικά τους συστήματα νέους ανθρώπους και να τους εκμεταλλευτούν.

Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, πίσω από τα ωραία λόγια των σεκτών, των παραθρησκειών και των αιρέσεων, βλέπει το καλοστημένο παιχνίδι των ψυχοναρκωτικών και του ολοκληρωτικού ελέγχου του νου από τέτοιες ομάδες (mind control).

Οι ομάδες αυτές υπόσχονται ψεύτικους “παραδείσους” (στηριγμένους σε κούφιες θεωρίες και φιλοσοφίες) αλλά δεν περιέχουν το μήνυμα της Ανάστασης και της Αιώνιας Ζωής της Εκκλησίας. Εκκλησία δεν είναι η ιεραρχία κάθε τοπικής Εκκλησίας, ούτε τα μεμονωμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα, αλλά η Βασιλεία του Θεού εν δυνάμει στη γη, μέσω των Μυστηρίων και του αγιασμού του ανθρώπου.

Κάθε ένας, λοιπόν, που εμπλέκεται σε τέτοιες αποκρυφιστικές και παραθρησκευτικές ομάδες μπορεί να γίνει χειρότερος από τη σημερινή πολιτική εξουσία και τις παραμέτρους τους. Κινδυνεύει να υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου και να χάσει τη προσωπικότητά του, καθώς και την εν Χριστώ ελευθερία του.

5) …Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αμεσότερος, εντονότερος και μαζικότερος πόλεμος που δέχεται η κοινωνία μας δεν προέρχεται απ’ τις χριστιανικές αιρέσεις, όσο απ’ το αποκρυφιστικό κίνημα που συνιστά ουσιαστικά την πολυσυζητημένη Νέα Εποχή!!! Οι στόχοι, η πολιτική, και τα πιστεύω τους είναι σαφή, συγκεκριμένα και μεθοδευμένα!!!Και παρότι εμφανίζεται να υπάρχει πληθώρα διαφορετικών μεταξύ τους αποκρυφιστικών οργανώσεων αποτελούν όλες όψεις του ίδιου νομίσματος, φορείς του ίδιου φιλοσοφικού πυρήνα με κοινές καταβολές και παράλληλη ιστορική εξέλιξη.

πηγη

Ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός ως πανοπλία Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Οικονόμου

Ποιός μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι διανύουμε μιά εποχή κατά την οποία κυριαρχεί ο ορθολογισμός και η απολυτοποίηση της ανθρώπινης λογικής, μια εποχή που ο άνθρωπος και τα δημιουργήματά του αυτοανακηρύσσονται το άπαν σ’ αυτό τον κόσμο, απομονώνοντας κι εξοστρακίζοντας κάθε τι το μεταφυσικό, το μυστηριακό, το υπέρλογο; Η φιλολογία ενός νέου, χειρότερου ουμανισμού τείνει να γίνει καθεστώς και ο άνθρωπος κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στα τείχη των επιτευγμάτων του, τα οποία τελικά και θα τον συντρίψουν. Φυσικά, μέσα σε μια τέτοια αρνητική και απογοητευτική ατμόσφαιρα, το να μιλά κανείς για το μυστήριο του Σταυρού και το να κατανοήσει τη θέση που εχει ή που θα επρεπε να έχει στη ζωή των ανθρώπων, μοιάζει με ουτοπία. Είναι καιρός, όμως, και απόλυτη ανάγκη, ν’ αφήσουμε πια αυτή την άκαρπη φιλολογία, για να πλησιάσουμε, όσο μας το επιτρέπουν οι ασθενείς μας δυνάμεις, το μυστήριο του Σταυρού και να δούμε ποιός είναι ο δρόμος που περνάει κάτω από τον ίσκιο Του καί τόν οποίο πρέπει ν’ ακολουθεί ο Χριστιανός για να βρει τη λύτρωση και τη σωτηρία της ψυχής του.

Εργόχειρο Γ. Ιωσήφ του ησυχαστού

Η ζωή του ανθρώπου σ’ αυτό τον κόσμο και δη η ζωή του πιστού, είναι σταυρική, είναι μια πορεία έντονης αγωνίας, πολύμοχθου αγώνα, προσπαθειών, εντάσεων, πτώσεων καί ανατάξεων. Ο βίος μας μοιάζει με μια απέραντη θάλασσα στα κύματα της οποίας κλυδωνίζεται καθημερινά ο προσωπικός κόσμος του καθενός από εμάς. Γι’ αυτό, απόλυτη εφαρμογή έχει ο σοφός λόγος της Αγίας Συγκλητικής, η οποία χαρακτηρίζει το Σταυρό τού Κυρίου «ιστίο», με το οποίο μονάχα μπορούμε να διαπλευσουμε το πέλαγος της ζωής. Πραγματικά, δίχως τον Σταυρό, ο Χριστιανός δεν θα είχε τη δύναμη να προχωρήσει, ν’ αγωνιστεί σκληρά με τους πειρασμούς, το σατανά, τις αντίθεες δυνάμεις του κόσμου και να νικήσει στο τέλος. Γιατί δεν είναι το απλό ξύλο ή το σημείο του Σταυρού που κάνει αδιάφορα ο άνθρωπος, μα η μυστική δύναμη που έρχεται από τη θυσία και το πανάγιο αίμα του Εσταυρωμένου, εκείνο που γιγαντώνει τον άνθρωπο, που έχει σύμμαχο το Σταυρό.

Όπως η σημαία, που δεν είναι παρά ενα κομμάτι άπλό πανί, μας κάνει στο πέρασμά της ν’ αναρριγούμε, γιατί θυμούμαστε τα ιερά και τα όσια της πολυβασανισμένης μας πατρίδας, ετσι και με το Σταυρό, ο νους μας πηγαίνει στο Γολγοθά και στέκεται νοερά δίπλα στην ΙΙαναγία και στον ηγαπημένο μαθητή και κλαίει από αγάπη για Εκείνον και πίνει από την ανοιχτή θεία πληγή τη ζωή που βλάστησε για να λυτρωθούν οι αμαρτωλοί.

Ατενίζοντας κανείς το μέγιστο αυτό σύμβολο της θυσίας και του πόνου με πίστη, μπορεί να δει, με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς του, μιά πραγματικότητα που μόνο συγκλονισμό και δέος μπορεί να προκαλέσει. Βλέπει κρεμασμένο πάνω στο Σταυρό το Πανάγιο σώμα του Χριστού, που τόσα ενήργησε σ’ αυτή τη γη και τόσα έπαθε για τους άνθρώπους όλων των εποχών, ενώ ο άνθρωπος παραλείπει τα περισσότερα για τη σωτηρία του.

Βλέπει μιά λογχισμένη καρδιά να στάζει το αίμα της αγάπης της και να κράζει προς τον Πατέρα, «Πάτερ άφες αυτοίς,..», τη στιγμή που εκείνος δυσκολεύεται να συγχωρήσει όσους τον έβλαψαν ή τον έκαναν να πονέσει.

Βλέπει τις ταπεινώσεις και τους έξευτελισμούς που υπέστη ο Θεάνθρωπος για το πλάσμα Του, ενώ εκείνος δυσανασχετεί, αντιδρά στις περιπτώσεις κατά τις οποίες τον χλευάζουν για την κατά Χριστόν βιωτή και πολιτεία του.

Βλέπει τον τεράστιο εκείνο και βαρύ Σταυρό αλλά δυσκολεύεται να σηκώσει τους πολύ ελαφρύτερους σταυρούς των δυσκολιών και των προβλημάτων αυτής της ολιγόχρονης διαδρομής στη γήινη πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, διαβάζει εκεί στο Σταυρό του Κυρίου όσα κανένα βιβλίο, κανένα πανεπιστήμιο, όσα ακόμα και όλη η σοφία αυτού του κοσμου δεν μπορούν να διδάξουν. Διαβάζει αυτό που πολύ χαρακτηριστικά έγραψε ένας σύγχρονος ορθόδοξος στοχαστής: «Όποιος μας παραδίδει στο Σταυρό, μας αποθέτει στην αγκαλιά της Αγίας Τριάδος, μας χαρίζει το εισιτήριο για την αιώνια μακαριότητα. Όλοι μας, κατά κάποιο τρόπο, είμαστε σταυρωτές του Ιησού ή του αδελφού μας. Το ερώτημα είναι, θα θελήσουμε από σταυρωτές να γί¬νουμε σταυρωμένοι; Αν το θελήσουμε, θα ζησουμε τη βασιλεία του Θεού αιώνια και θα την κάνουμε γνωστή και στην εποχή μας και στο περιβάλλον μας».

Στό κατώφλι του 21ου αι., σ’ αύτό το ιστορικό μεταίχμιο, που φαντάζει βασανιστικό και τρομακτικό μπροστά στο άγνωστο της τρίτης χιλιετίας, ο άνθρωπος μοιάζει ανήμπορος ν’ ανταπεξέλθει στις προκλήσεις των καιρών. Κατά το παρελθόν, αναζήτησε ποικίλα στηρίγματα, προσπαθώντας να γαντζωθεί και ν’ αυτοεπιβεβαιωθεί. Η φιλοσοφία, οι τέχνες, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η πολιτική, το χρήμα, ήταν οι κατά καιρούς «Θεοί» που μάγεψαν τον ταλαίπωρο διαβάτη της ιστορίας, ικανοποιώντας, όμως, μόνο προς στιγμήν τους πόθους και τα όνειρά του για κάτι ανώτερο, για κάτι ποιοτικότερο. Στην εποχή μας αυτοί οι «Θεοί» έχουν αλλάξει και τη θέση τους πήραν τα τεχνολογικά επιτεύγματα, η ηλεκτρονική τεχνολογία, η εξερεύνηση του διαστήματος, που μετατράπηκαν σε αυτοσκοπό. Οι καταστάσεις αυτές, όμως. αντί τελικά ν’ ανοίξουν νέες προοπτικές και να δημιουργήσουν διεξόδους, επιβάρυναν την πνευματική αποχαύνωσή του και τον αποξένωσαν ακόμα πιο πολύ από το περιεχόμενο της ουσίας του, που ξεφεύγει τελικά απ’ αυτά τα περιορισμένα στεγανά, στα οποία ο ίδιος εχει δεσμεύσει τον εαυτό του.

Ο Κύριος δέχτηκε να κρεμαστεί το πανάγιο σώμα Του πάνω στο Σταυρό, «εταπείνωσε εαυτόν..,», για να δώσει διέξοδο στ’ αδιέξοδα που γνώριζε ότι παντα θα ταλαιπωρούν το πλασμα Του. Με τη σταυρική Του θυσία μιας κάλεσε όλους ν’ αποθέσουμε πάνω στο σύμβολο της θυσίας Του τη ζωή και τα εργα μας, να στηρίξουμε εκεί τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας, να σταυρώσουμε τα πάθη και την αμαρτωλότητά μας, θέλοντας να μας κάνει να κατανοήσουμε ότι η σημασία του Σταυρού έγκειται στην προοπτική της Ανάστασης που τον ακολουθεί, ότι αν στηρίξουμε τη ζωή μας στο Σταυρό Του, την οδηγούμε σε καναλια αναστάσιμα, που μόνο μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, μακριά από τις προκλήσεις και τα δέλεαρ του κόσμου, μπορεί κανείς να γευτεί και να βιώσει.

(Αρχιμ. Επιφανίου Σ. Οικονόμου, «Ορθόδοξες θέσεις. Σύγχρονες προσεγγίσεις», εκδ. Ίνδικτος, 2006, σ. 347-350)

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 7 Απριλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Καλλιοπίου.

Ο Άγιος Καλλιόπιος καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και έζησε στο χρόνια του μεγάλου διώκτου της Ορθοδοξίας Διοκλητιανού. Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα η ενάρετη όμως μητέρα του Θεόκλεια τον μεγάλωσε και τον γαλούχησε με τα αθάνατα ρήματα της χριστιανικής πίστης.

Έτσι στην περίοδο των διωγμών ο νεαρός Καλλιόπιος όχι μόνο δε φοβήθηκε αλλά αντιθέτως εμψύχωνε και παρηγορούσε τους ολιγόψυχους. Όταν έφθασε στην περιοχή ο έπαρχος Μάξιμος και άρχισε να βασανίζει και να σκοτώνει πολλούς χριστιανούς ο Καλλιόπιος χωρίς κανένα δισταγμό αλλά με την τόλμη και παρρησία που τον διέκριναν παρουσιάσθηκε αυτοβούλως στον έπαρχο να τον προειδοποιήσει ότι θα λογοδοτήσει στο Θεό για τα εγκλήματά τα οποία διαπράττει εναντίον πιστών ανθρώπων.

Έξαλλος ο έπαρχος διέταξε να τον συλλάβουν, να τον βασανίσουν και να τον κλείσουν στη φυλακή. Όταν μετά από λίγες ημέρες τον οδήγησαν και πάλι μπροστά στον έπαρχο και ο Καλλιόπιος παρά τις κακουχίες και τα βασανιστήρια με στεντόρεια φωνή ομολόγησε με θάρρος την πίστη του ο έπαρχος διέταξε την θανάτωσή του. Μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο κατά σύμπτωση την Μεγάλη Παρασκευή και έλαβε κατ' αυτό το τρόπο το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου.

Η δε μητέρα του Θεόκλεια - κατά την παράδοση - αφού αγκάλιασε το σώμα του γιου της, επί τόπου ξεψύχησε και αυτή.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εκβλαστήσας ως ρόδον Μάρτυς αμάραντον, αθλητικώς κατευφραίνεις την Εκκλησίαν Χριστού, τη ευπνοία των λαμπρών κατορθωμάτων σου, ου γαρ παθών ζωοποιών, ανεδείχθης κοινωνός, νομίμως ανδραγαθήσας, ω Καλλιόπιε μάκαρ, υπέρ της δόξης του Σωτήρος ημών.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

Η ΖΩΗ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ (ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ)

                                                    Η μικρή μας φίλη Ζωή γεννήθηκε τον Ιούνιο του 2011. 
Μία μορφή σπάνιας καρδιοπάθειας δεν της επιτρέπει να αναπτυχθεί και να ζήσει όπως τα άλλα παιδιά. Για να μπορέσει να συμμετέχει σε όλες τις χαρές της ζωής, πρέπει να συγκεντρωθεί το ποσό των 60.000€ για να φύγει στο εξωτερικό, όπου θα την χειρουργήσει ο «Φύλακας-άγγελος» των άρρωστων και άπορων παιδιών του πλανήτη, ο παιδοκαρδιοχειρουργός, διευθυντής του Τµήµατος Καρδιάς-Αγγείων του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου της Γενεύης και ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύµατος «Coeurs pour tous»-«Καρδιές για όλους», κ. Αυξέντιος Καλαγκός.
Οι γονείς άνοιξαν λογαριασμό στην Αlpha Bank με τα παρακάτω στοιχεία: Παρμακλή αβάπτιστο {αρ.Λογαριασμού 347002787002579}. Όσοι από εσάς θέλετε να δώσετε την Αγάπη σας στην μικρή μας φίλη αναφέρετε πως πρόκειται για Δωρεά.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΤΗΛ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΡΟΝΗ ΠΑΡΜΑΚΛΗ- 6972 017 805 (Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΖΩΗΣ) 
πηγή

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΥ

Τῌ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιοπίου καὶ
 τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου, Μητροπολίτου Μυτιλήνης.

Τῇ Ζ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, 
Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιοπίου.

Καλλιόπιος ἔμπαλιν παγεὶς ξύλῳ,
Τὸν ὀρθίως παγέντα δοξάζει Λόγον.
Ζωὴν Καλλιόπιος ἀγήρω ἑβδόμῃ εὗρεν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου,
 Ἐπισκόπου Μυτιλήνης.

Ἐχει Μυτιλήνη σε καὶ τεθνηκότα,
Ὡς ζῶντα, Γεώργιε, προστάτην μέγαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ῥουφίνου Διακόνου.

Σφαγῆς λογισθεὶς ὡς πρόβατον Ῥουφῖνος,
Σφάττει παλαιόν, τὸν διάβολον λύκον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀκυλῖνα, 
τὰς χεῖρας εἰς τοὐπίσω δεσμευθεῖσα, 
καὶ τὴν κοιλίαν φλεχθεῖσα, τελειοῦται.

Ὀπισθόχειρα σχοινίοις στρεβλουμένην,
Ἐμπροσθίως φλέγουσι τὴν Ἀκυλῖναν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη τῶν Ἁγίων διακοσίων Μαρτύρων
 τῶν ἐν Σινώπῃ ξίφει τελειωθέντων.

Ἀνεῖλεν ἀνδρῶν εἰκάδας δέκα ξίφος,
Οἷς ἀνδρικὸς νοῦς, ἀνδρικὴ καὶ καρδία.

Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ἐκεῖνα πού μας χωρίζουν εἶναι πάρα πολλά ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Χ. ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

 «Δεν είμεθα θεολόγοι, αλλά αυτά που μας διδάξανε τα μάθαμε και μείναμε στερεοί εις την πίστιν μας. Τώρα έρχονται «δικοί» μας κι μας λένε ότι αυτά που μας χώριζαν είναι ελάσσονος σημασίας!!! Αλήθεια; Τι απ’ όσες κακοδοξίες μας μάθανε απ’ τα παιδικά μας χρόνια οι πατέρες μας δύνανται να θεωρηθούν μικρά και αμελητέα και άρα και αποδεκτά και από μας τους ίδιους; Διαβάστε και πείτε μας εσείς που αγαπάτε όλον τον κόσμον και τους αιρετικούς άρα, ενώ ημείς είμεθα οι κακοί, του πονηρού οπαδοί, ποια από τα κατωτέρω είναι μικρής σημασίας; Και αν αυτά τα αλλοιωμένα είναι αγαθά, βγήτε και προτρέψατέ μας να τα εφαρμόσουμε. Και αύριο αν ιδώμε και τίποτα το καλό απ’ τον βουδισμό, ας το ακολουθήσωμε και τούτο, υιοθετώντας το. Έλεος…»

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ

 

ΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑΙ

*

ΣΗΜΕΡΟΝ, μας λένε ὑπάρχουν πολλαὶ χριστιανικαὶ «Ἐκκλησίαι» αἱ ὁποῖαι όμως ζοῦν βίον και δροῦν κεχωρισμένως από την μίαν και αγίαν  καθολικήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία ,καὶ διαφέρουν ἀναμεταξύ των ὄχι μόνον κατὰ τὴν τυπικὴν λατρείαν καὶ κατὰ τὰ ἔθιμά των, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν δογματικήν των διδασκαλίαν. Μεταξὺ τῶν πολλῶν τούτων «Ἐκκλησιῶν» αἱ σπουδαιότεραι εἶναι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ καὶ ἡ Προτεσταντική .

Αἱ διαφοραὶ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν τούτων εἶναι πολλαί, ἀλλ’ ἐνταῦθα θὰ ἀναφέρωμεν τὰς βασικωτέρας μόνον ἐξ αὐτῶν.

Πρὸ τοῦ Θ’ αἰῶνος ὑπῆρχε μία, ἐνιαία καὶ ἀδιαίρετος χριστιανικὴ Ἐκκλησία εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ δὲν ὑπῆρχον σημαντικαὶ διαφοραὶ μεταξὺ τῶν ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ Δύσει Ἐκκλησιῶν. Ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ Θ’ αἰῶνος καὶ μετὰ ταῦτα αἱ διαφοραὶ αὗται ἐπολλαπλασιάσθησαν καὶ ἀνεφέροντο εἰς σπουδαῖα σημεῖα τῆς πίστεως διὰ τοῦτο ἐπέφερον αὗται πρῶτον μὲν τὸ σχίσμα μεταξὺ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν Θ’ αἰῶνα, ἔπειτα δὲ προεκάλεσαν τὴν δημιουργίαν κατὰ ον ΙϚ’ αἱῶνα τῶν Προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι ἀπεσπάσθησαν ἀπὸ τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν.

Η Ὀρθόδοξος Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, διετὴρησε την διαδασκαλίαν αυτής γνησίαν καὶ ἀνόθευτον διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ὅπως παρέλαβεν αὐτὴν ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων. Εἰς τὰς ἑπομένας παραγράφους θὰ ἐκθέσωμεν διδασκαλίας τινὰς βασικὰς τῆς πίστεως, εἰς τὰς ὁποίας διαφέρουν ἀναμεταξύ των αἱ άλλαι «Ἐκκλησίαι» με την Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

α) Αἱ πηγαὶ τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας.

- Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ Ἱερα Παράδοσις, κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι αἱ πηγαὶ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἐπέβαλεν εἰς ὅλους τοὺς λαούς, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν εἰς αὐτήν, τὸ λατινικὸν κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀπαγορεύουσα τὴν μετάφρασιν αὐτῆς εἰς τὴν ἐθνικὴν γλῶσσαν ἐκάστου λαοῦ καὶ τὴν χρησιμοποίησιν τῆς μεταφράσεως ἐν ταῖς ἱεραῖς ἀκολουθίαις τῶν Ἐκκλησιῶν των. Εὑρέθησαν μάλιστα Πάπαι, οἱ ὁποῖοι ἀπηγόρευσαν εἰς τὸν λαὸν καὶ αὐτὴν τὴν ἀνάγνωσιν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπὶ τῷ λόγῳ δῆθενὅτι ὁ λαὸς δὲν δύναται νὰ ἐννοῇ ταύτην. Τὸ τοιοῦτον ἀντίκειται πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀπὸ τῶν πρώτων ἀκόμη αἰώνων ἐπέτρεψε τὰς μεταφράσεις εἰς τὴν γλῶσσαν ἐκάστου λαοῦ, διὰ νὰ δύναται οὗτος νὰ ἀναγινώσκῃ τὴν Ἁγίαν Γραφήν. Ἐὰν συναντᾷ δυσερμήνευτα καὶ δυσνόητα μέρη ἐν αὐτῇ ἕχει ὁ λαὸς τοὺς ποιμένας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας του, διὰ νὰ βοηθήσουν αὐτὸν εἰς τὴν κατανόησιν τῶν ἀναγινωσκομένων.

Οἱ Διαμαρτυρόμενοι, ἀφοῦ ἀπέρριψαν τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, ἀποδέχονται τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ὡς τὴν μόνην πηγὴν τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, ἑρμηνεύουν ὅμως ταύτην ἕκαστος κατὰ τὴν γνώμην του˙ διὰ τοῦτο κατέληξαν εἰς πολλὰς παρερμηνείας αὐτῆς, αἱ ὁποῖαι συνετέλεσαν εἰς τὴν δημιουργίαν πλήθους μικρῶν Προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν. Τὴν μετάφρασιν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐπιτρέπουν οἱ Διαμαρτυρόμενοι ὁ ἴδιος ὁ Λούθηρος μάλιστα μετέφρασε ταύτην καὶ ἡ μετάφρασίς του ἀποτελεῖ τὸ ἐπίσημον κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς διὰ τὰς Γερμανικὰς Προτεσταντικὰς Ἐκκλησίας.

Τὴν δευτέραν πηγὴν τῆς πίστεως, τὴν ῾Ἱερὰν Παράδοσιν, ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία διηύρυνε καὶ διέστρεψεν, ἄλλοτε μέν ἐκ πλάνης καὶ παρεξηγήσεως τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἅλλοτε δἑ ἐσκεμμένως, ἐπὶ τῷ σκοπῷ νὰ δικαιολογήσῃ πολλὰς καινοτομίας της, ὅπως θὰ ἴδωμεν εἰς τὰς ἐπομένας παραγράφους. Ἐξ ἀντιδράσεως πρὸς τὴν Παπικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐπειδὴ ἔβλεπον πολλὰς πλάνας αὐτῆς οἱ Προτεστάνται ἀπέρριψαν, ὡς εἴπομεν, πλείως τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἀπαραίτητον συμπλὴρωμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἰσόκυρος πρὸς αὐτήν, ἀπαραίτητος δέ ὁδηγὸς καὶ διὰ τὴν ὀρθὴν έρμηνείαν της.

β) Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου .

Κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται διά τῆς θείας χάριτος καὶ τῆς ἐλευθέρας θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἄνευ τῆς συνεργασίας τῶν δύο τούτων παραγόντων δὲν δύναται νὰ σωθῇ ὁ ἄνθρωπος. Πρὸς τὴν διδασκαλίαν ταύτην συμφωνεῖ γενικῶς καὶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία.

Ἀντιθέτως οἱ Προτεστάνται, ἐπειδὴ δέχονται τὴν πεπλανημένην θεωρίαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μετὰ τὴν ἁμαρτίαν διεφθάρη τελείως καὶ ἀπώλεσε τὴν ἐν ἑαυτῷ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ κατέστη διὰ τοῦτο ἀνίκανος πρὸς πᾶν ἀγαθόν, ἀρνοῦνται πᾶσαν συνεργασίαν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸ ἕργον τῆς σωτηρίας του. Οὗτοι διδάσκουν ὅτι δικαιοῦταί τις ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ σώζεται μόνον διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Χριστόν, τὰ δέ καλὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπακολουθήσουν τὴν πίστιν, οὐδὲν προσθέτουν εἰς τὴν σωτηρίαν τοῦ πιστεύσαντος, οὔτε λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν ἐν τῇ μελλούσῃ σωτηρίᾳ μας εἰς τὴν αἰωνίαν ζωήν. Ἡ πίστις εἶναι ἡ ἀρχὴ ἅμα καὶ τὸ μόνον μέσον τῆς σωτηρίας, τὰ δἑ καλὰ ἔργα οὐδεμίαν ἐπίδρασιν ἀσκοῦν ὡς πρὸς αὐτήν. Ἡ τοιαύτη διδασκαλία ἀντίκειται πρὸς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, αἱ ὁποῖαι πολλάκις διδάσκουν τὴν σπουδαιότητα τῶν καλῶν, ἔργων διὰ τὴν σωτηρίαν μας καὶ ὅτι ἡ πίστις ἄνευ καλῶν ἔργων δέν ὠφελεῖ: 

« Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου, λέγει ὁ Ἰάκωβος, ἐὰν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ, μὴ δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;... ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν »

( Ἰακ. Β’ 14 - 16).

Καὶ ὁ Κύριος τὴν ἀναγκαιότητα τῶν καλῶν ἔργων ἐτόνιζεν εἰς πᾶσαν περίστασιν διὰ τῶν λόγων του: 

« Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς »

( Ματθ. Ζ’ 21).

Αἱ περισσότεραι τῶν Προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶνἀπορρίπτουν ὡς ἀνωφελῆ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπουτήν νηστείαν καὶ τὸν μοναχικὸν βίον.

γ) Ἡ περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος καινοτομία τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας . 

- Μία σπουδαία καινοτομία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διδασκαλία αὐτῆς περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ . Ἡ διδασκαλία αὕτη περὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδαχθεῖσα τὸ πρῶτον κατὰ τὸν Ϛ’ αἰῶνα παρά τινων εἰς τὴν Δύσιν καὶ καταπολεμηθεῖσα ὑπὸ Παπῶν τινων, ὃπως ὑπὸ Λέοντος τοῦ Γ’ καὶ Ἰωάννου τοῦ Η’, ἀνεγνωρίσθη ἐπισήμως ὡς δόγμα ὑπὸ τοῦ Πάπα Βενεδίκτου τοῦ Η’, τὸ 1014, καὶ ἔκτοτε ἀναφέρεται ὑπὸ τῶν Δυτικῶν καὶ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως.

Ἡ πλάνη αὕτη τῶν Δυτικῶν ὀφείλεται πιθανὸν εἰς τὴν προσπάθειάν των, ὅπως ἀποκρούσουν τἡν αἵρεσιν τῶν Ἀρειανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδίδασκον, ὡς γνωστόν, ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι κτίσμα τοῦ Πατρός. Διὰ τῆς διδασκαλίας ὅτι τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐνόμιζον οἱ Δυτικοὶ ὅτι ἐξησφάλιζον τὸ ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα.

Ἀλλ’ ἡ προσθήκη τοῦ filioque( καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ) ἀντίκειται καὶ πρὸς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ πρὸς τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν. Ἡ μὲν Ἁγία Γραφὴ ρητῶς λέγει: 

« Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος, ὅν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται.... »

( Ἰωάν. ΙΕ’ 26).

Εἰς δέ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν βλέπομεν ὅτι οὐδεὶς ἐκκλησιαστικὸς Πατήρ, διδάσκων περὶ ἁγίου Πνεύματος, περιέλαβε καὶ τὴν διδασκαλίαν περὶ τῆς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ δὲ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος διετύπωσε τὸ δόγμα ὅτι τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἑκπορεύεται μόνον ἐκ τοῦ Πατρός. Τὸ filioque παρέλαβον ἐκ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ οἱ ἀποσπασθέντες ἐξ αὐτῶν Προτεστάνται. 

δ) Ἡ Ἐκκλησία . 

- Εἰς τὸ σπουδαῖον τοῦτο ζήτημα, τὸ τῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχουν μεγάλαι διαφοραὶ μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἐν πρώτοις οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἐμπνεόμενοι ὑπὸ ἀπολυταρχικοῦ πνεύματος, διδάσκουν ὅτι ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι ὁφείλουν νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν Πάπαν ὡς κεφαλήν καὶ ἀρχηγὸν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐδημιούργησαν τοιουτοτρόπως τὸ περίφημον Πρωτεῖον τοῦ Πάπα, περὶ τοῦ ὁποίου, πῶς ἀνεκινήθη καὶ διὰ ποίων ἐπιχειρημάτων ὑπεστηρίχθη, γίνεται λὁγος ἐκτενὴς εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν. Συναφὴς εἶναι καὶ ἡ ἅλλη πλάνη τῶν Δυτικῶν, τὸ δόγμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, τὸ ὁποῖον ὡρίσθη κατὰ τὴν Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τὸ 1870 ἐν Ρώμῃ καὶ ἐπὶ Πάπα Πίου τοῦ Θ’. Κατὰ τὸ δόγμα τοῦτο, τὸ ἀλάθητον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καθοδηγεῖται ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, ἀποδίδεται εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος τάσσεται τοιουτοτρόπως ὑπεράνω καὶ αὐτῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἡ μόνη ἀλαθήτως ἀποφαινομένη. Ἀρχὴ εἰς τὰ ζητήματα τῆς πίστεως καὶ τοῦ βίου τῶν Χριστιανῶν.

Οι Διαμαρτυρόμενοι ἐξ ἄλλου ἔχουν ἀπολέσει πᾶσαν ἰδέαν περὶ Ἐκκλησίας καὶ περὶ ἱερατείου, διδάσκοντες ότι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκην ἰδιαιτέρων ὀργάνων, τὰ ὁποῖα νὰ λαμβάνουν διὰ τῆς χειροτονίας τὴν ἐξουσίαν νὰ διοικοῦν, νὰ διδάσκουν καὶ νὰ τελοῦν τὰ ἱερὰ Μυστήρια. Τὴν ἱερωσύνην δὲν δέχονται οὗτοι ὡς ἱερὸν Μυστήριον καὶ ἀποκρούουν τὴν ἰδέαν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, διδάσκοντες ὅτι πᾶς Χριστιανός, ἔχων τὴν προσήκουσαν θεολογικὴν μόρφωσιν καὶ ἐνάρετον βίον, δύναται νὰ τύχῃ οἱουδήποτε ἐκκλησιαστικοῦ ἱερατικοῦ ἀξιώματος. Διὰ τοῦτο οἱ Διαμαρτυρόμενοι δὲν ἔχουν μίαν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ εἶναι διῃρημένοι εἰς ἀναριθμήτους ἀνεξαρτήτους Ἐκκλησίας, ἐκάστη ἀπὸ τὰς ὁποίας ἔχει ἰδίαν δογματικὴν διδασκαλίαν καὶ ἰδίους τρόπους λατρείας. Ἡ διοίκησις δὲ τῆς Ἐκκλησίας διεξάγεται παρ’ αὐτοῖς ποικιλοτρόπως παρ’ ἐπιτροπῶν, ἐκ λαϊκῶν καὶ κληρικῶν, αἱ ὁποῖαι εἰς μέν τὰς Λουθηρανικὰς Ἐκκλησίας διορίζονται ὑπὸ τῶν ἡγεμόνων καὶ τῆς Πολιτικῆς Ἀρχῆς, εἰς δὲ τὰς Καλβινικὰς ἐκλέγονται ὑπὸ τῶν κοινοτήτων. Παρὰ τῇ Ἀγγλικανικῇ Ἐκκλησίᾳ τὴν διοίκησιν ἀσκοῦν οἱ ἐπίσκοποι, διοριζόμενοι ὑπὸ τοῦ βασιλέως. Πολλοὶ τῶν Διαμαρτυρομένων ταυτίζουν Ἐκκλησίαν καὶ Κράτος, ὑποτάσσοντες τὴν Ἐκκλησίαν εἰς αὐτό, ἐνῷ ἡ μὲν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ὑπὲρ τῆς συνεργασίας Κράτους καὶ Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ ἐπιτρέπῃ εἰς τὸ Κράτος τὴν ἐπέμβασιν εἰς τὰ καθαρῶς ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἡ δὲ Δυτικὴ Ἐκκλησία διδάσκει καὶ ἀπαιτεῖ τὴν ὑποταγὴν τοῦ Κράτους εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐξουσίαν.

ε) Τὰ Μυστήρια. 

- Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία παραδέχεται, ὡς καὶ ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία, ἑπτὰ Μυστήρια, ἀλλὰ δίδει περισσοτέραν σημασίαν διὰ τὸ κῦρος τοῦ Μυστηρίου εἰς τὴν τυπικὴν τέλεσίν του παρὰ εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν εὐσεβῆ διάθεσιν τοῦ πιστοῦ. Ἐκ τῶν Διαμαρτυρομένων οἱ πλεῖστοι οὐδεμίαν σημασίαν ἀποδίδουν εἰς τὴν ἱεροτελεστίαν τοῦ Μυστηρίου, φρονοῦντες ὅτι ἡ θεία χάρις μεταδίδεται διὰ μόνου τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι σώζεταί τις μόνον διὰ τῆς πίστεως. Ἀπὸ τὰ ἑπτὰ Μυστήρια οἱ Διαμαρτυρόμενοι δέχονται μόνον τὰ δύο, τὸ Βάπτισμα καὶ τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν, τὰ λοιπὰ δὲ πέντε ἤ ἀπορρίπτουν τελείως ἤ, ὅπως οἱ Ἀγγλικανοί, δέχονται αὐτὰ ὡς ἁπλᾶς ἐκκλησιαστικὰς τελετὰς καὶ ὡς Μυστήρια δευτέρας τάξεως. Μερικαὶ παραφυάδες τῶν Διαμαρτυρομένων οὐδὲν Μυστήριον ἕχουν, δεχόμεναι μόνον τὸ κὴρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ως πρὸς ἔκαστον Μυστήριον ὑπάρχουν αἱ ἀκόλουθοι διαφοραὶ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν.

α) Τὸ Βάπτισμα. - Καὶ οἱ Δυτικοὶ καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι, πλὴν μερικῶν παραφυάδων τούτων, συμφωνοῦντες εἰς τοῦτο πρὸς ἡμᾶς, ἀναγνωρίζουν τὸ Βάπτισμα ὡς ἀναγκαιότατον Μυστήριον εἰς πάντα Χριστιανόν, διὰ νὰ γίνῃ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς πρὸς τὰ ἀποτελέσματα τοῦ Βαπτίσματος, καὶ καθ’ ἡμᾶς καὶ κατὰ τοὺς Δυτικοὺς ἐξαλείφεται δι’ αὐτοῦ ἡ οὐσία τοῦ προπατορικοῦ καὶ τῶν προαιρετικῶν ἁμαρτημάτων, παραμενούσης μιᾶς ἁπλῆς κλίσεως πρὸς τὸ κακὸν ἐν τῷ Χριστιανῷ, ἡ ὁποία δὲν λογίζεται ὡς αμαρτία. Κατὰ τοὺς Διαμαρτυρομένους αἲρεται μὲν ἡ ἐνοχὴ διὰ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα, παραμένει ὅμως ἡ ρίζα αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ μετὰ τὸ Βάπτισμα δὲν λογίζεται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ὡς τοιαύτη.

Παρὰ τοῖς Δυτικοῖς καὶ τοῖς Διαμαρτυρομένοις δὲν τελεῖται τὸ Βάπτισμα διὰ τριπλῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως, ὅπως παρ᾽ ἡμῖν, αλλὰ διὰ ραντισμοῦ ἦ δι’ ἐπιχύσεως. Τὸ παρ’ ἡμῖν « Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... » οὶ Δυτικοὶ μετέτρεψαν εἰς ἐνεργητικόν: « Βαπτίζω σέ.... », διὰ νὰ προσδώσουν μεγαλυτέραν σημασίαν καὶ δύναμιν εἰς τὸν τελοῦντα τὸ μυστήριον κληρικόν. 

β) Τὸ Χρῖσμα . - Καὶ οἱ Δυτικοὶ καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι δὲν τελοῦν τὸ Χρῖσμα, ὅπως ἡμεῖς, ἀμέσως μετὰ τὸ Βάπτισμα,ἀλλ’ ἐχώρισαν αὐτά, τελοῦντες τὸ Χρῖσμα εἰς μὲν τὰ ἄρρενα τὰ 14ον ἔτος τῆς ἡλικίας των, εἰς δὲ τὰ θήλεα τὸ 12ον ἔτος. Ὡς λόγον τῆς τοιαύτης ἀναβολῆς τοῦ Χρίσματος φέρουν ότι πρέπει ὁ Χριστιανός, πρὶν δεχθῇ τοῦτο, νὰ διδαχθῇ προηγουμένως τὰς χριστιανικὰς ἀληθείας, διὰ νὰ εἰσέλθῃ εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μὲ πλὴρη ἐπίγνωσιν τῶν ὑποχρεώσεών του. Ἐν τοιαύτῃ ὅμως περιπτώσει καὶ τὸ Βάπτισμα ἔπρεπε νὰ ἀναβληθῇ, ἕως ὅτου φθάσῃ ὁ πιστὸς εἰς ὥριμον ἡλικίαν. Παρ’ ἡμῖν, οἱ ἀνάδοχοι ἀναλαμβάνουν τὴν ὑποχρέωσιν νὰ διδάξουν βραδύτερον τὰς χριστιανικὰς ἀληθείας εἰς τὸν ἐν μικρᾷ ἡλικίᾳ βαπτισθέντα καὶ χρισθέντα. Ἔπειτα ὁ χωρισμὸς τοῦ Χρίσματος ἀπὸ τοῦ Βαπτίσματος εἶναι άδικαιολόγητος, διότι, ὡς γνωρίζομεν, ἀμέσως μετὰ τὸ Βάπτισμα κατῆλθε τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς εἰς τὸν Κύριον. Οἱ Διαμαρτυρόμενοι, ὡς εἴπομεν, δὲν θεωροῦν τὸ Χρῖσμα ὡς Μυστήριον.

Παρὰ τοῖς Δυτικοῖς τὸ ἅγιον μύρον δὲν ἀποτελεῖται, ὅπως παρ’ ἡμῖν, ἀπὸ ἔλαιον καὶ ἀπὸ πολλὰς εὐώδεις οὐσίας, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ ἔλαιον καὶ βάλσαμον. Ἐν τῆ Ἀγγλικανικῇ Ἐκκλησίᾳ τὸ Χρῖσμα τελεῖται ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου, ὅπως καὶ παρὰ τοῖς Δυτικοῖς, παρὰ τοῖς ὁποίοις εἶναι δυνατὸν νὰ τελεσθῇ καὶ παρὰ πρεσβυτέρου, κατόπιν εἰδικῆς ἐπισκοπικῆς ἀδείας.

γ) Ἡ Θεία Εὐχαριστία .- Ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία καὶ ἡ Δυτικὴ δέχονται ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι Μυστήριον καὶ θυσία καὶ ὅτι διὰ τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος μεταβάλλονται πραγματικῶς εἰς αὐτὸ τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Κυρίου. Οἱ Διαμαρτυρόμενοι ἀποδέχονται ταύτην μόνον ὡς Μυστὴριον καὶ οὐχὶ ὡς θυσίαν καὶ ὅτι ἡ μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἶνου εἰς σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι πραγματική, ἀλλὰ μυστηριακὴ, ἤ ὅτι ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος ἁπλῶς συμβολίζουν τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου.

Καὶ ὡς πρὸς τὰ συστατικὰ τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ τὴν κοινωνίαν τούτων ὑπάρχουν διαφοραὶ μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν. Τοιουτοτρόπως ἡ μέν ἡμετέρα Ἐκκλησία, ἀκολουθοῦσα τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, μεταχειρίζεται ἐνζυμον ἅρτον, ἐνῷ ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι μεταχειρίζονται ἅζυμον. Ὡς πρὸς τὸν οἶνον οἱ Δυτικοὶ καὶ ἡμεῖς μεταχειριζόμεθα οἶνον μεμειγμένον μὲ ὔδωρ, οἱ δὲ Διαμαρτυρόμενοι οἶνον ἄκρατον. Ὡς πρὸς τὴν μετάληψιν τῶν τιμίων Δώρων οἱ μέν Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι μεταλαμβὰνουν πάντες καὶ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, ἐνῷ παρὰ τοῖς Δυτικοῖς μόνον τοῦ ἄρτου μεταλαμβάνουν πάντες, παρὰ τοὺς λόγους τοῦ Κυρὶου « Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες » τοῦ οἵνου κοινωνοῦν παρὰ τοῖς Δυτικοῖς μόνον οἱ λειτουργοῦντες κληρικοί. Παρ’ ἡμῖν μεταλαμβάνουν τῆ θείας Κοινωνίας καὶ τὰ βρέφη, ἑν ᾧ παρὰ τοῖς Δυτικοῖς καὶ Διαμαρτυρομένοις παρέχεται ἡ θεία Κοινωνωνία εἰς τὰ παιδιὰ μόνον μετὰ τὸ Χρῖσμά των. Γενικῶς ἑκ τῶν Διαμαρτυρομένων οἱ Ἀγγλικανοὶ προσεγγίζουν πολὺ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς πρὸς τὴν διδασκαλίαν των περὶ τῆς Θείας Εὐχαριστίας. 

δ) Ἡ Μετάνοια . - Κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, τὰ ἐπιτίμια, ἦτοι αἱ ποιναί, αἱ ὁποῖαι ἐπιβάλλονται ὑπὸ τοῦ ἱερέως εἰς τὸν μετανοοῦντα πιστὸν μετὰ τὴν τέλεσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας, ἀποβλέπουν μόνον εἰς τὴν ἠθικὴν ἄσκησιν καὶ ψυχικὴν βελτίωσιν τοῦ μετανοήσαντος, ὥστε νὰ μὴ ἐπαναλάβη οὖτος τὸν αὐτὸν ἁμαρτωλὸν βίον.Παρὰ τοῖς Δυτικοῖς ἀντιθέτως τά ἑπιτίμια θεωροῦνται ὡς ἀποβλέποντα εἰς τὴν ἱκανοποίησιν τῆς θείας δικαιοσύνης. Συναφεῖς πρὸς τὴν τοιαύτην ἀντίληψιν τῶν Δυτικῶν εἶναι καὶ αἱ πεπλανημέναι δογματικαί των διδασκαλίαιπερὶ τοῦ θησαυροῦ τῶν ἀξιομισθιῶν τῶν ἁγίων, περὶ ἀφέσεων καὶ συγχωροχαρτίων καὶ περὶ καθαρτηρίου πυρός, περὶ τῶν ὁποίων θὰ κάμωμεν λόγον κατωτέρω.

Οἱ Διαμαρτυρόμενοι δέν δέχονται τὴν Μετάνοιαν ὡς Μυστήριον, θεωροῦντες ταύτην ὡς ὠφέλιμον μόνον διὰ τὴν ἠθικὴν ἐνίσχυσιν καὶ παρηγορίαν τῶν Χριστιανῶν.

ε) Ἡ Ἱερωσύνη. - Οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ ἐκ τῶν Διαμαρτυρομένων οἱ Ἀγγλικανοὶ ἔχουν τρεῖς βαθμοὺς τῆς Ἱερωσύνης, οἱ δὲ λοιποὶ Διαμαρτυρόμενοι ἔχουν μόνον τοὺς βαθμοὺς τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τοῦ διακόνου. Παρὰ τοῖς Ὀρθοδόξοις ἐπιτρέπεται ὁ γάμος εἰς τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς διακόνους, ἀλλ’ οὐχὶ μετὰ τὴν χειροτονίαν, οἱ δὲ ἐπίσκοποι ἀπὸ τοῦ Δ’ αἰῶνος εἶναι πάντοτε, ἄγαμοι, ἐνῷ κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνας ἐπετρέπετο νὰ χειροτονῶνται ἐπίσκοποι καὶ ἔγγαμοι κληρικοί. Παρὰ τοῖς Δυτικοῖς ὅλοι οἱ κληρικοὶ εἶναι ἄγαμοι, παρὰ δὲ τοῖς Διαμαρτυρομένοις ὁ γάμος ἐπιτρέπεται εἰς τοὺς κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμῶν καὶ πρὸ καὶ μετὰ τὴν χειροτονὶαν των, διότι ἡ χειροτονία δὲν θεωρεῖται παρ’ αὐτῶν ὡς Μυστήριον.

Ὡς πρὸς τὸ ἔγκυρον τῆς χειροτονίας τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν κρατεῖ παρὰ τῇ ἡμετέρα Ἐκκλησίᾳ ἡ γνώμη νὰ ἀναγνωρίζωνται ὡς ἔγκυροι αἱ χειροτονίαι ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν τὴν Ἱερωσύνην ὡς Μυστήριον, ὑπὸ τὸν ὅρον ὅμως οἱ τοιοῦτοι κληρικοὶ νὰ λάβουν νέαν χειροθεσίαν καὶ νὰ ἐπιδώσουν ἔγγραφον ἀποδοκιμασίαν τῶν καινοδοξιῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς ὁποίας προέρχονται.

ς) Ο Γάμος. - Οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Δυτικοὶ θεωροῦν τὸν γάμον ὡς Μυστηρὶον, οἱ δὲ Διαμαρτυρόμενοι οὐχί, μολονότι ἀναγνωρίζουν τὸν γάμον ὡς θεῖον θεσμόν.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιτρέπει κατὰ συγκατάβασιν καὶ δεύτερον καὶ τρίτον γάμον, ἡ δὲ Δυτικὴ Ἐκκλησία καὶ αἱ τῶν Διαμαρτυρομένων ἐπιτρέπουν καὶ τέταρτον γάμον. Ὡς πρὸς τὴν διάλυσιν τοῦ γάμου οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιτρέπουν τὸ διαζύγιον μόνον διὰ λόγους συζυγικῆς ἀπιστίας, τελευταίως ὅμως ἤρχισε νὰ ἐπιτρέπηται τὸ διαζύγιον καὶ διὰ λόγους, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν ἀδύνατον τήν συμβίωσιν τῶν συζύγων. Παρὰ τοἷς Διαμαρτυρομένοις ἐπιτρέπεται τὸ διαζύγιον καὶ διὰ τὴν ἐλαχίστην αἰτίαν καὶ διὰ τοῦτο τὰ διαζύγια παρ’ αὐτοῖς εῖναι συνήθη καὶ ὁ οἰκογενειακὸς βίος ἔχει κλονισθῆ πολύ. Ὡς πρὸς τὰ κωλύματα τοῦ γάμου οἱ Διαμαρτυρόμενοι ἀναγνωρίζουν μόνον τὰ προερχόμενα ἐκ τῆς συγγενείας ἐξ αἴματος. Οἱ Δυτικοὶ δέν ἐπιτρέπουν ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει τὸ διαζύγιον, μολονότι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐπέτρεψε τοῦτο διὰ λόγους ἀπιστίας καὶ μολονότι τοιαύτη ἀπόλυτος ἀπαγόρευσις ἔχει κάκιστον ἀντίκτυπον καὶ ὁλεθρίας συνεπείας εἰς τὸν βίον τῶν πιστῶν.

ζ) Τὸ Εὐχέλαιον . - Ἡ Δυτικὴ «Ἐκκλησία», παρὰ τὴν κρατήσασαν παράδοσιν τῆς Ἀρχαίας Ἐκκλησίας μέχρι τοῦ ΙΒ’ αἰῶνος, ὥρισεν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς ταύτης, ὅπως τὸ Μυστήριον τοῦ Εὐχελαίου τελῆται κατὰ τὰς τελευταίας στιγμὰς τοῦ Χριστιανοῦ, ὡς τελευταῖόν του ἐφόδιον διὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωήν του. Ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία, ὡς τελευταῖον ἐφόδιον εἰς τοὺς ἑτοιμοθανάτους, ὥρισε τὴν ἐξομολόγησιν καὶ τὴν μετάληψιν τῆς θείας Κοινωνίας. Οἱ Δυτικοὶ ἐκαινοτόμησαν καὶ εἰς ἄλλα πράγματα ὡς πρὸς τὸ Μυστήριον τοῦτο.

Οὕτως, ἐπειδὴ θεωροῦν τὸ Εὐχέλαιον ὡς τὸ τελευταῖον ἐφόδιον, δέν ἐπιτρέπουν τὴν ἐπανάληψίν του, ἄν ὁ ἀσθενὴς θεραπευθῇ μετὰ τὴν τέλεσιν τοῦ Εὐχελαίου.Ἐπίσης ἐθέσπισαν ὅτι μόνον οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νὰ τελοῦν τοῦτο. Ταῦτα πάντα ἀντίκεινται πρὸς τοὺς λόγους τοῦ Ἰακώβου ἐν Ε’ 14 - 16 καὶ πρὸς τὴν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Διαμαρτυρόμενοι δέν δέχονται τὸ Εὐχέλαιον ὡς Μυστήριον.Ἀντὶ τούτου συνιστοῦν νὰ μεταβαίνῃ ὁ ἱερεὺς παρὰ τὴν κλίνην τοῦ ἐτοιμοθανάτου καὶ νὰ ἀναγινώσκῃ πλησίον του διαφόρους εὐχὰς καὶ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν, ἐνισχύων αὐτὸν καὶ διὰ λόγων.

ς) Αἱ ἔσχαται ἡμέραι.

α) Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀξιομισθιῶν τῶν ἀγιῶν. Ἡ Δυτικὴ «Ἐκκλησία» διδάσκει ὅτι, διὰ νὰ σωθῇ ὁ Χριστιανός, ἀπαιτεῖται ὡρισμένον ποσὸν !!! ἀγαθῶν ἔργων. Οἱ ἅγιοι ὅμως ὑπερβαίνουν τὰ ἐπιβεβλημένα εἱς αὐτοὺς καθήκοντα καὶ πράττουν περισσότερα ἀγαθὰ ἔργα παρὰ ὅσα χρειάζονται διὰ τὴν σωτηρίαν των. Τὰ τοιαῦτα περισσεύοντα ἀγαθὰ ἔργα ἀποταμιεύονται καὶ ἀποτελοῦν τὸν θησαυρὸν τῶν ἀξιομισθιῶν τῶν ἁγίων. Εἰς τὸν θησαυρὸν τοῦτου τῶν ἀξιομισθιῶν τῶν ἁγίων προστίθεται καὶ ἡ μεγάλη ἀξιομισθία τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου. Ἐν συνεχείᾳ διδάσκουν οἰ Δυτικοὶ ὅτι οἱ Πάπαι δύνανται νὰ διαθέτουν μερικὰ ἀγαθὰ ἔργα ἐκ τοῦ θησαυροῦ τούτου τῶν ἀγαθῶν ἔργων τῶν ἁγίων ὑπὲρ ἄλλων Χριστιανῶν πρὸς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν των. Τοιουτοτρόπως ἐδημιουργήθη τὸ ζήτημα τῆς πωλήσεως ἀφέσεων ἢ συγχωροχαρτίων ὑπὸ τοῦ Πάπα, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον προεκάλεσε τόσον σάλον καὶ τόσας καταχρήσεις εἰς τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν. Τὰ περιλάλητα αὐτὰ συγχωροχάρτια( indulgentia), δηλαδὴ ἡ γραπτὴ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν, ὑπῆρξαν σκάνδαλον καὶ ἐξήγειραν ὅλους τοὺς γνησίους Χριστιανούς. Ὁ Πάπας Λέων ὁ Ι’ μάλιστα ἔφθασεν εἰς τὸ σημεῖον νὰ ἐπιτρέψῃ εἰς τὸν ἀρχιεπίσκοπον τῆς Γερμανικῆς πόλεως Μαγεντίας τὴν πώλησιν συγχωροχαρτίων ἐπὶ 8 ἔτη, ὑπὸ τὸν ὅρον νά μοιρασθοῦν τὰ κέρδη. Τοῦτο ἐξήγειρε τὸν γνωστὸν θρησκευτικὸν μεταρρυθμιστὴν τῆς Δύσεως Μαρτῖνον Λούθηρου.

Αἱ τοιαῦται διδασκαλίαι τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἶναι τελείως ἀντίθετοι πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς Ἁγ. Γραφῆς. Κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφήν, οὐδεὶς δύναται νὰ πράττῃ περισσότερα ἀγαθὰ ἕργα παρὰ ὅσα χρειάζεται διὰ τὴν σωτηρίαν του. Καὶ ὁ μέγιστος τῶν ἀγίων ἔχει ἀνάγκην τοῦ ἐλέους καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ σωθῇ, καὶ δέν πρέπει νὰ λησμονῶμεν τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου: 

« ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι δ ὁφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν »

(Λουκ. ΙΖ’ 10)

Ἡ περὶ συγχωροχαρτίων διδασκαλία δύναται νὰ διαστρέψῃ εὐκόλως τὴν ἠθικότητα τῶν Χριστιανῶν, διότι, ὅταν οὗτοι πιστεύουν ὅτι δύνιανται μὲ χρὴματα νὰ ἐξαγοράζουν τὴν ἄφεσιν τῶν ἀμαρτιῶν των, τότε οὐδεὶς λόγος ὑπάρχει νὰ κοπιάζουν καὶ νὰ ἀγωνίζωνται ἠθικῶς ὑπέρ τῆς σωτηρίας των.

β) Τὸ καθαρτήριον πῦρ . Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι πρέπει νὰ διακρίνωμεν 1) Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ περιέπεσαν εἰς ἁμαρτὴματα, μετενόησαν καὶ ἐξωμολογὴθησαν, ἀλλὰ δὲν ἐπρόφθασαν νὰ ἐκτελέσουν τὸν κανόνα, ὁ ὁποῖος ἐπεβλὴθη εἰς αὐτοὺς ὑπὸ τοῦ Πνευματικοῦ, ἤ εἶχον τὴν διάθεσιν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν, ἀλλά, λόγῳ αἰφνιδίου θανάτου ἤ ἄλλων κωλυμάτων, δέν ἐπρόφθασαν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ τύχουν τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν 2) Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν κατὰ πάντα ἀγαθοί, καὶ τούτων αἱ ψυχαὶ μεταβαίνουν κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸν παράδεισον καὶ 3) τοὺς κακοὺς Χριστιανούς, τῶν ὁποίων αἱ ψυχαὶ μετὰ θάνατον μεταβαίνουν κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὴν κόλασιν. Μόνον αἵ ψυχαὶ τῆς πρώτης κατηγορίας μεταβαίνουν εἰς μέσην κατάστασιν, εἰς τὸ καθαρτήριον πῦρ , διὰ τοῦ ὁποίου αὗται καθαρίζονται ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας των, ἄλλαι βραδύτερον καὶ ἄλλαι ἐνωρίτερον, ἀναλόγως τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ ἔργων των. Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία περαιτέρω διδάσκει ὅτι διὰ τῶν δεήσεων τῶν λειτουργῶν της, καὶ μάλιστα διὰ τῶν ἀφέσεων, δύναται νὰ ἀπαλλάξῃ τοὺς ἀνωτέρω Χριστιανοὺς ἀπὁ τὸ καθαρτήριον πῦρ καὶ νὰ συντελέσῃ, ὤστε νὰ μεταβοῦν καὶ τούτων αἱ ψυχαὶ εἰς τὸν παράδεισον.

Ἡ περὶ καθαρτηρίου πυρὸς διδασκαλία τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, διατυπωθεῖσα ὑπὸ τῶν Συνόδων Φλωρεντίας(1439) καὶΤριδέντου ( 1545), ἀντίκειται ἀπολύτως καὶ πρὸς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ πρὸς τὴν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, διότι γίνεται μὲν λόγος ἐν τῇ Ἁγ. Γραφῇ καὶ παρὰ τοῖς Πατράσι τῆς Ἐκκλησίας περὶ πυρὸς πρὸς καθαρισμόν, ἀλλ’ οὐχὶ κατὰ τὴν ἀνωτέρω διδασκαλίαν τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας περὶ καθαρτηρίου πυρὸς καὶ περὶ τοῦ τρόπου τῆς ἀπαλλαγῆς ἐξ αὐτοῦ.

Καὶ ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία καὶ «αἱ» τῶν Διαμαρτυρομένων ἀπέκρουσαν καὶ ἐπολέμησαν σφοδρῶς τὰς ἀστηρίκτους καὶ ἐσφαλμένας ἰδέας τῶν Παπικῶν περὶ θησαυροῦ τῶν ἀξιομισθιῶν τῶν ἁγίων καὶ περὶ καθαρτηρίου πυρός. Δὲν ἔχουν δέ οὐδεμίαν σχέσιν αἱ ἰδέαι των αὗται πρὸς τὰ μνημόσυνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, περὶ τῶν ὁποίων εἰς τὸ οἱκεῖον κεφάλαιον ἔγινε λόγος προηγουμένως.

ζ) Ἡ λατρεία. 

- Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία εἰσήγαγε πολλὰς καινοτομίας καὶ εἰς τὴν θείαν λατρείαν. Ὁ λαὸς ἐξ ἀμαθείας ἀπέδιδε μαγικὴν δύναμιν εἰς τὰς τελετὰς τῆς θείας λατρείας καὶ ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία ὑπέθαλψε τὴν τοιαύτην πίστιν τοῦ λαοῦ, ἀποδίδουσα εἰς τὰς εἰκόνας, εἰς τὰ λείψανα τῶν ἁγίων καὶ εἰς πολλὰς τελετὰς δύναμιν, τὴν ὁποίαν δέν ἕχουν κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ μάλιστα τῆς Ζ’, ἡ ὁποία ἀπεφάνθη περὶ τῶν εἰκόνων. Ὁ ἀμαθὴς καθολικὸς Χριστιανὸς ἐπίστευεν ὅτι ἀρκεῖ ἡ θαυματουργὸς δύναμις τῶν εἰκόνων καὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων, διὰ νὰ τὸν σώσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Ἐκδήλωσιν τῶν τοιούτων ἐσφαλμένων ἰδεῶν καὶ τάσεων τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν καὶ αἱ κατὰ τὸν ΙΔ’ αἰῶνα καὶ ἐπὶ Πάπα Βονιφατίου τοῦ Η’ τὸ πρῶτον καθιερωθεῖσαι ἱεραὶ ἀποδημίαι εἰς Ρώμην. Οἱ λαμβάνοντες μέρος εἰς τὰς ἱερὰς ταύτας ἀποδημίας εἰς τὴν Ρώμην ἐλάμβανον, κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, πλήρη ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν των. Γενικῶςἡ θεία λατρεία ἔχει προσλάβει παρὰ τοῖς Δυτικοῖς πολὺ θεατρικὸν καὶ ἐπιδεικτικὸν χαρακτῆρα καὶ ἔχει καταντὴσει εἱς λατρείαν ἐξωτερικῶν τύπων, ἐνῷ ὁ Κύριος ἀπῄτησε πρὸ παντὸς πνευματικὴν λατρείαν τοῦ θεοῦ, εἰπὼν εἰς τὴν Σαμαρείτιδα: 

« πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν »

(Ἰωάν. Δ’ 24)

Οἱ Προτεστάνται ἐξ ἀντιδράσεως καὶ ἀντιθέσεως πρὸς τὴν παπικὴν Ἐκκλησίαν περιέπεσαν εἰς ἄλλας ἀκρότητας καὶ τελείως ἐσφαλμένας ἀντιλήψεις, διότι οὗτοι κατήργησαν ὅλας τὰς ἐορτάς, πλὴν τῶν ἀναφερομένων εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, ἀπεγύμνωσαν τοὺς ναούς των σχεδὸν παντὸς διακόσμου καὶ τῶν εἰκόνων, ἀπέρριψαν τὴν διδασκαλίαν περὶ μεσιτείας τῶν Ἁγίων παρὰ τῷ Θεῷ καὶ τὴν τιμητικὴν προσκύνησιν αὐτῶν καὶ περιώρισαν τὴν θείαν λατρείαν εἰς ὕμνους τινάς, εἰς τὴν ἀνάγνωσιν περικοπῶν ἐκ τῆς Ἀγίας Γραφῆς καὶ εἰς τὸ κήρυγμα, εἰς τὸ ὀποῖον βεβαίως πολὺ ὀρθῶς ἀποδίδουν μεγίστην σημασίαν διὰ τὴν θρησκευτικὴν ἀναγέννησιν τῶν πιστῶν. Τοιουτοτρόπως καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν ὁδόν, τὴν ὁποίαν ἠκολούΘει ἡ ἀρχαία καὶ ἀδιαίρετος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὁυσίαν μόνον ἡ ἡμετέρα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀκολουθεῖ πιστῶς ἀπ’ ἀρχῆς.

πηγή

Σταυρός-Ιερωσύνη-Ιεραποστολή του Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ Νεκταρίου,

Την τρίτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία τοποθετεί στο μέσον της Ευχαριστιακής Συνάξεως το ζωοποιό ξύλο του Τιμίου Σταυρού.Καλεί τους πιστούς να προσκυνήσουν με ευλάβεια το πορφυρωμένο από το άχραντο Αίμα του Θεανθρώπου Τίμιο Ξύλο. Ο κάθε ένας από εμάς στέκεται ενώπιον του Σταυρού. Ο Σταυρὀς μοιάζει με ένα πνευματικό καθρέπτη. Γι αυτό στέκεται στο μέσον του Ναού. Για να καθρεπτίσουμε σε αυτόν την ψυχή και την καρδιά μας.

  Οι πρώτοι που πρέπει να το κάμουν αυτό είμαστε εμείς οι κληρικοί. Τον λιτανεύουμε όχι για να εκτελέσουμε μια θεατρική πράξη, αλλά για να μαθητεύσουμε πρώτοι στον κανόνα ζωής που μας προσφέρει.

  Παρατηρώ τον Σταυρό και αναλογίζομαι. Επάνω σε αυτό το Ξύλο καρφώθηκε ο Κύριός μας Ιησούς. Γυμνός. Καταπληγωμένος. Καταφρονημένος. Εγκαταλελειμένος. Το μαρτύριο φρικτό. Κι όλα αυτά για να εισέλθει ο Θεός στην φρικτή πραγματικότητα του θανάτου που εμείς δημιουργήσαμε με την αφροσύνη μας και να μας ελευθερώσει και να μας εισαγάγει στην ευλογημένη κοινωνία αγάπης και ζωής που Αυτός δημιούργησε.

  Η Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου δεν αποτελεί για εμάς τους κληρικούς μια ωραία ευκαιρία για ένα συγκινητικό κήρυγμα. Αλλά είναι κανόνας ζωής. Κανόνας νέας βιοτής που οφείλουμε πρώτοι να εγκολπωθούμε και στη συνέχεια να προσφέρουμε σε όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως.

  Η Ιερωσύνη (όπως πρώτα από όλα η χριστιανική ζωή) είναι σταυρός. Επάνω σε αυτόν τον σταυρό θα καρφωθεί ο κληρικός. Καρφιά είναι η εκούσια αφιέρωση στον Κύριό μας, η υπακοή στο θέλημά του, η απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, η υποχρέωση να γίνεις μάρτυρας του Σταυρού και της Αναστάσεως. Στο σταυρό κρέμεσαι γυμνός. Απογυμνωμένος από το δικό σου θέλω, τις δικές σου φιλοδοξίες και επιδιώξεις. Είσαι καταπληγωμένος. Γιατί εκτός των δικών σου αμαρτημάτων, βαστάζεις και τα ανομήματα του λαού που σου εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Είσαι καταφρονημένος γιατί δεν συσχηματίζεσαι με το αμαρτωλό φρόνημα του κόσμου. Ακόμη γιατί το χάρισμα που σου δόθηκε, είναι χάρισμα διακονίας κι όχι εξουσίας. Είσαι εγκαταλελειμένος. Γιατί μπροστά το Θυσιαστήριο πρέπει να σταθείς μόνος σου. Να υψώσεις τα χέρια σου. Όχι σε φαρισαϊκή προσευχή. Αλλά για να κρατήσεις τα χέρια των αδελφών σου και να τα ενώσεις με τά Πανάχραντα χέρια του Σωτήρα μας Χριστού.

  Απέναντι από τον σταυρό σου θα σταθούν κι αυτοί που θα σε υβρίζουν και θα σε χλευάζουν.  Κι εσύ, μιμούμενος τον Διδάσκαλό σου, θα ευλογείς αυτούς που σε καταρώνται. Θα συγχωρείς αυτούς που θα σου προξενούν περισσότερες πληγές.

  Η αποστολή σου δεν είναι να χαίρεσαι το φως της Αναστάσεως, την θαλπωρή της θεϊκής αγάπης αλλά να κατεβαίνεις στα σκοτεινά τάρταρα αυτού εδώ του κόσμου, νά περπατάς στα γεμάτα θάνατο σοκκάκια του και να προσφέρεις απλόχερα Φως και Ζωή.

  Παρατηρώ τον Σταυρό και αναλογίζομαι. Είναι σταυρός η μαρτυρία του Χριστού στα έθνη. Δεν υπάρχουν σήμερα κληρικοί που να θέλουν να λιτανεύσουν αυτόν τον σταυρό της ιεραποστολής. Λίγες οι εξαιρέσεις. Κι αυτοί θεωρούνται από τους πολλούς «ανόητοι» και «τρελλοί». Σταυρός η ιεραποστολή. Γιατί πρέπει να σταθείς ξένος μεταξύ ξένων. Να απογυμνωθείς ακόμα και από την εθνικότητά σου και την πολιτιστική παράδοσή σου. Οφείλεις να δώσεις μαρτυρία Χριστού και μόνον αυτή.Θα μείνεις μόνος. Εγκαταλελειμένος από όλους. Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί εάν έχεις να καλύψεις τις βιοτικές σου ανάγκες. Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί αν ζεις ή πεθαίνεις.  Θα υποστείς πολλές ταλαιπωρίες και πειρασμούς. Μα εσύ πρέπει να μείνεις καρφωμένος επάνω στο σταυρό σου. Γιατί αν ενδώσεις στον πειρασμό και κατεβείς τότε η μαρτυρία σου δεν θα προσφέρει ζωή αλλά θάνατο.

  Παρατηρώ τον Σταυρό. Και τώρα προσπίπτω ενώπιόν του και προσκυνώ. «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου»!

amen.gr

Ἡ προσκύνησις του Τιμίου Σταυρού Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως (Κυριακή Γ' τῶν Νηστειῶν)

του

ΤΕΛΗ ΠΕΚΛΑΡΗ

πηγή

«Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον,

ἂν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον

καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;»

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Πόση φρίκη προκαλοῦσε ἄλλοτε ἡ θέα τοῦ σταυροῦ, ὅταν ἀκὸμημ δὲν τὸν εἶχε ἁγιάσει τὸ Πανάγιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Ἦταν τότε τὸ σύμβολο τῆς ἀτιμίας καὶ τῆς ντροπῆς. Ἐπάνω ἐκεῖ θανατώνονταν οἱ κακοῦργοι, ὅπως σήμερα θανατώνονται ἤ στὴ λαιμητόμο, ἤ στὴν ἀγχόνη, ἤ μὲ ντουφέκι. Ὅ,τι αἰσθάνεται κανεὶς ὅταν ἀντικρίζη τὴ λαιμητόμο καὶ τὴν κρεμάλα σήμερα, ἐκεῖνο αἰσθανόνταν οἱ ἄνθρωποι τότε, ὅταν ἔβλεπαν τὸ Σταυρό.

Οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Πέρσες πρῶτοι πρῶτοι ἀπὸ τὴν ἀρχαιοτάτη ἐποχὴ θανάτωναν τοὺς κακούργους καὶ τοὺς προδότες ἐπάνω στὸ σταυρό. Ἔπειτα καὶ οἱ Ρωμαῖοι ἔκαναν καθημερινὴ χρήση θανατώνοντας τοὺς κακούργους καὶ τοὺς δυστυχισμένους δούλους τους. Ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους πῆραν τὸ σταυρὸ καὶ οἱ Ἑβραῖοι καὶ αὐτὸν φόρτωσαν ἐπάνω στοὺς ὤμους τοῦ Κυρίου μας καὶ ἔτσι φορτωμένος Ἐκεῖνος ἀνέβηκε στὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ καὶ ἐπάνω ἐκεῖ σὰν ἕνας κοινὸς κακοῦργος ὑπόμεινε ἕνα σκληρό, ἕνα ἐπονείδιστο θάνατο.

Ἀπὸ τότε ὁ σταυρὸς δὲν εἶναι πλέον τὸ σύμβολο τῆς ἀτιμίας καὶ τῆς ντροπῆς, εἶναι τὸ σύμβολο τῆς χάριτος καὶ τῆς οὐράνιας γαλήνης καὶ τῆς παρηγοριᾶς.

Ὁ Καρυστίας καὶ Σκύρου Παντελεήμων
  

*

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.

Ὅς γὰρ ἄν θέλη τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.

Τι γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδὴσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;

Ἤ τὶ δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτη τῆ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν, ὅταν ἔλθη ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἄν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Ἐκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον (Κεφ. η´, 34-38 καὶ Θ´, 1)

Ἐξήγηση

 

Εἶπεν ὁ Κύριος. Ὅποιος θέλει νὰ ἔλθη ὀπίσω μου, ἂς ἀπαρνηθῆ τὸν ἑαυτό του, κι ἄς σηκώση τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθῆ.

Γιατὶ ὅποιος θέλει νὰ γλιτώση τὴ ζωή του, θὰ τὴν χάση· μὰ ὅποιος γιὰ μένα καὶ γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο, χάση τὴ ζωή του, αὐτὸς θὰ τὴ σώση.

Γιατὶ τὶ θὰ ὠφελήση τὸν ἄνθρωπο ἂν κερδίση τὸν κόσμο ὁλόκληρο καὶ χάση τὴν ψυχή του;

Ἤ τί θὰ δώση ὁ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του;

Γιατὶ ὅποιος ντραπῆ γιὰ μένα καὶ τὰ λόγια μου, μέσα σ’ αὐτὴ τὴ γενεὰ τὴ διεφθαρμένη κι ἁμαρτωλή, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ τὸν ἀποστραφῆ ὅταν ἔρθη μέσα στὴ δόξα τοῦ πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους.

Καὶ τοὺς ἔλεγε. Ἀληθινὰ σᾶς λέω, πὼς μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ στέκουν ἐδῶ δὲ θὰ δοκιμάσουν θάνατο, ὡς ποὺ νὰ δοῦν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται μὲ δύναμη.

*

ΚΗΡΥΓΜΑ 

Εἶναι ἡ ἁγία Σαρακοστὴ ἕνα πέλαγος μακρύ. Ταξιδεύοντας μέσα σὲ τοῦτον τὸν μεγάλο ὠκεανό, κάναμε τὴν πρώτη μας στάση στὴ μέση τοῦ ταξιδιοῦ μας. Θέλομε νὰ ξεκουραστοῦμε καὶ μὲ νέα δύναμη νὰ συνεχίσωμε τὸ ταξίδι μας, ὥσπου νὰ φτάσωμε στὸ ποθητὸ λιμάνι, στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Τὸ νησὶ μὲ τὴν κατάφυτη φύση του, μἐ τὸ γάργαρο νερό του, ποὺ

δροσίζει τὰ στήθη μας, τὰ στήθη τῶν ἁγνῶν χριστιανῶν, εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός. Αὐτὸν προβάλλει ἡ ἐκκλησία μας στὴ μέση τῆς ἁγίας Σαρακοστῆς γιὰ νὰ ἀντλήσουν δύναμη οἱ χριστιανοί, ποὺ μὲ νηστεία καὶ προσευχὲς ἑτοιμάζονται ψυχικά, γιὰ νὰ πᾶνε κοντὰ στὸ Χριστό μας.

Θὰ τὸν δοῦμε αὔριο, μέσα στὰ δροσερὰ λουλουδάκια, τὰ πρῶτα τῆς ἄνοιξης, νὰ προβάλῃ ἀπὸ τὸ ἱερὸ τῆς ἐκκλησίας κρατούμενος ἀπὸ τὰ χέρια τῶν παπάδων μας, γιὰ νὰ γίνη προσκύνημα τῶν πιστῶν, ποὺ θὰ γεμίσουν τὶς ἐκκλησίες μας.

Καὶ θὰ γονατίσουν μπροστά του καὶ θὰ τὸν φιλήσουν καὶ θὰ πάρουν τὸ λουλουδάκι ἀπὸ τὴ χάρη του καὶ γεμάτοι δύναμη καὶ πίστη θὰ γυρίσουν στὰ σπίτια τους.

Τοῦτο τὸ λουλούδι, ποὺ μηνάει τὴ μεγάλη ἄνοιξη, θὰ γεμίση μύρο τὸ σπιτάκι μας. Θὰ μοσκοβολήση ὁ τόπος. Κι ἀνταμωμένη ἡ μυρουδιά του μὲ τὴν προσευχή μας θ’ ἀνεβῆ ψηλὰ στὸν οὐράνιο πατέρα μας. Θὰ συναντηθῆ στὸ δρόμο καὶ μὲ τὴν ψαλμωδία ποὺ οἱ παπάδες μας σὰ σήκωναν τὸ Σταυρὸ ἔψελναντ «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου.,. Ἡ ζωή μας, ἡ ζωὴ τῶν χριστιανῶν, εἶναι ἀνταμωμένη μὲ τὸ σημάδι τοῦ Σταυροῦ.

Ὦ τιμιο ξύλο τοῦ Σταυροῦ ποὺ ἀπάνω σου ξαπλώθηκε τὸ ἅγιο σῶμα τοῦ Χριστοῦ!

Μὲ σὲ πρωτογνωρίσαμε τὴ θρησκεία μας. Τὸ βάφτισμα σὰν πήραμε, τὸ Ἅγιο Μύρο τοῦ Χριστοῦ σταυρὸ μᾶς ἔκανε παντοῦ, στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, στὸ μέτωπο, στὰ μάγουλα, στὴν πλάτη μας, στὸ στῆθος καὶ σ’ ὅλες τὶς αἰσθήσεις, γιὰ νὰ μᾶς δυναμώση ἡ χάρη του ἡ ἅγια.

Μὲ σὲ μᾶς νανούριζε ἡ γιαγιά. Καὶ ἡ μανούλα, μὲ σὲ κάθε βραδάκι μᾶς ἀποκοίμιζε γλυκά. Καὶ σὰ δὲ σταματούσαμε τὸ κλάμα τὸ πολύ, ἐσὺ μᾶς καταπράυνες, μᾶς ἔκανες ἀρνί. Ὅταν τὰ τρία δάχτυλα κάνανε τὸ σημάδι σου σὰν εἴμαστε μικρά, μαθαίναμε πὼς δύναμη ἤσουν στὴ ζωὴ καὶ ὅπλο ἀνίκητο.

Τὸ χέρι μας ἐρχόταν πάντα στὸ μέτωπό μας, σὰν τρόμος μᾶς ἐπιανε βαθύς. Βοήθεια ζητούσαμε καὶ τὴ βρίσκαμε σὲ σέ. Οὔτε οἱ βροντὲς οὔτε οἱ ἀστραπὲς οὔτε οἱ μπόρες οὔτε τὰ σκιάχτρα οὔτε τὸ σκοτάδι οὔτε οἱ σεισμοὶ μᾶς φόβιζαν. Σὲ νιώθαμε κοντά μας καὶ ἦταν περιβόλι ἡ καρδιά μας. Μέσα μας κι ἔξω ξαστεριά.

Ἀπὸ τότε γνωρίσαμε τὴ δύναμή σου κι ἀπὸ τότε πάντα ζητοῦμε τὴν ἐνίσχυσή σου καὶ δὲν μᾶς τὴν ἀρνεῖσαι, Σταυρέ μου. Γιατὶ πάντα μὲ ἄδολη καρδιὰ κάνομε τὸ σημάδι σου στὸ στῆθος μας ἐμπρός.

Ὅταν σὲ βλέπω νὰ ὑψώνεσαι, νιώθω φτερὰ μέσα μου, ποὺ μ᾽ ἀνεβάζουν μαζί σου στοῦ οὐρανοῦ τὰ πλάτια, ἐκεῖ ποὺ ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκουμπισμένος.

Ὅταν σ’ ἔχω κρεμασμένον στὸ στῆθος μου, νιώθω τὴ δύναμή σου, τὴ ζεστασιά σου, τὴν ἀγάπη σου. Δίπλα στὴ μιὰ καρδιὰ ποὺ μοῦ δίνει τὴ ζωή, ἔχω μιὰν ἄλλη ποὺ μοῦ στερεώνει τὴ ζωὴ καὶ μοῦ δίνει δύναμη νὰ πάω ἐμπρός, πάντα ἐμπρός.

Ἀστράφτεις στὸ φῶς τοῦ ἥλιου κι ἀπ’ τὶς, μαρμαρυγές σου σκοτίζονται ὅσοι δὲν πιστεύουν στὴ δύναμή σου. Σὲ θέλομε πάντα κοντά μας.

Σὲ σηκώνομε μὲ καρτερία, ὅπως σὲ σήκωσε καὶ ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνοντας τὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ κι ἀντλοῦμε ἀπὸ τὸ πανσέβαστο ξύλο σου δύναμη, γιὰ νὰ νικήσωμε στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς.

Δὲ λυγίζομε ἀπὸ τὸ βάρος σου, γιατὶ δὲν εἶναι φορτίο δυσβάσταχτο. Μαζί σου λιγοστεύει τὸ βάρος τῶν πταισμάτων μας. Μαζί σου καὶ στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες μας καὶ στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο.

Εἶσαι τοῦ στρατακόπου βοηθός, τοῦ ζευγολάτη ἐλπίδα, τοῦ ἐργάτη θεία δύναμη, τοῦ μαθητῆ βοήθεια ἀκαταμάχητη, τοῦ κόσμου ἡ παρηγοριὰ εἶσαι ἐσὺ Σταυρέ μου. Ἐσύ, σὰ φυλαχτὸ ἀτίμητο μέσα στοῦ πολέμου τὴ βοὴ ἀντρειώνεις τὰ παλικάρια καὶ διώχνεις τὰ βόλια τῶν ἐχθρῶν.

Ρίχνομε, Σταυρέ μας, τὸ βλέμμα μας σήμερα ἐπάνω σου μὲ σεβασμὸ καὶ μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία μας σοῦ ψάλλομε τοῦτον τὸν ὡραῖο καὶ γλυκόφθογγο ὕμνο, ποὺ δείχνει τὴ δύναμή σου τὴ μὲγάλη κι ἀκατανίκητη.

«Σταυρὸς ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης. Σταυρὸς ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας. Σταυρὸς πιστῶν τὸ στήριγμα. Σταυρὸς Ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα».